੧

ਦੁਨੀਯਾ ਮੇਂ ਬਾਦਸ਼ਾਹ ਹੈ ਸੋ ਹੈ ਵਹ ਭੀ ਆਦਮੀ
ਔਰ ਮੁਫ਼ਲਿਸ-ਓ-ਗਦਾ ਹੈ ਸੋ ਹੈ ਵਹ ਭੀ ਆਦਮੀ
ਜ਼ਰਦਾਰ ਬੇਨਵਾ ਹੈ ਸੋ ਹੈ ਵਹ ਭੀ ਆਦਮੀ
ਨਿਅਮਤ ਜੋ ਖਾ ਰਹਾ ਹੈ ਸੋ ਹੈ ਵਹ ਭੀ ਆਦਮੀ
ਟੁਕੜੇ ਚਬਾ ਰਹਾ ਹੈ ਸੋ ਹੈ ਵਹ ਭੀ ਆਦਮੀ

੨

ਮਸਜ਼ਿਦ ਭੀ ਆਦਮੀ ਨੇ ਬਨਾਈ ਹੈ ਯਾਂ ਮੀਯਾਂ
ਬਨਤੇ ਹੈਂ ਆਦਮੀ ਹੀ ਇਮਾਮ ਔਰ ਖੁਤਬਾਖ਼ਵਾਂ
ਪੜ੍ਹਤੇ ਹੈਂ ਆਦਮੀ ਹੀ ਕੁਰਆਨ ਔ ਨਮਾਜ਼ ਯਾਂ
ਔਰ ਆਦਮੀ ਹੀ ਚੁਰਾਤੇ ਹੈਂ ਉਨਕੀ ਜੂਤੀਯਾਂ
ਜੋ ਉਨਕੋ ਤਾੜਤਾ ਹੈ ਸੋ ਹੈ ਵਹ ਭੀ ਆਦਮੀ

੩

ਯਾਂ ਆਦਮੀ ਪੈ ਜਾਨ ਕੋ ਵਾਰੇ ਹੈ ਆਦਮੀ
ਔਰ ਆਦਮੀ ਪੈ ਤੇਗ਼ ਕੋ ਮਾਰੇ ਹੈ ਆਦਮੀ
ਪਗੜੀ ਭੀ ਆਦਮੀ ਕੀ ਉਤਾਰੇ ਹੈ ਆਦਮੀ
ਚਿੱਲਾ ਕੇ ਪੁਕਾਰੇ ਆਦਮੀ ਕੋ ਹੈ ਆਦਮੀ
ਔਰ ਸੁਨਕੇ ਦੌੜਤਾ ਹੈ ਸੋ ਹੈ ਵਹ ਭੀ ਆਦਮੀ

੪

ਅਸਰਾਫ਼ ਔਰ ਕਮੀਨੇ ਸੇ ਸ਼ਾਹ ਤਾ ਵਜ਼ੀਰ
ਯੇ ਆਦਮੀ ਹੀ ਕਰਤੇ ਹੈਂ ਸਬ ਕਾਰੇ ਦਿਲਪਜ਼ੀਰ
ਯਾਂ ਆਦਮੀ ਮੁਰੀਦ ਹੈ ਆਦਮੀ ਹੀ ਪੀਰ
ਅੱਛਾ ਭੀ ਆਦਮੀ ਹੀ ਕਹਾਤਾ ਹੈ ਐ ਨਜ਼ੀਰ
ਔਰ ਸਬਮੇਂ ਜੋ ਬੁਰਾ ਹੈ ਸੋ ਹੈ ਵਹ ਭੀ ਆਦਮੀ

(ਮੁਫ਼ਲਿਸ-ਓ-ਗਦਾ=ਗ਼ਰੀਬ-ਭਿਖਾਰੀ, ਜ਼ਰਦਾਰ=ਅਮੀਰ,
ਬੇਨਵਾ=ਕੰਗਾਲ, ਨਿਅਮਤ=ਲਜ਼ੀਜ਼ ਭੋਜਨ, ਅਸਰਾਫ਼=
ਨੇਕ, ਦਿਲਪਜ਼ੀਰ=ਦਿਲ-ਪਸੰਦ)

ਹੈਂ ਕਹਤੇ ਨਾਨਕ ਸ਼ਾਹ ਜਿਨਹੇਂ ਵਹ ਪੂਰੇ ਹੈਂ ਆਗਾਹ ਗੁਰੂ ।
ਵਹ ਕਾਮਿਲ ਰਹਬਰ ਜਗ ਮੇਂ ਹੈਂ ਯੂੰ ਰੌਸ਼ਨ ਜੈਸੇ ਮਾਹ ਗੁਰੂ ।
ਮਕਸੂਦ ਮੁਰਾਦ, ਉੱਮੀਦ ਸਭੀ, ਬਰ ਲਾਤੇ ਹੈਂ ਦਿਲਖ਼ਵਾਹ ਗੁਰੂ ।
ਨਿਤ ਲੁਤਫ਼-ਓ-ਕਰਮ ਸੇ ਕਰਤੇ ਹੈਂ ਹਮ ਲੋਗੋਂ ਕਾ ਨਿਰਬਾਹ ਗੁਰੂ ।

ਇਸ ਬਖ਼ਸ਼ਿਸ਼ ਕੇ ਇਸ ਅਜ਼ਮਤ ਕੇ ਹੈਂ ਬਾਬਾ ਨਾਨਕ ਸ਼ਾਹ ਗੁਰੂ ।
ਸਬ ਸੀਸ ਨਵਾ ਅਰਦਾਸ ਕਰੋ, ਔਰ ਹਰਦਮ ਬੋਲੋ ਵਾਹ ਗੁਰੂ ।੧।

ਹਰ ਆਨ ਦਿਲੋਂ ਵਿਚ ਯਾਂ ਅਪਨੇ ਜੋ ਧਯਾਨ ਗੁਰੂ ਕਾ ਲਾਤੇ ਹੈਂ ।
ਔਰ ਸੇਵਕ ਹੋਕਰ ਉਨਕੇ ਹੀ ਹਰ ਸੂਰਤ ਬੀਚ ਕਹਾਤੇ ਹੈਂ ।
ਗੁਰੂ ਅਪਨੀ ਲੁਤਫ਼-ਓ-ਇਨਾਯਤ ਸੇ ਸੁਖ ਚੈਨ ਉਨਹੇਂ ਦਿਖਲਾਤੇ ਹੈਂ ।
ਖ਼ੁਸ਼ ਰਖਤੇ ਹੈਂ ਹਰ ਹਾਲ ਉਨਹੇਂ ਸਬ ਤਨ ਕਾ ਕਾਜ ਬਨਾਤੇ ਹੈਂ ।

ਇਸ ਬਖ਼ਸ਼ਿਸ਼ ਕੇ ਇਸ ਅਜ਼ਮਤ ਕੇ ਹੈਂ ਬਾਬਾ ਨਾਨਕ ਸ਼ਾਹ ਗੁਰੂ ।
ਸਬ ਸੀਸ ਨਵਾ ਅਰਦਾਸ ਕਰੋ, ਔਰ ਹਰਦਮ ਬੋਲੋ ਵਾਹ ਗੁਰੂ ।੨।

ਜੋ ਆਪ ਗੁਰੂ ਨੇ ਬਖ਼ਸ਼ਿਸ਼ ਸੇ ਇਸ ਖ਼ੂਬੀ ਕਾ ਇਰਸ਼ਾਦ ਕੀਯਾ ।
ਹਰ ਬਾਤ ਹੈ ਵਹ ਇਸ ਖ਼ੂਬੀ ਕੀ ਤਾਸੀਰ ਨੇ ਜਿਸ ਪਰ ਸਾਦ ਕੀਯਾ ।
ਯਾਂ ਜਿਸ-ਜਿਸ ਨੇ ਉਨ ਬਾਤੋਂ ਕੋ ਹੈ ਧਯਾਨ ਲਗਾਕਰ ਯਾਦ ਕੀਯਾ ।
ਹਰ ਆਨ ਗੁਰੂ ਨੇ ਦਿਲ ਉਨਕਾ ਖ਼ੁਸ਼ ਵਕਤ ਕੀਯਾ ਔਰ ਸ਼ਾਦ ਕੀਯਾ ।

ਇਸ ਬਖ਼ਸ਼ਿਸ਼ ਕੇ ਇਸ ਅਜ਼ਮਤ ਕੇ ਹੈਂ ਬਾਬਾ ਨਾਨਕ ਸ਼ਾਹ ਗੁਰੂ ।
ਸਬ ਸੀਸ ਨਵਾ ਅਰਦਾਸ ਕਰੋ, ਔਰ ਹਰਦਮ ਬੋਲੋ ਵਾਹ ਗੁਰੂ ।੩।

ਦਿਨ ਰਾਤ ਜਿਨ੍ਹੋਂਨੇ ਯਾਂ ਦਿਲ ਬਿਚ ਹੈ ਯਾਦ ਗੁਰੂ ਸੇ ਕਾਮ ਲੀਯਾ ।
ਸਬ ਮਨ ਕੇ ਮਕਸਦ ਭਰ ਪਾਏ ਖ਼ੁਸ਼ ਵਕਤੀ ਕਾ ਹੰਗਾਮ ਲੀਯਾ ।
ਦੁਖ-ਦਰਦ ਮੇਂ ਅਪਨਾ ਧਯਾਨ ਲਗਾ ਜਿਸ ਵਕਤ ਗੁਰੂ ਕਾ ਨਾਮ ਲੀਯਾ ।
ਪਲ ਬੀਚ ਗੁਰੂ ਨੇ ਆਨ ਉਨਹੇਂ ਖ਼ੁਸ਼ ਹਾਲ ਕੀਯਾ ਔਰ ਥਾਮ ਲੀਯਾ ।

ਇਸ ਬਖ਼ਸ਼ਿਸ਼ ਕੇ ਇਸ ਅਜ਼ਮਤ ਕੇ ਹੈਂ ਬਾਬਾ ਨਾਨਕ ਸ਼ਾਹ ਗੁਰੂ ।
ਸਬ ਸੀਸ ਨਵਾ ਅਰਦਾਸ ਕਰੋ, ਔਰ ਹਰਦਮ ਬੋਲੋ ਵਾਹ ਗੁਰੂ ।੪।

ਯਾਂ ਜੋ-ਜੋ ਦਿਲ ਕੀ ਖ਼ਵਾਹਿਸ਼ ਕੀ ਕੁਛ ਬਾਤ ਗੁਰੂ ਸੇ ਕਹਤੇ ਹੈਂ ।
ਵਹ ਅਪਨੀ ਲੁਤਫ਼-ਓ-ਸ਼ਫ਼ਕਤ ਸੇ ਨਿਤ ਹਾਥ ਉਨਹੀਂ ਕੇ ਗਹਤੇ ਹੈਂ ।
ਅਲਤਾਫ਼ ਸੇ ਉਨਕੇ ਖ਼ੁਸ਼ ਹੋਕਰ ਸਬ ਖ਼ੂਬੀ ਸੇ ਯਹ ਕਹਤੇ ਹੈਂ ।
ਦੁਖ ਦੂਰ ਉਨਹੀਂ ਕੇ ਹੋਤੇ ਹੈਂ ਸੌ ਸੁਖ ਸੇ ਜਗ ਮੇਂ ਰਹਤੇ ਹੈਂ ।

ਇਸ ਬਖ਼ਸ਼ਿਸ਼ ਕੇ ਇਸ ਅਜ਼ਮਤ ਕੇ ਹੈਂ ਬਾਬਾ ਨਾਨਕ ਸ਼ਾਹ ਗੁਰੂ ।
ਸਬ ਸੀਸ ਨਵਾ ਅਰਦਾਸ ਕਰੋ, ਔਰ ਹਰਦਮ ਬੋਲੋ ਵਾਹ ਗੁਰੂ ।੫।

ਜੋ ਹਰਦਮ ਉਨਸੇ ਧਯਾਨ ਲਗਾ ਉਮੀਦ ਕਰਮ ਕੀ ਧਰਤੇ ਹੈਂ ।
ਵਹ ਉਨ ਪਰ ਲੁਤਫ਼-ਓ-ਇਨਾਯਤ ਸੇ ਹਰ ਆਨ ਤਵੱਜੈ ਕਰਤੇ ਹੈਂ ।
ਅਸਬਾਬ ਖ਼ੁਸ਼ੀ ਔਰ ਖ਼ੂਬੀ ਕੇ ਘਰ ਬੀਚ ਉਨਹੀਂ ਕੇ ਭਰਤੇ ਹੈਂ ।
ਆਨੰਦ ਇਨਾਯਤ ਕਰਤੇ ਹੈਂ ਸਬ ਮਨ ਕੀ ਚਿੰਤਾ ਹਰਤੇ ਹੈਂ ।

ਇਸ ਬਖ਼ਸ਼ਿਸ਼ ਕੇ ਇਸ ਅਜ਼ਮਤ ਕੇ ਹੈਂ ਬਾਬਾ ਨਾਨਕ ਸ਼ਾਹ ਗੁਰੂ ।
ਸਬ ਸੀਸ ਨਵਾ ਅਰਦਾਸ ਕਰੋ, ਔਰ ਹਰਦਮ ਬੋਲੋ ਵਾਹ ਗੁਰੂ ।੬।

ਜੋ ਲੁਤਫ਼ ਇਨਾਯਤ ਉਨਮੇਂ ਹੈਂ ਕਬ ਵਸਫ਼ ਕਿਸੀ ਸੇ ਉਨਕਾ ਹੋ ।
ਵਹ ਲੁਤਫ਼-ਓ-ਕਰਮ ਜੋ ਕਰਤੇ ਹੈਂ ਹਰ ਚਾਰ ਤਰਫ਼ ਹੈ ਹਾਜ਼ਿਰ ਵੋ ।
ਅਲਤਾਫ਼ ਜਿਨ੍ਹੋਂ ਪਰ ਹੈਂ ਉਨਕੇ ਸੌ ਖ਼ੂਬੀ ਹਾਸਿਲ ਹੈਂ ਉਨਕੋ ।
ਹਰ ਆਨ 'ਨਜ਼ੀਰ' ਅਬ ਯਾਂ ਤੁਮ ਭੀ ਬਾਬਾ ਨਾਨਕ ਸ਼ਾਹ ਕਹੋ ।

ਇਸ ਬਖ਼ਸ਼ਿਸ਼ ਕੇ ਇਸ ਅਜ਼ਮਤ ਕੇ ਹੈਂ ਬਾਬਾ ਨਾਨਕ ਸ਼ਾਹ ਗੁਰੂ ।
ਸਬ ਸੀਸ ਨਵਾ ਅਰਦਾਸ ਕਰੋ, ਔਰ ਹਰਦਮ ਬੋਲੋ ਵਾਹ ਗੁਰੂ ।੭।

(ਕਾਮਿਲ=ਮੁਕੰਮਲ, ਰਹਬਰ=ਰਾਹ ਵਿਖਾਣ ਵਾਲੇ, ਮਾਹ=ਚੰਨ,
ਮਕਸੂਦ ਮੁਰਾਦ=ਦਿਲ ਚਾਹੀ ਇੱਛਾ, ਅਜ਼ਮਤ=ਵਡਿਆਈ,ਸ਼ਾਨ,
ਇਰਸ਼ਾਦ=ਉਪਦੇਸ਼ ਦਿੱਤਾ, ਤਾਸੀਰ=ਅਸਰ, ਮਕਸਦ=ਮਨੋਰਥ,ਇੱਛਾ,
ਹੰਗਾਮ=ਵੇਲੇ, ਸ਼ਫ਼ਕਤ=ਮਿਹਰਬਾਨੀ, ਗਹਤੇ=ਫੜਦੇ, ਅਲਤਾਫ਼=
ਮਿਹਰਬਾਨੀ, ਤਵੱਜੈ=ਧਿਆਨ ਦੇਣਾ, ਵਸਫ਼=ਗੁਣਗਾਨ)

ਟੁਕ ਹਿਰਸੋ-ਹਵਾ ਕੋ ਛੋੜ ਮੀਯਾਂ, ਮਤ ਦੇਸ-ਬਿਦੇਸ ਫਿਰੇ ਮਾਰਾ ਮਾਰਾ
ਕਜ਼ਾਕ ਅਜਲ ਕਾ ਲੂਟੇ ਹੈ ਦਿਨ-ਰਾਤ ਬਜਾਕਰ ਨਕਾਰਾ
ਕਯਾ ਬਧੀਯਾ, ਮੈਂਸਾ, ਬੈਲ, ਸ਼ੁਤੁਰ ਕਯਾ ਗੌਨੇਂ ਪੱਲਾ ਸਰ ਭਾਰਾ
ਕਯਾ ਗੇਹੂੰ, ਚਾਵਲ, ਮੋਠ, ਮਟਰ, ਕਯਾ ਆਗ, ਧੂਆਂ ਔਰ ਅੰਗਾਰਾ
ਸਬ ਠਾਠ ਪੜਾ ਰਹ ਜਾਵੇਗਾ ਜਬ ਲਾਦ ਚਲੇਗਾ ਬੰਜਾਰਾ

ਗ਼ਰ ਤੂ ਹੈ ਲੱਖੀ ਬੰਜਾਰਾ ਔਰ ਖੇਪ ਭੀ ਤੇਰੀ ਭਾਰੀ ਹੈ
ਐ ਗ਼ਾਫ਼ਿਲ ਤੁਝਸੇ ਭੀ ਚੜ੍ਹਤਾ ਇਕ ਔਰ ਬੜਾ ਬਯੋਪਾਰੀ ਹੈ
ਕਯਾ ਸ਼ੱਕਰ, ਮਿਸਰੀ, ਕੰਦ, ਗਰੀ ਕਯਾ ਸਾਂਭਰ ਮੀਠਾ-ਖਾਰੀ ਹੈ
ਕਯਾ ਦਾਖ਼, ਮੁਨੱਕਾ, ਸੋਂਠ, ਮਿਰਚ ਕਯਾ ਕੇਸਰ, ਲੌਂਗ, ਸੁਪਾਰੀ ਹੈ
ਸਬ ਠਾਠ ਪੜਾ ਰਹ ਜਾਵੇਗਾ ਜਬ ਲਾਦ ਚਲੇਗਾ ਬੰਜਾਰਾ

ਤੂ ਬਧੀਯਾ ਲਾਦੇ ਬੈਲ ਭਰੇ ਜੋ ਪੂਰਬ ਪੱਛਿਮ ਜਾਵੇਗਾ
ਯਾ ਸੂਦ ਬੜ੍ਹਾਕਰ ਲਾਵੇਗਾ ਯਾ ਟੋਟਾ ਘਾਟਾ ਪਾਵੇਗਾ
ਕੱਜ਼ਾਕ ਅਜਲ ਕਾ ਰਸਤੇ ਮੇਂ ਜਬ ਭਾਲਾ ਮਾਰ ਗਿਰਾਵੇਗਾ
ਧਨ-ਦੌਲਤ ਨਾਤੀ-ਪੋਤਾ ਕਯਾ ਇਕ ਕੁਨਬਾ ਕਾਮ ਨ ਆਵੇਗਾ
ਸਬ ਠਾਠ ਪੜਾ ਰਹ ਜਾਵੇਗਾ ਜਬ ਲਾਦ ਚਲੇਗਾ ਬੰਜਾਰਾ

(ਹਿਰਸੋ-ਹਵਾ=ਲਾਲਚ, ਕਜ਼ਾਕ=ਡਾਕੂ, ਅਜਲ=ਮੌਤ,
ਸ਼ੁਤੁਰ=ਉੱਠ, ਗ਼ਾਫ਼ਿਲ=ਮੂਰਖ, ਕੰਦ=ਖੰਡ, ਸੂਦ=ਵਿਆਜ,
ਨਾਤੀ=ਦੋਹਤਾ)

ਦੂਰ ਸੇ ਆਏ ਥੇ ਸਾਕੀ ਸੁਨ ਕੇ ਮਯਖ਼ਾਨੇ ਕੋ ਹਮ ।
ਬਸ ਤਰਸਤੇ ਹੀ ਚਲੇ ਅਫ਼ਸੋਸ ਪੈਮਾਨੇ ਕੋ ਹਮ ।

ਮਯ ਭੀ ਹੈ, ਮੀਨਾ ਭੀ ਹੈ, ਸਾਗਰ ਭੀ ਹੈ, ਸਾਕੀ ਨਹੀਂ,
ਦਿਲ ਮੇਂ ਆਤਾ ਹੈ ਆਗ ਲਗਾ ਦੇਂ ਮਯਖ਼ਾਨੇ ਕੋ ਹਮ ।

ਕਯੋਂ ਨਹੀਂ ਲੇਤਾ ਹਮਾਰੀ ਖ਼ਬਰ ਤੂ ਐ ਬੇਖ਼ਬਰ,
ਕਯਾ ਤੇਰੇ ਆਸ਼ਿਕ ਹੁਏ ਥੇ ਦਰਦ-ਓ-ਗ਼ਮ ਖਾਨੇ ਕੋ ਹਮ ।

ਹਮ ਕੋ ਫੰਸਨਾ ਥਾ ਕਫ਼ਸ ਮੇਂ ਕਯਾ ਗਿਲਾ ਸੈਯਾਦ ਸੇ,
ਬਸ ਤਰਸਤੇ ਹੀ ਰਹੇ ਹੈਂ ਆਬ ਔਰ ਦਾਨੇ ਕੋ ਹਮ ।

ਤਾਕ ਅਬਰੂ ਮੇਂ ਸਨਮ ਕੇ ਕਯਾ ਖ਼ੁਦਾਈ ਰਹ ਗਈ,
ਅਬ ਤੋ ਪੂਛੇਂਗੇ ਉਸੀ ਕਾਫ਼ਿਰ ਕੇ ਬੁਤਖ਼ਾਨੇ ਕੋ ਹਮ ।

ਬਾਗ਼ ਮੇਂ ਲਗਤਾ ਨਹੀਂ ਸਹਰਾ ਸੇ ਘਬਰਾਤਾ ਹੈ ਦਿਲ,
ਅਬ ਕਹਾਂ ਲੇ ਜਾਕੇ ਬੈਠੇਂ ਐਸੇ ਦੀਵਾਨੇ ਕੋ ਹਮ ।

ਕਯਾ ਹੁਈ ਤਕਸੀਰ ਹਮ ਸੇ ਤੂ ਬਤਾ ਦੇ ਐ 'ਨਜ਼ੀਰ',
ਤਾਕਿ ਸ਼ਾਦੀ-ਏ-ਮਰਗ ਸਮਝੇਂ ਐਸੇ ਮਰ ਜਾਨੇ ਕੋ ਹਮ ।

(ਮਯਖ਼ਾਨੇ=ਸ਼ਰਾਬ-ਘਰ, ਪੈਮਾਨਾ=ਸ਼ਰਾਬ ਦਾ ਪਿਆਲਾ,
ਮੀਨਾ=ਸੁਰਾਹੀ, ਸਾਗਰ=ਸ਼ਰਾਬ ਦਾ ਪਿਆਲਾ, ਸਾਕੀ=
ਸ਼ਾਰਾਬ ਪਿਲਾਉਣ ਵਾਲਾ, ਕਫ਼ਸ=ਪਿੰਜਰਾ, ਸੈਯਾਦ=
ਸ਼ਿਕਾਰੀ, ਆਬ=ਪਾਣੀ, ਅਬਰੂ=ਭਰਵੱਟੇ, ਸਹਰਾ=ਜੰਗਲ,
ਤਕਸੀਰ=ਗਲਤੀ, ਸ਼ਾਦੀ-ਏ-ਮਰਗ=ਮੌਤ ਦੀ ਖ਼ੁਸ਼ੀ)

ਕਯਾ ਦਿਨ ਥੇ ਯਾਰੋ ਵਹ ਭੀ ਥੇ ਜਬਕਿ ਭੋਲੇ ਭਾਲੇ ।
ਨਿਕਲੇ ਥੀ ਦਾਈ/ਦਾਦੀ ਲੇਕਰ ਫਿਰਤੇ ਕਭੀ ਦਦਾ ਲੇ ।
ਚੋਟੀ ਕੋਈ ਰਖਾ ਲੇ ਬੱਧੀ ਕੋਈ ਪਿਨਹਾ ਲੇ ।
ਹੰਸਲੀ ਗਲੇ ਮੇਂ ਡਾਲੇ ਮਿੰਨਤ ਕੋਈ ਬੜ੍ਹਾ ਲੇ ।
ਮੋਟੇ ਹੋਂ ਯਾ ਕਿ ਦੁਬਲੇ, ਗੋਰੇ ਹੋਂ ਯਾ ਕਿ ਕਾਲੇ ।
ਕਯਾ ਐਸ਼ ਲੂਟਤੇ ਹੈਂ ਮਾਸੂਮ ਭੋਲੇ ਭਾਲੇ ।੧।

ਦਿਲ ਮੇਂ ਕਿਸੀ ਕੇ ਹਰਗਿਜ਼ ਨ ਸ਼ਰਮ ਨ ਹਯਾ ਹੈ ।
ਆਗਾ ਭੀ ਖੁਲ ਰਹਾ ਹੈ, ਪੀਛਾ ਭੀ ਖੁਲ ਰਹਾ ਹੈ ।
ਪਹਨੇਂ ਫਿਰੇ ਤੋ ਕਯਾ ਹੈ, ਨੰਗੇ ਫਿਰੇ ਤੋ ਕਯਾ ਹੈ ।
ਯਾਂ ਯੂੰ ਭੀ ਵਾਹ ਵਾ ਹੈ ਔਰ ਵੂੰ ਭੀ ਵਾਹ ਵਾ ਹੈ ।
ਕੁਛ ਖਾਲੇ ਇਸ ਤਰਹ ਸੇ ਕੁਛ ਉਸ ਤਰਹ ਸੇ ਖਾਲੇ ।
ਕਯਾ ਐਸ਼ ਲੂਟਤੇ ਹੈਂ ਮਾਸੂਮ ਭੋਲੇ ਭਾਲੇ ।੨।

ਮਰ ਜਾਵੇ ਕੋਈ ਤੋ ਭੀ ਕੁਛ ਉਨਕਾ ਗ਼ਮ ਨ ਕਰਨਾ ।
ਨ ਜਾਨੇ ਕੁਛ ਬਿਗੜਨਾ, ਨ ਜਾਨੇ ਕੁਛ ਸੰਵਰਨਾ ।
ਉਨਕੀ ਬਲਾ ਸੇ ਘਰ ਮੇਂ ਹੋ ਕੈਦ ਯਾ ਕਿ ਘਿਰਨਾ ।
ਜਿਸ ਬਾਤ ਪਰ ਯਹ ਮਚਲੇ ਫਿਰ ਵੋ ਹੀ ਕਰ ਗੁਜ਼ਰਨਾ ।
ਮਾਂ ਓੜ੍ਹਨੀ ਕੋ, ਬਾਬਾ ਪਗੜੀ ਕੋ ਬੇਚ ਡਾਲੇ ।
ਕਯਾ ਐਸ਼ ਲੂਟਤੇ ਹੈਂ ਮਾਸੂਮ ਭੋਲੇ ਭਾਲੇ ।੩।

ਕੋਈ ਚੀਜ਼ ਦੇਵੇ ਨਿਤ ਹਾਥ ਓਟਤੇ ਹੈਂ ।
ਗੁੜ, ਬੇਰ, ਮੂਲੀ, ਗਾਜ਼ਰ ਲੇ ਮੂੰਹ ਮੇਂ ਘੋਟਤੇ ਹੈਂ ।
ਬਾਬਾ ਕੀ ਮੂੰਛ ਮਾਂ ਕੀ ਚੋਟੀ ਖਸੋਟਤੇ ਹੈਂ ।
ਗਰਦੋਂ ਮੇਂ ਅਟ ਰਹੇ ਹੈਂ, ਖ਼ਾਕੋਂ ਮੇਂ ਲੋਟਤੇ ਹੈਂ ।
ਕੁਛ ਮਿਲ ਗਯਾ ਸੋ ਪੀ ਲੇਂ, ਕੁਛ ਬਨ ਗਯਾ ਸੋ ਖਾ ਲੇਂ ।
ਕਯਾ ਐਸ਼ ਲੂਟਤੇ ਹੈਂ ਮਾਸੂਮ ਭੋਲੇ ਭਾਲੇ ।੪।

ਜੋ ਉਨਕੋ ਦੋ ਸੋ ਖਾ ਲੇਂ, ਫੀਕਾ ਹੋ ਯਾ ਸਲੋਨਾ ।
ਹੈਂ ਬਾਦਸ਼ਾਹ ਸੇ ਬੇਹਤਰ ਜਬ ਮਿਲ ਗਯਾ ਖਿਲੌਨਾ ।
ਜਿਸ ਜਾ ਪੇ ਨੀਂਦ ਆਈ ਫਿਰ ਵਾਂ ਹੀ ਉਨਕੋ ਸੋਨਾ ।
ਪਰਵਾ ਨ ਕੁਛ ਪਲੰਗ ਕੀ ਨ ਚਾਹੀਏ ਬਿਛੌਨਾ ।
ਭੋਂਪੂ ਕੋਈ ਬਜਾ ਲੇ, ਫਿਰਕੀ ਕੋਈ ਫਿਰਾ ਲੇ ।
ਕਯਾ ਐਸ਼ ਲੂਟਤੇ ਹੈਂ ਮਾਸੂਮ ਭੋਲੇ ਭਾਲੇ ।੫।

ਯੇ ਬਾਲੇਪਨ ਕਾ ਯਾਰੋ, ਆਲਮ ਅਜਬ ਬਨਾ ਹੈ ।
ਯਹ ਉਮਰ ਵੋ ਹੈ ਇਸਮੇਂ ਜੋ ਹੈ ਸੋ ਬਾਦਸ਼ਾਹ ਹੈ ।
ਔਰ ਸਚ ਅਗਰਚੇ ਪੂਛੋ ਤੋ ਬਾਦਸ਼ਾਹ ਭੀ ਕਯਾ ਹੈ ।
ਅਬ ਤੋ 'ਨਜ਼ੀਰ' ਮੇਰੀ ਸਬਕੋ ਯਹੀ ਦੁਆ ਹੈ ।
ਜੀਤੇ ਰਹੇਂ ਸਭੀ ਕੇ ਆਸ-ਓ-ਮੁਰਾਦ ਵਾਲੇ ।
ਕਯਾ ਐਸ਼ ਲੂਟਤੇ ਹੈਂ ਮਾਸੂਮ ਭੋਲੇ ਭਾਲੇ ।੬।

(ਸਲੋਨਾ=ਨਮਕੀਨ,ਸਲੂਣਾ, ਆਲਮ=ਦੁਨੀਆਂ)

ਜਬ ਆਦਮੀ ਕੇ ਪੇਟ ਮੇਂ ਆਤੀ ਹੈਂ ਰੋਟੀਯਾਂ ।
ਫੂਲੀ ਨਹੀ ਬਦਨ ਮੇਂ ਸਮਾਤੀ ਹੈਂ ਰੋਟੀਯਾਂ ।
ਆਂਖੇਂ ਪਰੀਰੁਖ਼ੋਂ ਸੇ ਲੜਾਤੀ ਹੈਂ ਰੋਟੀਯਾਂ ।
ਸੀਨੇ ਊਪਰ ਭੀ ਹਾਥ ਚਲਾਤੀ ਹੈਂ ਰੋਟੀਯਾਂ ।
ਜਿਤਨੇ ਮਜ਼ੇ ਹੈਂ ਸਬ ਯੇ ਦਿਖਾਤੀ ਹੈਂ ਰੋਟੀਯਾਂ ।੧ ।

ਰੋਟੀ ਸੇ ਜਿਨਕਾ ਨਾਕ ਤਲਕ ਪੇਟ ਹੈ ਭਰਾ ।
ਕਰਤਾ ਫਿਰੇ ਹੈ ਕਯਾ ਵਹ ਉਛਲ-ਕੂਦ ਜਾ ਬਜਾ ।
ਦੀਵਾਰ ਫ਼ਾਂਦ ਕਰ ਕੋਈ ਕੋਠਾ ਉਛਲ ਗਯਾ ।
ਠੱਠਾ ਹੰਸੀ ਸ਼ਰਾਬ, ਸਨਮ ਸਾਕੀ, ਉਸ ਸਿਵਾ ।
ਸੌ-ਸੌ ਤਰਹ ਕੀ ਧੂਮ ਮਚਾਤੀ ਹੈਂ ਰੋਟੀਯਾਂ ।੨।

ਜਿਸ ਜਾ ਪੇ ਹਾਂਡੀ ਚੂਲ੍ਹਾ ਤਵਾ ਔਰ ਤਨੂਰ ਹੈ ।
ਖ਼ਾਲਿਕ ਕੀ ਕੁਦਰਤੋਂ ਕਾ ਉਸੀ ਜਾ ਜ਼ਹੂਰ ਹੈ ।
ਚੂਲ੍ਹੇ ਕੇ ਆਗੇ ਆਂਚ ਜੋ ਜਲਤੀ ਹੁਜ਼ੂਰ ਹੈ ।
ਜਿਤਨੇ ਹੈਂ ਨੂਰ ਸਬ ਮੇਂ ਯਹੀ ਖ਼ਾਸ ਨੂਰ ਹੈ ।
ਇਸ ਨੂਰ ਕੇ ਸਬਬ ਨਜ਼ਰ ਆਤੀ ਹੈਂ ਰੋਟੀਯਾਂ ।੩।

ਆਵੇ ਤਵੇ ਤਨੂਰ ਕਾ ਜਿਸ ਜਾ ਜ਼ੁਬਾਂ ਪੇ ਨਾਂ ।
ਯਾ ਚੱਕੀ ਚੂਲ੍ਹੇ ਕੇ ਜਹਾਂ ਗੁਲਜ਼ਾਰ ਹੋ ਤਮਾਂ ।
ਵਾਂ ਸਰ ਝੁਕਾ ਕੇ ਕੀਜੇ ਦੰਡਵਤ ਔਰ ਸਲਾਂ ।
ਇਸ ਵਾਸਤੇ ਕਿ ਖ਼ਾਸ ਯੇ ਰੋਟੀ ਕੇ ਹੈਂ ਮੁਕਾਂ ।
ਪਹਲੇ ਇਨ੍ਹੀਂ ਮਕਾਨੋਂ ਮੇਂ ਆਤੀ ਹੈਂ ਰੋਟੀਯਾਂ ।੪।

ਇਨ ਰੋਟੀਯੋਂ ਕੇ ਨੂਰ ਸੇ ਸਬ ਦਿਲ ਹੈਂ ਪੂਰ-ਪੂਰ ।
ਆਟਾ ਨਹੀਂ ਹੈ ਛਲਨੀ ਸੇ ਛਨ-ਛਨ ਗਿਰੇ ਹੈ ਨੂਰ ।
ਪੇੜਾ ਹਰ ਏਕ ਉਸ ਕਾ ਹੈ ਬਰਫ਼ੀ ਯਾ ਮੋਤੀ ਚੂਰ ।
ਹਰਗਿਜ਼ ਕਿਸੀ ਤਰਹ ਨ ਬੁਝੇ ਪੇਟ ਕਾ ਤਨੂਰ ।
ਇਸ ਆਗ ਕੋ ਮਗਰ ਯਹ ਬੁਝਾਤੀ ਹੈਂ ਰੋਟੀਯਾਂ ।੫।

ਪੂਛਾ ਕਿਸੀ ਨੇ ਯਹ ਕਿਸੀ ਕਾਮਿਲ ਫ਼ਕੀਰ ਸੇ ।
ਯੇ ਮੇਹਰ-ਓ-ਮਾਹ ਹਕ ਨੇ ਬਨਾਏ ਹੈਂ ਕਾਹੇ ਕੇ ।
ਵੋ ਸੁਨ ਕੇ ਬੋਲਾ, ਬਾਬਾ ਖ਼ੁਦਾ ਤੁਝ ਕੋ ਖ਼ੈਰ ਦੇ ।
ਹਮ ਤੋ ਨ ਚਾਂਦ ਸਮਝੇਂ, ਨ ਸੂਰਜ ਹੈਂ ਜਾਨਤੇ ।
ਬਾਬਾ ਹਮੇਂ ਤੋ ਯੇ ਨਜ਼ਰ ਆਤੀ ਹੈਂ ਰੋਟੀਯਾਂ ।੬।

ਫਿਰ ਪੂਛਾ ਉਸ ਨੇ ਕਹੀਏ ਯਹ ਹੈ ਦਿਲ ਕਾ ਨੂਰ ਕਯਾ ?
ਇਸ ਕੇ ਮੁਸ਼ਾਹਿਰਦ ਮੇਂ ਹੈ ਖ਼ਿਲਤਾ ਜ਼ਹੂਰ ਕਯਾ ?
ਵੋ ਬੋਲਾ ਸੁਨ ਕੇ ਤੇਰਾ ਗਯਾ ਹੈ ਸ਼ਊਰ ਕਯਾ ?
ਕਸ਼ਫ਼-ਉਲ-ਕੁਲੂਬ ਔਰ ਯੇ ਕਸ਼ਫ਼-ਉਲ-ਕੁਬੂਰ ਕਯਾ ?
ਜਿਤਨੇ ਹੈਂ ਕਸ਼ਫ਼ ਸਬ ਯੇ ਦਿਖਾਤੀ ਹੈਂ ਰੋਟੀਯਾਂ ।੭।

ਰੋਟੀ ਜਬ ਆਈ ਪੇਟ ਮੇਂ ਸੌ ਕੰਦ ਘੁਲ ਗਏ ।
ਗੁਲਜ਼ਾਰ ਫੂਲੇ ਆਂਖੋਂ ਮੇਂ ਔਰ ਐਸ਼ ਤੁਲ ਗਏ ।
ਦੋ ਤਰ ਨਿਵਾਲੇ ਪੇਟ ਮੇਂ ਜਬ ਆ ਕੇ ਢੁਲ ਗਏ ।
ਚੌਦਹ ਤਬਕ ਕੇ ਜਿਤਨੇ ਥੇ ਸਬ ਭੇਦ ਖੁਲ ਗਏ ।
ਯਹ ਕਸ਼ਫ਼ ਯਹ ਕਮਾਲ ਦਿਖਾਤੀ ਹੈਂ ਰੋਟੀਯਾਂ ।੮।

ਰੋਟੀ ਨ ਪੇਟ ਮੇਂ ਹੋ ਤੋ ਫਿਰ ਕੁਛ ਜਤਨ ਨ ਹੋ ।
ਮੇਲੇ ਕੀ ਸੈਰ ਖ਼ਵਾਹਿਸ਼-ਏ-ਬਾਗ਼-ਓ-ਚਮਨ ਨ ਹੋ ।
ਭੂਕੇ ਗ਼ਰੀਬ ਦਿਲ ਕੀ ਖ਼ੁਦਾ ਸੇ ਲਗਨ ਨ ਹੋ ।
ਸਚ ਹੈ ਕਹਾ ਕਿਸੀ ਨੇ ਕਿ ਭੂਕੇ ਭਜਨ ਨ ਹੋ ।
ਅੱਲਾਹ ਕੀ ਭੀ ਯਾਦ ਦਿਲਾਤੀ ਹੈਂ ਰੋਟੀਯਾਂ ।੯।

ਅਬ ਜਿਨਕੇ ਆਗੇ ਮਾਲਪੂਏ ਭਰ ਕੇ ਥਾਲ ਹੈਂ ।
ਪੂਰੇ ਭਗਤ ਉਨ੍ਹੇਂ ਕਹੋ, ਸਾਹਬ ਕੇ ਲਾਲ ਹੈਂ ।
ਔਰ ਜਿਨ ਕੇ ਆਗੇ ਰੋਗ਼ਨੀ ਔਰ ਸ਼ੀਰਮਾਲ ਹੈਂ ।
ਆਰਿਫ਼ ਵਹੀ ਹੈਂ ਔਰ ਵਹੀ ਸਾਹਿਬ ਕਮਾਲ ਹੈਂ ।
ਪਕੀ ਪਕਾਈ ਅਬ ਜਿਨ੍ਹੇਂ ਆਤੀ ਹੈਂ ਰੋਟੀਯਾਂ ।੧੦।

ਕਪੜੇ ਕਿਸੀ ਕੇ ਲਾਲ ਹੈਂ ਰੋਟੀ ਕੇ ਵਾਸਤੇ ।
ਲੰਬੇ ਕਿਸੀ ਕੇ ਬਾਲ ਹੈਂ ਰੋਟੀ ਕੇ ਵਾਸਤੇ ।
ਬਾਂਧੇ ਕੋਈ ਰੁਮਾਲ ਹੈ ਰੋਟੀ ਕੇ ਵਾਸਤੇ ।
ਸਬ ਕਸ਼ਫ਼ ਔਰ ਕਮਾਲ ਹੈਂ ਰੋਟੀ ਕੇ ਵਾਸਤੇ ।
ਜਿਤਨੇ ਹੈਂ ਰੂਪ ਸਬ ਯੇ ਦਿਖਾਤੀ ਹੈਂ ਰੋਟੀਯਾਂ ।੧੧।

ਰੋਟੀ ਸੇ ਨਾਚੇ ਪਯਾਦਾ ਕਵਾਯਦ ਦਿਖਾ-ਦਿਖਾ ।
ਅਸਵਾਰ ਨਾਚੇ ਘੋੜੇ ਕੋ ਕਾਵਾ ਲਗਾ-ਲਗਾ ।
ਘੁੰਘਰੂ ਕੋ ਬਾਂਧੇ ਪੈਕ ਭੀ ਫਿਰਤਾ ਹੈ ਜਾ ਬਜਾ ।
ਔਰ ਇਸ ਕੇ ਸਿਵਾ ਗ਼ੌਰ ਸੇ ਦੇਖੋ ਤੋ ਜਾ ਬਜਾ ।
ਸੌ-ਸੌ ਤਰਹ ਕੇ ਨਾਚ ਦਿਖਾਤੀ ਹੈਂ ਰੋਟੀਯਾਂ ।੧੨।

ਰੋਟੀ ਕੇ ਨਾਚ ਤੋ ਹੈਂ ਸਭੀ ਖ਼ਲਕ ਮੇਂ ਬੜੇ ।
ਕੁਛ ਭਾਂਡ ਭਗਤੀਏ ਯੇ ਨਹੀਂ ਫਿਰਤੇ ਨਾਚਤੇ ।
ਯੇ ਰੰਡੀਯਾਂ ਜੋ ਨਾਚੇਂ ਹੈਂ ਘੂੰਘਟ ਕੋ ਮੂੰਹ ਪੇ ਲੇ ।
ਘੂੰਘਟ ਨ ਜਾਨੋ ਦੋਸਤੋ ! ਤੁਮ ਜਿਨਹਾਰ ਇਸੇ ।
ਉਸ ਪਰਦੇ ਮੇਂ ਯੇ ਅਪਨੀ ਕਮਾਤੀ ਹੈਂ ਰੋਟੀਯਾਂ ।੧੩।

ਵਹ ਜੋ ਨਾਚਨੇ ਮੇਂ ਬਤਾਤੀ ਹੈਂ ਭਾਵ-ਤਾਵ ।
ਚਿਤਵਨ ਇਸ਼ਾਰਤੋਂ ਸੇ ਕਹੇਂ ਹੈਂ ਕਿ 'ਰੋਟੀ ਲਾਵ' ।
ਰੋਟੀ ਕੇ ਸਬ ਸਿੰਗਾਰ ਹੈਂ ਰੋਟੀ ਕੇ ਰਾਵ-ਚਾਵ ।
ਰੰਡੀ ਕੀ ਤਾਬ ਕਯਾ ਜੋ ਕਰੇ ਇਸ ਕਦਰ ਬਨਾਵ ।
ਯਹ ਆਨ, ਯਹ ਝਮਕ ਤੋ ਦਿਖਾਤੀ ਹੈਂ ਰੋਟੀਯਾਂ ।੧੪।

ਅਸ਼ਰਾਫ਼ੋਂ ਨੇ ਜੋ ਅਪਨੀ ਯੇ ਜਾਤੇਂ ਛੁਪਾਈ ਹੈਂ ।
ਸਚ ਪੂਛੀਏ, ਤੋ ਅਪਨੀ ਯੇ ਸ਼ਾਨੇਂ ਬੜ੍ਹਾਈ ਹੈਂ ।
ਕਹੀਏ ਉਨ੍ਹੀਂ ਕੀ ਰੋਟੀਯਾਂ ਕਿ ਕਿਸਨੇ ਖਾਈ ਹੈਂ ।
ਅਸ਼ਰਾਫ਼ ਸਬ ਮੇਂ ਕਹੀਏ, ਤੋ ਅਬ ਨਾਨਬਾਈ ਹੈਂ ।
ਜਿਨਕੀ ਦੁਕਾਨ ਸੇ ਹਰ ਕਹੀਂ ਜਾਤੀ ਹੈਂ ਰੋਟੀਯਾਂ ।੧੫।

ਭਟਿਯਾਰੀਯਾਂ ਕਹਾਵੇਂ ਨ ਅਬ ਕਯੋਂਕਿ ਰਾਨੀਯਾਂ ।
ਮੇਹਤਰ ਖਸਮ ਹੈਂ ਉਨਕੇ ਵੇ ਹੈਂ ਮੇਹਤਰਾਨੀਯਾਂ ।
ਜ਼ਾਤੋਂ ਮੇਂ ਜਿਤਨੇ ਔਰ ਹੈਂ ਕਿੱਸੇ ਕਹਾਨੀਯਾਂ ।
ਸਬ ਮੇਂ ਉਨ੍ਹੀਂ ਕੀ ਜ਼ਾਤ ਕੋ ਊਂਚੀ ਹੈਂ ਬਾਨੀਯਾਂ ।
ਕਿਸ ਵਾਸਤੇ ਕਿ ਸਬ ਯੇ ਪਕਾਤੀ ਹੈਂ ਰੋਟੀਯਾਂ ।੧੬।

ਦੁਨਿਯਾ ਮੇਂ ਅਬ ਬਦੀ ਨ ਕਹੀਂ ਔਰ ਨਿਕੋਈ ਹੈ ।
ਨਾ ਦੁਸ਼ਮਨੀ ਨਾ ਦੋਸਤੀ ਨਾ ਤੁੰਦਖੋਈ ਹੈ ।
ਕੋਈ ਕਿਸੀ ਕਾ, ਔਰ ਕਿਸੀ ਕਾ ਨ ਕੋਈ ਹੈ ।
ਸਬ ਕੋਈ ਹੈ ਉਸੀ ਕਾ ਕਿ ਜਿਸ ਹਾਥ ਡੋਈ ਹੈ ।
ਨੌਕਰ ਨਫ਼ਰ ਗ਼ੁਲਾਂ ਬਨਾਤੀ ਹੈਂ ਰੋਟੀਯਾਂ ।੧੭।

ਰੋਟੀ ਕਾ ਅਬ ਅਜ਼ਲ ਸੇ ਹਮਾਰਾ ਤੋ ਹੈ ਖ਼ਮੀਰ ।
ਰੂਖੀ ਭੀ ਰੋਟੀ ਹਕ ਮੇਂ ਹਮਾਰੇ ਹੈ ਸ਼ਹਦ-ਓ-ਸ਼ੀਰ ।
ਯਾ ਪਤਲੀ ਹੋਵੇ ਮੋਟੀ ਖ਼ਮੀਰੀ ਹੋ ਯਾ ਫ਼ਤੀਰ ।
ਗੇਹੂੰ, ਜਵਾਰ, ਬਾਜਰੇ ਕੀ ਜੈਸੀ ਭੀ ਹੋ 'ਨਜ਼ੀਰ' ।
ਹਮਕੋ ਤੋ ਸਬ ਤਰਹ ਕੀ ਖ਼ੁਸ਼ ਆਤੀ ਹੈਂ ਰੋਟੀਯਾਂ ।੧੮।

(ਪਰੀਰੁਖ਼ੋਂ=ਪਰੀਆਂ ਵਾਲੀ ਸ਼ਕਲ ਸੂਰਤ ਵਾਲੇ, ਜ਼ਹੂਰ=
ਦਿਖਣਾ, ਕਾਮਿਲ=ਪੂਰਾ, ਮੇਹਰ-ਓ-ਮਾਹ=ਸੂਰਜ-ਚੰਨ,
ਹਕ=ਰੱਬ, ਮੁਸ਼ਾਹਿਰਦ=ਨਿਰੀਖਣ, ਕਸ਼ਫ਼-ਉਲ-ਕੁਲੂਬ=
ਮਨ ਦੀ ਜਾਨਣਾ, ਕਸ਼ਫ਼-ਉਲ-ਕੁਬੂਰ=ਕਬਰ ਦੀ ਗੁਪਤ
ਜਾਣਕਾਰੀ ਦੇਣਾ, ਕਸ਼ਫ਼=ਗੁਪਤ-ਗਿਆਨ, ਕੰਦ=ਸ਼ੱਕਰ,
ਮਿਠਾਸ, ਗੁਲਜ਼ਾਰ=ਬਾਗ਼, ਪੈਕ=ਡਾਕੀਆ,ਪੁਰਾਣੇ ਜ਼ਮਾਨੇ
ਵਿਚ ਜਿਸਦੇ ਪੈਰ ਜਾਂ ਡੰਡੇ ਨਾਲ ਘੁੰਗਰੂ ਬੰਨ੍ਹੇ ਹੁੰਦੇ ਸੀ,
ਜਿਨਹਾਰ=ਕਦੇ ਵੀ, ਅਸ਼ਰਾਫ਼ੋਂ=ਖਾਨਦਾਨੀ,ਸ਼ਰੀਫ਼, ਨਿਕੋਈ=
ਚੰਗਿਆਈ, ਤੁੰਦਖੋਈ=ਬਦਮਿਜਾਜ਼ੀ, ਨਫ਼ਰ=ਮਜ਼ਦੂਰ,
ਫ਼ਤੀਰ=ਗੁੰਨ੍ਹੇ ਆਟੇ ਦੀ)

ਅੱਲਾਹੋ ਗ਼ਨੀ, ਅੱਲਾਹੋ ਗ਼ਨੀ ।
ਹੇ ਕ੍ਰਿਸ਼ਣ ਕਨ੍ਹੈਯਾ, ਨੰਦ ਲਲਾ !
ਅੱਲਾਹੋ ਗ਼ਨੀ, ਅੱਲਾਹੋ ਗ਼ਨੀ ।

ਇਸਰਾਰੇ ਹਕੀਕਤ ਯੋਂ ਖੋਲੇ ।
ਤੌਹੀਦ ਕੇ ਵਹ ਮੋਤੀ ਰੋਲੇ ।
ਸਬ ਕਹਨੇ ਲਗੇ ਐ ਸੱਲੇ ਅਲਾ ।
ਅੱਲਾਹੋ ਗ਼ਨੀ, ਅੱਲਾਹੋ ਗ਼ਨੀ ।

ਸਰਸਬਜ਼ ਹੁਏ ਵੀਰਾਨਏ ਦਿਲ ।
ਇਸ ਮੇਂ ਹੁਆ ਜਬ ਤੂ ਦਾਖਿਲ ।
ਗੁਲਜ਼ਾਰ ਖਿਲਾ ਸਹਰਾ-ਸਹਰਾ ।
ਅੱਲਾਹੋ ਗ਼ਨੀ, ਅੱਲਾਹੋ ਗ਼ਨੀ ।

ਫਿਰ ਤੁਝਸੇ ਤਜੱਲੀ ਜ਼ਾਰ ਹੁਈ ।
ਦਨੀਯਾ ਕਹਤੀ ਤੀਰੋ ਤਾਰ ਹੁਈ ।
ਐ ਜਲਵਾ ਫ਼ਰੋਜ਼ੇ ਬਜ਼ਮੇ-ਹੁਦਾ ।
ਐ ਸੱਲੇ ਅਲਾ,
ਅੱਲਾਹੋ ਗ਼ਨੀ, ਅੱਲਾਹੋ ਗ਼ਨੀ ।

ਮੁੱਠੀ ਭਰ ਚਾਵਲ ਕੇ ਬਦਲੇ ।
ਦੁਖ ਦਰਦ ਸੁਦਾਮਾ ਕੇ ਦੂਰ ਕੀਏ ।
ਪਲ ਭਰ ਮੇਂ ਬਨਾ ਕਤਰਾ ਦਰੀਯਾ ।
ਐ ਸੱਲੇ ਅਲਾ,
ਅੱਲਾਹੋ ਗ਼ਨੀ, ਅੱਲਾਹੋ ਗ਼ਨੀ ।

ਜਬ ਤੁਝਸੇ ਮਿਲਾ ਖ਼ੁਦ ਕੋ ਭੂਲਾ ।
ਹੈਰਾਨ ਹੂੰ ਮੈਂ ਇੰਸਾਂ ਕਿ ਖ਼ੁਦਾ ।
ਮੈਂ ਯਹ ਭੀ ਹੁਆ, ਮੈਂ ਵਹ ਭੀ ਹੁਆ ।
ਐ ਸੱਲੇ ਅਲਾ,
ਅੱਲਾਹੋ ਗ਼ਨੀ, ਅੱਲਾਹੋ ਗ਼ਨੀ ।

ਖ਼ੁਰਸ਼ੀਦ ਮੇਂ ਜਲਵਾ ਚਾਂਦ ਮੇਂ ਭੀ ।
ਹਰ ਗੁਲ ਮੇਂ ਤੇਰੇ ਰੁਖ਼ਸਾਰ ਕੀ ਬੂ ।
ਘੂੰਘਟ ਜੋ ਖੁਲਾ ਸਖੀਯੋਂ ਨੇ ਕਹਾ ।
ਐ ਸੱਲੇ ਅਲਾ,
ਅੱਲਾਹੋ ਗ਼ਨੀ, ਅੱਲਾਹੋ ਗ਼ਨੀ ।

ਦਿਲਦਾਰ ਗਵਾਲੋਂ, ਬਾਲੋਂ ਕਾ ।
ਔਰ ਸਾਰੇ ਦੁਨੀਯਾਦਾਰੋਂ ਕਾ ।
ਸੂਰਤ ਮੇਂ ਨਬੀ ਸੀਰਤ ਮੇਂ ਖ਼ੁਦਾ ।
ਐ ਸੱਲੇ ਅਲਾ,
ਅੱਲਾਹੋ ਗ਼ਨੀ, ਅੱਲਾਹੋ ਗ਼ਨੀ ।

ਇਸ ਹੁਸਨੇ ਅਮਲ ਕੇ ਸਾਲਿਕ ਨੇ ।
ਇਸ ਦਸਤੋ ਜਬਲਏ ਕੇ ਮਾਲਿਕ ਨੇ ।
ਕੋਹਸਾਰ ਲੀਯਾ ਉਂਗਲੀ ਪੇ ਉਠਾ ।
ਐ ਸੱਲੇ ਅਲਾ,
ਅੱਲਾਹੋ ਗ਼ਨੀ, ਅੱਲਾਹੋ ਗ਼ਨੀ ।

ਮਨ ਮੋਹਿਨੀ ਸੂਰਤ ਵਾਲਾ ਥਾ ।
ਨ ਗੋਰਾ ਥਾ ਨ ਕਾਲਾ ਥਾ ।
ਜਿਸ ਰੰਗ ਮੇਂ ਚਾਹਾ ਦੇਖ ਲੀਯਾ ।
ਐ ਸੱਲੇ ਅਲਾ,
ਅੱਲਾਹੋ ਗ਼ਨੀ, ਅੱਲਾਹੋ ਗ਼ਨੀ ।

ਤਾਲਿਬ ਹੈ ਤੇਰੀ ਰਹਮਤ ਕਾ ।
ਬੰਦਏ ਨਾਚੀਜ਼ ਨਜ਼ੀਰ ਤੇਰਾ ।
ਤੂ ਬਹਰੇ ਕਰਮ ਹੈ ਨੰਦ ਲਲਾ ।
ਐ ਸੱਲੇ ਅਲਾ,
ਅੱਲਾਹੋ ਗ਼ਨੀ, ਅੱਲਾਹੋ ਗ਼ਨੀ ।

(ਗ਼ਨੀ=ਬੇਨਿਆਜ, ਇਸਰਾਰ=ਭੇਦ,
ਤੌਹੀਦ=ਇਕ ਰੱਬ ਨੂੰ ਮੰਨਣਾ,
ਗੁਲਜ਼ਾਰ=ਬਾਗ਼, ਸਹਰਾ-ਸਹਰਾ=
ਜੰਗਲ-ਜੰਗਲ, ਤਜੱਲੀ=ਨੂਰ, ਜ਼ਾਰ=
ਭਰਪੂਰ, ਫ਼ਰੋਜ਼ੇ=ਰੌਸ਼ਨ ਕਰਨ ਵਾਲੇ,
ਬਜ਼ਮੇ-ਹੁਦਾ=ਸੱਚ ਦੀ ਮਹਫ਼ਿਲ,
ਖ਼ੁਰਸ਼ੀਦ=ਸੂਰਜ, ਰੁਖ਼ਸਾਰ=ਗੱਲ੍ਹਾਂ,
ਨਬੀ=ਪੈਗੰਬਰ, ਸੀਰਤ=ਸੁਭਾਅ,
ਅਮਲ=ਕੰਮ, ਸਾਲਿਕ=ਸਾਧਕ,
ਦਸਤੋ ਜਬਲਏ=ਜੰਗਲ ਤੇ ਪਹਾੜ
ਕੋਹਸਾਰ=ਪਹਾੜ, ਤਾਲਿਬ=ਚਾਹਵਾਨ,
ਨਾਚੀਜ਼=ਤੁੱਛ, ਬਹਰੇ ਕਰਮ=ਦਇਆ,
ਦਾ ਸਾਗਰ)

ਹੈਂ ਆਸ਼ਿਕ ਔਰ ਮਾਸ਼ੂਕ ਜਹਾਂ ਵਾਂ ਸ਼ਾਹ ਬਜ਼ੀਰੀ ਹੈ ਬਾਬਾ ।
ਨ ਰੋਨਾ ਹੈ ਨ ਧੋਨਾ ਹੈ ਨ ਦਰਦ ਅਸੀਰੀ ਹੈ ਬਾਬਾ ।
ਦਿਨ-ਰਾਤ ਬਹਾਰੇਂ ਚੁਹਲੇਂ ਹੈਂ ਔਰ ਇਸ਼ਕ ਸਗ਼ੀਰੀ ਹੈ ਬਾਬਾ ।
ਜੋ ਆਸ਼ਿਕ ਹੈਂ ਸੋ ਜਾਨੇਂ ਹੈਂ ਯਹ ਭੇਡ ਫ਼ਕੀਰੀ ਹੈ ਬਾਬਾ ।

ਹਰ ਆਨ ਹੰਸੀ, ਹਰ ਆਨ ਖ਼ੁਸ਼ੀ ਹਰ ਵਕਤ ਅਮੀਰੀ ਹੈ ਬਾਬਾ ।
ਜਬ ਆਸ਼ਿਕ ਮਸਤ ਫ਼ਕੀਰ ਹੁਏ ਫਿਰ ਕਯਾ ਦਿਲਗੀਰੀ ਹੈ ਬਾਬਾ ।੧।

ਹੈ ਚਾਹ ਫ਼ਕਤ ਏਕ ਦਿਲਬਰ ਕੀ ਫਿਰ ਔਰ ਕਿਸੀ ਕੀ ਚਾਹ ਨਹੀਂ ।
ਏਕ ਰਾਹ ਉਸੀ ਸੇ ਰਖਤੇ ਹੈਂ ਫਿਰ ਔਰ ਕਿਸੀ ਸੇ ਰਾਹ ਨਹੀਂ ।
ਯਾਂ ਜਿਤਨਾ ਰੰਜੋ ਤਰੱਦੁਦ ਹੈ ਹਮ ਏਕ ਸੇ ਭੀ ਆਗਾਹ ਨਹੀਂ।
ਕੁਛ ਕਰਨੇ ਕਾ ਸੰਦੇਹ ਨਹੀਂ, ਕੁਛ ਜੀਨੇ ਕੀ ਪਰਵਾਹ ਨਹੀਂ ।

ਹਰ ਆਨ ਹੰਸੀ, ਹਰ ਆਨ ਖ਼ੁਸ਼ੀ ਹਰ ਵਕਤ ਅਮੀਰੀ ਹੈ ਬਾਬਾ ।
ਜਬ ਆਸ਼ਿਕ ਮਸਤ ਫ਼ਕੀਰ ਹੁਏ ਫਿਰ ਕਯਾ ਦਿਲਗੀਰੀ ਹੈ ਬਾਬਾ ।੨।

ਕੁਛ ਜ਼ੁਲਮ ਨਹੀਂ, ਕੁਛ ਜ਼ੋਰ ਨਹੀਂ, ਕੁਛ ਦਾਦ ਨਹੀਂ ਫ਼ਰਯਾਦ ਨਹੀਂ।
ਕੁਛ ਕੈਦ ਨਹੀਂ, ਕੁਛ ਬੰਦ ਨਹੀਂ, ਕੁਛ ਜਬਰ ਨਹੀਂ, ਆਜ਼ਾਦ ਨਹੀਂ ।
ਸ਼ਾਗਿਰਦ ਨਹੀਂ, ਉਸਤਾਦ ਨਹੀਂ, ਵੀਰਾਨ ਨਹੀਂ, ਆਬਾਦ ਨਹੀਂ ।
ਹੈਂ ਜਿਤਨੀ ਬਾਤੇਂ ਦੁਨਿਯਾਂ ਕੀ ਸਬ ਭੂਲ ਗਏ ਕੁਛ ਯਾਦ ਨਹੀਂ ।

ਹਰ ਆਨ ਹੰਸੀ, ਹਰ ਆਨ ਖ਼ੁਸ਼ੀ ਹਰ ਵਕਤ ਅਮੀਰੀ ਹੈ ਬਾਬਾ ।
ਜਬ ਆਸ਼ਿਕ ਮਸਤ ਫ਼ਕੀਰ ਹੁਏ ਫਿਰ ਕਯਾ ਦਿਲਗੀਰੀ ਹੈ ਬਾਬਾ ।੩।

ਜਿਸ ਸਿਮਤ ਨਜ਼ਰ ਭਰ ਦੇਖੇ ਹੈਂ ਉਸ ਦਿਲਬਰ ਕੀ ਫੁਲਵਾਰੀ ਹੈ ।
ਕਹੀਂ ਸਬਜ਼ੀ ਕੀ ਹਰਿਯਾਲੀ ਹੈ, ਕਹੀਂ ਫੂਲੋਂ ਕੀ ਗੁਲਕਾਰੀ ਹੈ ।
ਦਿਨ-ਰਾਤ ਮਗਨ ਖ਼ੁਸ਼ ਬੈਠੇ ਹੈਂ ਔਰ ਆਸ ਉਸੀ ਕੀ ਭਾਰੀ ਹੈ ।
ਬਸ ਆਪ ਹੀ ਵਹ ਦਾਤਾਰੀ ਹੈਂ ਔਰ ਆਪ ਹੀ ਵਹ ਭੰਡਾਰੀ ਹੈਂ ।

ਹਰ ਆਨ ਹੰਸੀ, ਹਰ ਆਨ ਖ਼ੁਸ਼ੀ ਹਰ ਵਕਤ ਅਮੀਰੀ ਹੈ ਬਾਬਾ ।
ਜਬ ਆਸ਼ਿਕ ਮਸਤ ਫ਼ਕੀਰ ਹੁਏ ਫਿਰ ਕਯਾ ਦਿਲਗੀਰੀ ਹੈ ਬਾਬਾ ।੪।

ਨਿਤ ਇਸ਼ਰਤ ਹੈ, ਨਿਤ ਫ਼ਰਹਤ ਹੈ, ਨਿਤ ਰਾਹਤ ਹੈ, ਨਿਤ ਸ਼ਾਦੀ ਹੈ ।
ਨਿਤ ਮੇਹਰੋ ਕਰਮ ਹੈ ਦਿਲਬਰ ਕਾ ਨਿਤ ਖ਼ੂਬੀ ਖ਼ੂਬ ਮੁਰਾਦੀ ਹੈ ।
ਜਬ ਉਮੜਾ ਦਰੀਯਾ ਉਲਫ਼ਤ ਕਾ ਹਰ ਚਾਰ ਤਰਫ਼ ਆਬਾਦੀ ਹੈ ।
ਹਰ ਰਾਤ ਨਈ ਏਕ ਸ਼ਾਦੀ ਹੈ ਹਰ ਰੋਜ਼ ਮੁਬਾਰਕਬਾਦੀ ਹੈ ।

ਹਰ ਆਨ ਹੰਸੀ, ਹਰ ਆਨ ਖ਼ੁਸ਼ੀ ਹਰ ਵਕਤ ਅਮੀਰੀ ਹੈ ਬਾਬਾ ।
ਜਬ ਆਸ਼ਿਕ ਮਸਤ ਫ਼ਕੀਰ ਹੁਏ ਫਿਰ ਕਯਾ ਦਿਲਗੀਰੀ ਹੈ ਬਾਬਾ ।੫।

ਹੈ ਤਨ ਤੋ ਗੁਲ ਕੇ ਰੰਗ ਬਨਾ ਔਰ ਮੂੰਹ ਪਰ ਹਰਦਮ ਲਾਲੀ ਹੈ ।
ਜੁਜ਼ ਐਸ਼ੋ ਤਰਬ ਕੁਛ ਔਰ ਨਹੀਂ ਜਿਸ ਦਿਨ ਸੇ ਸੁਰਤ ਸੰਭਾਲੀ ਹੈ ।
ਹੋਂਠੋ ਮੇਂ ਰਾਗ ਤਮਾਸ਼ੇ ਕਾ ਔਰ ਗਤ ਪਰ ਬਜਤੀ ਤਾਲੀ ਹੈ ।
ਹਰ ਰੋਜ਼ ਬਸੰਤ ਔਰ ਹੋਲੀ ਹੈ ਔਰ ਹਰ ਇਕ ਰਾਤ ਦਿਵਾਲੀ ਹੈ ।

ਹਰ ਆਨ ਹੰਸੀ, ਹਰ ਆਨ ਖ਼ੁਸ਼ੀ ਹਰ ਵਕਤ ਅਮੀਰੀ ਹੈ ਬਾਬਾ ।
ਜਬ ਆਸ਼ਿਕ ਮਸਤ ਫ਼ਕੀਰ ਹੁਏ ਫਿਰ ਕਯਾ ਦਿਲਗੀਰੀ ਹੈ ਬਾਬਾ ।੬।

ਹਮ ਚਾਕਰ ਜਿਸਕੇ ਹੁਸਨ ਕੇ ਹੈਂ ਵਹ ਦਿਲਬਰ ਸਬਸੇ ਆਲਾ ਹੈ ।
ਉਸਨੇ ਹੀ ਹਮਕੋ ਜੀ ਬਖ਼ਸ਼ਾ ਉਸਨੇ ਹੀ ਹਮਕੋ ਪਾਲਾ ਹੈ ।
ਦਿਲ ਅਪਨਾ ਭੋਲਾ-ਭਾਲਾ ਹੈ ਔਰ ਇਸ਼ਕ ਬੜਾ ਮਤਵਾਲਾ ਹੈ ।
ਕਯਾ ਕਹੀਏ ਔਰ 'ਨਜ਼ੀਰ' ਆਗੇ ਅਬ ਕੌਨ ਸਮਝਨੇ ਵਾਲਾ ਹੈ ।

ਹਰ ਆਨ ਹੰਸੀ, ਹਰ ਆਨ ਖ਼ੁਸ਼ੀ ਹਰ ਵਕਤ ਅਮੀਰੀ ਹੈ ਬਾਬਾ ।
ਜਬ ਆਸ਼ਿਕ ਮਸਤ ਫ਼ਕੀਰ ਹੁਏ ਫਿਰ ਕਯਾ ਦਿਲਗੀਰੀ ਹੈ ਬਾਬਾ ।੭।

(ਅਸੀਰੀ=ਤੇਜ਼, ਸ਼ਗੀਰੀ=ਥੋੜ੍ਹਾ, ਦਿਲਗੀਰੀ=ਦੁੱਖ, ਤਰੱਦੁਦ=ਸੋਚ,
ਦਾਦ=ਇਨਸਾਫ਼, ਜਬਰ=ਜ਼ੁਲਮ, ਗੁਲਕਾਰੀ=ਵੇਲ-ਬੂਟੇ ਬਣਾਉਣ ਦਾ
ਕੰਮ, ਇਸ਼ਰਤ=ਖ਼ੁਸ਼ੀ, ਫ਼ਰਹਤ=ਖ਼ੁਸ਼ੀ, ਕਰਮ=ਕਿਰਪਾ, ਤਰਬ=ਆਨੰਦ)

ਅਗਰ ਚੋਰੀ ਨ ਕਰਤਾ ਚੋਰ ਯਾਰੋ, ਤੋ ਹੋਤਾ ਚਾਕ ਕਹੋ ਉਸਕਾ ਭਲਾ ਪੇਟ ।

ਚਲੇ ਹੈਂ ਮਾਰ ਅਸ਼ਰਾਫ਼ੋਂ ਕੋ ਧੱਕਾ, ਮੀਯਾਂ ਜਿਸ ਦਮ ਕਮੀਨੇ ਕਾ ਭਰਾ ਪੇਟ ।
ਨਹੀਂ ਚੈਨ ਉਸਕੋ ਇਸ ਕਾਫ਼ਿਰ ਕੇ ਹਾਥੋਂ, ਹੈ ਛੋਟਾ ਜਿਸਕਾ ਅਘਸੇਰਾ ਬਨਾ ਪੇਟ ।

ਖ਼ੁਦਾ ਹਾਫ਼ਿਜ਼ ਉਨ ਲੋਗੋਂ ਕਾ ਯਾਰੋ, ਕਿ ਜਿਨਕੀ ਹੈ ਬੜੀ ਤੋਂਦ ਔਰ ਬੜਾ ਪੇਟ ।
ਸਦਾ ਮਾਸ਼ੂਕ ਪੇੜੇ ਮਾਂਗਤਾ ਹੈ, ਮਲਾਈ-ਸਾ ਵਹ ਆਸ਼ਿਕ ਕੋ ਦਿਖਾ ਪੇਟ ।

ਔਰ ਆਸ਼ਿਕ ਕਾ ਭੀ ਇਸਕੇ ਦੇਖਨੇ ਸੇ, ਕਭੀ ਮੁਤਲਿਕ ਨਹੀਂ ਭਰਾ ਪੇਟ ।
ਗ਼ਰੀਬ ਆਜਿਜ ਤੋ ਹੈ ਲਾਚਾਰ ਯਾਰੋ ! ਕਿ ਉਨਸੇ ਹਰ ਘੜੀ ਹੈ ਮਾਂਗਤਾ ਪੇਟ ।

ਤਸੱਲੀ ਖ਼ੂਬ ਉਨਕੋ ਭੀ ਨਹੀਂ ਹੈ ਕਿ ਘਰ ਦੌਲਤ ਸੇ ਜਿਨਕੇ ਫਟ ਪੜਾ ਪੇਟ ।
ਕਿਸੀ ਤਰਹ ਯਹ ਮੁਹਿਬ ਨ ਯਾਰ ਨ ਦੋਸਤ ਫ਼ਕਤ ਰੋਟੀ ਕਾ ਹੈ ਇਕਆਸ਼ਨਾ ਪੇਟ ।

ਭਰੇ ਤੋ ਇਸ ਖ਼ੁਸ਼ੀ ਮੇਂ ਫੂਲ ਜਾਵੇ ਕਿ ਗੋਯਾ ਬਾਂਝ ਕੇ ਤਈ ਰਹ ਗਯਾ ਪੇਟ ।
ਜੋ ਖਾਲੀ ਹੋ ਤੋ ਦਿਨ ਕੋ ਯੋਂ ਕਰੇ ਸੁਸਤ ਕਿਸੀ ਕਾ ਜੈਸੇ ਦਸਤੋਂ ਸੇ ਚਲਾ ਪੇਟ ।

ਬੜਾ ਕੋਈ ਨਹੀਂ ਦਨੀਯਾ ਮੇਂ ਯਾਰੋ ਮਗਰ ਕਹੀਏ ਤੋ ਸਬਸੇ ਬੜਾ ਪੇਟ ।
ਹੁਏ ਪੂਰੇ ਫਕੀਰੀ ਮੇਂ ਵਹੀ ਲੋਗ ਜਿਨ੍ਹੋਂਨੇ ਸਬਰ ਸੇ ਅਪਨਾ ਕਸਾ ਪੇਟ ।

ਲਗਾ ਪੂਰਬ ਸੇ ਲੇਕਰ ਤਾਬ: ਪੱਛਿਮ ਲੀਏ ਫਿਰਤਾ ਹੈ ਸਬਕੋ ਜਾ ਬਜਾ ਪੇਟ ।
ਕਈ ਮਨ ਕੀਯਾ ਗਯਾ ਮਜ਼ਮੂਨ ਕਾ ਆਟਾ 'ਨਜ਼ੀਰ' ਇਸ ਰੇਖਤੇ ਕਾ ਹੈ ਬੜਾ ਪੇਟ ।

(ਅਸਰਾਫ਼=ਸ਼ਰੀਫ਼, ਫ਼ਕਤ=ਕੇਵਲ, ਇਕਆਸ਼ਨਾ=ਜਾਣਕਾਰ,)

ਆਲਮ ਕੇ ਬੀਚ ਜਿਸ ਘੜੀ ਆਤੀ ਹੈ ਸ਼ਬ-ਬਰਾਤ ।
ਕਯਾ-ਕਯਾ ਜਹੂਰੇ ਨੂਰ ਦਿਖਾਤੀ ਹੈ ਸ਼ਬ-ਬਰਾਤ ।

ਦੇਖੇ ਹੈ ਬੰਦਿਗੀ ਮੇਂ ਜਿਸੇ ਜਾਗਤਾ ਤੋ ਫਿਰ ।
ਫੂਲੀ ਨਹੀਂ ਬਦਨ ਮੇਂ ਸਮਾਤੀ ਹੈ ਸ਼ਬ-ਬਰਾਤ ।

ਰੋਸ਼ਨ ਹੈਂ ਦਿਲ ਜਿਨ੍ਹੋਂ ਕੇ ਇਬਾਦਤ ਕੇ ਨੂਰ ਸੇ ।
ਉਨਕੋ ਤਮਾਮ ਰਾਤ ਜਗਾਤੀ ਹੈ ਸ਼ਬ-ਬਰਾਤ ।

ਬਖਸ਼ਿਸ਼ ਖ਼ੁਦਾ ਕੀ ਰਾਹ ਮੇਂ ਕਰਤੇ ਹੈਂ ਜੋ ਮੁਹਿਬ ।
ਬਰਕਤ ਹਮੇਸ਼ਾ ਉਨਕੀ ਬੜ੍ਹਾਤੀ ਹੈ ਸ਼ਬ-ਬਰਾਤ ।

ਖ਼ਾਲਿਕ ਕੀ ਬੰਦਿਗੀ ਕਰੋ ਔਰ ਨਕੀਯੋਂ ਕੇ ਦਮ ।
ਯਹ ਬਾਤ ਹਰ ਕਿਸੀ ਕੋ ਸੁਨਾਤੀ ਹੈ ਸ਼ਬ-ਬਰਾਤ ।

ਗਾਫ਼ਿਲ ਨ ਬੰਦਿਗੀ ਸੇ ਹੋ ਔਰ ਖ਼ੈਰ ਸੇ ਜ਼ਰਾ ।
ਹਰ ਲਹਜ਼ਾ ਯੇ ਸਭੋਂ ਕੋ ਜਤਾਤੀ ਹੈ ਸ਼ਬ-ਬਰਾਤ ।

ਹੁਸਨੇ ਅਮਲ ਕਰਕੇ ਜੋ ਭਲਾ ਆਕਿਬਤ ਮੇਂ ਹੋ ।
ਸਬਕੋ ਯਹ ਨੇਕ ਰਾਹ ਬਤਾਤੀ ਹੈ ਸ਼ਬ-ਬਰਾਤ ।

ਲੇਕਰ ਹਮੀਰ ਹਮਜ਼ਾ ਕੇ ਹਰ ਬਾਰ ਨਾਮ ਕੋ ।
ਖ਼ਲਕਤ ਕੋ ਉਨਕੀ ਯਾਦ ਦਿਲਾਤੀ ਹੈ ਸ਼ਬ-ਬਰਾਤ ।

ਕਯਾ-ਕਯਾ ਮੈਂ ਇਸ ਸ਼ਬ-ਬਰਾਤ ਕੀ ਖੂੰਬੀ ਕਹੂੰ 'ਨਜ਼ੀਰ' ।
ਲਾਖੋਂ ਤਰਹ ਕੀ ਖ਼ਬੀਯਾਂ ਲਾਤੀ ਹੈ ਸ਼ਬ-ਬਰਾਤ ।

(ਜਹੂਰੇ=ਜ਼ਾਹਿਰ ਕਰਨਾ, ਨੂਰ=ਚਾਨਣ, ਮੁਹਿਬ=ਪ੍ਰੇਮੀ,
ਖ਼ਾਲਿਕ=ਰੱਬ, ਗਾਫ਼ਿਲ=ਬੇਖ਼ਬਰ, ਲਹਜ਼ਾ=ਸਮਾਂ,
ਆਕਿਬਤ=ਪਰਲੋਕ,ਯਮਲੋਕ)

ਹੁਆ ਜੋ ਆਕੇ ਨਿਸ਼ਾਂ ਆਸ਼ਕਾਰ ਹੋਲੀ ਕਾ ।
ਬਜਾ ਰਬਾਬ ਸੇ ਮਿਲਕਰ ਸਿਤਾਰ ਹੋਲੀ ਕਾ ।
ਸੁਰੁਦ ਰਕਸ ਹੁਆ ਬੇਸ਼ੁਮਾਰ ਹੋਲੀ ਕਾ ।
ਹੰਸੀ-ਖ਼ੁਸ਼ੀ ਮੇਂ ਬੜ੍ਹਾ ਕਾਰੋਬਾਰ ਹੋਲੀ ਕਾ ।
ਜ਼ੁਬਾਂ ਪੇ ਨਾਮ ਹੁਆ ਬਾਰ-ਬਾਰ ਹੋਲੀ ਕਾ ।੧।

ਖ਼ੁਸ਼ੀ ਕੀ ਧੂਮ ਸੇ ਹਰ ਘਰ ਮੇਂ ਰੰਗ ਬਨਵਾਏ ।
ਗੁਲਾਲ ਅਬੀਰ ਕੇ ਭਰ-ਭਰ ਕੇ ਥਾਲ ਰਖਵਾਏ ।
ਨਸ਼ੋਂ ਕੇ ਜੋਸ਼ ਹੁਏ ਰਾਗ-ਰੰਗ ਠਹਰਾਏ ।
ਝਮਕਤੇ ਰੂਪ ਕੇ ਬਨ-ਬਨ ਕੇ ਸਵਾਂਗ ਦਿਖਲਾਏ ।
ਹੁਆ ਹੁਜੂਮ ਅਜਬ ਹਰ ਕਿਨਾਰ ਹੋਲੀ ਕਾ ।੨।

ਗਲੀ ਮੇਂ ਕੂਚੇ ਮੇਂ ਗ਼ੁਲ ਸ਼ੋਰ ਹੋ ਰਹੇ ਅਕਸਰ ।
ਛਿੜਕਨੇ ਰੰਗ ਲਗੇ ਯਾਰ ਹਰ ਘੜੀ ਭਰ-ਭਰ ।
ਬਦਨ ਮੇਂ ਭੀਗੇ ਹੈਂ ਕਪੜੇ, ਗੁਲਾਲ ਚੇਹਰੋਂ ਪਰ ।
ਮਚੀ ਯਹ ਧੂਮ ਤੋ ਅਪਨੇ ਘਰੋਂ ਸੇ ਖ਼ੁਸ਼ ਹੋਕਰ ।
ਤਮਾਸ਼ਾ ਦੇਖਨੇ ਨਿਕਲੇ ਨਿਗਾਰ ਹੋਲੀ ਕਾ ।੩।

ਬਹਾਰ ਛਿੜਕਵਾਂ ਕਪੜੋਂ ਕੀ ਜਬ ਨਜ਼ਰ ਆਈ ।
ਹਰ ਇਸ਼ਕ ਬਾਜ਼ ਨੇ ਦਿਲ ਕੀ ਮੁਰਾਦ ਭਰ ਪਾਈ ।
ਨਿਗਾਹ ਲੜਾਕੇ ਪੁਕਾਰਾ ਹਰ ਏਕ ਸ਼ੈਦਾਈ ।
ਮੀਯਾਂ ਯੇ ਤੁਮਨੇ ਜੋ ਪੋਸ਼ਾਕ ਅਪਨੀ ਦਿਖਲਾਈ ।
ਖ਼ੁਸ਼ ਆਯਾ ਅਬ ਹਮੇਂ, ਨਕਸ਼ੋ-ਨਿਗਾਰ ਹੋਲੀ ਕਾ ।੪।

ਤੁਮ੍ਹਾਰੇ ਦੇਖ ਕੇ ਮੂੰਹ ਪਰ ਗੁਲਾਲ ਕੀ ਲਾਲੀ ।
ਹਮਾਰੇ ਦਿਲ ਕੋ ਹੁਈ ਹਰ ਤਰਹ ਕੀ ਖ਼ੁਸ਼ਹਾਲੀ ।
ਨਿਗਾਹ ਨੇ ਦੀ, ਮਯੇ ਗੁਲ ਰੰਗ ਕੀ ਭਰੀ ਪਯਾਲੀ ।
ਜੋ ਹੰਸ ਕੇ ਦੋ ਹਮੇਂ ਪਯਾਰੇ ਤੁਮ ਇਸ ਘੜੀ ਗਾਲੀ ।
ਤੋ ਹਮ ਭੀ ਜਾਨੇਂ ਕਿ ਐਸਾ ਹੈ ਪਯਾਰ ਹੋਲੀ ਕਾ ।੫।

ਜੋ ਕੀ ਹੈ ਤੁਮਨੇ ਯਹ ਹੋਲੀ ਕੀ ਤਰਫ਼ਾ ਤੈਯਾਰੀ ।
ਜੋ ਹੰਸ ਕੇ ਦੇਖੋ ਇਧਰ ਕੋ ਭੀ ਜਾਨ ਯਕ ਬਾਰੀ ।
ਤੁਮ੍ਹਾਰੀ ਆਨ ਬਹੁਤ ਹਮਕੋ ਲਗਤੀ ਹੈ ਪਯਾਰੀ ।
ਲਗਾ ਦੋ ਹਾਥ ਸੇ ਅਪਨੇ ਜੋ ਏਕ ਪਿਚਕਾਰੀ ।
ਤੋ ਹਮ ਭੀ ਦੇਖੇਂ ਬਦਨ ਪੇ ਸਿੰਗਾਰ ਹੋਲੀ ਕਾ ।੬।

ਤੁਮ੍ਹਾਰੇ ਮਿਲਨੇ ਕਾ ਰਖਕਰ ਹਮ ਅਪਨੇ ਦਿਲ ਮੇਂ ਧਯਾਨ ।
ਖੜੇ ਹੈਂ ਆਸ ਲਗਾਕਰ ਕਿ ਦੇਖ ਲੇਂ ਏਕ ਆਨ ।
ਯਹ ਖ਼ੁਸ਼ਦਿਲ ਕਾ ਜੋ ਠਹਰਾ ਹੈ ਆਨ ਕਰ ਸਾਮਾਨ ।
ਗਲੇ ਮੇਂ ਡਾਲ ਕਰ ਬਾਹੇਂ ਖ਼ੁਸ਼ੀ ਸੇ ਤੁਮ ਐ ਜਾਨ !
ਪਿਨ੍ਹਾਓ ਹਮ ਕੋ ਭੀ ਏਕਦਮ ਯਹ ਹਾਰ ਹੋਲੀ ਕਾ ।੭।

ਉਧਰ ਸੇ ਰੰਗ ਲੀਏ ਆਓ ਤੁਮ ਇਧਰ ਸੇ ਹਮ ।
ਗੁਲਾਲ ਅਬੀਰ ਮਲੇਂ ਮੂੰਹ ਪੇ ਹੋਕੇ ਖ਼ੁਸ਼ ਹਰ ਦਮ ।
ਖ਼ੁਸ਼ੀ ਸੇ ਬੋਲੇਂ ਹੰਸੇ ਹੋਲੀ ਖੇਲ ਕਰ ਬਾਹਮ ।
ਬਹੁਤ ਦਿਨੋਂ ਸੇ ਹਮੇਂ ਤੋ ਤੁਮ੍ਹਾਰੇ ਸਰ ਕੀ ਕਸਮ ।
ਇਸੀ ਉੱਮੀਦ ਮੇਂ ਥਾ ਇੰਤਿਜ਼ਾਰ ਹੋਲੀ ਕਾ ।੮।

ਬੁਤੋਂ ਕੀ ਗਾਲਿਯਾਂ ਹੰਸ-ਹੰਸ ਕੇ ਕੋਈ ਸਹਤਾ ਹੈ ।
ਗੁਲਾਲ ਪੜਤਾ ਹੈ ਕਪੜੋਂ ਸੇ ਰੰਗ ਬਹਤਾ ਹੈ ।
ਲਗਾ ਕੇ ਤਾਕ ਕੋਈ ਮੂੰਹ ਕੋ ਦੇਖ ਰਹਤਾ ਹੈ ।
'ਨਜ਼ੀਰ' ਯਾਰ ਸੇ ਅਪਨੇ ਖੜਾ ਯੇ ਕਹਤਾ ਹੈ ।
ਮਜ਼ਾ ਦਿਖਾ ਹਮੇਂ ਕੁਛ ਤੂ ਭੀ ਯਾਰ ਹੋਲੀ ਕਾ ।੯।

(ਆਸ਼ਕਾਰ=ਜ਼ਾਹਿਰ, ਸੁਰੁਦ=ਗਾਣਾ, ਰਕਸ=
ਨਾਚ, ਅਬੀਰ=ਅਬਰਕ ਦਾ ਚੂਰਣ, ਨਿਗਾਰ=ਪ੍ਰੇਮੀ,
ਨਕਸ਼ੋ-ਨਿਗਾਰ=ਵੇਲ-ਬੂਟੇ, ਮਯ=ਸ਼ਰਾਬ, ਬਾਹਮ=
ਆਪਸ ਵਿੱਚ)

ਬੁਤੋਂ ਕੇ ਜ਼ਰਦ ਪੈਰਾਹਨ ਮੇਂ ਇਤਰ ਚੰਪਾ ਜਬ ਮਹਕਾ ।
ਹੁਆ ਨਕਸ਼ਾ ਅਯਾਂ ਹੋਲੀ ਕੀ ਕਯਾ-ਕਯਾ ਰਸਮ ਔਰ ਰਹ ਕਾ ।੧।

ਗੁਲਾਲ ਆਲੂਦ: ਗੁਲ ਚੇਹਰੋਂ ਕੇ ਵਸਫ਼ੇ ਰੁਖ ਮੇਂ ਨਿਕਲੇ ਹੈਂ ।
ਮਜ਼ਾ ਕਯਾ-ਕਯਾ ਜ਼ਰੀਰੇ ਕਲਕ ਸੇ ਬੁਲਬੁਲ ਕੀ ਚਹ-ਚਹ ਕਾ ।੨।

ਗੁਲਾਬੀ ਆਂਖੜੀਯੋਂ ਕੇ ਹਰ ਨਿਗਾਹ ਸੇ ਜਾਮ ਮਿਲ ਪੀਕਰ ।
ਕੋਈ ਖਰਖੁਸ਼, ਕੋਈ ਬੇਖ਼ੁਦ, ਕੋਈ ਲੋਟਾ, ਕੋਈ ਬਹਕਾ ।੩।

ਖਿਡਕਵਾਂ ਰੰਗ ਖੂਬਾਂ ਪਰ ਅਜ਼ਬ ਸ਼ੋਖੀ ਦਿਖਾਤਾ ਹੈ ।
ਕਭੀ ਕੁਛ ਤਾਜ਼ਗੀ ਵਹ, ਵਹ ਕਭੀ ਅੰਦਾਜ਼ ਰਹ-ਰਹ ਕਾ ।੪।

ਭਿਗੋਯਾ ਦਿਲਵਰੋਂ ਨੇ ਜਬ 'ਨਜ਼ੀਰ' ਅਪਨੇ ਕੋ ਹੋਲੀ ਮੇਂ ।
ਤੋ ਕਯਾ ਕਯਾ ਤਾਲਿਯੋਂ ਕਾ ਗ਼ੁਲ ਹੁਆ ਔਰ ਸ਼ੋਰ ਕਹ ਕਹ ਕਾ ।੫।

(ਪੈਰਾਹਨ=ਕਪੜੇ, ਨਕਸ਼ਾ ਅਯਾਂ=ਤਸਵੀਰ ਸਾਫ਼ ਹੋਣਾ,
ਰਸਮ ਔਰ ਰਹ=ਢੰਗ-ਤਰੀਕੇ, ਆਲੂਦ:=ਲੱਗੇ ਹੋਏ,
ਰੁਖ=ਗੱਲ੍ਹਾਂ, ਕਲਕ=ਬੇਚੈਨ, ਖਰਖੁਸ਼=ਨਸ਼ੇ ਵਿੱਚ ਮਸਤ,
ਸ਼ੋਖੀ=ਚੰਚਲਤਾ, ਗ਼ੁਲ=ਰੌਲਾ)

ਬਜਾ ਲੋ ਤਬਲੋ ਤਰਬ ਇਸਤਮਾਲ ਹੋਲੀ ਕਾ ।
ਹੁਆ ਨੁਮੂਦ ਮੇਂ ਰੰਗੋ ਜਮਾਲ ਹੋਲੀ ਕਾ ।
ਭਰਾ ਸਦਾਓਂ ਮੇਂ, ਰਾਗੋ ਖ਼ਯਾਲ ਹੋਲੀ ਕਾ ।
ਬੜ੍ਹਾ ਖ਼ੁਸ਼ੀ ਕੇ ਚਮਨ ਮੇਂ ਨਿਹਾਲ ਹੋਲੀ ਕਾ ।
ਅਜ਼ਬ ਬਹਾਰ ਮੇਂ ਆਯਾ ਜਮਾਲ ਹੋਲੀ ਕਾ ।੧।

ਹਰ ਤਰਫ਼ ਸੇ ਲਗੇ ਰੰਗੋ ਰੂਪ ਕੁਛ ਸਜਨੇ ।
ਚਮਕ ਕੇ ਹਾਥੋਂ ਮੇਂ ਕੁਛ ਤਾਲੀਯਾਂ ਲਗੀ ਬਜਨੇ ।
ਕੀਯਾ ਜ਼ਹੂਰ ਹੰਸੀ ਔਰ ਖ਼ੁਸ਼ੀ ਕੀ ਸਜਧਜ ਨੇ ।
ਸਿਤਾਰੋ ਢੋਲੋ ਮਰਦੰਗ ਡਫ਼ ਲਗੇ ਬਜਨੇ ।
ਧਮਕ ਕੇ ਤਬਲੇ ਪੈ ਖਟਕੇ ਹੈ ਤਾਲ ਹੋਲੀ ਕਾ ।੨।

ਜਿਧਰ ਕੋ ਦੇਖੋ ਉਧਰ ਐਸ਼ੋ ਚੁਹਲ ਕੇ ਖਟਕੇ ।
ਹੈਂ ਭੀਗੇ ਰੰਗ ਸੇ ਦਸਤਾਰੋ ਜਾਮ ਔਰ ਪਟਕੇ ।
ਭਰੇ ਹੈਂ ਹੌਜ ਕਹੀਂ ਰੰਗ ਕੇ ਕਹੀਂ ਮਟਕੇ ।
ਕੋਈ ਖ਼ੁਸ਼ੀ ਸੇ ਖੜਾ ਥਿਰਕੇ ਔਰ ਮਟਕੇ ।
ਯਹ ਰੰਗ ਢੰਗ ਹੈ ਰੰਗੀ ਖਿਸਾਲ ਹੋਲੀ ਕਾ ।੩।

ਨਿਸ਼ਾਤੋ ਐਸ਼ ਸੇ ਚਲਤ ਤਮਾਸ਼ੇ ਝਮਕੇਰੇ ।
ਬਦਨ ਮੇਂ ਛਿੜਕਵਾਂ ਜੋੜੇ ਸੁਨਹਰੇ ਬਹੁਤੇਰੇ ।
ਖੜੇ ਹੈਂ ਰੰਗ ਲੀਏ ਕੂਚਾ ਔ ਗਲੀ ਘੇਰੇ ।
ਪੁਕਾਰਤੇ ਹੈਂ ਕਿ ਭੜੂਆ ਹੋ ਅਬ ਜੋ ਮੂੰਹ ਫੇਰੇ ।
ਯਹ ਕਹਕੇ ਦੇਤੇ ਹੈਂ ਝਟ ਰੰਗ ਡਾਲ ਹੋਲੀ ਕਾ ।੪।

ਜ਼ਰੂਫ਼ ਬਾਦਏ ਗੁਲਰੰਗ ਸੇ ਚਮਕਤੇ ਹੈਂ ।
ਸੁਰਾਹੀ ਉਛਲੇ ਹੈ ਔਰ ਜਾਮ ਭੀ ਛਲਕਤੇ ਹੈਂ ।
ਨਸ਼ੋਂ ਕੇ ਜੋਸ਼ ਮੇਂ ਮਹਬੂਬ ਭੀ ਝਮਕਤੇ ਹੈਂ ।
ਇਧਰ ਅਬੀਰ ਉਧਰ ਰੰਗ ਲਾ ਛਿੜਕਤੇ ਹੈਂ ।
ਉਧਰ ਲਗਾਤੇ ਹੈਂ ਭਰ-ਭਰ ਗੁਲਾਲ ਹੋਲੀ ਕਾ ।੫।

ਜੋ ਰੰਗ ਪੜਨੇ ਸੇ ਕਪੜੋਂ ਤਈਂ ਛਿਪਾਤੇ ਹੈਂ ।
ਤੋ ਉਨਕੋ ਦੌੜ ਕੇ ਅਕਸਰ ਪਕੜ ਕੇ ਲਾਤੇ ਹੈਂ ।
ਲਿਪਟ ਕੇ ਉਨਪੇ ਘੜੇ ਰੰਗ ਕੇ ਝੁਕਾਤੇ ਹੈਂ ।
ਗੁਲਾਲ ਮੁੰਹ ਪੇ ਲਗਾ ਗ਼ੁਲਮਚਾ ਸੁਨਾਤੇ ਹੈਂ ।
ਯਹੀ ਹੈ ਹੁਕਮ ਅਬ ਐਸ਼ ਇਸਤਮਾਲ ਹੋਲੀ ਕਾ ।੬।

ਗੁਲਾਲ ਚਹਰਏ ਖ਼ੂਬਾਂ ਪੈ ਯੋਂ ਝਮਕਤਾ ਹੈ ।
ਕਿ ਰਸ਼ਕ ਸੇ ਗੁਲੇ-ਖ਼ੁਰਸ਼ੀਦ ਉਸਕੋ ਤਕਤਾ ਹੈ ।
ਉਧਰ ਅਬੀਰ ਭੀ ਅਫ਼ਸ਼ਾਂ ਨਮਿਤ ਚਮਕਤਾ ਹੈ ।
ਹਰੇਕ ਕੇ ਜ਼ੁਲਫ਼ ਸੇ ਰੰਗ ਇਸ ਤਰਹ ਟਪਕਤਾ ਹੈ ।
ਕਿ ਜਿਸਸੇ ਹੋਤਾ ਹੈ ਖ਼ੁਸ਼ਕ ਬਾਲ-ਬਾਲ ਹੋਲੀ ਕਾ ।੭।

ਕਹੀਂ ਤੋ ਰੰਗ ਛਿੜਕ ਕਰ ਕਹੇਂ ਕਿ ਹੋਲੀ ਹੈ ।
ਕੋਈ ਖ਼ੁਸ਼ੀ ਸੇ ਲਲਕ ਕਰ ਕਹੇਂ ਕਿ ਹੋਲੀ ਹੈ ।
ਅਬੀਰ ਫੇਂਕੇਂ ਹੈਂ ਤਕ ਕਰ ਕਹੇਂ ਕੀ ਹੋਲੀ ਹੈ ।
ਗੁਲਾਲ ਮਲਕੇ ਲਪਕ ਕਰ ਕਹੇਂ ਕਿ ਹੋਲੀ ਹੈ ।
ਹਰੇਕ ਤਰਫ਼ ਸੇ ਹੈ ਕੁਛ ਇੱਤਿਸਾਲ ਹੋਲੀ ਕਾ ।੮।

ਯਹ ਹੁਸਨ ਹੋਲੀ ਕੇ ਰੰਗੀਨ ਅਦਾਏ ਮਲੀਯਾਂ ਹੈਂ ।
ਜੋ ਗਾਲਿਯਾਂ ਹੈਂ ਤੋ ਮਿਸ਼ਰੀ ਕੀ ਵਹ ਭੀ ਡਲੀਯਾਂ ਹੈਂ ।
ਚਮਨ ਹੈਂ ਕੂਚਾਂ ਸਭੀ ਸਹਨੋ ਬਾਗ ਗਲੀਯਾਂ ਹੈਂ ।
ਤਰਬ ਹੈ ਐਸ਼ ਹੈ, ਚੁਹਲੇਂ ਹੈਂ , ਰੰਗਰਲੀਯਾਂ ਹੈਂ ।
ਅਜਬ 'ਨਜ਼ੀਰ' ਹੈ ਫ਼ਰਖੁੰਦਾ ਹਾਲ ਹੋਲੀ ਕਾ ।੯।

(ਤਬਲੋ ਤਰਬ=ਖ਼ੁਸ਼ੀ ਦਾ ਢੋਲ, ਨੁਮੂਦ=ਧੁਮਧਾਮ,
ਰੰਗੋ ਜਮਾਲ=ਸੁੰਦਰਤਾ, ਜ਼ਹੂਰ=ਰੌਸ਼ਨ, ਦਸਤਾਰੋ
ਜਾਮ=ਪੱਗ ਤੇ ਚਾਦਰ, ਖਿਸਾਲ=ਆਦਤ, ਨਿਸ਼ਾਤੋ
ਐਸ਼=ਸੁੱਖ-ਆਨੰਦ, ਗੁਲੇ-ਖ਼ੁਰਸ਼ੀਦ=ਸੂਰਜਮੁਖੀ,
ਇੱਤਿਸਾਲ=ਮੇਲ-ਮਿਲਾਪ, ਤਰਬ=ਆਨੰਦ, ਫ਼ਰਖੁੰਦਾ=
ਖ਼ੁਸ਼ੀ ਦਾ)

ਹਾਂ ਇਧਰ ਕੋ ਭੀ ਐ ਗੁੰਚਾਦਹਨ ਪਿਚਕਾਰੀ ।
ਦੇਖੇਂ ਕੈਸੀ ਹੈ ਤੇਰੀ ਰੰਗਬਿਰੰਗ ਪਿਚਕਾਰੀ ।੧।

ਤੇਰੀ ਪਿਚਕਾਰੀ ਕੀ ਤਕਦੀਦ ਮੇਂ ਐ ਗੁਲ ਹਰ ਸੁਬਹ ।
ਸਾਥ ਲੇ ਨਿਕਲੇ ਹੈ ਸੂਰਜ ਕੀ ਕਿਰਣ ਪਿਚਕਾਰੀ ।੨।

ਜਿਸ ਪੇ ਹੋ ਰੰਗ ਫਿਸ਼ਾਂ ਉਸਕੋ ਬਨਾ ਦੇਤੀ ਹੈ ।
ਸਰ ਸੇ ਲੇ ਪਾਂਵ ਤਲਕ ਰਸ਼ਕੇ ਚਮਨ ਪਿਚਕਾਰੀ ।੩।

ਬਾਤ ਕੁਛ ਬਸ ਕੀ ਨਹੀਂ ਵਰਨਾ ਤੇਰੇ ਹਾਥੋਂ ਮੇਂ ।
ਅਭੀ ਆ ਬੈਠੇਂ ਯਹੀਂ ਬਨਕਰ ਹਮ ਤੰਗ ਪਿਚਕਾਰੀ ।੪।

ਹੋ ਨ ਹੋ ਦਿਲ ਹੀ ਕਿਸੀ ਆਸ਼ਿਕੇ ਸ਼ੈਦਾ ਕਾ 'ਨਜ਼ੀਰ' ।
ਪਹੁੰਚਾ ਹੈ ਹਾਥ ਮੇਂ ਉਸਕੇ ਬਨਕਰ ਪਿਚਕਾਰੀ ।੫।

(ਗੁੰਚਾਦਹਨ=ਕਲੀ ਵਰਗੇ ਸੋਹਣੇ ਤੇ ਛੋਟੇ ਮੂੰਹ ਵਾਲੀ,
ਤਕਦੀਦ=ਸੁਆਗਤ ਲਈ, ਫਿਸ਼ਾਂ=ਛਿੜਕਿਆ ਹੋਇਆ)