ਦਿਨ ਦੀ ਧੁੱਪ ਸ਼ਰਮਾਵੇ ਤੈਥੋਂ ਚੰਨ ਦੀ ਚਾਨਣੀ ਲੁਕਦੀ ਏ । ਕੱਲੀ ਸੋਚ ਯਾ ਮਹਿਫ਼ਲ ਦੀ ਗੱਲ ਤੇਰੇ ਨਾਂ ਤੇ ਮੁੱਕਦੀ ਏ । 'ਵਾ ਫ਼ਜਰ ਦੀ ਰੂਪ ਤੇਰੇ ਨੂੰ ਫੁੱਲਾਂ ਦੇ ਵਿਚ ਵੰਡਿਆ ਏ, ਤੇਰੇ ਪਰਛਾਵੇਂ ਦੀ ਪਾਹਰੂ ਬਦਲੀ ਥਾਂ-ਥਾਂ ਝੁਕਦੀ ਏ । ਅੰਬਰ ਵੀ ਧਰਤੀ ਦਾ ਉਥੋਂ ਝੁੱਕ-ਝੁੱਕ ਸੀਨਾ ਚੁੰਮਦਾ ਏ, ਨਕਸ਼ ਤੇਰੇ ਪੈਰਾਂ ਦੇ ਲੱਭਦੇ ਜਿੱਥੇ ਅੱਖ ਜਾ ਰੁਕਦੀ ਏ । ਤੇਰੇ ਰੰਗ ਨੂੰ ਵੇਖ-ਵੇਖ ਕੇ ਰੁੱਤਾਂ ਬਦਲਣ ਰੰਗ ਆਪਣੇ, ਤੇਰੀ ਨਿੱਤ ਉਡੀਕ 'ਚ ਬਹਿ-ਬਹਿ ਜਿੰਦ ਅਸਾਡੀ ਸੁੱਕਦੀ ਏ । ਤੇਰੀ ਚਾਹ ਦੇ ਖ਼ੂਨ ਦੀ ਮਹਿੰਦੀ ਸੂਰਜ ਵੀ ਲਾ ਹੱਥਾਂ ਤੇ, ਰੋਜ਼ ਜਵਾਨੀ ਚੜ੍ਹਦਾ ਏ ਤੇ ਰੋਜ਼ ਨਵੀਂ ਜੰਝ ਢੁੱਕਦੀ ਏ । 'ਅਤਹਰ' ਹੀਰ ਦਾ ਚਾਕ ਕਹਾਂ, ਮਹੀਵਾਲ ਯਾ ਪੁੰਨੂ ਸੱਸੀ ਦਾ, ਜਿਸ ਨੂੰ ਵੇਖਣ ਦੇ ਲਈ ਕੋਈ ਸੂਰਤ ਅੱਖ ਨਾ ਚੁੱਕਦੀ ਏ ।

ਕੁੱਝ ਨਾ ਮੰਗਿਆ ਬਹੁਤਾ ਮਿਲਿਆ ਜੋ ਚਾਹੁੰਦਾ ਸੀ ਪਾਇਆ ਨਹੀਂ । ਮੈਂ ਵੀ ਹਾਲੀ ਤੀਕ ਤੇ ਆਪਣੇ ਵਕਤਾਂ ਨੂੰ ਅਜ਼ਮਾਇਆ ਨਹੀਂ । ਮੈਂ ਵੀ ਕਦਮ ਨਹੀਂ ਚੁੱਕਿਆ ਕੋਈ ਮੰਜ਼ਿਲ ਵੱਲੇ ਜਾਣ ਲਈ, ਮੰਜ਼ਿਲ ਵੱਲੋਂ ਵੀ ਮੈਨੂੰ ਤੇ ਕੋਈ ਸੁਨੇਹਾ ਆਇਆ ਨਹੀਂ । ਦਰਦ ਤੇ ਸੁੱਖ ਵੰਡਾਵਣ ਵਾਲੇ ਜਿਸ ਦੇ ਸੱਜਣ ਬੇਲੀ ਹੋਣ, ਉਹਨੂੰ ਦੁੱਖ ਨੇ ਕੀ ਕਹਿਣਾ ਏ ਉਹਦਾ ਦੁੱਖ ਪਰਾਇਆ ਨਹੀਂ । ਕੌਣ ਏ ਜਿਹੜਾ ਲੋੜਾਂ ਕੋਲੋਂ ਨਿੱਤ ਕਤਰਾ ਕੇ ਲੰਘਿਆ ਏ, ਕੌਣ ਏ ਜੀਹਨੇ ਆਪਣਾ ਜੁੱਸਾ ਲੋੜਾਂ ਨਾਲ ਹੰਢਾਇਆ ਨਹੀਂ । ਤੂੰ ਇਤਬਾਰ ਕਰੀਂ ਨਾ ਉੱਕਾ ਇਸ ਧਰਤੀ ਤੇ ਚਾਨਣ ਦਾ, ਥੋੜੀ ਦੇਰ ਵੀ ਇਸ ਚਾਨਣ ਨੇ ਏਥੇ ਸਾਥ ਨਿਭਾਇਆ ਨਹੀਂ । ਡੁੱਬੇਂਗਾ ਯਾ ਤਰ ਜਾਵੇਂਗਾ ਮੌਜਾਂ ਦੇ ਨਾਲ ਖਹਿ ਕੇ ਦੇਖ, ਪਾਰ ਕੀ ਲੱਗਣਾ ਉਸ ਪਾਣੀ ਵਿਚ ਪੈਰ ਜੀਹਨੇ ਵੀ ਪਾਇਆ ਨਹੀਂ । ਆਪਣਾ ਦਿਲ ਮੈਂ ਕਿਸਰਾਂ ਲਾਵਾਂ 'ਅਤਹਰ' ਝੂਠੇ ਜੱਗ ਦੇ ਨਾਲ, ਝੂਠੇ ਜੱਗ ਦੇ ਝੂਠੇ ਰਿਸ਼ਤੇ ਸੁੱਚੀ ਇਹਦੀ ਮਾਇਆ ਨਹੀਂ ।

ਜਿੱਥੇ ਜਿੱਥੇ ਚਾਨਣ ਡਿੱਠਾ ਮਕਰ ਫ਼ਰੇਬ ਦੇ ਜਾਲ ਵੀ ਸਨ । ਨ੍ਹੇਰੇ ਜਿੱਥੇ ਕਾਲਖ਼ ਵੰਡੀ ਪਰਵਾਨੇ ਬੇਹਾਲ ਵੀ ਸਨ । ਮਹਿਲਾਂ ਦੇ ਵਿਚ ਰਹਿੰਦਿਆਂ ਹੋਇਆਂ ਝੁੱਗੀਆਂ ਦੇ ਵਲ ਤੱਕਦੇ ਰਹੇ, ਉੱਚੀਆਂ ਪੱਗਾਂ ਵਾਲਿਆਂ ਦੇ ਗਲ ਲੀਰਾਂ ਦੇ ਜੰਜਾਲ ਵੀ ਸਨ । ਦਰਦ ਦੀ ਦੌਲਤ ਵੰਡਣ ਵਾਲੇ ਮਾਲਕ ਬਣ-ਬਣ ਬਹਿੰਦੇ ਰਹੇ, ਦਰਦਾਂ ਮਾਰੇ ਵਾਸੀ ਏਸੇ ਧਰਤੀ ਦੇ ਕੰਗਾਲ ਵੀ ਸਨ । ਇੱਕ ਕੱਜਲ ਦੀ ਧਾਰੀ ਪਿੱਛੇ ਧਾਰਾਂ ਸਨ ਕੁਝ ਖ਼ੂਨ ਦੀਆਂ, ਅੱਖ ਜੇ ਡਿੱਠਾ ਚੜ੍ਹਦਾ ਸੂਰਜ ਡਿੱਠੇ ਕਈ ਜਵਾਲ ਵੀ ਸਨ । ਆਪਣੇ ਚਿਹਰੇ ਵੇਖਦੇ ਸਨ ਬਸ ਸ਼ੀਸ਼ੇ ਸਾਹਮਣੇ ਬਹਿ ਕੇ ਲੋਕ, ਦੂਜੇ ਦੇ ਮਨ ਨੂੰ ਪੜ੍ਹ ਲੈਂਦੇ ਰੱਖਦੇ ਏਡ ਕਮਾਲ ਵੀ ਸਨ । ਅਣਖ ਦੇ ਮਾਰੇ ਲੋੜ ਪਵੇ ਤੇ ਲਹੂ ਪੀਂਦੇ ਸਨ ਆਪਣਾ ਵੀ, ਮਜਬੂਰੀ ਜੇ ਆਣ ਪਵੇ ਤੇ ਬਣਦੇ ਉਹਦੇ ਬਾਲ ਵੀ ਸਨ । 'ਅਤਹਰ' ਕਾਲੇ ਚਿੱਟੇ ਬੱਦਲਾਂ ਕੱਜਨਾ ਕੀ ਹਨੇਰੇ ਦਾ, ਚਿਹਰੇ ਤੇ ਲੱਖ ਰੂਪ ਸਜਾਇਆ ਲੁਕੇ ਕਦੇ ਐਮਾਲ ਵੀ ਸਨ ।

ਸੋਚ ਰਿਹਾ ਵਾਂ ਅੱਜ ਦੇ ਦੌਰ 'ਚ ਕੀਹਨੂੰ ਯਾਰ ਬਣਾਵਾਂ । ਅੰਨ੍ਹੀਆਂ ਕਾਲੀਆਂ ਰਾਤਾਂ ਵਿਚ ਤੇ ਲੱਭਦਾ ਨਹੀਂ ਪਰਛਾਵਾਂ । ਪਛਤਾਵੇਂ ਨੂੰ ਡਿੱਠਾ ਲੋਕੀ ਵੈਰੀ ਪਏ ਸਮਝਦੇ, ਆਪਣੇ ਸਿਰ ਪਵੇ ਨਾ ਜਿਹੜੀ ਕਿੱਥੋਂ ਸੁਆਹ ਉਡਾਵਾਂ । ਵੇਲੇ ਦਾ ਸੁਕਰਾਤ ਏ ਕਿੱਥੇ ਸੋਚਾਂ ਡਰਦਾ-ਡਰਦਾ, ਫੇਰ ਨਾ ਪੀ ਲਏ ਜ਼ਹਿਰ ਪਿਆਲਾ ਉਹਨੂੰ ਏਹ ਸਮਝਾਵਾਂ । ਪਹਿਲਾਂ ਪੰਛੀ ਨਿੱਤ ਹਵਾ ਦੇ ਰੁੱਖ ਨੂੰ ਉੱਡਦੇ ਰਹਿੰਦੇ, ਬੰਦਿਆਂ ਦਾ ਵੀ ਰੁਖ ਹੁਣ ਉਧਰ ਜਿੱਧਰ ਦੀਆਂ ਹਵਾਵਾਂ । ਉਂਜ ਤੇ ਹਰ ਬੂਹੇ ਤੇ ਲਟਕਣ ਅਦਲ ਦੀਆਂ ਜ਼ੰਜੀਰਾਂ, ਸਾਰੇ ਮੁਜਰਮ ਸਾਰੇ ਮੁਨਸਿਫ਼ ਦੇਵੇ ਕੌਣ ਸਜ਼ਾਵਾਂ । ਮੈਂ ਜਗ ਸਾਰਾ ਛਾਣ ਲਿਆ ਏ 'ਅਤਹਰ' ਯਾਰ ਕੀ ਪੁੱਛੇਂ, ਲੱਭਿਆ ਨਹੀਂ ਵਜੂਦ ਅਜਿਹਾ ਜੀਹਨੂੰ ਦਾਰ ਚੜ੍ਹਾਵਾਂ ।

ਨਹੀਂ ਏਥੇ ਕਦੇ ਬਣਿਆ ਕੋਈ ਮੁਖ਼ਤਾਰ ਲੋਕਾਂ ਦਾ । ਮੇਰਾ ਸੰਸਾਰ ਏ ਯਾਰੋ ਫ਼ਕਤ ਖ਼ੁੱਦਾਰ ਲੋਕਾਂ ਦਾ । ਜਦੋਂ ਯੂਸਫ਼ ਦੀ ਨੀਲਾਮੀ ਦੁਬਾਰਾ ਹੋ ਨਹੀਂ ਸਕਦੀ, ਇਹ ਦੱਸੋ ਫੇਰ ਕਾਹਨੂੰ ਸਜ ਗਿਆ ਬਾਜ਼ਾਰ ਲੋਕਾਂ ਦਾ । ਤਮੰਨਾਵਾਂ ਦੇ ਵਿਹੜੇ ਵਿਚ ਫ਼ਕਤ ਕੰਡੇ ਹੀ ਉੱਗਦੇ ਨੇ, ਮੁਬਾਰਕਬਾਦ ਦੇ ਲਾਇਕ ਸਿਲਾ ਗ਼ਮਖ਼ਾਰ ਲੋਕਾਂ ਦਾ । ਗ਼ਰੀਬਾਂ ਤੇ ਸਿਤਮ ਹੋਵੇ, ਤਮਾਸ਼ਾ ਜਾਪਦਾ ਸਭ ਨੂੰ, ਖ਼ੁਦਾ ਹਾਫ਼ਿਜ਼ ਤੁਹਾਡੇ ਸ਼ਹਿਰ ਵਿਚ ਕਿਰਦਾਰ ਲੋਕਾਂ ਦਾ । ਫ਼ਰਿਸ਼ਤੇ ਆਉਣਗੇ ਤਦ ਏਸ ਬਸਤੀ ਨੂੰ ਵਸਾਵਣ ਲਈ, ਲਹੂ ਬਸ ਸੁਰਖ਼ ਏਥੇ ਰਹਿ ਗਿਆ ਦੋ-ਚਾਰ ਲੋਕਾਂ ਦਾ । ਪਰ੍ਹਾਂ ਇਨ੍ਹਾਂ ਤੋਂ ਹੋ ਜਾਵੇ, ਮਿਰੇ ਵਾਂਗੂੰ ਤਾਂ ਚੰਗਾ ਏ, ਨਾ ਲੈ ਡੁੱਬੇ ਕਿਤੇ ਤੈਨੂੰ ਵੀ 'ਅਤਹਰ' ਪਿਆਰ ਲੋਕਾਂ ਦਾ ।

ਜਿਸ ਦੀ ਖ਼ਾਤਰ ਦਮ ਦੀ ਚੋਲੀ ਛਿੱਜੀ ਏ । ਉਹੋ ਪੁੱਛਦਾ ਅੱਖ ਕੀਹਦੇ ਲਈ ਭਿੱਜੀ ਏ । ਹੁਣ ਤੇ ਕੁਝ ਵੀ ਸਮਝ ਨਹੀਂ ਇਹ ਦੁੱਖਾਂ ਨੂੰ, ਜਿੰਦੜੀ ਏਸਰਾਂ ਸਹਿ-ਸਹਿ ਕੇ ਦੁੱਖ ਗਿੱਝੀ ਏ । ਮੰਨਾ ਯਾ ਨਾ ਮੰਨਾ ਮੇਰੀ ਮਰਜ਼ੀ ਏ, ਸੋਚ ਰਿਹਾ ਵਾਂ ਫੇਰ ਅਨਾ ਕਿਉਂ ਖਿੱਜੀ ਏ । ਕੋਈ ਭਾਵੇਂ ਕਿਹੋ ਜਿਹਾ ਏ ਪਰ ਇਹ ਲੋੜ, ਹਰ ਇਕ ਦੌਰ ਦੇ ਇਨਸਾਨਾਂ ਨਾਲ ਸਿੱਜੀ ਏ । ਮਨ ਬਸਤੀ ਵਿਚ ਜ਼ਿੰਦਾ ਰਹਿੰਦੀ ਉਹ ਹਸਤੀ, ਚੜ੍ਹ-ਚੜ੍ਹ ਇਸ਼ਕ ਦੇ ਚੁੱਲ੍ਹੇ ਜਿਹੜੀ ਰਿੱਝੀ ਏ । ਜਦ ਮੈਂ ਪੁੱਛਿਆ ਐਨਾਂ ਬਹੁਤਾ ਚਾਨਣ ਕਿਉਂ, ਦਿਲ ਨੇ ਫ਼ੌਰਨ ਆਖਿਆ ਇਹ ਗੱਲ ਨਿੱਜੀ ਏ । 'ਅਤਹਰ' ਤਰਸ ਗਏ ਨੇ ਕੰਨ ਛਣਕਾਰਾਂ ਨੂੰ, ਨਾ ਲੱਭਣ ਮੁਟਿਆਰਾਂ ਨਾ ਰੁੱਤ ਭਿੱਜੀ ਏ ।

ਕੱਜਲ ਭਰਿਆ ਦਿਨ ਏ ਰਾਤ ਦਾ ਕੀ ਦੱਸਾਂ । ਪਿਆਰ ਦੀ ਅੱਲ੍ਹੜ ਏਸ ਸੌਗ਼ਾਤ ਦਾ ਕੀ ਦੱਸਾਂ । ਅਰਮਾਨਾਂ ਦੇ ਫੁੱਲ ਬੂਟੇ ਸਨ ਵਿਹੜੇ ਵਿਚ, ਬੰਜਰ ਧਰਤੀ ਤੇ ਬਰਸਾਤ ਦਾ ਕੀ ਦੱਸਾਂ । ਤੇਰੀ ਮਹਿਫ਼ਲ ਵਿਚ ਤੇਰੀ ਲਜ ਰੱਖਣ ਲਈ, ਚੁੱਪ-ਚੁਪਾਤ ਸੁਣੀ ਹਰ ਬਾਤ ਦਾ ਕੀ ਦੱਸਾਂ । ਭਰ ਦਿੰਦੀ ਜੋ ਖ਼ਾਲੀ ਕਾਸੇ ਨੈਣਾਂ ਦੇ, ਲੱਭਿਆਂ ਵੀ ਨਾ ਲੱਭੀ ਝਾਤ ਦਾ ਕੀ ਦੱਸਾਂ । ਤਨ ਮੇਰਾ ਜਿਸ ਰਹਿਣ ਨਾ ਦਿੱਤਾ ਮੇਰਾ ਵੀ, ਪੁੱਛਣ ਲੋਕੀ ਤੇ ਉਸ ਜ਼ਾਤ ਦਾ ਕੀ ਦੱਸਾਂ । ਸਾਰੇ ਤਾਰੇ ਲੁੱਕ ਗਏ ਰਾਤ ਦੀ ਬੁੱਕਲ ਵਿਚ, ਚੰਨ ਦੇ ਬਾਝੋਂ ਕਾਲੀ ਰਾਤ ਦਾ ਕੀ ਦੱਸਾਂ । ਫੱਟ ਮਿਲੇ ਤੇ 'ਅਤਹਰ' ਪੀੜਾਂ ਜਾਗ ਪਈਆਂ, ਦਰਦ ਮੰਦਾਂ ਜੋ ਦਿੱਤੀ ਮਾਤ ਦਾ ਕੀ ਦੱਸਾਂ ।

ਮੌਸਮ ਮੇਰੇ ਵਿਹੜੇ ਦਾ ਬੇਹਾਲ ਪਿਆ ਤੇ ਕੀ ਹੋਇਆ । ਗਲ ਦੇ ਵਿਚ ਜੇ ਫ਼ਿਕਰਾਂ ਦਾ ਜੰਜਾਲ ਪਿਆ ਤੇ ਕੀ ਹੋਇਆ । ਸੂਲਾਂ ਦੀ ਸੂਲੀ ਤੇ ਜੀਣਾ ਵਾਂਗ ਤ੍ਰੇਲ ਦੇ ਜਾਣਨੇ ਆਂ, ਗੁਲਸ਼ਨ ਦੇ ਵਿਚ ਫੁੱਲਾਂ ਦੇ ਜੇ ਕਾਲ ਪਿਆ ਤੇ ਕੀ ਹੋਇਆ । ਗੋਡੇ ਗੋਡੇ ਪਾਣੀ ਵਿਚ ਜੋ ਪੈਰ ਧਰਣ ਤੋਂ ਡਰਦਾ ਏ, ਉਹਦੇ ਲਈ ਸਮੁੰਦਰ ਵਿਚ ਜੇ ਲਾਲ ਪਿਆ ਤੇ ਕੀ ਹੋਇਆ । ਮੈਂ ਤੇ ਐਨਾਂ ਜਾਣਨਾ ਯਾਰੋ ਜੀਣਾ ਵੱਡੀ ਨਿਅਮਤ ਏ, ਕਦਮ ਕਦਮ ਤੇ ਮੌਤ ਦਾ ਹੈ ਜੇ ਜਾਲ ਪਿਆ ਤੇ ਕੀ ਹੋਇਆ । ਮੇਰਾ ਮਿੱਟੀ ਦਾ ਕਾਸਾ ਈ ਮਾਨ ਏ ਮੇਰੀ ਮਿੱਟੀ ਦਾ, ਤੇਰੇ ਅੱਗੇ ਸੋਨੇ ਦਾ ਜੇ ਥਾਲ ਪਿਆ ਤੇ ਕੀ ਹੋਇਆ । ਮੇਰੀ ਅੱਖ ਨੂੰ ਸੂਰਤ ਤੇਰੀ ਨਾ ਭੁੱਲੀ ਨਾ ਭੁੱਲੇਗੀ, ਤੇਰੀ ਅੱਖ ਵਿਚ ਜੇਕਰ ਭੈੜਾ ਵਾਲ ਪਿਆ ਤੇ ਕੀ ਹੋਇਆ । ਲਗਦੈ ਪਿਛਲੀ ਸਾਰੀ ਉਮਰ ਈ ਹੁਣ ਤੇ ਕੱਲਿਆਂ ਬੀਤੇਗੀ, 'ਅਤਹਰ' ਉਸ ਦੇ ਵਾਅਦੇ ਦਾ ਜੇ ਸਾਲ ਪਿਆ ਤੇ ਕੀ ਹੋਇਆ ।

ਬਚਪਨ ਦੇ ਵਿਚ ਖੇਡਣ ਸਿੱਖਿਆ ਪਲ ਪਲ ਮੈਂ ਤਕਦੀਰਾਂ ਨਾਲ । ਹੁਣ ਕਿਉਂ ਕੈਦ ਕਰਾਂ ਸੋਚਾਂ ਨੂੰ ਜ਼ੁਲਫ਼ ਦੀਆਂ ਜ਼ੰਜੀਰਾਂ ਨਾਲ । ਸਾਰੀ ਉਮਰ ਅਸੀਂ ਤੇ ਯਾਰੋ ਲਹੂ ਲੁਹਾਣ ਈ ਹੁੰਦੇ ਰਹੇ, ਆਪਣਾ ਆਪ ਬਚਾਂਦੇ ਕਿਸਰਾਂ ਸਾਂਝ ਸੀ ਆਪਣੀ ਤੀਰਾਂ ਨਾਲ । ਰੀਤਾਂ ਦੇ ਇਸ ਨ੍ਹੇਰ ਨਗਰ ਵਿਚ ਵੰਡੀ ਏ ਰੁਸ਼ਨਾਈ ਵੀ, ਤਿੱਖੀਆਂ ਸੂਲਾਂ ਦਾ ਮੂੰਹ ਧੋ ਕੇ ਲਹੂ ਰੰਗੀਆਂ ਤਹਿਰੀਰਾਂ ਨਾਲ । ਕੀ ਵੇਲਾ ਸੀ ਸੱਤ ਸਮੁੰਦਰ ਕੁਝ ਨਈਂ ਸੀ ਪੰਧ ਨਜ਼ਰਾਂ ਲਈ, ਹੁਣ ਉਹ ਕੋਲ ਏ ਫਿਰ ਵੀ ਖੇਡਾਂ ਉਹਦੀਆਂ ਈ ਤਸਵੀਰਾਂ ਨਾਲ । ਫੁੱਲ ਕੀ ਕੋਈ ਪੱਥਰ ਮਾਰਣ ਵਾਲਾ ਵੀ ਨਾ ਦਿਸਿਆ ਏ, ਸਾਰਾ ਜੱਗ ਈ ਛਾਣ ਲਿਆ ਮੈਂ ਗਲ ਵਿਚ ਪਾਈਆਂ ਲੀਰਾਂ ਨਾਲ । 'ਅਤਹਰ' ਅੱਖੀਆਂ ਸ਼ਾਮ ਢਲੇ ਜਿਸ ਪਰਛਾਵੇਂ ਤੇ ਭੁੱਲੀਆਂ ਨੇ, ਵੇਖਿਆ ਤੇ ਉਹ ਆਪਣਾ ਹੱਥ ਸੀ ਲੜਦਾ ਪਿਆ ਲਕੀਰਾਂ ਨਾਲ ।

ਆਪਸ ਦੇ ਵਿਚ ਵੰਡੀ ਪੈ ਗਈ ਦੁਨੀਆਂ ਦੇ ਵਸਨੀਕਾਂ ਦੀ । ਸਭਨਾਂ ਦੀ ਪਹਿਚਾਣ ਬਣੀ ਏ ਆਪਣੀਆਂ ਆਪਣੀਆਂ ਲੀਕਾਂ ਦੀ । ਜੰਗਲ ਬੇਲੇ ਸਾਰੇ ਵਸ ਗਏ ਮਨ ਦਾ ਵਿਹੜਾ ਵਸਿਆ ਨਾ, ਲਗਦੈ ਆਉਣ ਦਾ ਰਸਤਾ ਭੁੱਲ ਗਈ ਸੱਜਰੀ ਰੁੱਤ ਤਰੀਕਾਂ ਦੀ । 'ਵਾ ਜੇ ਰਾਹ ਦੇ ਰੁੱਖ ਹਿਲਾਵੇ ਪੈਣ ਭੁਲੇਖੇ ਸੱਜਣ ਦੇ, ਆਪਣੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਵਿਚ ਸਜਾਈ ਜਦ ਦੀ ਧੂੜ ਉਡੀਕਾਂ ਦੀ । ਮਰਨਾ ਜੀਣਾ ਸਾਂਝਾ ਕਰ ਕੇ ਫਿਰ ਉਹ ਸਾਂਝ ਤਰੋੜ ਗਿਆ, ਜੀਂਦੀ ਜਾਨੇ ਸੁੱਟ ਕੇ ਟੁਰਿਆ ਜਿਸਰਾਂ ਲਾਸ਼ ਸ਼ਰੀਕਾਂ ਦੀ । ਆਪਣੀ ਆਪਣੀ ਬੋਲੀ ਬੋਲ ਕੇ ਸੱਭੇ ਪੱਖੂ ਉਡਦੇ ਗਏ, ਸਮਝੀ ਰਮਜ਼ ਕਿਸੇ ਨਾ ਏਥੇ ਵਾ ਦੀਆਂ ਗੁੰਗੀਆਂ ਚੀਕਾਂ ਦੀ । ਇਸ ਦੁਨੀਆ ਚੋਂ ਸਭ ਨੇ ਖੱਟਿਆ ਪਾਟੀ ਚੋਲੀ ਖ਼ਾਲੀ ਹੱਥ, ਹੌਲੀ ਹੌਲੀ ਨਿਗਲੇ ਸਭ ਨੂੰ ਏਹੋ ਆਦਤ ਡੀਕਾਂ ਦੀ । 'ਅਤਹਰ' ਕਿਸਰਾਂ ਕੱਦ ਲੁਕਾਵਾਂ ਮੈਂ ਦੁਨੀਆ ਦੀਆਂ ਨਜ਼ਰਾਂ ਤੋਂ, ਜਦ ਇਹ ਪਾਪਣ ਤੱਕ ਲੈਂਦੀ ਹੈ ਨ੍ਹੇਰੇ ਵਿਚ ਛਾਂ ਲੀਕਾਂ ਦੀ ।