Punjabi Kavita
Shah Hussain

Punjabi Kavita
  

Shah Hussain

Shah Hussain (1538 – 1599) was a Punjabi Sufi poet and Sufi saint. He was the son of Sheikh Usman, a weaver, and belonged to the Dhudha clan of Rajputs. He was born in Lahore, (Pakistan). He was contemporary of Akbar and Jahangir. He was a close friend of Guru Arjun Dev Ji and Chhajju Bhagat. He is considered a pioneer of the Kafi form of Punjabi poetry. The symbols used in his Kafis are taken from the day to day life of a weaver. His poetry is set to music. His style is very simple and touches the heart. His tomb and shrine lies in Baghbanpura, near the Shalimar Gardens. His urs (annual death anniversary) is celebrated at his shrine every year during the “Mela Chiraghan” (“Festival of Lights”). We present complete Punjabi Poetry of Shah Hussain in Gurmukhi script.

شاہ حسین

شاہ حسین (1538-1599) پنجابی صوفی کوی اتے سنت سن۔ آپ دے پتا جی شیخ عثمان ڈھڈے جلاہے دا کم کردے سن۔ اوہناں دا جنم لاہور (پاکستان) وچّ ہویا۔ اوہ اکبر اتے جہانگیر دے سمکالی سن اتے اوہناں دے گورو ارجن دیوَ جی اتے چھجو بھگت نال گوڑھے سنبندھ سن۔ اوہناں نوں پنجابی وچّ کافی دا موڈھی وی منیاں جاندا ہے۔ اوہناں دے بہتے النکار جلاہیاں دی روزانہ زندگی نال سنبندھت ہن۔ اوہناں دی رچنا سنگیتک اتے سادی ہون کرکے لوکاں وچّ بہت ہی حرمن پیاری رہی ہے۔ اوہناں دی قبر اتے مزار باغبانپرے وچّ شالیمار باغ دے نیڑے ہے۔ اتھے ہر سال اوہناں دا عرص 'میلہ چراغاں' دے ناں نال منایا جاندا ہے۔

پنجابی کافیاں شاہ حسین

اوتھے ہور ن کائ قبول میاں
اساں کتکوں شیخ سداونا
اساں طلب سانئیں دے نامُ دی
اساں بہڑِ نہ دنیاں آونا
ایہنسِ وسِ رہی دل میرے
انی سئیؤ نیں میں کتدی کتدی ہٹی
انی جندے مینڈڑیئے
عملاں دے اپرِ ہوگ نبیڑا
اتن میں کیوں آئی ساں
آؤ کڑے رلِ جھومر پاؤ نیں
عاشق ہوویں تاں عشقَ کماویں
آکھ نیں مائی آکھ نیں
آخر دا دم بجھ، وے اڑیا
آخر پچھوتاوینگی کڑیئے
آگے نیں ڈونگھی میں کت گن لنگھساں پارِ
آپ نوں پچھان بندے
عشقَ فقیراں دا قایم دائم
اک دن تینوں سپنا تھیسنِ
اک دن تینوں سپنا بھی ہوسن
اکِ دئِ تن چارِ پنج
اکُ عرض نمانیاں دی
اتھے رہنا ناہیں
ایویں گئی وہائِ
ایویں گزری گالیں کردیاں
ایویں گزری راتِ
سئیؤ میرا ماہی تاں آنِ ملاوو
سجن بن راتیں ہوئیاں وڈیاں
صدقے میں وننجا اوہناں راہاں توں
سمجھ ندانڑیئے، تیرا ویندا وکھت وہاندا
سجن دے ہتھِ بانہہ اساڈی
سجن دے گل بانہہ اساڈی
سجنا، اسیں موریؤں لنگھ پیاسے
سجنا بولن دی جائ ناہیں
سبھ سکھیاں گنونتیاں
سبھ ول چھڈ کے توں اکو ول ہوئِ
سائیں سائیں کریندیاں ماں پیو ہڑیندیاں
سائیں جناندڑے ولّ تناں نوں غم کیندا
سائیں توں میں واریاں وو
سائیں بیپرواہِ مینڈی لاج تو پرِ آئی
ساجن رٹھڑا جاندا وے
ساجن تمرے روسڑے
سادھاں دی میں گولی ہوساں
سارا جگِ جاندا
سالو سہج ہنڈھائ لے نیں
سن تو نیں کال مریندا ای
سرتِ کا تانا نرت کا بانا
ہؤں متیں دیندی ہاں بال ایانے نوں
ہسن کھیڈنُ بھائِ اساڈے
ہسینوں کس باغے دی مولی
ہنِ تنِ دیساں تیرا تانا
کؤن کسے نال رسے
کدی سمجھ ندانا
کدی سمجھ میاں مرِ جانا ہی
کائی بات چلن دی توں کر ووئے
کیوں گمان جندو نی
کیا کرسی باب نمانی دے
کیا کیتو ایتھے آئِ کے
کت گن لگینگی سہُ نوں پیاری
کڑے جاندیئے نی تیرا جوبن کوڑا
کیڑھے دیسوں آئیؤں نیں کڑیئے
کے باگے دی مولی حسین
کوئی دم جینودیاں رشنائی
کوئی دم مان لے رنگ رلیاں
گلِ وو کیتی ساڈے خیالُ پئی
گاہکُ ویندا ہی کجھِ وٹِ لے
گوئلڑا دن چارِ
گھرِ سوہنِ سہیاں ایتڑیاں
گھڑی اکُ دے مجمانُ مسافر
گھم چرکھڑیا گھم
گھولی وننجاں سانئیں تیتھوں
چرکھا میرا رنگلڑا رنگ لالُ
چندیں ہزار عالمُ توں کیہڑیاں کڑے
چارے پلے چونڑی نین روندی دے بھنے
چارے پلو چولنی نین روندی دے بھنے
چوہڑی ہاں دربار دی
جہاں دیکھو تہاں کپٹ ہے
جگِ میں جیون تھوہڑا
جاگ ن لدھیا سن جندو
جاں جیویں تاں ڈردا رہُ وو
جس نگری ٹھاکر جسُ ناہیں
جتُ ولِ مینڈا متر پیارا
جنہاں کھڑی ن کیتی میری ڈولڑی
جندو مینڈڑیئے تیرا نلیاں دا وکھت وہانا
جیتی جیتی دنیاں رام جی
جوبن گیا تاں گھلیا
جھمے جھم کھیلِ لے منجھ ویہڑے
ٹک بوجھ سمجھ دل کون ہے
ٹک بوجھ من میں کؤن ہے
ڈاڈھا بے پرواہ میڈی لاج تیں پر آہی
ڈیکھ ن مینڈے اوگن ڈاہوں
تاریں سائیں ربا وے میں اؤگنیاری
تنا غم کیہا سائیں جنہاں دے ولِ
تسیں بئی ن بھلو
تسیں متِ کوئی کرو گمان
تسیں رل ملِ دیہُ ممارکھاں
تجھے گورِ بلاوے گھرِ آؤ رے
توں آہو کتّ وللی
تیرے سہُ راون دی ویرا
تھوہڑی رہِ گئیؤ راتڑی
درد وچھوڑے دا حالَ نی میں کینوں آکھاں
دہوں لتھا ہی ہرٹ ن گیڑ نیں
دن چارِ چؤگان میں کھیل کھڑی
دن لتھڑا ہرٹ ن گیڑ مئیے
دل درداں کیتی پوری
دنیاں جیون چار دہاڑے
دنیاں طالب مطلب دی وو
دنیاں توں مر جاونا، وت ن آونا
نال سجن دے رہیئے
نمانیاں دی ربا ربا ہوئی
نی اسیں آؤ کھڈاہاں لڈی
نی سئیؤ اسیں نیناں دے آکھے لگے
نی سئیؤ مینوں ڈھول ملے تاں جاپے
نی گیڑِ گڑندیئے
نی تینوں ربّ ن بھلی
نی مائی سانوں کھیڈنُ دیئ
نی مائی، مینوں کھیڑیاں دی گلِ ن آکھِ
پاوینگا دیدارُ صاحبُ دا
پاندھیا وو گنڈھ سننجڑی
پیارے بن راتیں ہوئیاں وڈیاں
پیارے لال کیا بھرواسا دم دا
پوتھی کھولھِ دکھا بھائی بامنا
بندے آپ نوں پچھان
باجھوں سجنُ مینوں ہورُ نہیں سجھدا
بابل گنڈھیں پائیاں دن تھوڑے، پائے
بالپن کھیڈ لے کڑیئے نیں
بریاں کول ن بہو وے
محبوباں فقیراں دا سانئیں نگہوان
متیں دینی ہاں بالِ ایانے نوں
من اٹکیا بے-پرواہِ نالِ
من وارنے تؤ پر جانودا
مندی ہاں کہ چنگی ہاں
مائیں نیں میں کینوں آکھاں
مائیں نیں میں بھئی دوانی
ماہی ماہی کوکدی
متراں دی مجمانی کارن
متراں دی مجمانیں خاطر
میاں گل سنی نہ جاندی سچی
مشکل گھاٹ فقیری دا وو
میرے صاحبہ میں تیری ہو مکی آں
مینوں امبڑِ جو آکھدی کتِ نی
مینہڈی جان جو رنگے سو رنگے
مینڈی دل تینڈے نال لگی
مینڈی دل رانجھن راون منگے
مینڈے سجنا وے مؤلے نال بنی
میں بھی جھوک رانجھن دی جانا
یا دلبر یا سر کر پیارا
رہیئے وو نال سجن دے
ربا میرے حالَ دا مہرمُ توں
ربا میرے اؤگن چتِ ن دھریں
ربا میرے گوڈے دے ہیٹھ پروٹڑا
ربا وے میں نلی چھپائی
راتیں سویں دہیں پھردی توں وتے
روندا مول ن سوندا ہی
لٹکدی لٹکدی نیں مائی
لکھی لوہ قلم دی قادر
وتّ ن آونا بھولڑی ماؤ
وتّ ن دنیاں آون
واہو بندی ہے گل
واری وو دیکھ نمانیاں دا حالُ
وارے وارے جانی ہاں
ویلا سمرن دا نی
وو گمانیاں، دم غنیمت جان
وو کی آکڑِ آکڑِ چلنا
وو یارُ جنہاں نوں عشقَ تناں کتن کیہا