ਵੇ ਸਾਰਬਾਨਾ !-‘ਹੁਲੀਆ ਸ਼ਰੀਫ਼’ ਵਿੱਚੋਂ

ਚਲੀਂ ਉਸ ਦੇਸ ਨੂੰ ਵੇ ਸਾਰਬਾਨਾ !
ਜਿਥੇ ਕੀਤਾ ਹਬੀਬ ਅਲਾਹ ਟਿਕਾਨਾ ।
ਚਲਾ ਉਸ਼ਤਰ ਹੋਵਾਂ ਕੁਰਬਾਨ ਤੇਰੀ,
ਤੇਰੇ ਰਾਹਾਂ ਤੋਂ ਘੋਲੀ ਜਾਨ ਮੇਰੀ ।

ਹੋਈ ਮੁਦਤ ਜੋ ਰੋਵਣ ਨੈਣ ਮੇਰੇ,
ਕਲੇਜੇ ਛੇਕ ਪਾਵਣ ਵੈਣ ਮੇਰੇ ।
ਰਸੂਲ ਅਲਾਹ ਦੇ ਕਰ ਕਰ ਯਾਦ ਆਸਾਰ,
ਅਬ ਬੇ ਮਾਰ ਭੜਕੇ ਸ਼ੌਕ ਦੀਦਾਰ ।

ਮਦੀਨੇ ਨੂੰ ਪੁਚਾ ਇਕ ਵਾਰ ਮੈਨੂੰ,
ਹੜਾਤੀ ਮੇਂ ਮਿਲਾ ਇਕ ਵਾਰ ਮੈਨੂੰ ।
ਗ਼ੁਬਾਰ ਜਿਸ ਰਾਹ ਦਾ ਸੁਰਮਾ ਬਣਾਵਾਂ,
ਹੋਵਾਂ ਸਦਕੇ ਅਗਰ ਇਕ ਝਾਤ ਪਾਵਾਂ ।

ਅਗਰ ਪਰ ਹੋਣ ਤਾਂ ਮਾਰਾਂ ਉਡਾਰੀ,
ਵੇਖਾਂ ਰੋਜ਼ਾ ਜੇ ਤਾਲਅ ਕਰਨ ਯਾਰੀ ।

'ਕਿੱਸਾ ਬਲਾਲ' ਵਿੱਚੋਂ

ਕਿਹਾ ਸਮਝਣ ਸਿਆਣੇ ਨਬਜ਼ ਮੇਰੀ,
ਹਜ਼ਾਰਾਂ ਵੇਖ ਤੱਕੇ, ਨਬਜ਼ ਮੇਰੀ ।
ਨਹੀਂ ਦਾਰੂ ਮੇਰਾ ਕਰਸੀ ਤਬਾਸ਼ੀਰ,
ਕਰੋ ਮਹਿਬੂਬ ਨੂੰ ਮਿਲਣੇ ਦੀ ਤਦਬੀਰ ।
ਹਜ਼ਾਰਾਂ ਅਕਲ ਇਸ ਸੌਦਾ ਪੇ ਕੁਰਬਾਨ,
ਇਹੋ ਦੀਵਾਨਗੀ ਹੈ, ਐਨ ਕੁਰਬਾਨ ।

'ਨਸੀਹਤਨਾਮਾ' ਵਿੱਚੋਂ

ਦਿਲਾ ਗ਼ਾਫ਼ਲ ਨਾ ਹੋ ਯਕਦਮ, ਯੇਹ ਦੁਨੀਆ ਛੋੜ ਜਾਨਾ ਹੈ ।
ਬਗੀਚੇ ਛੋੜ ਕੇ ਖ਼ਾਲੀ, ਜ਼ਿਮੀਂ ਅੰਦਰ ਸਮਾਨਾ ਹੈ ।

…………………
'ਗ਼ੁਲਾਮ' ਇਤਨੀ ਨਾ ਕਰ ਗ਼ਫ਼ਲਤ, ਹਯਾਤੀ ਪਰ ਨਾ ਹੋ ਗ਼ੱਰਾ,
ਖ਼ੁਦਾ ਕੋ ਯਾਦ ਕਰ ਹਰਦਮ, ਜੋ ਆਖ਼ਰ ਕਾਮ ਆਨਾ ਹੈ ।