Sukhwinder Amrit
سکھوندر امرت

Punjabi Kavita
  

سکھوندر امرت

سکھوندر امرت پنجابی کوتری ہے ۔ اوہناں دا جنم پنڈ سدرپرا وکھے ہویا۔ بچپن توں ہی اوہناں نوں کویتاواں لکھن دا شوق سی ۔ اک دن اوہدے گیتاں دی کاپی ماں دے ہتھ آ گئی تاں اس کاپی نوں چلھے وچ ساڑ دتا تے اسنوں بڑی مار پئی ۔اسدے ماپیاں نے 17 سالاں دی عمر وچ اس دا ویاہ کر دتا۔ سہرے پریوار دا ماحول وی پیکیاں توں وکھرا نہیں سی، پر ہولی ہولی اوہنے،اپنے جیون-ساتھی (امرجیت) نوں اپنے پیار تے سیانپ نال جت لیا تے اوہ دوبارہ پڑھن لگّ پئی تے ایم.اے. تکّ سکھیا پراپت کیتی ۔ اوہناں دیاں رچناواں ہن: کاوَ-سنگریہہ: کنیاں، دھپّ دی چنی، چڑیاں، دھوآں، سبق: غزل-سنگریہہ: سورج دی دیہلیز، چراغاں دی ڈار، پتجھڑ وچ پنگردے پتے، ہزار رنگاں دی لاٹ، پنیاں، کیسر دے چھٹے (سمپادت) ۔


سکھوندر امرت پنجابی شاعری

اوہ پچھدا ہے کدوں تیکر کرانگی پیار میں اس نوں
اوہناں دی بحث نہ مکی میں اپنی گلّ مکا دتی
اڈیکے روز ایہہ دھرتی گلاباں دی خبر کوئی
ایویں غیراں نال مٹھا-مٹھا بول ہو گیا
ایوں نہ توں پھیر اکھیاں ایوں نہ نکار مینوں
عشقَ ڈمرو صحیح من جمورا صحیح
عشقَ دے پتناں 'تے میلے جڑ گئے
اکو ہی رات وچ اوہ کنا حسین ہویا
ستائیگا جے میرے شہر دا موسم چلا جاویں
صدیاں توں محبت دا ایہی افسانہ ہے
سجرے پھلّ دیاں مہکاں ورگے
سہرا کیوں نی سجدہ، الزام کیوں نی آؤندا
سپنے وچّ اک رخ تے لکھیا راتیں اپنا نام اسیں
سلگدے سورجاں کولوں میں بچ کے نکل جاوانگی
شوکدا دریا جاں تپ رہا صحرا ملے
شوق ہی شوق وچ میں تباہ ہو گئی
ہوا کی کر لؤگی چہریاں ‘تے دھوڑ پا کے
ہن کی جندے دیکھنوں رہا تماشہ ہور
ہندے نے کجھ کو چانن چرکال رہن والے
ہوئی دستک میں در کھولھے میرے ساہویں کھڑھا سی توں
کدے بجھدی جاندی امید ہاں
کاہتوں جھکاویں نظراں کیوں شرمسار ہووے
کاہدی ندی ہاں سہنیاں، کی آبشار ہاں
کس طرحاں دی رتّ سی سبھ بے وفا ہندے گئے
کیسی مشکل بنی ہے ندی واسطے
جسم دی قید 'چوں بری کر دے
زندگی وچ درد کیوں اےداں اتر جائے جویں
تپش آکھن جاں لوء آکھن انوں اعتراز کیوں ہووے
تنکا تنکا آشیانا موڑ دے
تر رہی ہاں میں چھری دی دھار تے
توں مڑ-مڑ مہبت دا اظہار نہ کر
توں میری چھاں 'چ بہہ کے آکھیا سی اس طرحاں اک دن
تیریاں ہوٹھاں 'تے ہن بنسی وی جر ہندی نہیں
تیری دلکشی دا دریا جے نہ بے لباس ہووے
ن کوئی زخم بننا ہے ن کوئی حادثہ بننا
نہ توں آیا نہ گفتگو ہوئی
پرندے جذبیاں دے جد اڈاری بھرن لگدے نے
بہار، بھیرو، کھماج، پیلو
بڑا میں سامبھیا اس نوں اوہ اک دن ٹٹ گیا آخر
بڑی ہی نرم پتی ہاں طوفاناں دی ستائی ہاں
باوری دیوانی چاہے پگلی کہو
ماروتھل تے رحم جد کھاوے ندی
ملدا نہ کوئی حلّ ہن تیری کتاب 'چوں
میرے سورج دنے راتیں تیرا ہی خیال رہندا ہے
میرے کھنبھاں 'چ اینی کو پرواز ہے
میں اس دی پیڑ نئیں کہ چھڈّ کے تر جائیگا مینوں
میں اپنے دل دے شیشے نوں سلامت کس طرحاں رکھاں
میں عشقَ کمایا ہے ادبی وی روحانی وی
میں بن کے حرف اک دن کاغذاں ’تے بکھر جاوانگی
موسم نہ گزر جاوے احساس ن ٹھر جاوے
رنگاں تے تتلیاں دے کجھ سپنے وکھال کے
لاٹ اٹھی ہوؤُ جل چڑھے ہونگے
لشکن ایہہ چن تارے اس دے ہی نور کر کے
زہر پیتا نہیؤں جانا (گیت)
نی پھلاں ورگیؤ کڑیو (گیت)
میری نہیں پگدی من-مرضی (گیت)
اسیس
سپّ تے مور
ایوں نہیں وچھڑانگی
دھوآں
توں
قطرہ
اداسی
فیصلہ
پنج تتّ
سبق
ہن ماں
ماواں تے دھیاں
ٹپے-دو پتیاں گلاب دیاں
بولیاں-لکھیاں کے وکھا دے اوڑا