گیت گووند سنت جےَ دیوَ
انووادک کرپال سنگھ کسیل
گیت گووند دے پاتر
(سبھ پاتر دھیانی کلپنا دے روپاکار ہن،
جو آتما دے دیوی پرکاش دوارا رچے گئے ہن،
جنہاں نے پھلاں تے پتیاں دے پرکاش توں بناں ہور
کوئی وستر دھارن نہیں کیتا ہویا ہے ۔)
کرشن :
پرم یتھارتھ دا سروپ، بندرابن دا یوک-
نرتکار، پریتم، شدھ وچاراں دا نیلا
روپاکار، سمست نیلا آکاش، جو اس دا
واستوک سروپ سی، پر شردھالوآں دے مناں وچ
اوہ سنجھ دا سروپ تے دھندلا جیہا وچار ہے، پھر
پچھوں اوہ دیوی پرکاش دے اک پریم-پاتر دے روپ
وچ آؤندا ہے، پہلاں اوہ منکھی چہرے دے سوخم
آکار وچ دکھائی دندا ہے، تھوڑھی جہی جھلک
وکھاؤندا ہے اتے اسدا ہتھ ہلدا دکھائی دندا
ہے ۔ ایہہ اک اڈدا جیہا روپاکار ہے جو کدی
دسدا ہے تے کدی الوپ ہندا ہے ۔ پردے اٹھن اتے
شردھالو اس ول تکدے ہن اتے آویش اوستھا
وچ دھیان مگن ہو کے اس نوں ربی اوتار جان کے
اپنے من وچ وسا لیندے ہن، ایہہ سدیوی جیون
دا چنہ بن جاندا ہے ۔ پریم دی مورتی اتے اک
ربی سروپ اوہناں دے مناں وچ امرت بونداں برساؤن
والا ہے ۔ اس لئی اوہناں دے جیون دا اک انکھڑ
انگ بن جاندا ہے ۔ اوہ جیون منکھتا، ربتا، دھرم،
کلا، جیون دی انتم پورتی دا سرب سمیاں لئی
آدرش بن جاندا ہے-جیون دے سارے روپاکاراں لئی
اوہ استری، پرش، پنچھی تے برچھاں دا پربھو پریتم ہے-
"اوہ سیبھنگ سروپ ہے، جس دی رشی منی وکھ وکھ روپ
وچ مہما گاؤندے ہن"، جو سروچ آتما تے کرتا
پرکھ ہے ۔
رادھا :
شردھالو آتما، پربھو دی پتنی ۔ منکھتا جو دیوی
درشن دی جھلک لئی ترکھاونت ہے، جو ربی سنجوگ دی
بھکھی ہے اتے اپنے انتریو اشٹ توں وچھڑ کے پیڑاں
دا دکھ سہاردی ہے ۔
سکھیاں :
یگاں دیاں آوازاں ۔
گوپیاں :
سبھ جیو-استریاں پربھو دیاں پتنیاں ۔
(جھاکی بندرابن ارتھات سندرتا دے بن دی ہے، جو
کیول شردھالو دے انند مگن نیناں نوں ہی دکھائی
دندی ہے ۔)
منگلاچرن
رچنارمبھ-دسنارمبھ اوتار ستوتر
(کرشن توں بناں گوپیاں، سکھیاں تے ابھنیتا سبھ
مل کے گاؤندے ہن )
ہے سرشٹی دے سرجن ہار !
ہووے تیری جےَ جےَ کار !
آدی کال سرشٹی اوتارا،
اچھل رہی ساگر جلدھارا ۔
مچھّ روپ تد آپ بنایا،
ہردے وچ جوتی لے آیا ۔
تریا توں ساگر وچکار
ہے سرشٹی دے سرجن ہار !
ہووے تیری جےَ جےَ کار !
ادبھوت روپ کچھو دا دھریا !
دھرتی پٹھ اپر لے تریا
نیلے جل وچ دھرت سنہری
واہ تیری لیلا اتی گہری
دھرت رچائی جل وچکار
ہے سرشٹی دے سرجن ہار !
ہووے تیری جےَ جےَ کار !
ہے وراہ روپ اوتار
دھرتی چک رکھی سنڈ بھار
وچ اکاش بندو دا روپ
داغ چندرما جویں انوپ
واہ تیری لیلا کرتار !
ہے سرشٹی دے سرجن ہار !
ہووے تیری جےَ جےَ کار !
نر سنگھ روپ نکھن اتی بھاری
ہرناخش دی بھگت سواری
پیٹ پاڑ کیتا سنگھار
دسی اپنی شکت اپار
ہے سرشٹی دے سرجن ہار !
ہووے تیری جےَ جےَ کار !
آئے وامن روپ نوں دھار
دھرتی دا ایہہ مہاں پسار
منیاں تنّ قدماں دے ہار
چوتھے دی کس نوں سی سار ۔
جتھے وی تسیں قدم ٹکاؤ
سو گنگا دی دھار وہاؤ
ادبھت لیلا ہے کرتار !
ہے سرشٹی دے سرجن ہار !
ہووے تیری جےَ جےَ کار !
بلدیو روپ توں آپ سجایا
مہاں مانو دا روپ بنایا
چٹی دودھ کانیاں اپار
کجے میگھلا چادر ہار
جمناں دی نیلی جلدھار
ہے توں حل روپ اوتار
تیرے حل دے بھے کارن ہی
نت وہندی ہے یمنا دھار !
ہے سرشٹی دے سرجن ہار !
ہووے تیری جےَ جےَ کار !
پرسرام کہاڑا پھڑ کے
کٹے سیس جو وی اٹکے
سندر شو دیوَ سروپ
جو منہ موڑے کیتا سوت
مہماں تیری اپرمپار !
ہے سرشٹی دے سرجن ہار !
ہووے تیری جےَ جےَ کار !
دھریا رام روپ اوتار
پاپی دہسر دتا مار
رام روپ انوپ اپار
پیکھ پیکھ ہوئیے بلہار !
ہے سرشٹی دے سرجن ہار !
ہووے تیری جےَ جےَ کار !
بدھ دا روپ دھار کے آئے
گیان دیا کرنا من بھائے
اتی سندر سروپ سہائے
پرم شانتی مہاں-اوتار !
ہے سرشٹی دے سرجن ہار !
ہووے تیری جےَ جےَ کار !
کلغیدھر کھڑگ دے دھاری
دشٹ دمن دی مہما نیاری
کلیگ دے اوتار پیارے
وار وار جائیے بلہارے !
جےَ جےَ جےَ کلکی اوتار !
جےَ جےَ جےَ تیری کرتار !
ہے سرشٹی دے سرجن ہار !
ہووے تیری جےَ جےَ کار !
ہری روپ اتی پریتم پیارے
جےَ جےَ کار تیری اتی پیارے !
کیس کنڈل دی چھو نیاری
سگل بنسپت ہے بنواری
گل توں لے چرناں تک پیارے
پہن رکھیا سندر ہار !
تیرے سینے وچلا پیار
مانے لچھمی وچ خمار
مانسراں دے ہنس اوتار !
تیرے مہاں پرکاش دی چھایا
ہے روی دی مہاں پسار ۔
ہے جیو دے مکتی داتے
اس دیہی دا کرو ادھار
ہے سرشٹی دے سرجن ہار !
جےَ جےَ جےَ تیری کرتار !
جےَ ہری پریتم منموہن
ہووے تیری جےَ جےَ کار !
کالی نوں نتھ پاون والے
سرپ دا وہُ مکاون والے
ہے سندر ہے مہاں انوپ
پرم انند دے مہاں سروپ
یادو کل دے کنول پیارے
چندر بنسی راج دلارے
ہے ہری پریتم منموہن
کریئے تیری جےَ جےَ کار !
دیوَ گناں لئی ہو بھگونت
دیتاں دا کردے ہو انت
گرڑ واہن دے شاہ-سوار
دیوتیاں دے ہو سردار !
ہے ہری پریتم منموہن
کریئے تیری جےَ جےَ کار !
نین کنول اک وار نہارن
دکھڑے دھرت دے سبھ نوارن
ترے لوکی دے سرجن ہار !
ہے ہری پریتم منموہن
کریئے تیری جےَ جےَ کار !
سیتا جی دے رام پیارے
دہسر تائیں مارن والے
ہے ہری پریتم منموہن
کریئے تیری جےَ جےَ کار !
ہے سندر سنیل پیارے
میگھ روپ انوپ نیارے
چند روپ لچھمی مہاں مایہ
پنچھی من اڈدا اٹھ دھایا
ہے ہری پریتم منموہن
کریئے تیری جےَ جےَ کار !
جےَ دیوَ گیت گووند الائے
مہاں انند اس نوں جو گائے
سندر پوتر ہے ایہہ گیت
آتم تل دا مہاں سنگیت
بھگتی شردھا وچ پنیت
ہے ایہہ شدھ پریت دا گیت
سہج منگل تے گہر گمبھیر
ہے ایہہ من انتر دی دھیر !
جےَ جےَ کار تیری کرتار !
جےَ ہری پریتم منموہن
کریئے تیری جےَ جےَ کار !
ہے سرشٹی دے سرجن ہار !
ہووے تیری جےَ جےَ کار !
(باقی سارے چپّ کر جاندے ہن
اتے اوہناں وچوں کیول اک پاتر
ناٹک بارے انجھ کتھن کردا ہے ۔)
گائک !
گیت میرا توں گا !
گائک !
پریم گیت توں گا !
گیت میرا ہے کیسر-بھنا
اس پون نوں چھوہ کے آیا
جس نے پریم النگن مانیاں
ہری پریتم دی چھاتی اتے
دیوی لچھمی ہنے سی لیٹی
ہن اٹھی ہے
پریت دے رنگ نوں مان
چھاتی اس نے کیسر لپی
دوویں انند وبھور سن ہوئے
پریم نشے وچ ۔
اسے پریم دی مہک ہے گھل گئی
مہکی ایہہ ہوا
گائک ! پریم گیت توں گا ۔
گائک ! گیت میرا توں گا ۔
میرا گیت نگھا ہے مٹھا
پریم سنیوگ دا ایہہ ہے چٹھا
اس دا ساہ ہے کھچواں کھچواں
پریم ملن دی مستی وچ مخمور
جیون دی دھڑکن دی اس وچ
مڑھکے دی خوشبو دے موتی
میرے اس گیت وچ لچھمی
وشنو جی نوں مل رہی ہے ۔
سہاگ آنند نوں مان رہی ہے ۔
گائک ! پریم گیت توں گا ۔
گائک ! گیت میرا توں گا ۔
میرے گیت 'چ رادھا ہے جو،
کھڑی وانگ بہار ۔
روپ جوانی وچ مگھدا ہے،
سوخم اوہدا آکار ۔
مادھوی لتا دے کومل پھلاں ورگے،
اس دے نرم جو انگ،
بھری پریم امنگ ۔
انگاہے بناں وچ ڈھونڈے،
رادھا اپنا پیار ۔
ہو رہی بے-قرار ۔
ملے نہ اس دا سوآمی،
جس دے پریم دی شان نوں
اس نے اپنے سینے وچ گھٹ رکھیا ۔
بناں دے وچ پھرے ڈھونڈیندی،
اپنا نگھا پیار ۔
سنو سکھیاں پریم-وگتی رادھا تائیں،
کہندیاں کی پکار ۔
سنو دیواں میں سنا !
گائک ! پریم گیت توں گا ۔
گائک ! گیت میرا توں گا ۔
اک
(بن دیاں چھوٹیاں جھاڑیاں تے برچھاں
وچ گھریا ہویا 'انند-باغد'، جو
پھلاں، ویلاں تے ہور پریم ملنیاں لئی
رمنیک ستھان ہے ۔ اسے چھاں وچ بیٹھی
رادھا دھیان مگن پرے اچے تھاں کرشن
جی نوں جو بندرابن دیاں سینکڑے گوپیاں
سنگ ناچ نچ رہے ہن، نوں ویکھ رہی ہے ۔)
(سخی دا پرویش)
سخی
رادھا نی ! پریم چنگاڑی جد ہر پتنی تائیں ستائے
پیا جنہاں دے ہن پردیش سدھائے ۔
کویں گزر ہووے اوہناں دی
کنت نہ پرتے ہائے ؟
یاد اوہناں دی برہوں اگنی
مڑ مڑ پئی بھڑکائے ۔
کھڑی بہار ہے چار چپھیرے
کجھ وی من نہ بھائے ۔
دس پھر اوہ برہوں-ڈنگیوں پتنی
کدھر نوں جائے ؟
ہائے نی رادھا ! دس پھر توں ہی
اپنے پیا نوں کتھوں لبھ لیائے ؟
بن-کنجاں وچ کس نوں رادھا توں پئی لبھیں
میں سار تیرے دل دی جاناں
تیری پیڑ پچھاناں ۔
اس چت-چور دی لیلہ
آ تینوں وکھاواں !
اوہ ویکھ اوہ ناچ کریندا راس رچیندا
بندرابن دیاں گوپیاں سنگ
کیل کریندے پریم کھڈیندا ۔
پریم سماگم رچ رچ بہندا
اتھے ہی رچیا ہے اس نے
نواں بیکنٹھ دھام !
ویکھ نی رادھا ! پی اپنے نوں
کھڑا بناں وچکار ۔
جتھے لونگ تے صندل بھنی
مدھو پون دی وہندی پئی فہار !
پھلاں لدیاں ٹہنیاں اتے
لٹک رہیاں جو رنگ-برنگیاں
مدھو مکھیاں دی سندی پئی گنجار ۔
سبھ دلاں نوں ونھ رہی ہے
جتھے کوئل دے برہوں-لدیوں
گیت دی کوک پکار !
رادھا ! چار-چپھیرے بندرابن وچ
آئی بسنت بہار جوبن-رتّ سخراں تے چھائی
کھڑ پئی سبھ گلزار تمل پھلاں توں آئے
کستوری دی مہکار ۔
فالسے دیاں ٹہنیاں اتے سوہے پھلّ جو ٹہکن
کامدیو دے پوٹیاں سمع لسے سنہری بھاء ۔
جوبن-رتّ وچ پریم-خماری دی دیندے چنگ جگا ۔
پریم ستائے دلاں دے اندر بھامبڑ دین مگھا ۔
ناگکیسر دے پھلّ شگوفے کھیڑے وچ بھر آئے ۔
لہرن پئے ہوا دے اندر جویں سندر نشان سنہری ۔
کامدیو دے سواگت لئی ہن، آئے بن کے آپ بہار !
مدھو مکھیاں دے جھنڈ، پنکھ جنہاں دے کالے چمکن
اےداں پھلاں 'تے دھائے ۔
کامدیو نے ضداں اپنے، سون-سنہری دھنکھ بان چوں
تیراں دے مینہہ ہن ورھائے ۔
کرنے دے پھلّ کھڑکے سارے، خوشی وچ اپار ۔
ہس رہے نے اوہناں اتے، جنہاں دے دلاں نوں پریم پیڑا نے
ہے مل رکھیا، سہکن-ترسنن ہالی وی
جنہاں نوں اس بہار دے اندر، ملیا نہیں پیار !
کیوڑے دی بھنی-گندھنی سانگاں بن بن
گھائل پریمیاں دے دلاں دے اتے
کردی پئی ہے وار !
رادھا سخی نی !
کھڑ اٹھی ہے اپبن اندر، بھرویں رتّ بہار ۔
اوہناں دے اندروں مگھّ مگھّ اٹھدی، پریم چنگاڑی ۔
جنہاں نے اپنی پریم پیڑا نوں
ہے قابو وچ رکھیا
پر ہو رہی ہے پریم تانگھ ہن اوہناں دے وسوں باہر ۔
پریم ریجھ ایہہ پھلاں لدی، آپ-مہاری مچّ اٹھی اندر
ہوئی وسوں باہر ۔
جوبن-رتن دی ایہہ خماری
آپ-مہارے کردی پئی بے زار !
لٹیا چین قرار !
ویکھ ! اوہ امب دا بوٹا
جس دی پریت رہی سی ہن تک ستی،
سندر ویلاں نوں گل پیا لاوے
اپنا پریم جتاوے ۔
کمب رہا ہے خوشیاں اندر
اپنی پریت جگاوے ۔
نویں پھلاں اندر
نویں سندرتا بھردا جاوے !
اس بسنت نے جیون تائیں جگایا ۔
سبھ سرشٹی دے اندر کرکے پریم دا ٹونا
سبھ وچ پریم دا دیپ جگایا ۔
رادھا نی ! جمنا دے کنڈھے نیلیاں لہراں
جتھے بن وچ ست انیندے، اپنا رنگ جماون ۔
اتھے شی کرشن جی !
بندرابن دیاں گوپیاں سنگ، سندر راس رچاون ۔
رادھا نی ! بھنی بھنی پون بسنتی
مستیاں ونڈدی جاوے ۔
کامدیو دے ساہاں سنگ، ایہہ کداں رلدی جاوے ۔
پریم ستائے دلاں دے اندر، پریم دی تانگھ جگائے !
کیوڑے دے ادھ کھڑے شگوفے، مہکاں ونڈدے جاون
پریم نوں ہور الساون !
رادھا نی ! امباں دے بوٹے
مدھو-مکھیاں دی سنکے گنجار ۔
پریم نشے وچ جھوم نے اٹھدے
کمب جاندا ہے، اوہناں دا خمار ۔
کوئل دی برہوں-لدیوں کوک
نکلے بن بن ہوک ۔
وچھڑے پریمیاں دے دلاں تائیں
اک دم جاوے پھوک !
ہوون حالَ بےحال ۔
پریم ملن دی کاہل ۔
اک دم اوہناں تائیں کر دیوے بےحال !
اس وشال لیلہ دا سن کے گیت سریلا ۔
اپنے گھراں نوں جاندے پاندھی، چکن پیر پھرتیلا ۔
چھیتی ملن دا حیلہ ۔
تاں جو چھیتی جا کے
اپنی وچھڑی پریت نوں پا کے
مک جاوے اڈیک ۔
اپنے پریم دے مٹھے گھٹّ نوں
پی جاون لا ڈیک ۔
ویکھ نی رادھا میری سکھیئے !
پج گئے ہاں اس تھاں
جتھوں تکّ سکدے ہاں-
اس دی ساری لیلہ
کویں اوہ سجیلہ
سیاں گوپیاں پتنیاں سنگ ہے
رچ رہا ادبھت لیلہ ۔
نچدا پیا ہے ناچ
پریم گیت دا ناٹ !
رادھا میری سخی پیاری !
ویکھ رہی ہیں لیلہ نیاری ؟
اوہ کھڑا اوہ روپاکار ۔
اننت گگن دے ہار !
چندن لیپ کیتا تن اپر
پہن سنہری بستر
پھلّ پتیاں دے بن دا سہج اپار
کنڈل کیساں دی چھو نیاری
لہرن وچ ہوا
پکڑ ہتھ سیاں گوپیاں دے
رہا ہے ناچ نچا ۔
آتما وچ جوانی لہرے
ونڈے پئی مسکان ۔
سبھ سرشٹی نوں جھوم جھماوے
ونڈدا پیا ہے تران ۔
جیون دیاں ناڑیاں اندر
بھردا رتّ نویں !
پھلاں وچ درس نوں پا کے
مچے خوشی نویں !
پچھوں آ پتنی اک اسدی
جفی وچ گھٹّ لیتا ۔
جوبن رتّ دی مستی اندر
پریم شانت ہے کیتا ۔
پریم گیت دا نواں ہلورا
مستی اپرمپار ۔
اپنی چھاتی وچلا اس نے
کیتا ٹھنڈھا پیار !
مدھو سودن دی پریم ترنگ نوں
ویکھ کے دوجی پگھلی
سندر مکھ ول تکی جاوے
جھل مستانی پگلی ۔
تیجی ہور چھنار
بولن دا بہانہ کرکے
لگی کرن کلول ۔
اکھ بچا کے چمن لے گئی
آئی جد سی کول ۔
پریم رنگ وچ کھیوی ہو گئی
کھڑی وچ وسماد
روم روم وچ کانبا چھڑیا
ایسا اک ہلار ۔
مکھڑا اس دا بھکھّ اٹھیا سی
اس پریم دی تار ۔
اس دے پریم دے سپنیاں اتے
چھائے رنگ ہزار ۔
دیوی سندرتا دے بدل
گھمدے چکر مار ۔
کیسا ادبھت تے دیوی سی
سکھیئے اس دا پیار !
پھر اک ہور آئی ہے گوپی
پھڑ کے ہتھ اس سوہل پریتم دا
لے چلی ہے جمنا دے وچکار ۔
پانی دیاں لہراں دے اندر
اس نے تان لیا ہے اپر
اپنا ریشمی شال !
ویکھ نی رادھا سکھیئے پیاری !
کھڑا ہے اوہ سوہنا منموہن
کدمب برچھ دے ہیٹھ
کھڑا جو ندی کنارے
ہوٹھاں اتے بنسی سوہے
گونجیا مدھر سنگیت
جس دی لے تے ناچ چھیڑیا
سبھ گوپیاں اکسار !
تال اوہدے تے نچن لگیاں
بندرابن دیاں سندر ناراں
کرشن وہٹیاں، سبھ مٹی دے پتلے،
سگل سرشٹی نچّ رہی ہے
اس دی سن کے تان ۔
رادھا سخی ! کیوں ہوویں حیران ؟
گوپیاں دیاں چوڑیاں چھنکن
نکلے مٹھا راگ؛
جد اوہ ناچ دی تال گتی تے
چکن اپنیاں باہاں
انگ اوہناں دے کومل کومل
سندر سندر بستر
نچن سارے اک تال وچ اک سر ہوئے
ایسا ہے جو ناچ
جس دی ہوند ہے سپنے-ماترے
اس بنسی دی تال تے نچدا پیا ہے
بندرابن سارا
سگل سرشٹی دی ہر شے
نچے مستی نال ۔
کیسا پریم انوراگ !
گوپیاں دے ناچ نوں ویکھے
پورنتا نوں پیا نہارے ۔
ہس ہس کے اتساہ ودھاوے
ناچ اوہناں دا پیا صلاحے
انگاں دی پورنتا تانئیں
ناچ دے کمال نوں تکے ۔
ویکھ رادھا نی سخی پیاری !
اس دے پریم گیت دی لیلہ
گوپیاں تانئیں نچاوے ۔
آپ وی اوہ اوہناں سنگ نچے
نچے تے مست ہو جاوے ۔
کدی کسے تانئیں بلاوے
دوجی نوں پھر لوے کلاوے ۔
تیجی دے نکھڑے نوں چمے
چوتھی دے سنگ نچدا جاوے !
اک سندر گوپی دے تانئیں پیا بلاندا
دوجی دے سنگ نچدا جاندا ۔
کیوں سخی رادھا نی پیاری
کیسی لیلہ ہے ایہہ نیاری ؟
اس دے پریم گیت دی مستی
بنھ لیتی ہے سگل سرشٹی ۔
اس دے انگ سئنگے کومل
نیلے کنول سامان ۔
سندر تے ادبھت ہے جنہاں دی شان ۔
رچیا اس نے
کامدیو دا اتسوَ ایہہ مہان ۔
سبھ گوپیاں دے ہردے اندر
بھر دتا ہے جس نے پریم اپار ۔
اکو پریم النگن اندر
بنھ لیا ہے اس نے سگل سنسار ۔
کیوں سخی رادھا کیسی پریم دی لیلہ ؟
کھڑی ہووے جد ایسی رتّ بہار !
دو
(اک چھاں-دار کنج (رادھا ناچ وچ شامل
نہیں ہندی ) اوہ کرشن جی دی اس پریم دی
کھل کھیڈ اتے ناراض ہو جاندی ہے اتے ہور ڈونگھی
چھاں وچ جا کے دھیان-مگنن بیٹھ جاندی ہے ۔)
رادھا :
اس بن اندر میں
اپنے پریتم تانئیں ارادھاں !
مٹھے اس دے ہونٹھ پیارے،
کویں نکلے اوہناں وچوں مٹھڑا اک سنگیت ۔
ویکھاں اس دی بنسی پیاری
ہوٹھاں اتے اس نے رکھی
بنسی اتے انگلاں نچن
اس دے ہلدے ہونٹھ
میرے ہوٹھاں نوں آ چھہن !
اس دیاں انگلاں دی چھوہ پیاری
میرے دل نوں چھوہے !
بنسی وی اس دی ہلدی
بلھ وی ہلدے ۔
ہلن کیساں دے کنڈل وی
لگدے کنے پیارے ۔
کناں دے والے وی ہلن
متھا ہلے بلھاں دے نال
اکھاں ہسن تے خوش ہوون
نچے تال 'چ اس دا سرب سریر ۔
میں اسے نوں پئی چتواں
دھردی اس دا دھیان ۔
جو ہے پورنتا دا روپ
نچے سنگ سیاں گوپیاں
جو ہن اس دیاں ناراں
جنہاں دی پریت نے اوہناں نوں ہے باورا کیتا ۔
اوہ ہے میرا پیارا کرشن بھگوان ۔
دھراں میں اسے دا ہی دھیان ۔
دھراں میں اس دا دھیان
جس دا تن ہے اودے میگھ سامان ۔
اندر-دھنش دے ہار جس دی آبھا
مور پنکھ دا مکٹ سجایا
سیء چناں توں سوہنی جس دی شان ۔
دھراں میں اس دا دھیان
بندرابن دیاں سیء ناراں نوں
چمن دا جو لوبھی
جس دی اک مسکان 'چ سوہے
سندر ربی شان ۔
دھراں میں اس دا دھیان
جس دا پریم النگن
سیء گوپیاں نوں بنھ ہے لیندا
اپنے وچ پیار ۔
جس دے انگاں دے موتیاں نے
سہن جو اس دے ہتھاں، پیراں تے کلائیاں اتے
میرے دل دا میٹ دتا اندھکار ۔
دھراں میں اسے کرشن دا دھیان !
دھراں میں اس دا دھیان
جس دے مستک اتے صندل تلک لگایا
جس دی ہے چن توں وی ودھ شان
جس دا پریم سیاں ناراں دی
چھاتی دے وچ دھڑکے
جس دی مورت ہر ہردے وچ وسے
جس دی چھوہ بھر دیندی ہے جیون اندر
جذبہ اک مہان ۔
دھراں میں اسے کرشن دا دھیان !
دھراں میں اس دا دھیان
جس دی سندرتا نے میرے من نوں موہیا ۔
جس دے تن وچ کامدیو دا واسا ۔
جس دے کیساں دے کنڈل نت پئے ہلدے رہندے ۔
جس نے پہنیاں بانا سون-سنہری ۔
جس دی مٹھی چھاویں کردے پئے آرام
مانو اتے دیوتے دوویں ۔
جس دی وڈی شان،
دیاوان تے سندر پریتم
دھراں میں اس دا دھیان
جو ہے میرے سر دا سانئیں،
میرا کرشن بھگوان !
دھراں میں اس دا دھیان
پوتر کدمب برچھ دے ہیٹھاں
جو مینوں سی ملیا ۔
جس نوں مل کے کلیگ والے سبھ اندیسے
ہوئے میرے دور ۔
جس دی اک پریم دی تکنی
مینوں اپنے پریم جال وچ بنھ بہایا
بھاویں میں ہاں اس توں دور تے وکھری ۔
پھر وی اس سنگ جڑ گئی ہاں
وچ سنیوگ سدیوی !
(سخی دا پرویش ۔ رادھا اس نوں سمبودھن کردی ہے ۔)
سخی نی ! مینوں پیئہ کول لے چل
اس موہن کول لے چل ۔
پریم ملنیاں جو ہے کردا
گپت-کنجاں وچکار ۔
جس نے مان لیا ہے رج کے
ناچاں دا ہلار ۔
اس کنج-گفا 'چوں سخی
لے چل مینوں باہر ۔
پتے ویلاں اس نندن-بندن دے
پاؤندے روک ہزار ۔
سخی نی ! دسے نہ مینوں پیار ۔
سخی نی ! منّ لے میری گلّ
سخی نی ! مینوں پیا کول لے چل ۔
اس دے پریم 'چ سکھیئے نی میں
ہو گئی ہاں دیوانی ۔
چار چپھیرے بھالاں اس نوں
بؤری تے مستانی ۔
کمب رہا ہے ایہہ تن میرا
اس دے وچ ویوگ ۔
سکھیئے ! کنج ہووے سنیوگ ۔
ہن تاں میں رہِ نہ سکاں
اس توں بن اک پل
سخی نی ! مینوں پیا کول لے چل ۔
سخی نی ! لے آ اس نوں میرے کول !
پرم سندرتا اس سندر دی
نربستر کر دیوے ۔
جس دی یاد 'چ گیت دلے دے
ہوون ہور وی پیارے ۔
مٹھے وانگ چھوہارے ۔
اک تکنی وچ جو ہے مینوں
اپنے کول لجاندا ۔
اسے پل اوہ میرے ہردے اندر آ سماندا ۔
جس نے مینوں ور لیتا ہے
بناں کسے مریادا ۔
ہر ملنی وچ نویں ویاہ دا
رس ہے اساں سننجاتا ۔
اسے کرشن دا دھر رہی ہاں
اس ویلے میں دھیان
کھڑا جو کدمب دے ہیٹھاں، ہے اکلا ۔
ویکھاں جا سخی ! اس نوں اتھوں چل ۔
سخی نی ! مینوں پیا کول لے چل ۔
سکھیئے نی ! کی کراں میں
دس کدھر نوں جاواں ؟
من میرا ایہہ میتھوں نس کے
اس دے پچھے جاوے ۔
جہڑا سیء ناراں سنگ نچدا
راساں پیا رچاوے ۔
کی کراں میں سکھیئے ؟
میتھوں اس بن رہا نہ جاوے ۔
میں نہ سخی اس دے اندر
کوئی وی دوش پچھاناں
پرم سندرتا نے موہ رکھیا
ہور کجھ نہ جاناں ۔
سخی نی ! کداں دل دی
گلّ تینوں سناواں ؟
جے میں ہو کے کدی مغرور
اس توں منہ بھواواں ۔
پھر وی کجھ وس نہ چلے
اسے ول من لاواں ۔
سخی نی ہن ہور میتھوں
اتھے رہا نہ جاوے !
مینوں اس کول لے چل ۔
پرم سندرتا جس دی اگے
سبھ کجھ اپنا ارپن کیتا
سدا لئی میں اس دی ہوئی
جس نے من ہر لیتا ۔
سخی نی ! منّ لے میری گلّ ۔
مینوں میرے اس چت چور
موہن کول لے چل !
کرشن کول لے چل !
سخی نی ! مینوں پیا کول لے چل ۔
سخی نی ! اس نوں میرے کول لیاؤ
جس نے اپنیاں باہاں اندر
مینوں پھڑ گھٹ رکھیا
بن پتراں دی سیجا اپر
جد میں پریم لپیٹی،
مکھڑا میرا چمیا،
اپنی چھاتی اس سوہنے نے
میرے سنگ ٹکائی ۔
پریم نشے وچ جگڑے بیتے
پایا سکھ آرام ۔
جس نے میرے ہوٹھاں دی شردھاں نوں
رج رج پیتا ۔
سخی نی ! منّ لے میری گلّ ۔
مینوں میرے اس چت چور
موہن کول لے چل !
کرشن کول لے چل !
سخی نی ! مینوں پیا کول لے چل ۔
سخی نی ! مینوں پیا کول لے چل
جس دا مکھڑا بھکھ اٹھیا ہے
مٹھے وچ انوراگ
نیناں وچ مستی دا رنگ ہے
چمکن وچ خمار ۔
نچ نچ کے تن جس دا بھجا
مٹھے وچ ہلاس ۔
سخی نی ! منّ لے میری گلّ ۔
مینوں میرے اس چت چور
موہن کول لے چل !
کرشن کول لے چل !
سخی نی ! مینوں پیا کول لے چل ۔
سخی نی ! میں کیس پھلاں نال شنگارے !
میرے بول اتی مٹھڑے کومل
کوئل دے بول سامان ۔
اس دے پوٹے پریم-وگتے چھیڑن
میرے سینے گجھا پریم جگان ۔
لوں لوں میرے رچ گیا ہے
اس دا پریم سنیوگ ۔
سخی سہِ نہ سکاں ہن
اس دا ہور ویوگ ۔
سخی نی ! میری اتی پیاری
منّ لے میری گلّ ۔
مینوں میرے اس چت چور
موہن کول لے چل ۔
کرشن کول لے چل ۔
سخی نی ! مینوں پیا کول لے چل ۔
سخی نی ! میرے پیراں اندر
جھانجر چھن چھن کردی،
میرے لک دوآلے بور چاندی دے چھنکن،
پریم النگن اس پریتم دے
اندر میں گھٹّ سماواں ۔
مٹھے نشے اس پریم دے
اس نے ٹونا کیتا ۔
پھر اس پریم نشے وچ
مکھ میرا چمّ لیتا ۔
سبھ کجھ گھٹدا ویکھاں
سکھیئے اپنے وچ دھیان ۔
سخی نی ! منّ لے میری گلّ ۔
مینوں میرے اس چت چور
موہن کول لے چل
کرشن کول لے چل ۔
سخی نی ! مینوں پیا کول لے چل ۔
تنّ
(اپبن دا ہور بھاگ ۔ رادھا دی ارادھنا
تے پریم پیڑا کرشن جی دے ہردے نوں دھوہ
پاؤندے ہن، جو ناچ نوں وچکار چھڈّ کے رادھا
نوں بن وچ لبھ رہے ہن ۔ پر رادھا نوں کتے
وی نہ ویکھ کے اوہ اک برچھ ہیٹھ بیٹھ جاندے ہن۔)
کرشن :
میں اپنی پرء رادھا دا،
کیوں ستکار نہ کیتا ؟
سیاں ناراں نال ناچ نچیندیاں
اس مینوں جد تکیا،
اپنے ہون دا مان اس دا میرے والا
چکنا چور اوہ سارا ہویا ۔
دل اس دے ہے سٹّ جو وجی
غصے وچ اوہ چلی گئی ہے میتھوں دور ۔
میرا چت کدی وی نہیں سی
اداں دکھی اوہ ہندی ۔
ایپر،
ہن کی کراں میں
کویں اس رٹھڑی تانئیں مناواں ؟
اس دی دھیر بنھاواں ۔
پریم رنگ وچ بھج کے اس دے
اس دا من پرچاواں ۔
اس چیس نے اس دے دل نوں
دتا ہے مروڑ ۔
آپے وچھڑ کے اس میتھوں
دل اپنے نوں لیا ہے توڑ ۔
کویں ہن میں اس دے تانئیں
اپنے کول بلاواں ؟
کویں اس دی رٹھڑی پریت نوں
موڑ لیاواں ؟
کس کم ایہہ سبھ سندرتا دی
میری سبھ پونجی ؟
اس دی خوشی بناں ایہہ کی ہے میرا جیون ؟
کی میرا ایہہ رہنواس
جے اوہ آپ نہ اس وچ وس کے
اس دی شان ودھاوے ؟
یاد کراں میں اس نوں
جس دا مکھڑا غصے نال ہے بھکھدا ۔
یاد کراں میں اس نوں
جس دیاں بھواں نے تنیاں ہوئیاں
وچ غصے دے ۔
یاد کراں میں اس نوں
چتواں اس دا مکھڑا
چمکے جو لال کنول دے ہار ۔
جس دے گردے واہ دتی ہے
مدھو مکھی نے کالی کار ۔
یاد کراں میں اس نوں
جس دا میرے ہردے وچ ہے واس ۔
جس دے سنگ میں رہندا سدا سمایا
جد وی دھراں میں انتر-دھیان
کیوں اس نوں وچ بناں 'چ ڈھونڈھاں
جس دا بن چکا ہے
میرے ہدے وچ ستھان ؟
اوہ پرء میری پرم پیاری
میری جندے، جاواں میں تیتھوں بلہاری ۔
گھول گھماواں تیتھوں سو سو واری ۔
تیرا من دکھی اتی ہویا میرے ہتھوں
دوشی مینوں جان رہی ہووینگی اتی بھاری ۔
جاناں نہ میں کتھے ہن توں
جا لکی ہیں پیاری ۔
کتھے تینوں جا کے لبھاں
مشکل بن گئی بھاری ۔
اتھے ہن میں بیٹھ گیا ہاں
دھر کے تیرا دھیان !
ہو کے انتر دھیان
ڈھونڈ لیاواں تینوں کدھروں
ہاں میں اپنی کیتی تے پشیمان ۔
میری پرء پرم پیاری !
لبھ لیا ہے تینوں میں
اپنے اندروار ۔
اپنے دل وچکار ۔
پر پھر وی ویکھاں جد میں
اندروں باہر ۔
تینوں ہی سبھ پاسے ویکھاں
نہ دسے ہور کوئی آکار ۔
ویکھاں میں تینوں ہر بنے
اپنے باہروار ۔
پھر وی میرے کول نہ توں آویں
آ کے توں نہ میرے انک سماویں ؟
اوہ پرء پرم پیاری !
میری جندے، جاواں میں بلہاری ۔
معاف کریں توں سارے میرے دوش
بھل کے وی کدی میں مڑ کے
نہ تیرا چت دکھاواں ۔
ایپر میری پیاری !
ہن تاں آ جا میرے کول !
تیرے پریم وچھوڑے اندر سڑ رہا ہاں ۔
شانت کرو ایہہ دل دی اگنی
پرء ٹھنڈھ ورتاؤ ۔
میری جندے، میری پیاری !
میرے انک سماؤ ۔
میرے کول آ جاؤ ۔
میری پرء پیاری !
تیرے پریم نے مینوں
کام جتن دا ول سکھایا ۔
پر، ہن جد توں نہیں ہیں میرے کول
کامدیو نے مڑ پھڑ لیتے
اپنے سبھ ہتھیار ۔
جنہاں سنگ اس جتیا سبھ سنسار ۔
کالیاں مدھو مکھیاں دی
اس دی بنی کمان ۔
پریت تکنیاں دے اس نے
چلے چڑھائے بان ۔
کسے دے نیناں 'توں اس نے
کام دے تیر ورھائے !
گھیرن واسطے اس نے میرے
کئی نے پھندھ بنائے ۔
کامدیو ! میں نہیں ہاں شو جو تیرا شترو
جس لئی کس لئے توں اتنے وڈے ہتھیار
مینوں شو جی سمجھ نہ لینا غلطی نال
میرے کنٹھ دوآلے ایہہ نہیں سپّ وشال
نہ ہی نیل-کنٹھ ایہہ وہُ دا داغ
میں تاں نیل کنول دے بستر ہن سجائے ۔
میں نہیں اپنے تن دے اپر
بھسم رمائی
ایہہ تاں چندن دا ہے کیتا لیپ
تاں جو سیتل رہے ایہہ میرا آکار ۔
وچ وچھوڑے سڑ رہا جو
ملیا نہیں ہے جس نوں
اس دا پیار ۔
کیوں توں کر رہا ہیں میرے اپر وار ؟
ترس رہا میں اس پریم بھیٹ نوں
جو لکی ہے میری پرء پیاری
دے دل وچکار ۔
کامدیو ! توں جتیا سبھ سنسار
کہڑی شان ودھاویں اپنی جت کے مینوں
جس نوں پہلاں ہی جت لیا ہے
میری جند دے پیار ۔
میں تاں تڑپ رہا ہاں
اس مرگ-نینی دی اندر یاد ۔
جس دے دل اندر ہے وگدا
میرا پیار اپار !
کامدیو دی تھاں سوخم آکاری رادھا
آپ ہی چل آؤ ۔
نیناں دیاں کماناں وچوں
پریم دے تیر چلاؤ ۔
میرے ہردے نوں اس طرحاں
پریم دا ڈنگ لگاؤ ۔
اپنے کالے کیساں والا
سندر مکھ دکھاؤ ۔
جس توں کامدیو دا جنم ہے ہویا
اوہ پیارا مکھڑا سجنی
آن دکھاؤ !
اپنے ہونٹھ یاقوتی دی چھوہ بخشو
پریم نشے دی مستی اندر
مینوں جھوم جھوماؤ ۔
سینے دے ابھاراں اندر
لکیا ہے جو پیار !
اس نوں آ پرگٹاؤ ۔
ایہہ میں جانا غصے دی تہہ تھلے
لکیا ہے میرے لئی اسگاہ پیار ۔
چھاتی دا بھرپور جو جوبن
اس چھوہ نوں بخشو پیاراں دی مستی دے اندر
سواس نال سواس رلاؤ
میرے ساہاں دے وچ پیاری
آ کے تسیں سماؤ ۔
اوہ پیاری میری جند دی جند !
کس کم میرے لئی چھوہ دا ہے آبھاس ؟
جے توں نہیں ہیں میرے پاس ۔
تیرے سوخم سہل سریر نوں
جے میں چھوہ نہ سکاں ؟
کس کم ایہہ میرے نین
جیکر تینوں تکّ نہ سکاں ۔
تیرے نیناں دی تکنی توں بن
ہن کنجھ بے چین ؟
کس کم پھر میرے لئی ایہہ
سگندھ دا آبھاس،
جیکر میں نہ مان سکاں
تیرے کنول مکھ دی مٹھی باس ؟
کس کم ایہہ میری جند
جے میں تیری جند دے گیت نوں
مان نہ سکاں
ہو کے کدی نچند ؟
پھر وی ! دھراں میں جد اس دا دھیان
جیوں جیوں چتواں اس پیاری نوں
میری پیڑ برہوں دی نت پئی ودھدی جاوے
پاواں نہ میں چین !
ہور ہوواں بے چین !
(جمناں کنڈھے بانساں دی جھنگی وچ دھیان مگن
براجمان شری کرشن جی کول سخی پجدی ہے۔)
سخی :
شری کرشن جی تسیں کی جانوں
رادھا دے ہردے دی وتھیا
تہاڈے کولوں وچھڑی ہوئی
اس دی آتما بہت دکھی ہے ۔
تساں لئی ارزوئیاں کردی رہندی ہے
نت رادھا ۔
تسیں ہی کیول اسدے ارماناں نوں
پورن والے اشٹ دیوَ ہو ۔
کامدیو دے باناں توں ڈر کے
اس نے تہاڈی شرن لئی ہے ۔
وچھڑی ہوئی بھاویں تساں توں
تہاڈے وچ ہی جی رہی ہے ۔
چندن لیپ تن اتے جہڑا
اس نوں اوہ کوسدی رہندی ۔
چن رشماں وی اس دے کومل تن تے
گھاؤ ڈونگھیرے لا رہیاں نے ۔
دکھن دشا توں جہڑی اگر چندن دی بھنی
پون رمکدی،
اس دے تن نوں ڈنگ لگاندی
جویں چندن برچھ تے کنڈل گھتّ کے
ناگ لٹکدے زہری ہوون ۔
ایہہ اس تے نت ڈنگ چلاندے ۔
ہائے کرشن جی !
رادھا نوں کوئی سدھ نہیں ہے ۔
تن ولوں اوہ بے سدھ ہوئی ۔
دھیان تہاڈے جیؤ رہی ہے ۔
کامدیو دے پشپ بان جد
اس دے سینے نوں آ ونھدے
کیول پتیاں تریل دھوتیاں دی
تد اوہ ڈھال بناوے ۔
منموہن دی نکی مورت
اپنے ہردے وچ لکاوے ۔
متاں کتے تیراں دی برکھا
اس دے پریم نوں ونھ نہ جاوے ۔
اشٹ-دیوَ نوں پئی لکاوے ۔
ہردے وچ ٹکا کے اس نوں
اپنے پریتم تانئیں بچاوے ۔
شری کرشن جی !
رادھا تہاڈے سواگت لئی
ہو رہی ہے تیار ۔
"کتھے اپنے پریتم تانئیں بٹھاواں"
بے-سدھ ہوئی رادھا انجھ آکھے
اسے کارن اسے ویلے
اپنے ہردے اندر اوہ
پھلاں دی سیج سجاوے ۔
ایہہ سیج ایسی سکھدائی
کام-اگن دے پھلاں اپر
جویں ایہہ سہاگ وچھائی ۔
گمے پھر دھیان مگن اوہ
اپنے پریتم تانئیں چتودی ۔
انجھ اوہ آبھاس ہے کردی
جویں پریتم نے نیڑے آکے
اس نوں ہے گلوکڑی پائی ۔
شری کرشن جی !
رادھا دی کایا ہے پلٹی
کنول مکھ اس دے نیناں 'چوں
ہنجھوآں دے موتی انجھ تلکن
ہون جویں امرت دیاں بونداں ۔
وسن وانگ پھہار ۔
شری کرشن جی !
کستوری بھنے تہاڈے مدن انگاں دا
اس نے ہے اک چتر بنایا ۔
اپنے من مندر وچ جس نوں
اس نے ہے ٹکایا ۔
اپنے ہتھاں وچ امباں دی
کھڑی ٹہنی نوں پھڑ کے
شو-دیوَ دی پوجا کردی
نت کرے ارداس ۔
"لچھمی دے ہے ناتھ سوآمی !
تیرے چرناں تے لیٹ گئی ہاں
اپنا سیس ٹکا دتا ہے !
میرے پریتم ! چھڈّ نہ جانا
دور میتھوں ہن نس نہ جانا ۔"
جے تشیں مینوں چھڈ جاؤگے
چند دیاں ایہہ سیتل رشماں
مینوں ساڑن لئی نے کافی
خاک دی ڈھیری ہو جاوانگی ۔
شری کرشن جی !
رادھا دی ایہہ حالت ہوئی
سبھ کجھ اس نے تیاگ دتا ہے ۔
کیول دھیان تہاڈا ہے کیتا ۔
کوئی وی اس نوں پوہ نہ سکے ۔
بن تہاڈے کوئی چھوہ نہ سکے ۔
وچ تہاڈے دھیان
بؤری ہوئی کوک ہے پیندی ۔
پھر آپے ہی ہس ہے لیندی ۔
پھر روندی ہے وچ پیڑ
پھر ایسا من وچ کجھ آوے
بوہا کھولھ باہر نوں دھاوے ۔
بناں تہاڈے اس نوں جاپن
سندر محل سبھ سکھنے سکھنے
ایہہ جو سکھیاں دا اس دے گردے
جڑیا جھرمٹ ہے،
جاپے جو اک سندر ہار ۔
تہاڈے بن اوہ اس نوں جانے
جویں دم گھٹواں اک پھندھا جال ۔
تہاڈے بن جو پریم دی اگنی
مٹھا پیارا جس دا سواد ۔
ایہہ سبھ اس نوں بھامبڑ جاپے
جس وچ سڑدا اندر باہر ۔
ہرنوٹے وانگ اوہ ہوئی حیران
جس دا پچھا کر رہا ہے
مہاں ترشناں دا خونی بان ۔
ادھر ادھر ہے نٹھا پھردا
پچھے ول جو مڑ مڑ تکے
اپنی موت دی چٹھی
مہاں مارو اس نوں جاپے
ایہہ ترشناں دی اگّ
جس دے سیک توں بچنا چاہے
تہاڈے چرنی لگّ ۔
شری کرشن جی !
تہاڈے بن اوہ ہوئی ہے نرجند ۔
اس دے سینے اپر لٹک رہا
جو کنولاں دا ہار ۔
جو ہے اس دی شوبھا دا
شیل-شنگار ۔
پر تہاڈے بن جاپے اس نوں
ایہہ وادھو اک بھار ۔
ایہہ سبھ وستاں گہنے گٹے
بے صبری تانئیں جگاون والے
جاپن سبھ وارتھ ۔
ہووے اوہ اداس
تن اتے جو کیتا چندن-لیپن
ٹھنڈھ پان دی تھاں
اس نوں ڈنگے زہری ناگ سامان ۔
اپنے ساہ وی بھارے جاپن
انجھ لگن اس نوں اپنے پران
جویں اگن-المبے بل رہے ہوون
مہاں-ترشناں دے بھوَ ساگر اندر
سڑ رہا ہووے اس دے اندر دا
سارا تران ۔
ویکھو اوہ !
کنجھ پئی تکے
جنگلی جانور ہار ۔
اعلیٰ دوالا ڈھونڈ رہی ہے
کردی پئی ہے بھال ۔
جاپے اوہ انجھ اک کنول دے ہار ۔
ڈنڈی اتوں جو ہووے ٹٹیا
پتیاں جس دیاں کھلریاں ہوون
سارے آل-دوال ۔
بہڑیا نہیں ہالی وی
اس دا پریتم پیار ۔
پھلاں دی سیج سجائی
جو سدھراں دے نال ۔
وچ سواگت کیتا سی
جو ہار شنگار ۔
انجھ جاپے اوہ ساڑ سٹیگا
اس دی جند نوں
بل رہی اک چنت چکھا دے ہار ۔
ویکھو ! رادھا تکّ رہی ہے
سدھرائی نگاہ دے نال ۔
دھیان مگن بیٹھی ہے ایکن
اک ٹکّ اک چال ۔
ٹھوڈی نوں تلیاں تے رکھیا
وسرے سبھ خیال ۔
جاپے جویں سوہنے چند نوں
پکڑیا ہووے بال ۔
جس نے اس نوں گھٹّ لیا ہووے
اپنے سینے نال ۔
شری کرشن جی !
تہاڈا وچھوڑا اس لئی موت سامان ۔
جویں اک لچھدی سنت آتما
مرن سمیں اچرے ہری دا نام ۔
تہاڈا ناں رادھا ارادھے
سواس سواس دے نال ۔
ہری ! ہری ! دا جاپ جپیندی
ڈبدی ہووے جویں کوئی نئیا
منجھدھار وچکار ۔
شری کرشن جی !
آپ ہو سندر اشونی کماراں ہار ۔
عجب ہویا ہے رادھا دے من دا حالَ ۔
کدی کدی تاں لوں-کنڈے ہو جان
ہووے کمبدی کمبدی ٹھنڈھی ٹھار ۔
ہور سمیں اوہ رووے زارو زار ۔
پھر کمب اٹھے اس دی کانیاں
جویں آیا ہووے کوئی بھچال ۔
گمے پھر اداسی اندر
ڈھٹھے ہو چوپھال ۔
پھر دھردی ہے اوہ مڑ مڑ تہاڈا دھیان
جھلّ والیاں گلاں کردی
ہندی پھر بے ہوش ۔
ہووے جویں اترپت آتما اس دی
لو جوڑے اوہ نال تساں دے
ہو کے انتر دھیان ۔
اس سئنگنی سندر-بدنیر
دا ہے اک اپچار ۔
اوہ ہے اکو اک اوشدھی
تہاڈا مٹھڑا پیار ۔
پریم رنگ وچ رنگ دیؤ کرشن جی !
اس دے سرب وچار ۔
جے تسیں بہڑی نہ کیتی
مرسی ابلا نعر ۔
جے تسیں اس دی پریم پیڑا دا
کیتا نہ علاج ۔
شانت کرو اوہدی پریم اگن نوں
مٹھی ملھم لگا اپنی چھوہ دی
اس دا کرو ادھار ۔
کرو جی کوئی اپکار
ہووے ہن اپچار،
اس دی پریم پیڑا دا ۔
جے اس دے تپدے من نوں ملیا نہ پیار
ایہہ دیوی سنیوگ پھر تہاڈا
ایہہ اچیری سانجھ
ہو جاسی بدنام ۔
کون پھر اوٹ دھریگا
اپر تہاڈے نام ؟
اک پل تہاڈا ہور وچھوڑا
اس لئی موت سامان ۔
کویں دھیر دھرے ہن رادھا
اپنے من وچکار ؟
چندن-لیپن تن اتے لگا
ڈنگے ناگاں ہار ۔
گل وچ پئے ہار کنولاں دے
لگن وادھو بھار ۔
پھر وی ہن تکّ اوہ ہے جیوندی
دھر کے تہاڈا دھیان ۔
'سیتل' جند نوں ٹھارن والا
'جیون لئی جو پران' !
شری کرشن جی !
رادھا جس نے پریم وچھوڑا
اک پل نہیں سی جھلیا ۔
رہی تہاڈے سنگ سدا ہی
من اس دا تساں ملیا ۔
اج جد کھڑ پئی چار چپھیرے،
امباں اتے بہار کنجھ نہ لوچے
پریتم پیارے !
رادھا تہاڈا پیار ؟
چار
(رادھا دھیان مگن بیٹھی ہے ۔
سخی اس کول پجدی ہے ۔)
سخی :
رادھا پیاری !
کرشن مراری وچ وچھوڑے تیرے
ہویا ہے بےحال ۔
تیرے وانگ اوہ وی پیا تڑپے
لوچے تیرا پیار ۔
پون دکھنی چندن بھنی
چھڈے جد مہکار ۔
نال کامنا بھکھ رہی ہووے
جد بسنت بہار ۔
جوبن رتّ دی روپ خماری
کرے تیرا انتظار ۔
رادھا پیاری ! کرشن مراری !
جد مدھو مکھیاں دی سندا ہے بھنکار ۔
مند لیندا تد کنّ اوہ اپنے ۔
تکدا جد اوہ اودے بدل
اتی سندر منموہنے
لوچے پھر اوہ تیرا مٹھڑا پیار ۔
رادھا پیاری ! کرشن مراری !
تیری خاطر چھڈّ آیا ہے
سندر محل انوپ ۔
بناں وچ ہے گھمدا پھردا
لبھ رہا ہے تیرا روپ ملوک ۔
ڈیرہ ہے بھوئیں تے کیتا
چتوے سوہل سروپ
رادھا رادھا ورد کریندا
جپدا تیرا نام ۔
رادھا رادھا کوک رہا ہے
پاوے کویں آرام ؟
رادھا پیاری ! کرشن مراری !
سن کوئل دے بول ۔
سمجھ کے رادھا اس دے تانئیں
لبھے پیا ابھول ۔
"رادھا جویں آ گئی ہووے
اپنے پریتم کول ۔"
پر پوری نہ ہووے جد اس دی ایہہ
اکارتھ ٹول،
سن جد پھر لوک ہسندے
خوشیاں نال بھرپور ۔
سمجھے اوہ تد بول مریندے
اس دے تانئیں تانے دین ضرور ۔
پھر آپے ہی جان لوے اوہ
ہسدے لوک سبھیارے ۔
اپنے رنگ وچ مست سن جو
کس نوں کون چتارے ؟
رادھا پیاری ! کرشن مراری !
سنے جد ٹلیاں دی ٹنکار
اس نوں انجھ بھلیکھا پیندا
ٹنک رہی ہووے جویں
تیری پائل دی جھنکار ۔
چاندی دے نوپر انجھ چھنکن
جویں تیری قمر دوآلے
لٹکن جو گھنگرو ۔
مدھر سنگیت 'چ گونجے
جویں اوہناں دی گنجار ۔
جد کوئی بھل بھلیکھے کدھرے
تیرا نام الاپے
بار بار اوہ ورد کریندا
جویں ایہو ہی بن گیا ہووے
اس دے اپنے پریم دا نجی گیت ۔
تینوں چتوے، ہور سبھ دھیان وسارے ۔
اپبن دے اس سندر تھاں نوں
یاد کرے من اندر ۔
جتھے ملے تسیں سی دوویں
سجیا پریت دا مندر ۔
اپبن دی اوہ پوتر تھاں پنیت
لوچے، لچھے، تڑپے، سکے،
اسے پریم دے پیندے اوہنوں بھلاوے
اپنی پریت نوں پھر اوہ مڑکے
انگ لگانا چاہے ۔
رادھا پیاری ! کرشن مراری !
جا توں اتھے
جتھے آپ اوہ کرے تیری انتظار ۔
رک نہ ہن توں اک پل پیاری
گھڑی سنیوگ دی آ پجی ہے
ملن والا ہے تینوں ہن
تیرا مٹھڑا پیار ۔
جتھے چندن بھنی پون
ونڈ رہی ہے مہکار ۔
جتھے جمنا وہِ رہی ہے
نیلی پانی دھار ۔
جتھے مول اٹھی ہے بھر جوبن وچ
چار چپھیرے
جوبن رت وچ بسنت بہار ۔
اس دے ہتھ ادرشٹ پیار وگتے،
بندرابن دیاں ناراں دے سینیاں اپر
چھوہ رہے نے پریت خمار ۔
رادھا پیاری کیسا ہے ایہہ
اس کرشن جی دا ادبھت پیار ؟
رادھا پیاری اٹھ کر تیاری
جا پریتم دے پاس ۔
جس دیوَ نے سادھ لیا ہے
کام نوں کرکے اپنے وس ۔
جس دی کایا چمک رہی ہے
اوہناں موتیاں مانکاں نال
جس وچ لکیا دمک رہا ہے
اس سرشٹی دا سچ ۔
اس جیون دا داتا سوآمی
ناتھاں دا سر ناتھ،
کھڑا اتھے ہے مہاں شانتی دے روپ نوں دھار ۔
جتھے پریم سنیوگ وچ پیندی ہے ٹھنڈھ اپار ۔
چھیتی کر پیاری ! اٹھ کر تیاری،
جا اس پریت دوار،
جتھے کرشن مراری، رادھا پیاری !
کرے تیرا انتظار ۔
اتھے کھڑا بلھاں تے دھر کے
بنسی اپنی تانئیں ۔
تیرے نام دی پھوک وجیندا
مدھر گیتاں دا سانئیں ۔
جس نوں اوہ دھوڑ وی لگے پیاری
جو چھوہ پا کے تیری،
پوناں نے ہے دور دور تک جا کھلیری ۔
اس دا کرے اوہ بے حدّ ستکار ۔
کیونجو تیرا پریم وی ہے
اس دا اکو اک آدھار ۔
رادھا پیاری ! کرشن مراری !
یاد تیری وچ
ہے اک سندر سیج وچھائی ۔
پھلاں دا کرکے اتی سندر شنگار
چتوے من وچ اپنے
کد آویگا مڑ کے اپنے گھر نوں
اس دا مٹھڑا پیار ۔
سنجھ ویلے جد پنچھی آ آ
اپنے آلھنیاں وچ بہندے،
سر سر کردے پتے بن دے
آ کجھ کنّ وچ کہندے
تد پھر کرشن مرار
کرکے تینوں یاد،
دل وچ ایہہ کجھ کہندے
آ رہا ہووےگا گھر نوں
ہن میرا وی پیار ۔
رادھا پیاری ! اس مدھوبن دی
مون شانتی وچکار،
پیراں دیاں جھانجراں لاہو
ہن ایہہ بے قرار ۔
پیا ملن نوں لوچ رہیاں نے
تیرے من دے ہار ۔
کر لؤ ہن نسنگ
ایہناں بناں دے
ڈونگھے پرچھاویاں نوں پار ۔
نیلے کنولاں دا ہن کر لؤ
پریم شنگار ۔
سبھ سنسے جو دنیاں سندے
لاہو اوہناں دا بھار ۔
جاؤ اپنے پریتم پیارے کول
ہو نربندھن ننگی آتما ہار ۔
جاؤ رادھا پیاری،
کرشن مراری جی دے انک سماؤ ۔
اس دے سینے اتے جا لوٹو
جتھے بھگت جناں دے ارپے ہوئے
سجے ہن پھلّ ہار ۔
ایس پریم سنگھاسن اتے
ورلے پجن جا ۔
جنہاں دے متھے لکھے ہوئے نے
دھراں دے سنجوگ ۔
جنہاں سینیاں اندر بھریا ہے
پریم اپار ۔
جویں سنہری بدلاں اندر
بھریاں امرت بونداں
ورھدیاں جو بھگت جناں لئی
بن کے مہر دی امرت دھار ۔
رادھا پیاری ! سون سنہری تیری سندر کانیاں
کنجھ سونہدی ہے نیلیاں لہراں دے سینے اپر
جو ہے اننتاں تک پسری ہوئی منموہن دی مایہ
کنول-نینی ! ہے مدھو-بینی !
اس پھلّ-سیجا تے کرو اس پریتم دا انتظار ۔
نگن خوشی دا لؤ روپ ہن دھار ۔
اس دیوی سندرتا دا کرو انجھ پسار ۔
چاندی رنگے انگ تہاڈے
اتی سوہنے، منموہنے،
ونڈ رہے نے مستی اندر
پریم دی مہک خمار ۔
رادھا پیاری !
کرشن مراری ول چھیتی اٹھ دھاؤ،
اک پل دی وی دیری ہن تاں
کر دیویگی گھاؤ ۔
جے ہن وی تسیں اس پریتم ول
قدم نہ ودھایا،
مان-متا تد مان اوس دا
لک جاویگا جویں ہووے اوہ چھن-بھنگری چھایا ۔
رادھا پیاری ! کیوں نہ تکوں
اس پریتم دے تیر ۔
تیرے پریم ویوگ دے اندر
تھکّ گیا جو ہٹّ گیا ہے
ہو گیا اتی ادھیر ۔
پل پل پچھوں ہؤکے بھردا
لیندا ابھے ساہ ۔
اکھاں اسدیاں تھکّ چکیاں نے
تکّ تکّ تیرا راہ ۔
مڑ مڑ جاوے کنج-گوشے اوہ
چت نوں دئے دھرواس ۔
من ہی من اوہ کرے سواگت
تیرے آؤن دا
رکھے دل وچ آس ۔
کملی جھلّ وللی رادھا !
اٹھ چھیتی نسّ چل ۔
اپنے پریتم نوں مل جا کے
رک نہ اک وی پل ۔
جان سخی توں سمجھ کجھ
میری وی اک گلّ ۔
سارا دہوں بیت گیا ہے
پسری سنجھ اکلّ ۔
ملن گھڑی ہن آ پجی ہے
سنجوگاں دی جو گلّ ۔
چل سخی رادھا نی پیاری !
پیا ملن لئی چل ۔
مٹھڑا پیار ملن دا جو ہے
اتی کومل انند،
مان لے سخی نی چل کے
اتی رمنیک جو پل ۔
کناں مٹھڑاں سواد اس ملن دا
جویں دو انجانے استری تے پرش
ملن جویں اوہ اک رات نوں
انجانے تھاں اتے
مانن پیار انند ۔
اس وچ اکلّ
انجانے اوہ سندے ہوون
جویں قدماں دی چاپ
چل کے آئی جو کول اوہناں دے
پرم سندرتا دی اتی من-موہنی جھات ۔
مٹھا پریم انند ۔
جویں ربّ تے مانو ملدے اک دوجے نوں
وچ وسماد ۔
شانت اکلّ وچ پسریا ہووے
جتھے اننتاں تک مہاں مون ۔
اس پریم نوں مان لے سکھیئے،
ہن روکن والا کون ؟
(پر رادھا خوشی وچ اتی نڈھال
ہوئی، جان توں اسمرتھ ہے ۔ اس
لئی سخی اس نوں اتھے بٹھا کے پھر
شری کرشن جی کول جاندی ہے ۔)
پنج
(شری کرشن جی چمبیلی-کنجلی وچ
براجمان ہن)
(سخی پجدی ہے ۔)
سخی :
شری کرشن جی !
رادھا جی دے یاقوتی ہوٹھاں دی امرت پھہار
دے تسیں پیون والے رسیا رسال ۔
تہاڈے پریم وگتی رادھا ہو گئی ہے نڈھال ۔
اس اکلے کنج-گوشے وچ کرے تہاڈی انتظار ۔
اتی تیبرتا نال ۔
آ نہیں سکدی اوہ وچاری ہن تہاڈے کول ۔
تہاڈے ملن دی پریم سک نے
اس دے کومل انگاں اتے
جادو دتا گھول ۔
پریم بھار ہیٹھ اوہ دبی
پج نہ سکے اوہ ہن تہاڈے کول ۔
پیڑاں لدی کانیاں اس دی
وچ تہاڈا پیار
حالَ وی ہے جوت جگاوے
اک دیپک دے ہار ۔
اس دا بن چکیا ہے
اس پریت اتے اٹلّ وشواس ۔
میرے پریتم آن ملنگے
رکھے پورن آس ۔
بالاں والی خوشی پوتر
وچ آ کے اس
چٹے چمبے دے پھلاں دے ہن
گجرے آپ بنائے ۔
پیا ملن دی آس اتے
اس اپنے ہتھیں آپ سجائے ۔
تہاڈے پریم-وگتی اوہ
اس طرحاں بے-سدھ ہوئی
آکھے میں ہی شری کرشن ہاں
ہور نہ جانے کوئی ۔
پھر اوہ پریم وجد وچ آ کے
وانگر اک دیوانی
گاوے-
"کیوں آیا نہیں ہن تک میرے
دل دا پریتم جانی ۔
آ کے کیوں نہ سندا پیارے
توں ایہہ میرے بول،
آ جا میرے پریتم پیارے
کوئی نہیں ہے ہور جد میرے کول ؟"
سنجھ سمیں جد کالے بدلاں تائیں تکاندی
ڈر کے سہم جاندی ہے تد اوہ
آکھے کنجھ بچانگی ؟
کوک اٹھے وچ خوشی دے
آکھے، "کرشن پدھارو !"
نسّ پئے اوہناں بدلاں دے پچھے
آئے کرشن میرے پیارے ۔
اےداں کرے تہاڈا سواگت
وچ اکلّ نیارے ۔
پچھوں آ جپھی نہ پاون
اےداں من وچ دھارے ۔
اس خوشی دی مستی اندر
بستر سبھ اتارے ۔
پر جد اس مست پلاں وچ
تسیں نہ نظریں آؤ،
زار زار اوہ رو پیندی ہے،
کوکے پیا جی آؤ ۔
چھ
(رادھا اپنے دھیان وچ بیٹھی
چتون کر رہی ہے)
رادھا :
پریتم ہن تک وی نہیں آئے ۔
ملن کنج اداس اکلا
چت نوں آن ڈلائے ۔
کس کم ایہہ سندر روپ انوپ،
کس کم چھیل جوانی سوہل ملوک ۔
سکھیاں مینوں کیتا ہے گمراہ
چھڈّ گئیاں ہن وچ سننج اجاڑ
کس دی لواں پناہ ؟
پریتم ہن تک وی نہیں آئے ۔
ملن کنج اداس اکلا
چت نوں آن ڈلائے ۔
اوہ پریتم ہن تک نہیں ہے آیا
جس دی خاطر میں اس بن نوں
اج دی رات سی گھر بنایا
ہن تاں مرن گھڑی ہے نیڑے آئی ۔
کنجھ بچانگی میں اس بن اندر
کالی رات سر تے ہے چھائی ۔
پریتم سمجھے جویں میں ہوواں
اس بن دی کوئی ویل،
کردا نہیں اوہ میرا کجھ خیال
کویں مناں میں اس نوں اپنی
پریت دا بھیال ؟
میری اس نے پریم-جودڑی
کوئی نہیں ہے جانی ۔
میری سار لین نہیں آیا
پریت نہ اس پچھانی ۔
باغاں دے بن دی کنج اندر
وچ اس اکانت
آ کے اس نے درش نہ دتا
پیار نہ کیتا شانت،
پھر کی ہے اس راس رچائی
بندرابن دے اندر ؟
کسے روپمتی ودھ میتھوں جکڑیا
پریم دے اندر ؟
کی کوئی گیت جاں ناچ کسے نے
ہے اس دا من موہیا ؟
جاں کسے اک سندر تکنی
مستی دے جھلکارے ؟
جاں گوپیاں دے کسے جھنڈ نے
اس دے من نوں کھوہیا ؟
جاں پھر اس وچ رین اندھیاری
اوہ ہے راہ نوں بھلیا ۔
لبھدا پھردا میں تتڑی نوں
غم دے اندر گھلیا ؟
(سخی دا پرویش)
(رادھا اس نوں سمبودھن کردی ہے ۔)
سخی ! سن میری عرضوئی
میرے کرشن پیارے تانئیں
کتے توں تکیا ای ؟
ناچ نچاوے، راس رچاوے
جاں پھر میتھوں ودھ روپمتی نے
اس نوں ہے بھرمایا،
پریم پھاہی وچ پھاہ کے
اپنے کول بہایا ؟
کی ودھ کے ہے اس دی میتھوں پریما بھگتی ؟
جس دی خاطر اس نے مینوں ہے بھلایا ؟
سخی نی اوہ میرے کول نہیں آیا ؟
ویکھ سخی نی کنجھ چندرما
پریم بھاگ جگائے
سیتل اس دی ٹھنڈھ پیاری
پریم دا سنگ نبھائے ۔
ویکھ سخی نی چند دا مکھڑا
کرشن وانگ درماندا ۔
وچ وچھوڑے پیلا پے گیا
جویں مکھ کرشن دا ۔
ایہہ چندرما اس دے مکھ دی
مڑ مڑ یاد جگائے ۔
پیڑ پریم دی ڈونگھی ہو گئی
جیوں جیوں یاد ستائے ۔
سخی نی میرے پریتم ہن تک
کیوں نہیں آئے ؟
ملن کنج اداس اکلا
چت نوں آن ڈلائے ۔
(رادھا توں دور اتھے اک درش دکھائی
دندا ہے، جس وچ شری کرشن جی
اپنیاں گوپیاں سنگ راس رچا
رہے ہن ۔)
(رادھا سخی نوں سمبودھن کردی ہے ۔)
ویکھ سخی ! میرا کرشن پیارا
چن چاننی رات دے اندر
جمنا کنڈھے گھمدا ۔
گوپی اس دی نعر پیاری
مکھڑا جس دا پریم نشے وچ
کھیوا، چمکے-دمکے ۔
اسے نوں اوہ مستی دے وچ چمدا ۔
اپنے ہتھاں نال اوہ اس دے
مستک اتے کیسر-تلک لگاوے ۔
جویں چترکار کوئی سرشٹی دی
رچنا دے ویلے چندر آکار سجاوے ۔
اس چٹی تل-بھومی اتے
کالا داغ پھباوے ۔
ویکھ سخی ! میرا کرشن پیارا
ہور نعر نوں چاہوے ۔
اس دے کیساں اندر پیا واسا دے
پھلاں نوں پیا سجاوے ۔
جس دی چمک بجلی دی وانگر
چکا چوندھ کر جاوے ۔
پریم وگتا میرا کرشن پیارا
تکّ کویں اس دے کیساں تانئیں شنگارے ؟
جس وچ کام سدیوی چھپیا
چھڈے پریم چنگیاڑے ۔
ویکھ سخی ! میرا کرشن پیارا
ہور نعر نوں چاہوے ۔
جس دے سینے کیسر بھنے
بھردے پئے ہنگارے ۔
اس وچ سخی اوہ
مانک پیا شنگارے
ہتھاں دی کومل چھوہ اس دی
دو چندر آکاراں دوآلے
تاریاں دا جھرمٹ بن آئی
جویں سرشٹی دے آدی سمیں سی
بھگون کھیل رچائی ۔
ویکھ سخی ! میرا کرشن پیارا
ہور نعر نوں چاہوے ۔
اس دے سنگ ہے تردا جاندا
ایویں سماں لنگھائے ۔
بڑا ونودی پریتم چوجی
اس دیاں کومل باہاں
کنول-ڈنڈی دے وانگ جو سوخم
چٹیاں برف دے ہار ۔
کنول ہتھاں سنگ کھیڈ رہا ہے
جس تے آ بیٹھا ہے کالا-بھورا متوالہ
چتر ادبھت رچ رہا ہے
میرا پریتم پیارا ۔
موتی جڑے گجرے ہتھ لے کے
پاوے اس دیاں باہیں ۔
ویکھ سخی ! میرا کرشن پیارا
ہور نعر نوں چاہوے ۔
نگن نعر سنگ کھیل رہا ہے
اس دی قمر دوآلے ہیریاں جڑے
کمرکسے نوں پیا پہناوے ۔
اتھوں اوہ ہیٹھاں ول تکے
جتھے کام-دیو دا سون-سنہری
ہے سنگھاسن وچھیا ۔
ویکھ سخی ! میرا کرشن پیارا
بلدیو دا بھراتا سندر راس رچاوے ۔
سیاں ناراں سنگ کیل کریندا
ہر اک تانئیں چاہوے ۔
ویکھ سخی ! میں کیوں اس پریتم نوں
اتھے کھڑی اڈیکاں ۔
کس کم میرا سندر سوہل سریر
جیکر پریم کھچ وچ اس دی
ہو رہی میں ادھیر ۔
سخی :
رادھا پیاری ! سخی نیاری ۔
جے اوہ سانولا گبھرو
تیری پریت دی خاطر اتھے نہیں ہے آیا
تاں پھر کیوں ہے تیرا چت انجھ گھبرایا ؟
کیوں توں ہوویں ادھیر، سوگی تے دلگیر ؟
ایہہ ہے اس دے من دی موج ۔
سیاں ناراں دے ناچاں سنگ اوہ
کر رہا ہے چوج ۔
ویکھ کویں میرا من ہو کے بہت وشال،
پریم روپ وچ پھیل گیا ہے
پھردا ہر دم ہر تھاں اس دے نال ۔
کیوں توں اس کنج-گوشے بیٹھی
اس دا کریں انتظار ؟
اپنے پریم نوں کیوں نہ کریں توں وشال
ہر تھاں اس دے نال رم پھر توں
پا اس دی پریت دے نال بھیال ؟
رادھا :
سکھیئے ! جس نعر نے تکیا
میرا کرشن بھتار ۔
سندر اس دے نین ہن
کھڑے جو کنولاں ہار ۔
اس تے سکھیئے میریئے
کامدیو دے تیر،
کر نہیں سکدے مار ۔
سن نی سکھیئے میریئے !
پشپ-سیج ہنڈھا لوے
اس دے سنگ جو نعر
پوہ نہ سکدے اس نوں
پھر غماں دے بھار ۔
سن نی سکھیئے پیاریئے !
جس سن لئے اس دے بین،
مدھو-رسو امرت بھرے
کلیؤں سوخم ہین ۔
اس نوں چنتا رہے نہ
نہیں گواچے چین ۔
پون دکھن دیش دی
بھری سگندھاں نال
نہیں ستاؤندی اس نوں
پھر پریتاں دی یاد ۔
سن نی سکھیئے میریئے !
اس دے کومل ہتھاں دی
چھوہ مانی جس نعر،
پگ-پشپاں دی چھوہ توں
جاواں میں بلہار ۔
چن-رشماں وی کہندیاں
اس نوں نال پیار ۔
مانی اس دی پریت جن
بھاگبھری اوہ نعر ۔
سن نی سکھیئے پیاریئے !
جس ناری نے چکھیا
اس دا مٹھڑا پیار ۔
جس دا رنگ منموہنا
اودے بدلاں ہار ۔
اس نوں مول نہ ڈنگدی
برہا دی تیز کٹار ۔
نہ ایہہ پیڑ پریم دی
کردی ہے سوگوار ۔
سن نی سکھیئے میریئے !
جس ناری دی پریت نوں
سمجھ سونے دی تار ۔
بارے وچوں کڈھیا
شدھ کندن دے ہار ۔
اس پریتم نے آپ ہی
گھڑیا رتن سامان،
جس دا روپ سنہرا
سونے ونا جان ۔
اس تے پھر کوئی ایرکھا
نہ دویکھ دا بھار ۔
سبھ چنتا توں مکت اوہ
دھنّ سلکھنی نعر ۔
سن نی سکھیئے پیاریئے !
جس نعر دا اشٹ ہے
اک پرکھ دا پیار
اکو دی ہو کے رہے
سگل سرشٹ سنسار
اس نوں چھوہ نہ سکدی
چنت چکھا دی مار ۔
جس دے بھرے بھنڈار نے
کام-دیو دے دوار،
سن نی سکھیئے میریئے !
میں جاناں سبھ سار ۔
اوہ پتی میں پتنی
اوہ مرد میں نعر ۔
دل میرا ایہہ چندرا
رکے نہ رکنہار ۔
اس دے پچھے گھمدا
ملے نہ چین قرار ۔
سیتل پون سمیر ایہہ
ساڑے اگنی ہار ۔
سیتل چن دی چاننی
زہری ڈنگ رہی ہے مار ۔
میری روح دی بھاونا
چھپی جو اندروار ۔
کلول کردی جندڑی
جس دی عجب نہار ۔
ایہہ ہے پریت انوکھڑی
گجھے بھیت اپار ۔
آ نی پون پیاریئے !
صندل-بھنی مہک،
ڈھال لے میری جند نوں
جو رہی ہے سہک ۔
کامدیو توں آ جا،
کردا مارو مار ۔
جے توں اےداں لوچدا
جندڑی میری ساڑ ۔
آ نی جمنا پیاریئے !
موت دی توں ہیں بھین ۔
اپنی بھین دے دکھڑے
کرن نہ تینوں بے چین ۔
اپنیاں لہراں والڑی
وگا توں ایسی دھار ۔
شانت ہووے ایہہ جندڑی
تپش دیوے جو ٹھار ۔
ستّ
(رات دی اکلّ وچ ساری رات
رادھا کرشن جی نوں لبھدی رہندی
ہے ۔ تڑکسار شری کرشن جی اس
نوں مل پیندے ہن ۔ اس سمیں اوہ
بڑے مٹھڑے، نرمان اتے ونودی
چوجاں توں نرلیپ ہن ۔)
رادھا :
(روس وچ کہندی ہے)
کیشو ! لچھمی پتی پیارے،
کیوں ہن میری ول ہو آئے ؟
جاؤ ! اتھے ہی ہن جاؤ ۔
کنول نیناں والے کرشن جی
اوہناں سیاں ناراں کول جاؤ ۔
ناچ جنہاں دا تہاڈے من نوں بھائے
جاؤ اوہناں ناراں سنگ ہی جا کے
پریم دی راس رچاؤ ۔
مینوں جھوٹھ بول کے کیوں پئے ہو بھرماندے ؟
میں جاناں تساں سیاں ناراں سنگ
ہے رات گزاری ۔
ناچ نچاندیاں راس رچاندیاں
بیتی رات ہے ساری ۔
نیناں وچ لالی ایوں رڑکے
جیوں گزری رات انیندے ۔
تن تہاڈا ہے تھکیا تھکیا
جاپے جیوں ہن وی ہو انگھلاندے ۔
کرشن پیارے ! کداں مینوں تسیں چھل سکدے ہو
تہاڈے ہونٹھ یاقوتی دسن حالت ساری
کویں تسیں بندرابن دیاں سندر بدنیاں
دے نیناں دی کالکھ
چمّ چمّ ایہناں بلھیاں تے ہن تک ہے سمبھالی ۔
تہاڈے سہل سریر تے ہالی وی
اوہناں نہوآں دے داغ ۔
جنہاں پریم ویگ وچ آ کے
اس نوں پھڑ گھٹ رکھیا ۔
مہندی اوہناں دے پیراں دی
سنگیت دے رنگ وچ رنگی ۔
اےداں دسے ساری وتھیا
کداں رہے ہو سیاں ناراں سنگ
پریم ناٹ رچاندے ۔
رنگ رلیاں نوں رہے ماندے ۔
لالی کویں بسنت رتو وچ
نویں پنگارے اتے چھا جاوے ۔
تویں کرشن جی تہاڈی حالت
سارا بھید لکھاوے ۔
کرشن پیارے ! پریتم پیارے !
میرا دل ہے پریم پیڑ نال بھریا ۔
پگھل گئی ہاں میں تہاڈے پریم 'چ ساری ۔
تسیں وی مینوں پگھلے جاپو
جویں تسیں سگویں دے سگویں ہووو میرے ۔
پر میرے دل دی پیڑا
جھل نہ سکے پریم کریڑا ۔
جد میں دیکھاں کسے ہور چھنار نعر نے
پریم ویگ وچ آ کے تہاڈے بلھاں تے چکّ وڈھیا
دوجیاں نال پریم کھیڈ ایہہ تہاڈی
مینوں مول نہ بھاوے ۔
تہاڈے دل دا گھور ہنیرا
جس وچ پریت دی کرن
کدی وی پہنچ نہ سکدی
جاں پھر اویں میرے ورگی بھولی بھالی
سدھی جہی نعر نوں تسیں پئے ہو چھلدے ۔
دل دا بھید نہ دسدے ۔
میرے وچ کی گن تسیں ویکھے
میں نرئکھر بھولی بھالی کملی نعر ۔
جس نوں پریم دی نہ کوئی سار ۔
تسیں دے کے اس نوں پیڑ سدیوی
کیوں ولدے تے چھلدے ؟
من میرا آ ملدے ؟
(کرشن جی الوپ ہو جاندے ہن ۔
سخی آؤندی ہے ۔)
سخی :
رادھا پیاری ! سخی نیاری !
کیوں تیرا دل اینے تیبر پریم نال بھرپور ؟
جو سنجوگی میل نوں رکھے تیتھوں سدا ہی دور ۔
بہن نہ دیندا تینوں پریم حدور ۔
جدوں تیرا پریتم پیارا بن کے بھنی مہک پون دی
آؤندا تیرے دوار، وانگ بسنت بہار ۔
تیرے دل دیاں کلیاں تد مند جاون
جانن پریم نوں بھار ۔
کیوں توں اپنے پریتم کرشن پیارے نوں
اےداں دل نال گھٹ گھٹ رکھیں
کہ اوہ تیرے پریم توں اوکھا ہو ہو جاوے ؟
تینوں چھڈّ نسّ جاوے ۔
رادھا پیاری ! سخی نیاری !
تیری پریت دی الٹی دسے چال ۔
بھرنی چاہیئے تیرے سینیاں اندر
تاڑ برچھ دے پکے پھلاں سامان
مدھو رس دے نال ۔
پر ایہہ سکے سکے جاپن
ہون وہونے جویں مدھو رس توں
ہووے پریت سومیاں نال
جڑنا جویں محال ۔
رادھا پیاری ! سخی نیاری !
میں تینوں ہے کئی وار سمجھایا،
جان نہ دینا چاہیئے اس پریتم دے تانئیں
جد اوہ پریم رنگ وچ رتا ہووے تیرے بوہے آیا ۔
پر توں رادھا پیاری ! سخی نیاری !
رہی سدا نادان ۔
کی لابھ ہن جد اوہ تیرے کولوں
ہے کدھرے ہور سدھایا ؟
کس کم ایہہ رونا تے دھونا ؟
کس کم ایہہ پچھتان ؟
کیوں ہن توں پھر ڈسک رہی ہیں ؟
بھر رہی ہیں ہاوے ؟
بندرابن دی ہر نعر تیری مورکھتا تے ہسے
کھلی پئی اڈاوے ۔
کرنا برچھ دے کھیڑے وچ اوہ تیرا پریتم ستا
ویکھ کملیئے ۔
اپنے نیناں تانئیں رجھا لے ۔
اس دے درشن پا لے ۔
اس پریتم دے لئی ہور بھریں نہ ہاوے
ویکھ کملیئے ! تیری آتما وچ ہے
اوہ آ انک سماوے ۔
رادھا پیاری ! سخی نیاری !
کیوں تیرا دل بھریا ہے وچ پیڑا ؟
پریتم پیارا الوپ ہو گیا
پرتیگا ضرور ۔
مٹھڑے بول سوہنے دے سندر
کنی پینگے تیرے،
جد توں کھڑی ہووینگی اس دی وچ حدور ۔
روح تیری نوں آویگا، مڑ اوہ پریم صرور ۔
تیرے دل دے بھاواں نوں میں سمجھ نہ سکاں
اس وچ بہت ہی رلگڈ ہوئی
جاپیں مینوں توں اک اڑاؤنی
دوجیاں نالوں وکھری تیرے دل دی ریت
جس نوں سمجھ نہ سکے کوئی ۔
رادھا پیاری ! سخی نیاری !
مینوں جاپے توں جھلی دی جھلی ۔
جد تینوں چاہیئے اس سنگ مٹھڑا ہونا
توں بولیں کوڑے بین ۔
ہوویں توں کٹھور ۔
جد پریتم پیارا تیرا ہونا لوچے،
تاں تیرا دل مون کیوں ہو جاوے ؟
اس توں منہ بھواوے ۔
جد اوہ تینوں لبھدا لبھدا تیرے کول ہے آندا
تاں توں اس سنگ انجھ کریں وہار
جویں اوہ تیرا ویری ہووے،
نہیں ہے میت پیار ۔
پھر وی جد اوہ تیرے سنمکھ ہے آ جاندا
توں کیوں منہ بھواویں ؟
لیندی پٹھ مروڑ ۔
جویں ہووے اوہ کوئی ہور ۔
پر سخی نی ! ہے اوہ تیرے چت دا چور ۔
اوہ نہیں کوئی ہور ۔
تیری روح دے ایہہ بھلاوے
مینوں تاں سچ نی سکھیئے
سمجھ کجھ نہ آوے ۔
اسے لئی توں دکھ جھاگدی
اپنے اندر پیار ۔
کر سکے نہ کوئی وی تیرا دارو
نہ رکھیا نہ اپچار
جد ہووے تیرا اپنا ہی
بے-سمجھاں والا وہار ۔
رادھا پیاری ! سخی نیاری !
کنی ہے انوکھی تیری چال ۔
چندن لیپ پیارا پیارا
تینوں جاپے زہر پٹارا ۔
چن دی ایہہ سیت پھہار
تینوں جاپے جویں ایہہ ہووے سورج دا انگار ۔
نیناں دے ایہہ پریم کٹاکھ
تینوں جاپن اےداں
جویں ہون اگنی-چنگیاڑے
لوہن جو آ آ تیری موہاٹھ ۔
ایہہ جو اندریاں سندے رس رنگ مٹھڑے بھوگ
تینوں جاپن وڈے چنتا روگ ۔
مینوں جاپے اےداں نی سکھیئے
توں ولکھن نعر ۔
ہوراں نالوں تیرا وکھرا پریت وہار ۔
اٹھ
(سماں سنجھ دا ہے ۔ رادھا دا چہرہ روسے وچ
تڑکیا دکھائی دندا ہے ۔ اس دی اس
حالت نوں دیکھ کے سبھ سکھیاں دکھی ہن ۔ اوہ
سوے-سنتاپ وچ بیٹھی ہے اتے اس دیاں اکھیاں
سننجیاں سننجیاں دکھائی دندیاں ہن ۔)
(اس سمیں شری کرشن ملکڑے جہے آؤندے ہن ۔)
کرشن :
میری پیاری ! سندر ناری !
اتی مٹھڑی ! اتم مہان ۔
تیرے لئی میں ترکھاونت ہاں،
شانت کرو ایہہ میری تڑپنی
کراں میں تہاڈے ہوٹھاں دا امرت پان ۔
اتی پیاری ! ہن بولو وی نہ
توڑ دیؤ ایہہ مون؛
دند تہاڈے موتیاں دے دانے
جد بولو ایہہ انجھ چمکدے
دور ہوون سبھ سنسے تے اندھکار
میرے من دے ۔
چن مکھڑا تہاڈا اتی پیارا
میرے نیناں اندر اس طرحاں دی
جوت جگاوے
جویں چندرما نوں تکّ تکّ کے
چکور وچارا امرت رس نوں پاوے ۔
میرا چت ہن ایہو چاہوے ۔
یاقوتی بلھیاں اندر بھریا جو سوما
مہاں امرت دا نکو نک
اس نوں پینا چاہوے ۔
رادھا ! تیرے دند نے سچے موتی اتی رسیلے ۔
جے ہو میرے اپر کروپ
ہے دل وچ کوئی روس
تاں مینوں ہے رادھا پیاری،
اپنا بندی بناوو ۔
باہاں وچ گھٹ کے ایہہ دوشی
اس نوں سزا سناوو ۔
اپنے اندر دیاں روس لہراں نوں
میرے تن اپر برساؤ ۔
رادھا پیاری ! منّ جاؤ، منّ جاؤ ۔
ہن خوشیاں وچ آ جاؤ ۔
میری پیاری ! میری جندڑی !
اس جیون وچ توں ہیں میری شان ۔
بھوَ-ساگر دے مہاں پسار وچ
توں ہیں چمکدا رتن مہان ۔
میری جندڑی میرے پران،
آؤ پیاری پریم دا مینہہ ورھاؤ ۔
میری آتما نوں نہ ہور تڑپاؤ ۔
اپنے پریم دی برکھا کرکے
اس میرے تپدے من نوں
ہن شانت کر جاؤ ۔
سوخم بدنی، سوہل سریری، میری پیاری،
تیرے کالے نین کھلے ہوئے سندر کنول-کٹورے ۔
ایہناں وچ دسن جو سوہے ڈورے
ہے ایہہ کسے روسے دی لال لکیر
جاں پریم دے رس رنگ نال بھرپور، رسال
اس کالی رین اندھیاری وچ لشکے
اوشا دی سندر نہار
ایہہ کی ہے ادبھت کھیل ؟
روسے دی ہے کالکھ جاں ٹھنڈھی پریم تریل ؟
روسا ہے جاں ملن دا پریم انند ؟
جو میرے آؤن اتے ہویا
تہاڈے من وچ خوشی دا چڑھیا چند ؟
ہالی وی میری جندڑی پیاری
جند دی جند
جاپیں توں عجیب
ہوئی نہیں نچند ؟
رادھا پیاری ! میری جندڑی !
میرے آدرش پیار ۔
ایہہ اداسی ہن نہ شوبھے
کر لؤ پریم شنگار ۔
اپنے سوہل سینیاں اپر
پاؤ موتی ہار ۔
اپنی قمر دوآلے پاؤ
قمر کسا اوہ
جس دے گھنگرو کردے ناد جھنکار ۔
من تہاڈے دی خوشی لہر وی
اس نال اک سر ہو کے
لرزے تالگتی وچ
وانگر سر ہوئے اک ساز ۔
رہے گونجدی انحد وانگر
ایہہ سدیوی تار ۔
اس لئی رادھا میری پیاری،
ہور نہ رہو اداس ۔
آؤ وچ ہلاس ۔
مدھو-بینی رادھا اتی پیاری،
جیکر آگیا ہووے
تاں تہاڈے نازک پیراں تانئیں
میں مہندی نال شنگاراں ۔
میں ایہناں نوں پیاراں ۔
میرے دل وچ ایہہ خوشی دی لہر جگاندے
ایہناں وچلی بھنی مہک
پریم رنگ وچ جد مینوں چھوہ جاندی
مینوں ہے ٹھنڈھ پاندی ۔
تہاڈے سوہل پیراں دے ساہویں
کنول وی لجاون ۔
ایہناں وچ بھری ہے بھنی مہک
پیر تہاڈے پوتر تے پنیت
میں ایہناں نوں اپنے
مستک نال چھہانا چاہواں
جس وچ اٹھ رہا ہے سیک
ایہناں دی کومل چھوہ پا کے
اس تپش نوں شانت کرانی چاہاں ۔
ایہناں پیراں وچ ہے بھریا
رحمت دا بھنڈار ۔
تپدا میرا ایہہ ہردا
کر دیؤ ٹھنڈھڑا ٹھار ۔
ویکھ پیاری ! رادھا نیاری !
میرے اندر اگنی مچدی ۔
جند پئی ہے بھخدی ۔
اوہ میری رٹھڑی بھولی پیاری !
اپنے سنسے شنکے سبھ دور ہٹاؤ ۔
میری پیاری ! میری گل منّ جاؤ ۔
میں نہیں بن تہاڈے ہور کسے نوں کردا پیار
میرے دل وچ ہور کسے لئی
نہیں ہے کوئی وی رکھواں تھاں
میں تاں بس سدیوی تہاڈے
پریم نوں چاہواں ۔
اس وچ بس اکو لئی ہے
کیول تہاڈے پیار لئی تھاں ۔
آ میری ہن رادھا پیاری
میرے ول ہن مار اڈاری
میرے انک سماؤ
میرا روپ ہو جاؤ ۔
اوہ میری رٹھڑی پیاری نعر
کیوں نہ جانیں توں دل میرے دی سار ؟
میرا مٹدا جا رہا ایہہ جو ہے آکار
اس نوں اپنے دنداں دی چھوہ نال
توں رکھیں بنھ بہا
تاں جو تینوں ایہہ پکا نسچا ہو جاوے
میں ہاں سگواں تیرا ۔
میرے اس پاردرشی سروپ نوں پکڑو بنھو
اپنے پریم دیاں کولیاں
ریشمی رسیاں نال ۔
اپنے آپے بھاوَ نوں میٹ
میرے انک سماؤ
میری پیاری میرا روپ ہو جاؤ ۔
رادھا پیاری ! میری جند دی جان
تہاڈا سندر مکھڑا
جس دی چند توں ودھ ہے شان
تہاڈے بھواں دی اتی سندر
تکھی جو کمان
جس دی تابیا رہندا سگل جہان ۔
تہاڈیاں میڈھیاں کنڈلدار
جویں ہون پلمدے کالے ناگ ۔
جس نوں ڈسیا تہاڈیاں زلفاں پیچ دار
کویں ہے ہن بچ سکدا اس مار توں
اکو ہے بس راہ
اکو ہے اپچار
تہاڈیاں یاقوتی بلھیاں نوں چمّ کے
ملے جے امرت دھار ۔
رادھا پیاری ہن نہ ہو اداس ۔
تیری ایہہ اداسی میرے اندر
تکھی پیڑ جگاوے ۔
مینوں ایہہ نہ بھاوے ۔
اٹھو پیاری آؤ وچ ہلاس ۔
اپنے کنج کوارے پریم دا
خوشیاں بھریا مینہہ برساؤ
میرے بلدے تپدے من نوں
اپنی پریم دی چھوہ سنگ ہن
شانت کر جاؤ ۔
میرے ولوں اپنا منہ نہ موڑو
ہن نہ اپنی پریت نوں ایکن توڑو
مینوں اوپرا نہ ہن جانو
اپنا ہی پچھانو ۔
چھڈو ایہہ ہن اوپریاں والا وہار
کھولہو پریم بھنڈار ۔
ویکھو، تہاڈے پریم دی کنی پربل کھچ
لیائی جو مینوں عرشاں توں اتار
اس دھرت تے ۔
جانا میں وی تہاڈے دل دی سار ۔
کیوں ہو تسیں چھپاندے
تہاڈے دل وچ ہے سمایا میرے لئی
اتی دا ڈونگھا پیار ۔
اس لئی ہن ہور نہ شرماؤ
نہ مینوں ترساؤ
رادھا پیاری میری جندڑی !
میری ہی ہو جاؤ ۔
رادھا پیاری میری سندر نعر
تیرے بلھ نے لال یاکوتاں ہار
تیریاں کنپٹیاں تے ایسی چمک
جویں کھیڑے وچ مہوئے دے پھلّ ہوون
تیرے نیناں وچ ہے عجب ہی شان
جو دسے تیرے اندر دا سوے-مان ۔
تیرے دند رسال
جنہاں وچوں مہک کتھوری آوے ۔
تیرا نکّ سندر جو کھڑے
تلاں دے پھلاں ہار ۔
کامدیو نے جت لیا ہے
ایہہ سگلا سنسار ۔
اس نوں سندرتا نال ہے اتی دا پیار،
جس دا توں ہیں سندر روپ انوپ
رادھا پیاری ہن نہ ہور ترساؤ
میری ہی ہو جاؤ ۔
اوہ میری پیاری رادھا، جند دی جان ۔
میرے پران،
تہاڈے نیناں وچ بھری پئی ہے
تہاڈی آتما سندی ساری شان ۔
تہاڈا مکھڑا جس دی چن توں وی ہے ودھیرے شان
تہاڈیاں جنگھاں کیلے دے سندر تنے سامان
تہاڈی سوہل سندرتا
جو ہے، سولاں کلاں سمپورن
جس دی شان ۔
سوخم سوہل سروپ ۔
ادبھت اتی انوپ ۔
کویں ایہہ سندرتا بنی ہے
اس دھرتی دا شنگار ؟
جس دا ثانی مینوں دسے
کیول دیوتیاں دے وچ سنسار ۔
جو اتی اچے منڈلاں دے وچ وچرن
رادھا میرے پیار ۔
میرا بنو آدھار ۔
ہور نہ ہن ہور ترساؤ
میری جندڑی میری پیاری
میرے انک سماؤ ۔
میری ہی ہو جاؤ ۔
نوں
(بن دا درش ۔ رادھا ہالی وی لچھ
رہی ہے ۔ سخی آؤندی ہے ۔)
سخی :
رادھا پیاری ! سخی نیاری ۔
کیوں توں ایتھے بیٹھی ؟
جد کرشن نیارے ! پریتم پیارے !
ایتھوں ہن سدھارے ۔
پرے اوہناں بانساں دے بن وچ
جو ہن جا پدھارے ۔
رادھا اس دے پچھے جاؤ ۔
جس دے بول سنگیت لہردے
جس دی شان دی مہما نیاری
جا اس پریم نوں پاؤ ۔
اسے وچ گھل جاؤ ۔
رادھا اپنے پریتم دے انک سماؤ ۔
کھلھیاں جنگھاں والی رادھا
پریم بھرے ہک ابھاراں والی سندری ۔
جاؤ اس پریتم دے نیڑے جاؤ ۔
جو اس بن وچ گھم رہا ہے
ادھر ادھر
کدے دسے کدی چھپ جاوے،
رادھا ! اٹھو پریتم ول جاؤ ۔
ہنس چال جویں چلے ہنسنی
تویں سنگیت دیاں لہراں
تیری چال دے تال اتے نکلن
مٹھا پیارا ایہہ سنگیت
من نوں موہے ۔
کوئل جتھے بولے اس برچھاں دی جھنگی اندر
اس پریتم دا واسا
جاؤ اتھے جاؤ، اس دی شرن آسرے اندر
پریم دی جوت جگاؤ ۔
رادھا پیاری !
اپنے پریتم دے انک سماؤ ۔
سنو کویں اس دی مدھو-بنسی
انحد ناد سنائے ۔
جس نے سیاں گوپیاں دے من نوں موہیا
لہر لہر سنگیت گنجائے
مدھوبن وچ سنگیت رمائے ۔
رادھا توں دیواں نوں جتنہاری
پر پریم نے تیرے من نوں جتیا
میں جاواں تیتھوں بلہاری ۔
پیاری رادھا اٹھو چھیتی جاؤ
اپنے پریتم پیارے دے
جا کے انک سماؤ ۔
اوہ ویکھ اس دے ہتھ پیارے
تینوں کرن اشارے
نال سنکیتاں پئے بلاندے
جویں ہون بن دیاں کومل ویلاں
جنہاں دیاں پتیاں اتی سندر
پون لہراں نوں چھنہدیاں
مٹک ہلارے لیندیاں ۔
اوہ رادھا ابھیمانی
تیری پریت دی عجب نشانی
سہل سندرتا وچ مدّ-ماتی
ہووو تسیں ہن نربندھن
دیؤ بھلا دنیاں دے جھیڑے
سنگ سنکوچ نوں دور ہٹاؤ ۔
رادھا پیاری ! سخی نیاری ۔
اپنا پریتم پاؤ ۔
اس دے انک سماؤ ۔
آ گئی سنیوگ گھڑی ہن
من اپنے تانئیں جگاؤ ۔
جا پریتم دے انک سماؤ ۔
تہاڈا سندر سہل سریر
کیتا جس شنگار،
اہل جوانی
سوہے گلاباں دے کھیڑے ہار
جس دے کن کن اندر
شہد دی بھری مٹھاس
جس دے روم روم وچ
خوشیاں کردیاں ناچ ۔
دل دیاں سوخم خوشی ترنگاں
لہر لہر کے اےداں کرن پسار
تہاڈے لکّ دی پیٹی دے نکے گھنگرو
گونجن وچ جھنکار ۔
مستی بھریاں پریم لہراں دی
ادبھت دسے کار ۔
چھلکے سنگیت لہر دے وانگر
جو وچ پیار ۔
اوہ سندرتا دے مون ہرش سروپ،
مہما تیری انوپ ۔
اپنے پریم دی تار جگاؤ
اپنیاں سہل کلائیاں
والے جڑاؤ گجرے
اس طرحاں چھنکاؤ
مدھر گیت دی لہر جو ابھرے
پریتم دے جا گلے لگاؤ ۔
اس دے انک سماؤ ۔
اوہ پریم دی جگدی جوتی
مگھدی مورت
تیرا دل ہی نہیں پریت لئی لچھدا
سسکے، تڑپے، تینوں لوچے
تیرے وانگ ہی دل تیرے پریتم دا ۔
ویکھ اپنی ہوند دی اکلّ وچ
اوہ کویں بن وچ بیٹھا
جس دے گردے ہے پسریا
اندھکار تے ہنیرا
اس دے دل دی اکلّ دا ۔
اوہ اس بھید نوں جانے
پریت دی رمن پچھانے
چھپ نہیں سکدا اس دے کولوں
بھید ایہہ تیرے پیار دا
جس دی توں نہ جانے سار ۔
جس نوں اس دا پیار
لگے اک بھار ۔
پر اوہ سدا ایہہ لوچے اپنے دل وچ
سدا ایہہ چاہے،
کدوں اس دی رادھا پیاری اس کول آئے
اپنے مٹھڑے گیتاں ورگے بولاں نال
اس دے من نوں ٹمب جگائے ۔
تیرے پریم وچ پگھلے
اس کانیاں دی سوخم چھوہ نوں انوبھوَ کرکے
اوہ پھر کمب کمب جائے ۔
دل وچ اٹھن پریم ترنگاں
کویں اوہناں دیاں چنچل لہراں نوں
اوہ ہن اپنے ہردے وچ لکائے ۔
سنیوگ گھڑی دے مٹھے پیارے
میل انند نوں
اوہ وی تیرے وانگ ہی چاہوے ۔
تیرے وچ دھیان مگن ہے
وچ کلپنا انجھ چتودا
جویں توں ہوویں آئی، اڈیکے، باہروار
اس دے کھڑ کے دوار ۔
اوہ وی دوڑ کے باہر بوہے ول نوں آوے
تیرے وچ سواگت نس کے دھاوے ۔
کمبے وچ پھر پریم کمبنی
ساری اس دی کانیاں
جویں اندروں ویگ اک اچھلے
تینوں وچ دھیان لیایاں ۔
اویں ہی اوہ تینوں کلپے
وچ دھیان جگاوے
پریم انند وچ انجھ گواچے
مستانہ ہو ہو جاوے ۔
اوہ شردھا پریم 'چ رتی رادھا ۔
میری سخی نیاری !
اٹھو پریتم دے انک سماؤ
جاواں تیتھوں واری ۔
رادھا پیاری ! سخی نیاری ۔
سنجھ ہنیرا چھائے ۔
اس سگل سرشٹی تانئیں
اپنی بکل وچ چھپائے ۔
پریتم پیارا تھکیا تھکیا
سارا دن ہے کیتا اس نے عجب وہار
اس نوں دب لیا ہے سکھیئے
سیاں سنسیاں دے بھار ۔
سیاں ناراں دے کنول نیناں نوں
اس اپنیاں انگلاں نال
کجل ہے پایا ۔
تمل-پھلاں دیاں والیاں نال اس
سیاں ناراں دے کناں تانئیں سجایا ۔
سیاں ناراں جو اس کولوں دور نس نس جاون
اوہناں نوں اس نے سی پھڑیا
اپنے کول بہایا ۔
پھلّ بنفشے دے ہار بنا کے
اوہناں دے سہل گلاں وچ سی پایا ۔
رادھا پیاری ! سخی نیاری ۔
پریم بھگتنی شردھا ساری ۔
رین اندھیاری، چھا گئی سارے
جس دا اودا رنگ تمل-پتیاں توں وی گوڑہا نیلا
اس دے ملن ستھان نوں ڈھونڈ رہے جو پیارے
کر رہے بھال اوہناں دے گلاں وچ لٹکن
چانن دے ہار ۔
چانن پھلاں نال پرچے
لٹکن ویلاں ہار ۔
اوہناں گردے گھمدا چانن-گھیرن دا پریوار
جس توں تیر انگارے
چھٹدے وچ پسار ۔
سانگاں وانگ جو سلّ لگاندے
کھنیوں تکھی ہووے جنہاں دی دھار ۔
ایہہ موتیاں دیاں لڑیاں
تاریاں جڑیاں
جنہاں دی چمک اپار ۔
دسے جو پریتم دی ہوند
اس وچ وشال اننت پسار ۔
چمکے جو اےداں جویں کسوٹی اتے چمکے
کھرے سونے دی تار ۔
(رادھا اتے سخی بن وچ کرشن جی دے
دوار اتے پج جاندیاں ہن ۔ اس دے
رتناں دی چمک چندھیا دین والی ہے ۔
سخی اس دی شان نوں ویکھ کے چکا چوندھ
ہو جاندی ہے ۔)
سخی :
رادھا پیاری ! سخی نیاری ۔
سندرتا دی اس جھنگی اندر
اس پریتم نوں پاؤ ۔
تیرا مکھڑا دمک رہا ہے
اس دے اندر پیار ۔
تیرے سینے اپر لٹکے
مہاں انند دا ہار ۔
اشوک برچھ دیاں نوَ پتیاں دی
بھنی مہک اپار،
اس پریتم نوں پاؤ جا کے
مانو اس دا پیار ۔
رادھا پیاری ! سخی نیاری ۔
تیرا تن ہے پشپاں دا آکار ۔
جس وچ کھڑی بسنت بہار ۔
اس پریتم دے انک سماؤ
مانو اس دا پیار ۔
رادھا پیاری ! سخی نیاری ۔
اتی سندر منموہنے گیت دے ہار ۔
ہے تیرا ایہہ سندر روپ آکار ۔
نشچے تے وشواس دے کنج گوشے
جتھے چنن-بھنی پون دی مہکار ۔
جاؤ اتھے اپنا پریتم پاؤ ۔
اس دے انک سماؤ ۔
اسے دی ہو جاؤ ۔
اس رمنیک ستھان تے
جتھے سیاں ویلاں دیاں چھاواں دا
انت نہ پاراوار ۔
اتھے جا کے پاؤ اپنا پیار ۔
پریتم دے انک سماؤ ۔
رادھا پیاری ! سخی نیاری ۔
اسے دی ہو جاؤ ۔
رادھا پیاری ! سخی نیاری ۔
اس دے سندر نام دے رنگ رس ماتی ۔
ایہناں بناں دے اندر وسیا تہاڈا پیار ۔
جتھے سیاں مدھو-مکھیاں نے
رٹیا اس دا نام
مٹھی ہے گنجار
پھلّ جوبن تے جہڑے ہن وچ ہلار،
اوہناں کنیں گونج رہی ہے
نام گیت دی تار ۔
اتھے جاکے رادھا پیاری
پاؤ اپنا پیار ۔
پریتم دے انک سماؤ ۔
اسے دی ہو جاؤ ۔
رادھا پیاری ! سخی نیاری ۔
تہاڈے سندر دنت رسال
چمکن رتناں ہار ۔
اس بن وچ جتھے سیء کوئلاں
سندر نام اسے دا جپدیاں جاپ
پیون امرت دھار ۔
اتھے جاکے پاؤ اپنا پیار ۔
پریتم دے انک سماؤ ۔
اسے دی ہو جاؤ ۔
رادھا پیاری ! سخی نیاری ۔
ڈر نہ پریتم کولوں ۔
کرشن اپنے نام دا پیاسا
جس دی وہندی
تیریاں بلھیاں اتے کومل امرت دھار ۔
اس دا من تن ہٹیا تے تھکیا
ترشنا اگنی جو پھیلی وچ سنسار ۔
اس نے دتا اس دے من نوں ساڑ
پینا چاہے رادھا پیار ۔
اوہ ہن نام روپ دی امرت دھار ۔
جو سکدی ہے اس دے تپدے من نوں ٹھار ۔
اک پل، اک چھن دا ایہہ سنیوگی میل
رادھا ہے ایہہ نہیں کوئی کھیل ۔
نہ ہے ایہہ کوئی پریم کلول دا کیل
ہے ایہہ اک سنیوگی میل ۔
جاؤ اپنا پریم دھیاؤ ۔
پریتم دے انک سماؤ ۔
اک روپ ہو جاؤ ۔
(رادھا اپنی آتما دے اکانت کنج
وچ پرویش کردی ہے ۔ اس دے پیراں
دیاں جھانجراں سنگیت الاپ رہیاں
ہن اتے اس دے نیناں وچ درشن دا
اکہِ انند پرواہت ہو رہا ہے ۔ شری
کرشن جی اس دے سنمکھ براجمان
ہن اتے اس دی آتما درشن دے
پرم سندر سروپ نوں دھیان مگن
نہار رہی ہے ۔)
(رادھا ایہہ گیت اپنے نیناں نال
گاؤندی ہے ۔)
رادھا :
پریتم پیارے ! میرے پران ادھارے !
کردے ہو تسیں میں نربل نوں پیار ۔
کیول میں نربل نوں پیار ۔
مینوں ملن دی تہاڈے من وچ تیبر لوچا
کر رہے سی تسیں میرا ہی انتظار ۔
پریتم پریم دی کھچ اپار ۔
مینوں تکّ کے تہاڈا سندر مکھڑا
چمک اٹھیا ہے وچ پیار
جاواں میں بلہار ۔
تہاڈے مٹھے بیناں توں کامدیو نے چرائے بان
کسی پھلاں دی کمان
تیر چلا ئے چار چپھیرے
رنگدار کمان 'چوں چھڈے ایسے بان
ونھے گئے پریم پیڑاں وچ
سیاں دل جوان ۔
پریتم پیارے !
ضداں مہاں ساگر وچ چندر لئے ہلارے
تہاڈے دل ساگر دے اندر
اےداں پیار میرا ہی ٹھاٹھاں مارے ۔
جس نے میری روح نوں دتے پرم ہلارے ۔
پریتم پیارے ! میرے پریم دلارے،
جاواں میں بلہارے ۔
تہاڈے سینے اپر جہڑا رتناں جڑیا ہار
لٹکے جو گردن دے گردے
جس دا گوڈیاں تک ہے مہاں-پسار ۔
جاپے جمنا دی وچ نیلی دھار
لہراں دے وچ انجھ لئے ہلار،
ضداں تر رہا ہووے لہراں اپر
کوئی راج ہنس اوتار ۔
پریتم پیارے !
تہاڈی اتی منموہنی کانیاں
دا جو سوخم آکار
اس توں پسر رہا ہے
مہاں نوراں دا پسار ۔
اتی پوتر نرمل ہے
انیل روپ اپار ۔
تہاڈے سون سنہری بستر
اپما جس دی کتھنوں باہر
چانن رہے پسار ۔
تسیں ہو نیل کنول سامان
پاردرشی آتم رس
وچ جو لئے ہلارے ۔
اپما جس دی ہے مہان ۔
جس دیاں جڑھاں دور ہن گڈیاں
وچ سنہری ریت کناں وچ
ٹکیا ہے جو وچ اچ اسمان
سبھ دے سر اپر جو لہرے
نیلے چھتر سامان ۔
نین تہاڈے رمزاں لدے
نیلے چھمبھ وچ جویں وچردے
نیلیاں دھوناں والے پنچھی
کنول-ڈنڈیاں نوں جو چنجھاں نال ہلارن
کردے پریم کلول ۔
تہاڈے بلھ ہن پریم ترہائے
لوچن جو پینی امرت دھار
چمّ کے میرے ہوٹھاں تانئیں
جنہاں اتے وس رہی ہے
آپ مہارے رس امرت پھہار ۔
تہاڈے منموہنے مکھڑے دا
ایہہ جو گجھا ہاسہ تے مسکان
جیون دے اتی سوخم روپ دی
دسدا ہے پچھان ۔
کی ہے جیون ؟ کی ہے اس دی شکتی ؟
کی ہے اس دا رہسّ مہان ؟
تہاڈے کنول مکھڑے دے گردے
کناں دے جو والے
چمکن کوی سامان
سندر کنڈل کیساں دے
کالی گھٹا ہار ۔
لہر رہے نے تہاڈے مکھڑے گردے
شوبھنیک اوشا دے ہار ۔
مستک دا جو چندن تلک
چمکے چن سامان
جویں رات نوں وچ اسمان ۔
تہاڈا تن خوشیاں نال بھرپور
تسیں اس پریت دی مٹھی لہر
جس دا پسریا اننتاں تک پسار ۔
تہاڈی سندر کانیاں اتے لہرے
لکھاں تاریاں دا مہاں پرکاش ۔
ہیرے رتناں جڑیا چمکے
جس دا نور مہان
جو ہے تہاڈی آتما دا پرمان ۔
(رادھا ایہہ مدھر گیت اپنے نیناں
نال ہی گا رہی ہے ۔ اس دے نیتراں
وچوں اکہِ انند وچ پوتر ہنجھو
چٹے موتیاں دی مالا دے منکیاں
ہار اک اک کرکے کر رہے ہن ۔
کرشن جی اس اکانت وچ اس نوں
تکّ رہے ہن ۔ سبھ سکھیاں اس نوں
اتھے اکلی چھڈّ کے چلیاں گئیاں
ہن ۔ اوہ پھلّ-سیجا اتے لیٹی پریتم
دے پریم امرت نوں چکھ رہی ہے ۔ پریم-
بھنی اس دی کانیاں کمب رہی ہے ۔
پریتم دے سندر مکھڑے توں ورھ رہے پریم
دے تیر اس دے ہردے نوں ونھ رہے ہن
اتے اس دیاں بلھیاں پریتم پیارے
دی چھوہ لئی ویاکل ہن ۔)
کرشن :
رادھا میری پرم پیاری !
میرے نیڑے آؤ ۔
تہاڈے سکھ لئی پھلّ-سیجا نوں
ہردے وچ سجایا
پا لواں تیری مٹھی چھوہ نوں
دل میرا سدھرایا ۔
رادھا میری پرم-پیاری ۔
مہر دا مینہہ برساؤ
پریم روپ ہو جاؤ ۔
اپنے کومل پیراں دی چھوہ مینوں بخشو
جنہاں وچ میری پریت چنگ ہے بھکھدی
سوہے پھلاں ہار ۔
میں جاواں بلہار ۔
ایہہ پیر نے کتنے کومل ۔
نازک ملوک اپار ۔
گھٹنا میں ایہناں نوں چاہاں
تھکّ چکے نے میری خاطر
آئے اتنا لما پینڈا مار ۔
میں جاواں بلہار ۔
تہاڈے پیراں دیاں جھانجراں
مٹھا گیت الاپن ۔
سننا چاہاں اوہناں دے مٹھے تال
لا اوہناں نوں اپنے کناں نال ۔
تپدے نے جو وانگ دھپّ ہنال ۔
رادھا پیاری میری جند دی جندڑی !
بولو وی کجھ بین ۔
پیناں چاہاں امرت رس نوں
چھلکے جو وچ پریم ہلورے
اندر تہاڈے دل دے دھام
لے لئے میرا اپنی پریت دا نام ۔
چن مکھڑے توں چاہیئے ہن کچھ
پریم دا بچن الاؤنا
وہِ ترے جو وانگ ندی دی دھار ۔
جس نوں پی پی میں ہوواں سرشار ۔
آ رادھا پیاری میری جند دی جندڑی ۔
تیریاں کھلھیاں چھاتیاں اپر پیا
جو کڑاواں پال
دور کراں میں اس نوں اپنے ہتھاں نال ۔
نہ پھر وتھ رہے کوئی باقی
تیرے میرے اندر ۔
میں توں ہو جاواں، توں ہو جاویں میں ۔
دوویں اک دوجے وچ انجھ انک سمائیے
دو توں اک روپ ہو جائیے ۔
رادھا پیاری ! سندرتا دی مورت
جس دے پریم النگن نوں
میں اس پل ماناں
سواس سواس جس دی چھوہ پا کے
ہویا ہاں مستانہ ۔
اپنی سورن-آتما دی
مینوں بخشو چھوہ پنیت
اپنی بھگتی-رتی پریم بھاونا دے نال
میرے دل دی تپش مٹاؤ
کر دیؤ ٹھنڈھی ٹھار ۔
رادھا میری پرم پیاری !
تپّ رہا ہے ہردا میرا
ترشناں دے وچ پھس کے جال
جس نے بنھ رکھیا ہے اپنی جکڑ 'چ
ایہہ سارا سنسار ۔
مینوں میری رادھا آؤ بچاؤ
کر دیؤ مڑ سرجیت
تہاڈیاں بلھیاں اتے لہرے جہڑا
نام روپی سنگیت ۔
اس دی امرت چھوہ نوں پا کے
میں ہوواں پنیت ۔
رادھا میری پرم پیاری !
کوئل دے برہوں گیت نے
دتا مینوں ساڑ
سنناں چاہاں میں اس مدھر گیت دا ناد
راگپری دے بولاں ورگی
جس دی ہے مٹھاس ۔
جس دیاں سراں گونج رہیاں نے
تہاڈی ہیریاں جڑی پیٹی وچ
جو چھنکدے گھنگرو
کنیاں مٹھیآں اس دیاں سراں دے تال ۔
برس رہی ہووے جویں انبروں
کن من بوند پھہار ۔
اس راگ دی ترل تریل نال
کر دیؤ میرا ہردا ٹھنڈھڑا ٹھار ۔
رادھا میری پرم پیاری ۔
میری پریت نیاری؛
کیوں نیناں دے پشپ تہاڈے
اجے نے مندے مندے ؟
کھولہو ایہناں تانئیں پیاری کھڑے پھلاں دے ہار ۔
میں جاناں غصے وچ آ کے
تسیں کنول سن میٹے
ایہہ نین بند کیتے میرے ولوں
پر ہن ایہناں نوں کھولہو
مہک-کتھوری گھولو ۔
رادھا میری پرم پیاری ۔
ساگر پریم چھلکاؤ
توڑ دیؤ سبھ بندھن
اس پریت دیاں لہراں اندر
میں چبھیاں لاواں
اس دا روپ وٹاواں ۔
اسے دا ہی ہو جاواں ۔
اس وچ آ سماواں ۔
(رادھا اڈدی ہوئی کرشن جی دے
انک سما کے الوپ ہو جاندی ہے ۔
کرشن جی دے سوخم آکار توں اس
پریم سنیوگ دے مہاں انند دیاں پرکاش
کرناں چار چپھیرے چانن ونڈدیاں
دکھائی دندیاں ہن ۔)
دس
(الوپ ہو چکی آواز دا سنگیت ہالی
وی گگن منڈل وچ لہر رہا ہے ۔
بندرابن دیاں سبھ گوپیاں اسچرج
وسماد وچ اس نوں سن رہیاں ہن ۔
اوہناں دے نین آکاش ول تکّ رہے ہن ۔)
انتم گیت
(رادھا کرشن نوں سمبودھن کردی ہے ۔)
رادھا :
یادو کل دے رتن مہان
شری کرشن بھاناں دے بھان
اپنے پریم بھنے ہتھاں دے نال
میرے سہل سینیاں اپر
ایسا نقش اتارو ۔
کستوری مہک دی دھوڑی نال
اس نوں مڑ شنگارو ۔
کامدیو دے باناں توں
مکتی دیون والے میرے پیارے ۔
میرے نیناں دا کجلا
جو تہاڈے چمناں پیتا
گیا ہے دھوتا
اس نوں مڑ ابھارو
اپنے ہتھیں پریتم
مڑ پریم اپنے تانئیں شنگارو ۔
ایہناں نیناں اندر ایسا کجل لگاؤ
جویں کالیاں مدھو-مکھیاں چمکن
سندر نین نہارو ۔
کرشن پیارے ! پریتم پیارے !
میرے کناں وچ والیاں سندر پاؤ
ہیریاں جڑیاں موتی لڑیاں
نال ایہناں دے پریت پہناؤ ۔
میرے کیساں دے کنڈل کنولاں ہار پیارے
ایہناں نوں مڑ دیؤ شنگار ۔
آپناں دے کے پیار ۔
جنہاں دی شوبھا تہاڈے کنول-کنڈلاں
توں وی ودھ کے ہووے
ایسا کرو شنگار ۔
ہے میرے مٹھڑے سوہنے پیار ۔
کرشن پیارے میری جند دے پیار ۔
میرے چن متھے تے چندن تلک لگاؤ
ہووے جو اردھ چندر دے ہار ۔
میرے پریتم تیری پریت دا
کر لواں میں شنگار
شری کرشن میرے میت پیارے ۔
ناری پریت نوں مانن ہارے ۔
میرے کیساں دیاں میڈھیاں مڑ کے گندو
دیؤ ایہناں نوں سوہنے پھلاں نال شنگار ۔
ہے منموہنے پیار !
شری کرشن میرے مٹھڑے پیار ۔
کومل ردیاں دے شنگار ۔
اپنے ہتھیں میرے لکّ دی پیٹی مڑ پہناؤ ۔
میری پریم روپ کانیاں نوں
ہیریاں پنیاں نال سجاؤ ۔
اپنے ہتھیں دیؤ شنگار ۔
میری پریت نوں ہے میرے مٹھڑے پیار ۔
میرے پریتم پران آدھار ۔
آپ پہناؤ مینوں مڑ کے سندر ہار ۔
پھلّ کھڑے جس دے وانگ بہار ۔
میریاں گلھاں اپر ملو کتھوری دھوڑا
آوے ایہناں اتے مڑ سوہا نکھار ۔
ہے میرے سوہنے مٹھڑے پیار ۔
میریاں میڈھیاں مڑ گندو سوہنے پھلاں نال
پہناؤ مڑ کے مینوں اوہو پیٹی لکّ دوآلے
جس دے گھنگروآں دی ہے مٹھی جھنکار ۔
میریاں باہاں وچ مڑ سندر گجرے پہناؤ ۔
میرے پیراں وچ مڑ اوہو جھانجراں پاؤ ۔
شری کرشن میرے پرم پیار !
میری پریت نوں سدا لئی
ہن دیؤ آپ شنگار ۔
| |
Saint Jayadeva was a saint-poet of 13th century. He was born in Kenduli Sasan (formerly Kendubilva)، in the Prachi valley، Khurda district in Odisha. Kenduli Sasan is a village near the famous temple city of Puri. His father was Bhojadeva and mother Ramadevi. He wrote Geet Govind Or Gita Govinda in Sanskrit which depicts the divine love of Krishna and Radha. His two hymns are incorporated in Sri Guru Granth Sahib.