ਯਾਦ ਤੇਰੀ ਵਿਚ ਦਿਨ ਕਟ ਜਾਂਦਾ ਰੋ ਰੋ ਕਟਦੀ ਰਾਤ । ਹੰਝੂ ਬਣ ਕੇ ਵਸਦੀ ਰਹਿੰਦੀ ਅੱਖਾਂ ਚੋਂ ਬਰਸਾਤ । ਜਿਉਂਦੀ ਜਾਨੇ ਹਰ ਕੋਈ ਕਹਿੰਦਾ ਸਭ ਕੁਝ ਤੇਰਾ ਤੇਰਾ, ਮਰਦੇ ਹੋਏ ਨੂੰ ਕੋਈ ਨਹੀਂ ਦਿੰਦਾ ਸਾਹਵਾਂ ਦੀ ਸੌਗ਼ਾਤ । ਉੱਚੀ ਸਾਹ ਵੀ ਲੈ ਨਹੀਂ ਸਕਦੇ ਸ਼ਹਿਰਾਂ ਦੇ ਵਸਨੀਕ, ਚਾਰੇ ਪਾਸੇ ਬੰਧਣਾਂ ਲਾਈ ਚੋਰਾਂ ਵਾਂਗੂੰ ਝਾਤ । ਮਾਨ ਹੁਸਨ ਦਾ ਕਦੀ ਨਾ ਕਰੀਏ ਇਹ ਢਲਦਾ ਪਰਛਾਵਾਂ, ਯੂਸਫ਼ ਦਾ ਮੁੱਲ ਅੱਟੀ ਪੈਂਦਾ ਤੇਰੀ ਕੀ ਔਕਾਤ । ਵਾਂਗ ਸ਼ਰੀਕਾਂ ਆਢਾ ਲਾਵੇਂ ਲੱਖਾਂ ਲੀਕਾਂ ਨਾਲ, ਭੁੱਲ ਜਾਣਾ ਏ ਸੱਭੇ ਕੁਝ ਜਦ ਮੌਤ ਨੇ ਮਾਰੀ ਝਾਤ । ਦੁੱਖ ਵੰਡਾਵਣ ਵਾਲੇ 'ਸਦਫ਼' ਦੇਸੋਂ ਗਏ ਪਰਦੇਸ, ਕਰ ਤਿਆਰੀ ਜਾਣ ਦੀ ਤੂੰ ਵੀ ਛੱਡ ਹੁਣ ਕਲਮ ਦਵਾਤ

ਵਾਅਦਾ ਕਰਕੇ ਭੁੱਲ ਗਿਆ ਏਂ ਲਿੱਖਿਆ ਮੈਂ ਦਿਲ ਉੱਤੇ ਦੇਖ । ਕਈ ਬਹਾਰਾਂ ਬੀਤ ਗਈਆਂ ਆਵੇਂਗਾ ਕਿਹੜੀ ਰੁੱਤੇ ਦੇਖ । ਹੁਸਨ ਜਵਾਨੀ ਬਾਗ਼ ਬਹਾਰਾਂ ਜੋ ਕੁਝ ਵੀ ਤੂੰ ਮੰਗਿਆ ਸੀ, ਇਕ ਇਕ ਕਰਕੇ ਪੂਰੇ ਹੋ ਗਏ ਤੇਰੇ ਸਾਰੇ ਬੁੱਤੇ ਦੇਖ । ਆਪਣੀ ਆਪਣੀ ਮੰਜ਼ਿਲ ਦੇ ਵਲ ਹਰ ਕੋਈ ਟੁਰਿਆ ਜਾਂਦਾ ਏ, ਰਾਹ ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਯਾਦ ਸੀ ਰਾਹਵਾਂ ਦੇ ਵਿਚ ਰਹਿ ਗਏ ਸੁੱਤੇ ਦੇਖ । ਆਪਣੇ ਐਬ ਛੁਪਾਵਣ ਦੇ ਲਈ ਜਿਹੜੀ ਜੂਹੇ ਜਾਵਾਂ ਮੈਂ, ਲੱਭ ਲੈਂਦੇ ਨੇ ਅਜਲ ਦੇ ਢੱਗੇ ਸਾਹਵਾਂ ਦੇ ਸੰਗ ਜੁੱਤੇ ਦੇਖ । ਕੰਧਾਂ ਦੇ ਨਾਲ ਗੱਲਾਂ ਕਰ ਕਰ 'ਸਦਫ਼' ਗੁਜ਼ਾਰੀ ਸਾਰੀ ਰਾਤ, ਇਕ ਇਕ ਹੰਝੂ ਕੱਠਾ ਕਰਕੇ ਹਿਜਰ ਦੇ ਹਾਰ ਪਰੁੱਤੇ ਦੇਖ ।

ਢੈ ਜਾਂਦੇ ਨੇ ਆਸਾਂ ਵਾਲੇ ਜਿਹੜੇ ਮਹਿਲ ਉਸਾਰਾਂ ਮੈਂ । ਇਕ ਵਾਰੀ ਉਹ ਮਿਲ ਜਾਵੇ ਤੇ ਦਿਲ ਦਾ ਭਾਰ ਉਤਾਰਾਂ ਮੈਂ । ਅੱਖੀਆਂ ਵਿੱਚੋਂ ਸਾਵਣ ਵੱਸੇ ਦਿਲ ਦੇ ਢੈਂਦੇ ਢਾਰੇ ਤੇ, ਆਸਾਂ ਵਾਲੀਆਂ ਥੰਮੀਆਂ ਦੇ ਕੇ ਇਹੋ ਫੇਰ ਖਲਾਰਾਂ ਮੈਂ । ਅੰਦਰੋ-ਅੰਦਰੀ ਖਾਂਦਾ ਜਾਵੇ ਮੈਨੂੰ ਦਰਦ ਹਿਆਤੀ ਦਾ, ਦਿਨ ਲੰਘ ਜਾਂਦਾ ਯਾਦ ਉਹਦੀ ਵਿਚ ਕੀਕਣ ਰਾਤ ਗੁਜ਼ਾਰਾਂ ਮੈਂ । ਚੁੱਪ-ਚੁਪੀਤੇ ਪੀੜਾਂ ਸਈਆਂ ਹੌਕੇ ਹਾਵਾਂ ਦਿਲ ਵਿਚ ਰਹੀਆਂ, ਮੁੱਕਦੀ ਨਹੀਂ ਇਹ ਤਾਂਘ ਦਿਲੇ ਦੀ ਕੰਧੀਂ ਟੱਕਰਾਂ ਮਾਰਾਂ ਮੈਂ । ਮਾਨ ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਤੇ ਕੀਤਾ ਸੀ ਮੈਂ ਦੇਖ ਲਿਆ ਏ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ, ਇਹ ਦੁਨੀਆਂ ਇਕ ਗੰਦਲਾ ਪਾਣੀ ਕੀਵੇਂ 'ਸਦਫ਼' ਨਿਤਾਰਾਂ ਮੈਂ ।

ਪਿਆਰ ਤੇਰੇ ਸੰਗ ਹੋਰ ਵਧਾ ਕੇ ਵੇਖ ਲਵਾਂਗਾ । ਸਿਰ ਨੂੰ ਤਲੀਆਂ ਉੱਤੇ ਚਾ ਕੇ ਵੇਖ ਲਵਾਂਗਾ । ਬੇਲੇ ਦੀ ਮਜ਼ਦੂਰੀ ਚੂਰੀ ਵੇਖ ਲਈ ਏ, ਖੇੜੇ ਦੇ ਸੰਗ ਆਢਾ ਲਾ ਕੇ ਵੇਖ ਲਵਾਂਗਾ । ਬਸਤੀ ਦੇ ਵਿਚ ਘਰ ਘਰ ਕੈਦੋਂ ਖੇੜਾ ਵੱਸੇ, ਚੋਰੀ ਛੁੱਪੇ ਤੈਨੂੰ ਆ ਕੇ ਵੇਖ ਲਵਾਂਗਾ । ਮੁੱਦਤਾਂ ਹੋਈਆਂ ਜੇ ਇਕ ਵਾਰੀ ਆ ਜਾਵੇਂ ਤੇ, ਉਜੜੀ ਮਹਫ਼ਿਲ ਫੇਰ ਸਜਾ ਕੇ ਵੇਖ ਲਵਾਂਗਾ । ਭੀੜ ਪਵੇ ਨੇੜੇ ਕੋਈ ਨਾ ਆ ਕੇ ਢੁਕਦਾ, ਭੱਜੀਆਂ ਬਾਹਵਾਂ ਗਲ ਨੂੰ ਲਾ ਕੇ ਵੇਖ ਲਵਾਂਗਾ । ਤੇਰੀ ਖ਼ਾਤਰ ਦਿਲ ਦੇ ਕੋਰੇ ਕਾਗ਼ਜ਼ ਉੱਤੇ, ਤੇਰੀ ਇਕ ਤਸਵੀਰ ਬਣਾ ਕੇ ਵੇਖ ਲਵਾਂਗਾ । 'ਸਦਫ਼' ਜੇ ਮੇਰੇ ਇਸ਼ਕ ਦੀ ਕਦਰ ਨਾ ਪਾਈ ਤੂੰ, ਫੇਰ ਮੈਂ ਤੈਨੂੰ ਗ਼ਜ਼ਲ ਸੁਣਾ ਕੇ ਵੇਖ ਲਵਾਂਗਾ ।

ਦਿਲ ਦਾ ਮੈਨੂੰ ਫੱਟ ਵਿਖਾਉਣਾ ਆਉਂਦਾ ਨਈਂ । ਗ਼ੈਰਾਂ ਤਾਈਂ ਹਾਲ ਸੁਣਾਉਣਾ ਆਉਂਦਾ ਨਈਂ । ਆਪਣੇ ਘਰ ਵਿਚ ਆਪੇ ਚੋਰੀ ਹੋ ਗਿਆ ਮੈਂ, ਹੋਰ ਕਿਸੇ ਨੂੰ ਚੋਰ ਬਣਾਉਣਾ ਆਉਂਦਾ ਨਈਂ । ਲੱਖਾਂ ਹੀਰਾਂ ਵਸਦੀਆਂ ਏਥੇ ਪਰ ਮੈਨੂੰ, ਜੋਗੀ ਵਾਲਾ ਭੇਸ ਵਟਾਉਣਾ ਆਉਂਦਾ ਨਈਂ । ਇਕ ਦਾ ਹੋਵੇ ਜੁਰਮ ਤੇ ਮੈਂ ਸਮਝਾ ਦੇਵਾਂ, ਵੇਹੜੇ ਨੂੰ ਤੇ ਇੰਜ ਸਮਝਾਉਣਾ ਆਉਂਦਾ ਨਈਂ । ਉਹਦੀਆਂ ਯਾਦਾਂ ਨਾਲ ਮੈਂ ਦਿਲ ਪਰਚਾ ਲੈਂਦਾ, ਡਾਰੋਂ ਵਿੱਛੜ ਕੇ ਕੁਰਲਾਉਣਾ ਆਉਂਦਾ ਨਈਂ । 'ਸਦਫ਼' ਨੇ ਤੇਰੇ ਨਾਵੇਂ ਸਭ ਕੁਝ ਲਾ ਦਿੱਤਾ, ਨੱਚ ਕੇ ਮੈਨੂੰ ਯਾਰ ਮਨਾਉਣਾ ਆਉਂਦਾ ਨਈਂ ।

ਲੱਗੇ ਦੁੱਖ ਹਿਆਤੀ ਨਾਲ ਹੰਢਾਉਂਦੇ ਪਏ ਆਂ । ਕੁੱਛੜ ਚੁੱਕ ਕੇ ਬਾਲਾਂ ਵਾਂਗ ਖਿਡਾਉਂਦੇ ਪਏ ਆਂ । ਨੈਣ ਪਿਆਸੇ ਤਰਸ ਗਏ ਦੀਦਾਰ ਨਾ ਹੋਇਆ, ਹੰਝੂਆਂ ਦੇ ਸੰਗ ਦਿਲ ਆਪਣਾ ਪਰਚਾਉਂਦੇ ਪਏ ਆਂ । ਡੁੱਬ ਗਿਆ ਦਿਨ ਫੇਰ ਨਾ ਸੱਜਣ ਨੇੜੇ ਆਇਆ, ਬੰਨੇ ਉੱਤੇ ਬੈਠੇ ਕਾਂਗ ਉਡਾਉਂਦੇ ਪਏ ਆਂ । ਹਰ ਬੰਦਾ ਈ ਇਕ ਦੂਜੇ ਦਾ ਵੈਰੀ ਦਿੱਸੇ, ਅਸੀਂ ਤੇ ਨਫ਼ਰਤ ਵਾਲੀ ਅੱਗ ਬੁਝਾਉਂਦੇ ਪਏ ਆਂ । ਘੁੰਮਣ-ਘੇਰੀ ਦੇ ਵਿਚ ਬੇੜੀ ਫਸ ਗਈ ਸਾਡੀ, ਕੱਖਾਂ ਨੂੰ ਹੱਥ ਪਾ ਕੇ ਜਾਨ ਬਚਾਉਂਦੇ ਪਏ ਆਂ । ਭੁੱਲਣ ਨਾ ਉਹ ਹਿਜਰ ਸਮੇਂ ਦੀਆਂ ਕਾਲੀਆਂ ਰਾਤਾਂ, ਝੂਠੇ ਲਾਰੇ ਲਾ ਕੇ ਦਿਲ ਪਰਚਾਉਂਦੇ ਪਏ ਆਂ । 'ਸਦਫ਼' ਨੂੰ ਮਾਰ ਗਏ ਨੇ ਤੇਰੇ ਬੋਲ ਉਹ ਮਿੱਠੇ, ਏਸੇ ਆਸ ਤੇ ਕੀਤੇ ਕੌਲ ਨਿਭਾਉਂਦੇ ਪਏ ਆਂ ।

ਚੋਰਾਂ ਵਾਂਗੂੰ ਅੱਖ ਚੁਰਾਈ ਜਾਨਾਂ ਏਂ । ਦੰਦਾਂ ਥੱਲੇ ਜੀਭ ਦਵਾਈ ਜਾਨਾਂ ਏਂ । ਵੇਖਣ ਨੂੰ ਤੂੰ ਭੋਲਾ-ਭਾਲਾ ਲੱਗਣਾ ਏਂ, ਬੁੱਕਲ ਦੇ ਵਿਚ ਛੁਰੀ ਲੁਕਾਈ ਜਾਨਾਂ ਏਂ । ਜੋ ਬੀਜੇਂਗਾ ਓੜਕ ਉਹੋ ਵੱਢਣਾ ਈ, ਕੰਡੇ ਰਾਹਵਾਂ ਵਿੱਚ ਉਗਾਈ ਜਾਨਾਂ ਏਂ । ਐਸ਼ ਕਰੇਂ ਤੂੰ ਆਪਣੇ ਉੱਚੇ ਮਹਿਲਾਂ ਵਿਚ, ਸਾਡੇ ਪਿਆਰ ਦੀ ਕੁੱਲੀ ਢਾਈ ਜਾਨਾਂ ਏਂ । ਹੋਰ ਕਿੰਨਾ ਅਜ਼ਮਾਉਣੈ 'ਸਦਫ਼' ਜੀ ਇਸ਼ਕੇ ਨੂੰ, ਕੱਚਾ ਘੜਾ ਝਨਾਂ ਵਿਚ ਪਾਈ ਜਾਨਾਂ ਏਂ ।

ਗ਼ੈਰਾਂ ਦੇ ਦੁੱਖ ਆਪਣੇ ਉੱਤੇ ਜਰਦੇ ਰਹੇ । ਗ਼ਮ ਦੇ ਬੱਦਲ ਸਾਡੇ ਵਿਹੜੇ ਵਰਦੇ ਰਹੇ । ਸੌਂ ਗਏ ਨੇ ਅੱਜ ਪਾਹਰੂ ਸਾਡੀ ਕਿਸਮਤ ਦੇ, ਜਿੱਤੇ ਹੋਏ ਸਾਂ ਫੇਰ ਵੀ ਬਾਜ਼ੀ ਹਰਦੇ ਰਹੇ । ਦਿਲ ਦੇ ਖੂਹ ਚੋਂ ਟਿੰਡਾਂ ਖ਼ਾਲੀ ਆਈਆਂ ਨੇ, ਹੰਝੂਆਂ ਦੇ ਖਾਲਾਂ ਚੋਂ ਚੁੱਲੀਆਂ ਭਰਦੇ ਰਹੇ । ਅਸੀਂ ਤਾਂ ਉਹ ਤਾਰੇ ਆਂ ਟੁੱਟੇ ਅੰਬਰਾਂ ਤੋਂ, ਬਾਹਰ ਕਿਸੇ ਦੇ ਕੰਮ ਆਏ ਨਾ ਘਰ ਦੇ ਰਹੇ । ਤੇਰੀ ਉਹ ਮਿਸ਼ਾਲ ਏ 'ਸਦਫ਼' ਜ਼ਮਾਨੇ ਵਿਚ, ਲੋਹਾ ਬਣ ਕੇ ਲੱਕੜ ਦੇ ਨਾਲ ਤਰਦੇ ਰਹੇ ।