ਸਹਰਾ ਕੀ ਰਾਤ

ਕਹੀਂ ਭੀ ਸ਼ਬਨਮ ਕਹੀਂ ਨਹੀਂ ਹੈ
ਅਜਬ ਕਿ ਸ਼ਬਨਮ ਕਹੀਂ ਨਹੀਂ ਹੈ
ਨ ਸਰਦ ਖ਼ੁਰਸ਼ੀਦ ਕੀ ਜਬੀਂ ਪਰ
ਕਿਸੀ ਕੇ ਰੁਖ਼ ਪਰ ਨ ਆਸਤੀਂ ਪਰ
ਜ਼ਰਾ-ਸੀ ਸ਼ਬਨਮ ਕਹੀਂ ਨਹੀਂ ਹੈ

ਪਿਸੇ ਹੁਏ ਪੱਥਰੋਂ ਕੀ ਮੌਜੇਂ
ਖ਼ਮੋਸ਼-ਓ-ਸਾਕਿਨ
ਹਰਾਰਤੇ-ਮਾਹੇ-ਨੀਮ ਸ਼ਬ ਮੇਂ ਸੁਲਗ ਰਹੀ ਹੈਂ
ਔਰ ਸ਼ਬਨਮ ਕਹੀਂ ਨਹੀਂ ਹੈ

ਬਰਹਨਾ-ਪਾ ਗ਼ੋਲ ਗੀਦੜੋਂ ਕੇ
ਲਗਾ ਰਹੇ ਹੈਂ ਬਨੋਂ ਮੇਂ ਠੱਠੇ
ਕਿ ਆਜ ਸ਼ਬਨਮ ਕਹੀਂ ਨਹੀਂ ਹੈ

ਬਬੂਲ ਕੇ ਇਸਤਖ਼ਵਾਂ ਕੇ ਢਾਂਚੇ
ਪੁਕਾਰਤੇ ਹੈਂ
ਨਹੀਂ ਹੈ ਸ਼ਬਨਮ, ਕਹੀਂ ਨਹੀਂ ਹੈ

ਸਫ਼ੈਦ, ਧੁੰਧਲਾਈ ਰੌਸ਼ਨੀ ਮੇਂ
ਹੈਂ ਦਸ਼ਤ ਕੀ ਛਾਤੀਯਾਂ ਬਰਹਨਾ
ਤਰਸ ਰਹੀ ਹੈਂ ਜੋ ਹੁਸਨੇ-ਇੰਸਾਂ ਲੀਯੇ ਕਿ ਸ਼ਬਨਮ ਕਾ ਏਕ ਕਤਰਾ
ਕਹੀਂ ਪੇ ਬਰਸੇ

ਯੇ ਚਾਂਦ ਭੀ ਸਰਦ ਹੋ ਰਹੇਗਾ
ਉਫ਼ਕ ਪੇ ਜਬ ਸੁਬਹ ਕਾ ਕਿਨਾਰਾ
ਕਿਸੀ ਕਿਰਨ ਸੇ ਦਹਕ ਉਠੇਗਾ
ਕਿ ਏਕ ਦਰਮਾਂਦਾ ਰਾਹਰੌ ਕੀ
ਜਬੀਂ ਪੇ ਸ਼ਬਨਮ ਕਾ ਹਾਥ ਚਮਕੇ

(ਜਬੀਂ=ਮੱਥਾ, ਰੁਖ਼=ਮੂੰਹ, ਸਾਕਿਨ=ਸਥਿਰ,ਹਰਾਰਤੇ-ਮਾਹੇ-ਨੀਮ
ਸ਼ਬ=ਅੱਧੀ ਰਾਤ ਦੇ ਚੰਨ ਦੀ ਗਰਮੀ, ਬਰਹਨਾ-ਪਾ ਗ਼ੋਲ=ਨੰਗੇ ਪੈਰ
ਝੁੰਡ, ਇਸਤਖ਼ਵਾਂ=ਹੱਡੀਆਂ, ਦਸ਼ਤ=ਜੰਗਲ, ਦਰਮਾਂਦਾ ਰਾਹਰੌ=
ਥੱਕਿਆ ਰਾਹੀ)