ਉਡਦੀ ਉਡਦੀ ਆਵੇ ਤਿਤਲੀ,
ਫੁੱਲਾਂ ਤੇ ਮੰਡਲਾਵੇ ਤਿਤਲੀ ।

ਖੰਭ ਏਸ ਦੇ ਰੰਗ-ਬਰੰਗੇ,
ਸੋਹਣੇ ਸੋਹਣੇ, ਚੰਗੇ ਚੰਗੇ,
ਕਿੱਦਾਂ, ਕਿਸੇ ਲਲਾਰੀ ਰੰਗੇ ?
ਹਰ ਇਕ ਦਿਲ ਨੂੰ ਭਾਵੇ ਤਿਤਲੀ ।

ਸੁੰਘ ਕੇ ਫੁੱਲਾਂ ਦੀ ਖ਼ੁਸ਼ਬੋਈ,
ਉਡਦੀ ਫਿਰਦੀ ਝੱਲੀ ਹੋਈ,
ਕਿਸੇ ਪਿਆਰ ਚਿ ਖੋਈ ਖੋਈ,
ਪਿਆਰੇ ਗੀਤ ਅਲਾਵੇ ਤਿਤਲੀ ।

ਇਹ ਮਿੱਠੀਆਂ ਖ਼ੁਸ਼ਬੋਆਂ ਮਾਣੇ,
ਗਾਂਦੀ ਫਿਰੇ ਬਹਾਰ ਦੇ ਗਾਣੇ,
ਫੁੱਲਾਂ ਨੂੰ ਚੁੰਮੇਂ ਅਣਜਾਣੇ,
ਮੂਲੋਂ ਨਾ ਸ਼ਰਮਾਵੇ ਤਿਤਲੀ ।

ਮਸਤ ਅਤੇ ਮਤਵਾਲੀ ਤਿਤਲੀ,
ਚਿਤਰੇ ਖੰਭਾਂ ਵਾਲੀ ਤਿਤਲੀ,
ਪਿਆਰੀ ਭੋਲੀ ਭਾਲੀ ਤਿਤਲੀ,
ਅਪਣਾ ਮਨ ਪਰਚਾਵੇ ਤਿਤਲੀ ।

ਦਿਲ ਚਾਹੇ ਮੈਂ ਤਿਤਲੀ ਹੋਵਾਂ,
ਪਿਆਰੇ ਪਿਆਰੇ ਫੁੱਲਾਂ ਛੋਹਾਂ,
ਗਾਵਾਂ, ਜਿੱਦਾਂ ਗਾਵੇ ਤਿਤਲੀ,
ਫੁੱਲਾਂ ਤੇ ਮੰਡਲਾਵੇ ਤਿਤਲੀ ।

ਪੰਛੀ ਹੋਵਾਂ ਬਣ ਵਸਾਂ,
ਉਡਦਾ ਫਿਰਾਂ ਅਭੋਲ,
ਗਾ ਗਾ ਗੀਤ ਰਸੀਲੜੇ,
ਕਰਦਾ ਰਹਾਂ ਕਲੋਲ ।

ਜਿਸ ਥਾਂ ਤੇ ਜਦ ਜੀ ਕਰੇ,
ਚੁਗਾਂ ਸੁਆਦੀ ਚੋਗ ।
ਕੋਈ ਗ਼ਮ ਨਾ ਛੁਹ ਸਕੇ,
ਰਹਿਵਾਂ ਸਦਾ ਅਰੋਗ ।

ਨਿਕਲ ਆਲ੍ਹਣੇ ਅੰਦਰੋਂ,
ਅਪਣੇ ਹਾਣੀ ਨਾਲ ।
ਪਹੁ ਦੀ ਲਾਲੀ ਵਿਚ ਨ੍ਹਾ,
ਹੋਵਾਂ ਲਾਲੋ ਲਾਲ ।

ਏਹੋ ਮੇਰੀ ਰੀਝ ਹੈ,
ਏਹੋ ਮੇਰੀ ਮੰਗ ।
ਰੱਜ ਰੱਜ ਕੇ ਮਾਣ ਲਾਂ,
ਮੈਂ ਕੁਦਰਤ ਦੇ ਰੰਗ ।

ਇਹ ਕੁਦਰਤ ਦੇ ਰੰਗ ਹੀ,
ਰਹੇ ਨੇ ਖਿੱਚਾਂ ਪਾ ।
ਗੂਹੜੇ ਇਹਨਾਂ ਵਾਂਗ ਹਨ,
ਮੇਰੇ ਮਨ ਦੇ ਚਾ ।

ਇਕ ਇਕ ਕਿਣਕੇ ਅੰਦਰੋਂ,
ਕੁਦਰਤ ਕਹੇ ਪੁਕਾਰ :
'ਆ ਜਾ ਮੇਰੀ ਗੋਦ, ਜੇ
ਰਜਵਾਂ ਲੋੜੇਂ ਪਿਆਰ' ।

ਸੁਣ ਸੁਣ ਵਾਜਾਂ ਉਹਦੀਆਂ,
ਤੜਫੇ ਦਿਲ ਦੀ ਚਾਹ,
ਸੌੜੇ ਏਸ ਸਮਾਜ ਤੋਂ,
ਹੁਟਦਾ ਜਾਵੇ ਸਾਹ ।

ਇਕ ਰੋਟੀ ਦੀ ਫ਼ਿਕਰ ਹੀ,
ਲੈਂਦੀ ਖ਼ੁਸ਼ੀਆਂ ਚੱਟ ;
ਆਉਂਦਾ ਮੁੜ ਅੰਗੂਰ ਨਾ,
ਐਸੇ ਲੱਗਣ ਫੱਟ ।

ਪੰਛੀ ਹੋਵਾਂ ਬਣ ਵਸਾਂ,
ਉਡਦਾ ਫਿਰਾਂ ਅਭੋਲ,
ਗਾ ਗਾ ਗੀਤ ਰਸੀਲੜੇ,
ਕਰਦਾ ਰਹਾਂ ਕਲੋਲ ।

ਇਕ ਬਈਏ ਨੇ ਕੱਠਿਆਂ,
ਕਰ ਕੇ ਸੁੱਕਾ ਘਾ ।
ਬੁਣਿਆ ਅਪਣਾ ਆਲ੍ਹਣਾ,
ਪੂਰਾ ਕੀਤਾ ਚਾ ।

ਰੱਖਨੇ ਰਖੇ ਓਸ ਵਿਚ,
ਤੇ ਦਰਵਾਜ਼ਾ ਇੱਕ ।
ਲੋੜ ਸਮੇਂ ਜੋ ਹੋ ਸਕੇ,
ਪੂਰੀ ਮਨ ਦੀ ਸਿੱਕ ।

ਰਹਿ ਸੱਕਣ ਜੋ ਬੱਚੜੇ,
ਉਸ ਦੇ ਨਾਲ ਅਰਾਮ ।
ਰੈਨ-ਬਸੇਰਾ ਕਰ ਲਵੇ,
ਜਦ ਪੈ ਜਾਵੇ ਸ਼ਾਮ ।

ਕੱਕਰ, ਲੂ ਤੋਂ ਬਚ ਸਕੇ,
ਨਿੱਕੀ ਕੋਮਲ ਜਿੰਦ,
ਚੋਗਾ ਚੁਗ ਚੁਗ ਥੱਕ ਕੇ,
ਸਾਹ ਲੈ ਸੱਕੇ ਬਿੰਦ ।

ਸਰਦੀ ਦੀ ਇਕ ਸ਼ਾਮ ਨੂੰ,
ਬੈਠ ਆਲ੍ਹਣੇ ਕੋਲ ।
ਕਰਦਾ ਓਹੋ ਆਪ ਸੀ,
ਅਪਣੇ ਨਾਲ ਕਲੋਲ ।

ਠੁਰ ਠੁਰ ਕਰਦਾ ਸੁਕੜਦਾ,
ਪਾਲੇ ਹੱਥੋਂ ਤੰਗ ।
ਬਾਂਦਰ ਅੱਡੀਆਂ ਰਗੜਦਾ,
ਆਇਆ ਨੰਗ-ਮਲੰਗ ।

ਵਗਦਾ ਠੱਕਾ ਓਸ ਨੂੰ,
ਲੈਣ ਨਾ ਦਿੰਦਾ ਟੇਕ ।
ਚਾਹੇ, ਕਿਧਰੋਂ ਮਿਲ ਸਕੇ,
ਉਹਨੂੰ ਨਿੱਘਾ ਸੇਕ ।

ਕਰੀਆਂ ਉਸ ਨੇ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ਾਂ,
ਚੜ੍ਹੀ ਨਾ ਕੋਈ ਤੋੜ;
ਹੱਡੀਂ ਰਚ ਗਈ ਠੰਢ ਤੇ,
ਦੁਖਣ ਲਗੇ ਜੋੜ ।

ਉਸ ਦੀ ਹਾਲਤ ਦੇਖ ਕੇ,
ਬਈਏ ਕਿਹਾ ਪੁਕਾਰ :
'ਕਰਨੀ ਫ਼ਿਕਰ ਸਿਆਲ ਦੀ,
ਸੀ ਤੂੰ ਪਹਿਲੋਂ ਯਾਰ !

ਮੈਂ ਤੈਥੋਂ ਹਾਂ ਨਿੱਕੜਾ,
ਪਰ ਜਤਨਾਂ ਦੇ ਨਾਲ ।
ਕੀਤਾ ਮੁਸ਼ਕਲ ਹੱਲ ਹੈ,
ਅਪਣਾ ਆਪ ਸਵਾਲ ।

ਜੇ ਤੂੰ ਵੀ ਕੁਛ ਸੋਚਦਾ,
ਰਖਦਾ ਕੋਈ ਤਾਂਘ ।
ਘਰ ਦਾ ਮਾਲਕ ਅੱਜ ਤੂੰ,
ਹੁੰਦਾ ਮੇਰੇ ਵਾਂਗ' ।

ਸੁਣ ਬਈਏ ਦੀ ਗੱਲ ਨੂੰ,
ਬਾਂਦਰ ਕੀਤੀ ਝੱਟ ।
ਚੜ੍ਹ ਕੇ ਰੁਖ ਤੇ ਆਲ੍ਹਣਾ,
ਕੀਤਾ ਚੌੜ ਚੁਪੱਟ ।

ਬੁਣਿਆ ਸੀ ਜੋ ਓਸ ਨੇ,
ਪੂਰੀ ਮਿਹਨਤ ਨਾਲ ।
ਪੱਟੀ ਉਸ ਦੀ ਜੱਖਣਾ,
ਕੀਤਾ ਭੈੜਾ ਹਾਲ ।

ਵਾਹ ਬਈਏ ਦੀ ਗਈ ਨਾ,
ਹੋਇਆ ਬਹੁਤ ਲਚਾਰ,
ਕਿਸੇ ਸਿਆਣੇ ਆਖਿਆ,
ਤਾਹੀਂ ਸੋਚ ਵਿਚਾਰ :

"ਸੀਖ ਤਾਂ ਕੋ ਦੀਜੀਏ,
ਜਾਂ ਕੋ ਸੀਖ ਸੁਖਾਇ ।
ਸੀਖ ਨ ਦੀਜੇ ਬਾਂਦਰਾਂ,
ਜੋ ਬਈਏ ਦਾ ਘਰ ਢਾਇ" ।

(ਬਈਆ=ਬਿਜੜਾ)

ਕਿਸੇ ਸਿਆਣੇ ਆਖਿਆ,
ਇਸ ਨੂੰ ਮੂਲ ਨਾ ਭੁੱਲ ।
ਕੋਈ ਦੌਲਤ ਹੈ ਨਹੀਂ;
ਤੰਦਰੁਸਤੀ ਦੇ ਤੁੱਲ ।

ਜੁੱਸਾ ਭਰਵਾਂ ਗੱਠਵਾਂ,
ਰੱਤ ਨਾਲ ਭਰਪੂਰ ।
ਪਿੰਡਾ ਸੋਹਣਾ ਲਿਸ਼ਕਵਾਂ,
ਅੱਖਾਂ ਨੂਰੋ ਨੂਰ ।

ਅੰਗ ਅੰਗ ਵਿਚ ਨੱਚਦੀ,
ਗੇੜੇ ਖਾਂਦੀ ਰੱਤ,
ਦੌਲਤ ਦੁਨੀਆਂ ਦੀ ਕੋਈ,
ਕਦ ਹੈ ਇਹਦੇ ਵੱਤ ?

ਮੂੰਹ ਹਨੇਰੇ ਉੱਠ ਕੇ,
ਖੁੱਲ੍ਹਾਂ ਦੇ ਵਿਚਕਾਰ ।
ਉੱਠ ਬੈਠ ਕੇ ਬੈਠਕਾਂ,
ਕੱਢ ਤੂੰ ਵਾਰੋ ਵਾਰ ।

ਪੇਲ ਸਕੇਂ ਤੂੰ ਜਿਤਨੇ,
ਉਤਨੇ ਡੰਡ ਲੈ ਪੇਲ ।
ਸ਼ਾਮ ਸਵੇਰੇ ਹਾਣੀਆਂ,
ਨਾਲ ਜਾ ਖੇਲ੍ਹਾਂ ਖੇਲ ।

ਜਦ ਜੀ ਆਵੇ ਹਾਣੀਆਂ
ਨਾਲ ਜੀ ਪਰਚਾ ।
ਕੌਡ-ਕਬੱਡੀ ਖੇਡ, ਜਾਂ,
ਘੁਲ ਕੇ ਹੱਥ ਵਿਖਾ ।

ਹਰ ਵੇਲੇ ਖ਼ੁਸ਼ ਰਹਿਣ ਲਈ,
ਅਪਣਾ ਬਦਲ ਸੁਭਾ ।
ਜੀ ਲਾ ਕੇ ਕਰ ਕੰਮ ਤੇ,
ਖਾ ਪੀ ਰੱਜ ਹੰਢਾ ।

ਜੇ ਏਨਾਂ ਹੀ ਕਰ ਲਵੇਂ,
ਹੋਰ ਕਰੇਂ ਨਾ ਕੁਛ,
ਦੌਲਤ ਕੁਲ ਜਹਾਨ ਦੀ,
ਤੈਨੂੰ ਜਾਪੇ ਤੁੱਛ ।

ਇਹ ਧਰਤੀ ਸਾਡੀ ਮਾਤਾ ਹੈ,
ਅਸੀਂ ਇਹਦੇ ਪੁੱਤ ਦੁਲਾਰੇ ਹਾਂ ।
ਇਹ ਧਰਤੀ ਸਾਨੂੰ ਪਿਆਰੀ ਹੈ,
ਧਰਤੀ ਨੂੰ ਅਸੀਂ ਪਿਆਰੇ ਹਾਂ ।

ਸਾਨੂੰ ਪਿਆਰੀ ਦੇਸ਼ ਦੀ ਮਿੱਟੀ ਹੈ,
ਪਿਆਰਾ ਹਰ ਇਕ ਨਜ਼ਾਰਾ ਹੈ ।
ਤੇ ਪਿਆਰੀਆਂ ਇਹਦੀਆਂ ਫਸਲਾਂ ਨੇ,
ਫਸਲਾਂ ਦਾ ਰੂਪ ਪਿਆਰਾ ਹੈ ।

ਅਸੀਂ ਮਾਣਦੇ ਇਹਦੇ ਸੁਹਜਾਂ ਦੇ,
ਨਿੱਤ ਨਵਿਓਂ ਨਵੇਂ ਹੁਲਾਰੇ ਹਾਂ ।
ਇਹ ਧਰਤੀ ਸਾਨੂੰ ਪਿਆਰੀ ਹੈ,
ਧਰਤੀ ਨੂੰ ਅਸੀਂ ਪਿਆਰੇ ਹਾਂ ।

ਸਾਨੂੰ ਇਹਦੇ ਪਰਬਤ ਪਿਆਰੇ ਨੇ ।
ਤੇ ਇਹਦੇ ਦਰਿਆ ਪਿਆਰੇ ਨੇ ।
ਸਾਨੂੰ ਇਹਦੇ ਲੋਕੀ ਪਿਆਰੇ ਨੇ,
ਲੋਕਾਂ ਦੇ ਚਾਅ ਪਿਆਰੇ ਨੇ ।

ਅਸੀਂ ਮਾਣਦੇ ਇਹਦੀਆਂ ਰੁੱਤਾਂ ਦੇ,
ਖਿੜਦੇ ਹੋਏ ਰੰਗ ਨਜ਼ਾਰੇ ਹਾਂ ।
ਇਹ ਧਰਤੀ ਸਾਨੂੰ ਪਿਆਰੀ ਹੈ,
ਧਰਤੀ ਨੂੰ ਅਸੀਂ ਪਿਆਰੇ ਹਾਂ ।

ਸਾਨੂੰ ਇਹਦੇ ਪੰਛੀ ਪਿਆਰੇ ਨੇ,
ਉਹਨਾਂ ਦੇ ਚੋਲ੍ਹ ਪਿਆਰੇ ਨੇ ।
ਫੁੱਲਾਂ ਜਹੇ ਕੋਮਲ ਕੋਮਲ ਜੋ,
ਬਾਲਾਂ ਦੇ ਬੋਲ ਪਿਆਰੇ ਨੇ ।

ਅਸੀਂ ਇਸ ਦੀ ਰੀਝ ਦੇ ਅੰਬਰ ਦੇ,
ਜਗ ਮਗ ਕਰਦੇ ਹੋਏ ਤਾਰੇ ਹਾਂ ।
ਇਹ ਧਰਤੀ ਸਾਨੂੰ ਪਿਆਰੀ ਹੈ,
ਧਰਤੀ ਨੂੰ ਅਸੀਂ ਪਿਆਰੇ ਹਾਂ ।

ਲੂੰ ਲੂੰ ਦੇ ਵਿਚ ਹੈ ਪਿਆਰ ਇਦ੍ਹਾ,
ਇਸ ਨੂਰ ਕਈ ਉਪਜਾਏ ਨੇ ।
ਇਸ ਭਗਤ, ਬੀਰ ਤੇ ਦਾਤੇ ਕਈ,
ਅਪਣੀ ਕੁੱਖ ਵਿਚੋਂ ਜਾਏ ਨੇ ।

ਅਜ ਤੀਕ ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਦੀ ਕਰਨੀ ਦੇ,
ਗੁਣ ਗਾਉਂਦੇ ਕਦੇ ਨਾ ਹਾਰੇ ਹਾਂ ।
ਇਹ ਧਰਤੀ ਸਾਨੂੰ ਪਿਆਰੀ ਹੈ,
ਧਰਤੀ ਨੂੰ ਅਸੀਂ ਪਿਆਰੇ ਹਾਂ ।

ਮਿਟੀ ਧੁੰਦ ਤੇ ਹਨੇਰਾ
ਸਾਰਾ ਦੂਰ ਹੋ ਗਿਆ;
ਤੇਰੇ ਨੂਰ ਨਾਲ ਜੱਗ
ਨੂਰੋ ਨੂਰ ਹੋ ਗਿਆ ।

ਮਿਟੀ ਕੂੜ ਵਾਲੀ ਮੱਸਿਆ
ਤੇ ਸੱਚ ਲੱਸਿਆ,
ਸਾਰੇ ਦਿਲਾਂ 'ਚ
ਈਮਾਨ, ਇਨਸਾਫ਼ ਵੱਸਿਆ ।

ਮਗ਼ਰੂਰਾਂ ਦਾ ਗ਼ਰੂਰ
ਸਾਰਾ ਚੂਰ ਹੋ ਗਿਆ ।
ਮਿਟੀ ਧੁੰਦ ਤੇ ਹਨੇਰਾ
ਸਾਰਾ ਦੂਰ ਹੋ ਗਿਆ ।
ਤੇਰੇ ਨੂਰ ਨਾਲ ਜੱਗ
ਨੂਰੋ ਨੂਰ ਹੋ ਗਿਆ ।

ਏਥੇ ਪਾਪ ਦਾ, ਪਖੰਡ
ਦਾ ਹੀ ਪਰਚਾਰ ਸੀ,
ਲੈਂਦਾ ਗਊ ਤੇ ਗ਼ਰੀਬ
ਦੀ ਨਾ ਕੋਈ ਸਾਰ ਸੀ ।

ਪਤਾ ਨਹੀਂ ਕੀ ਸੀ
ਇਨ੍ਹਾਂ ਤੋਂ ਕਸੂਰ ਹੋ ਗਿਆ ।

ਮਿਟੀ ਧੁੰਦ ਤੇ ਹਨੇਰਾ
ਸਾਰਾ ਦੂਰ ਹੋ ਗਿਆ ।
ਤੇਰੇ ਨੂਰ ਨਾਲ ਜੱਗ
ਨੂਰੋ ਨੂਰ ਹੋ ਗਿਆ ।

ਸ਼ੇਰ ਰਹੇ ਜੰਗਲ ਵਿਚਕਾਰੇ,
ਬਨ ਵਿਚ ਇਸ ਦਾ ਰਾਜ ਹੈ ਸਾਰੇ ।
ਇਹ ਬਨ ਦਾ ਮਤਵਾਲਾ ਰਾਜਾ,
ਭੂਰੇ ਵਾਲਾਂ ਵਾਲ ਰਾਜਾ ।
ਬਨ-ਵਾਸੀ ਪਰਣਾਮ ਨੇ ਕਰਦੇ,
ਸਾਰੇ ਇਸ ਦਾ ਪਾਣੀ ਭਰਦੇ ।
ਸਭ ਜੰਗਲ ਤੇ ਰੋਹਬ ਹੈ ਇਸਦਾ,
ਕੋਈ ਨਾ ਸਾਹਵੇਂ ਅੜਦਾ ਦਿਸਦਾ ।
ਸਾਰੇ ਇਸਦਾ ਤੇਜ ਨਾ ਝੱਲਣ,
ਸਾਰੇ ਇਸ ਦੀ ਈਨ 'ਚ ਚੱਲਣ ।

ਘੜੀ ਗਾਏ ਗੀਤ ਇਕ,
'ਟਿਕ ਟਿਕ, ਟਿਕ ਟਿਕ' ।

ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਦੀ ਰਾਹ ਪੈਰ
ਪਾਵਣਾ ਹੀ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਹੈ,
ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਦਾ ਕੋਈ ਗੀਤ-
ਗਾਵਣਾ ਹੀ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਹੈ,
ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਦੇ ਪੈਂਡੇ ਨੂੰ
ਪੁਲੰਘ, ਬਹਿ ਨ ਟਿਕ ਟਿਕ !'
ਘੜੀ ਗਾਏ ਗੀਤ ਇਕ,
'ਟਿਕ ਟਿਕ, ਟਿਕ ਟਿਕ' ।

ਘੜੀ ਗਾਏ ਗੀਤ ਇਕ :
'ਕਾਹਨੂੰ ਬੈਠਾ ਝੂਰਨਾ ਏਂ ?
ਮੇਰੇ ਵਾਂਗ ਚੱਲ, ਮੈਨੂੰ-
ਕਾਹਨੂੰ ਪਿਆ ਘੂਰਨਾ ਏਂ ?
ਜਿੱਤ ਔਖੇ ਪੈਂਡਿਆਂ ਨੂੰ,
ਕਰਕੇ ਤੂੰ ਇਕ ਇਕ' ।
ਘੜੀ ਗਾਏ ਗੀਤ ਇਕ,
'ਟਿਕ ਟਿਕ, ਟਿਕ ਟਿਕ' ।

ਘੜੀ ਗਾਏ ਗੀਤ ਇਕ :
'ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਦੀ ਰਾਹ ਉੱਤੇ
ਪੈਰ ਤੋਲ ਤੋਲ ਰੱਖ,
ਆਪਣੀ ਤੂੰ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਨੂੰ
ਤੁਰਦੀ ਅਡੋਲ ਰੱਖ,
ਜਿਵੇਂ ਰੇਲ ਤੁਰਦੀ ਏ
ਛਿਕ ਛਿਕ, ਛਿਕ ਛਿਕ' ।
ਘੜੀ ਗਾਏ ਗੀਤ ਇਕ,
'ਟਿਕ ਟਿਕ, ਟਿਕ ਟਿਕ' ।

ਆਓ ਨੀ ਸਹੇਲੀਓ,
ਰਲ ਪੀਂਘਾਂ ਪਾਵੀਏ ।
ਇਕੋ ਹੀ ਹੁਲਾਰੇ
ਅਸਮਾਨੀ ਚੜ੍ਹ ਜਾਵੀਏ ।

ਆਈ ਰੁੱਤ ਸੌਣ ਦੀ,
ਚਾਅ ਤੇ ਮਲਾਰ ਵਾਲੀ
ਪਿੱਪਲਾਂ ਦੀ ਛਾਵੇਂ ਲਾਹੀਏ
ਭੁੱਖ, ਨੱਚ ਪਿਆਰ ਵਾਲੀ ।

ਆਓ ਸਈਆਂ ਸਾਰੀਆਂ ਹੀ
ਅੱਜ ਤੀਆਂ ਲਾਵੀਏ ।
ਆਓ ਨੀ ਸਹੇਲੀਓ,
ਰਲ ਪੀਂਘਾਂ ਪਾਵੀਏ ।

ਅਰਸ਼ਾਂ ਤੇ ਬਦਲਾਂ ਦੇ,
ਹੋਵੰਦੇ ਨੇ ਸ਼ੋਰ ਪਏ ।
ਮਸਤੀ ਦੇ ਵਿਚ ਆ ਕੇ,
ਨੱਚਦੇ ਨੇ ਮੋਰ ਪਏ ।

ਆਓ ਆਪ ਨੱਚੀਏ,
ਤੇ ਹੋਰਾਂ ਨੂੰ ਨਚਾਵੀਏ ।
ਆਓ ਨੀ ਸਹੇਲੀਓ,
ਰਲ ਪੀਂਘਾਂ ਪਾਵੀਏ ।

'ਕਿੱਕਲੀ ਕਲੀਰ' ਵਾਲੀ
ਆਓ ਮਿਲ ਖੇਡੀਏ ।
'ਪੱਗ ਮੇਰੇ ਵੀਰ ਵਾਲੀ,'
ਆਓ ਮਿਲ ਖੇਡੀਏ ।

ਆਓ ਇਨ੍ਹਾਂ ਖੇਡਾਂ ਵਿਚ,
ਮਨ ਪਰਚਾਵੀਏ ।
ਆਓ ਨੀ ਸਹੇਲੀਓ,
ਰਲ ਪੀਂਘਾਂ ਪਾਵੀਏ ।

ਸੁਣੋ, ਸੁਣਾਵਾਂ ਇਕ ਕਹਾਣੀ,
ਇਕ ਸੀ ਰਾਜਾ ਇਕ ਸੀ ਰਾਣੀ ।

ਵਸਦੇ ਸਨ ਮਹਿਲਾਂ ਵਿਚਕਾਰ,
ਸੀ ਦੋਹਾਂ ਦਾ ਡੂੰਘਾ ਪਿਆਰ ।

ਸੀ ਦੋਹਾਂ ਦੀ ਇਕੋ ਗੱਲ,
ਮਿਲਕੇ ਬਹਿੰਦੇ ਸਨ ਪਲ ਪਲ ।

ਇਕ ਦਿਨ ਰਾਜਾ ਹੋ ਅਸਵਾਰ,
ਤੁਰਿਆ ਖੇਡਣ ਲਈ ਸ਼ਿਕਾਰ ।

ਰਾਣੀ ਨੇ ਵੀ ਕੀਤੀ ਮੰਗ,
ਜਾਣ ਲਈ ਰਾਜੇ ਦੇ ਸੰਗ ।

ਰਾਜੇ ਨੇ ਮੰਨ ਲੀਤੀ ਗੱਲ,
ਦੋਵੇਂ ਤੁਰ ਪਏ ਜੰਗਲ ਵੱਲ ।

ਇਕ ਗੂੜ੍ਹੇ ਜੰਗਲ ਵਿਚਕਾਰ,
ਤੱਕਿਆ ਦੋਹਾਂ ਇਕ ਸ਼ਿਕਾਰ ।

ਦੋਹਾਂ ਘੋੜੇ ਲਏ ਨਸਾ;
ਹਫ ਗਏ ਉਹਦੇ ਪਿੱਛੇ ਜਾ ।

ਰਾਜੇ ਤੱਕੋਂ ਸਿਸਤ ਬਣਾ,
ਦਿਤਾ ਕਮਾਨੋਂ ਤੀਰ ਚਲਾ ।

ਗਿਆ ਸ਼ਿਕਾਰ ਜੰਗਲ ਵਿਚ ਲੁੱਕ,
ਤੀਰ ਨਿਸ਼ਾਨੇ ਤੋਂ ਗਿਆ ਉੱਕ ।

ਥੱਕ ਟੁੱਟ ਗਏ ਪੈ ਗਈ ਸ਼ਾਮ,
ਕਰਨ ਲਗੇ ਬਹਿ ਕੇ ਬਿਸਰਾਮ ।

ਦੋਹਾਂ ਨੂੰ ਅੱਤ ਲੱਗੀ ਭੁੱਖ,
ਹੋਇਆ ਬੜਾ ਅਨੋਖਾ ਦੁੱਖ ।

ਰਾਜੇ ਸੁਟ ਨਦੀ ਵਿਚ ਜਾਲ,
ਮੱਛੀ ਫਾਹ ਲਈ ਉਹਦੇ ਨਾਲ ।

ਮੱਛੀ ਦੇਖ ਜਾਲ ਦੇ ਵਿਚ
ਜਾਲ ਲਿਆ ਰਾਜੇ ਨੇ ਖਿੱਚ ।

ਮੱਛੀ ਲੱਗੀ ਤੜਫਣ ਝੱਟ,
ਲਗੇ ਹੋਣ ਜਿਵੇਂ ਕੋਈ ਫੱਟ ।

ਦੇਖ ਕੇ ਇਹ, ਰਾਣੀ ਗਈ ਡਰ,
ਪਰ ਅਪਣਾ ਦਿਲ ਕਰੜਾ ਕਰ ।

ਮੱਛੀ ਚੁੱਕੀ ਹੋਈ ਜਿੱਚ,
ਤੇ ਸੁਟੀ ਪਾਣੀ ਦੇ ਵਿਚ ।

ਦੁਏ ਜਣੇ ਰਾਜਾ ਤੇ ਰਾਣੀ,
ਬਿਨ ਖਾਧੇ ਬਿਨ ਪੀਤੇ ਪਾਣੀ ।

ਮੁੜ ਆਏ ਮਹਿਲਾਂ ਵਿਚਕਾਰੇ,
ਭੁਖੇ ਭਾਣੇ ਦੁਏ ਵਿਚਾਰੇ ।

ਡੱਬੂ ਕੁੱਤੇ, ਉੱਡਦੇ,
ਵੱਲ 'ਸਮਾਨਾਂ ਜਾਵੰਦੇ ।
ਇਹਨਾਂ ਪਿਛੇ ਨੱਸੀਏ,
ਗੀਤ ਇਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਗਾਵੰਦੇ ।

ਡੱਬੂ ਕੁੱਤੇ ਕੂਲੇ ਨੇ,
ਰੇਸ਼ਮ ਦੀਆਂ ਤਾਰਾਂ ਤੋਂ ।
ਡੱਬੂ ਕੁੱਤੇ ਚਿੱਟੇ ਨੇ,
ਚਿੱਟੀਆਂ ਦੁੱਧ ਦੀਆਂ ਧਾਰਾਂ ਤੋਂ ।

ਡੱਬੂ ਕੁੱਤੇ ਸੋਹਣੇ ਨੇ,
ਡੱਬੂ ਕੁੱਤੇ ਪਿਆਰੇ ਨੇ ।
ਦੂਰ ਉਚੇਰੇ ਚਮਕਦੇ,
ਜਿਉਂ ਅਸਮਾਨੀ ਤਾਰੇ ਨੇ ।

ਡੱਬੂ ਕੁੱਤੇ ਡੱਬੂ ਨੇ,
ਕੀ ਰੀਸਾਂ ਨੇ ਇਨ੍ਹਾਂ ਦੀਆਂ ।
ਬਿਨਾਂ ਪਰਾਂ ਤੋਂ ਉੱਡਦੇ,
ਵਾਂਗ ਉਡਾਰੂ ਪੰਛੀਆਂ ।

ਡੱਬੂ ਕੁੱਤੇ ਜੀਣ ਇਹ,
ਸਾਨੂੰ ਰਹਿਣ ਖਿਡਾਵੰਦੇ ।
ਸਾਨੂੰ ਵੀ ਉਚਿਆਣ ਇਹ,
ਆਪ ਉਚੇਰੇ ਜਾਵੰਦੇ ।

(ਅੱਕ ਦੀਆਂ ਕੁਕੜੀਆਂ ਚੋ ਜੋ
ਰੂੰ ਜਿਹੀ ਨਿਕਲਕੇ ਉਪਰ ਨੂੰ
ਉਡਦੀ ਹੈ, ਬੱਚੇ ਉਸਨੂੰ ਡੱਬੂ
ਕੁੱਤੇ ਵੀ ਆਖ ਦਿੰਦੇ ਹਨ)

ਸੁਣੋ ਸੁਣਾਵਾਂ ਗੱਲ ਮੈਂ,
ਕੁਝ ਧਿਆਨ ਕਰੋ ਇਸ ਵੱਲ ।

ਇਕ ਤੋਤਾ ਸੀ ਮਨਮੋਹਣਾ,
ਉਹਦਾ ਹਰਾ ਹਰਾ ਸੀ ਰੰਗ ।
ਉਹ ਉਡਦਾ ਵਿਚ ਹਵਾ ਦੇ,
ਜਿਉਂ ਉਡਦੀ ਫਿਰੇ ਪਤੰਗ ।।

ਉਹ ਕਿਸੇ ਸ਼ਿਕਾਰੀ ਤੱਕਿਆ,
ਤੇ ਕੀਤਾ ਬਹੁਤ ਪਸੰਦ ।
ਉਸ ਚੋਗਾ ਸੁੱਟ ਕੇ ਫਾਹ ਲਿਆ,
ਤੇ ਕੀਤਾ ਪਿੰਜਰੇ ਬੰਦ ।

ਹਨ ਦੁਨੀਆਂ ਅੰਦਰ ਇਹੋ ਜਹੇ,
ਲਖ ਧੋਖੇ ਤੇ ਲਖ ਛਲ ।
ਬਸ ਮੁਕ ਗਈ ਮੇਰੀ ਗੱਲ,
ਤੇ ਚੇਤੇ ਰਖਣਾ ਗੱਲ ।
----------------
ਸੁਣੋ ਸੁਣਾਵਾਂ ਗੱਲ ਮੈਂ,
ਕੁਝ ਧਿਆਨ ਕਰੋ ਇਸ ਵੱਲ ।

ਸੀ ਇਕ ਚਿੜੀ ਅਤ ਚਿੱਟੜੀ,
ਤੇ ਇਕ ਸੀ ਕਾਲਾ ਕਾਂ ।
ਉਹਨਾਂ, ਕੱਠਿਆਂ ਸਾਂਝ ਨਿਭਾਣ ਦੀ,
ਕਰ ਲੀਤੀ ਪੱਕੀ ਹਾਂ ।

ਇਕ ਖੇਤ ਮੱਕੀ ਦਾ ਬੀਜਿਆ,
ਨਾ ਚਿੜੀ ਨੇ ਲੀਤਾ ਦੱਮ ।
ਕਾਂ ਕੀਤੇ ਲੱਖ ਬਹਾਨੜੇ,
ਨਾ ਕੀਤਾ ਕੋਈ ਕੰਮ ।

ਜਦ ਚਿੜੀ ਨੇ ਛੱਟ, ਸੁਆਰ ਕੇ,
ਕਰ ਲੀਤਾ ਬੋਹਲ ਤਿਆਰ ।
ਉਹ ਕਾਂ ਨੇ ਸਾਰਾ ਸਾਂਭਿਆ,
ਤੇ ਹੋ ਗਈ ਚਿੜੀ ਲਚਾਰ ।

ਇਹ ਹੁੰਦੀਆਂ ਧਿੰਗੋ-ਜੋਰੀਆਂ,
ਹਨ ਦੁਨੀਆਂ ਵਿਚ ਅੱਜ ਕੱਲ ।
ਬਸ ਮੁਕ ਗਈ ਮੇਰੀ ਗੱਲ,
ਤੇ ਚੇਤੇ ਰਖਣਾ ਗੱਲ ।