ਗ਼ਮ ਕੇ ਸਹਰਾਓਂ ਮੇਂ ਘੰਘੋਰ ਘਟਾ ਸਾ ਭੀ ਥਾ
ਵੋ ਦਿਲਾਵਰ ਜੋ ਕਈ ਰੋਜ਼ ਕਾ ਪਯਾਸਾ ਭੀ ਥਾ

ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਉਸਨੇ ਖ਼ਰੀਦੀ ਨ ਉਸੂਲੋਂ ਕੇ ਏਵਜ਼
ਕਯਂੋਕਿ ਵੋ ਸ਼ਕਸ ਮੁਹੰਮਦ ਕਾ ਨਿਵਾਸਾ ਭੀ ਥਾ

ਅਪਨੇ ਜ਼ਖਮੋ ਕਾ ਹਮੇਂ ਬਕਸ਼ ਰਹਾ ਥਾ ਵੋ ਸਵਾਬ
ਉਸਕੀ ਹਰ ਆਹ ਕਾ ਅੰਦਾਜ਼ ਦੁਆ-ਸਾ ਭੀ ਥਾ

ਸਿਰਫ ਤੀਰੋਂ ਹੀ ਕਿ ਆਤੀ ਹੁਈ ਬੌਛਾਰ ਨ ਥੀ
ਉਸਕੋ ਹਾਸੀਲ ਗਮ-ਏ-ਜ਼ਾਰਾ ਕਾ ਦਿਲਾਸਾ ਭੀ ਥਾ

ਜਬ ਗਯਾ ਵੋ ਬਨ ਕੇ ਸਵਾਲੀ ਵੋ ਹੁਸੂਰ-ਏ-ਯਜ਼ਦਾ
ਸਰੇ ਅਕਦਸ ਕੇ ਲਿਏ ਹਾਥ ਮੇਂ ਪਯਾਸਾ ਭੀ ਥਾ

ਉਸਨੇ ਬੋਏ ਦਿਲ-ਏ-ਹਰ-ਜ਼ਰ੍ਰਾ ਮੇਂ ਅਜ਼ਮਤ ਕੇ ਗੁਲਾਬ
ਰੇਗਜ਼ਾਰ ਉਸਕੇ ਲਹੂ ਸੇ ਚਮਨ ਆਸਾ ਭੀ ਥਾ

ਮੈਂ ਤਹੀ ਰਸਤ ਨ ਥਾ ਹਸ਼੍ਰ ਕੇ ਮੈਦਾਨ ਮੇਂ 'ਕਤੀਲ'
ਚੰਦ ਅਸ਼ਕੋਂ ਕਾ ਮੇਰੇ ਪਾਸ ਇਫਾਸਾ ਭੀ ਥਾ

ਵੋ ਸ਼ਕਸ ਕਿ ਮੈਂ ਜਿਸੇ ਮੁਹੱਬਤ ਨਹੀਂ ਕਰਤਾ
ਹੰਸਤਾ ਹੈ ਮੁਝੇ ਦੇਖ ਕਰ ਨਫਰਤ ਨਹੀਂ ਕਰਤਾ

ਪਕੜਾ ਹੀ ਗਯਾ ਹੂੰ ਤੋ ਮੁਝੇ ਤਾਰ ਸੇ ਖੇਂਚੋ
ਸੱਚਾ ਹੂੰ ਮਗਰ ਅਪਨੀ ਇਬਾਦਤ ਨਹੀਂ ਕਰਤਾ

ਕਯੂੰ ਬਕਸ਼ ਦਿਯਾ ਮੁਝ ਸੇ ਗੁਨੇਹਗਾਰ ਕੋ ਮੌਲਾ
ਕਿਸੀ ਸੇ ਭੀ ਰਿਯਾਤ ਨਹੀਂ ਕਰਤਾ

ਘਰ ਵਾਲੋਂ ਕੋ ਗਫਲਤ ਪਰ ਸਭੀ ਕੋਸ ਰਹੇ ਹੈ
ਚੋਰੋਂ ਕੋ ਮਗਰ ਕੋਈ ਬਰਾਮਦ ਨਹੀਂ ਕਰਤਾ

ਭੂਲਾ ਨਹੀਂ ਮੈਂ ਆਜ ਭੀ ਆਦਾਬ-ਏ-ਜਵਾਨੀ
ਮੈਂ ਆਜ ਭੀ ਲੋਗੋਂ ਕੋ ਨਸੀਹਤ ਨਹੀਂ ਕਰਤਾ

ਇੰਸਾਨ ਯੇ ਸਮਝੇ ਕੀ ਯਹਾਂ ਗਫਮ-ਖੁਦਾ ਹੈ
ਮੈਂ ਐਸੇ ਹੀ ਮਜ਼ਾਰੋਂ ਕੀ ਜਿਯਾਦਤ ਨਹੀਂ ਕਰਤਾ

ਦੁਨਿਯਾ ਮੇਂ ਕਭੀ ਉਸ ਸਾ ਮੁਦਵਿਤ ਨਹੀਂ ਕੋਈ
ਜੋ ਜ਼ੁਲਮ ਤੋ ਸਹਤਾ ਹੈ ਬਗਾਵਤ ਨਹੀਂ ਕਰਤਾ

ਆਓ ਕੋਈ ਤਫਰੀਹ ਕਾ ਸਾਮਾਨ ਕਿਯਾ ਜਾਏ
ਫਿਰ ਸੇ ਕਿਸੀ ਵਾਈਜ਼ ਕੋ ਪਰੇਸ਼ਾਨ ਕਿਯਾ ਜਾਏ

ਬੇ-ਲਰਿਜਸ਼-ਏ-ਪਾ ਮਸਤ ਹੋ ਉਨ ਆਂਖੋ ਸੇ ਪੀ ਕਰ
ਯੂੰ ਮੋਹ-ਤ-ਸੀਬੇ ਸ਼ਹਰ ਕੋ ਹੈਰਾਨ ਕਿਯਾ ਜਾਏ

ਹਰ ਸ਼ਹ ਸੇ ਮੁਕੱਦਸ ਹੈ ਖ਼ਯਾਲਾਤ ਕਾ ਰਿਸ਼ਤਾ
ਕਯੂੰ ਮਸਲਿਹਤੋਂ ਪਰ ਇਸੇ ਕੁਰਬਾਨ ਕਿਯਾ ਜਾਏ

ਮੁਫਲਿਸ ਕੇ ਬਦਨ ਕੋ ਭੀ ਹੈ ਚਾਦਰ ਕੀ ਜ਼ਰੂਰਤ
ਅਬ ਖੁਲ ਕੇ ਮਜ਼ਰੋ ਪਰ ਯੇ ਐਲਾਨ ਕਿਯਾ ਜਾਏ

ਵੋ ਸ਼ਕਸ ਜੋ ਦੀਵਾਨੋ ਕੀ ਇੱਜ਼ਤ ਨਹੀਂ ਕਰਤਾ
ਉਸ ਸ਼ਕਸ ਕਾ ਚਾਕ-ਗਰੇਬਾਨ ਕਿਯਾ ਜਾਏ

ਪਹਲੇ ਭੀ 'ਕਤੀਲ' ਆਂਖੋ ਨੇ ਖਾਏ ਕਈ ਧੋਖੇ
ਅਬ ਔਰ ਨ ਬੀਨਾਈ ਕਾ ਨੁਕਸਾਨ ਕਿਯਾ ਜਾਏ

ਹਾਥ ਦਿਯਾ ਉਸਨੇ ਮੇਰੇ ਹਾਥ ਮੇਂ
ਮੈਂ ਤੋ ਵਲੀ ਬਨ ਗਯਾ ਏਕ ਰਾਤ ਮੇ

ਇਸ਼ਕ ਕਰੋਗੇ ਤੋ ਕਮਾਓਗੇ ਨਾਮ
ਤੋਹਮਤੇਂ ਬਟਤੀ ਨਹੀਂ ਖੈਰਾਤ ਮੇਂ

ਇਸ਼ਕ ਬੁਰੀ ਸ਼ੈ ਸਹੀ, ਪਰ ਦੋਸਤੋ
ਦਖਲ ਨ ਦੋ ਤੁਮ, ਮੇਰੀ ਹਰ ਬਾਤ ਮੇਂ

ਹਾਥ ਮੇਂ ਕਾਗਜ਼ ਕੀ ਲਿਏ ਛਤਰਿਯਾਂ
ਘਰ ਸੇ ਨਾ ਨਿਕਲਾ ਕਰੋ ਬਰਸਾਤ ਮੇਂ

ਰਤ ਬਢਾਯਾ ਉਸਨੇ ਨ 'ਕਤੀਲ' ਇਸਲਿਏ
ਫਰਕ ਥਾ ਦੋਨੋਂ ਕੇ ਖ਼ਯਾਲਾਤ ਮੇਂ

ਮੁਝੇ ਆਈ ਨਾ ਜਗ ਸੇ ਲਾਜ
ਮੈਂ ਇਤਨਾ ਜ਼ੋਰ ਸੇ ਨਾਚੀ ਆਜ,
ਕੇ ਘੁੰਘਰੂ ਟੂਟ ਗਏ

ਕੁਛ ਮੁਝ ਪੇ ਨਯਾ ਜੋਬਨ ਭੀ ਥਾ
ਕੁਛ ਪਯਾਰ ਕਾ ਪਾਗਲਪਨ ਭੀ ਥਾ
ਕਭੀ ਪਲਕ ਪਲਕ ਮੇਰੀ ਤੀਰ ਬਨੀ
ਏਕ ਜੁਲਫ ਮੇਰੀ ਜ਼ੰਜੀਰ ਬਨੀ
ਲਿਯਾ ਦਿਲ ਸਾਜਨ ਕਾ ਜੀਤ
ਵੋ ਛੇੜੇ ਪਾਯਲਿਯਾ ਨੇ ਗੀਤ,
ਕੇ ਘੁੰਘਰੂ ਟੂਟ ਗਏ

ਮੈਂ ਬਸੀ ਥੀ ਜਿਸਕੇ ਸਪਨੋਂ ਮੇਂ
ਵੋ ਗਿਨੇਗਾ ਅਬ ਮੁਝੇ ਅਪਨੋਂ ਮੇਂ
ਕਹਤੀ ਹੈ ਮੇਰੀ ਹਰ ਅੰਗੜਾਈ
ਮੈਂ ਪਿਯਾ ਕੀ ਨੀਂਦ ਚੁਰਾ ਲਾਯੀ
ਮੈਂ ਬਨ ਕੇ ਗਈ ਥੀ ਚੋਰ
ਮਗਰ ਮੇਰੀ ਪਾਯਲ ਥੀ ਕਮਜ਼ੋਰ,
ਕੇ ਘੁੰਘਰੂ ਟੂਟ ਗਏ

ਧਰਤੀ ਪੇ ਨਾ ਮੇਰੇ ਪੈਰ ਲਗੇ
ਬਿਨ ਪਿਯਾ ਮੁਝੇ ਸਬ ਗੈਰ ਲਗੇ
ਮੁਝੇ ਅੰਗ ਮਿਲੇ ਅਰਮਾਨੋਂ ਕੇ
ਮੁਝੇ ਪੰਖ ਮਿਲੇ ਪਰਵਾਨੋਂ ਕੇ
ਜਬ ਮਿਲਾ ਪਿਯਾ ਕਾ ਗਾਂਵ
ਤੋ ਐਸਾ ਲਚਕਾ ਮੇਰਾ ਪਾਂਵ
ਕੇ ਘੁੰਘਰੂ ਟੂਟ ਗਏ

ਜਬ ਭੀ ਚਾਹੇਂ ਏਕ ਨਈ ਸੂਰਤ ਬਨਾ ਲੇਤੇ ਹੈਂ ਲੋਗ
ਏਕ ਚੇਹਰੇ ਪਰ ਕਈ ਚੇਹਰੇ ਸਜਾ ਲੇਤੇ ਹੈਂ ਲੋਗ

ਮਿਲ ਭੀ ਲੇਤੇ ਹੈਂ ਗਲੇ ਸੇ ਅਪਨੇ ਮਤਲਬ ਕੇ ਲਿਏ
ਆ ਪੜੇ ਮੁਸ਼ਕਿਲ ਤੋ ਨਜ਼ਰੇਂ ਭੀ ਚੁਰਾ ਲੇਤੇ ਹੈਂ ਲੋਗ

ਹੈ ਬਜਾ ਉਨਕੀ ਸ਼ਿਕਾਯਤ ਲੇਕਿਨ ਇਸਕਾ ਕਯਾ ਇਲਾਜ
ਬਿਜਲਿਯਾਂ ਖੁਦ ਅਪਨੇ ਗੁਲਸ਼ਨ ਪਰ ਗਿਰਾ ਲੇਤੇ ਹੈਂ ਲੋਗ

ਹੋ ਖੁਸ਼ੀ ਭੀ ਉਨਕੋ ਹਾਸਿਲ ਯੇ ਜ਼ਰੂਰੀ ਤੋ ਨਹੀਂ
ਗਮ ਛੁਪਾਨੇ ਕੇ ਲਿਏ ਭੀ ਮੁਸਕੁਰਾ ਲੇਤੇ ਹੈਂ ਲੋਗ

ਯੇ ਭੀ ਦੇਖਾ ਹੈ ਕਿ ਜਬ ਆ ਜਾਯੇ ਗ਼ੈਰਤ ਕਾ ਮੁਕਾਮ
ਅਪਨੀ ਸੂਲੀ ਅਪਨੇ ਕਾਂਧੇ ਪਰ ਉਠਾ ਲੇਤੇ ਹੈਂ ਲੋਗ

ਅਪਨੇ ਹਾਥੋਂ ਕੀ ਲਕੀਰੋਂ ਮੇਂ ਬਸਾ ਲੇ ਮੁਝਕੋ
ਮੈਂ ਹੂੰ ਤੇਰਾ ਨਸੀਬ ਅਪਨਾ ਬਨਾ ਲੇ ਮੁਝਕੋ

ਮੁਝਸੇ ਤੂ ਪੂਛਨੇ ਆਯਾ ਹੈ ਵਫ਼ਾ ਕੇ ਮਾਨੀ
ਯੇ ਤੇਰੀ ਸਾਦਾਦਿਲੀ ਮਾਰ ਨ ਡਾਲੇ ਮੁਝਕੋ

ਮੈਂ ਸਮੰਦਰ ਭੀ ਹੂੰ, ਮੋਤੀ ਭੀ ਹੂੰ, ਗ਼ੋਤਾਜ਼ਨ ਭੀ
ਕੋਈ ਭੀ ਨਾਮ ਮੇਰਾ ਲੇਕੇ ਬੁਲਾ ਲੇ ਮੁਝਕੋ

ਤੂਨੇ ਦੇਖਾ ਨਹੀਂ ਆਈਨੇ ਸੇ ਆਗੇ ਕੁਛ ਭੀ
ਖ਼ੁਦਪਰਸਤੀ ਮੇਂ ਕਹੀਂ ਤੂ ਨ ਗੰਵਾ ਲੇ ਮੁਝਕੋ

ਕਲ ਕੀ ਬਾਤ ਔਰ ਹੈ ਮੈਂ ਅਬ ਸਾ ਰਹੂੰ ਯਾ ਨ ਰਹੂੰ
ਜਿਤਨਾ ਜੀ ਚਾਹੇ ਤੇਰਾ ਆਜ ਸਤਾ ਲੇ ਮੁਝਕੋ

ਖ਼ੁਦ ਕੋ ਮੈਂ ਬਾਂਟ ਨ ਡਾਲੂੰ ਕਹੀਂ ਦਾਮਨ-ਦਾਮਨ
ਕਰ ਦਿਯਾ ਤੂਨੇ ਅਗਰ ਮੇਰੇ ਹਵਾਲੇ ਮੁਝਕੋ

ਮੈਂ ਜੋ ਕਾਂਟਾ ਹੂੰ ਤੋ ਚਲ ਮੁਝਸੇ ਬਚਾਕਰ ਦਾਮਨ
ਮੈਂ ਹੂੰ ਗਰ ਫੂਲ ਤੋ ਜੂੜੇ ਮੇਂ ਸਜਾ ਲੇ ਮੁਝਕੋ

ਮੈਂ ਖੁਲੇ ਦਰ ਕੇ ਕਿਸੀ ਘਰ ਕਾ ਹੂੰ ਸਾਮਾਂ ਪਯਾਰੇ
ਤੂ ਦਬੇ ਪਾਂਵ ਕਭੀ ਆ ਕੇ ਚੁਰਾ ਲੇ ਮੁਝਕੋ

ਤਰਕ-ਏ-ਉਲਫ਼ਤ ਕੀ ਕਸਮ ਭੀ ਕੋਈ ਹੋਤੀ ਹੈ ਕਸਮ
ਤੂ ਕਭੀ ਯਾਦ ਤੋ ਕਰ ਭੂਲਨੇ ਵਾਲੇ ਮੁਝਕੋ

ਵਾਦਾ ਫਿਰ ਵਾਦਾ ਹੈ ਮੈਂ ਜ਼ਹਰ ਭੀ ਪੀ ਜਾਊਂ 'ਕਤੀਲ'
ਸ਼ਰਤ ਯੇ ਹੈ ਕੋਈ ਬਾਂਹੋਂ ਮੇਂ ਸੰਭਾਲੇ ਮੁਝਕੋ

ਅਪਨੇ ਹੋਂਠੋਂ ਪਰ ਸਜਾਨਾ ਚਾਹਤਾ ਹੂੰ
ਆ ਤੁਝੇ ਮੈਂ ਗੁਨਗੁਨਾਨਾ ਚਾਹਤਾ ਹੂੰ

ਕੋਈ ਆਂਸੂ ਤੇਰੇ ਦਾਮਨ ਪਰ ਗਿਰਾਕਰ
ਬੂੰਦ ਕੋ ਮੋਤੀ ਬਨਾਨਾ ਚਾਹਤਾ ਹੂੰ

ਥਕ ਗਯਾ ਮੈਂ ਕਰਤੇ-ਕਰਤੇ ਯਾਦ ਤੁਝਕੋ
ਅਬ ਤੁਝੇ ਮੈਂ ਯਾਦ ਆਨਾ ਚਾਹਤਾ ਹੂੰ

ਛਾ ਰਹਾ ਹੈ ਸਾਰੀ ਬਸਤੀ ਮੇਂ ਅੰਧੇਰਾ
ਰੋਸ਼ਨੀ ਹੋ, ਘਰ ਜਲਾਨਾ ਚਾਹਤਾ ਹੂੰ

ਆਖ਼ਰੀ ਹਿਚਕੀ ਤੇਰੇ ਜ਼ਾਨੋਂ ਪੇ ਆਯੇ
ਮੌਤ ਭੀ ਮੈਂ ਸ਼ਾਯਰਾਨਾ ਚਾਹਤਾ ਹੂੰ

ਬੇਚੈਨ ਬਹਾਰੋਂ ਮੇਂ ਕਯਾ-ਕਯਾ ਹੈ ਜਾਨ ਕੀ ਖ਼ੁਸ਼ਬੂ ਆਤੀ ਹੈ
ਜੋ ਫੂਲ ਮਹਕਤਾ ਹੈ ਉਸਸੇ ਤੂਫ਼ਾਨ ਕੀ ਖ਼ੁਸ਼ਬੂ ਆਤੀ ਹੈ

ਕਲ ਰਾਤ ਦਿਖਾ ਕੇ ਖ਼ਵਾਬ-ਏ-ਤਰਬ ਜੋ ਸੇਜ ਕੋ ਸੂਨਾ ਛੋੜ ਗਯਾ
ਹਰ ਸਿਲਵਟ ਸੇ ਫਿਰ ਆਜ ਉਸੀ ਮੇਹਮਾਨ ਕੀ ਖ਼ੁਸ਼ਬੂ ਆਤੀ ਹੈ

ਤਲਕੀਨ-ਏ-ਇਬਾਦਤ ਕੀ ਹੈ ਮੁਝੇ ਯੂੰ ਤੇਰੀ ਮੁਕੱਦਸ ਆਂਖੋਂ ਨੇ
ਮੰਦਿਰ ਕੇ ਦਰੀਚੋਂ ਸੇ ਜੈਸੇ ਲੋਬਾਨ ਕੀ ਖ਼ੁਸ਼ਬੂ ਆਤੀ ਹੈ

ਕੁਛ ਔਰ ਭੀ ਸਾਂਸੇਂ ਲੇਨੇ ਪਰ ਮਜਬੂਰ-ਸਾ ਮੈਂ ਹੋ ਜਾਤਾ ਹੂੰ
ਜਬ ਇਤਨੇ ਬੜੇ ਜੰਗਲ ਮੇਂ ਕਿਸੀ ਇੰਸਾਨ ਕੀ ਖ਼ੁਸ਼ਬੂ ਆਤੀ ਹੈ

ਕੁਛ ਤੂ ਹੀ ਮੁਝੇ ਅਬ ਸਮਝਾ ਦੇ ਐ ਕੁਫ਼੍ਰ ਦੁਹਾਈ ਹੈ ਤੇਰੀ
ਕਯੂੰ ਸ਼ੇਖ਼ ਕੇ ਦਾਮਨ ਸੇ ਮੁਝਕੋ ਇਮਾਨ ਕੀ ਖ਼ੁਸ਼ਬੂ ਆਤੀ ਹੈ

ਡਰਤਾ ਹੂੰ ਕਹੀਂ ਇਸ ਆਲਮ ਮੇਂ ਜੀਨੇ ਸੇ ਨ ਮੁਨਕਿਰ ਹੋ ਜਾਊਂ
ਅਹਬਾਬ ਕੀ ਬਾਤੋਂ ਸੇ ਮੁਝਕੋ ਏਹਸਾਨ ਕੀ ਖ਼ੁਸ਼ਬੂ ਆਤੀ ਹੈ

ਚਰਾਗ਼ ਦਿਲ ਕੇ ਜਲਾਓ ਕਿ ਈਦ ਕਾ ਦਿਨ ਹੈ
ਤਰਾਨੇ ਝੂਮ ਕੇ ਗਾਓ ਕਿ ਈਦ ਕਾ ਦਿਨ ਹੈ

ਗ਼ਮੋਂ ਕੋ ਦਿਲ ਸੇ ਭੁਲਾਓ ਕਿ ਈਦ ਕਾ ਦਿਨ ਹੈ
ਖ਼ੁਸ਼ੀ ਸੇ ਬਜ਼ਮ ਸਜਾਓ ਕਿ ਈਦ ਕਾ ਦਿਨ ਹੈ

ਹੁਜ਼ੂਰ ਉਸਕੀ ਕਰੋ ਅਬ ਸਲਾਮਤੀ ਕੀ ਦੁਆ
ਸਰ-ਏ-ਨਮਾਜ਼ ਝੁਕਾਓ ਕਿ ਈਦ ਕਾ ਦਿਨ ਹੈ

ਸਭੀ ਮੁਰਾਦ ਹੋ ਪੂਰੀ ਹਰ ਏਕ ਸਵਾਲੀ ਕੀ
ਦੁਆ ਕੋ ਹਾਥ ਉਠਾਓ ਕਿ ਈਦ ਕਾ ਦਿਨ ਹੈ

ਦਰਦ ਸੇ ਮੇਰਾ ਦਾਮਨ ਭਰ ਦੇ ਯਾ ਅੱਲਾਹ
ਫਿਰ ਚਾਹੇ ਦੀਵਾਨਾ ਕਰ ਦੇ ਯਾ ਅੱਲਾਹ

ਮੈਨੇਂ ਤੁਝਸੇ ਚਾਂਦ ਸਿਤਾਰੇ ਕਬ ਮਾਂਗੇ
ਰੌਸ਼ਨ ਦਿਲ ਬੇਦਾਰ ਨਜ਼ਰ ਦੇ ਯਾ ਅੱਲਾਹ

ਸੂਰਜ ਸੀ ਇਕ ਚੀਜ਼ ਤੋ ਹਮ ਸਬ ਦੇਖ ਚੁਕੇ
ਸਚਮੁਚ ਕੀ ਅਬ ਕੋਈ ਸਹਰ ਦੇ ਯਾ ਅੱਲਾਹ

ਯਾ ਧਰਤੀ ਕੇ ਜ਼ਖ਼ਮੋਂ ਪਰ ਮਰਹਮ ਰਖ ਦੇ
ਯਾ ਮੇਰਾ ਦਿਲ ਪੱਥਰ ਕਰ ਦੇ ਯਾ ਅੱਲਾਹ

ਦੁਨਿਯਾ ਨੇ ਹਮ ਪੇ ਜਬ ਕੋਈ ਇਲਜ਼ਾਮ ਰਖ ਦਿਯਾ
ਹਮਨੇ ਮੁਕਾਬਿਲ ਉਸਕੇ ਤੇਰਾ ਨਾਮ ਰਖ ਦਿਯਾ

ਇਕ ਖ਼ਾਸ ਹਦ ਪੇ ਆ ਗਈ ਜਬ ਤੇਰੀ ਬੇਰੁਖ਼ੀ
ਨਾਮ ਉਸਕਾ ਹਮਨੇ ਗਰਿਦਸ਼ੇ-ਅੱਯਾਮ ਰਖ ਦਿਯਾ

ਮੈਂ ਲੜਖੜਾ ਰਹਾ ਹੂੰ ਤੁਝੇ ਦੇਖ-ਦੇਖਕਰ
ਤੂਨੇ ਤੋ ਮੇਰੇ ਸਾਮਨੇ ਇਕ ਜਾਮ ਰਖ ਦਿਯਾ

ਕਿਤਨਾ ਸਿਤਮ-ਜ਼ਰੀਫ਼ ਹੈ ਵੋ ਸਾਹਿਬ-ਏ-ਜਮਾਲ
ਉਸਨੇ ਜਲਾ-ਜਲਾ ਕੇ ਲਬੇ-ਬਾਮ ਰਖ ਦਿਯਾ

ਇੰਸਾਨ ਔਰ ਦੇਖੇ ਬਗ਼ੈਰ ਉਸਕੋ ਮਾਨ ਲੇ
ਇਕ ਖ਼ੌਫ਼ ਕਾ ਬਸ਼ਰ ਨੇ ਖ਼ੁਦਾ ਨਾਮ ਰਖ ਦਿਯਾ

ਅਬ ਜਿਸਕੇ ਜੀ ਮੇਂ ਆਏ ਵਹੀ ਪਾਏ ਰੌਸ਼ਨੀ
ਹਮਨੇ ਤੋ ਦਿਲ ਜਲਾ ਕੇ ਸਰੇ-ਆਮ ਰਖ ਦਿਯਾ

ਕਯਾ ਮਸਲੇਹਤ-ਸ਼ਨਾਸ ਥਾ ਵੋ ਆਦਮੀ 'ਕਤੀਲ'
ਮਜਬੂਰਿਯੋਂ ਕਾ ਜਿਸਨੇ ਵਫ਼ਾ ਨਾਮ ਰਖ ਦਿਯਾ

ਗਰਮੀ-ਏ-ਹਸਰਤ-ਏ-ਨਾਕਾਮ ਸੇ ਜਲ ਜਾਤੇ ਹੈਂ
ਹਮ ਚਰਾਗ਼ੋਂ ਕੀ ਤਰਹ ਸ਼ਾਮ ਸੇ ਜਲ ਜਾਤੇ ਹੈਂ

ਬਚ ਨਿਕਲਤੇ ਹੈਂ ਅਗਰ ਆਤਿਹ-ਏ-ਸੱਯਾਦ ਸੇ ਹਮ
ਸ਼ੋਲਾ-ਏ-ਆਤਿਸ਼-ਏ-ਗੁਲਫ਼ਾਮ ਸੇ ਜਲ ਜਾਤੇ ਹੈਂ

ਖ਼ੁਦਨੁਮਾਈ ਤੋ ਨਹੀਂ ਸ਼ੇਵਾ-ਏ-ਅਰਬਾਬ-ਏ-ਵਫ਼ਾ
ਜਿਨ ਕੋ ਜਲਨਾ ਹੋ ਵੋ ਆਰਾਮ ਸੇ ਜਲ ਜਾਤੇ ਹੈਂ

ਸ਼ਮਾ ਜਿਸ ਆਗ ਮੇਂ ਜਲਤੀ ਹੈ ਨੁਮਾਇਸ਼ ਕੇ ਲਿਯੇ
ਹਮ ਉਸੀ ਆਗ ਮੇਂ ਗੁਮਨਾਮ ਸੇ ਜਲ ਜਾਤੇ ਹੈਂ

ਜਬ ਭੀ ਆਤਾ ਹੈ ਮੇਰਾ ਨਾਮ ਤੇਰੇ ਨਾਮ ਕੇ ਸਾਥ
ਜਾਨੇ ਕਯੂੰ ਲੋਗ ਮੇਰੇ ਨਾਮ ਸੇ ਜਲ ਜਾਤੇ ਹੈਂ

ਰਬਤਾ ਬਾਹਮ ਪੇ ਹਮੇਂ ਕਯਾ ਨ ਕਹੇਂਗੇ ਦੁਸ਼ਮਨ
ਆਸ਼ਨਾ ਜਬ ਤੇਰੇ ਪੈਗ਼ਾਮ ਸੇ ਜਲ ਜਾਤੇ ਹੈਂ

ਇਕ-ਇਕ ਪੱਥਰ ਜੋੜ ਕੇ ਮੈਂਨੇ ਜੋ ਦੀਵਾਰ ਬਨਾਈ ਹੈ
ਝਾਂਕੂੰ ਉਸਕੇ ਪੀਛੇ ਤੋ ਰੁਸਵਾਈ ਹੀ ਰੁਸਵਾਈ ਹੈ

ਯੋਂ ਲਗਤਾ ਹੈ ਸੋਤੇ ਜਾਗਤੇ ਔਰੋਂ ਕਾ ਮੋਹਤਾਜ ਹੂੰ ਮੈਂ
ਆਂਖੇਂ ਮੇਰੀ ਅਪਨੀ ਹੈਂ ਪਰ ਉਨਮੇਂ ਨੀਂਦ ਪਰਾਈ ਹੈ

ਦੇਖ ਰਹੇ ਹੈਂ ਸਬ ਹੈਰਤ ਸੇ ਨੀਲੇ-ਨੀਲੇ ਪਾਨੀ ਕੋ
ਪੂਛੇ ਕੌਨ ਸਮੰਦਰ ਸੇ ਤੁਝਮੇਂ ਕਿਤਨੀ ਗਹਰਾਈ ਹੈ

ਸਬ ਕਹਤੇ ਹੈਂ ਇਕ ਜੰਨਤ ਉਤਰੀ ਹੈ ਮੇਰੀ ਧਰਤੀ ਪਰ
ਮੈਂ ਦਿਲ ਮੇਂ ਸੋਚੂੰ ਸ਼ਾਯਦ ਕਮਜ਼ੋਰ ਮੇਰੀ ਬੀਨਾਈ ਹੈ

ਬਾਹਰ ਸਹਨ ਮੇਂ ਪੇੜੋਂ ਪਰ ਕੁਛ ਜਲਤੇ-ਬੁਝਤੇ ਜੁਗਨੂ ਥੇ
ਹੈਰਤ ਹੈ ਫਿਰ ਘਰ ਕੇ ਅੰਦਰ ਕਿਸਨੇ ਆਗ ਲਗਾਈ ਹੈ

ਆਜ ਹੁਆ ਮਾਲੂਮ ਮੁਝੇ ਇਸ ਸ਼ਹਰ ਕੇ ਚੰਦ ਸਯਾਨੋਂ ਸੇ
ਅਪਨੀ ਰਾਹ ਬਦਲਤੇ ਰਹਨਾ ਸਬਸੇ ਬੜੀ ਦਾਨਾਈ ਹੈ

ਤੋੜ ਗਯੇ ਪੈਮਾਨਾ-ਏ-ਵਫ਼ਾ ਇਸ ਦੌਰ ਮੇਂ ਕੈਸੇ ਕੈਸੇ ਲੋਗ
ਯੇ ਮਤ ਸੋਚ 'ਕਤੀਲ' ਕਿ ਬਸ ਇਕ ਯਾਰ ਤੇਰਾ ਹਰਜਾਈ ਹੈ

ਮੈਨੇਂ ਪੂਛਾ ਪਹਲਾ ਪੱਥਰ ਮੁਝ ਪਰ ਕੌਨ ਉਠਾਯੇਗਾ
ਆਈ ਇਕ ਆਵਾਜ਼ ਕਿ ਤੂ ਜਿਸਕਾ ਮੋਹਸਿਨ ਕਹਲਾਯੇਗਾ

ਪੂਛ ਸਕੇ ਤੋ ਪੂਛੇ ਕੋਈ ਰੂਠ ਕੇ ਜਾਨੇ ਵਾਲੋਂ ਸੇ
ਰੋਸ਼ਨਿਯੋਂ ਕੋ ਮੇਰੇ ਘਰ ਕਾ ਰਸਤਾ ਕੌਨ ਬਤਾਯੇਗਾ

ਲੋਗੋ ਮੇਰੇ ਸਾਥ ਚਲੋ ਤੁਮ ਜੋ ਕੁਛ ਹੈ ਵੋ ਆਗੇ ਹੈ
ਪੀਛੇ ਮੁੜ ਕਰ ਦੇਖਨੇ ਵਾਲਾ ਪੱਥਰ ਕਾ ਹੋ ਜਾਯੇਗਾ

ਦਿਨ ਮੇਂ ਹੰਸਕਰ ਮਿਲਨੇ ਵਾਲੇ ਚੇਹਰੇ ਸਾਫ਼ ਬਤਾਤੇ ਹੈਂ
ਏਕ ਭਯਾਨਕ ਸਪਨਾ ਮੁਝਕੋ ਸਾਰੀ ਰਾਤ ਡਰਾਯੇਗਾ

ਮੇਰੇ ਬਾਦ ਵਫ਼ਾ ਕਾ ਧੋਖਾ ਔਰ ਕਿਸੀ ਸੇ ਮਤ ਕਰਨਾ
ਗਾਲੀ ਦੇਗੀ ਦੁਨਿਯਾ ਤੁਝਕੋ ਸਰ ਮੇਰਾ ਝੁਕ ਜਾਯੇਗਾ

ਸੂਖ ਗਈ ਜਬ ਇਨ ਆਂਖੋਂ ਮੇਂ ਪਯਾਰ ਕੀ ਨੀਲੀ ਝੀਲ 'ਕਤੀਲ'
ਤੇਰੇ ਦਰਦ ਕਾ ਜ਼ਰਦ ਸਮੰਦਰ ਕਾਹੇ ਸ਼ੋਰ ਮਚਾਯੇਗਾ

ਪਰੇਸ਼ਾਂ ਰਾਤ ਸਾਰੀ ਹੈ ਸਿਤਾਰੋ ਤੁਮ ਤੋ ਸੋ ਜਾਓ
ਸੁਕੂਤ-ਏ-ਮਰਗ ਤਾਰੀ ਹੈ ਸਿਤਾਰੋ ਤੁਮ ਤੋ ਸੋ ਜਾਓ

ਹੰਸੋ ਔਰ ਹੰਸਤੇ-ਹੰਸਤੇ ਡੂਬਤੇ ਜਾਓ ਖ਼ਲਾਓਂ ਮੇਂ
ਹਮੇਂ ਯੇ ਰਾਤ ਭਾਰੀ ਹੈ ਸਿਤਾਰੋ ਤੁਮ ਤੋ ਸੋ ਜਾਓ

ਤੁਮ੍ਹੇਂ ਕਯਾ ਆਜ ਭੀ ਕੋਈ ਅਗਰ ਮਿਲਨੇ ਨਹੀਂ ਆਯਾ
ਯੇ ਬਾਜ਼ੀ ਹਮਨੇ ਹਾਰੀ ਹੈ ਸਿਤਾਰੋ ਤੁਮ ਤੋ ਸੋ ਜਾਓ

ਕਹੇ ਜਾਤੇ ਹੋ ਰੋ-ਰੋ ਕੇ ਹਮਾਰਾ ਹਾਲ ਦੁਨਿਯਾ ਸੇ
ਯੇ ਕੈਸੀ ਰਾਜ਼ਦਾਰੀ ਹੈ ਸਿਤਾਰੋ ਤੁਮ ਤੋ ਸੋ ਜਾ

ਹਮੇਂ ਤੋ ਆਜ ਕੀ ਸ਼ਬ ਪੌ ਫਟੇ ਤਕ ਜਾਗਨਾ ਹੋਗਾ
ਯਹੀ ਕਿਸਮਤ ਹਮਾਰੀ ਹੈ ਸਿਤਾਰੋ ਤੁਮ ਤੋ ਸੋ ਜਾਓ

ਹਮੇਂ ਭੀ ਨੀਂਦ ਆ ਜਾਯੇਗੀ ਹਮ ਭੀ ਸੋ ਹੀ ਜਾਯੇਂਗੇ
ਅਭੀ ਕੁਛ ਬੇਕਰਾਰੀ ਹੈ ਸਿਤਾਰੋ ਤੁਮ ਤੋ ਸੋ ਜਾਓ

ਰਕਸ ਕਰਨੇ ਕਾ ਮਿਲਾ ਹੁਕਮ ਜੋ ਦਰਿਯਾਓਂ ਮੇਂ
ਹਮਨੇ ਖ਼ੁਸ਼ ਹੋਕੇ ਭੰਵਰ ਬਾਂਧ ਲਿਯੇ ਪਾਵੋਂ ਮੇਂ

ਉਨ ਕੋ ਭੀ ਹੈ ਕਿਸੀ ਭੀਗੇ ਹੁਏ ਮੰਜ਼ਰ ਕੀ ਤਲਾਸ਼
ਬੂੰਦ ਤਕ ਬੋ ਨ ਸਕੇ ਜੋ ਕਭੀ ਸਹਰਾਓਂ ਮੇਂ

ਐ ਮੇਰੇ ਹਮ-ਸਫ਼ਰੋ ਤੁਮ ਭੀ ਥਕੇ-ਹਾਰੇ ਹੋ
ਧੂਪ ਕੀ ਤੁਮ ਤੋ ਮਿਲਾਵਟ ਨ ਕਰੋ ਛਾਓਂ ਮੇਂ

ਜੋ ਭੀ ਆਤਾ ਹੈ ਬਤਾਤਾ ਹੈ ਨਯਾ ਕੋਈ ਇਲਾਜ
ਬਟ ਨ ਜਾਯੇ ਤੇਰਾ ਬੀਮਾਰ ਮਸੀਹਾਓਂ ਮੇਂ

ਹੌਸਲਾ ਕਿਸਮੇਂ ਹੈ ਯੂਸੁਫ਼ ਕੀ ਖ਼ਰੀਦਾਰੀ ਕਾ
ਅਬ ਤੋ ਮਹੰਗਾਈ ਕੇ ਚਰਚੇ ਹੈ ਜ਼ੁਲੈਖ਼ਾਓਂ ਮੇਂ

ਜਿਸ ਬਰਹਮਨ ਨੇ ਕਹਾ ਹੈ ਕੇ ਯੇ ਸਾਲ ਅੱਛਾ ਹੈ
ਉਸ ਕੋ ਦਫ਼ਨਾਓ ਮੇਰੇ ਹਾਥ ਕੀ ਰੇਖਾਓਂ ਮੇਂ

ਵੋ ਖ਼ੁਦਾ ਹੈ ਕਿਸੀ ਟੂਟੇ ਹੁਏ ਦਿਲ ਮੇਂ ਹੋਗਾ
ਮਸਿਜਦੋਂ ਮੇਂ ਉਸੇ ਢੂੰਢੋ ਨ ਕਲੀਸਾਓਂ ਮੇਂ

ਹਮ ਕੋ ਆਪਸ ਮੇਂ ਮੁਹੱਬਤ ਨਹੀਂ ਕਰਨੇ ਦੇਤੇ
ਇਕ ਯਹੀ ਐਬ ਹੈ ਇਸ ਸ਼ਹਰ ਕੇ ਦਾਨਾਓਂ ਮੇਂ

ਮੁਝਸੇ ਕਰਤੇ ਹੈਂ 'ਕਤੀਲ' ਇਸ ਲਿਯੇ ਕੁਛ ਲੋਗ ਹਸਦ
ਕਯੋਂ ਮੇਰੇ ਸ਼ੇਰ ਹੈਂ ਮਕਬੂਲ ਹਸੀਨਾਓਂ ਮੇਂ

ਤੁਮ ਪੂਛੋ ਔਰ ਮੈਂ ਨ ਬਤਾਊਂ ਐਸੇ ਤੋ ਹਾਲਾਤ ਨਹੀਂ
ਏਕ ਜ਼ਰਾ ਸਾ ਦਿਲ ਟੂਟਾ ਹੈ ਔਰ ਤੋ ਕੋਈ ਬਾਤ ਨਹੀਂ

ਕਿਸ ਕੋ ਖ਼ਬਰ ਥੀ ਸਾਂਵਲੇ ਬਾਦਲ ਬਿਨ ਬਰਸੇ ਉੜ ਜਾਤੇ ਹੈਂ
ਸਾਵਨ ਆਯਾ ਲੇਕਿਨ ਅਪਨੀ ਕਿਸਮਤ ਮੇਂ ਬਰਸਾਤ ਨਹੀਂ

ਮਾਨਾ ਜੀਵਨ ਮੇਂ ਔਰਤ ਏਕ ਬਾਰ ਮੋਹੱਬਤ ਕਰਤੀ ਹੈ
ਲੇਕਿਨ ਮੁਝਕੋ ਯੇ ਤੋ ਬਤਾ ਦੇ ਕਯਾ ਤੂ ਔਰਤ ਜ਼ਾਤ ਨਹੀਂ

ਖ਼ਤਮ ਹੁਆ ਮੇਰਾ ਅਫ਼ਸਾਨਾ ਅਬ ਯੇ ਆਂਸੂ ਪੋਂਛ ਭੀ ਲੋ
ਜਿਸ ਮੇਂ ਕੋਈ ਤਾਰਾ ਚਮਕੇ ਆਜ ਕੀ ਰਾਤ ਵੋ ਰਾਤ ਨਹੀਂ

ਮੇਰੇ ਗ਼ਮਗੀਂ ਹੋਨੇ ਪਰ ਅਹਬਾਬ ਹੈਂ ਯੋਂ ਹੈਰਾਨ 'ਕਤੀਲ'
ਜੈਸੇ ਮੈਂ ਪੱਥਰ ਹੂੰ ਮੇਰੇ ਸੀਨੇ ਮੇਂ ਜਜ਼ਬਾਤ ਨਹੀਂ

ਯਾਰੋ ਕਿਸੀ ਕਾਤਿਲ ਸੇ ਕਭੀ ਪਯਾਰ ਨ ਮਾਂਗੋ
ਅਪਨੇ ਹੀ ਗਲੇ ਕੇ ਲਿਯੇ ਤਲਵਾਰ ਨ ਮਾਂਗੋ

ਗਿਰ ਜਾਓਗੇ ਤੁਮ ਅਪਨੇ ਮਸੀਹਾ ਕੀ ਨਜ਼ਰ ਸੇ
ਮਰ ਕਰ ਭੀ ਇਲਾਜ-ਏ-ਦਿਲ-ਏ-ਬੀਮਾਰ ਨ ਮਾਂਗੋ

ਖੁਲ ਜਾਯੇਗਾ ਇਸ ਤਰਹ ਨਿਗਾਹੋਂ ਕਾ ਭਰਮ ਭੀ
ਕਾਂਟੋਂ ਸੇ ਕਭੀ ਫੂਲ ਕੀ ਮਹਕਾਰ ਨ ਮਾਂਗੋ

ਸਚ ਬਾਤ ਪੇ ਮਿਲਤਾ ਹੈ ਸਦਾ ਜ਼ਹਰ ਕਾ ਪਯਾਲਾ
ਜੀਨਾ ਹੈ ਤੋ ਫਿਰ ਜੀਨੇ ਕੇ ਇਜ਼ਹਾਰ ਨ ਮਾਂਗੋ

ਉਸ ਚੀਜ਼ ਕਾ ਕਯਾ ਜ਼ਿਕ੍ਰ ਜੋ ਮੁਮਿਕਨ ਹੀ ਨਹੀਂ ਹੈ
ਸਹਰਾ ਮੇਂ ਕਭੀ ਸਾਯਾ-ਏ-ਦੀਵਾਰ ਨਾ ਮਾਂਗੋ

ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਮੇਂ ਤੋ ਸਭੀ ਪਯਾਰ ਕਿਯਾ ਕਰਤੇ ਹੈਂ
ਮੈਂ ਤੋ ਮਰ ਕਰ ਭੀ ਮੇਰੀ ਜਾਨ ਤੁਝੇ ਚਾਹੂੰਗਾ

ਤੂ ਮਿਲਾ ਹੈ ਤੋ ਯੇ ਏਹਸਾਸ ਹੁਆ ਹੈ ਮੁਝਕੋ
ਯੇ ਮੇਰੀ ਉਮ੍ਰ ਮੋਹੱਬਤ ਕੇ ਲਿਯੇ ਥੋੜੀ ਹੈ
ਇਕ ਜ਼ਰਾ ਸਾ ਗ਼ਮ-ਏ-ਦੌਰਾਂ ਕਾ ਭੀ ਹਕ ਹੈ ਜਿਸ ਪਰ
ਮੈਨੇਂ ਵੋ ਸਾੰਸ ਭੀ ਤੇਰੇ ਲਿਯੇ ਰਖ ਛੋੜੀ ਹੈ
ਤੁਝਪੇ ਹੋ ਜਾਊਂਗਾ ਕੁਰਬਾਨ ਤੁਝੇ ਚਾਹੂੰਗਾ

ਅਪਨੇ ਜਜ਼ਬਾਤ ਮੇਂ ਨਗ਼ਮਾਤ ਰਚਾਨੇ ਕੇ ਲਿਯੇ
ਮੈਨੇਂ ਧੜਕਨ ਕੀ ਤਰਹ ਦਿਲ ਮੇਂ ਬਸਾਯਾ ਹੈ ਤੁਝੇ
ਮੈਂ ਤਸੱਵੁਰ ਭੀ ਜੁਦਾਈ ਕਾ ਭਲਾ ਕੈਸੇ ਕਰੂੰ
ਮੈਂ ਨੇ ਕਿਸਮਤ ਕੀ ਲਕੀਰੋਂ ਸੇ ਚੁਰਾਯਾ ਹੈ ਤੁਝੇ
ਪਯਾਰ ਕਾ ਬਨ ਕੇ ਨਿਗੇਹਬਾਨ ਤੁਝੇ ਚਾਹੂੰਗਾ

ਤੇਰੀ ਹਰ ਚਾਪ ਸੇ ਜਲਤੇ ਹੈਂ ਖ਼ਯਾਲੋਂ ਮੇਂ ਚਿਰਾਗ਼
ਜਬ ਭੀ ਤੂ ਆਯੇ ਜਗਾਤਾ ਹੁਆ ਜਾਦੂ ਆਯੇ
ਤੁਝਕੋ ਛੂ ਲੂੰ ਤੋ ਫਿਰ ਐ ਜਾਨ-ਏ-ਤਮੰਨਾ ਮੁਝਕੋ
ਦੇਰ ਤਕ ਅਪਨੇ ਬਦਨ ਸੇ ਤੇਰੀ ਖ਼ੁਸ਼ਬੂ ਆਯੇ
ਤੂ ਬਹਾਰੋਂ ਕਾ ਹੈ ਉਨਵਾਨ ਤੁਝੇ ਚਾਹੂੰਗਾ

ਨਾਮਾਬਰ ਅਪਨਾ ਹਵਾਓਂ ਕੋ ਬਨਾਨੇ ਵਾਲੇ
ਅਬ ਨ ਆਏਂਗੇ ਪਲਟ ਕਰ ਕਭੀ ਜਾਨੇ ਵਾਲੇ

ਕਯਾ ਮਿਲੇਗਾ ਤੁਝੇ ਬਿਖਰੇ ਹੁਏ ਖ਼ਵਾਬੋਂ ਕੇ ਸਿਵਾ
ਰੇਤ ਪਰ ਚਾਂਦ ਕੀ ਤਸਵੀਰ ਬਨਾਨੇ ਵਾਲੇ

ਮੈਕਦੇ ਬੰਦ ਹੁਏ ਢੂੰਢ ਰਹਾ ਹੂੰ ਤੁਝਕੋ
ਤੂ ਕਹਾਂ ਹੈ ਮੁਝੇ ਆਂਖੋਂ ਸੇ ਪਿਲਾਨੇ ਵਾਲੇ

ਕਾਸ਼ ਲੇ ਜਾਤੇ ਕਭੀ ਮਾਂਗ ਕੇ ਆਂਖੇਂ ਮੇਰੀ
ਯੇ ਮੁਸੱਵਿਰ ਤੇਰੀ ਤਸਵੀਰ ਬਨਾਨੇ ਵਾਲੇ

ਤੂ ਇਸ ਅੰਦਾਜ਼ ਮੇਂ ਕੁਛ ਔਰ ਹਸੀਂ ਲਗਤਾ ਹੈ
ਮੁਝਸੇ ਮੁੰਹ ਫੇਰ ਕੇ ਗ਼ਜ਼ਲੇਂ ਮੇਰੀ ਗਾਨੇ ਵਾਲੇ

ਸਬਨੇ ਪਹਨਾ ਥਾ ਬੜੇ ਸ਼ੌਕ ਸੇ ਕਾਗ਼ਜ਼ ਕਾ ਲਿਬਾਸ
ਜਿਸ ਕਦਰ ਲੋਗ ਥੇ ਬਾਰਿਸ਼ ਮੇਂ ਨਹਾਨੇ ਵਾਲੇ

ਛਤ ਬਨਾ ਦੇਤੇ ਹੈਂ ਅਬ ਰੇਤ ਕੀ ਦੀਵਾਰੋਂ ਪਰ
ਕਿਤਨੇ ਗ਼ਾਫ਼ਿਲ ਹੈਂ ਨਯੇ ਸ਼ਹਰ ਬਸਾਨੇ ਵਾਲੇ

ਅਦਲ ਕੀ ਤੁਮ ਨ ਹਮੇਂ ਆਸ ਦਿਲਾਓ ਕਿ ਯਹਾਂ
ਕਤਲ ਹੋ ਜਾਤੇ ਹੈ ਜ਼ੰਜੀਰ ਹਿਲਾਨੇ ਵਾਲੇ

ਕਿਸਕੋ ਹੋਗੀ ਯਹਾਂ ਤੌਫ਼ੀਕ-ਏ-ਅਨਾ ਮੇਰੇ ਬਾਦ
ਕੁਛ ਤੋ ਸੋਚੇਂ ਮੁਝੇ ਸੂਲੀ ਪੇ ਚੜ੍ਹਾਨੇ ਵਾਲੇ

ਮਰ ਗਯੇ ਹਮ ਤੋ ਯੇ ਕਤਬੇ ਪੇ ਲਿਖਾ ਜਾਏਗਾ
ਸੋ ਗਯੇ ਆਪ ਜ਼ਮਾਨੇ ਕੋ ਜਗਾਨੇ ਵਾਲੇ

ਦਰ-ਓ-ਦੀਵਾਰ ਪੇ ਹਸਰਤ-ਸੀ ਬਰਸਤੀ ਹੈ 'ਕਤੀਲ'
ਜਾਨੇ ਕਿਸ ਦੇਸ ਗਯੇ ਪਯਾਰ ਨਿਭਾਨੇ ਵਾਲੇ

ਹਾਲਾਤ ਸੇ ਖ਼ੌਫ਼ ਖਾ ਰਹਾ ਹੂੰ
ਸ਼ੀਸ਼ੇ ਕੇ ਮਹਲ ਬਨਾ ਰਹਾ ਹੂੰ

ਸੀਨੇ ਮੇਂ ਮੇਰੇ ਹੈ ਮੋਮ ਕਾ ਦਿਲ
ਸੂਰਜ ਸੇ ਬਦਨ ਛੁਪਾ ਰਹਾ ਹੂੰ

ਮਹਰੂਮ-ਏ-ਨਜ਼ਰ ਹੈ ਜੋ ਜ਼ਮਾਨਾ
ਆਈਨਾ ਉਸੇ ਦਿਖਾ ਰਹਾ ਹੂੰ

ਅਹਬਾਬ ਕੋ ਦੇ ਰਹਾ ਹੂੰ ਧੋਕਾ
ਚੇਹਰੇ ਪੇ ਖ਼ੁਸ਼ੀ ਸਜਾ ਰਹਾ ਹੂੰ

ਦਰਿਯਾ-ਏ-ਫ਼ੁਰਾਤ ਹੈ ਯੇ ਦੁਨਿਯਾ
ਪਯਾਸਾ ਹੀ ਪਲਟ ਕਰ ਜਾ ਰਹਾ ਹੂੰ

ਹੈ ਸ਼ਹਰ ਮੇਂ ਕਹਤ ਪੱਥਰੋਂ ਕਾ
ਜਜ਼ਬਾਤ ਕੇ ਜ਼ਖ਼ਮ ਖਾ ਰਹਾ ਹੂੰ

ਮੁਮਕਿਨ ਹੈ ਜਵਾਬ ਦੇ ਉਦਾਸੀ
ਦਰ ਅਪਨਾ ਹੀ ਖਟਖਟਾ ਰਹਾ ਹੂੰ

ਆਯਾ ਨ 'ਕਤੀਲ' ਦੋਸਤ ਕੋਈ
ਸਾਯੋਂ ਕੋ ਗਲੇ ਲਗਾ ਰਹਾ ਹੂੰ

ਜਬ ਅਪਨੇ ਏਤਿਕਾਦ ਕੇ ਮਹਵਰ ਸੇ ਹਟ ਗਯਾ
ਮੈਂ ਰੇਜ਼ਾ ਰੇਜ਼ਾ ਹੋ ਕੇ ਹਰੀਫ਼ੋਂ ਮੇਂ ਬਟ ਗਯਾ

ਦੁਸ਼ਮਨ ਕੇ ਤਨ ਪੇ ਗਾੜ ਦਿਯਾ ਮੈਂ ਨੇ ਅਪਨਾ ਸਰ
ਮੈਦਾਨ-ਏ-ਕਾਰ-ਜਾਰ ਕਾ ਪਾਂਸਾ ਪਲਟ ਗਯਾ

ਥੋੜੀ ਸੀ ਔਰ ਜ਼ਖ਼ਮ ਕੋ ਗਹਰਾਈ ਮਿਲ ਗਈ
ਥੋੜਾ ਸਾ ਔਰ ਦਰਦ ਕਾ ਏਹਸਾਸ ਘਟ ਗਯਾ

ਦਰ-ਪੇਸ਼ ਅਬ ਨਹੀਂ ਤੇਰਾ ਗ਼ਮ ਕੈਸੇ ਮਾਨ ਲੂੰ
ਕੈਸਾ ਥਾ ਵੋ ਪਹਾੜ ਜੋ ਰਸਤੇ ਸੇ ਹਟ ਗਯਾ

ਅਪਨੇ ਕਰੀਬ ਪਾ ਕੇ ਮੁਅੱਤਰ ਸੀ ਆਹਟੇਂ
ਮੈਂ ਬਾਰਹਾ ਸਨਕਤੀ ਹਵਾ ਸੇ ਲਿਪਟ ਗਯਾ

ਜੋ ਭੀ ਮਿਲਾ ਸਫ਼ਰ ਮੇਂ ਕਿਸੀ ਪੇੜ ਕੇ ਤਲੇ
ਆਸੇਬ ਬਨ ਕੇ ਮੁਝ ਸੇ ਵੋ ਸਾਯਾ ਚਿਮਟ ਗਯਾ

ਲੁਟਤੇ ਹੁਏ ਅਵਾਮ ਕੇ ਘਰ-ਬਾਰ ਦੇਖ ਕਰ
ਐ ਸ਼ਹਰ-ਯਾਰ ਤੇਰਾ ਕਲੇਜਾ ਨ ਫਟ ਗਯਾ

ਰੱਖੇਗਾ ਖ਼ਾਕ ਰਬਤ ਵੋ ਇਸ ਕਾਏਨਾਤ ਸੇ
ਜੋ ਜ਼ਰ੍ਰਾ ਅਪਨੀ ਜ਼ਾਤ ਕੇ ਅੰਦਰ ਸਿਮਟ ਗਯਾ

ਚੋਰੋਂ ਕਾ ਏਹਤਿਸਾਬ ਨ ਅਬ ਤਕ ਹੁਆ 'ਕਤੀਲ'
ਜੋ ਹਾਥ ਬੇ-ਕੁਸੂਰ ਥਾ ਵੋ ਹਾਥ ਕਟ ਗਯਾ

ਖੁਲਾ ਹੈ ਝੂਟ ਕਾ ਬਾਜ਼ਾਰ ਆਓ ਸਚ ਬੋਲੇਂ
ਨ ਹੋ ਬਲਾ ਸੇ ਖ਼ਰੀਦਾਰ ਆਓ ਸਚ ਬੋਲੇਂ

ਸੁਕੂਤ ਛਾਯਾ ਹੈ ਇੰਸਾਨਿਯਤ ਕੀ ਕਦ੍ਰੋਂ ਪਰ
ਯਹੀ ਹੈ ਮੌਕਾ-ਏ-ਇਜ਼ਹਾਰ ਆਓ ਸਚ ਬੋਲੇਂ

ਹਮੇਂ ਗਵਾਹ ਬਨਾਯਾ ਹੈ ਵਕਤ ਨੇ ਅਪਨਾ
ਬ-ਨਾਮ-ਏ-ਅਜ਼ਮਤ-ਏ-ਕਿਰਦਾਰ ਆਓ ਸਚ ਬੋਲੇਂ

ਸੁਨਾ ਹੈ ਵਕਤ ਕਾ ਹਾਕਿਮ ਬੜਾ ਹੀ ਮੁੰਸਿਫ਼ ਹੈ
ਪੁਕਾਰ ਕਰ ਸਰ-ਏ-ਦਰਬਾਰ ਆਓ ਸਚ ਬੋਲੇਂ

ਤਮਾਮ ਸ਼ਹਰ ਮੇਂ ਕਯਾ ਏਕ ਭੀ ਨਹੀਂ ਮੰਸੂਰ
ਕਹੇਂਗੇ ਕਯਾ ਰਸਨ-ਓ-ਦਾਰ ਆਓ ਸਚ ਬੋਲੇਂ

ਬਜਾ ਕੇ ਖ਼ੂ-ਏ-ਵਫ਼ਾ ਏਕ ਭੀ ਹਸੀਂ ਮੇਂ ਨਹੀਂ
ਕਹਾਂ ਕੇ ਹਮ ਭੀ ਵਫ਼ਾ-ਦਾਰ ਆਓ ਸਚ ਬੋਲੇਂ

ਜੋ ਵਸਫ਼ ਹਮ ਮੇਂ ਨਹੀਂ ਕਯੂੰ ਕਰੇਂ ਕਿਸੀ ਮੇਂ ਤਲਾਸ਼
ਅਗਰ ਜ਼ਮੀਰ ਹੈ ਬੇਦਾਰ ਆਓ ਸਚ ਬੋਲੇਂ

ਛੁਪਾਏ ਸੇ ਕਹੀਂ ਛੁਪਤੇ ਹੈਂ ਦਾਗ਼ ਚੇਹਰੇ ਕੇ
ਨਜ਼ਰ ਹੈ ਆਈਨਾ-ਬਰਦਾਰ ਆਓ ਸਚ ਬੋਲੇਂ

'ਕਤੀਲ' ਜਿਨ ਪੇ ਸਦਾ ਪੱਥਰੋਂ ਕੋ ਪਯਾਰ ਆਯਾ
ਕਿਧਰ ਗਏ ਵੋ ਗੁਨਹ-ਗਾਰ ਆਓ ਸਚ ਬੋਲੇਂ

ਫੂਲ ਪੇ ਧੂਲ ਬਬੂਲ ਪੇ ਸ਼ਬਨਮ ਦੇਖਨੇ ਵਾਲੇ ਦੇਖਤਾ ਜਾ
ਅਬ ਹੈ ਯਹੀ ਇੰਸਾਫ਼ ਕਾ ਆਲਮ ਦੇਖਨੇ ਵਾਲੇ ਦੇਖਤਾ ਜਾ

ਪਰਵਾਨੋਂ ਕੀ ਰਾਖ ਉੜਾ ਦੀ ਬਾਦ-ਏ-ਸਹਰ ਕੇ ਝੋਂਕੋਂ ਨੇ
ਸ਼ੱਮਾ ਬਨੀ ਹੈ ਪੈਕਰ-ਏ-ਮਾਤਮ ਦੇਖਨੇ ਵਾਲੇ ਦੇਖਤਾ ਜਾ

ਜਾਮ-ਬ-ਜਾਮ ਲਗੀ ਹੈਂ ਮੋਹਰੇਂ ਮਯ-ਖ਼ਾਨੋਂ ਪਰ ਪਹਰੇ ਹੈਂ
ਰੋਤੀ ਹੈ ਬਰਸਾਤ ਛਮਾ-ਛਮ ਦੇਖਨੇ ਵਾਲੇ ਦੇਖਤਾ ਜਾ

ਇਸ ਨਗਰੀ ਕੇ ਰਾਜ-ਦੁਲਾਰੇ ਏਕ ਤਰਹ ਕਬ ਰਹਤੇ ਹੈਂ
ਢਲਤੇ ਸਾਏ ਬਦਲਤੇ ਮੌਸਮ ਦੇਖਨੇ ਵਾਲੇ ਦੇਖਤਾ ਜਾ

ਮਸਲਹਤੋਂ ਕੀ ਧੂਲ ਜਮੀ ਹੈ ਉਖੜੇ ਉਖੜੇ ਕਦਮੋਂ ਪਰ
ਝਿਜਕ ਝਿਜਕ ਕਰ ਉੜਤੇ ਪਰਚਮ ਦੇਖਨੇ ਵਾਲੇ ਦੇਖਤਾ ਜਾ

ਏਕ ਪੁਰਾਨਾ ਮਦਫ਼ਨ ਜਿਸ ਮੇਂ ਦਫ਼ਨ ਹੈਂ ਲਾਖੋਂ ਉੱਮੀਦੇਂ
ਛਲਨੀ ਛਲਨੀ ਸੀਨਾ-ਏ-ਆਦਮ ਦੇਖਨੇ ਵਾਲੇ ਦੇਖਤਾ ਜਾ

ਏਕ ਤੇਰਾ ਹੀ ਦਿਲ ਨਹੀਂ ਘਾਯਲ ਦਰਦ ਕੇ ਮਾਰੇ ਔਰ ਭੀ ਹੈਂ
ਕੁਛ ਅਪਨਾ ਕੁਛ ਦੁਨਿਯਾ ਕਾ ਗ਼ਮ ਦੇਖਨੇ ਵਾਲੇ ਦੇਖਤਾ ਜਾ

ਕਮ-ਨਜ਼ਰੋਂ ਕੀ ਇਸ ਦੁਨਿਯਾ ਮੇਂ ਦੇਰ ਭੀ ਹੈ ਅੰਧੇਰ ਭੀ ਹੈ
ਪਥਰਾਯਾ ਹਰ ਦੀਦਾ-ਏ-ਪੁਰ-ਨਮ ਦੇਖਨੇ ਵਾਲੇ ਦੇਖਤਾ ਜਾ

ਸਿਸਕਿਯਾਂ ਲੇਤੀ ਹੁਈ ਗ਼ਮਗੀਂ ਹਵਾਓ ਚੁਪ ਰਹੋ
ਸੋ ਰਹੇ ਹੈਂ ਦਰਦ ਉਨ ਕੋ ਮਤ ਜਗਾਓ ਚੁਪ ਰਹੋ

ਰਾਤ ਕਾ ਪੱਥਰ ਨ ਪਿਘਲੇਗਾ ਸ਼ੁਆਓਂ ਕੇ ਬਗ਼ੈਰ
ਸੁਬ੍ਹ ਹੋਨੇ ਤਕ ਨ ਬੋਲੋ ਹਮ-ਨਵਾਓ ਚੁਪ ਰਹੋ

ਬੰਦ ਹੈਂ ਸਬ ਮਯ-ਕਦੇ ਸਾਕੀ ਬਨੇ ਹੈਂ ਮੋਹਤਸਿਬ
ਐ ਗਰਜਤੀ ਗੂੰਜਤੀ ਕਾਲੀ ਘਟਾਓ ਚੁਪ ਰਹੋ

ਤੁਮ ਕੋ ਹੈ ਮਾਲੂਮ ਆਖ਼ਿਰ ਕੌਨ ਸਾ ਮੌਸਮ ਹੈ ਯੇ
ਫ਼ਸਲ-ਏ-ਗੁਲ ਆਨੇ ਤਲਕ ਐ ਖ਼ੁਸ਼-ਨਵਾਓ ਚੁਪ ਰਹੋ

ਸੋਚ ਕੀ ਦੀਵਾਰ ਸੇ ਲਗ ਕਰ ਹੈਂ ਗ਼ਮ ਬੈਠੇ ਹੁਏ
ਦਿਲ ਮੇਂ ਭੀ ਨਗ਼ਮਾ ਨ ਕੋਈ ਗੁਨਗੁਨਾਓ ਚੁਪ ਰਹੋ

ਛਟ ਗਏ ਹਾਲਾਤ ਕੇ ਬਾਦਲ ਤੋ ਦੇਖਾ ਜਾਏਗਾ
ਵਕਤ ਸੇ ਪਹਲੇ ਅੰਧੇਰੇ ਮੇਂ ਨ ਜਾਓ ਚੁਪ ਰਹੋ

ਦੇਖ ਲੇਨਾ ਘਰ ਸੇ ਨਿਕਲੇਗਾ ਨ ਹਮ-ਸਾਯਾ ਕੋਈ
ਐ ਮੇਰੇ ਯਾਰੋ ਮੇਰੇ ਦਰਦ-ਆਸ਼ਨਾਓ ਚੁਪ ਰਹੋ

ਕਯੂੰ ਸ਼ਰੀਕ-ਏ-ਗ਼ਮ ਬਨਾਤੇ ਹੋ ਕਿਸੀ ਕੋ ਐ 'ਕਤੀਲ'
ਅਪਨੀ ਸੂਲੀ ਅਪਨੇ ਕਾਂਧੇ ਪਰ ਉਠਾਓ ਚੁਪ ਰਹੋ