ਜਿੰਦਗੀ ਦਾ ਪੈਂਡਾ ਔਖਾ ਹੁੰਦਾ, ਗਲਤ ਵੀ ਠੀਕ ਹੀ ਹੁੰਦਾ। ਨਾ ਸਮਝ ਬੱਸ ਚਲਦਾ ਰਹਿ, ਇਹੀ ਤੇਰੇ ਲਈ ਚੰਗਾ ਹੁੰਦਾ। ਨਾ ਗੁਨਾਹ, ਨਾ ਗੁਨਾਹਗਾਰ ਕੋਈ, ਹਰ ਬੰਦਾ ਹੀ ਰੱਬ ਦਾ ਹੁੰਦਾ। ਨਾ ਵਸ ਤੇਰੇ, ਨਾ ਵਸ ਮੇਰੇ ਇਹ ਸਭ ਉਸਦਾ ਕਰਿਆ ਹੁੰਦਾ।

ਖੁਸ਼ੀ ਗਮੀ ਜਿਵੇਂ ਇੱਕ ਬਰਾਬਰ, ਤੂੰ ਤੇ ਮੈਂ ਹਾਂ ਇੱਕ ਬਰਾਬਰ, ਧੁੱਪ ਤੇ ਛਾਂ ਵੀ ਇੱਕ ਬਰਾਬਰ, ਜਾਤਾਂ-ਪਾਤਾਂ ਇੱਕ ਬਰਾਬਰ, ਨੇੜੇ-ਦੂਰ ਇੱਕ ਬਰਾਬਰ, ਵੈਰ- ਵਿਰੋਧ ਇੱਕ ਬਰਾਬਰ, ਹਰ ਹਾਲਾਤ, ਨਾ ਬਹੁਤਾ ਸੋਚ, ਭੇਤ- ਅਭੇਤ, ਸਭ ਇੱਕ ਬਰਾਬਰ ।

ਬੇਗੈਰਤ ਦੁਨੀਆਂ ਦੇ ਵਿੱਚ, ਅਣਖ ਪੁਗਾਵੇ ਕੋਈ ਕੋਈ। ਵਿੱਚ ਮਦਾਨੇ ਅਣਖੀ ਬੰਦਾ ਮਰਦ ਸੂਰਮਾ ਕੋਈ ਕੋਈ। ਨਾ ਦੇਖੇਂ ਨਫਾ ਨੁਕਸਾਨ, ਇੱਜ਼ਤ ਹੀ ਉਸਦਾ ਅਭਿਮਾਨ, ਪਹੁੰਚੇ ਚਾਹੇ ਕਿਸੇ ਵੀ ਅਸਥਾਨ, ਅਣਖਾ ਵਾਲੇ ਕਰਨ ਮਾਣ, ਸ਼ਰਮਿੰਦਾ ਹੋਵੇ ਕੋਈ ਕੋਈ। ਚੜ੍ਹਦੇ ਸੂਰਜ ਨੂੰ ਹੋਣ ਸਲਾਮਾਂ, ਲਹਿੰਦੇ ਨਾਲ ਖੜਦਾ ਕੋਈ ਕੋਈ। ਹਰ ਬੰਦਾ ਚਾਹੇ ਖੜ੍ਹਨਾ ਸੁੱਖ ਵਿੱਚ, ਦੁੱਖ ਵਿੱਚ ਖੜਦਾ ਕੋਈ ਕੋਈ। ਹਰ ਇੱਕ ਦੇਵੇ ਨਸੀਹਤਾਂ ਦੁੱਖ ਸੁੱਖ ਵਿੱਚ, ਮਾੜੇ ਨੂੰ ਮਾੜਾ ਆਖੇ ਕੋਈ ਕੋਈ। ਕਹਿੰਦੇ ਇਹ ਭਾਗਾਂ ਦੇ ਵਿੱਚ ਸੀ ਲਿਖਿਆ, ਮੁਸੀਬਤਾਂ ਨੂੰ ਗਲ ਲਾਵੇ ਕੋਈ ਕੋਈ।

ਮੈਂ ਨਾਂ ਆਖਾਂ ਤੂੰ ਬਣ ਚਲਾਕ, ਪਰ ਅਪਣੇ ਹੱਕ ਦੀ ਗੱਲ ਤਾਂ ਕਹਿ। ਮਿਹਨਤ ਕਰਕੇ ਕੱਦ ਉੱਚਾ ਕਰ, ਪਰ ਚੌਕਸ ਚਾਰ ਚੁਫੇਰੇ ਤੋਂ ਰਹਿ। ਰਿਸ਼ਤੇ ਨਾਤੇ ਖੂਨ ਪੀਣੀਆਂ ਜੋਕਾਂ, ਦਿਲ ‘ਚ ਨਾ ਰੱਖ, ਸਭ ਮੂ਼ੰਹ ਤੇ ਕਹਿ। ਨਰਮ ਬੰਦੇ ਨੂੰ ਸਦਾ ਫਟਕਾਰਾਂ, ਸਰ ਕਰ ਦੁਨੀਆਂ ਚੈਨ ਨਾਲ ਬਹਿ।

ਚਿੱਟੇ ਸੂਟ ਵਿੱਚ, ਖੂਬ ਫੱਬ ਰਹੀ ਸੀ ਉਹ, ਲੰਮ-ਸਲੰਮੀ ਹੀਰ ਸਲੇਟੀ, ਜਾਪਦੀ ਸੀ ਉਹ ਨਾ ਉਹਨੂੰ ਆਪਣੇ ਸੋਹਣੇ ਹੋਣ ਦਾ ਮਾਣ, ਰੱਬ ਦੀ ਆਪਣੇ ਹੱਥੀ ਘੜੀ ਮੂਰਤ ਜਾਪਦੀ ਸੀ ਉਹ, ਮਾਸੂਮੀਅਤ ਚਿਹਰਾ ਸਦਾ ਤੰਗ ਕਰਦਾ ਉਸ ਦਾ, ਪਰੀਆਂ ਚਿੱਟੀਆਂ ਹੁੰਦੀਆਂ ਨੇ ਜਾਂ ਗੋਰੀਆਂ, ਮੈਂ ਪੁੱਛਿਆ ਹਾਰ ਉਸਨੂੰ। ਜਵਾਬ ਤਾਂ ਕੋਈ ਨਹੀਂ ਦਿੱਤਾ ਉਸਨੇ, ਖਿੜਖਿੜਾ ਕੇ ਹੱਸ ਪਈ ਉਹ।

ਛੱਡ ਗੱਲ ਦਿਲ ਚੋਂ ਕੱਢ, ਰਹਿਣ ਦੇ ਗੁੱਸੇ ਗਿਲਿਆਂ ਨੂੰ। ਆਪਣਾ ਫਰਜ ਨਿਭਾਈ ਚੱਲ, ਮੰਗ ਹਰ ਇੱਕ ਦੇ ਭਲਿਆਂ ਨੂੰ। ਉਹਦੀ ਕੀਮਤ ਉਹੀ ਜਾਣੇ, ਰਹਿਣ ਦੇ ਗਿਣਨੇ ਮਿਣਨੇ ਨੂੰ। ਉਸ ਤੋਂ ਵੱਧਕੇ ਹੋਰ ਨਾ ਕੋਈ, ਸਾਂਭੇ ਉਹੀ ਰੁਲਿਆਂ ਨੂੰ। ਗੁੱਸੇ ਗਿੱਲੇ ਪਲ ਦਾ ਖੇਲ, ਰੋਲ ਨਾ ਐਂਵੇ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਨੂੰ।

ਕੰਮ ਕਰ ਆਪਣਾ ਹਰ ਆਪੇ, ਕਿਸੇ ਤੇ ਆਸ ਨਾ ਰੱਖ। ਡੂੰਘੇ ਦਿਲ ਦਰਿਆ, ਇਹਨਾਂ ਦੇ ਪੈ ਨਾ ਵੱਸ। ਦੇਖ ਸਬਨਾਂ ਦੇ ਔਗੁਣ, ਝੁਕਾ ਕੇ ਰੱਖ ਅੱਖ। ਆਪਣਾ ਆਪ ਸਵਾਰ, ਬਣਨਾ ਜੇ ਵੱਖ। ਚੱਲ ਨਬੇੜ ਇਸੇ ਜਨਮ 'ਚ, ਜਨਮਾਂ ਦੀ ਪਿਆਸ ਨਾ ਰੱਖ।

ਦੁਨੀਆ ਤੇ ਚੱਲਿਆ ਕੈਸਾ ਦਸਤੂਰ, ਚੋਰ ਬਣੇ ਬੈਠੇ ਰਾਜੇ, ਇਮਾਨਦਾਰ ਕੋਹਾਂ ਦੂਰ। ਮੱਚੀ ਹਨੇਰ ਗਰਦੀ ਹਰ ਪਾਸੇ, ਕੌਣ ਬਚਾਓ ਮੇਰੇ ਸ਼ਹਿਰ ਨੂੰ ਹਜ਼ੂਰ। ਦਿਲ ਤਾਂ ਕਰਦਾ ਬਾਗੀ ਹੋ ਜਾਵਾਂ, ਕਿਹਨੂੰ ਸੁਣਾਈਏ ਦਿਲ ਦੇ ਹਾਲ, ਮੈਂ ਮਜਬੂਰ। ਚੰਗੇ ਬੰਦੇ ਦਾ ਕੱਢੇ ਕਸੂਰ, ਬੇਈਮਾਨ ਖੜਾ ਬੜੀ ਦੂਰ।

ਸ਼ੋਖ ਅਦਾਵਾਂ ਪਰੀ ਅੰਬਰਾਂ ਦੀ ਜਾਪੇ, ਲੱਗੇ ਨਾ ਨਜ਼ਰ, ਦੁਆਵਾਂ, ਹਰ ਸ਼ੈਅ, ਕੁਦਰਤ ਬਖਸ਼ੇ ਆਪੇ, ਕਰੇ ਤਰੱਕੀਆਂ, ਉੱਡੇ ਅਸਮਾਨੀ, ਰੀਝਾਂ ਮੰਗਣ ਮਾਪੇ। ਮੰਜਿਲ ਖੁਦ ਤੱਕੀ, ਕੀਤੇ ਸਰ ਅੰਬਰ, ਸਿਫਤਾਂ ਹੋਣ ਚਾਰੇ ਪਾਸੇ।

ਮਿਲੀਆਂ ਨੇ ਸਜਾਵਾਂ, ਗੁਨਾਹ ਵੀ ਕੀਤੇ ਹੋਣਗੇ। ਕਰਦਾ ਨੀ ਉਹ ਫਰਕ, ਉਹਦੇ ਫੈਸਲੇ ਸੱਚੇ ਹੋਣਗੇ। ਚੰਗੇ ਮਾੜੇ ਦਿਨ ਉਸ ਦੇ, ਹੰਡਾਉਣੇ ਪੈਣਗੇ। ਕਰੀ ਉਹਦੇ ਤੱਕ ਫਰਿਆਦ, ਉਹੀ ਸਿਰਜਣਹਾਰ, ਫਿਰ ਕਿਉਂ ਨਹੀਂ, ਉਸਦੇ ਪੂਰਨੇ ਚੰਗੇ ਹੋਣਗੇ।

ਸਿਆਣੇ ਕਹਿੰਦੇ ਬੇਗਾਨੀ ਸ਼ੈਅ ਤੇ, ਹੱਕ ਨੀ ਆਪਣਾ ਜਮਾਈ ਦਾ। ਤੇਰੇ ਭਾਗਾਂ ਦਾ ਤੈਨੂੰ ਮਿਲਣਾ, ਐਵੇਂ ਦੂਜੇ ਦਾ ਹੱਕ ਨਹੀਂ ਖਾਈਦਾ। ਤੇਰੀ ਤਕਦੀਰ 'ਚ ਜੋ ਲਿਖਿਆ, ਤੈਨੂੰ ਮਿਲ ਕੇ ਹੀ ਰਹਿਣਾ। ਦੂਜੇ ਦੀ ਚੀਜ਼ ਦੇਖ, ਐਵੇਂ ਨਹੀਂ ਲਲਚਾਈ ਦਾ।

ਗੱਲਾਂ ਖੁਰਾਕ ਹੁੰਦੀਆਂ ਨੇ ਰੂਹ ਦੀ, ਨਾ ਚੁੱਪ ਰਿਹਾ ਕਰ, ਕੁਝ ਬੋਲਿਆ ਕਰ, ਕੁਝ ਕਿਹਾ ਕਰ, ਨਫਰਤਾਂ ਦੀ ਨਾ ਬਣਾਇਆ ਕਰ ਦੀਵਾਰ, ਪਿਆਰ ਦੇ ਬੋਲ ਬੋਲਿਆ ਕਰ, ਗੱਲਬਾਤ ਨਾਲ ਹੁੰਦੇ ਨੇ ਮਸਲੇ ਹੱਲ ਬੜੇ, ਕੁਝ ਕਿਹਾ ਕਰ, ਕੁਝ ਕਹਾਇਆ ਕਰ।

ਹੱਥਾਂ ਦੇ ਚੱਕ ਲੈਂਦਾ ਹਰ ਇੱਕ ਨੂੰ, ਪਿਆਰ ਇੰਨਾ ਵੱਡਦਾ ਸੀ। ਜਿਹੜੇ ਹੱਥ ਉੱਠਦੇ ਸੀ, ਹਜ਼ਾਰਾਂ ਦੀ ਮੱਦਦ ਲਈ, ਉਹ ਅੱਜ ਲਾਚਾਰ ਸੀ, ਸੰਤਰੀ ਦੇ ਕਹਿਣ ਤੇ, ਅਸੀਂ ਚੱਲ ਪਏ ਸੀ ਖੜਾ ਰਿਹਾ ਸੀ ਉਹ, ਤਿੰਨ ਵਾਰ ਮੈਂ ਮੁੜ ਕੇ ਦੇਖਿਆ, ਹਰ ਵਾਰ ਹੱਥ ਹਿਲਾਇਆ ਸੀ। ਚੰਗੀ ਨਹੀਂ ਸੀ ਲੱਗੀ ਬੇਵਸੀ। ਸ਼ੇਰ ਆਜ਼ਾਦ ਹੀ ਚੰਗਾ ਲੱਗਦਾ, ਪਿੰਜਰੇ ਵਿੱਚ ਨਈ।

ਸਵੇਰੇ ਸਵੇਰੇ ਉੱਠ ਕੇ, ਭੱਜ-ਭੱਜ ਕੇ ਕੰਮ ਨਿਬੇੜਨ ਦੀ ਕਾਹਲੀ, ਸਮੇਂ 'ਤੇ ਦਫਤਰ ਜਾਣ ਦੀ ਕਾਹਲੀ ਦਫਤਰ ਤੋਂ ਘਰ ਆਉਣ ਦੀ ਕਾਹਲੀ, ਛੇਤੀ ਬੱਸ ਤੇ ਚੜ੍ਹਨ ਦੀ ਕਾਹਲੀ, ਬਸ 'ਚੋ ਨਜ਼ਰ ਬਾਹਰ ਪਈ, ਚੌਕਾਂ ਤੇ ਸਭ ਇੱਕ ਦੂਜੇ ਤੋਂ, ਕਰਨ ਅੱਗੇ ਲੰਘਣ ਦੀ ਕਾਹਲੀ, ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਦੀ ਇਸ ਦੋੜ ਭੱਜ ਵਿੱਚ, ਚੈਨ ਨਾਲ ਰਹਿਣਾ ਭੁੱਲ ਗਿਆ ਹੈ ਮਨੁੱਖ।

ਹੱਸਦਾ ਚਿਹਰਾ, ਦਿਲਾਂ ਤੋਂ ਦੂਰ ਨਹੀਂ ਹੋ ਸਕਦਾ। ਇੱਕ ਟੱਕ ਦੇਖਦੀ ਉਸ ਦੇ, ਸੋਹਣੇ ਮੁੱਖ ਨੂੰ। ਕਹਿੰਦਾ ਕਿ ਵੇਂਹਦੀ ਏ ਮਾਂ, ਸੋਹਣੇ ਚੰਨ ਵਰਗਾ, ਜਾਪੇ ਅਰਸ਼ਾਂ ਤੋਂ, ਉਤਰਿਆ ਰੱਬ ਜਿਵੇਂ, ਦੇਖ ਦੇਖ ਉਸਨੂੰ, ਦਿਲ ਨਹੀਂ ਸੀ ਭਰਦਾ। ਆਕਾਸ਼ 'ਚ ਧਰੂ ਤਾਰੇ ਵਰਗਾ, ਉਸ ਵਰਗਾ ਨਹੀਂ ਕੋਈ ਹੋ ਸਕਦਾ। ਹੱਸਦਾ ਚਿਹਰਾ, ਦਿਲਾਂ ਤੋਂ ਦੂਰ ਨਹੀਂ ਹੋ ਸਕਦਾ।

ਕਿੰਨਾ ਖੁਸ਼ ਹੁੰਦਾ ਬੰਦਾ, ਜਦੋਂ ਕੋਈ ਉਸਨੂੰ ਦਿੰਦਾ ਤੋਹਫ਼ਾ। ਲੈਣ ਦਾ ਹੀ ਨਹੀਂ, ਦੇਣ ਦਾ ਪੱਜ ਰੱਖ। ਦੇਣ ਵਾਲਾ ਸਦਾ ਮਹਾਨ, ਲੈਣ ਵਾਲਾ ਭਿਖਾਰੀ ਹੁੰਦਾ। ਲੈਣ ਦੀ ਤਾਂਗ ਨਾ ਰੱਖ, ਖਾਲੀ ਹੱਥ ਆਇਆ, ਖਾਲੀ ਜਾਣਾ। ਆਪਣੀ ਪਹਿਚਾਣ ਤੂੰ ਰੱਖ, ਖੁਸ਼ ਹੁੰਦਾ ਲੈ ਕੇ ਚੀਜ਼ਾਂ ਹੋਰਾਂ ਤੋਂ, ਮੋੜਨਾ ਪੈਣਾ ਇਹ ਸਭ ਇਕ ਦਿਨ, ਇਹ ਗੱਲ ਯਾਦ ਰੱਖ।

ਵਿਛੜੇ ਹਾਂ, ਮਿਲਾਪ ਵੀ ਜਰੂਰ ਹੋਣਗੇ। ਮੇਰਾ ਦਿਲ ਕਹਿੰਦਾ, ਦਿਲ ਦੀਆਂ ਗੱਲਾਂ ਹਮੇਸ਼ਾ, ਸੱਚੀਆਂ ਹੁੰਦੀਆਂ ਨੇ। ਤੁਸੀਂ ਚਲੇ ਗਏ ਭਾਵੇਂ, ਦੂਰ, ਪਰ ਹਰ ਪਲ, ਦਿਲ ਦੇ ਵਿੱਚ ਵਸਦੇ, ਸਦਾ ਆਬਾਦ ਰਹੋਗੇ।

ਪੰਛੀ ਅਕਾਸ਼ ਤੇ, ਉਡਾਰੀਆਂ ਮਾਰਦੇ, ਕਿੰਨੇ ਉੱਚੇ ਉੱਡ ਰਹੇ ਸੀ। ਕਿੰਨ੍ਹਾਂ ਚਿਰ, ਉੱਡ ਦਿਆਂ ਨੂੰ ਦੇਖ ਮਨ ਬਹੁਤ ਖੁਸ਼ ਹੋਇਆ, ਆਪਣੀ ਮਰਜ਼ੀ ਦੇ ਮਾਲਕ, ਆਪਣੇ ਹੀ ਰੰਗ ਵਿੱਚ, ਆਪਣੇ ਹੀ ਚਾਵਾਂ ਨਾਲ, ਛੇੜ ਰਹੇ ਸੀ ਤਰੰਗ, ਕਿਸੇ ਹੋਰ ਹੀ ਦੁਨੀਆਂ ਵਿੱਚ, ਰੱਖਿਆ ਸੀ ਕਦਮ, ਜਿੱਥੇ ਸਾਰੇ ਆਪਣੇ ਹੀ ਆਪਣੇ ਦਿਸ ਰਹੇ ਸੀ।

ਰਾਤ ਤੱਕ ਘੁੰਮਦੇ ਰਹਿਣ, ਮੇਰੇ ਜਿਹਨ ਵਿੱਚ ਤੁਹਾਡੇ ਖਿਆਲ। ਕਿੰਨਾ ਸੁਖਦ ਹੈ ਇਹ ਅਹਿਸਾਸ, ਤੁਸੀਂ ਬੋਲੀ ਜਾਉ, ਮੈਂ ਸੁਣੀ ਜਾਵਾਂ, ਬਰੇ ਲੰਘ ਜਾਣ ਹਜ਼ਾਰ। ਕਿੰਨੇ ਖੁਸ਼ ਨਸੀਬ ਨੇ ਉਹ, ਜੋ ਰਹਿੰਦੇ ਸਦਾ ਆਪ ਦੇ ਨਾਲ, ਸੱਚੀ ਜਦੋਂ ਬੋਲਦੇ ਹੋ ਤੁਸੀਂ, ਮੂੰਹ ਚੋਂ ਫੁੱਲ ਕਿਰਦੇ। ਗੁਆਚੀ ਚੀਜ਼, ਜਿਵੇਂ ਲੱਭ ਗਈ ਹੋਵੇ, ਜਿਵੇਂ ਅੱਖਾਂ ਤੋਂ ਵਿਹੂਣੇ ਨੂੰ, ਅੱਖਾਂ ਮਿਲ ਗਈਆਂ ਹੋਣ ਜਿਵੇਂ ਗੂੰਗੇ ਨੂੰ, ਸ਼ਬਦ ਮਿਲ ਗਏ ਹੋਣ, ਹਰ ਵਾਰ ਮਿਲਣ ਤੇ ਹੁੰਦਾ ਹੈ ਇਹ ਅਹਿਸਾਸ।

ਕਦੇ ਉਹ ਕਿੰਨੀ ਹਸੀਨ ਸੀ, ਮੁੱਦਤ ਬਾਦ ਮਿਲੇ, ਹੁਣ ਉਹ ਗੱਲ ਨਹੀਂ ਸੀ, ਬੋਲਣਾ ਭਾਵੇਂ ਉਹਦਾ, ਉਵੇਂ ਹੀ ਸੀ, ਨਜ਼ਾਕਤ ਦੇ ਨਾਲ, ਪਰ ਜਿਹੜੀਆਂ ਅੱਖਾਂ, ਕਦੇ ਜਾਦੂ ਕਰਦੀਆਂ ਸੀ, ਉਹ ਅੱਜ, ਮੁਰਝਾਈਆਂ ਜਿਹੀਆਂ ਜਾਪੀਆਂ।

ਦੁੱਖਾਂ ਚ ਰਹਿਣਾ, ਬਹੁਤ ਔਖਾ ਹੁੰਦਾ ਹੈ, ਜਿਹੜਾ ਕੱਟੇ ਉਹੀ ਜਾਣੇ। ਜਿਸਦਾ ਚੱਲਦਾ ਸੀ ਸਿੱਕਾ, ਪੂਰੇ ਪਿੰਡ ਵਿੱਚ, ਅੱਜ ਉਸ ਨੂੰ ਨਾ ਕੋਈ ਪਛਾਣੇ, ਕੁਦਰਤ ਵੀ ਹੋਈ ਨਾ , ਉਹਦੇ ਤੇ ਮਿਹਰਬਾਨ, ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਖਿੰਡੀ ਖਿੰਡੀ ਜਾਪੇ।

ਸੱਚੀ ਕਦੇ ਕਦੇ ਪੱਥਰਾਂ ਦਾ ਇਹ ਸ਼ਹਿਰ, ਆਪਣਾ ਨਹੀਂ ਲੱਗਦਾ। ਇੱਥੇ ਸਾਰਿਆਂ ਨੂੰ ਆਪੋ ਧਾਪੀ ਜੀ ਪਈ, ਕੋਈ ਕਿਸੇ ਦਾ ਸਹਾਰਾ ਨਹੀਂ ਲੱਗਦਾ। ਸੱਚੀ ਇਹ ਪੱਥਰਾਂ ਦਾ ਸ਼ਹਿਰ, ਆਪਣਾ ਨਹੀਂ ਲੱਗਦਾ। ਭਾਵੇਂ ਸੁੱਖ ਸਹੂਲਤਾਂ ਸਭ, ਪਰ ਇਹ ਮੈਨੂੰ ਆਪਣੇ ਪਿੰਡ, ਜਿਹਾ ਨਹੀਂ ਲੱਗਦਾ । ਇਹ ਪੱਥਰਾਂ ਦਾ ਸ਼ਹਿਰ, ਆਪਣਾ ਨਹੀਂ ਲੱਗਦਾ। ਇੱਕ ਦੂਜੇ ਤੋਂ ਉੱਪਰ ਲੰਘਣ ਦੀ ਹੋੜ, ਕੋਈ ਰਿਸ਼ਤੇ ਨਾਤੇ ਨਾ ਇਥੇ, ਕੋਈ ਆਪਣਾ ਨਹੀਂ ਲੱਗਦਾ।

ਸੱਚੇ ਪਾਤਸ਼ਾਹ ਤੂੰ, ਸੱਚ ਤੇ ਅਣਖ, ਨਾਲ ਜੀਣਾ ਸਿਖਾਇਆ, ਤੇਰੀ ਬਣਾਈ ਦੁਨੀਆ ਵਿੱਚ, ਸੱਚ ਦੀ ਇਥੇ ਕਦਰ ਕਿਉਂ ਨਾ, ਲੋਕਾਂ ਨੂੰ ਕਿਉਂ ਸਬਰ ਕੋਈ ਨਾ, ਚੰਗੇ ਨਹੀਂ ਲੱਗਦੇ, ਝੂਠੇ ਜਿਹੇ ਲੋਕ, ਪਰ ਸਮੁੰਦਰ 'ਚ, ਰਹਿ ਕੇ ਮਗਰਮੱਛ ਨਾਲ ਵੈਰ, ਕਰਨਾ ਮਹਿੰਗਾ ਪਿਆ।