ਹਿੱਤ ਆਪਣੇ ਸਦਾ ਜੋ ਪਾਲ਼ਦੇ ਨੇ, ਉਹ ਸੁਆਰਥੀ ਲੋਕੋ ਇਨਸਾਨ ਸਮਝੋ। ਲੋਕਾਂ ਵਿੱਚ ਜੋ ਜ਼ਹਿਰ ਫੈਲਾ ਰਹੇ ਨੇ, ਪਹਿਲੇ ਦਰਜੇ ਦੇ ਉਹ ਸ਼ੈਤਾਨ ਸਮਝੋ, ਦਾਨ ਦੇ ਕੇ ਦਾਨ ਦੀ ਕਰਨ ਚਰਚਾ, ਢੱਠੇ ਖੂਹ ਵਿੱਚ ਪਿਆ ਉਹ ਦਾਨ ਸਮਝੋ। ਕੁੰਜ ਸ਼ਰਮ ਦੀ ਲਾਹੁਣ ਜੋ ਖਾਣ ਵੇਲੇ, ਬੰਦੇ ਨਹੀਂ ਬਲਕਿ ਹੈਵਾਨ ਸਮਝੋ।

ਪਹਿਲਾਂ ਤੋਤਾ ਤੇ ਫੇਰ ਤੂੰ ਬਣੇਂ ਖੋਤਾ, ਪਿੱਛੋਂ ਵਿਹਰ ਕੇ ਤੇ ਲੇਟੇ ਮਾਰ ਬੀਬਾ। ਨਸ਼ਾ ਕੋਈ ਜਹਾਨ ਦਾ ਛੱਡਣਾ ਨਹੀਂ, ਵੇਲਾ ਵਕਤ ਨਾ ਕਦੇ ਵੀਚਾਰ ਬੀਬਾ। ਨੇਕ ਬਖਤਾਂ ਦੇ ਨੇੜੇ ਤੂੰ ਲੱਗਣਾ ਨਹੀਂ, ਆਪਣੇ ਵਰਗੇ ਬਣਾ ਲੈ ਤੂੰ ਯਾਰ ਬੀਬਾ। ਨਸ਼ੇ ਸਿਹਤ ਦਾ ਸੱਤਿਆ ਨਾਸ ਕਰਦੇ, ਖੋਜੇ ਪੁਰੀ ਰੱਖੀਂ ਦਿਲ ਵਿੱਚ ਧਾਰ ਬੀਬਾ।

ਭਲ਼ਾ ਦੂਜਿਆਂ ਦਾ ਕੋਈ ਮੰਗਦਾ ਨਹੀਂ, ਲੋਕ ਆਪਣਾ ਭਲਾ ਹੀ ਮੰਗਦੇ ਨੇ। ਜਿਹੜੀ ਗਲੀ ਵਿਰੋਧੀ ਦਾ ਘਰ ਹੋਵੇ, ਉਸ ਗਲੀ ਨਾ ਭੁੱਲ ਕੇ ਲਮਗਦੇ ਨੇ। ਸੂਟ ਬੂਟ ਪਾ ਕੇ ਬੈਠੇ ਕੁਰਸੀਆਂ ਤੇ, ਮਾਲ ਮੰਗਣੋਂ ਮੂਲ ਨਾ ਸੰਗਦੇ ਨੇ। ਹੋਵੇ ਆਪਣਾ ਕਿਤੇ ਮੁਫਾਦ ਜੇ ਕਰ, ਤਾਂ ਫਿਰ ਛਿੱਕੇ ਅਸੂਲਾਂ ਨੂੰ ਟੰਗਦੇ ਨੇ।

ਨਾ ਹੈ ਸ਼ਰਮ ਤੇ ਨਾ ਚੰਗੇ ਕਰਮ ਕਰੀਏ, ਮੰਦੇ ਕੰਮਾਂ ਵੱਲ ਸਦਾ ਧਿਆਨ ਸਾਡਾ। ਕਿਹੜਾ ਕਿਵੇਂ ਕਿੱਥੇ ਕੱਦੂ- ਕਸ਼ ਕਰਨਾ, ਘਟੀਆ ਸੋਚਾਂ ਵਿੱਚ ਰਹਿੰਦਾ ਧਿਆਨ ਸਾਡਾ। ਪੁੱਠੇ ਕੰਮਾਂ ਦੇ ਵਿੱਚ ਬਰਬਾਦ ਕਰੀਏ, ਇਹ ਜੋ ਕੀਮਤੀ ਯਾਰੋ ਗਿਆਨ ਸਾਡਾ। ਪੱਤੇ ਬਾਜ਼ੀਆਂ ਵਿੱਚ ਵਿਸ਼ਵਾਸ਼ ਰੱਖੀਏ, ਕਦੀ ਡੋਲੇ ਨਾ ਧਰਮ ਈਮਾਨ ਸਾਡਾ।

ਛੋਟੇ ਮੋਟੇ ਝੱਖ ਭਲਾ ਮਾਰੀਏ ਕਿਉਂ, ਅਸੀਂ ਮਾਲ ਹੀ ਮੋਟਾ ਡਕਾਰਦੇ ਹਾਂ। ਚਾਰਾ ਚਟਮ ਤੇ ਤੋਪਾਂ ਹਜ਼ਮ ਕਰੀਏ, ਕਫਨ ਮੁਰਦਿਆਂ ਉਤੋਂ ਉਤਾਰਦੇ ਹਾਂ। ਸਮੇਂ ਰਹੇ ਨਾ ਥੈਲੀਆਂ ਟੈਚੀਆਂ ਦੇ, ਜੱਫੇ ਬੋਰਿਆਂ ਨੂੰ ਹੁਣ ਤਾਂ ਮਾਰਦੇ ਹਾਂ। ਜੰਤਾ ਲੱਖ ਰੌਲਾ ਰੱਪਾ ਰਹੇ ਪਾਉਂਦੀ, ਅਸੀਂ ਦੋਸ਼ਾਂ ਨੂੰ ਮੁਢੋਂ ਨਕਾਰਦੇ ਹਾਂ।

ਧਰਮ ਕਰਮ ਦੇ ਬਾਰੇ ਕੀ ਪੁੱਛਦੇ ਹੋ, ਇਹ ਨੇ ਲੋਕਤਾ ਵਿੱਚੋਂ ਫਰਾਰ ਲੋਕੋ। ਧਰਮ ਪੈਸਾ ਤੇ ਕਰਮ ਹੋ ਗਏ ਕਾਲ਼ੇ, ਬੇੜਾ ਡੁੱਬਆ ਅੱਧ ਵਿੱਚਕਾਰ ਲੋਕੋ। ਨੇਕ ਕ੍ਰਿਤ ਵੱਲੋਂ ਮੂੰਹ ਫੇਰ ਬੈਠੇ, ਜੜ੍ਹਾਂ ਫੜ ਗਿਆ ਹੈ ਭ੍ਰਿਸ਼ਟਾਚਾਰ ਲੋਕੋ। ਏਸ ਕੋਹੜ ਨੂੰ ਕਿਸੇ ਨਾ ਦੂਰ ਕਰਨਾ, ਕਰਕੇ ਵੇਖ ਲਓ ਯਤਨ ਹਜ਼ਾਰ ਲੋਕੋ।

ਸੈਂਸਰ ਬੋਰਡ ਦੇ ਪੋਣੇ ਵਿੱਚ ਛੇਕ ਹੋ ਗਏ, ਗੰਦ ਮੰਦ ਸੱਭ ਕੁੱਝ ਪਾਸ ਹੋਈ ਜਾਂਦਾ। ਫਿਲਮਾਂ ਨੰਗੀਆਂ ਤੱਕ ਕੇ ਲੋਕ ਆਉਂਦੇ। ਕੋਈ ਹੱਸਦਾ ਤੇ ਕੋਈ ਰੋਈ ਜਾਂਦਾ। ਕਦੇ ਫਿਲਮਾਂ ਚੋਂ ਮਿਲਦਾ ਗਿਆਨ ਹੈ ਸੀ, ਹੁਣ ਠਾਹ ਠੂਹ ਤੇ ਲਹੂ ਚੋਈ ਜਾਂਦਾ। ਅਰਧ ਨੰਗੀਆਂ ਕਾਕੀਆਂ ਵੇਖਕੇ ਤੇ, ਬੰਦਾ ਸ਼ਰਮ ਨਾਲ ਮੂੰਹ ਲਕੋਈ ਜਾਂਦਾ।

ਬੜੀ ਨਾਮੀ ਬੇ ਨਾਮੀ ਜਾਇਦਾਦ ਸਾਡੀ, ਕੇਵਲ ਕੁਰੀ ਦੀਆਂ ਮਿਹਰਬਾਨੀਆਂ ਜੀ। ਚੱਲਦਾ ਬੋਰਿਆਂ ਨਾਲ ਵਿਪਾਰ ਸਾਡਾ, ਚਾਲਾਂ ਸਾਡੀਆਂ ਕਿਸੇ ਨਾ ਜਾਣੀਆਂ ਜੀ। ਵਾਗ ਡੋਰ ਹੈ ਜਿੰਨਾਂ ਚਿਰ ਹੱਥ ਸਾਡੇ, ਅਸੀਂ ਕਰਾਂਗੇ ਸਦਾ ਮਨ ਮਾਨੀਆਂ ਜੀ। ਹੱਕ ਸੱਚ ਦੇ ਰਾਹ ਤੇ ਚੱਲੀਏ ਕਿਉਂ, ਸਾਨੂੰ ਰਾਸ ਆਈਆਂ ਵੰਡਾਂ ਕਾਣੀਆਂ ਜੀ।

ਸਫਲ ਜੋੜੀਆਂ ਜੱਗ ਤੇ ਥੋੜੀਆਂ ਨੇ, ਐਪਰ ਨਰੜ ਨੇ ਬੇਸ਼ੁਮਾਰ ਸੱਜਣੋ । ਕਹਿੰਦੇ ਮੇਲ ਨੇ ਉੱਪਰ ਮਿਲਾਏ ਜਾਂਦੇ, ਹੁੰਦੇ ਜੱਗ ਤੇ ਸ਼ਗਨ ਵਿਹਾਰ ਸੱਜਣੋਂ। ਸਾਂਝੀ ਸੋਚ ਨਾਲ ਕਿਧਰੇ ਤੁਰੇ ਜ਼ਿੰਦਗੀ, ਕਿਧਰੇ ਹੁੰਦਾ ਹੈ ਰੋਜ਼ ਤਕਰਾਰ ਸੱਜਣੋਂ। ਏਸ ਜੀਣ ਨਾਲੋਂ ਛੜੇ ਹੈਨ ਸੌਖੇ. ਰਾਤੀਂ ਸੌਂਦੇ ਘੁਰਾੜੇ ਨੇ ਮਾਰ ਸੱਜਣੋਂ।

ਜੀਭ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੀ ਖੰਡ ਦੀ ਛੁਰੀ ਵਰਗੀ, ਗੱਲਾਂ ਨਾਲ ਹੀ ਘਾਣ ਨੇ ਕਰੀ ਜਾਂਦੇ। ਖੇਡਾਂ ਕਈ ਉਹ ਨੇਮ ਨਾਲ ਜਾਣ ਖੇਡੀ, ਕਿਤੇ ਜਿੱਤਦੇ ਤੇ ਕਿਤੇ ਹਰੀ ਜਾਂਦੇ। ਮੋਮੋ ਠੱਗਣੇ ਮੀਸਣੇ ਬਣ ਕੇ ਤੇ, ਮਾਲ ਲੁੱਟ ਦਾ ਵਿਹਰ ਕੇ ਚਰੀ ਜਾਂਦੇ। ਕਦੀ ਹੋਵੇ ਨਾ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦਾ ਵਾਲ ਵਿੰਗਾ, ਹਿੱਸੇ ਪੱਤੀਆਂ ਥਾਂ ਥਾਂ ਧਰੀ ਜਾਂਦੇ।