تپش آکھن جاں لوء آکھن انوں اعتراز کیوں ہووے
کہ اگنی جگنوناں دے بیان دی محتاج کیوں ہووے

بھنوریاں دی ہر اک بیٹھک ایہو مدعا اٹھاؤندی ہے
اوہناں دے ہندیاں تتلی دے سر ‘تے تاج کیوں ہووے

پرندے بے سرے صدیاں توں ایہہ اعتراز کردے نے
کہ باغاں وچ کوئل دی کوئی آواز کیوں ہووے

توں ایہناں شکریاں دے واسطے بن کے چنوتی رہِ
جھکے کیوں سر تیرا نیویں تیری پرواز کیوں ہووے

ادا تیری وی ہو سکدی ہے اس نوں چیر کے لنگھیں
کہ تینوں مسل کے جانا ادھا انداز کیوں ہووے

تیرا ہر نرت ہر نغمہ جدوں پروان ہے ایتھے
تیرا ہر روس ہر سپنا نظر انداز کیوں ہووے

ستمگر ‘تے ترس کاہدا توں رکھ دے ونھ کے اس نوں
سدا توں ہی نشانہ، اوہ نشانیباز کیوں ہووے

ایہہ مر مر کے جیونا چھڈّ، بغاوت کر تے ٹکر لے
تیرے حصے دی دنیاں ‘تے کسے دا راج کیوں ہووے

میں اس دی پیڑ نئیں کہ چھڈّ کے تر جائیگا مینوں
میں اس دا گیت ہاں سارے سفر وچ گائیگا مینوں

جے مٹی آں تاں اپنے جسم توں اوہ جھاڑ دیویگا
جے موتی ہاں تاں اپنے مکٹ وچ جڑوائیگا مینوں

ادھی تپدی حیاتی نوں کتے جد چین نہ آئی
اوہ اپنے من دی مٹی 'چوں اخیر اگائیگا مینوں

بہت محفوض رکھیگا ہوا دے بلھیاں کولوں
شمع ہاں میں کسے پردے دے مگر جگائیگا مینوں

محبت دی بلندی توں اوہ مینوں ڈیگ دیویگا
محبت ہے تاں پھر ایہہ خوف وی تڑپائیگا مینوں

تیرے صدقہ میں کھا کے ٹھھوکراں پھر سمبھل جاندی ہاں
جے توں وی نال نہ ہویا تاں کون اٹھائیگا مینوں

میں ہر اگنی پرکھیا 'چوں سلامت نکل آئی ہاں
زمانہ ہور کد تیکر بھلا ازمائیگا مینوں

ہوا کی کر لؤگی چہریاں ‘تے دھوڑ پا کے
توں اپنی آتما دا حسن بس رکھیں بچا کے

میرا متھا اسے دیوار وچ پھر جا کے وجیا
میں جس توں بچن لئی کوہاں دا لنگھی گیڑ پا کے

بکھیڑا پانیاں دی ونڈ دا مکیا نہیں سی
تے ہن اوہ بہہ گئے اپنے لہو وچ لیک پا کے

میں پھر ترتیب وچ رکھے نے ٹکڑے زندگی دے
ہوا نے پھیر مینوں دیکھیا ہے مسکرا کے

تسیں وی اس دیاں گلاں 'چ آ گئے حد ہو گئی
اوہ جنگل پھوک دندا ہے اگربتی جلا کے

تیری جادوگری دا شہر وچ چرچہ بڑا ہے
توں رکھ دندا ہیں ہر اک لہر نوں ریتا بنا کے

توں اپنی پیاس دے ٹکڑے ہی کیوں نیں جوڑ لیندا
کی مڑ مڑ دیکھدا ہیں پانیاں وچ لیک پا کے

میرے من دی جوالا نے ادوں ہی شانت ہونا
جدوں لے جانگے پانی میری مٹی وحہ کے

اوہدے بولاں دیاں زنجیریاں جے توڑ دیواں
اوہ مینوں پکڑ لیندا ہے نظر دا جال پا کے

سپنے وچّ اک رخ تے لکھیا راتیں اپنا نام اسیں
دن چڑھدے نوں ہو گئے سارے جنگل وچّ بدنام اسیں

کنج سہِ لیندے اوہدے مکھ تے پل پل ڈھلدی شام اسیں
اپنے دل دا دغدا سورج کر ‘تا اوہدے نام اسیں

اک اک کرکے وک گئے آخر تارے ساڈے امبر دے
ہائے، پھر وی تار سکے نہ اس دیوے دے دام اسیں

اک مدت توں ترس رہے نے کھنبھ ساڈے پروازاں دے
بھولیپن وچ اک پنجرے نوں دتا گھر دا نام اسیں

پتہ پتہ ہو کے ساڈے ویہڑے دے وچ آن کرے
برکھاں دے ولّ جد وی بھیجے موہ-بھجے پیغام اسیں

ہاں، اوہناں دی لائی اگّ وچ سلگ رہے ہاں رات دنے
کنج دیئیے پر اوہناں کومل پھلاں نوں الزام اسیں

اودھر ساڈے چند نوں کھا گئے ٹکّ سمجھ کے بھکھے لوک
ایدھر نھیرے دی بکل وچ کردے رہے آرام اسیں

صدیاں توں محبت دا ایہی افسانہ ہے
ہر ہتھ وچ پتھر ہے مجنوں ‘تے نشانہ ہے

ایہہ رہبر کی جانن، دانشور کی سمجھن
اس اشک دی منزل تے پجدا دیوانہ ہے

کوئی رانجھا جان سکے فرہاد ہی سمجھ سکے
کیوں بلدیاں لاٹاں ‘تے سڑدا پروانہ ہے

کیا اشک دی شان اﷲ، ایہہ اشک سبحان اﷲ !
اس اشک بناں لوکو کیا خاک زمانہ ہے ؟

اس اشک دی ہٹی ‘تے کوئی ہور وپار نہیں
بس دل دے سودے نے تے سر نذرانہ ہے

میری وی، پیری وی، شاہی وی، فقیری وی
اس اشک دے دامن وچ ہر اک ہی خزانہ ہے

ایوں نہ توں پھیر اکھیاں ایوں نہ نکار مینوں
کویتا ذرا میں مشکل پھر توں وچار مینوں

کوئی ہور پڑھ نہ سکدا تفصیر کر نہ سکدا
میں سطر سطر تیری توں ہی اچار مینوں

بندی کوئی لگادے تے ڈنڈیاں وی پا دے
جداں نکھار سکدیں اوداں نکھار مینوں

کجھ ہور گوڑھی ہوواں کجھ ہور رنگ ابھرن
توں دل دے ورقیاں ‘تے اےداں اتار مینوں

جے کہہ دئیں توں مینوں ‘میں کرداں پیار تینوں’
کر دینگے مکمل ایہہ لفظ چار مینوں

تیتھوں جے مکھ موڑاں، کیتا جے قول توڑاں
توں حرف حرف کر کے دیویں کھلار مینوں

سلگدے سورجاں کولوں میں بچ کے نکل جاوانگی
نہیں میں برف دی ٹکڑی کہ پل وچ پگھل جاوانگی

میں گزرانگی طوفانی پون بن کے رات ادھی نوں
تے ستے ون دی نیندر وچ میں پا کے خلل جاوانگی

توں میرا فکر نہ کر، جاہ توں مینوں چھڈّ کے تر جا
میں کجھ دن ڈگمگاوانگی تے اک دن سمبھل جاوانگی

کسے وی موڑ تے مینوں کدے توں پرکھ کے ویکھیں
میں کوئی رت نہیں جو وقت پا کے بدل جاوانگی

میں ڈگانگی ندی بن کے سمندر دے کلاوے وچّ
خدا-نہ-خاستا جے پربتاں توں پھسل جاوانگی

میں اپنے دل دے شیشے نوں سلامت کس طرحاں رکھاں
اے شبلی! تیریاں پھلاں دی عزت کس طرحاں رکھاں

میں جس نوں آکھیا سورج توں اس نوں چاڑھتا سولی،
ایہناں بلدے چراغاں دی حفاظت کس طرحاں رکھاں

میرے اندر یشودھا سسکدی تے ولکدا راہل
میں باہروں بدھ ہوون دی مہارت کس طرحاں رکھاں

میں پھلاں تتلیاں 'چوں ربّ دا دیدار کیتا ہے
ایہناں مرمر دے بتاں وچ عقیدت کس طرحاں رکھاں

اڈیکے بپھریا دریا تے بہبل ہے گھڑا کچا
میں ایہناں ولگناں دے سنگ محبت کس طرحاں رکھاں

مہک اٹھیا ہے میرے من 'چ اک غنچہ محبت دا
ہواواں توں چھپا کے ایہہ حقیقت کس طرحاں رکھاں

بڑی ہی نرم پتی ہاں طوفاناں دی ستائی ہاں
میں ٹٹ کے شاخ اپنی توں تیرے قدماں 'چ آئی ہاں

میں کس نوں اپنا آکھاں کہ ایتھے کون ہے میرا
میں کلھ پیکے پرائی سی تے اج سہرے پرائی ہاں

تہائے تھل، تیری خاطر میں کی کی روپ بدلے نے
گھٹا بن کے وی چھائی ہاں ندی بن کے وی آئی ہاں

ن میرے ہنجھوآں توں ڈر کہ پلہ کر تیری خاطر
چھپا کے بلھیاں وچ میں بڑے ہاسے لیائی ہاں

میری تاثیر اک سکہ ہے جس دے دو دو پہلو نے
کسے لئی درد بن جاواں کسے لئی مے دوائی ہاں

ایہہ رتاں ساریاں مینوں میرے انوکول ہی جاپن
میں بارش نے وی جھمبی ہاں میں دھپ نے وی تپائی ہاں

میرا جگ تے مقام اے دوست اجے نشچت نہیں ہویا
کوئی آکھے میں ذرہ ہاں کوئی آکھے خدائی ہاں

اوہناں دی بحث نہ مکی میں اپنی گلّ مکا دتی
ہنھیرے دے صفے ‘تے چن دی مورت بنا دتی

ہنھیرے دی حکومت سی تے دلی دا چوراہا سی
انھے سر وار کے اپدا سدیوی لوء جگا دتی

میرے احساس دی اگنی توں جد بھیبھیت ہو اٹھے
اوہناں نے ورق ‘تے اکری میری کویتا جلا دتی

سکھاویں رستیاں ‘تے تور میری بہت دھیمی سی
بھلا کیتا تسیں جو اگن راہاں وچ وچھا دتی

اوہ آخر پگھلیا تے بن گیا دریا محبت دا
میں ایسی اگّ اس پربت دے سینے وچ لگا دتی

خدا دا گیت سی اوہ اس نے حرفاں وچ اترنا سی
میں کورے ورق وانگوں زندگی اپنی وچھا دتی

میرے پلے 'چ پے گئے تاریاں دے پھلّ کر کر کے
کسے نے رات دے رکھ دی کوئی ٹاہنی ہلا دتی

میں اس دے چرن چھوہ کے اپنی چنی پھیلا دتی
”تیری مٹی 'چوں مہکن پھلّ” اوہنے مینوں دعا دتی

کدے بجھدی جاندی امید ہاں
کدے جگمگاؤندا یقین ہاں
توں غلاب سی جتھے بیجنے
میں اوہی اداس زمین ہاں

مینوں بھال نہ محسوس کر
میرا سیک سہِ، میرا درد جر
تیرے این دل وچ دھڑکدی
کوئی رگ میں بہت مہین ہاں

اوہی زندگی دی ناراضگی
اوہی وقت دی بیلہازگی
اوہی درد مڈھ-قدیم دا
پر نظم تازہ-ترین ہاں

ہن ہور بحث فضول ہے
ایہہ چن نوں داغ قبول ہے
کہ میں شیشیاں توں کی پچھنا
جے تیری نظر 'چ حسین ہاں

میں پگھل رہی تیرے پیار وچ
اتے ڈھل رہی اظہار وچ
اوہ ہنھیر وچ مینوں ڈھونڈدے
تے میں روشنائی 'چ لین ہاں

کوئی درد پیراں 'چ وچھ گیا
کوئی زخم سینے نوں لگ گیا
اک حادثے نے ایہہ دسیا
میں اجے وی دل دی حسین ہاں

مینوں ہر طرحاں ہی عزیز ہے
ایہہ جو کھارا ساگر عشقَ دا
کدے مچلدی ہوئی لہر ہاں
کدے تڑپدی ہوئی مین ہاں

بڑا میں سامبھیا اس نوں اوہ اک دن ٹٹ گیا آخر
کوئی پتہ کسے ٹاہنی ‘تے کد تک ٹھہردا آخر

میں ممتا دی بھری ہوئی اوہ خالی فلسفہ کوئی
میری وہنگی نوں کد تک موڈھیاں ‘تے چکدا آخر

اوہ کولی لگر ہے حالے ڈنگوری کیوں بنے میری
کرے کیوں ہیج پتجھڑ دا کوئی پتہ ہرا آخر

میں اس دی جڑھ نوں اپنے خون سنگ لبریز رکھانگی
مساں پھلاں ‘تے آیا ہے اوہ میرا لاڈلا آخر

اوہ میری رتّ ‘تے پلیا سی، اک دن بہت پیاسا سی
کہ بن کے تیر میرے کالجے وچ کھبھ گیا آخر

میں خاراں توں تاں واقف سی مگر سی خوف پھلاں دا
تے جس دا خوف سی درپیش ہے اوہ ہادسا آخر

کسے سبزے نوں کی سنجے پلتن دا کوئی اتھرو
کہ اس نوں تڑپ اپنی توں میں کر دتا رہا آخر

کیہا پتر نے اک دن، کاش! میں راجے دا پتّ ہندا
پتا ہسیا، بہت ہسیا تے پھر پتھرا گیا آخر۔

کاہدی ندی ہاں سہنیاں، کی آبشار ہاں
جیکر میں تیری پیاس توں ہی درکنار ہاں

در ہاں میں اس مکان دا جاں کہ دیوار ہاں
ہر حالَ وچ ہی میں نرنتر انتظار ہاں

ویکھینگا اک نظر اتے پہچان جائینگا
تیرے چمن دی سہنیاں میں ہی بہار ہاں

میں اوہ سخن ہاں جو نہیں مٹدا مٹاؤن ‘تے،
میں زندگی دا گیت ہاں، لفظاں توں پار ہاں

کھر کے اوہ میرے سیک وچ بینکش ہو گئے
جو سوچدے سی میں کوئی مومی مینار ہاں

میں عشقَ کمایا ہے ادبی وی روحانی وی
کدے آکھ سخن مینوں کدے آکھ دیوانی وی

میں ظلم ہراؤنا سی، نھیرا رشناؤنا سی
میرے ہتھاں نے چکی تلوار وی، کانی وی

کدے خوشبو صندل دی کدے اگّ ہاں جنگل دی
موجود میرے اندر چنڈی وی بھوانی وی

سورج دی دھپّ ورگا رکھاں دی چھاں ورگا
یا ربّ، میں لکھ دیواں کوئی گیت لاثانی وی

عمرہ دی شام ڈھلی یاداں دی جوت بلی
اکھاں 'چوں امڑ آئے بچپن وی جوانی وی

توں زخم جو دتے سی محفوض نے دل اندر
میں سانبھ کے رکھی ہے اوہ گل دی گانی وی

سجرے پھلّ دیاں مہکاں ورگے
تیرے بول محبتاں ورگے

کجھ دل ہیرے ، کجھ دل موتی
کجھ دل خارے ہنجھوآں ورگے

وچھڑ گئیاں جہناں توں روحاں
اوہ تن ہو گئے قبراں ورگے

ساڈا دل ککھاں دی کلی
اوہدے بول نے چنگاں ورگے

جد جی چاہے پرکھ لئیں توں
ساڈے جیرے برکھاں ورگے

دھپاں سہِ کے چھاواں ونڈدے
رکھ وی سجناں متراں ورگے

کجھ احساس نے شعر غزل دے
کجھ ان-لکھیاں سطراں ورگے

جسم دی قید 'چوں بری کر دے
مینوں قطرے توں ہن ندی کر دے

ایہناں پھلاں دا کی بھروسہ ہے
مینوں مہکاں دے ہان دی کر دے

میری مٹی دی تڑپ تکنی تاں
اپنی بارش نوں ملتوی کر دے

ایس ٹاہنی ‘تے پھلّ کھڑا داتا
ایہنوں ممتا دی مورتی کر دے

ایویں غیراں نال مٹھا-مٹھا بول ہو گیا
ساتھوں زندگی وچّ آپے زہر گھول ہو گیا

رہو انگلاں دے پوٹیاں چوں لہو سمدا،
ساتھوں ہیریاں دے بھلیکھے کچّ پھول ہو گیا

سانوں بال کے بنیریاں تے دیویاں دے وانگوں،
ساڈا چن آپ بدلاں دے کول ہو گیا

اسیں تنہائیاں دے گل نال لگّ-لگّ روئے،
اک پھلّ ساڈے پیراں توں مدھول ہو گیا

اسیں عمراں بیتائیاں جستوں لکّ -لکّ کے،
راتیں سپنے چ آیا، کنڈا کھولھ ہو گیا

جنھا سجنا نال نہ سی ساڈی سر ملدی،
گیت زندگی دا اوہناں سنگ بول ہو گیا

شوکدا دریا جاں تپ رہا صحرا ملے
ہن محبت لوچدی ہے درد نوں رستہ ملے

مہک بن کے پون دے وچ گھلن دی ہے لالسا
میں نہیں چاہندی کہ مینوں پھلّ دا رتبہ ملے

زندگی دی رات تے جے ہے گلہ تاں اس لئی
اک وی جگنوں نہ چمکے نہ کوئی تارہ ملے

چھیڑ لیندے لوک ٹٹے پتیاں دی داستان
اوس پاگل پون دا جے ہن کتے جھونکا ملے

ٹھیک ہے کہ بے قراری بہت ہے پر، اے جگر !
کد کسے صحرا نوں کوئی چھلکدا دریا ملے

آدمی دے واسطے روٹی وکے بازار وچ
روٹی خاطر آدمی ہر موڑ ‘تے وکدا ملے

میرے کھنبھاں 'چ اینی کو پرواز ہے
جے میں چاہاں تاں امبر وی سر کر لواں
ایہہ نہ سمجھیں کہ اڈنا نہیں جاندی
تیرے قدماں 'چ جے بصر کر لواں

کون کہندا ہے جھکھڑاں توں ڈر جاوانگی
کون کہندا ہے بیموت مر جاوانگی
جے میں چاہاں تاں چن میرا گہنہ بنے
جے میں چاہاں تاں سورج 'تے پبّ دھر لواں

اچے عرشاں دی بن جاواں رانی وی میں
ایس دھرتی دی دلکش کہانی وی میں
بلدے صحرا 'چ سڑنا وی ہاں جاندی
کوئی وعدہ وفا دا جدوں کر لواں

اوکھے راہاں تے مینوں دلاسہ تاں دے
میرے ہوٹھاں نوں کوئی توں ہاسہ تاں دے
کہ میں اینی وی پیاسی نہیں مہرما
تیری ساری نمی دی ہی گھٹّ بھر لواں

نہ توں آیا نہ گفتگو ہوئی
ٹوٹے ٹوٹے ہے آرزو ہوئی

تیرے نیناں دا نیر یاد آیا
آندر آندر لہو لہو ہوئی

اپنے چن دی تلاش سی مینوں
تانہیؤں راتاں دے روبرو ہوئی

نہ ہی دھرتی 'چ کوئی رکھ لگیا
نہ فزاواں 'چ کوہکو ہوئی

ہولی ہولی لباں 'تے آئیگی
حالے نیناں 'چ گلّ شروع ہوئی

عشقَ تیرے 'چ ڈھل تیری 'امرت'
تیرے ورگی ہی ہوبہو ہوئی

باوری دیوانی چاہے پگلی کہو
بسّ میرے راما مینوں اپنی کہو

جے ہے میرے تن وچ روح فوکنی
ہونٹھاں سنگ لاوو نالے ونجھلی کہو

آوانگی میں نیریاں دی ہکّ چیر کے
اک وار تسیں مینوں روشنی کہو

میں تاں ایویں پانی دی لکیر جیہی ہاں
تسیں مینوں ندی چاہے بدلی کہو

ہندا ہے اڈیک دا وی آسرا بڑا
صرف ملاپ نوں نہ زندگی کہو

پیار ہے ایہہ اسیں ایہنوں پیار کہانگے
تسیں اپنتّ چاہے دوستی کہو

سجنا دی گلی آؤنا جانا پیندا ہے
ایویں نہ جی پیار نوں آوارگی کہو

رنگاں تے تتلیاں دے کجھ سپنے وکھال کے
لے جائے نہ ایہہ پون سبھ غنچے ادھال کے

سینے 'چوں گہرے درد دا ساگر ہنگھال کے
لے آئی تیرے پیار دا موتی میں بھال کے

کجھ دن تاں او زمانیاں، رڑکنگے تیرے نین
میں سیک لئے نے تیرے سبھ دستور بال کے

جے حرف نہ گوارا تاں اتھرو ہی کیر دے
رکھ دے میرے مزار 'تے کوئی دیپ بال کے

حالے وی سہکدی ہے اک خواہش وصل دی
مینوں میرے مزار 'چوں لے جا اٹھال کے

دیکھیں تاں کوئی دلکشی آؤندی کتے نظر
لے آئی دل دا درد میں رنگاں 'چ ڈھال کے

کاہدی کلا ہے سہنیاں، کاہدا ہے اوہ وراگ
پانی بنا نہ دیوے جو مرمر نوں ڈھال کے

عشقَ دے پتناں 'تے میلے جڑ گئے
علم دے سارے کنارے کھر گئے

خاک میری 'چوں محبت کھڑ پئی
ملّ تیرے پانیاں دے مڑ گئے

اچی ہوئی لاٹ جد وی عشقَ دی
رنگ رسماں والیاں دے اڑ گئے

سوہنیاں ہکاں 'تے اوہی سوبھدے
سوئی دے نکے 'چ جہڑے پور گئے

ریت دی ٹاہنی توں ناطہ توڑ کے
دو گلابی پھلّ جھناں وچ رڑھ گئے

بال کے اپنی عقیدت دے چراغ
تیری دنیاں 'چوں مسافر مڑ گئے

سج گئی ہے پھیر محفل شام دی
چن دی صحبت 'چ تارے جڑ گئے

تیریاں ہوٹھاں 'تے ہن بنسی وی جر ہندی نہیں
ہائے، دل دی بے قراری بیان کر ہندی نہیں

تیرے گہرے پانیاں 'تے کس طرحاں دعوہ کراں
میتھوں تیرے کنڈھیاں دی ریت سر ہندی نہیں

ڈبّ کے مر جان دے اپنے جلاں وچ سہنیاں
زندگانی ہن کنارے 'تے بصر ہندی نہیں

کہڑا کہڑا قہر نہ ڈھاء کے ہوا نے دیکھیا
شاخ توں پر پھلّ دی خواہش کتر ہندی نہیں

کی پتہ کد لتھیاں کنیاں تے کد تارے کھڑے
آن کے پہلو 'چ تیرے کچھ خبر ہندی نہیں

اس دیاں نیناں 'چ حالے کھڑ رہے تازے کنول
اس دے ساہویں اگّ ورگی گلّ کر ہندی نہیں

پنڈ دی فرنی 'تے آ کے جھوم اٹھیا دل میرا
اپنی مٹی دی خوشبو بے اثر ہندی نہیں

ہن کی جندے دیکھنوں رہا تماشہ ہور
تھلے ڈھیری راخ دی اتے نچدا مور

پون تاں لنگھی شوکدی وانگ چڑیلاں کوکدی
لے گئی پرچم پٹّ کے سٹ گئی چھاواں توڑ

نہ کوئی ہنجھو دھرت 'تے نہ کوئی تارہ عرش 'تے
خبرے حالے جھلنے کنے جھکھڑ ہور

آ جا نی بند اگنیئیں سویاں دے وچ جگنیئیں
اج دنیاں دے نھیر نوں ڈاڈھی تیری لوڑ

خبرے کیسی خاک سی کاہدی اس نوں جھاک سی
ہولی ہولی کھا گئی روح دے کنڈھے بھور

رہن وی دے اس بھیت نوں ٹکی رہن دے ریت نوں
نہ نہ تیہے میریئے، نہ کنکا کنکا خور

ہیٹھاں پانی وگ رہا اتے امبر جگ رہا
خاک تاں میری سوں گئی چارے کنیاں موڑ

ہن جد اگنی ٹھر گئی ہن جد مٹی مر گئی
ہن نہ سنیاں جانودا کلکل دا ایہہ شور

دم دم چکی چل رہی دنیاں دے وچ وقت دی
پیہ پیہ سٹی جانودی سپنے، پھلّ تے روڑ

پیار وی ننگی تیغ سی ، جیوں اننھا کوئی ویگ سی
سدھی دل وچ لہہ گئی سارے بوہے توڑ

ساہ لے جندے میریئے رک وی جا نیں نھیریئے
ہن تاں مٹھی پے گئی تاریاں دی وی تور

نہ کوئی اگے تر رہا نہ کوئی پچھے مڑ رہا
ہر کوئی پتھر ہو گیا آ گیا کیسا موڑ

ربا میری ریجھ ہے میں اک دن ایسا دیکھنا
سہمے ہوئے شیر 'تے کرے سواری مور

مر گیا بندہ ٹولدا من دیاں تہیاں فولدا
جہڑا اندر بولدا پھڑ نہ ہویا چور

آؤ لوکو دیکھیئے وچ چراہے نچدی
کھیڈا پیندا موت دا نہ ڈمرو نہ ڈور

توں مڑ-مڑ مہبت دا اظہار نہ کر
اسیں تاں دیوانے ہاں، توں پیار نہ کر

توں دیوینگا چھاواں اوہ توڑنگے پتے،
کہ راہیاں تے بہتا وی اعتبار نہ کر

اسیں تینوں اؤڑاں وچّ ہنجھوآں نال سنجیا،
توں سانوں تے چھاواں توں انکار نہ کر

اوہ دندا ہے مینوں ہیاتی دے سپنے،
تے کہندا ہے ساہاں تے اعتبار نہ کر

خزاواں وچ کردا ایں چھاواں دے وعدے،
غریباں نال ہاسے میرے یار نہ کر

کاہتوں جھکاویں نظراں کیوں شرمسار ہووے
اوہ تیر ہے تاں کیوں نہ سینے دے پار ہووے

جیہدے کنڈیاں نے دامن میرا تار تار کیتا
کیوں اسدے نام میری ہر اک بہار ہووے

نظراں چرا کے جس توں میں بدلیا سی رستہ
ہر موڑ تے اسدا انتظار ہووے

کوئی دور دور تیکر وچھ جائے پیاس بنکے
میرے پیار دا سمندر جد بے قرار ہووے

اٹھاں میں چنگ بھالاں کوئی چراغ بالاں
خبرے ہوا دا جھونکا کوئی بے قرار ہووے

آوے اوہ میرا پیارا، میری اکھ دا ستارہ
میری نگاہ توں پاسے ایہہ اندھکار ہووے

ندیاں اتار لئیاں اوہنے کینوس تے بڑیاں
پر ہائے، پیاس دی نہ صورتَ اتار ہووے

اکو ہی رات وچ اوہ کنا حسین ہویا
کلّ تکّ سی خواب میرا تے اج یقین ہویا

میرے نال نال اس نے کنے مقام ویکھے
کدے ہمئکاش میرا کدے ہمزمین ہویا

میں خود ہی نوچ دوانگی شاخاں توں پتّ اپنے
سایہ کدے جے میرا تیری توہین ہویا

ایہہ کس نے ویکھیا ہے وگدی ندی 'چ چہرہ
لہراں نے لڑکھڑائیاں پانی رنگین ہویا

اوہ تیرے گھر دا بوہا کھڑکا کے مڑ گیا ہے
توں جسدے چیتیاں وچ بیٹھا سی لین ہویا

ایہہ شوق دا سفر وی کنا ہے کارگر، کہ
میں ہو گئی ہاں بیہتر اوہ بیہترہین ہویا

دکھاں دا سیک سہِ کے ہنجھو دی جون پے کے
ہویا جدوں وی بندہ ایوں ہی ذہین ہویا

کس طرحاں دی رتّ سی سبھ بے وفا ہندے گئے
ہولی ہولی برکھ دے پتے جدا ہندے گئے

کر گئے کنا سفر نازک جہے اوہ لوک وی
پانیوں پتھر ہوئے، پتھروں خدا ہندے گئے

پہلاں سن اوہ ہمکلم پھر خواب تے پھر بھرم
ہولی ہولی زندگی 'چوں لاپتا ہندے گئے

میریاں شعراں 'چ جیوں جیوں ذکر ودھیا چن دا
تڑپ اٹھیاں کالکھاں، نھیرے خفا ہندے گئے

پھیلیاں چھاواں، کھڑے غنچے تے کلیاں ٹہکیاں
ماں اسیساں ہو گئی، بچے دعا ہندے گئے

زندگی وچ درد کیوں اےداں اتر جائے جویں
رات دے پہلو 'چ کوئی چن مر جائے جویں

اس طرحاں ساحل 'تے آ کے مڑ گیا کوئی فقیر
لہر دے ہوٹھاں تے اپنی پیاس دھر جائے جویں

اس قدر چھایا ہے تیرا عشقَ میری جان 'تے
ٹٹّ کے آکاش دھرتی 'تے بکھر جائے جویں

پیر پٹن لگیاں ہن اس طرحاں آؤندا ہے خوف
شوق دا پیالہ کنارے تیک بھر جائے جویں

اک دراہے 'تے میرے احساس اےداں جم گئے
دھرت دے سینے 'چوں ساری اگن ٹھر جائے جویں

اس طرحاں آیا تے آ کے ہو گیا رخصت کوئی
عشقَ دی بلدی تلی 'تے برف دھر جائے جویں

ولکدا کورا صفحہ تے چپّ ہے اےداں قلم
ڈنگ کے جوگی نوں ناگن آپ مر جائے جویں

ن کوئی زخم بننا ہے ن کوئی حادثہ بننا
میں تیرے تپدیاں راہاں 'تے ساون دی گھٹا بننا

ایہناں دھپاں تے اؤڑاں نوں قراری ہار دینی ہے
میں سکے برکھ دی ٹاہنی دا اک پتہ ہرا بننا

میں سارے بجھ رہے نیناں نوں روشن خواب دینے نے
میں لوء بننا ہے تارے دی ، میں سورج دی شعاع بننا

جدھا ہر حرف تارہ تے جدھی ہر سطر چانن دی
میری ہستی نے اک دن دوستو ایسا صفحہ بننا

میری سنجیدگی نے پیر پٹن دی ادا دسنی
میری دیوانگی نے میری منزل دا پتہ بننا

نہیں بندا تاں بندہ ہی نہیں بندا کدے بندہ
بڑا آسان ہے دنیاں 'چ بندے دا خدا بننا

کیسی مشکل بنی ہے ندی واسطے
اج بہبل دسے اک کنی واسطے

کوئی ساگر جاں دریا ضروری نہیں
اکو ہنجھو بڑا خدکشی واسطے

پچھ نہ کنیاں بجلیاں لشکیاں
میں جو کیتی دعا روشنی واسطے

عمر بھر پھیر دکھاں دے چاکر رہے
وک گئے سی اسیں اک خوشی واسطے

روشنائی نے کرنی نہیں روشنی
لازمی ہے لہو شاعری واسطے

ہوئی دستک ، میں در کھولھے میرے ساہویں کھڑھا سی توں
چپھیرے رات سی سنگھنی تے کلا جگ رہا سی توں

میں تیرے روبرو سی اک سنی شاخ دے وانگوں
تے اپنے ساویاں پتیاں 'چ مینوں ڈھک لیا سی توں

بڑا چر لہر وانگوں سر توں پیراں تیک میں تڑپی
سمندر وانگ پھر آگوش دے وچ لے لیا سی توں

میں لمی اوڑ دی ماری تہائی دھرت سی کوئی
تے چھم چھم وسن نوں بہبل جویں کوئی میگھلا سی توں

محبت دی خماری بن فضا وچ فیل گئی ساں میں
کہ میری آتما وچ قطرہ قطرہ گھل رہا سی توں

نظر دی حد تک پھیلیا ہویا کوئی صحرا
تے وچ بوٹا سرو دا سہنیاں ! لہرا رہا سی توں

اوہناں پتھریلیاں اکھیاں 'چ کنج اوہ جل امڑ آیا
اوہ کیسا گیت سی جو بتکدے وچ گا رہا سی توں

تیری چھوہ نال بن گئی میں کوئی مورت محبت دی
تے بندی وی کویں نہ جد محبت دا خدا سی توں

اوہ مکے توں پرھے تے شرع دی ہر حد توں باہر
کی اس تیرتھ دا ناں ہے جتھے مینوں لے گیا سی توں

لاٹ اٹھی ہوؤُ جل چڑھے ہونگے
نین اوہدے وی مڑ مڑ بھرے ہونگے
کیہنے دھرتی دا دل فول کے دیکھنا
سارے رکھاں دی چھاویں کھڑے ہونگے

ہوک سن کے ہواواں دی ڈردا ہے دل
سو سو واری جیوندا تے مردا ہے دل
لا کے آیا سی ویہڑے 'چ بوٹے جو میں
سکّ گئے ہونگے کہ ہرے ہونگے

کنے دکھاں دے پانی چڑھے ہونگے
میرے سپنے نیانے ڈرے ہونگے
پھلّ توڑن گئے نہ گھراں نوں مڑے
قصے اگّ دے تسیں وی پڑھے ہونگے

بھیٹ کر گئے پھلّ تارے کئی
ڈولھ کے وی گئے ہنجھ کھارے کئی
اوہناں راتاں دا مڑنا کدوں چاننا
چن جہناں دے سولی چڑھے ہونگے

کمب جاوے جے ٹاہنی توں پتہ کرے
دل وچارا خیالاں نوں پچھدا پھرے
جہڑے بوہڑاں دے تھلے جوانی کھڑی
تر گئے ہونگے کہ کھڑے ہونگے

میرے سپنے 'چ لک لک کے جگدا سی جو
میری مٹی نوں آسمان لگدا سی جو
کی پتہ سی کہ اک اوس تارے بناں
موتی چنی 'تے سیاں جڑے ہونگے

ایسی مجلس وی اک دن سجیگی ضرور
عرش خود آئیگا میدنی دے حضور
میری مٹی دا کھنڈیا ہوؤُ چاننا
تارے بنھ نے قطاراں کھڑے ہونگے

بہار، بھیرو، کھماج، پیلو
تے نہ بلاول ، بہاگ کوئی
سراں 'چ تڑپے جو آدی یگ توں
اوہ تیرا میرا ویراگ کوئی

کئی نے کومل کئی نے تیبر
کئی نے نشچت کئی نے ورجت
تیرے سراں 'چ اے زندگانی
میں تھرتھراؤندا ہاں راگ کوئی

خلاء 'چ جگدا ہوا 'چوں سندا
تھلاں 'چوں پھٹدا، اگن 'چ بلدا
جو جل 'چ تڑپے ترنگ بن کے
اوہ زندگی دا ہی راگ کوئی

ن کوئی پورن ہے کھوہ 'چوں مڑدا
ن مڑ کے نیناں نوں نور جڑدا
کہ روز اچھراں گواؤندی اکھیاں
تے روز سکدا ہے باغ کوئی

ن تولا گھٹنا ن ماسہ ودھنا
کسے نے بجھنا کسے نے جگنا
کہ تھکّ کے سوں گئی زمین میری 'چوں
پھیر اٹھیگا جاگ کوئی

ن ایتھے سچ دا کوئی سیک سہندا
تے نہ وفا دی ہی چھاویں بہندا
جہان اوہناں توں خوف کھاندا
جنہاں 'چ دسدا نہ داغ کوئی

میں سرت سادھن دا یتن کردی سی
رنگ چگدی سی مہک پھڑدی سی
نین کھولھے تاں ویکھیا میں
کہ کھڑیا ہویا سی باغ کوئی

اڈیکے روز ایہہ دھرتی گلاباں دی خبر کوئی
گواچی جوت نوں جیوں بھالدا ہے بینزر کوئی

میری مٹی 'چوں وی دیوے جگے تے پھلّ کھڑے لوکو
کویں آکھاں نہیں لگدا ایہناں پوناں توں ڈر کوئی

جویں میں اس دیاں راہاں 'چ جگ جگ بجھ گئی ہوواں
اؤں لنگھیا ہے میرے کول دی اج بے خبر کوئی

سماں بے خوف تردا ہے ، ہوا بے جھجک وگدی ہے
خلا وچ کیوں نہیں پھر جھومدی میری لگر کوئی

نہیں اعتبار جے حالے تاں میری جان حاضر ہے
کویں ہر گلّ 'تے چیرے تیرے ساہویں جگر کوئی

میرے اسمان وچ وی اک ستارہ جگمگا اٹھیا
کہ آخر مل گیا اس رات نوں وی ہم سفر کوئی

پرندے جذبیاں دے جد اڈاری بھرن لگدے نے
ایہہ پنجرے پگھل جاندے نے شکاری ڈرن لگدے نے

کدوں تک رکھیا جاندا دبا کے جیون دا جذبہ
لہو 'چوں لہر جد اٹھدی کنارے کھرن لگدے نے

اوہ پا کے جھانجراں انگیاریاں توں ایوں گزردی ہے
کہ اس دی اس ادا 'تے چن سورج مرن لگدے نے

گھراں نوں بھلیا کتھے ہنھیری دا ستم حالے
ہوا سرگوشیاں کردی تے بوہے ڈرن لگدے نے

اجے وی اتر آؤندی ہے میرے چیتے 'چ اوہ آتھن
میرے سینے 'چ جگدے دیپ اکھیاں بھرن لگدے نے

ہوا ایسی وی اٹھدی ہے کہ ہر زنجیر ٹٹدی ہے
ایہہ ٹبے ڈھہن لگدے نے ایہہ ٹوئے بھرن لگدے نے

ہنھیرے دی پکڑ 'چوں نکل آؤندے نے جدوں دیوے
سمیں دے نین کھلھ جاندے نے تے چانن جھرن لگدے نے

تیری دلکشی دا دریا جے نہ بے لباس ہووے
نہ کناریاں توں باہر میری وی پیاس ہووے

کی نیرھیاں دے اوہلے اس نوں چھپا کے رکھن
چن-تاریاں دا پایا جس نیں لباس ہووے

پھلاں چ مہک اسدی دھپاں چ سیک اسدا
کوئی ویوگ وچّ وی جیوں آس-پاس ہووے

آوے خدایا ایسا وی مقام پیار اندر
میں لہر-لہر ہوواں اوہ پیاس-پیاس ہووے

من تے امید دا وی بچیا ناں کوئی اوڑھن
کوئی حیات اینیں وی ناں بے لباس ہووے

میرے سورج دنے راتیں تیرا ہی خیال رہندا ہے
کوئی کوسا جیہا چانن ہمیشہ نال رہندا ہے

توں میرے شہر نہ آویں خزاں دا دور ہے ایتھے
کہ ہر بوٹا ہی ایتھے تاں بڑا بےحال رہندا ہے

جے ورھ گئی بدلی کوئی تاں گھلّ دیویں ہرے پتے
تھلاں دے بوٹیا تیرا بڑا ہی خیال رہندا ہے

پتہ ہے اوسنوں میں پون ہاں مچھلی نہیں کوئی
نہ جانے کیوں میرے دوالے اوہ بندا جال رہندا ہے

جگائی نہ الکھ آ کے کسے جوگی نے در اوہدے
کہ جیہدے ہتھ 'چ موتیاں دا تھال رہندا ہے

اوہ اک پردہ ہے جس اتے بنی ہے اگّ دی مورت
تے اس مورت دے پچھے اک ٹھنڈھا سیال رہندا ہے

میرے مولٰی ادھی کلی قیامت تکّ رہے روشن
جو لنگھ گئے ہر مسافر دا ہی پچھدا حالَ رہندا ہے

لشکن ایہہ چن تارے اس دے ہی نور کر کے
میری خدائی روشن میرے حضور کر کے

جد ویکھیا میں اس دے نیناں 'چ عکس اپنا
میں سٹّ دتے شیشے سبھ چور چور کر کے

اوسے نوں بھالدی ہاں، راتاں ہنگھالدی ہاں
جو آپ چھپ گیا ہے مینوں نور نور کر کے

ویکھے کہ آندراں نوں کنی کو کھچّ پیندی
اوہ خود نوں پرکھدا ہے مینوں دور دور کر کے

عشقَ ڈمرو صحیح من جمورا صحیح
توں مداری صحیح ایہہ تماشہ صحیح
میں دیوانہ تیرا، تیری دنیاں لئی
عشقَ میرا جے ہاسہ تاں ہاسہ صحیح

ایس عقلاں دے پتھر نوں پاسے ہٹا
موج میری نوں اپنا نہ رستہ وکھا
تیرے علماں نوں کی جاندی عاشقی
جاہ توں تولا صحیح تے میں ماسہ صحیح

تیرے نیماں دی مینوں غلامی نہیں
تیری جنت دا بھورا وی لالچ نہیں
میں محبت دے در توں فقیری لئی
میرے ہتھاں 'چ چمٹا تے کاسہ صحیح

میری تقدیر وچ کربلا رہن دے
گیت میرے نوں توں کرہلا رہن دے
تینوں تسنیم-او-کوسر مبارک میاں
میں جے کافر ہاں، پیاسا ہاں، پیاسا صحیح

شوق ہی شوق وچ میں تباہ ہو گئی
پیر ننگے سی تیرے میں گھاہ ہو گئی

آپاں دوواں نے جانا سی اکو جگہ
توں سفر ہو گیا تے میں راہ ہو گئی

فاصلہ ہن اساڈے 'چ سنبھوَ نہیں
توں بدن ہو گیا تے میں ساہ ہو گئی

کوئی پانی میری تیہ دا ہانی نہ سی
نی میں پتناں تے پھردی فنا ہو گئی

ہندے نے کجھ کو چانن چرکال رہن والے،
میرے دل دیا او چناں ایہہ ناں داغ لحن والے

توں ہیں سچ دا مسافر تے ایہہ ہے کوڑ دا پسارا،
کتے بہہ ناں جائیں چھاویں ایہہ مینار ڈھہن والے

کہہ کے گیا ہے سورج دیوے نوں جان لگیاں،
جگدے نیں انت کایا ’تے سیک سہن والے

میرے نام کر گیا ہے کوئی خدکشی توں پہلاں،
اوہدی زندگی ’تے رہندے سی جو قہر ڈھہن والے

میری پیاس دا سفر ہے نرچھاواں انتہیناں،
تے محبتاں دے پانیں پل-چھن ’چ لحن والے

ڈاڈھا ہے سیک سچ دا بچ جائے کجھ جے بچدا،
ہٹ کے ذرا کو بہندے سینیں ’چ رہن والے

ورھیاں دے بعد فٹے کایا میری ’چوں پتے،
پرتے مسافری توں میری چھاں ’چ بہن والے

توں میری چھاں 'چ بہہ کے آکھیا سی اس طرحاں اک دن
میں تیرے پتے پتے دا اتاروں قرض ماں اک دن

اوہ میری رتّ دے جائے جدوں خود کھڑن 'تے آئے
تاں مینوں دے گئے سوغات وچ بیساکھیاں اک دن

جدوں من دے خلاء دا ہور کوئی چارہ ن ہو سکیا
میں اپنے ہی پتے 'تے آئے لکھیاں چٹھیاں اک دن

ن لوری ملّ منگدی ہے نہ ممتا قرض ہندی ہے
سمجھ جائینگی دھیے ! جدوں بنینگی خود توں ماں اک دن

محبت پکڑ کے نہ رکھ سکی جد اس دی وینی نوں
تاں اس نے پہن لئیاں بانہہ 'چ رتیاں چوڑیاں اک دن

ایہہ ورثہ کس نوں کہندے نے تے ایہہ تہذیب کی ہندی
اجائب گھر 'چ چرچہ کردیاں سی چنیاں اک دن

اناں ستیاں ملاحاں نوں ادوں ہی جاگ آؤنی ہے
جدوں وجیاں چٹاناں وچ جا کے کشتیاں اک دن

شگوپھے سانبھ لے سارے توں یاداں دی کتاب اندر
کہ آخر زندگی وچ آؤنیاں نے پتجھڑاں اک دن

جاں منکر ہو گئے میتھوں میرے پالے ہوئے بوٹے
میں اپنے پانیاں وچ پال لئیاں مچھلیاں اک دن

موسم نہ گزر جاوے احساس ن ٹھر جاوے
تیرا پانی برسن تک میری پیاس ن مر جاوے

اس پیاسی نگری وچ اک تیرا دل دریا
تیرے بوہے توں اٹھ کے ایہہ فقیر کدھر جاوے

اس باغ 'چ تتلی دی آمد 'تے جے کنتو ہے
ممکن ہے پھلاں 'چوں پھر مہک وی مر جاوے

کی دکھ ہے لہراں نوں پچھدا ہی نہیں کوئی
ہر کوئی ساحل 'تے آوے تے گزر جاوے

کوئی خواب جیہا بن کے نیناں وچ گھل جاندا
پھر اتھرو بن کے دامن تے بکھر جاوے

تیری اک سسکی ہی میری جان 'تے بھاری ہے
انج تاں طوفان کوئی نت آ کے گزر جاوے

جیہنوں جیون کہندے نے اوہدا ایناں کو قصہ ہے
اک لاٹ جہی اٹھے اتے راکھ بکھر جاوے

ہر یگ وچ نہیں ہندا کوئی بالمیک پیدا
اس یگ دی سیتا نوں دسیو کہ کدھر جاوے

ستائیگا جے میرے شہر دا موسم چلا جاویں
توں میتھوں سرخرو ہو کے میرے گوتم چلا جاویں

توں میرے ماروتھل ’چ میرے نال دس کد تیک ٹھہرینگا
پکاریگی جدوں کوئی چھاں میرے ہمدم چلا جاویں

ہوا ہاں میں تاں ہر تھاں پہنچ جاوانگی تیرے پچھے
تیرا جتھے وی جی چاہے میرے آدم چلا جاویں

ماروتھل تے رحم جد کھاوے ندی
سکدی سکدی آپ سکّ جاوے ندی

گیت غم دا جد کدے گاوے ندی
ہنجھو ہنجھو ہو کے کھنڈ جاوے ندی

پیاس تیری وچ ہی جد شدت نہیں
تیرے در تے کس طرحاں آوے ندی

میں بن کے حرف اک دن کاغذاں ’تے بکھر جاوانگی
قلم دی نوک ’چوں کویتا دے وانگوں اتر جانواگی

تیری روح تکّ نہ پہنچے میرے قدماں دی آہٹ وی
تیرے دل دی گلی ’چوں اس طرحاں گزر جاوانگی

میں نازک شاخ ہاں کوئی ہے غم دی گرد میرے تے
کسے برسات وچ میں پھیر اک دن نکھر جانواگی

تنکا تنکا آشیانا موڑ دے
موڑ دے میرا ویرانہ موڑ دے

سانبھ لے توں اپنی سنجیدگی
مینوں میرا دل دیوانہ موڑ دے

شاعرانہ، عاشقانہ، سافدل
اے خدا! اوہی زمانہ موڑ دے

ملدا نہ کوئی حلّ ہن تیری کتاب 'چوں
سو سو سوال نکلدے اک اک جواب چوں

چٹے دی کالی خبر ہی ہن سرخیاں 'چ ہے
باقی دے رنگ ہو گئے منفی پنجاب چوں

رلدے معصوم تتلیاں دے کھنبھ تھاں-کتھاں
خوشبو تاں چوری ہو گئی ہر اک گلاب 'چوں

تاراں تاں تڑپیاں نے کچھ میرے وراگ نال
ویکھو کہ کہڑا راگ ہن نکلے رباب 'چوں

اوہ پچھدا ہے کدوں تیکر کرانگی پیار میں اس نوں
کراواں کنج وفا دا دوستو اعتبار میں اس نوں

جھناں دے پانیاں وچ پہلاں اپنا عکس گھولانگی
تے اس وچ رنگ کے دیوانگی پھر دستار میں اس نوں

وفا دے پہرنا وچ لپٹیا اوہ عشقَ ہے سچا
کہ ہو کے نیڑیوں تکیا انیکاں وار میں اس نوں

کسے پھلّ 'تے تاں آخر بیٹھنا سی ایس تتلی نے
چکا دتا محبت دا لؤ اج بھار میں اس نوں

کرے اوہ باجھ میرے وی کسے تے وار نظراں دے
نہیں دینا، نہیں دینا ایہہ ہن ادھیکار میں اس نوں

اوہ اڈ کے ڈال توں صیاد دے موڈھے 'تے جا بیٹھا
کیہا جد "اے پرندے، ہو ذرا ہسار" میں اس نوں

جو میرے سپنیاں 'چ حقیقتاں دا رنگ بھردا ہے
کہاں دنیاں دا سبھ توں خوب چترکار میں اس نوں

تر رہی ہاں میں چھری دی دھار تے
پھیر وی اوہ خوش نہی رفتار تے

میں فتح پاؤنی ہے اج منجھدھار تے،
اک چمن دے میرے پتوار تے،

مان ہے جیکر تینو تلوار تے،
مان ہے مینو اپنے کردار تے،

یاد آؤندی ہے نزاکت پھلّ دی،
پیر ٹک جاندا ہے جد وی خار تے،

ہار پہلا میرے تے ہسدی رہی،
ہن مے ہسّ چھڈدی ہاں اپنی ہار تے،

اشک وچ گھاٹا-مناپھا ویکھدے،
دل اوہدا وی لگّ گیا روزگار تے،

موسما تے مان کاہدا دوستو،
مان کاہدا موسمی دلدار تے،

تیرے چہرے تے ٹکی میری نظر،
کوئی تتلی بہ گئی کچنار تے،

ایس دے وچ کلّ دا اتہاس ہے،
مار جھاتی اج دے اخبار تے

سہرا کیوں نی سجدہ، الزام کیوں نی آؤندا
تیرے دل دے ورقیاں 'تے میرا نام کیوں نی آؤندا

چمّ چمّ کے پیر تیرے اک لہر پچھ رہی ہے
تیری پیاس دی کتھا وچّ میرا نام کیوں نی آؤندا

کتھے توں تپ رہا ہیں کتھے توں کھپ رہا ہیں
ہن میری چھاں 'چ تینوں آرام کیوں نی آؤندا

جتھے میں ڈال ہونا جتھے توں پھلّ بننا
میرے عشقَ دے سفر وچ اوہ مقام کیوں نی آؤندا

رکھاں نوں پھلّ آئے، ندیاں 'چ نیر آیا
میری خزاں نوں تیرا پیغام کیوں نی آؤندا