Punjabi Kavita
ਪੰਜਾਬੀ ਕਵਿਤਾ
Home
Punjabi Poetry
Sufi Poetry
Urdu Poetry
Hindi Poetry
Translations
Sarabjit Kaur P C ਸਰਬਜੀਤ ਕੌਰ ਪੀ ਸੀ
ਸਰਬਜੀਤ ਕੌਰ ਪੀ ਸੀ ਪੰਜਾਬੀ ਦੀ ਕਵਿੱਤਰੀ ਹਨ । ਇਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਬਚਪਨ ਤੋਂ ਹੀ ਕਵਿਤਾ ਲਿਖਣ ਦਾ ਸ਼ੌਕ ਹੈ । ਇਨ੍ਹਾਂ ਦੀ ਪਲੇਠੀ ਪ੍ਰਕਾਸ਼ਿਤ ਰਚਨਾ 'ਨਿਵੇਕਲੀ' (ਕਾਵਿ ਸੰਗ੍ਰਹਿ) ਹੈ । ਇਨ੍ਹਾਂ ਦਾ ਦੂਜਾ ਕਾਵਿ ਸੰਗ੍ਰਹਿ 'ਨਿਵੇਦਿਕਾ' ਵੀ ਪ੍ਰਕਾਸ਼ਿਤ ਹੋ ਚੁੱਕਾ ਹੈ ।
ਨਿਵੇਕਲੀ (ਕਾਵਿ ਸੰਗ੍ਰਹਿ) : ਸਰਬਜੀਤ ਕੌਰ ਪੀ ਸੀ
ਨਿਵੇਦਿਕਾ (ਕਾਵਿ ਸੰਗ੍ਰਹਿ) : ਸਰਬਜੀਤ ਕੌਰ ਪੀ ਸੀ
ਪੰਜਾਬੀ ਕਵਿਤਾਵਾਂ : ਸਰਬਜੀਤ ਕੌਰ ਪੀ ਸੀ
Nivekali : Sarabjit Kaur P C
ਨਿਵੇਕਲੀ (ਕਾਵਿ ਸੰਗ੍ਰਹਿ) : ਸਰਬਜੀਤ ਕੌਰ ਪੀ ਸੀ
ਸਿਜਦੇ ਦਾ ਮਨ
ਮੇਰੀ ਮਾਂ ਘਰ ਵੱਸਦਾ ਰੱਬ ਓਏ
ਮਤਰੇਈ ਮਾਂ
ਸਤੀ
ਹਿਜਰਾਂ ਦੇ ਜ਼ਖ਼ਮੀ ਹਾਂ
ਖ਼ਤ ਲੈ ਜਾ ਡਾਕੀਆ ਵੇ
ਇਸ਼ਕੇ ਦੀ ਲੋਹੜੀ
ਸਮੁੰਦਰਾ ਪਿਆਰਿਆ
ਭੱਠੀ ਵਾਲੀ ਤਾਈ
ਜ਼ਖ਼ਮਾਂ ਦੀ ਗੱਲ
ਧੰਨ ਹੈ ਤੂੰ ਸੂਰਜਾ
ਮੁਹੱਬਤਾਂ
ਜ਼ਖ਼ਮਾਂ ਨੂੰ ਨਾ ਛੇੜੋ
ਸੁੱਚਾ ਦੁੱਧ
ਗਹਿਣੇ, ਵੇਖ ਸੋਚਦੀ
ਇਸ ਨੂੰ ਕੀ ਕਹੋਗੇ?
ਪਾਣੀ ਭਰਿਆ ਗਲਾਸ
ਨਾਗਾਂ ਦੀ ਗੱਲ
ਖ਼ੁਦ ਮਹਿਬੂਬ ਬਣਾ ਲੈਣਾ
ਪਿਆਰੇ ਇੱਕੋ ਜਿਹੇ
ਲਾਂਵਾਂ 'ਚ ਤਾਕਤ ਬੜੀ ਹੁੰਦੀ
ਜੇ ਮੈਂ ਤੈਨੂੰ ਦਿਲ ਦੇ 'ਤਾ
ਮੈਂ ਤਾਂ ਲੋਕੋ ਕੱਲੀ ਚੰਗੀ
ਐਵੇਂ ਥੋੜ੍ਹਾ ਏਨੀਂ ਸੋਹਣੀ...
ਵਾਰਿਸ ਲੱਭ ਰਹੀ ਹਾਂ
ਸੋਚ ਬਦਲਣੀ ਚਾਹਵਾਂ ਮੈਂ
ਬੁਲਾਵਾ ਮੰਜ਼ਿਲੇ ਮਕਸੂਦ ਤੋਂ
ਤੇਰੇ ਬਾਝੋਂ ਝੱਲੀ ਹੋਈ
ਮੁਹੱਬਤ ਹੋ ਗਈ
ਚੁੱਪ ਚਾਪ ਲਾਈ
ਦਰਦਾਂ ਭਰਿਆ ਟੋਕਰਾ
ਮੈਨੂੰ ਛੂਹਿਓ ਨਾ
ਮੇਰਾ ਜੀਅ ਕਰਦਾ
ਛੱਪੜੀਆਂ ਦਾ ਚਿੱਕੜ
ਮੈਂ ਕਿਓਂ ਪੁੱਛਾਂ ਹਾਲ
ਜਿਉਂਦੇ ਜੀਅ ਨਾ ਸੁਣਦਾ ਕੋਈ
ਕੇਸ ਕਿੱਥੇ ਲਾਵਾਂ?
ਨਫ਼ਰਤ ਸੌਣ ਵੇਲੇ ਨੂੰ
ਮੰਨੇ ਹੋਣੇ ਦਸਤੂਰ ਤੇਰੇ
ਮੂੰਹ ਨੂੰ ਡੱਕਾ ਲਾ ਬੈਠਾ
ਵਾਅਦਾ ਕਰਕੇ
ਸੋਹਣੀ ਸੂਰਤ ਸੋਹਣੀ ਸੀਰਤ
ਤਸਵੀਰ ਬਣਾ ਤਸੱਵੁਰ ਨੇ
ਸੁਫ਼ਨੇ ਏਦਾਂ ਖ਼ਾਕ
ਨਾ ਮੁਮਕਿਨ ਹੈ
ਮੁਹੱਬਤ ਦਾ ਫ਼ਕੀਰ
ਮੇਲ ਕਿਵੇਂ ਬਵ੍ਹੇ
ਸਾਡਾ ਦਿਲ ਨਹੀਂ ਵਿਕਾਊ
ਕਵਿਤਾ ਧੁਰ ਤੋਂ ਆਉਂਦੀ ਏ
ਸੱਚੀਆਂ ਪਵਿੱਤਰ ਰੂਹਾਂ
ਸੂਟ ਨੂੰ ਟਾਕੀ
ਤੈਨੂੰ ਮਿਲਣ ਦਾ ਜੀਅ
ਹੱਸਦੇ ਵੱਲ ਚੱਲੀਏ
ਇਬਾਦਤ ਨਹੀਂ ਕੀਤੀ
ਸੰਸਕਾਰੀ
ਝੂਠੇ ਦਾਵੇ
ਸੋਹਣਿਆ ਲੱਭ ਲਿਆ ਤੈਨੂੰ
ਐਸਾ ਯਾਰ ਬਣਾ ਲਿਆ
ਸੱਜਣਾ ਦਿੱਤੀ ਅਹੁਰ
ਘੁੰਢ ਚੋਂ ਹੀਰ ਕੁਆਰੀ
ਮੌਲਿਕ ਅਧਿਕਾਰ
ਮੈਨੂੰ ਕੱਲੀ ਵੇਖ ਨਾ ਤੱਕੀਂ
ਨਾ ਛੇੜ ਦਰਵੇਸਾਂ ਨੂੰ
ਮੁਹੱਬਤ ਗਵਾਚ ਗਈ ਦੋਸਤੋ
ਗੁਵਾਚਣ ਸੋਚ
ਸਖ਼ਤੀ ਨਾਲ ਬੋਲਦੀ ਮੈਂ
ਦਿਲਦਾਰ ਸੁੱਚਾ ਜਾਚਿਓ
ਦੁਨੀਆਂ ਨਾਲ ਨਜਿੱਠਣਾ
ਪਹਿਲੀ ਵਾਰੀ ਪੀਤੀ
ਰੱਬ ਘੜ੍ਹਿਆ ਤੇਰੇ ਲਈ
ਸੱਜਣ ਝਨਾ ਦੇ ਪਾਰ
ਇੱਕ ਵਾਰੀਂ ਤਾਂ ਮਿਲ ਬੈਠ
ਇੰਤਿਜ਼ਾਰ ਹੀ ਕਰਦੀ ਰਹੀ
ਸੱਜਣ ਸਾਥੋਂ ਵਿੱਛੜੇ
ਕੀ ਮੈਂ ਆਜ਼ਾਦ ਹਾਂ
ਆਸ਼ਿਕ ਉਹ ਨਹੀ ਹੁੰਦੇ
ਸੱਜਣਾ ਸਵਾਲ ਕਰਿਆ
ਦੇਣਾ ਪੈਂਦਾ ਜਵਾਬ ਕਿਉਂ
ਸੱਜਣ ਜੇ ਪਿਆਰੇ ਮਿਲ ਜਾਵਣ
ਜ਼ਮਾਨਾ ਸਿਤਮ ਕਰ ਜਾਵੇ
ਮੈਨੂੰ ਮਿਲਣ ਮਾਹੀ ਜਦ ਆਇਆ
ਕਵਿਤਾ ਪੜ੍ਹੀ ਤੇ ਜਾਣੀ
ਪੰਜੇਬਾਂ ਦੇ ਘੁੰਗਰੂਆਂ ਚੁੱਪ ਵੱਟੀ
ਯਾਦ ਸੱਜਣਾ ਦੀ ਆ ਗਈ
ਕਰ ਮੁਹੱਬਤ ਮੁੱਕਰ ਜਾ
ਨਾ ਦੇ ਦੁਆਵਾਂ
ਨਿੱਕੀ ਉਮਰੇ ਵਿਆਹ
ਸੱਜਣ ਪਰਖ ਨਾ
ਕਵਿੱਤਰੀ ਮਾਂ
ਹਾਂ ਮੈਂ ਰੀਝ ਹੈ ਪਾਲ਼ੀ
ਫੁੱਲਾਂ ਵਰਗੇ
ਸਿਆਲਾਂ ਵਾਲੀ ਹੀਰ
ਮੈਂ ਲੀਕਾਂ ਨੂੰ ਨਹੀ ਮੰਨਦੀ
ਅਸੀਂ ਉਹ ਫ਼ੁੱਲ ਹਾਂ
ਇਸ਼ਕ ਹਕੀਕੀ ਹਾਂ
ਤੂੰ ਕੀ ਜਾਣੇ
ਅੱਧੀ ਰਾਤੀਂ ਉੱਠ ਪਈ ਨੀ ਮੈਂ
ਬਾਬਾ ਚਿੱਟੇ ਵਾਲਾਂ 'ਚ ਜਵਾਨ ਹੋ ਗਿਆ
ਮੁਹੱਬਤਾਂ ਦਾ ਬਾਦਸ਼ਾਹ
ਲੋਕ ਕਹਿੰਦੇ ਕਿ ਮੈਂ ਅਵੱਲੀ ਹਾਂ
ਕਿੱਥੇ ਤੁਰ ਗਿਆ ਬੇਦਰਦੀ
ਸੱਜਣ ਸਾਥੋਂ ਵਿੱਛੜੇ
ਤੜਕੇ ਸੈਰ ਜਦ ਮੈਂ ਤੁਰੀ
ਭੰਨ ਦਿੱਤੀਆਂ ਮਾਏ ਨੀ, ਜ਼ਮਾਨੇ ਚੂੜੀਆਂ
ਸਦੀਆਂ ਤੋਂ ਵਿੱਛੜੇ
ਕਿੱਦਾਂ ਕਰ ਦਿਆਂ ਸੁਪਨਿਆਂ ਤੈਨੂੰ ਪੂਰਾ ਮੈਂ
ਲੰਮੇ ਵਾਲ ਮੇਰੇ ਸੋਹਣਿਆ
ਦਿਲ 'ਚ ਹੋਵੇ ਦੱਸ ਦਿਆ ਕਰੋ
Nivedika : Sarabjit Kaur P C
ਨਿਵੇਦਿਕਾ (ਕਾਵਿ ਸੰਗ੍ਰਹਿ) : ਸਰਬਜੀਤ ਕੌਰ ਪੀ ਸੀ
ਗੱਲ ਨੁਕਤੇ ਦੀ
ਸੁਹਣਿਆ ਚਿੱਤਰਕਾਰਾ ਵੇ
ਰਜਾਈ
ਬਚ ਜਾ ਚੰਦਰਮਾ, ਬੰਦੇ ਪੈੜਾਂ ਤੇਰੇ ਵੱਲ
ਸੰਗੀਤਕ ਧੁਨ ਬਣਾਉਣ ਲੱਗਾਂ?
ਓਹ ਚੱਲੀ ਹਵਾ, ਵੇਖੋ ਬੱਦਲ ਵਿਆਹੁਣ
ਆਓ ਰਲ਼ ਮੁਹੱਬਤ ਕਰੀਏ
ਰੱਬਾ ਤੂੰ ਉਪਜ ਮੁਹੱਬਤ ਦੀ
ਆਜਾ ਠੰਡੀਏ ਸੀਤੇ ਮੈਨੂੰ ਲੱਗ ਤੇ ਦੱਸ
ਰੱਬ ਘਰੋਂ ਬੱਦਲ ਆਏ
ਫੁੱਲ ਲਗਾਵਣ ਆਈ ਹਾਂ
ਮੀਂਹ ਚੱਲਿਆ ਜੇ ਆ, ਸਾਂਭ ਲਓ ਪਾਥੀਆਂ
ਧੀ ਦੀ ਨਜ਼ਰ ਤੋਂ
ਚੰਗੇ ਲੋਕੋ ਉੱਜੜ ਜਾਓ
ਇਸ਼ਕ ਹਕੀਕੀ ਕਰਨਾ ਮੈਂ
ਦੁੱਖ ਲੂਣ ਦਾ
ਪੱਕੇ ਆਲ੍ਹਣੇ ਵਿਕਦੇ ਵੇਖੇ
ਪਾਣੀ ਸਾਂਭ ਲਉ
ਮੈਂ ਕੁਦਰਤ ਲਈ ਲਿਖਣਾ
ਸ਼ੂਕਦੀਏ ਨੀ ਪੌਣੇਂ
ਆ ਗਿਆ ਮੱਝਾਂ ਚਾਰਨਾ
ਆਖੇ ਮਰਦਾਨੇ ਵਹੁਟੀ
ਰੁੱਖੀਂ ਆਲਣੇ ਸੜਦੇ
ਸਮੁੰਦਰ ਦਿਆ ਪਾਣੀਆਂ
ਸੂਰਜਾ ਥੋੜ੍ਹਾ ਸੇਕ ਲਾ
ਨਾ ਲਿਖਿਆ ਕਰ ਧੀਏ ਮੇਰੀਏ
ਮੈਨੂੰ ਮੇਰੀ ਮੈਂ ਨਾਲ਼ ਪਿਆਰ ਹੋ ਗਿਆ
ਮਿੱਟੀ ਆਖ਼ਰ ਹੁੰਦੀ ਮਿੱਟੀ
ਕਰੋਪੀ ਨਾ ਕਰਦੀ ਕੁਦਰਤ
ਮੈਂ ਲਿਖਦੀ ਹਾਂ, ਕੁਦਰਤ ਲਈ
ਰੋੜੇ ਵੀ ਜ਼ਰੂਰੀ ਮਜ਼ਬੂਤੀ ਲਈ
ਚੱਜ ਸਿੱਖਣਾ ਵਾ ਵਰੋਲ਼ੇ ਤੋਂ
ਕੁਦਰਤ ਪੱਤਿਆਂ ’ਚੋਂ ਸੁਰ ਕੱਢ ਦੇਣੇ
ਕਾਸ਼! ਤੂੰ ਤੇ ਮੈਂ ਕਿਤਾਬ ਹੁੰਦੇ
ਮੈਨੂੰ ਤੇ ਸਭ ਚੰਗੇ ਲੱਗਦੇ
ਮੁੜ ਆ ਕਵਿਤਾ ਦੇ ਮਹਿਰਮਾ
ਹਾਂ ਅਸੀਂ ਅਨਪੜ ਹਾਂ
ਪਿਆਰ ਦੀ ਔੜ
ਬੱਦਲ ਮਲੰਗ ਕਰਦਾ ਤੰਗ
ਵੇ ਦਿਲ ਬਿਜੜੇ ਦੇ ਆਲ੍ਹਣੇ
ਰੱਬ ਵੱਲੋਂ ਮੀਂਹ ਪਾਇਆ ਜਾਊਗਾ
ਮਿੱਟੀ ਤੋਂ ਇਨਸਾਨ ਨੇ ਬਣਦੇ
ਮਾਂਵਾਂ ਸਾਡੀਆਂ ਸਮਝਾ ਗਈਆਂ
ਮੈਂ ਸੁਣਿਆ ਤੇਰੇ ਦਰਬਾਰ ਵਿੱਚ
ਆਟੇ ਦੀ ਚਿੜੀ
ਭੂੰਡ ਨਾਲ ਪਿਆਰ
ਮੈਂ ਇੱਕ ਕੰਧ ਹਾਂ ਸੱਜਣਾ!
ਕੁਦਰਤ ਧੁੰਨ
ਕਵਿਤਾ ਧੁਰ ਤੋਂ ਆਉਂਦੀ
ਹੀਰਿਆਂ ਤਰਾਸ਼ਣਾ ਸਿੱਖ
ਕਿਉਂ ਮੰਗਦੇ ਅਰਦਾਸ ਕਰ
ਕਲਮ ਕਾਗਜ਼ ਨੂੰ ਮੂੰਹ ਲਾਇਆ
ਉੱਡ ਜਾ ਸਮੁੰਦਰਾ
ਤੂੰ ਵੀ ਵਿਹੜੇ ਨਿੰਮ ਲਾਈ
ਦੁਨੀਆ ਕਰੇ ਸਵਾਲ
ਤੁਰੀਂ ਤਾਂ ਬਸੰਤ ਵੇਖਣ ਸੀ
ਕੀਤੀ ਆਈ ਰਾਸ
ਸੁਪਨੇ ਸੁੱਚੇ ਜੇ ਵੇਖਣੇ
ਕਲਮ ਨੇ ਮੈਥੋਂ ਕਵਿਤਾ ਲਿਖਵਾਈ
ਜੋ ਚੰਗਾ ਲੱਗੇ ਲਿਖ ਦਿਉ
ਤੜਕੇ ਸੈਰ ਜਦ ਮੈਂ ਤੁਰੀ
ਰੱਬਾ ਸੁਣਿਆ ਸਭ ਤੂੰ ਕਰਦੈਂ
ੳ ਅ ੲ ਸ ਹ ਬੋਲਣਾ
ਮੈਂ ਧਰਤੀ ਸਭ ਦੀ ਮਾਈ
ਮੇਰਾ ਮਨ ਨਾ ਆਵੇ ਬਾਜ਼
ਸੜਕ, ਖਿੜ ਖਿੜ ਹੱਸ ਰਹੀ
ਚੁੱਪ ਕਾਹਤੋਂ ਵੱਟ ਲਈ
ਮੁਹੱਬਤ ਆ ਰਹੀ ਹੈ
ਅਸੀਂ ਨਾਨਕ ਸ਼ਾਹ ਦੇ ਮੁਰੀਦ
ਗ਼ਮ ਵੇਲੇ ਨੇੜੇ ਲੱਗੇ ਆਪਣਾ
ਕੁਦਰਤ ਦੇ ਰੰਗ ਨਿਰਾਲੇ
ਮੈਂ ਅੰਦਰੋਂ ਅਮੀਰਜ਼ਾਦਾ ਹਾਂ
ਮੈਨੂੰ ਲੋਕ ਫ਼ਕੀਰਾ ਕਹਿੰਦੇ
ਰੱਬ ਤਾਂ ਤੇਰੇ ਅੰਦਰ ਹੈ
ਡਾਹਢੇ ਹੱਥ ਵਡਿਆਈਆਂ
ਅਸੀਂ ਧਰਤੀ ਟੋਆ ਪੁੱਟਿਆ ਰੁੱਖਾਂ ਲਈ
ਅਮੀਰ ਮਾਂ
ਮਾਵਾਂ ਜੇ ਨਾ ਹਿੰਮਤ ਹਾਰਨ
ਰੱਬ ਦਾ ਨੰਬਰ ੨
ਚੱਲ ਰਹੀ ਹੈ ਜ਼ਿੰਦਗੀ
ਸੂਲ਼ੀ ਰੱਖਦਾ ਕੂਲ਼ੀ
ਰੱਬਾ ਤੇਰੀ ਲੁਕਾਈ ਮੈਨੂੰ
ਅੱਥਰੂਆ ਵੇ ਸੁੱਕੀਂ ਨਾ
ਤਾਮੀਜ ਵਧੀਆ ਜ਼ਾਬਤਾ
ਕੁਦਰਤੀ ਦਾਤਾਂ ਦਾ ਲੰਗਰ
ਦਸਤੂਰ ਨੂੰ ਪਾਵਾਂ ਵਾਸਤੇ
ਹੇ ਮੇਰੀ ਪਿਆਰੀ ਕਵਿਤਾ
ਅਸੀਂ ਤਨ ’ਤੇ ਹੰਢਾਏ
ਓਸ ਮਨਾਵਣ ਆਈ ਹਾਂ
ਟੋਆ ਪੁੱਟਣਾ, ਸੁੱਟਣ ਲਈ ਗੈਰਾਂ
ਵਿਕਣੇ ਆ ਗਏ ਦੀਵੇ ਮਿੱਟੀ ਦੇ
ਪੰਜਾਬ ਮੇਰਾ ਸੋਨੇ ਦੀ ਚਿੜੀ
ਸੁੱਖ ਸਦਾ ਦੀ ਚਾਹਵਾਂ
ਕਹਿ ਦਿਓ ਹਵਾ ਨੂੰ ਛੂਹ ਕੇ ਨਾ ਲੰਘੇ
ਸ਼ਿਕਵੇ ਗ਼ੈਰਾਂ ਤੇ ਕਰਨੇ ਛੱਡ ਦਿੱਤੇ
ਅੱਜ ਅਸਾਂ ਨੇ ਬਦੀ ਜਿਤਾਉਣੀ
ਰਾਵਣ ਸੜਦਾ ਵੇਖਿਆ
ਜ਼ਖ਼ਮਾਂ ਦੀ ਗੱਲ
ਕਵਿਤਾ ਸਤਿ ਕਰਤਾਰ ਦੇ ਨਾਮ
ਕਦੇ ਆਖਣ ਮੁੱਕ ਗਿਆ
ਹੱਥ ’ਚ ਫੜ੍ਹ ਕੇ ਵੇਖੀ ਤਸਬੀ
ਨਾਨਕ ਸਾਹਿਬ ਨੂੰ ਮੰਨਦੇ
ਤੇਰੀ ਗੱਲ ਕਰਨੀ ਹੈ ਗਹਿਰਿਆ ਵੇ
ਕਿੱਕਰਾਂ ਨੂੰ ਕਰਕੇ ਤੂੰ ਗੁੱਲ ਹਾਣੀਆਂ
ਤੈਨੂੰ ਪਾਉਣ ਦੀ ਸੋਚ ਲਈ ਮੈਂ
ਰੋਟੀ ਦਾ ਸਫ਼ਰ
ਬੰਦਾ ਬੰਦੇ ਨੂੰ ਕਦੇ ਨਹੀਂ ਜਾਣ
ਮਾਲਕਾ ਫ਼ੈਸਲਾ ਕਰਦੇ
Punjabi Poetry : Sarabjit Kaur P C
ਪੰਜਾਬੀ ਕਵਿਤਾਵਾਂ : ਸਰਬਜੀਤ ਕੌਰ ਪੀ ਸੀ
ਉਹ ਮੇਰਾ ਮਹਿਬੂਬ