ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਤੇ ਬੇਵਫ਼ਾ ਸੀ, ਯਾਰ ਵੀ ਨੇ ਬੇਵਫ਼ਾ । ਗੱਲ ਫੁੱਲਾਂ ਦੀ ਕਰਾਂ ਕੀ, ਖ਼ਾਰ ਵੀ ਨੇ ਬੇਵਫ਼ਾ । ਕਿਉਂ ਕਰਾਂ ਮਿੰਨਤ ਮੱਲਾਹ ਦੀ, ਪਾਰ ਜਾਵਣ ਵਾਸਤੇ, ਆਰ ਵੀ ਨੇ ਬੇਵਫ਼ਾ ਤੇ ਪਾਰ ਵੀ ਨੇ ਬੇਵਫ਼ਾ । ਸਾਲ ਵਿਚ ਦੋ ਵਾਰੀ ਈ ਬਸ, ਓਸ ਨੂੰ ਮਿਲਣਾ ਵਾਂ ਮੈਂ, ਚੰਨ ਈਦਾਂ ਦੇ ਤੇ ਇਹ ਤਹਿਵਾਰ ਵੀ ਨੇ ਬੇਵਫ਼ਾ । ਤੰਦਰੁਸਤੀ ਤੇ ਹਮੇਸ਼ਾ ਸਾਥ ਨਹੀਂ ਰਹਿੰਦੀ ਕਦੇ, ਹੁਣ ਤੇ ਏਥੇ ਇਸ਼ਕ ਦੇ ਬੀਮਾਰ ਵੀ ਨੇ ਬੇਵਫ਼ਾ । ਗ਼ੈਰ ਤੇ ਫੇਰ ਗ਼ੈਰ ਨੇ ਤੂੰ ਤੇ ਮੇਰਾ ਆਪਣਾ ਈ ਸੀ, ਕੀ ਗਿਲਾ ਜੂਹਾਂ ਦਾ ਹੁਣ ਗੁਲਜ਼ਾਰ ਵੀ ਨੇ ਬੇਵਫ਼ਾ । ਜਾਨ ਦਾ 'ਸ਼ਾਕਿਰ' ਜੇ ਮੈਂ ਕਾਹਨੂੰ ਹਿਆਤੀ ਰੋਲਦਾ, ਆਪਣੇ ਵੀ ਨੇ ਬੇਵਫ਼ਾ, ਅਗ਼ਿਆਰ ਵੀ ਨੇ ਬੇਵਫ਼ਾ ।

ਉਹਦੇ ਕੋਲੋਂ ਪਹਿਲੀ ਵਾਰੀ ਮੈਂ ਜਦ ਹੋਇਆ ਵੱਖਰਾ, ਉਹ ਵੱਖ ਰੋਇਆ, ਮੈਂ ਵੱਖ ਰੋਇਆ, ਬੱਦਲ ਰੋਇਆ ਵੱਖਰਾ । ਜ਼ਾਲਮ ਗੂੜੀਆਂ ਪਿਆਰ ਦੀਆਂ ਫ਼ਸਲਾਂ ਨੂੰ ਮਾਰ ਮੁਕਾਇਆ, ਮੇਰੇ ਸਿਰ ਦੇ ਉੱਤੇ ਗ਼ਮ ਦਾ ਛੱਪਰ ਚੋਇਆ ਵੱਖਰਾ । ਵੰਨ-ਸਵੰਨੇ ਫੁੱਲਾਂ ਦੇ ਗ਼ੁਲਦਸਤੇ ਲੋਕ ਲਿਆਏ, ਮੈਂ ਤੇਰੇ ਲਈ ਹੰਝੂਆਂ ਵਾਲਾ ਹਾਰ ਪਰੋਇਆ ਵੱਖਰਾ । ਪਿਆਰ ਦਾ ਹੜ੍ਹ ਆਇਆ ਤੇ ਰੁੜ੍ਹੀਆਂ ਹੁਸਨ ਦੀਆਂ ਸੌਗ਼ਾਤਾਂ ਮੇਰੇ ਦਿਲ ਦੀ ਪੈਲੀ ਦੇ ਵਿਚ ਪਾ ਗਿਆ ਟੋਇਆ ਵੱਖਰਾ । ਸ਼ਹਿਰ ਨੂੰ ਜਾਂਦੀ ਵਾਰੀ ਮੇਰੇ ਨਾਲ ਸੀ ਯਾਰ ਵਧੇਰੇ, ਵਾਰੋ-ਵਾਰੀ ਵਿਛੜ ਗਏ ਮੈਂ ਵਾਪਸ ਹੋਇਆ ਵੱਖਰਾ । ਗ਼ੈਰਾਂ ਵੱਲੇ ਜਾਂਦਾ ਹੋਇਆ ਉਹ ਜਦ ਮੈਨੂੰ ਮਿਲਿਆ, ਕੋਲ ਖਲੋਣਾ ਤੇ ਕੀ, ਉਹਨੇ ਮੁੱਖ ਲਕੋਇਆ ਵੱਖਰਾ । ਪਾਣੀ ਅੰਦਰ ਡੁੱਬ ਜਾਂਦਾ ਏ ਅੱਖ ਝਪਕਣ ਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂ, ਲੱਕੜ ਨਾਲੋਂ ਕਰ ਦਈਏ ਜੇ 'ਸ਼ਾਕਿਰ' ਲੋਹਿਆ ਵੱਖਰਾ ।

ਹਾਲ ਮੈਂ ਤੇਰਾ ਪੁੱਛਦਾ ਰਹਿਣਾ ਤੇਰਿਆਂ ਨਵਿਆਂ ਯਾਰਾਂ ਤੋਂ । ਫੁੱਲਾਂ ਦੀ ਖ਼ੁਸ਼ਬੂ ਆਉਂਦੀ ਏ ਸੱਜਰੇ ਸੱਜਰੇ ਖ਼ਾਰਾਂ ਤੋਂ । ਨਿੰਮੀ ਜਿਹੀ ਮੁਸਕਾਨ ਵੀ ਤੇਰੀ ਮੇਰੇ ਹਿੱਸੇ ਆਉਂਦੀ ਨਹੀਂ, ਕਲੀਆਂ ਦਾ ਖਿੱੜਣਾ ਕਿਸ ਕੰਮ ਏ ਕੀ ਮੈਂ ਲਵਾਂ ਬਹਾਰਾਂ ਤੋਂ । ਮੈਂ ਇਕ ਵਾਰੀ ਬੇਖ਼ਬਰੀ ਵਿਚ ਸੱਜਰੇ ਫੁੱਲ ਮਧੋਲੇ ਸਨ, ਸੁੱਕੀਆਂ ਪੱਤੀਆਂ ਚੁਗਦਾ ਫਿਰਨਾਂ ਹੁਣ ਤੀਕਰ ਦਰਬਾਰਾਂ ਤੋਂ । ਅਫ਼ਸਰ ਵੀ ਤੇ ਆਪਣੀ ਕੀਤੀ ਮਾਤਹਿਤਾ ਗਲ ਮੜ੍ਹਦੇ ਨੇ, ਕਾਮਿਆਂ ਨੂੰ ਭੁਗਤਾਉਣੀ ਪੈਂਦੀ ਭੁੱਲ ਹੋਈ ਸਰਦਾਰਾਂ ਤੋਂ । ਫੇਰ ਖਿਜ਼ਾ ਦਾ ਮੌਸਮ ਆਇਆ ਝੜ ਗਏ ਪੱਤਰ ਰੁੱਖਾਂ ਦੇ, ਅੱਥਰੇ ਸੂਰਜ ਨੇ ਖੋਹ ਲਏ ਨੇ ਪਰਛਾਵੇਂ ਦੀਵਾਰਾਂ ਤੋਂ । ਆਸੇ ਪਾਸੇ ਘੁੱਪ ਹਨੇਰਾ ਵੇਖ ਕਿਤੇ ਘਬਰਾਵੀਂ ਨਾ, ਪੈਦਲ ਮੰਜ਼ਿਲ ਪਾ ਲੈਂਦੇ ਨੇ ਰਹਿ ਜਾਂਦੀ ਅਸਵਾਰਾਂ ਤੋਂ । 'ਸ਼ਾਕਿਰ' ਤੇਰੇ ਲਈ ਜੇ ਕਿੱਧਰੇ ਸੁੱਖ ਵਿਕੇਂਦਾ ਦਿੱਸੇ ਤੇ, ਜ਼ਿੰਦੜੀ ਵੇਚ ਕੇ ਮੈਂ ਲੈ ਆਵਾਂ ਇਹ ਸੌਗ਼ਾਤ ਬਾਜ਼ਾਰਾਂ ਤੋਂ ।

ਤੂੰ ਮੈਥੋਂ ਵੱਖਰਾ ਹੋਇਆ ਤੇ ਕੀ ਲੋਕੀ ਆਖਣਗੇ । ਜੇ ਗ਼ੈਰਾਂ ਕੋਲ ਖਲੋਇਆ ਤੇ ਕੀ ਲੋਕੀ ਆਖਣਗੇ । ਮੈਂ ਪਲਕਾਂ ਹੇਠ ਲੁਕਾਈ ਫਿਰਨਾਂ ਅੱਥਰੂ ਯਾਦਾਂ ਦੇ, ਜੇ ਹੋਰਾਂ ਅੱਗੇ ਰੋਇਆ ਤੇ ਕੀ ਲੋਕੀ ਆਖਣਗੇ । ਹੱਥ ਫੜ ਕੇ ਮੈਨੂੰ ਪਾਰ ਲੰਘਾਣ ਦਾ ਵਾਅਦਾ ਕੀਤਾ ਸੀ, ਹੁਣ ਅੱਧ ਵਿਚਕਾਰ ਡਬੋਇਆ ਤੇ ਕੀ ਲੋਕੀ ਆਖਣਗੇ । ਤੂੰ ਮੇਰਾ ਹਰ ਦੁੱਖੜਾ ਚੁੰਮ ਕੇ ਸੀਨੇ ਲਾਉਂਦਾ ਸੀ, ਮੈਂ ਤੈਥੋਂ ਦਰਦ ਲਕੋਇਆ ਤੇ ਕੀ ਲੋਕੀ ਆਖਣਗੇ । ਕਰ! ਚੇਤਾ ਕੱਠਿਆਂ ਜੀਣ ਮਰਨ ਦਾ ਵਾਅਦਾ ਕੀਤਾ ਸੀ, ਮੈਂ ਕੱਲਮ ਕੱਲਾ ਮੋਇਆ ਤੇ ਕੀ ਲੋਕੀ ਆਖਣਗੇ । ਇਹ'ਸ਼ਾਕਿਰ' ਰੁਲਿਆ ਖੁਲਿਆ ਮੋਤੀ ਤੇਰੀ ਤਸਬੀ ਦਾ, ਤੂੰ ਵੀ ਨਾ ਲੜੀ ਪਰੋਇਆ ਤੇ ਕੀ ਲੋਕੀ ਆਖਣਗੇ ।

ਸੁੱਖ ਮਿਲਣ ਤੇ ਹੋਰਾਂ ਨੂੰ ਵਰਤਾ ਲੈਨਾ ਵਾਂ । ਦੁੱਖਾਂ ਨੂੰ ਮੈਂ ਆਪਣੇ ਸੀਨੇ ਲਾ ਲੈਨਾ ਵਾਂ । ਕੌਣ ਕਿਸੇ ਦੀ ਦਰਦ ਕਹਾਣੀ ਸੁਣਦਾ ਏਥੇ, ਆਪਣੇ ਦੁੱਖੜੇ ਦਿਲ ਨੂੰ ਆਪ ਸੁਣਾ ਲੈਨਾ ਵਾਂ । ਦੁੱਖਾਂ ਦੇ ਵਿਚ ਕਰਾਂ ਸ਼ਰੀਕ ਨਾ ਮੂਲ ਕਿਸੇ ਨੂੰ, ਇਕਲਾਪੇ ਦਾ ਗੀਤ ਮੈਂ ਕੱਲਾ ਗਾ ਲੈਨਾ ਵਾਂ । ਵਿਚ ਖ਼ਿਆਲਾਂ ਉਹਦਾ ਰੂਪ ਉਤਾਰ ਲਿਆ ਏ, ਹਿਜਰਾਂ ਵਿਚ ਵਸਲ ਦਾ ਇੰਜ ਮਜ਼ਾ ਲੈਨਾ ਵਾਂ । ਪਲਕਾਂ ਉੱਤੇ ਅਥਰੂਆਂ ਦੇ ਦੀਪ ਜਲਾਏ, ਇੰਜ ਵੀ ਬਰਬਾਦੀ ਦਾ ਜਸ਼ਨ ਮਨਾ ਲੈਨਾ ਵਾਂ । ਲਵਾਂ ਨਾ ਮੈਂ ਅਹਿਸਾਨ ਕਦੇ ਵੀ ਚੰਨ ਤਾਰੇ ਦਾ, ਵਿਚ ਹਨੇਰੇ ਦਿਲ ਦੇ ਦਾਗ਼ ਜਗਾ ਲੈਨਾ ਵਾਂ । ਮੰਗਵੀਂ ਅੱਗ ਨੂੰ ਕਦੇ ਕਬੂਲਾਂ ਨਾ 'ਸ਼ਾਕਿਰ', ਜਦ ਜੀ ਕਰਦੈ ਸੋਚ ਤੰਦੂਰੀ ਤਾ ਲੈਨਾ ਵਾਂ ।

ਵੇਲੇ ਦੇ ਤੂਫ਼ਾਨਾਂ ਤੋਂ ਜੋ ਡਰ ਜਾਂਦੇ ਨੇ । ਉਹ ਲੋਕੀ ਤਾਂ ਜਿਉਂਦੀ ਜਾਨੇ ਮਰ ਜਾਂਦੇ ਨੇ । ਪਲ ਦੋ ਪਲ ਦੀਆਂ ਖ਼ੁਸ਼ੀਆਂ ਦੇਵਣ ਵਾਲੇ ਅਕਸਰ, ਉਮਰਾਂ ਤੀਕਰ ਦਿਲ ਨੂੰ ਰੋਗੀ ਕਰ ਜਾਂਦੇ ਨੇ । ਫ਼ਜ਼ਰੇ ਪੰਛੀ ਉੱਡਦੇ ਰੋਜ਼ੀ ਲੱਭਣ ਦੇ ਲਈ, ਸ਼ਾਮ ਪਵੇ ਤੇ ਉਹ ਵੀ ਆਪਣੇ ਘਰ ਜਾਂਦੇ ਨੇ । ਜਿਸ ਪੈਲੀ ਦਾ ਮਾਲਕ ਯਾਰੋ ਸੁੱਤਾ ਹੋਵੇ, ਉਹਦੀਆਂ ਸਾਰੀਆਂ ਫ਼ਸਲਾਂ ਈਜੜ ਚਰ ਜਾਂਦੇ ਨੇ । ਚੰਗਿਆਂ ਦੇ ਗਲ ਲੱਗਿਆਂ ਚੰਗਿਆਂ ਹੋ ਜਾਈ ਦਾ, ਲੋਹੇ ਲੱਕੜਾਂ ਨਾਲ ਜੇ ਲੱਗਣ ਤਰ ਜਾਂਦੇ ਨੇ । ਟੁਰ ਜਾਂਦੇ ਨੇ ਹਰ ਵਾਰੀ ਉਹ 'ਸ਼ਾਕਿਰ' ਰੁੱਸ ਕੇ, ਹਰ ਵਾਰੀ ਇਲਜ਼ਾਮ ਮੇਰੇ ਤੇ ਧਰ ਜਾਂਦੇ ਨੇ ।

ਨ੍ਹੇਰਿਆਂ ਕੋਲੋਂ ਉਹ ਤੇ ਮੂਲ ਨਾ ਡਰਦਾ ਏ । ਸੂਰਜ ਵਾਂਗ ਜੋ ਖ਼ੁਦ ਨੂੰ ਰੋਸ਼ਨ ਕਰਦਾ ਏ । ਖ਼ੌਫ਼ ਮਰਨ ਦਾ ਜਿਉਂਦੀ ਜਾਨੇ ਮਾਰ ਦਵੇ, ਮਰਨੋਂ ਪਹਿਲਾਂ ਮਰੇ ਜੋ ਉਹ ਨਾ ਮਰਦਾ ਏ । ਮੰਦਿਆਂ ਨੂੰ ਚੰਗਿਆਵੇ ਸੰਗਤ ਚੰਗਿਆਂ ਦੀ, ਜੀਵੇਂ ਲੱਕੜ ਦੇ ਸੰਗ ਲੋਹਾ ਤਰਦਾ ਏ । ਮਾਰ ਗਈ ਭੰਬਰ ਨੂੰ ਗੱਲ ਟਟਿਹਣੇ ਦੀ, ਆਪਣੀ ਬਾਲ ਜੋ ਸੇਕੇ ਉਹ ਕਦ ਠਰਦਾ ਏ । ਵਸੇ ਦਿਲ ਦੇ ਅੰਦਰ ਹੁਸਨ ਜਮਾਲ ਉਹਦਾ, ਮੁੱਖ ਸਹੀਫ਼ਾ ਵਿਚ ਨਜ਼ਰ ਦਿਲਬਰ ਦਾ ਏ । ਅੱਜ ਉਹ ਸਾਂਹਵੇਂ ਬੈਠ ਗ਼ਜ਼ਲ ਲਿਖਵਾ ਰਹੇ ਨੇ, ਵਾਂਗ ਗ਼ਜ਼ਾਲ ਖ਼ਿਆਲ ਅੱਜ ਚੁੰਗੀਆਂ ਭਰਦਾ ਏ । 'ਸ਼ਾਕਿਰ' ਜੀਹਨੇ ਮੇਰੀ ਬਾਤ ਨਾ ਪੁੱਛੀ ਏ, ਉਹਦੇ ਬਾਝ ਨਾ ਮੇਰਾ ਬੁੱਤਾ ਸਰਦਾ ਏ ।

ਮੇਰੇ ਘਰ ਨੂੰ ਲੁੱਟਣ ਵਾਲਾ ਚੋਰ ਨਹੀਂ । ਉਹ ਤੇ ਮੈਂ ਆਪੇ ਹਾਂ ਕੋਈ ਹੋਰ ਨਹੀਂ । ਮੇਰੀ ਗੱਲ ਕਿਉਂ ਤੇਰੇ ਕੰਨੀ ਪੈਂਦੀ ਨਹੀਂ, ਉਂਜ ਤੇ ਬੜਾ ਸਿਆਣੈਂ ਡੰਗਰ-ਢੋਰ ਨਹੀਂ । ਚੋਰਾਂ ਨੇ ਤਰਥੱਲੀ ਪਾਈ ਹੋਈ ਏ, ਸਾਧ ਵਿਚਾਰੇ ਚੁੱਪ ਨੇ ਪਾਂਦੇ ਸ਼ੋਰ ਨਹੀਂ । ਪਹਿਲੇ ਤੁਨਕੇ ਨਾਲ ਹੀ ਉਹਨੇ ਮਰ ਜਾਣਾ, ਸਾਹਵਾਂ ਦੀ ਕੋਈ ਏਡੀ ਪੱਕੀ ਡੋਰ ਨਹੀਂ । ਸ਼ਹਿਰ ਤਾਂ ਸਾਰਾ ਕਬਰਿਸਤਾਨਾਂ ਵਾਂਗਰ ਏ, ਉਂਝ ਦੇਖਣ ਨੂੰ 'ਸ਼ਾਕਿਰ' ਏਥੇ ਗੋਰ ਨਹੀਂ ।

ਗ਼ੈਰਾਂ ਨਾਲ ਤੇ ਗੱਲਾਂ ਕਰਨਾ ਚੰਗਾ ਨਹੀਂ । ਕੱਚਿਆਂ ਨਾਲ ਝਨਾਂ ਵਿਚ ਤਰਨਾ ਚੰਗਾ ਨਹੀਂ । ਆਜਾ ਇਕ ਦੂਜੇ ਦੇ ਦੁੱਖੜੇ ਵੰਡ ਲਈਏ, ਕੱਲਿਆਂ ਬਹਿਕੇ ਹੌਕੇ ਭਰਨਾ ਚੰਗਾ ਨਹੀਂ । ਉੱਚਾ ਸ਼ਮਲਾ ਕਰਕੇ ਟੁਰਨਾ ਸਿੱਖ ਲਈਏ, ਪੱਗਾਂ ਬੰਨ੍ਹੀਏ ਮੋਢੇ ਪਰਨਾ ਚੰਗਾ ਨਹੀਂ । ਸੋਚ-ਸਮਝ ਕੇ ਉੱਖਲੀ ਅੰਦਰ ਸਿਰ ਦਈਏ, ਬਾਅਦ 'ਚ ਮੋਹਲੇ ਕੋਲੋਂ ਡਰਨਾ ਚੰਗਾ ਨਹੀਂ । ਛੱਡ ਦੇ ਸਾਰੀਆਂ ਅੜੀਆਂ 'ਸ਼ਾਕਿਰ' ਚੰਗਾ ਏ, ਮੇਰੀ ਮੰਨ ਲੈ, ਮੰਨ ਲੈ, ਵਰਨਾ ਚੰਗਾ ਨਹੀਂ ।