ਸਾਂਝਾਂ ਦੀ ਇਹ ਸ਼ਕਲ ਵੀ ਸਾਰੀ ਦੁਨੀਆ-ਚਾਰੀ ਲੱਗੇ, 'ਡਾਰਾਂ ਨਾਲ ਰਿਹਾਂ ਵੀ ਸਭ ਦੀ ਵੱਖ ਉਡਾਰੀ ਲੱਗੇ । ਮੁਖ਼ਤਾਰੀ ਦੇ ਸਦੀਆ ਲੰਮੇ ਪੈਂਡੇ ਤੋਂ ਪਿੱਛੋਂ ਅੱਜ ਵੀ, ਧਰਤੀ, ਜੰਗਲ, ਫ਼ਰਦ, ਪੰਖੇਰੂ ਵਕਤ ਸ਼ਿਕਾਰੀ ਲੱਗੇ । ਮਨ ਦੀ ਹਾਰ ਲੁਕਾਣ ਦਾ ਚਾਰਾ ਹੋਰ ਭਲਾ ਕੀ ਕਰੀਏ, ਅਜ਼ਮਾਂ ਸੰਗ ਵੀ ਜੇ ਕਰ ਇੱਜ਼ਤ ਹਾਰੀ ਹਾਰੀ ਲੱਗੇ । ਲਹੂ ਸੁਕਾਵਣ ਵਾਲੀਆਂ ਸੋਚਾਂ ਦੇ ਦਰ ਖੁੱਲ੍ਹਦੇ ਜਾਵਣ, ਪਰ ਚਾਵਾਂ ਦੀਆਂ ਰਾਹਵਾਂ ਦੇ ਵਿਚ ਕੰਧ ਉਸਾਰੀ ਲੱਗੇ । ਵੇਲੇ ਦੇ ਬਦਲਣ ਨਾਲ ਜ਼ਿਹਨ ਕਬੀਲੇ ਬਦਲ ਰਹੇ ਨੇ, ਨਾ ਹੁਬ ਰਹੀ ਸਿਆਲਾਂ ਨਾਲ ਨਾ ਹੀਰ ਪਿਆਰੀ ਲੱਗੇ । ਕਾਹਦੇ ਸ਼ਿਕਵੇ ਗਿਲੇ ਕੀ ਦੂਜਿਆਂ ਦੇ ਵਰਤਾਰਿਆਂ ਬਾਰੇ, ਆਪਣੇ ਨਾਲ ਰਵਈਆ ਆਪਣਾ ਜਦ ਗ਼ੱਦਾਰੀ ਲੱਗੇ । ਧਰਤੀ ਦੇ ਨੱਕਾਦ ਦੀ ਨਜ਼ਰੇ ਉਹਦਾ ਮੁੱਲ ਨਹੀਂ ਪੈਦਾ, ਅੰਬਰਾਂ ਉੱਤੋਂ 'ਅਹਿਕਰ' ਜਿਹੜੀ ਸੋਚ ਉਤਾਰੀ ਲੱਗੇ ।

ਕਿਸੇ ਘੜੀ ਵੀ ਲੁੱਟਿਆ ਜਾਂਦੈ ਉਹ ਓਸੇ ਦੀ ਲੋਏ । ਆਪਣੇ ਜਿਹੜੇ ਗੁਣ ਤੇ ਬਹੁਤਾ ਮਾਣ ਕਿਸੇ ਨੂੰ ਹੋਏ । ਚੜ੍ਹਦੇ ਵਾਲਿਆਂ ਨੂੰ ਕੀ ਉੱਥੋਂ ਲੱਭਣੀਆਂ ਨੇ ਲੋਆਂ, ਸੂਰਜ ਜਿਸ ਲਹਿੰਦੇ ਵਲ ਜਾ ਕੇ ਆਪਣਾ ਮੂੰਹ ਲਕੋਏ । ਉਨ੍ਹਾਂ ਪੰਛੀਆਂ ਕੀ ਚੁਗਣੇ ਨੇ ਆਲ੍ਹਣਿਆਂ ਲਈ ਤੀਲੇ, ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਪਲ-ਪਲ ਪਿਆ ਲੱਗੇ ਹੁਣ ਮੋਏ ਕਿ ਮੋਏ । ਜੋਂਦਾ ਸੀ ਕੱਲ੍ਹ ਜਿਹੜਾ ਪਿੰਡਾਂ ਵਿਚ ਬਲਦਾਂ ਦੀਆਂ ਜੋਗਾਂ, ਅੱਜ ਉਹ ਸ਼ਹਿਰ 'ਚ ਦਰ ਦਰ ਫਿਰਦਾ ਸਿਰ ਤੇ ਮਿੱਟੀ ਢੋਏ । ਹੁਣ ਉਹ ਗੂਹੜ ਹਨੇਰਿਆਂ ਦੇ ਵਿਚ ਫੇਰ ਗਵਾਚੀ ਲੱਗੇ, ਅੱਪੜ ਗਏ ਸਾਂ ਜਿਹੜੀ ਮੰਜ਼ਿਲ ਉੱਤੇ ਲੋਏ-ਲੋਏ । ਜਾਵਣ ਵਾਲੇ ਜਾ ਕੇ ਰਹੇ ਨੇ ਆਵਣ ਵਾਲੇ ਆ ਕੇ, ਸਾਡੇ ਕਿਸੇ ਵੀ ਕੰਮ ਨਹੀਂ ਆਏ ਘਟ ਘਟ ਬੂਹੇ ਢੋਏ । ਧਰਤੀ ਰਚੀਆਂ ਜ਼ਹਿਰਾਂ ਪਾਰੋਂ ਇਨ੍ਹਾਂ ਫਲ ਨਹੀਂ ਸਕਣਾ, ਲੱਖ ਤਰੇਲ ਪਈ ਰੁੱਖਾਂ ਦਿਆਂ ਮੂੰਹਾਂ ਨੂੰ ਹੁਣ ਧੋਏ । 'ਅਹਿਕਰ' ਉੱਥੇ ਰਹਿ ਨਹੀਂ ਸਕਦੀ ਕੋਈ ਸਾਂਝ ਸਲਾਮਤ, ਮਰਹਮ ਦੀ ਥਾਂ ਜਿੱਥੇ ਹਰ ਕੋਈ ਜ਼ਖ਼ਮਾਂ 'ਤੇ ਅੱਕ ਚੋਏ ।

ਪਿੰਡਾਂ ਦੇ ਵਸ ਵਿਚ ਨਹੀਂ ਹੁੰਦਾ ਰੱਖਣਾ ਇਹਨਾਂ ਜ਼ਹਿਰਾਂ ਨੂੰ । ਚੰਗਾ ਏ ਪੜ੍ਹ-ਲਿਖ ਕੇ ਮੁੰਡੇ ਤੁਰ ਜਾਂਦੇ ਨੇ ਸ਼ਹਿਰਾਂ ਨੂੰ । ਇਹ ਤਾਂ ਉਹਦਾ ਕਰਮ ਏ ਸਾਡੀਆਂ ਸੱਧਰਾਂ ਪੂਰੀਆਂ ਕਰਦਾ ਏ, ਨਹੀਂ ਤੇ 'ਵਾਜ਼ਾਂ ਮਾਰ ਰਹੇ ਹਾਂ ਅਸੀਂ ਤੇ ਉਹਦਿਆਂ ਕਹਿਰਾਂ ਨੂੰ । ਸਿੱਪਾਂ ਦੇ ਨਾਲ ਝੋਲੀਆਂ ਭਰੀਆਂ ਖਲੇ-ਖਲੋਤੇ ਕੰਢਿਆਂ ਨੇ, ਟੱਕਰਾਂ ਬਾਝੋਂ ਕੁੱਝ ਨਹੀਂ ਮਿਲਿਆ ਉੱਠ ਕੇ ਭੱਜਦੀਆਂ ਲਹਿਰਾਂ ਨੂੰ । ਹਿੰਮਤਾਂ ਵਾਲੇ ਹੋਰਾਂ ਲਈ ਇੰਜ ਆਪਣਾ ਲਹੂ ਵਰਤਾਂਦੇ ਨੇ, ਦਰਿਆ ਜਿਸਰਾਂ ਵੰਡ ਦਿੰਦੇ ਨੇ ਆਪਣਾ ਪਾਣੀ ਨਹਿਰਾਂ ਨੂੰ । ਸਦੀਆਂ ਸਾਲ ਮਹੀਨੇ ਹੁਣ ਤੇ ਪਲ-ਪਲ ਉਡਦੇ ਜਾਂਦੇ ਨੇ, ਘੜੀਆਂ ਘੋੜੇ ਚੜ੍ਹੀਆਂ ਜਾਪਣ ਪਰ ਲੱਗੇ ਨੇ ਪਹਿਰਾਂ ਨੂੰ । ਆਪਣਾ ਅਜ਼ਮ ਸਲਾਮਤ ਰਹੇ ਜੇ ਚਮਕਣ ਵਾਲੇ ਸੂਰਜ ਦਾ, ਕੋਮਲ ਕਿਰਨਾ ਚੀਰ ਵਿਖਾਵਣ ਅੰਤ ਫ਼ਿਜ਼ਾ ਦੀਆਂ ਗਹਿਰਾਂ ਨੂੰ । ਘੁੰਮਣ ਘੇਰਾਂ ਦੇ ਨਾਲ ਲੜਿਆਂ ਜੌਹਰ ਖੁੱਲਣ ਜਿਸਮਾਂ ਦੇ, ਰੋਗ ਨਿਰਾ ਏ ਕੰਢੇ ਬਹਿਕੇ ਗਿਣਦੇ ਰਹਿਣਾਂ ਲਹਿਰਾਂ ਨੂੰ ।

ਖ਼ਵਰੇ ਕਿਹੜੇ ਸ਼ੀਸ਼ੇ ਦੇ ਨਾਲ ਨਜ਼ਰਾਂ ਮੁੜ ਟਕਰਾਈਆਂ ਨੇ । ਜਾਗ ਪਏ ਨੇ ਜ਼ਖ਼ਮ ਪੁਰਾਣੇ ਪੀੜਾਂ ਚੇਤੇ ਆਈਆਂ ਨੇ । ਘੁੱਪ ਹਨੇਰ ਮਕਾਨ ਲਈ ਜਿਹੜੇ ਵਖ਼ਤਾਂ ਦੇ ਨਾਲ ਬਾਲੇ ਸਨ, ਉਹਨਾਂ ਦੀਵਿਆਂ ਭੜਕ ਕੇ ਸਾਡੇ ਘਰ ਵਿਚ ਅੱਗਾਂ ਲਾਈਆਂ ਨੇ । ਸੀਨੇ ਰੱਖੇ ਪੱਥਰਾਂ ਵਾਂਗੂੰ ਉਹ ਵੀ ਭਾਰੀਆਂ ਲੱਗੀਆਂ ਨੇ, ਪਲ ਦੋ ਪਲ ਲਈ ਜੇਕਰ ਕਿਧਰੋਂ ਖ਼ੁਸ਼ੀਆਂ ਅਸੀਂ ਚੁਰਾਈਆਂ ਨੇ । ਸਭਨਾਂ ਦੀ ਬੁੱਕਲ ਵਿਚ ਛੁਰੀਆਂ, ਸਭਨਾਂ ਦੇ ਹੱਥ ਰੰਗੇ ਨੇ, ਵੇਖਣ ਨੂੰ ਪਰ ਸਾਰੇ ਲੋਕਾਂ ਮੂੰਹ ਵਿਚ ਉਂਗਲਾਂ ਪਾਈਆਂ ਨੇ । ਖ਼ੁਸ਼ੀਆਂ ਢੂੰਡਣ ਵਾਲੇ ਐਵੇਂ ਚਿਹਰੇ ਪੜ੍ਹਦੇ ਫਿਰਦੇ ਨੇ, ਪੀੜਾਂ ਨੇ ਉਹ ਇਕ ਦੂਜੇ ਤੋਂ ਜਿਹੜੀਆਂ ਅਸਾਂ ਲੁਕਾਈਆਂ ਨੇ । ਦਿਲ ਨੇ ਜਿਹੜੀ ਥਾਂ ਮੱਲੀ ਏ ਉੱਥੋਂ ਪੈਰ ਹਿਲਾਇਆ ਨਹੀਂ, ਜ਼ਿਹਨ ਮੇਰੇ ਨੇ 'ਅਹਿਕਰ' ਨਵੀਆਂ ਰਾਹਵਾਂ ਨਿੱਤ ਸੁਝਾਈਆਂ ਨੇ ।

ਅੰਦਰ ਦੀ ਕੋਈ ਸੂਹ ਨਹੀਂ ਦਿੰਦੇ ਹੰਝੂ ਹੋਣ ਕਿ ਹਾਸੇ । ਵੇਲਾ ਖ਼ਵਰੇ ਲੈ ਆਇਆ ਹੈ ਜੀਵਨ ਨੂੰ ਕਿਸ ਪਾਸੇ । ਕੰਢਿਆਂ ਵੱਲੋਂ ਹਮਦਰਦੀ ਦੀ ਵਾਜ਼ ਕੋਈ ਨਹੀਂ ਆਉਂਦੀ, ਡੁੱਬਣ ਵਾਲੇ ਇਕ ਦੂਜੇ ਨੂੰ ਆਪੇ ਦੇਣ ਦਿਲਾਸੇ । ਉਹਨਾਂ ਨੂੰ ਵੀ ਦੋ ਵੇਲੇ ਦਾ ਟੁੱਕੜ ਮਿਲਦਾ ਨਾਹੀਂ, ਜਿਹੜੇ ਏਥੇ ਦਿਨ ਤੇ ਰਾਤੀਂ ਜੁੱਤੇ ਰਹਿਣ ਖ਼ਰਾਸੇ । ਖ਼ਵਰੇ ਕਿਸ ਮਜਬੂਰੀ ਖੋਹ ਲਈ ਅਜਲੀ ਖਿੱਚ ਘਰਾਂ ਦੀ, ਆਲ੍ਹਣਿਆਂ ਤੋਂ ਦੂਰ ਪੰਖੇਰੂ ਕਰਦੇ ਜਾਵਣ ਵਾਸੇ । ਚਾਵਾਂ ਦੇ ਨਾਲ ਦਿਲ ਦੇ ਤਖ਼ਤ ਬਿਠਾ ਲਿਆ ਜਾਵੇ ਜੀਹਨੂੰ, ਉਹ ਲੈਲਾ ਵੀ ਖ਼ੈਰ ਨਹੀਂ ਪਾਉਂਦੀ ਕੈਸ਼ ਹੋਰਾਂ ਦੇ ਕਾਸੇ । ਅੰਬਰੀਂ ਰਹਿੰਦੇ ਵੀ ਡਰਦੇ ਨੇ ਖ਼ਵਰੇ ਕੇਸ ਸਬੱਬੋਂ, ਲੁਕਦੇ ਫਿਰਦੇ ਨੇ ਚੰਨ ਸੂਰਜ ਤਾਰੇ ਰਹਿਣ ਹਰਾਸੇ । ਏਹੋ ਜੇਹੇ ਵੀ ਹੜ੍ਹ ਗ਼ੁਜ਼ਰੇ ਨੇ ਸਾਡੇ ਸਿਰਾਂ ਦੇ ਉੱਤੋਂ, ਅੱਖੀਆਂ ਡੁੱਬੀਆਂ ਰਹੀਆਂ 'ਅਹਿਕਰ' ਰਹਿ ਗਏ ਹੋਂਠ ਪਿਆਸੇ ।

ਨਾ ਦੁੱਖ ਮੁੱਕੇ ਦੁਨੀਆਂ ਦੇ ਨਾ ਚਾਨਣ ਮਿਲੇ ਜ਼ਮੀਰਾਂ ਨੂੰ । ਹਾਰ ਗਏ ਨੇ ਫੜ-ਫੜ ਲੋਕੀ ਨਵਿਆਂ-ਨਵਿਆਂ ਪੀਰਾਂ ਨੂੰ । ਸੱਜਰੇ ਸੂਰਜ ਵੀ ਕੁੱਝ ਏਸਰਾਂ ਸੁੱਖ ਸੁਨੇਹੜੇ ਵੰਡੇ ਨੇ, ਫ਼ਿਕਰਾਂ ਪਾਰੋਂ ਵਿਰਦ ਵਜ਼ੀਫ਼ੇ ਭੁੱਲਦੇ ਜਾਣ ਫ਼ਕੀਰਾਂ ਨੂੰ । ਮਜ਼ਦੂਰੀ ਲਈ ਬਾਲਾਂ ਨੂੰ ਇੰਜ ਲੋੜਾਂ ਧੱਕ-ਧੱਕ ਖੜ੍ਹਦੀਆਂ ਨੇ, ਵੇਲੇ ਦੇ ਮੁਖ਼ਤਾਰ ਜਿਉਂ ਹੱਕੀ ਜਾਂਦੇ ਹੋਣ ਅਸੀਰਾਂ ਨੂੰ । ਰਾਤਾਂ ਦੇ ਨ੍ਹੇਰੇ ਵਿਚ ਜਿਹੜਾ ਰੋਸ਼ਨ ਸੁਫ਼ਨਾ ਤੱਕਿਆ ਸੀ, ਦਿਨ ਦੀ ਲੋਏ ਤਰਸ਼ ਰਹੇ ਆਂ ਓਸ ਦੀਆਂ ਤਾਬੀਰਾਂ ਨੂੰ । ਅੱਜ ਤੱਕ ਉਹੋ ਜੱਗ 'ਤੇ ਆਪਣੇ ਲੇਖ ਬਦਲਦੇ ਆਏ ਨੇ, ਸਾਕੀ ਹੁੰਦਿਆਂ ਹੋਇਆਂ ਵੀ ਜੋ ਮੰਨਦੇ ਨੇ ਤਕਦੀਰਾਂ ਨੂੰ । ਔਖਾ ਹੋ ਜਾਂਦਾ ਏ ਚੱਲਣਾ ਗ਼ੈਰਾਂ ਦੇ ਵੱਲ ਜੀਹਨਾਂ ਦਾ, ਆਪਣੇ ਵੱਲ ਚਲਾ ਲੈਂਦਾ ਹਾਂ ਓੜਕ ਉਹਨਾਂ ਤੀਰਾਂ ਨੂੰ । ਕਿਸਰਾਂ ਵਾਰ ਸਹਵਾਂਗੇ 'ਅਹਿਕਰ' ਆਵਣ ਵਾਲੇ ਵੇਲੇ ਦੇ, ਏਹੋ ਸੋਚਾਂ ਅੰਦਰੋ-ਅੰਦਰ ਚੂੰਡੀ ਜਾਣ ਸਰੀਰਾਂ ਨੂੰ ।

ਸੱਜਣ ਨੇ ਉਹ ਕੱਲਿਆਂ ਸਦਮੇ ਜਰਨ ਨਹੀਂ ਦਿੰਦੇ ਜਿਹੜੇ ਲੋਕ । ਦੁਸ਼ਮਣ ਨੇ ਉਹ ਪਿਆਰ 'ਚ ਬਾਜ਼ੀ ਹਰਨ ਨਹੀਂ ਦਿੰਦੇ ਜਿਹੜੇ ਲੋਕ । ਦੂਜਿਆਂ ਦਾ ਲਹੂ ਸ਼ਰਬਤ ਸਮਝ ਕੇ ਡੀਕਾਂ ਲਾ-ਲਾ ਪੀਂਦੇ ਨੇ, ਆਪਣੇ ਘੜੇ 'ਚੋਂ ਪਾਣੀ ਦਾ ਘੁੱਟ ਭਰਨ ਨਹੀਂ ਦਿੰਦੇ ਜਿਹੜੇ ਲੋਕ । ਗ਼ਰਜ਼ ਤੋਂ ਖ਼ਾਲੀ ਹੋ ਨਹੀਂ ਸਕਦੀ ਉਹਨਾਂ ਦੀ ਹਮਦਰਦੀ ਵੀ, ਕੰਢੇ ਛੱਡ ਕੇ ਛੱਲਾਂ ਦੇ ਸੰਗ ਤਰਨ ਨਹੀਂ ਦਿੰਦੇ ਜਿਹੜੇ ਲੋਕ । ਆਗੂ ਹੁੰਦਿਆਂ ਹੋਇਆਂ ਵੀ ਉਹ ਅਕਲੋਂ ਆਰੀ ਹੁੰਦੇ ਨੇ, ਆਪਣੇ ਬਾਰੇ ਸੱਚੀਆਂ ਗੱਲਾਂ ਕਰਨ ਨਹੀਂ ਦਿੰਦੇ ਜਿਹੜੇ ਲੋਕ । ਉਹਨਾਂ ਦੇ ਜਜ਼ਬੇ ਦੁਨੀਆਂ 'ਤੇ ਨਿੱਤ ਨਰੋਏ ਰਹਿੰਦੇ ਨੇ, ਸੀਤਾਂ ਵਿਚ ਵੀ ਆਪਣੇ ਆਪ ਨੂੰ ਠਰਣ ਨਹੀਂ ਦਿੰਦੇ ਜਿਹੜੇ ਲੋਕ । ਆਪਣੇ ਮਰਨ ਤੋਂ ਮਗਰੋਂ 'ਅਹਿਕਰ' ਉਹੋ ਜ਼ਿੰਦਾ ਰਹਿੰਦੇ ਨੇ, ਮੋਇਆਂ ਹੋਇਆਂ ਨੂੰ ਜੱਗ ਉੱਤੇ ਮਰਨ ਨਹੀਂ ਦਿੰਦੇ ਜਿਹੜੇ ਲੋਕ ।

ਸ਼ੁਰੂ ਸ਼ੁਰੂ ਵਿਚ ਜਿਹੜੀ ਸੂਰਤ ਮੇਰੀ ਸੋਚ ਨਿਖਾਰ ਗਈ । ਵੇਲਾ ਪਾ ਕੇ ਉਹੋ ਮੇਰੇ ਰਾਹ ਵਿਚ ਬਣ ਦੀਵਾਰ ਗਈ । ਜੱਗ ਦੇ ਏਸ ਸਮੁੰਦਰ ਅੰਦਰ ਉੱਠਣ ਵਾਲੀਆਂ ਛੱਲਾਂ ਚੋਂ, ਜੀਹਨੇ ਸਿਰ ਨੂੰ ਉੱਚਾ ਕਰ ਲਿਆ ਉਹੋ ਬਣ ਸਰਦਾਰ ਗਈ । ਓਸੇ ਪਾਰੋਂ ਮੈਨੂੰ ਆਪਣੇ ਦੁੱਖ ਵੀ ਦੁਸ਼ਮਣ ਜਾਪੇ ਨੇ, ਜਦ ਵੀ ਮੈਨੂੰ ਠੇਡਾ ਲੱਗਾ ਮੇਰੀ ਵਧ ਰਫ਼ਤਾਰ ਗਈ । ਖ਼ਵਰੇ ਇਹਨੇ ਫੇਰ ਕਦੋਂ ਤੱਕ ਸੂਰਜ ਹੱਥੋਂ ਸੜਨਾ ਏ, ਕੀ ਹੋਇਆ ਜੇ ਬਾਰਿਸ਼ ਦੋ ਪਲ ਧਰਤੀ ਦੀ ਹਿੱਕ ਠਾਰ ਗਈ । ਸੋਚ ਰਿਹਾ ਵਾਂ ਓਸ ਵਿਚਾਰੇ ਰੁੱਖ ਨੇ ਫਲ ਕੀ ਦੇਣਾ ਏ, ਜਿਸ ਦੇ ਬੂਰ ਨੂੰ ਚੂੰਡਣ ਦੇ ਲਈ ਇਕ ਆਈ, ਇਕ ਡਾਰ ਗਈ । ਕੋਈ ਵੀ ਮੌਸਮ ਹੋਵੇ ਭਾਵੇਂ ਰੁੱਖ ਉਦਾਸੇ ਰਹਿੰਦੇ ਨੇ, ਇੰਜ ਲਗਦੈ ਜਿਉਂ ਦੁਨੀਆਂ ਦੇ ਨਾਲ 'ਅਹਿਕਰ' ਰੁੱਸ ਬਹਾਰ ਗਈ ।

ਦੁੱਖਾਂ ਨੂੰ ਨਹੀਂ ਗਿਣੀ-ਮਿਣੀ ਦਾ ਗ਼ਮ ਨੂੰ ਕੁੱਝ ਨਹੀਂ ਜਾਣੀ ਦਾ । ਮੰਜ਼ਿਲ ਖ਼ਾਤਰ ਤੂਫ਼ਾਨਾ ਦੇ ਅੱਗੇ ਸੀਨਾ ਤਾਣੀ ਦਾ । ਮਕਸਦ ਪਾਰੋਂ ਡੁੱਬਣ ਵਾਲਾ ਮੋਤੀ ਕੱਢਦਾ ਰਹਿੰਦਾ ਏ, ਆਪਣੇ ਪੈਰ ਹਿਲਾ ਨਹੀਂ ਸਕਦਾ ਖੁੱਭਿਆ ਲੋਭ ਦੀ ਘਾਣੀ ਦਾ । ਆਪਣੇ ਸੰਗ ਤੁਰੀ ਹਰ ਸ਼ੈ ਨੂੰ ਨੀਵੇਂ ਪਾਸੇ ਖੜਦਾ ਏ, ਮੈਨੂੰ ਕਦੀ ਨਹੀਂ ਚੰਗਾ ਲੱਗਾ ਇਹ ਵਰਤਾਰਾ ਪਾਣੀ ਦਾ । ਸੌ ਸਾਮਾਨ ਨੇ ਆਲ-ਦੁਆਲੇ ਭਾਵੇਂ ਠੰਡੀਆਂ ਛਾਵਾਂ ਦੇ, ਫੇਰ ਵੀ ਰਹਿ-ਰਹਿ ਚੇਤੇ ਆਉਂਦੈ ਸਾਇਆ ਕੰਧ ਪੁਰਾਣੀ ਦਾ । ਮੱਖਣ ਦੀ ਇਕ ਬੂੰਦ ਕੱਢਣ ਲਈ ਸ਼ਹਿਰ ਵਿਕੇਂਦਿਆਂ ਦੁੱਧਾਂ ਚੋਂ, ਚੱਕਰ ਖਾ-ਖਾ ਥੱਕ ਜਾਂਦਾ ਏ ਝੱਲਾ ਫੁੱਲ ਮਧਾਣੀ ਦਾ । ਮਨ ਰੋਗੀ ਦੀਆਂ ਲੋੜਾਂ ਪਾਰੋਂ, ਸੱਧਰਾਂ ਭਰੀਆਂ ਅੱਖੀਆਂ ਨੂੰ, ਰੀਤਾਂ ਦੇ ਵਸ ਪਾਉਂਦਾ ਆਇਐ, ਸਦਾ ਭੁਲੇਵਾ ਪਾਣੀ ਦਾ । ਜ਼ਿਹਨ ਬੰਦੇ ਦਾ 'ਅਹਿਕਰ' ਗੁੰਝਲੀ ਅੱਟੀ ਬਣਿਆ ਹੋਇਆ ਏ, ਐਵੇਂ ਨਹੀਂ ਇਹ ਖ਼ਾਲਿਕ ਬਣਿਆ ਗੁੰਝਲਦਾਰ ਕਹਾਣੀ ਦਾ ।