ਸਾਉਣ ਮਹੀਨੇ ਕੂਲ੍ਹੀਂ ਵਗਦਾ
ਮੇਰੇ ਰੰਗ ਦਾ ਪਾਣੀ
ਨੀ ਮਾਏ ਮੇਰੀਏ ।
ਨਿੱਕੇ ਨਿੱਕੇ ਘੁੰਗਰੂ ਬੰਨ੍ਹ ਪੈਰਾਂ ਥੀਂ
ਨਿੱਕੇ ਨਿੱਕੇ ਵੱਟਿਆਂ ਥਾਣੀਂ
ਨੀ ਮਾਏ ਮੇਰੀਏ ।

ਨੀਮ ਵੈਂਗਣੀ ਨੀਲੇ ਪਰਬਤ
ਜਿਉਂ ਗਗਨਾਂ ਦੇ ਹਾਣੀ
ਨੀ ਮਾਏ ਮੇਰੀਏ ।
ਲਾਲ ਕਲੇਜੀ ਰੰਗਾ ਸੂਰਜ
ਫੁੱਲ ਅੰਬਰ ਦੀ ਟਾਹਣੀ
ਨੀ ਮਾਏ ਮੇਰੀਏ ।
ਨੀਮ ਗੁਲਾਬੀ ਉੱਡਣ ਬੱਦਲ
ਜਿਉਂ ਕੰਵਲਾਂ ਦੀ ਢਾਣੀ
ਨੀ ਮਾਏ ਮੇਰੀਏ ।

ਪੌਣਾਂ ਦੇ ਸਾਹ ਚੁੰਮਣਾਂ ਵਰਗੇ
ਪੀਵੇ ਜਿੰਦ ਨਿਮਾਣੀ
ਨੀ ਮਾਏ ਮੇਰੀਏ ।
ਜਿਉਂ-ਜਿਉਂ ਪੀਵੇ ਤਿਉਂ-ਤਿਉਂ ਰੋਵੇ
ਲੱਭੇ ਮੋਏ ਹਾਣੀ
ਨੀ ਮਾਏ ਮੇਰੀਏ ।
ਅੱਥਰੀ ਪੀੜ ਕਲੇਜੇ ਚੁਗਦੀ
ਗ਼ਮ ਦੀ ਚੋਗ ਪੁਰਾਣੀ
ਨੀ ਮਾਏ ਮੇਰੀਏ ।

ਸੱਦ ਤਬੀਬਾ ਜਿਸ ਦੇ ਬਾਝੋਂ
ਇਹ ਜਿੰਦ ਦਰਦ-ਰੰਝਾਣੀ
ਨੀ ਮਾਏ ਮੇਰੀਏ ।
ਉਹਦੇ ਸਾਥ ਬਿਨਾਂ ਇਹ ਸਾਥੋਂ
ਜਾਵੇ ਰੁੱਤ ਨਾ ਮਾਣੀ
ਨੀ ਮਾਏ ਮੇਰੀਏ ।
ਜੇ ਮੈਂ ਮਾਣਾਂ ਛਿੜਬ ਕਰੀਵੇ
ਮੇਰੀ ਪੀੜ ਨਿਆਣੀ
ਨੀ ਮਾਏ ਮੇਰੀਏ ।
ਸਾਉਣ ਮਹੀਨੇ ਕੂਲ੍ਹੀਂ ਵਗਦਾ
ਮੇਰੇ ਰੰਗ ਦਾ ਪਾਣੀ
ਨੀ ਮਾਏ ਮੇਰੀਏ ।