ਸਾਂਝ ਪਰੀਤਾਂ ਵਾਲੇ ਜਿਹੜੇ ਆਨ ਖ਼ਿਆਲ ਦਵੋਚ । ਮੈਂ ਵੀ ਤੈਨੂੰ ਸੋਚ ਰਿਹਾ ਵਾਂ ਤੂੰ ਵੀ ਮੈਨੂੰ ਸੋਚ । ਬੇਸ਼ੱਕ ਸਾਡੇ ਜੁੱਸੇ ਚੰਨਾਂ ਮਿੱਟੀ ਵਿੱਚ ਮਧੋਲ, ਵੇਖੀਂ ਨਾਜ਼ੁਕ ਪੈਰੀਂ ਕਿਧਰੇ ਆ ਨਾ ਜਾਵੇ ਮੋਚ । ਦਿਲ ਦੀ ਅਸ਼ਗ਼ਲ ਤੇ ਦਿਲ ਜਾਨੀ ਖ਼ਵਰੇ ਫੇਰਾ ਪਾਣ, ਸੱਚੇ ਪਿਆਰ ਦੇ ਪੋਚੇ ਨਾਲ ਤੂੰ ਦਿਲ ਦਾ ਵਿਹੜਾ ਪੋਚ । ਚੂਸ ਲਿਆ ਏ ਗ਼ਮ ਦੀਆਂ ਕੂਕਾਂ ਜੁੱਸ਼ਿਆਂ ਵਿੱਚੋਂ ਖ਼ੂਨ, ਇਕਲਾਪੇ ਦੇ ਗਿੱਧ ਰਹੇ ਨੇ ਕਲਬੂਤਾਂ ਨੂੰ ਨੋਚ । ਅਜ਼ਲਾਂ ਤੋਂ ਹੈ ਬਣਿਆ ਹੋਇਆ ਕੁਦਰਤ ਦਾ ਕਾਨੂੰਨ, ਟੁੱਟ ਜਾਂਦੀ ਹੈ ਟਹਿਣੀ ਉਹ ਨਹੀਂ ਹੁੰਦੀ ਜਿਸ ਵਿੱਚ ਲੋਚ । ਸਾਹਵਾਂ ਦੀ ਕੁਰਬਾਨੀ ਦੇ ਕੇ ਪਿਆਰ ਦੀ ਰੱਖ ਗਏ ਲਾਜ, ਮਜਨੂੰ, ਰਾਂਝਾ, ਪੁੰਨੂੰ, ਤੇ ਮਹੀਵਾਲ, ਮੁਰਾਦ ਬਲੋਚ ।

ਚੱਲੇਗੀ ਇਹ ਧੱਕਾ-ਸ਼ਾਹੀ ਕਿੰਨੀ ਦੇਰ । ਰਹਿਣਗੇ ਕੱਠੇ ਚੋਰ-ਸਿਪਾਹੀ ਕਿੰਨੀ ਦੇਰ । ਫੁੱਟੇਗਾ ਕੱਲ੍ਹ ਰੰਗ ਸਵੇਰਾ ਦੇਖ ਲਵੀਂ, ਵਧਦੀ ਰਹੇਗੀ ਰਾਤ ਸਿਆਹੀ ਕਿੰਨੀ ਦੇਰ । ਇੱਕ ਦਿਨ ਪੈਰੀਂ ਮੰਜ਼ਿਲ ਨੇ ਆ ਲੱਗਣਾ ਏ, ਉਖੜੇ ਰਹਿਣਗੇ ਰਸਤਿਉਂ ਰਾਹੀ ਕਿੰਨੀ ਦੇਰ । ਅੱਖਾਂ ਅੱਗੇ ਮੌਤ ਵੀ ਨੱਚਣ ਲੱਗ ਪਈ ਏ, ਜੀਵਾਂਗਾ ਮੈਂ ਕੱਲਿਆਂ ਮਾਹੀ ਕਿੰਨੀ ਦੇਰ । ਜ਼ਾਲਮਾਂ ਔਖਾ ਸਾਹ ਲੈਣਾ ਕਰ ਦਿੱਤਾ ਸੀ, ਚੁੱਪ ਰਹਿੰਦੇ ਮਜ਼ਲੂਮ ਇਲਾਹੀ ਕਿੰਨੀ ਦੇਰ । ਹੋਵੇਗੀ ਇਨਕਾਰੀ ਪਿਆਰ ਦੇ ਸੂਰਜ ਤੋਂ, 'ਆਹੂ' ਜਗ ਦੀ ਕੋਰ ਨਿਗਾਰੀ ਕਿੰਨੀ ਦੇਰ ।

ਗ਼ੈਰਾਂ ਦੇ ਨਾਲ ਸਾਂਝ-ਭਿਆਲੀ ਕੀ ਕਰੀਏ । ਇਕ ਦੋ ਘੜੀਆਂ ਦੀ ਖ਼ੁਸ਼ਹਾਲੀ ਕੀ ਕਰੀਏ । ਮੀਂਹ ਦੇ ਬਦਲੇ ਅੱਗ ਵਰੀ ਅਸਮਾਨਾਂ ਤੋਂ, ਗੁਲਜ਼ਾਰਾਂ ਦੇ ਰਾਖੇ ਮਾਲੀ ਕੀ ਕਰੀਏ । ਤੇਰੇ ਨਾਂ ਤੋਂ ਆਪਣੀ ਜ਼ਿੰਦੜੀ ਵਾਰ ਦਿੱਤੀ, ਹੋਰ ਐ ਪਿਆਰ ਨਗਰ ਦੇ ਵਾਲੀ ਕੀ ਕਰੀਏ । ਸਭ ਨੇ ਆਖ਼ਰ ਮੌਤ ਦਾ ਜ਼ਾਇਕਾ ਚੱਖਣਾ ਏ, ਧਨ ਕੀ ਕਰਦਾ, ਰੁਤਬੇ ਆਲੀ, ਕੀ ਕਰੀਏ । ਅਰਮਾਨਾਂ ਦੇ ਫੁੱਲ ਤੇ ਦਿਲ ਵਿਚ ਮਹਿਕੇ ਨਾ, ਹਰ ਸੂ ਸਾਵਣ ਦੀ ਹਰਿਆਲੀ ਕੀ ਕਰੀਏ । ਗ਼ਮ ਨੇ ਦਿਲ ਵਿਚ ਦੀਪਕ ਰਾਗ ਅਲਾਪੇ ਸਨ, ਬੱਦਲੀ ਦੀ ਝੋਲੀ ਸੀ ਖ਼ਾਲੀ ਕੀ ਕਰੀਏ । ਜ਼ਹਿਰ ਜ਼ਮੀਨੋਂ ਉੱਗੇ ਥਾਵੀਂ ਫ਼ਸਲਾਂ ਦੇ, 'ਆਹੂ' ਫੜ ਕੇ ਹਲ ਪੰਜਾਲੀ ਕੀ ਕਰੀਏ ।

ਨਿੱਕੀਆਂ ਨਿੱਕੀਆਂ ਗੱਲਾਂ ਪਾਰੋਂ ਲੜਦੇ ਰਹੇ । ਹਿਰਸ-ਤਮਾ ਦੀ ਅੱਗ ਵਿਚ ਸਾਰੇ ਸੜਦੇ ਰਹੇ । ਗ਼ੈਰਾਂ ਨੇ ਤਸਖੀਰ ਫ਼ਿਜ਼ਾਵਾਂ ਕਰ ਲਈਆਂ, ਅਸੀਂ ਚਕੋਰਾਂ ਵਾਂਗੂੰ ਚੰਨ ਨੂੰ ਫੜਦੇ ਰਹੇ । ਉਹਦੀ ਸ਼ਹਿ ਤੇ ਸਾਰੇ ਮੁਨਸਫ਼ ਵੇਲੇ ਦੇ, ਹਰ ਇੱਕ ਜੁਰਮ ਨੂੰ ਸਾਡੇ ਮੱਥੇ ਮੜ੍ਹਦੇ ਰਹੇ । ਮੇਰੇ ਨਾਲ ਉਹ ਕਿਧਰੇ ਹਸ ਕੇ ਬੋਲ ਪਿਆ, ਵੇਖਣ ਵਾਲੇ ਲੋਕ ਅਫ਼ਸਾਨੇ ਘੜਦੇ ਰਹੇ । ਉਹ ਆਇਆ ਤੇ ਮਹਿਫ਼ਲ ਸਾਰੀ ਮਹਿਕ ਉੱਠੀ ਉਹਦੇ ਬੋਲੇ ਅੱਖਰਾਂ ਚੋਂ ਫੁੱਲ ਝੜਦੇ ਰਹੇ ।

ਸਾਹ-ਸਤ ਖ਼ੂਨ-ਪਸੀਨਾ ਸਭ ਏ ਮਿੱਲਾਂ ਜੋਗਾ । ਰਹਿ ਗਿਆ ਆਦਮਜ਼ਾਦਾ ਬਸ ਹੁਣ ਲਿੱਲਾਂ ਜੋਗਾ । ਮਾਂਝੀ ਬਾਝੋਂ ਕੀਵੇਂ ਪਾਰ ਕਿਨਾਰੇ ਲੱਗਦਾ, ਸੱਧਰਾਂ ਦਾ ਇਹ ਬੇੜਾ ਰਹਿ ਗਿਆ ਠਿੱਲਾਂ ਜੋਗਾ । ਚਿੜੀਆਂ ਦੇ ਲਈ ਔਖਾ ਹੋ ਗਿਆ ਚੋਗਾ ਚੁਗਣਾ, ਰਹਿ ਗਿਆ ਰਿਜ਼ਕ ਜ਼ਮੀਨ ਦਾ ਕਾਵਾਂ-ਇੱਲਾਂ ਜੋਗਾ ਜੀਂਦੇ ਜੀਅ ਖ਼ੁਸ਼ਹਾਲੀ ਮੇਰੇ ਘਰ ਕੀ ਆਉਂਦੀ, ਜੋ ਕੁੱਝ ਖੱਟ ਕਮਾਇਆ ਟੈਕਸਾਂ ਬਿਲਾਂ ਜੋਗਾ । ਛੱਡ ਕੇ ਸੱਜਣ ਬੇਲੀ ਟੁਰ ਗਏ ਦੇਸ ਪਰਾਏ, 'ਆਹੂ'ਕੱਲਾ ਰਹਿ ਗਿਆ ਜੱਗ ਦੀਆਂ ਖਿੱਲਾਂ ਜੋਗਾ ।

ਚਿੜੀਆਂ ਨੂੰ ਨਾ ਚੋਗਾ ਮਿਲਦਾ ਗਿਰਝਾਂ ਖਾਵਣ ਮਾਸ । ਜ਼ੋਰਾਵਰ ਨੂੰ ਤੇਰੀ ਦੁਨੀਆ ਰੱਬਾ ਆਵੇ ਰਾਸ । ਰੱਜ ਕੇ ਵੈਰੀ ਵੈਰ ਕਮਾਂਦੇ ਹਸਦੇ ਦੇਖ ਕੇ ਗ਼ੈਰ, ਘਰ ਦੇ ਖ਼ੂਨ-ਖ਼ਰਾਬੇ ਕੀਤਾ ਘਰ ਦਾ ਸੱਤਿਆ ਨਾਸ । ਜਗ ਦੀਆਂ ਗ਼ਰਜ਼ਾਂ ਕਰ ਦਿੱਤਾ ਏ ਸਭ ਦਾ ਚਿੱਟਾ ਖ਼ੂਨ, ਗੋਰ ਕਿਨਾਰੇ ਪਹੁੰਚ ਗਿਆ ਏ ਬੰਦੇ ਦਾ ਅਹਿਸਾਸ । ਤੇਰੇ ਮਗਰੋਂ ਗੁਲਸ਼ਨ ਦੀ ਫੇਰ ਇੰਜ ਵੀਰਾਨੀ ਹੋਈ, ਰੁੱਸੀਆਂ ਬਾਗ਼ ਬਹਾਰਾਂ ਉੱਡ ਗਈ ਫੁੱਲਾਂ ਵਿੱਚੋਂ ਬਾਸ । ਸਾਰੀ ਦੁਨੀਆ ਵਾਲੇ ਪੂਜਨ ਜ਼ਰ ਦੇ ਲਾਤ-ਮਨਾਤ, ਦਰਵੇਸ਼ਾਂ ਨੂੰ ਰਹਿੰਦੀ 'ਆਹੂ' ਰੱਬ ਸੱਚੇ ਤੇ ਆਸ ।

ਪਿਆਰ ਮੁਹੱਬਤ ਵਾਲੇ ਭਾਂਬੜ ਦਿਲ ਵਿਚ ਬਾਲੇ ਆਪੇ । ਬਣ ਕੇ ਮਹਿਰਮ ਦਰਦੀ ਮੇਰਾ ਕਿਹੜਾ ਅੱਗ ਇਹ ਤਾਪੇ । ਧਨ ਦੌਲਤ ਦੇ ਭੁੱਖੇ ਲਗਦੇ ਬੇਹਿਸ ਦੁਨੀਆ ਵਾਲੇ, ਧੀ ਦੀ ਡੋਲੀ ਕਿੰਜ ਤੋਰਣਗੇ ਘਰ ਚੋਂ ਮਾੜੇ ਮਾਪੇ । ਤੇਰੀ ਅੱਖ ਦੇ ਬੂਟੇ ਨਾਲੋਂ ਇੰਜ ਮੈਂ ਟੁੱਟ ਕੇ ਡਿੱਗਿਆ, ਪਤਝੜ ਦੇ ਵਿਚ ਡਿਗਦੇ ਜੀਵੇਂ ਰੁੱਖਾਂ ਨਾਲੋਂ ਪਾਪੇ । ਕਟ ਜਾਵੇਗਾ ਮੇਰਾ ਨਾਵਾਂ ਅੱਜ ਧਰਤੀ ਤੋਂ ਯਾਰੋ, ਰਾਤ ਹਨੇਰੀ ਮਾੜੀ ਜਿੰਦੜੀ ਜ਼ੋਰਾਵਰ ਇਕਲਾਪੇ । ਲੱਭਣ ਟੁਰੀਏ ਸੱਜਣਾਂ ਤੂੰ ਚਲ ਉੱਠ, ਅੱਲ੍ਹਾ ਦੀ ਯਾਰੀ, ਘਰ ਵਿਚ ਬੈਠੇ ਮੁਸ਼ਕਿਲ ਹੁੰਦੇ 'ਆਹੂ' ਮੇਲ ਮਿਲਾਪੇ ।

ਘਰ ਵਾਲੀ ਤੇ ਬਹਿ ਗਈ ਨੁਕਰੇ ਦਾਜ ਦਾ ਕਰਨ ਸਿਆਪਾ ਜੀ ਧੀ ਮੇਰੀ ਨੇ ਆਖਿਆ ਜਿਸ ਦਿਨ ਪਹਿਲੀ ਵਾਰੀ ਭਾਪਾ ਜੀ । ਉਂਜ ਤੇ ਰਹਿਣੈਂ ਹਰ ਵੇਲੇ ਤੂੰ ਸਾਹ ਰਗ ਤੋਂ ਵੀ ਨੇੜੇ ਪਰ, ਮੇਰੀਆਂ ਅੱਖੀਆਂ ਦੇਖਣਾ ਚਾਹਵਣ ਤੇਰਾ ਅਸਲ ਸਰਾਪਾ ਜੀ । ਸਾਡੀਆਂ ਗੱਲਾਂ ਲੱਲੇ ਪਾਈਆਂ ਵੇਲਾ ਟਾਲੇਂ ਲਾਰਿਆਂ ਵਿਚ, ਪਿਆਰ ਮੁਹੱਬਤ ਗ਼ੈਰਾਂ ਜੋਗਾ ਇਹ ਕਾਹਦਾ ਸਜਨਾਪਾ ਜੀ । 'ਆਹੂ' ਦਿਲ ਦੀ ਧਰਤੀ ਦਾ ਉਹ ਕੱਲਮ-ਕੱਲਾ ਹਾਕਮ ਏ, ਅੰਗ ਅੰਗ ਉੱਤੇ ਲਾ ਰੱਖਿਆ ਏ ਉਹਦੇ ਨਾਂ ਦਾ ਛਾਪਾ ਜੀ ।

ਤੌਰ-ਤਰੀਕੇ ਦੁਨੀਆ ਵਾਲੇ ਸਭ ਬੇਢੰਗੇ ਲਗਦੇ ਨੇ । ਸੱਚੇ ਬੰਦੇ ਹਰ ਥਾਂ ਰੱਬਾ ਸੂਲੀ ਟੰਗੇ ਲਗਦੇ ਨੇ । ਐਨਾ ਵੀ ਵਾਵੇਲਾ ਨਾ ਕਰ ਤੂੰ ਆਪਣੀ ਬੇਦੋਸ਼ੀ ਦਾ, ਮਾਸੂਮਾਂ ਦੀ ਰੱਤ ਵਿੱਚ ਤੇਰੇ ਹੱਥ ਵੀ ਰੰਗੇ ਲਗਦੇ ਨੇ । ਉੱਚੇ ਪਰਬਤ ਵਗਦੇ ਦਰਿਆ, ਹਰਿਆਲੀ ਮੈਦਾਨਾਂ ਦੀ, ਆਪਣੇ ਦੇਸ ਦੇ ਸਾਰੇ ਮਨਜ਼ਰ ਦਿਲ ਨੂੰ ਚੰਗੇ ਲਗਦੇ ਨੇ । ਇੰਜ ਚੁੰਮਦੇ ਨੇ ਸਾਰੇ ਆਸ਼ਿਕ ਹਸ ਕੇ ਦਾਰ ਸਲੀਬਾਂ ਨੂੰ, ਨਿੱਕੀ ਉਮਰੇ ਖੇਡਦੇ ਜੀਵੇਂ ਟਹਿਣ-ਪਟੰਗੇ ਲਗਦੇ ਨੇ । ਸੋਹਣੀ ਧਰਤੀ ਦਾ ਹਰ ਜ਼ੱਰਾ ਸੂਹਾ-ਸੂਹਾ ਲਗਦਾ ਏ, ਇਨਸਾਨਾਂ ਦੀ ਜੂਹ ਦੇ ਵਿੱਚੋਂ ਵਹਿਸ਼ੀ ਲੰਘੇ ਲਗਦੇ ਨੇ । ਇੱਕ ਤੇ ਅਜ਼ਲਾਂ ਤੋਂ ਸੀ ਵੈਰੀ ਸਾਡੇ ਪਿਆਰ ਮੁਹੱਬਤ ਦਾ, ਗੂੜ੍ਹੀਆਂ ਸਾਂਝਾਂ ਦੇਖ ਕੇ ਜੱਗ ਨੂੰ ਹੋਰ ਪਤੰਗੇ ਲਗਦੇ ਨੇ । ਗ਼ੈਰਾਂ ਦਾ ਕੀ ਸ਼ਿਕਵਾ ਕਰਦੇ ਹਰ ਸ਼ੈ ਖੋਹ ਲਈ ਮਿਤਰਾਂ ਨੇ, 'ਆਹੂ' ਵਰਗੇ ਮੁਖ਼ਲਿਸ ਵੀ ਯਾਰੀ ਦੇ ਡੰਗੇ ਲਗਦੇ ਨੇ ।