مالی ایس باغیچے والا داناں مرد سچاواں
جسدے باغوں لے پنیری میں بھی بوٹے لاواں

ہر ہر جائ کیارے تکّ کے بوٹے راس لواندا
جس جائی اوہ لایق ہووے اسے جا سہاندا

ایہہ فرماندے آئی اگوں رتّ بسنت پھلاں دی
کوئی دن سرد خزاں دے رہندے لگی امید گلاں دی

باغ اندر ہریائی ہوسی کڈھسی شاخ انگوری
لالا اتے گلاب ملنگے نرگس تے گل سوری

جاں شہزادے دیوے تائیں کیتا مار ازائیں
ملکہ خاتں نوں لے ٹریا چھڈّ دیوے دیاں جائیں

لکڑیاں دا ٹلا بدھا بہت پکیرا کرکے
رڑھ رڑھ رجیا ناہیں تریا پھیر ندی وچ تر کے ۔(2990)

لئل جواہر قیمت والے نئمت بے شماری
کھانے دانے ٹلے اتے پا لئے ہک واری

سبھ اسباب ٹلے تے دھریا پکا محکم کرکے
ملکہ سنے ٹلے پر چڑھیا ٹلا ٹریا ترکے

اٹھے پہر ندی وچ جاندا ٹلا نال شتابی
صیف-ملوک عبادت اندر ذکر سنا وہابی

لہراں اندر آیا ٹلا ولّ ولّ دھکے کھاندا
کدے پتال اندر لہہ جائے کدے گگن چڑھ جاندا

کدے پئے وچ گھمن گھیراں پھردا اندر پھیراں
پھیراں وچ گجے ایوں پانی چوٹ لگے جیوں شیراں

چست گھراٹ پھرے جیوں تویں پانی ترکھا بھوندا
لہراں قہراں دے منہ ٹلا ڈبن اتے ہوندا

شہزادے نے جھاگے آہے سفر اجیہے اگے
ملکہ سی معصوم شاہزادی ڈر ڈبن دا لگے

رات ہنیری ندی چوپھیرے نظر نہ پون کنارے
جانے توں ہتھ دھوتے بیٹھے ایہہ مارے کہ مارے

اوڑک سفر دوہاں تے آئی مشکل ودھ حسابوں
قدرت نال بچاندا جاندا مالک ہر گردابوں

سرگردان ندی وچ رڑہدے نہ کجھ پتہ نشانی
کدھروں آئے کدھر جانا کدھر خلق جہانی ۔(3000)

ہک تھیں ہک چڑھندی آوے عاشق نوں دلگیری
دن دن پیر اگیرے رکھے واہ عشقَ دی شیری

چلھے وچوں لکڑ سڑدی سٹے وچ چرھاں دے
کولا ہویا پھیر جلاوے اہرن زرگراں دے

عشقے دی ایہہ رسم قدیمی جلیاں نوں نت جالے
اگلا زخم نہ مولن دیندا ہور اتوں چا ڈالے

ٹلے اتے رڑہدے آہے ملکہ تے شاہزادہ
ہک دن کرنا ربّ دا ہویا مشکل بنی زیادہ

ظالم واؤ مخالف جھلی جھکھڑ جھولے دیندا
بدل پا غباری آیا مارو مار کریندا

لتھا ربّ اجیہا یارو کی گلّ کتھّ سناواں
کتے جہازاں لانگھ نہ لگدی کانگ چڑھی دریاواں

بدل آکھے اجے وسنا توڑے پھیر نہ وساں
کیتے شہر اجاڑ بتیرے واہیاں کوہلاں کساں

جھکھڑ آکھے زور تمامی لا خلق نوں دساں
ہک ہک ندی سمندر ہوئی ندیاں وانگر کساں

تارے چھوہے ٹھاٹھ ندی دی امبر تیک اچھلے
نیناں ہنجھو مینہہ وسائے مارے موت ادلے

نہ کوئی کنڈھی نظریں آوے نہ کوئی ٹاپو بیلا
کانگ طوفان غضب دا چڑھیا قہر قیامت میلہ ۔(3010)

جی-جون ندی دے وچے سپّ سنسار بلائیں
کجھ رڑہدے کجھ کھاون آون شہزادے دے تائیں

شور ککارا امبر توڑی کی لیہندے کی چڑھدے
زور پیا کوہ قاف ندی وچ سر پرنے ہو جھڑدے

مڑ مڑ ٹلے تائیں دیون گھمن گھیر کلاوے
ٹھاٹھاں مار الار وگاون تاں پھر باہر آوے

ہک اندر وچ کانگ غماں دی ندیوں موج ودھیری
بدل وانگو ہنجھو وسن آہیں سرد ہنیری

خونی لہر عشقَ دی وگی بے کنار ڈونگھیری
پھیر کڑاہ فکر دے پیندی ہمت صدق دلیری

شوکو-شانک ندی دی سن کی سیمرگاں تن کمبے
جت ولّ نسن پانی دسے اڈّ اڈّ کے پر امبے

شاہزادے دل ہول پیا تے کمبیا دھول طوفانوں
بھار زمیں دا چان نہ ہندا عذر نہ سی فرمانوں

مچھی جان تلی پر رکھی تلیئے نعر فکر دی
ایسی کانگ چڑھائیوئی ربا میں اج بھاروں مردی

ابل ابل نکلے پانی جیونکر تیل کڑاہی
تڑفن مچھّ کڑاہیاں اندر جان تلیندی آہی

مچھ کچھّ ندی وچ کدھرے بلھن سنسار دسیندے
کجھ بے ہوش ہوئے کھا دھکے کجھ موئے کجھ جیندے ۔(3020)

ٹلے نوں تھرتھلی آئی گگن پتال مریندا
الٹا سدھا ہو پھر بچدا جاں ربّ راکھا تھیندا

عاشق دا ربّ عشقَ پکاندا دم دم دکھ سہاندا
رحمت لطفَ کماندا آپے مڑ مڑ پیا بچاندا

صیف-ملوکے دا پیو نالے عاصم شاہ نمانا
وانگ نبی یاکوبے روندا درد فراقَ رننجانا

اٹھے پہر دوائیں کردا سجدے اندر پے کے
ربا خیریں آوے بیٹا نال پری نوں لے کے

تیرا نام کریم خدایا کرم کریں ہر جائی
مار لیا میں چوٹ پتر دی تدھ بن اوٹ نہ کائی

پھیریں وقت میرے تے آیا بخشش تدھ جنابوں
اؤتر تھیں پھر سوتر ہوئمّ وافر کرم حسابوں

صیف-ملوک میرے گھر دتا بیٹا صورتَ والا
دانشمند اکابر چنگا یوسف مثل اجالا

اس نوں شیر عشقَ دے کھڑیا جیوں یوسف بگھیاڑاں
عاصم تے یاکوبے آپوں اگّ لگائی واڑاں

کاہنوں میں شاہ-مہرے دسے کاہنوں اس تعبیراں
اس دا کھوہ پیا تے میرا وچ سمندر نیراں

ہک گیا اس باراں وچوں رو رو ہویا نابینہ
میرا ایہو ہکو آہا سٹّ گیا مسکیناں ۔(3030)

اس نوں بھی تدھ خیریں کھڑیا لونڈا ہوئِ وکایا
پھیر مصر دی شاہی دے کے بابل نال ملایا

صیف-ملوک میرے فرزندے صحیح سلامت رکھیں
نال مراد دلے دے اس نوں میں بھی ویکھاں اکھیں

نامرادی اندر اگے تدھ مراد پچائی
پھر بھی آس تیرے در اتے ہور پناہ نہ کائی

میرا پتّ حوالے تیرے ہے خالق سبہانا
میں بھی آزز اوہ بھی آزز تینوں سبھ خصمانہ

حضرت ختم نبیاں کیہا سچی خبر کتابوں
سلے اﷲ علیہ وسلم ہوون پاک جنابوں

خاص حدیث شریفے اندر آون جدوں کزائیں
کوئی دعا نہ چلدی اوتھے نہ اوہ ٹلن بلائیں

ماپے کرن دوائیں جسدے ہندا اثر دواؤں
یا پھر ردّ بلائیں کردا صدقہ پاک ریاؤں

عاصم شاہ آہا نت کردا بیٹے کارن دوائیں
اوہ دوائیں جان بچائن صیف-ملوکے تائیں

سچے مرد صفائی والے جو کجھ کہن زبانوں
مولٰی پاک منیندا اوہو پکی خبر اسمانوں

کم نہیں ایہہ امبر کردا سر اس دے بدنائیں
سبھ کم کردے مرد اﷲ دے حکم کریندا سائیں ۔(3040)

نیل ندی فرؤن نہ کھادھا نہ کارون زمیناں
موسیٰ دی بد-دعائے کیتا غرق دوہاں بے-دیناں

ہمت مرداں دی ہر جائی کردی کم ہزاراں
پھلاں بھوراں شمع پتنگاں یار ملائے یاراں

ہر مشکل دی کنجی یارو مرداں دے ہتھ آئی
مرد دعا کرن جس ویلے مشکل رہے نہ کائی

قلم ربانی ہتھ ولی دے لکھے جو من بھاوے
مردے نوں ربّ قوت بخشی لکھے لیکھ مٹاوے

مرد انیندے مرد تنیندے مرد کریندے لیراں
سیون مرد پوشاک بناون شاد کرن دلگیراں

مرداں دے ہتھ کارج سارے آپ خداوند سٹے
دنیاں باغ ولی وچ مالی بوٹے لاوے پٹے

کدھرے پتلا بیج رلاوے کدھرے کرے گھنیرا
کدھرے تھوڑا پانی لاوے کدھرے دیئ ودھیرا

ڈالی قلم کرے ہک رکھوں جا دوئیے پر جوڑے
پیوند لا بناوے میوہ آپے پھیر تروڑے

ہر ہر بوٹے پانی پھیرے ہر آڈے ہر بنے
ہکناں نوں سر راس کریندا گل ہکناں دے بھنے

دنیاں باغ امبر کھوہ وہندا دہوں چن وانگو بیلاں
مالی مرد اتے ربّ مالک بھور عاشق وچ سیلاں ۔(3050)

اتنے بھیت پھرولن جوگی وہل نہ دیئ وکھالی
گلّ سنا محمد بخشا صیف-ملوکے والی

ملکہ تے شہزادے اتے آیا روز حشر دا
باپ اپنے ولّ ہو متوجء شاہ دلیلاں کردا

جے ماں باپ میرے سنگ مینوں سچے ربّ ملانا
تاں اس ویلے دسسی کوئی ٹاپو جائ ٹکانا

ایہو شگن وچارے دل وچ پاندا ایہو فالاں
اچنچیت وگی واؤ ایسی پتر رہے نہ ڈالاں

سائت جھلّ ہوئی پھر مٹھی صاف ہویا جگّ سارا
اچنچیتی نظریں آیا ٹاپو ندی کنارہ

ایسی اوہ زمین عجب سی لمبے رکھ ہزاراں
گلّ پھل رنگ برنگے پھلے وانگ بہشت بہاراں

ہور ہک قسم رکھے دی آہی کی کجھ آکھ سناواں
واہ خالق بے انت محمد خلقت انت نہ پاواں

جاں خرچنگ-دواری وچوں دن-گلّ رنگ رنگیلا
جھاتی پاوے تے سر کڈھے سرخ کرے رنگ پیلا

لاجوردی تنبو پاٹے امبر دا جس ویلے
صادق سبہّ ستر تھیں اٹھ کے آوے باہر سویلے

سوما ارزک وچوں کڈھے جاں سر باہر شتابی
ہتھ تقدیر دسے یدّ-بیضہ حکمے نال وہابی ۔(3060)

چمکن ہار کٹورے والا جھنڈا جاں سر چاوے
ظل اﷲ فلک دا راجا جس دم تخت سہاوے

دہوں چڑھے جگّ روشن ہووے خوب سہاوے بندر
رکھ سنہری پیدا ہوون ہور اس بندر اندر

جاں اسمانی شاہ تخت توں سطراں اندر جاندا
میر وزیر ہوون پھر تازہ ہر ہک خان کہاندا

نکی موٹی فوج تمامی ہسن کھیڈن لگے
کوئی لیہندے کوئی چڑھدے دکھن کوئی پربت نوں وگے

قطب شمالی پکا ہو کے چوکیدار کھلووے
سورج ڈبے تارے چڑھدے روز وننجے شب ہووے

رات پئے تاں رکھ سنہری چھپ جاون وچ دھرتے
دن دوجے پھر ظاہر ہوون سدا ایہو کم ورتے

بندر اندر میوے آہے باہر انت شماراں
پستا مغز بادام منکا امب الوچ اناراں

لٹکن میوے تے رس چووے ہک ہک ڈال نباتوں
ٹلے توں شاہزادہ لتھا نالے ملکہ خاتوں

محکم کرکے بدھا ٹلا آپ ہوئے سیلانی
کھاون میوے شکر گزارن فضل ہویا سبحانی

ٹھنڈے مٹھے پانی وگن جو من بھاوے پیندے
ہک مہینہ رہے مقامی پھر اداسی تھیندے ۔(3070)

صیف-ملوک کیہا سن ملکہ کس کم ایتھے بہنا
جب لگّ جان سجن دی لوڑے رڑہدے تردے رہنا

ملکہ کہندی سن وے ویرا میں پھڑیا سنگ تیرا
اگا تیرا پچھا میرا کوچ کرو اج ڈیرہ

کوئی دن دا کر خرچ ٹلے تے رکھ لئے کجھ میوے
ویکھ محمد رازق کتھے رزق بندے نوں دیوے

ہوئے سوار ٹلے تے دوئیے ملکہ تے شاہزادہ
لمے وہن پئے پھر عاشق سچا رکھ ارادہ

راتیں دہاں ٹردے جاندے گھڑی آرام نہ پاندے
نہ سدھ بدھ سنسار جگت دی نہ کوئی دندا واندے

پانی اپر جاندا ٹلا بیڑی وانگو ترکے
صیف-ملوک چلائیں جاندا آس ربے دی کرکے

پنج مہینے ہور کپیندا پندھ گھنیرا آبی
واء مراد رہی نت جھلدی ٹریا گیا شتابی

آپ شاہزادہ چپا مارے آپے ونجھ لگاندا
راتیں دہاں خوف ندی دا پلک ہک اکھ نہ لاندا

باجھ ملاحاں ترن نہ بیڑے مرداں باجھ نہ جھیڑے
ہویا ملاہ اوہ شاہ مصر دا کئی رڑھا کے بیڑے

یوسف بردا ہو وکانا خوک حقِ سنانے
پٹّ پہاڑ سٹے شہزادے فرہادے ہک جانے ۔(3080)

پنوں دھوبا نام دھرایا کیچم دے سلطانے
چاک کلالاں دا سدوایا عزت بیگ جوانے

کام-کنور چھڈّ گھر در ٹریا مر مر کے جند بچی
پورن گھر گھر بھیکھ منگیندا پال محبت سچی

بینزیرا روگ لگایا قید اندر تن گالے
نجم نسا بیبی بن جوگی بن بیلے کوہ بھالے

قیس عرب دا راجا آہا بنیا مجنوں جھلا
شیراں تے بگھیاڑاں اندر وچ پہاڑ اکلا

مجنوں نے ہک عورت ڈٹھی ہک دن نال قضائے
مردے دے گل رسا پایا چلی نگر ولّ جائے

مردے دا منہ کالا کیتا وال پئے وچ گل دے
رچھّ قلندر وانگر دوئیے اگے پچھے چلدے

جاں مجنوں دے کولوں لنگھے پچھدا مرد یگانہ
کس کارن ایہہ کارن کیتوئی ایہہ مکر بہانہ

بڈھی کیہا سمجھ جوانا ایہہ کم پیٹ کراندا
میں عورت اس مردے تائیں در در پھرے نچاندا

اس نوں میں نچاندی پھرساں ہر بوہے کر پھیرا
خلقت ویکھ تئجب ہوسی پیسی خیر ودھیرا

جو کجھ حاصل ہوسی سانوں ونڈ دوئیے رل کھاساں
ادھا مرد کھڑیگا گھر نوں ادھ میں بھی لے جاساں ۔(3090)

مجنوں کہندا اس کم لایق میرے جیہا نہ کوئی
پا میرے گل رسا مائی کھٹّ زیادہ ہوئی

گھر گھر ناچ کراں گا امدے غزلاں بول سناساں
لیلاں دے گھر توڑی چلساں کھٹی تدھ کراساں

جو کجھ حاصل ہوسی تینوں کجھ نہ دیویں مینوں
جو کجھ لبھسی تونہیں کھائیں ہوگ بھنجال نہ تینوں

مجنوں نے گل رسا پایا منہ لیا کر کالا
اس عورت دے پچھے ٹریا واہ عشقَ دا چالا

شہر شریکاں دے گھر ڈھویا مجنوں عشقَ قلندر
رسا چھک نچاوے بڈھی ہر ہر ویہڑے اندر

غزلاں جوڑے تاڑی مارے ناچ کرے سنگ تالاں
ویکھ شریک مزاکھاں کردے بہتے کڈھن گالاں

لیلاں دے گھر جا بیچارا خوب سرود سناندا
منہ کالا تے گل وچ رسا خوب دھمالاں پاندا

ایہو کم عشقَ دے دائم کرے اجیہے کارے
کی ہویا جے چپے مارے صیف-ملوک بیچارے

جے مجنوں دی گلّ تمامی ہور اگیرے کھڑیئے
اس قصے دا رہے نہ چیتا اسے اگے سڑیئے

ایہو گلّ محمد بخشا ہے فرمائش بھاری
صیف-ملوکے دی پھر اگوں دسّ کہانی ساری ۔(3100)

مولٰی پاک کرے میں یاری توڑ چڑھے ایہہ قصہ
اگوں پھیر نبیڑ لویگا جت ولّ ہوسی حصہ

بے ارامی وچ شہزادے مدت بہت گزاری
بے حدّ تھکا ماندا ہویا نیندر چڑھی خماری

صیف-ملوک ٹلے تے ستا نیندر گھلمل آئی
عجب جمال پری دی محرم ملکہ ربّ ملائی

ستے نوں کجھ ہوش نہ رہا بہتا سی نندرایا
ملکہ خاتوں بیٹھی جاگے اگے ویر سوایا

پھیر اوہ جھلّ سٹاں دی جائیؤں خبر رکھیندی ساری
صیف-ملوکے وانگ ٹلے نوں ٹورے نال ہشیاری

ہوروں ہور عاشق نوں آفت نت خداوند دسے
صدق صفائی اس دی تکدا متّ کدھروں مڑ نسے

صیف-ملوک ستے تے دھائی آفت ہور وڈیری
اس تھیں بھی ربّ رکھن والا خاص اسے دی ڈھیری

پانی تھیں سر کڈھ وکھایا ہک سنسار وڈیرے
ٹلے دے چوپھیرے پھردا مڑ مڑ پاوے گھیرے

آن اوہناں ولّ نیت رکھی دشمن سخت مریلے
منہ ایڈا وچ مٹدے آہے کتنے ہاتھی پیلے

ظالم کالا رنگ برا سی شکل ڈراون والی
ویکھن والے ہوش نہ رہندی جس دم دے وکھالی ۔(3110)

ٹٹے زور دلیر جواناں شیر تکے مر جاوے
ٹکڑے کرے جہازاں تائیں جے اک دھکہ لاوے

سنگھا وانگ ہنیری گورے دسدا جے منہ اڈے
دہشت نال بندے نوں بھائی ترت فرشتہ چھڈے

گرم ہواڑھ نرک دی نکلے جاں اوہ وات اگھاڑے
جس پاسے ساہ لیندا آہا بو مغز نوں ساڑے

ٹلے نوں اوہ کھاون آیا ملکہ نوں ڈر لگا
خشک ہوئی رتّ جسے وچوں ہو گیا رنگ بگا

جھولے وچ شاہزادہ ستا اس نوں سرت نہ کوئی
ملکہ کہندی نہ جگاواں نیند کچی متّ ہوئی

میں واری جے مینوں کھاوے جان کراں قربانی
اس دا وال نہ ہووے ڈنگا نہ ہووے بے ارمانی

جہناں پیار محبت ہندی ایسے صرفے کردے
سجن ستا نہیں جگاون آپ ہوون جے مردے

خسرو نوں جد بیٹے اپنے زخم چلایا چوری
کاری پھٹّ لگا وچ وکھی ہوئی کلیجے موری

جان-کندن دی تلخی اندر بہت ہیا ترہایا
کوئی نہ پانی دیون جوگا کول اس ویلے آیا

شیریں کول اوہدے سی ستی اک دوجے انگ لائے
کرے دلیل منگاواں پانی اسے نوں فرمائے ۔(3120)

پھیر کہے ایہہ ہن ہی ستی ناہیں بھلا جگانا
آپ مراں ترہایا توڑے اس نوں کی ہلانا

وگیا لہو شیریں دے ہیٹھوں گرم لگا جاگ آئی
مٹھی مٹھی کہندی اٹھی شاہ نہ آپ جگائی

اج زمانے یار کہاون دعوہ کرن پیاراں
اپنی خیر منگن تے مارن نال دغے دے یاراں

یاری لاون جان بچاون کرن کمال بے ترسی
ہک مرے ہک ہسدا وتے اوہ جانے جے مرسی

بھیناں وہڑیں سیس گنداون سوون ویر کھڑا کے
ویر ویرے گلّ پچھدا ناہیں مرن لگے نوں جا کے

ناری اتوں کرن خواری بھنگ گھتن وچ یاری
یار یاراں دی رتوں نہاون موج زمانے ماری

جے ہک ہووے امباراں والا صاحب دولت زردا
دوجا کول مرے جے بھکھا نہیں مروت کردا

سکیاں ویراں بھیناں تائیں پیریں کاٹھ پوائے
عیب گناہ ڈٹھے بن اکھیں ہتھیں سوٹے لائے

ماں پیو جائے ویر پیارے بھیناں آپ کہائے
ناریں کنت ازائیں کیتے بھابیاں دیور کھپائے

جتھے سپّ اٹھوآں ہووے یا کوئی آفت بھاری
سجناں ٹورن آپ نہ جاون واہ اجوکی یاری ۔(3130)

جے پکی گھر روٹی ہووے دکھ دوئیے نوں لگے
ہر تہمت بدنامی دے کے چغلی مارن وگے

ویراں بھیناں تے بھرجائیاں سبھناں دی گلّ بھائی
ہو-ب-ہُ دسالاں ساری ورتی جس جس جائی

پرایا پردہ ظاہر کرنا ناہیں کم فقیراں
کھڑی محبت ربّ محمد ویر نہ بھاون ویراں

ہکو جیہی نہ کرے الٰہی ہن بھی بھلے بھلیرے
چھڈّ اوہناں دی گل محمد قصہ ٹور اگیرے

صیف-ملوک جگایا ناہیں ملکہ خاتوں رانی
نہ ہتھ پیر ہلاندی آہی نیند مٹھی ایہہ مانی

چپّ چپاتی ہنجھو روندی آہی بال اانی
شہزادے دے منہ تے ڈھٹھا اتھرواں دا پانی

جاگ لگی شہزادے تائیں اٹھ کھلوتا جلدی
ملکہ روندی تکّ کے پچھدا خبر دسیں اس گلّ دی

ویر تیرے توں گھول گھمایا توں کیوں روویں بھینے
دس شتابی کی غم تینوں دکھ تیرے ونڈ لینے

ملکہ کہندی ایہہ تکّ ویرا ہے سنسار مریلا
اساں دوہاں نوں کھاون آیا ڈھکا آخر ویلا

ویکھ سنسار شہزادے جلدی سار کمان ہتھ پکڑی
مار ہتھیار دو پار کریساں کرے دلیری تکڑی ۔(3140)

چلے چاڑھ کمان شتابی شیر جوان سپاہی
کندی چھک کڑاکے کڈھے کانی ات ولّ واہی

نال اکھیں دے اکھ بھڑا کے سدھا تیر وگایا
تیر انداز نہ گھتھا شستوں اکھیں وچ لگایا

دسر تیر گیا بھنّ آنا پئی بجگ سنسارے
ہو کانا چھڈّ گیا ٹکانا جل وچ چبھی مارے

دوجی واری پھر سر کڈھیوسُ آ ٹلے دے کولوں
ملکہ تے شاہزادہ دوئیے کمب گئے تن ہولوں

دوجا تیر شہزادے جڑیا کرکے پھیر دلیری
دوجی اکھ اوہدی وچ لگا سلّ گیا ہک ویری

کرکے جھٹّ چلایا تیغا سر سنسار سیاح دے
وڈھّ لیا سر اس دا جلدی واہ پڑہتھے شاہ دے

مار سنسار شہزادے سٹیا اتنی رتّ وگی سی
رتوں ندی ہوئی سبھ رتی مارن موج لگی سی

رتوں ندی ہوئی سبھ رتی نظر نہ آوے پانی
ٹھاٹھ چڑھی کوئی ہاٹھ قہر دی پھردی پھیر کہانی

جو گیلی وچ پھیراں پیندی جان نہ دیندے بنے
پیڑ نپیڑ بناون ایویں جیوں کوہلو وچ گنے

ٹلے دا ربّ راکھا آہا جاندا آپ بچائیں
ہون قبول جنابے اندر عاصم دیاں دوائیں ۔(3150)

لہراں اندر جاندا ٹلا رات دہاں کر دھائی
سے کوہاں دے پینڈے کردا انت حساب نہ کائی

لہندا چڑھدا دکھن پربت پتہ نہ ویندا کوئی
دنہ-چن ویکھ پچھانن قبلہ روز وقت جد ہوئی

راتیں تارہ قطب تکیندے تاں کجھ مالم ہوندا
شاہزادہ متوجء ہو کے پڑھن نماز کھلوندا

رات دہاں حیرانی اندر جلتھل دسدا پانی
نہ بن واس دسے نہ بیلا نہ کوئی جوہ ویرانی

کوئی دن ایس مصیبت گزرے کرم کیتا پھر مولے
لتھی کانگ ندی توں ساری دور ہوئے سبھ رولے

جا لگے ہک ٹاپو اندر نام سماک اس بندر
میوے عجب اجائب مٹھے ڈٹھے بندر اندر

سیؤ سان حدوانے جڈے لٹکن پئے قطاراں
پانی والے گھڑے برابر آہا کد اناراں

ایس موافک میوے سارے پکّ ہوئے رنگ سوہنے
وسطی واس نہ نیڑے کوئی کس نے آہے کھوہنے

ہر ہر جائی نہراں وگن رکھے پانی جائے
جیوں کر باغ اندر ہر پکھے مالی آڈاں لائے

ہر نہرے تے جھلن شاخاں گھنیاں ٹھنڈھیاں چھاواں
سبزے نال سہاوے دھرتی پایا خضر پچھاواں ۔(3160)

آب-ہیات جیہے وچ چشمے بیزلمات دسیندے
وانگ الیاس شاہزادہ ہوریں پی پی تازہ تھیندے

رنگارنگ پنکھیرو بولن ہک تھیں ہک چنگیرے
پر اس ٹاپو اندر آہے طوطے بہت گھنیرے

رنگ اسمانی اکھ گمانی مٹھے بول زبانی
چنجھاں پیراں سرخی سوہنی گلّ وچ کالی گانی

اچی نیویں تیز اڈاری سبز لباس فرشتے
جیوں کر ملک جماعتاں ہوون کردے سیر بہشتے

ہکناں دے سر سوہے آہے ہکناں رنگ بسنتی
ہک ساوے ہک سوسن رنگے طوطے قسم بے انتی

بلبل کوئل خوش گفتاراں خمرے کرن آوازے
جوڑے نال بیٹھے مل جوڑے نال محبت تازے

ہور پہاڑی پنکھی بولن تھاں تھاں لا کچہری
سوہے ساوے چٹے کالے تتری رنگ سنہری

تونہیں تونہیں پکارے کوئی کوئی کہے ربّ سچا
کوئی پیراں نوں یاد کریندا کوئی بلاوے بچہ

اوہدا ذکر کسے دے سینے منہ نہ مول ہلاوے
ہر ہر پنکھی ربّ سچے دی حمد ثنائ الاوے

آپو اپنی بولی اندر آہے ورد کماندے
اسماں صفتاں نال تمامی مٹھے بول سناندے ۔(3170)

واہ خالق بے-چون پکارن چوں کیتی جس ظاہر
رنگارنگ پیدائش اس دی انت حسابوں باہر

ہک ہک وچ نگاہ اسے دی روزی نت پچاندا
ہر ہر دی اس قسمت لکھی لکھیا پاس نہ جاندا

جون ہزار اٹھاراں تائیں دے کے رزق سمبھالے
کیا بے کار اسمرتھّ شوہدے کیا کمائیاں والے

ہکناں آس اسے دے در تے ہکناں آس کمائیاں
ہکناں بہت کمائیاں کرکے آخر آن گنوائیاں

ہک عالم ہک فاضل ملاں ہک حافظ ہک کاری
ہک قاضی ہک مفتی بہندے سر دھر پگڑی بھاری

ہک زاہد ہک صوفی مفتی بندے ہک نمازی
ہکناں روزیدار کہایا شیخی بیئندازی

شیخ شیوخ مربی مرشد پھیر بنے ہک بھارے
ہکناں طلب بہشت ونجن دی ہک دوزخ ڈر مارے

ہکناں مدھ محبت والا پیتا پور پیالہ
مست بیہُ وتن وچ گلیاں نہ کجھ ہوش سمبھالا

ہکناں اوگنہار کہایا پر تقصیر گناہیں
گلّ پلہ تے گھاہ منہ وچ متھے داغ سیاہی

چور اچکے ٹھگّ استر جوئے باز زناہی
سبھناں آس تیرے در سائیاں کرسی کرم الٰہی ۔(3180)

چوری یاری ٹھگی موٹا بدن حرام کبابوں
کر کر طوبہ مڑمڑ بھنن مستی چڑھی شرابوں

سبز لباس فقیراں والا سر ٹوپی گل الفی
باہر دسے ویس اجالا اندر کالا کلفی

ہر صورتَ ولّ مائل ہووے غالب نفس اجیہا
ہردم تازہ چا برے دا کدے نہ ہندا بیہا

جو جو عیب جگت وچ بھارے سبھے میں در آئے
کہڑے کہڑے گن گن دساں انت نہ پایا جائے

اؤگنہار کچجی کوہجھی لنڈی-لٹّ نکاری
خاوند ملّ خریدی سئیؤ دے کے قیمت بھاری

گنجی کانی لوہلی ڈوری تیز زبان چراکی
بے پرہیز آمیز کریندی وچ پلیدی پاکی

ہے بدنییت پریت نہ پالے کوڑ زبانوں بولی
دھنّ خاوند جس ردّ نہ کیتی بد اجیہی گولی

خوبی خاوند دی کی دساں شالہ جگ جگ جیوے
حوراں پریاں اس پر ڈگن جیوں پتنگے دیوے

بھلیاں بھلیاں در پر کھلھیاں نکّ رگڑن وچ تلیاں
نوشا پرط نگاہ نہ کردا کجھ پرواہ نہ ولیاں

میں نکاری اؤگنہاری کی منہ لے کے جاواں
طلب دیدار ہزار کھلوتے کت گن درسن پاواں ۔(3190)

لیکن آس نہ توڑاں میں بھی پاس اوہناں دے جاندی
بڈھی دے ہتھ سوتر اٹی یوسف مل کراندی

اس پھر سوتر پکے دی اٹی میں ہتھ تند نہ کچی
کچی خواہش میری سائیاں! طلب اوہدی سی سچی

ایہہ نہیں میں کہندی شاہا خدمت ٹہل قبولیں
نام اﷲ دے بخش گناہاں سایہ سر تے جھولیں

بھنی قسم کیتی گستاخی بہت بے ادبی ہوئی
توں درکاریں تاں پھر سائیاں کتے کتے نہ ڈھوئی

کتنی واری طوبہ بھنی میں ہاں بے اعتبارا
پھر تیرے در طوبہ کیتی بخشیں بخشننہارا

منہ کالا شرمندہ عاصی کی تیرے در آواں
مجرم تھیں چاء محرم کرنا تیرا فضل سچاواں

دمڑی لے کروڑاں بخشیں کافر مسلماناں
شان نشان تساڈا ودھدا جیوں جیوں گھٹے زمانہ

اس دی قسم تسانوں حضرت جو محبوب تمھارا
سبھ بے ادبی تے گستاخی بخش مینوں سچیارا

مکر فریب بہانے بتے سبھو ولّ چھلّ کوڑے
میں کتا توں صاحب داتا پا کرم دے پوڑے

کتا بھی بے کار مکسر خدمت کم شکاروں
راکھی چوکی باجھوں کھاواں خیر تیرے درباروں ۔(3200)

در تیرے تے پلیا آزز خیر کرم دا ہلیا
ملے صواب جناب سچے تھیں کدے جواب نہ ملیا

تدھ جھڑکیا کوئی نہ جھلدا کسے جہان نہ ڈھوئی
ہتھ سرے تے رکھیں شاہا بخش بے ادبی ہوئی

مدد نال بچائیں حضرت ہر شروں ہر بریوں
کتھے قصہ رہا محمد ہن کدھر اٹھ تریوں

جام جہان دسالن والا روشن چتّ سجن دا
موہوں آکھ نہ آکھ محمد واقف ہے اوہ من دا

اٹھے پہر محمد سر تے موت نکارا گھردا
دس کہانی پکی جانی نہیں وساہ عمر دا

جس ٹاپو دی گلّ پچھے سی پنکھی بولن والی
اس بندر وچ حوض وڈا سی صفت بیانوں عالی

اس ہوزے دے گردے آہے پنکھی ہور قد آور
کالے بکرے وانگ بدن تے جت لمیری وافر

لاجوردی رنگ پنجے دا اکھیں بلن مشالاں
صورتَ دوجی ہور طرحاں دی کس دی شکل دسالاں

اس ہوزے تھیں روٹی ویلے قدرت ہندی ظاہر
اک ہزار انگیٹھی اگّ دی نکلے دندیوں باہر

ہر ہر اس انگیٹھی اتے اوہ پنکھی آ بہندے
وگو تگ چگن اگّ تتی جس ویلے رجّ رہندے ۔(3210)

اڈّ ہوا وننجن چڑھ سارے آون پھیر دپہراں
بہہ کے خوش آواز الاپن جیوں کانونے لہراں

داؤدی آواز رسیلی سنگھ صفائی والے
مرلی تے شرنائیؤں چنگی بینسریاں تھیں نالے

بولن عجب سراں کڈھ اچی کوئی بے تار نہ ہووے
تانشین وی سنے جے اوتھے کھا غیرت بہہ رووے

جدوں سرود مکاون لگن بولن کہ-کہ کر کے
اگّ اوہناں دے مونہوں نکلے سٹن چنجھاں بھرکے

پانی وچ پئے اگّ ساری نہ ڈبدی نہ بجھدی
اگو اگّ دشے کلّ پانی حوض انگیٹھی سجھدی

ملکہ تے شاہزادہ دوئیے ویکھ تئجب ہوندے
کئیں تماشے ایہو جیہے تکدے وتن بھوندے

سجے کھبے تکدے سندے سیر کرن وچ بندر
کئی اجائب دسن جہڑے نہیں قیاساں اندر

ہک پاسوں آواز شہزادے آدمیاں دا آیا
آسیں پاسیں تکن لگا کی اصرار خدایا

ویکھدیاں ہک نظریں آئی قوم شہزادے تائیں
سیر کرن دریا کنارے آدم لوک گرائیں

صیف-ملوک اوہناں ولّ ٹریا جا سلام پکارے
بعد سلاموں نال حلیمی پچھدا گلّ دبارے ۔(3220)

یارو سچ دسالو مینوں کون تسی کس شہروں
کہڑے ملک ولایت رہندے سیر کرو اس بہروں

یا کوئی وانگ اساڈے آئے وخت قضیے مارے
یا ہو ایس جگہ دے وطنی کی ناؤں دیس تمھارے

اوہناں جواناں کیہا اگوں صیف-ملوکے تائیں
ایہہ ولایت وطن اساڈا وسدے شہر گرائیں

سیر شکار کریندے پھردے خشیئیں ندی کنارے
واست ایس ملک دا ناواں روشن وچ سنسارے

سراندیپ شہر وچ ٹردا ایس ملک دا پیسہ
اوتھے شاہ تخت دا والی شان سکندر جیسا

صیف-ملوکے نوں اس خبروں خوشی ہوئی دل بھاری
ملکہ والی گلّ اوہناں نوں کھولھ دسالی ساری

سن گلاں فرمایا اوہناں ہے ایہہ سچ وہانی
شاہ اساڈے دی بھتریجی ملکہ خاتوں رانی

پتہ نشانی راہ شہر دا پچھ لئیاں سبھ گلاں
وچو وچ ندی دے جانا دسیا اوہناں ولاں

آیا پرط شاہزادہ اوتھوں آ ملکہ نوں کہندا
ہووے مبارک اﷲ بھاوے بھار تیرا ہن لہندا

حالَ حقیقت سبھ سنائی ملکہ خاتوں تائیں
دوہاں دے دل خوشیاں ہوئیاں پڑھن الحمد سنائیں ۔(3230)

پھیر ٹلے چڑھ ٹھلھے آہے واء مراد ہلی سی
گردش گئی ستارے سائت آ سئدین رلی سی

تردا ٹلا حملے کردا جیوں پنکھی دریائی
یا کشمیر اندر ڈل کشتی تردی نال صفائی

یا پٹے دے دھاگے اتے موتی سچا تردا
یا راہور ترے جیوں تازی طرف تویلے ہردا

دوروں تاڑ شکار ہواؤں باز چٹا جیوں آوے
تاری صاف اڈاری کردا نہ پر پھیر ہلاوے

نہ کوئی خلل خروج ندی دا نہ کوئی دوجی آفت
خشیوں پہر دسے پلکارا روز لنگھے جیوں سائت

پانی اندر تردے جاندے روز گئے پنجتالی
واست شہر اندر جا لگے کرم کیتا ربّ والی

ٹلے اتوں اتر آئے ملکہ تے شاہزادہ
صیف-ملوک سلام اس شاہ دے ٹریا رکھ ارادہ

ملکہ خاتوں کولوں پچھدا ایہہ شاہ چاچا تیرا
کی کجھ نام مبارک اس دا دسیں پتہ پکیرا

ملکہ کہندی سن وے بھائیا دانشمند دلیرا
تاج ملوک اس ناواں ہوسی جے ایہہ چاچا میرا

صیف-ملوک گیا دربارے پچھدا جا نقیباں
کتھے ہے سلطان تساڈا ملنا اساں غریباں ۔(3240)

درباناں فرمایا اگوں شاہ شکار گیا ہے
شام وقت نوں آوگ مڑ کے مطلب تدھ کیا ہے

شیف-ملوک کیہا میں ملنا خواہ مخاہ اس شاہ نوں
خبر نہیں متّ چرکا آوے ملّ بہاں چل راہ نوں

ملکہ نوں چھڈّ ندی کنارے اہلے جائی جھروکے
صیف-ملوک اس شاہے پچھے تریا راہی ہو کے

جاں کجھ پینڈا گیا اگیرے مرد اگوں ہک آیا
سوہنی صورتَ زیب شاہانہ زیور روپ سہایا

شوکت شان نشان اچیرا تاج سرے پر شاہی
چھتر سنہری اپر جھلدا اگے چلن سپاہی

نر گجن جیوں راد گجیندا وجن نالے باجے
میر وزیر عمرہ چوگردے نوکر سن رائے راجے

نہ کجھ انت شمار سواری خچر ہاتھی گھوڑے
شاطر نفر غلام پیادے لشکر سن بیؤڑے

تاج ملوک اماری اندر نظر پیا شہزادے
لیکن ملن نہ ہویا اس تھیں آہی بھیڑ زیادے

پچھے پچھے گیا شاہزادہ ٹردا وانگ غریباں
جا کھلا دروازے اتے کردا عرض نقیباں

جا دربار حضوری اندر اس دی رپٹ پچائی
ایسا شخص ملن نوں لوچے ہے پردیسی کائی ۔(3250)

سوہنی شکل ستارے والا دانشمند یگانہ
چہرے تے چمکارے مارے روپ اقبال شہانہ

جھال شکل دی جھلّ نہ سکے کانگ اچھلّ حسن دی
نقش نگار شمار نہ آوے ہار بہار چمن دی

انگلیاں ہتھ پیر اوازا سبھے وانگ ملوکاں
خوب ہتھیار سپاہی لایا خبر نہیں کی کوکاں

ہے کوئی راجا دیس کشے دا شاہاں ہار سرشتا
یا کوئی نوری لوک بہشتوں آیا نکل فرشتہ

بہتا درد رننجانا دسے نالے بہت سیانا
کہندا مطلب ہے سرکارے ملن حضورے جانا

تاج ملوک شاہے نوں سن کے صفت ثنائ جنے دی
لگی چھک اندر وچ بہتی خوبی روپ گھنے دی

حکم کیتا دربانے تائیں واست دے سلطانے
حاضر کرو حضور میرے وچ اس غریب جوانے

صیف-ملوک ازازت پائی وڑیا جا کچہری
سبھ مجلس نوں تابش لگی جیوں کر دہوں دوپیہری

کرکے شرط ادب دی پوری جا سلامی ہویا
جہڑی طرحاں کھلونا آہا اوسے وجہ کھلویا

تاج ملوک دلاسے کرکے نیڑے سدّ بہایا
کہندا مرد مسافر دسیں دسّ خاں کدھروں آیا ۔(3260)

شیف-ملوک کیہا سن شاہا سچا سخن نبی دا
'الدنیا غریبن' ایتھوں اوڑک کوچ سبھی دا

تاج ملوک پچھے پر کہڑا وطن ولایت تیری
کت سببّ ہوئیوں پردیسی پہتوں جائ میری

صیف-ملوک جواب سناندا میں ہاں شہر مصر تھیں
قصہ میرا بہت لمیرا نکل پیوسُ جیوں گھر تھیں

بنی مصیبت بھاری مینوں کئی قضیے جھاگے
باراں برس ہوئے میں پھردے تاں پہتوسُ اس جاگھے

ندیاں نیر سمندر ٹاپو بیلے جنگل باراں
جوہیں تے کوہ قاف بلائیں ڈٹھے عجب ہزاراں

صیف-ملوکے دی گلّ سن کی شاہ لگا فرماون
سن توں شیر جوان بہادر سخن تیرے من بھاون

سراندیپ شہر دا والی ہے ہک بھائی میرا
اس گھر دھی پیاری آہی ہوروں حسن گھنیرا

باراں برس ہوئے اس چھپیاں چائی کسے بلائی
اس دا پتہ نشانی کوئی اج دن تیک نہ آئی

نہ دسّ بجھ نہ جن کسے تے عاری ہاں تدبیروں
توں بھی بہتیں جائیں پھریا ہیں بھی سگھڑ وزیروں

نہ کوئی کھوج نشانی لدھی ایسی آفت چکی
اک وی خبر نہیں اج توڑی زندی یا مر مکی ۔(3270)

تھاں کتھاں ڈٹھے تدھ چندی دیو دیواں دیاں جائیں
متّ کوئی مالم ہوئے تینوں پتہ اسانوں پائیں

صیف-ملوک پچھے کی آہا نام اوہدا میں پاواں
تاج ملوک کیہا ہے اس دا ملکہ خاتوں نانواں

شہزادے فرمایا شاہا ہووے مبارک تینوں
ملکہ خاتوں چنگی بھلی خبر پکی ایہہ مینوں

تاج ملوک کیہا دسّ جلدی ہے اوہ کہڑی جائے
تیرے اسیں غلام ہووانگے جے سانوں ہتھ آئے

صیف-ملوک کیہا سن شاہا ہے نیڑے اوہ رانی
باہر شہروں ندی کنارے ویکھو جا فلانی

تاج ملوک ہوئیاں دل خوشیاں سن کے خبر جگر دی
تتے تا طبیعت اٹھی سائت صبر نہ کردی

سنے وزیراں خدمت غاراں تریا اٹھِ شتابی
اس پتے تے ڈھونڈن لگا جا کنارے آبی

لشکر فوج رہا سبھ پچھے شاہ نوں چامل چایا
ہک اکلا بھجدا بھجدا اس جائی پر آیا

اگوں ملکہ نظریں آئی تاج ملوکے تائیں
اٹھ سلام کریندی چاچے رنی پائِ کہائیں

چاچے نے گلّ لائی بیٹی دوئیے ہنجھو روندے
شکر الحمد گزارن ربّ دا صدقے صدقے ہوندے ۔(3280)

تاج ملوک نہ میوے جامے بدن پھنڈایا شادی
میر وزیر رلے آ پچھوں ہوئی مبارک بادی

ملکہ نوں پوشاک لوائی زیور بعد شہانہ
ڈولی پا گھراں نوں چلے پھریا نیک زمانہ

خوشیاں دے دروازے کھلے مارے تاک غماں دے
ڈولی اتوں مہراں موتی صدقے سٹدے جاندے

حرماں اندر خبراں گئیاں کرماں موج اٹھائی
استقبال کرو اٹھ سبھے ملکہ خاتوں آئی

ہر بیگم ہر گولی بیبی نونہاں دھیاں بھیناں
میر وزیر سبھس دیاں حرماں لازم ہویا ویناں

استقبال اوہدے نوں ڈولے شہروں باہر آئے
زیور زیب شہانہ یارو انت نہ کیتا جائے

باہیاں سونے چاندی آہیاں خوب اچھاڑ بناتی
کلس کنارے جھلمل کردے سچے موتی ذاتی

ڈولی ویکھ اس ڈولے یارو ڈولے چتّ دلیراں
تکّ ثابت دل رہے نہ ثابت بھجدی شیری شیراں

ماسی پھوپھی چاچی تائی بھیناں سنگت سئیاں
رو رو ملکہ دے گل مل کے لے گھراں نوں گئیاں

شادی دے شدیانے وجے ملی مبارکبادی
گئی گواتی ربّ لیاندی پھر ملکہ شہزادی ۔(3290)

ہر سوانی بیبی رانی دھانی لے نذرانے
زیور بیور نقد تریور گلیئیں رلے شہانے

کر عزت اکرام ہزاراں نال تمام آئینے
ملکہ خاتوں اندر آندی ٹھنڈ پئی وچ سینے

تخت اتے شاہزادی تائیں گھر دے لوک بہالن
مڑ مڑ پئی ہیٹھاں سی ڈھہندی جے سو پکڑ اٹھالن

پچھن لگے گلّ سفر دی بیبی دس کہانی
باراں برس ہوئے تدھ چھپیاں کس کس طرحاں وہانی

کی کجھ قید مصیبت جھاگی کیڈک رنج سفر دے
کیکر ربّ خلاصی بخشی آئیئیں طرف اس گھر دے

اسیں فراقَ تیرے وچ روندے نیناں نیند نہ پائی
ربّ مالم کی جانے عالم ظالم روگ جدائی

بابل مائی بھیناں بھائی رات دہاں تدھ روندے
جو کجھ پتہ اوہناں نوں لبھدا سبھ تصدق ہوندے

ککھّ مائی دی تیری جائی دکھ بھرے سکھ بھاگے
چٹا پونی رنگ ہویا سو سکّ ہوئی جیوں دھاگے

کھاون لاون بھاون ناہیں جاون جگر جنہاں دے
ماپے کرن سیاپے دل وچ رہندے تاپے ماندے

سئیاں تدھ بن نگھر گئیاں لئیاں منجیاں جھکیاں
ہک موئیاں ہک ہوئیاں خفتی ہک جوبن دیئ وکیاں ۔(3300)

اندر داغ وچھوڑے والے کالے وانگو لالے
رنگ پھٹاواں انگ پشاکاں جگر وچوں پر کالے

ہسن کھیڈن سوہلے گاون سیس گنداون بھلے
جھلیاں ہوئیاں گلیاں اندر چلیاں نیں سر کھلے

سرمہ پاون مہندی لاون وٹنا تیل ملاون
ٹکا دھڑی دنداسا شیشہ ماسہ کسے نہ بھاون

وین کرن دن رین غماں دے چین گیا سبھ سنگوں
جس گھر شمع نہیں کد ملکہ مجلس ہوئی پتنگوں

تیر تیرے دا چیر کلیجے ویر پھرن جیوں پھٹے
تنگ ہیاتوں آکھن واتوں ملکہ-خاتوں پٹے

درد فراقَ تیرے جو ملکہ کیتی بھا اساڈے
گزر گئی جس ہونا آہا مار سہائی ڈاہڈھے

خبر نہیں سر تیرے اتے کیکر کویں وہانی
کت سببّ خلاصی ہوئی آ دسیں کھولھ کہانی

ملکہ کھولھ سنایا قصہ دفتر پھول غماں دا
ربّ سببّ بنایا مینوں شیف-ملوکے آندا

ظالم دیو وڈے دی قیدوں اس ویرے چھڑکائی
حکم ربے دا ہمت اس دی ہور سببّ نہ کائی

جہڑی نال میرے اس کیتی جاندی نہیں مکائی
کرنی اس دی مینوں دسدی قیمت کون چکائی ۔(3310)

سکے بھائی ماں پیو جائے نہیں مینوں اس جیہے
جس نے میرے کارن کیتے کارن سخت اویہے

وال اوہدے توں گھول گھمائے سے بھائی لکھ بھیناں
سر بھی کٹّ تلی تے رکھاں جے اس ہووے لیناں

جس قیدوں چھڑکایا اس نے میں نمانی تائیں
جنگ نسنگ ہویا سنگ دیوے کیتوسُ مار ازائیں

سکیاں بھائیاں والی نظرے رہا میرے ولّ تکدا
ساہویں اکھ نہ کرے ہیاؤں اچا بول نہ سکدا

جو کجھ خوبی اس نے کیتی ہور نہیں کوئی کردا
جے کوئی سقا میرا ہوسی رہسی اس دا بردا

اس دا ہک مکاون جوگی نہیں میری کلّ ساری
میں پر ہے وڈیائی اس دی حدوں بیشماری

صیف-ملوک ایہدا ہے ناواں مصر شہر دا والی
ویر اصیل دھرم دا بھائی ہر ہر عیبوں خالی

مینوں پھڑ پھڑ تخت بہالو اس بن کیکر بحثاں
جاں جاں اوہ دلثاد نہ ہووے میں دکھیاری رہساں

تاج ملوک سنی گلّ ساری جو ملکہ فرمائی
صیف-ملوک سدایا محلیں بہت کیتی وڈیائی

نونہاں دھیاں حرماں تائیں سبھناں نوں فرمایا
صیف-ملوکوں منہ نہ کجو جانو ماں پیو جایا ۔(3320)

نہ کوئی بیبی چھپے اس تھیں نہ کوئی پردہ تانے
ایہہ فرزنداں نالوں چنگا ہے اساڈے بھانے

ملکہ خاتوں بیٹی ساڈی اس تھیں کہڑی چنگی
اس نے اس نوں ویر بنایا دور کیتی دو-رنگی

تاج ملوک تخت تے بیٹھا وہڑھا فرش سہایا
صیف-ملوک برابر اپنے سجے پاس بہایا

کھبے پاشے ملکہ خاتوں بیٹھی ہو خوش حالی
شکر ہزار گزارن سارے کرم کیتا ربّ والی

سرخ شراب یاقوت پیالے آن ہوئے پھر حاضر
ترت باورچی جا ٹکائے کھانے نادر نادر

شربت مٹھے پین پیالے ہور شراب پرانے
کھان پلاؤ کباب فلودے رنگ رنگاں دے کھانے

عشرت عیش ہوئی سبھ حاصل کجھ نہ رہا باقی
خوش آواز سرود الاپن سوہنے مطرب ساقی

باریں برسیں ڈبا بیڑا مولٰی بنے لایا
جی جی خوشی مراداں اندر ہویا چین سوایا

صیف-ملوکے وانگ کلی دے باہروں روپ سہاوے
پر اندر وچ داغ پری دا دھوتا مول نہ جاوے

مونہوں کوک پکار نہ کردا آس ربے ولّ لائیا
ایسے درد پچاون ہسدے واہ مرداں دا دائیا ۔(3330)

پیون کھاون سندے گندے خوشی کماون سارے
فضلاں دے دروازے کھلے تاک قہر دے مارے

کاغذ لکھ دوڑایا قاصد سراندیپ شہر ولّ
خیر خوشی دی خبر پچائی ملکہ جی دے گھر ولّ

صیف-ملوک شہزادے اتے تاج ملوک ترٹھا
کرے توازء باہر حدوں کرد اہسانے کٹھا

راتیں دہاں خوشیاں کردے ہردم دل پرچاون
صیف-ملوک شہزادے اتوں صدقے ہو ہو جاون

شمع جلوان پین پیالے مجلس لان پیارے
عطر امبیر گلاب صندل دے بہت کرن چھٹکارے

عود وجود جلائے آتش بود نابود بنائے
دود اپنا دے سوز دوئیے دا دل خوشنود کرائے

تار ستار ستار بجائے واہ ستار چتارے
کھولھ دتے ربّ باب کرم دے چنگ رباب پکارے

سارنگیاں سارنگ الاپن ایسا رنگ بنایا
طبل-پور-خشبوئی خوشی تھیں خالی پیٹ پھلایا

تارے رات خوشی دی تاڑی مارے خوب پٹاکے
چٹکی چٹکے چائی کہندی چھڈو ہور لٹاکے

ہر ہک دے دل خوشیاں موجاں غم نہ آہا ماسہ
صیف-ملوکے دا دل گھائل باہروں کوڑا ہاسہ ۔(3340)

پین شراب شتاب پیالے کردے نکل کبابوں
دس راتیں دس روز گزارے خوشیاں باہر حسابوں

محلاں اندر دیئ شہزادے مانن عیشاں موجاں
آ دربار تخت پر بہندے کرن سلامی فوجاں

رہے شراب کباب ربابیں دس دن تے دسّ لیلاں
بعد اس تھیں نت رہندے آہے وچ خوشی دیاں سیلاں

جاں کوئی روز گزشتہ ہوئے کردے عیش جوانی
تاج ملوک خوشی کر ہک دن کرن لگا مہمانی

سبھ فوجاں کروایاں موجاں ایداں خدمتگاراں
صیف-ملوکے نوں پھر دیندا دولت مال ہزاراں

لکھ خزانے بھرے دہانے زیور ہور شہانے
کئیں پوشاکاں سچیاں پاکاں زین اسباب ترانے

کوتل ہور پنجاہ دتے سن نال اسباب سنہری
پزی کلغی جھلمل کردی جیوں کر دن دوپیہری

ساخت تنی لگام رکاباں قلعے رسے سارے
سونے موتی نال جڑاؤ کوتل خوب سنگارے

وہتر ہور ولیوے والے گوٹ خچر اٹھ گھوڑے
جامے بہت دتے زر کاری زیناں کلغی توڑے

ہاتھی کئی اماری والے بہتے خونی جنگی
چھوکریاں تے گولے دتے رومی ختنی زنگی ۔(3350)

ہندی آن اداواں والے پتلے لکّ جہناں دے
بولی خوب طبیعت ہولی لٹک ترن ول کھاندے

سینے تنگ تے انگ پکیرے ساولے سن رنگ سوہنے
مور چکور تے ٹور کھگاں دی چور دلاں نوں موہنے

چینی لونڈے روپاں والے مکھ سوہے گل لالے
بدن صفائی چین نہ کائی چمکن چین پیالے

نفر خطائی نہ خط آئی دسن پاک ختائیؤں
ذرا خطائی کسے نہ جائی راس سجن ہر جائیؤں

نقش جنگل دے میوے دلدے حسن بسنت بہاراں
رنگا رنگ پھلاں دی صورتَ کردے قید ہزاراں

نرگس نین سیاح کشمیری بن پیتے متوارے
مرگ نیناں دیاں شاخاں جڑ کے شیر جنہاں پھڑ مارے

رومی شوخ چلاک لڈکے جو ہتھ آون چرکے
اگے آئے بھی چھٹّ جاون روم کھلوندے پھر کے

صیف-ملوکے تائیں دتے خدمتگار اجیہے
تنبو خیمے ہور قناتاں انت حساب نہ رہے

لئل جواہر مانک موتی دولت مال خزانہ
بخشے صیف-ملوکے تائیں جو ہتھیار شہانہ

تاج ملوک اوہنوں دن راتیں رکھدا کول بہائیں
ہر تدبیر صلاحَ عقل دی اس نوں کہے دسائیں ۔(3360)

صیف-ملوکے نوں رکھ کولے رہندا دل پرچاندا
قصے عشقَ محبت والے آہا نت سناندا

خاترِ جمع تسلی دے کے شاد رکھے دل اس دا
جاں شاید چتّ آوے اس نوں کرد غماں دی کسدا

دل سی سیخے لگا بیرا بھجدا وانگ کباباں
سرد آہیں تے سینہ تتا اکھیں بھریاں ڈاباں

پرتے پاسے اساس چلاوے رہے اداس نماناں
بے-غم ہو نہ ہسے کھیڈے نت دسے کملاناں

لاغر انگ ہویا رنگ پیلا تنگ رہے دن راتیں
ہردم شاید یاد کریندا جاں کوئی لاوے باتیں

کہندا ہائے ہائے بھائی میرا بہت پیارا جانی
جانی نال برابر آہا لا گیا چھک کانی

جے اس کھوہ دریا وگاواں کہے میرے وچ چلدا
جان کرے قربان میرے توں دوست روز اول دا

جے اس نوں وچ اگی سٹاں سائت ڈھلّ نہ لاوے
خواہش میری کارن جلدی اپنی جان جلاوے

حکم میرے تھیں مکھ نہ موڑے توڑے سر دھڑ منگاں
ہتھیں بدھیں رہے کھلوتا بھاویں سکن ٹنگاں

ہک دوجے تھیں جدا نہ ہندے دو جسے ہک جندے
اٹھے پہر وراگے ملدے گل لگّ بندے بندے ۔(3370)

پایا ربّ وچھوڑا سانوں جان جگر نوں جھورا
نہ کجھ خبر نہ سکھ سنیہا دکھ نہیں ایہہ تھوڑا

کی کجھ رنج مصیبت ہوسی یار میرے سر آئی
میری اس نوں اس دی مینوں ہرگز خبر نہ کائی

خبر نہیں ہن وچ ہیاتی سانوں ربّ ملا سی
یا اس داغ وچھوڑے اندر سکدیاں جند جاسی

کانگ طوفان سمندر اندر شاید یار رڑھایا
ربّ ملاوے تاہیں ملیئے لبھدا نہیں لڑایا

مگر-مچھ ہزار بلائیں سپّ سنسار ندی دے
کیوں کر بچیا ہوسی اندر مشکل بیہدی دے

پھیر کہے اوہ رکھن والا مینوں جس بچایا
جے اس نوں بھی رکھیا ہووس نہیں تئجب آیا

نوح نبی دا وچ توفانے بیڑا ٹانگ لگائیوسُ
یونس پیٹ مچھی دے اندر امن ایمان بچائیوسُ

ابراہیم خلیل چکھا تے اگّ کوہاں وچ گھتی
رکھن والا راکھا ہویا سیک نہ لگا رتی

ربّ سچے نوں سبھ توفیقاں جس رکھے سو رہندا
توڑے سے گزاں دے پانی رہے سرے توں وہندا

یا ربّ سائیاں بھائی میرا شاید نام پیارا
جے ہک وار ملاویں خیریں تیرا فضل نیارا ۔(3380)

اوہ بھی کوئی دہاڑا ہوسی جس دن شاید ملسی
جھلسی واء مراداں والی کلی امید دی کھلسی

ویکھانگا دیدار پیارے شاید اتے صنم دا
یا ایویں مر جاساں سکدا کی بھرواسا دم دا

گھوڑے جوڑے دولت مایہ راج حکومت شاہی
سنگ بنا کوئی رنگ نہ لاوے تنگ کرے گل پھاہی

پیدا ہویا قضیے جوگا میں دکھیارا جمدا
کس دہاڑے نظریں پوسی ساتھی رخ صنم دا

ظالم عشقَ پری دا سینے تیز المبو بالے
دوجا گھا وچھوڑے والا شاید جانی ڈالے

جے اوہ یار پیارا بھائی کول میرے اج ہوندا
دکھ قضیے ویکھ سجن دے ہنجھو بھر بھر روندا

جاں ہن ربّ کشائش کیتی میں پہتا اس جائی
عشرت عیش سکھاندی تاہیں جاں رل بہندے بھائی

مولٰی پاک وچھوڑا پایا کون اساں ہن میلے
پھیر اسے در کوک محمد کرم کرے اس ویلے

میں اج موجاں عیشاں اندر عشقے باجھ نہ جھورا
پر ایہہ راج حکومت خوشیاں لذت دین نہ بھورا

خبر نہیں اوہ شاید جانی یار پیارا بھائی
کس مصیبت بھاری اندر ہوسی کہڑی جائی ۔(3390)

ہے شاید ! ربّ خیریں مہریں سانوں جھب ملائے
جس جائی ہیں اوتھے تیرا سکھیں وقت لنگھائے

برا وراگ تیرے میں تایا مدت بہت وہانی
درد فراقَ وساری مینوں اپنی دکھ کہانی

جو کجھ سر میرے تے ورتے سفر قضیے بھارے
پر ہن غم فراقَ تیرے دے سبھو ہور وسارے

دولت مایہ سبھ کجھ لدھا کمی نہ رہیا کائی
پیراں ہیٹھ شہزادے پھردے خدمت کرے لوکائی

پر مینوں کجھ بھاوے ناہیں دن دن ہاں دکھیارا
رو رو عرض کراں ربّ میلے شاید یار پیارا
اسے طرحاں شہزادے اتھے کوئی دن بیٹھ گزارے
لوکاں بھانے موجاں مانے دل اس دے دکھ بھارے

میر وزیر تمامی لشکر تاج ملوکے سندا
صیف-ملوک اگے ہر ہر سی ہتھیں بدھیں بندہ

سبھنا بہت پیارا لگے ہر کوئی عاشق اس دا
جو تکے سو اٹھ نہ سکے ہر ہک دا دل مسدا

علم عقل تے ادب ہنر سی جو دنیاں تے خوبی
صیف-ملوک اندر ربّ پائی صورتَ سی مہبوبی

نالے جسدی عزت ہووے بادشاہاں دے اگے
سبھ کوئی اس دی خاتر کردا ہر ہک دے منہ لگے ۔(3400)

واست دے سبھ وسن والے شہری لوک گرائیں
بہت عزیز پیارا جانن صیف-ملوکے تھانئیں

گلوں کریں گلان محمد آن چڑھیں جد گھوڑے
شاعر تے دریا دوہاں دے وہن نہ ربّ تروڑے

الکسا جو قاصد آہا سراندیپ وگایا
راتیں دنے اڈیکن اس نوں ایہہ آیا کہ آیا

قاصد جا اخبار پچائی سراندیپ شہر وچ
ملکہ-خاتوں دا پیو آیا شہنشاہ نگر وچ

اجائب-ال-ملوکب اوہدا سی بادشاہاں وچ ناواں
شوکت شان اوہدے دی یارو کی کجھ گلّ سناواں

رستم سام سکندر ثانی دولت سی بہرامی
کی خسرو جمشید فریدوں کردے ویکھ غلامی

عزت مال ملک دا سائیں قید کیتا تقدیراں
بیٹی دے غم مار گوایا بیٹھا وانگ زہیراں

ہک جائی دی پئی جدائی ایہہ افسوس نہ جائی
دوجا ننگ ناموس نہ رہا دھی جوان کھڑائی

سو پتر پردیسیں جاون لے کے دیس نکالا
ماؤ پیو نوں مہنا ناہیں نہ وٹا منہ کالا

جے ہک دھی چھپاوے کدھرے چور کزائیں والا
بھلیاں دی پتّ رہندی ناہیں کہندا لوک ادھالا ۔(3410)

نموجھون غماں وچ بہندا ملکہ دا پیو دائم
رات دہاں غم ناک شرم تھیں کدے نہ ہندا قایم

ملکہ-خاتوں دا غم اوہناں کھا گیا دل مکے
ماپیاں دے رنگ پیلے ہوئے تیلے وانگر سکے

اٹھے پہر غماں وچ رہندے سکھ دا ساہ نہ لیندے
دم دم نال چلاون آہیں ہنجھو نالے وہندے

سکے کھیت خوشی دے اتے اچنچیت اسمانوں
کھریوں رحمت دا مینہہ وٹھا فضل ہویا رہمانوں

جیوں کر ڈبی جنج بڈھی دی حضرت پیر ترائی
تویں ملکہ-خاتوں والی خبر اوہناں گھر آئی

قاصد جا اخبار پہنچائی جو جو اکھیں ڈٹھی
نالے کھولھ رکھی شاہ اگے ویر سکے دی چٹھی

چٹھی واچ ہویا شاہ راضی دفعہ کیتے ربّ جھورے
محلاں حرماں اندر سارے سکھ سنیہے ٹورے

گھر گھر اندر شادی ہوئی سراندیپ شہر وچ
ماپے بھین بھرا قبیلے آئے خوشی لہر وچ

استقبال اوہدے نوں چلے ملکہ دا پیو مائی
نالے میر وزیر اکابر سارے ساک اشنائی

واسط ولّ روانہ ہوئے قاصد گیا اگیرے
تاج ملوک تائیں جا کہندا سن شہنشاہ میرے ۔(3420)

ایہہ تک آیا بھائی تیرا لشکر نال ہزاراں
حرم قبیلے نال تمامی انت نہ ناتیداراں

صیف-ملوک شہزادے تائیں استقبال کریندے
سراندیپ شہر دے سارے آون صدقے دیندے

تاج ملوک شاہزادہ تریا اگوں ملن اوہناں نوں
صیف-ملوک سخی تے ملکہ کھڑیا نال دوہاں نوں

ہور وڈے عمرہ اکابر عزت والے سارے
ملنے کارن چلے اگیرے جاگے بھاگ نیارے

دوہاں ولاں تھیں تردے آئے آن ملے ہک جائی
خشیئیں ملنے دی گلّ ساری جاندی نہیں سنائی

ہک دوجے گلّ لا لا ملدے شاہ امیر تمامی
سراندیپ شہر دا والی لئے مبارک کامی

ملکہ نوں گلّ لاکے رنے مائی باپ ودھیرے
مائی کہندی گھول گھمائی سر چمے ہتھ پھیرے

خیش قبیلہ بھیناں بھائی قوم رلی سی ساری
ملکہ اتے صدقے جاون مل مل وارو واری

شکر بجا لیاون ربّ دا کہندے حمد سنائیں
گئی گواتی جس ملائی واہ اساڈا سائیں

صیف-ملوک شہزادے اگے ہوئے پھیر سلامی
شاہ امیر کبیر تمامی کر کے رسم غلامی ۔(3430)

وارو وار ملن سر کردے سر کردے قربانی
لکھ ہزاراں کرن نساراں دیناراں زرکانی

ملکہ-خاتوں دا پیو ملیا صیف-ملوکے تائیں
گلّ لاوے تے منہ سر چمے لکھ لکھ دئے دوائیں

ملکہ-خاتوں دا پیو مائی چر چر ملے وراگے
خشیوں دونے ہو ہو جاون ستے طالع جاگے

ایسے وکے شہزادے اتے انت نہ کیتا جاوے
سراندیپ شہر دے سارے پھڑ پھڑ لین کلاوے

کر عزت تعظیم ہزاراں جاہ جلال گھنیرا
تاج ملوکے دے گھر آیا سبھ اکٹھا ڈیرہ

عشرت عیش فراغت اندر ہو بیٹھے مشغولی
بھین بھرا عمرہ اکابر کٹھی قوم سمولی

تاج ملوک کہانی ساری صیف-ملوکے والی
الفوں یہ توڑی تے نالے زبروں زیر دسالی

جزم اوہدی کر نقطہ نقطہ پیش قضیے شداں
پائی فتح غنیماں اپر زم عاصم دیاں مداں

عشقَ بدیع-جمال پری دا شاہ-مہرے دی خوبی
اول آخر تیک سنایا غلبہ تے مغلوبی

ملکہ نال مروت اس دی پاکی غیر دلیلوں
نالے دے گواہی ملکہ مرد شریف اسیلوں ۔(3440)

علم حیا پرہیز صفائی قوت صدق دلیری
سے مرداں تھیں وڈا دائیا سے شیراں تھیں شیری

سے دیواں پر غالب سے جناں تے یاور
سے ماراں سنساراں اتے ہے تحقیق زوراور

اس دیواں نوں مار گوایا دیواں میں گواہی
سے دیواں پر بھارا راکس کٹھا ایس سپاہی

ایسا دیو مریلا اس نے مار گوایا جلدی
سے دیواں پر جسدی آہی زور دہائی چلدی

آفت ہور سنسار وڈیرا مار ندی وچ پایا
لہوئے جسدے نال تمامی دریا ٹھاٹھیں آیا

میں دو برس ہوئے سنگ اسدے وچ اجاڑاں نیراں
رتی میل نہ ڈٹھی اس وچ وانگر سکیاں ویراں

ماں پیو خیش قبیلے تائیں ملکہ نے گلّ دسی
سبھ شابا 'اہسنت' پکارن واہ شاہزادہ جسی

ایسا صدق محبت والا صاحب درد علم دا
عالی ہمت مرد وفائی گھٹّ زمیں پر جمدا

عجب طریقہ محکم اس دا دنیاں وچ نیارا
ایسی سیرت ایسی صورتَ واہ واہ سرجنہارا

آفرین پکارن سارے اشکے اشکے شابا
دونویں شاہ دلاسہ کردے حدوں بے حسابہ ۔(3450)

دھنّ بابل توں بیٹا جسدا دنیاں اندر نادر
عاشق صادق عالم متکی سگھڑ دلیر بہادر

ملکہ-خاتوں دا پیو اس نوں دم دم نال ودھائے
کہندا بیٹا صیف-ملوکا جو تدھ کرم کمائے

ساڈے تھیں مکّ آوے کیکر ایہہ تیری بھلیائی
بنداں-زادیں اپنی ملکہ توں قیدوں چھڑکائی

نیکی مہر مروت تیری جیکر چاہیا مولٰی
میں بھی کجھ مکاساں بیٹا نال طریقے اولا

کیتی تیری کتے نہ جاسی اجر دئیگا سائیں
جو کجھ وسّ اساڈا ہوسی لاساں اوتھے تائیں

ایہہ گلاں کر ہوئے باندے کیتی پھیر تیاری
سراندیپ شہر نوں چلی بنی تنی اسواری

ملکہ-خاتوں تے شاہزادہ صیف-ملوک بدیسی
اوہ بھی نالے چاڑھ لیو نے ربّ مراداں دیسی

سراندیپ شہر دے نیڑے جاں منزل پر آئے
ملکہ-خاتوں دے پیو اگے قاصد ترت وگائے

دتا حکم وزیراں تائیں جائیں خوب سہاؤ
ہر کوچے بازار بغیچے بنت بنا بناؤ

ہر سفے ہر محل چوبارے جا دربار شہانے
جھاڑو دے چھٹکار کراؤ کریو زیب یگانے ۔(3460)

کنجر اتے کلونت مراسی بھاٹ سبھو ہور سازی
سوہنے ہور شہر دے سارے بانک بناون تازی

فوجاں لشکر پیادے سارے کرن تیار اجیماں
صیف-ملوک شہزادے اگے مل کے کرن تازیماں

ہور بازی گر بھگتیئے سارے رنگارنگ تماشے
ہور اجائب چیزاں نالے دانے بیتہاشے

عالم فاضل ملاں قاضی مفتی کاری سارے
استقبال کرن آ اگے صیف-ملوک پیارے

جیوں کر حکم شہانہ آہا سبھ بجا لیاندا
ہر نغمہ ہر ساز ہر سوہنا شہروں باہر آندا

ہاتھی لا سندھور بنائے کتنے اوٹھ شنگارے
تازی زین مرصع کرکے کوتل آن کھلھارے

گڈاں بہلاں پینس ہودج پالکیاں تے خاصے
ہور چھپائے اچھاڑ بناتی چھتر سنہری-پاسیری

کھڑکھڑیاں سی کھڑھیاں اگے جا کر ہوئیاں کھڑھیاں
کھچّ الاری نیچے جیوں کر ساون ہاٹھاں چڑھیاں

میلکاٹ تے بگھی رتھ سی سیج-کڑے تے یکے
استر-گاڈی تے بز-گاڈی ہور کئی کم پکے

فوجاں لشکر رنگ برنگی سبھ سوار پیادے
میر وزیر شہزادے کیتے خوب سوداگر زادے ۔(3470)

سوہنے سندر بانکے سارے لا لباس شنگارے
مارن اکھ رکھن وچ پڑدے تکّ تکّ ڈھہن ستارے

زیور حسن اوہناں دے کولوں جھلک لگی اسماناں
گاون ساز بجاون سازی نغمہ ناچ ترانہ

ہور زوراور کشتی والے لتھے ملّ اکھاڑے
ڈنڈ صرور تے کردے پکڑاں ہک دوئیے تھیں چاڑھے

کلا جنگ ہک کرے شتابی خفا-تنگ ہک کردا
ہک چائے ہک اگے آنے دم پھرے ہک مردا

دھوبی پٹڑا کر ہک سٹے ہک بنگڑی کر بھنے
ہک گردن تے کرے سواری دوجا نہوندر بھنے

تیر انداز سوار بہادر نیزہ باز سپاہی
کرن قواعد آپو اپنی جمع ہوئی سبھ شاہی

صیف-ملوک شہزادے کارن ہیا تیار الیماں
کی حساب سناواں یارو سے اسباب ازیماں

صیف-ملوک اگے ونجھ ہوئے حاضر سبھ تماشے
ملے سلامی میر شہزادے افسر بیتہاشے

ملکہ تے شہزادے اتے صدقے کرن نساراں
چھم چھم برسن سچے موتی جیوں کر مینہہ بہاراں

ایسے طرحاں نساراں کردے ٹردے نال بہاراں
ملکہ تے شہزادے اگے مجرے ہون ہزاراں ۔(3480)

تخت اتے شاہزادہ بیٹھا خلقت چائیں جاندی
نغمے ناچ اگے سے مجرے چمکے سونا چاندی

سراندیپ شہر دے سوہنے ہک تھیں ہک سوایا
صفاں بنا کھلوتے آہے جدوں شاہزادہ آیا

آب گئی بے تاب دسیندے ہوئے شتاب سلامی
جیوں کر مصر شہر وچ یوسف کجے حسن تمامی

جیوں کنانی مصر شہر دے سوہنے خاک کیتے سن
اس مصری نے سراندیپی کند پچھاک کیتے سن

ملکہ-خاتوں جس وچ آہی اس کچاوے اگے
ناچ تماشے تے سر صدقے وہل نہیں ہتھ لگے

شوکت شان اجیہی کردے آن شہر وچ پہتے
انت حساب شماروں باہر دیئ سر صدقے بہتے

سراندیپ شہر دا والی نال لئیں شہزادے
عالی تخت اپنے تے آیا دل وچ خوشی زیادے

اپنے تخت اتے اس پھڑکے صیف-ملوک بہایا
بدھے ہتھ کھلوتا آپوں خدمتگار کہایا

ہک ہزار چنا منگائے کوتل گھوڑے تازی
صم جالی دمب پوزی بندیاں زینت زر دی تازی

یوز ہزار شکار-ازمودے چیتے چتے والے
ہور ہزار شکاری کتے مارن مرگ سکھالے ۔(3490)

تنبو خیمے سرخ قناتاں مل جنہاں دے بھارے
ستر ستر شطر لدے رپے زر دے سارے

ستّ صندوق زمرد موتی لئل جواہر ہیرے
چالی ہور صندوق پوشاکاں رخت قماش ذخیرے

ایہہ سبھ چیزاں شہزادے نوں دتیاں کر نذرانہ
جو جو چیز پسندی آئی سارا ڈھونڈ خزانہ

میخ اسباب ہتھیار فولادی جو لایق سلطاناں
ادھو ادھ دتا ونڈ سارا بادشاہی سمیانا

ادھو ادھ دلوں ہو راضی باجھوں عذر بہانے
صیف-ملوکے نوں ونڈ دتے ملک سپاہ خزانے

سراندیپ شہر دا والی دے کے دان زیادے
بدھیں ہتھیں عذر منیندا کہندا سن شہزادے

جو تدھ ملکہ پچھے جھلی رنج مصیبت دونی
حق تیرا اوہ مکدا ناہیں گوہڑے وچوں پونی

کرکے کرم سخاوت بیٹا بخشیں وادھا سارا
اگوں بھی میں نوکر تیرا نہ کجھ عذر نہ چارہ

جس جائی توں پانی ڈولھیں اوتھے رتّ ڈلیساں
جس پاسے توں قدم اٹھاویں ادھر سیس جھکیساں

جتنا وسّ لگیگا میرا لاساں دلوں ایمانوں
جے مطلب ہتھ آوے تیرا فرق نہ کرساں جانوں ۔(3500)

صیف-ملوک تخت توں اٹھ کے کرن لگا تسلیماں
دیئ جواب اس گلّ اوہدی دا وانگ اصیل حلیماں

جیوں کر رسم رسوم شہانی کرکے ادب آداباں
صیف-ملوکے راضی کیتا شاہ نوں نال جواباں

تاں پھر ملکہ دا پیو ہتھوں شہزادے تے وکیا
بخشی جائ الہدی جتھے رہے سکھلا ٹکیا

ماڑی خاص شہانی جو سی اپنے بیٹھن والی
اوتھے فرش سنہری کیتے مانجے وانگر تھالی

وچ سونے دا تخت وچھایا لئل جواہر جڑیا
مجلس کارن نرم غلیچے انت نہ آوے اڑیا

ماڑی دی تعریف نہ ہووے کی گلّ کراں زبانوں
دھرتی اتے آہی یارو مثل بنی اسمانوں

چھت جڑت کیتی استاداں ہر ہر تھاں ہزاراں
بوٹے تے پھلّ کھیل رنگاں دے باغ بہشت بہاراں

شیشے لاون جھلک چوطرفے موتی لٹکن چھجے
نقش نگار صفائی صفیاں ویہڑے رونق رجے

صیف-ملوکے دا اس جائی خوب سہایا ڈیرہ
لدھا شاہی راج حکومت اگلیوں کجھ ودھیرا

سراندیپ نگر دا والی کول اوہدے نت آوے
بہت خوشامد خاتر کردا کھیڈیں چتّ بہلاوے ۔(3510)

چوپٹ گجنفے تے شترنجوں ہسّ ہسّ کردے بازی
بد رنگوں ربّ رنگ بنایا برکھا ہوئی تازی

پہلے ہتھ اٹھاراں ڈٹھے چھپّ گئے ترے کانے
پنجے چھکے دوئییں پونئیے سبھ آون منِ بھانے

ستّ ستّ واراں پین ستاراں داء رکھے جد اس دا
شہزادے نوں شہِ نہ آوے ناں جگّ فٹ کے کسدا

ترے پھیرے داء کھاوے پاسہ چھ ترے پنج دو بھائی
نالے پنجیں چوہیں اوتھے بند نہ پوندی کائی

چھ دوئیے چھ چار انانوے پوں باراں تے تیراں
کچے بھی ہو جاون پکے جگ میلن کھڈّ تیراں

پنجے چھکے جے لاچاروں داء رکھن ترے پنجے
بدھے باجھ لیاون ساراں سٹّ کے دانے گنجے

عاشق نرگوں پے پے نکلے کتنی کتنی واراں
رنگوں چا بدرنگ بنائے چھڈّ نکلے گھر باراں

سنگ قبیلے رنگ اپنے تھیں ماری وا اٹھ گردا
ہر خانے ہر پاسے گردے دھکے کھاندا پھردا

کدھرے ہندا قید نمانا کدھرے وتّ مریندا
جاں ربّ سچا کرے محمد پکّ کے واصل تھیندا

کدے شاہزادہ کرے مطالعہ دفتر علم کلاموں
کدے کچہری لا عدالت کردا خاصوں آموں ۔(3520)

کدے اکلا بیٹھ سکھلا کردا عیش اندر دے
گاندھی شیشے بھر بھر لاون ہر ہر قسم عطر دے

ساقی وانگ شراب پیالے مکھ روشن گل لالے
ہتھ صراحی نور سباہی کاسے پور پیالے

عیش شرابوں نکل کبابوں تار کھنکار ربابوں
ساقی مطرب ہر ہک ٹوٹا خرشیدوں ماہتابوں

چھوکریاں وچ خدمت حاضر لونڈے ہور بے-ریشے
سبھو سن ان-بدھے موتی صاف بدن جیوں شیشے

کول رہے سلطان ملک دا سائت مول نہ وسے
صبر آرام نہ آوس جاں جاں صیف-ملوک نہ دسے

جاں شاہزادہ ہووے اداسی آپ غزل کوئی گاوے
سننے والے رہن نہ ثابت ہوش تماماں جاوے

جدوں نشے دی مستی اندر آپ سرود الاپے
دانے لوک ہوون دیوانے رو رو کرن سیاپے

جاں پھر یاد پوے اس شاید نام اوہدا لے روندا
آہیں ڈھاہیں مار شاہزادہ نیلا پیلا ہوندا

ہو بے تاب پلنگ پر ڈھہندا طاقت رہے نہ جسے
تیغ فراقَ سجن دی کولوں پل پل اندر کسے

شاہ ملک دا تے ہور سارے میر وزیر سیانے
ہون تئجب ویکھ محبت صدق صفحہ یرانے ۔(3530)

شابش آفرین ہزاراں ہر کوئی کہے شہزادے
ایسے مرد انصافاں والے ہوسن نہیں زیادے

ہک پری دی مورت تکّ کے گھر در شاہی چھڈی
چوداں برس سرے پر جھلی رنج مصیبت وڈی

اس گلوں بھی مڑدا ناہیں چلا اگیرے جاندا
پھر ملکہ نے ویر بلایا اس نوں بھی گھر آندا

پھر جو یار پیارا بھائی شاید نام کوئی ہے
اس بن گھڑی آرام نہ اس نوں ہردم یاد سوئی ہے

ہر ہر پاسے صدقوں پکا اہل وفا یغانا
گھٹّ ودھ پیدا کرسی یارو ایسے پتّ زمانہ

ملکہ-خاتوں تے بھین اس دی بدرا-خاتوں رانی
بدیع-جمال سہیلی جسدی شاہ-پری منِ بھانی

دوئیے بھیناں مڑ مڑ آون نالے ماؤ اوہناں دی
صیف-ملوکے کول لیاون جو شے اس سکھاندی

کھانے دانے ہور پوشاکاں شربت رنگ برنگی
اس عزیز اگے آ رکھن چیز دسے جو چنگی

عشرت عیش سبھو کجھ لدھا یار نہ اکھیں ڈٹھا
جاں جاں یار نہ ملے محمد کجھ نہ لگدا مٹھا

عاشق نوں ایہہ مال خزانے تخت حکومت شاہی
دلبر باجھوں ایویں دسدے جیوں چوراں گل پھاہی ۔(3540)

ہک دن ہو اداس شاہزادہ کہندا ملکہ تائیں
کد اقرار ہووےگا پورا جاندی عمر ازائیں

جنہاں دے دل حب سجن دی سو کیوں بہن نچلے
جچر فراقَ ہووے تقدیروں اچرک وسّ نہ چلے

جاں پھر دس سجن دی پوندی بدھے رہن نہ ٹھلے
اس شاہی تھیں اس دے کوچے بھلے مینوں دھرکلے

جس دل حب پیار سجن دا ہردم ملیا لوڑے
کیتے قول اساڈے ملکہ شاید تساں تروڑے

یا میں تھیں گستاخی ڈٹھی یا تسیں کسے ہوڑے
ضائع عمر ملے بن جاندی جگ جیون دن تھوڑے

یا ہن یار ملاؤ مینوں قول مونہیں دا پالو
یا کوئی طرف ولایت اس دی رستہ پندھ دسالو

تخت ولایت دولت عزت گھر میرے بھی آہی
سبھ کچھ چھوڑ پری نوں ویکھن ہویاں سمندر راہی

پھیر تساں اس بادشاہی وچ کیتا قید دھننانے
میں دلبر بن سولی اتے عیش تساڈے بھانے

موجاں مانن نہ میں آیا تخت تساڈے بہہ کے
پری ملے تاں بہتر نہیں تاں کی لینا بہہ رہِ کے

رخصت کرو اتے ولّ مینوں جت ولّ دس سجن دی
پردیساں سر دیساں کدھرے وانگو کوہ شکن دی ۔(3550)

صدقہ کر جو سیس سجن دیاں قدماں وچ نہ لایا
بھارا بھار نکما دھڑ تے ایویں رکھیا چایا

یا مرساں یا ترساں کدھرے کرساں سر قربانی
یا میلو یا لوڑو ملکہ جاندی مفت جوانی

ملکہ-خاتوں آکھ سناندی منت کرے پھڑ پیراں
کہندی کرو تحمل بھائی جیوں دھیراں تؤں خیراں

کیتو ای صبر تحمل اگے چوداں برس لمیرے
ہور ہن چوداں دن کر جگرا آئے بھلے دن تیرے

صبر پیالہ زہر نوالا اول مشکل بھارا
اوڑک نفع اجیہا کردا جیوں تریاق پیارا

کوڑا منہ مسبر کردا بریاں ہنن ہریڑاں
پر جاں سنگھوں ہیٹھ لنگھائیے دفعہ ہوون کئی پیڑاں

کوڑا کھاون سو گن پاون مٹھا کھاون والے
خون غلیظ ہووے تن روگی تھوڑے رہن سکھالے

چوداں روز صبر کر بھائی جھلیں درد جدائی
بیٹھا پی شراب صبر دا کفّ غماں دی جائی

'التانی من-او-رہمانا' تاول نہیں کریدی
دم دم خبر اسانوں آوے عجب جمال پری دی

نور ظہور پری دے کولوں ہوسی دور ہنیرا
سراندیپ ملک وچ سارے چانن ہوگ ودھیرا ۔(3560)

ہوسی باغ اساڈے اندر آ پریاں دا ڈیرہ
مشتاقاں دے بھاگ سوائے جدوں کریگی پھیرا

گھر در ساڈے ہوگ بہشتوں رونق روپ سوایا
اوہ بھی نوروں نور ہوئےگا جس کس درسن پایا

جس دیدار نہ ویکھن ہویا نال افسوس جلیگا
عشقے باجھ نہ ڈٹھا جاسی عاشق جھال جھلیگا

توں ہیں عاشق خاصہ اس دا آئؤں چھوڑ ولایت
اس پچھے تدھ سر تے جھلی سختی بینہائت

میں بھی قسم خدا دی کرکے کیتی شرط پکیری
عجب-جمال پری دے اگے عرض کرانگی تیری

ماں میری تے بدرا-خاتوں اوہ بھی کہاون حباں
جے خیری ہن کیتا مولٰی میلہ نال سبباں

نال بدیع-جمال پری دے صیف-ملوکے تائیں
کٹھی اسیں ضیافت کرساں آکھن چائیں چائیں

باپ میرا بھی قسماں کردا جاں وسّ لگا میرا
صیف-ملوک دھرم دا بیٹا کرساں فکر بتیرا

اسیں سبھو اس غلے اتے آپو اپنی جائی
شامل ہو کھلوتے آپے چنتا نہ کر بھائی

دیسی ربّ مراداں تینوں شکّ نہیں اک ذرہ
نال بدیع-جمال پری دے ہوگ وصال مکررا ۔(3570)

سن گلاں شہزادے تائیں ہوئی کجھ تسلی
لے دوائیں اتے سنائیں ملکہ گھر نوں چلی

آ ساقی بھر دے پیالہ آیا وقت خوشی دا
نیڑے آ مقامی ہویا پچھلا یار پوشیدہ

مدھ پیواں مستانہ تھیواں رل کے سنگ سواراں
شہر جنگل تھیں باہر نکل کے ڈھونڈ لیاواں یاراں

راوی ایس کہانی والا لعلاں دا ونجارا
چن چن موتی دئے مزوری کہے محمد یارا

شہزادے نوں چھوڑ اتھائیں سنگ لدھا اس بھارا
شاید دی لے خبر اکلا دور رہا بیچارا

اوکھا سوکھا ہو اکواری ڈھونڈ لیاویں اس نوں
تینوں بھی ربّ سنگ ملاوے سنگ ملاویں اس نوں

سر پر سفر مصیبت سہیئے اپنا حالَ ونجائیے
نجم-نسا سہیلی وانگر یاراں یار ملائیے

حاتم تائی نے سن بھائی کیتی کیڈ کمائی
منّ سوال دوئیے دے لئے اپنی جان گوائی

بادشاہی سٹّ سفر مصیبت ستّ واری اس چائی
ہن تکّ نام حیات اسے دا شابش دیس لوکائی

توں بھی مرد جوان کہاویں کوڑا سچا جیسا
شاید تے شہزادے والا میل کراویں کیسا ۔(3580)

اس نوں باہوں پکڑ شہر دے راہ پر آن بہائیں
صیف-ملوک شکار چلے تاں اوسے راہ لنگھائیں

ہک دوجے نوں ویکھ لینگے رہسی نہیں اکلا
دونویں راضی ہون اس کموں پاک تیرا تد پلہ

بنھ ہن لکّ محمد بخشا راوی مرد ونگارے
ہک دن صیف-ملوک شاہزادہ چڑھیا طرف شکارے

سراندیپ شہر دا والی شہنشاہ وڈیرا
اوہ بھی نال شہزادے چڑھیا لشکر ہور بتیرا

سراندیپ نگر وچ پھردے کوچے گلی بازاراں
ہر ہر کدمے نال شہزادے پھردے سرداراں

مانک موتی ہیرے پنے مہراں ہور دیناراں
صدقے سٹّ سٹّ تودے لگے پیراں ہیٹھ سواراں

خلقت بھجّ بھجّ تکن آوے صیف-ملوک پیارا
مصر شہر دا والی کیسا دیوتیاں تے بھارا

میر وزیر عمرہ شہزادے شاہ سوداگر زادے
پنچ پنچائت اہل ولایت صدقے دین زیادے

شہزادے نوں ویکھن والے انت نہ رہا کائی
ہک دوجے تے ڈھیہہ مردے عورت مرد لوکائی

ہک چوبارے وچوں ویکھن جھاکی کھولھ شتابی
گلیاں چھت بازار بنیرا خلقت بے حسابی ۔(3590)

سبھ کسے نوں مٹھا لگدا ہر ہک دے دل پڑدا
خلقت تکّ تکّ رجے ناہیں کوئی نہ پچھے مڑدا

ہک شاہزادہ دوجا سوہنا نالے سخی بہادر
نالے دور وطن تھیں آیا سفر ڈٹھے اس نادر

حسن جوانی مدھ مستانی چہرے عشقَ نورانی
عمر اوایٔل ہندا گھائل جو دیکھے اس جانی

دانشمند اکابر نالے عالم فاضل راگی
خوش آواز کرے جس ویلے پیڑ پرم دی جاگی

ہر بندے نوں لگا پیارا جس جس نے اوہ ڈٹھا
جہڑے صفت زبانوں کردے ہووے اوہناں منہ مٹھا

سننے والے سن سن صفتاں عاشق ہون بتیرے
شاہزادہ وچ شمع نورانی خلق پتنگ چوپھیرے

جے اوہ قدم اکھیں تے رکھے سبھ آکھن بسملا
ہر کوئی دے دوائیں دل تھیں کوئی نہ کردا گلہ

خلقت آکھے جو کجھ خوبی دنیاں اتے آئی
جو جو صفت صلاحون والی خالق پاک بنائی

جو بھلیائیاں ودھ شماروں وچ کتاباں سنیاں
سبھناں صفتاں وچ محمد ایہو سچ مچّ گنیاں

جو کجھ زینت زیب بدن دا صورتَ حسن جوانی
اسے کارن سرجی خالق دتیؤسُ کر ارزانی ۔(3600)

ویکھ حیران رہی سبھ خلقت تھاں-پ-تھاں کھلوئی
صیف-ملوکے دی اسواری شہروں باہر ہوئی

رکھ شکار بہانہ ٹریا ہون جنگل دا واسی
شاید دے اس درد فراکوں ہویا جی اداسی

پری ولوں کجھ ہوئی تسلی وقت ملن دا آیا
چوداں روزاں دا کر عرصہ ملکہ ذمہ چایا

شاید دی ہن چھک سینے وچ لین آرام نہ دیندی
ترٹی سانگ کلیجے اندر ہردم رڑک مریندی

شاہزادہ دل خفگی اندر چپّ چپاتا جاندا
باہر شکاری دسے وچوں آپ شکار غماں دا

شاید نوں ہر سائت اندر یاد کرے تے رووے
آکھے یا ربّ سائیاں کتھوں ایڈ نصیبہ ہووے

شاید یار ملے اج مینوں اچنچیت اس راہوں
جاوے داغ جدائی والا ہووے فضل الاہوں

اسے سیر شکارے اندر پھردا سی شاہزادہ
کی تکدا ہک جائی بیٹھا مرد بڈھا ہک سادہ

بیٹھا کول اوہدے ہور دوجا شخص جوان عمر دا
تن رنجوری اپر بھوری نہ تہہ-بند قمر دا

لمے وال مداری وانگر لٹاں بن بن آئے
نہ سر پگّ نہ ٹوپی چولی منہ سر خاک رمائے ۔(3610)

پیر پاڑ بیائیاں کیتے میل کیتا رنگ کالا
نقش سندر محبوباں والے مجزوباں دا چالا

لاغر انگ ہویا سکّ تیلا رنگ کیسر جیوں پیلا
اکھیں پانی ڈل ڈل ڈلکے برا غریبی حیلہ

ہتھاں پیراں دے نہوں ودھ کے نشتر وانگر ہوئے
بغلاں ہیٹھ حجامت والے لمے وال کھلوئی

ہکو بھوری بگلا اپر اوہو لکّ دوآلے
چپّ چپاتا بیٹھا ڈٹھا مجزوباں دے چالے

نموجھون حیران فکر وچ سر زانوں تے دھریا
آیا نظر شہزادے تائیں دھوڑ غماں دی بھریا

جاں کر نظر ڈٹھا شہزادے پیا بھلاوا عقلوں
شاید وانگ نمونہ دسے ہتھوں پیروں شکلوں

کر تاکید ہزار ہزاراں کہندا شاہ نکیبے
لے چل ڈیرے میرے اندر اس مجزوب غریبے

چیتا چیتا قابو رکھیں متّ کدھرے اٹھ جائے
جاں میں مڑکے ڈیرے آواں آن دسیں اس جائے

لے کے حکم غلام شتابی پھریا جا چوپھیرے
دھرِ اگے مجزوبے تائیں آن بہائیوسُ ڈیرے

شہزادے نے تاول کیتی کویں مڑ کے چلاں
اس غریب جنے تھیں پچھاں حالَ اوہدے دیاں گلاں ۔(3620)

چامل چایا چاء چلایا گھوڑے چابک لایا
ہک اندر سی سک سجن دی چھک وراگ لیایا

ڈیرے آن لتھا پھر جلدی فارغ ہوئِ شکاروں
آون ساتھ غلاماں تائیں حکم ہویا سرکاروں

حاضر کرو شتابی ایتھے اس مجزوب جنے نوں
خفگی دی گلّ پچھیئے ساری خفتی رنگ بنے نوں

خدمتگار گئے اٹھ جلدی پکڑ غریب لیاندا
شہزادے دے تختے اگے جاں اوہ ہویا واندا

کرے سلاماں وانگ غلاماں چمّ زمین ادب دی
کہے دوائیں صفت سنائیں وانگ کلام عجب دی

بہت فصاحت نال بلاغت کرے کلام زبانوں
خوش اوازا سمجھ اندازہ بولے سخن بیانوں

وانگ وزیراں کر تدبیراں خوب کرے تقریراں
سن تفسیراں با تاسیراں لگی چپّ امیراں

چال کمال وبال الودی نال زوال اویہے
حالَ مثال کنگال سدائیاں کال مکال اجیہے

عامَ تمام کلام اوہدے سن کام سلام شہانے
نام انعام حرام ہوئیو نے ویکھ کلام یغانے

شہزادے فرمایا اگوں سن توں مرد غریبا
کتھوں آئؤں کتھے جاسیں پھیرے کدھر نصیبہ ۔(3630)

کی مطلب کی نانواں تیرا دسیں مرد بدیسی
کہیوسُ مطلب پچھو ناہیں کون سائیں بن دیسی

مصر شہر تھیں آئیوسُ شاہا اوہ میں وطن پیارا
جاون دا کجھ پتہ نہ اگوں کتّ ولّ رزق ہمارا

نام مصر دا سن شہزادے بھڑک لگی اگّ سینے
آہ چلاوے تے فرماوے سکھ وسّ مصر زمینے

پھر پچھے کی نانواں تیرا سچ دسالیں بھائی
کہیوسُ نام میرا ہے شاید رکھیا بابل مائی

شاید دا سن نام شاہزادہ تختوں اٹھ کھلویا
ہو بے ہوش ڈھٹھا کھا گردی صحیح ہووے جیوں مویا

جاں بے ہوش ہویا شاہزادہ ڈٹھا نفر غلاماں
بے عقلاں کجھ سمجھ نہ کیتی پایا شور ہنگامہ

جو جو آہے دانش والے شہزادے پر ڈھٹھے
شاید نوں پھڑ مارن لگے ہو بے عقل اکٹھے

کند فہماں نے مالم کیتا شہزادے دا ویری
صیف-ملوک کیتا اس دکھیا ایہہ کیوں جاوے خیری

ہک دوئیے تھیں سرس اوہ ظالم ترس نہ کردا کوئی
اس آزز دے ونڈے یارو کی دساں جو ہوئی

لتاں مکے مار طماچے نال تڑاتڑ وٹاں
سوٹے سہِ سو لاساں پئیاں بھنیا پھٹاں سٹاں ۔(3640)

ماراں کھادھا ڈھہندا رڑھدا کر ہمت اٹھ نٹھا
ہک اکلے کوٹھے اندر چھپ کتے ونجھ ڈھٹھا

صیف-ملوک اتے چھنکائے عطر گلاب امیراں
پکھے جھلے تلیاں ملیاں وانگو سکیاں ویراں

جس ویلے شاہ ہوش سمبھالی پچھیوسُ شاید کتھے
سبھ حقیقت نفراں دسی ایہہ کجھ گزری اتھے

ماری دا اٹھ نٹھا شاید اسیں رہے وچ رولے
خبر نہیں ونجھ چھپیا کتھے ہے بچیا کس ڈولے

صیف-ملوک کیہا کم بختو برا ہنیر کیتو اے
اپنے ولوں سجن بن کے میرا لہو پیتو اے

احمق سجن دی بھلیائی ویر ہندا سترانا
تن دے سجن دل دے دشمن جنہاں زہد نہ بھانا

شہزادے فرمایا اس نوں پیدا کرو شتابی
نفراں جاتا ہے تکسیری کریئے ڈھونڈ خرابی

نفر غلام چوطرفی دوڑے آوے کتوں نظر وچ
پیروں واہنا آپ شاہزادہ بھجدا پھرے شہر وچ

کوچے گلی بازار محلے دیندا پھرے ڈھنڈورے
اس صورتَ اس قد اس ویسے اس روسے اس ٹورے

ایس گھرے وچ اساں کھڑایا دسو جس نے ڈٹھا
یا کوئی ڈھونڈ لیاوے کدھروں کھولھ دیاں اس چٹھا ۔(3650)

ہک ہزار دینار دیاںگا جو اس نوں پھڑ آنے
بہت عزیز اسانوں لگسی سجن دل دے بھانے

سرگردان شاہزادہ پھردا منہ کوڑا دل پھکا
ویکھ اوہنوں جگّ لوڑن چڑھیا کیا وڈا کیا نکا

خاتر خوف شاہاں دا نالے طمع پیو نے زر دا
جا-ب-جائی لوڑن خلقت پتہ کرن ہر در دا

نہ کوئی کھوج نشانی لبھے نہ کوئی پتہ نہ دساں
شاید چھپیا سنے ڈھنڈورے آکھے کتّ ولّ نساں

جیوں جیوں لوڑ تلائش ویکھے بہندا ہو چپیتا
دل وچ گھڑے دلیلاں ربا برا کیہ میں کیتا

کی میں خون ایہناں دا کیتا ایڈ گناہ کبیرا
ڈھونڈ سزائیں دیون لگے ان دوسے بے-تقصیراں

خبر نہیں جے قتل کرنگے یا پھڑ قید کریسن
یا کوئی سخت تمبیہاں دے کے غصے نال مریسن

شاید خوف اندیسے اندر جان سکے تن کمبے
صیف-ملوک ڈھونڈیندا وتدا چایا درد المبے

گھر گھر ہوکے دیندا پھردا بھجدا پیر نہ لگے
خفگی نال ہویا رنگ پیلا ہوٹھ سکے منہ بگے

لدھا یار کھڑایا مڑ کے پیا ہنیر خدایا
جیون میرا ہے کس کاری جے اوہ ہتھ نہ آیا ۔(3660)

ادھر اوہ دوائیں منگے شالہ کوئی نہ ویکھے
ادھر ایہہ کہے جھبّ لبھے میل ہووے کتّ لیکھے

دو بندے اس کوٹھے آئے اوڑک لوڑ کریندے
اندر وڑ کے ویکھ لیو نے جھنڈوں پکڑ مریندے

شاید آزز دے دہائی نسدا یارو ناہیں
بنھے ہتھ سوال پکارے اتنا مارو ناہیں

والاں تھیں پھڑ دھروہ لیوُ نے ونجھ حضور پچایا
جاندے جنے وانگ فراکے اپنا آپ وکھایا

جھکھڑ پتّ اڈائے پیلے پھری ہوا چمن دی
نسّ پیا اوہ چھڈّ وچھوڑا آئی وار ملن دی

ہو بے ہوش ڈھٹھا ونجھ شاید کجھ خوفوں کجھ ماروں
شاہزادہ پھڑ تلیاں ملدا آپ کریندا داروں

عطر گلاب لگے چھنکاون ہور ملن خشبوئیاں
ہوش پھری اٹھ بیٹھا کہندا دسیں کیکر ہوئیاں

حالَ حقیقت اپنی ساری کھولھ سنا جوانا
کیوں کر مصر شہر تھیں ٹرکے پہتوں ایہناں مکاناں

شاید دے دعا شہزادے شالہ سکھیا جیویں
دولت تخت اکبالاں والا سدا زیادہ تھیویں

سر پر ظل-الٰہی ہووے قدماں وچ ولایت
دشمن چور ہوون تے سجن مانن خوشی نہایت ۔(3670)

شوکت شان عدالت عزت راج حکومت پایا
روز قیامت توڑی شاہا دن دن ہووے سوایا

عاصم بن صفوان شاہزادہ مصر شہر دا والی
نوکر اس دے تختاں والے ہور شہزادے چالی

صالح ابن حمید اوہدا سی ہک وزیر پیارا
میں ہاں بیٹا اس دا شاہا کرماں دا ہتیارا

میرا ہک شاہزادہ آہا بیٹا عاصم شاہ دا
صیف-ملوک آہا اس ناواں بھائی سورج ماہ دا

بھانا ربّ دا ایویں ہویا اٹھیا دانہ پانی
کپڑے اتے لکھی ڈٹھیؤسُ مورت پری زنانی

ویکھن سائت کٹھا اس مورت جیؤ گیا ہو راہی
اٹھ پری دی لوڑے چڑھیا چھڈّ ولایت شاہی

ستر ہزار عمرہ سلامی دولت رخت جواہر
مال خزانے تے سمیانے لے حسابوں باہر

ہو اسوار جہازاں اتے وچ سمندر ٹریا
ہک دن واء مخالف جھلی مینہہ غضب دا ورھیا

بھجّ جہاز ہوئے کئی ٹوٹے غرق ہویا سبھ ڈیرہ
ہک دوئیے دی سار نہ کوئی آہا سخت ہنیرا

میں اک تختے اتے رڑھیا پیش نہ چلی کائی
قدرت پاک خدائی رکھیا شاہوں پئی جدائی ۔(3680)

شہزادے دے درد فراکوں بہتر سی ڈبّ مرنا
ڈاہڈھے نال نہ زور محمد جو بھاوے اس کرنا

چوداں برساں دے ہن نیڑے مدت ہوئی وچھنے
سمبھ گیا سبھ آنسو پانی دیدے اتنے رنے

سرگرداں رہیوسُ نت پھردا ہر ٹاپو ہر بندر
نسٹاخاں دی کومے پہلاں پائیؤسُ قیدے اندر

پنجرے اندر پا اوہناں نے کیتا مینوں قیدی
نال درخت رکھن لٹکائیں نہ گلّ سمجھ کسے دی

درداں نال ہویا پور سینہ خوب بلند آوازے
غزلاں گاواں من پرچاواں شعر؎ پڑھاں تر تازے

نہ میں گلّ اوہناں دی سمجھاں نہ اوہ سمجھن میری
مینوں جان پنکھیرو لاون اگے دانے ڈھیری

کچے دانے پاون مینوں کھاون کارن چوگاں
اوہ نہ کھاواں پیٹ سکاواں ربّ دی دتی بھوگاں

پنجرہ میرے والا ہووے نال رکھے دیاں ڈالاں
موری وچوں حیلہ کرکے باہر ہتھ نکالاں

میوے کول ہوون جے پکے توڑ شتابی کھاواں
تاں اوہناں پھر مالم کیتا ہے ایہہ مرغ سچاواں

میوے پکے دیون لگے دانے بھنّ چراون
فجرے شام نکالن باہر جنگل-بولل کراون ۔(3690)

پھر پنجرے وچ پاون جلدی کرن وساہ نہ ماشا
مشکل قید مصیبت مینوں اوہناں عجب تماشہ

بے ترساں نوں ترس نہ آوے کردے قید پرنداں
سکھیئے باغیں اڈن والے پنجریاں وچ جنداں

کرن جدائی ڈاراں نالوں جوڑے چا تروڑن
پر بھجن سر گنجے ہوون اجے بے ترس نہ چھوڑن

جنس اپنی تھیں وچھڑ جہڑے نہ جنساں وچ آئے
کاہدا سکھ سواد اوہناں نوں دم دم دکھ سوائے

وچ ہوائیں اڈن والے قید اندر درماندے
نہ اوہ سنگ نہ چوگ خوشی دے زہر نوالے کھاندے

پنجریاں وچ ٹرن نہ ہندا کیکر ہوئے اڈاری
آئی باجھوں جان نہ نکلے جھلن سخت قہاری

خبر نہیں کس دیسوں آون مرغ غریب بٹیرے
دانہ پانی پکڑ بدیسیں ہر ہر بنے پھیرے

اک لیہندے تے چڑھدے جاندے چڑھدے تے مڑ لیہندے
ہکناں سخت نصیب اضل دے پنجریاں وچ بہندے

جالاں والے پکڑ لیاون پان پنجر وچ جالاں
چالاں یاد کرن تے روون کوئی نہ محرم حالاں

جیوں جیوں روون کرن پکاراں بولن بول غمی دے
اوہ روون تے رکھن والے ہسّ ہسّ دوہرے تھیندے

نہ کوئی سمجھے گلّ اوہناں دی نہ درداں دیاں کوکاں
پھڑ پھڑ کے ادھ-مویا ٹورن عجب تماشہ لوکاں ۔(3700)

ساری عمر پٹیندیاں گزرے سر تے وال نہ رہندے
پتا مارن شکر گزارن ربّ دا دتا سہندے

بے رحماں نوں رحم نہ آوے ویکھ مصیبت بھاری
سجناں نالوں سجن وچھنے رسم کیہی ہتیاری

ہک لیہندے دے چڑھدے جاندے چڑھدے دے مڑ لیہندے
ہکناں سخت نصیب اول دے پنجریاں وچ بہندے

دور وطن ہم راہ نہ کوئی پیا قضیہ بھارا
کھولھیں قید امید تیرے تے یا مرشد سچیارا

بری جدائی سہنی آئی لدّ گؤں دلدارا
ربّ رحیم غفور محمد میلے پھیر پیارا

مدت پچھے شاید تائیں نظر پیا شاہزادہ
حالَ سنا محمد بخشا گلاں چھوڑ زیادہ

یار اڈیک کسے دی اندر لے لے کھان ادھارا
سدھی صاف مکا کہانی نہ کر بہت پسارا

شاید حالَ سناندا شاہا ایویں ساں میں قیدی
کدے خلاص کریگا ایتھوں آہی آس ربے دی

آیا ربّ کریمی اتے ایہہ سببّ بنایا
جو سلطان ملک دا آہا چڑھ اوہناں تے دھایا

جس کومے وچ قیدی ہیساں میں پردیسی بندہ
اس کومے دی سختی آئی مار چکائیوسُ دھندا ۔(3710)

اوتھوں ربّ خلاصی کیتی نسّ ٹریوسُ کر جلدی
اگوں شطر-سراں نے پھڑیا لکھی ملی اضل دی

شطر-سراں دا راجا جہڑا گھر اس دے سی بیٹی
قوم اپنی وچ صورتَ والی زیور نال لپیٹی

اس بیبی نے میرے تائیں اپنے کول منگایا
قدرت نال اوہدا دل شاہا ویکھن ساتھ وکایا

مدت پاس اپنے اس رکھیا لوڑے مطلب پایا
اوتھوں بھی پھر نسّ کھلوتا مولٰی پاک بچایا

گھنی گھنیری ویکھ مشقت پہتوسُ ایس نگر وچ
ہک مسجد وچ ڈیرہ کیتا بیٹھا ساں فکر وچ

ہک نمازی بڈھا آہا اس مسجد دا بانگاں
اج اس باہر آندا مینوں سیر کرن دی تانگھاں

اس جائی آ بیٹھا شاہا جس جائیؤں تدھ آندا
صیف-ملوک دے غم اندر بیٹھا ساں درماندا

شہزادے ایہہ گلاں سن کے شاید پکّ پچھاتا
ہنجھو رویا اٹھ کھلویا فضل ربانا جاتا

شاید تائیں سینے لائیوسُ نال پیار صفائی
کہندا صیف-ملوک شاہزادہ میں ہاں تیرا بھائی

صیف-ملوک میرا ہے ناواں عاصم شاہ دا جایا

تینوں مینوں وچ سمندر ربّ وچھوڑا پایا ۔(3720)

اپنا آپ شاہزادہ دسے شاید مول نہ منے
خبر نہیں اوہ کتھے رڑھیا کس نے لایا بنے

جیکر کدھرے رڑھ کھڑ لگا ہوسی حالَ شکستے
ایہہ کوئی شاہ ولایت والا فوجاں ملن رستے

دولتمند اکبالاں والا راج حکم اس بہتا
کیکر اوہ پردیسی شوہدا ایس مراتب پہتا

صورتَ جیسی صورتَ ہندی وانگ آواز آوازے
عاقل دانے سوہنے سندر بھلے بھلیرے تازے

صیف-ملوک نہیں توں بھائی شاید کرے نہ باور
ہر ہر جا نشانی دسدا صیف-ملوک اکابر

شاید نے فرمایا اوڑک ہک نشانی پکی
تد یقین لیاواں شاہا جے اوہ جاوے تکی

صیف-ملوکے دے وچ متھے آہا خال نورانی
اوہو خال ہووے اس شاہد مالم ہووے نشانی

شہزادے دستار اٹھائی متھا کیتا واندا
شاید خال ڈٹھا جس ویلے ڈھٹھا ہو درماندا

ہوش عقل شدھ بدھ نہ رہیوسُ مردے وانگ پیا سی
صیف-ملوک ملیندا تلیاں تن تھیں تران گیا سی

لے گلاب مریندا چھٹے سر منہ سینے تائیں
عرض کریندا بار خدایا اس نوں پھیر بچائیں ۔(3730)

شاید نے وتّ ہوش سمبھالی آیا جیؤ ٹکانے
شہزادے دے پیریں ڈھٹھا چمے قدم دھننانے

کہندا شکر ہزار ہزاراں ڈٹھیوں پھر سکھلا
کی کجھ شکر زبانوں آکھاں کرم کمایا اﷲ

شاید تے شاہزادہ دونویں اٹھ ملے گل لگّ کے
سنج گئی پوشاک اکھیں تھیں ہنجھو نالے وگ کے

سراندیپ نگر دے شاہے نالے فوج رعیت
اہلاں حرماں تابعداراں ہوئی خوشی جمیعت

گیا گواتا یار شہزادے مولٰی پاک ملایا
سدّ حجام حجامت کیتی جا حمام نہایا

کیمتدار پوشاک منگائی عطر اپر چھنکایا
شاید دے پھر بدن لوائی چڑھیا روپ سوایا

نغمے ناچ ہوئے ہر کوئی سوہلے گاون آیا
چڑھیا روپ سوایا لالا کیسریاں رنگ لایا

ہر ہر وال کڈھے چمکارے جیوں سونے دیاں تاراں
حسن بے انت بسنت پھلاں دی ویکھن لوک ہزاراں

شہزادے پھر کھانے منگے خدمتگاراں آندے
مدت پچھے ملے پیارے رل مل دونویں کھاندے

کھانا کھا ارامی ہوئے پیندے لال پیالے
کھیوے ہندے مڑ مڑ دھوندے داغ وچھوڑے والے ۔(3740)

شاید نوں لے نال شاہزادہ ٹریا طرف مہلاں
کی کجھ آکھ سناواں یارو اس خوشی دیاں گلاں

ہوئے اسوار نراں تے دونویں اگے دوڑے اردل
چالی شاطر بھجدے جاندے نال لباس مکلل

ہر شاطر ہتھ ہندی تیغاں قبضے جڑت سنہری
مکی ڈھالیں کھلے گردے پھلّ سورج دوپیہری

پوشو پوش کریندے جاندے خلقت ڈھیہہ ڈھیہہ پوندی
واہ شاہزادہ تے واہ شاید چاروں طرفوں ہوندی

شوکت شان گھنیرا کر کے کر-او-فر ہزاراں
شاید دا رنگ روپ سہایا جیوں گل وقت بہاراں

محلاں دے دروازے آندا کرکے ایہہ وڈیائی
شاہ نگر دا اگوں ملیا نالے ہور لوکائی

استقبال اوہدے نوں آئے شہزادے سرکردے
لکھ خاتر لکھ عزت کیتی والی اس نگر دے

صیف-ملوکے دی پھڑ انگل سجے پاسے ٹورے
شاید دا ہتھ کھبے پکڑے ٹردے ایسے ٹورے

جا سلطان تخت تے بیٹھا اوہ بھی کول بحالِ
سجے پاس شاہزادہ بیٹھا کھبے شاید نالے

دتا حکم کلالاں تائیں سرخ شراب لیاؤ
کنجر اتے کلونت مراسی خوب سراں کر گاؤ ۔(3750)

تان ترانے کرن شہانے نغمے ناچ یغانے
سات سراں تے تین گراماں گاون گنیں دانے

پردے رود سرود خوشی دے گان بجاون سازی
پین شراب رباب سنیندے مجلس ہوئی تازی

حوراں ہار بہار بنائی خدمتگار پری-شاں
گل-رخسار ثمن-برن لالے سنبل وال پریشاں

چیرے کلغی توڑے چمکن تلیدار دپٹے
گھیریدار نرم پشوازاں گوہڑے رنگ الٹے

مارن پھیرے گرد چوپھیرے روشن کرن ہنیرے
سن آوازے تازے تازے ہندے رقص گھنیرے

زاہد صوفی ویکھ نہ سکدے اس مجلس ولّ دوروں
جو تکے سو جا نہ سکے تاب حسن دے نوروں

جاں عیشاں وچ ہوئے سکھلے دور ہوئی دلگیری
شاہ نگر دا پچھن لگا کر کے جیبھ مٹھیری

شاید بیٹا دس اسانوں حالَ حقیقت ساری
کس سببّ بچایوں مولٰی کیکر عمر گزاری

شاید کہندا سن توں شاہا میری درد کہانی
جاں شہزادے نالوں کھڑیا دور رڑھایا پانی

چالی روز رہی سی جھلدی وا مخالف ظالم
تختے تے میں رڑھدا رہا نہ دسدا کوئی عالم ۔(3760)

سرگردان رہا اوہ تختہ اتنی مدت توڑی
چاروں طرف دسے جل مارو زمیں نہ لبھدی لوڑی

آفت ٹھاٹھاں دین کلاوے گھمن-گھیر قہر دے
دانہ پانی اجے وی آہا متھے لیکھ امر دے

ہک دن جھکھڑ وا کھلوتی ہوئی دور غباری
امبر دھرتی دسن لگے کیتی ربّ غفاری

ہک ٹاپو دے دندے مینوں جا صاحب نے لایا
جان لباں پر آئی آہی بھکھ پیاس رلایا

ٹاپو اندر نظریں آئی نئمت ودھ شماروں
مٹھے میوے ٹھنڈے پانی خوش ہوا بہاروں

گھنیاں چھاواں سجیاں جائیں سبزے دھرتی کجی
ہریاں شاخاں میوے بھریاں کوئی نہ سکی بھجی

کوئی مدت اس بندر اندر کیتا وقت گزارا
اوڑک ٹریوسُ بنا کے ٹلا لکڑیاں دا بھارا

میوہ پانی ٹلے اتے پا لئی کجھ خرچی
اوسر وقت بدیسیں بھکھے آپ حکیم بورچی

پھیر اوہ ٹلا پانی اتے ٹریا چار مہینے
اس سختی دیاں گلاں دساں سڑ بل اٹھن سینے

ساری عمر رہاں جے گندا اوہ مصیبت بھاری
سینکڑیاں تھیں ہک نہ مکدی ایسی رنج گزاری ۔(3770)

مچھّ کچھوے تے بلھناں تندوے سپّ سنسار جماتاں
لدھر کمے تے جلہوڑے ہور ہزار آفاتاں

مارو مار کریندے آون وڈے وانگ پہاڑاں
ہر ہر دے منہ وچوں نکلن دوزخ ہار ہواڑاں

اوہناں بلائیں تھیں ربّ مینوں قدرت نال بچایا
ہر آزز دا حافظ ناصر واہ واہ بار خدایا

ترے مہینے سبزی باجھوں کھادھی چیز نہ کائی
سخت مصیبت اس کٹائی آہی جس بنائی

ہک دن کرنا ربّ دا ہویا موج چڑھی دریاواں
روئے زمیں تے پانی پھریا کی کجھ آکھ سناواں

اچی نیویں تھاں نہ چھڈی جلتھل ہویا پانی
میں پر روز حشر دا آیا مشکل سخت وہانی

اس پانی دے زوروں میں بھی جیون تھیں ہتھ دھوئی
ایہہ مویا کہ مویا میں بھی یار جویں سن موئے

قہر تکے تے جھلے دھکے غوطے کھادھے بہتے
لیکن لکھے دم عمر دے اوڑک مول نہ پہتے

ندی اچھلّ اجیہا لایا ٹلا ٹاپو چڑھیا
مولٰی صحیح سلامت مینوں خشکی اندر کھڑیا

ٹاپو ویکھ ہویا دل راضی وانگ جنت دے کوچے
سرو چنار انار کھجوراں ہور سفید الوچے ۔(3780)

فندک اتے اناب انجیراں داخ انگوراں گچھے
جو من بھاوے سوئیؤ کھائیے نہ کوئی ٹھاکے پچھے

ہندی میوے ہور ہزاراں گنتر وچ نہ آون
پکّ پکّ سبھ ہوئے رنگ رتے رس چوندے من بھاون

ہور عجب ہک میوہ ڈٹھا اس ٹاپو وچ بھائی
وانگ انگورے گچھا اس دا صورتَ شکل صفائی

شام پوے دن ڈبے جس دم جگّ پر پھرے سیاہی
پتر چا لپیٹن گچھا قدرت نال الٰہی

ساری رات رہے اوہ بدھا فجر ہووے پھر کھلدا
نیک انیک آواز اس رکھوں نکلے بھارے تلدا

ہور درخت ہک میوہ اس دا وانگر شکل منکھاں
دسدا آدم جیوں لٹکایا زلف بدھی سنگ رکھاں

ہر ڈالی پر ایہو جیہے میوے بہت رنگیلے
بیٹھے کھائیے من پر چائیے بن ہاڑے بن حیلے

میں بھی دل وچ نیت کیتی اتھے رہن بھلیرا
میوے کھاساں وقت لنگھاساں سنگ نہ لبھدا میرا

ہک دن اچنچیتی آیا نسّ-ناساں دا ٹولا
مینوں پکڑ لیا رل سبھناں پا گھیرا کر رولا

چکڑی اد لکڑ دا اوہناں پنجرہ خوب بنایا
اس پنجرے وچ گھتّ کے مینوں نال رکھے لٹکایا ۔(3790)

سارے میں ولّ بٹ بٹ تکدے اوہناں شناس نہ کائی
آدم شکل پچھانن ناہیں اوہ نسناس لوکائی

ایہہ معلوم ہووے جو ایہناں آدم کوئی نہ ڈٹھا
انّ کباب نہ دندے کھانا نہ کوئی میوہ مٹھا

نیلا گھاہ گھتن میں اگے یا پھر سکے دانے
کھوڑ بادام چھوہارے مچھی کھان آپوں ایہہ کھانے

دانے گھاہ نہ کھادھے جاون بھکھ کیتی لاچاری
پنجرے وچوں باہر آئیوسُ کر کے بہت ہشیاری

خرش اوہناں دی کھاون لگوسُ مچھی میوے پکے
ویکھ حیران ہوئے متاجبّ حصے جے کوئی تکے

مینوں عجب پنکھیرو جانن کرن آپس وچ گلاں
ایسا پنکھی کدی نہ ڈٹھا وچ اجاڑاں جھلاں

ساری خرش اساڈی کھاندا دانہ گھاہ نہ کھاوے
خبر نہیں کی ذات ایہناں دی کہڑے دیسوں آوے

پھر مچھی تے میوے مینوں دین خوراک نروئی
کھاون پیون سبھ کجھ آہا سکھ نہ آہا کوئی

تنگ پیا دل میرا اوتھے چارہ کوئی نہ چلدا
ویکھ کلہنی شکل اوہناں دی جگر سینے وچ گلدا

صیف-ملوک پچھیندا بھائی شکل اوہناں دی کیسی
کجھ نمونہ دس اسانوں کہڑی چیزے جیسی ۔(3800)

شاید کہندا سن شاہزادہ دساں کجھ نشانی
سر اوہناں دا خکاں وانگر باندر وانگ پیشانی

اکھیں سبز ڈراون دوروں دند مثال پلنگاں
گور-خراں دی دیہی ساری دسدا بھی میں سنگاں

صورتَ آدمیاں دی آہے دونویں ہتھ اوہناں دے
اوٹھاں وانگر پھیر بدن تے بہتے وال رکھاندے

صیف-ملوک پچھیندا اگوں نال محبت خاصی
دس بھائی اس قیدے وچوں کیکر ہوئی خلاصی

شاید کہندا سن شاہزادہ جو گلّ اگوں آئی
ہک دن مینوں مارن لگے اوہ نسناس لوکائی

پر کوئی روز ہیاتی باقی دنیاں اتے آہی
مارن تھیں اوہ ہوئے پشیماں کیتا کرم الٰہی

تحفہ کر کے بھیجن لگے دجے ملک کسے نوں
ہک جنا پھر چا کندھاڑے لے ٹریا سی مینوں

جاندے جاندے نوں ہک جائی پانی اگوں آیا
وہندی ندی ڈونگھیری اندر پیر جدوں اس پایا

پانی کولوں ڈر کے ہٹیا ٹھلھ نہ سکیا مولے
میں جاتا ہن ویلا ایہو نسّ پواں ات رولے

پنجرے تھیں میں باہر آیا چھال ندی وچ ماری
دو تنّ باہاں مار شتابی دور گیوسُ کر تاری ۔(3810)

اگے رڑھدا جاندا آہا پانی تے ہک تختہ
ہو اسوار پیا اس اتے پھڑیا ہچھا سختا

پنج دہاڑے تے پنج راتیں گئیوسُ ندی وچ رڑھدا
پھیر کنارے لگا اگوں ویکھ سببّ کی جڑدا

زنگی آدم کھاون والے اگے سان بتیرے
مینوں پکڑ لیا پھر اوہناں کھان لگے کر بیرے

پھر کوئی پئی دلیل اوہناں نوں کرن آپس وچ گلاں
مینوں سمجھ نہ آوے کوئی نہ بولاں نہ ہلاں

خوب شکار سمجھ کے اوہناں اپنے ملک پچایا
تیلے والے مٹکے اندر گردن تیک ڈبایا

جاں گوشت وچ تیل سنجرسی تر ہوسی سبھ دیہی
تدوں خوراک کراںگے اس دی غرض اوہناں سی ایہی

ترے مہینے نت بیناغا دوئیے وقت رجاندے
شکر مغز بادام چھوہارے مچھی بھنّ کھلاندے

دل وچ خواہش ایہہ اوہناں دی جاں ہوسی تن فربا
میوے روغن تری دیونگے گوشت ہوسی چربا

ہک دن مار کباب کراںگے ہوسی عید دلے دی
ایس طمع تے پالن مینوں کر تاکید دلے دی

جاں پھر گوشت موٹا ہویا پھری دیہی تے لالی
آیا رنگ اجائب جسے صفت خداوند والی ۔(3820)

شیشے واگ چمکدی دیہی چوہ چوہ رتّ کریندی
مثل انار بھکھے تن سارا لاٹاں جوت مریندی

زنگی کھاون اتے ہوئے مارن لگے مینوں
پر جے رکھن والا رکھے مارن طاقت کینوں

دانے رل کے کرن صلاحاں ایہہ ہے تحفہ بھارا
ہک دن کھادھا تاں کی ہوسی سال نہ لنگھسی سارا

اپنے بادشاہے ولّ گھلیئے تحفہ کر نذرانہ
نالے حاکم راضی ہوسی دیسی دان شہانہ

کشتی اتے چاڑھ لیو نے لے چلے ولّ شاہے
پانی وچ رہی اوہ بیڑی روز قدر ہک ماہے

ہک دن واء پرے دی جھلی جھکھڑ سخت ہنیری
کانگ چڑھی دریاوے اتے وانگ طوفان وڈیری

چالی روز چلی پھر کشتی واہو داہ شتابی
اوتھے میں بھی تکے بہتے رنج مصیبت آبی

ہک دن ظالم واء کھلوتی نرم ہوا سکھائی
خشکی دندے کول اوہناں دی بیڑی نیڑے آئی

اگوں شہر آیا ہک نیڑے آدمیاں دا واسا
مسلمان دسن سبھ بندے کفر نہ دسدا ماسہ

زنگی دیکھ نساون لگے کشتی پرط پچھاہاں
شہری لوک اکٹھے ہو کے پکڑ لیو نیں لاہاں ۔(3830)

زنگی ظالم لوک خنامی پکڑے مسلماناں
سارے مار ندی وچ سٹے پئی وبا حیواناں

مینوں اوہناں خلاص کرایا مار گوائے ویری
نام امان ہک شہر اگے سی اس وچ پہتوسُ خیری

قدرت ویکھ خداوند سندی آپے قدرت والا
بازاں دے ہتھ دے کبوتر کردا پھیر سمبھالا

باز بہے لے تتر پنجے جاں ربّ پاک بچائے
لونہدی پئی مریندی بازے تتر پھر اڈ جائے

بلی ککڑ بچہ پھڑیا کر شکار تری سی
لگیوسُ سوٹا بچیا بچہ موئی موت بری سی

کالے سپّ پھڑی سی چڑیا ساری منہ وچ پائی
لگی سٹّ ہوئیاں سپّ گھائل ثابت باہر آئی

ہک دن کرن شکار شکاری بارے اندر آیا
آ درخت گھنے دی چھاویں اس نے ڈیرہ لایا

نالے باز ہوائیؤں اڈدا آ بیٹھا اس رکھ تے
تاما لوڑے ماس نہ چھوڑے آیا ظالم بھکھ تے

ہیٹھ شکاری باز اتے سی وچ بیٹھی اک گھگی
دشمن ویکھ کہے اج میں بھی چوگ اجل دی چگی

ہیٹھوں شست شکاری جوڑے تیر گھگی نوں لاواں
اتوں باز تکے جے اڈے پکڑ شتابی کھاواں ۔(3840)

گھگی جدوں اوہناں ولّ ڈٹھا کردی فکر گھنیرا
کہندی ربا کیوں کر رکھسیں بچن نہیں ہن میرا

بیٹھ رہاں تاں شست برابر مارے تیر شکاری
جے اڈاں تاں باز پکڑسی ہر پاسوں میں ماری

تیر لگن وچ دیر نہ کوئی کجھ تدبیر نہ چلدی
آہی گھڑی اجل دی ایہو وچ تقدیر اضل دی

جاں ربّ رکھن اتے ہویا کی سببّ بنایا
گھگی ولّ شکاری تکدا شست دھیان ٹھہرایا

پچھوں ناگ چلا ئے اس نوں دند آلود زہر دے
تیر چھٹا اوہ لگا بازے دونویں دشمن مردے

گھگی بیٹھی رہی اتھائیں چنگی بھلی نروئی
مارن والے موئے محمد قدرت ربّ دی ہوئی

قدرت قادر والی والی گنتر وچ نہ میوے
قصہ دس محمد بخشا یار کھلوتا سیوے

شاید کہندا سن توں شاہا شہر امان میں آیا
اس نگری میں میں غریبے پورا برس لنگھایا

اوڑک ہوئیوسُ اداسی ایتھوں آئی دلے نوں تنگی
قافلہ ہک ٹریا بھارا سنگت سی اوہ چنگی

نال اوہناں دے میں بھی ٹریا ایس ولایت آیا
رنج مصیبت بھلے سارے جدوں شاہزادہ پایا ۔(3850)

ویکھ جمال کمال خصم دا دور ہوئی غمناکی
'الحمد ولمنت اﷲ' اسے نوں سبھ پاکی

تکّ دیدار بہار حسن دی یار پیارے والی
دکھ گئے سکھ حاصل ہوئے کرم کمایا والی

صیف-ملوکے نوں پھر کہندا شاید یار پیارا
توں بھی دس شاہزادہ اپنا سفر قضیہ سارا

صیف-ملوک حقیقت اپنی کھولھ سنائی ساری
یار یاراں دے دکھ ونڈاندے کر کر گریازاری

شاید نوں سن درد کہانی شہزادے دی کلی
رنج مصیبت محنت سختی اپنی ساری بھلی

پھیر شہزادے کولوں پچھدا دسّ میرے دل جانی
باغ-ارم بدیع-جمالوں لبھی آ کجھ نشانی

جے کر دس سجن دی پئی آ کتے ملانگے کیویں
نہیں تاں رنج مصیبت سارے گئے اساڈے ایویں

شہزادے فرمایا اگوں ہووے مبارک بھائی
باراں روزاں تیک پری دی ہے اڈیک اس جائی

آپے اتھے آ ملیگی جے چاہیا ربّ سچے
ملکہ-خاتوں نے سنگ میرے قول نہ کیتے کچے

شاید شکر گزار ہزاراں حمد کہے پھر ربّ دی
ضائع گئے نہ رنج اساڈے آس لگی مطلب دی ۔(3860)

الکسا اس روز شہزادے نالے شاید تائیں
سراندیپ شہر دا والی رکھے کول بہائیں

جاں برخاست کچہری ہوئی رہے امیر وڈیرے
شاید تے شاہزادہ شاہ تھیں ودیا ہوئے ولّ ڈیرے

شاہی گھوڑے دو منگائے جلدی وچ کچہری
زین لگام جنہاں دا آہا سبھ اسباب سنہری

جوڑے تھان پوشاکاں سچیاں لایق بادشاہاں دے
زیور زر جڑاؤ اوہ بھی دو دستے کر آندے

چالی ہور غلام پیارے سندر صورتَ والے
خدمتگار ہشیار سیانے خوب جنہاں دے چالے

ہور ہتھیار امیراں لایق زوہردار فولادی
چمک جنہاں دی مارے دوروں دشمن لوک فسادی

ایہہ سبھ چیزاں وانگ عزیزاں شہنشاہ نگر دے
شاید نوں انعام دتا سی تسیں وزیر مصر دے

شاید دا کجھ انت نہ آوے حسن علم چترائی
طبع لتافت رس اوازے قبضہ ہنر دانائی

سوہنا خط صفائی والا مٹھی جیبھ رسیلی
بادشاہے نوں دیئ دوائیں نال کلام رنگیلی

جدوں کلام زبانوں کیتی اس عزیز مصر دے
مالک ملک ولایت-والیت ہو گئے سبھ بردے ۔(3870)

شاہزادہ تے شاید دونویں اوہ مجلس چھڈّ چلے
جس ماڑی وچ ڈیرہ آہا بیٹھے آن اکلے

ہک دوجے سنگ گلاں کردے پھولن بھیت دلاں دے
سخن پیار محبت والے دسے مول نہ جاندے

دم دم نال الحمد گزارن کردے شکر ہزاراں
کرم کیتا ربّ پھیر ملایا سک سکیندیاں یاراں

جو جو رنج مصیبت گزری یاد کریندے آہے
بیٹھ پیارے لیکھا گندے عشقَ ونج دے لاہے

صیف-ملوک دتی سکھ دولت دکھ متعہ خریدی
کھاون پیون سون بھلایا گرم اڈیک پری دی

کدے سرہاندی کدے پواندی بستر پاس نہ لاوے
شام فجر بن شام محمد نیند آرام نہ آوے

شام ملے تاں کام سنوارے ہون درست شکستے
رین پلک بھر نین نہ سوندے پکن تکدے رستے

ظالم درد وچھوڑے والا نام لیاں دل کمبے
بری اڈیک جدائی نالوں لوں لوں بلن المبے

موتوں سخت اڈیک سجن دی تلخی جان-کندن تھیں
نیندر بھکھ قرار صبر نوں کڈھے مار وطن تھیں

تلو-پستا سی شاہزادہ آمد بجھ پری دی
اگے چل فقیرا ناہیں لمی گلّ کری دی ۔(3880)

شاید تے شاہزادہ اندر بیٹھے روپ سہائے
سورج چن محمد بخشا ہک برج وچ آئے

ملکہ-خاتوں بدرا-خاتوں نالے ماں اوہناں دی
باہر اہلے کھلیاں تکن صورتَ خوب دوہاں دی

تکّ تکّ بہت تئجب ہوون جوبن لہراں چڑھیاں
دوروں رہِ نہ سکیاں اوڑک تریوے اندر وڑیاں

شہزادے سن ڈٹھیاں ہوئیاں اوہ جوبن دیاں لاٹاں
پر اس دل سی عشقَ پری دا ملّ بیٹھا سبھ واٹاں

ہور کسے دی صورتَ اس نوں کیکر سی دل پڑدی
مصری نال ہووے منہ بھریا ریجھ رہے کد گڑ دی

شاید دا دل شہر بیراجا ناہا عمل شکل دا
زولکرنین حسن دا چڑھیا مارن کوٹ عقل دا

شاہ زوراور فوجاں والے لگے ملک نہ چھڈدے
کرن سمبھالا پرجا والا اوڑک ہالہ کڈھدے

ایسے شہر پیدائش والے وانگ نگر کشمیرے
کیکر خالی رہن محمد باجھوں حکم امیرے

شاید پرط ڈٹھا جس ویلے ملکہ بدرا تائیں
ڈٹھوسُ بدر اکاش حسن دا کی گلّ آکھ سنائیں

بدرا-خاتوں صورتَ ایسی ناظم کرے بدر نوں
میں بے داغ مینوں تکّ تینوں لگا داغ جگر نوں ۔(3890)

بدر منیر زمیں پر روشن بیبی بدرا-خاتوں
ملک اسمانی تکّ نہ سکدے ڈردے عشقَ آفاتوں

سورتگار کوئی چین چگل دا ایسے نقش نہ سنگے
کنڈلدار دو ناگ دو زلفاں اکھ لڑیاں دل ڈنگے

جو تکے سو سڑ مکے کھڑدی عقل داناواں
بے داغاں نوں داغ لگاوے صبر کھڑے فکراواں

رنگ گلابی انگ حسابی چہرہ وانگ متابی
جسے تھیں خشبوئی ہلے اکھیں مست شرابی

اچی لمی نازک گوری نرم چمبے دی ڈالی
ناز انداز تے آن کرشما صفت خداوند والی

نکّ بے شکّ فولادی کھنا ترکھی گھوڑی اتلی
عشقَ مجاز اکٹھا کرکے سرجی سی ربّ پتلی

قد سفیدے وانگر ٹانگر بازو شاخاں بھویاں
سخت آہے پستان وٹے تھیں مثل نارنجاں نویاں

لال شکر ہک تنگ مٹھی سی تنگ موہیں دی موری
گلّ کرے تاں خوب اوازا چھنکے مثل کٹوری

پستا مغز بادام گری دی لذت نری شکل سی
گرد پتاسا مٹھا خاصہ رنگ دنداسا مل سی

سخت کماناں سن بھروٹے پیشہ زور کمانا
پلکاں تیر خدنگ دلے دا مارن ترت نشانہ ۔(3900)

بھروٹیاں سر آن جھکائے آ لگے وچکارے
جیوں کر ہووے مکابر اندر کئباتین کرارے

اچا متھا بہت کشادہ جیوں کر زیب زنانہ
دو بھروٹے چن عیدے دے یا خمدار کماناں

اکھ پرط تکے جس پاسے ظالم نین سپاہی
چھکّ کٹاراں کردے ماراں لٹن جاندے راہی

مست اداس بیمار دیوانے نین متے نندرائے
چشماں نال کرشما کر کے جادو منتر پائے

پلکاں تیر آہا نکّ پتلا خنجر سان چڑھائی
مٹھے ہوٹھ صلح وچ راضی غمزا کرے لڑائی

تھوڑا ہسے تے دل کھسے وسے وچ مناں دی
بدرا گوری ہسے چوری جیوں کر شرم زناں دی

تلخ سخن جس ویلے بولے مصری مٹھے واتوں
عاشق تائیں چا پلائے شربت موت ہیاتوں

متھا گلھاں وانگ انگاراں اپر بندی کالی
جیوں آتش پر ہرمل دانہ بد نظراں نوں ٹالی

نازک جسا مخمل کولوں سر پیراں تکّ سارا
چال لٹکدی شکل چمکدی جوبن بیشمارا

نازک دیہی وچوں دسن ناڑیں لہو رتیاں
درِ-یتیمِ وچوں جیوں دسن پٹّ دھاگے دیاں بتیاں ۔(3910)

سچا صاف لہو وچ چمڑے خوب آہا چمکیندا
جیوں کر شیشے ہلبی اندر چمک شراب مریندا

آن ادا حسن دیاں لہراں شان گمان وڈیرا
ساری صفت بیان کرن دا قدر نہیں کجھ میرا

صورتَ بدرا-خاتوں والی لاٹ شمع دی آہی
شاید ویکھ ہوئیاں دلبریاں وانگ پتنگ سپاہی

پہلی جنگ خدنگ عشقَ دا لنگھ گیا دو پاسہ
کاری سانگ پرم نے ماری صبر نہ رہیوسُ ماسہ

جادوگر دو نین کڑی دے پل وچ کیتا مائل
مائل دی کی گلّ محمد ہو گیا دل گھائل

کنڈا سخت محبت والا آن جگر وچ پڑیا
بدراں نوں بھی شاید مٹھا جوڑ دوہاں دا جڑیا

بھاری بدر عشقَ دی لگی بدرا-خاتوں تائیں
کیتی قید زنزیر غماں دی ہوئیوسُ چتّ ازائیں

شاید دا نکّ اچا آہا وانگ انگشت شہادت
بدرا دا دل بدرے وانگو چریا نال اشارت

ہک دوجے دی صورتَ تکّ کے بیٹھے بنھ غرورت
مورت تے شہزادے والی ہوئی دوہاں دی صورتَ

کوئی کسے ولّ ویکھ نہ رجدا صورتَ دے متوالے
سخت زنزیر محبت والے ربّ دوہاں ولّ ڈالے ۔(3920)

نین نیناں نوں بھجّ بھجّ ملدے دوروں کر کر دھائی
نین نیناں دے دوست نالے نیناں نین قصائی

نین رنگیلے آپ وسیلے حیلے کرن بتیرے
آپ وکیل دلیل پچھانن آپے چور لٹیرے

رمزاں نال کریندے باتاں رکھن جیبھ چپیتی
نین نیناں دے محرم یارو کھولھ دسن جو بیتی

شاید شیر جوان سپاہی بدرا-خاتوں رانی
ہک دوجے دے عاشق ہوئے اگوں دس کہانی

رکھن شرم حیا بتیرا تکن بھی شرماندے
پہلے درجے شرم نہ جاندا بہت عاشق فرماندے

جیوں زلیخا پہلے خوابوں ناہا شرم گوایا
جھلی ہو پئی جد یوسف دوجے خابے آیا

ملکہ بدرا اندر آئیاں نال اوہناں دی مائی
شاید اٹھ سلامی ہویا کر کے سیس نوائی

جو جو ادب شہاں دے ہندے سبھ بجا لیاندے
خیراں سکھاں پچھن نالے صدقے ہتھ گھماندے

شاید کولوں ملکہ پچھدی حالَ احوال سفر دا
نال آداب جواب سناوے صاحب علم ہنر دا

ہے بیبی جیو مہر تساڈی ہین احسان ہزاراں
میں شہدے تھیں پچھو کر کے شفقت بیشماراں ۔(3930)

لاکھاں شکر الٰہی آکھاں کرم کیتا ربّ میرے
ایس مقام پچائیوسُ اوڑک دس دس وخت بتیرے

کالی رات ہجر دی اندر چن کڈھے چمکارے
صیف-ملوک شاہزادہ ملیا بھلّ گئے غم سارے

رنج مصیبت سرگردانی جو کجھ سی میں ڈٹھی
شاید ربّ سببّ بنایا تاں ہن کھلی چٹھی

ہوئے جمال دیدار تمارے کھادھے نمک تساڈے
شکر اﷲ دا اس سببوں جاگے بھاگ اساڈے

ملکہ جیؤ دی ماؤ تائیں شاید دی گلّ ساری
خوب پسندے آئی لگی مٹھی بہت پیاری

ہر ہر پاسوں گلاں کر کے شاید نوں ازماوے
علم عقل چترائی ولوں کدھروں خطا نہ کھاوے

سبھناں صفتاں اندر شاید بہت پسندے آیا
پر بدرا دے عشقَ اس نوں سی گجھا روگ لگایا

بہت تحمل تے ہشیاری دل نوں دے دلیری
مڑ مڑ روح اڈن تے آوے نال دلاسے گھیری

دل نوں آس ملن دی لاندا سمجھ دلا نادانا
صیف-ملوک ملاسی بدرا ہے اوہ یار یغانا

بدرا دے ماں باپ بدھے نے خاص اوہدیاں اہساناں
جو فرمائے سوئیؤ کرسن نہ کجھ عذر بہانہ ۔(3940)

ایسا یار ہمراہی ہندیاں کر توں چنتا تھوڑی
ہوگ وسیلہ کر کے حیلہ جوڑ دئیگا جوڑی

شاید نوں امید پکی سی میل ہوسی دلبر دا
نہیں تاں بدرا دے غم کولوں اوتھے ہی سڑِ مردا

بدرا دی بھی حالت ایہو جو شاید دی دسی
چڑھدیوں چاڑھے عشقَ دوہاں نوں حرص ہوئی بے بسی

عاشق لوک ایویں فرماندے عشقَ شیشہ روحانی
ایس وچوں تکّ لیندے عاشق جو ورتی سر جانی

معشوقاں بھی مالم ہووے حالَ حقیقت ساری
مونہوں بولے باجھ محمد لگے پریت پیاری

ملکہ ہوراں جاں اس جائیؤں چتّ گھرے ولّ چایا
شاہزادہ بھی رخصت کارن نال اوہناں دے آیا

بدرا ملکہ ماؤ اوہناں دی ترئےّ گھر نوں آئیاں
صیف-ملوک گیا مڑ ڈیرے خیر گزاریں سائیاں

کی تکدا جے شاید اگے مردے وانگ پیا سی
جس دم بدرا اہلے ہوئی ہو بے ہوش گیا سی

ویکھن سائت شہزادے تائیں لگّ گیا غم بھارا
یا ربّ سائیاں!دوست میرے سنگ ایہہ کی ہویا کارا

مساں مساں ربّ دتا آہا مدت پچھوں بھائی
ہتھاں وچوں جاندا دسدا پئی بجگ ایہہ کائی ۔(3950)

عطر مکوی دل دا آندا مغز اوہدے تے ملیا
میت وانگ پیا سی شاید سائت پچھے ہلیا

جاں پھر اس نے ہوش سمبھالی صیف-ملوک پچھیندا
دس بھائی کی ہویا تینوں زردی رنگ مریندا

شاید کہندا ہے شہزادے کی پچھسیں گلّ میری
لگی اگّ عشقَ دی ہوئیوسُ سڑ سجی دی ڈھیری

بدرا دی تک صورتَ لگا عشقَ چکوراں والا
اوہ اسمانے میں دھرتی تے پہنچن نہیں سکھالا

باپ اوہدا سلطان ملک دا میں پردیسی بندہ
کد بدرا ہتھ لگسی مینوں اس بن جیون مندا

جاں اکھیں تھیں اہلے ہوئی بدرا-خاتوں رانی
میری جان لباں پر آئی جیوں مچھی بن پانی

ایہہ گلاں کر روون لگا گریازاری کردا
آہیں ڈھاہیں چلن توپاں ڈھٹھا کوٹ صبر دا

صیف-ملوک کہے سن بھائی کول اساڈے رہِ کے
کچرک توڑی رہیں سکھالا موجاں مانیں بہہ کے

دردمنداں دی سنگت رل کے کون رہے خوش حالی
درد میرے دا پیا پچھاواں رہؤں نہ دردوں خالی

دتا درد خداوند تینوں جانیں قدر غماں دا
عشقَ مشک دی قیمت پاوے جس نے سانوں آندا ۔(3960)

شاید رونوں چپّ نہ کردا نہ کجھ صبر تسلی
درد فراقَ سجن دے والی جھال نہ گئیؤسُ جھلی

صیف-ملوک مریندا تئنے سن توں بھائی میرا
درد تھوڑا تے روون بہتا ڈٹھا دائیا تیرا

بدرا-خاتوں دی تکّ صورتَ توں سدھّ بدھ بھلائی
یار جنہاں دے کول وسیندے کاہدی اوہناں جدائی

شاید کہندا قسم کراں میں سچے عشقَ تیرے دی
عاصم شاہ دے تاج تخت دی نالے باپ میرے دی

ایسے تیر نیناں دے لگے چیر گئے دل میرا
بدرا دے غم کیتا ایویں جیوں سیخے پر بیرا

گھڑیؤ گھڑی مینوں جو ورتی قہر کلور غماں دی
چوداں برساں وچ نہ ہوئی ایسی باب تساں دی

بدراں نوں ہک واری ڈٹھیاں ہک میری بل اٹھی
اوہ بھی عشقَ محبت میری بن تلواروں کٹھی

شاہزادہ فرماون لگا سن توں میرے بھائی
عشقَ کماون نہیں سکھالے اوہ جانے جو لائی

عاشق کلّ کوہ قاف زمیں دے ریت وانگو گاہندے
دھولے وانگر ہول نہ کردے بھاراں رکھن کاندھے

راہ عشقَ دے چلن والے سچے مرد سپاہی
جانن نہ کوہ قاف سمندر جت ولّ ہوون راہی ۔(3970)

اوہ بھی عشقَ ہوائی چائے اڈّ ٹرن ولّ یاراں
اڈن والے نوں کیہ جنگل کی پانی کی دھاراں

فرہادے آزادے لگا عشقَ شیریں دا شیریں
بن ترکھان اجاڑاں اندر جائے پہاڑاں چیریں

جدوں زلیخا عشقَ ستائی بیٹھی رستہ مل کے
سسی ہوئی شہید محمد راہ تھلاں دے چل کے

شاید نال کیتی شہزادے جاں ایہہ بات پرم دی
لگی بھڑک بمبولاں تائیں آتش جرم کرم دی

آہیں ڈھاہیں گھتّ کہائیں رنا درد رننجانا
کون کوئی اس ٹالے لڑیا ظالم ناگ ایانا

بے دل دی کوئی ویدن جانے ہووے بید سیانا
درداں قہراں لہراں چڑھیاں لوں لوں زہر سمانا

ہویا گھاؤ کلیجے اندر بس-لا-اندریاں نوں
نیر اکھیں تھیں لہو وگیا سدو ماندریاں نوں

آئی جان لباں پر بھائی موتوں بری جدائی
برہوں ڈنگے کارن سدو بدرا بید قصائی

شاید روندا بے سدھ ہندا وانگ کبوتر پھڑکے
کندھاں نال وجے سر متھا زخمی ہویا جھڑ کے

شہزادے نے مالم کیتا پیا فساد وڈیرا
صبر بنھاوے چپّ کراوے سن توں بھائی میرا ۔(3980)

تیرے کارن اس کڑی دا ناطہ طلب کراں گا
کم تیرے وچ دم نہ لیساں جاں جاں تیک سرانگا

پر بدرا دے ماں پیو تائیں اج نہ آکھن ہندا
بائزے کم شتابی کیتیاں فتنہ اٹھ کھلوندا

اﷲ بھاوے ایہہ کم تیرا پری کریگی آ کے
صبر کریں تاں اجر ملیگا بحثیں مطلب پاکے

شاید نوں سن ہوئی تسلی لگی آس گھنیری
صبر آرام تحمل کر کے بیٹھا نال دلیری

باراں روز ہوئے اس گلّ نوں تاں پھر ہک دہاڑے
بدرا دا دل کاہلا ہویا لگی اگّ پہاڑے

صبر آرام قرار تمامی ہویا حرام کڑی نوں
کتن وسن ہسن کھیڈن بھلے کام کڑی نوں

کھاون سوون زیور لاون گاون نال سئیاں دے
بھلّ گئے سبھ ہور تکادے برہوں حالَ پیاں دے

ہویا چتّ اداس کڑی دا عشقے پکڑ اٹھائی
آئی شاید کول چپیتی نال نہ آندوسُ کائی

یار یاراں ولّ جان ہکلے ہوراں سنگ نہ کھڑدے
چوراں ہار چوطرفی تکدے چھپ چھپ اندر وڑدے

توڑے سنگ سہیلی ہووے واقف ساری گلّ دی
دلبر کول گیا نہیں بھاوے سمجھو رمز اصل دی ۔(3990)

اس دن صیف-ملوک شاہزادہ باغے وچ گیا سی
شاید ہک ہکلا ڈیرے بدرا نظر پیا سی

بنگلے دے دروازے اتے بدرا آن کھلوئی
روشن روپ حمل دی رتے بدر-کلا جیوں ہوئی

چن چودھویں دا بدر کہاوے حمل وساکھ مہینہ
ایہناں دناں وچ روپ چنے دا روشن بہت نگینہ

بدرا تے سی نویں جوانی سندر چن وساکھی
نین سمند کجلے دیاں لہراں گلّ نہ جاوے آکھی

شاید نوں جد نظریں آئی در تے کڑی کھلوتی
لہہ لہہ کردی صورتَ ساری نیر حسن دے دھوتی

ویکھدیاں کجھ صبر نہ رہا جیؤ ہویا بے-وسا
بدراں نوں فرماندا میں ہاں مردا تیرا تسا

دودھ بدیع-جمال پری دی ماؤ دا تدھ پیتا
اس ددھے دی قسم ہے تینوں گلّ میری سن میتا

بدرا کہندی پائیوئی مینوں بھاری قسم جوانا
کنّ دلے دے دھرکے سنساں جو تدھ سخن سنانا

شاید کہندا کی کی دساں بہتے سخن شماروں
فرصت تھوڑی گلاں وافر آکھاں ہک ہزاروں

ماں تیری تے ملکہ-خاتوں نالے توں ہتیاری
راتیں مینوں ویکھن آئیاں جاں تد پہلی واری ۔(4000)

روپ انوپ تیرا جد ڈٹھا صورتَ اپر اپاری
اکھ تیری نے رکھ کلیجے ماری بری کٹاری

نکّ بے شکّ فولادی کھنا واڈھ صفحہ مہینے
جھٹّ نہ لایا ویکھدیاں ہی پھٹّ کیتو وچ سینے

پلکاں تیر خدنگ نشانی ابرو سخت کماناں
ول ول ولِ کمند دو زلفاں بدھو سو کر سمیاناں

چشمہ آب حیات سچے دا منہ مٹھا جد ڈٹھا
خضر مثال ہنیرے اندر کھولھ دتا ربّ چٹھا

روشن شمع متابی وانگر چہرہ تیرا تکّ کے
بھجّ پتنگ ہویا جیؤ میرا مر مکا سڑ پکّ کے

لاعلاج آزاروں بدرا جان لباں پر آئی
مردے جاندے نوں شہزادے آس ملن دی لائی

جے شاہزادہ آس نہ لاندا تاں میں ساں مر جاندا
پلک پلک اس درد تیرے تھیں برس دہاں دا جاندا

زرد کیتا رنگ درد تیرے نے رتّ سڑی وچ دیہی
ایڈے سفر اندر نہیں ویکھی مشکل بری اجیہی

تانگھ تیری دی سانگ کلیجے دم دم اندر رڑکے
ایہہ دل میرا گوشت بیرا بولیا سیخے چڑھ کے

عشقَ تیرے دی نعر بھلیری دوزخ دی اگّ نالوں
لمب بلے ہر والوں بدرا کوئی نہ محرم ہالوں ۔(4010)

اٹھی کلیجے پیڑ اولی سڑ گیا تن سارا
تدھ بن کس نوں نبض دسالاں کون طبیب ہمارا

بدرا-خاتوں آکھ سناندی شاید اگے رو کے
دماں باجھ تیری میں گولی صدقے صدقے ہو کے

عشقے والی حالَ حقیقت جو تدھ آکھ سنائی
سوئیؤ جان میرے سر ورتی ہتھوں ہور سوائی

جس دم تھیں توں نظریں آیا صورتَ دا شاہزادہ
بھڑکی بھاہ پریم تیرے دی تدھ تھیں کجھ زیادہ

پھردی کتدی ہسدی وتدی چنگ پئی وچ چولے
جھڑی متھے تھیں دھڑی خوشی دی زلفاں بنے پرولے

عشقَ قصائی چھری وگائی کونہدا دے دے کساں
جگر کباب شراب لہو دا بول عذابِ نہ دساں

وچو وچ جراں سے پیڑاں کی کراں شرماندی
باہر روواں ظاہر ہوواں کوئی پیش نہ جاندی

چنگی بھلی تیرے بھانے میں تن سول سمانے
من مویا تن ثابت دسدا کون دلاں دیاں جانے

جے ہک روز نہ ویکھاں تینوں سوز کنوں سڑ جاواں
پل پل دے وچ سے برساں دی مر مر گھڑی لنگھاواں

ڈیرہ تیرا تکدی رہندی محل اچے تے چڑھ کے
جاں غم بہتا کاہلی پاوے روواں اندر وڑکے ۔(4020)

اٹھے پہر خیال تیرے دا دل وچ نقش پکایا
صورتَ تیری حاضر رکھاں تاں کوئی روز لنگھایا

ایہہ دکھ سہندی ڈردی رہندی گلّ نہ کہندی کسے
متّ معلوم ہووے گلّ گھر وچ منہ تیرا نہیں دسے

میں کوآری نہں لگایا کپر قہر کمایا
گرم کچہری باپ میرے دی رکھیں شرم خدایا

مونہوں بولاں تاں کرن وچاراں لجّ لگے کلّ شاہی
چٹی چادر باپ میرے دی لگدا داغ سیاہی

دوہاں ولوں ربّ پردہ رکھے عشقے لجّ نہ لگے
نالے داغ نہ ہووے پیو دی چٹی داہڑی پگے

مائی دائی سنگ سہیلی کائی بھین نہ سکی
نہ اس گلّ دی محرم کیتی بھیت رکھے ہو پکی

توں بھی شاید رکھ سمبھالا کریں نہیں گلّ واندی
بھیت نہ دسّ شہزادے تائیں میں اس تھیں شرماندی

تدھ نالوں دس حصے مینوں حرص ہوا زیادہ
چیتا چیتا کریں نہ واقف اس گلّ دا شاہزادہ

ایہہ گلاں کر بدرا پچھدی میں ہن گھر نوں جاواں
متّ باہروں شاہزادہ آوے بہت اس تھیں شرماواں

شاید کہندا بیٹھ ذرا ہن جا نہ آکھاں تینوں
جو دم گزرے نال سجن دے سوئی ہیاتی مینوں ۔(4030)

نت نت ہے ہتھ لگدا کس نوں ایہہ کرماں دا ویلا
ربّ جانے پھر نال سببّ دے کدوں ہووےگا میلا

باراں روز گزارے اگے وانگو باراں برساں
کیا جاناں ہن پھیر ملن تک یا جیوساں یا مرساں

بدرا کہندی پیر میرا بھی باہر دروں نہیں پاؤندا
جان بدن وچ تونہیں سجنا! چھڈّ کے جان نہ ہندا

کی کراں کجھ وسّ نہ میرا دسّ جانی کی کریئے
ایس وچھوڑے کولوں کویں بیٹھ اکٹھے مریئے

دنیاں ڈاڈھی دوتی دشمن دوکھی لوک فسادی
چیچی دا چا کاں بناون ہتھوں کجھ زیادی

سچوں کوڑ نکھیڑن ناہیں تہمت لان شتابی
پاک پلیت پریت نہ لوڑن جوڑن چا خرابی

یار یاراں ولّ تکدے تکن نہ جر سکن سائت
فتنہ پاون شور مچاون گوسے کرن جمائت

پڑدا پاڑن شرم اگھاڑن ساڑن تئنے دے کے
عاشق کارن پکڑاں ڈارن مارن سوڑے پے کے

بن کے ویری چاڑھ کچہری ایویں کرن خواری
یاراں نالوں یار وچھوڑن بدیاں لان کوآری

سنگ نکھیڑن لنگ اگھیڑن جنگ سہیڑن گھر وچ
کٹک اٹھاون ڈنگ لگاون بھنگ پاون ہر ہر وچ ۔(4040)

جے لوکاں دی بات ہلائیں ترت نہ مکسی بھائی
نال رقیباں اساں غریباں توڑوں ہندی آئی

ویلا تھوڑا تے کم بہتا کاہنوں کراں پسارا
دسن دی کی حاجت ایہہ گلّ جانے عالم سارا

مطلب دی لکھ گلّ محمد نہ کر چجّ نکما
گرم بہار اداس طبیعت رہندا قصہ لما

سید باکر علی پیارا دور گیا دل چاندا
جے اس کموں وہلا ہندا طرف سجن دی جاندا

وقت پچھان نہ چھیڑ محمد گلّ پیارے والی
متّ ایہہ قصہ رہے لباں تے دیوے درد ابالی

درد اپنے دی چھیڑ کہانی روویں پیا محمد
شاید بدرا کھلے اڈیکن کت ول گیا محمد

عاشق تے معشوق وچھوڑن نہیں میرا دل منے
تاہیں شاید ولوں کنارے پیا پھراں ہر بنے

پر جاں ربّ وچھوڑے میں تھیں ڈھلّ نہ لگدی بھائی
خوب ملاپ ہویا ہن سائت وچھڑن والی آئی

سجناں کولوں رخصت ہیاں نال نصیباں جڑیئے
پردے وچ گئی لنگھ چنگی گھر ولّ چل ہن کڑیئے

بدرا شاید وچھڑن لگے ابھا ساہ لیو نے
باہروں صیف-ملوکے والا کنّ آواز پیو نے ۔(4050)

بدرا جدوں حویلی وچوں باہر قدم اٹھایا
اگوں روبرو شاہزادہ ہک اکلا آیا

بدرا-خاتوں ہسّ کے کہندی صیف-ملوکے تائیں
کی انعام دیوینگا مینوں جے خشخبر سنائیں

صیف-ملوک کیہا سن میری بدرا-خاتوں بھینے
کول میرے جو چیز چنگیری سوئیؤ تحفے دینے

شاید جیہا عزیز نہ کوئی باجھ بدیع-جمالوں
اوہ کر نفر دیاںگا تینوں باجھ دموں بن مالوں

بدرا-خاتوں ایس جوابوں لازم ہو شرمانی
کج لیوسُ منہ پلہ دے کے گل کہے پھر رانی

میں پری دے آون والی خبر تینوں ساں دسدی
توں ہن اگوں کریں مزاکھاں آکھ سناوے ہسدی

صیف-ملوک کہے لکھ طوبہ کراں مزاخ نہ کائی
مسخریاں دی طاقت ناہیں سچی گلّ سنائی

خانے کعبے دی سہں مینوں ہے سوگند وڈیری
کیہا سچ مزاخ نہ کیتی سن توں بھینوں میری

اوڑک مائی باپ تیرے نوں ہک دن آکھ سناساں
جے ربّ سچے چاہیا تینوں شاید نال منگاساں

یاد رکھیں ایہہ سخن اساڈا جان مزاخ نہ بھینے
برکت پاک عشقَ دی کولوں ساک اساں ایہہ لینے ۔(4060)

ساک بدیع-جمال پری دا منگاں پاک الاہوں
ناطہ تیرا شاید کارن منگ لیا درگاہوں

مولٰی آس کریگا پوری سخنوں کرسی سچا
درد جھلاں تے نرد نہ ہاراں مرد نہیں میں کچا

صیف-ملوکے دی گلّ سن کے دلوں ہوئی خوش حالی
چپّ چپاتی چلی بدرا نہ کجھ بولی چالی

ملکہ-خاتوں تے ماں اس دی تاولیاں پھر آئیاں
شہزادے نوں یار ملن دیاں خبراں نیک سنائیاں

فوج بدیع-جمال پری دی موج جویں دریائی
'ایہہ تکّ' آئی صیف-ملوکا ہویا کرم خدائی

صدق ثبوت تے مشکل اساں آئی آ پری پیاری
لکھ لکھ خوشی مبارک تینوں پہنچے سو سو واری

ہے ساقی غم رہا نہ باقی بہت ڈٹھی مشتاقی
ہسدا تے دل کھسدا آویں کھولھ دلے دی طاقی

لال شراب پیال شتابی کر میری دلداری
ہوواں مست شکشت نہ کھاواں یار ملن دی واری

واہ واہ گھڑی مبارک والی سائت نیک حسابوں
آوے واء سجن دے پاسوں ہووے کرم جنابوں

جھبدے ملدا یار پیارا نکلے فعال کتابوں
آیا یار محمد بخشا چھٹسی جان عذابوں ۔(4070)

سن گلاں دل مستی پاوے پیتے باجھ شرابوں
ناڑیں تاراں گاون باراں بدن مثال ربابوں

ڈبا بیڑا باہر آوے بری ہجر دی ڈابوں
بادشہانا ملے خزانہ اچنچیت خرابوں

رڑہدے جاندے نوں کوئی لاوے ندی کنارے پھڑکے
حاجی اوجھڑ بھلے تائیں حج رلاوے کھڑ کے

دوزخ اگّ غماں دی اندر خاک ہوئے جو سڑ کے
بخشش دا اوازا آوے بُ بہشتی چڑھ کے

بھارا بھار پریت لگی دا سائیں توڑ پچاوے
واؤ فجر دی باغ-ارم دی بو-بہار لیاوے

کیچم دا کروان سسی دے پتن باغ سہاوے
سوہنا یار محمد بخشا گھٹ وچ نظریں آوے

کنانوں سوداگر آوے مصر زلیخاں والے
جلوا روپ الٰہی والا یوسف آن دسالے

لڈن ملاہ ہیرے دی سیجے رانجھا یار سوالے
ستا عزت بیگ محمد سوہنی جا اٹھالے

شطر سوار کچاوے پے کے ہوئی ولوں کوئی آوے
چڑھ کے نجد پہاڑی اتے واگ وراگ اٹھاوے

سپاں شیراں دے سر گاہ کے وانگ دلیراں جاوے
نال پیار محمد لیلیٰ مجنوں نوں گلّ لاوے ۔(4080)

جاں معشوق پیارا بھائی عاشق دے گھٹ آیا
ظاہر باطن غیر نہ رہا اسے دا سبھ سایہ

'لی مئّ اﷲ وکتن' یارو سچ نبی فرمایا
چپّ محمد جس کس پایا اسے بھیت چھپایا

وحدت دے دریاوے اندر چبھی مار ہٹھاہاں
متّ ایتھوں سر باہر کڈھیں سٹے دھکّ پچھاہاں

ایہہ اصرار نہ پھولیں اتھے متّ کوئی مار گوائی
شاہ شمس نے ہکسے سخنوں آہی کھلّ لہائی

منہ نکا تے گلّ وڈیری نہ کر متّ کوئی ہسے
اعظم شافی مالک حنبل ایہہ مصلے نہیں دسے

وحدت دے دریا وچ پینا کم نہیں ہر ہر دا
لکھ جہاز ڈبے پھر مڑکے تختہ باہر نہ تردا

کاہنوں باطن اندر وڑیوں ظاہر دی چھڈّ بازی
رمز ہکانی دسدا چلیں پردہ پا مجازی

آئی گلّ شہزادے والی سن توں بھائی میرے
سراندیپ اندر آ لتھے شاہ-پری دے ڈیرے

شاہزادہ سن خبر پری دی ہک تھیں چار ہویا سی
بھاہ بھاہ کردا رنگ گلابی وانگ انار ہویا سی

جنہاں دی دسّ پوندی ناہیں نہ کوئی گلّ سناندا
لطفَ کیتا ربّ پاک اوہناں نوں کول اساڈے آندا ۔(4090)

نالے ایہہ اندیشہ کردا گلّ نہیں ٹل جائے
مشکل وقت ایہو ربّ میرا مہر پری دل پائے

جنہاں کارن گھر در سٹے راج حکومت شاہی
چوداں برس مصیبت جھاگی جو کجھ لکھی آہی

جاں جاں دسّ نہ پوندی آہی شوق آہا دس پچھ دا
دس پئی تاں فکر ایہو سی کویں اتے ولّ پجدا

جاں پجا تاں کجھ نہ سوجھا نت نواں غم کھاواں
ترت بدیع-جمال پری دا کویں درشن پاواں

جاں ہن آئی پری پیاری فکر پیا دل بھارا
خبر نہیں کس طرحاں ہووےگا نال میرے ایہہ کارا

آس امید میری دی کشتی بنے لگسی تر کے
یا گرداب غماں دے ڈبسی رتّ سکی ڈر ڈر کے

اوہ بدیع-جمال پری ہے پریاں دی شہزادی
حسن جمال کمال جہانوں ہوگ اس خدی زیادی

پریاں دیوَ آدم دے دشمن ہوسن کئی فسادی
میں آزز پردیسی بندہ ہکو آس خدا دی

چوداں برس گزارے سکدیاں دکھ جھلے اس آسوں
خبر نہیں ہن پل جھلّ اندر کی ہندا ات پاسوں

بابل نے شاہ-مہرے دتے نال خوشی دے تکے
تکن سائت گئیاں بھجّ خوشیاں عشقَ چلا ئے دھکے ۔(4100)

دلبر غیبی دا نہں لایا سولی تے جند چاڑھی
آس فضل دی کر کے دتا چھٹا لمی باڑی

وچ ہوائے پھاہیاں لائیاں اچے نکے چڑھ کے
بھکھا تے ترہایا سکوسُ غم دی کوٹھی وڑکے

شہر گراواں یار اشناواں ہوئیوسُ چھوڑ اکلا
متے ہما پنکھیرو لبھے ہو جاوے سبھ بھلا

سیمرغے نوں جال لگایا ہتھ لگن دی آسے
کچیاں تنداں وچ محمد کد اوہ پنکھی پھاسے

گھر در چھوڑ جنگل وچ وڑیوسُ میر شکاری بن کے
شاہبازے نوں پٹی لائی کچے دھاگے تن کے

ہن شاہباز آیا کر تاری توڑ جائیگا پٹی
جے آیا اٹھ گیا نہ لدھا چوڑ ہوئی تد ترٹی

جے شاہباز میرے ہتھ آیا مولٰی کرم جگائے
ہور ہزار شکار زمیں دے سبھ پھڑے گھر آئے

مشکل وقت ایہو ربّ سچا کرم کرے اس ویلے
دلبر دے دل پا محبت پھیر میرے سنگ میلے

روح شاہزادہ منزل پہتا کر کر بہتے حیلے
دلبر ٹور لیاندا اگوں کامل پیر وسیلے

وقت لقا سجن دا آیا چنتا پئی گھنیری
بے پرواہ پیا متّ ردے گھٹ محبت میری ۔(4110)

مومن تلخی ویکھ نزع دی تنگی ہور قبر دی
مشکل پندھ صراط-پلیت دا گرمی سخت حشر دی

ہور حساب عذابِ بتیرے جھلّ بہشتیں آیا
مہر محبت نال شتابی دس لکائ خدایا

سراندیپ بہشت شاہزادہ روح تیرا سن بھائی
اوتھے یار دیدار دئیگا جسدی تیری کمائی

ہر ہک نوں دیدار ہووےگا کافر مومن تائیں
کافر ویکھ لکائ قہر دا لیسن سخت سزائیں

مومن نوں دیدار ملیگا نال اخلاص پیاراں
باغ-ارم وچ کول سجن دے کرسن بیٹھ بہاراں

ہر بینتے وچ رمز فقر دی جے تدھ سمجھ اندر دی
گلّ سنا محمد بخشا عاشق تے دلبر دی

بہت ہوئیاں خوش وقت شاہزادہ شاید کول بلایا
اس بن ہور آہا جو کوئی کولوں دور کرایا

شاید تائیں دے مبارک کیہا شہزادے بھائی
اج بدیع-جمال پری ہے اس نگر وچ آئی

آن شراب کباب تمامی چنگ رباب ستاراں
عطر گلاب خوشی دے ساجے جو لایق سرداراں

لے کے نال دوئیے دل جانی شاید تے شاہزادہ
باغ اندر آ بیٹھے کر کے ڈیرہ خوب آمادا ۔(4120)

صیف-ملوک کیہا سن بھائی جانی یار سفر دا
ہوروں ہور ہویا ہن میرا حالَ احوال اندر دا

خوشی کمال میرے دل آئی ہویا چین ہزاراں
سکا باغ دلے دا کھڑیا ساوا وانگ بہاراں

پہتی آن دماغ میرے وچ خشبوئی دلبر دی
میٹی کلی گلاباں والی کھولی واؤ فجر دی

چوداں برساں دی سردردی تروٹک سخت عمل دی
آن نشے دا ویلا ہویا ڈھلّ رہی پل چھل دی

دلبر دا مکھ لال پیالہ مدھ حسن دا بھریا
ساقی قدرت والے مینوں آن تلی پر دھریا

آیا مساں لباں دے نیڑے ہور سبھو غم بھلے
تفوں تفوں جند کرے محمد متّ ہتھوں چھٹّ ڈلہے

پریاں نوری لوک کہاون جسے جامے پاکی
دھکے دیئ کھدیڑے ناہیں میں بیچارا خاکی

اوہ بیٹی شاہپال شاہے دی ایس ولایت مانی
میں ایتھے پردیسی توڑے مصر اندر ساں ثانی

خبر نہیں کی ہندا بھائی باب اساڈے اتھے
شان اوہدی دے لایق ناہیں میں کتھے اوہ کتھے

پر جے مہر پیا دل پاوے مالک آپ دلاں دا
'لا تکنتو من الرہمت' قول سچا فرماندا ۔(4130)

ایہہ گلاں فرما شاہزادہ غسل وضو کر پاکی
بن تن سیج اتے چڑھ بیٹھا زیور پہن پشاکی

اعظم اسم مبارک پڑھدا سورے نبی خلیلے
شاہ-مہرے سلیمانی کھولے صیف-ملوک اسیلے

مورت ویکھ پری دی اول قدم شکل دے چمے
پھر اکھیں منہ متھے ملدا مڑمڑ جاندا گھمے

پھر لپیٹ اندر تاویزے بازوبند کر بدھا
کہندا برکت تیری پچھے میں ایہہ ویلا لدھا

شاید باجھ نہ رکھیا اوتھے خدمتگار نہ گولہ
پین شراب ہکلے بیٹھے نہ کوئی شور نہ رولا

بھر بھر پین شراب پیالے پی پی تھیون کھیوے
چہرے روشن مثل متابی نین بلن جیوں دیوے

جاں کوئی سائت ایویں گزری ہویا کرم خدائی
ہور نویں خشبو شہزادے دلبر ولوں آئی

ملکہ-خاتوں تے ماں اس دی امبر عود جلائے
ملکاں وچ گئی خشبوئی عطر مہلیں لائے

پریاں ایس مہمانی تائیں بہت پسند لیاون
لے خشبو ہوون دل راضی ہسن کھیڈن گاون

ایسے طرحاں دہاڑ گزاری شام پئی دن لتھا
شمس بدیع-جمال پری دے کجّ لیا منہ متھا ۔(4140)

صفاں قطاراں بنھ کھلوتے آدم وانگو تارے
شاہ-پری اسمانی چھپی پردے وچ کنارے

دن ڈبا تے پئیاں شاماں شاہ-پری پھر آئی
پیا گھنکار ولایت اندر رہا شمار نہ کائی

باغ محلّ تلا کنارے سارے سہن چوبارے
ہر ڈالی ہر پتر اتے پریاں ڈیرے مارے

چمکو چمک پوشاکاں سچیاں ہک تھیں ہک چڑھاوے
ہر ہک بدر منیر حسن دی نجم-نسا کہاوے

کڑیاں پھرن ترننجن جڑیاں بنیاں بن ٹھن پریاں
ہسن گاون مانہگے پاون اپر باراں دریاں

چمکن سالو لمکن واگاں چھنکن چوڑے سچے
جوڑ مروڑ کڈھن لکّ پتلے لٹک ٹرن قد اچے

معشوقاں دی صفتیں آئؤں تاں گلّ دور رہیگی
تھاں کتھاں پچھان محمد خلقت کی کہیگی

ہر ہر جائی کر تکلیفاں زور تبء دا دسدا
درد فراقَ فقیر دسیندے جو اندر وچ وسدا

جو ہر ویلے درد پکاراں سنیئر دکھیئے ہوندے
رنگارنگ کلام بھلیری بہتر ہسدے روندے

بدرا دے گھر شاہ-پری دا ہویا آن اتارا
موتی لئل جڑاؤ تنبو سونے دا سی سارا ۔(4150)

ملکہ بدرا ماں اوہناں دی ہور تمامی سئیاں
چامل چاء محبت کولوں ملن پری نوں گئیاں

شاہ-پری نے ملکہ-خاتوں مل اول گلّ لائی
بعد اس تھیں پھر بدرا-خاتوں پھیر اوہناں دی مائی

مائی اگے سیس نوایا متھے تے ہتھ دھرکے
اس نے اگوں سر منہ چمے بہت محبت کر کے

وارو وار ملن سبھ سئیاں آکھن صدقے گئیاں
جیوں دیوے تے ڈھہن پتنگے تویں ڈھیہہ ڈھیہہ پئیاں

پریاں نال سئیاں دا میلا خوب طرحاں دا ہویا
سراندیپ بہشت برابر ہوریں بھریا گوئیا

ساوریاں رنگ گورے سئیاں کنک ونے رنگ پکے
شرم حضور کوئی کوئی کردی ہسّ ہسّ اکھ مٹکے

ہکناں دے گل سوہے کڑتے سر تے بھوچھن بگے
دھڑی سندھور لگے وچ شیشے چمک پری نوں لگے

ہکناں دے سر سبز دپٹے سوسن رنگی انگی
گھیریدار ستھن چن لائی سرمئی کر رنگی

ہکناں سرخ پوشاک تمامی پیراں تھیں لگّ چوٹی
باغ-ارم جیوں گھاہ ہرے وچ ساون چیز بہوٹی

ہکناں چھاپیدار پوشاکاں جوڑے نال بناتی
پبّ اٹھاون چال وکھاون کڈھ کڈھ چلن چھاتی ۔(4160)

ہکناں دے سر ساوی چادر گلّ وچ کڑتے کالے
ستھن جٹکی سرپر مٹکی ٹرن کبوتر چالے

موڈھے مارن باہاں الارن گردن لکّ مروڑن
حسن مروڑاں کرن اجوڑاں تروڑاں دیئ تروڑن

نین کٹاراں بھواں کماناں نکّ خنجر بیدستے
نال سئیاں دے کھوہ گئیاں دے کوٹھے ملن چورستے

کنڈلدار دو زلفاں لٹکن بھنیاں نال پھلیلاں
چلن بنکے جھانجر چھنکے منکے ہار ہمیلاں

کجلے پاون تے مٹکاون لاون داغ تلاں دے
اہلے بہہ بہہ گاون سوہلے ڈھولے گیت دلاں دے

کی نکمی گلّ محمد چل اگیرے چلاں
پر جس ایہہ فرمائش کیتی اس بھاون ایہہ گلاں

جسدی خاتر رکھ ارادہ کیتا ایڈ تگادا
ایہناں گلاں تھیں اس جنے نوں ہوندی خوشی زیادہ

دل میرا پر چاہندا ناہیں بن درداں دی باتوں
نال ضرورت تھوڑی تھوڑی گلّ کراں اس ذاتوں

بدر نوں گلّ لا پری نے بہت محبت کیتی
سر منہ چمے نال پیاراں میل دوہاں جند سیتی

ملکہ دے ولّ ویکھ پری نوں بہت ہوئی خوش حالی
شکر کرے جے پھیر لیاندی بھین میری ربّ والی ۔(4170)

جیوندیاں منہ اس دا ڈٹھا لدھی گئی گواتی
اس بن جیون ساڈے بھانے آہی بری ہیاتی

مولٰی سنگ ملائے مڑ کے کرم جگائے ستے
ہو دلثاد پری چڑھ بیٹھی تخت سنہری اتے

مائی نے پھر کول پری دے آن چوگردے دھوئیاں
عود اگر تے امبر اسہب مشک ازخر خشبوئیاں

مشکاں دی کجھ حاجت ناہیں عجب جمال پری نوں
تازی شاخ گلابی ساوی پھلاں نال بھری نوں

اسدے قدر موافک آہی ایہہ ہر چیز کمینی
ہر ہر وال اوہدے سنگ آہا لکھ لکھ نافا چینی

صفت اوہدی دی گلّ محمد کس منہ نال الاواں
منہ نکا گلّ بہت وڈیری کیکر آکھ سناواں

کاغذ قلم زبان میری وچ ایہہ بیان نہ مٹدا
عقل فکر ہن عاری ہویا کھلا سرو-سرو پٹدا

ہر ہر تھاں مریندی آہی چوکڑیاں ودھ ہرنوں
ملے سزا طبیعت تائیں اس فضولی کرنوں

حسن بیان نہ ہندا اس دا قصے دی فرمائش
لیک طبیعت اپنی والی کرساں کجھ ازمائش

وہل ہندا جے کم وچوں تاں افسوس نہ رہندا
تھوڑی بہتی صفت شکل دی اوڑک میں بھی کہندا ۔(4180)

جیوں شاعر پنجابی کردے اوہ کم ترت کریدا
پر اوہ صفت نہ لایق اتھے اچا روپ پری دا

اجلا روپ پری دا بھائی پھیر طبیعت میری
پڑھنے والے کرن نہ طعنہ ہوگ کلام اچیری

جیوں محبوباں دی گلّ دسدے نزمی مرد حسابی
کجھ کجھ ڈول ہوویگی اوہو کدھرے ہوگ پنجابی

اجھریاں دی لذت بہتی نرے ہکلے ماسوں
لذتدار سلونا بھائی لؤ محمد پاسوں

پر جاں کٹّ جگر دے بیرے میں کباب بناواں
رتّ دلے دی پانی پاکے غم دی اگّ پکاواں

پر جس ویلے کھاون والے ادھ کھادھے مکھ موڑن
حاضر رہے نہ جیؤ اساڈا خوشی دلے دی تروڑن

پر میں بن انصاف تساں تھیں دم انعام نہ منگدا
کرو قبول گدائی ٹکڑا یارو ایس ملنگ دا

رستہ چھوڑ محمد بخشا پھریں چریندا جھلاں
کر کجھ صفت پری دی اتھے دیباچے ایہہ گلاں

اچا قد سفیدا پتلا سرو آزاد بہشتی
یا اوہ نخلِ-مراد خداوند رحمت کنوں سرشتی

کنڈلدار دو زلفاں سر تے کالے ناگ ڈنگالے
ہر میڈھی سر کڈھے جیوں کر بشیئر جیبھ نکالے ۔(4190)

دانشمند کمند زلف دے بند ہوون دل بستے
پیچہ پیچ اوہدے وچ پھاسن نہ نکلن دے رستے

کنیں بندیاں واگاں گندیاں کنج کوآری کاکی
حوراں وانگ رنجوراں ہوون ویکھ لطافت پاکی

نورانی دریا پیشانی نال صفائی چمکے
واگاں وانگ زنجیری ہوئیاں واؤ حسن جد رمکے

سجیاں بھجیاں مشکیں رچیاں سہلڑیاں کر وتیاں
پھاہیاں عاشق بنھن کارن وٹّ گلے وچ سٹیاں

فرکو فرق پیا کستوری ہویا دو ٹکڑے ہک دل
مشکل تھیں وچ نافے بنیا مشکے دا کم مشکل

واگاں مشکوں لاگے لگیاں جھولن سر لمکایا
پایا شاخ گلابے تائیں سر پیراں تکّ سایہ

ول ول وال پئے ول والاں ول ول ولے ولاون
آب حیات مونہوں گھتّ ظلمت زولکرنین بھلاون

پٹی صاف آہی خم والی جیوں تلوار سروہی
پھٹے کٹے سٹے راہیں عاشق دین دھروہی

درس جمال اوہدے دی پڑھدے سورج امبر تارے
متھا صاف رپہری تختی رکھن پکڑ کنارے

اس تختی پور لکھے آہے نال سیاہی کالی
خوش خط عربی نون دو پاسے کانی قدرت والی ۔(4200)

نون ہیٹھ اجائب سوہنے دوئیے سواد لکھے سن
آفرین ہزاراں اس نوں جس استاد لکھے سن

اس تختی دے دندے دندے دونہہ جیماں دے گھیرے
جیم جمال اندر خوش نقطے کالے خال لٹیرے

نوناں دے سر نالوں لے کے میم مبارک توڑی
علف اضل دی کانی لکھیا وچ ساداں دی جوڑی

علف اگے پھر بندی دے کے حلقہ دوات بنایا
شور عشقَ دا شان حسن دا ہک تھیں دا ودھایا

لال لباں شنگرپھوں لکھیاں خط فارس دیاں ریاں
ایہناں وچوں سیس دسیندا زور حسن دا پیا

رے تے سین رلے سنگ میمے رسم بنی مہبوبی
میمے دی گنڈھ نال دنداں دے کھولھ دکھائی خوبی

باغ-ارم دے روپوں آہی اس دی شکل نمونہ
صورتَ اندر پیدا ہویا گل پھل گونا-گونا

ایہناں پھلاں تے بھوراں وانگو ٹکا بندی والا
جیوں گلزار اندر آ بیٹھا حبشی بچہ کالا

ٹھوڈی سی پھنڈ صاف رپے دی ٹکی باجھ زکاتوں
وچ ٹوآ پرسیوں بھریا چشمہ آب ہیاتوں

بغلاں موڈھے تئنے مارن چمبے دے پھلّ چٹے
مثل کلی دے گھوٹی دیہی سر تھیں لے لگّ گٹے ۔(4210)

سوہنا بدن پھلاں دا دستا پلے وچ چھپایا
کیتے جتن ہزار ہزاراں کسے نہ درسن پایا

دو پستان صفائی والے نویں شگوفے اگے
کالے بھور اپر رکھوالے نظروں زخم نہ پگے

سینہ صاف صندل دی تختی جوڑی استاد بنائی
واہ استاد کاریگر جس نے ایہہ پیوند لگائی

پتلا چمّ سفید شکم دا جیوں کاغذ کشمیروں
ریشم قسم اچی دا یاسی لچھا سوت ہریروں

لچ لچ کردا منکا وچلا لکّ مہین بیانوں
پیر اٹھاوے تاں ولّ کھاوے اٹھدی ڈرے زیانوں

لکوں لے لگّ پیراں تائیں کراں خیال نہ من دا
بادشاہاں دے ستریں جائے کی مقدور سخن دا

چاندی پیر تکے جد چاندی جاندی جان بچاندی
قدمیں ڈھہندی عرضاں کہندی سجدیوں سیس نہ چاندی

نازک پیر گلاب پری دے مہندی نال سنگارے
تلیدار بناتی پنیاں چمکن وچ ستارے

کلغی مغزی نوک پنجے تے جڑت ہوئی فیروزی
پنے تلے پتاوے پلے سبھ سچے زردوزی

پھوک چلائیے تاں اڈّ جاون وانگو سوہن چڑیاں
کھڑیاں کلیاں رتیاں چٹیاں پیریں سوہن کڑیاں ۔(4220)

حسن بدیع-جمال پری دا وانگ بہار چمن دی
سنبل وال مہین زنجیری ہر میڈھی ونّ ونّ دی

نرگس مست بیمار پری دے نین گوہڑے متوارے
چہرہ پھلّ گلاب بہاری گل لالے رخسارے

پاڑ سٹے پیراہن گلّ دے چہرہ ویکھ گلاباں
گلدے گلدے عرق سدائے رل گئے وچ آباں

لال گلال گلھاں ولّ تکّ کے داغ لگا گل لالے
جمی رتّ کلیجے اتے پیندا زہر پیالے

جوش بخار عشقَ دے چڑھدے جاں نیناں ولّ تکدا
نرگس نوں سر دردی لگے اکھ اگھاڑ نہ سکدا

ٹھوڈی ویکھ خبانی تائیں لیک پئے وچکاروں
پستاناں دی غیرت کولوں وکیا رنگ اناروں

اچا قد رنگیلا تکّ کے سرو آزاد پیارا
پیراں بھار حیران کھلوتا ہویا قید بیچارا

چودیں دا چن داغی ہویا متھا ویکھ نورانی
اکھ بھڑائے نہ تکن ہندی سورج ہار پیشانی

کالی لیل زلف وچ آہا خوب سہیل یمن دا
عاشق دے یلغاری تائیں رنگ دئے ونّ ونّ دا

اچا متھا بہت کشادہ شیشے ہار چمکدا
روپ انوپ خدائی دسے اس اندر جو تکدا ۔(4230)

لاڈ تکبروں بھر بھر وٹے بھروٹے دو کالے
لالی اندر نظریں آون چن مبارک والے

متھا سی اسمان حسن دا اوہ وچ قوس-قزح سن
شام زلف دی لالی اندر کالی گھٹ ترہ سن

چہرہ صاف بہشتی سفا ابرو تاک بنائے
واہ نقاش محمد بخشا جس اوہ رنگ لگائے

مکھ محبوباں دا بیعت-الا اوہ محراب اچیرے
کرن نماز نیازاں عاشق سجدے دین چوپھیرے

زور کمانا کم ہمیشہ ابرو سخت کماناں
رستم نین سپاہی ظالم گھائل کرن جواناں

چمکن کانی زہروں پانی ترکھے تیر خدنگ دے
بسلے ناگ اننجانے چوری وال دلاں نوں ڈنگدے

اکھیں تیز کٹاراں وانگر کرن چوطرفی ماراں
اکھ مٹکے چور اچکے چھپ چھپ کردے واراں

بیٹھے چھوہ دھروہ کر مارن برچھی نیزے سانگاں
لٹن کٹن سٹن راہیں سنن نہ کوکاں چانگاں

صیف-ملوک جیہاں نوں لاون کس بندوق کلیجے
دھوں آواز نہ نکلے کوئی سلّ جاوے ہڈّ بھیجے

بجلی دے چمکارے وانگر اکھ پرط قہر دا
جو تکے سو نسّ نہ سکے بھجّ اتھائیؤں مردا ۔(4240)

واہ واہ مست نگاہ پری دی گھا کرے وچ سینے
ڈوری بھوری نیند بھری سی تکدی طرف زمینے

خوب بدامی اکھیں بھائی چیر میاں امب پھاڑی
کجلا کٹکاں مٹک سہاوے جیوں کر بکّ اجاڑی

گوہڑے نین سمند حسن دے کجلا لہراں مارے
اکھ مٹکے مارن دھکے ٹھیلھ دیون ہتیارے

ہندے غرق جہاز دلاں دے لگدا کون کنارے
پر اس وہن محمد بخشا جو ڈبے ربّ تارے

جادوگر اداس اننجانے بن پیتے متوارے
اپر خماری کرن سواری پھرن شکاری بھارے

کٹّ کٹّ سٹن کٹک دلاں دے لین جہان ازارے
کردے وار ہتھیار جنہاں دے سرمے سار شنگارے

ہک واری دے ویکھن کارن سینکڑیاں سر وارے
پاک شہید محمد بخشا جو اس جھگڑے مارے

تکن سائت کریندا گھائل نکّ خنجر فولادی
اوہو قاتل اوسے اگے پھیر کٹھے فریادی

پتلا اچا نکّ پری دا دھار جویں تلواروں
لونگ بلاک سچے دی تابش جھلک لگے چمکاروں

سدھا تیر صفائی والا زہر آلودی کانی
اڈدے پکھ نو مار گوائے کیا طاقت انسانی ۔(4250)

کاتب لوح-قلم دے لکھیا حکمت دی تدبیروں

وچ بسملا الا-اکبر علف زبہ تکبیروں
متھا لوح اضل دے نوروں قلم آہا نکّ بھائی
مڈھوں اک اگوں منہ دوئیے ناہیں خط خطائی

سرخی لکھن والی آہی وات دوات نورانی
صوفاں سر الٰہی نکلن اکھر عشقَ ہکانی

لکھن کی رشنائی خونی سر-خط عاشق فانی
بول تیرے توں گھول گھمائیے سے جسے لکھ جانی

سدا-بہار گلاب گوہڑے دی وات کلی مکھ میٹی
صاف آواز پرم رس والا جیوں رانجھے دی سیٹی

سوہنا سرخ اکیکی تھیوا مہر ٹکی سلیمانی
موری مثل سوئی دے نکے آہی ذرا نشانی

سچا موتی صلع ٹکایا کاریگر سیانا
یا اوہ گرد پتاسا مصری لذتدار مکھانا

لئل لباں یاقوت سچے سن شکر مصری ڈلیاں
لالی تے باریکی ولوں گل عباسی کلیاں

پستا مغز بادام گری سن جس ویلے منہ میٹے
گلّ کرے ونڈ دیئ چھوہارے ہسے تاں پھلّ ویٹے

لالی ویکھ لباں دے والی والی ملک مصر دا
مورت اگے نال ضرورت ہو گیا سی بردا ۔(4260)

دند سفید ہیرے دیاں کنیاں گھنیاں گھنیاں لاراں
استا کار برابر کرکے رکھیاں خوب قطاراں

یا ان بدھے موتی بدھے گھتّ قدرت دیاں تاراں
یا اوہ چمبے کلیاں جڑیاں پنج چوکے ہک باراں

خوب سنجاف چٹے تے سوہے کنگری چوٹی داراں
گلیاں ہار محمد بخشا سرخ دسن دند یاراں

طوطے وانگو جیبھ مٹھی سی مینا بولن والی
آکھے میں نہ بولن والی ہر اک نال سکھالی

ٹھوڈی سیؤ سی باغ-ارم دا بہی سی رس والی
جھلے لکھ آسیب نہ پہنچے اس دے کول سوالی

چوہا پاک آہا وچ ٹوآ جوبن پانی بھریا
ٹھوڈی ہیٹھ لولاک جڑی سی مچھّ حسن دا تریا

گردن مثل صراحی کچّ دی بوتل صاف بلوری
سرخ شراب لہو بھر رتے شیشے گرد لاہوری

یا ماہی دی مرلی آہی مائل کرے حیواناں
یا کرنائ آخر دی سن کے نکلن پاؤن جاناں

شیریں شکر نرم اوازا رسیے بول رنگیلے
تلخ جواب مٹھے منہ وچوں سن کے پیندے پیلے

مٹھا ہاسہ ماسہ ماسہ دند نہ کردی ننگے
صاف لمی تے پتلی گوری گردن مثل کلنگے ۔(4270)

طوطے کمری نالوں سوہنی کوئل وانگو بولے
چھنکے گلّ کٹوری جیسی موتی بھر بھر تولے

باہاں ڈولے رنگ رنگیلے چنن چیر بنائے
استاکار اضل دے یارو جندر چاڑھ سہائے

یا اوہ باغ حسن دے وچوں چمبے نویاں شاخاں
لچکن جوڑ مروڑ کریندے چال مثل گستاخاں

انگلیاں دس پون سلایاں چاندی کھری سلاکاں
نوھیں مہندی بن بن بہندی لہو ملے غمناکاں

یا اوہ کلکاں سوہیاں آہیاں شنگرف بھریاں نوکاں
یا شاطر یا تیر اضل دے رتّ پیون سبھ لوکاں

چھاتی تختی صاف چنن دی خوب کاریگر گھڑ کے
چاندی دے دو پھل لگائے میخ لوہے دی جڑ کے

شان گمان مخول تکبر لاڈ تے بے پرواہی
بے رحمی تے ستم بے ترسی خو بیمہری آہی

نازک جسا پھلّ چمبے دا اﷲ مکھن سیالا
دھنی تھیں خشبوئی ہلا مشک تتاری والا

نکی نکی چال لڈکی ہنساں کھگاں جیہی
رنگ گلابی شکل متابی پھلیں تلدی دیہی

ٹور لٹکدی وانگ کبک دے کردا لکّ مروڑے
پبّ اٹھاوے ربّ بچاوے کچی تند تروڑے ۔(4280)

حوراں نالوں حسن زیادہ پریاں دی سرداری
یوسف ثانی روئے زمیں تے صورتَ ربّ اتاری

روپ بدیع-جمال پری دا چودس چن نورانی
دھاوس زہر کلیجے تکے جے زہرا اسمانی

جے سورج ولّ ویکھے ساہواں بھجّ بدلی وچ وڑدا
تارہ ویکھ ہکو چمکارا ہو بیچارا جھڑدا

بابل شاہپالے گھر جمی پالی پالن ہارے
بابل دے کھو پین فرشتے مارو غم دے مارے

ٹھم ٹھم کردی دھرتی دھردی نازک پیر گلابوں
مہندی رنگے جیوں پٹّ لچھے آون شہر خشابوں

جے عاشق دیاں نیناں اتے رکھے لاڈ اتابوں
پور پور چھالے پون محمد اتھرواں دے آبوں

تروڑاں جوڑاں تے نکّ توڑاں دم دم وچ کجوڑاں
تندی تلخی بے وفائی مویاں نال مروڑاں

نویں جوانی مدھ مستانی عالی بھولی سادی
روپ الٰہی دی ہک پتلی دم دم ہووے زیادی

آن ادا گمان پری دا باہر شمار اندازے
نور حضور بیٹھی مستوراں تنبو تان ہجازے

یوسف دے پیرانہن وچوں جلوا جس دکھایا
اوہو یار اس باغ-ارم وچ سیر کرن سی آیا ۔(4290)

جاں بیٹھا سی وچ کچاوے شمس لیلیٰ والے
کیش نمانے نوں کر مجنوں نجد اتے تن گالے

فرہادے شہزادے سنیا جاں شیریں اوازا
پٹّ پہاڑ سٹے اس کیتا خیبر نوں دروازہ

ہر دا روپ مریندا بھائی ہر جائے چمکارے
پا جھاتی محبوباں والی گوہڑے نین شنگارے

لعلاں دا ملّ پان جواہری جوبن دے بنجارے
ہک دوجے دل لین محمد آدم کون بیچارے

بھیت چھپاویں مطلب پاویں اس گلے کس لائیوں
کدھر رہی آ گل پری دی کت پاسے اٹھ آئؤں

انگ سہیلی تے البیلی سوہنی راج گہیلی
جیوں تارے چن نال شنگارے ہر ہک سنگ سہیلی

پری گلاب سندر مکھ والی وچ گلزار حسن دے
سنگ سئیاں رل کھیڈن پئیاں جیوں پھلّ ہون چمن دے

شمع پتنگ جلاون والی گرم لقا پری سی
بہتا جھکے نیواں تکے شرم حیا بھری سی

اڈدے پنکھی ڈھہن ہوائیؤں جے ہک جھاتی پاون
ویکھن تارے چمکن ہارے ڈگّ زمیں پر آون

شوخ آشوب جگت دا فتنہ شور-انگیز جہانوں
مٹھی جیبھ ملیح سلونی بہت پیاری جانوں ۔(4300)

عاشق سوز پتنگاں وانگو روشن لاٹ چراگوں
نونہال اتے گلبدناں بکّ ارم دے باغوں

جے کجھ صفت پری دی بھائی ٹوراں ہور اگیرے
ڈر لگدا متّ عاشق تسے سڑ سڑ مرن چوپھیرے

مشتاقاں نوں شوق سجن دا سن سن ہوگ سوایا
اگّ وچھوڑے والی اتے تیل جدوں ایہہ پایا

جوش-او-خروش بھرے دل والے بے سدھ ہوسن ہوشوں
جگر کباب شتاب کرنگے تاب حسن دے جوشوں

مست نگاہ پری دی اندر خونی نین بہادر
مویاں دلاں نوں زندہ کردے آب حیات برابر

جاں چڑھ بیٹھی تخت سچے تے ملکہ کول بہائی
نال پیار پچھیندی گلاں جیوں ماؤ دی جائی

ملکہ-خاتوں نوں فرماندی ہے سندر مکھ بھینے
لکھے دھر درگاہ سچے دی تدھ آہے دکھ لینے

کیکر گزری حالَ حقیقت کس قیدوں چھڑکائییں
قلزم دے شہزادے کولوں کت بدھ نکل آئییں

کی سببّ بنایا قادر کہو کی قدرت ہوئی
ایسا کامل ملیا تینوں کون مئکل کوئی

ملکہ سی حیران نہایت ویکھ عنایت ذاتی
تاب حسن بے تاب کیتی سی بیٹھی چپّ چپاتی ۔(4310)

تابش جوش حسن دی کولوں رہی نہ ہوش ٹکانے
بر بر تکے بول نہ سکے ایہہ دلیلاں آنے

واہ کاریگر سرجن ہارا سبھ قدرت دا والی
چونوں اتے چگونوں دائم پاک اوہدا در عالی

نہ اس جند نہ جسا جامہ بیمانند الٰہی
'لم یلدِ وا لم یولدا' ہے سدا اسے دی شاہی

آپ حکیم سبھے بدھ جانے ہڑکوں رکھ بناندا
قطرے ہک منی دے وچوں خوب منکھ سہاندا

پانی دی ہک بوند بیکدری ہو جھڑی اسمانوں
درے-یتیمے بناوے اس تھیں لئل پتھر دی کھانوں

شاخ ہری تھیں پھل نکالے پھلے وچوں دانہ
ہک رنگوں سے رنگ بنائے آپ حکیم سیانا

پتھر نوں دے نور جنابوں سورج کر چمکاندا
پانی دے ہک قطرے وچوں عرش مزید بناندا

ساوریاں تھیں گورے کردا گورے وچوں کالا
سپّ سمندر وچوں موتی کوہ قافاں وچ لالا

کردا نبی کفاراں وچوں سر پر تاج ٹکا کے
ملکاں تھیں شیطان بنائے طوق گلے وچ پا کے

دنیانداراں دے گھر دیندا بیٹے ولی الٰہی
ولیاں دے گھر پیدا کردا میرے وانگ گناہی ۔(4320)

قدرت اس دی دا کجھ مینوں انت حساب نہ آوے
سکی لکڑ سر-ہکانی بن رباب سناوے

سوہنی صورتَ سر الٰہی عامَ نہ سمجھن سارے
خاصاں باجھ محمد بخشا کون کرے نستارے

وقت نہ وقت پچھان فقیرا گجھی رمز نہ کہو خاں
قصہ تروڑ اچیرا ہووے بیٹھ نچلا رہو خاں

ملکہ-خاتوں شکل پری دی ویکھ تئجب ہوئی
دم مارن دی رہی نہ طاقت گلّ نہ کردی کوئی

ایسی صورتَ ایسی سیرت ایسا روپ نورانی
دھنّ خالق جس ایہہ بنائی مظہر حسن ہکانی

پری بلائے ملکہ تائیں ملکہ بول نہ سکدی
پئی ہلائے گلّ کرائے اوہ مڑ بر بر تکدی

جاں کجھ ہوش ٹکانے آئے اوکھی ہو کے بولی
شاہ-پری نوں کہندی بھینے میں تیرے توں گھولی

حسن جمال کمال تیرے دی جھال نہ جاندی جھلی
کنّ ڈورے جیبھ گونگی ہوئی ہوش گئی میں جھلی

آب تیری تکّ تاب نہ رہیئم ہو غرقاب رہی میں
گلّ نہیں ہو سکدی ایہہ بھی مندے حالَ کہی میں

یاد مینوں ہک سخن نہ رہا ناں اندر وچ پھردا
کنّ نہ سندے منہ نہ ہلدا حرف نہ جیبھوں کردا ۔(4330)

شاہ-پری پھر ہسّ کر بیٹھی سر ملکہ دا پھڑ کے
سینے اپنے سنگ لگایا نال پیار پکڑ کے

ہتھ مونہیں تے پھیرن لگی نال محبت خاصی
لذت گلّ دی تاہیں جس دم سوہنے ہون اخلاسی

رحمت دا ہتھ پھیرن سر تے دین پیار لباں تے
پھلاں جیسے سخن اس ویلے پھرن ہزار لباں تے

ایسے باغ لگنگے کس دن دائم شگن وچاراں
سینے لا پچھیگا گلاں سوہنا نال پیاراں

ملکہ والا ظفر کٹیں تے مار دیوے نوں آویں
مدت پچھے ملیں محمد تاں سوہنا گلّ لاویں
نال پیار پری دے ملکہ بہت ہوئی خوش حالی
مٹ گئی اوہ مست خماری ساری ہوش سمبھالی

دل وچ کہندی یا ربّ سائیاں صیف-ملوک بیچارا
ایسی آفت ڈٹھیاں ہویاں کیکر کرگ گزارا

ایسی شوخ لڈکی صورتَ شان گمان بھری ہے
ویکھن سائت مریگا بھانویں خونی ایہہ پری ہے

اوہ پتنگ ایہہ لاٹ اگے دی مرسی بھجّ اتھائیں
صیف-ملوکے دی ربّ سائیاں کویں جان بچائیں

پھیر پری نوں آکھن لگی نال زبان رسیلی
ہے بھینے توں پریاں وچوں ہیں شاہ-پری رنگیلی ۔(4340)

بدرا تے تدھ ہک دوئی دی ماؤ دا دودھ پیتا
ماں تیری نے نال اساڈے بھائی چارا کیتا

ہک تیرا ہن ساڈے اتے ساڈے ہک تیرے تے
ہندے زور احسان مروت کیتو نہیں میرے تے

میں پر ایڈ مصیبت گزری باہر حد شماروں
رہیوسُ قید دیواں دی اندر دور اپنے گھر باروں

ساک اشنائیاں بھائیچارے ورتن بھاجی سارے
ایسے کارن کردی خلقت اوسر آون کارے

اوسر متر پرکھن ہندا وچ غریبی ناریں
ددھل گاں ازماون ہندی پھگن ماہ بہاریں

اوکھے ویلے کاری آوے بھلیاں دی اشنائی

اڑیا آکھن دی لجّ پالن جو انسان وفائی
دنیاں تے جو کم نہ آیا اوکھے سوکھے ویلے
اس بیفیزے سنگی کولوں بہتر یار اکیلے

سکھاں عیشاں موجاں اندر ہر کوئی یار کہاندا
سنگی سو جو تنگی تکّ کے بنے بھنجال غماں دا

کول ہووے تاں خیراں اندر یار اشنا کہاوے
دور مہم پیاں دکھیاری چیتا منوں بھلاوے

اوڑک نفع ہووےگا کتھوں ایسے سنگ دو رنگوں
سڑدا یار تکے سڑ جاوے سنگ نسنگ پتنگوں ۔(4350)

ہک بیڑی پر موجاں مانے ویکھدیاں ہک رڑھدا
اس رڑہدے نوں پھڑیوسُ ناہیں داؤ جہدا سی پڑدا

کاہدا سنگ محبت کیہی کی ایسی اشنائی
مویاں گِeآں تدھ یاد نہ کیتا خشیئیں عمر لنگھائی

ماں میری دی دھی کہاویں بھینو نال سہیلی
اوکھے ویلے کم نہ آئییں ساڈا بھی ربّ بیلی

تیرے جیہی سہیلی ہووے پری اصیل شہزادی
کی لایق اس بے وفائی حدوں بہت زیادی

میں آزز بیچاری ہوئی رہی ادھر وچ قیداں
نہ کوئی بھائی چارا ڈٹھا نہ کوئی تھئیاں امیداں

قلزم دے شہزادے مینوں رکھیا سی وچ بندی
بندی دے سر بنی قہر دی سخت مصیبت مندی

ماں پیو بھین بھرا وچھنے سنگ سئیاں تدھ جہیاں
پیا وچھوڑا دل دا جھورا سے پیڑاں سر سہیاں

ہک ہکلی سولیں صلی وچھڑی سنگ قطاروں
کوکاں کوک قہر دی جیوں کر ترٹی کونج اس ڈاروں

تلیاں پھاٹاں ہتھ مروڑاں ہوئی حیران نمانی
تلیاں وچ کڑاہ غماں دے جیوں مچھی بن پانی

تنگ پئیؤسُ کوئی سنگ نہ ساتھی پھاتھی جا کتھاویں
باپ میرے دی پیش نہ جاندی سو وسّ لاوے بھاویں ۔(4360)

وسّ تیرے سی اوہ اپرالا جے توں آہر کریندی
قلزم دے شہزادے تائیں فوجاں سنے مریندی

باپ تیرے دا لشکر بھارا ودھ اس تھیں سو حصہ
تسیں اساڈی مدد کردے جھب مکّ جاندا قصہ

باپ تیرے دے اگے بھینے آہی گلّ سکھالی
جے ہک وار تیاری کردا پریاں دیواں والی

کلزم دے دریا دے توڑی فوجاں دے گھٹ بھجدے
دھونسے شتری ڈھول نکارے ترم طنبورے وجدے

پریاں دے گھنکارے پیندے دیو مریلے گجدے
کلزم دے سرکردے تکّ کے یا ملدے یا بھجدے

جس شہزادے مینوں کھڑیا جاں ایہہ بازی ہردا
بانہہ میری پھڑ دیندا اویں ماریدا کی کردا

تساں اگے کجھ چیز نہ آہے دیو قلزم دے سارے
مار مندال اوہناں نوں کردے تسیں میرے چھٹکارے

خیر کسے پر دوش نہ کوئی لکھی سی درگاہوں
کیتی بند خلاص میری بھی ہویا کرم الاہوں

ایہہ اپرالا میرے والا کدی تساں تھیں ڈھکدا
ستر کرسی ساڈی توڑی ایہہ احسان نہ مکدا

غیبوں ٹور مئکل دتا مرد بھلا اخلاسی
آپ احسان کیتا ربّ والی قیدوں ہوئی خلاصی ۔(4370)

ظالم نفس دیوے دی قیدے ربّ کیتا خصمانہ
غیبوں میل مئکل دتا کامل پیر یغانا

اسے توں میں گھول گھمائی دھنّ اوہ ویر پیارا
اوہو بابل اوہو مائی اوہو بھائی چارا

اسے دا احسان مروتّ اسے دی وڈیائی
جس نے قید اولی وچوں ہمت کر چھڑکائی

بھلا ہووے اس مرد سچے دا شالہ دوہیں جہانی
بہت پیار محبت کر کے ملسن پیارے جانی

سن کے گلے الاہمے سچے شاہ-پری کملانی
عذر بہانے کر کر کہندی سن توں ملکہ رانی

باپ میرے نے بہتی واری کیتے سے سمیانے
فوجاں سنے تیار کرائے سرکردے مردانے

تیری لوڑ کرن دی خاتر لشکر بہت چڑھائے
مرد زوراور جنگی خونی ہر ہر طرف دوڑائے

ملک ولایت ہور اجاڑاں وسدے شہر لوڑائے
کدھروں خبر نہ لبھی تیری سبھ گھریں مڑ آئے

خشکی دے سبھ تھاں لوڑائے کدھروں پتہ نہ لگا
پر اتروکے ماں میری سی کردی ایہہ اسرگا

باپ میرے نوں کہندی آہی آہرک-ٹلا چھوڑو
وچ سمندر ٹاپو بندر ملکہ تائیں لوڑو ۔(4380)

دیواں پریاں دے ونڈ لشکر ہر ٹاپو ولّ ٹورو
ڈھونڈو ملکہ بیٹی میری نبی سلیماں سورو

کوہ قافاں دریاواں اندر ڈھونڈ کرو جگّ سارے
ملکہ لبھے تاں رہِ آوے نہیں اسیں ہتیارے

پٹ الٹ پہاڑ ززیرے ہور لوڑاؤ سبھے
پتّ ساڈی ہن تاہیں رہندی جے مڑ ملکہ لبھے

بابل بھی اتروکے آہا سائت روز تکیندا
طلباں خرچ مہم گھلن دا لشکر تائیں دیندا

راکس دیو افریت ہزاراں کردے سان تیاری
ہن تینوں ربّ آپ لیاندا لطفَ ہویا سرکاری

نہ احسان مروت ساڈے نہیں کسے دے بھارے
ہک احسان اسے دا اوہ بھی جسدے اگلے سارے

ملکہ کہندی آہو میں تے لطفَ کیتا ربّ آپے
لیکن ہک سببّ بنائیوسُ تاں چکّ گئے سیاپے

شاہ-پری پھر کہندی ملکہ چھوڑ نہورے بہو خاں
کی سببّ بنایا مولٰی سچ اسانوں کہو خاں

ملکہ-خاتوں کہے پری نوں کی گلّ دساں تینوں
مصر شہر دا ہک شاہزادہ اس چھڑایا مینوں

پھیر بدیع-جمال پری نوں چمک لگی اس گلوں
کون کوئی شاہزادہ ایسا آیا ہے کت ولوں ۔(4390)

غیرت غصہ کھائِ دل وچ پچھدی ملکہ تائیں
کون شاہزادہ کیسا جہڑا گیا اجیہی جائیں

پریاں تے افریت مریلے راکش دیو بہادر
اس قلعے وچ جاون جوگا نہیں کسے دا بادر

آدمیاں تے جناں وچوں جو جو لوک کداور
اس گردے وچ پہنچ نہ سکدے جے سو ہون زوراور

باشک ناگ سنسار وڈیرے مچھّ سمندر والے
اس گردے وچ پہنچ نہ سکدے نہ پنکھی پر والے

کی مہم بنی شہزادے ایسی بھاری کائی
کس آفت نے چا لیاندا جا وڑیا اس جائی

دھنّ دلیری گھنی گھنیری سنی زبانی تیری
ایسا مرد اپرادھی کہڑا دس سہیلی میری

ملکہ-خاتوں کہندی اگوں دسانگی تکّ ویلا
محرم گلّ دا محرم کریئے جس دم ملے اکیلا

عاماں بیئخلاساں اندر خاصاں دی گلّ کرنی
مٹھی کھیر پکا محمد کتیاں اگے دھرنی

عاشق دی معشوقاں اگے چوری عرض پچائیے
باجھ پیا تھیں بھیت سجن دا ہوراں نہیں سنائیئے

بھیڑ ہجوم ہوائی والے دور کریں جس ویلے
ساجن دی گلّ بنے وسیلہ جد چاہے تد میلے ۔(4400)

دوروں آیا یار ملیگا جاں ہو بہیں اکلا
رمز حقیقی کہے محمد پائِ مجازی پلہ

پھیر پری نے مجلس ساری کولوں ترت اٹھائی
ہک پری ہک ملکہ-خاتوں ہور نہ رہا کائی

سرداراں نوں رخصت دتی سراندیپ چوپھیرے
باہر شہروں تھاں-ب-تھائیں کرو قلعے وچ ڈیرے

کجھ فوجاں جا لہو قلعے وچ اوتھے رہو مقامی
کجھ جاؤ مڑ باغ-ارم نوں پریاں ہو سلامی

جس دن پھیر تیاری میری گھر دی طرفے ہوئی
اس دن حاضر ہونا سبھناں چیتا رہے نہ کوئی

سبھناں حکم بجا لیاندا وانگو خاص غلاماں
کہن سنائیں دین دوائیں نیوں نیوں کرن سلاماں

چمّ زمین سلامی ہو کے اڈیاں بنھ قطاراں
کونجاں ہار ہزاراں پریاں جاون نال بہاراں

کئی ہزاراں مڑ کے گئیاں باغ-ارم ولّ گھر نوں
سراندیپ اندر کجھ رہیاں سر پر منّ امر نوں

ستّ سے سی سرکردا رہا لشکر نال تمامی
ستّ ہزار پری ہور خاصی پرط گئے سبھ عامی

جو کجھ گرد شہر دے آہے اچے تھاں اجالے
برج ززیرے باغ اچھیرے چشمے پانی والے ۔(4410)

روضے گمبد محل چوبارے کوہستان سرائیں
مسجد اتے منارے قبراں ہور بلنداں جائیں

سبھناں پریاں ڈیرے لائے تکّ جائیں من پڑیاں
نال بدیع-جمال پری دے رہیاں دو تنّ کڑیاں

سراندیپ نگر دی رانی ملکہ جیؤ دی مائی
ہر ہر قسم اجائب کھانے شربت شہد لیائی

اتریاتاں تے خشبوئی مغز کیتے ہر تازے
سڑدے عود رباب کریندے مٹھے نرم اوازے

ملکہ بدرا شاہ-پری نے نالے سبھناں سئیاں
کھادھے کھانے جو من بھانے پھر خشبوئی لئیاں

تھال سنہری بھر بھر رکھے کلیئے زرد-پلاؤں
کجھ کھادھے کجھ ودھے جہڑے چان لگے اس جاؤں

شاہ-پری دے اگوں جہڑا ودھیا سی کجھ کھانا
ادھا سی یا گھٹّ زیادہ ربّ مالم کی جانا

ملکہ-خاتوں آپوں اٹھ کے چا لئی اوہ تھالی
شاہ-پری تھیں پچھن لگی بن کے وانگ سوالی

ہے سندر مکھ پریئے بھینے ایہہ دل میرا کہندا
ہک بندہ بیمار چروکا باغ اساڈے رہندا

اوہ آزز پردیسی شہدا بہت غریب نمانا
جے آکھیں تاں بھیجاں اس نوں جوٹھا تیرا کھانا ۔(4420)

ایہہ تبرک تیرا خاصی خیر ازاروں پاسی
لوں لوں نال دوائیں دیسی دکھ اوہدا جد جاسی

شاہ-پری نے ہسّ کے کیہا کم مناسب جہڑا
عقل تیری وچ چنگا لگا ٹھاکن والا کہڑا

میرے ولوں دہ شتابی جس نوں تیری مرضی
دکھ نہیں کجھ مینوں بھینے جے سکھ پاوے مرضی

دردمنداں دے درد وننجائے جے میرا پس-خردا
دہ طعام شراب شتابی گرم ہووے افسردا

واہ نصیب غریب بندے دے کئی دناں دے بھکھے
دلبر دا پس-خردا لبھے امن پوے وچ ککھے

ڈٹھے باجھ پیارا جانی دیئ اول مہمانی
لگے آس نراس بندے نوں دور ہووے حیرانی

شاہ شمس تبریزی جوٹھا ہک گھٹ سرخ شرابوں
ملاں رومی نوں جو دتا ہویا کرم جنابوں

شالہ دولو دمڑی والا جوٹھا اپنا کھانا
دیوے میں بھکھے نوں تاہیں رجّ رجّ موجاں ماناں

جے اوہ مرشد مہریں آوے جوٹھا گھٹ پیالے
ملاں رومی والے مینوں سچے سخن سکھالے

پڑھنے سننے والے تائیں تاہیں لذت آوے
منگ نسنگ محمد بخشا متّ اوہ کرم کماوے ۔(4430)

اگے بھی سبھ کرم اسے دے اگوں بھی لکھ آساں
مدد خاص اوہناں دی کولوں قصہ کھولھ سناساں

شاہ-پری دا جوٹھا کھانا ملکہ-خاتوں چایا
باہر گھر تھیں آ کر ہتھیں گولی نوں چکوایا

واہ واہ گولی نازک ہولی پنجیں پھلیں تولی
سوہنی صورتَ سندر مورت ٹردی ٹور ممولی

چا رکاب سرے تے چلی گن گن پیر اٹھاندی
ملکہ اگے نال گماناں مجرے کردی جاندی

صیف-ملوکے دا سی بھائی جس باغے وچ ڈیرہ
خوشی خوشی اس بغیچے آن کیتو نے پھیرا

صیف-ملوکے نے جد ڈٹھی ملکہ-خاتوں رانی
رو کر دھرتی تے چھنکائیوسُ اتھرواں دا پانی

ویکھدیاں کجھ وسّ نہ رہیوسُ جھس گئی اگّ غم دی
ہنجھو کر پئیاں جھولی بوند جویں شبنم دی

نرگس دے پھلّ وچوں ڈھٹھے قطرے اس کھری دے
لالے وانگو داغ کلیجے لایا سوز پری دے

ڈبیاں رانگلیاں تھیں ڈلہے موتی ڈلھ ڈلھ کردے
بادل اندر نیساں دانے قطرے پئے عبر دے

ملکہ روندا ویکھ شاہزادہ کہندی نال دلاسے
سن توں ویرا ہو خاں دھیرا ویکھ ربانے پاسے ۔(4440)

اج ویلا خوش حالی والا روون دے دن گزرے
کم تیرے دے حیلے لگے اسیں بندے بے-ازرے

تیرے کارن دلبر ولوں اول دی مہمانی
جوٹھا اس دا کھانا آندا ویکھ رکاب نشانی

ایس رکابی وچوں اس بھی ہتھیں اپنی کھادھا
پھر میں تیرے کارن منگیا جو کجھ رہا وادھا

آپ بدیع-جمال پری نے کیتا ازن زبانوں
تاں ایہہ کھانا چائیں چائیں دتا آن تسانوں

سن گلاں شہزادے تائیں بہت ہوئی خوش حالی
کرن لگا تازیماں اٹھ کے نال ادب دی چالی

کر کے ادب سلام ہزاراں دل دی نال دلیلے
بیٹھا تاں پھر کھانا دھریا ملکہ کڑی وکیلے

کر بسملا کھادھا کھانا صیف-ملوک شہزادے
شکر بجا لیاندا ربّ دا حدوں بہت زیادے

گلّ بدیع-جمال پری دی پچھن لگا ساری
دس ملکہ کی سخن تساں سنگ کیتے پری پیاری

تساں سئیاں کوئی سائت ہوسی مجلس اسدی کیتی
کیکر حالَ حقیقت ساری اس مجلس وچ بیتی

ملکہ-خاتوں نے سبھ گلاں خوب طرحاں کر دسیاں
سکے باغ مدت دے اتے رحمت باراں وسیاں ۔(4450)

جتھوں شاہ-پری سی پچھیا کی بنی شہزادے
کوہ قافاں وچ پھردا آیا کہڑے نال ارادے

ایتھوں لے لگّ اوتھے توڑی جاں کھانا کھا چکی
ملکہ-خاتوں گلّ سنائی ساری نکی سکی

سن کے بات شہزادے کیتا لاکھاں شکر الٰہی
دلبر ذکر میرا فرمایا ایہہ گلّ مشکل آہی

حالَ احوال سفر دا پچھیوسُ کی بنی اس بندے
آپے آکھ سناسی ملکہ عشقَ میرے دے دھندے

سخت قضیے میرے سن کے متّ اوہ مہریں آوے
جاگن بھاگ وراگ کٹھے دے دلبر کول بلاوے

پر محبوباں دا کم بھائی دائم بے پرواہی
بے ترساں نوں ترس نہ آوے تکّ سولی گل پھاہی

توڑے عاشق مر مر جیوے کر کر جتن بتیرے
لکھ کیتی نوں ہک نہ جانن چامل چڑھن ودھیرے

دکھ تنگی سن عاشق والی پاون سکھ فراکھاں
روندے ویکھ کھلوندے ناہیں ہسّ ہسّ کرن مزاکھاں

جاں جاں توڑی خبر نہ ہونے اس دل پریت ہماری
تاں تاں توڑی کرن محبت صرفہ تے غمخاری

جس ویلے پھر پتہ لگے نے اس دل عشقَ سمانا
چھڈّ غمخاری حیلہ کردے جویں کویں رننجانا ۔(4460)

سجن نام عاشق دے ویری کونہدے دے دے کساں
پی پی رتّ نہ رجدے بھائی دھن ایہناں دیاں تساں

متّ سن عشقَ میرے دیاں گلاں وت پری چتّ چائے
اگے نہیں کجھ ذکر کیتا سو پھیر نہ بات ہلائے

ڈردا خوشی نہیں میں کردا متّ ربّ غیرت کھاوے
اگے سدھّ نہیں ہو گزری ہور مصیبت پاوے

جس دن جنج عزیز مصر دی بن تن مغرب آئی
تنبو خیمے ویکھ زلیخاں لوں لوں خوشی سمائی

کہندی سئیؤ بھاگ بندی دے جاگ پئے ہن سوئے
آیا ہتھ سہاگ عمر دا دکھ گئے سکھ ہوئے

لبھا اج عزیز مصر دا چیز پیاری جانوں
اوکھی گھڑی کھڑی ہن طالع سوکھی میں جہانوں

ہوئی خوشی کمال زلیخا نال خوشی دے کہندی
تنبو پاڑ وکھاؤ پیارا ایڈ فراقَ نہ سہندی

کیتی خوشی زیادہ حدوں کدی نہ پچدی بھائی
ویکھ عزیز زلیخاں ہتھوں آتش پا جلائی

اگے ہک قضیے جھردی ہور پئے لکھ اتوں
اچنچیت خزاں مڑ آئی باغ بسنتی رتوں

مہتر یوسف خوشی کمائی ویکھ زوراور بھائی
ایسے شیر جوان سپاہی غالب وچ لوکائی ۔(4470)

پشت پناہ میری ہر ویلے واہ نہ لگدی ویری
جو بد نظر میرے ولّ تکسی کیوں کر جاسی خیری

اوہو بھائی دشمن ہوئے ہتھیں ظلم کمایا
پیغمبر نوں خوشی کرن دا بدلہ دینا آیا

مجنوں نوں جد باغے اندر سدّ گھلیا سی لیلاں
خوشیاں کردا کہندا چڑھیوسُ اج جنت ولّ سیلاں

اس لیلیٰ توں گھول گھمائیاں اگلیاں سے لیلاں
گھڑیؤں چوتھے بھا کلاوے لیلاں نوں میں لے لاں

ترٹی آس نراس بندے دی پاس نہ آیا جانی
یار شنگار دیدار نہ دتا مار کیتا غم فانی

شعر؎ میرے دی قیمت پاندا سبھناں نالوں بھائی
تینوں بھی اوہ خوشی محمد دونی دینی آئی

لعلاں نالوں درّ ودھائے واہ پیا واہ بھارا
خوشی کرن دا مزہ شتابی لے محمد یارا

حفظ مراتب ویکھ محمد کردا وننج نہ پاڑے
متے بہالیں بیل قلم دا دے دیئ مفت سراڑے

شاہ-پری دے یاد کرن دی گلّ سنی شہزادے
لے امید دی کنجی خوشیوں کیتے در کشادے

غفلت غم دی مرض ونجیگی لوں لوں رچسی شادی
جس دم کرسی یاد محمد حضرت شاہ بغدادی ۔(4480)

واہ واہ شہنشاہ جیلانی مظہر ذات ربانی
سر پر چھتر مہبوبے والا ولیاں دی سلطانی

غوساں قطباں تے ابدالاں قدم جنہاں دے چائے
سے برساں دے موئے جوائے ایسے کرم کمائے

مدد دے محتاج جنہاں دی مرسل نبی پیارے
ایسے سید مرد سچے توں صفت کریندے وارے

دم دم صفت شاہاں دی کہیئے اس تھیں کجھ نہ چنگا
سخن تیرے کی لایق اوتھے اؤگنہار ملنگا

نام شریف اوہناں دا آیا رہِ نہ سکیا جگرا
تھوڑے سخن کہے پر اگوں ڈر خاں نہ کس فقرہ

متّ کوئی گلّ اولی نکلے ردّ ہوویں اس بابوں
بخشش مدد منگ محمد بے پرواہ جنابوں

شالہ یاد کرے میں بندے میراں صاحب والی
روڑے تھیں ربّ ساون لائے بہت ہوئے خوش حالی

ذکر سجن دا چھوڑ نہ سکاں وسّ نہیں کجھ میرے
شہزادے دی گلّ محمد رہِ گئی دور پریرے

صیف-ملوک رہا وچ باغے ملکہ-خاتوں چلی
مجلس خاص پری دی اندر جا شتابی رلی

پری پچھیندی دس توں ملکہ کتھے تیک گئی سیں
ایس ترننجن ساڈے وچوں اٹھی کس لئی سیں ۔(4490)

ملکہ-خاتوں نے فرمایا بھیت نہ دسن-ہارا
باغے وچ گئی ساں بھینے کم آہا ہک بھارا

ویکھ ہجوم نہ پچھی اگوں شاہ-پری گلّ کوئی
کی کم سی تدھ باغے اندر پھیرا آپ کیتو ای

مجلس تھیں پھر اٹھ کھلوتی شاہ-پری منِ بھانی
ملکہ بدرا دی پھڑ انگل بھورے وچ سدھانی

بھورھے دے دروازے دوہرے سنگل کفل چڑھائے
سئیاں پرط گئیاں پھر اندر بیٹھ رہیاں اوہ ترائے

بھورھے دی تعریف محمد ساری آکھ نہ سکدا
جنت دا ہک خانا آہا جھل مل نور چمکدا

نوری برج شمس دا خانا نالے دو سئدیناں
شمس پری سئدین پچھاوے ملکہ بدرا بھیناں

ملکہ اوہ جس ملک فلک دے بابل دے کھوہ پائے
بدرا بدر آکاش حسن دا صفت نہ کیتی جائے

اگے بھی اس بھورھے اندر شاہ-پری سی بہندی
ملکہ بدرا باجھ سہیلی پاس نہ کوئی رہندی

عاماں دا اوہ تھاں نہ آہا خاصاں باجھ رفیقاں
اس جائی کوئی ہندا ناہیؤں بن محرم صدیقاں

بیٹھ رہیاں جد ترائے بھیناں شاہ-پری پھر بولی
ملکہ-خاتوں نوں فرماندی کر گلّ ہولی ہولی ۔(4500)

توں اساں وچ وڈی بھین ایں نالے سگھڑ سیانی
دیس بدیس ڈٹھے تدھ بہتے خیبر خشکی پانی

سردی گرمی سختی نرمی خوشیاں وقت قضیے
تیرے جیڈے کسے نہ ڈٹھے ماں میری دیئے دھیے

بھورھے اندر تریویں جنداں ہور نہیں کوئی نیڑے
چپے وچ حسڑ دا جیؤڑا کون دہاڑ نبیڑے

کر کوئی گلّ کہانی ایسی جہڑی سنی نہ اگے
سن سن اثر اندر وچ دھائے چنگی دل نوں لگے

ملکہ پچھدی کیہی کہانی کول تساڈے پھولاں
سنی کنیں یا اکھیں ڈٹھی یا سرورتی خولاں

کیہا بدیع-جمال پری نے ملکہ بیبی خاتوں
اکھیں ڈٹھی تے سرورتی سچی بات سنا توں

کنیں سنیاں گلاں اندر کوڑ طوفان بتیرے
پاؤں سیر بناندی خلقت امبر گھنے گھنیرے

جھوٹھے نغمے چا اٹھاون جس وچ سچ نہ ماسہ
بےوقوف منن سچ اس نوں کرن سیانے ہاسہ

جیوں ہن کہندے دہلی اندر کنکے دا مینہہ وٹھا
اوتھوں آئے کہن نہ ڈٹھا سنیئر ترن اپٹھا

چنگے چنگے سگھڑ کہاون جھگڑے کرن اس گلّ دے
عقل قیاس نہ لوڑن مولے بے عقلاں وچ رلدے ۔(4510)

سنیاں گلاں تے کی باور باجھوں علم کتابوں
جو عالم دے مونہوں سنیئے سوئی کھری حسابوں

یا جو سائیں والے آکھن اوہ سچ منّ تمامی
پکی جان کلام اوہناں دی ذرا نہیں وچ خامی

توڑے الٹ پلٹ فرماون وچ قیاس نہ آوے
گجھی رمز ہوسی سبھ سچی کون اوہناں بن پاوے

سائیں والے سدا سکھالے ربّ دے بالے دیوے
مست الست شراب وصل دے ہردم رہندے کھیوے

جیوں جیوں لکھیا ویکھن بھائی اکھر لوح-قلم دا
والے جتنا فرق نہ پاون دین پتہ ہر کم دا

باور کرو یقین لیاؤ گلّ اوہناں دی اتے
آئت وانگر سچ کر منوں توڑے بھیجن ستے

ہائے ہائے گلِ پری دی بھائی پھر برطرف رہی ہے
شاہ-پری نے ملکہ تائیں ایہو بات کہی ہے

ڈٹھیاں سنیاں گلاں اندر ہندا فرق بتیرا
اکھیں ڈٹھی کہیں کہانی ایہو مطلب میرا

ملکہ-خاتوں بیبی بولی نال زبانے مٹھی
اوہ فساہت اتے بلاغت پری نہ اگے ڈٹھی

بول رسیلے رنگ رنگیلے علم عقل چترائی
مرلی بنسریؤں کجھ اتے وچ آواز صفائی ۔(4520)

عاشق سچے دی پھر سچی دردوں درد کہانی
سن کے پتھر وچوں نکلے اتھرواں دا پانی

خوب بنا تنا کہانی ملکہ جدوں سناندی
تیر جیہی تاثیر کلیجہ چیر دولوں جاندی

شاہ-پری نوں آکھن لگی کنّ دھر بھینے پریئے
عجب کہانی درد رننجانی تیرے اگے کریئے

ملک مصر دے سی ہک وسدا تاج تخت دا والی
عاصم بن صفوان شاہزادہ شان بیانوں عالی

ہتھیں بدھیں گولے اس دے چالی ہور شہزادے
انت حساب شماروں حدوں لشکر اس زیادے

ہک روایت والا کہندا سطر تختاں والے
عاصم شاہ اگے دن راتیں خدمتگار سکھالے

ہور روایت ایہہ بھی تریجی چار ہک سے شاہزادہ
بدھے لکّ کریندے خدمت وافر گنج آمادا

حکم اوہدے دا طوق گلے وچ شوق سندا کنّ بالا
طلب حضور اوہدی دی خاتر کرن ضرور کشالا

موجاں عیشاں خوشیاں طلباں جو جو سن وچ دنیاں
ربّ گھرے وچ دتیاں اس نوں سبھ مراداں پنیاں

ہک جھورا اؤلادے والا گھر وچ بال نہ کھیلے
دولت مال بھرے کد سوہن مائی باپ اکیلے ۔(4530)

دوہری وار کراں گلّ کاہنوں قصہ کوتاہ اہا
اول آخر توڑی ملکہ سبھ قضیہ کیہا

شہزادے دے جمن والا نالے علم پڑھن دا
نالے صورتَ دی تک مورت غم دی اگّ سڑن دا

مورت اتے عاشق ہونا شہزادے دا سارا
یکّ-ب-یکّ سنایا ملکہ سفر قضیہ بھارا

کلمے لفظ بہں خوش نقطے نال تلازمیاں دے
ملکہ در پروتے وانگو بھلیاں آدمیاں دے

نال ادا کلام رسیلی خوش خوش سخن الائے
لئل زمرد مثل محمد کنّ پری دے پائے

مڈھوں قصہ ٹور لیاندا ذرا ذرا کر سارا
باغ میرے وچ اوہ شاہزادہ ہے غریب بیچارا

شاہ-پری فرماندی ملکہ پچھ شہزادے تائیں
دنیاں اتے صورتَ کہڑی اس مورت دی سائیں

کہڑے شہر ولایت رہندی صورتَ اس دلبر دی
پٹیا جس نے ایہہ شاہزادہ رونق ملک مصر دی

اؤتر تھیں سن سوتر ہوئے بابل مائی اس دی
سوتر تھیں مڑ اؤتر کیتے بری جدائی اس دی

ایسی ظالم قہر کنندی ہے کوئی جائی کس دی
صیف-ملوک شہزادے ڈٹھی سوہنی مورت جسدی ۔(4540)

گرد کیتا جس مرد اجیہا فرد ہویا چھڈّ شاہی
سینے سان چڑھائیاں نیناں سخت کٹاری واہی

پھرے دوآلے بند سپاہی ملکو ملک اداسی
کسدے عشقَ مہاراں پھڑیا کدھر ہکلا جاسی

صورتَ دا کجھ پتہ لگاسُ یا کوئی سکھ سنیہا
یا امید سجن دی اتے ایویں رڑھدا رہا

ایسا دلبر کون کوئی ہے ازغیبوں دل کھسے
اکھیں نظر نہ پوے محمد کول گھرے وچ وسے

ملکہ کہندی بھینے تینوں تتی واء نہ لگے
صیف-ملوکے تھیں ایہہ گلاں پچھ لئیاں میں اگے

جس صورتَ دا عشقَ شہزادے میں اوہ ڈٹھی ہوئی
اج اس مجلس ساڈی اندر حاضر دسدی سوئی

جس جائی اوہ مورت لکھی ہر ہر عیبوں خالی
نام اوہدا بھی لکھیا اوتھے قلم کاریگر والی

سوہنی صورتَ جو من کھسدی وسدی وچ دلاں دے
کول بہے تاں بول نہ دسے بھیت نہ کردی واندے

خوب شکل محبوب سجن دی کرے غریب مہمان نوازی
خونی نئمت عاشق تائیں دئے دنا-دنا تازی

جادوگر دو نین لٹیرے دل نوں مارن والے
لئل لباں پر آب ہیاتوں بھر بھر دین پیالے ۔(4550)

بادشاہاں نوں تختوں سٹن کرن غریب نمانے
تاج غریباں دے سر رکھن واہ محبوب سیانے

آپے لٹن آپے مارن آپے زبھا کریندے
آپ نوازن محرم کر کے سر پر تاج دھریندے

آپے پاڑن آپے سیون آپے لائِ بجھاون
آپ اجاڑن شہر دلاں دے آپے پھیر وساون

آپ دکھاون دکھیئے تائیں آپ کرن غمخاری
آپ حبیب طبیب دلاں دے دارو دین ازاری

صورتَ دلبر تے جند پرور سن توں بیبی رانی
تیرے باجھ نہیں ہور دوجی توں گھٹ وچ سمانی

حالَ حقیقت عاشق والی عرض کراں میں ساری
جویں شہنشاہ فرماوے حکم ہووے سرکاری

سدّ نجومی حالَ حقیقت اس پھٹے دل مردوں
اج دن پچھ لئیں متّ بھلکے مر وننجیں اس دردوں

تدھ پچھی گلّ دسنی آئی نہیں تیرے تھیں ڈریئے
اس مورت دی صورتَ تونہیں ہے بھینے شاہ پریئے

صیف-ملوکے دی ٹھگّ تونہیں لٹّ لیا جس راہی
دوروں بیٹھی نے چھک آندا گھتّ عشقوں گل پھاہی

ڈیرے تیرے دے در اتے ڈھٹھا آن بدیسی
جان جہان گھما سجن توں سر قربان کریسی ۔(4560)

مورت تیری کملا کیتا دانشمند سیانا
شہنشاہ مصر دا والی در در پھرے نمانا

اوڑک آن تیرے در ڈھٹھا کر کر بہتا ہیا
بھلا کرے ربّ تیرا بیبی سار شہدے دی لئیا

شاہ-پری پھر ہسّ کے کہندی سن ملکہ غمخارے
اپنے مونہوں بناویں گلاں جوڑ مسودے سارے

اوہ کتھے میں کتھے آہی سے کوہاں دیاں وتھاں
جوڑ مزاخ اولے بھینے کریں نکمیاں جھتھاں

ناری نعر پری میں بندی اوہ ہے آدم خاکو
میری اس دی نسبت کیکر نہ کر گلّ اس ساکوں

آدمیاں دا کم ہمیشہ بے وفائی کردے
اول لا پریت پیارے اکثر بازی ہر دے

محبوباں دا نہں لگاون کر کر مکر بھلاون
جاں دلدار ملے گل لاوے جھبدے ہی رجّ جاون

ٹھگی دغے فریب بتیرے کردے نال سئیاں دے
جاں دل وسّ کرن تاں پاون بھسّ سر وسّ پئیاں دے

پریاں نالوں ہور طرحاں دا آدمیاں دا چالا
ایہہ دو جنساں وکھو وکھی رلا نہ نسبت والا

پریاں دائم لوک وفائی پالن قول زبانی
جانی نالوں اتم جانن جس نوں آکھن جانی ۔(4570)

ساڈے بھانے آدمیاں دی یاری بہت نکاری
عاشق بن بدنام کریندے وچ ولایت ساری

جاں معشوق پیارا لبھے رجّ رجّ لین کلاوے
اس نئمت دا قدر نہ جانن کوئی ورلا ملّ پاوے

ملکہ-خاتوں بدرا-خاتوں بدھے ہتھ شتابی
منت کرکے شاہ-پری ولّ ہوئیاں پھیر جوابی

تیری ساڈی مہر محبت گوڑہا بھائی چارا
بہت پیارا مٹھا کڑیئے حدوں بیشمارا

اساں شہزادے نال پکائے پکے قول اگیرے
اﷲ بھاوے میل دیانگے شاہ-پری سنگ تیرے

ہتھ تیرے ہن لاج اساڈی بول کریں اوہ سچے
نہیں تاں اسیں قیامت توڑی اس ولوں ہاں کچے
اسیں بھی اتھے شاہ ملک دے اوہ شاہ مصر شہر دا
دوجا اس وڈیائی کیتی جیسی کوئی نہ کردا

اس شریک بھرا سجن تھیں کریں نہیں شرمندے
رکھ لئیں پتّ ساڈی ایتھوں شاہ پریئے دل جندے

صاف جواب پری نے دتا سن توں ملکہ-خاتوں
نہ محرم نوں منہ نہ دساں اس گلوں باز آ توں

میں کوئی لنڈی اچکی ناہیں ماں پیو میرے کیہے
راہیاں نال کراویں یاری چھوڑ خیال اجیہے ۔(4580)

شان میری دی لایق جاتوئی اوہ مسافر کوئی
گلیئیں رلدیاں نوں منہ دساں لاہ شرم دی لوئی

کی دیدار میرا تکّ سکسی اوہ غریب بیچارا
نا لایق نوں کیوں دسالاں جوبن اپر اپارا

ایہو قدر میرا تدھ پایا واہ ملکہ واہ ملکہ
ایسے ویسے نونکد ملسی روپ میرے دا جھلکا

چور ہووے کوہ طور نہ جھلے نور حضوروں جھاتی
لنترانی آکھ اس تائیں ہو رہو چپّ چپاتی

ارنی ارنی بولے ناہیں کھہڑا ساڈا چھڈے
نہ محرم دیدار نہ پاسی لکھ چلیہے کڈھے

ماں ملکہ دی سندی آہی شاہ-پری دیاں گلاں
دل وچ فکر کیتوؤسُ ہن میں بھی کرن حمایت چلاں

ہسدی ہسدی اندر آئی کہیوسُ شاہ-پری نوں
ہے بیٹی منّ لئیں نہ موڑیں ساڈی عرض دھری نوں

کی ہویا جے ملکہ پچھے ہک واری منہ دسیں
سر سکے مچھّ مردے اتے ساون بدلی وسیں

چریں وچھنی ملکہ-خاتوں پھر تینوں ربّ میلی
اس شہزادے کڈھی قیدوں پھاتھی جان اکیلی

ملکہ نے اس قیدے اندر کل اقرار پکائے
تیرے نال ملانا کیتوسُ تاں دوئیے رل آئے ۔(4590)

ملکہ نے سنگ اس دے کیتیاں شرطاں قسم سوگنداں
تاں اس نے کڈھ آندا اوتھوں توڑ اجیہاں بنداں

تاہیں مڑ مڑ تیرے اگے کرے سوال بتیرے
کویں ایس گلوں رہِ آوے شرم اوہدی ہتھ تیرے

بدرا تائیں کہیں سہیلی مینوں بھی ماں ماتاں
اساں دوہاں دی بھی ایہہ خواہش من دھیے سن باتاں

کدے سوال نہ کیتا تینتھیں اساں دوہاں بھی اگے
کی ہویا اک گلّ منینگی بری تینوں کیوں لگے

کہیں مسافر راہی اس نوں نا لایق بیچارا
مصر شہر دا نہیں شاہزادہ لعلاں دا بنجارا

بادشاہی چھڈّ آیا ناہیں تیرے کارن بدیسیں
ایڈی ات نہ چنگی دھیے کیوں دیدار نہ دیسیں

گھر در ماپے بھیناں بھائی تخت ولایت سٹّ کے
ہاہو نیر سمندر ٹھلھا لین عشقَ دے لٹکے

بے انداز جہاز رڑھائیوسُ باز نہ آیا عشقوں
جرم گوائیوسُ قدر گھٹائیوسُ کی پھل پایا عشقوں

عیشاں سٹیاں کداں کٹیاں کیتیاں چوڑ ترٹیاں
تدھ پچھے اوہ پربت کچھے واہ دتیاں تدھ کھٹیاں

باپ تیرے تھیں باپ اوہدا بھی گھٹّ نہیں شاہزادہ
کیوں اپنا مل پاویں دھیے اس تھیں بہت زیادہ ۔(4600)

لایق قدر تیرے دے کہڑا اس تھیں ہور اچیرا
اوہ شاہاں دا شاہ ہے دھیے ہر کوئی اسدا چیرا

کی ہویا اج عشقَ تیرے نے ہولا کیتا ککھوں
باپ اوہدے تھیں منگیا لوڑیں وال نہ دیوے لکھوں

ہک واری دیدار دسن تھیں شان کریں شرماندی
ربّ ڈاڈھا تکّ اے دھیے لکھی کی کرماں دی

دے دیدار ہک وار شہزادے پال اقرار اساڈے
بولن جوگے تاہیئیں ہوئیے لحن ادھار اساڈے

جو اس نال اساڈے کیتی کسے طرحاں نہیں مکدی
توں ہک واری مکھ وکھاویں تاں ایہہ چنتا چکدی

شاہ-پری فرماندی مائیے کی تساڈی مرضی
پریاں خبر ہوئی تاں لکھسن باپ میرے ولّ عرضی

بیٹی تیری ہلی کلچھن آدمیاں منہ لاندی
مرد بیگانے نال یرانے عشقَ کماون جاندی

جاں شاہپال سنی گلّ ایسی بھڑک لگوسُ سینے
جلدی مینوں مار گوائے نالے اس مسکینے

یا مجھ قید رکھے وچ گھر دے بند کرے اس پاسوں
نال تساڈے ملن نہ دیوے جان برے وسواسوں

موتے نالوں سخت وچھوڑا بن بدرا کد جالاں
ایڈ قضیے سجھدے مائی کیکر مکھ دسالاں ۔(4610)

پریاں نال میرے جو آئیاں بھنک پئی جے اوہناں
پل وچ اسنوں کرن ازائیں غضب قہر دا جنہاں

لہو میرے نہاؤ ناہیں ملکہ بدرا مائی
بابل باب برا کر مارے جے اوہ سنے خطائی

مائی کہندی سن نی دھیے باپ تیرے شاہپالے
علم کلام کتاباں پڑھیاں غیبی خبر دسالے

لکھے اپنے وچ اوہناں نے ایہہ گلّ ڈٹھی ہوسی
آدمیئیں سنگ دھی میری دی قسمت اگھڑ کھلوسی

لیکھ اول دے واچ دھننانے پھر کیوں غصہ خاصی
کی دھر دوش تیرے سر بیٹی مندا حالَ کراسی

پھیر بدیع-جمال پری نے کیتی چپّ جوابوں
ماؤ دھیاں چپّ ہوئیاں سبھو گلّ ٹھپی اس بابوں

جاں کوئی سائت گزری ایویں شاہ-پری پھر اٹھی
جاگے طالع نیت پئیاں دے عاشق دے ولّ ترٹھی

آیا ربّ کریمی اتے پئی قبول یتیمی
بے مہراں رل مہراں پائیاں واہ واہ صفت رحیمی

جس ویلے ربّ مہریں آوے ڈھلّ نہ لگدی ماسہ
وتئزُ من تشائ واہ واہ اس دا پاسہ

کھوہ پیا ہو لونڈا وکیا پیغمبر کنانی
باراں برساں دی کڈھ قیدوں ترت دتی سلطانی ۔(4620)

ناروں چا گلزار بنایا ابراہیم نبی تے
گنتر کی محمد بخشا کردا لطفَ سبھی تے

شاہ-پری اٹھ آکھن لگی ملکہ-خاتوں تائیں
آ اس باغ تیرے دے اندر چلیئے سیر ہوائیں

ملکہ دے دل خوشیاں ہویا مولٰی آساں لائیاں
ہک دوجی دی انگل پھڑ کی باغے اندر آئیاں

ٹر ٹر سیر کرن وچ باغے پھر پھر لین ہوائیں
چوک عراق پھہارے ویکھن چشمے حوض سرائیں

رنگ-محلّ چوبارے دھولر بھورھے باراں دریاں
اس حضوری باغے اندر پر نہ مارن پریاں

سبزہ وانگ پوشاک خضر دی پاک ہویا جل نہاکے
پھلّ گلاب سکندر وانگر بیٹھے تخت سہاکے

ناز آزاد صحیح سلامت جھولن سرو کھلوتے
کلیاں بنھ قطاراں کھلھیاں درِ-یتیمِ پروتے

نرگس مست محبت کیتا شاہ-پری دیاں نیناں
عرض کرے سر کڈھ شگوفا میں بھی درشن لینا

ہتھ کھلھار چنار کھلوتے زاہد ہار کنارے
کرن دوائیں مولٰی سائیں پری دکھا کر مارے

سوہا مکھ کشادہ کر کے بن تن روپ اجالا
وچلا داغ وچھوڑے والا کھولھ دسے گل لالا ۔(4630)

کیلے کھلے اکیلے جھولن شاہ-پری ولّ پکھے
آکھن ٹھنڈے ہو کے کھاؤ چرخ پھلے دے رکھے

اٹھ اٹھ نمدی شاخ چمبے دی جویں گورو ولّ چیلا
گل عباسی مار اواسی کہے نشے دا ویلا

شاہ-پری مکھ دسن لگی بھکھ چکسی سکھ پاساں
تروٹک جاسی نشہ چڑھیگا جاں انگ اس سنگ لاساں

رنگارنگ بہار پھلاں دی جیوں کڑیاں وچ میلاں
بھر بھر چھجّ پھلاں دے کڈھن ویلاں دین رویلاں

سمبھل سرت پری ولّ تکدا سنبل کھلے والیں
ساوا پیلا ہو ستبرگا کہندا مکھ وکھالیں

اچا ہو سفیدا نازک تکدا راہ پری دا
ہار شنگار نہ گنتر جوگا ڈالی ہری بھری دا

سیؤ سواد دار کھلوتے ناکھاں مصری جیہیاں
تارن نظراں رکھ چمن دے سجریاں تے بیہیاں

چائی امب کھلوتے ڈالی امب گئے سن بھاروں
شاہ-پری رس چوپے ساڈی یا خوش ہوئے اچاروں

خوب خبانی سی رنگ رتی داغ نہ رتی لگا
شاخاں لٹک زمیں پر آئیاں ملّ پری دا اگا

تربوزے خربوزے مٹھے سردے ہرے بھرے سن
گلگل چٹے کھٹے مٹھے نمبو سنگترے سن ۔(4640)

کھلے بٹنگ بیٹنک کنارے پکّ ہوئے رس والے
شاہپری ولّ ڈگّ ڈگّ پیندے متّ سانوں مکھ ڈالے

سچے موتی ڈلھ ڈلھ کردے گچھے بھرے انگوراں
داکھاں مل مل باخاں جھو جنّ آلے دین کھجوراں

لال گلاب ہوئے رنگ رتے دانے پکّ اناروں
آکھن شاہ-پری منہ پاوے مہر پوے سرکاروں

نرم انجیر سی کھیر بہشتی لذتدار الوچے
نغزک کھوڑ بادام چھوہارے لٹک رہے ہر کوچے

توت شتوت بھر وہیاں سوہیاں گوشے بگے پیلے
سیؤ بیر چوپھیر چمن دے میوے رنگ رنگیلے

جانوراں دے لنگر لائے کوہاں وچ کوُ کوہاں
ہر ہر پنکھی چاہے شالہ پری کہے میں کوہاں

رومبل گچھے چھپدے کچھے پری نہ پچھے سانوں
متّ مچھر تکّ غصے ہووے باہر کڈھے بستاں نوں

باغ بہار بازاروں رونق ہر ہر وچ چوراہے
املتاسے پھلیاں لمکن چور لگے جیوں پھاہے

رتّ بسنت بہار پھلاں دی نویاں شاخاں سروآں
آہلنیاں پر بستر کیتے بہہ آرام تد روآں

ارا ذکر کبوتر کردے نیویں اچے ہو کے
کوئل نفل کرت پڑھدی قاضی ہار کھلوکے ۔(4650)

بن بن کے بن ککڑ دیون بانگے وانگو بانگاں
بھجّ بھجّ رلدے سفیں ممولے سن سن کوکاں چانگاں

عید پڑھن جیوں ملاں آون نیلا بانا طوطے
پڑھ تک بھیریں ہو متوجء کرن قیام کھلوتے

مینا حمد ثنائ پکارے شکر گزارن گھگیاں
شاہ-پری وچ باغے آئی اج مراداں پگیاں

کالے بھور پھلاں پر پھردے گان خوشی دیاں باراں
دائم رہے بہار چمن دی کرن دعا ہزاراں

عجب سماں لگا وچ باغے چیکن کھوہ جھلاواں
بوڑیئے قوبے گل لگّ ملدے جویں بھرا بھراواں

ٹنڈاں بھر بھر پانی ڈولھن وانگو دکھیا نیناں
مڑ جاون جیوں ٹور بھراواں گھر ول جاون بھیناں

ہینا ہو چلے سر گرداں پانی آڈے والا
جیوں شہروں شاہزادہ ٹردا لے کے دیس نکالا

کھوہ وچ پانی بولے رووے جیوں پتّ وچھڑے بابل
پانی ہر کیارے پھردا جیوں ہر بوہے راول

اس کھوہوں سی پانی پیندا عاشق مرد بیچارا
صیف-ملوکے دے غم کولوں کھوہ گنیا دکھ یارا

شاہ-پری تے ملکہ-خاتوں باغ اندر سیلانی
حوراں نالوں سرس جوانی چلن چال گمانی ۔(4660)

صیف-ملوک شہزادے والا جس پاسے سی ڈیرہ
اہلے اہلے اس بغیچے آن کیتو نے پھیرا

نظر پیا شاہزادہ دوروں عجب-جمال پری نوں
سودا کرسی جاں تکّ لیسی اول وسط کھری نوں

شاہزادہ مدھ پی کے بیٹھا بہت شرابوں مستی
دلبر ولّ خیال دلے دا دور کیتی ہور ہستی

نشہ کمال شہزادے چڑھیا لال دسے رنگ رتا
لے قانون وجاون لگا جاں ہویا مدھ متا

کلیاں مندریاں بند ملے راس بنائے گھوڑے
ہر ہر تار مقام اپنے تے خوب سراں کر جوڑے

آپ شاہزادہ گاون لگا نال زبانے مصری
مسکر ساز وجائیوسُ جس دم جانوراں سدھّ وسری

جس ویلے مزہک وجاوے بول آواز داؤدی
دکھیاں دے دکھ جاون سارے ہسن کر خوش نودی

جدوں منئم ساز وجاندا وانگو مست خماراں
گوہڑی نیندر نینیں آوے زاہد شب بیداراں

اڈدے پنکھی ڈھہن زمیں تے کٹھیاں ہار نہ ہلدے
سر دھر اوہدیاں قدماں اتے سندے مرگ جنگل دے

جستا ساز جدوں پھر چھیڑے پاوے جان مویاں نوں
دے دے ہوش گھراں ولّ ٹورے سخت بے ہوش ہویاں نوں ۔(4670)

باکاں نوں کیتا سر قانوں ہر ہر تار سنواری
ستاں تاراں دی اسواری خوب وجائے ساری

بھیرو راگ الاپن لگا نال زبان قراری
رامکلی بھبھاس الاپے نالے دیوَ گندھاری

گاوے پھیر اساوری اگوں پھیر میاں بیراڑی
ٹوڈی رسنادار الاپے چڑھدی کلاں دہاڑی

خوب سراں کر گاون لگے کدے ہنڈولے راگے
درد وراگ سجن دی آتش جاگے نال بہاگے

سوہنی کونسیئے کماچی جاچے نال الاپے
جوگ پرج دے دوہڑے سن کے دکھیئے کرن سیاپے

مالکونس دی دھرپت گاوے پھیر خیال ہمبیرے
ریختیاں دی لذت کردا ٹپے نال کمبیرے

سورٹھ مٹھی راگنیاں دی گاوے پھیر جیجیونتی
دیسی تے ناراض الاپے رسنا نال بے انتی
کاہنڑیاں دا رنگ بناوے سوہنا سنگھ نہایت
شام بناں دن شام دکھاوے گاوے پھیر ولائت

درباری بھوپالی گاوے نٹ کلیان لاہوری
للتا دیگر وقت الاوے لوہڈھے پیشی غوری

سارنگ گاوے سن فرزنداں جو سارنگ دے خیشی
پوربیاں شاپر سنائے وقت وڈیری پیشی ۔(4680)

جنگلا تے بڈہنس الاپے بروآ ہور ملھاراں
کالے گھاٹ نیناں تھیں دسن ہنجھو مینہہ بہاراں

گلّ رکھ شاہ-پری دے شوقوں لیندا تان ہزاراں
غم دے نغمے سچ محمد دین گواہی تاراں

غزل رباعی ریختیاں نوں گاوے وچ سر دے
ویلاں دندے نین شتابی در سٹن وچ گردے

اچا تان اٹھال گاوے دوہڑے وچ جگر دے
زہر الودی کانی وانگر گھا کلیجے کردے

جھلی واء سجن دی پاروں چاوے چتّ اداسی
ہینا ہو کریندا عرضاں واؤ ولّ ارداسی

منّ سوال میرا ہک بھارا ہے خوش واؤ فجر دی
جے اوہ آپ نہیں منہ دسدا بو پچا دلبر دی

میں عاشق بے صبر بندے نوں چتّ نہیں جے لاندا
آپ کٹھے دے سر تے ناہیں قدم مبارک پاندا

پھیر گئیں تاں چا لیاویں دھوڑ اوہناں دے در دی
سرمہ پاواں نین سہاواں لایق ہوواں بصر دی

جاں ہو جاویں میرے ولوں پھیر پیا دے جائیں
خدمت کریں سلام پچائیں آکھیں دے دوائیں

اسیں نہیں پجّ سکدے اوتھے جس سنگ پریتاں لائیاں
یار پیارے ٹور لیاویں کول اساڈے سائیاں ۔(4690)

درد فراقَ سجن دے کیتا میں ہولا ہک ککھوں
لکھاں ککھّ اڈائیں واؤُ ایہہ بھی جان ہک لکھوں

لئیں اڈا مینوں بھی ایتھوں اندر دھوڑاں غرداں
لکھ کوہاں دے کھڑیں مریندا کر کرکے سر-گرداں

تختوں چائ پیا دی نگری جا گلیاں وچ سٹیں
بھلا کریں ایہہ نال غریباں اجر الہوں وٹیں

نہں لگایا تے دکھ پایا اپنا جرم گوایا
ایہہ دل میرا گوشت بیرا سیخاں دے منہ لایا

زہر پیالہ عشقے والا پیتا کس پچایا
نکّ وچ آئے ساس محمد آس سجن دی تایا

عشقَ قصائی چھری وگائی کونہدا دے دے لتاں
چوہیں گٹھیں حکم اسے دا کس پاسے نس وتاں

عاقل تھیں بے عقل سدایا بھلّ گئیاں سبھ گتاں
ننگ ناموس سمبھال محمد دین سیانے متاں ۔