ਪਿਆਰ ਦੇ ਲੇਖੇ ਜਦ ਵੀ ਯਾਰੋ, ਜ਼ਿੱਲਤ ਤੇ ਰੁਸ਼ਵਾਈ ਹੋਵੇ । ਬੰਦਾ ਅੰਦਰੋਂ ਟੁੱਟ ਜਾਂਦਾ ਏ, ਭਾਵੇਂ ਮੌਤ ਨਾ ਆਈ ਹੋਵੇ । ਥਲ ਬਣ ਜਾਂਦੇ ਕੋਠੇ ਕਿੱਲੇ, ਰੁੱਖ ਸਰੀਰ ਬਹਾਰਾਂ, ਅੰਦਰੋ-ਅੰਦਰ ਭਾਂਬੜ ਮੱਚਦੇ, ਅੱਗ ਨਾ ਭਾਵੇਂ ਲਾਈ ਹੋਵੇ । ਲਹੂ-ਦਰਿਆ ਜਦ ਚਿੱਟਾ ਹੋਵੇ, ਪੁੱਤਰ ਮਾਪੇ ਛੱਡ ਦਿੰਦੇ ਨੇ, ਮਾਂ ਜਾਈ ਹੀ ਕੰਮ ਆਉਂਦੀ ਏ, ਭਾਵੇਂ ਪੀੜ ਪਰਾਈ ਹੋਵੇ । ਦੁੱਖਾਂ ਵਾਲੀਆਂ ਵਾਟਾਂ ਉੱਤੇ, ਕੀ ਰੋਣਾ ਕੀ ਧੋਣਾ ਯਾਰੋ, ਟੁਰ ਪੈਂਦੇ ਤਾਂ ਮੁੜ ਨਾ ਤੱਕਦੇ, ਭਾਵੇਂ ਰਾਹ ਵਿਚ ਖਾਈ ਹੋਵੇ । ਅੱਜ ਦਾ ਵੇਲਾ ਅੱਜ ਦੀ ਗੱਲ ਏ ਘੜੀ-ਘੜੀ ਦਾ ਮੈਲਾ ਪਲ ਏ, ਪਲ ਮੈਲੇ ਵਿਚ ਕੌਣ ਕਿਸੇ ਦਾ, ਭਾਵੇਂ ਸੱਕਾ ਭਾਈ ਹੋਵੇ । ਇੱਕ ਬੰਦੇ ਦੀ ਖ਼ਾਤਰ ਮੈਨੂੰ, ਦੁਨੀਆਂ ਸਾਰੀ ਛੱਡ ਚੱਲੀ ਏ, ਹੁਸਨ ਦਾ ਪੱਲਾ ਹੁਣ ਵੀ ਭਾਰੀ, ਇਸ਼ਕ ਪਿਆ ਸੌਦਾਈ ਹੋਵੇ । ਇਸ਼ਕ ਦਾ ਤਪ ਜਦ ਚੜ੍ਹ ਜਾਂਦਾ ਏ, ਫੇਰ ਕਦੀ ਨਾ ਲਹਿੰਦਾ ਏ, ਖੁਰਦਾ-ਖੁਰਦਾ ਖੁਰ ਜਾਂਦਾ ਏ, ਭਾਵੇਂ 'ਜ਼ੁਹੇਰ ਕੁੰਜਾਹੀ' ਹੋਵੇ ।

ਵਿੱਚ ਚੁਰਾਹੇ ਆਦਮ ਡਿਗਿਆ ਲੂੰ-ਲੂੰ ਲਹੂ ਲੁਹਾਨ, ਕੋਈ ਨਾ ਉਹਨੂੰ ਰੋਵਣ ਵਾਲਾ ਵਾਹ ਮੌਲਾ ਦੀ ਸ਼ਾਨ । ਜਹੜੇ ਦਿਲ ਦੇ ਵਿਚ ਰਹਿੰਦੇ ਸਨ ਖ਼ਾਲੀ ਕਰ ਗਏ ਘਰ, ਸੁੰਝੇ ਵਿਹੜੇ ਖ਼ਾਲੀ ਕੋਠੇ ਰਹਿ ਗਏ ਵਿਚ ਮੈਦਾਨ । ਸਾਂਝ ਸਵੇਰ ਹਨੇਰੇ ਅੰਦਰ ਰਾਹੀ ਜਾਂਦੇ ਦੇਖ, ਸ਼ਾਮ ਪਈ ਆਏ ਪਰਛਾਵੇਂ ਕਿਧਰ ਗਏ ਇਨਸਾਨ । ਮੈਂ ਰੋਗੀ ਆਂ ਮੈਂ ਬਨਵਾਸੀ ਮੈਂ ਹਾਂ ਇਕ ਫ਼ਕੀਰ, ਵੱਟੇ ਖਾ ਕੇ ਹੋਣ ਨਰੋਏ ਮੇਰੇ ਨੈਣ-ਪਰਾਣ । ਸੋਚਾਂ ਕੁੱਠੀਆਂ ਚੇਤੇ ਭੁੱਲੇ ਰੋਵਾਂ ਜ਼ਾਰੋ-ਜ਼ਾਰ, ਮੇਰੀ ਝੋਲੀ ਸੁੱਕੇ ਪੱਥਰ ਝੂਠੀ ਸ਼ਾਨ-ਗੁਮਾਨ । ਸਿਰ ਤੇ ਸੁੱਖ ਦਾ ਸੂਰਜ ਚੜ੍ਹਦਿਆਂ ਗ਼ਮ ਦੀ ਆਈ ਸ਼ਾਮ, ਵੇਖੋ ਕਦ ਹੁਣ ਪਹੁ ਫਟਦੀ ਏ ਕਦ ਲੱਭਦੇ ਅਸਮਾਨ । ਵੇਲਾ ਤੇ ਬਘਿਆੜ ਏ ਵੀਰਾ ਕਦ ਬੰਦੇ ਦਾ ਮੀਤ, ਇਹ ਦੁਨੀਆ ਏ ਜੰਗਲ ਸਾਰੀ ਉੱਚੀ ਰੱਖ ਮਚਾਨ । ਵੱਸੇ ਬੱਦਲ ਰੁੱਤਾਂ ਬਦਲੀਆਂ ਗਈ ਨਾ ਭੁੱਖ 'ਜ਼ੁਹੇਰ' ਵਰ੍ਹਿਆਂ ਪਹਿਲਾਂ ਬੁੱਢਾ ਹੋਇਆ ਦੇਸ ਦਾ ਹਰ ਜਵਾਨ ।

ਹਰ ਪਾਸੇ ਏ ਘੁੱਪ ਹਨੇਰਾ ਪਤਝੜ ਜਿਹੀ ਬਹਾਰ । ਰੱਬਾ ਤੂੰ ਈ ਦੱਸ ਕਿਉਂ ਸਾਰਾ ਦੁਖੀਆ ਏ ਸੰਸਾਰ । ਅੱਜ ਮੈਂ ਸੜਕਾਂ ਉੱਤੇ ਰੁਲਦਾ ਜੀਵੇਂ ਵਾਵਰੋਲਾ, ਅੱਜ ਮੈਂ ਕੋਲੋਂ ਲੁਕਦੀ ਫਿਰਦੀ ਵੰਗਾਂ ਦੀ ਛਣਕਾਰ । ਉਹ ਅਲਬੇਲੀ ਨਾਰ ਸੀ ਖ਼ਵਰੇ ਕਿਸ ਦਰਿਆ ਦਾ ਪਾਣੀ, ਉਹਦੀ ਜ਼ੁਲਫ਼ ਝਨ੍ਹਾਂ ਦੀਆਂ ਲਹਿਰਾਂ ਅੱਖ ਉਹਦੀ ਪਤਵਾਰ । ਧੁੱਪ ਦੀਆਂ ਲਿਸ਼ਕਾਂ ਰੂਪ ਵਧਾਵਣ ਅੱਖੀਆਂ ਨੂੰ ਪਰਚਾਵਣ, ਸੱਧਰਾਂ ਦੇ ਪਰਛਾਵੇਂ ਹੇਠਾਂ ਕੌਣ ਕਿਸੇ ਦਾ ਯਾਰ । ਆਪਣੇ ਘਰ ਦਾ ਆਪ ਪਰਾਹੁਣਾ, ਦੇਸ ਦੇ ਵਿਚ ਪਰਦੇਸੀ, ਨਾ ਮੈਂ ਆਪਣਾ ਦੁਸ਼ਮਣ ਯਾਰੋ ਨਾ ਮੈਂ ਆਪਣਾ ਯਾਰ । ਇਸ਼ਕੇ ਦੀ ਅੱਗ ਲਾਟਾਂ ਮਾਰੇ, ਅਕਲ ਦਾ ਵਸ ਨਾ ਚੱਲੇ, ਦੁਨੀਆ ਸੜ ਕੇ ਦੋਜ਼ਖ਼ ਹੋਈ, ਠੰਢ ਨਾ ਪਾਈ ਪਿਆਰ । ਅੱਜ'ਜ਼ੁਹੇਰ' ਏ ਇਸ ਦੁਨੀਆ ਦੇ ਰੂਪ-ਸਰੂਪ ਦਾ ਗਹਿਣਾ, ਹੋਠਾਂ ਉੱਤੇ ਫੁੱਲ-ਫੁਲਵਾੜੀ ਸੀਨੇ ਵਿਚ ਅੰਗਿਆਰ ।

ਗਿਣ-ਗਿਣ ਤਾਰੇ ਰਾਤ ਲੰਘਾਵਾਂ ਦਿਨੇ ਵੀ ਬਹਿ ਉਡੀਕਾਂ । ਆਪੇ ਇਸ਼ਕ ਦੇ ਲਾਂਬੂ ਲਾਏ ਆਪੇ ਲਾਈਆਂ ਲੀਕਾਂ । ਅੱਤ ਨਿਮਾਣਾ ਦਰਦਾਂ ਮਾਰਾ ਰੋਂਦਾ ਰਹਿ ਗਿਆ ਕੱਲਾ, ਸੱਜਣ-ਬੇਲੀ ਛੱਡ ਗਏ ਸਾਰੇ ਕਿਸੇ ਨਾ ਸੁਣੀਆਂ ਚੀਕਾਂ । ਆਪਣੇ ਹੱਥੋਂ ਡਾਂਗਾਂ ਖਾ ਕੇ ਲੱਕ ਅੱਧਵਾਟਿਉਂ ਟੁੱਟਿਆ, ਦੱਸੋ ਯਾਰੋ ਆਪਣਾ ਜੁੱਸਾ ਕਿੱਥੋਂ ਤੀਕ ਧਰੀਕਾਂ । ਘਰ ਮੇਰੇ ਇਕ ਪੁੱਤਰ ਜੰਮਿਆ ਚੰਦ ਵਰਗਾ ਉਹ ਸੋਹਣਾ, ਮੌਲਾ ਦੀ ਇਹ ਦੇਣ ਹੈ ਸੱਜਣੋ ਲੱਗੀ ਅੱਗ ਸ਼ਰੀਕਾਂ । ਜੀਹਣੇ-ਜੀਹਣੇ ਇਸ਼ਕ ਕਮਾਇਆ ਇਕਲਾਪੇ ਨੂੰ ਪਾਇਆ, ਇਸ਼ਕ ਕਚਹਿਰੀ ਡਾਢੀ ਹੋਈ ਲੰਮੀਆਂ ਪੈਣ ਤਰੀਕਾਂ । ਸਾਰੇ ਜੱਗ ਸਮਝਾਇਆ ਮੈਨੂੰ ਅੱਜ 'ਜ਼ੁਹੇਰ' ਕੀ ਦੱਸਾਂ, ਗਲ ਮੇਰੇ ਵਿਚ ਫ਼ਾਹੀ ਪਾਈ ਸ਼ਹਿਰ ਦਿਆਂ ਵਸਨੀਕਾਂ ।

ਪੱਤਿਆਂ ਵਾਂਗੂੰ ਝੜ-ਝੜ ਪੈਣਾ, ਯਾਦ ਮੈਨੂੰ ਜਦ ਆਂਦਾ ਏ । ਸੱਪ-ਹਨੇਰਾ ਮੇਰੇ ਘਰ ਦਾ ਮੈਨੂੰ ਹੀ ਪਿਆ ਖਾਂਦਾ ਏ । 'ਵਾਰਿਸ' ਨੇ ਇਕ ਹੀਰ ਦੀ ਖ਼ਾਤਰ ਲਹੂ ਦੇ ਅੱਖਰ ਲਿਖੇ ਨੇ, ਲੱਖ ਹੀਰਾਂ ਅੱਜ ਪਈਆਂ ਰੋਵਣ ਵੇਲਾ ਕੀ ਫ਼ਰਮਾਂਦਾ ਏ । ਉਜੜ ਉਜੜ ਕੇ ਵਸਦਾ ਰਹਿੰਦਾ, ਵਸ ਵਸ ਕੇ ਪਿਆ ਉਜੜਾਂ ਮੈਂ, ਸੁੱਖ ਦਾ ਵੇਲਾ ਮੇਰੇ ਘਰ ਵਿਚ ਭੁੱਲ ਕੇ ਫੇਰਾ ਪਾਉਂਦਾ ਏ । ਦੁੱਖ ਦਾ ਰੂਪ ਏ ਯਾਰ ਵਿਛੋੜਾ, ਫੱਟ ਹਿਜਰ ਦਾ ਮਾਰੂ ਫੌੜਾ, ਲਹੂ ਵੀ ਅੰਦਰੋ-ਅੰਦਰ ਖ਼ਬਰੇ ਕੀ ਕੀ ਲਾਂਬੂ ਲਾਉਂਦਾ ਏ । ਚੋਖੀ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਲੰਘੀ ਔਖੀ, ਅੱਗੇ ਮੰਜ਼ਿਲ ਸਾਰੀ ਸੌਖੀ, ਖ਼ਵਰੇ ਇਸ ਤੋਂ ਕਿੰਨਾਂ ਅੱਗੇ ਯਾਰ ਦਾ ਡੇਰਾ ਆਉਂਦਾ ਏ । ਇੱਕ 'ਹੁਸੈਨ' 'ਯਜੀਦ' ਨੇ ਬਹੁਤੇ, ਬੰਦੇ ਥੋੜੇ ਆਦਮੀ ਬਹੁਤੇ, ਮਾਪਿਆਂ ਨਾਲ ਭੁਲੇਖੇ ਵਿਚ ਨਿਰਦੋਸ਼ ਵੀ ਸੂਲੀ ਚੜ੍ਹ ਜਾਂਦਾ ਏ । ਮੈਂ ਜ਼ਖ਼ਮਾਂ ਦੀ ਮਾਲਾ ਲੈ ਕੇ ਅੱਜ 'ਜ਼ੁਹੇਰ' ਫ਼ਕੀਰੀ ਮੱਲੀ, ਗੁੜ ਦੀ ਭਿਖਸ਼ਾ ਕਿਉਂ ਦਿੰਦੇ ਹੋ ਮੈਨੂੰ ਜ਼ਹਿਰ ਸੁਖਾਂਦਾ ਏ ।

ਦੱਸ ਖਾਂ ਤੈਨੂੰ ਕੀ ਮਿਲਿਆ ਏ ਮੇਰੇ ਨਾਲ ਵਿਗਾੜ ਕੇ । ਤੇਰਾ ਘਰ ਵੀ ਨਹੀਂ ਵਸਿਆ ਏ ਮੇਰਾ ਘਰ ਉਜਾੜ ਕੇ । ਜ਼ਾਲਮ ਲੋਕਾਂ ਕੰਡੇ ਭਾਵੇਂ ਰਾਹ ਦੇ ਵਿਚ ਵਿਛਾਏ ਸਨ, ਲੰਘ ਜਾਂਦੇ ਨੇ ਲੰਘਣ ਵਾਲੇ ਪੈਰਾਂ ਹੇਠ ਲਿਤਾੜ ਕੇ । ਤੂੰ ਚੰਗਾ ਏਂ ਤੂੰ ਤੇ ਆਪਣੀਆਂ ਕੰਧਾਂ ਉਚੀਆਂ ਕੀਤੀਆਂ ਨੇ, ਇਹ ਦੁਨੀਆ ਤੇ ਰੱਖ ਦਿੰਦੀ ਏ ਬੂਹੇ ਤੀਕ ਉਖਾੜ ਕੇ । ਸੱਪ ਅੱਖਾਂ ਤੋਂ ਬਚਦਾ ਰਹਿੰਦਾ ਜੇ ਮੈਂ ਤੈਨੂੰ ਜਾਣਦਾ, ਬੀਨ ਵਜਾ ਕੇ ਤੈਨੂੰ ਲੱਭਦਾ ਰਖਦਾ ਤੈਨੂੰ ਤਾੜ ਕੇ । ਦੁੱਖਾਂ ਵਾਲੀ ਪੂਣੀ ਛੁਹ ਕੇ ਤੰਦ ਤਰੱਕਲੇ ਪਾਈ ਏ, ਵਿੱਚ ਤ੍ਰਿੰਝਣ ਬੈਠੀ ਸੱਸੀ ਆਪਣਾ ਝੁੱਗਾ ਸਾੜ ਕੇ । ਉਹ ਵੀ ਚੁੱਪ ਏ ਮੈਂ ਵੀ ਚੁੱਪ ਆ'ਜ਼ੁਹੇਰ ਕੁੰਜਾਹੀ'ਬੋਲੇ ਕੌਣ, ਜਿਹੜਾ ਬੋਲੇ ਵੱਟੇ ਖਾਵੇ ਬੈਠੇ ਮੱਥਾ ਪਾੜ ਕੇ ।

ਜ਼ੁਲਮ ਹਨੇਰੀ ਲਹੂ ਪਿਆ ਵਸਦਾ ਸ਼ੋਰ-ਕੁਕਾਰ ਚੁਫ਼ੇਰੇ । ਕਿਹੜੈ ਜਿਹੜਾ ਬਲਦੀ ਅੱਗ ਵਿਚ ਮੂੰਹ ਰੀਝਾਂ ਦਾ ਫੇਰੇ । ਕਿੰਨੀ ਵਾਰੀ ਮੈਂ ਵੱਸਿਆ ਹਾਂ ਉਜੜਿਆ ਕਿੰਨੀ ਵਾਰੀ, ਲੰਘਦੇ ਵੇਲੇ ਕਿੰਨੀ ਵਾਰੀ ਝੂਠ ਦੇ ਪੋਚੇ ਫੇਰੇ । ਅੱਜ ਉਦਾਸੀ ਮੱਲ ਬੈਠੀ ਏ ਘਰ ਦੀਆਂ ਚਾਰੇ ਨੁਕਰਾਂ, ਅੱਜ ਇਕਲਾਪੇ ਆਨ ਵਸੇ ਨੇ ਸੁੰਜੇ ਦੇਖ ਕੇ ਡੇਰੇ । ਹੌਲੀ ਹੌਲੀ ਰੋਵਣ ਵਾਲੇ ਵਿੱਚ ਸਮੁੰਦਰ ਤੁਰਦੇ, ਕੰਢੇ ਉੱਤੇ ਹੱਸਣ ਵਾਲੇ ਸੱਜਣ ਅੱਜ ਬਥੇਰੇ । ਮੇਰੇ ਕੋਲੋਂ ਕੀ ਪੁੱਛਦੇ ਹੋ ਕੀਹਨੇ ਮੈਨੂੰ ਲੁੱਟਿਆ, ਕਾਂ ਵੀ ਅੱਜ ਨਾ ਕੋਈ ਬੋਲੇ ਆ ਕੇ ਓਸ ਬਨੇਰੇ । ਮੈਂ ਵਾਂ ਸਦਾ ਦਾ ਰੋਗੀ ਯਾਰੋ ਇਸ਼ਕ ਦਾ ਡੰਗਿਆ ਹੋਇਆ, ਬਲਦਾ ਦੀਵਾ ਥਰ-ਥਰ ਕੰਬਦਾ ਜੀਵੇਂ ਸਾਂਝ-ਸਵੇਰੇ । ਜਿਉਂਦੇ ਜੀਅ ਪਏ ਵੱਟੇ ਮਾਰਨ ਮਰ ਜਾਵਣ ਤੇ ਰੋਵਣ, ਝੱਲੇ 'ਜ਼ੁਹੇਰ' ਇਹ ਦੁਨੀਆਂ ਵਾਲੇ ਨਾ ਤੇਰੇ ਨਾ ਮੇਰੇ ।

ਹੱਥ ਵਿਚ ਠੂਠਾ ਮੂੰਹ ਤੇ ਰੱਬ-ਰੱਬ ਜੀ-ਜੀ ਕਰਦੇ ਫਿਰਦੇ ਨੇ । ਚੜ੍ਹਦੇ ਸੂਰਜ ਦੇ ਇਹ ਪੁਜਾਰੀ ਆਦਮ ਲੱਭਦੇ ਫਿਰਦੇ ਨੇ । ਟੇਸ਼ਨ-ਟੇਸ਼ਨ ਗੱਡੀ ਰੁਕਦੀ ਕੁਝ ਲਾਹ ਜਾਂਦੀ ਕੁਝ ਲੈ ਆਂਦੀ, ਸੱਜਣ ਕਿਧਰੇ ਨਜ਼ਰ ਨਾ ਆਵੇ ਸਾਹ ਪਏ ਵਗਦੇ ਫਿਰਦੇ ਨੇ । ਮੇਰੇ ਘਰ ਨੂੰ ਅੱਗ ਲੱਗੀ ਏ ਕਿਸ ਨੇ ਦੁਖ-ਸੁਖ ਵੰਡਿਆ ਏ, ਉਹ ਕੀ ਫੋਲਣ ਦੁਖੜੇ ਯਾਰੋ ਜਿਹੜੇ ਮਰਦੇ ਫਿਰਦੇ ਨੇ । ਅਸੀਂ ਤੇ ਦੋਵੇਂ ਮਿਲ ਬੈਠੇ ਸਾਂ ਬਖ਼ਤਾਂ ਕਹਿਰ ਕਮਾਇਆ ਸੀ, ਬਖ਼ਤਾਂ ਵਾਲੇ ਕਹਿਰ ਕਮਾ ਕੇ ਕਾਹਨੂੰ ਡਰਦੇ ਫਿਰਦੇ ਨੇ । ਪੱਥਰਾਂ ਦੇ ਨਾਲ ਕੰਧ ਉਸਾਰੀ ਇਕ ਸ਼ੀਸ਼ਾ ਵੀ ਲੱਭਿਆ ਨਾ, ਫੇਰ ਵੀ ਲੋਕ ਸਮੇਂ ਦੀ ਖ਼ਾਤਰ, ਦੁਖ ਪਏ ਜਰਦੇ ਫਿਰਦੇ ਨੇ । ਕਿੱਸਾ ਕੁੱਝ ਏ ਝਗੜਾ ਕੁੱਝ ਏ ਕੀ ਸਮਝਾਂ-ਸਮਝਾਵਾਂ ਕੀ, ਪੱਥਰ ਮਾਰ ਕੇ ਜੀਵਨ ਵਾਲੇ ਆਪੀ ਮਰਦੇ ਫਿਰਦੇ ਨੇ । ਤੂੰ ਵੀ ਚੁੱਪ ਏਂ ਮੈਂ ਵੀ ਚੁੱਪ ਆਂ, ਚੁੱਪ ਨੇ ਕੰਧ ਉਸਾਰੀ ਏ, ਬੋਲ 'ਜ਼ੁਹੇਰ' ਅੱਜ ਸਮਾਂ ਏ ਤੇਰਾ, ਲੋਕੀ ਡਰਦੇ ਫਿਰਦੇ ਨੇ ।

ਦੀਵਾ ਬੁਝਿਆ, ਸਾਰੇ ਟੁਰ ਗਏ, ਹੋਈ ਨਾ ਫੇਰ ਸਵੇਰ । ਦੁਨੀਆਂ ਨੂੰ ਰੋਲਣ ਦੀ ਖ਼ਾਤਰ ਲਾਈ ਕਿਸੇ ਨਾ ਦੇਰ । ਸਾਰੀ ਆਪੇ ਲੈ ਚੱਲਿਆ ਏਂ ਸੁੱਖਾਂ ਭਰੀ ਚੰਗੇਰ, ਸਾਰੇ ਦੁੱਖ ਨੇ ਸਾਡੇ ਪੱਲੇ ਵਾਹ ਕਿਸਮਤ ਦਾ ਫ਼ੇਰ । ਕੀ ਹੋਇਆ ਜੇ ਰੁੱਤ ਬਦਲੀ ਤੇ ਨਵੇਂ ਪੰਖੇਰੂ ਆਏ, ਸੁੱਕੇ ਫੁਲ ਤੇ ਬਾਗ਼ ਨੇ ਸੱਖਣੇ, ਨਾ ਪੀਲੂ ਨਾ ਬੇਰ । 'ਵਾਰਿਸ'ਤੇਰੇ ਇਲਮ ਦਾ ਸਦਕਾ ਇਕ ਦੋ ਅੱਖਰ ਲਿਆਵਾਂ, ਸੱਚ ਬੋਲਾਂ ਤੇ ਸੂਲੀ ਦਿੱਸੇ ਝੂਠ ਏ ਖ਼ਾਲੀ ਢੇਰ । ਜ਼ੁਲਮ ਕਚਿਹਰੀ ਡਾਢੀ ਯਾਰੋ ਮੁਨਸਫ਼ ਕਿਸ ਦਾ ਯਾਰ, ਮੂੰਹ ਖੋਲ੍ਹਾਂ ਤੇ ਕੋੜੇ ਵੱਜਣ ਚੁੱਪ ਰਹਵਾਂ ਤੇ ਸ਼ੇਰ । ਚੱਲ 'ਜ਼ੁਹੇਰ' ਉੱਠ ਚੱਲੀਏ ਏਥੋਂ ਜੰਗਲ ਵਿਚ ਜਾ ਵਸੀਏ, ਏਥੇ ਟੈਕਸ ਦੀਆਂ ਜ਼ੇਰਾਂ, ਜਬਰਾਂ, ਪੇਸ਼ਾਂ ਕੀਤਾ ਜ਼ੇਰ ।