اول حمد ثنائ ربے دی شکر الحمد لکھائیے
کرم اوہدے دی حد نہ کائی رحمت انت نہ پائیے ۔(7860)

دور کرے سبھ زحمت جس دم مہریں آوے سائیں
لاکھ مناں دی دھوئ پلیتی پاک کرے کل جائیں

سکے وہن کریندا جاری کھیت سہاون نہراں
گرم بازار مچاوے رونق اجڑیاں مڑ شہراں

روگی بدن درست کریندا دے انھیاں رشنائیاں
گئے گواتے پتّ پیارے وتّ ملاوے مائیاں

لو مارے سے باغ ہزاراں باراں نال سنوارے
سکدے روح محمد بخشا میلے یار پیارے

اے بابل توں قبلہ کعبہ دل تے جان میری دا
دائم اسم شریف تساڈا ورد زبان میری دا

در تیرے دی خاک اسانوں سرمہ این نورانی
تخت تیرا کوہ طور تے چہرہ چشمہ فیض ربانی

زلِ-اﷲ وجود تساڈا چھتر میرے سر سایہ
قدم تیرے دی دھوڑ مبارک چاہاں تاج بنایا

صیف-ملوک تیرا اک بیٹا فرزنداں وچ نیواں
نفر غلام کمینہ بندہ شاہ توں صدقہ تھیواں

بے مقدار ناچیزا آزز اؤگنہار نکارا
سورج تیرے دا اک ذرہ کردا عرض بیچارا

قبلہ گاہ حقیقی کولوں جاں میں رخصت ہویا
لاکھ مصیبت سختی ڈٹھی رجّ رجّ ہنجھو رویا ۔(7870)

جے اوہ حالَ سناواں سارا دفتر بندا بھارا
بابل دے دکھ ہوون دونے اگے ہی دکھیارا

اج میرے سر رحمت وٹھی ٹھنڈ پئی وچ پتے
نال دعا توجُ تیری سبھ مطلب ربّ دتے

محض طفیل تساڈی میں پر ہویا فضل حضوروں
مدد قبلہ گاہ دی کولوں لتھے رنج رنجوروں

میں وچ کجھ نہ آہی سیخی نہ قوت ہشیاری
ہر آفت تھیں راکھی ہوئی ہمت خاص تمھاری

تساں نگاہ میرے ولّ رکھی دتیاں نیک دوائیں
تاں ایہہ سفر عشقَ دے سادھے گاہے دیو بلائیں

جس مطلب نوں تریا ہیساں اوہ مطلب ہن پایا
ڈٹھا روپ انوپ پری دا باغ-ارم وچ آیا

شاہ شاہپال پری دے بابل بہت محبت کیتی
ساک دھیؤ دا دینا کیتوسُ نال دلے دی نیتی

عزت بہت کرے وڈیائی مہر گھنی ہک میرے
ہتھیں چھاواں کرن بندے نوں سبھ مہابی تیرے

شاہ شاہپال جمال تیرے دی رکھدا چاہ گھنیری
قدم مبارک رنجا کریؤ آس پگے تد میری

نال اقبال تساڈے ہوئی بندے دی کڑمائی
آپ آؤ تاں کاج سہائِ ڈھلّ نہیں مڑ کائی ۔(7880)

جیوں اگے احسان کمائے میں پر تساں زیادہ
تویں ہور مروت سمجھو ات ولّ کرو ارادہ

کرو معاف بے ادبی میری ردّ سوال نہ ہووے
نہیں مراد تساڈا جاں جاں پاک جمال نہ ہووے

بخشو شوخی تے گستاخی رحمت کرم کماؤ
سار وسار نہ بہو بندے دی ہرگز منوں نہ لاہو

دلبر یار میرے وسّ ہوسی جدوں تساں منہ لایا
کل مراداں حاصل ہوسن قدم اتھے جد پایا

آوے پیر ودھاوے اگے درجے این یکینوں
محرم کرے محمد بخشا ہک-ال-خاص یکینوں

سبھ دیدار تیرے دے شونقی جو لوکی اس پاسے
کرو غریب مہمان نوازی حضرت توڑ چڑھاؤ آسے

باغ-ارم وچ سنے وزیراں خود تشریف پچاؤ
صالح ابن حمید وزیرے نال ضرور لیاؤ

تھوڑے لفظ لکھے میں ادبوں متّ دلگیری آوے
مطلب بہت اوہدے وچ جانوں آکھ سلام مکاوے

جاں شاہپال سنی ایہہ عرضی بہت دلوں خوش ہو کے
شابش دیئ شہزادے تائیں دسدا سارے لوکے

عرضی اتے چاڑھ لفافہ مہر جڑی شاہپالے
آہو-خاتف دے ہتھ دتی پندھ مصر ولّ چالے ۔(7890)

حکم دتا شاہپال بہادر کرو تیاری راہ ولّ
ٹرو وکیل اکابر وڈے حضرت عاصم شاہ ولّ

فاضل چہل حکیم سیانے ہور پری سو چارے
دو سو نال افریت بہادر ڈیرہ چاون-ہارے

سراندیپ نگر دا والی نالے شاید بھائی
نالے ہاشم قلزم والا ایہہ چلے کر دھائی

ڈیرہ چا لیا افریتاں کیا آدم کیا گھوڑے
وچ ہوائے اڈّ کھلوتے پندھ نہ کردے تھوڑے

تحفے تے سوغاتاں گھلیاں عجب نفائس چیزاں
آسم شاہ تے صالح تائیں دیہو وانگ عزیزاں

خاص اپنے دس تھان اجائب کپڑے قیمت والے
شہزادے دی مائی کارن گھلے بدیع-جمالے

الکسا اوہ ڈیرہ سارا ہویا مصر ولّ راہی
آہو-خاتف گیا اگیرے دیون خبر اگاہی

شہزادے تے شاہ-پری نوں لگی آس ملن دی
گھڑیاں مندے تے دن گندے کد شادی ہن بندی

فوج چڑھی سلطان عشقَ دی ایسی بھیڑ مچائیوسُ
سائت جیڈ دسے پلکارا گھڑیوں روز بنائیوسُ

اک اک روز دسے جیوں ہفتہ ہفتہ وانگر سالے
سال مہینے عمراں جڈے کون اچر تکّ جالے ۔(7900)

سخت ایام وچھوڑے والے آ رہندے جد تھوڑے
حرص ملن دی رہے نہ ٹھلھی عاشق پیندے سوڑے

نیندر بھکھ نہ رہندی مولے امن قرار اک جائی
اٹھ اٹھ تکدے کدی نہ تھکدے نظر راہاں پر لائی

کہڑی گھڑی مبارک والی جھبدے جھبدے آوے
نال سجن دے واصل ہووے فکر ہجر دا جاوے

آ ساقی بھر دے صراحی سچی لال شرابوں
پی پی مست وصل دے ہوئیے پاک فراقَ عذابوں

رل کے بیٹھ پیارے سارے کریئیے مست صبوحی
خوشیاں نال محمد بخشا ملن مراداں روحی

واہ واہ رتّ بسنتی آئی گئی سیالی سردی
بو بہار سکھاون لگی جھلی وائِ فجر دی

رحمت باراں وقت بہاراں رنگ لگے گلزاراں
بھور ہزاراں بنھ قطاراں آئے مثل سواراں

رکھاں نویں شگوفے کڈھے نہراں نیر اچھلے
سبزے ساری جوہ سہائی چھاواں نے پڑ ملے

بلبل نوں خوشبو پھلاں دی آئی لے سنیہے
چل گلاباں یاد کیتا ای درد ہجر کر بیہے

درد وچھنی بہتی رنی ہوئیے چل ملاکی
رحمت دے دروازے کھلے مار غماں نوں طاقی ۔(7910)

شارستانوں رخصت ہو کے دیو مصر نوں آئے
نیل ندی دے دندے اتے آ کر ڈیرے لائے

دیواں پریاں آدم رنگی قعیاں چا الٹائی
پھر بھی قوم نیاری دسے ویکھ ڈرے ہر کائی

ویکھ دیواں دے رنگ ڈراؤنے خلقت ڈر ڈر نٹھے
جا دربار شہانے اندر ہوئے ہجوم اکٹھے

دیوتیاں نوں ویکھ لوکائی دیندی پھرے دہائی
یا ربا ایہہ فوج کویہی کھاون سانوں آئی

ظاہر مارن والی دسے باطن جندو-داتی
باہروں بار ہنیری لبھے اندر آب ہیاتی

مسنویؤں ایہہ معنے لبھن جے کوئی سمجھے بھالے
اوس حکایت وچوں جتھے پیٹوں ناگ نکالے

قصہ سارا دیئ اشارہ جے کوئی سمجھن ہارا
کاہنوں ظاہر کریں محمد گجھا بھیت نیارا

جس افریت لیاندی عرضی آہو-خاتف ناواں
ڈیرہ چھوڑ اگیرے آیا اول خبر پچاواں

شارستانوں سا-دہاڑی پہتا مصر دوارے
زور اوہناں نوں ایہو جیہے دتے دیون ہارے

جا افریت مصر وچ پہتا بادشاہی دروازے
آ دربان بلائے اس نے اچے نال آوازے ۔(7920)

شکل شمائل اس دی تکّ کے خوف لگا درباناں
کجھ نٹھے کجھ ڈریئل ہوئے نکّ وچ آئیاں جاناں

افریتے نے کیہا شتابی ڈرو نہ مصری لوکو
میں ہاں ایلچی بعد شہانہ سنگل دریں نہ ٹھوکو

شمع جمال شہانہ تکّ کے دینے ول پروانے
ہو کے نال پچاؤ اندر ناہیں اسیں بیگانے

دربانا فرمایا اگوں کاہنوں اندر جاسیں
عاصم شاہ اساڈے سندا درشن مول نہ پاسیں

اوہ بیٹے دے درد فراکوں گوشے اندر رہندا
نہ کوئی گلّ کلام کسے سنگ نہیں تخت پر بہندا

پھیر افریت کہے میں آندا درد اوہدے دا داروں
میرے ہتھوں ربّ کریگا باندا ہجر ازاروں

میں طبیب اوہناں دا آیا گھن پڑی تریاکوں
پڑھ منتر تے جنتر کڈھساں بسلا زہر فراکوں

شاہپالے شاہ رخ دے بیٹے باغ-ارم تھیں گھلیا
صیف-ملوکے دی لے عرضی عاصم شاہ ولّ چلیا

عاصم شاہ دی خاص کچہری مینوں چل دسالو
نال میرے ہمراہی ہو کے ونجھ حضور بہالو

جس دم صیف-ملوکے والی خبر سنی درباناں
اچنچیت گئیاں کھل اکھیں خوشی ہوئی وچ جاناں ۔(7930)

بھجدے بھجدے گئے شتابی پھلے وانگ گلاباں
ہاشم شاہ دے حجرے آئے نال شتاب شتاباں

جس دن صیف-ملوک وچھنا عاصم نے اس روزوں
تخت اتے مڑ پیر نہ دھریا بیٹے دے غم سوزوں

اس دن تھیں لے اس دم توڑی جس دن خبراں آئیاں
عاصم شاہ چلے وچ سبھو راتیں جاگ لنگھائیاں

صیف-ملوک جنیندی مائی حکم کریندی آہی
صالح ابن حمید حلالی باہر کریندا شاہی

ہور امیر وزیر اکابر کردے کار-روائی
سر تے سی اقبال شہانہ ہندی کد خطائی

عاصم شاہ دا دکھ قضیہ کد سنایا جاندا
وانگ نبی یعقوب ہمیشہ رہا کلیجہ کھاندا

رو رو دیدے چٹے ہوئے نیر اکھیں دے چوئے
اکھیں کج ڈھٹھے بھروٹے پٹ پڑیاں وچ ٹوئے

ساس اڑے کوئی گھڑی اڈیکن قدرت نال پروئے
لہو ماس تران محمد تریوے ودیا ہوئے

ہڈیاں ناڑیں تے چمّ بیچارا ترے رہے وفائی
کنّ ڈورے نابینے دیدے رنگوں گئی صفائی

دند نکلے ہڈّ کڑکن لگے قوت ہوش وہانی
مئدے مغزوں آتش بجھی رہا ہنجھو دا پانی ۔(7940)

کالیوال صفائی والے ہو گئے سبھ بگے
جیوں کر باغیں پتّ خزاں دے تویں نکلن لگے

صبر قرار آرام دلے دا خواب خیال بنایا
سونے کھانے بولن والا چیتا منوں بھلایا

سبھ سببّ ہیاتی والے چھڈّ کے ہوئے کنارے
اک امید فضل دی رکھدی زندہ اس بیچارے

دتی جدوں مبارک بادی در پر جا درباناں
صیف-ملوکے کاغذ گھلیا واچ اٹھ کے سلطانہ

کنّ آواز پیا جس ویلے اس پیرے دلگیرے
ڈورے کنّ گئے کھل اوویں نال اوہدی تاسیرے

سکے گھاہ اتے جیوں برسے ساون مینہہ بہاری
تویں اوہ اوازا ملیا عاصم نوں کر یاری

نکے نینگر مسجد والے سنیا سخن چھٹی دا
جیوں کنگال بھکھاری سندے ایہہ تکّ گنج لٹی دا

یا جیوں وال زیارت والے کلمے سنے مولودوں
یا جیوں شب معراج نبی نوں ہوئی خوشی ورودوں

اٹھیا ترت مصلے اتوں جیوں کر کاہ زمینوں
پھلاں ہار ہویا مکھ تازہ روشن یاسمینوں

اٹھ بیٹھن دی قوت ہوئی دل نوں ہوش سمبھالا
اچراں تیک لیایا صالح خط شہزادے والا ۔(7950)

صالح ابن ہمیدے آ کے کیہا مار اوازا
لکھ مبارک ہے سلطانہ! ہو نویں سر تازہ

اک افریت اساں تکّ شاہا خبراں لے کے آیا
شہزادے تے شاید والا اس سبھ حالَ سنایا

خیر خبر شہزادے والی نالے باغ-ارم دی
یکّ-ب-یکّ سنائیوسُ ساری ہور مبارک کم دی

عاصم شاہ کیہا اے صالح ایہہ گلّ خواب خیالوں
خواب خیال اتے کی باور ڈٹھے باجھ جمالوں

اتنی مدت وہانی اگے گزرے پندراں سالاں
ہرگز خبر نہ آئی کائی باجھوں کوڑ مثالاں

کوڑے غوغے اٹھ اٹھ ایویں پاون اساں بھلاوے
جاں کوئی روز اڈیکاں رکھیئے کجھ سر پیر نہ آوے

ایہہ بھی خبر ہوویگی ایویں کوئی دن رہسی تتی
کوڑے دی رشنائی تھوڑی جیوں تیلے بن بتی

صالح ابن ہمیدے کیہا سن شاہا گلّ پکی
شہزادے دے ہتھ دی لکھی عرضی اکھیں تکی

نالے شاید آپوں آیا ڈیرہ دورِ سنیندا
ایہہ گل سچی جاپے شاہا لکھیا ویکھ منیندا

عاصم شاہ مصر دے جس دم گلّ سنی دل لا کے
ہو بے ہوش ڈھٹھا کھا گردی طاقت ہوش کھڑا کے ۔(7960)

امبر اتے گلاب شتابی ملیا مغز وزیراں
ہوش پھری شاہ عاصم تائیں یاد پئیاں تدبیراں

کہن لگا اس چلیوں مینوں جھبدے باہر نکالو
کیتی ربّ غریب مہمان نوازی اپر تخت بہالو

تلیاں اتے چا وزیراں لکھ پڑھے شکرانے
تخت اتے شاہ آن بہایا زیور لا شہانے

اوہ افریت کیتا تد حاضر ہویا آن سلامی
چمّ زمین کرے تازیماں جیوں کر رسم غلامی

عاصم شاہ گل لایا لوڑے اوہ قدماں پر ڈھہندا
غور-ب-زوری سینے لا کے شاہ اسنوں مڑ کہندا

قاصد پیر مبارک والے بھلے قدم دو تیرے
سکے گھاہ کریں ہریاول جت ولّ پاویں پھیرے

قاصد نیک تیرے طول کہڑا توں کوئی ہرن ختن دا
اس کستوری سینے رکھی توں بھی سخن سجن دا

توں کوئی گاندھی عطر گلابی بھریا گجھے نوروں
مٹھی جیبھوں بولے باجھوں خوشبو دیویں دوروں

گاندھی شیشے اتروں چائ تدھ پیغام سجن دے
دس سانوں خشخبراں جلدی ہور سلام سجن دے

افریتے نے اٹھ شتابی کہی سلام دبارے
ادب دعا سنائیں کر کے سخن گزارے سارے ۔(7970)

شاہنشاہا زلِ الاہا! جم سکندر ثانی
دم دم ہون اقبال زیادہ سدا ہووے سلطانی

میں ہاں خدمتگار پیادہ دیو پریاں دے شاہ دا
جس شاہپال بہادر ناواں دم دم ہووس وادھا

فعال فرخ شاہپال بہادر نال اقبال سوایا
وارث تخت سلیماں شاہی شاہ رخے دا جایا

کوہ قافاں دریاواں اتے اسے دی سلطانی
شارستان پرستاں اس دا منن حکم زبانی

لکھ مبارک ہووے تسانوں شاید تے شاہزادہ
صحیح سلامت خیریں مہریں نال اقبال زیادہ

لئی بدیع-جمال شہزادی صیف-ملوک جوانے
باغ-ارم وچ موجاں کردا شاہپالے دے خانے

شاہنشاہ اساڈا صاحب جو شاہپال بہادر
تخت نشیں سلیماں شاہی ملکاں وچ اجاگر

ایہناں دنا وچ کرے تیاری بیٹی نوں پرناواں
صیف-ملوک بدیع-جمالے دوہاں عقد پڑھاواں

ایہہ ارادہ کر کے اس نے سدے خاصی عامی
صیف-ملوکے دے ماں بابل یار اشنا تمامی

نالے مائع پیو شاید سندے بھین بھرا اشنائی
اس شادی پور ہون اکٹھے ربّ مراد پچائی ۔(7980)

ایت سببّ تساں ولّ گھلیوسُ میلہ بہتا سارا
دو سو ہے افریت وڈیرا ڈیرہ چاون-ہارا

چار اک سے پری ہے خاصی چہل حکیم سیانے
سراندیپ شہر دا والی ہر کوئی جس نوں جانے

قلزم دے دریا دے والا ہاشم شاہ بھی آیا
نالے شاید نال اوہناں دے آپ شہزادے لایا

بزرگ لوک تساں ولّ گھلیوسُ میلا خوب بناکے
بخشو اوہ خلاف جو آئیوسُ قول قرار بھلا کے

رخصت ازن ہویا سی تھوڑا بہتی مدت لگی
وسّ میرا کجھ چلیا ناہیں قلم حضوروں وگی

ایہناں بزرگاں دی کر خاطر بخشو کوڑ ہمارا
بھریا نال خطائیاں بندہ توڑوں بھلن ہارا

بھی سبھ لوک تساں ولّ آئے شارستان کھڑن نوں
خاصاں سنے تیاری کریو باغ-اے-ارم وڑن نوں

ایہہ کاغذ جو آپوں لکھیا صیف-ملوک شہزادے
واچ کرو معلوم حقیقت ہووے خوشی زیادے

عاصم شاہ دے ہتھ پھڑایا شہزادے دا لکھیا
پڑھ کے شکر لیا اٹھ شاہے جیوں بھکھیاری بھکھیا

کر بسملا پٹیا شاہے رکئّ بند سجن دا
آئی بو اشنائی والی کھڑیا غنچہ من دا ۔(7990)

سورج اتوں گرہوں لتھا جگت ہویا نورانی
جیوں کر مردے سے برساں دے پھیر لدھی زندگانی

اول چمّ اکھیں پر دھریا پڑھ الحمد زبانی
جیوں پیراہن یوسف سندا پیغمبر کنانی

قدرت پاک خداوند والی نور اکھیں وچ آندا
ہر دو دیدے روشن ہوئے گیا غبار غماں دا

چہرے نور جسے تے رونق فضل ہویا سبحانی
نویں سرے تھیں وانگ زلیخا لبھیؤسُ وتّ جوانی

بیٹے باجھ ہویا سی اس نوں جمل جہان ہنیرا
چڑھیا چن ہوئی رشنائی لگی لوء چوفیرا

سکے نیل مصر دے آئیاں لہراں بنھ قطاراں
خشک چمن تے بدل وٹھا ہویا باغ بہاراں

پندراں برس خزاں دے مارے رخ ہوئے سن پیلے
رحمت باراں وقت بہاراں پل وچ کیتے نیلے

خارو خار گلاب ہوئے سن بن پتاں بن پھلاں
شاخ ہری پتّ ساوے کڈھے ڈسّ نکالے گلاں

بلبل نوں خوشبو پھلاں دی آندی وائِ فجر دی
سدا گلاب ہویا مکھ روپوں دور ہوئی رنگ زردی

شہزادے دی مائی سن کے دونی ہندی ساہوں
کہندی جس راہ آیا قاصد میں صدقے اس راہوں ۔(8000)

اندر باہر پیر نہ لگدے خوشیاں حد نہ کائی
بلدی بھاہ غماں دی اتے رحمت ربّ وسائی

دم دم کرے سجود ربے ولّ تیری دھنّ خدائی
پڑھ شکرانے ونڈ خزانے گھر گھر دے ودھائی

گولی لونڈی جو کوئی آہی دین مبارک آئیاں
چولی کھنڈی تے پشوازاں سبھنا دے گل پائیاں

بیبی رانی تے چودھرانی جو سی وچ مصر دے
شاہزادی سوداگر زادے باپ جنہاں سرکردے

مہراں دے دھر تھال سراں تے دین ودھائیاں آئیاں
قدر-ب-کدری زیور بخشے دے کے شان ودھائیاں

ستے بھاگ عمر دے جاگے ڈومنیاں تے ڈوماں
منگل گائ وجاون ڈھولک در پر کرن ہجوماں

لے لے دان تونگر ہئیاں رجّ رجّ دین دوائیں
عاصم شاہ دی بیل خدایا ہری قیامت تائیں

بیگم دا دل بے غم ہووے ٹھنڈ پوے وچ چھاتی
شہزادے دی نال مراداں خواجے جیڈ ہیاتی

جم جم کہن پری دا ڈولا آن دسے اس جائی
سہرے گانے ویکھ مراداں وار پیوے جل مائی

مصر شہر وچ جو کوئی آہی چھٹڑ رنڈی تتی
گھن خیرائت بیگم کولوں ہو رہی رنگ رتی ۔(8010)

ہر تھانے وچ شلکاں ہئیاں ہر ڈیرے شدیانے
شہراں اندر پھرے ڈھنڈورے منگتاں بھرے خزانے

لاکھاں لوک مبارک دیون در پر حاضر ہوئے
آپو اپنے کسب تماشے کردے سبھ کھلوئی

عاصم دے در رنگ برنگی خلق ڈھکی ہر پاسوں
یکّ-ب-یکاں دے مچے تماسے وافر کھیڈ کٹاسوں

عاصم شاہ وزیر بلایا نالے بیگم دانی
کہیوسُ ایس افریتے تائیں دیو جلد مہمانی

ہور وڈے مہمان سنیندے ایہہ آئے کہ آئے
کرو تیار مہمانی ترکھی جو لوڑے کوئی کھائے

اوس افریت اگے آ رکھے بادشاہانی کھانے
کلیئے اتے کباب سلونے پھلکے چاول دانے

ایہہ دھردے اوہ کھاندا جاندا سائت ڈھلّ نہ لائے
اک اک لقمے دا کر لاون پنج دمبے منہ پائے

ہڈی ماس نکھیڑے ناہیں سبھ کجھ کھاندا جاندا
کھا رہا جو خواہش آہی شکر بجا لیاندا

شاہے کیہا وزیراں تائیں ایہو لیکھا بھالو
سبھ مہمان اجیہے ہوسن گھوڑے اٹھ ہلالو

جاں افریت ہویا سی فارغ کھانا دانہ کھا کے
بھر بھر شیشے مدھ پیالے شاہے کول بہا کے ۔(8020)

جاں افریت آسودہ ہویا بادشاہے فرمایا
اس جائی دی دسّ حقیقت جس تھاؤں توں آیا

افریتے کجھ آکھ سنائی جو آہی اس جائی
شہزادے دا قدر بزرگی خاتر تے وڈیائی

عظمت شوکت شان ضلالت شاہپالے دے قدروں
حسن بدیع-جمال پری دا روشن سورج بدروں

فوج دسی شاہپال شاہے دی جو جنگے دے کم دی
رونق خوبی روپ لطافت دسی باغ-ارم دی

جیوں جیوں سی اوہ گلاں کردا اسدے شان مکانوں
عاصم شاہ نوں لوں لوں خوشیاں ہوون اس بیانوں

باغوباغ ہووے دل کھلے سبھ مجلس دے سن کے
صیف-ملوکے ناطہ کیتا اچی جائی چن کے

شاہے حکم دتا عمراواں سن گلاں دل لاؤ
ایسی شوکت شان موافک فرش فراخ وچھاؤ

شاہپالے دے شان برابر کد اسیں ہو سکدے
پر کوئی ڈول بناؤ ایسی ہون تئجب تکدے

حکم ہویا پھراشاں تائیں سچے فرش وچھائے
کوہاں وچ امبیر عطر دے جا چھنکار کرائے

اتنے اٹھ حلال کرائے دمبے بکرے گائیں
ہر ہر طرف لہو دے نالے ونجھ پئے دریائیں ۔(8030)

اتنے خون نہیں لکھ سکدی قلم ہراسے ماری
کاغذ اتے جائ نہ رہندی ملن جاندی ساری

ترے دہاڑے پچھوں پہتا لشکر باغ-ارم دا
جائ سلام کیتا رل سبھنا عاصم ثانی جم دا

عاصم اگے عرض کیتو نے بعد اداب پچانوں
شاہپالے تے صیف-ملوکے کہی سلام تسانوں

جھلّ سلام ہویا خوش عاصم کردا شکر الٰہی
جیوندیاں ربّ خبر پچائی جان لباں پر آئی

لشکر باغ-ارم دا سارا حکم حضوروں پا کے
تھاں-ب-تھاں مقامی ہوئے بیٹھے صفاں بنا کے

شاید نوں گلّ لا لا رویا عاصم شاہ دکھیارا
سینے نالوں لاہ نہ سکدا جانی وانگ پیارا

شاید مڑ مڑ قدمیں ڈگے درداں بھریا کوکے
عاصم شاہ تکیندا اس ولّ وانگر صیف-ملوکے

شاید دے سر منہ سینے تے شاہ عاصم ہتھ پھیرے
کچھڑ وچوں مول نہ کڈھے سڑیا نال ہسیڑے

شاید ادھکا ہو ہو جاوے پھڑ پھڑ قدم چمیندا
نال پیار دیئ سر صدقے سر توں ہتھ گھمیندا

اوڑک خاصاں عرض گزاری شاہ جی کرو سہارا
روون دے دن کھڑے ربے نے ہویا فضل نیارا ۔(8040)

شاید نوں فرماؤ رخصت مائی بابل تائیں
مل کے ٹھنڈ کلیجے پاوے دیون تساں دوائیں

پھر شاید نوں ہوئی ازازت ونجھ ملو گھر داراں
مائع پیو بھیناں بھائیاں تائیں ہور اشناواں یاراں

لے ازازت ہو سلامی شاید گھر نوں آیا
ماسی پھپھی مائیاں بھیناں سبھ ولّ سیس نوایا

دوئے پیر پیو دے پھڑ کے ملدا اپر متھے
بابل سینے لا کے رنا ورم دوہاں دے لتھے

صالح ابن ہمیدے تائیں ملیا پتّ پیارا
پڑھ شکرانے ونڈ خزانے ولّ ہویا دکھیارا

ماواں بھیناں سر منہ چنن پھپھیاں ہتھ گھماون
جیوں دیوے پر ڈھہن پتنگے تویں بھجّ بھجّ آون

خیش قبیلہ سارا ملیا رو رو کے گلّ لگدے
سن سن یار اسنا محبتی آئے وہندے وگدے

گھر داراں نوں مل کے شاید نال پیو دے آیا
بیٹھا آن کچہری اندر شاہ ولّ سیس نوایا

طرف مہماناں نظر گزاری شاہنشاہ مصر دے
کیتا حکم مہمانی آوے کھاون لوک سفر دے

مٹھے شربت آن پلائے اول ہر اک تائیں
پھیر رکاب طعام اجائب دستر خانے چائیں ۔(8050)

رنگارنگ طعام لیائے کھانے بادشاہانے
گوڈے ڈاہ ڈاہ رجّ کریندے راکش دیو مردانے

میوے مرغ کباب کھلائے باہر حد شماروں
خلعت ملی تماماں تائیں وکھو وکھ سرکاروں

تحفے تے نذرانے سارے جو بھیجے شاہپالے
عاصم اگے چا گزارن ہیسن جہنا حوالے

ہور بدیع-جمال پری دے تحفے تے سوغاتاں
محرم ہتھ پچائے اگے شہزادے دی ماتاں

قوت خوشی ہوئی سی ایسی عشرت اتے جمئیئت
عاصم شاہ تے بیگم تائیں لشکر شہری رعیت

ہر اک دے دل ایس قدر سی خشوکتی خوش حالی
جیوں تن مردے اندر آوے جان جوانی والی

شاہ عاصم نے مصر شہر وچ خوشیوں عید بنائی
جتنی عمر غماں وچ گزری اتنی وری مکائی

ملک شہر وچ پھیر ڈھنڈورے سدے خاصی عامی
دولت دے در کھولھ دتو نے لین انعام انعامی

لشکریاں نوں طلباں ملیاں کنگن کنٹھے بالے
ہوئے معاف رعیت اتوں بہت مدت دے حالے

حافظ عالم زاہد متکی گوشے گیراں تائیں
بہت انعام جاگیراں دتیاں سارے کرن دوائیں ۔(8060)

ہور غریب یتیم مسافر جو سن وچ زمیناں
دولت بخش تونگر کیتو سو مائزوراں مسکیناں

بندی سبھ خلاص کرائے بن چٹی نذرانے
دے سروپا گھراں نوں گھلے پڑھن لگے شکرانے

صد عمرہ وزیر تمامی راجے رائے حضوری
قدر-ب-کدری منصب دتے حاجت کیتی پوری

صالح نوں تشریفاں دتیاں بہتا شان ودھایا
کرو تیار سفر دا ساماں کر تاکید بتایا

تخت صندوق بنائِ وڈے ڈیرے مٹن سکھالے
تنبو ستر تکڑے ہوون حرماں کارن نالے

ملیا حکم وزیراں تائیں اوہ لگے اس کم نوں
شاہے آپوں جشن منایا دور کریندا غم نوں

سرخ شراب پرانی آندی بھر بھر مٹّ کلالاں
سارنگیاں قانون ملائے مدھم طنبور قوالاں

تائفیاں نے مجلس ملی راس کھلی کر سفاں
طبلے خنجری رنگ بنایا دل-رباواں دفاں

مرلی تے الغوزے وجے بینسریاں شرنائیں
ڈھولک دیئ جواب برابر لے لے خوب ہوائیں

ماراں دین ناخون ہزاراں چارج تاراں جوڑن
سارنگیاں نوں ملن سزائیں پھڑ پھڑ کنّ مروڑن ۔(8070)

سن کے بول سراں دے سندے بندے ہون اڈندے
کمانچی مردنگ بناون رنگ اجائب چندے

بولن غم دے بینت چکارے ماراں کھان دو تارے
کھولھ کتاب رباب خوشی دی ربّ ربّ ذکر چتارے

پہن پچریاں پریاں جیہیاں کنجریاں پڑ ملے
نغمے ناچ اٹھاون گاون تال مریندے ہلے

بھیروں جنگلی سارنگ بروے توڑ کلاونت گھڑدے
'یا ربّ' دے آوازے کڈھن سات سراں تھیں پڑھدے

پین شراب سراں شدھ ہوون گاون دھرپد اچے
ساقی سوہنے پھرن چوپھیرے بھرن پیالے سچے

عاصم شاہ خوشی وچ بیٹھا ہور امیر حضوری
وقت آیا نزدیک ملن دا ربّ کھڑے غم دوری

گئی خزاں بہاراں آئیاں ہوئے چین ہزاراں
اچوی گئی تروٹک والی لدھے خم خماراں

عاصم شاہ رہا وچ عیشاں دے کے حکم وزیراں
سبھ اسباب بنائے اوہناں کر کرکے تدبیراں

چنن چیر بنائے تختے صندل عود کماری
مشک جہناں دی کوہاں اندر خوب ہوا کھلاری

سدّ کاریگر ہور کمانگر پکا تخت بنایا
دو کوہ لما دو کوہ چوڑا چھتر کڈھ سہایا ۔(8080)

سونے چاندی دے پھلّ لگے موتی جڑے قطاراں
اک پاسے کر حجرے چوبی دتیاں گرد دیواراں

حرماں کارن سطر بنائے خوب مزین کر کے
جائیاں ہور بنائیاں سبھو جو درکار سفر دے

تخت اتے پھر مال چڑھائے جو جو آہے کھڑنے
گھوڑے تیز سواری لایق جو سن کوتل پھڑنے

ہاتھی بھارے وانگ پہاڑاں کجھ چٹے کجھ کالے
کجھ جنگی مستانے خونی کجھ اسواری والے

خچر اٹھ قطاراں بھریاں انت نہ بیلاں گانواں
چیتے سگ شکاری نالے پاڑھے ہرن ارانواں

کیمتدار پوشاکاں پائیاں پشمینے دوشالے
پوشتینا تے ہور سفیدے چھیٹاں دے پرکالے

باراں روز گزشتہ ہوئے نت نویں مہمانی
اٹھے چتّ تحمل بھجے صبر گیا ٹٹّ جانی

سائت نیک مہورت تکّ کے دن تاریخ بھلیری
عاصم چھوڑ مصر نوں ٹریا آس خدایا تیری

اول حرم تخت پر چاڑھے ستریں داخل کیتے
چھوکریاں تے لونڈے سوہنے چن چن کے سنگ لیتے

صالح دے بھی حرم تمامی چاڑھ لئے وچ سطراں
بھر بھر مشقاں مشکاں پائیاں مثل گلاباں عطراں ۔(8090)

جو جو چیز لڑیندی آہی کارن کاج ویاہے
تحفے ہور سوغاتاں میوے پائے عاصم شاہے

شادی دے اسباب چڑھائے باہر انت شماروں
کئی باجے تے کئی تماسے آتشبازی داروں

بہت انعام دتے اس تائیں خبر اول جس آندی
سروپاواں دے تھان جڑاؤ موتی سونا چاندی

دیواں پریاں تھیں پچھ لئیاں اول کر تزویزاں
شارستان سنہری اندر جو کمیا بہہ چیزاں

اوہ بھی تخت اتے پا لئیاں ہوئے تیار سفر نوں
بنیا میل سہاوا چلے کڑماں دے گھر در نوں

بیگم سنے روانہ ہویا عاصم شاہ بہادر
صالح شاید ہور تمامی میر وزیر اکابر

باغ-ارم ولّ ہوئی تیاری کر سارے سمیانے
ہور متعہ حسابوں باہر سونا چہل خزانے

دمبے گائیں بکرے ککڑ بھیڈو تے اٹھ گھوڑے
ہر منزل دے خرچے کارن نال لئے بیؤڑے

مصری ہندی تیغاں تحفے ہور کئی ہتھیاراں
لالوں تے یاکوتوں ڈبے بھرے مانند امباراں

مروارید عقیق زمرد بھرے صندوق فیروزے
سے سنگ-پارے قیمت والے گوہر شب افروزے ۔(8100)

مانک موتی ہیرے چاندی جوہر پنے گلیاں
گنتر منتر وچ نہ آون سن سن ہوشاں بھلیاں

ہر ہر قسم متااں کھڑدے جو ورتن انساناں
پنکھی خوب آوازاں والے جو جو وچ حیواناں

حرماں سنے تخت پر چڑھ کے ہویا شاہ روانہ
صالح شاید نال چڑھے سن کر سمیان شہانہ

تخت اتے چڑھ عاصم کہندا آہو-خاتف تائیں
اسیں ارم ولّ راہی ہوئے چھوڑ مصر گھر جائیں

خبر نہیں کی ہندا اگے متے قبول نہ پئیے
نال حقارت ویکھن اگلے جاں دکھلائی دئیے

زینت زیب اساڈا سارا بھٹھّ پیا اس ویلے
جدوں پسند نہ آئے شاہاں کون اساں پھر میلے

جے سو اساں تگادے کیتے پئے قبول نہ اگے
باجھ قبول محمد بخشا بھاہ سواباں لگے

کھوٹے نقد اساڈے تکّ کے موڑ مونہیں پر مارن
نہ ادھر نہ ادھر جوگے پھر کریئے کی کارن

پرط جواب دتا افریتے پاک جہناں دی بازی
کیا صوفی کیا مست دیوانے اندر باہر نمازی

ہر جائی منظوری جس نے ترک گھراں دی سازی
راہ پئے رکھ چاہ محمد بہتی بیئندازی ۔(8110)

پندھ پیوں توں چھڈّ جنجالاں چارے پلے چھنڈے
رات ہنیری نہ ڈر راہوں ہونجھ اول ککھّ کنڈے

آہو-خاتف دیواں تائیں نال اشارت کہندا
چاؤ تخت ہوائی اڈو کی کم باقی رہندا

تخت اتے چڑھ بیٹھا ڈیرہ جھنڈے رنگ رنگاں دے
شلک ہوئی اک پلک نہ لگا چلے سنگ سنگاں دے

سراندیپ شہر دا والی چڑھیا نال نشاناں
نالے ہاشم قلزم والا دیواں سنے جواناں

کر کے ساجے وجے واجے جنج چڑھے رائے راجے
دھم پئی کوہ قافاں اندر کون کوئی مہاراجے

ڈھول نکارے دھونسے وجے شتری تے کرنائیں
تریاں ترم تمبوراں چائی کوک اسماناں تائیں

تخت اٹھا لیا افریتاں چلے باغ-ارم نوں
با-آرام ہوئے سبھ مصری رخصت کیتا غم نوں

سراندیپ نگر دا والی ہاشم عاصم مصری
تریوے شاہ خوشی کر بیٹھے رنج غماں دی وسری

تخت شہانے اپر رل کے بیٹھے نال اتفاکے
اک دوئے دی خاتر کردے وانگ عاشق مشتاکے

بھر بھر پین پیالے نشیوں کھان کباب نروئے
کنجر بھگتی تے ربابی مجرے کرن کھلوئی ۔(8120)

خوشیاں وچ ہووے متوارے نشیوں راگوں رنگوں
ڈیرہ دیو اٹھائی جاون باجھوں دیر درنگوں

منزل منزل تردے آئے موجاں نال مراداں
شاہپالے دی حد وچ پہتے نظر پئیاں بنیاداں

باغ-ارم وچ پہتا ڈیرہ خبر ہوئی شاہپالے
سنے امیراں باہر آیا کارن استکبالے

جنا دیواں پریاں تائیں ملیا حکم جنابی
کر سولاں شنگار تمامی حاضر ہون شتابی

عاصم شاہ مصر دا آیا استقبال کچیوے
جاہ جلو اساڈا تکے تاں اوہ دونا تھیوے

شہزادے نوں خبر پچائی بابل تیرا آیا
بن تن کے توں ملنا اگوں ویکھے عزت پایا

پریاں بنت بنا بنائی زیور پہن پوشاکاں
چمکو چمک کریندے جسے کھریاں سیم سلاکاں

اکھ پٹن تاں لکھ جیاں نوں مارن نال نظارے
جت ولّ نظر کچیوے دسن بجلی دے چمکارے

لشکریاں نے بردی لائی پریاں زیور گہنہ
ہاتھی گھوڑے اٹھ شنگارے سادہ کسے نہ رہنا

آپو اپنی زینت کر کے ہر اک شخص سہایا
نال لئی شاہپال بہادر میلے کارن آیا ۔(8130)

تحفے تے نذرانے آندے باہر حد شماروں
جوڑے گھوڑے جنس نفیساں میوے ودھ امباروں

آ ملیا شاہپال بہادر عاصم شاہ مصر نوں
بھائیاں ہار ملے گل لگّ کے خوشی ہوئی ہر ہر نوں

اک دوجے دے سر توں سٹے موتی لئل جواہر
کیتی خوشی ملن دی بہتی انت شماروں باہر

ادب سلاموں فارغ ہوئے پچھدے خیری سکھاں
تکدے تکدے رجن ناہیں اک دوجے دے مکھاں

دوئے کڑم جدوں رل بیٹھے شگن دتے شاہپالے
عاصم شاہ ولّ نیواں ہو کے کر کر عذر دسالے

رنجا قدم مبارک ہوئے گھر میرے ٹر آئے
ایہہ احسان نہ مکدا حضرت بخشو ربّ کرائے

شکر ربے دا ایہہ گھر میرے اگے سان ہنیرے
روشن ہوئے جاں ہن آئے قدم مبارک تیرے

عاصم شاہ خوشامد کر کے کہندا اے شاہپالا
تدھ چاڑھی وڈیائی میں پر کیتا ایڈ کشالا

ایہہ احسان مروت تیرا جاندا نہیں مکایا
گیا گواتا بیٹا میرا مڑ کے تساں ملایا

سو سو شکر خداوند تائیں ایس ملک میں آیا
شابش لکھ تسانوں جس نے ہمت کر منگوایا ۔(8140)

ساری عمر نہ مکسی میں تھیں ایہہ تیری وڈیائی
جیسی تدھ میرے سنگ کیتی ایسی کرے نہ کائی

ڈٹھے بھالے بن تدھ مینوں منیا وانگو ویراں
اجر دیئی ربّ صاحب جس نے شاد کیتا دلگیراں

دوئے شاہ کریندے باتاں نال اتفاق رسائی
اساں تساں گھر اکو ہویا جانوں نہیں دو جائی

ایہو گلاں کردے آئے ویکھن راہ سجن دا
صیف-ملوک شتابی آوے ہویا وقت ملن دا

سرو-بانو تے مہر-افروزے کھڑیا نال شاہزادہ
خدمتگار غلام چوپھیرے فوج عمرہ زیادہ

اگے پچھے سندر پریاں جوبن جھلمل کردا
سورج ہار مریندا رسماں سچا بانا زردا

چھوکریاں تے گولے سوہنے چودیں دے چن سارے
پھرے اڈار اڈار قطاراں اک تھیں اک شنگارے

کوتل گھوڑے نظراں کارن جو آندے شہزادے
ڈر ڈر پیر زمیں تے رکھن فیلاں کرن پیادے

لشکر نال شہزادے اندر سندر صورتَ پریاں
سالڑیاں سنگ سوہلے گھوڑی گاون ٹھنڈھیاں ٹھریاں

چاندی ہار اماری چٹی چنن چیر بنائی
سونے موتی نال جڑاؤ نقشاں خوب سہائی ۔(8150)

اس اندر شاہزادہ بیٹھا نال نقیب پکاراں
آیا ملن پیو دی خاتر نہ کجھ حد شنگاراں

بابل عزت میری ویکھے بہت ہووس خوش حالی
جاں ملے تاں بھلے اس نوں پیڑ وچھوڑے والی

کراں فراں نال شاہزادہ شوکت شان سوایا
عاصم شاہ تے صالح تائیں دوروں نزرینں آیا

مشتاقاں نوں صبر نہ رہا اٹھ ٹرے اس طرفے
ویکھ شاہزادہ ہویا پیادہ پڑھ ادبے دے ہرفے

صیف-ملوک پیو نوں ملیا پیر چمیندا پھڑکے
دھوون ہوئے قدم مبارک ہنجھو پانی جھڑکے

بابل نے پھڑ سینے لایا ہنجھو بھر بھر رنے
سچے ربّ ملائے مڑکے سجن چریں وچھنے

ٹھنڈ کلیجے نور اکھیں وچ جند پئی وچ دیہی
ملیاں یاد نہ رہیوسُ مولے رنج جدائی صحیح

جت ولّ ویکھے باغ بہاراں ہویا چین ہزاراں
لگا انگ خلیل ولی دا چخوں ہئیاں گلزاراں

اسمٰعیل دتی قربانی ثابت نزرینں آیا
یاکوبے نوں یوسف ملیا غم تے علم بھلایا

کاری زخم برابر ہوئے داغ نہ رہا باقی
مل مل ہک ہویا ہک جسا لاہے برم فراکی ۔(8160)

جامے وچ نہ میون جانی ترٹ گئیاں سبھ تنیاں
درد خوشی رتّ پانی رلیاں جھڑیاں ہنجھو گھنیاں

دوزخ جنت نزرینں آیا کھل گئے سبھ پڑدے
لگی لو محمد بخشا تیکر لیہندے چڑھدے

پھیر شاہزادہ ستریں آیا ازن پیو تھیں لے کے
درد ستائی مائی تائیں ملیا پیریں پے کے

ہتھ گھمائے سینے لائے کر کر گریازاری
سر پیراں تکّ چمّ نہ رجدی ماں وچھوڑے ماری

لکھ لکھ شکر الحمد چتارے ٹھنڈ پئی وچ چھاتی
صدقے صدقے ہو ہو جاوے لدھی جان کھڑاتی

سے سر صدقے سر توں سٹے جسے ساس سمبھالے
سڑی کھجور ہوئی مڑ تازی ساون ہتھ دسالے

بچے دا سر جھولی دھرکے سر منہ متھا چمے
والوں وال نکھیڑے ہرسوں مڑ مڑ چاوے گھمے

پندراں برساں پچھوں ملیا بیٹا بابل مائی
سینے سڑے فراکوں آہے رحمت ربّ وسائی

گھن ازازت مائی کولوں پھیر آیا دربارے
صالح ابن ہمیدے تائیں ملیا نال پیارے

ہور امیر وزیر شہزادے راجے رائے سپاہی
ملے شہزادے نال تمامی جیوں کر ترشنا آہی ۔(8170)

شاید صالح تے شاہزادہ شاہ عاصم رل بیٹھے
سرکردے عمرہ حضوری جائ اپنی ملّ بیٹھے

بیٹے تھیں شاہ عاصم پچھدا بچہ دس وہانی
صیف-ملوک سناون لگا ساری درد کہانی

شاہ شاہپال سیانپ کیتی اسیں ایتھوں اٹھ جائیے
مہمانا دے ڈیرے کارن جائیں خوب بنائیے

بہت مدت دے وچھڑے ہوئے اج ملے ایہہ سکے
گلاں کردے نہ شرماون ہون آسودے تھکے

اس ویلے اغیاراں وانگو اسیں ہووانگے دسدے
ہوراں کنّ اٹھایا لوڑے ملن پیارے جسدے

اٹھ شاہپال گیا گھر اپنے کرن تیار مہمانی
صیف-ملوک حقیقت پھولی جیوں گزری زندگانی

سن عاصم تے صالح تائیں اگّ لگی ہر والوں
ڈھائیں دے دے رون پیارے ہون بیہالے ہالوں

جیوں جیوں سنن قضیے اس دے تؤں تؤں کردے زاری
صیف-ملوک حکایت اپنی آکھ سنائی ساری

رات پئی اس قصے اندر اجے تمام نہ ہویا
مکھ پر کالے کیس کھلارے شاہ مشرک دا سویا

لے کے فوج امیر چنگیرا چن مبارک چڑھیا
با آرام ہوئی سبھ خلقت ہر کوئی اندر وڑیا ۔(8180)

شاہپالے دے گھر دی بیگم شاہ-پری دی مائی
حسن جمال آہا اس ناواں دس کسے ہن پائی

پریاں نال اڈاراں آئیاں شاہ-پری دی ماتا
شہزادے دی مائی کارن تحفے لے سوغاتاں

اس بیگم نوں خبراں ہوئیاں اوہ بھی باہر آئی
آن دوہاں دا میلہ ہویا نال پیار صفائی

سر چمے گل لگیاں دوئے بیٹھ ونڈاون دکھاں
بہں بہں کہن گھمائی صدقے پچھن خیریں سکھاں

حسن جمال کہے میں گھولی جس راہ بیگم آئی
گھر ساڈے تشریف لیاندی بہت کیتی وڈیائی

ہک ہک قدم تیرے دا میں تھیں ہک نہ مکدا سارا
کیتا تساں اساڈا بھینے قدر مراتب بھارا

طوبہ طوبہ کہندی اگوں شہزادے دی مائی
ہتھوں تساں زیادہ کیتی ساڈے تے وڈیائی

ربّ اندوہ اساڈا کھڑیا دتیؤسُ فتح تسانوں
گیا گماتا خیریں ملیا بیٹا پھیر اسانوں

درد وچھوڑے تھیں چھڑکایا تساں اسانوں پھڑ کے
دے ناطہ احسان کیتو ای حد شماروں چڑھ کے

بیٹی تیری اندر آہی جان میرے دلبند دی
ساڈی جند ہیاتی باقی اس مٹھے فرزند دی ۔(8190)

گلاں کتھاں کر کے دوہاں الفت تے وڈیائی
حسن جمال اوتھوں ہو رخصت پھیر گھراں ولّ آئی

ربّ بچایا بچہ میرا مہر تساں دل پائی
گیا تساڈے پاروں بھینے ساڈا درد جدائی

شاہپالے دے نوکر چاکر بھائی تے سرکردے
شاہ عاصم ولّ ہوئے سلامی سر نوں نیواں کردے

شاہ مصر دے سبھنا تائیں دے شابش وڈیائی
مرہبا پکارے اگوں جیوو میرے بھائی

شوکت شان شماروں باہر ہویا شاہ مصر دے
سبھ سلطان اس دی تابء حکموں عذر نہ کردے

باغ-ارم وچ آیا عاصم نال اقبال سوائے
شاہ دیواں تے آدمیاں دے ہو کے نال لیائے

آن اگے کی تکدا عاصم ترے کوہ پینڈے تائیں
اک اٹّ سونا تے اک چاندی فرش پکا ہر جائیں

عاصم شاہ مصر دا نالے ہور اکابر سارے
شاہپالے دا پایا تکّ کے ہوئے حیران بیچارے

عاصم شاہ دلیلاں کردا میں بھی شاہ کہاواں
اس جیہی اک جا نہ بندی جے سبھ دولت لاواں

ایہہ فوجاں ایہہ بھانڈے اسدے ایسے باغ بنائیں
ایہہ سڑکاں ایہہ محل سنہری رنگ برنگی جائیں ۔(8200)

اس دے شان برابر ہرگز قدر نہیں کجھ میرا
پھیر میری اس عزت کیتی فضل خدایا تیرا

شاہ عاصم دے لائے لگے جیوں جیوں اگے جاندے
اک تھیں اک مکان چڑھندا ویکھ پئے شرماندے

شان قدر شاہپال شاہے دا ویکھ تئزب ہوئے
عقل فکر بھلّ گیا تمامی مورت ہار کھلوئی

زریں شارستان ڈٹھو نے شہر زمین سنہری
چھجیاں اتے لئل چمکدے جیوں کر دہوں دوپیہری

جتھے تخت کچہری آہی جاں پھر اوتھے آئے
نظر پیو نے تخت شہانہ گلّ نہ کیتی جائے

نہ سنیا نہ ڈٹھا اگے خابے نظر نہ آیا
ستّ کرسی وچ عاصم ہوراں ایسا تخت نہ پایا

اگے پچھے چنن تختے سونے تخت بنائے
گوہر شب افروز چوپھیرے بنھ قطاراں لائے

آتشین جواہر لالوں نور چوپھیرے برسن
مروارید زمرد لگے تے یاقوت احمر سن

ہور آہے سنگ پارے ایسے مل جنہاں دے بھارے
ہرگز اکھ نہ ہندی ساہویں ات ولّ تکن ہارے

سارا تخت جڑاؤ ایویں روشن کرے ہنیرے
کرسی موہرے قدر-ب-کدری چوکی فرش چوپھیرے ۔(8210)

تخت اتے شاہپال نہ بیٹھا عاصم قان بہا کے
آپ برابر اس دے بیٹھا کرسی کول ڈہا کے

سراندیپ شہر دا والی نالے ہور شہزادے
تاج ملوک اتے شاہ ہاشم میر وزیر زیادے

قدر بکدری جائیں ملیاں کرسی موہڑے چوکی
سچے فرش اتے ہو بیٹھے ہور تمامی لوکی

صیف-ملوک شاہزادہ نالے پریاں ہور جواناں
جائی-ب-جائی بیٹھے سارے مجلس بھری دیواناں

راوی کہندا شاہپالے دی مجلس سوبھی ایسی
نبی سلیماں دی سی لگدی کدے کدے اس جیسی

روٹی وقت ہویا جس ویلے آئے دسترخانے
چہل ہزار رکاب جڑاؤ موتی لئل یگانے

چہل ہزار رکاب سنہری کجھ چاندی دے آہے
قدر-ب-قدر تماماں اگے آن غلاماں لاہے

ہر رکاب اتے اک دمبا خوب طرحاں دے پکے
سبھ مجلس وچ ورتے کھانے جیہے کوئی کھا سکے

جدوں تواموں فارغ ہوئے سارے لوک مصر دے
تحفے ہدیئے جو کجھ آندے رکھے وچ نظر دے

شاہ شاہپال بہادر اگے رکھ دتیاں سبھ چیزاں
تکّ شاہپال لگا فرماون ہسّ کے وانگ عزیزاں ۔(8220)

ہے شاہا سبھ تحفے ہدیئے خدمت تے نذرانے
صیف-ملوک تساڈے بیٹے بہت اگے گزرانے

سبھو ہک مکائے اس نے اپنے نالے تیرے
راحتَ جان پیو دی ہوندے جو فرزند بھلیرے

اس گھر اندر جو کجھ چیزاں سبھو دولت تیری
کیتی اگے خدمت میری صیف-ملوک بتیری

ساڈے پچھے صیف-ملوکے جو کجھ بھوگن بھوگے
دولت دنیاں دی سبھ دئیے نہیں مکاون جوگے

الکسا دس روز گزارے ایس طرحاں سلطاناں
مجلس لاون کھانے کھاون خدمت ہوئی مہماناں

سائت نیک ستارہ تکّ کے اک دن مجلس لائی
میر وزیر اکابر بیٹھے ٹبر ساک اشنائی

رملی لوک نجومی سدے پاندھے پنڈت جوسی
مجلس اندر آ کے بیٹھے ملاں قاضی جو سی

شاہپالے فرمایا دسو واچ حساب حسابی
ہوئی جوان میرے گھر بیٹی دیاں ویاہ شتابی

سبھنا نال حساب عقل دے ساہ دوہاں دے جوڑے
چا اک روز مقرر کیتا رہے دہاڑے تھوڑے

باغ-ارم وچ لتھا عاصم کر اپنے سمیانے
پتر دا اس کاج رچایا دھر دتے شدیانے ۔(8230)

سراندیپ شہر دا والی لشکر سنے زیادہ
بھائی اس دا واست والا تاج ملوک شاہزادہ

ایہہ بھی باغ-ارم وچ لتھے بن عاصم دے سنگی
سکیاں بھائیاں وانگر ورتن سبھنا دے دل چنگی

آون پریاں گاون سوہلے جمع ہوئی ترلوکی
نویں نویں ہر واری ہندی کنجریاں دی چوکی

ملکاں اندر چانن لگدا چلدی آتش بازی
رستم دست نشانے مارن کر کر تیر اندازی

شر شر کر شرنائیں شوکن جان اسماناں تائیں
چادر چرخی دے پٹاکے بلن انار ہوائیں

کرن آوازے بیئندازے گولے گھتّ غباری
شارستان پرستاں اندر کمبی خلقت ساری

سنجھ سباہیں وجن واجے ملکیں جان گھروڑاں
ہر میدان قواعد ہندی امبر تائیں دھوڑاں

ہر ہر جائی ہون تماشے دین شہزادے ویلاں
دولت دے دریا اچھلے ہوئیاں ریلاں پیلاں

شارستان اندر شاہپالے کاج دھیو دا چایا
ہر چیزے دا سنچا کیتا دولت گنج اڈایا

چاول کنک کروڑ مناں دے انت نہ جاندا پایا
مصری کھنڈ انبار بھرائے سودا جمع کرایا ۔(8240)

جو گلّ گنتر وچ نہ آوے کاہنوں قلم گھسانی
مدت ہوئی محمد بخشا چھوٹی دس کہانی

جے لکھ ہوون لکھن والے تاں لکھن ایہہ لیکھے
بادشاہاں دے کاج وڈیرے سبھ جانے جو ویکھے

جے میں لکھ کراں چترائی نال شمار عقل دے
اوس ویاہے دے کجھ نیڑے پھیر حساب نہ رلدے

درزی موچی کام بہائے جوڑا جامہ سیتا
ہویا حکم بناؤ دیگاں ہر قصبی افریتا

پتھر اکر کے افریتاں دیگاں بہت بنائیاں
اک اک دیگ وڈیری ہوجوں پین جنہاں سے پائیاں

دمبا پنج ہزار جنہاں وچ جاندا پکّ سکھالا
ایسی ایسی دیگ بنائی سخت دیاں دا چالا

پریاں جنّ جتھے تکّ آہے راکش دیو لوکائی
بادشاہاں دی شادی اتے بھجّ پہتا ہر کائی

شارستان پرستاں آہا ملک فراخ وڈیرا
پر اوہ سارا ملن ہویا ڈیرے اپر ڈیرہ

ہاتھی گھوڑے اٹھ قطاراں انت نہ رہا کوئی
خلقت روز قیامت والی آن اکٹھی ہوئی

منشی کانونگو مسدی سے کاغذ کر ہٹے
گنتر وچ نہ آئے ڈیرے پھر پھر تھکّ ترٹے ۔(8250)

خلقت دا کجھ گانج نہ ہندا کاہنوں پئیاں پکاراں
روٹی دا کر آہر شتابی بھکھ پکی ہن یاراں

دمبا پنج ہزار کہایا خاص کباباں تائیں
اوٹھ بھی ستّ ہزار ہلالے ایسے لیکھے گائیں

کونجاں مور آہا لکھ کٹھا پنکھی ہور وڈیرے
ککڑ ککڑ انت نہ کائی تتر کھگ بٹیرے

سبھ انازاں وچ پکائے خرچ ہویا اک دن دا
اگے ایسا کاج نہ ہویا نہ آدم نہ جنّ دا

پریاں دیو گواہی دیندے مہتر آدم توڑی
ایسی شادی کسے نہ کیتی جس کیتی اس تھوڑی

ایسے ثانی ہان برابر کدھرے کڑم نہ ڈھکے
دیوَ دانوَ کوہ قافاں والے پاس جنہاں دے جھکے

شاہ عاصم بھی شاہ شاہاں دا وارث تخت سکندر
سی شاہپال سلیماں جائی اک تھیں اک اجاگر

ستّ ستّ شاہیاں دے سن کٹھے دوہاں کول خزانے
تحفے ہور اجائب بہتے پچھلے بادشاہانے

اس گھر اکو بیٹی آہی اس گھر اکو بیٹا
زور زور دا خرچ کیتو نے سارا تانا پیٹا

ادھر سی شاہپال بہادر خرچ کریندا کھلا
ادھر عاصم شاہ مصر دا بدل وانگو ڈلھا ۔(8260)

باغ-ارم وچ شور مچائیوسُ خرچ خوشی دا کردا
کنجر بھگتی تے اربابی انت نہ بازی گر دا

گھوڑے جوڑے دان کریندا کھڑے جہان خیرائت
دھنّ دھن عاصم سخی بہادر دھمیاں وچ ولایت

خرچ کرن تھیں سنگے ناہیں دان دیئ بن منگے
منگت لوک محمد بخشا دولت دے رنگ رنگے

اک دوجے تھینے شاہ شاہاں توں شابش کھٹی لوڑن
ثانی ہار سہار نہ کردے سنگل سار تروڑن

شاہپالے گھر میل منڈل سی پریاں دیو کروڑاں
کھیڈن پریاں ہون تماشے کی کجھ لکھاں جوڑاں

ادھر عاصم شاہ چلا ئے جانوراں پر کوہی
دمبیاں بکریاں دی ونڈے روز قیامت اوہی

چلے وگ لہو دے نالے اتنے اٹھ ہلالے
میلوں باہر خیرائت کر کے نت پکا کھوالے

نرم کباب پلاؤ سلونے پھلکے تے پھالودے
حلوہ لچی اتے جلیبی برفی لگے تودے

مٹھیائیاں دا انت نہ کوئی کھانے رنگ برنگی
کئی انبار خلاص کریندے رسد لگے ہر ڈنگی

چالی روز ایہہ خرچ اٹھایا میل رہا سبھ بنیاں
ایڈا کاج شاہپالے کیتا دھن مائی جس جنیاں ۔(8270)

شدھ ستارہ چمکن ہارا گھڑی مبارک تکی
نیک دہاڑے جس دم آئے سائت امدی زکی

مائی باپ مبارک جھلی خوشیاں رہا نہ بناں
بسملا بسملا پڑھ کے کھارے چڑھیا بناں

سوہلے گاون ہتھ گھماون رل کے پریاں کڑیاں
صیف-ملوکے قان گھڑولی بھر مڑیاں گھر مڑیاں

پانی آیا گرم کرایا چوکی دھری کنارے
عود جلایا دھوپ دھکھایا مشک چوپھیر کھلارے

نائی تیل لگائے سر تے خوب اتار اتارے
لاہ پشاکی تے مل وٹنا جیؤ بنیاں چڑھ کھارے

لئل ماؤ دا چوکی بیٹھا چوکی کھلی چوپھیرے
رل مل سئیاں کامن پاون سبھ تکن ولّ تیرے

مل مل نہایا وضو کرایا وٹنا تیل ملایا
کر بسملا تے پڑھ کلمہ پانی انگ لگایا

میل ہوئِ تاں لاہے وٹنا دیئ پھلیل صفائی
جنہاں میل نہ لگن دتی کہو کی لاہسی نائی

تیل چوایا دہیں لگایا پنڈے وٹنا ملیا
نہایا دھویا لاڑا ہویا ساہرڑے گھر چلیا

پانی پا ملایا پنڈا شرطاں کر کر نھایا
کھارے اتوں لاہن کارن باپ سرے پر آیا ۔(8280)

تھر تھر کمبے چایا جھمبے بیٹھا سیس نوایا
کھارے اتار پیو دے پاسوں جو منگیا سو پایا

جوڑا جامہ آن ٹکایا نائیاں پکڑ پہنایا
کیسریاں رنگ لایا لالا کیسریاں رنگ لایا

بن مہراج فرش پر بیٹھا زیور پہن شہانہ
دوست رل کے بنھدے بھائی سر سہرا ہتھ گانا

مالن گند لیائی سہرا سچی تندوں بن کے
سہرا نوساں دا میں آندا پھلّ اجائب چن کے

وناں وناں دا بنیا سہرا بنھ بنیاں بنھ بنیاں
ربّ دا دتا آیا شتابی جوبن روپاں گھنیاں

حوراں جھاتی پا پا ویکھن جلوا روپ ربانا
والوں والوں چوندا جوبن جس تن عشقَ سمانا

پریاں دیوَ دلبریاں ہوئے تکّ کے لاٹ حسن دی
وانگ پتنگاں ڈھہن نہ جھلن تابش سیم بدن دی

مکھ پر سہرا سونے تاراں سوہنے پھلّ پروتے
سچی چوری پھیرن سر تے دوست گرد کھلوتے

جوبن روپ گھٹاں بنھ آیا جھنڈ کڈھے چمکارے
نین سمند حسن دے ہوئے سرمہ لہراں مارے

کالی جھنڈ مئمبر اتے واہ گلناری چیرا
لئل جواہر جڑے کڑے سن بازوبند ہنسیرا ۔(8290)

نیویں نظر شاہزادہ بیٹھا ہو کے چپّ زبانوں
سر تے چھتر ظل الٰہی نور ورھے اسمانوں

لے تلوار ٹکائی اگے پھڑ قبضہ مردانہ
جو ویکھے سو دیئ مبارک واہ واہ شیر جواناں

ٹکیاں آن چنگیراں سچیاں ورتے جوڑے جامے
دفتریاں نے کاغذ کڈھے لکھدے جاندے نامے

بھجّ بھجّ پہتے صفاں قطاراں جمع ہوئے نندراڑو
بھر بھر بکّ جواہر سٹن میل لئے کر جھاڑو

اٹھ سوار ہویا پھر بناں جنج چڑھی بیؤڑی
بھیناں تے بھرجائیاں گاون جیؤ لالا چڑھ گھوڑی

روپ انوپ بنے پر آیا ویکھے خلق تمامی
وڈیاں اگے سیس نوایا رجّ رجّ لئے سلامی

جاں چڑھیا تاں واجے ساجی رلمل چڑھتل منگدے
دولت تے دستار دوشالے دان دتے رنگ رنگ دے

راضی ہوئے اٹھ کھلوئی بدھے لکّ تماماں
'نصر منِ اﷲ' آکھ شاہزادہ چڑھیا مار دماماں

آکھ 'توکلت علی اﷲ' پیر رکابے پائے
افسر تے سر-گشت غلاماں سر پر آن جھلائے

بھینوں واگ بنے دی پکڑی دین مبارک آئی
جو سر آیا سو اس دتا ویرے بھین منائی ۔(8300)

ماؤُ پاس گیا پھر بیٹا جا گھوڑی توں لتھا
پیر پھڑے سر اگے دھریا اس چمیا منہ متھا

ساہرڑے گھر تریا بیٹا دیندی ماں دوائیں
ربا آس مراد اساڈی خیریں سبھ وکھائیں

صیف-ملوک میرے گھر آوے گھن پری دا ڈولا
نال اقبال مصر وچ چلے گھتّ کے بالا بولا

مائی تھیں لے ازن شاہزادہ بیٹھا وچ اماری
چڑھی کھلوتی جنج سواری ساری بنی شنگاری

مائی دائی دین ودھائی خوشی ہوئی ہر کسے
گاون ہانو ہان محمد جنج چڑھیندی دسے

دھونسے دھونس آوازوں چاڑھی ڈھول نکارا گھریا
عاصم شاہ محمد بخشا پتّ ویاہن ٹریا

شتراں اپر شتری وجی ہاتھی اپر بھیراں
ناداں ناد 'الیئن' پڑھیا گجے وانگو شیراں

وجدے چلے دفاں بنائیاں دفاں تاشے ڈھولاں
چھنتوری تے مرلی آکھے اجے رج رج بولاں

ترماں تریاں کوک اٹھائی کٹ تمبوراں پائی
بینسریاں الغوزے بولے تان لئی شرنائی

چپے چپے چوکی ہندی کنجر نچن گاون
ہسن کھیڈن کرن تماشے سانگی سانگ بناون ۔(8310)

بنا باپ اکٹھے چلن دم دم حمد دھیاون
پیش نقیب پکاراں کردے بول کبتّ سناون

بھر بھر بکّ چوپھیرے سٹن مارن چھٹے زر دے
دیئ ویلاں کر خرچ خزانے پیر اگیرے دھردے

کئی کوہاں وچ ٹری سواری حدوں باہر پیادے
مصری سراندیپی سارے خلقت ہور زیادے

نیزہ بازی تیر اندازی پائی کھیڈ سواراں
چمکن توڑے چھیڑن گھوڑے سر پر دھر تلواراں

سماں دے کھڑکارے کڈھن ترکی کاوڑ چائے
گھوڑے دوڑ سوار کراندے ضرب زمیں نوں جائے

عاصم شاہ دی دیکھ سواری دیو پری بھؤ کھائے
کلغی توڑے تے ہتھیاراں چانن چمک لگائے

چپے چپے بلن مثالاں شمع بلن کافوری
شارستان اندر اوہ آئی رات مبارک نوری

ہون تماشے بے تہاشے رنگ برنگی بازی
راگوں رنگی انت نہ کائی رونق بیئندازی

ملک ولایت ساری اندر گہماں گہمی ہوندی
دھرتی بھاروں لرزا کھائے جتھے جنج کھلوندی

شوکت شان نکارے نوبت جھنڈیاں نال نشاناں
عاصم شاہ ویاہن ڈھکا انت نہ رہا داناں ۔(8320)

مزلو مزلی ٹردے آئے چھٹے دیندے زر دے
شارستان سنہری اندر پہتے کول شہر دے

لے لشکر شاہپال بہادر میلے کارن آیا
دیواں پریاں صفاں بنائیاں انت نہ جاندا پایا

دوہاں ولاں تھیں وجے واجے دفاں ڈھول نکارے
منہ جڑے سن دوہاں کندھاراں ہون لگے لشکارے

آدمیاں دی جنج تمامی ہو کھلی اک پاسے
پریاں دیو ہوئے اک طرفے لایا رنگ لباسے

دھر اسمانی گوگا پایا ترکاں دے ہنکاراں
مارن سنم اٹھاون دھرتی چبن نہرے ساراں

چال روالوں گام چلاون پوئیء چھوٹی ٹپن
چوکڑیاں وچ ہرناں تائیں ونجھ کنا تھیں نپن

نیزہ بازی کرن بہادر پٹّ پٹّ سٹن کلے
تیر انداز نشانے مارن چاڑھ کماناں چلے

مل لئے میدان سواراں مڑ مڑ کردے پھیرے
چاون واگاں اڈن ترکھے اک تھیں اک اچیرے

تولن سنم وجاون دھرتی گامچیاں بھنّ چلن
مارن سمب ہلان کنوتی سر اچا کر ہلن

آتشبازی بیئندازی لائی لوء جہانے
زور جننجے دا ہور کی آکھاں شور تیکر اسمانے ۔(8330)

شاہپالے نے نال لیاندی جنج اگوں جھلّ اگا
شاہزادہ مہراج محمد وڑن شہر وچ لگا

پہلی گلی ترننجن آیا ترے سے سٹھّ سہیلی
مل مل راہ-اگھڑائی منگن دے کے لنگھیں بیلی

گڑ دی جائی مصری دتی اس گھر کمی نہ آہی
مشکل کرے اسان محمد دولت شاہنشاہی

تدھ شاہزادہ نام دھرایا خرچ نہ دولت تھوڑی
اے شاہا! گڑ سستا وکدا لاکھ ٹکے اک روڑی

اک اک روڑی دے اسانوں تاں اس گلیوں لنگھیں
نہیں پلے تاں ترینہڑ کھاسیں ہیگا تاں کیوں سنگیں

شہزادے فرمایا اگوں کمی نہیں اج کائی
نال میرے چڑھ آیا بابل لاگ دیئ ہر جائی

اس تھاؤں پھر گئے اگیرے خاص شہر دے در تے
آ درباناں واگاں پھڑیاں حصہ ساڈا ورتے

درباناں تھیں سچے ہووے دے لعلاں دی جوڑی
صیف-ملوک شہر وچ وڑیا جا اترن دی لوڑی

اتری جنج لگائی مجلس بیٹھی نال امن دے
رتی گھن مراسن آئی نقش بنے ونّ ونّ دے

آیا شرم حیا شہزادے رتی جدوں بلائی
سبھ عمر دی کیتی کتری اکھیں اگے آئی ۔(8340)

رتی خسراں عملاں والا جس وچ رول نہ رتی
دسدی تند محمد بخشا موٹی نکی کتی

باپ مراسن ودیا کیتی دان رتی دے دے کے
پھیر چھنا دودھ بھریا آیا یاراں پیتا لے کے

سچا ٹکا ٹکایا اس وچ پرط گیا گھن لاگی
رل مل کڑیاں لوڑن آئیاں سکّ اندر دی جاگی

جننجے دی کر خدمتداری ڈیرے آن بہائی
شہزادے نوں ٹورن لگیاں بیٹھی عامَ لوکائی

کرکٹیاں دے ترننجن بن کے آئیاں پریاں جائیاں
سچیاں چھٹیاں اچیاں اچیاں سر پر آن جھلائیاں

''اسیں آئیاں اسیں آئیاں لالا'' گاون نال صفایاں
پریاں گاون بول سہاون موجاں ربّ وکھائیاں

ستے بنے کاہن جگاون آئیاں چامل چائیاں
تلیاں جھسن کھڑ کھڑ ہسن آکھن گھول گھمائیاں

اٹھ مرھاجا جاگ مرھاجا کس ویلے دیاں کھلیاں
کھلیاں کھلیاں رات وہائی آ دکھن لگیاں تلیاں

سالڑیاں لے آئیاں چوری تھالڑیاں ایہہ لاہیاں
کر بسملا کھا مرھاجا نالے ونڈ گراہیاں

ویکھو نی سردار گراہیاں نہیں دیندا نہیں دیندا
شاہ-پری دا یار گراہیاں نہیں دیندا نہیں دیندا ۔(8350)

پاون لگا بھار گراہیاں نہیں دیندا نہیں دیندا
کیوں بیٹھا جھمب مار گراہیاں نہیں دیندا نہیں دیندا

صیف-ملوکے کھادھی چوری بھر مٹھیاں ورتائی
سالڑیاں دی جھولی پائی یاراں ہور پچائی

اٹھ وے بنیاں! جاگ مرھاجا لوڑن آئیاں سئیاں
ساہرڑے گھر چل شاہزادہ کھہڑے تیرے پئیاں

ہتھ وچ پھڑ تلوار شاہزادہ نال اوہناں دے ٹریا
ٹریا وے توں ٹریا لالا پلہ پھڑیا مڑیا

چپے چپے ہووے سلامی گن گن پیر اٹھاون
اﷲ بیلی دے سر چھٹیاں خوشیاں نال جھلاون

سوڑی گلی گھنے وچ ٹوئے ڈھیہہ ڈھیہہ پین نروئے
سمبھل پیر ٹکائیں بنیاں کئی تماشے ہوئے

جس بنے کوہ قاف لتاڑے ندیاں جنگل بیلے
اس بنے دا صاحب راکھا کیوں جھڑسی اس ویلے

ہمت نال ہوون جس سادھے سفر محبت والے
تاں اس گلیوں سٹّ نہ کھاندا لنگھے نال سمبھالے

نہ ڈر وے توں نہ ڈر لالا روشن ہویا انھیرا
ٹر آ وے توں ٹر آ بنیاں! ایہہ اگے گھر تیرا

ہولی ہولی آ مرھاجا خوشیاں نال مراداں
اسیں بھی تکّ لئے اج تینوں سہجاں نال صواداں ۔(8360)

ہولی ہولی ٹردا بناں ساہرڑے گھر وڑیا
سالی نے پھڑ پیر شتابی گھت انگوٹھا کڑیا

جیبوں کڈھ شتابی دتا جو کجھ منگیا سالی
خاص محل اندر جا وڑیا کردا پھر خوش حالی

رجّ رجّ چجّ کریندا جاندا سالڑیاں جو دسن
دور ہویا غم درد ہجر دا خوشیاں من وچ وسن

گھنگھٹ اندر وہوٹی ڈٹھی سیجے چاڑھ نہ سویا
جاگدیاں سبھ رات گزاری وقت فجر دا ہویا

صیف-ملوک مرھاج بنانا کم آہا مرداواں
شاہ-پری دا وہوٹی بننا نہ میں کھولھ سناواں

کی مجال اساڈی اوتھے سطر گھنے سلطانی
پڑدے دی اوہ بات محمد دسے کون زبانی

عاشق تے معشوق سکندے کویں کرو اتاول
ہووے نکاح متے ہتھ آون مینوں بھی تل چاول

گھنی امید محمد بخشا کال ونجے مہتاجوں
تل چاول تے دان گھنیرے ملن شہانے کاجوں

صیف-ملوکا عرض کریندا خدمتگار مصنف
کاج تیرے تک کھاندا رہا گھن ادھار مصنف

ربّ تیرا ہن کاج رچایا لدھے دان تماماں
میں بھی تاج محبت منگاں خلعت وانگ غلاماں ۔(8370)

برس ہویا میں سدا لگایاں اج دن دان منگن دا
جھولی اڈّ اگیرے ہوئیوسُ ناہیں وقت سنگن دا

دیسی دان محمد بخشا جاں داتے ہتھ چڑھیا
عقد نکاح مراد اوہناں دی تکّ لے اول اڑیا

برج ستارہ سائت تکّ کے نیک گھڑی جد آئی
زہرا ماہ دا عقد پڑھایا راسوں گئی جدائی

جاں شئدین اکٹھے ہوئے گئی نحوست ساری
دو مشتاق ملے دل جانی پایا ور کوآری

تل چاول مٹھیائیاں ونڈیاں ہوئی مبارک بادی
خلعت دولت ونڈن ہوئی حدوں بہت زیادی

سے سروپا تے سے گھوڑے سے ہاتھی اٹھ خچر
چھوکریاں تے لونڈے سوہنے دان دتا شاہ وافر

جاں اوہ روز گزشتہ ہویا آئی رات وصل دی
وہلی جائی سی اک ماڑی وانگ بہشت اصل دی

نقش نگار بہار چمن دی رونق رنگ ہزاراں
چھجے چھت سنہری ویہڑا شیشے جڑت دیواراں

عطر امبیر اتے کستوری اس جائی چھنکائی
دائی شمع جلائی جلدی امبر عود جلائی

سوہے پلنگھ نواری ڈاہے سیجاں صاف وچھائیاں
گند پھلاں دے سہرے لائے مشکاں دھماں پائیاں ۔(8380)

داعیاں سنگ سہیلی سئیاں بہٹی آن سوالی
شہزادے نوں ویکھن لگیاں جھبّ آنے ربّ والی

شاہ-پری نوں سکّ سجن دی پلک آرام نہ دیندی
پل پل برس دہاں دے گزرن چوری راہ تکیندی

لاکھ سراں دے مل دی سانوں گھڑی گھڑی اس شب دی
ہائے افسوس محمد سائت گزری پھیر نہ لبھدی

جاں میلے دا ویلا ہووے ملن لگن دو جانی
سائت صبر نہیں کر سکدے جیوں تسا تک پانی

پندراں برس گئے وچ روضے شربت وصل نہ پیتا
ہے امید اجوکی راتیں جے ربّ حاصل کیتا

پلک پلک دا صرفہ مینوں ربّ شاہزادہ بھیجے
داعیاں سئیاں سبھ اٹھ جاون یار چڑھے جھبّ سیجے

سنگ سہیلی کوئی نہ بھاوے جس دم بیلی آون
جدوں پتنگ دیوے نوں ملدے پر بھی اوہناں نہ بھاون

توڑے ہووے پیارا کوئی محرم یار وچولا
پھر اغیار دسے اس ویلے جدوں ملے خود ڈھولا

کرے بدیع-جمال دوائیں گجھیاں وچ دلیلاں
وہلا میل شاہزادہ ربا! جھبّ اٹھال وکیلاں

سنی دعا شاہزادہ آیا اٹھ کھلیاں سبھ سئیاں
سیج سہاگ سہا اوہناں دی مار بوہا ٹر گئیاں ۔(8390)

بسملا میں گھولی صدقے آکھ پری بھی اٹھی
باہوں پکڑ بہائیوسُ سیجے تیغ عشقَ دی کٹھی

عاشق تے معشوق پیارے چڑھ سیجے رل ستے
اول آب حیات پیالے دھرے لباں دے اتے

لے بوسے دل کوسے ہوئے تاء محبت کیتا
جامہ جی حرص دی سوزن میل تریزاں سیتا

چاندی دی سلاخ شہزادے باسنیؤں کڈھ باہر
رنگ رنگیلی ڈبی گھتی مڑ مڑ کردا ظاہر

لبھّ پیا ان-ودھا موتی سچا ذرا نہ ولیا
فولادی کر تیز سپاری صیف-ملوکے سلیا

حرص ہوا کھلائی زوری میٹی کلی رویلوں
کر کر جتن پھلے وچ پہتا موتی صاف تریلوں

تنگ میدان کمت چلایا صیف-ملوک شہزادے
اوڑک تھکّ کے لنگا ہویا پھیرے پا زیادے

عجب بہار حسن دی اندر سیر شہزادے کیتا
لذت نال ہویا مستانہ پچھ نہیں گلّ میتا

کیتا وضو شاہزادہ نہاتا تتا پانی کرکے
نفل دوگانا پڑھ شکرانہ ستا نیندر بھر کے

ویہاں برساں دے ترہائے صیف-ملوکے تائیں
لدھا شربت صاف وصل دا ہوئیاں ردّ بلائیں ۔(8400)

چھک پریت کٹی کئی مدت عشقَ پریت نہ ہاری
اوڑک دل دی آس پچائی فضل ہویا سرکاری

راتیں دہاں اکٹھے رہندے نہ کوئی فکر نہ جھورا
اوہ اس دی ایہہ اس دا ہویا وتھّ نہ رہیا بھورا

بیعت-ال-وصل اندر دن راتیں مانن عیش اندر دی
سبھ مراداں دتیاں اس نے آس آہی جس در دی

مدت دے ترہائے لدھا چشمہ حوض کوسر دا
حاصل ہویا شراب طہورا نشیاں دے گھٹّ بھردا

سینہ شکم سوادی حلوہ جنت دا فالودا
مارے ہتھ گھٹے وچ پنجے ہندا دلوں آسودہ

جاں اوہ لقمہ مٹھا چکھیوسُ ایسی لذت آئی
لذت نال کٹی کوئی سائت ہوش نہ رہیوسُ جائی

ڈٹھوسُ گرم بازار حسن دا بہتا روپ سہایا
باغ بہشتوں پھل اجائب انت حساب نہ آیا

بو اوہدی تھیں جگّ معطر دردمنداں سکھ دائم
جس اوہ پھلّ سرے پر دھریا پائیوسُ تاج مدائم

پائی صحبت سنگ محبت جس بلبل اس گلّ دی
مال متعہ دو عالم سندی نہیں گھڑی دے مل دی

اک دم فارغ اپنے آپوں نالے غیر رکیبوں
رل مل بہنا نال سجن دے گلّ سنن اس جیبھوں ۔(8410)

دو جگّ دی سلطانی توڑے لبھے سبھ عمر دی
اس دم کول محمد بخشا خسخس قدر نہ دھردی

جدوں شہزادے ہوش سمبھالی حیرانی وچ آیا
قدرت تیری انت نہ کوئی واہ واہ بار خدایا

ستے کرم صحیح سچ جاگے یا ایہہ خواب خیالوں
لدھا وصل موافک دائم اصل بدیع-جمالوں

عجب جمال پری دا ڈٹھوسُ پاک سچا ہر عیبوں
باہر حد شمار بیانوں حسن اتارا غیبوں

نور اوہدے تھیں عالم روشن اوہ سی پاک جہانوں
کوئی تشبیہ نہ دتی جاندی اعلیٰ جسیوں جانوں

سارا آہا مٹھا پیارا نال ملاحت بھریا
شہد شکر وچ شیریں جویں تویں عشقوں تریا

صیف-ملوک انوں تکّ پائی نویں سروں زندگانی
تاں جانی وچ جانی پئیاں جاں ملیا دل جانی

شہزادے فرمایا اس نوں ہے جندے کی آکھاں
ملن تیرے دا شکر نہ ہندا نال زباناں لاکھاں

ملن تیرے وچ مینوں آہا قوت قدر نہ ذرہ
سورج آپ ہنیرا کھڑیا چانن ہویا مقررا

کیہا پھیر بدیع-جمالے سن توں یار پیارے
میں بھی کیوں کر شکر الاواں پائے کرم نیارے ۔(8420)

جس دن نظر تیرے ولّ کیتی عشقَ تیرا گھٹ آیا
کد ملاپ ہووےگا ساڈا خوف اندر وچ پایا

میں ناری سلطان ملک دی اوہ اک آزز خاکی
کیوں کر اک میرے سنگ ہوسی جے سو کرے چلاکی

اوہو دائم سجھدا آہا داغ وچھوڑے والا
'انّ اﷲ لطیفَ-ب-ائباد' کردا خوب سمبھالا

اج اسیں ہک جوڑی جتے ہک کیتے ربّ والی
کیکر ہک مکائیے پکی اپھل رکھے دی ڈالی

پر اک چنتا رہندی مینوں بڑا دلے وچ جھورا
متّ توں قول قرار میرے تھیں بھجّ وننجیں اک بھورا

کریں قبول اوہناں دی صحبت جنہاں نوں مل آئؤں
ہوگ قہر دی گھڑی میرے تے جاں ہوری انگ لائیوں

شہزادے فرمایا بیبی تدھ پچھے گھر سٹے
ندیاں تے کوہ قاف لتاڑے کئی قضیے کٹے

مفت نہیں ہتھ آئییں مینوں جے میں قدر نہ جانا
کیوں کر توڑے قول سجن دے جس تن عشقَ سمانا

بے وفائی دی ایہہ تہمت کیوں توں مڑ مڑ لاویں
قولاں قسماں نال نہ سرچیں کہو کی ہور کراویں

جے سر تیری جھولی پاواں جان کراں قربانی
اج حضور تیرے مر ونجھاں چھڈّ عشرت زندگانی ۔(8430)

تاں اس تہمت تھیں چھٹّ جاواں بھلی میرے ہک ایہا
جے آکھیں تاں ایہا کرساں چور تیرے دل کیہا

حسن تیرے دا کوئی نہ ثانی جے میں تیں تھیں ہٹ کے
اس دے نال پریت لگاساں ٹٹّ مراں دڑ وٹ کے

ہیرا ہرن ہویا دل میرا زلف تیری دی مشکوں
چائیوسُ نظر اچیری چریؤں کیا ہریؤں کیا خشکوں

غیروں بند ہوئیاں ایہہ اکھیں تدھ بن ہور نہ تکن
دیوا چھوڑ پتنگ نہ جاندے جے سو چندے چمکن

ادنیٰ روپ پتنگاں ڈٹھا اعلیٰ ولّ نہ جاندے
اعلیٰ لدھا جہنا محمد کد ادنیٰ دل لاندے

سنے بدیع-جمال پری نے سچے سخن پریتوں
عاشق نوں مڑ دسن لگی سچ مرادوں نیتوں

اے سجنا! تدھ باجھوں مینوں کوئی نظر نہ آوے
جت ولّ ویکھاں جلوا تیرا ہر ہر تھاں سہاوے

جس دن دا توں نظریں آئؤں بو نہ رہیا میری
ادھر ادھر تونہیں تونہیں پھری دھروہی تیری

سنگ سہیلی بھیناں بھائی ماں پیو ساک قبیلہ
گھر در حرص وطن دی بھلی رہیؤں یاد رنگیلا

جھڑکاں سہساں مر مر ڈھہساں چھڈساں نہ لڑ تیرا
توڑے توں لکھ ہور سہیڑیں اک تونہیں شہہ میرا ۔(8440)

لوں لوں وچ محبت تیری شالہ ہووے نہ بیہی
دل تونہیں جند جانی تونہیں تیری ہے سبھ دیہی

نہ کوئی فکر وچھوڑے باجھوں نہ کوئی رنج سفر دی
نہ کوئی چاہ مراد تیرے بن نہ کوئی طلب اندر دی

تدھ بن باغ بہشت ارم دی خواہش مول نہ کردی
تیرے سنگ محمد بخشا دوزخ تھیں گھٹّ ڈردی

سیج خوشی دی ستے عاشق کرن دوائیں باتاں
پل پل دے دن ہوون شالہ برس دہاں دیاں راتاں

چھریاں دے منہ آون کویں سارے جان ہلالے
ڈھولی تے گھڑیالی بانگے ککڑ بانگاں والے

درد فراقَ اندر کئی راتیں لمیاں لمیاں کٹیاں
جاں ہن وار وصل دی آئی گھڑی گھڑی تھیں گھٹیاں

درداں نال دعا منیندی خوشیاں وچ کھہیڑے
ایہہ دعا قبول نہ ہوئی بولے مرغ سویرے

شاہزادہ اٹھ نہاتا دھوتا جسے جامے پاکی
محلاں وچوں باہر آیا پہن ہتھیار پشاکی

اول عرض نیاز گزاری سنتاں وقت فجر دے
ورد وظیفے پڑھ پڑھ پھوکے نالے نفل شکر دے

پھر دربار پیو دے آیا بیٹھی مجلس ساری
اوتھے سی شاہپال بہادر حاضر سبھ درباری ۔(8450)

جاں اس کاجوں فارغ ہوئے دوئے شاہ بہادر
باغ-ارم وچ مجلس لائی بیٹھے سبھ اکابر

سبھنا دے دل خوشیاں ہوئیاں غم نہ رہا باقی
پین شراب پیالے دیون بھر بھر سوہنے ساقی

جاں خوش وقت ڈٹھے شاہ دوئے صالح ابن ہمیدے
دیئ دوائیں عرض گزارے نال بہں تاکیدے

سراندیپ شہر دا والی اس دم حاضر ناہا
شاہپالے نوں کہندا صالح سن توں شاہنشاہا

شاید خدمتگار تساڈا آساوند جنابوں
بدرا-خاتوں تے ہے عاشق تتا جگر کبابوں

شاید بدرا-خاتوں والا قصہ سبھ سنایا
سرو-بانو بھی سندی آہی اس ایہہ ذمہ چایا

سراندیپ نگر دا والی بیبی کول بہاکے
وانگ بجھارت رمز سنائی گلوں گلّ ہلاکے

ٹری بدیع-جمال اکلی پر جنسیں پردیسیں
دل دی محرم بدرا-خاتوں نال سہیلی دیسیں

شاہزادہ ونجھ تخت بہیگا ایہہ محلاں وچ ہوسی
اک اکلی محرم باجھوں اودر اودر روسی

کون اس دی گلّ سمجھے اوتھے کون کرے غمخاری
بدرا نال ایہدا دل رلیا ہور نہیں کوئی کاری ۔(8460)

شہزادے دا بھائی شاید خاص وزیر پیارا
اس کارن ایہہ ناطہ دیو مطلب اصل ہمارا

بدرا دے پیو کیہا اگوں عذر نہیں میں کوئی
سبھ کم ہتھ تساڈے منساں جو فرماؤ سوئی

نیت نال دتا ہن ناطہ مڑساں نہیں ایماننوں
پر بیٹی دے دور وننجن دا آوے ترس اسانوں

سرو-بانو فرمایا مڑ کے اس گلوں کی جھرنا
دھیاں دھن نمانا ایہناں جدھر ٹورو ٹرنا

دھی ساڈی تھیں دھی تساڈی ہوسی بہت لڈکی
قوم اپنی تھیں باہر دتی پردیساں وچ چکی

قوم اپنی وچ دتیاں تینوں آکھ دیکھاں کی خطرہ
نال بدیع-جمال ہوویگی غم نہ ہوسی قطرہ

دکھ سکھاں دی گل کریسن اک دوجے سنگ رل کے
خیر سلاّ دی خبر منگاساں اسیں دیاں نوں گھلّ کے

سرو-بانو ایہہ گلاں کر کے پرط گھراں نوں آئی
آن بدیع-جمال پری نوں ایہہ صلاحَ سنائی

سدیا ترت بدیع-جمالے بدرا-خاتوں تائیں
گوشے بیٹھ پچھیندی اس تھیں سچو سچ سنائیں

میں تیرے پر حرص گھنیری جانوں دلوں سہیلی
تینوں درد افسوس نہ لگدا ٹریؤسُ میں اکیلی ۔(8470)

میں تیرے بن کیوں کر رہساں توں میرے بن کیویں
نال میرے توں چل سہیلی جیوں کر جانیں تیویں

بدرا کہندی سن توں بھینے درد افسوس نہ تھوڑے
کی کراں کجھ وسّ نہ چلدا پیندے سول مروڑے

باجھ سببّ نہ جاون چنگا جے گئیؤسُ اک واری
دو دن کٹّ گھراں نوں مڑساں ہتھوں ہوگ قہاری

پے چلیاں ہن وتھاں بھیناں توں کتھے میں کتھے
کیوں کر شہد محمد بخشا پھیر ملے سنگ چھتے

سراندیپ اندر میں وسساں تدھ مصر وچ رہنا
ایڈ جدائی ربّ سہائی کد اساں رل بہنا

اگے میل اساڈا آہا ہندا پا مہینہ
گھڑیاں تے دن گندے رہندے سکدا رہندا سینہ

ستّ دن پھیر خوشی دے لنگھدے سنگ سنگاں نوں ملدے
جاں توں گھر نوں ٹردی ہے سیں چین ترٹدے دل دے

میں ڈار تیری تھیں ترٹی رو ساں وانگ کلنگاں
لکھی سی تقدیر محمد پیا وچھوڑا سنگاں

دساں دنا دی وتھّ وچ آہا بھجدا زور صبر دا
ربّ دا دتا کون نہ جھلے پیا فراقَ عمر دا

تساں اساں ہن اﷲ بیلی سکھ دیئ ربّ گھر دا
ہووے نصیب محمد بخشا بھاگ سہاگ اس در دا ۔(8480)

صیف-ملوک تساں ور پایا پیسو جا وچ عیشاں
مینوں منوں بھلائیں ناہیں رکھیں یاد ہمیشاں

ہور تساں کجھ یاد نہ رہسی کنت جدوں گل لاسی
میتھوں داغ وچھوڑے والا مول نہ دھوتا جاسی

خیر تسیں سکھ وسو شالہ خوشیاں نال مراداں
کرے سببّ ملاپ میرے دا ربّ اگے فریاداں

پھیر بدیع-جمالے کیہا جے منسیں فرمایا
اک دلیل میرے دل آئی ربّ سببّ بنایا

گلّ اساڈی موڑیں ناہیں پاویں قدر سخن دا
تاں میں تینوں آکھ سناواں نیک سببّ ملن دا

بدرا کہندی دس شتابی گلّ تیری کیوں موڑاں
ہائے مری میں صدقے اس تھیں ہور چنگا کی لوڑاں

شاہ-پری نے کیہا بھینے شاید نوں سر دھر لے
خوب جوان اوہ لایق تیرے کنت موافک کر لے

اج ویاہیاں ڈولی پئیاں چلیئے شہر مصر نوں
اک دوجی دے دکھ ونڈائیے ملیئے سنجھ فجر نوں

بدرا-خاتوں کہندی اگوں اے کڑیئے نادانے
ہو کے پری سکھے تدھ کتھوں ایسے سخن دیوانے

باپ تیرا سی شاہ دیاں دا اوہ بھی شاہ شہاں دے
تاں ایہہ ساک تساڈا ہویا ورتن نال رہاں دے ۔(8490)

باپ میرا سلطان وڈیرا سراندیپ نگر دا
شاید دا پیو نوکر چاکر میر وزیر مصر دا

شان اساڈی نوں ہتھ پاون کی مجال اوہناں دی
ایہہ گل ہندی دسدی ناہیں کس عقلوں توں آنہدی

پھیر جواب پری نے دتا سن خاں نی ہشیارے
آدم لوک تسیں کوئی ڈاڈھے کرو بلند پسارے

صیف-ملوک تیرے گھر آیا اک اکلا راہی
شوکت شان آہا تد کتھے نالے دولت شاہی

مینوں تساں سوالیں ولیا تاں میں مکھ وکھایا
مکھ وکھایا تاں نہں لایا ربّ دتا ور پایا

اس دن اوہ پردیسی شہدا آزز سی بیپایا
تساں پچھے میں شاہ-پری نے یار اشنا بنایا

صالح شاید دا اج رتبہ بادشاہاں دے جیسا
اس وٹ-سٹے دا کی وٹا وٹّ چڑھے کیوں ایسا

بدرا دے دل لگن گلاں مٹھیآں وانگ اناراں
ایویں مونہوں نہ نہ کردی پئی مکاوے واراں

اندر لٹکاں وانگر کٹکاں شاید پھٹکاں لائیاں
دل شکرانے مونہوں بہانے وریاں ربّ مکائیاں

جیوں جیوں پری کریندی منتاں بدرا بھجے بھاروں
شاید دی گلّ منے ناہیں بولے بھری ہنکاروں ۔(8500)

کر کر تھکی جتن بتیرے بدرا کرے نہ آرے
شاہ-پری نوں خفگی آئی زرد ہوئے رخسارے

اکھیں ڈلھ ڈلھ پانی آیا متھے پئی تریلی
تتے بول لگی فرماون توں ہیں بھلی سہیلی

میں سی گلّ تساڈی منی تدھ نہ جھلی کائی
ٹردی وار آزردہ ہوئیوسُ کی پچھلی اشنائی

جدوں بدیع-جمال سنائیاں ایہہ گلاں روہ کر کے
بدرا دے دل خطرہ آیا کہن لگی ڈر ڈر کے

اے بھینے کجھ وسّ نہ میرا ماں پیو دے ہتھ ڈوراں
کنج کوآری بن کی ڈاری ور اپنا کی لوڑاں

جے ماں بابل راضی ہوون عذر نہیں کجھ میرا
سر اکھیں پر منیا بھینے جو فرمانا تیرا

ایہناں گلاں وچ آہیاں دوئے ماں ملکہ دی آئی
اگوں اٹھ بدیع-جمالے عزت نال بہائی

گلوں گلّ ہلا شتابی مائی نوں فرمائیوسُ
حالَ احوال بدیس وننجن دا درداں نال سنائیوسُ

اے مائی کر ہمت تساں سفر میرے سر پایا
چلی میں پردیس اکلی واہ آدم سنگ آیا

محرم دل دا اک شاہزادہ اوہ ونجھ تخت بہیگا
کس سنگ میں گلّ کتھّ کریساں چتّ اداس رہے گا ۔(8510)

سنگ میرا سی بدرا-خاتوں نال اوہدے دل رلیا
بھیت اندر دے ونڈن والا نال نہیں کوئی چلیا

توڑے شہر مصر وچ ہوسن کڑیاں بھلیاں بھلیاں
میں پری اوہ آدم جائیاں کد طبیعتاں رلیاں

جمدڑیاں دی محرم آہی بدرا خوب سہیلی
باجھ سہیلی کیکر کٹساں اس پردیس اکیلی

اک صلاحَ میرے دل آئی جے توں منے مائی
ردّ نہ کریں سوال بندی دا تاں آکھاں گلّ کائی

نالے خوف تساں تھیں لگدا متّ دلگیر نہ ہوویں
شفقت والا حرف دلے توں چلدی وار نہ دھوویں

میں محتاج تساڈی ہوئیوسُ مہر کرو تر جاواں
نہ منوں تاں بول دھننانے کاہنوں بھرم گماواں

مائی نے فرمایا دھیے کی ایسی گلّ بھاری
مڑ مڑ پکے قول کراویں ہووے ہوون ہاری

مشکل گلّ اجیہی کہڑی جہڑی توں فرماسیں
میں اگوں من سکساں ناہیں ناؤمیدی کر جاسیں

جہناں دمہ وچ سخن تساڈے مینوں منوں نہ بھاون
شالہ ایشے روز کولے ساڈے ولّ نہ آون

بے شکّ دسّ تیرے دل جہڑی ہوون ہار نہ موڑاں
توں دھیاں تھیں پیاری مینوں آس تیری کیوں تروڑاں ۔(8520)

شاہ-پری نے کیہا مائی بدرا دہ اسانوں
شاید نال ویاہیے اس نوں ایہہ گلّ کہاں تسانوں

مائی نے فرمایا دھیے کہی آ بات اپٹھی
کی کراں نہیں موڑن ہندی حرص تیری میں کٹھی

اساں تیرے تھیں فرق نہ کوئی نہ کجھ عذر بہانہ
باپ کڑی دے کولوں پچھیئیے ڈاڈھا طور شاہانہ

اٹھ بدرا دی مائی اوتھوں خاوند دے ولّ آئی
مطلب دی گلّ پچھن لگی ورتی کھولھ سنائی

سراندیپ شہر دے شاہے سمجھی گلّ تمامی
ایس صلاحَ اتے سبھ راضی کیا خاصی کیا عامی

نالے شاید اگے اس نوں بہت پسندی آیا
سرو-بانو نے آہا نالے ایہو ساک بتایا

بیبی نوں فرمایا شاہے توں جانے کم تیرا
کیتی تیری بھنساں ناہیں سخن ایہو سن میرا

نیک صلاحَ اساڈے بھانے جے ربّ سچے بھاوے
کیا نیڑے کیا دور دھیاں نوں مولٰی سکھ وساوے

در گھر ویکھ لئے ہن سبھے نقص نہیں کجھ مولے
شاید جیہا منکھ اسانوں ہور لبھے کت رولے

نالے شارستانی سارے کردے منت داری
گوہڑا مٹھا بھائی چارا بانہہ اساڈی بھاری ۔(8530)

مائی بابل گلاں کردے بدرا چھپ سنیندی
مائی نالوں اول آ کے خبر پری نوں دیندی

باپ میرے نے گلّ تمامی ماں میری پر سٹی
اس نوں تساں نہ ہلن دینا متّ کوئی مارے پٹی

شاہ-پری سن راضی ہوئی ربّ دتا سکھ لیناں
شہر مصر وچ کٹھیاں وسساں اسیں دوئے دودھ بھیناں

شاید ولّ پری کہہ گھلیا اے بھائی مردانہ
جے بدرا لے دیئیے تینوں دیسیں کی نذرانہ

شاید کیہا میں ہاں بندہ چاکر تیرے در دا
سر دتا کی چنگا سر تھیں سدا رہانگا بردا

شاہ-پری پھر اٹھ شتابی آپوں اندر آئی
اگے گلاں کردے آہے بدرا دے پیو مائی

اتوں شاہ-پری ونجھ نکلی چا سوال سنایا
دوہاں ہتھ سرے پر پھیرے ناطہ جھولی پایا

شاہ-پری خوش راضی ہوئی سبھنا دے دل شادی
مائی شاہ-پری نوں دتی شگن مبارک بادی

سرو-بانو نوں آن شتابی کیہا بدیع-جمالے
اس مبارک ونجھ پچائی عاصم تے شاہپالے

عاصم تے شاہپالے خوشی مجلس کیتی تازی
شاہ وزیر سبھو رل بیٹھے شادی بیئندازی ۔(8540)

سراندیپ نگر دے شاہ نوں شاہپالے فرمایا
بدرا-خاتوں دا ہک میں پر بیٹی اس کہایا

دھیاں دا سر بھار نہ چنگا کاج اوہدا میں کرساں
داج اتے دستور تمامی دے دیساں جو سرساں

سراندیپ شہر دے شاہے کیتے جتن بتیرے
کاج کراں میں آپ دھیو دا تسیں ڈھکو گھر میرے

شاہپالے گلّ اک نہ منی کاج رچائیوسُ آپے
کوئی بھنجال نہ ہوون دتوسُ سہرے پیکے ماپے

پھیر نواں اس کاج سہایا اسے پچھلی چالے
اوہو میل اوہو جنج رونق مڑ مڑ کون دسالے

سدّ امیر بنائی مجلس خوشیوں رنگوں راگوں
شاید نال ویاہی بدرا سوہلے گان سہاگوں

اوہ جوڑی بھی جوڑی مولٰی غم گئے مشتاقاں
عیش وصل دی مانن لگے لتھا فکر فراکاں

باغ-ارم وچ عاصم ہوراں گزرے چار مہینے
دن دن حرص محبت دونی سک گھنی ہر سینے

باغ-ارم وچ عیشاں کردے ہر اک دا دل لگا
پچھا مول نہ یاد رہیو نے ہویا پیارا اگا

شاید صالح عاصم تائیں صیف-ملوکے نالے
راج حکم دی چنتا پچھلی متّ کوئی ہور سمبھالے ۔(8550)

شاہپالے دی الفت تکّ کے رخصت منگ نہ سکدے
وہوٹی چھوڑ نہ وننجن ہندا ٹرنا آکھن جھکدے

بہت محبت حرص ہوائیں گوہڑا دم مریندے
آدمیاں نوں ہتھیں چھاواں پریاں دیو کریندے

رخصت منگ نہ سکن ڈردے دل وچ کرن دلیلاں
دن دن مٹھے ہون نہ فکے ورتن واہ اسیلاں

شاہپالے نے مالم کیتا سبھ میرے ولّ تکدے
شہر مصر نوں جایا لوڑن جھکدے آکھ نہ سکدے

دھیاں جے سو دولت رجیاں سوبھن نہ گھر پیکے
ساہریاں ولّ رخصت کریئے جو سر آوے دے کے

اکثر ایہہ سراں دے پنکھی اڈّ سراں نوں جاسن
اوڑک اک دن داغ ہجر دا چھاتی ساڈی لاسن

بعد اس تھیں شہزادے تائیں شاہپالے فرمایا
اے فرزندا! مطلب تینوں ربّ دتا ہتھ آیا

ایہہ صلاحَ تسانوں چنگی شاہ تسیں ہو بھارے
جے پردیس ملے لکھ عزت پھر بھی وطن پیارے

ادھا مال خزانہ لشکر دے بدیع-جمالے
تیرے نال مصر نوں ٹوراں اوہ بھی ڈولی پالے

پریاں دیو افریت وڈیرے جو آکھن سنگ لاواں
شہر مصر نوں جا شہزادے جا مل یار بھراواں ۔(8560)

جنہاں آزز ہندا ڈٹھوں غم دے وچ پھسادے
اس ملک دے بندے تینوں ویکھن نال مرادے

نالے باپ تیرا ہن بڈھا عمر بندے دی تھوڑی
متّ کر جاوے کوچ جہانوں گھڑی نہ لبھے لوڑی

جس دن چاہیں پاس تساں دے اسیں ہووانگے حاضر
دیواں اگے پندھ نہ کوئی بندیاں مشکل آخر

صیف-ملوکے دے دل اگے ایہو خواہش آہی
جھکدا عرض نہ کردا آہا متّ جانن کوتاہی

جاں ہن آپ کیہا شاہپالے کھلھا اس دا راہا
چمّ زمین لگا فرماون سن توں حضرت شاہا

دم دم نال اقبال نصیباں دائم شان سوایا
سر میرے پور لطفَ تیرے دا رہے ہمیشہ سایہ

میں گولہ توں صاحب میرا حکموں سیس نہ موڑاں
جو صاحب دے امروں بھجے لیندا سخت مروڑاں

جو فرماؤ سر پر مناں کیا مقدور بندے دا
ہردم والی نوں خصمانہ نیڑے دور بندے دا

اس ویلے شاہپال بہادر دیندا حکم وزیراں
سطر ہزار افریت بہادر جو جانن تدبیراں

صیف-ملوکے سنگ لوائے ڈیرہ چاون تائیں
داج زہیز کروڑاں دتے کی کجھ آکھ سنائیں ۔(8570)

تحفے ہدیئے تے نذرانے زیور حد نہ کائی
لکھ پکوان اتے سوغاتاں میوے تے مٹھیائی

جوڑے جامے گھوڑے ہاتھی اشتر اٹھ قطاراں
تازی ترکی نر عراقی کوتل پھڑے ہزاراں

نکرے ککے کلے چینے مشکی بورے نیلے
پنج کلیان اتے شاہ کھنڈے ابلق رنگ رنگیلے

چور کمیت اتے کجھ سرگھے سوسن تے رنگ ساوے
گل وچ ہنس ہمیلاں لوہلاں زیور انت نہ آوے

چاندی دے گھڑ لئل بنائے سونے دے سبھ ہنے
ہر اک اپر زین مرسء لئل جواہر پنے

شارستان اندر جو آہیاں سوہنی صورتَ پریاں
خدمتگاراں کر کے دتیاں زیور گہنے بھریاں

دیوَ زوراور تے جنّ سوہنے دتے کر کے گولے
ہور گوئیاا ایسا ایسا وہن ڈکے جد بولے

دولت مال حسابوں باہر راج ادھا ونڈ دتا
توشیخانے سے خزانے دھنّ دتا دھنّ لتا

پوستینا پشمینے رونئیں رنگ اجائب جامے
چاندی سونے دے سے بھانڈے جیوں جگّ دیئ ترامے

پنکھی خوب آوازاں والے جرے باز شکاری
ہور کئی ہتھیار جہناں دی قیمت پیندی بھاری ۔(8580)

مشکاں تے خشبوئی گھنیاں کئی اجائب چیزاں
گنتر مشکل کار محمد جے لکھ کریں تمیزاں

دس ہزار پری جو خاصی نالے چار ہزاراں
لائیاں نال بدیع-جمالے کر کے خدمتگاراں

کئی کوہاں وچ تخت بنایا اس پر بیٹھے ڈیرے
حجرے سطر سرائیں بنیاں ہور مکان بتیرے

شہر مصر ولّ ہوئے روانہ کوچ بلایا شاہاں
سرو-بانو شاہپال چلے سن رخصت کرن اگاہاں

پریاں دیو افریت زوراور راکش جنّ بتیرے
شہزادے نوں سہرے دتے لشکر گھنے گھنیرے

پریاں دیواں تے افریتاں شاہ کرے تاکیداں
شہزادے دے حکمے اندر رہنا وانگ مریداں

عاصم شاہ تے صیف-ملوکے شاید صالح تائیں
وکھو وکھ وداع کیتو نے رنے گھتّ کہانی

یار اشنا محبتی خاصے آہو-خاتف ہوریں
ہنجھو روندے صدقے ہندے گھر نوں موڑے زوریں

ڈولی پا بدیع-جمالے آئِ گلّ لگی مائی
رتو روندی ڈھیہہ ڈھیہہ پوندی دھیے پئی جدائی

سئیاں سنگ اوتھے جو رہیاں سبھ کوکاں دے رنیاں
ربا ہائے بدیع-جمالوں رہساں کویں وچھنیاں ۔(8590)

شاہ-پری دے سر تے آون پریاں بنھ قطاراں
کونجاں ہار مریہن کوکاں بھجا چین اڈاراں

پیا فراقَ ہزاراں تائیں کوچ کیتا گل-یاراں
باغ-ارم پر خزاں محمد ٹریاں لدّ بہاراں

رتّ بسنت ٹری پھلّ چن کے دے کے خار گلاباں
مالی دے دل خار غماں دے وانگر جگر کباباں

بلبل بھور پریشاں بیٹھے خستہ حالَ خراباں
سکے ڈھینگر ویکھ محمد پکڑی جان عذاباں

مائی نوں غش آئی غم تھیں پھر پے گیا مروڑا
محلاں وچ ہنیرا دسدا باغاں اندر روڑا

جاں فرزند پیارے وچھڑن کون رووے مڑ تھوڑا
سبھ روگاں سر روگ محمد جسدا نام وچھوڑا

بابل ہتھ سرے پر پھیرے کریں تحمل بیٹی
قسمت قلم حضوروں وگی کس تھیں جاندی میٹی

جاں جاں ہوگ ہیاتی ساڈی فکر نہیں کجھ تینوں
گھڑی گھڑی دی خبر لوانگے گھلساں کہسیں جنّ نوں

سراندیپ شہر دے والی بدرا ڈولی پائی
ہتھ گھماوے صدقے جاوے ادھر اس دی مائی

بدرا سی خود پیٹوں کڈھی مٹھی بیشماری
شاہ-پری دھی دودھ دی آہی اس تھیں بہت پیاری ۔(8600)

دوہاں نوں گل لا لا روندی اوہ بدرا دی مائی
ٹھنڈھیاں وسو تسیں اے دھیو سانوں ساڑ جدائی

صیف-ملوک تے عاصم شاہ نوں شاہپالے کر زاری
بہت سپرد دھیو دی کیتی ہے معصوم بیچاری

کسے گلوں دلگیر نہ ہونا کر کے کوڑی فکی
اکو دھی اساں گھر آہی رہی عیان لڈکی

چجّ کچجّ ازمائیو ناہیں این مہر دی نظروں
توڑے اسیں کمینے کوئی گھٹّ تساڈی کدروں

جس نینگر نوں الفت کر کے آپ کچھڑ چکّ جائیے
توڑے بول کرے وچ جھولی دھرتی نہ پٹکائیے

اے شاہا توں ماں پیو ساڈا کجیں عیب خطائیاں
صیف-ملوکا شرم اس گلّ دی آپ تساں سن لائیاں

عاصم شاہ فرماندا اگوں بخشے ربّ پناہاں
بیٹی تیری بیٹی میری نہ کر عذر اگاہاں

تدھ کیتا احسان مروت باہر حد شماروں
میری تے فرزند میرے دی چھٹی جان ازاروں

کیتی تیری کدے نہ بھلسی رہسی وچ دلیلاں
اسیں اصیل اسیلاں سندا قدر پچھان اسیلاں

بدرا دا پیو مائی نالے تاج ملوک شاہزادہ
سن شاہپال ہووے سن سارے منتدار زیادہ ۔(8610)

عاصم تے شہزادے تائیں پھیر کیہا شاہپالے
جدوں مہم بنے کوئی بھاری فکر تساں دل ڈالے

کرنا یاد اسانوں اوتھے دیو پری کوئی گھلّ کے
اﷲ بھاوے سودھ دیانگے اس مہمیں چل کے

بدرا دا پیو عرضی ہویا گلّ سنو اک میری
سراندیپ اساڈے اندر قدم گھتو اک ویری

اوتھے دے سبھ لوک تساڈے تسے تے سدھرائے
گھڑیاں گندے تے راہ تکدے لنگھو نہ کترائے

قدم مبارک نال مشرف کرو مکان بندے دا
قدر تساڈا گھٹدا ناہیں ودھسی شان بندے دا

نالے بدرا سنگ سئیاں نوں مل چلے ہن جاندی
ہووے قبول اساڈی دعوت پگے آس مناں دی

عرض اوہدی پروان ہوئی سی عاصم دی درگاہے
پلہ تروڑ وننجن کد چنگا جو چھکے سنگ چاہے

اسے راہ تیاری ہوئی عاصم شاہ مصر دی
مصری سراندیپی چلے طرفے اپنے گھر دی

تخت سوار ہووے سبھ ڈیرے لکّ بدھے افریتاں
چایا تخت ہوا اڑایا چلے پال پریتاں

عاصم تے شاہپال بہادر رو ملے گل لگّ کے
نالے صیف-ملوک جوائی لیو سو کلاوے وگ کے ۔(8620)

مہر-افروز تے سروبانو نے صیف-ملوک بلایا
دوہاں ولّ سلامی ہویا ادب بجا لیایا

خلعت وکھو وکھ دتیؤ نے لایق شان قدر دے
منہ چمن ہتھ پھیرن سر تے نال پیار جگر دے

نال بدیع-جمال پری دے مل مل رجن ناہیں
چمن منہ تے سینے لاون روون آہیں ڈھاہیں

الوداع ہوئے ہر پاسوں پرتے ٹور پیارے
چلے لدّ محمد بخشا جوبن دے ونجارے

الوداع ٹرو ہن سجنو! چائیاں رزق مہاراں
خاراں چھوڑ ہوئے پھلّ راہی دیکے داغ ہزاراں

الوداع ٹرے شب کٹّ کے جیوں موتی شبنم دا
دوزخ ہوگ گلاں بن بھوراں سنجا باغ-ارم دا

موتی چھوڑ مصر نوں چلے سپّ پچھے کس کم دا
ملنا نال نصیب محمد نہیں بھروسہ دم دا

الوداع چلے لدّ ساتھی دے کے بھار غماں دے
بو چلی یلگاروں لوکا رہِ گئے چمّ چماں دے

اڈے دیو تخت نوں چائے کر کے زور ضروری
سراندیپ شہر وچ پہتے لتھے باغ حضوری

ملک ولایت خبراں ہوئیاں آیا لوک سلامی
قدر-ب-کدری نظراں تارن کیا خاصی کیا عامی ۔(8630)

شلکاں شور اٹھایا وجے شادی دے شدیانے
خلق مبارک دیون آئی ہندے خرچ خزانے

وہوٹی ویکھن کڑیاں آون تکّ تکّ ہوش بھلاون
لاڑا ویکھ جوان ملک دے صدقے ہو ہو جاون

نویں نویں نت میلے لگدے لوک زیارت آوے
جو کوئی منگے سوئیؤ ملدا خلق مراداں پاوے

پریاں دیو آسودے ہوئے مصری آدم زادے
سراندیپی خدمت کردے حدوں بہت زیادے

کھاون کھانے چاول دانے پین شراب پرانی
کوئی دن سراندیپ شہر وچ ایسے طرحاں وہانی

اوڑک چتّ اداسی ہوئے عاصم تے شاہزادہ
حب وطن دی غالب ہوئی گزرے روز زیادہ

سراندیپ نگر دا والی سدّ ازازت لیندے
سکھ وسو تسیں دیساں والے اسیں بھلے ہن ویندے

کڑیاں سنگ سہیلی سئیاں بھین بھرا پیارے
بدرا-خاتوں نوں مل ٹورن ماں پیو سجن سارے

بدرا نوں گل لا لا رنی ہر اک سنگ سہیلی
چلیئیں سٹّ اسانوں بھینے سکھ دیئ ربّ بیلی

ملکہ ہنجھو بھر بھر روندی رہیؤسُ میں اکیلی
رونق نہیں تساں بن کھاوے باغ بہار حویلی ۔(8640)

صیف-ملوک ڈٹھا جس دن دا غم نہ رہا کوئی
اوڑک جو کجھ سجھدی آہی آن برابر ہوئی

جہنا نال مراداں خوشیاں چامل چین سوائے
لدّ چلے اوہ محرم دل دے رہے اسیں سدھرائے

مدت پچھے جھاگ وچھوڑا ساتھی ربّ ملائے
وچھڑ چلے پھیر محمد رجّ نہیں گل لائے

الوداع ٹرو ہن سجنو! تساں اساں ربّ بیلی
کوئی جہان نہ سجھدا مینوں رہی حیران اکیلی

روشن لاٹ اندر دی چلی پیا ہنیر حویلی
ڈھینگر خار ہزار محمد چلے گلاب چمبیلی

الوداع چلے اٹھ ساتھی ترٹی کونج اڈاراں
نت اداسی تے کرلاسی کر کر یاد قطاراں

چوگ پنجر وچ زہر ہوویگی مرسی ایس ازاروں
سننجے محل محمد بخشا دوزخ بھرے انگاروں

الوداع ٹرے دل جانی مار کلیجے کانی
حالَ حقیقت ربّ نوں مالم کی گلّ کراں زبانی

ہائے افسوس نہ دوش کسے تے لکھی قلم ربانی
سجناں باجھ محمد بخشا زہر ہوئی زندگانی

شاہ-پری تے بدرا-خاتوں پالکیاں وچ پائیاں
ماسی پھپھی مائی دائی سنگ سئیاں مڑ آئیاں ۔(8650)

دیواں تخت زمینوں چایا کردے کتء سفر نوں
سراندیپی رہے کھلوتے مصری ٹرے مصر نوں

شتری دھونسے بھیر تمبوراں لگی چوٹ برابر
شہر مصر ولّ دھائی کر کے اڈے دیو بہادر

ماواں بھیناں تے سنگ سئیاں درد فراکوں بھریاں
طرف اوہناں دی ویکھن چڑھ چڑھ اپر باراں دریاں

گھڑی گھڑی وچ سے کوہاں دی دیو وتھاں سن پاندے
اوہ تکّ جاندے کہن پیارے جب لگّ آہے واندے

جاں اوہ نظروں غائب ہوئے گھر گھر گئیاں سئیاں
ہسن کھیڈن بھلّ گؤ نے وانگ رنجوراں پئیاں

درد افسوس اوہناں دے پھولاں تاں اودھروں گلّ ٹٹدی
بہت پسارے چھوڑ فقیرا بات سنائیں ٹھک دی

اڈن دیو جھلاون جھکھڑ زور بدن دا لاندے
سفن صفحہ کرن رکھ بوٹے کوہ قافاں وچ جاندے

کئی کوہ قاف سمندر لنگھے کئی شہراں کئی باراں
آن مصر دی حد وچ لتھے شور مچائے ناراں

نیل ندی دے دندے اترے شہروں دور کنارے
جھنڈے چھتر نشان کھلوتے گجے ڈھول نکارے

لتھے ڈیرے گرد چوپھیرے وجن بھیراں تریاں
راکش دیو مریندے نعرے ناچ اٹھائے پریاں ۔(8660)

چٹکی تاڑی تال ترانہ مجرا ہووے شہانہ
ملکاں وچ حسن دا چانن پھریا نیک زمانہ

شادی دے شدیانے وجے چھیڑے ساز قوالاں
نچن پریاں زیور بھریاں مکھ مانند مشالاں

کتے سپاہی گتکے کھیڈن پھڑ لکڑی ہتھ ڈھالاں
کدھر نوبت گھرے محمد پان ملنگ دھمالاں

سندر پریاں ملک سہایا روپ بھلے منِ بھانے
پھرن اڈار بازار بغیچیں سوہے ساوے بانے

ملکاں اندر خبراں ہئیاں آئے شاہ ہمارے
لے تحفے نذرانے بھارے لوک ملے ونجھ سارے

میر وزیر اتے سرکردے ساک اسنا کر مہراں
شہزادے توں صدقے سٹن اشرفیاں درم مہراں

سارے ملک مصر دے اندر جیؤ جیؤ سی سدھرایا
گھر گھر ڈھول خوشی دے وجے شاہزادہ مڑ آیا

ہر اک شخص ملن نوں آیا نظر سوغاتاں گھن کے
بھکھے لوک تونگر ہووے صدقے داتاں گھن کے

دیواں تے افریت کہاراں جہناں سی مڑ جانا
خلعت نئمت بخش نوازے دان دتا من بھانا

راضی کر کے گھر نوں ٹورے دے دے راضی نامے
سبھو گئے دوائیں دیندے لے دولت زر جامے ۔(8670)

مصری لوک تمامی آئے استقبال شہاں دے
سر صدقے دے مہراں موتی رلدے وچ رہاں دے

بگھی بہلی کرنچی آئی پینس گڈّ کچاوے
ہاتھی گھوڑے اٹھ خچر دا انت نہ پایا جاوے

کشتی بیڑی پانی وچدوں آن ہوئے سن حاضر
مال متعہ اوہناں وچ پایا جیوں کر بھرن سوداگر

سدّ نجومی سائت کڈھی خوب مہورت لے کے
نال مبارک چلی ڈولی راہ مصر دے پے کے

بابل پتّ سوار ہوئے سن کر آئین شہانی
پالکیاں توں سٹن موتی کر کر زر قربانی

اشرفیاں زر مہراں موتی پیراں ہیٹھ ملیندے
کس نوں حاجت رہی چنن دی سبھ تونگر تھیندے

ملکاں وچ نہ میوے خلقت دین مبارک آئی
صیف-ملوک لیایا ڈولا مولٰی خوشی وکھائی

کئی صندوق خلاص کریندے چھٹے دیندے زر دے
زوریں شوریں ایہنیں ٹوریں پہتے وچ مصر دے

چجّ دستور رسوماں سبھو کر وڈیاں دے چالے
ڈولی ستریں داخل کیتی شاہاں تخت سمبھالے

سبھ ملکاں وچ پھرے ڈھنڈورے جو جو بھکھے ننگے
شاہاں دے در حاضر ہوئے دولت دے دے رنگے ۔(8680)

درساں اندر خرچ پوائے نالے وچ سرائیں
بہت طعام پکا کھلائے عاماں خاصاں تائیں

نویں سروں کئی لنگر لائے مٹھیآں کئی سبیلاں
خلعت بخش ودھائی عزت دتا شرف اسیلاں

قدر-ب-کدری خلعت لدھی ہر چاکر امرائے
بخشش دا کجھ انت نہ رہا گن گن کون سنائے

نال اوہدے ونجھ موئے آہے جو جو لوک وفائی
سبھنا دے گھر گیا شاہزادہ ہر خانے ہر جائی

ٹر گھر جاندا نالے کردا عذر بے انت شماراں
دولت مال جگیراں دتیاں سبھنا دیاں گھر داراں

سبھو لوک آسودے ہوئے دھن رزقوں گزرانوں
شہزادے نوں دین دوائیں راضی دلوں ایمانوں

خیر سکھاں سنگ آیا بیٹا آس پنی سرکاروں
عاصم شاہ خیرائت کردا باہر حد شماروں

پیر فقیر شہید منائے دے دے نظر نیازاں
راہاں اپر خرچ پوائے نئمت بیئندازاں

انھے لوہلے ہور ازاری عاری لوک تمامی
طلباں لا سکھلے کیتے عیشاں کرن مدامی

عالم فاضل زاہد صوفی فقراں گوشے-گیراں
نئمت مال پوشاکاں دتیاں سے دھرم ارتھ جاگیراں ۔(8690)

جو سی پنڈت جوسی رملی پاندھا جوگی نجومی
سبھو رجّ رجّ دولت لیندے رسموں ودھ رسومی

جس گھر دھی کوآری آہی خرچ دتا اس تائیں
گہنے داج پوشاکاں دتیاں زینت کر پرنائیں

جو مسکین یتیم مسافر خستہ حالَ شکستے
سوکھے تے آسودے کیتے کر غم دے بندُ-بستے

ہویا معاف رعیت اتوں تن برس دا ہالہ
خوش کیتا مظلوماں تائیں کر کے عدل سمبھالا

امن ایمان رہا وچ خلقاں دہل نہ رہا کائی
رنڈی تتی دے دوائیں پایا سکھ لوکائی

اتنی خیر خیرائت کیتی مایہ ونڈ اڈائی
سبھ کنگال تونگر ہوئے چھٹی ٹکر گدائی

ننگا بھکھا کوئی نہ رہا وچ ولایت ساری
گھاٹ معاف زکاتاں ہویا کرن بپار بپاری

دتے خرچ مسیتاں اندر درویشاں علماواں
بندیوان خلاص کرائے پتّ ملائے ماواں

لشکریاں نوں چھٹیاں دتیاں دے طلباں انعاماں
ظالم رہزن دور کرائے خوشیاں ہور تماماں

دفتر دور غماں دے ہوئے مارے خوشی نقارے
عاصم شاہ جشن وچ بیٹھا ہور اکابر سارے ۔(8700)

پین شراب رباب سنیندے کردے نکل کبابوں
کھاون کھانے جو من بھانے وافر خوشی حسابوں

بھگتی بھنڈ نچن ہر بابی انت نہ بازی گر دا
پیرنیاں نٹ کرن تماشے مجرا نت کنجر دا

پاون ویلاں وانگر میلاں خشیئیں میر شہزادے
دن چالی ایہہ جشن کیتو نے دم دم چین زیادے

شاہ عاصم شکرانے پڑھدا ونڈدا بہت خزانے
سر سجدے تھیں چائے تھوڑھا کرے ادا دوگانے

شاہزادہ پھڑ تخت بہائیوسُ دے پنداں تلکیناں
آپ عبادت خانے وڑیا وانگر اہل یقیناں

نفل نمازوں ہئے نہ فارغ دم دم حمد دھیاوے
رات دہاں وچ گوشے رہندا مجلس وچ نہ آوے

عادت ہوئی عبادت والی لذت زہد پیو نے
پچھلے ورد صفائی دتی اوہو کار لیو نے

یاد ربے دا سواد جنہاں نوں بن یادوں گھٹّ کٹدے
جیبھوں رتّ سلونی لگدی پا لذت وتّ چٹدے

چالی چلے جہناں نوں گزرے گوشے بہن سکھایا
دل دا عود محبت آتش اندر دھوپ دھکھایا

اوہو مشک مغز وچ رچدی ہور نہ بھاون بوئیں
دنے سنسار ہنیرا دسدا گوشے اندر لوئیں ۔(8710)

گوشے-گیرے آزاد محمد تنگ ہوون بہں گلیں
بہتر ہے ہن عاصم ولوں شہزادے ولّ چلیں

صیف-ملوک تخت پر بیٹھا تاج سرے تے دھریا
لکھن پڑھن میرے تھیں باہر جو نذرانہ تریا

راجے رائے سلامی ہوئے پرجا فوج شہزادے
چمن تخت دھرت دے اگے سبھ سوار پیادے

جاں اوہ قدم تخت پر دھردا سبھو سیس نواندے
خدمت وچ امیر شہزادے کھلے رہن جیوں باندے

جس دم باہر سواری چڑھدا فوجاں گھٹاں بناون
رئد منند نقیب اچیرے گجدے وجدے جاون

پوشو پوش کریندے شاطر امبر تیک آوازے
نویں نویں سر چھتر جھلیندے آسن تازی تازے

پریاں دیو غلام چوپھیرے آدم انت نہ کائی
قدماں ہیٹھ تمام رعیت سر تے زلِ الٰہی

جت ولّ شاہ ارادہ کردا سیر شکار کرن دا
کوتل لکھ اڈیکنو ہووے پیر رکاب دھرن دا

جس ولایت ملک شہر ولّ کردا شاہ ارادہ
اگوں ملدے نال چڑھیندے لکھ سوار پیادہ

دم دم شان اقبال زیادے دن دن زور سوایا
کوئی غنیم نہ رہا کدھرے ہر اک قدمیں لایا ۔(8720)

سکے باغ ہوئے مڑ ساوے آ وڑیا وچ مالی
بنے چمن وچ رنگ ہزاراں پھلّ کڈھے ہر ڈالی

سرو کیاماں وچ کھلوتے نیتے شکر دو گانے
شاخاں مکھ زمیں پر رکھے کر سجدے شکرانے

نہراں خشک ہوئیاں پھر جاری دھوتی دھوڑ غماں دی
سبزے تیز زباناں کر کے حمد بجا لیاندی

سچے سخن اسمانی گھلدا موتی شبنم والے
میوہ پینگھ خوشی دی جھولے خشیئیں جھولن ڈالے

عدل سخاوت کم ہمیشہ وانگر حاتم تائی
دبدبا سکندر والا جھکدی بہت لوکائی

عزت صورتَ سیرت ساری یوسف وانگ نمونہ
سر پیراں تکّ جسا روشن عشقوں سی اندرونا

ہتھ مبارک نال انگوٹھی نبی سلیماں والی
پریاں تخت ہوا اڈاون شان دتا ربّ عالی

دیوَ افریت اتے جنّ آدم تابء سبھ حکم دے
ہتھیں بدھیں رہن کھلوتے فرمامبردار ہر کم دے

شاہ شاہپال دیواں نوں گھلدا نت نویاں دے چیزاں
ٹبراں وانگ منگائے خبراں جانے مثل عزیزاں

نویں نویں نت تحفے گھلدا دے نظراں سوغاتاں
خشبوئیں پھل باغ-ارم دے میوے ذات-ب-ذاتاں ۔(8730)

ہور اجائب چیزاں گھنیاں بیٹی کارن گھلدا
شہر مصر ولّ راہ دیاں دا رہے ہمیشہ چلدا

راج ولوں شاہزادہ ہویا جم سلیماں ثانی
شارستان پرستاں توڑی مہر چلی سلطانی

خوشیاں دی کجھ رہی نہ باقی دولت عشرت شاہی
اسروں یسر محمد بخشا کیتا فضل الٰہی

مشرک مغرب دھماں پئیاں واہوا شاہ مصر دا
ہر سلطان سلامی ہویا ہر راجا سرکردہ

ظلم ستم دی عالم اتے ذرا نہ رہی نشانی
عدل مروت دا چن چڑھیا صیف-ملوک نورانی

جتنے دکھ کزیئیے ڈٹھے سفر فراقَ یتیمی
سے حصے سکھ حاصل ہوئے کیتی ربّ کریمی

وصل سجن دا موج عمر دی سکھ بدن دل جانی
جاری حکم ولایت اتے تابء جنّ انسانی

عشرت عیش رہے نت کردا حکم بہشت نشانی
نہ کوئی فکر اندیشہ تنگی باجھوں خوف ربانی

نویاں نت مراداں خوشیاں اندر باہر خیری
پر بے فکر نہ چھڈدا دائم اوڑک امبر ویری

اے ساقی ہن مدت گزری در پر رہاں اداسی
پٹّ منہ مٹّ الٹ نشے دا کٹّ چکے جھٹّ ہاسی ۔(8740)

مدھ وصال پیال اسانوں آئی تروٹ اباسی
پی پیالہ ٹراں محمد ہویا جی اداسی

روزوں رات انھیری آوے راتوں روز نورانی
مکر فریب دغا کر ٹھگے کم ایہو اسمانی

اکے نوں چا گگن چڑھاندا وانگو سورج پاکے
اک پچھاویں وانگ محمد خوش رہے وچ خاکے

اوہو دانا وچ جہاناں جو ہر کم دی واری
بولی-بازی اسمانے تائیں جانے نہ اعتباری

عزت تے اقبال اوہدے تے کرے نہیں مغروری
نہ وچ شامت تے بدبختی چھوڑے تروڑ صبوری

دنیاں دا غم کھاوے ناہیں جو آوے سر چاوے
آخر دا کر خرچ محمد راضی ہو گھر جاوے

عاصم شاہ عبادت کردا جانوں دلوں زبانی
درد فراقَ مجازی اندر کھلے سر ہکانی

بھلی عشرت عیش جہانی لگی چھک ہکانی
باقی ولّ محبت اٹھی ایہہ جگّ سجھیوسُ فانی

فانی دی اشنائی کولوں دل بے زار ہویا سی
باقی ولّ محمد بخشا اٹھ سوار ہویا سی

ذکر شہادت کلمے پڑھدا خوشیاں نال مراداں
عاصم شاہ پکے گھر ٹریا چھڈّ کچیاں بنیاداں ۔(8750)

پنجر وچ اداسی ہوئی بلبل مست چمن دی
پھاہی گر نے لائی کڑکی قید مکی جل-انّ دی

عاصم شاہ بلایا بیٹا سینے چھک لگایا
پند نصیحت دتی نالے الوداع بلایا

سکھی وسیں توں صیف-ملوکا ٹریا باپ سفر نوں
ماتم سوگ نہ کرو سفر دا چلے اصلی گھر نوں

جاں تدھ سفر تیاری کیتی لگی اساں جدائی
مڑ مڑ موڑ رہے ساں تینوں خبر نہ آہی کائی

جہنا چھک سجن دی لگی پھیر نہیں مڑ بہندے
اج سانوں کوئی موڑ نہ سکدا نہ موڑے ہن رہندے

الوداع تساں تھیں مینوں کیتا یاد سہیلی
اﷲ بیلی جان اکیلی چلی چھوڑ حویلی

لے کے نال گیا جو آیا قاصد تیز سجن دا
عاصم شاہ پیالہ پیتا ہویا آہر دفن دا

حرماں اندر گریازاری حدوں ہوئی زیادہ
آہیں ڈھاہیں کھلیں باہیں روندا کھلا شاہزادہ

میر وزیر رعیت روندی لشکر دے سرکردے
کیوں شاہا منہ کج اساں تھیں ہو چلیوں پسپردے

تدھ نہیں پرواہ اساڈی ہوراں خدمتگاراں
کون اسانوں یاد کریسی یار ملے جد یاراں ۔(8760)

سانوں لکھ محتاجی آہی درشن دے سدھرائے
اک اک دم دی صحبت تیری سو سو عیب گوائے

اک اک سخن مبارک تیرا آہا لئل رومانی
ہر ہر پند تساڈے اندر ہر دل دی زندگانی

لطفَ احسان مروت شفقت کرسی کون اجیہی
شالہ چھک محبت تیری کدے نہ ہووے بیہی

مغفرت کرے ربّ تینوں دیندے اسیں دوائیں
راضی رہیں اساں پر دائم متھے وٹّ نہ پائیں

کفن صندوق تیار کیتو نے غسل دتا علماواں
ظاہر باطن چھتر نورانی سر پر کردے چھاواں

نال ادب دے کفن پہنایا بند سوہنے دنکائے
کیسر امبر عطر گلابوں بھر شیشے چھنکائے

شہر خموشاں دے ولّ چڑھیا عاصم شاہ مصر دا
فوجاں دا کجھ انت نہ رہا صدقہ گنج گوہر دا

اوس نگر وچ اگے آہے اس تھیں وڈے وڈیرے
شاہی چھوڑ رہا ہو بردا دھرت اتے کر ڈیرے

جاں تابوت پیو دا ٹریا صیف-ملوک شہزادے
صدقے خیر خیرائت دتی حدوں بہت زیادے

رپے مہراں لئل جواہر مانک موتی ہیرے
اس تابوت اتوں سن سٹے چن چن رجے کیرے ۔(8770)

جیوں کر صیف-ملوکے اتے بابل سی زر لائی
تویں صیف-ملوک پیو دی کھٹی گھول گھمائی

قدر موافک صدقے دتے کر اسقاط زنازا
شاہ محل وچ داخل ہویا بند کیتا دروازہ

فاتحہ آکھ گھراں نوں آئے روندے تلیاں ملدے
ہائِ ہائِ دنیاں تے کس رہنا بھلے بھلیرے چلدے

ایہہ پل پور لنگھاون ہارا جو آیا اس ٹرنا
کون مقامی ہر دے سر تے کوچ نکارا گھرنا

دنیاں باغ پرانا بھائی نویں نویں پھلّ بندے
پھلن ساتھ چنیندے بائزے اک کوئی روز وسندے

ہر اک شاخ عمر دی نالوں توڑ کھڑے جد مالی
پتاں پھلاں پوے وچھوڑا رو رو کہندی ڈالی

پیٹوں پاڑ شگوفے کڈھے پھلّ ہووے رنگ والے
مالی تروڑ بازاریں سٹے برے وچھوڑے ڈالے

اساں ایہناں کد ملنا مڑ کے پئی ہمیش جدائی
روون پھلّ محمد بخشا رجّ نہ شاخ ہنڈھائی

کئی بہاراں ہو ہو گئیاں ڈھٹھے پتّ بچارے
کئی ہزاراں بھور گلاں دے کر کر گئے نظارے

جاندے کتے نہ نظریں آئے گل پھلّ بھور ہزاراں
دستاراں سر مٹی ہوئے سینکڑیاں سرداراں ۔(8780)

لاکھاں سرو آزاد اچیرے ہو ڈھٹھے سر پرنے
لکھ لالے رنگ لعلاں والے گالے داغ ہجر نے

کہاں گئے جمشید فریدوں کہاں سکندر دارا
افلاطون ارسطو کتھے کردے عقل پسارا

کیکاؤس سیاؤس کتھے بہمن ناگ ڈنگالا
کیخسرو تے رستم دستاں سام نہ ہویا سمبھالا

دنیاں نال نہ گئی کسے دے ٹر ٹر گئے اکلے
اوہو بھلے جہنا چھنڈ رکھے اس دھوڑوں ہتھ پلے

جمدڑیاں وچ خاکوں ستے چکڑ پیر نہ بھریا
اس جوئے جس بازی لائی کس نہیں دھن ہریا

دانشمنداں دا کم ناہیں دنیاں تے دل لانا
اس وہوٹی لکھ خاوند کیتے جو کیتا سو کھانا

جس چھڈی ایہہ بچے کھانی سوئیؤ سگھڑ سیانا
ایسی ڈائن نال محمد کاہنوں عقد پڑھانا

نت نویں ایہہ بن بن بہندی بڈھی مول نہ دسدی
ہر اک سنگ کریندی گوشے نہیں اکے پر وسدی

سوئیؤ نہں لگاندا اس دا شامت آئی جس دی
ہر بھرتے دا بھرتا کیتوسُ بنی محمد کس دی

ہو ہو گئے تخت دے سائیں تاج سراں پر دھر کے
مہاراجے سلطان کہائے شان اچیرا کر کے ۔(8790)

ننگیں پیریں گئے بیدیشیں خاک رلے سبھ مر کے
کرو کی مان محمد بخشا رہو نمانے ڈر کے

ڈیوڈھ

ماتم سوگ سنسار تمامی جائ خوشی دی ناہیں، سمجھ کداہیں
اک اک قدم شاہاں دے سر تے خلق ٹرے جو راہیں، مارے پاہیں
پھیر نہیں مڑ آون لگے نیر گئے وگ واہیں، کھوکے لاہیں
جو کریئے سو اج محمد بھلک نہ ہوگ اتھائیں، بھرسیں آہیں

پینگھاں بہت ہلارے چڑھیاں ترٹ زمیں پر جھڑیاں
کڑیاں پھیر نہ مڑیاں پیکے ساہریاں چھک کھڑیاں

موتی کد ملے مڑ سپاں ونجھ پئے وچ لڑیاں
ڈگیاں پھلیاں خاکو رلیاں پھیر رکھیں کد چڑھیاں

جت ولّ ویکھو فکر جدائی کتے ملاپ نہ سکھ دا
لمب انگار نہ کٹھے رہسن ات غم دھوآں دھکھدا

سن مرلی دی لکڑ کولوں درد وچھوڑا رکھ دا
سبھنا دا ایہہ حالَ محمد کہو کی حالَ منکھ دا

مٹی گھٹے رلدا جاندا جو کوئی سندر مکھ سی
گھاٹ ملے دل رلیا ناہیں تاں کس کس دی بھکھ سی

دکھ دکھا گئے ٹر اگے جہناں اساڈا دکھ سی
مطلب دے افسوس محمد کون اساں لئی جھکھسی

کتھے گلّ گیوں اٹھ کتھے کر کجھ سرت فقیرا
قصہ چھوڑ وڑیں وچ جالاں بھجّ بھجّ ترت فقیرا ۔(8800)

ہور رضا قضاع منی سی جو کجھ ربّ ارادہ
ماتم فاتحہ خیر درودوں فارغ ہویا شاہزادہ

ٹھپّ کتاب غماں دی رکھی شادی دفتر پھولے
جیون کے تؤں اقبال حکومت پین نہ دتے رولے

نویں لئے سروپا وزیراں صدر چڑھے مڑ سدرے
فوجاں رعیت اندر ورتے خلعت قدر-ب-قدرے

کردا عدل انصاف شاہزادہ خلق مراداں تکے
سخت سزا تمبیہاں لیندے ظالم چور اچکے

میلی نظرے ویکھ نہ سکے باز کبوتر تائیں
پتن تے رل پانی پیندے شیر ببر تے گائیں

بھیڈاں تے بگھیاڑ اکٹھے پھردے وچ اجاڑاں
کوئی کسے نوں چھیڑ نہ سکے عدل جھکائیاں واڑاں

پیو دادے دے کسب ہنر تھیں ہر کوئی کرے کمائیاں
دھاڑے-مارو کرن مزوری چور کریندے لائیاں

جس جس کم دے لایق کوئی تس تس کم تے لایا
دانشمنداں لایق داراں پایا عالی پایا

ملکاں اندر خوشیاں خوشیاں دیندا جگّ دوائیں
زلِ اﷲ اساڈے سر تے رہے قیامت تائیں

ظلم ستم دا پٹّ گوایا جس نے تخم زمینوں
عالم اتے دیوا بلیا صدق اسلاموں دینوں ۔(8810)

لنگر درس لوائے شہریں راہاں وچ سبیلاں
آس منداں دی آس پچاوے بجھے شاہ دلیلاں

نال بدیع-جمال پری دے رجّ رجّ خوشیاں کردا
اول کوڑا زہر محمد مٹھا پھل صبر دا

عاشق تے معشوق دوہاں دے چانن چین اجالا
شاہ-پری دے پیٹوں ہویا بیٹا صورتَ والا

دم دم شکر الٰہی پڑھدے پنیاں سبھ مراداں
بہتی عمر گزاری دوہاں عیشاں نال صواداں

ہائے افسوس اوہناں دا جہڑے سکدے ملن پیارے
سینے لاون اک ہو جاون غم بھلاون سارے

دھوتے جان غبار دلاں دے چنتا رہے نہ کائی
عیشاں خوشیاں وچ گزارن کوئی دن نال صفائی

اچنچیت ہنیری جھلی شمع خوشی دی بجھی
باغ دلاں دے پٹّ اڈائے خزاں ہجر دی سجھی

دھندوکار غباری پاوے مارومار کریندی
باغ وصل دے اندر آوے زیب خوار کریندی

لمی ہری امیداں والی ڈالی تروڑ گواوے
خوشیاں دے بھنّ ڈال تمامی ڈال زمیں پر جاوے

صیف-ملوک ہویا رنگ رتا نال بدیع-جمالے
سدا ملاپ آرام دوہاں نوں غم نہ خواب خیالے ۔(8820)

اندر باہر خوشی پری نوں نہ دکھ درد نشانی
نہ کوئی خبر وچھوڑے والی نہ کوئی فکر جہانی

سال پنجاہ پیو دے پچھوں صیف-ملوک لنگھائے
بھر بھر پیتے وصل پیالے تروٹک دے دن آئے

سبھ مراداں حاصل ہوئیاں سکھ سہاگ ہنڈھاون
پر دشمن اسمان محمد خوش انسان نہ بھاون

جاں اس دا ہتھ پہنچے بھائی پاوے انت جدائی
صیف-ملوک اداسی ہویا دنیاں دلوں ہٹائی

ایہہ پروانہ موت لیاندا فانی جگوں تغئیری
دار-ال-بکا اندر چل شاہا کر کے ویس فقیری

واگاں موڑ امیداں ولوں کھچّ لے پیر رکابی
جگ-جیون دے گھوڑے اتوں اتر ہیٹھ شتابی

صیف-ملوک سنیہا سن کے بہت دلوں خوش ہویا
اس پاسوں منہ کج لیو نے اس پاسے ولّ ڈھویا

بیٹے نوں سدّ تخت بہائیوسُ پند وصیت دے کے
آپ جہانوں رخصت ہویا خرچ عشقَ دا لے کے

جاں اوہ گھڑی نزع دی آئی کہیوسُ پری نہ آئی
نال اوہدے مل رخصت ہوئیے ہووے نہ بے وفائی

کیتی عرض وزیراں شاہا اوہ محبوب پیاری
حالت ویکھ فراقَ تیرے تھیں کرسی گریازاری ۔(8830)

بے دل ہوسی دلبر تیری تکّ کے سفر تیاری
دلبر نوں دلگیر تکن تھیں لگسی درد قہاری

اکھیں اگے ویکھ نہ ترسو اس دے وین سیاپے
جو کجھ ربّ اوہدے سر لکھی پئی کٹیگی آپے

عزرائیل فرشتہ آیا لے کے حکم جنابی
پڑھیا شاہ عشقَ دا کلمہ دتی جان شتابی

اڈیا بھور اسمانے چڑھیا آئیوسُ بو بہشتی
گیا ملاہ محمد بخشا چھوڑ شکستی کشتی

ہد ہد چھٹّ گیا اس قیدوں چھک لگی سرکاری
شہر صبا نوں ہویا روانہ کر کے تیز اڈاری

باس بسنت بہاروں آئیوسُ چھڈّ جنگل دی واسی
پنجرہ سٹّ چمن ولّ اڈی بلبل جند اداسی

منزل گور شہانی کر کے کیتا دفن شاہزادہ
ماتم ڈھاہو ڈھاہ کچہری ہویا شور زیادہ

نکل گیا طراح پری دا ترٹا تران بدن تھیں
غیبوں سانگ کلیجے لگی گئی دووسل من تھیں

پچھیوسُ کیسا شور ککارا جس میری جند مٹھی
ہائِ ہائِ لوکا نظر نہ آئی کس چھری میں کٹھی

کس آفت نے پھرنا پھڑیا باز تتر جیوں پھڑدا
ناگ نہ ڈٹھا میں کن ڈنگی زہر کلیجے وڑدا ۔(8840)

لوکاں سچ سنایا بیبی کوچ کیتا اج شاہاں
تخت اتوں لہہ تختے بیٹھے دنیاں چھوڑ پچھاہاں

ایس مکانوں اٹھ کھلوتے ہوئے وداع جہانوں
وطن مقام پسند کیتو نے لا مقام مکانوں

کنّ آواز پری نوں جس دم پایا پاون ہارے
ہو بے ہوش زمیں پر ڈھٹھی جان پران وسارے

کتنے روز بے ہوش رکھی سی دہشت ایس سخن دی
عاشق کیوں کر جرن محمد سن بد خبر سجن دی

جاں کوئی سائت ہوش سمبھالے ملدا ایہو اوازا
مڑ ہندی بے ہوش نمانی درد ایہو کر تازہ

بہتے روز گزارے ایویں اوڑک اکھ اگھاڑی
صیف-ملوک نہ نظریں آیا ہوئیوسُ حشر دہاڑی

نہ اوہ شاہ تخت پر ڈٹھوسُ نہ تابوت روانہ
اکو خبر سنائی لوکاں اوہ تکّ کیتا خانا

چھاتی تے ہتھ مارے اول جھگا پاڑ گوایا
متّ ایہہ دھوآں باہر نکلے سینے منگھ بنایا

ہتھوں ہور پئی اس منگھوں بجلی درد قہر دی
سڑدی بلدی اٹھدی جھڑدی نہ جیوے نہ مردی

چونڈھیاں مارے ماس اتارے چھل سٹیوسُ رخسارے
رتّ بجھول ہویا سبھ چہرہ سرخ ہوئے ہتھ سارے ۔(8850)

وٹّ مٹھی وٹّ مارے چھاتی وٹّ پئے جد سینے
وٹّ لئے دکھ عشقَ بپاروں دے کے سکھ نگینے

پٹ پٹ پٹّ کیتے پٹ رتے پٹّ پٹے گھتّ گھٹے
سٹّ سر سٹ سرے دی لیندی بھنّ زیور سٹ سٹے

پٹک پٹک زمیں پر پٹکے پٹکے کھا پھٹک دے
کٹّ کٹّ ہتھ پیوے رتّ گٹ گٹ ماری درد کٹک دے

اندر لاٹ لٹک دی لٹکے لٹی لٹک لٹاکے
درد وچھوڑے پھاٹک پایا منہ منہ مار پٹاکے

کدے طماچے منہ پر مارے کدے گھتے ہتھ والاں
توڑے چھک کنوں چھک والی تروڑ سٹی گل مالاں

زلف پٹی کر مینڈھی مینڈھی گلیں ناگ کھلارے
اوسے نوں سبھ ناگنیاں نے مڑ مڑ کے ڈنگ مارے

جاں بے تاب ہوئی رہِ مکی پٹ کٹیوں بھنّ ونگاں
کر کر وین لگی پھر روون کوکے وانگ کلنگاں

کتھے شاہ شنگار تخت دا بھاگ سہاگ تتی دا
کرسی کون غریب مہمان نوازی چاہ وراگ تتی دا

کیوں اوہ سفرے جلدی ٹریا ایڈ شتابی کر کے
میں پھڑ پیر رکاب نہ چمے سر قدماں پر دھر کے

جاں اس کوچ جہانوں کیتا تتی کول نہ آہی
کیکر چھوڑ اسانوں ٹریا کس راہ ہویا راہی ۔(8860)

نہ رنجور منجی پر ڈٹھا بدن ترانوں ہریا
حسڑ پلے نال نہ پونجھے نہ سر جھولی دھریا

تتی نے اس وقت نہ لائی کنڈ اوہدی سنگ چھاتی
بھار میرے پر سٹّ نہ بیٹھا آخر دم ہیاتی

جاں تختوں لہہ تختے چڑھیا نوشا کنت تتی دا
ہنجھو پانی نال نہاندی تکدا انت تتی دا

جس دم کفن لوایا اس نوں درزی سیڑ شتابی
رتو نیر اچھل جگر دا کیتا نہیں گلابی

جس دم چا ٹرے سن اس نوں آہیں ڈھاہیں بھرکے
روندی پٹدی نال نہ گئیؤسُ بانہہ سرے پر دھرکے

جاں سامی دے ڈبے وڑیا درے-یتیمے بدن دا
ہتھیں آپ نہ کیتا تتی بستر صاف سجن دا

ہائے افسوس افسوس جہاناں! ایس زیان برے دا
لگا داغ کلیجے اتے اس نقصان برے دا

ایہہ دکھ ورم نہ جاسی مولے توڑے میں مر گئیؤسُ
جاندی واری نال نہ کھڑیؤسُ وہن ہجر دے پیوسُ

ہائے ہائے صیف-ملوک پیارے حالَ نہ ویکھیں میرا
کی کجھ ظلم تیرے بن ترٹے دسدا جگّ ہنیرا

چلدی واری یاد نہ کیتوئی ٹریوں پا وچھوڑا
نہ منہ ڈٹھا نہ سنگ گئیؤسُ ورم افسوس نہ تھوڑا ۔(8870)

سجنا! ایہہ سجنوت نہ آہی یاراں نال نہ یاری
یاد کیتے بن گؤں اکلا مینوں دے سر بھاری

ترٹی لتّ کلیجے ایسی کدے نہ باہر نکلسی
جب لگّ ہڈی ماس تتی دا مٹی وچ نہ گلسی

ایسی جا گؤں تر شاہا جتھوں کوئی نہ مڑدا
گجھے روگ کنوں دل میرا کچرک رہسی چڑدا

درد قصائی اندر وڑیا لے کے تیز کٹاری
کپ کلیجہ پرزے کیتوسُ سیخ بھنی وچ ناری

پئی کڑاہ ندی دی مچھی تیلیں پائِ تلیندی
خارو خار ہویا سبھ گوشت کچرک اگّ جھلیندی

اک اڑیا اک پھاہی پھاتھا حکمت کاریگر دی
چکوے چکوی پیا وچھوڑا طاقت نہیں صبر دی

اندر باہر بھامبڑ بلیا کتے نہ دسے سردی
سائت گھڑی محمد بخشا ثانی روز حشر دی

جت ولّ ویکھاں درد المبے دھوآں دھار غباری
کتے آرام نہ نظریں آوے سڑدی دنیاں ساری

کتھے راج سہاگ تتی دا لوٹھی جس کوآری
سنجی سیج محمد بخشا ہردم کھاون ہاری

کتھے یار کتھے رل خوشیاں کون تتی دا بیلی
خونی لہر ایہہ شہر دسیندا دوزخ گرم حویلی ۔(8880)

تن کوہلو دل بکھرا میرا درد تساڈا تیلی
تتی تاواں لائِ محمد پیڑی جان اکیلی

کی کجھ حالَ اساڈا سئیؤ لدّ گیا چھڈّ بنا
لوں لوں گھاء فراقَ اوہدے دا کتھے سیڑھاں بنھاں

پکڑی جان عذاباں جیوں کر بیلنیاں منہ گنا
آکھن رہو نہ رہاں محمد صبر گیا بھنّ بنا

ایہو بھلی میرے ہک ربا جاساں پاس سجن دے
درد بخار اندر دے پھولاں پھٹ دسالاں من دے

کی کجھ اس میرے سنگ کیتی ٹریا سٹ اکلی
دکھ ابال نہ ٹکن دیندا کیکر بہاں نچلی

کیتا حکم چو-پان منگایا پے ڈولی اٹھ وگی
جا کر قبر کلاوے لئیؤسُ وانگ سجن گلّ لگی

چہرہ زرد مٹی وچ رلیا رتو نیر چلا ئے
دلبر نوں آزار دلاں دے درداں نال سنائے

کدی سرھاندی کدی پواندی چمے خاک قبر دی
کوکاں تے فریاداں کردی نامراد نہ مردی

جیکر موت ہووے ہتھ میرے بندی ترت قبولے
صیف-ملوکا حالَ تتی دا ویکھاں ہے کت رولے

کیوں منہ کج اساں تھیں بیٹھوں بات نہ پچھیں مولے
اوہو بدیع-جمال پیاری سر تیرے پر جھولے ۔(8890)

تسیں زمیں وچ اہلے ہوئے جیوں کر بوند اسمانی
میں وچ مٹی گھٹے رلدی ککھاں وانگ نمانی

جس صورتَ دا وال تینوں سی لکھ جانی دے مل دا
اوہو حسن پری دا شاہا خاک تیری وچ رلدا

جس کارن تدھ کارن کیتے جھلے دکھ ہزاراں
جاں اوہ پھلّ ارم دا لدھا آیا عیش بہاراں

شاخوں تروڑ گھٹے وچ سٹّ کے آپ گؤں نسّ باغوں
کولا ہو گیا اس داغوں بدن مثال چراگوں

صیف-ملوک بندوق لگائی کوک نہیں ہن کاری
غم میرا غمخار نہ پچھدا کون کرے غمخاری

جلیا بلیا جیؤ تتی دا اگّ لگی جیوں روناں
بھامبڑ بھڑک اٹھے بھڑکارے زمیں زمن تکّ دھوآں

لہو بھریا مکھ تتی دا یار ہندا تد دھوندا
اج میرا ایہہ درد وچھوڑا جو تکدا سو روندا

گگن چڑھن دا راہ نہ کوئی وہل نہ دیندی دھرتی
شالہ بھا نہ پوے کسے دے جو سر میرے ورتی

لدّ گئے دلدار دلے دے پھیر نہیں مڑ آئے
پھلّ دا بھار نہ جھلیا آہا دب پہاڑ سہائے

جاں قبروں کجھ خبر نہ لبھی صبر قرار نہ رہندا
ونجھ گھراں وچ ڈھونڈے جائیں جتھے شاہ سی بہندا ۔(8900)

دونی بھڑک لگی اگّ سینے خالی ویکھ ٹکانے
سننجے تخت سننجے گاؤ تکیئے سننجے پلنگ سرہانے

کدے گھریں منہ پلے پاندی رتوں نیر چلاوے
کدے قبر پر جائ شتابی لیندی گور کلاوے

آئی باجھ نہ مردی جیوے بن پیتے بن کھادھے
درد فراقَ محمد بخشا دن دن ہندا وادھے

نہ اوہ رنگ نہ دنگ حسن دی بدن کرنگ ہویا سی
تروڑے ہار شنگار نہ چھوڑے انگ ملنگ ہویا سی

کھاون پیون یاد نہ رہیوسُ ہویا زہر خوراکاں
دل دا شہر اجاڑ کریندی سٹے پاڑ پوشاکاں

منہ پر خاک سرے پر گھٹا گھٹّ دسدا وچ نیناں
گھٹ وچ درد مقامی ہویا آکھے کدے نہ ویناں

پانی انّ نہ چکھے مولے اکھیں پلک نہ لاوے
روندے نین نابینے ہوئے نزرینں کجھ نہ آوے

سجیاں اکھیں لہ-سجیاں لاسن گئیاں لاسوں
سڑیا نور ہنجھو دھو کھڑیا ہڈّ وچھنے ماسوں

چین آرام گئے لدّ سارے گلّ کلام نہ بھاوے
انی-مورھی رہے حیرانی وین ورلاپ الاوے

دیدے دلبر ویکھن کارن بن دلبر کیوں رکھاں
جنھیں اکھیں یار نہ دسے بھٹھّ پئیاں اوہ اکھاں ۔(8910)

اکے تے ایہہ منور دیدے روشن سان دیداروں
جاں چھپیا دیدار محمد بسّ تمام سنساروں

اٹھے پہر ہویا کم اس دا روون دھوون آہیں
پٹّ-کرٹے وچ محمد گزری اک چھماہیں

اک دن پھیر قبر دے اتے درداں گھیر لیاندی
چہرہ پاک ملے وچ خاکوں کونج جویں کرلاندی

دن دن بھار ہجر دا ودھدا زور تحمل گھٹیا
جے چاہے تاں توڑ پچائے راہ نہ جاندا سٹیا

اوہ پری سی اڈن والی اڈدی جے چتّ چاندی
اوہ ناری ایہہ خاکی بندہ خاک ہویا چھڈّ جاندی

دلبر آپ جنہاں دا ہویا پھیر نہیں سٹّ جاندا
دوہاں جہاناں وچ محمد خوب پریت پکاندا

بابے نانک بانی اندر بات کہی اک رنگی
وسّ ہویا مڑ جاندا ناہیں ریت سجن دی چنگی

روندی روندی نوں غش آئی ڈھٹھی نال ہلاکی
نبضاں چھٹّ گئیاں رنگ بھریاں چائی ساہ چلاکی

خدمتگاراں نال شتابی محلاں وچ پچائی
دتیؤسُ جان سجن دے دردوں نیک گھڑی جد آئی

آ خوشبو سنیہا دتا کھڑے گلاب بلاندے
بلبل مست چمن ولّ اڈی درسن لین گلاں دے ۔(8920)

حسن سمند ہکانی وچوں سی قطرہ صاف نورانی
ندی مجازی اندر آیا بن کے شکل زنانی

باغ مجازی اندر آہی بوند سچی شبنم دی
سورج ویکھ ہوئی اڈّ اچی جاگی سک سجن دی

ہک اپنے سنگ ملاہک ہوئی جیوں بو وچ گلاباں
شیریں شہد اندر جیوں رچی مستی وچ شراباں

خیش قبیلے خدمتگاراں پایا شور ککارا
اج بدیع-جمال پری دا ہویا کوچ نکارا

جو سندا سو ہنجھو بھردا ہر کوئی ہاکاں مارے
عورت مرد مصر وچ رنے شور ملک وچ سارے

ہنجھو نیر وگے پرنالے نالے آہیں نالے
اتھرواں جل پا نہائے آہیں ہچکن جالے

شاہ-پری دے دردوں ناریں زلفاں پٹ پٹ سٹن
سخت طماچے منہ پر مارن چکیں باہاں کٹن

جیوں کر اوہ کریندی آہی صیف-ملوکے کارن
تویں ہون سیاپے اس دے درد تپایا آہرن

رون پٹن دے جاں ہو چکے غوغے کتنی واریں
رو رو غسل پری نوں دتا نیک اسیلاں ناریں

جیوں کر مینہہ بہاری ہوندا روشن پھلّ گلابی
تویں بدن پری دا کیتا جوبن دات جنابی ۔(8930)

انگ گلابی تے رنگ کیسر رنگ اجائب بندا
سجرے پتّ چمبے دے وانگر بانا سبز کفن دا

تہہ-ب-تہہ پہنائے پردے کلیاں وانگ لپیٹی
چلی دوآلے بند عشقَ دے بنھ قمر نوں پیٹی

صیف-ملوک شاہزادہ آہا دفن ہویا جس جائی
قبر اوہدی دے نال برابر اس دی قبر بنائی

چنگا گور زنازا کر کے دفن پری نوں کیتا
عاشق تے معشوق محمد وصل پیالہ پیتا

ماتم بہت مصر وچ ہویا روندے مرد زنانی
کئی دہاڑے انّ نہ پکا خلق رہی حیرانی

بند بازار رہے کوئی مدت کوئی نہ آوے جاوے
نہ دربار کچہری لگی ہر کوئی رووے ڈھاوے

صیف-ملوک بدیع-جمالے کر کر یاد لوکائی
آہیں ڈھاہیں بھر بھر روندی جیو نہ رہندا جائی

واہوا بھاگ تنھاں دے جہنا دلبر کول وسیرا
جینودیاں بھی رہن اکٹھے مویاں ہووے اک ڈیرہ

واہ عاشق معشوق جہناں دے ہوئے پار اتارے
جینودیاں نت واہے وعدے مویاں بھی قول نہ ہارے

اس پچھے اس سفر کٹے سن اس پچھے ایہہ موئی
واہ پریت محمد بخشا دوہاں ولاں تھیں ہوئی ۔(8940)

اس پچھے اس شاہی چھڈی اس پچھے اس اکھیں
خاکوں رلے محمد بخشا وال جہناں دا لکھیں

پاوے لاکھاں فیض ایہناں دی جان سمیت بدن دے
دیدے دل دے روشن ہوئے نال جمال سجن دے

قطرہ عشقَ محبت والا پاون خیر جنابوں
پور کر دیون ٹھوٹھا میرا خاصے شوق شرابوں

دنیاں تے دل لان نہ چنگا بھٹھّ اس دی اشنائی
سبھ جگ چلن ہار ہمیشہ نہیں نباہو کائی

جت ولّ ویکھو قید غماں دی کس خلاصی پائی
کرے خلاص محمد بخشا رحمت لطفَ خدائی

باشک ناگ اسمان اساں پر غضبوں کنڈل مارے
آدمیاں نوں ڈنگن کارن چھجلی نت کھلارے

کنڈل گھتّ کیتا اس قیدی کس راہوں نسّ جائیے
ہردم فکر اساڈے لگا کردا کھائیے کھائیے

ڈنگ اس دے تھیں کوئی نہ خالی ہر اک نوں بسّ دہائی
سینکڑیاں وچ اکس کسے پر، رحم نہیں اس بھائی

ظلم اس دے تھیں کوئی نہ چھٹا ہر اک نوں پھٹّ کیتوسُ
زخم گھنے تے مرہم نہ کوئی نہ بنا پٹی سیتوسُ

ویری دغا کماون کارن کھیڈاں کر کر دسدا
سوگ دسے بن دیہیں راتیں نیلا کھڑ کھڑ ہسدا ۔(8950)

راتیں بنے بریڈا چمبا شیر دہاں اک رنگا
شیر بریڈے دے منہ آئؤں اے سنسار کرنگا

دم دم فکر غماں وچ مریئے کر خفگی دل تنگوں
کیکر ہوگ بچا اساڈا ظالم شیر پلنگوں

جس پاسے اسنائی کریئے پکا لائے یارانہ
اوڑک پوے وچھوڑا اس تھیں کر کے کوئی بہانہ

اپنا آپ نہ نال نباہو کی سنگ کرگ بیگانہ
سبھ جگ فانی ہوگ محمد کتِ ولّ گیا زمانہ

ماتم سوگ غمی جگّ سارے ویکھو کون سکھالا
جے کوئی سدا سکھالا دسدا سو بھی ہے دکھ والا

اک گھڑی دے سکھ دے بدلے کتنے روز کشالا
رتّ بسنت محمد بخشا ویکھ چمن دا چالا

کیوں کلیاں مونہوں لاہے پردے سبزہ خاک ملیندا
کیوں گلاباں کپڑے پاڑے رنگ پیلا ولّ تھیندا

سرو آزاد کھلوتا قیدی ارگوان رتّ پیندا
سنبل کیوں حیران پریشاں لالے داغ سنیندا

نرگس نال رنجوری روندا بھر آنسو شبنم دے
کیوں بنفشا کالا ہویا سوگ پیوسُ کوئی غم دے

چکڑی دا دل سو سو پرزے مارے دھپّ گرم دے
نونہیں چھلن منہ محمد چمبے نال علم دے ۔(8960)

جھولن رکھ ہوائیں کنوں کھیڈن حالَ غماں دے
بولن خوش آواز جناور پھولن درد غماں دے

کمری کوئل کوُ کوُ کردے کیسی کوک سناندے
کتھے سکھ محمد بخشا بھرے جہان دکھاں دے

سوگی بھور وجاون تاراں گاون سوز ہزاراں
خوش سوئی جس چتّ نہ لایا وچ ایہناں گلزاراں

گھگی طوطے دے گل گانی طوق جویں بریاراں
دسے کون خلاص محمد پھاہی پئی سنساراں

ایسا دکھیا حالَ چمن دا وقت بسنت پھلاں دی
کرو قیاس ہوویگی کیسی سرد خزاں گلاں دی

ٹھنڈی واء مریندی آہیں داہیں چتّ ڈلاندی
سرد اساس محمد بخشا جھل فراقَ جھلاں دی

کیتا فکر فراقَ سجن دے پتاں دا مکھ پیلا
ننگا تریبڑ ہو کھلوتا ہجر کنوں رنگ نیلا

برف غماں دی ساڑ سکایا سبزہ رنگ رنگیلا
ککر ہوئے محمد پانی جھاگ ہجر دا بیلا

رونق رنگ گئی خشبوئی باغ اندر جو آہی
ماتم سوگ پشاکی لائی کاواں رنگ سیاہی

ننگی شاخ بےحال بیچاری لٹی جویں سپاہی
کھڑ کھڑ کردے پتّ محمد چلے وطن چھڈّ راہی ۔(8970)

کاں کاں کردے کاگ ککارے الاں پان پہارے
مودھے لٹک رہے چمگدڑ الو جلھی مارے

سر منہ پرنے ڈھہندے وتدے پتر وائِ اڈارے
ہو رہے بے تاب بیچارے سکے منہ فہارے

وقت بہاراں اوہ غمناکی وقت خزاں ایہہ رولا
کدوں ہووےگا دنیاں اتے سکھ میرے مکبولا

جگت زمانہ دکھیں بھریا روون دھوون آہیں
جے سکھ ہوگ کتے ولّ تاں بھی آدمیاں نوں ناہیں

ہر دم کوچ نکارا سرتے گھردا پیا سنیندا
ساتھی ٹردے جاندے دسدے کیوں کر سکھ منیندا

کالے اک اک وچھڑ چلے گورے خط لیائے
بنھوں بھار تیار سفر دا کوچ سنیہے آئے

اڑ کے ٹرن لگے جس ویلے موت سلام پچائے
لے سلام سنا محمد کون امن پھر پائے

اڑیا اجے نہیں اڑ ٹریوں کی ہویا اڑ ٹریا
بدلے نوں جھٹّ کٹن دہ خاں زوریں جھلّ نہ پریا

مشرک دے جد مغرب سٹی کس کم تیرا جھریا
کہے محمد نہ ہو غافل سمجھ منہ توں بریا

منزل مارن والے گھوڑے لنگ لنگیں ہن چلدے
رینگھن-وانگھن نباہو جس نوں جھولے نے ات ول دے ۔(8980)

ول کھڑسن ولّ ہوسیں تاہیں ول کڈھسن ول ول دے
کاغزیاں تھیں کد محمد مٹدے لیکھ اول دے

قوت باہ گئی کر بھکھا کٹکا سٹّ نہ جھلدا
جاں چو ہارے نال چھوہارے کچرک رہسیں چلدا

ڈھلا ہویا وضو دا قبضہ وائیؤں پھڑ پھڑ ہلدا
بادی تے بواسیر محمد کرن بہانہ گل دا

مئدا سرد غذا نہ ساڑے دست اپھارے پیڑاں
ککھاں دی اگّ کچرک دیسیں سونف جوین ہریڑاں

کھنگ لگی کف آئی جانوں چڑھدی لہر اضل دی
تم ساہوں تم ساہ ہوئے نے سنگسار کرے جند چلدی

اک پل غم بغیر نہ لنگھدا بلغم زورا پایا
آپ ہتھیں منہ لٹھّ لیوئی آسا موت ٹکایا

ہتھاں نوں تھرکمبا لگا جھولا تدھ بنایا
ایہہ جھولا اوئِ جھلیا کہندا چھڈّ دے مال پرایا

بھار اجل دے لکّ دکھایا تاں تدھ چکّ بنائی
چکّ لئی اوہ قوت اس نے آہی جس ٹکائی

موتی جڑے برابر چٹے دند ہوئے رنگ پیلے
قصراں وتھاں چھیک پئے نی دین لگوں وچ تیلے

تدھ جاتا کوئی کیڑا لگا دند نزولوں ہلدا
کہو کیڑا کس پاسوں آیا گھن نزول ات ولّ دا ۔(8990)

نکوں پانی پئی مدھانی رڑکیں سنجھ سویرے
پانی رڑک وہانی ایویں کہو کی حاصل تیرے

ٹھنڈ زکام بناویں مونہوں کم ہویا ہن پورا
اس شوروں پت رہندی ناہیں کی لوڑیں پت-شورا

ٹھنڈا ہویا بازار عمر دا ایہو دھند رنجورا
اجے محمد حرص ہوائیؤں ٹھنڈ نہ پئی آ بھورا

چشماں چشمہ جل دا ہویا اٹھے پہر اماہو
ٹھنڈھیاں باراں تھیں چھپ نٹھے بار چندے آہو

جس جس پاسوں آن رلے سن ہوئے اتے ولّ راہو
وچھڑ چلے سبھ ساتھ محمد کوئی نہ نال نباہو

دھند غبار سنسار دسیوے ہار ڈھٹھی جد ہرنی
سرمچوآں دے تیر چلاؤ سرمے ولّ نہ کرنی

ڈلھی شیشی صاف نظر دی گھتّ بھرنی کی بھرنی
این گئی پھر کی محمد عینک نکّ پر دھرنی

ہک ہک کر کے لیندا جاندا جس دتیاں ایہہ چیزاں
رل بیٹھن دی گھڑی غنیمت پوگ فراقَ عزیزاں

جتنے سارے دنیاں اندر پتّ درختاں اتے
اتنے صورتَ سوہنی والے خاک اندر رل ستے

جتنے پھلّ جگت پر سارے سوہے چٹے پیلے
ہر ہر رنگوں دین نشانی ہو ہو گئے رنگیلے ۔(9000)

سبزے نالوں وافر گزرے سبز پوشاکاں والے
لالے تے گلناروں وافر رنگ جنہاں گل لالے

چٹے پھلّ جگت پر جتنے دسدے وانگ ہشناکاں
ودھ اس تھیں ہو گزرے کتنے جنہاں سفید پوشاکاں

ہوئے ودھیک گلاباں کولوں سوہنے مکھ گلابی
زرد پھلاں تھیں بہت محمد عاشق جگر کبابی

پنکھی خوش آواز ہزاراں جو باغاں وچ بولن
شاعر گھنے اوہناں تھیں ہوئے سخن جواہر تولن

آپو اپنے بول آوازے کوئی نہ کسے جیسا
ہکنا دا ملّ مہراں موتی ہکنا دھیلا پیسہ

جیسا جیسا دان کسے نوں دتا بخشنہارے
سوئیؤ ورتن ہندا بھائی دیندا کون ادھارے

جو جو چیز ہٹی وچ ہوسی سو کڈھنی بنجارے
ہک بنجارے موتی ویچن ہک منکے کچکارے

سر ورتے جس حالَ سنائے لئل جواہر اوہا
جس سمگری سنی سنائی مل اوہناں دا لوہا

حالاں والے گئے اگیرے کر کر سحر ہلالاں
جیہے جیہے ربّ دتے گھوڑے دسّ گئے سبھ چالاں

سخن کسے دے ہیرے موتی کوئی جواہر لعلاں
ہک دیوے ہک شمع محمد ہک مانند مشالاں ۔(9010)

روشن شمع مشالاں جتھے ہور چراغ اچیرے
کی چواتی تیری اوتھے کہسن رکھ پریرے

آپ ولوں تدھ مہراں ٹکیاں فقروں رکھ سیاری
پر جے ترن صرافاں اگے تاں آون متّ کاری

جہنا صرافاں اگے رلدے لئل جواہر پنے
کچے منکے ویکھ اساڈے کد اوہناں دل منے

دین تونگر رزکاں والے کھانے خاصاں عاماں
کلیئے اتے پلاؤ پاکیزے حلوے نال باداماں

سوہنا متھا ویکھ کسے دا مندا نہ بھنّ مرنا
کہہ کی ریساں تدھ کنگالا جو جڑیا سو دھرنا

اگے سخی بتیرے ہوئے شاعر چنگ چنگیرے
نکے وڈے محمد بخشا میں تھیں سبھ اچیرے

وڈے نظم کتاباں والے کون اوہناں نوں رلدا
مدح اوہناں دی آکھن جوگا ناہیں قدر عقل دا

شاعر بہت پنجاب زمیں دے ہوئے دانش والے
کافی باراں مانہہ جنہاں دے دوہڑے بینت اجالے

ہکنا جوڑ کتاباں لکھیاں قصے ہور رسالے
کدھر گئے اوہ سنگ محمد کر کے ویکھ سمھالے

اول شیخ فرید شکر گنج عارف اہلِ ولائت
ہک ہک سخن زبان اوہدی دا رہبر راہ ہدایت ۔(9020)

پھر سلطان باہو ہک ہویا خاصہ مرد-ہکانی
دوہڑے پاک زبان اوہدی دے روشن دوہیں جہانیں

بلھے شاہ دی کافی سن کے ترٹدا کفر اندر دا
وحدت دے دریاوے اندر اوہ بھی وتیا تردا

فرد فقیر ہویا کوئی خاصہ مرد صفائی والا
فکے اندر بھی چست سخن ہے عشقَ اندر خوش چالا

بابو باب فقر دے اندر وڑیا نال سمبھالے
بینت ترازو تول بنائیوسُ مصلے دسیوسُ نالے

سل سلِ لئل پروتی تسبیح مرد ظریف مداہی
بحل بحل سخن دی چڑھیا پی کے مست صراحی

ہک کوئی جان محمد ہویا رسلے سخن سناندا
دوہڑا اس دا مویاں دلاں نوں جان محمد پاندا

کوئی کوئی دوہڑا آکھ سنایا ہور کسے مستانے
اس دا بی ہر تیر محمد لگدا وچ نشانے

شاہ چراغ ہوئے اک سید دیوا دین دنی دا
دھنی ملک مکان اوہناں دا شہر چوہان سنیندا

ہر ہر سخن اوہناں دا سوہنا موتی بحر سفائیؤں
جیوں دلبر دا چہرہ روشن جوبن دات خدائیؤں

سیوک خاص اوہناں دا ہویا دنی چند رزادا
بازی جتِ سخن دی اس بھی کہے کبتّ زیادہ ۔(9030)

چھڑی چھڑی گلّ آکھی لیکن جو آکھی سو ہچھی
پیلو ستھرا پہلے ہوئے بہت زمیں جد کچھی

خالی خللوں کہے خلیلی خوب سخن خود تھوڑے
دردمنداں نوں فیض پہنچاون فیض بخش دے دوہڑے

سخن شریف شرف دے رزے کتھے شاہ شرف دے
پندھ پیاں نوں راہ دکھاؤن راہ بر اس طرف دے

ہک ترنوٹ گراویں اندر شخص ہویا عبداللہ
دوہڑے بینت کہے اسِ چنگے نہیں کتابیں کھلھا

میاں ہک امام بخش سی رہندا وچ بناہے
شئر اوہدا بھی وانن سبونے میل دلاں توں لاہے

وارث شاہ سخن دا وارث ننندے کون اوہناں نوں
حرف اوہدے تے انگل دھرنی ناہیں قدر اساں نوں

جہڑی اوسِ چوپڑ پئی آکھی جے سمجھے کوئی ساری
ہک ہک سخن اندر خشبوئی وانن پھلاں دی کھاری

شاہ مراد جنے دے کتھے سخن مراداں والے
محبوباں دے چھند بناون واہ مستاں دے چالے

مقبل دی گلّ سدھی سادی ہے مقبول پیاری
لفظ مہیم تے معنے بہتے یاد رکھن دے کاری

مدہ مبارک اندر پہلاں بیعت کیہا اس جیسا
ہکو بات لکھاں تھیں ہچھی دھنّ مصنف ایسا ۔(9040)

میر علی کوئی نال صدق دے مدہ مبارک کہندا
ہک ہک نقطے دا ملّ بھائی لکھ لکھ لئل نہ لہندا

اشرف شخص نوشاہی ہویا اشرفیاں شئر اسدے
واسل دے سنِ بینت محبتی بکرے وانگر کسدے

حیدر دے سنِ بینت مریندا خیبر نفس شیطانی
بینت سدھے دیدار بخشدے سخت کمانوں کانی

واہ دوہڑے محمود سجن دے خون غماں دیوں رتے
میرن دے کوئی بینت اجائب درد ہواڑھوں تتے

کوئی کوئی بینت پرانا کدھرے سنیاں شاہ فضل دا
پر اوہ بھی کوئی دکھیں بھریا بولے جلدا بلدا

ہور غلام ہویا اس آکھے غم دے بینت سسی دے
واہوا ہیر حسین سنائی خوب جواب دسی دے

مصطفیٰ ہویا سلکوٹی جاں چایا اسِ دردے
جھنگ امام علی الحق دا خوب کیہا اس مردے

حامد جس امام صاحبَ دا وڈا جنگ بنایا
ہک ہک سخن اوہدے دا ہرگز ملّ نہ جاندا پایا

ہور ہویا کوئی پیر محمد اس بھی جنگ بنائے
موتی صاف زمرد سچے لڑیاں بنھ ٹکائے

دوجا پیر محمد وٹھا موضع نونا والی
چٹھے دی اس وار بنائی مہریں بھریوسُ تھالی ۔(9050)

میاں مئزم دین ہوراں نوں عظمت ملی حضوروں
گوہر سخن پروتے اس نے حضرت جیؤ دے نوروں

جس 'انوائ شریف' بنائی ہور ہویا کوئی ابدی
کیتوسُ خوب بیان پھکا دا سبھنا رحمت ربّ دی

رانجھا برخوردار سنیندا بلبل باغ سخن دی
شعر؎ اوہدا جیوں وائِ فجر دی آنے باس چمن دی

حافظ برخوردار مصنف گور جہنا دی چٹی
ہر ہر بینت اوہدا بھی مٹھا جیوں مصری دی کھٹی

عبد حکیم زلیخا جس نے ہندی وچ بنائی
اوہ بھی دردوں خالی ناہیں فارسیؤں الٹائی

ہکّ صدیق کہاوے لالی مرد بھلا کوئی ہویا
مہتر یوسف دا اسِ سہرا چن چن پھلّ پروئیا

آئت اتے حدیث پروتی وچ وچ وانگ گلاباں
سبھنا نوں اوہ صاحب بخشے نالے اساں خراباں

ہاشم شاہ دی حشمت برکت گنتر وچ نہ آوے
درِ یتیم جواہر لڑیاں ظاہر کڈھ لٹاوے

اوہ بھی ملک سخن دے اندر راجا سی سرکردہ
جس قصے دی چڑھے مہمے سوئیؤ سی سر کردا

مختصر کلام اوہناں دی دردوں بھجی بوٹی
درد ہویا تاں سبھ کجھ ہویا کیا لمی کیا چھوٹی ۔(9060)

ہکّ شیریں فرہادے والی گلّ وٹائ سنائیوسُ
عامَ خلق تھیں سنی سنائی چا تصنیف بنائیؤسُ

حضرت خسرو شیخ نظامی دسدے ہور کتابیں
ہاشم نے کجھ ہور سنائے ناہیں روا ہسابیں

یا اوہ ہور ہویا کوئی ہاشم ہاشم شاہ نہ ہویا
یا اس شیریں خسرو والا مالم راز نہ ہویا

ڈھونڈ روایت سچی کوڑی کرنا سی ایہہ کارا
خیر اس درد بیان کرن دا آہا مطلب سارا

متک دمینا دے فرمائے بھنگ نہ پوے پیارے
سنی سنائی اس بھی آکھی کی سرِ دوش بیچارے

بیعت ترازو تول بنائیوسُ سادے لذت والے
کلیاں چن چن ہار پروتیسُ نرگس تے گل لالے

پھیر ولایت شعر؎ سخن دی احمد یار سمبھالی
دھونسا مار تخت پر بیٹھا ملِ پنجاب حوالی

تیغ زبان چلائیؤسُ ترکھی وچ پنجاب زمینے
سکہ ملک سخن دے اتے جڑئیؤسُ نال آئینے

ایسی غالب بن کے چلی ضرب اوہدی وچ دھرتی
بہت صرافاں نے چھنکائی وٹا لا نہ پرتی

بھر بھر بکّ سٹے اس موتی ملکاں اندر ونڈے
سوہنے صاف گھنیرے قطرے بدل وانگوں چھنڈے ۔(9070)

باز طبیعت اس دی والا گگنوں ہو ہو لتھا
جس اوہ باز وگایا مڑ مڑ دھنّ توہیں اوہ ہتھا

ہر قصے دی بہٹی اس نے زیور لائِ شنگاری
سنئت تے تسنیفوں گہنے زینت کر کر ساری

قادر بخش قلم دا گھوڑا اس میدان ہلایا
چھوٹے جملے چھال نہ دسے چال صفائے چلایا

صاد مرادے بینت ولیکن یمن برکت والے
مٹھا حلوہ کیتوسُ اس وچ پاندا کون مصالے

جاں 'معراج مبارک' کہیوسُ ندی سخن دی تریا
پاک ہویا ہر عیب ختائیؤں نوروں منہ ہتھ بھریا

گجر اندر چھوہراں والی مرد ہویا کوئی اگے
اس بھی نام محمد آہا لگا اس اسرگے

تھوڑے جیسے بینت بنائیوسُ ستے درد جگاندے
سانگ غضب دی وانن محمد سلّ کلیجہ جاندے

میرے اس دے بینت نہ رلدے جیکر سمجھو بھائی
ایہناں اندر سنئت ڈونگھی اوہناں وچ صفائی

نالے ہور نشانی میری مالم ہندی ظاہر
وزن حساب نظم دے وچوں نام نہ ہوسی باہر

مصرعے اندر جڑیا ہوسی جیوں تھیوا وچ چھاپے
جے کوئی ڈونگھی نظروں ویکھے بینتوں بینت سنجاپے ۔(9080)

کسے کباب کسے مٹھیائیاں کسے پلا پکائے
کسے اچار مربعے امدے کلیئے کسے ٹکائے

مسا لونا جو کجھ جڑیا ٹکڑا اساں گدائی
ہالوں حجت کوئی نہ کیتی کھائِ برائ خدائی

شاعر نام دھراون لایق قدر نہیں کجھ میرا
اوہ کھیتاں دے سائیں میرا کھال بنے پر پھیرا

گزری وتھیا پھوکیں چھنڈی پنِ منِ ٹوپا دھاڑی
یار بھراواں دی کر خاطر میں بھی کھچڑی چاڑھی

جو دتا سو دتا مینوں ہکسے دیون والے
بھاویں رکھا بھاویں تھندا بھاویں چرب نوالے

جگ جگ جیوے دیون والا جس ایہہ کرم کمائے
اندر میرے باغ سخن دے دھنّ مالی جس لائے

کلر شور زمین نکاری آہی وانگ خراباں
اک بہیکڑ پال نہ سکدی لایق کد گلاباں

ملیا مالی بنیا والی رحمت پانی لائیؤسُ
کلر وچ محمد بخشا باغ بہار بنائیوسُ

بوٹا بچہ باغ اوہناں دا رہے ہمیشہ ہریا
سکا ڈھینگر میرا جس نے پھلیں پتیں بھریا

آ کلمے منہ لا سیاہی چمّ زمین نورانی
رتّ کالی چھنکا اکھیں تھیں وانگ ہنجھو دے پانی ۔(9090)

پے سجدے نکّ رگڑ زمیں تے کر کر عجز نیازاں
مہر پوے متّ حالَ تیرے تے اوہناں غریب-نوازاں

صفت مبارک پیر میرے دی باہر حد بیانوں
پر توں بھی کجھ چکھّ شیرینی جاوے پھکّ زبانوں

مرد بھلیرا مرشد میرا شاہ غلام محمد
اہل شریعت اہل طریقت وانگ امام محمد

محرم حالَ حقیقت کولوں واقف سی ارفانوں
پور تقصیراں نوں تاسیراں ہوون اس زبانوں

جیوں مہتر داؤد نبی سن موم کریندے لوہا
پتھر دل نوں مومن کردے گلّ اونھاں دی اوہا

صحبت مجلس پیر میرے دی بہتر نفل نمازوں
ہک ہک سخن شریف اوہناں دا کردا محرم رازوں

سینہ سرِ الٰہی بھریا متھا چن اسمانی
چشماں شرم ہیائ بھریاں روشن دوہیں جہانی

رحمت ہلم وفا محبت چارے تباں رلا کے
ربّ اوہ شخص شریف بنایا نیک سفاتاں پا کے

آب حیات کلام رسیلی چہرہ خضر ولی دا
درد کنوں رنگ زرد ہمیشہ آتش عشقَ تلی دا

تن من اندر راہ ہکانی اندر دین پیغمبر
سالک صوفی نالے زاہد نالے مست قلندر ۔(9100)

جیبھ مٹھی تے خو سلونی صورتَ اپر اپاری
راہ بر راہِ ہدایت اندر کسب توازء داری

چبھی مار لیاون موتی وحدت دے دریاؤں
کھریاں گلاں کھریاں چالاں دامن پاک ریاؤں

کھریاں دے لڑ لگا میں بھی کھوٹا آپ جہانوں
شالہ کھوٹ میرے نوں کجن دائم شرم اوہناں نوں

پردہ پوشی کم فقر دا کرسن اﷲ بھاوے
سدا امید محمد بخشا زور دلے وچ پاوے

آشاوند نہ خالی جاون سخیاں دے درباروں
ایتھے اوتھے دوہیں جہانیں کرم منگاں سرکاروں

کسے کسی تھیں کسی کسے تھیں کسے خضر الیاسوں
شعر؎ کلام سخن دی بخشش مینوں مرشد پاسوں

ہکو سخن نہ ہور تمامی جو نئمت میں پائی
اسے مرد سچے دا صدقہ اپنی نہیں کمائی

خسخس جتنا قدر نہ میرا اس نوں سبھ وڈیائیاں
میں گلیاں دا روڑا کوڑا محل چڑھایا سائیاں

سائیاں! ربّ وڈیائیاں دیوی جس میرا ہتھ پھڑیا
آزز رڑھدا ڈبدا جاندا بیڑی تیری چڑھیا

اس بیڑی دا پور ہمیشہ شالہ صحیح سلامت
دنیاں اتے موجاں مانے سکھی روز قیامت ۔(9110)

ہردم رہے ملاہ سرے تے رکھے ہر گردابوں
پار چڑھاوے پور اساڈا بچیئے سبھ ازابوں

سر ساڈے پر ہووے ہمیشہ مہر اوہدی دا سایہ
پاون سبھ پیارے اس دے یمناں برکت پایا

صیف-ملوک بدیع-جمالے کامل عشقَ کمایا
کیتا جوش طبیعت میں بھی قصہ جوڑ سنایا

چوہاں گٹھاں تھیں پریاں صدیاں ہر پاسے گھل عرضی
چارے وارو واری آئیاں جیوں جیوں لگی مرضی

مئتبراں اخباراں دسن ہر دانی پردھانی
کدھروں اکو گلّ سناون کدھروں ہور نشانی

بہتی گلّ لکھائی اس نے جو سی اول آئی
اس دی دسی کوئی نہ چھڈی بیتاں اندر پائی

ہوروں ہور سناون لگیاں جیوں جیوں پچھوں آئیاں
جے سبھ گلاں جوڑ سناواں قصے پین خطائیاں

جو جو بندی پھبدی آہی اوہ روایت پائی
تھگڑی ٹاکی جوڑ جڑا کر جلی راس بنائی

ایسی رفو کیتی ہر سیون کوئی معلوم نہ کرسی
ہکو پوت دسیگا بھائی جے کوئی اگے دھرسی

مختلفاں جو نظریں آیا چھڈّ دتیاں کئی گلاں
ہک لکھاں تے دوجی بھجدی دسو کت ولّ چلاں ۔(9120)

صیف-ملوکے دے ننہالے بہتے کہن یمن وچ
ہک راوی کہتان بتاندا کس دی پائیے من وچ

پہلے یار بدخشاں دسی اوہو کاغذ لائی
اوہ بھنا ہن ہور بناواں اس وچ کی وڈیائی

مختلفاں اس روشے گلاں کوئی ضعیف روایت
بھجدی ناہیں کوی زئیفوں کیتا فکر نہایت

پریاں چار مراد کتاباں کیوں بھلاوا پاواں
نہیں تاں حکم میرا کد اتنا پریاں سدّ بہاواں

تھوڑی بات کتاباں اندر بہتی آپ بنائی
کیکر آپ بناوے آزز سبھو دات خدائی

ظاہر دل لگائی کارن قصہ عشقَ مزازوں
اندر خانے خبراں دیسی فکراواں دے رازوں

رمزاں نال پروتا سارا چاہیئے سمجھن ہارے
ہمت اگے مشکل ناہیں ہمت مرد نہ ہارے

اسے ہکسے مصرعے اندر غرض قصے دی ساری
جو ڈھونڈے سو پاوے بھائی مفت نہیں پر یاری

شکر الحمد خداوند تائیں اندر ایس زمانے
تم ہویا ایہہ قصہ روشن ورتے وچ جہانے

کافیاں دے فکر اندر سی دل چنتا وچ جھردا
کم لما تے پتہ نہ کوئی موت نکارا گھردا ۔(9130)

تاول تھیں کم سادہ کیتا چھڈیاں بہت رسوماں
چتّ اداس جمیعت تھوڑی نالے کول ہجوماں

والے والے چار دوالے مال چریندے آہی
اور کمتالی فکر اندیشہ نالے سی کجھ واہی

وزن برابر بینت بنائے کنڈے چاڑھ عقل دے
روی ردیفاں کافیاں دے سنگ جاسن ملدے رلدے

صنعت بھی کجھ تھوڑی بہتی ہوسی نال طریقاں
لذت سوز نہیں وسّ میرے صاحبَ نوں توفیقاں

کاٹھی گھوڑے ربّ دے بخسے آہا اک تویلا
وارو واری ڈاک چلاواں چاڑھ گھلاں ہک چیلا

ہک چیلا کشمیر بہایا کردا ہک سواری
پھیرے اپر پھیراں پاوے حکم منے سرکاری

پل پل اندر ہندوستانوں جاندا سی کشمیرے
گھوڑے تھکّ ترٹے بہتے لیٹ رہے ہو دھیرے

ہرن ہیرا کستورا مینوں پھیر استاد پھڑایا
سوہنی چال چلاکی والا لبھدا پھیر کھڑایا

پانی پی تتاروں نکلے جا کشمیرے چڑھدا
خشبوئیں تے کھوج کھلارے مغز معطر کردا

اوہ بھی رجّ رہا اس چریوں چین اندر ونجھ سویا
جاگ اٹھیگا اﷲ بھاوے حکم جدوں پھر ہویا ۔(9140)

منہ پر پلہ لیا دواتے چھٹی ورق پرتوں
وانگ گلاں ہک کاٹھی ہوئی اندر بھریا پتوں

شالہ وانگ گلاں دے اس وچ سدا رہے خشبوئی
سچیاں مرداں دے سنگ برکت عیب نہ لگوسُ کوئی

ناز نیاز تے سفر عاشق دا اس کسے وچ آیا
سفر-ال-عشقَ محمد بخشا نام دلیلوں پایا

واہوا باغ-ارم دا بنیا دیوسُ ربّ بہاراں
ٹھنڈی تتی واء نہ لگوسُ رونق رہے ہزاراں

شارسستان بغیچا کھڑیا دستے دیئ گلاں دے
جیوں شاخاں وچ شاخاں گندیاں تؤں معنے دکھلاندے

خط کالا تے کاغذ چٹا اؤں دکھلائی دیندا
چاننیاں وچ چھاؤں چمن دی چمکاں نور مریندا

چشمیدار حرف وچ جہڑے مئنیوں چشمے وگدے
لیکاں نہراں صاف محمد پانی پکھے لگدے

اس کٹھے پر کٹھے ہو کے آن لتھے جو راہی
نہاتے دھوتے خوشی ہوئے میل غماں دی لاہی

جس ویلے دل لہریں آوے کرو نگاہ شرم دی
میں آزز ترہائے کارن منگو بوند کرم دی

جاں باغوں پھلّ چن چن سنگھو کلغی ہار بناؤ
جس لایا ایہہ باغ اوہنوں بھی یاد دلوں فرماؤ ۔(9150)

اس باغے دے سیر تسانوں جم جم سدا سکھاون
دیو دعا اسانوں دلبر خوش ہو مکھ وکھاون

جے ربّ سچے رحمت کیتی رہسی باغ اجالا
مر کے خاک ہووےگا آزز باغ بناون والا

تسیں پھرو نت باغے اندر خوشیوں عیش مرادوں
خاک ہویاں پر رحمت بھیجو دور نہ سٹو یادوں

سیر کرو خشبوئی مانوں پھلّ مباح تسانوں
شاخاں رکھ تروڑو ناہیں بھلی صلاحَ تسانوں

شاخاں لفظ اتے رکھ معنے کرو زیان نہ دوہاں
منت کر کے کہے مصنف پیش نہیں کجھ روہاں

چھوڑ نکمی گلّ محمد چترائیؤں ہٹ رہو خاں
منہ شرمندہ نال گناہاں ہادی دے در ڈھہو خاں

کی کھٹیا کی وٹیا اگے نہ کجھ ہتھ نہ پلے
بوہا مل کریم سخی دا رکھ جھولی کجھ گھلے

ہور کسے کجھ عمل ہووےگا بد عملی ہتھ میرے
ہے مسکین مہمان نواز خدایا کرم نیارے تیرے

جگّ توں باہرے پاپ کمائے لا فقر دے جامے
توں سچا میں جھوٹھا ربا کیا لیکھا کیا نامے

فضل کریں تاں ڈھوئی سائیاں! عدلوں نہ چھٹکارے
کرم تیرے دی ہکھی اتے پاپ کمائے بھارے ۔(9160)

جو کیتا سو بھلیاں کیتا سر پر میں تکسیری
بد بختاں دے کم کمائے کر کے ویس فقیری

توں سبھ عیب چھپائی رکھے پردہ مول نہ چایا
عزت رزق بدن وچ میرے کجھ نقصان نہ پایا

نئمت بہت دتی تدھ اتھے باہر لطفَ حسابوں
اسے لطفَ ہلایا مینوں لگی آس جنابوں

جس گھر منگتے آدر ہووے دان بہں ہتھ آوے
جاں لاچار پوے کوئی اس نوں پھیر اسے در دھاوے

میرا بھی تدھ آدر کیتا دتے دان گھنیرے
اگوں بھی ہر اوکھے ویلے آس رکھے در تیرے

سر تے پنڈ گناہاں والی قدر میرے تھیں بھاری
خونی ندی اجل دی اگے نہ میں تلھا نہ تاری

نہ اشنائی نال ملاحاں پلے نہیں مزوری
کون لنگھائے پار بندے نوں جانا کم ضروری

عملاں والے لنگھ لنگھ جاندے کون چڑھاوے مینوں
پار چڑھاں جے رحمت تیری ہتھ پھڑاوے مینوں

ہکنا عشقَ پیالے پیتے ہکنا زہد عبادت
ہکنا کھوہ تلإ مسیتاں ہکنا دان سخاوت

میں عیباں وچ عمر کھڑائی کر کر کاغذ کالے
پھر امید نہ تروڑی ربا ویکھ کرم دے چالے ۔(9170)

ہر اک دی میں آس تروڑی جو آسا کر آیا
پھر بھی آس تیرے در مینوں ہرگز نہ شرمایا

راہ پندھاؤ ٹکن مکانے رات پوے گھر جسدے
سخی ہووے تاں پچھے یارو خرچ پلے کس کس دے

جہنا خرچ دلیری تنھاں کڈھ کڈھ دیندے آٹا
خالی ہتھ حیران بیچارا بہے ہیٹھاں سٹّ گاٹا

شرم پوے گھر والے تائیں اس اگے بھی دھردا
میں بھی خالی ہتھ مسافر تکیہ تیرے گھر دا

ہک کوئی شخص شرابی ہویا مسجد اندر آیا
ربّ سچے ولّ عرضاں کردا بخش بہشت خدایا

ملاں پکڑ کھدڑن لگا باہر جا پلیتا
نیک بہشتی بنیا لوڑیں کی عمل تدھ کیتا

مستانے فرمایا حضرت جاں رحمت ولّ تکاں
یاد گناہ نہ رہندا کوئی نہ مونہوں کہہ سکاں

رحمت تھیں نہ-امید نہ ہوساں نال گناہاں بھریا
بریائیاں دی حد نہ رکھی بھلا نہیں کجھ سریا

نسن چھپن کتے نہ ہندا سر منہ اگے دھریا
قہر کرے تاں کوئی نہ چارہ رحم کرے تاں تریا

ان ہلیاں نوں تدھ ہلایا دے دے وافر چیزاں
نام حبیب سچے دے پچھے رکھیں وانگ عزیزاں ۔(9180)

قدر اپنے تھیں باہری منگی گلّ وڈی منہ نکا
گن گن بہت سناواں کاہنوں لکھاں دی ایہہ ہکا

آتش بخش محبت والی ساڑے غیر بمبولاں
پیراں شاہ قلندر اگے ہوواں اندر مکبولاں

ماپے تے استاد مربی میں پر حق جہناں دے
رحمت بخشش مہر اﷲ دی ہووے ہک تنھاں دے

ہووے نصیب نبی دا کلمہ دین قبول محمد
لا الا الا اﷲ سچ رسول محمد

اسہدّ انّ لا الہٰ الا اﷲ وہدہو باجھ شریکوں
وا اشہد ان نبی محمد پیغمبر نزدیکوں ۔(9185)