Punjabi Ghazals : Muhammad Junaid Akram

ਪੰਜਾਬੀ ਗ਼ਜ਼ਲਾਂ : ਮੁਹੰਮਦ ਜੁਨੈਦ ਅਕਰਮ

1. ਤੇਰੀ ਮਾਂ ਬੋਲੀ ਹੈ ਬੀਬਾ ਕੱਖਾਂ ਵਾਂਗ ਨਾ ਰੋਲ ਪੰਜਾਬੀ

ਤੇਰੀ ਮਾਂ ਬੋਲੀ ਹੈ ਬੀਬਾ ਕੱਖਾਂ ਵਾਂਗ ਨਾ ਰੋਲ ਪੰਜਾਬੀ ।
ਪੜ੍ਹ ਪੰਜਾਬੀ ਲਿਖ ਪੰਜਾਬੀ, ਗ਼ੈਰਤਮੰਦਾ ਬੋਲ ਪੰਜਾਬੀ ।

ਅਪਣੀ ਮਾਂ ਬੋਲੀ ਨੂੰ ਛੱਡਕੇ ਕਾਹਨੂੰ ਦਰ ਦਰ ਰੁਲਦੇ ਫਿਰੀਏ
ਸਾਡੀ ਜਿੰਦ 'ਤੇ ਜਾਨ ਪੰਜਾਬੀ ਸਾਡੇ ਦਿਲ ਦੇ ਕੋਲ ਪੰਜਾਬੀ ।

ਚੜ੍ਹਦੇ ਤੋਂ ਲਹਿੰਦੇ ਤੀਕਰ 'ਤੇ ਪੂਰਬ ਤੋਂ ਪੱਛਮ ਤੀਕਰ,
ਗੋਲ ਏ ਸਾਰੀ ਦੁਨੀਆ ਇਸ ਵਿਚ ਲਾਵੇ ਚੱਕਰ ਗੋਲ ਪੰਜਾਬੀ ।

ਅਬੁਲਕੈਸ਼, ਖ਼ਿਆਮ ਤੇ ਹਾਫ਼ਿਜ਼, ਗਾਲਿਬ, ਮੀਰ, ਇਕਬਾਲ ਤੇ ਹਾਲੀ,
ਬੁੱਲ੍ਹਾ, ਵਾਰਿਸ, ਬਾਹੂ, ਜੰਮ ਕੇ ਖੋਲ੍ਹੇ ਸਭ ਦੇ ਪੋਲ ਪੰਜਾਬੀ ।

ਇੱਕੋ ਚਾਅ ਏ ਮਰਦੇ ਦਮ ਤੀਕਰ ਮੈਂ ਇਹਦੀ ਸੇਵਾ ਕਰਸਾਂ,
ਇਹ ਏ ਸੰਮੀ ਮੇਰੇ ਲਈਂ ਤੇ ਮੈਂ ਹਾਂ ਇਹਦਾ ਢੋਲ ਪੰਜਾਬੀ ।

ਅਪਣੀ ਅਪਣੀ ਬੋਲੀ ਦੇ ਵਿਚ ਸਾਰੀ ਦੁਨੀਆ ਪਈ ਕੁਰਲਾਵੇ,
ਜੋ ਕੁਝ ਮਰਜ਼ੀ ਬੋਲਣ ਸਾਰੇ ਸਭ ਤੋਂ ਭਾਰਾ ਬੋਲ ਪੰਜਾਬੀ ।

ਗ਼ੈਰਾਂ ਬੋਲੀਆਂ ਬੋਲਣ ਨਾਲ 'ਜੁਨੈਦ ਅਕਰਮ' ਜੋ ਗੁੰਝਲ ਪੈ ਗਏ,
ਬੋਲ ਕੇ ਅਪਣੀ ਮਾਂ ਦੀ ਬੋਲੀ ਦਿੱਤੇ ਸਾਰੇ ਖੋਲ੍ਹ ਪੰਜਾਬੀ ।

2. ਮਾਰ ਉਡਾਰੀ ਸੋਚ ਪੰਖੇਰੂ ਅਸਮਾਨਾਂ ਤਕ ਜਾਂਦੇ

ਮਾਰ ਉਡਾਰੀ ਸੋਚ ਪੰਖੇਰੂ ਅਸਮਾਨਾਂ ਤਕ ਜਾਂਦੇ ।
ਵੰਨ-ਸਵੰਨੇ ਮੌਜ਼ੂ, ਮਾਰ ਕਲਾਵੇ, ਘੇਰ ਲਿਆਂਦੇ ।

ਤੀਲਾ-ਤੀਲਾ ਕਰਕੇ ਕੱਠਾ ਹਰਫ਼ ਪਟਾਰੀ ਵਿੱਚੋਂ,
ਮਿਸਰਿਆਂ ਦੀ ਗਾਨੀ ਵਿਚ ਜੜਕੇ ਸੋਹਣੇ ਸ਼ਿਅਰ ਬਣਾਂਦੇ ।

ਜੀਹਨਾਂ ਲਿਖਿਆਰਾਂ ਨੂੰ ਸ਼ਿਅਰੀ ਸੂਝ ਅਤਾ ਹੋ ਜਾਂਦੀ,
ਸ਼ਿਅਰਾਂ ਅੰਦਰ ਸ਼ਿਅਰੀਅਤ ਦਾ ਸੋਹਣਾ ਰੂਪ ਸਜਾਂਦੇ ।

ਪੂਰਾ ਟੁੱਲ ਲਾਇਆਂ ਵੀ ਸ਼ਾਇਰੀ ਕੀਤੀ ਜਾ ਨਹੀਂ ਸਕਦੀ,
ਉਸ 'ਤੇ ਖ਼ਾਸ ਕਰਮ ਰੱਬ ਜੀ ਦਾ ਜਿਸਨੂੰ ਸ਼ਿਅਰ ਸੁਝਾਂਦੇ ।

ਅਪਣੇ ਤੋਂ ਬਹੁਤੇ ਛੋਟੇ ਨਾਲ ਪਿਆਰ ਕਦੇ ਨਾ ਪਾਈਏ,
ਨਿੱਕੀਆਂ ਉਮਰਾਂ ਵਾਲੇ ਸੱਜਣ ਦਿਲ ਨੂੰ ਬੜਾ ਸਤਾਂਦੇ ।

ਬੇਪਰਵਾਹੀਆਂ ਉਹਦੀਆਂ ਸਾਨੂੰ ਬੇਪਰਵਾਹ ਕਰ ਦਿੱਤਾ,
ਪਹਿਲਾਂ ਵਾਂਗ ਅਸੀਂ ਵੀ ਉਹਨੂੰ ਹੁਣ ਨਹੀਂ ਰੋਜ਼ ਬੁਲਾਂਦੇ ।

ਉਹ ਵੀ ਸ਼ਾਇਰ ਬਣ ਜਾਂਦਾ 'ਤੇ ਕਿੰਨਾਂ ਚੰਗਾ ਹੁੰਦਾ,
ਸ਼ਿਅਰਾਂ ਦੇ ਵਿਚ ਇਕ-ਦੂਜੇ ਨੂੰ ਦਿਲ ਦਾ ਰੋਗ ਸੁਣਾਂਦੇ ।

ਕਾਸ਼ 'ਜੁਨੈਦ ਅਕਰਮ' ਜੀ ਉਹਦੇ ਸ਼ਾਇਰੀ ਪੱਲੇ ਪੈਂਦੀ,
ਮੁਸ਼ਕਿਲ ਹੱਲ ਹੋ ਜਾਂਦੀ ਉਹਨੂੰ ਸ਼ਿਅਰਾਂ ਵਿਚ ਮਨਾਂਦੇ ।

3. ਬੇਕਸੋ, ਮਜ਼ਲੂਮੋਂ ਸਾਡੇ ਨੇੜੇ ਆਉ

ਬੇਕਸੋ, ਮਜ਼ਲੂਮੋਂ ਸਾਡੇ ਨੇੜੇ ਆਉ ।
ਜ਼ਾਲਮੋ 'ਤੇ ਫ਼ਿਰਓਣੋਂ ਸਾਥੋਂ ਦੂਰ ਹੋ ਜਾਉ ।

ਵੇਲੇ ਦੇ ਨਮਰੂਦਾਂ ਦੇ ਨਾਲ ਜੰਗ ਅਸਾਡੀ,
ਸਾਨੂੰ ਦਹਿਸ਼ਤ ਗਰਦੀ ਦੇ ਨਾ ਖ਼ਾਤੇ ਪਾਉ ।

ਇਨਸਾਨਾਂ ਦੀਆਂ ਖੱਲਾਂ ਨੋਚਣ ਵਾਲਿਉ ਲੋਕੋ,
ਸਾਨੂੰ ਇਨਸਾਨੀਅਤ ਦਾ ਨਾ ਸਬਕ ਸਿਖਾਉ

ਸਾਡਾ ਮਜ਼ਹਬ ਪਿਆਰ ਮੁਹੱਬਤ, ਅਮਨ ਸਿਖਾਂਦਾ,
ਸਾਡਾ ਦੀਨ ਇਹ ਕਹਿੰਦਾ ਵੈਰ-ਵਿਰੋਧ ਮੁਕਾਉ ।

ਕੀਨਾ-ਪਰਵਰ ਝੂਠੇ ਅਤੇ ਮੁਨਾਫ਼ਕ ਸਭ ਨੂੰ,
ਯਾਰ 'ਜੁਨੈਦ ਅਕਰਮ' ਜੀ ਸਾਥੋਂ ਦੂਰ ਹਟਾਉ ।

4. ਝੂਠ ਦੀ ਖ਼ਾਤਰ ਹੀ ਮਰ-ਮੁੱਕੀਏ, ਇਹ ਨਹੀਂ ਹੋਣਾ

ਝੂਠ ਦੀ ਖ਼ਾਤਰ ਹੀ ਮਰ-ਮੁੱਕੀਏ, ਇਹ ਨਹੀਂ ਹੋਣਾ ।
ਹੱਕ-ਸੱਚ ਦੀ ਗੱਲ ਕਰਦੇ ਰੁਕੀਏ, ਇਹ ਨਹੀਂ ਹੋਣਾ ।

ਦੁਸ਼ਮਨ ਆਣ ਖਲੋਤੇ ਸਾਡੇ ਬੂਹੇ ਉੱਤੇ,
ਅੰਦਰ ਵੜ ਕੇ ਛੁਪੀਏ-ਲੁਕੀਏ ਇਹ ਨਹੀਂ ਹੋਣਾ ।

ਪਿਆਰ-ਮੁਹੱਬਤ ਦੇ ਦਾਈ ਹਾਂ ਦੁਨੀਆਂ ਦੇ ਵਿਚ,
ਪਰ ਫਿਰਓਨਾਂ ਅੱਗੇ ਝੁਕੀਏ ਇਹ ਨਹੀਂ ਹੋਣਾ ।

ਕੱਠਿਆਂ ਨਹੀਂ ਰਹਿਣਾ 'ਤੇ ਘਰ ਨੂੰ ਛੱਡ ਜਾਨੇਂ ਆਂ,
ਵਿਹੜੇ ਦੇ ਵਿਚ ਕੰਧਾਂ ਚੁੱਕੀਏ ਇਹ ਨਹੀਂ ਹੋਣਾ ।

ਖਾਂਦੇ-ਪੀਂਦੇ ਹੋਣ ਪਰ ਹੋਵੇ ਜ਼ਾਤ ਕਮੀਨੀਂ,
ਐਸੇ ਘਰ ਵਿਚ ਮੁੰਡਾ ਢੁੱਕੀਏ ਇਹ ਨਹੀਂ ਹੋਣਾ ।

5. ਪਲਕਾਂ ਨੂੰ ਪਏ ਕਰਦੇ ਨਮ

ਪਲਕਾਂ ਨੂੰ ਪਏ ਕਰਦੇ ਨਮ ।
ਤੇਰੇ ਹਿਜਰ ਫ਼ਿਰਾਕ ਦੇ ਗ਼ਮ ।

ਰੋਕਿਆਂ ਹੰਝੂ ਰੁਕਦੇ ਨਹੀਂ,
ਮਾਰਾਂ ਚੀਕਾਂ ਜ਼ਮ ਜ਼ਮ ਜ਼ਮ ।

ਮਾਹੀ ਬਾਝ ਨਾ ਲੰਘੇ ਪਲ,
ਔਖੇ ਹੁੰਦੇ ਜਾਂਦੇ ਦਮ ।

ਪੁੱਠਿਆਂ ਇਸ਼ਕ ਦੀ ਸੂਲੀ 'ਤੇ,
ਟੰਗ ਕੇ ਲਾਹ ਲਉ ਮੇਰਾ ਚੰਮ ।

ਦਰਦ ਫ਼ਿਰਾਕ ਦਾ ਮੁੱਕੇ ਤਦ,
ਕਰ ਦਏ ਹੁਸਨ ਤੇਰਾ ਜੇ ਦਮ ।

ਖ਼ੂਨ ਸਫ਼ੈਦ ਹੋਏ ਸਭ ਦੇ,
ਯਾ ਫ਼ਿਰ ਗਏ ਰਗਾਂ ਵਿਚ ਜੰਮ ।

ਉਹੋ ਕੌਮਾਂ ਜ਼ਿੰਦਾ ਰਹਿਣ,
ਕਰਿਆ ਕਰਨ ਜੋ ਹਰ ਦਮ ਕੰਮ ।

ਵਕਤ ਗਵਾਚਾ ਨਹੀਂ ਲੱਭਦਾ,
ਲਭਦਿਆਂ ਲਭਦਿਆਂ ਪੈ ਗਏ ਖੰਮ ।

ਹਰ ਕੋਈ ਯਾਰ ਨਹੀਂ ਹੁੰਦਾ,
ਪੱਲੇ ਬੰਨ੍ਹ 'ਜੁਨੈਦ ਅਕਰਮ' ।

6. ਰਾਸਾਂ ਪਕੜ ਕਲਮ ਦੀਆਂ ਲਫ਼ਜ਼ਾਂ ਸ਼ਿਅਰ ਨਮਾਜ਼ ਏ ਨੀਤੀ

ਰਾਸਾਂ ਪਕੜ ਕਲਮ ਦੀਆਂ ਲਫ਼ਜ਼ਾਂ ਸ਼ਿਅਰ ਨਮਾਜ਼ ਏ ਨੀਤੀ ।
ਸ਼ੌਕ ਦੇ ਘੋੜੇ ਉੱਤੇ ਸੋਚਾਂ ਫੇਰ ਸਵਾਰੀ ਕੀਤੀ ।

ਇਸ਼ਕ ਦੇ ਪੈਂਡੇ ਚਾੜ੍ਹ ਕੇ ਸਾਨੂੰ ਹੁਸਨ ਹੋਰੀਂ ਲੁਕ ਬੈਠੇ,
ਭਾਲ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੀ ਕਰਦੇ ਕਰਦੇ ਉਮਰ ਅਸਾਡੀ ਬੀਤੀ ।

ਉਸ ਮਸਤਾਨੇ ਨੂੰ ਫਿਰ ਮੁੜਕੇ ਹੋਸ਼ ਕਦੀ ਨਹੀਂ ਆਇਆ,
ਉਹਦੇ ਮੈਅਖ਼ਾਨੇ ਚੋਂ ਜਿਸਨੇ ਇਸ਼ਕ ਸ਼ਰਾਬ ਏ ਪੀਤੀ ।

ਯਾਦ ਸੱਜਣ ਦੀ ਦਿਲ ਵਿਚ ਰੱਖ ਕੇ ਦਿਲ ਚੋਂ ਨਿੱਤ ਮੁਕਾਈਏ,
ਹਿਰਸ-ਹਵਸ ਸ਼ੈਤਾਨੀ ਸੋਚਾਂ ਨਾਲੇ ਗੰਦ ਪਲੀਤੀ ।

ਉਹਦੇ ਪਿਆਰ ਸੰਦੇਸੇ ਚੁੰਮ ਚੁੰਮ ਅੱਖੀਆਂ ਦੇ ਨਾਲ ਲਾਈਏ,
ਜੀਹਨੇ ਪ੍ਰੇਮ ਕਹਾਣੀ ਸਾਡੀ ਕੀਤੀ ਫੀਤੀ ਫੀਤੀ ।

ਕਿਧਰੇ 'ਤੇ ਕੋਈ ਆਲਮ ਆਮਿਲ ਦਿਸਦਾ ਪੰਧ ਵਿਖਾਉਂਦਾ,
ਜੀ ਕਰਦਾ ਸੀ ਮੇਰਾ ਰੱਬਾ ਮੈਂ ਵੀ ਜਾਂ ਮਸੀਤੀਂ ।

ਇੱਕੋ ਰੂਪ 'ਜੁਨੈਦ ਅਕਰਮ' ਜੀ ਚਾਰੇ ਵੰਨੇ ਦਿੱਸੇ,
ਆਪੇ ਮੀਆਂ ਫ਼ਸੀਹਤ ਜਿਹੜਾ ਬਣਦਾ ਫਿਰੇ ਨਸੀਤੀ ।

7. ਕਿਉਂ ਪੱਥਰ ਦਿਆ ਬੁੱਤਾ ਤੇਰੀ ਸਰਦਲ 'ਤੇ ਸਿਰ ਭੰਨਾਂ

ਕਿਉਂ ਪੱਥਰ ਦਿਆ ਬੁੱਤਾ ਤੇਰੀ ਸਰਦਲ 'ਤੇ ਸਿਰ ਭੰਨਾਂ ।
ਤੂੰ ਜੇ ਮੇਰੀ ਕਦਰ ਨਹੀਂ ਕਰਦਾ ਮੈਂ ਕਿਉਂ ਤੈਨੂੰ ਮੰਨਾਂ ।

ਮੇਰੇ ਬਾਅਦ ਫਰੋਲੇਂਗਾ ਜਦ ਵਰਕ ਕਿਤਾਬ ਮੇਰੀ ਦੇ,
ਭਰਿਆ ਹੋਸੀ ਤੇਰੀ ਪਿਆਰ ਕਹਾਣੀ ਦਾ ਹਰ ਪੰਨਾਂ ।

ਯਾਰ ਗਵਾ ਬੈਠੇ 'ਤੇ ਬੰਦਾ ਹੱਥ ਈ ਮਲਦਾ ਰਹਿੰਦੈ,
ਏਹੋ ਸਬਕ ਪੜ੍ਹਾਂਦਿਆਂ ਤੈਨੂੰ ਉਮਰ ਵਿਹਾਈ ਚੰਨਾਂ ।

ਇਸ਼ਕ ਤੇਰੇ ਵਿਚ ਸੋਹਣਿਆ ਭੈੜਾ ਹਾਲ ਅਸਾਡਾ ਹੋਇਆ,
ਫਸ ਗਈ ਜਾਨ ਸਕੰਜੇ ਦੇ ਵਿਚ ਜਿਉਂ ਬੇਲਨ ਵਿਚ ਗੰਨਾਂ ।

ਲਗਦਾ ਏ ਜੇ ਸ਼ਹਿਰ ਅਸਾਡੇ ਸੱਜਣ ਨੇ ਮੁੜ ਆਉਣਾ,
ਲੋਕਾਂ ਬੱਤੀਆਂ ਨਾਲ ਸਜਾਇਆ ਹਰ ਕੋਠਾ ਹਰ ਬੰਨਾਂ ।

ਖ਼ਸਮਾਂ ਬਾਝ ਵੀ ਅਪਣਾ ਆਪ ਸੰਭਾਲਣ ਤੋੜ ਹਿਆਤੀ,
ਉਹੋ ਘਰ ਦੀਆਂ ਰਾਖੀਆਂ ਹੋਸਨ ਉਹੋ ਨਸਲੀ ਰੰਨਾਂ ।

ਰੱਬ ਈ ਰਾਖੀ ਕਰੇ 'ਜੁਨੈਦ ਅਕਰਮ' ਹੁਣ ਦੇਸ ਮੇਰੇ ਦੀ,
ਥਾਂ ਥਾਂ ਚੋਰਾਂ ਲੁੱਟ ਮਚਾਈ ਥਾਂ ਥਾਂ ਲਾਈਂਆਂ ਸੰਨ੍ਹਾਂ ।

8. ਨਿੱਘ ਦਿਲਾ ’ਚੋਂ ਮੁੱਕੀ ਚਾਰ-ਚੁਫ਼ੇਰੇ ਛਾ ਗਈ ਸਰਦੀ

ਨਿੱਘ ਦਿਲਾ ’ਚੋਂ ਮੁੱਕੀ ਚਾਰ-ਚੁਫ਼ੇਰੇ ਛਾ ਗਈ ਸਰਦੀ ।
ਸੋਹਣਿਆ ਰੱਬਾ ਦੇਸ ਮੇਰੇ ਚੋਂ ਜਾਵੇਗੀ ਕਦ ਵਰਦੀ ।

ਜਦ ਵੀ ਘਰ ਦੇ ਘਰਦਾਰੀ ਦਾ ਕੰਮ ਸੰਭਾਲਣ ਲੱਗੇ,
ਟੱਪੇ ਚੌਕੀਦਚਾਂ ਕੋਠੇ ਕੀਤੀ ਗੁੰਡਾ-ਗਰਦੀ ।

ਟੁਰ ਗਏ ਸਾਰੇ ਗ਼ੈਰਤਮੰਦ ਸਿਆਸਤਦਾਨ ਅਸਾਡੇ,
ਹੀਜੜਿਆਂ ਦਾ ਦੌਰ ਵੇ ਰੱਬਾ ਲੋੜ ਅਸਾਨੂੰ ਨਰ ਦੀ ।

ਚੌਧਰ ਬੂਟਾਂ ਵਾਲਿਆਂ ਨੂੰ ਮਿਲ ਜਾਂਦੀ ਪਾਰ ਸਮੁੰਦਰੋਂ,
ਝੋਲੀ ਚੁੱਕ ਸਿਆਸਤ ਪਈ ਫਿਰ ਉਸਦਾ ਪਾਣੀ ਭਰਦੀ ।

ਮਰ ਮੁੱਕ ਗਈ ਏ ਗ਼ੈਰਤ ਲਗਦੈ ਸਰਕਾਰੋਂ ਦਰਬਾਰੋਂ,
ਦਿਲ ਦੇ ਜ਼ਖ਼ਮ ਦਿਖਾਈਏ ਕੀਹਨੂੰ ਨਹੀਉਂ ਦਿਸਦਾ ਦਰਦੀ ।

ਮਿਹਨਤ ਪਿਆਰ ਮੁਹੱਬਤ ਮੁੱਕੇ ਦੇਸ ਅਸਾਡੇ ਵਿੱਚੋਂ,
ਹਵਸ ਪ੍ਰਸਤੀ ਵਧ ਗਈ ਹਰ ਥਾਂ ਅਕਲ ਪਈ ਘਾ ਚਰਦੀ ।

ਮਾਂ ਦੀ ਇੱਜ਼ਤ ਦੇ ਰਖਵਾਲੇ ਪੁੱਤਰ ਹੋਏ ਕਪੁੱਤਰ,
ਵੰਨ-ਸਵੰਨੇ ਦੁੱਖ 'ਜੁਨੈਦ ਅਕਰਮ' ਪਈ ਧਰਤੀ ਜਰਦੀ ।

9. ਮਹਿਲ ਉਸਾਰਿਆ ਸੰਗ ਮਰਮਰ ਦਾ ਘਰ ਬਣਾ ਨਹੀਂ ਸਕਿਆ

ਮਹਿਲ ਉਸਾਰਿਆ ਸੰਗ ਮਰਮਰ ਦਾ ਘਰ ਬਣਾ ਨਹੀਂ ਸਕਿਆ ।
ਸੁੱਕਾ ਬਾਗ਼ ਉਗਾਇਆ ਪਰ ਮੈਂ ਮੀਂਹ ਵਰਸਾ ਨਹੀਂ ਸਕਿਆ ।

ਇਕ ਇਕ ਕਰਕੇ ਸਾਰੇ ਵੈਰੀ ਮਾਰ ਮੁਕਾਏ ਬਾਹਰੋਂ,
ਘਰ ਦੇ ਅੰਦਰੋਂ ਪਰ ਮੈਂ ਅਪਣਾ ਵੈਰ ਮੁਕਾ ਨਹੀਂ ਸਕਿਆ ।

ਚਾਰ ਚੁਫ਼ੇਰਿਉਂ ਚੱਲੇ ਤੀਰ ਨਿਸ਼ਾਨੇ 'ਤੇ ਨਹੀਂ ਲੱਗੇ,
ਪਰ ਉਹ ਨਜ਼ਰਾਂ ਦੇ ਤੀਰਾਂ ਤੋਂ ਦਿਲ ਬਚਾ ਨਹੀਂ ਸਕਿਆ ।

ਉਹ ਪੱਥਰ ਦਿਲ ਮੰਨਿਆਂ ਹੀ ਨਹੀਂ ਲੱਖ ਮਨਾਇਆ ਉਹਨੂੰ,
ਰੋ ਰੋ ਰੱਬ ਮਨਾ ਲਿਆ ਪਰ ਮੈਂ ਯਾਰ ਮਨਾ ਨਹੀਂ ਸਕਿਆ ।

ਜਿਸ ਤੇ ਮਾਨ 'ਜੁਨੈਦ' ਕਰਾਂ ਮੈਂ ਜਿਸਦੇ ਨਾਜ਼ ਉਠਾਵਾਂ,
ਅੱਜ ਤੀਕਰ ਮੈਂ ਐਸਾ ਸੋਹਣਾ ਬੁੱਤ ਬਣਾ ਨਹੀਂ ਸਕਿਆ ।

10. ਤੇਰੀ ਰਾਮ-ਕਹਾਣੀ ਦਾ ਏ ਇੱਕੋ ਹੱਲ

ਤੇਰੀ ਰਾਮ-ਕਹਾਣੀ ਦਾ ਏ ਇੱਕੋ ਹੱਲ ।
ਖ਼ਬਰੈ ਤੇਰੇ ਦਿਲ ਵਿਚ ਲਹਿ ਜਾਏ ਮੇਰੀ ਗੱਲ ।

ਜਿਹੜੀ ਪੈਲੀ ਦੇ ਵਿਚ ਵਾਹੁੰਦਾ ਜਿਹੜਾ ਹਲ,
ਉਹੋ ਈ ਮਾਲਕ ਉਹਦਾ ਉਹੋ ਖਾਵੇ ਫਲ ।

ਤਾਂ ਈ ਦੁਨੀਆ ਦੇ ਵਿਚ ਸਾਡਾ ਨਾਂ ਹੋਵੇਗਾ,
ਮਿਹਨਤ ਨਾਲ ਗੁਜ਼ਾਰਾਂਗੇ ਜਦ ਇਕ ਇਕ ਪਲ ।

ਜੰਨਤ ਦੋਜ਼ਖ਼ ਸਭ ਅਮਲਾਂ ਦਾ ਸਿੱਟਾ ਲੋਕੋ,
ਅਮਲਾਂ ਨਾਲ ਈ ਔਖੇ ਵੇਲੇ ਜਾਂਦੇ ਟਲ ।

ਕਹਿੰਦੇ ਹੈਨ ਸਿਆਣੇ ਉਹ ਬਰਬਾਦ ਏ ਹੋਇਆ,
ਜਿਸ ਦਾ ਅੱਜ ਤੋਂ ਚੰਗਾ ਨਹੀਂ ਆਉਣ ਆਲਾ ਕੱਲ੍ਹ ।

ਪਿੱਛੇ ਰਹਿ ਜਾਂਦੇ ਦਾ ਭੈੜਾ ਹਾਲ ਏ ਹੁੰਦਾ,
ਭੱਜਦੀ ਜਾਂਦੀ ਦੁਨੀਆ ਦੇ ਨਾਲ ਭੱਜ ਕੇ ਰਲ ।

ਨੀਯਤ ਨੇਕ ਹੋਵੇ ਤੇ ਕਿਹੜਾ ਕੰਮ ਨਹੀਂ ਹੁੰਦਾ,
ਕਰੀਏ 'ਤੇ ਹਰ ਕੰਮ ਦਾ ਆ ਜਾਂਦਾ ਏ ਬਲ ।

ਇਸ਼ਕ ਦਾ ਪੈਂਡਾ ਮੁਕਦਾ ਮੁਕਦਾ ਵੀ ਨਹੀਂ ਮੁਕਦਾ,
ਟੁਰਦੇ ਜਾਈਏ ਭਾਵੇਂ ਪੈਰ ਹੋ ਜਾਵਣ ਸੱਲ ।

ਨਾਮ 'ਜੁਨੈਦ ਅਕਰਮ' ਦੀਆਂ ਮੌਲਾ ਇੱਜ਼ਤਾਂ ਰੱਖੀਂ,
ਮੇਰਾ ਨਾਂ ਈ ਬਣ ਜਾਏ ਰੱਬਾ ਮੇਰੀ ਅੱਲ ।

  • ਮੁੱਖ ਪੰਨਾ : ਕਾਵਿ ਰਚਨਾਵਾਂ, ਮੁਹੰਮਦ ਜੁਨੈਦ ਅਕਰਮ
  • ਮੁੱਖ ਪੰਨਾ : ਪੰਜਾਬੀ-ਕਵਿਤਾ.ਕਾਮ ਵੈਬਸਾਈਟ