ਆ ਘਿਰ ਆਈ ਦਈ ਮਾਰੀ ਘਟਾ ਕਾਰੀ ।
ਬਨ ਬੋਲਨ ਲਾਗੇ ਮੋਰ ਦੈਯਾ ਰੀ ।
ਬਨ ਬੋਲਨ ਲਾਗੇ ਮੋਰ ।

ਰਿਮ-ਝਿਮ ਰਿਮ-ਝਿਮ ਬਰਸਨ ਲਾਗੀ ਛਾਯ ਰੀ ਚਹੁੰ ਓਰ ॥
ਆਜ ਬਨ ਬੋਲਨ ਲਾਗੇ ਮੋਰ ।

ਕੋਯਲ ਬੋਲੇ ਡਾਰ-ਡਾਰ ਪਰ ਪਪੀਹਾ ਮਚਾਏ ਸ਼ੋਰ ।
ਐਸੇ ਸਮਯ ਸਾਜਨ ਪਰਦੇਸ ਗਏ ਬਿਰਹਨ ਛੋਰ ।

ਆਜ ਬਸੰਤ ਮਨਾਇਲੇ ਸੁਹਾਗਨ,
ਆਜ ਬਸੰਤ ਮਨਾਇਲੇ ।

ਅੰਜਨ ਮੰਜਨ ਕਰ ਪੀਯਾ ਮੋਰੇ,
ਲੰਬੇ ਨੇਹੇਰ ਲਗਾਏ,
ਤੂ ਕਯਾ ਸੋਵੇ ਨੀਂਦ ਕੀ ਮਾਰੀ,
ਸੋ ਜਾਗੇ ਤੇਰੇ ਭਾਗ, ਸੁਹਾਗਨ,
ਆਜ ਬਸੰਤ ਮਨਾਇਲੇ ।

ਊਂਚੀ ਨਾਰ ਕੇ ਊਂਚੇ ਚਿਤਵਨ,
ਐਸੋ ਦਿਯੋ ਹੈ ਬਨਾਏ,
ਸ਼ਾਹ-ਏ-ਅਮੀਰ ਤੋਹੇ ਦੇਖਨ ਕੋ,
ਨੈਨੋਂ ਸੇ ਨੈਨਾ ਮਿਲਾਏ, ਸੁਹਾਗਨ,
ਆਜ ਬਸੰਤ ਮਨਾਇਲੇ ।

ਆਜ ਰੰਗ ਹੈ ਐ ਮਾਂ ਰੰਗ ਹੈ ਰੀ, ਮੇਰੇ ਮਹਬੂਬ ਕੇ ਘਰ ਰੰਗ ਹੈ ਰੀ ।
ਅਰੇ ਅੱਲਾਹ ਤੂ ਹੈ ਹਰ, ਮੇਰੇ ਮਹਬੂਬ ਕੇ ਘਰ ਰੰਗ ਹੈ ਰੀ ।

ਮੋਹੇ ਪੀਰ ਪਾਯੋ ਨਿਜ਼ਾਮੁਦੀਨ ਔਲੀਯਾ, ਨਿਜ਼ਾਮੁਦੀਨ ਔਲੀਯਾ, ਅਲਾਉਦੀਨ ਔਲੀਯਾ ।
ਅਲਾਉਦੀਨ ਔਲੀਯਾ, ਫਰੀਦੁਦੀਨ ਔਲੀਯਾ, ਫਰੀਦੁਦੀਨ ਔਲੀਯਾ, ਕੁਤਬੁਦੀਨ ਔਲੀਯਾ ।
ਕੁਤਬੁਦੀਨ ਔਲੀਯਾ, ਮੁਇਨੁਦੀਨ ਔਲੀਯਾ, ਮੁਇਨੁਦੀਨ ਔਲੀਯਾ, ਮੁਹੈਯੁਦੀਨ ਔਲੀਯਾ ।
ਯਾ ਮੁਹੈਯੁਦੀਨ ਔਲੀਯਾ, ਮੁਹੈਯੁਦੀਨ ਔਲੀਯਾ, ਵੋ ਤੋ ਜਹਾਂ ਦੇਖੋ ਮੋਰੇ ਸੰਗ ਹੈ ਰੀ ।

ਅਰੇ ਏ ਰੀ ਸਖੀ ਰੀ, ਵੋ ਤੋ ਜਹਾਂ ਦੇਖੋ ਮੋਰੋ ਬਰ ਸੰਗ ਹੈ ਰੀ ।
ਮੋਹੇ ਪੀਰ ਪਾਯੋ ਨਿਜ਼ਾਮੁਦੀਨ ਔਲੀਯਾ, ਆਹੇ, ਆਹੇ ਆਹੇ ਵਾ ।
ਮੁੰਹ ਮਾਂਗੇ ਬਰ ਸੰਗ ਹੈ ਰੀ, ਵੋ ਤੋ ਮੁੰਹ ਮਾਂਗੇ ਬਰ ਸੰਗ ਹੈ ਰੀ ।

ਨਿਜ਼ਾਮੁਦੀਨ ਔਲੀਯਾ ਜਗ ਉਜਿਯਾਰੋ, ਜਗ ਉਜਿਯਾਰੋ ਜਗਤ ਉਜਿਯਾਰੋ ।
ਵੋ ਤੋ ਮੁੰਹ ਮਾਂਗੇ ਬਰ ਸੰਗ ਹੈ ਰੀ, ਮੈਂ ਪੀਰ ਪਾਯੋ ਨਿਜ਼ਾਮੁਦੀਨ ਔਲੀਯਾ ।
ਗੰਜ ਸ਼ਕਰ ਮੋਰੇ ਸੰਗ ਹੈ ਰੀ, ਮੈਂ ਤੋ ਐਸੋ ਰੰਗ ਔਰ ਨਹੀਂ ਦੇਖਯੋ ਸਖੀ ਰੀ ।
ਮੈਂ ਤੋ ਐਸੋ ਰੰਗ ਦੇਸ-ਬਦੇਸ ਮੇਂ ਢੂੰਢ ਫਿਰੀ ਹੂੰ, ਦੇਸ-ਬਦੇਸ ਮੇਂ ।
ਆਹੇ, ਆਹੇ ਆਹੇ ਵਾ, ਐ ਗੋਰਾ ਰੰਗ ਮਨ ਭਾਯੋ ਨਿਜ਼ਾਮੁਦੀਨ ।
ਮੁੰਹ ਮਾਂਗੇ ਬਰ ਸੰਗ ਹੈ ਰੀ ।

ਸਜਨ ਮਿਲਾਵਰਾ ਇਸ ਆਂਗਨ ਮਾ ।
ਸਜਨ, ਸਜਨ ਤਨ ਸਜਨ ਮਿਲਾਵਰਾ, ਇਸ ਆਂਗਨ ਮੇਂ ਉਸ ਆਂਗਨ ਮੇਂ ।
ਅਰੇ ਇਸ ਆਂਗਨ ਮੇਂ ਵੋ ਤੋ, ਉਸ ਆਂਗਨ ਮੇਂ ।
ਅਰੇ ਵੋ ਤੋ ਜਹਾਂ ਦੇਖੋ ਮੋਰੇ ਸੰਗ ਹੈ ਰੀ, ਆਜ ਰੰਗ ਹੈ ਏ ਮਾਂ ਰੰਗ ਹੈ ਰੀ ।

ਐ ਤੋਰਾ ਰੰਗ ਮਨ ਭਾਯੋ ਨਿਜ਼ਾਮੁਦੀਨ, ਮੈਂ ਤੋ ਤੋਰਾ ਰੰਗ ਮਨ ਭਾਯੋ ਨਿਜ਼ਾਮੁਦੀਨ ।
ਮੁੰਹ ਮਾਂਗੇ ਬਰ ਸੰਗ ਹੈ ਰੀ, ਮੈਂ ਤੋ ਐਸੋ ਰੰਗ ਔਰ ਨਹੀਂ ਦੇਖੀ ਸਖੀ ਰੀ ।
ਐ ਮਹਬੂਬੇ ਇਲਾਹੀ ਮੈਂ ਤੋ ਐਸੋ ਰੰਗ ਔਰ ਨਹੀਂ ਦੇਖੀ, ਦੇਸ ਵਿਦੇਸ਼ ਮੇਂ ਢੂੰਢ ਫਿਰੀ ਹੂੰ ।
ਆਜ ਰੰਗ ਹੈ ਐ ਮਾਂ ਰੰਗ ਹੈ ਰੀ, ਮੇਰੇ ਮਹਬੂਬ ਕੇ ਘਰ ਰੰਗ ਹੈ ਰੀ ।

ਏ ਰੀ ਸਖੀ ਮੋਰੇ ਪੀਯਾ ਘਰ ਆਏ,
ਭਾਗ ਲਗੇ ਇਸ ਆਂਗਨ ਕੋ ।
ਬਲ-ਬਲ ਜਾਊਂ ਮੈਂ ਅਪਨੇ ਪੀਯਾ ਕੇ,
ਚਰਨ ਲਗਾਯੋ ਨਿਰਧਨ ਕੋ ।

ਮੈਂ ਤੋ ਖੜੀ ਥੀ ਆਸ ਲਗਾਏ,
ਮੇਂਹਦੀ ਕਜਰਾ ਮਾਂਗ ਸਜਾਏ ।
ਦੇਖ ਸੂਰਤੀਯਾ ਅਪਨੇ ਪੀਯਾ ਕੀ,
ਹਾਰ ਗਈ ਮੈਂ ਤਨ ਮਨ ਕੋ ।

ਜਿਸਕਾ ਪੀਯਾ ਸੰਗ ਬੀਤੇ ਸਾਵਨ,
ਉਸ ਦੁਲਹਨ ਕੀ ਰੈਨ ਸੁਹਾਗਨ ।
ਜਿਸ ਸਾਵਨ ਮੇਂ ਪੀਯਾ ਘਰ ਨਾਹਿ,
ਆਗ ਲਗੇ ਉਸ ਸਾਵਨ ਕੋ ।

ਅਪਨੇ ਪੀਯਾ ਕੋ ਮੈਂ ਕਿਸ ਵਿਧ ਪਾਊਂ,
ਲਾਜ ਕੀ ਮਾਰੀ ਮੈਂ ਤੋ ਡੂਬੀ ਡੂਬੀ ਜਾਊਂ ।
ਤੁਮਹੀਂ ਜਤਨ ਕਰੋ ਏ ਰੀ ਸਖੀ ਰੀ,
ਮੈਂ ਮਨ ਭਾਊਂ ਸਾਜਨ ਕੋ ।

ਅੰਮਾ ਮੇਰੇ ਬਾਬਾ ਕੋ ਭੇਜੋ ਰੀ – ਕਿ ਸਾਵਨ ਆਯਾ
ਬੇਟੀ ਤੇਰਾ ਬਾਬਾ ਤੋ ਬੂੜ੍ਹਾ ਰੀ – ਕਿ ਸਾਵਨ ਆਯਾ
ਅੰਮਾ ਮੇਰੇ ਭਾਈ ਕੋ ਭੇਜੋ ਰੀ – ਕਿ ਸਾਵਨ ਆਯਾ
ਬੇਟੀ ਤੇਰਾ ਭਾਈ ਤੋ ਬਾਲਾ ਰੀ – ਕਿ ਸਾਵਨ ਆਯਾ
ਅੰਮਾ ਮੇਰੇ ਮਾਮੂ ਕੋ ਭੇਜੋ ਰੀ – ਕਿ ਸਾਵਨ ਆਯਾ
ਬੇਟੀ ਤੇਰਾ ਮਾਮੂ ਤੋ ਬਾਂਕਾ ਰੀ – ਕਿ ਸਾਵਨ ਆਯਾ

ਬਹੁਤ ਦਿਨ ਬੀਤੇ ਪੀਯਾ ਕੋ ਦੇਖੇ,
ਅਰੇ ਕੋਈ ਜਾਓ, ਪੀਯਾ ਕੋ ਬੁਲਾਯ ਲਾਓ,
ਮੈਂ ਹਾਰੀ ਵੋ ਜੀਤੇ ਪੀਯਾ ਕੋ ਦੇਖੇ ਬਹੁਤ ਦਿਨ ਬੀਤੇ ।

ਸਬ ਚੁਨਰਿਨ ਮੇਂ ਚੁਨਰ ਮੋਰੀ ਮੈਲੀ,
ਕਯੋਂ ਚੁਨਰੀ ਨਹੀਂ ਰੰਗਤੇ ?
ਬਹੁਤ ਦਿਨ ਬੀਤੇ ।
ਖੁਸਰੋ ਨਿਜ਼ਾਮ ਕੇ ਬਲਿ ਬਲਿ ਜਇਏ,
ਕਯੋਂ ਦਰਸ ਨਹੀਂ ਦੇਤੇ ?
ਬਹੁਤ ਦਿਨ ਬੀਤੇ ।

ਬਹੁਤ ਕਠਿਨ ਹੈ ਡਗਰ ਪਨਘਟ ਕੀ ।
ਕੈਸੇ ਮੈਂ ਭਰ ਲਾਊਂ ਮਧਵਾ ਸੇ ਮਟਕੀ ।

ਮੇਰੇ ਅੱਛੇ ਨਿਜ਼ਾਮ ਪੀਯਾ ।
ਕੈਸੇ ਮੈਂ ਭਰ ਲਾਊਂ ਮਧਵਾ ਸੇ ਮਟਕੀ ।

ਜ਼ਰਾ ਬੋਲੋ ਨਿਜ਼ਾਮ ਪੀਯਾ ।
ਪਨਿਯਾ ਭਰਨ ਕੋ ਮੈਂ ਜੋ ਗਈ ਥੀ ।
ਦੌੜ ਝਪਟ ਮੋਰੀ ਮਟਕੀ ਪਟਕੀ ।
ਬਹੁਤ ਕਠਿਨ ਹੈ ਡਗਰ ਪਨਘਟ ਕੀ ।

ਖੁਸਰੋ ਨਿਜ਼ਾਮ ਕੇ ਬਲ-ਬਲ ਜਾਈਏ ।
ਲਾਜ ਰਾਖੇ ਮੇਰੇ ਘੂੰਘਟ ਪਟ ਕੀ ।
ਕੈਸੇ ਮੈਂ ਭਰ ਲਾਊਂ ਮਧਵਾ ਸੇ ਮਟਕੀ ।
ਬਹੁਤ ਕਠਿਨ ਹੈ ਡਗਰ ਪਨਘਟ ਕੀ ।

ਬਹੋਤ ਰਹੀ ਬਾਬੁਲ ਘਰ ਦੁਲਹਨ, ਚਲ ਤੋਰੇ ਪੀ ਨੇ ਬੁਲਾਈ ।
ਬਹੋਤ ਖੇਲ ਖੇਲੀ ਸਖੀਯਨ ਸੇ, ਅੰਤ ਕਰੀ ਲਰਿਕਾਈ ।
ਬਿਦਾ ਕਰਨ ਕੋ ਕੁਟੁੰਬ ਸਬ ਆਏ, ਸਗਰੇ ਲੋਗ ਲੁਗਾਈ ।
ਚਾਰ ਕਹਾਰ ਮਿਲ ਡੋਲੀਯਾ ਉਠਾਈ, ਸੰਗ ਪਰੋਹਤ ਔਰ ਭਾਈ ।
ਚਲੇ ਹੀ ਬਨੇਗੀ ਹੋਤ ਕਹਾ ਹੈ, ਨੈਨਨ ਨੀਰ ਬਹਾਈ ।
ਅੰਤ ਬਿਦਾ ਹੋ ਚਲੀ ਹੈ ਦੁਲਹਿਨ, ਕਾਹੂ ਕਿ ਕਛੁ ਨ ਬਨੇ ਆਈ ।
ਮੌਜ-ਖੁਸੀ ਸਬ ਦੇਖਤ ਰਹ ਗਏ, ਮਾਤ ਪਿਤਾ ਔਰ ਭਾਈ ।
ਮੋਰੀ ਕੌਨ ਸੰਗ ਲਗਨ ਧਰਾਈ, ਧਨ-ਧਨ ਤੇਰੀ ਹੈ ਖੁਦਾਈ ।
ਬਿਨ ਮਾਂਗੇ ਮੇਰੀ ਮੰਗਨੀ ਜੋ ਕੀਨਹੀਂ, ਨੇਹ ਕੀ ਮਿਸਰੀ ਖਿਲਾਈ ।
ਏਕ ਕੇ ਨਾਮ ਕਰ ਦੀਨੀ ਸਜਨੀ, ਪਰ ਘਰ ਕੀ ਜੋ ਠਹਰਾਈ ।
ਗੁਣ ਨਹੀਂ ਏਕ ਔਗੁਣ ਬਹੋਤੇਰੇ, ਕੈਸੇ ਨੋਸ਼ਾ ਰਿਝਾਈ ।
ਖੁਸਰੋ ਚਲੇ ਸਸੁਰਾਰੀ ਸਜਨੀ, ਸੰਗ ਕੋਈ ਨਹੀਂ ਆਈ ।

ਅਪਨੀ ਛਵੀ ਬਨਾਈ ਕੇ ਜੋ ਮੈਂ ਪੀ ਕੇ ਪਾਸ ਗਈ ।
ਜਬ ਛਵੀ ਦੇਖੀ ਪੀਹੂ ਕੀ ਤੋ ਅਪਨੀ ਭੂਲ ਗਈ ।

ਛਾਪ ਤਿਲਕ ਸਬ ਛੀਨ੍ਹੀਂ ਰੇ ਮੋਸੇ ਨੈਂਨਾ ਮਿਲਾਈ ਕੇ ।
ਬਾਤ ਅਗਮ ਕਰ ਦੀਨੀ ਰੇ ਮੋਸੇ ਨੈਂਨਾ ਮਿਲਾਈ ਕੇ ।

ਬਲ ਬਲ ਜਾਊਂ ਮੈਂ ਤੋਰੇ ਰੰਗ ਰਿਜਵਾ
ਅਪਨੀ ਸੀ ਰੰਗ ਦੀਨ੍ਹੀਂ ਰੇ ਮੋਸੇ ਨੈਂਨਾ ਮਿਲਾਈ ਕੇ ।

ਪ੍ਰੇਮ ਭੱਟੀ ਕਾ ਮਦਵਾ ਪਿਲਾਯ ਕੇ ਮਤਵਾਰੀ ਕਰ ਦੀਨ੍ਹੀਂ ਰੇ
ਮੋਸੇ ਨੈਂਨਾ ਮਿਲਾਈ ਕੇ ।

ਗੋਰੀ-ਗੋਰੀ ਬਈਯਾਂ ਹਰ-ਹਰੀ ਚੂਰੀਯਾਂ
ਬਈਯਾਂ ਪਕਰ ਹਰ ਲੀਨ੍ਹੀਂ ਰੇ ਮੋਸੇ ਨੈਂਨਾ ਮਿਲਾਈ ਕੇ ।

ਖੁਸਰੋ ਨਿਜ਼ਾਮ ਕੇ ਬਲ-ਬਲ ਜਇਏ
ਮੋਹੇ ਸੁਹਾਗਨ ਕੀਨ੍ਹੀਂ ਰੇ ਮੋਸੇ ਨੈਂਨਾ ਮਿਲਾਈ ਕੇ ।

ਐ(ਏ) ਰੀ ਸਖੀ ਮੈਂ ਤੋਸੇ ਕਹੂੰ, ਮੈਂ ਤੋਸੇ ਕਹੂੰ,
ਛਾਪ ਤਿਲਕ ਸਬ ਛੀਨ੍ਹੀਂ ਰੇ ਮੋਸੇ ਨੈਂਨਾ ਮਿਲਾਈ ਕੇ ।

ਦੈਯਾ ਰੀ ਮੋਹੇ ਭਿਜੋਯਾ ਰੀ
ਸ਼ਾਹ ਨਿਜ਼ਾਮ ਕੇ ਰੰਗ ਮੇਂ ।
ਕਪਰੇ ਰੰਗਨੇ ਸੇ ਕੁਛ ਨ ਹੋਵਤ ਹੈ,
ਯਾ ਰੰਗ ਮੇਂ ਮੈਨੇਂ ਤਨ ਕੋ ਡੁਬੋਯਾ ਰੀ
ਪੀਯਾ ਰੰਗ ਮੈਨੇਂ ਤਨ ਕੋ ਡੁਬੋਯਾ ।

ਜਾਹਿ ਕੇ ਰੰਗ ਸੇ ਸ਼ੋਖ ਰੰਗ ਸਨਗੀ
ਖੂਬ ਹੀ ਮਲ ਮਲ ਕੇ ਧੋਯਾ ਰੀ,
ਪੀਰ ਨਿਜ਼ਾਮ ਕੇ ਰੰਗ ਮੇਂ ਭਿਜੋਯਾ ਰੀ ।

ਹਜ਼ਰਤ ਖਵਾਜਾ ਸੰਗ ਖੇਲੀਏ ਧਮਾਲ ।

ਬਾਇਸ ਖਵਾਜਾ ਮਿਲ ਬਨ ਬਨ ਆਯੋ
ਤਾਮੇਂ ਹਜਰਤ ਰਸੂਲ ਸਾਹਬ ਜਮਾਲ ।
ਹਜ਼ਰਤ ਖਵਾਜਾ ਸੰਗ ਖੇਲੀਏ ਧਮਾਲ ।

ਅਰਬ ਯਾਰ ਤੇਰੋ ਬਸੰਤ ਮਨਾਯੋ
ਸਦਾ ਰਖੀਏ ਲਾਲ ਗੁਲਾਲ ।
ਹਜ਼ਰਤ ਖਵਾਜਾ ਸੰਗ ਖੇਲੀਏ ਧਮਾਲ ।

ਜਬ ਯਾਰ ਦੇਖਾ ਨੈਨ ਭਰ, ਦਿਲ ਕੀ ਗਈ ਚਿੰਤਾ ਉਤਰ
ਐਸਾ ਨਹੀਂ ਕੋਈ ਅਜਬ, ਰਾਖੇ ਉਸੇ ਸਮਝਾਯ ਕਰ ।

ਜਬ ਆਂਖ ਸੇ ਓਝਲ ਭਯਾ, ਤੜਪਨ ਲਗਾ ਮੇਰਾ ਜਿਯਾ
ਹੱਕਾ ਇਲਾਹੀ ਕਯਾ ਕਿਯਾ, ਆਂਸੂ ਚਲੇ ਭਰ ਲਾਯ ਕਰ ।

ਤੂ ਤੋ ਹਮਾਰਾ ਯਾਰ ਹੈ, ਤੁਝ ਪਰ ਹਮਾਰਾ ਪਯਾਰ ਹੈ
ਤੁਝ ਦੋਸਤੀ ਬਿਸਿਯਾਰ ਹੈ, ਏਕ ਸ਼ਬ ਮਿਲੋ ਤੁਮ ਆਯ ਕਰ ।

ਜਾਨਾ ਤਲਬ ਤੇਰੀ ਕਰੂੰ, ਦੀਗਰ ਤਲਬ ਕਿਸਕੀ ਕਰੂੰ
ਤੇਰੀ ਜੋ ਚਿੰਤਾ ਦਿਲ ਧਰੂੰ, ਏਕ ਦਿਨ ਮਿਲੋ ਤੁਮ ਆਯ ਕਰ ।

ਮੇਰਾ ਜੋ ਮਨ ਤੁਮਨੇ ਲਿਯਾ, ਤੁਮ ਉਠਾ ਗਮ ਕੋ ਦਿਯਾ
ਤੁਮਨੇ ਮੁਝੇ ਐਸਾ ਕਿਯਾ, ਜੈਸਾ ਪਤੰਗਾ ਆਗ ਪਰ ।

ਖੁਸਰੋ ਕਹੈ ਬਾਤੋਂ ਗ਼ਜ਼ਬ, ਦਿਲ ਮੇਂ ਨ ਲਾਵੇ ਕੁਛ ਅਜਬ
ਕੁਦਰਤ ਖੁਦਾ ਕੀ ਹੈ ਅਜਬ, ਜਬ ਜਿਵ ਦਿਯਾ ਗੁਲ ਲਾਯ ਕਰ ।

ਜੋ ਮੈਂ ਜਾਨਤੀ ਬਿਸਰਤ ਹੈਂ ਸੈਯਾਂ(ਸਈਆਂ), ਘੁੰਘਟਾ ਮੇਂ ਆਗ ਲਗਾ ਦੇਤੀ ।
ਮੈਂ ਲਾਜ ਕੇ ਬੰਧਨ ਤੋੜ ਸਖੀ, ਪੀਯਾ ਪਯਾਰੇ ਕੋ ਅਪਨੇ ਮਨਾ ਲੇਤੀ ।

ਇਨ ਚੂਰੀਯੋਂ ਕੀ ਲਾਜ ਪੀਯਾ ਰਖਨਾ, ਯੇ ਤੋ ਪਹਨ ਲਈ ਅਬ ਉਤਰਤ ਨ ।
ਮੇਰਾ ਭਾਗ ਸੁਹਾਗ ਤੁਮਈ ਸੇ ਹੈ ਮੈਂ ਤੋ ਤੁਮ ਹੀ ਪਰ ਜੁਬਨਾ ਲੁਟਾ ਬੈਠੀ ।

ਮੋਰੇ ਹਾਰ ਸਿੰਗਾਰ ਕੀ ਰਾਤ ਗਈ, ਪੀਯੂ ਸੰਗ ਉਮੰਗ ਕੀ ਬਾਤ ਗਈ ।
ਪੀਯੂ ਸੰਗ ਉਮੰਗ ਮੇਰੀ ਆਸ ਨਈ ।

ਅਬ ਆਏ ਨ ਮੋਰੇ ਸਾਂਵਰੀਯਾ, ਮੈਂ ਤੋ ਤਨ ਮਨ ਉਨ ਪਰ ਲੁਟਾ ਦੇਤੀ ।
ਘਰ ਆਏ ਨ ਮੋਰੇ ਸਾਂਵਰੀਯਾ, ਮੈਂ ਤੋ ਤਨ ਮਨ ਉਨ ਪਰ ਲੁਟਾ ਦੇਤੀ ।

ਮੋਹੇ ਪ੍ਰੀਤ ਕੀ ਰੀਤ ਨ ਭਾਈ ਸਖੀ, ਮੈਂ ਤੋ ਬਨ ਕੇ ਦੁਲਹਨ ਪਛਤਾਈ ਸਖੀ ।
ਹੋਤੀ ਨ ਅਗਰ ਦੁਨੀਯਾ ਕੀ ਸ਼ਰਮ ਮੈਂ ਤੋ ਭੇਜ ਕੇ ਪਤੀਯਾਂ ਬੁਲਾ ਲੇਤੀ ।

ਉਨਹੇਂ ਭੇਜ ਕੇ ਸਖੀਯਾਂ ਬੁਲਾ ਲੇਤੀ ।
ਜੋ ਮੈਂ ਜਾਨਤੀ ਬਿਸਰਤ ਹੈਂ ਸੈਯਾਂ(ਸਈਆਂ) ।

ਜੋ ਪੀਯਾ ਆਵਨ ਕਹ ਗਏ ਅਜਹੁੰ ਨ ਆਏ,
ਅਜਹੁੰ ਨ ਆਏ ਸਵਾਮੀ ਹੋ ।
ਏ ਜੋ ਪੀਯਾ ਆਵਨ ਕਹ ਗਏ ਅਜਹੁੰ ਨ ਆਏ,
ਅਜਹੁੰ ਨ ਆਏ ਸਵਾਮੀ ਹੋ ।
ਸਵਾਮੀ ਹੋ, ਸਵਾਮੀ ਹੋ ।

ਆਵਨ ਕਹ ਗਏ, ਆਏ ਨ ਬਾਰਹ ਮਾਸ ।
ਜੋ ਪੀਯਾ ਆਵਨ ਕਹ ਗਏ ਅਜਹੁੰ ਨ ਆਏ,
ਅਜਹੁੰ ਨ ਆਏ ।
ਆਵਨ ਕਹ ਗਏ, ਆਵਨ ਕਹ ਗਏ ।

ਕਾਹੇ ਕੋ ਬਯਾਹੇ ਬਿਦੇਸ, ਅਰੇ, ਲਖੀਯ ਬਾਬੁਲ ਮੋਰੇ
ਕਾਹੇ ਕੋ ਬਯਾਹੇ ਬਿਦੇਸ

ਭੈਯਾ ਕੋ ਦੀਯੋ ਬਾਬੁਲ ਮਹਲੇ ਦੋ-ਮਹਲੇ
ਹਮਕੋ ਦੀਯੋ ਪਰਦੇਸ
ਅਰੇ, ਲਖੀਯ ਬਾਬੁਲ ਮੋਰੇ
ਕਾਹੇ ਕੋ ਬਯਾਹੇ ਬਿਦੇਸ

ਹਮ ਤੋ ਬਾਬੁਲ ਤੋਰੇ ਖੂੰਟੇ ਕੀ ਗੈਯਾਂ(ਗਈਆਂ)
ਜਿਤ ਹਾਂਕੇ ਹੰਕ ਜੈਹੇਂ
ਅਰੇ, ਲਖੀਯ ਬਾਬੁਲ ਮੋਰੇ
ਕਾਹੇ ਕੋ ਬਯਾਹੇ ਬਿਦੇਸ

ਹਮ ਤੋ ਬਾਬੁਲ ਤੋਰੇ ਬੇਲੇ ਕੀ ਕਲੀਯਾਂ
ਘਰ-ਘਰ ਮਾਂਗੇ ਹੈਂ ਜੈਹੇਂ
ਅਰੇ, ਲਖੀਯ ਬਾਬੁਲ ਮੋਰੇ
ਕਾਹੇ ਕੋ ਬਯਾਹੇ ਬਿਦੇਸ

ਹਮ ਤੋ ਬਾਬੁਲ ਤੋਰੇ ਪਿੰਜਰੇ ਕੀ ਚਿੜੀਯਾਂ
ਭੋਰ ਭਯੇ ਉੜ ਜੈਹੇਂ
ਅਰੇ, ਲਖੀਯ ਬਾਬੁਲ ਮੋਰੇ
ਕਾਹੇ ਕੋ ਬਯਾਹੇ ਬਿਦੇਸ

ਕੋਠੇ ਤਲੇ ਸੇ ਪਲਕੀਯਾ ਜੋ ਨਿਕਲੀ
ਬੀਰਨ ਨੇ ਖਾਈ ਪਛਾੜ
ਅਰੇ, ਲਖੀਯ ਬਾਬੁਲ ਮੋਰੇ
ਕਾਹੇ ਕੋ ਬਯਾਹੇ ਬਿਦੇਸ

ਤਾਕ ਭਰੀ ਮੈਨੇਂ ਗੁੜੀਯਾਂ ਜੋ ਛੋੜੀਂ
ਛੂਟਾ ਸਹੇਲੀਯੋਂ ਕਾ ਸਾਥ ਅਰੇ, ਲਖੀਯ ਬਾਬੁਲ ਮੋਰੇ
ਕਾਹੇ ਕੋ ਬਯਾਹੇ ਬਿਦੇਸ

ਡੋਲੀ ਕਾ ਪਰਦਾ ਉਠਾ ਕੇ ਜੋ ਦੇਖਾ
ਆਯਾ ਪੀਯਾ ਕਾ ਦੇਸ
ਅਰੇ, ਲਖੀਯ ਬਾਬੁਲ ਮੋਰੇ
ਕਾਹੇ ਕੋ ਬਯਾਹੇ ਬਿਦੇਸ

ਖੁਸਰੋ ਕਹਤ ਹੈਂ, ਐ ਮੇਰੀ ਲਾਡੋ
ਧਨ ਧਨ ਭਾਗ ਸੁਹਾਗ ਰੇ
ਅਰੇ, ਲਖੀਯ ਬਾਬੁਲ ਮੋਰੇ
ਕਾਹੇ ਕੋ ਬਯਾਹੇ ਬਿਦੇਸ
ਅਰੇ, ਲਖੀਯ ਬਾਬੁਲ ਮੋਰੇ

ਮੈਂ ਤੋ ਪੀਯਾ ਸੇ ਨੈਨਾ ਲੜਾ(ਲਗਾ) ਆਈ ਰੇ ।
ਘਰ ਨਾਰਿ ਕੰਵਾਰੀ ਕਹੇ ਸੋ ਕਰੇ,
ਮੈਂ ਤੋ ਪੀਯਾ ਸੇ ਨੈਨਾ ਲੜਾ(ਲਗਾ) ਆਈ ਰੇ ।

ਸੋਹਨੀ ਸੂਰਤੀਯਾ ਮੋਹਨੀ ਮੂਰਤੀਯਾ,
ਮੈਂ ਤੋ ਹ੍ਰਿਦਯ ਕੇ ਪੀਛੇ ਸਮਾ ਆਈ ਰੇ ।

ਖੁਸਰੋ ਨਿਜ਼ਾਮ ਕੇ ਬਲ ਬਲ ਜਈਏ,
ਮੈਂ ਤੋ ਅਨਮੋਲ ਚੇਲੀ ਕਹਾ ਆਈ ਰੇ ।

ਘਰ ਨਾਰਿ ਕੰਵਾਰੀ ਕਹੇ ਸੋ ਕਰੇ,
ਮੈਂ ਤੋ ਪੀਯਾ ਸੇ ਨੈਨਾ ਲੜਾ(ਲਗਾ) ਆਈ ਰੇ ।

ਮੋਹੇ ਅਪਨੇ ਹੀ ਰੰਗ ਮੇਂ ਰੰਗ ਲੇ,
ਤੂ ਤੋ ਸਾਹਿਬ ਮੇਰਾ ਮਹਬੂਬ-ਏ-ਇਲਾਹੀ;
ਮੋਹੇ ਅਪਨੇ ਹੀ ਰੰਗ ਮੇਂ ਰੰਗ ਲੇ ।

ਹਮਰੀ ਚੁਨਰੀਯਾ ਪੀਯਾ ਕੀ ਪਗਰੀਯਾ,
ਵੋ ਤੋ ਦੋਨੋਂ ਬਸੰਤੀ ਰੰਗ ਦੇ ।
ਤੂ ਤੋ ਸਾਹਿਬ ਮੇਰਾ ਮਹਬੂਬ-ਏ-ਇਲਾਹੀ;
ਮੋਹੇ ਅਪਨੇ ਹੀ ਰੰਗ ਮੇਂ ਰੰਗ ਲੇ ।

ਜੋ ਕੁਛ ਮਾਂਗੇ ਰੰਗ ਕੀ ਰੰਗਾਈ,
ਮੋਰਾ ਜੋਬਨ ਗਿਰਵੀ ਰਖ ਲੇ ।
ਤੂ ਤੋ ਸਾਹਿਬ ਮੇਰਾ ਮਹਬੂਬ-ਏ-ਇਲਾਹੀ;
ਮੋਹੇ ਅਪਨੇ ਹੀ ਰੰਗ ਮੇਂ ਰੰਗ ਲੇ ।

ਆਨ ਪਰੀ ਦਰਬਾਰ ਤਿਹਾਰੇ,
ਮੋਰੀ ਲਾਜ ਸਰਮ ਸਬ ਰਖ ਲੇ ।
ਤੂ ਤੋ ਸਾਹਿਬ ਮੇਰਾ ਮਹਬੂਬ-ਏ-ਇਲਾਹੀ;
ਮੋਹੇ ਅਪਨੇ ਹੀ ਰੰਗ ਮੇਂ ਰੰਗ ਲੇ ।

ਮੋਰਾ ਜੋਬਨਾ ਨਵੇਲਰਾ ਭਯੋ ਹੈ ਗੁਲਾਲ ।
ਕੈਸ ਧਰ ਦੀਨਹੀਂ ਬਿਕਸ ਮੋਰੀ ਮਾਲ ।

ਨਿਜਾਮੁਦੀਨ ਔਲੀਯਾ ਕੋ ਕੋਈ ਸਮਝਾਏ,
ਜਯੋਂ-ਜਯੋਂ ਮਨਾਊਂ, ਵੋ ਤੋ ਰੂਠੋ ਹੀ ਜਾਏ ।

ਚੂੜੀਯਾਂ ਫੂੜੂੰ ਪਲੰਘ ਪੇ ਡਾਰੂੰ
ਇਸ ਚੋਲੀ ਕੋ ਮੈਂ ਦੂੰਗੀ ਆਗ ਲਗਾਏ ।

ਸੂਨੀ ਸੇਜ ਡਰਾਵਨ ਲਾਗੈ ।
ਬਿਰਹਾ ਅਗਿਨ ਮੋਹੇ ਡਸ ਡਸ ਜਾਏ ।
ਮੋਰਾ ਜੋਬਨਾ ਨਵੇਲਰਾ ਭਯੋ ਹੈ ਗੁਲਾਲ ।

ਪਰਦੇਸੀ ਬਾਲਮ ਧਨ ਅਕੇਲੀ ਮੇਰਾ ਬਿਦੇਸੀ ਘਰ ਆਵਨਾ ।
ਬਿਰ(ਹ) ਕਾ ਦੁਖ ਬਹੁਤ ਕਠਿਨ ਹੈ ਪ੍ਰੀਤਮ ਅਬ ਆਜਾਵਨਾ ।
ਇਸ ਪਾਰ ਜਮੁਨਾ ਉਸ ਪਾਰ ਗੰਗਾ ਬੀਚ ਚੰਦਨ ਕਾ ਪੇੜ ਨਾ ।
ਇਸ ਪੇੜ ਊਪਰ ਕਾਗਾ ਬੋਲੇ ਕਾਗਾ ਕਾ ਬਚਨ ਸੁਹਾਵਨਾ ।

ਸਕਲ ਬਨ ਫੂਲ ਰਹੀ ਸਰਸੋਂ ।
ਸਕਲ ਬਨ ਫੂਲ ਰਹੀ ਸਰਸੋਂ ।

ਅੰਬਵਾ ਫੂਟੇ, ਟੇਸੂ ਫੂਲੇ, ਕੋਯਲ ਬੋਲੇ ਡਾਰ-ਡਾਰ,
ਔਰ ਗੋਰੀ ਕਰਤ ਸਿੰਗਾਰ,
ਮਲਨੀਯਾਂ ਗੇਂਦਵਾ ਲੇ ਆਈਂ ਕਰ ਸੋਂ ।
ਸਕਲ ਬਨ ਫੂਲ ਰਹੀ ਸਰਸੋਂ ।

ਤਰਹ ਤਰਹ ਕੇ ਫੂਲ ਖਿਲਾਏ,
ਲੇ ਗੇਂਦਵਾ ਹਾਥਨ ਮੇਂ ਆਏ ।
ਨਿਜਾਮੁਦੀਨ ਕੇ ਦਰਵੱਜ਼ੇ ਪਰ,
ਆਵਨ ਕਹ ਗਏ ਆਸ਼ਿਕ ਰੰਗ,
ਔਰ ਬੀਤ ਗਏ ਬਰਸੋਂ ।
ਸਕਲ ਬਨ ਫੂਲ ਰਹੀ ਸਰਸੋਂ ।

ਤੋਰੀ ਸੂਰਤ ਕੇ ਬਲਿਹਾਰੀ, ਨਿਜ਼ਾਮ,
ਤੋਰੀ ਸੂਰਤ ਕੇ ਬਲਿਹਾਰੀ ।

ਸਬ ਸਖੀਯਨ ਮੇਂ ਚੁਨਰ ਮੇਰੀ ਮੈਲੀ,
ਦੇਖ ਹਸੇਂ ਨਰ ਨਾਰੀ, ਨਿਜ਼ਾਮ,
ਤੋਰੀ ਸੂਰਤ ਕੇ ਬਲਿਹਾਰੀ ।

ਅਬਕੇ ਬਹਾਰ ਚੁਨਰ ਮੋਰੀ ਰੰਗ ਦੇ,
ਪੀਯਾ ਰਖਲੇ ਲਾਜ ਹਮਾਰੀ, ਨਿਜ਼ਾਮ,
ਤੋਰੀ ਸੂਰਤ ਕੇ ਬਲਿਹਾਰੀ ।

ਸਦਕਾ ਬਾਬਾ ਗੰਜ ਸ਼ਕਰ ਕਾ,
ਰਖਲੇ ਲਾਜ ਹਮਾਰੀ, ਨਿਜ਼ਾਮ,
ਤੋਰੀ ਸੂਰਤ ਕੇ ਬਲਿਹਾਰੀ ।

ਕੁਤਬ, ਫਰੀਦ ਮਿਲ ਆਏ ਬਰਾਤੀ,
ਖੁਸਰੋ ਰਾਜਦੁਲਾਰੀ, ਨਿਜ਼ਾਮ,
ਤੋਰੀ ਸੂਰਤ ਕੇ ਬਲਿਹਾਰੀ ।

ਕੋਊ ਸਾਸ ਕੋਊ ਨਨਦ ਸੇ ਝਗੜੇ,
ਹਮਕੋ ਆਸ ਤਿਹਾਰੀ, ਨਿਜ਼ਾਮ,
ਤੋਰੀ ਸੂਰਤ ਕੇ ਬਲਿਹਾਰੀ ।

ਜ਼ਿਹਾਲ-ਏ-ਮਿਸਕੀਂ ਮਕੁਨ ਤਗ਼ਾਫ਼ੁਲ,
ਦੁਰਾਯੇ ਨੈਨਾ ਬਨਾਏ ਬਤੀਯਾਂ ।
ਕਿ ਤਾਬ-ਏ-ਹਿਜਰਾਂ ਨਦਾਰਮ ਐ ਜਾਨ,
ਨ ਲੇਹੋ ਕਾਹੇ ਲਗਾਯੇ ਛਤੀਯਾਂ ।

ਸ਼ਬਾਂ-ਏ-ਹਿਜਰਾਂ ਦਰਾਜ਼ ਚੂੰ ਜ਼ੁਲਫ਼
ਵਾ ਰੋਜ਼-ਏ-ਵਸਲਤ ਚੋ ਉਮਰ ਕੋਤਾਹ ।
ਸਖੀ ਪੀਯਾ ਕੋ ਜੋ ਮੈਂ ਨ ਦੇਖੂੰ,
ਤੋ ਕੈਸੇ ਕਾਟੂੰ ਅੰਧੇਰੀ ਰਤੀਯਾਂ ।

ਯਕਾਯਕ ਅਜ਼ ਦਿਲ, ਦੋ ਚਸ਼ਮ-ਏ-ਜਾਦੂ,
ਬ ਸਦ ਫ਼ਰੇਬਮ ਬਾਬੁਰਦ ਤਸਕੀਂ ।
ਕਿਸੇ ਪੜੀ ਹੈ ਜੋ ਜਾ ਸੁਨਾਵੇ,
ਪਿਯਾਰੇ ਪੀ ਕੋ ਹਮਾਰੀ ਬਤੀਯਾਂ ।

ਚੋ ਸ਼ਮਾ ਸੋਜ਼ਾਨ, ਚੋ ਜ਼ਰਰਾ ਹੈਰਾਨ,
ਹਮੇਸ਼ਾ ਗਿਰਯਾਨ, ਬਾ ਇਸ਼ਕ ਆਂ ਮੇਹ ।
ਨ ਨੀਂਦ ਨੈਨਾ, ਨਾ ਅੰਗ ਚੈਨਾ,
ਨਾ ਆਪ ਆਵੇਂ ਨ ਭੇਜੇਂ ਪਤੀਯਾਂ ।

ਬਹੱਕ-ਏ-ਰੋਜ਼ੇ, ਵਿਸਾਲ-ਏ-ਦਿਲਬਰ,
ਕਿ ਦਾਦ ਮਾਰਾ, ਗਰੀਬ ਖੁਸਰੌ,
ਸਪੇਟ ਮਨ ਕੇ, ਵਰਾਯੇ ਰਾਖੂੰ,
ਜੋ ਜਾਯੇ ਪਾਂਵ, ਪੀਯਾ ਕੇ ਖਟੀਯਾਂ ।