1

ਰਖ ਸੌਮ ਸਲਾਤਾਂ ਪੜ੍ਹਦੇ ਹੋ,
ਤੁਸੀਂ ਨਾਲ ਲੋਕਾਂ ਦੇ ਲੜਦੇ ਹੋ,
ਪਾ ਤੇਲ ਕੜਾਹੀ ਸੜਦੇ ਹੋ,
ਕੁਝ ਵਿਚਲੀ ਗੱਲ ਨਿਤਾਰੋ ਜੀ ।

2

ਤੁਸੀਂ ਆਪਣੀ ਆਪ ਨਿਬੇੜੋ ਜੀ,
ਅਣਹੁੰਦੀਆਂ ਕਲਾਂ ਨਾ ਛੇੜੋ ਜੀ,
ਤੁਸੀਂ ਵਿਚੋਂ ਗ਼ੈਰ ਨਿਖੇੜੋ ਜੀ,
ਐਵੇਂ ਲਾ ਹਿਕ ਤਾਣ ਨਾ ਹਾਰੋ ਜੀ ।

3

ਕਰੋ ਸਾਫ਼ੀ ਆਪਣੇ ਅੰਦਰ ਦੀ,
ਤਾਂ ਆਏ ਹਾਥ ਸਮੁੰਦਰ ਦੀ,
ਕਰੋ ਸੁਹਬਤ ਕਿਸੇ ਕਲੰਦਰ ਦੀ,
ਕੋਈ ਪ੍ਰੇਮੀ ਬਾਤ ਵਿਚਾਰੋ ਜੀ ।

4

ਤੁਸੀਂ ਇਸ਼ਕੋਂ ਮਹਿਰਮ ਮੂਲ ਨਹੀਂ,
ਬਿਨ ਇਸ਼ਕੋਂ ਕੁਝ ਹਸੂਲ ਨਹੀਂ,
ਵਿਚ ਇਲਮ ਗ਼ਰੂਰ ਕਬੂਲ ਨਹੀਂ,
ਤੁਸੀਂ ਹਸਤੀ ਖ਼ੁਦੀ ਵਿਸਾਰੋ ਜੀ ।

5

ਕਿਉਂ ਝਗੜੇ ਝੇੜੇ ਕਰਦੇ ਹੋ ?
ਕਿਉਂ ਮੁਫ਼ਤ ਅਜਾਈਂ ਮਰਦੇ ਹੋ ?
ਬਿਨ ਹਾਕਮ ਹਾਲਾ ਭਰਦੇ ਹੋ ?
ਹਲ ਜੋਤੋ ਖੇਤ ਸਵਾਰੋ ਜੀ ।

6

ਕਰ ਮਸਲੇ ਮਗਜ਼ ਖਪਾਇਆ ਹੈ,
ਬਿਨ ਇਸ਼ਕੋਂ ਅੰਤ ਨਾ ਆਇਆ ਹੈ,
ਜਿਨ ਪਾਇਆ ਭੇਤ ਛਪਾਇਆ ਹੈ,
ਸਿਰ ਗੁਰ ਦੀ ਸ਼ਰਨੀ ਵਾਰੋ ਜੀ ।

7

ਦਿਲ ਸਾਫ਼ ਤੇ ਮਿਠੜਾ ਬੋਲੋ ਜੀ,
ਸਪ ਵਾਂਗੂੰ ਜ਼ਹਿਰ ਨਾ ਘੋਲੋ ਜੀ,
ਮਤ ਐਬ ਕਿਸੇ ਦੇ ਫੋਲੋ ਜੀ,
ਤੁਸੀਂ ਲਪ ਗੜਪ ਨਾ ਮਾਰੋ ਜੀ ।

8

ਕਿਉਂ ਇਤਨੀ ਅੱਗ ਭੜਕਾਈ ਹੈ ?
ਕਿਉਂ ਪ੍ਰੇਮੀ ਰਮਜ਼ ਭੁਲਾਈ ਹੈ ?
ਕਿਉਂ ਮਥੇ ਤਿਉੜੀ ਪਾਈ ਹੈ ?
ਤੁਸੀਂ ਖੁਲਕ ਰਸੂਲ ਵਿਚਾਰੋ ਜੀ ।

9

ਕਰ ਮੀਰਾਂ ਸ਼ਾਹ ਜੋ ਦਸਦਾ ਹੈ,
ਕੁਝ ਕਰਿਆਂ ਝੁੱਗਾ ਵਸਦਾ ਹੈ,
ਦਿਲ ਸਿੱਧੇ ਰਾਹੋਂ ਨਸਦਾ ਹੈ,
ਇਸ ਭੁਲ ਨੂੰ ਦਿਲੋਂ ਉਤਾਰੋ ਜੀ ।

ਇਸ਼ਕ ਜਿਹਾ ਨਾ ਹਾਦੀ ਕੋਈ,
ਇਸ਼ਕ ਹੋਵੇ ਤਾਂ ਮਿਲਦੀ ਢੋਈ,
ਭੇਤ ਮਾਹੀ ਦੇ ਪਾਏ, ਇਸ਼ਕੋਂ ਹਟਕ ਨਹੀਂ ।

ਇਸ਼ਕ ਅਸਾਂ ਨੂੰ ਚਾਕ ਮਿਲਾਇਆ,
ਸਾਕੀ ਹੋ ਕੇ ਜਾਮ ਪਿਲਾਇਆ,
ਮਸਤ ਅਲਸਤ ਬਣਾਏ, ਇਸ਼ਕੋਂ ਹਟਕ ਨਹੀਂ ।

ਲੋਕ ਅਸਾਂ ਨੂੰ ਆਖਣ ਜਟੀਆਂ,
ਜਟੀਆਂ ਹਾਂ ਪਰ ਇਸ਼ਕ ਨੇ ਪਟੀਆਂ,
ਨੈਣ ਮਾਹੀ ਸੰਗ ਲਾਏ, ਇਸ਼ਕੋਂ ਹਟਕ ਨਹੀਂ ।

ਚਾਕ ਪਾਇਆ ਅਜ ਮੇਰੀ ਝੋਲੀ,
ਹੀਰ ਹੈ ਗੋਲੀਆਂ ਦੀ ਪੜਗੋਲੀ,
ਖੇੜੇ ਘੋਲ ਘੁਮਾਏ, ਇਸ਼ਕੋਂ ਹਟਕ ਨਹੀਂ ।

ਇਸ਼ਕ ਦੀ ਸਾਰ ਨਾ ਕੋਈ ਜਾਣੇ,
ਮੂਰਖ ਕਰਦੇ ਮਨ ਦੇ ਭਾਣੇ,
ਧਰਮ ਈਮਾਨ ਗਵਾਏ, ਇਸ਼ਕੋਂ ਹਟਕ ਨਹੀਂ ।

ਮੀਰਾਂ ਸ਼ਾਹ ਗੁਰ ਚਿਸ਼ਤੀ ਪਾਇਆ,
ਨਾਲ ਕਰਮ ਦੇ ਦਾਮਨ ਲਾਇਆ,
ਚਰਨੀ ਸੀਸ ਨਿਵਾਏ, ਇਸ਼ਕੋਂ ਹਟਕ ਨਹੀਂ ।

ਸੋਹਣਾ ਬੰਗਲਾ ਮਨ ਚਿਤ ਭਾਵੇ,
ਦੂਤੀ ਦੁਸ਼ਮਨ ਪਾਸ ਨਾ ਆਵੇ,
ਗਿਰਦੇ ਲਵਾ ਦਈਂ ਜੰਗਲਾ ।

ਰਲ ਮਿਲ ਸਈਆਂ ਤ੍ਰਿੰਞਣ ਲਾਵਾਂ,
ਹਸ ਰਸ ਗੀਤ ਵਸਲ ਦੇ ਗਾਵਾਂ,
ਚਰਖ਼ਾ ਮੰਗਾ ਦੇਈਂ ਰੰਗਲਾ ।

ਇਸ਼ਕ ਦੀ ਹਟੜੀ ਪ੍ਰੇਮ ਦੀਆਂ ਗੁਡੀਆਂ,
ਵਿਚ ਮੰਝੇਰੂ ਪਾਵੇ ਲੁਡੀਆਂ,
ਸਿੱਧਾ ਹੋਵੇ ਵਿਚ ਤਕਲਾ ।

ਐਸਾ ਹਾਰ ਸ਼ਿੰਗਾਰ ਬਣਾਵਾਂ,
ਕਿਵੇਂ ਨੌ ਸ਼ਹੁ ਦੇ ਚਿਤ ਭਾਵਾਂ,
ਆਣ ਲਵੇਂ ਅੰਗ ਸੰਗ ਲਾ ।

ਵਿਚ ਬੰਗਲੇ ਦੇ ਨਜ਼ਰਾਂ ਮਾਰਾਂ,
ਵੇਖ ਪੀਆ ਨੂੰ ਹੋਣ ਬਹਾਰਾਂ,
ਪਾ ਅਖੀਆਂ ਵਿਚ ਕਜਲਾ ।

ਤਾਹੀਓਂ ਬੰਗਲਾ ਖ਼ੂਬ ਸੁਹਾਵੇ,
ਮੀਰਾਂ ਸ਼ਾਹ ਖ਼ੂਬ ਗਲ ਲਾਵੇ,
ਭਰਮ ਰਹੇ ਨਾ ਅਗਲਾ ।

ਮਾਹੀ ਕਾਰਣ ਹੀਰ ਸਿਆਲ,
ਰੂਪ ਵਟਾ ਕੇ ਆਇਆ ਹੈ ।
ਸ਼ਕਲ ਨੂਰਾਨੀ ਹੁਸਨ ਕਮਾਲ,
ਅਜ ਲਟਕੇਂਦਾ ਆਇਆ ਹੈ ।

ਸਾਹਿਬ ਤਖ਼ਤ ਹਜ਼ਾਰੇ ਦਾ,
ਮਾਲਕ ਆਲਮ ਸਾਰੇ ਦਾ,
ਹੋਇਆ ਸ਼ੌਕ ਨਜ਼ਾਰੇ ਦਾ,
ਲਏ ਮੁਖ ਨਾਦ ਵਜਾਇਆ ਹੈ ।

ਦੇਖੋ ਸਈਓ ਕਰ ਗੌਰ ਜ਼ਰਾ,
ਜਾਤ ਅਵੱਲਾ ਹੈ ਜ਼ਾਤੇ ਖ਼ੁਦਾ,
ਆਇਆ ਤਾਂ ਮੈਂ ਪਾ ਲਿਆ,
ਰੱਬ ਮਤਲੂਬ ਮਿਲਾਇਆ ਹੈ ।

ਅਲਫ਼ ਲਾਮ ਦੀ ਗਲ ਅਲਫ਼ੀ,
ਪਾ ਮਾਲਾ ਰੂਹੀ ਕਲਬੀ,
ਅੰਗ ਬਿਭੂਤ ਖ਼ਫ਼ੀ ਵਾ ਜਲੀ,
ਭੌਰ ਬਹੁ ਰੰਗੀ ਬਨ ਆਇਆ ਹੈ ।

ਸਿਰ ਪਰ ਤਾਜ਼ ਸ਼ਰੀਅਤ ਦਾ,
ਮਥੇ ਤਿਲਕ ਤਰੀਕਤ ਦਾ,
ਪਹਿਨ ਲਿਬਾਸ ਹਕੀਕਤ ਵਾਲਾ,
ਹੋਤੀ ਬਣ ਆਇਆ ਹੈ ।

ਮੁੱਖ ਪਰ ਘੁੰਗਟ ਨੂਰਾਨੀ,
ਅੰਦਰ ਸੂਰਤ ਰਹਿਮਾਨੀ,
ਬਨ ਤਨ ਰੂਪ ਫ਼ਕੀਰਾਨੀ,
ਆਪੇ ਲੁਕ ਛਿਪ ਆਇਆ ਹੈ ।

ਵਾਹ ਵਾਹ ਚਿਸ਼ਤੀ ਪੀਰ ਕਮਾਲ,
ਮਿਲਿਆ ਚਾਕ ਹੋਈ ਖੁਸ਼ਹਾਲ,
ਮੇਰਾ ਅੰਗ ਸੰਗ ਇਸਦੇ ਨਾਲ,
ਜਿਸ ਨੇ ਮੈਨੂੰ ਗਲ ਲਾਇਆ ਹੈ ।

ਮੀਰਾਂ ਸ਼ਾਹ ਇਹ ਰਮਜ਼ ਪਛਾਣ,
ਕੁਲ ਵਿੱਚ ਨੂਰ ਮੁਹੰਮਦ ਜਾਣ,
ਰੋਜ਼ ਹਸ਼ਰ ਦੀ ਅਮਨ ਅਮਾਨ,
ਉੱਮਤ ਨੂੰ ਬਖ਼ਸ਼ਾਇਆ ਹੈ ।

ਸਈਓ ਆਇਆ ਮੇਰਾ ਚਾਕ ਨੀਂ,
ਮੈਂ ਘੋਲੀ ਜਿੰਦ ਜਾਨ ।
ਓਹਦੇ ਦੇਖਣ ਨੂੰ ਨਿੱਤ ਮਰਦੇ ਸਾਂ,
ਅੱਜ ਕੀਤਾ ਕਰਮ ਰਹਿਮਾਨ ।

ਜਦ ਤਖ਼ਤ ਹਜ਼ਾਰੇ ਵਸਦਾ ਸੀ,
ਕੋਈ ਮੂਲ ਪਤਾ ਨਾ ਲਗਦਾ ਸੀ,
ਹੁਣ ਦਿਸਦਾ ਨਾਮ ਨਿਸ਼ਾਨ ।

ਤੁਸੀਂ ਦੇਖੋ ਨਾਜ਼ ਅਦਾਈਂ,
ਮੈਂ ਮੋਹੀ ਰਮਜ਼ਾਂ ਨਾਲ,
ਹੁਣ ਬੈਠਾ ਲਾ ਮਕਾਨ ।

ਸਿਰ ਧਰਿਆ ਤਾਜ ਲੌਲਾਕੈ ਦਾ,
ਬਣ ਆਦਮ ਵਾਲੀ ਜਾਤ,
ਮੈਂ ਜਾਤਾ ਦੀਨ ਅਮਾਨ ।

ਮੈਂ ਵਿੱਚ ਬੇਲੇ ਨਿਤ ਟੋਲਾਂ,
ਆ ਮਾਹੀ ਮਾਹੀ ਬੋਲਾਂ,
ਜਦ ਸੀ ਮੂਰਖ ਨਾਦਾਨ ।

ਇਹ ਚਲਸਾਂ ਨਾਲ ਚਲੇਂਦਾ ਹੈ,
ਜਾਂ ਬੋਲਾਂ ਨਾਲ ਬੋਲੇਂਦਾ ਹੈ,
ਤੁਸੀਂ ਸਮਝੋ ਨਾ ਇਰਫ਼ਾਨ ।

ਸੇਵਾ ਸਤਵਨ ਅਸੀਂ ਨਿਆਰੇ,
ਉਹ ਆਪੇ ਆਪ ਹੈ ਸਾਰੇ,
ਹਰ ਰੰਗ ਹਰਦਮ ਹਰ ਸ਼ਾਨ ।

ਹੁਣ ਮੀਰਾਂ ਸ਼ਾਹ ਬਲਿਹਾਰੀ,
ਗੁਰ ਚਿਸ਼ਤੀ ਨੇ ਮੈਂ ਤਾਰੀ,
ਅੱਜ ਹੋਇਆ ਵਸਲ ਦਾ ਦਾਨ ।

ਸਈਓ ਆਇਆ ਜੋਗੀ ਨੀਂ ਹਜ਼ਾਰੇ ਵਾਲਾ ।
ਉਹਦੇ ਗਲ ਮਰਗਾਨੇ, ਕੰਨੀ ਸੋਹੇ ਵਾਲਾ ।
ਉਹਦੇ ਇਸ਼ਕ ਅਨੋਖੇ, ਜਗ ਵਹਿਮਾਂ ਪਾਇਆ ।

ਮੇਰੇ ਨਾਲ ਸਿਆਲੀਂ, ਸਈਓ ਅੱਖੀਆਂ ਲਾਈਆਂ,
ਸਿਰ ਕਰਾਂ ਮੈਂ ਸਦਕੇ ਜਿੰਦ ਘੋਲ ਘੁਮਾਈਆਂ,
ਸਿਰ ਤਾਜ਼ ਲੌਲਾਕੀ, ਮੁਖ ਨੂਰ ਉਜਾਲਾ ।

ਸਈਓ ਚਾਕ ਪਿਆਰੇ, ਐਡਾ ਕਿਉਂ ਚਿਰ ਲਾਇਆ,
ਹੋਈਆਂ ਮੈਂ ਬਲਿਹਾਰੀ, ਜਿਨ੍ਹੀਂ ਰਾਹੀਂ ਆਇਆ,
ਅਜ ਹੋਇਆ ਮੈਨੂੰ, ਔਖਾ ਰਾਹ ਸੁਖਾਲਾ ।

ਮੇਰਾ ਹਾਕਮ ਜਿਸਨੂੰ ਪਰਸੇ ਆਲਮ ਸਾਰਾ,
ਸਈਓ ਖ਼ਾਸ ਮਦੀਨਾ ਜਿਹਦਾ ਤਖ਼ਤ ਹਜ਼ਾਰਾ,
ਮੈਂ ਤਾਂ ਪੀਤ ਉਸਦੀ ਦੀ ਨਿਤ ਭਰਦੀ ਮਾਲਾ ।

ਮੀਰਾਂ ਸ਼ਾਹ ਚਲ ਦੇਖਾਂ ਹੋਇਆ ਕਰਮ ਰਹਿਮਾਨੀ,
ਜਿਹਦਾ ਦੋ ਜਗ ਅੰਦਰ, ਕੋਈ ਹੋਰ ਨਾ ਸਾਨੀ,
ਉਹਦੀ ਕਾਲੀ ਭੂਰੀ ਕੀਤਾ ਮਾਤ ਦੁਸ਼ਾਲਾ ।
ਸਈਓ ਆਇਆ ਜੋਗੀ ਨੀਂ ਹਜ਼ਾਰੇ ਵਾਲਾ ।

ਸਈਓ ਚਾਕ ਮੇਰੇ ਘਰ ਆਇਆ ।
ਮੈਨੂੰ ਉਜੜੀ ਆਣ ਵਸਾਇਆ ।

ਮਾਹੀ ਤਖ਼ਤ ਹਜ਼ਾਰੇ ਵਾਲਾ ਕਾਰਣ ਹੀਰ ਸਿਆਲੇ,
ਕਰਕੇ ਨਾਜ਼ ਨਿਆਜ਼ ਹਜ਼ਾਰਾਂ, ਲੈ ਮੁਖ ਨਾਦ ਵਜਾਇਆ ।

ਰਾਂਝਾ ਮੇਰਾ ਮੈਂ ਰਾਂਝੇ ਦੀ ਫ਼ਰਕ ਨਹੀਂ ਵਿਚ ਰਾਈ,
ਅੱਵਲ ਆਖਿਰ ਜ਼ਾਹਿਰ ਬਾਤਨ, ਲੂੰ ਲੂੰ ਆਣ ਸਮਾਇਆ ।

ਖੇੜੇ ਦੂਤੀ ਕਰਨ ਬਖੇੜੇ, ਪਾਵਨ ਵਿਚ ਜੁਦਾਈਆਂ,
ਕੀਹਨੂੰ ਅਗਲੀ ਪੀੜ ਅਸਾਡੀ, ਮੈਂ ਆਪੀ ਵਰ ਪਾਇਆ ।

ਹੀਰੇ ਕਾਰਣ ਜੋਗੀ ਹੋ ਕੇ ਖੇੜਿਆਂ ਨੂੰ ਉਠ ਧਾਇਆ,
ਹਰ ਘਰ ਦੇ ਵਿਚ ਰਮਜ਼ਾਂ ਮਾਰੇ, ਸੂਰਤ ਦਾ ਭਰਮਾਇਆ ।

ਮੀਰਾਂ ਸ਼ਾਹ ਕਰ ਲਖ ਸ਼ੁਕਰਾਨਾ, ਵਾਹ ਵਾਹ ਭਾਗ ਚੰਗੇਰੇ,
ਵਲੀ ਮੁਹੰਮਦ ਰਹਿਮਤ ਕੀਤੀ, ਰਾਂਝਣ ਯਾਰ ਮਿਲਾਇਆ ।

ਆਇਆ ਜੋਗੀ ਪਾਕ ਜ਼ਮਾਲ, ਜੀਹਦਾ ਹੁਸਨ ਨੁਰਾਨੀ ।

ਸਿਰ ਸਦਕੇ ਜਿੰਦ ਉਸ ਤੋਂ ਘੋਲੀ, ਅਰਸ਼ੋਂ ਚੰਦ ਪਿਆ ਮੇਰੀ ਝੋਲੀ,
ਮੈਂ ਡਿੱਠੜਾ ਦੋ ਜਗ ਭਾਲ, ਨੀਂ ਉਸਦਾ ਹੋਰ ਨਾ ਸਾਨੀ ।

ਦੇਖੋ ਨੀਂ ਕੋਈ ਜੀਵਨ ਜੋਗੀ, ਉਹੋ ਮੇਰਾ ਰਾਂਝਾ ਜੋਗੀ,
ਚਲ ਆਪ ਤੁਸਾਡੇ ਨਾਲ, ਨੀਂ ਦੇਖੋ ਦਿਲਬਰ ਜਾਨੀ ।

ਸਾਹਿਬ ਤਖ਼ਤ ਹਜ਼ਾਰੇ ਵਾਲਾ, ਕੰਨੀ ਮੁੰਦਰਾਂ ਗਲ ਵਿੱਚ ਮਾਲਾ,
ਮਾਲਕ ਹੀਰ ਸਿਆਲ, ਨੀਂ ਜਾਂ ਕੋਈ ਹੋਰ ਨਿਸ਼ਾਨੀ ।

ਉਹ ਜੱਟੀ ਦੇ ਭਾਗ ਚੰਗੇਰੇ, ਜੋਗੀ ਕਦਮ ਪਾਇਆ ਵਿੱਚ ਵਿਹੜੇ,
ਇਹ ਗੌਂਸ ਕੁਤਬ ਅਬਦਾਲ, ਨੀਂ ਹੋਈਆਂ ਦੇਖ ਦੀਵਾਨੀ ।

ਅਹਿਦ ਤੇ ਜਦ ਅਹਿਮਦ ਹੋਇਆ, ਦੇ ਦੀਦਾਰ ਜਗਤ ਉਸ ਮੋਹਿਆ,
ਨਹੀਂ ਉਸਦੀ ਹੋਰ ਮਿਸਾਲ, ਨੀਂ ਵਿੱਚ ਦੋਹੀਂ ਜਹਾਨੀ ।

ਸੱਸ ਨਣਾਨਾਂ ਮਾਰਨ ਬੋਲੀ, ਰੋਜ਼ ਅਜ਼ਲ ਦੇ ਮੈਂ ਉਹਦੀ ਗੋਲੀ,
ਆਇਆ ਕਰਨ ਵਸਾਲ, ਨੀਂ ਦੇਖੋ ਪ੍ਰੀਤ ਪੁਰਾਣੀ ।

ਮੇਰਾ ਉਸ ਦਾ ਦੁੱਖ ਸੁਖ ਸਾਂਝਾ ਜੇ ਹੋਵੇ ਮੇਰਾ ਉਹੋ ਰਾਂਝਾ,
ਮੈਂ ਸਰ ਚਸ਼ਮਾ ਦੇ ਨਾਲ, ਨੀਂ ਸੇਵਾਂ ਪੀਰ ਜਿਲਾਨੀ ।

ਮੀਰਾਂ ਸ਼ਾਹ ਚਲ ਹਾਸਿਲ ਪਹਿਰੀ, ਤਨ ਮਨ ਲੈ ਸਿਰ ਹਾਜ਼ਰ ਕਰਹੀ,
ਦੇਖ ਨੈਣ ਨੈਣਾਂ ਦੇ ਨਾਲ, ਨੀਂ ਹੋਇਆ ਫ਼ਜ਼ਲ ਰਹਿਮਾਨੀ ।

ਸਦ ਜਿੰਦੜੀ ਓ ਯਾਰ ਤੇਰੇ ਦੇਖਣ ਨੂੰ ।
ਸਦਾ ਜਿੰਦ ਤਰਸੇ ਓ ਯਾਰ ।

ਆਪੀ ਸਾਨੂੰ ਚੇਟਕ ਲਾਇਆ, ਪ੍ਰੇਮ ਝਰੋਖੇ ਇਹ ਸਮਝਾਇਆ,
ਦਿਲ ਦਾ ਸਭ ਇਸਰਾਰ, ਸਦਾ ਜਿੰਦ ਤਰਸੇ ਓ ਯਾਰ ।

ਹਿਜਰ ਤੇਰਾ ਦਿਨ ਰਾਤ ਸਤਾਵੇ, ਤੈਂ ਬਾਝੋਂ ਕੁਝ ਮਨ ਨਾ ਭਾਵੇ,
ਜਾਣੇ ਸਭ ਸੰਸਾਰ, ਸਦਾ ਜਿੰਦ ਤਰਸੇ ਓ ਯਾਰ ।

ਮੈਂ ਸਿਆਲਾਂ ਦੀ ਨੀਚ ਨਿਕਾਰੀ, ਤੈਨੂੰ ਸੇਵੇ ਖ਼ਲਕਤ ਸਾਰੀ,
ਲੌਲਾਕੇ ਸਿਰਦਾਰ, ਸਦਾ ਜਿੰਦ ਤਰਸੇ ਓ ਯਾਰ ।

ਹਾਲ ਦਿਲਾਂ ਦਾ ਸੁਣ ਮੀਆਂ ਰਾਂਝਾ, ਦੋ ਜਗ ਦਾ ਮੈਂ ਛਡਿਆ ਲਾਂਝਾ,
ਕਾਰਣ ਦਰਸ ਦੀਦਾਰ, ਸਦਾ ਜਿੰਦ ਤਰਸੇ ਓ ਯਾਰ ।

ਮੀਰਾਂ ਸ਼ਾਹ ਭੀਖ ਸੁਨਾਵਾਂ, ਹੋ ਜੋਗਨ ਦਰ ਅੱਲਖ ਜਗਾਵਾਂ,,
ਵਿਚ ਘੁੜਾਮ ਦੁਆਰ, ਸਦਾ ਜਿੰਦ ਤਰਸੇ ਓ ਯਾਰ ।

ਮੇਰੀਆਂ ਹੋਣ ਇਸ਼ਕ ਦੀਆਂ ਗੱਲਾਂ, ਨੀਂ ਬਦਲੇ ਰਾਂਝਣ ਦੇ ।

ਏਸ ਇਸ਼ਕ ਦੇ ਕਠਨ ਪੁਆੜੇ, ਬੱਡ ਬਡੇਰੇ ਸੂਲੀ ਚਾੜ੍ਹੇ,
ਹੋਰ ਲੁਹਾਈਆਂ ਖੱਲਾਂ, ਨੀਂ ਬਦਲੇ ਰਾਂਝਣ ਦੇ ।

ਮੂਰਖ ਰਲ ਮਿਲ ਕਰਨ ਵਿਚਾਰਾਂ, ਮੇਰੀਆਂ ਮਾਹੀ ਨਾਲ ਬਹਾਰਾਂ,
ਮੈਂ ਲੱਖ ਤਾਅਨੇ ਸਿਰ ਝੱਲਾਂ, ਨੀਂ ਬਦਲੇ ਰਾਂਝਣ ਦੇ ।

ਇਸ਼ਕ ਮਾਹੀ ਦੇ ਧੁੰਮਾਂ ਪਾਈਆਂ, ਨਿੱਤ ਫਿਰਦੀ ਸਾਂ ਵਾਂਗ ਸ਼ੁਦਾਈਆਂ,
ਹੀਰ ਢੂੰਡੇਦੀ ਝੱਲਾਂ, ਨੀਂ ਬਦਲੇ ਰਾਂਝਣ ਦੇ ।

ਇਸ਼ਕ ਸੁਖਾਲਾ ਲੋਕਾਂ ਭਾਣੇ, ਜਿਸ ਤਨ ਵਰਤੇ ਸੋਈਓ ਜਾਣੇ,
ਮੈਂ ਘਾਇਲ ਕੀਤੀ ਸੱਲਾਂ, ਨੀਂ ਬਦਲੇ ਰਾਂਝਣ ਦੇ ।

ਮੁਦਤਾਂ ਹੋਈਆਂ ਚਾਕ ਨਾ ਆਇਆ, ਬਾਬਲ ਮੇਰੇ ਕਾਜ ਰਚਾਇਆ,
ਮੈਂ ਆਪ ਹਜ਼ਾਰੇ ਚੱਲਾਂ, ਨੀਂ ਬਦਲੇ ਰਾਂਝਣ ਦੇ ।

ਅੱਜ ਕੋਈ ਦਰਦੀ ਪੀਆ ਵੱਲ ਜਾਵੇ, ਹਾਲ ਅਸਾਡਾ ਜਾ ਸੁਣਾਵੇ,
ਮੈਂ ਕਿਹੜਾ ਕਾਸਦ ਘੱਲਾਂ, ਨੀਂ ਬਦਲੇ ਰਾਂਝਣ ਦੇ ।

ਮੀਰਾਂ ਸ਼ਾਹ ਧਨ ਇਹ ਦਿਲ ਭਾਵੇ, ਜੇ ਸਾਬਰ ਮੇਰੀ ਆਸ ਪੁਚਾਵੇ,
ਮੈਂ ਦਰ ਉਸਦਾ ਜਾ ਮੱਲਾਂ, ਨੀਂ ਬਦਲੇ ਰਾਂਝਣ ਦੇ ।

ਲਾਕੇ ਨੈਣ ਨੈਣਾਂ ਦੇ ਨਾਲ, ਮੈਂ ਮੁੱਠੀਆਂ ਚਾਕ ਪਿਆਰੇ ਨੇ ।

ਐਸੀ ਗੁੱਝੜੀ ਰਮਜ਼ ਚਲਾਈ, ਤਨ ਮਨ ਦੀ ਸਭ ਸੁਰਤ ਭੁਲਾਈ,
ਪਾਇਆ ਪ੍ਰੇਮ ਜੰਜਾਲ, ਮੈਂ ਮੁੱਠੀਆਂ ਚਾਕ ਪਿਆਰੇ ਨੇ ।

ਚਾਕ ਅਸਾਡਾ ਅਪਰਮ ਅਪਾਰਾ, ਦੋ ਜਗ ਅੰਦਰ ਤਾਰਨਹਾਰਾ,
ਨਜ਼ਰੋ ਨਜ਼ਰ ਨਿਹਾਲ, ਮੈਂ ਮੁੱਠੀਆਂ ਚਾਕ ਪਿਆਰੇ ਨੇ ।

ਐਸੇ ਨਾਜ਼ੋ ਨਿਆਜ਼ ਦਿਖਾਏ, ਰਾਜ਼ ਨੇਹਾ ਸਭ ਖੋਲ੍ਹ ਸੁਝਾਏ,
ਆਣ ਕੀਨੀ ਖੁਸ਼ਹਾਲ , ਮੈਂ ਮੁੱਠੀਆਂ ਚਾਕ ਪਿਆਰੇ ਨੇ ।

ਐਸਾ ਚੜ੍ਹਿਆ ਸੁਘੜ ਸਿਆਣਾ, ਵਹਿਦਤ ਦਾ ਤਨ ਲਾਇਆ ਬਾਨਾ,
ਮੋਹੇ ਹੀਰ ਸਿਆਲ, ਮੈਂ ਮੁੱਠੀਆਂ ਚਾਕ ਪਿਆਰੇ ਨੇ ।

ਹੀਰੇ ਕਾਰਣ ਚਾਕ ਸਦਾਇਆ, ਮੈਂ ਮੂਲੀ ਨਾ ਉਸਨੂੰ ਪਾਇਆ,
ਰਹੀ ਆਂ(ਨਾ) ਸੁਰਤ ਸੰਭਾਲ, ਮੈਂ ਮੁੱਠੀਆਂ ਚਾਕ ਪਿਆਰੇ ਨੇ ।

ਮੀਰਾਂ ਸ਼ਾਹ ਕਰ ਗੁਰ ਦੀ ਪੂਜਾ, ਜੋ ਕੁਝ ਸੂਝਾ ਉਸ ਦੀ ਸੂਝਾ,
ਮੈਂ ਪਾਇਆ ਪੀਰ ਕਮਾਲ, ਮੈਂ ਮੁੱਠੀਆਂ ਚਾਕ ਪਿਆਰੇ ਨੇ ।

ਰਮਜ਼ ਇਸ਼ਕ ਦੀ ਜਾਣ ਕਾਜ਼ੀ, ਪੜ੍ਹ ਪੜ੍ਹ ਨਾ ਹੋ ਨਾਖ਼ਾਂ ਕਾਜ਼ੀ ।

ਇਲਮ ਲਦੁੱਨੀ ਇਲਮ ਹੈ ਨਿਆਰਾ, ਬਾਤਨ ਦਾ ਇਹ ਖੇਲ ਹੈ ਸਾਰਾ,
ਦੋ ਜੱਗ ਅੰਦਰ ਤਾਰਨਹਾਰਾ, ਰਾਂਝਾ ਸਾਡਾ ਈਮਾਨ ਕਾਜ਼ੀ ।

ਰਾਂਝਾ ਸਾਡਾ ਸਭ ਦਾ ਸਾਂਝਾ, ਬਿਨ ਸਿਰ ਦਿੱਤਿਆਂ ਮੂਲ ਨਾ ਲੱਭਦਾ,
ਤੂੰ ਨਹੀਂ ਮਹਿਰਮ ਏਸ ਸਬੱਬ ਦਾ, ਸਮਝ ਗੁਰਾਂ ਤੋਂ ਗਿਆਨ ਕਾਜ਼ੀ ।

ਅੱਵਲ ਆਖਰ ਜ਼ਾਹਰ ਬਾਤਨ, ਅਮਰ ਉਸਦੀ ਤੋਂ ਮੂਲ ਨਾ ਬਾਹਰ,
ਮੁੱਖ ਮੋੜਾਂ ਤਾਂ ਹੋਵਾਂ ਕਾਫ਼ਰ, ਸ਼ਾਹਦ ਜਾਮਨ ਕੁਰਾਨ ਕਾਜ਼ੀ ।

ਮੀਰਾਂ ਸ਼ਾਹ ਮੈਂ ਖ਼ੂਬ ਪਛਾਤਾ, ਰਾਂਝਾ ਮੇਰਾ ਜੱਗ ਦਾ ਦਾਤਾ,
ਇਸ਼ਕ ਸ਼ਰਾ ਦਾ ਮੂਲ ਨਾ ਨਾਤਾ, ਤੂੰ ਖੋਲ੍ਹ ਨਾ ਇਤਨੀ ਜ਼ਬਾਨ ਕਾਜ਼ੀ ।

ਨਾਲ ਪੀਆ ਦੇ ਅੱਖੀਆਂ, ਨੀਂ ਮੇਰੀਆਂ ਲੱਗ ਰਹੀਆਂ ।

ਏਸ ਸ਼ਿਕ ਦੇ ਅਜਬ ਹੁਲਾਰੇ, ਚਾਕ ਮਾਹੀ ਦੇ ਤਾਅਨੇ ਸਾਰੇ,
ਮੈਂ ਸਰ ਚਸ਼ਮਾਂ ਤੇ ਰਖਾਂ, ਨੀਂ ਮੇਰੀਆਂ ਲੱਗ ਰਹੀਆਂ ।

ਏਸ ਇਸ਼ਕ ਦੀ ਸਿਫ਼ਤ ਨਾ ਕੋਈ ਜੋ ਕੁਛ ਨਾਲ ਅਸਾਡੇ ਹੋਈ,
ਮੈਂ ਮੂਲ ਕਿਸੇ ਨਾ ਦੱਸਾਂ, ਨੀਂ ਮੇਰੀਆਂ ਲੱਗ ਰਹੀਆਂ ।

ਰਾਂਝੇ ਨਾਲ ਅਜ਼ਲ ਦਾ ਨਾਤਾ, ਰੱਬ ਰਸੂਲ ਅਸਾਂ ਕਰ ਜਾਤਾ,
ਸੌ ਹੀਲੇ ਸੌ ਵੱਖਾਂ, ਨੀਂ ਮੇਰੀਆਂ ਲੱਗ ਰਹੀਆਂ ।

ਨਾਲ ਮਾਹੀ ਦੇ ਅਜਬ ਬਹਾਰਾਂ, ਸਤ ਬਹਿਸ਼ਤ ਮੈਂ ਉਸ ਤੋਂ ਵਾਰਾਂ,
ਕਿਹੜਾ ਦੋਜ਼ਖ ਘੱਤਾਂ, ਨੀਂ ਮੇਰੀਆਂ ਲੱਗ ਰਹੀਆਂ ।

ਚਾਕ ਮਾਹੀ ਦੇ ਪਾਕ ਦਿਲਾਸੇ, ਕੁਫ਼ਰ ਇਸਲਾਮੋ ਪਰਲੇ ਪਾਸੇ,
ਮੈਂ ਕੀਤੇ ਨਾਲ ਬਿਲਕਾਂ, ਨੀਂ ਮੇਰੀਆਂ ਲੱਗ ਰਹੀਆਂ ।

ਜਾਂ ਰਾਂਝੇ ਤੋਂ ਮਹਿਰਮ ਹੋਈ, ਹਰ ਸੂਰਤ ਵਿੱਚ ਹੋਰ ਨਾ ਕੋਈ,
ਮੈਂ ਹੁਣ ਕੀ ਹੋਰ ਪਰਖਾਂ, ਨੀਂ ਮੇਰੀਆਂ ਲੱਗ ਰਹੀਆਂ ।

ਜਾਂ ਸਤਿਗੁਰ ਦੀ ਪੂਜਾ ਕੀਤੀ, ਮੀਰਾਂ ਸ਼ਾਹ ਮੱਦ ਬੇਸ਼ੱਕ ਪੀਤੀ,
ਮੈਂ ਨਾਲ ਸਾਕੀ ਦਿਆਂ ਹੱਥਾਂ, ਨੀਂ ਮੇਰੀਆਂ ਲੱਗ ਰਹੀਆਂ ।

ਤਖ਼ਤ ਹਜ਼ਾਰੇ ਦਿਆ, ਸੁਘੜ ਚਤਰ ਸਰਦਾਰਾ ।

ਪਹਿਲਾਂ ਸੈਂ ਤੂੰ ਲੁਕ ਛਿਪ ਰਹਿੰਦਾ, ਵਿਚ ਸਿਆਲੀਂ ਉੱਠਦਾ ਬਹਿੰਦਾ,
ਆਇਆ ਲੈਣ ਨਜ਼ਾਰਾ, ਤਖ਼ਤ ਹਜ਼ਾਰੇ ਦਿਆ, ਸੁਘੜ ਚਤਰ ਸਰਦਾਰਾ ।

ਲਗੜਾ ਇਸ਼ਕ ਹੋਇਆ ਮਤਵਾਲਾ, ਹਰ ਸੂਰਤ ਵਿੱਚ ਨੂਰ ਉਜਾਲਾ,
ਕੀਤਾ ਐਡ ਪਸਾਰਾ, ਤਖ਼ਤ ਹਜ਼ਾਰੇ ਦਿਆ, ਸੁਘੜ ਚਤਰ ਸਰਦਾਰਾ ।

ਦਿਲ ਸਾਡੇ ਨੂੰ ਕੁੰਡੀਆਂ ਪਾਈਆਂ, ਚੂਚਕ ਦੇ ਘਰ ਮਿਲਣ ਵਧਾਈਆਂ,
ਮਿਲਿਆ ਚਾਕ ਪਿਆਰਾ, ਤਖ਼ਤ ਹਜ਼ਾਰੇ ਦਿਆ, ਚਤਰ ਸੁਘੜ ਸਰਦਾਰਾ ।

ਸ਼ੋਰ ਪਿਆ ਵਿੱਚ ਆਲਮ ਸਾਰੇ, ਹੀਰ ਦੇ ਲਗੜੇ ਲੈਣ ਨਜ਼ਾਰੇ,
ਕਿਹੜਾ ਕੌਣ ਨਕਾਰਾ, ਤਖ਼ਤ ਹਜ਼ਾਰੇ ਦਿਆ, ਸੁਘੜ ਚਤਰ ਸਰਦਾਰਾ ।

ਮਾਹੀ ਮਾਹੀ ਸਭ ਕੋਈ ਕਰਦਾ, ਇਸ਼ਕ ਅਨੋਖਾ ਉਸ ਦਿਲਬਰ ਦਾ,
ਚੜ੍ਹਿਆ ਮਾਰ ਨਕਾਰਾ, ਤਖ਼ਤ ਹਜ਼ਾਰੇ ਦਿਆ, ਸੁਘੜ ਚਤਰ ਸਰਦਾਰਾ ।

ਸੱਸ ਨਣਦ ਨਿੱਤ ਮਿਹਣਾ ਲਾਵੇ, ਇਸ਼ਕ ਰੰਝੇਟੇ ਦਾ ਨਹਿ ਜਾਵੇ,
ਕਰਸਾਂ ਸ਼ੁਕਰ ਖ਼ੁਦਾ ਦਾ, ਤਖ਼ਤ ਹਜ਼ਾਰੇ ਦਿਆ, ਸੁਘੜ ਚਤਰ ਸਰਦਾਰਾ ।

ਮੀਰਾਂ ਸ਼ਾਹ ਕਿਉਂ ਚਾਕ ਭੁਲਾਇਆ, ਦੁਨੀਆਂ ਨਾਲ ਕੇਹਾ ਨਿਹੁੰ ਲਾਇਆ,
ਛਡਦੇ ਪਕੜ ਕਿਨਾਰਾ, ਤਖ਼ਤ ਹਜ਼ਾਰੇ ਦਿਆ, ਸੁਘੜ ਚਤਰ ਸਰਦਾਰਾ ।

ਮੈਂ ਇਸ਼ਕ ਤੇਰੇ ਨੇ ਜਾਲੀ,
ਵੇ ਸੱਜਣਾ ਸਾਰ ਲਈਂ ।

ਰੋਜ਼ ਅਜ਼ਲ ਦਾ ਤੂੰ ਹੈਂ ਸਾਈਂ,
ਦੋ ਜਗ ਦੇ ਵਿੱਚ ਦੂਜਾ ਨਾਹੀਂ,
ਸਿਰ ਸਾਡੇ ਦਾ ਵਾਲੀ,
ਵੇ ਸੱਜਣਾ ਸਾਰ ਲਈਂ ।

ਦਰਦ ਦੁੱਖਾਂ ਦੇ ਕਰਦੀ ਝੇੜੇ,
ਪੈਰ ਪਸਾਰ ਪਈ ਵਿੱਚ ਵਿਹੜੇ,
ਸਿਰ ਪੁਰ ਤਾਣ ਨਿਹਾਲੀ,
ਵੇ ਸੱਜਣਾ ਸਾਰ ਲਈਂ ।

ਅੰਬੜੀਆ ਸਾਨੂੰ ਨਿੱਤ ਬਰਜੇਂਦੀ,
ਨਾਲ ਸਈਆਂ ਰਲ ਤਾਅਨਾ ਦੇਂਦੀ,
ਨਿਹੁੰ ਲਾਇਆ ਸੰਗ ਪਾਲੀ,
ਵੇ ਸੱਜਣਾ ਸਾਰ ਲਈਂ ।

ਸੁਣ ਬਾਈ ਤੂੰ ਠੱਗ ਨਾ ਮੈਨੂੰ,
ਉਸ ਮਾਹੀ ਦੀ ਸਾਰ ਨਾ ਤੈਨੂੰ,
ਕਾਮਲ ਰੁਤਬਾ ਆਲੀ,
ਵੇ ਸੱਜਣਾ ਸਾਰ ਲਈਂ ।

ਮੁਰਲੀ ਨਾਜ਼ ਨਿਆਜ਼ਾਂ ਵਾਲੀ,
ਆਣ ਵਜਾਈ ਹੋਕਰ ਪਾਲੀ,
ਮੈਂ ਮੁੱਠੀਆਂ ਹੀਰ ਸਿਆਲੀ,
ਵੇ ਸੱਜਣਾ ਸਾਰ ਲਈਂ ।

ਢੂੰਡ ਫਿਰੀ ਮੈਂ ਵਾਂਗ ਸ਼ੁਦਾਈਆਂ,
ਨਾ ਮਾਹੀ ਨਾ ਮੱਝੀ ਆਈਆਂ,
ਮੈਂ ਬਹੁਤ ਕੀਤੀ ਪੜਤਾਲੀ,
ਵੇ ਸੱਜਣਾ ਸਾਰ ਲਈਂ ।

ਮੀਰਾਂ ਸ਼ਾਹ ਦਿਲ ਮੇਰੇ ਭਾਵੇ,
ਭੀਖ ਪੀਆ ਜਾਂ ਲੈ ਗਲ ਲਾਵੇ,
ਮੈਂ ਤਾਂ ਹੋਵਾਂ ਖੁਸ਼ਹਾਲੀ,
ਵੇ ਸੱਜਣਾ ਸਾਰ ਲਈਂ ।

ਮੇਰੀਆਂ ਲੱਗੀਆਂ ਨੂੰ ਨਾ ਮੋੜ ।

ਸੁਣ ਬਾਈ ਗੱਲ ਪ੍ਰੇਮ ਨਗਰ ਦੀ,
ਸਿਰ ਦਿਤਿਆਂ ਗੱਲ(ਬਿਨ) ਮੂਲ ਨਾ ਸਰਦੀ,
ਇਹੋ ਇਸ਼ਕ ਦਾ ਜ਼ੋਰ,
ਮੇਰੀਆਂ ਲੱਗੀਆਂ ਨੂੰ ਨਾ ਮੋੜ ।

ਬਾਬਲ ਦਰ ਖੇੜਿਆਂ ਦਾ ਲੋੜੇ,
ਜੇ ਕੋਈ ਸਾਡੀਆਂ ਲੱਗੀਆਂ ਮੋੜੇ,
ਉਹੋ ਸ਼ਰਾ ਦਾ ਚੋਰ,
ਮੇਰੀਆਂ ਲੱਗੀਆਂ ਨੂੰ ਨਾ ਮੋੜ ।

ਉਹ ਸਾਹਿਬ ਮੈਂ ਉਸਦੀ ਬਰਦੀ,
ਹਰਦਮ ਸਿੱਜਦਾ ਉਸ ਵੱਲ ਕਰਦੀ,
ਹੱਥ ਰਾਂਝਣ ਦੇ ਡੋਰ,
ਮੇਰੀਆਂ ਲੱਗੀਆਂ ਨੂੰ ਨਾ ਮੋੜ ।

ਰੋਜ਼ ਅਜ਼ਲ ਦੇ ਲਈਆਂ ਲਾਵਾਂ,
ਜੇ ਮੁਖ ਮੋੜਾਂ ਦੋਜ਼ਖ ਜਾਵਾਂ,
ਨਾ ਹੋਰ ਕਿਸੇ ਦੀ ਲੋੜ,
ਮੇਰੀਆਂ ਲੱਗੀਆਂ ਨੂੰ ਨਾ ਮੋੜ ।

ਅਲਸਤ ਕਿਹਾ ਜਦ ਹੋਇਆ ਨਾਤਾ,
ਰਸੂਲ ਸਹੀ ਕਰ ਜਾਤਾ,
ਹੁਣ ਕੀ ਆਖਾਂ ਹੋਰ,
ਮੇਰੀਆਂ ਲੱਗੀਆਂ ਨੂੰ ਨਾ ਮੋੜ ।

ਖੇੜੇ ਕਰਦੇ ਕੌੜੀਆਂ ਬਾਤਾਂ,
ਮੇਰੀਆਂ ਵਿੱਚ ਵਹਿਦਤ ਦੇ ਖਾਤਾਂ,
ਨਹੀਂ ਦੂਈ ਦਾ ਸ਼ੋਰ,
ਮੇਰੀਆਂ ਲੱਗੀਆਂ ਨੂੰ ਨਾ ਮੋੜ ।

ਮੀਰਾਂ ਸ਼ਾਹ ਛੱਡ ਚੂਚਕ ਭੈੜਾ,
ਲੋਕ ਕਰੇਂਦਾ ਝਗੜਾ ਝੇੜਾ,
ਤੂੰ ਨੈਣ ਨੈਣਾਂ ਨਾਲ ਜੋੜ,
ਮੇਰੀਆਂ ਲੱਗੀਆਂ ਨੂੰ ਨਾ ਮੋੜ ।

ਤੂੰ ਆਵੀਂ ਵੇ ਰਾਂਝਣਾ ।

ਉੱਚੇ ਚੜ੍ਹਕੇ ਮਾਰਾਂ ਚਾਂਗਾਂ,
ਹਿਜਰ ਤੇਰੇ ਦੀਆਂ ਸੀਨੇ ਸਾਂਗਾਂ,
ਦਰਸ ਦਿਖਾਵੀਂ ਵੇ ਰਾਂਝਣਾ ।

ਬਾਤਨ ਨੈਣ ਨੈਣਾਂ ਨਾਲ ਜੋੜੀਂ,
ਜ਼ਾਹਰ ਸਾਥੋਂ ਮੁੱਖ ਨਾ ਮੋੜੀਂ,
ਨਾ ਤਰਸਾਵੀਂ ਵੇ ਰਾਂਝਣਾ ।

ਔਗੁਣਹਾਰੀ ਗੁਣ ਨਹੀਂ ਕੋਈ,
ਨਾਮ ਖ਼ੁਦਾ ਦੇ ਮੰਨ ਅਰਜ਼ੋਈ,
ਆ ਗਲ ਲਾਵੀਂ ਵੇ ਰਾਂਝਣਾ ।

ਤੇਰੇ ਜਿਹਾ ਮੈਨੂੰ ਹੋਰ ਨਾ ਕੋਈ,
ਇਸ਼ਕ ਤੇਰੇ ਵਿੱਚ ਲਥੀਆ ਲੋਈ,
ਤੂੰ ਆਵੀਂ ਵੇ ਰਾਂਝਣਾ ।

ਰੋਜ਼ ਅਜ਼ਲ ਦੀਆਂ ਅੱਖੀਆਂ ਲਾਈਆਂ,
ਹੁਣ ਕਿਸ ਗੱਲੋਂ ਮਨੋ ਭੁਲਾਈਆਂ,
ਤੋੜ ਨਿਭਾਵੀਂ ਵੇ ਰਾਂਝਣਾ ।

ਮੀਰਾਂ ਸ਼ਾਹ ਮੈਂ ਬਿਰਹੋਂ ਘੇਰੀ,
ਭੀਖ ਪੀਆ ਦੇ ਦਰ ਦੀ ਚੇਰੀ,
ਪਾਰ ਲੰਘਾਵੀਂ ਵੇ ਰਾਂਝਣਾ ।

ਸੁਣ ਪਾਂਧਿਆ ਪੱਤਰੀ ਵਾਲਿਆ,
ਕਿਤੇ ਮਾਹੀ ਸਾਡਾ ਦੱਸ ਵੇ ।

ਕੱਢ ਪੱਤਰੀ ਦੇਖ ਸਿਤਾਰਾ,
ਕਦੋਂ ਆਵੇ ਚਾਕ ਪਿਆਰਾ,
ਕਰ ਰਹੀਆਂ ਯਤਨ ਹਜ਼ਾਰ ਵੇ,
ਨਹੀਂ ਚਲਦਾ ਸਾਡਾ ਵਸ ਵੇ ।

ਕੋਈ ਕਾਸਦ ਉਸ ਵੱਲ ਜਾਵੇ,
ਸਭ ਦੁਖ ਸੁਖ ਜਾ ਸੁਣਾਵੇ,
ਕਿਤੇ ਲੰਘ ਗਿਆ ਨਦੀਓਂ ਪਾਰ ਵੇ,
ਸਾਨੂੰ ਕਿਤੇ ਨਾ ਪੈਂਦੀ ਦੱਸ ਵੇ ।

ਨਿਹੁੰ ਜਾਲੇ ਤਨ ਮਨ ਮੇਰਾ,
ਕਰ ਨਾਮ ਖ਼ੁਦਾ ਦੇ ਫੇਰਾ,
ਸਾਨੂੰ ਵਿਸਰ ਗਿਆ ਘਰ ਬਾਹਰ ਵੇ,
ਗਿਆ ਕਿਤ ਗੁਣ ਸਾਥੋਂ ਨੱਸ ਵੇ ।

ਲੱਖ ਨਕਸ਼ ਨਜੂਮੀਆਂ ਬੀਹੀਆਂ,
ਘਰ ਆਵੇ ਸਾਡਾ ਪੀਆ,
ਮੈਂ ਤਨ ਮਨ ਦੇਸਾਂ ਵਾਰ ਵੇ,
ਜਦ ਗਲ ਲਾਵਾਂ ਹੱਸ ਰਸ ਵੇ ।

ਰਲ ਦੋਨਾ ਮਨ ਪਰਚਾਵੇ,
ਹੁਣ ਸਾਡੇ ਬਿਨਾ ਕੌਣ ਹੋਰ ਵੇ,
ਅੱਜ ਮੂਲ ਨਾ ਲੈਂਦਾ ਸਾਰ ਵੇ,
ਲਾ ਤੀਰ ਜ਼ਿਗਰ ਵਿੱਚ ਕੱਸ ਵੇ ।

ਇਹੋ ਮੀਰਾਂ ਸ਼ਾਹ ਗੱਲ ਸਰਦੀ,
ਮੈਂ ਬਰਦੀ ਹਾਂ ਸਾਬਰ ਦੀ,
ਦਰ ਕਰਸਾਂ ਜਾ ਪੁਕਾਰ ਵੇ,
ਜਾ ਦੇਖਾਂ ਪਾਕ ਦਰਸ ਵੇ ।

ਉੱਠ ਖੋਲ੍ਹ ਨਣਾਨੇ ਕੁੰਡੜਾ,
ਕੋਈ ਹੋਰ ਨਹੀਂ ਹੁਣ ਕੋਲ ।

ਜਾਂ ਮੈਂ ਦਿਲ ਦੀ ਸਰੋਤ ਜਮਾਈ,
ਹੁਸਨ ਅਜ਼ਲ ਦੀ ਚਮਕ ਦਿਖਾਈ,
ਜਾਗ ਉੱਠੀ ਅਣਭੋਲ ਨੀਂ,
ਕੋਈ ਹੋਰ ਨਹੀਂ ਹੁਣ ਕੋਲ ।

ਵਾਹ ਵਾਹ ਅੱਧੜੀ ਰਾਤ ਸੁਹਾਈ,
ਰਹਿਮਤ ਕੀਤੀ ਸਾਨੂੰ ਮਾਹੀ,
ਕਰਦੇ ਸਾਂ ਨਿੱਤ ਟੋਲ ਨੀਂ,
ਕੋਈ ਹੋਰ ਨਹੀਂ ਹੁਣ ਕੋਲ ।

ਉਹ ਆਇਆ ਜਿਸ ਲਈਆਂ ਲਾਵਾਂ,
ਪਾਣੀ ਦੇ ਪਜ ਉਸ ਵੱਲ ਜਾਵਾਂ,
ਸਿਰ ਗਾਗਰ ਹੱਥ ਡੋਲ ਨੀਂ,
ਕੋਈ ਹੋਰ ਨਹੀਂ ਹੁਣ ਕੋਲ ।

ਨਾਲ ਲੈ ਚਲਸਾਂ ਸਖੀਆਂ ਸਈਆਂ,
ਇਸ਼ਕ ਜਿਥੇ ਉਥੇ ਸ਼ਰਮਾਂ ਕੇਹੀਆਂ,
ਖ਼ਾਸ ਮੇਰਾ ਹਮਜੋਲ ਨੀਂ,
ਕੋਈ ਹੋਰ ਨਹੀਂ ਹੁਣ ਕੋਲ ।

ਮੀਰਾਂ ਸ਼ਾਹ ਧਨ ਭਾਗ ਹੈ ਮੇਰੇ,
ਮਾਹੀ ਆਇਆ ਸਾਡੇ ਵਿਹੜੇ,
ਮੁੱਖੋਂ ਨਾ ਮੰਦੜਾ ਬੋਲ ਨੀਂ,
ਕੋਈ ਹੋਰ ਨਹੀਂ ਹੁਣ ਕੋਲ ।

ਦੇਖੋ ਨੀਂ ਕੇਹੀ ਮਾਹੀ ਨੇ,
ਗੁਝੜੀ ਸਾਂਗ ਚਲਾਈ ।
ਸੁੱਧ ਬੁੱਧ ਮੇਰੀ ਸੱਭ ਉੱਠ ਗਈਆ,
ਐਸੇ ਆਣ ਦਿਖਾਈ ।
ਰਲਕੇ ਸਈਆਂ ਦੇਵਨ ਤਾਅਨੇ,
ਮੈਂ ਇਸ਼ਕ ਨੇ ਫੂਕ ਜਲਾਈ ।
ਰਾਂਝਾ ਮੇਰਾ ਮੈਂ ਰਾਂਝੇ ਦੀ,
ਫਰਕ ਨਹੀਂ ਵਿੱਚ ਰਾਈ ।
ਰਾਂਝਾ ਮਾਹੀ ਉਸ ਨੂੰ ਮਿਲਦਾ,
ਜਿਸ ਦਿਲ ਤੋਂ ਦੂਜ ਗਵਾਈ ।
ਆਣ ਸਿਆਲੀਂ ਮੁਰਲੀ ਵਾਹੀ,
ਮੈਂ ਸੁਣ ਈਮਾਨ ਲਿਆਈ ।
ਆਣ ਹਜ਼ਾਰਿਓਂ ਨਾਲ ਕਰਮ ਦੇ,
ਮੈਂ ਆਜ਼ਜ਼ ਲੈ ਗਲ ਲਾਈ ।
ਮੀਰਾਂ ਸ਼ਾਹ ਗੁਰ ਆਪਣੇ ਤੋਂ,
ਮੈਂ ਜਿੰਦੜੀ ਘੋਲ ਘੁਮਾਈ ।

ਮੇਰਾ ਮਨ ਮੋਹਿਆ ਨੀਂ,
ਮੁਰਲੀ ਚਾਕ ਬਜਾਈ ।

ਦੇਖੋ ਨੀਂ ਉਸ ਮੁਰਲੀ ਦੇ ਕਾਰੇ,
ਖ਼ਾਕੀ ਨੂਰੀ ਨਾਰੀ ਸਾਰੇ,
ਤਨ ਮਨ ਧਨਕ ਸਮਾਈ,
ਮੇਰਾ ਮਨ ਮੋਹਿਆ ਮੁਰਲੀ ਚਾਕ ਬਜਾਈ ।

ਅਰਸ਼, ਫਰਸ਼, ਚੰਨ,
ਸੂਰਜ, ਤਾਰੇ, ਉਨਸ ਮਲਾਇਕ ਦੋ ਜਗ ਸਾਰੇ,
ਮੁਰਲੀ ਧੂਮ ਮਚਾਈ,
ਮੇਰਾ ਮਨ ਮੋਹਿਆ ਮੁਰਲੀ ਚਾਕ ਬਜਾਈ ।

ਇਸ ਮੁਰਲੀ ਨੇ ਸਭ ਜਗ ਮੋਹਿਆ,
ਜਾਂ ਸ਼ਾਲਾ ਵਿੱਚ ਆਣ ਖਲੋਇਆ,
ਅਲਸਤ ਅਵਾਜ਼ ਸੁਣਾਈ,
ਮੇਰਾ ਮਨ ਮੋਹਿਆ ਮੁਰਲੀ ਚਾਕ ਬਜਾਈ ।

ਤਖ਼ਤ ਹਜ਼ਾਰਿਉਂ ਮਾਹੀ ਆਇਆ,
ਮੈਂ ਆਜ਼ਿਜ਼ ਨੂੰ ਦਰਸ਼ ਦਿਖਾਇਆ,
ਜਾਂ ਹੋਇਆ ਫਜ਼ਲ ਇਲਾਹੀ,
ਮੇਰਾ ਮਨ ਮੋਹਿਆ ਮੁਰਲੀ ਚਾਕ ਬਜਾਈ ।

ਇਸ ਮਾਹੀ ਦੇ ਕੀ ਗੁਣ ਗਾਵਾਂ,
ਇਸਮ ਸਿਫ਼ਤ ਦਾ ਅੰਤ ਨਾ ਪਾਵਾਂ,
ਆਲਮ ਦੀ ਵਡਿਆਈ,
ਮੇਰਾ ਮਨ ਮੋਹਿਆ ਮੁਰਲੀ ਚਾਕ ਬਜਾਈ ।

ਮੀਰਾਂ ਸ਼ਾਹ ਮੈਂ ਤਨ ਵਾਰਾਂ,
ਆਣ ਦਿਖਾਈਆਂ ਚਾਕ ਬਹਾਰਾਂ,
ਤਾਂ ਦਿਸੀਐ ਸਭ ਖ਼ੁਦਾਈ,
ਮੇਰਾ ਮਨ ਮੋਹਿਆ ਮੁਰਲੀ ਚਾਕ ਬਜਾਈ ।

ਮੈਨੂੰ ਹਰਦਮ ਰਹਿੰਦਾ ਚਾਅ,
ਸੱਜਣ ਦੇ ਸ਼ੋਖ ਨਜ਼ਾਰੇ ਦਾ ।

ਬਿਰਹੋਂ ਕੀਤਾ ਮੈਂ ਵੱਲ ਫੇਰਾ,
ਹਾਰ ਸ਼ਿੰਗਾਰ ਪਿਆ ਭੱਠ ਮੇਰਾ,
ਮੇਰੇ ਸੀਨੇ ਰੜਕੇ ਸਾਂਗ,
ਗੁੱਝੜਾ ਇਸ਼ਕ ਪਿਆਰੇ ਦਾ ।

ਸੱਸ ਨਣਾਨਾ ਮਾਰਨ ਬੋਲੀ,
ਅੱਵਲ ਆਖ਼ਰ ਇਸਦੀ ਗੋਲੀ,
ਮੈਂ ਦੋ ਜਗ ਰਖਦੀ ਮਾਣ,
ਮਾਹੀ ਸੋਹਣੇ ਸਾਰੇ ਦਾ ।

ਉਸ ਨੂੰ ਨੈਣਾਂ ਦੀ ਸਿਰਦਾਰੀ,
ਪਲ ਪਲ ਸੁਨੀਵੇ ਖ਼ਲਕਤ ਸਾਰੀ,
ਮੈਂ ਰੱਖੀ ਆ ਜਾਣ ਪਛਾਣ,
ਜ਼ਾਮਨ ਹਸ਼ਰ ਦਿਹਾੜੇ ਦਾ ।

ਨਾ ਆਦਮ ਨਾ ਹਵਾ ਆਹੀ,
ਉਸ ਦਿਨ ਦਾ ਮੈਂ ਜਾਤਾ ਮਾਹੀ,
ਜਦ ਆਇਆ ਵਾਹਿਦ ਆਪ,
ਬਣਕੇ ਰੂਪ ਸਿਤਾਰੇ ਦਾ ।

ਤਖ਼ਤ ਹਜ਼ਾਰਿਓਂ ਮਾਹੀ ਆਇਆ,
ਉਨਸ ਮਲਾਇਕ ਸੀਸ ਨਿਵਾਇਆ,
ਉਸ ਰਖਿਆ ਅਹਿਮਦ ਨਾਮ,
ਹਾਮੀ ਆਲਮ ਸਾਰੇ ਦਾ ।

ਮੀਰਾਂ ਸ਼ਾਹ ਤਨ ਬਿਭੂਤ ਰਮਾਵਾਂ,
ਸਾਬਰ ਦੇ ਦਰ ਅਲੱਖ ਜਗਾਵਾਂ,
ਮੇਰਾ ਓਹੋ ਹੈ ਗ਼ਮਖ਼ਾਰ,
ਆਜਿਜ਼ ਨੀਚ ਨਿਕਾਰੇ ਦਾ ।

ਸਈਓ ਨੀ ਮੈਂ ਢੂੰਡ ਫਿਰੀ,
ਮੈਨੂੰ ਮਾਹੀ ਨਜ਼ਰ ਨਾ ਆਵੇ ।

ਸਭ ਕਰ ਰਹੀਆਂ ਯਤਨ ਬਤੇਰੇ,
ਔਗੁਣਹਾਰੀ ਵੱਸ ਨਾ ਮੇਰੇ,
ਕਾਦਰ ਆਪ ਮਿਲਾਵੇ,
ਸਈਓ ਨੀ ਮੈਂ ਢੂੰਡ ਫਿਰੀ,
ਮੈਨੂੰ ਮਾਹੀ ਨਜ਼ਰ ਨਾ ਆਵੇ ।

ਮਾਹੀ ਤਖ਼ਤ ਹਜ਼ਾਰੇ ਵਾਲਾ,
ਭਰ ਭਰ ਦੇਂਦਾ ਪ੍ਰੇਮ ਪਿਆਲਾ,
ਜਿਸਨੂੰ ਮੈਂ ਚਿਤ ਲਾਵੇ,
ਸਈਓ ਨੀ ਮੈਂ ਢੂੰਡ ਫਿਰੀ,
ਮੈਨੂੰ ਮਾਹੀ ਨਜ਼ਰ ਨਾ ਆਵੇ ।

ਬਾਝ ਮਾਹੀ ਦੇ ਹੋਰ ਨਾ ਬੇਲੀ,
ਜਾ ਕਹੋ ਕੋਈ ਅੰਗ ਸਹੇਲੀ,
ਕਦੀ ਤਾਂ ਦਰਸ ਦਿਖਾਵੇ,
ਸਈਓ ਨੀ ਮੈਂ ਢੂੰਡ ਫਿਰੀ,
ਮੈਨੂੰ ਮਾਹੀ ਨਜ਼ਰ ਨਾ ਆਵੇ ।

ਢੂੰਡ ਫਿਰੀ ਵਿਚ ਜੰਗਲ ਬੇਲੇ,
ਸਭ ਸਖੀਆਂ ਵਿਚ ਮਾਹੀ ਖੇਲੇ,
ਲਖਿਆ ਮੂਲ ਨਾ ਜਾਵੇ,
ਸਈਓ ਨੀ ਮੈਂ ਢੂੰਡ ਫਿਰੀ,
ਮੈਨੂੰ ਮਾਹੀ ਨਜ਼ਰ ਨਾ ਆਵੇ ।

ਮੀਰਾਂ ਸ਼ਾਹ ਤੂੰ ਛਡ ਚਤਰਾਈ,
ਮੈਂ ਮਾਰੇ ਤਾਂ ਮਿਲਦਾ ਮਾਹੀ,
ਜੇ ਗੁਰ ਭੇਤ ਬਤਾਵੇ,
ਸਈਓ ਨੀ ਮੈਂ ਢੂੰਡ ਫਿਰੀ,
ਮੈਨੂੰ ਮਾਹੀ ਨਜ਼ਰ ਨਾ ਆਵੇ ।

ਅੱਜ ਪਿਆ ਵਿਛੋੜਾ ਯਾਰ (ਦਾ),
ਦੱਸ ਰਾਂਝਾ ਹੁਣ ਕੀ ਕਰੀਏ ।
ਸਾਡੇ ਟੁਟੜੇ ਕੌਲ ਕਰਾਰ,
ਦੱਸ ਰਾਂਝਾ ਹੁਣ ਕੀ ਕਰੀਏ ।

ਪਹਿਲਾਂ ਇਸ਼ਕ ਤੇਰੇ ਨੇ ਸਾੜੀ,
ਹੁਣ ਬਾਬਲ ਨੇ ਡੋਲੀ ਚਾੜ੍ਹੀ,
ਕੀਤਾ ਕਹਿਰ ਕਹਾਰ,
ਦੱਸ ਰਾਂਝਾ ਹੁਣ ਕੀ ਕਰੀਏ ।

ਸੁਣ ਰਾਂਝਾ ਮੇਰੀ ਮੰਨ ਅਰਜ਼ੋਈ,
ਹੀਰ ਨਿਮਾਣੀ ਦਾ ਵੱਸ ਨਾ ਕੋਈ,
ਜੋ ਲਿਖਿਆ ਕਰਤਾਰ,
ਦੱਸ ਰਾਂਝਾ ਹੁਣ ਕੀ ਕਰੀਏ ।

ਤੈਂ ਬਾਝੋਂ ਮੈਂ ਮੂਲ ਨਾ ਜੀਵਾਂ,
ਜੇ ਮੁੱਖ ਮੋੜਾਂ ਕਾਫ਼ਰ ਥੀਵਾਂ,
ਜ਼ਾਮਨ ਆਪ ਸਿਤਾਰ,
ਦੱਸ ਰਾਂਝਾ ਹੁਣ ਕੀ ਕਰੀਏ ।

ਟਿੱਲੇ ਜਾਕੇ ਕੰਨ ਪੜਵਾਵੇਂ,
ਤਾਹੀਓਂ ਸਾਨੂੰ ਦਰਸ ਦਿਖਾਵੇਂ,
ਜਾ ਹਤਿਓ ਹੋਗ ਓਹਾਰ,
ਦੱਸ ਰਾਂਝਾ ਹੁਣ ਕੀ ਕਰੀਏ ।

ਮੀਰਾਂ ਸ਼ਾਹ ਜਾਂ ਖੇੜੀਂ ਜਾਵਾਂ,
ਲਿਖ ਲਿਖ ਚਿੱਠੀਆਂ ਰੋਜ਼ ਪੁਚਾਵਾਂ,
ਤੂੰ ਜੰਮ ਜੰਮ ਆਵੇਂ ਯਾਰ,
ਦੱਸ ਰਾਂਝਾ ਹੁਣ ਕੀ ਕਰੀਏ ।

ਸਾਡਾ ਲੱਗੜਾ ਨੀ ਨੇਹੁੰ ਚਾਕ ਨਾਲ,
ਹੁਣ ਮਾਈ ਸਮਝ ਸੁਰਤ ਸੰਭਾਲ ।

ਲੋਕਾਂ ਭਾਣੇ ਚਾਕ ਨਿਥਾਵਾਂ
ਮੈਂ ਜਿਤ ਵਲ ਦੇਖਾਂ ਉਤ ਵੱਲ ਪਾਵਾਂ,
ਮਨ ਮੋਹਿਆ ਉਹਦੀ ਲਟਕ ਚਾਲ ।

ਖੇੜੇ ਕਰਦੇ ਜ਼ੋਰ ਧਿੰਗਾਣਾ,
ਮੈਂ ਉੱਠ ਤਖ਼ਤ ਹਜ਼ਾਰੇ ਨੂੰ ਜਾਣਾ,
ਮੈਂ ਵਰ ਪਾਇਆ ਦੇਖ ਭਾਲ ।

ਭੇਦ ਦਿਲਾਂ ਦੇ ਕੌਣ ਪਛਾਣੇ,
ਰਮਜ਼ ਇਸ਼ਕ ਦੀ ਆਸ਼ਕ ਜਾਣੇ,
ਪਾਇਆ ਜਿਸਦੇ ਗਲ ਜੰਜਾਲ ।

ਚਾਕ ਮਾਹੀ ਦੀ ਪ੍ਰੀਤ ਚਰੋਕੀ,
ਅਰਸ਼ ਫਰਸ਼ ਨਾ ਤੀਨ ਤ੍ਰਲੋਕੀ,
ਵਾਹਦ ਮਤਲਕ ਬੇ ਮਿਸਾਲ ।

ਮੀਰਾਂ ਸ਼ਾਹ ਪੀ ਤਨ ਮਨ ਵਸਦਾ,
ਜਿਸ ਵੱਲ ਵੇਖਾਂ ਮਾਹੀ ਵਸਦਾ,
ਹਰ ਰੰਗ ਦੇ ਵਿੱਚ ਹੈ ਵਸਾਲ ।

ਸਾਰੀ ਰੈਣ ਦੁੱਖਾਂ ਨਾਲ ਬੀਤ ਗਈ,
ਵੇ ਆ ਰਾਂਝਾ ਮੇਰੀ ਸਾਰ ਲਈਂ ।
ਦੇ ਨਾ ਜਾਈਂ ਵਿਛੋੜੇ ਦੀ ਪੀੜ ਸਹੀ,
ਵੇ ਆ ਰਾਂਝਾ ਮੇਰੀ ਸਾਰ ਲਈਂ ।

ਖੇੜਿਆਂ ਦੇ ਸਾਨੂੰ ਪਏ ਕਜੀਏ,
ਉੱਠ ਚਲ ਤਖ਼ਤ ਹਜ਼ਾਰੇ ਰਹੀਏ,
ਮੈਂ ਹਰਦਮ ਤੈਨੂੰ ਆਖ ਰਹੀ,
ਵੇ ਆ ਰਾਂਝਾ ਮੇਰੀ ਸਾਰ ਲਈਂ ।

ਸ਼ਕਲ ਦਿਖਾਵੀਂ ਆ ਅਸਾਂ ਨੂੰ,
ਮੈਂ ਬੇਗੁਣ ਦੀ ਸ਼ਰਮ ਤੁਸਾਂ ਨੂੰ,
ਮੈਂ ਨਿੱਤ ਦੇ ਦੁੱਖਾਂ ਨੇ ਘੇਰ ਲਈ,
ਵੇ ਆ ਰਾਂਝਾ ਮੇਰੀ ਸਾਰ ਲਈਂ ।

ਇਸ਼ਕ ਅਸਾਂਨੂੰ ਚੈਨ ਨਾ ਦੇਂਦਾ,
ਸ਼ੌਕ ਤੇਰਾ ਮੈਨੂੰ ਹਰਦਮ ਰਹਿੰਦਾ,
ਨਹੀਂ ਇਕ ਪਲ ਨੈਣੀ ਨੀਂਦ ਪਈ,
ਵੇ ਆ ਰਾਂਝਾ ਮੇਰੀ ਸਾਰ ਲਈਂ ।

ਮੀਰਾਂ ਸ਼ਾਹ ਮੈਂ ਕਿਸਨੂੰ ਆਖਾਂ,
ਵਿਚ ਪਰਦੇਸਾਂ ਦਿਤੜੀ ਸਾਕਾਂ,
ਮੈਂ ਤਾਂ ਸ਼ਕਲ ਤੇਰੀ ਨਾ ਦੇਖ ਲਈ,
ਵੇ ਆ ਰਾਂਝਾ ਮੇਰੀ ਸਾਰ ਲਈਂ ।

ਮੈਂ ਹੋਈ ਆਂ ਮਸਤ ਦੀਵਾਨੀ,
ਮਾਹੀ ਆਣ ਮਿਲੇ ।

ਕੀ ਕਰਾਂ ਕੁਛ ਵੱਸ ਨਹੀਂ ਚਲਦਾ,
ਬਾਣ ਇਸ਼ਕ ਦਾ ਸੀਨਾ ਸਲਦਾ,
ਹੋਈਆਂ ਆਜ਼ਜ਼ ਖ਼ਾਕ ਨਿਮਾਣੀ,
ਮਾਹੀ ਆਣ ਮਿਲੇ ।

ਇਸ਼ਕ ਮਾਹੀ ਦਾ ਜਾਂ ਚੜ੍ਹ ਆਇਆ,
ਹੀਰ ਸਲੇਟੀ ਨੇ ਸਿਰ ਚਾਇਆ,
ਉੱਡੀ ਆ ਜਗਤ ਕਹਾਣੀ,
ਮਾਹੀ ਆਣ ਮਿਲੇ ।

ਮਾਹੀ ਤਖ਼ਤ ਹਜ਼ਾਰੇ ਵਾਲਾ,
ਹੁਸਨ ਉਸਦਾ ਜਗਤ ਉਜਾਲਾ,
ਖੇੜਾ ਕੌਣ ਤੂਫ਼ਾਨੀ,
ਮਾਹੀ ਆਣ ਮਿਲੇ ।

ਨਿੱਤ ਉੱਠ ਰੋ ਰੋ ਹੀਰ ਪੁਕਾਰੇ,
ਕਰਮ ਕਰੇ ਤਾਂ ਪਲ ਵਿਚ ਤਾਰੇ,
ਹਜ਼ਰਤ ਸ਼ਾਹ ਜੀਲਾਨੀ,
ਮਾਹੀ ਆਣ ਮਿਲੇ ।

ਅਲਸਤ ਕਿਹਾ ਤਾਂ ਲੱਗੜੀ ਬਾਜੀ,
ਲੋਕਾਂ ਭਾਣੇ ਇਸ਼ਕ ਮਜਾਜ਼ੀ,
ਸਾਨੂੰ ਲੱਗੜਾ ਇਸ਼ਕ ਹਕਾਨੀ,
ਮਾਹੀ ਆਣ ਮਿਲੇ ।

ਗੁੱਝੜੀ ਰਮਜ਼ ਦਿਲਾਂ ਵਿੱਚ ਲਾਵੇ,
ਜਾਂ ਦੇਖਾਂ ਤਾਂ ਨਜ਼ਰ ਚੁਰਾਵੇ,
ਕਿਉਂ ਕਰਦਾ ਵੱਲ ਛੱਲ ਜਾਨੀ,
ਮਾਹੀ ਆਣ ਮਿਲੇ ।

ਉਹਲੇ ਬਹਿ ਬਹਿ ਨਜ਼ਰਾਂ ਮਾਰੇ,
ਵਿਚ ਬੇਲੇ ਦੇ ਮੱਝੀਆਂ ਚਾਰੇ,
ਮੇਰਾ ਉਹੋ ਦਿਲਬਰ ਜਾਨੀ,
ਮਾਹੀ ਆਣ ਮਿਲੇ ।

ਹਜ਼ਰਤ ਸਾਬਰ ਪੀਰ ਪਿਆਰੇ,
ਮੀਰਾਂ ਸ਼ਾਹ ਦਰਬਾਰ ਪੁਕਾਰੇ,
ਸੁਣੀਓ ਪ੍ਰੇਮ ਕਹਾਣੀ,
ਮਾਹੀ ਆਣ ਮਿਲੇ ।

ਜਿਸ ਲਗਦਾ ਇਸ਼ਕ ਤਮਾਚਾ ਹੈ,
ਉਸ ਰਹਿੰਦੀ ਖ਼ਬਰ ਨਾ ਕਾਈ ਰੇ ।
ਸਭ ਤਨ ਮਨ ਜਲ ਬਲ ਖ਼ਾਕ ਹੋਇਆ,
ਫਿਰ ਹੱਸਦੀ ਦੇਖ ਲੁਕਾਈ ਰੇ ।

ਜੋ ਇਸ਼ਕ ਤਮਾਚਾ ਸਹਿੰਦਾ ਹੈ,
ਉਹ ਵਿਚ ਹਜ਼ੂਰੀ ਹੁੰਦਾ ਹੈ,
ਬਨ ਸਮ ਬੁਕਮ ਬਹਿੰਦਾ ਹੈ,
ਨਾ ਰਹੀਆ ਚੂੰ ਚਰਾਈ ਰੇ ।

ਜੋ ਇਸ਼ਕ ਸਨਮ ਮਨਜ਼ੂਰ ਹੋਇਆ,
ਉਹ ਵਿਚ ਦਰਗਾਹ ਫਗਫ਼ੂਰ ਹੋਇਆ,
ਬੇਜ਼ਾਮ ਵਸਲ ਮਖ਼ਮੂਰ ਹੋਇਆ,
ਇਸ ਹਸਤੀ ਮਾਰ ਗਵਾਈ ਰੇ ।

ਸੁਣ ਕਾਜ਼ੀ ਮਸਲੇ ਕਰਦਾ ਹੈ,
ਸਿਰ ਬੰਦ ਦੋ ਜਾਈਂ ਧਰਦਾ ਹੈ,
ਕਿਉਂ ਹਿਰਸ ਤਮ੍ਹਾਂ ਵਿਚ ਮਰਦਾ ਹੈ,
ਕੇਹੀ ਗ਼ਫ਼ਲਤ ਮੌਤ ਭੁਲਾਈ ਰੇ ।

ਸਾਡਾ ਸ਼ੀਸ਼ਾ ਰਾਂਝਾ ਮਾਹੀ ਹੈ,
ਵਿਚ ਦਰਸ਼ਨ ਜਾਤ ਇਲਾਹੀ ਹੈ,
ਅਲ ਇਨਸਾਨ ਖ਼ਬਰ ਦਿਖਾਈ ਹੈ,
ਜਾਂ ਦੇਖਾਂ ਹਦੀਸ ਗਵਾਹੀ ਰੇ ।

ਜਿਸ ਦਿਨ ਦਾ ਰਾਂਝਾ ਯਾਰ ਹੋਇਆ,
ਵਾ ਫ਼ੀਅਨ ਫ਼ਕਮ ਇਜ਼ਹਾਰ ਹੋਇਆ,
ਦੋ ਜਗ ਵਿੱਚ ਦਿਲਦਾਰ ਹੋਇਆ,
ਹੁਣ ਸ਼ਾਦੀ ਗ਼ਮੀ ਨਾ ਕਾਈ ਰੇ ।

ਸਾਨੂੰ ਆਪਣਾ ਅਸਲ ਹਸੂਲ ਹੋਇਆ,
ਜਾਂ ਮਾਹੀ ਵਸੂਲ ਹੋਇਆ,
ਵਿਚ ਜ਼ਾਮਨ ਆਪ ਰਸੂਲ ਹੋਇਆ,
ਜਿਨ ਰਾਂਝੇ ਨਾਲ ਨਕਾਈ ਰੇ ।

ਜਦ ਕੁੰਨ ਦੀ ਹੋਈ ਮਨਾਦੀ ਹੈ,
ਉਸ ਦਿਨ ਦਾ ਰਾਂਝਾ ਹਾਦੀ ਹੈ,
ਸਾਡੀ ਪ੍ਰੀਤ ਦੋਹਾਂ ਦੀ ਆਦੀ ਹੈ,
ਜਦ ਮੁਰਲੀ ਆਣ ਬਜਾਈ ਰੇ ।

ਚਲ ਮੀਰਾਂ ਸ਼ਾਹ ਇਜ਼ਹਾਰ ਕਰਾਂ,
ਉਥੇ ਤਨ ਮਨ ਤੇ ਸਿਰ ਵਾਰ ਕਰਾਂ,
ਦਰ ਸਾਬਰ ਦੇ ਦੀਦਾਰ ਕਰਾਂ,
ਜਿਸ ਮੰਨਦੀ ਕੁਲ ਖ਼ੁਦਾਈ ਰੇ ।

ਰਾਂਝਾ ਸਾਡਾ ਪੀਰ ਨੀਂ
ਕਿਉਂ ਚਾਕ ਕਹੀਂਦਾ ।

ਸਖੀਓ ਨੀਂ ਸਖੀਓ ਉਸ ਰਾਂਝੇ ਨੂੰ
ਚਾਕ ਨਾ ਕਹੀਓ,
ਹੋ ਰਹੇ ਦਾਮਨਗੀਰ ਨੀਂ,
ਕਿਉਂ ਚਾਕ ਕਹੀਂਦਾ ।

ਤਖ਼ਤ ਹਜ਼ਾਰੇ ਦਾ ਮਹਿਰਮ ਸਾਈਂ,
ਉਹਦੇ ਜੇਹਾ ਮੈਨੂੰ ਦਿਸਦਾ ਨਾਹੀਂ,
ਮੈਂ ਨਿਪਟ ਕਮੀਨੀ ਹੀਰ ਨੀਂ,
ਕਿਉਂ ਚਾਕ ਕਹੀਂਦਾ ।

ਉਹ ਉਸਦਾ ਕੁਰਬ ਕਮਾਲੀ,
ਜ਼ਾਤ ਸਫ਼ਾਤੋਂ ਰੁਤਬਾ ਆਲੀ,
ਦੇਖੋ ਲਾ- ਨਜ਼ੀਰ ਨੀਂ,
ਕਿਉਂ ਚਾਕ ਕਹੀਂਦਾ ।

ਮੈਂ ਇਸ ਮੁੱਠੀਆਂ ਪਹਿਲੀ ਘਾਤੋਂ,
ਕਿਸ ਗੱਲ ਤੋਂ ਇਹ ਵਿਛੜਿਆ ਸਾਤੋਂ,
ਸਾਨੂੰ ਮੁਆਫ਼ ਕਰੀਂ ਤਕਸੀਰ ਨੀਂ,
ਕਿਉਂ ਚਾਕ ਕਹੀਂਦਾ ।

ਪਹਿਲਾਂ ਸੀ ਇਹ ਚੁਪ ਚੁਪਾਤਾ,
ਜਾਂ ਗੁਰ ਫੜਿਆ ਤਾਂ ਮੈਂ ਜਾਤਾ,
ਚਿਸ਼ਤੀ ਅਹਿਲ ਫ਼ਕੀਰ ਨੀਂ,
ਕਿਉਂ ਚਾਕ ਕਹੀਂਦਾ ।

ਮੀਰਾਂ ਸ਼ਾਹ ਤਨ ਮਨ ਬਲਿਹਾਰੇ,
ਬਾਝ ਰੰਝੇਟੇ ਯਾਰ ਪਿਆਰੇ,
ਕੌਣ ਬੰਨਾਵੇ ਧੀਰ ਨੀਂ,
ਕਿਉਂ ਚਾਕ ਕਹੀਂਦਾ ।
ਰਾਂਝਾ ਸਾਡਾ ਪੀਰ ਨੀਂ…

ਆ ਮਾਹੀ ਮੇਰੇ ਰਮਜ਼ਾਂ ਵਾਲੇ,
ਤੇਰੇ ਹਿਜਰ ਨੇ ਆਣ ਸਤਾਇਆ ਏ ।
ਬਾਲ ਚੁਆਤੀ ਤੇਰੇ ਇਸ਼ਕ ਅਨੋਖੇ,
ਮੇਰਾ ਤਨ ਮਨ ਫੂਕ ਜਲਾਇਆ ਏ ।
ਬੇਖ਼ੁਦ ਸੁਤੀਆਂ ਮੈਂ ਬਾਬਲ ਵਿਹੜੇ,
ਮੈਨੂੰ ਸੁਫ਼ਨੇ ਆਣ ਜਗਾਇਆ ਏ ।
ਜ਼ੁਲਫ਼ ਕਮਾਨਾਂ ਤੇ ਤੀਰ ਨੈਣਾਂ ਦਾ,
ਮੇਰੇ ਵਿਚ ਜਿਗਰ ਦੇ ਲਾਇਆ ਏ ।
ਢੂੰਡ ਫਿਰੀ ਵਿਚ ਬੇਲੇ ਕਾਹੀ,
ਮੈਂ ਤਾਂ ਕਮਲੀ ਨਾਮ ਸਦਾਇਆ ਏ ।
ਰੋਜ਼ ਅਜ਼ਲ ਦਾ ਸਾਕ ਅਸਾਡਾ,
ਐਵੇਂ ਖੇੜਿਆਂ ਸ਼ੋਰ ਮਚਾਇਆ ਏ ।
ਛਡ ਸਈਆਂ ਮੈਨੂੰ ਮੁੜ ਘਰ ਗਈਆਂ,
ਉਨਾਂ ਖਾਵੰਦ ਲੈ ਗਲ ਲਾਇਆ ਏ ।
ਕਰ ਕਰ ਨਾਜ਼ ਨਿਆਜ ਹਜ਼ਾਰਾਂ,
ਮੈਂ ਨਾਲ ਤੇਰੇ ਨਿਹੁੰ ਲਾਇਆ ਏ ।
ਮੀਰਾਂ ਸ਼ਾਹ ਕੀ ਦੋਸ਼ ਕਿਸੇ ਨੂੰ,
ਅਸਾਂ ਜੋ ਲਿਖਿਆ ਭਰ ਪਾਇਆ ਏ ।

ਆਹੋ ਨੀਂ ਹਰਦਮ ਰਹਿੰਦਾ ਰਾਂਝਾ,
ਨੀਂ ਮੇਰੇ ਸਾਹਮਣੇ ।

ਅਹਿਦ ਹੋ ਕੇ ਬੀਨ ਬਜਾਈ,
ਅਹਿਮਦ ਹੋ ਕੇ ਸ਼ਕਲ ਦਿਖਾਈ,
ਆਹੋ ਨੀਂ ਚਲਿਆ ਇਸ਼ਕ ਦਾ ਜਹਾਂ ਜਹਾਨੀ,
ਮੇਰੇ ਸਾਹਮਣੇ ।

ਆਣ ਇਸ਼ਕ ਦੀਆਂ ਚੜ੍ਹੀਆਂ ਫੌਜਾਂ,
ਵਹਿਦਤ ਵਾਲਿਆਂ ਮਾਰੀਆਂ ਮੌਜ਼ਾਂ,
ਆਹੋ ਨੀਂ ਹੋਇਆ ਸਾਡਾ ਮਹਨਜ਼ਾਨੀ,
ਮੇਰੇ ਸਾਹਮਣੇ ।

ਜਿਤ ਵਲ ਦੇਖਾਂ ਮਾਹੀ ਵੱਸਦਾ,
ਹਰ ਰੰਗ ਦੇ ਵਿਚ ਆਪੇ ਰਸਦਾ,
ਆਹੋ ਨੀਂ ਇਕ ਸਬਹਾਨ ਦਾ ਸ਼ਾਹਜਹਾਨੀ,
ਮੇਰੇ ਸਾਹਮਣੇ ।

ਮੀਰਾਂ ਸ਼ਾਹ ਗੁਰ ਕਾਮਲ ਫੜਿਆ,
ਜੋ ਤੈਂ ਰਾਂਝਾ ਸਿਰ ਪਰ ਧਰਿਆ,
ਆਹੋ ਨੀਂ ਛੱਡ ਦੁਨੀਆਂ ਦਾ ਲਾ- ਜਹਾਨੀ,
ਮੇਰੇ ਸਾਹਮਣੇ ।

ਦੇਖੋ ਇਸ਼ਕ ਅਨੋਖਾ ਆਇਆ ਮਾਰ ਨਕਾਰਾ,
ਕਦੇ ਸਾਬਰ ਪਿਆਰਾ ਦੇਵੇ ਆਣ ਨਜ਼ਾਰਾ ।
ਬਿਰਹੋਂ ਫੂਕ ਜਲਾਇਆ ਮੇਰਾ ਤਨ ਸਾਰਾ,
ਕਦੇ ਸਾਬਰ ਪਿਆਰਾ ਦੇਵੇ ਆਣ ਨਜ਼ਾਰਾ ।

ਉਹਦੇ ਨਿੱਤ ਦੇ ਵਿਛੋੜੇ ਕੀਤੀ ਖ਼ਾਕ ਨਿਮਾਣੀ,
ਉਹ ਤਾਂ ਸੁਘੜ ਸਿਆਣਾ ਮੈਂ ਹਾਂ ਬਾਲ ਇਆਣੀ,
ਨਹੀਂ ਉਸਦੇ ਬਾਝੋਂ ਕੋਈ ਹੋਰ ਸਹਾਰਾ,
ਕਦੇ ਸਾਬਰ ਪਿਆਰਾ ਦੇਵੇ ਆਣ ਨਜ਼ਾਰਾ ।

ਕੂਚਾ ਕਲੇਰ ਵਾਲਾ ਸਈਓ ਅਰਸੋ ਬਾਲਾ,
ਜੀਵੇ ਕਿਸਮਤ ਵਾਲਾ, ਪੀਵੇ ਪ੍ਰੇਮ ਪਿਆਲਾ,
ਮੈਂ ਤਾਂ ਔਗੁਣਹਾਰੀ ਕੋਈ ਉਜਰ ਨਾ ਚਾਰਾ,
ਕਦੇ ਸਾਬਰ ਪਿਆਰਾ ਦੇਵੇ ਆਣ ਨਜ਼ਾਰਾ ।

ਸਈਓ ਗੰਜ ਸ਼ਕਰ ਉਹਦਾ ਖ਼ਾਸ ਖ਼ਲੀਫਾ,
ਮੇਰਾ ਸੰਝ ਸੁਬਾਹੀ ਉਹਦਾ ਨਾਮ ਵਜੀਫ਼ਾ,
ਮੇਰਾ ਕਾਅਬਾ ਕਿਬਲਾ ਉਹਦਾ ਪਾਕ ਦਵਾਰਾ,
ਕਦੇ ਸਾਬਰ ਪਿਆਰਾ ਦੇਵੇ ਆਣ ਨਜ਼ਾਰਾ ।

ਸਈਓ ਨਾਮ ਖ਼ੁਦਾ ਦੇ ਕੋਈ ਜਾਏ ਸੁਣਾਏ,
ਸੁਹਣਾ, ਦਾਮਨ ਲਾਕੇ ਮੇਰੀ ਤੋੜ ਨਿਭਾਵੇ,
ਉਹਦੇ ਦਰਸ਼ਨ ਕਾਰਣ ਹੋਇਆ ਜੀਵਨ ਭਾਰਾ,
ਕਦੇ ਸਾਬਰ ਪਿਆਰਾ ਦੇਵੇ ਆਣ ਨਜ਼ਾਰਾ ।

ਮੀਰਾਂ ਸ਼ਾਹ ਮੈਂ ਮਾਰੀ ਉਹਦੇ ਨਿੱਤ ਦੇ ਹਾਵੇ,
ਸਦਕਾ ਗੰਜ ਸ਼ਕਰ ਦਾ ਮੈਨੂੰ ਦਰਸ਼ ਦਿਖਾਵੇ,
ਸਈਓ ਚੰਦ ਸੂਰਜ ਥੀਂ ਉਹਦਾ ਰੂਪ ਨਿਆਰਾ,
ਕਦੇ ਸਾਬਰ ਪਿਆਰਾ ਦੇਵੇ ਆਣ ਨਜ਼ਾਰਾ ।

ਆ ਵੇ ਪ੍ਰੀਤਮ ਪਿਆਰੇ,
ਐਡਾ ਕਿਉਂ ਚਿਰ ਲਾਇਆ ।

ਤੋੜੀ ਪ੍ਰੀਤ ਪੁਰਾਣੀ ਸਾਨੂੰ ਚਾਹੇ ਭੁਲਾਇਆ,
ਖੋਲ੍ਹੇ ਵਾਲ ਸਿਰੇ ਦੇ ਤਨ ਬਭੂਤ ਰਮਾਇਆ,
ਤੇਰੇ ਦਰਸ਼ਨ ਕਾਰਨ ਮੈਂ ਤਾਂ ਜੋਗ ਕਮਾਇਆ ।

ਇਹੋ ਰਸਮ ਕਦੀਮੀ ਪੀਆ ਬੇਦਰਦਾਂ ਦੀ,
ਮਨ ਮੋਹ ਕਰ ਲੈਂਦੀ ਨਹੀਂ ਸਾਰ ਦਿਲਾਂ ਦੀ,
ਮੈਂ ਤਾਂ ਬਾਝ ਦਮਾਂ ਦੇ ਹੋਈਆਂ ਤੇਰੀ ਬਾਂਦੀ,
ਪੀਆ ਓੜ ਨਿਭਾਵੀਂ ਲਗੀ ਪ੍ਰੀਤ ਧੁਰਾਂ ਦੀ ।

ਜਾਂ ਅਲਸਤ ਵਾਲੀ ਪੀਆ ਬੋਲੀ ਬੋਲੀ,
ਕਹਿਕੇ ਕਾਲੂ ਬਿਲਾ ਮੈਂ ਜਿੰਦ ਤੈਂ ਪਰ ਘੋਲੀ,
ਮੇਰੀ ਉਮਰ ਇਆਣੀ ਕੂਕਾਂ ਦੇਸ ਬਦੇਸਾਂ,
ਮਾਰੀ ਹਿਜ਼ਰ ਤੇਰੇ ਨੇ ਦੱਸ ਕੀ ਮੈਂ ਕਰੇਸਾਂ ।

ਤੇਰਾ ਮੁੱਖ ਦੇਖਣ ਨੂੰ ਮੇਰੀ ਜਿੰਦ ਤਰਸੇਂਦੀ,
ਪੀਆ ਮੁੱਦਤਾਂ ਹੋਈਆਂ ਨੇ ਰੋ ਰੋ ਯਾਦ ਕਰੇਂਦੀ,
ਕੰਨੀ ਧਨਕ ਵਸਲ ਦੀ ਕਦੇ ਮੂਲ ਨਾ ਪੈਂਦੀ,
ਲਗੀ ਭਾਹ ਹਿਜ਼ਰ ਦੀ ਮੇਰੀ ਜਾਨ ਜਲੇਂਦੀ ।

ਗਲ ਪਲੜਾ ਪਾ ਕਰ ਚਲਾਂ ਸਾਬਰ ਦੁਆਰੇ,
ਉਹਨੂੰ ਜਰਮ ਕਰਮ ਦੇ ਆਖਾਂ ਦੁੱਖ ਸਾਰੇ,
ਸਦਕਾ ਗੰਜ ਸ਼ਕਰ ਦਾ ਸਾਨੂੰ ਪਾਰ ਉਤਾਰੇ,
ਦੇਖਾਂ ਦਰਸ ਪੀਆ ਦਾ ਮੀਰਾਂ ਸ਼ਾਹ ਬਲਿਹਾਰੇ ।

ਸਈਓ ਘਰ ਆਇਆ ਮੇਰਾ ਯਾਰ ਨਹੀਂ ।
ਕਰਦਾ ਬੇਪਰਵਾਹੀਆਂ ਲੈਂਦਾ ਸਾਰ ਨਹੀਂ ।

ਉਹਦੇ ਨਿੱਤ ਦੇ ਵਿਛੋੜੇ ਮੈਂ ਤਾਂ ਫੂਕ ਜਲਾਈ,
ਸੁਝੇ ਉਸਦੇ ਬਾਝੋਂ ਦੂਜਾ ਦੁਆਰ ਨਹੀਂ ।

ਸਈਓ ਨਾਮ ਖ਼ੁਦਾ ਦੇ ਆਖੋ ਜਾਕੇ ਕੋਈ,
ਲਾਕੇ ਸਾਂਗ ਹਿਜ਼ਰ ਦੀ ਪੀਆ ਮਾਰ ਨਹੀਂ ।

ਇਕਨਾ ਭਾਗ ਚੰਗੇਰੇ ਲੈਂਦਾ ਕੰਤ ਕਲਾਵੇ,
ਮੈਨੂੰ ਰੋਵਨ ਬਾਝੋਂ ਕੋਈ ਕਾਰ ਨਹੀਂ ।

ਕਦੇ ਆ ਮਿਲ ਪਿਆਰਿਆ ਆਈ ਜਾਨ ਲਬਾਂ ਤੇ,
ਅਜਰਾਈਲ ਖਲੋਤਾ ਲੈਂਦਾ ਦਾਰ ਨਹੀਂ ।

ਲਗੀ ਪ੍ਰੀਤ ਕਦੀਮੀ ਪੀਆ ਓੜ ਨਿਭਾਵੀਂ,
ਇਸ ਫ਼ਾਨੀ ਦਮ ਦਾ ਇਤਬਾਰ ਨਹੀਂ ।

ਮੀਰਾਂ ਸ਼ਾਹ ਸਿਰ ਵਾਰਾਂ ਜਾਕੇ ਸਾਬਰ ਦੁਆਰੇ,
ਐਸਾ ਕੌਣ ਹੈ ਜਿਸਨੂੰ ਦਿੱਤਾ ਤਾਰ ਨਹੀਂ ।

ਕਦੀ ਤੂੰ ਆ ਵੇ, ਪੀਆ ਚੰਦ ਚਲੀ ।

ਪੀਆ ਨਿੱਤ ਰਹਿੰਦੀ ਨਜ਼ਾਰੇ ਦੀ ਤਾਂਘ,
ਮਿਲਣ ਦੀ ਆਸ ।
………………………………

ਤੇਰੀ ਮੇਰੀ ਪ੍ਰੀਤ ਧੁਰਾਂ ਦੀ,
ਕੌਣ ਪਛਾਣੇ ਰਮਜ਼ ਦਿਲਾਂ ਦੀ,
ਮੈਂ ਨਿੱਤ ਵਿਛੋੜੇ ਸਲੀ, ਪੀਆ ਚੰਦ ਚਲੀ ।

ਇਸ਼ਕ ਤੇਰੇ ਨੇ ਵਲ ਵਲ ਕੁੱਠੀਆਂ,
ਸੂਰਤ ਤੇਰੀ ਨੇ ਮੈਂ ਮੁੱਠੀਆਂ,
ਮੈਂ ਹੋਈ ਦੀਵਾਨੀ ਝੱਲੀ, ਪੀਆ ਚੰਦ ਚਲੀ ।

ਮੇਰੇ ਨਾਲ ਦੀਆਂ ਸਭ ਸਈਆਂ,
ਨੋਸ਼ੁਹ ਆਣ ਕਲਾਵੇ ਲਈਆਂ,
ਮੈਂ ਆਜ਼ਿਜ਼ ਰਹਿ ਗਈ ਇਕੱਲੀ, ਪੀਆ ਚੰਦ ਚਲੀ ।

ਬਿਸਰ ਗਈਆਂ ਜ਼ਾਤ ਸਫ਼ਾਤਾਂ,
ਰੋਜ਼ ਉਡੀਕਾਂ ਤੇਰੀਆਂ ਵਾਟਾਂ,
ਮੈਂ ਘਰ ਛੱਡ ਰੋਹੀ ਮੱਲੀ, ਪੀਆ ਚੰਦ ਚਲੀ ।

ਮੁੱਲਾਂ ਪੰਡਤ ਵੈਦ ਘਨੇਰੇ,
ਪੁਛ ਪੁਛ ਹਾਰੀ ਮੈਂ ਸੰਝ ਸਵੇਰੇ,
ਤੈਂ ਖ਼ਬਰ ਕਦੇ ਨਾ ਘਲੀ, ਪੀਆ ਚੰਦ ਚਲੀ ।

ਜਾਓ ਸਈਓ ਕੋਈ ਮੋੜ ਲਿਆਓ,
ਮੀਰਾਂ ਸ਼ਾਹ ਨੂੰ ਦਰਸ ਦਿਖਾਓ,
ਤਾਂ ਜੋ ਬਾਤ ਸੁਲੇ, ਪੀਆ ਚੰਦ ਚਲੀ ।

ਮੈਂ ਹੋ ਗਈ ਰੇ ਸੱਜਣ ਬਲਿਹਾਰ ।

ਮੈਂ ਬਰਦੀ ਤੂੰ ਸਾਹਿਬ ਮੇਰਾ,
ਜਾਂ ਮੈਂ ਦੇਖਾਂ ਦਰਸ਼ਨ ਤੇਰਾ,
ਹੋਵਾਂ ਸ਼ੁਕਰ ਗੁਜਾਰ,
ਹੋ ਗਈ ਰੇ ਸੱਜਣ ਬਲਿਹਾਰ ।

ਬਿਰਹੋਂ ਚਿਣਗ ਪਈ ਤਨ ਮੇਰੇ,
ਮੈਂ ਮਰ ਚੁੱਕੀਆਂ ਔਰ ਬਹੇੜੇ,
ਹੁਣ ਲੈ ਮੇਰੀ ਸਾਰ,
ਹੋ ਗਈ ਰੇ ਸੱਜਣ ਬਲਿਹਾਰ ।

ਚਲ ਜਿਉੜਾ ਜਿਥੇ ਪ੍ਰੀਤਮ ਵਸਦਾ,
ਪ੍ਰੀਤਮ ਬਾਝੋਂ ਨਿਹੁੰ ਨਾ ਰਸਦਾ,
ਕਰੀਏ ਯਤਨ ਹਜ਼ਾਰ,
ਹੋ ਗਈ ਰੇ ਸੱਜਣ ਬਲਿਹਾਰ ।

ਜਲ ਬਲ ਹੋਈ ਆਂ ਭਸਮ ਦੀ ਢੇਰੀ,
ਗੰਜ ਸ਼ਕਰ ਪੀਆ ਤੇਰੀ ਚੇਰੀ,
ਆਣ ਪਈ ਦਰਬਾਰ,
ਹੋ ਗਈ ਰੇ ਸੱਜਣ ਬਲਿਹਾਰ ।

ਪ੍ਰੀਤਮ ਕਾਰਣ ਜੋਗਨ ਹੋਵਾਂ,
ਸਾਬਰ ਦੇ ਦਰ ਜਾਏ ਖਲੋਵਾਂ,
ਰੋਵਾਂ ਜ਼ਾਰੋ ਜ਼ਾਰ,
ਹੋ ਗਈ ਰੇ ਸੱਜਣ ਬਲਿਹਾਰ ।

ਮੀਰਾਂ ਸ਼ਾਹ ਦੀ ਮੰਨ ਅਰਜ਼ੋਈ,
ਔਗੁਣਹਾਰੀ ਗੁਣ ਨਹੀਂ ਕੋਈ,
ਸ਼ਹੁ ਭੀਖ ਲੰਘਾਵੇ ਪਾਰ,
ਹੋ ਗਈ ਰੇ ਸੱਜਣ ਬਲਿਹਾਰ ।

ਸਈਓ ਨੀਂ, ਮੇਰੇ ਪਿਆਰੇ ਬਹੁਤ ਦਿਨ ਲਾਏ ।
ਰੋਵਤ ਰੋਵਤ ਮੈਂ ਨੈਣ ਗਵਾਏ ।

ਕਿਹੜੇ ਦੇਸ ਕੀਤਾ ਵਾਸਾ,
ਸਾਨੂੰ ਦਮ ਦਾ ਨਹੀਂ ਭਰਵਾਸਾ,
ਨਾਲ ਕਰਮ ਦੇ ਆ ਗਲ ਲਾਏ ।

ਆਪੀਂ ਸਾਨੂੰ ਅਪਣੇ ਕੀਤਾ,
ਨਾਲ ਅਦਾਈਂ ਮਨ ਚਿਤ ਲੀਤਾ,
ਹੁਣ ਕਿਉਂ ਸਾਨੂੰ ਨੈਣ ਛੁਪਾਏ ।

ਹੈ ਕੋਈ ਐਸੀ ਚਤਰ ਸਿਆਣੀ,
ਜਾਏ ਕਹੋ ਮੇਰੀ ਪ੍ਰੇਮ ਕਹਾਣੀ,
ਆਪੇ ਲਾਈਆਂ ਤਾਂ ਆਪ ਨਿਭਾਏ ।

ਮੇਰੇ ਜਹੀਆਂ ਲੱਖ ਹਜ਼ਾਰਾਂ,
ਜੋ ਮਨ ਭਾਵਣ ਕਰਨ ਬਹਾਰਾਂ,
ਇਲਮ ਅਕਲ ਦੀ ਪੇਸ਼ ਨਾ ਜਾਏ ।

ਵਾਹ ਵਾਹ ਉਸਦੀ ਬੇਪ੍ਰਵਾਹੀ,
ਇਕਨਾ ਉਲਟੀ ਖੱਲ ਲੁਹਾਈ,
…………………………

ਮੀਰਾਂ ਸ਼ਾਹ ਮੈਂ ਹਰ ਗੁਣ ਗਾਵਾਂ,
ਦਮ ਦਮ ਸਾਬਰ ਪੀਰ ਮਨਾਵਾਂ'
ਜਿਸ ਨੂੰ ਆਲਮ ਸੀਸ ਨਿਵਾਏ ।

ਮੈਂ ਤੇਰੇ ਬਲਿਹਾਰ ਵੇ ਪਿਆਰਿਆ,
ਮੈਂ ਤੇਰੇ ਬਲਿਹਾਰ ।

ਮੈਂ ਹਾਂ ਔਗੁਣਹਾਰ ਨਿਥਾਵੀਂ,
ਪਰ ਤੂੰ ਸਾਨੂੰ ਨਾ ਭੁਲਾਵੀਂ,
ਆਣ ਦੇਵੀਂ ਦੀਦਾਰ ਵੇ ਪਿਆਰਿਆ,
ਮੈਂ ਤੇਰੇ ਬਲਿਹਾਰ ।

ਅੰਬੜੀ ਝਿੜਕੇ ਬਾਬਲ ਹੋੜੇ,
ਮੈਂ ਤਾਂ ਨੈਣ ਨੈਣਾਂ ਨਾਲ ਜੋੜੇ,
ਤਾਅਨੇ ਦੇਣ ਹਜ਼ਾਰ ਵੇ ਪਿਆਰਿਆ,
ਮੈਂ ਤੇਰੇ ਬਲਿਹਾਰ ।

ਵਾਹ ਵਾਹ ਤੇਰੇ ਨਾਜ਼ ਅਨੋਖੇ,
ਸਾਨੂੰ ਲੁੱਕ ਛਿੱਪ ਦੇਂਦਾ ਧੋਖੇ,
ਤੋੜੇ ਕੌਲ ਕਰਾਰ ਵੇ ਪਿਆਰਿਆ,
ਮੈਂ ਤੇਰੇ ਬਲਿਹਾਰ ।

ਹਰਦਮ ਇਹੋ ਅਰਜ਼ ਅਸਾਡੀ,
ਜੇ ਮੈਂ ਮਰੇ ਤਾਂ ਭੀ ਭਾਂਡੀ,
ਕਰਮ ਤੇਰਾ ਦੀਦਾਰ ਵੇ ਪਿਆਰਿਆ,
ਮੈਂ ਤੇਰੇ ਬਲਿਹਾਰ ।

ਇਸ਼ਕ ਤੇਰੇ ਦੀ ਰਮਜ਼ ਪਛਾਣੀ,
ਸਿਰੀ ਕਲਬੀ ਹੋਰ ਰੂਹਾਨੀ,
ਹੈ ਤੇਰਾ ਚਮਕਾਰ ਵੇ ਪਿਆਰਿਆ,
ਮੈਂ ਤੇਰੇ ਬਲਿਹਾਰ ।

ਆ ਪੀਆ ਬਾਹਰ ਦੇ ਵੇ ਨਜ਼ਾਰਾ,
ਸਿਰ ਪੈ ਵਜਦਾ ਮੌਤ ਨਕਾਰਾ,
ਇਹ ਦੁਨੀਆਂ ਦਿਨ ਚਾਰ ਵੇ ਪਿਆਰਿਆ,
ਮੈਂ ਤੇਰੇ ਬਲਿਹਾਰ ।

ਮੀਰਾਂ ਸ਼ਾਹ ਚਲ ਹਾਲ ਸੁਨਾਵਾਂ,
ਤਨ ਮਨ ਜਿਉੜਾ ਘੋਲ ਘੁਮਾਵਾਂ,
ਸਾਬਰ ਦੇ ਦਰਬਾਰ ਵੇ ਪਿਆਰਿਆ,
ਮੈਂ ਤੇਰੇ ਬਲਿਹਾਰ ।

ਮੁੱਦਤਾਂ ਹੋਈਆਂ ਮਹਿਰਮ ਯਾਰ,
ਵੇ ਆ ਹੁਣ ਦਰਸ ਦਿਖਾ ।

ਇਸ਼ਕ ਤੇਰੇ ਦੀ ਉਹ ਵਾਹ ਵਡਿਆਈ,
ਤਨ ਮੇਰੇ ਭਾਂਬੜ ਲਾਈ,
ਦਿਤੀਆਂ ਫੂਕ ਜਲਾ,
ਵੇ ਆ ਹੁਣ ਦਰਸ ਦਿਖਾ ।

ਉੱਚੀ ਚੜ੍ਹਕੇ ਮਾਰਾਂ ਚਾਂਗਾਂ,
ਹਿਜ਼ਰ ਤੇਰੇ ਦੀਆਂ ਸੀਨੇ ਸਾਂਗਾਂ,
ਦਿੱਤੜੀ ਸੁਰਤ ਭੁਲਾ,
ਵੇ ਆ ਹੁਣ ਸਾਨੂੰ ਦਰਸ ਦਿਖਾ ।

ਮੁੱਖੜਾ ਤੇਰਾ ਕੁਤਬ ਸਿਤਾਰਾ,
ਦੇਵੀਂ ਸਾਨੂੰ ਆਣ ਨਜ਼ਾਰਾ,
ਪਿਆਰਿਆ ਨਾਮ ਖ਼ੁਦਾ ਦਾ,
ਆ ਹੁਣ ਸਾਨੂੰ ਦਰਸ ਦਿਖਾ ।

ਸੂਲ ਦੁੱਖਾਂ ਨੇ ਪਾਏ ਘੇਰੇ,
ਤੂੰ ਲਟਕੇਂਦਾ ਆ ਵੜ ਵਿਹੜੇ,
ਕਰਸਾਂ ਜਾਨ ਫ਼ਿਦਾ,
ਵੇ ਆ ਹੁਣ ਸਾਨੂੰ ਦਰਸ ਦਿਖਾ ।

ਹਿਜ਼ਰ ਤੇਰੇ ਜਿੰਦ ਜਾਲੀ ਮੇਰੀ,
ਸੂਰਤ ਨਜ਼ਰ ਨਾ ਆਵੇ ਤੇਰੀ,
ਮੈਂ ਰੋਵਾਂ ਕਿਸ ਦਰ ਜਾ,
ਵੇ ਆ ਹੁਣ ਸਾਨੂੰ ਦਰਸ ਦਿਖਾ ।

ਮੀਰਾਂ ਸ਼ਾਹ ਮੈਂ ਪ੍ਰੇਮ ਸਤਾਇਆ,
ਦਿਲ ਪਰ ਬਾਦਲ ਗ਼ਮ ਦਾ ਛਾਇਆ,
ਨੈਣ ਰਹੇ ਝੜ ਲਾ,
ਵੇ ਆ ਹੁਣ ਸਾਨੂੰ ਦਰਸ ਦਿਖਾ ।

ਤੁਸੀਂ ਦੇਖੋ ਨਾਜ਼ ਪਿਆਰੇ ਦੇ,
ਜਗ ਮੋਹਿਆ ਨਾਲ ਨਜ਼ਾਰੇ ਦੇ ।

ਸਾਨੂੰ ਥਾਨ ਮੁਕਾਮ ਨਾ ਦਸਦਾ ਹੈ,
ਖ਼ੁਦ ਹਰ ਹਰ ਜਾ ਵਿਚ ਵੱਸਦਾ ਹੈ,
ਕਿਤੇ ਹੱਸਦਾ ਹੈ ਕਿਤੇ ਨੱਸਦਾ ਹੈ,
ਸਈਓ ਦੇਖੋ ਤੌਰ ਅਵਾਰੇ ਦੇ ।

ਕਿਤੇ ਨਜ਼ਰੋ ਨਜ਼ਰ ਨਿਹਾਲ ਹੋਇਆ,
ਕਿਤੇ ਗੌਂਸ ਕੁਤਬ ਅਬਦਾਲ ਹੋਇਆ,
ਕਿਤੇ ਚਾਕਰ ਹੀਰ ਸਿਆਲ ਹੋਇਆ,
ਕਿਤੇ ਦੇਂਦਾ ਪਤੇ ਹਜ਼ਾਰੇ ਦੇ ।

ਕੇਹਾ ਵਲ ਛਲ ਖੇਲ ਰਚਾਇਆ ਹੈ,
ਸਾਨੂੰ ਇਸ਼ਕ ਅਨੋਖਾ ਲਾਇਆ ਹੈ,
ਲਾ ਅੱਲਾਹ ਇਨਸਾਨ ਸਰ ਮਨਾਇਆ ਹੈ,
ਫੰਦ ਦੇਖੋ ਸੋਹਣੇ ਸਾਰੇ ਦੇ ।

ਕਿਤੇ ਹੱਸ ਹੱਸ ਆ ਗਲ ਲਾਏਂਦਾ,
ਕਿਤੇ ਮੁਖੜਾ ਆਣ ਛੁਪਾਏਂਦਾ,
ਕਿਤੇ ਸਾਨੂੰ ਹਿਜ਼ਰ ਸਤਾਏਂਦਾ,
ਨਹੀਂ ਸੁਣਦਾ ਦੁੱਖ ਦੁਖਿਆਰੇ ਦੇ ।

ਕਿਤੇ ਸ਼ਾਹ ਜੀਲਾਨੀ ਪੀਰ ਹੋਇਆ,
ਕਿਤੇ ਚਿਸ਼ਤੀ ਅਹਿਲ ਫ਼ਕੀਰ ਹੋਇਆ,
ਕਿਤੇ ਮੈਂ ਵੀ ਦਾਮਨਗੀਰ ਹੋਇਆ,
ਵਿੱਚ ਜਾਕੇ ਹਸ਼ਰ ਦਿਹਾੜੇ ਦੇ ।

ਜਦ ਮੀਰਾਂ ਸ਼ਾਹ ਫ਼ਹਿਮੀਦ ਹੋਈ,
ਮੁੱਖ ਮੁਰਸ਼ਦ ਵਿੱਚ ਦੀਦ ਹੋਈ,
ਜਾਂ ਦੀਦ ਹੋਈ ਤਾਂ ਈਦ ਹੋਈ,
ਅੱਜ ਜਾਗੇ ਭਾਗ ਨਿਕਾਰੇ ਦੇ ।

ਮੇਰੇ ਨੈਣ ਪੀਆ ਸਿਉਂ ਲਗੇ,
ਵਿਸਰ ਗਈ ਲਾਜ ਸ਼ਰਮ ।

ਮੈਂ ਜੱਟੀ ਤਾਕ ਨਿਖੁੱਟੜੀ,
ਵਹਿਮ ਖ਼ਿਆਲ ਪਲਕ ਵਿਚ ਤਿੜੇ,
ਉੱਠ ਗਿਆ ਸਾਰਾ ਭਰਮ,
ਵਿਸਰ ਗਈ ਲਾਜ ਸ਼ਰਮ ।

ਚਾਰ ਨੈਣਾਂ ਦੀ ਹੋਈ ਲੜਾਈ,
ਹਸਤੀ ਮੇਰੀ ਫੂਕ ਜਲਾਈ,
ਦੇਖੋ ਨੈਣਾਂ ਦਾ ਸਿਤਮ,
ਵਿਸਰ ਗਈ ਲਾਜ ਸ਼ਰਮ ।

ਨੈਣ ਦਿਖਾਏ ਗਿਆ ਚਮਕਾਰੇ,
ਮੈਂ ਕੋਹਤੂਰ ਨੈਣਾਂ ਤੋਂ ਵਾਰੇ,
ਦਿਲ ਤੋਂ ਖੋਇਆ ਹੈ ਗ਼ਮ,
ਵਿਸਰ ਗਈ ਲਾਜ ਸ਼ਰਮ ।

ਪ੍ਰੇਮ ਬਿਨਾ ਮੈਨੂੰ ਮੈਂ ਅੰਧੇਰਾ,
ਨੈਣ ਲੱਗੇ ਤਾਂ ਯਾਰ ਪਛਾਤਾ,
ਮੈਂ ਸਮਝੇ ਰਾਜ਼ ਅਹਿਮ,
ਵਿਸਰ ਗਈ ਲਾਜ ਸ਼ਰਮ ।

ਮੈਂ ਘੋਲੀ ਮੇਰੀ ਜਾਨ ਸਦਕੜੇ,
ਯਾਰ ਦਿਖਾਏ ਨੈਣ ਚਮਕੜੇ,
ਹੋਇਆ ਅੱਲਾਹ ਦਾ ਕਰਮ,
ਵਿਸਰ ਗਈ ਲਾਜ ਸ਼ਰਮ ।

ਨੈਣ ਨੈਣਾਂ ਦਾ ਖੁਲ੍ਹਿਆ ਪਰਦਾ,
ਹੁਣ ਬੋਲਣ ਨੂੰ ਚਿਤ ਨਹੀਂ ਕਰਦਾ,
ਉਸਦੇ ਨੈਣਾਂ ਦੀ ਕਸਮ,
ਵਿਸਰ ਗਈ ਲਾਜ ਸ਼ਰਮ ।

ਵਾਹ ਵਾਹ ਸਾਡੇ ਭਾਗ ਚੰਗੇਰੇ,
ਮੀਰਾਂ ਸ਼ਾਹ ਅੱਜ ਆਏ ਵਿਹੜੇ,
ਯਾਰ ਸੋਹਣੇ ਦੇ ਕਦਮ,
ਵਿਸਰ ਗਈ ਲਾਜ ਸ਼ਰਮ ।

ਹੁਣ ਮੈਂ ਮੋਹੀਆਂ ਵੇ ਨਾਜ਼ ਤੇਰੇ ਨੇ ।

ਐਸਾ ਨਾਜ ਨਿਆਜ਼ ਦਿਖਾਇਆ,
ਕਰ ਉਹਲਾ ਮੁੱਖ ਦਿਲ ਭਰਮਾਇਆ,
ਪਾਏ ਪ੍ਰੇਮ ਬਖੇੜੇ,
ਹੁਣ ਮੈਂ ਮੋਹੀਆਂ ਵੇ ਨਾਜ਼ ਤੇਰੇ ਨੇ ।

ਵਾਹ ਪਿਆਰਿਆ ਬੇਪ੍ਰਵਾਹੀਆਂ,
ਕੋਲ ਵਸੇ ਤਾਂ ਕਰੇ ਜੁਦਾਈਆਂ,
ਮੈਂ ਸੰਝ ਸਵੇਰੇ,
ਹੁਣ ਮੈਂ ਮੋਹੀਆਂ ਵੇ ਨਾਜ਼ ਤੇਰੇ ਨੇ ।

ਅੱਵਲ ਆਖ਼ਰ ਬਾਤਨ ਜ਼ਾਹਰ,
ਤੇਰੇ ਤੋਂ ਮੈਂ ਮੂਲ ਨਾ ਬਾਹਰ,
ਖ਼ਾਸ ਦਿਲਾਂ ਵਿਚ ਡੇਰੇ,
ਹੁਣ ਮੈਂ ਮੋਹੀਆਂ ਵੇ ਨਾਜ਼ ਤੇਰੇ ਨੇ ।

ਜਾਂ ਆਦਮ ਦਾ ਰੂਪ ਬਣਾਇਆ,
ਅੰਸ਼ ਮਲਾਇਕ ਸੀਸ ਨਿਵਾਇਆ,
ਬਿਰਲਾ ਸੁਘੜ ਨਿਖੇੜੇ,
ਹੁਣ ਮੈਂ ਮੋਹੀਆਂ ਵੇ ਨਾਜ਼ ਤੇਰੇ ਨੇ ।

ਮੈਂ ਬਰਦੀ ਤੂੰ ਸਾਹਿਬ ਸਾਡਾ,
ਵੱਸੇ ਨੇੜੇ ਰਹੇ ਦੁਰਾਡਾ,
ਇਹ ਦੁੱਖ ਕੌਣ ਨਿਬੇੜੇ,
ਹੁਣ ਮੈਂ ਮੋਹੀਆਂ ਵੇ ਨਾਜ਼ ਤੇਰੇ ਨੇ ।

ਜਾਂ ਸਤਿਗੁਰ ਨੇ ਭਰਮ ਚੁਕਾਇਆ,
ਮੈਂ ਨਿਕਲੀ ਤਾਂ ਮਨ ਵਿੱਚ ਪਾਇਆ,
ਮੁਕ ਗਏ ਝਗੜੇ ਝੇੜੇ,
ਹੁਣ ਮੈਂ ਮੋਹੀਆਂ ਵੇ ਨਾਜ਼ ਤੇਰੇ ਨੇ ।

ਮੀਰਾਂ ਸ਼ਾਹ ਮੈਂ ਮਰ ਕੇ ਮੋਈ,
ਜਾਂ ਸਾਬਰ ਦੀ ਰਹਿਮਤ ਹੋਈ,
ਮੈਂ ਕੀਤੀ ਦੂਰੋਂ ਨੇੜੇ,
ਹੁਣ ਮੈਂ ਮੋਹੀਆਂ ਵੇ ਨਾਜ਼ ਤੇਰੇ ਨੇ ।

ਤਾਂਘ ਨਜ਼ਾਰੇ ਦੀ ਸੁਣ ਪਿਆਰੇ ਮੀਆਂ ਵੇ,
ਸਾਨੂੰ ਤੁਹਾਡੀ ਹਰਦਮ ਰਹਿੰਦੀ,
ਤਾਂਘ ਨਜ਼ਾਰੇ ਦੀ ।

ਦੇਸ਼ ਪੀਆ ਦੇ ਜੇ ਕੋਈ ਜਾਵੇ,
ਨਾਮ ਖ਼ੁਦਾ ਦੇ ਖ਼ਬਰ ਲਿਆਵੇ,
ਸੋਹਣੇ ਸਾਰੇ ਦੀ ।

ਇਸ਼ਕ ਪੀਆ ਦਾ ਚੈਨ ਨਾ ਦੇਂਦਾ,
ਸ਼ਾਮ ਸੁੰਦਰ ਕਿਤੇ ਸਾਰ ਨਾ ਲੈਂਦਾ,
ਮੈਂ ਦੁਖਿਆਰੇ ਦੀ ।

ਮੁੱਖ ਦੇਖਣ ਬਿਨ ਹੋਈਆਂ ਦੀਵਾਨੀ,
ਸਲੇ ਅਲੀ ਤੇਰਾ ਹੁਸਨ ਨੂਰਾਨੀ,
ਚਮਕ ਸਿਤਾਰੇ ਦੀ ।

ਮੀਰਾਂ ਸ਼ਾਹ ਕਹੋ ਭੀਖ ਪੀਆ ਨੂੰ,
ਦੋਹੀਂ ਜਹਾਨੀ ਲਾਜ ਤੁਸਾਂ ਨੂੰ,
ਮੈਂ ਭਿਖਿਆਰੇ ਦੀ ।

ਦਸਿਓ ਕੋਈ ਸੁਘੜ ਸਿਆਣੀ,
ਕਬ ਘਰ ਆਵੇਗਾ ਯਾਰ ਮੇਰਾ ।

ਤਾਂਘ ਪੀਆ ਦੀ ਮੈਨੂੰ ਹਰਦਮ ਰਹਿੰਦੀ,
ਸਾਂਗ ਵਿਛੋੜੇ ਦੀ ਮੈਂ ਦਿਲ ਵਿਚ ਸਹਿੰਦੀ,
ਬਿਨ ਦੇਖੇ ਮੈਂ ਹੋਈ ਆਂ ਦੀਵਾਨੀ,
ਕਬ ਘਰ ਆਵੇਗਾ ਯਾਰ ਮੇਰਾ ।

ਮੁੱਦਤਾਂ ਹੋਈਆਂ ਪਿਆਰਾ ਮੂਲ ਨਾ ਆਇਆ,
ਮੈਂ ਦੁਖਿਆਰੀ ਰੋ ਰੋ ਜਨਮ ਗਵਾਇਆ,
ਨਜ਼ਰ ਨਾ ਆਵੇ ਉਸਦੀ ਸ਼ਕਲ ਨੂਰਾਨੀ,
ਕਬ ਘਰ ਆਵੇਗਾ ਯਾਰ ਮੇਰਾ ।

ਜਾ ਕਹੋ ਕੋਈ ਅੰਗ ਸਹੇਲੀ,
ਬਾਝ ਪੀਆ ਦੇ ਮੇਰਾ ਹੋਰ ਨਾ ਬੇਲੀ,
ਆਵਣ ਦੀ ਕੋਈ ਭੇਜ ਨਿਸ਼ਾਨੀ,
ਕਬ ਘਰ ਆਵੇਗਾ ਯਾਰ ਮੇਰਾ ।

ਔਗੁਣ ਵਸਦੀ ਮੇਰਾ ਉਜਰ ਨਾ ਕੋਈ,
ਜੋ ਚਿਤ ਚਾਹੇ ਪੀਆ ਕਰਦਾ ਸੋਈ,
ਲੜ ਲਗੀਆਂ ਦੀ ਕਦਰ ਨਾ ਜਾਣੀ,
ਕਬ ਘਰ ਆਵੇਗਾ ਯਾਰ ਮੇਰਾ ।

ਮੀਰਾਂ ਸ਼ਾਹ ਪੀਆ ਸੋਈਓ ਜਾਣੇ,
ਇਸ ਮਰਨੇ ਤੋਂ ਪਹਿਲੇ ਜੋ ਮਰ ਜਾਵੇ,
ਰਹਿਮ ਕਰੇ ਪਿਆਰਾ ਆਪ ਰਹਿਮਾਨੀ,
ਕਬ ਘਰ ਆਵੇਗਾ ਯਾਰ ਮੇਰਾ ।

ਸਈਓ ਤਾਂਘ ਸੱਜਣ ਦੀ ਰਹਿੰਦੀ,
ਦਰਸ਼ਨ ਦੇਖਣ ਨੂੰ ।

ਜੇ ਸਾਜਨ ਮੇਰੇ ਵਿਹੜੇ ਆਵੇ,
ਜਰਮ ਕਰਮ ਦਾ ਸਭ ਦੁੱਖ ਜਾਵੇ,
ਮੈਂ ਲੱਖ ਲੱਖ ਸ਼ੁਕਰ ਕਰੇਂਦੀ,
ਦਰਸ਼ਨ ਦੇਖਣ ਨੂੰ ।

ਨਾਲ ਸੱਜਣ ਦੇ ਲਈਆਂ ਲਾਵਾਂ,
ਕਿਸਨੂੰ ਦਿਲ ਦਾ ਹਾਲ ਸੁਣਾਵਾਂ,
ਜਾਨ ਜੁਦਾਈਆਂ ਸਹਿੰਦੀ,
ਦਰਸ਼ਨ ਦੇਖਣ ਨੂੰ ।

ਦੇਖੋ ਸਈਓ ਸੱਜਣ ਦੇ ਕਾਰੇ,
ਪਕੜ ਗੁਲਾਮਾਂ ਦਿਲ ਵੱਲ ਮਾਰੇ,
ਜਾਨ ਜੁਦਾਈਆਂ ਸਹਿੰਦੀ,
ਦਰਸ਼ਨ ਦੇਖਣ ਨੂੰ ।

ਸਿਰ ਸਦਕੇ ਤੇ ਜਿੰਦ ਕੁਰਬਾਨੀ,
ਜੇ ਦੇਵੇ ਕੋਈ ਭੇਜ ਨਿਸ਼ਾਨੀ,
ਮੈਂ ਜਾਵਾਂ ਉੱਠਦੀ ਬਹਿੰਦੀ,
ਦਰਸ਼ਨ ਦੇਖਣ ਨੂੰ ।

ਮੀਰਾਂ ਸ਼ਾਹ ਜੇ ਸਾਜਣ ਪਾਵਾਂ,
ਹਾਰ ਸ਼ਿੰਗਾਰ ਅਨੂਪ ਬਣਾਵਾਂ,
ਹੱਥੀਂ ਲਾਵਾਂ ਮਹਿੰਦੀ,
ਦਰਸ਼ਨ ਦੇਖਣ ਨੂੰ ।

ਹੋ ਪੀਆ ਘਰ ਆ,
ਜਿੰਦ ਤਰਸੇ ਤੇਰੇ ਦਰਸ਼ਨ ਨੂੰ ।

ਮੈਂ ਕੀਤੀ ਤੇਰੇ ਇਸ਼ਕ ਦੀਵਾਨੀ,
ਹੈ ਕੋਈ ਤੇਰਾ ਹੋਰ ਨਾ ਸਾਨੀ ਹੋ ਪੀਆ ।
……………………………

ਹਿਜਰ ਤੇਰੇ ਦੀ ਪੀੜ ਘਨੇਰੀ,
ਵਿਸਰ ਗਈ ਸਭ ਸੁੱਧ ਬੁੱਧ ਮੇਰੀ,
ਇਤਨਾ ਨਾ ਤਰਸਾ,
ਹੋ ਪੀਆ ਘਰ ਆ ਜਿੰਦ ਤਰਸੇ ।

ਰੋਜ਼ ਅਜ਼ਲ ਦੇ ਅੱਖੀਆਂ ਲਾਈਆਂ,
ਹੁਣ ਕਿਉਂ ਕਰਦਾ ਯਾਰ ਜੁਦਾਈਆਂ,
ਲਗੀਆਂ ਦੀ ਓੜ ਨਿਭਾਹ,
ਹੋ ਪੀਆ ਘਰ ਆ ਜਿੰਦ ਤਰਸੇ ।

ਮੀਰਾਂ ਸ਼ਾਹ ਜੋ ਮੈਂ ਸੰਗ ਬੀਤੀ,
ਐਸੀ ਨਾਲ ਕਿਸੇ ਨਾ ਕੀਤੀ,
ਦਿਤੀਆਂ ਫੂਕ ਜਲਾ,
ਹੋ ਪੀਆ ਘਰ ਆ ਜਿੰਦ ਤਰਸੇ ।

ਪੀਆ ਸਾਨੂੰ ਮੰਦੜੇ ਬੋਲ ਨਾ ਬੋਲ,
ਮੈਂ ਜਾਨ ਕਰਾਂ ਬਲਿਹਾਰ,
ਪੀਆ ਸਾਨੂੰ ਮੰਦੜੇ ਬੋਲ ਨਾ ਬੋਲ ।

ਔਗੁਣਹਾਰੀ ਨਿੱਪਟ ਕਮੀਨੀ,
ਜਾਨ ਸਦਕੜੇ ਮੈਂ ਤੈਂ ਪਰ ਕੀਨੀ,
ਵਰ ਪਾਇਆ ਜਗ ਟੋਲ,
ਪੀਆ ਸਾਨੂੰ ਮੰਦੜੇ ਬੋਲ ਨਾ ਬੋਲ ।

ਤੂੰ ਚਤਰਾ ਮੈਂ ਬਾਲ ਇਆਣੀ,
ਇਸ਼ਕ ਤੇਰੇ ਦੀ ਸਾਰ ਨਾ ਜਾਣੀ,
ਨਿਹੁੰ ਲਾਇਆ ਅਣਭੋਲ,
ਪੀਆ ਸਾਨੂੰ ਮੰਦੜੇ ਬੋਲ ਨਾ ਬੋਲ ।

ਅਲਸਤ ਬਿਰ ਬਿਕਮ ਦੀ ਮਨ ਬੋਲੀ,
ਕਰ ਸਿਜਦਾ ਮੈਂ ਤੈਂ ਪਰ ਘੋਲੀ,
ਕਿਉਂ ਕਰਦਾ ਹੁਣ ਰੋਲ,
ਪੀਆ ਸਾਨੂੰ ਮੰਦੜੇ ਬੋਲ ਨਾ ਬੋਲ ।

ਲਾਹੂਤੇ ਨਾਸੂਤੀ ਹੋਕੇ,
ਉਮਰ ਗਵਾਈਆ ਤੈਂ ਬਿਨ ਰੋ ਕੇ,
ਆਵੀਂ ਅਸਾਡੇ ਕੋਲ,
ਪੀਆ ਸਾਨੂੰ ਮੰਦੜੇ ਬੋਲ ਨਾ ਬੋਲ ।

ਮੀਰਾਂ ਸ਼ਾਹ ਮੈਂ ਲੱਗੜੀ ਦਾਮਨ,
ਕਸਮ ਖ਼ੁਦਾ ਦੇ ਸਾਬਰ ਜ਼ਾਮਨ,
ਤੂੰ ਮੇਰਾ ਹਮਜੋਲ,
ਪੀਆ ਸਾਨੂੰ ਮੰਦੜੇ ਬੋਲ ਨਾ ਬੋਲ ।

ਆ ਵੇ ਪੀਆ ਸਾਨੂੰ ਦੇ ਵੇ ਨਜ਼ਾਰਾ,
ਮੈਂ ਵਾਰੀ ਨਿੱਤ ਰਹਿੰਦਾ ਦੇਖਣ ਦਾ ਚਾਅ ।

ਇਸ਼ਕ ਤੇਰੇ ਨੇ ਘਾਇਲ ਕੀਤੀ,
ਕਿਸਨੂੰ ਆਖਾਂ ਜੋ ਦਿਲ ਬੀਤੀ,
ਹੋਰ ਕਿਸੇ ਦਾ ਉਜਰ ਨਾ ਚਾਰਾ,
ਮੈਂ ਵਾਰੀ ਆਪੇ ਲਾਈਆਂ ਤੇ ਨਿਭਾਹ ।

ਅਵਗੁਣਹਾਰੀ ਮੇਰਾ ਮਾਣ ਨਾ ਕੋਈ,
ਕਸਮ ਤੇਰੀ ਮੈਂ ਤੇਰੀ ਹੋਈ,
ਨਾਮ ਖ਼ੁਦਾ ਦੇ ਪੀਤ ਨਾ ਤੋੜੀਂ,
ਸਾਡੇ ਨੈਣਾਂ ਦੀ ਨੀਤ ਪਹੁੰਚਾ ।

ਦੋ ਜਗ ਛੱਡ ਕੇ ਮੈਂ ਤੇਰੀ ਹੋਈ,
ਦੀਨ ਮਜ਼ਹਬ ਦੀ ਖ਼ਬਰ ਨਾ ਕੋਈ,
ਨਿੱਪਟ ਕਮੀਨੀ ਮਨੋ ਨਾ ਵਿਸਾਰੀਂ,
ਸਾਨੂੰ ਕਦੇ ਤਾਂ ਲੈ ਗਲ ਲਾ ।

ਮੈਂ ਜੇਹੇ ਬਰਦੇ ਹੋਰ ਘਨੇਰੇ,
ਮੈਂ ਲੱਗੜੀ ਪੀਆ ਦਾਮਨ ਤੇਰੇ,
ਤੂੰ ਹਾਕਮ ਮੈਂ ਰਈਅਤ ਤੇਰੀ,
ਕਦੇ ਮੁੱਖੋਂ ਤਾਂ ਬੋਲ ਜਰਾ ।

ਤੈਂ ਬਿਨ ਮੈਨੂੰ ਚੈਨ ਨਾ ਆਵੇ,
ਮੈਂ ਮਾਰੀ ਤੇਰੇ ਨਿੱਤ ਦੇ ਹਾਵੇ,
ਵਿਚ ਸੀਨੇ ਦੇ ਭੜਕਣ ਭਾਹੀਂ,
ਮੈਂ ਨਿਮਾਣੀ ਨੂੰ ਨਾ ਤਰਸਾ ।

ਮੀਰਾਂ ਸ਼ਾਹ ਦੀ ਆਸ ਪੁਚਾਵੀਂ,
ਨਾਲ ਕਰਮ ਦੇ ਝਾਤੀ ਪਾਵੀਂ,
ਇਹ ਦੁਨੀਆਂ ਦਿਨ ਚਾਰ ਦਿਹਾੜੇ,
ਅਸੀਂ ਫਾਨੀ ਤੂੰ ਆਪ ਬਕਾਅ ।

ਸੱਜਣ ਗਲ ਲਾ ਹੂੰ ਘੁੰਗਟ ਖੋਲ੍ਹ ।

ਇਸ ਘੁੰਗਟ ਨੇ ਕੀਤੇ ਕਾਰੇ,
ਆਲਮ ਫ਼ਾਜ਼ਲ ਰੋਂਦੇ ਸਾਰੇ,
ਗਏ ਬਤੇਰਾ ਟੋਲ ।

ਹਰਦਮ ਅਪਣਾ ਕਰਮ ਕਮਾਵੀਂ,
ਔਗੁਣ ਮੇਰੇ ਚਿਤ ਨਾ ਲਾਵੀਂ,
ਆ ਵੇ ਅਸਾਡੜੇ ਕੋਲ ।

ਮੁੱਖੜਾ ਤੇਰਾ ਕੁਤਬ ਸਿਤਾਰਾ,
ਖੋਲ੍ਹ ਘੁੰਗਟ ਨੂੰ ਦੇ ਵੇ ਨਜ਼ਾਰਾ,
ਤਨ ਮਨ ਦੇਸਾਂ ਘੋਲ ।

ਦਰਦ ਦੁੱਖਾਂ ਨੇ ਘਾਇਲ ਕੀਤੀ,
ਸ਼ੁਕਰ ਕੀਤਾ ਮੈਂ ਜੋ ਸਿਰ ਬੀਤੀ,
ਤੂੰ ਮੁੱਖੋਂ ਨਾ ਮੰਦੜਾ ਬੋਲ ।

ਮੀਰਾਂ ਸ਼ਾਹ ਮੈਂ ਘੋਲ ਘੁਮਾਈ,
ਰੋਜ਼ ਅਜ਼ਲ ਦੀ ਪੀੜ ਜੋ ਲਾਈ,
ਹੁਣ ਕਿਉਂ ਕਰਦਾ ਰੋਲ ।

ਜੇ ਤੈਂ ਲਾਈਆਂ ਤਾਂ ਓੜ ਨਿਭਾਵੀਂ,
ਮੈਂ ਕੁਚੱਜੜੀ ਨੂੰ ਲੈ ਗਲ ਲਾਵੀਂ ।

ਆਪੇ ਨੈਣ ਨੈਣਾਂ ਨਾਲ ਜੋੜੇ,
ਹੁਣ ਕਿਉਂ ਕਰਦਾ ਤੋੜ ਵਿਛੋੜੇ,
ਮੈਂ ਤੱਤੜੀ ਨੂੰ ਨਾ ਤਰਸਾਵੀਂ,
ਪੀਆ ਜੀ ਤੈਂ ਲਾਈਆਂ ਤਾਂ ਓੜ ਨਿਭਾਵੀਂ ।

ਦੋ ਜਗ ਦੀ ਮੈਂ ਪੀਤ ਭੁਲਾਈ,
ਮਾਂ ਬਾਬਲ ਦੀ ਰੀਤ ਗੁਆਈ,
ਤੂੰ ਤਖ਼ਤ ਹਜ਼ਾਰੇ ਨਾ ਜਾਵੀਂ,
ਜੇ ਤੈਂ ਲਾਈਆਂ ਤਾਂ ਓੜ ਨਿਭਾਵੀਂ ।

ਨਿਹੁੰ ਨਵਾਂ ਨਹੀਂ ਆਦਿ ਕਦੀਮੀ,
ਜੇ ਤੂੰ ਕਰੇਂ ਪੀਆ ਕਰਮ ਕਰੀਮੀ,
ਸਾਨੂੰ ਮਨੋ ਨਾ ਭੁਲਾਵੀਂ,
ਜੇ ਤੈਂ ਲਾਈਆਂ ਤਾਂ ਓੜ ਨਿਭਾਵੀਂ ।

ਤੇਰੇ ਜਿਹਾ ਨਾ ਆਲਮ ਸਾਰੇ,
ਮੈਂ ਮਾਰੀ ਤੇਰੇ ਨਿੱਤ ਦੇ ਹਾਵੇ,
ਬਿਰਹੋਂ ਜਲੀ ਨੂੰ ਨਾ ਜਲਾਵੀਂ,
ਜੇ ਤੈਂ ਲਾਈਆਂ ਤਾਂ ਓੜ ਨਿਭਾਵੀਂ ।

ਮੀਰਾਂ ਸ਼ਾਹ ਮੈਂ ਨਿੱਤ ਦੀ ਬਰਦੀ,
ਹਰ ਦਮ ਸਜਦਾ ਤਹਿਦਿਲ ਕਰਦੀ,
ਔਗੁਣਹਾਰੀ ਦੀ ਆਸ ਪੁਜਾਵੀਂ,
ਜੇ ਤੈਂ ਲਾਈਆਂ ਤਾਂ ਓੜ ਨਿਭਾਵੀਂ ।

ਕਦੇ ਆਵੀਂ ਵੇ ਗਵਾਨੜਾ ਯਾਰ ਮੇਰਾ,
ਤਰਸ ਰਹੀ ਜਿੰਦ ਤੇਰੇ ਵੇਖਣ ਨੂੰ ।

ਰਾਤ ਦਿਨੇ ਤੇਰਾ ਪੰਧ ਉਡੀਕਾਂ,
ਇਸ਼ਕ ਤੇਰੇ ਨੇ ਲਾਈਆਂ ਲੀਕਾਂ,
ਆਣ ਲਈਂ ਮੇਰੀ ਸਾਰ ਵੇ, ਗਵਾਨੜਾ ਯਾਰ ।

ਜਾਂ ਮੈਂ ਇਕ ਦਿਨ ਗ਼ਾਫ਼ਲ ਥੀਵਾਂ,
ਬਾਬਲ ਦੇਸ ਮੂਲ ਨਾ ਜੀਵਾਂ,
ਵਰਤੇ ਕਹਿਰ ਕਹਾਰ ਵੇ, ਗਵਾਨੜਾ ਯਾਰ ।

ਸਾਂਗ ਹਿਜ਼ਰ ਦੀ ਸੀਨਾ ਸਲਦੀ,
ਲਿਖ ਲਿਖ ਚਿੱਠੀਆਂ ਮੈਂ ਤੈਨੂੰ ਘਲਦੀ,
ਆਣ ਦੇਵੀਂ ਦੀਦਾਰ ਵੇ, ਗਵਾਨੜਾ ਯਾਰ ।

ਆਦਿ ਕਦੀਮੀ ਮੈਂ ਔਗੁਣਹਾਰੀ,
ਜ਼ਾਤ ਤੇਰੀ ਹੈ ਜ਼ਾਤ ਸਤਾਰੀ,
ਤੂੰ ਓੜਕ ਬਖ਼ਸ਼ਣਹਾਰ ਵੇ, ਗਵਾਨੜਾ ਯਾਰ ।

ਜੇ ਤੂੰ ਆਪਣਾ ਕਰਮ ਕਮਾਵੇਂ,
ਚਿਕੜ ਪਈਆਂ ਨੂੰ ਲੈ ਗਲ ਲਾਵੇਂ,
ਕੀ ਇਤਬਾਰ ਸਨਕਾਰ ਵੇ, ਗਵਾਨੜਾ ਯਾਰ ।

ਮੀਰਾਂ ਸ਼ਾਹ ਮੈਂ ਬਿਰਹੋਂ ਮਾਰੀ,
ਖਵਾਜ਼ਾ ਪੀਰ ਕਰੀ ਜੀ ਯਾਰੀ,
ਚਿਸ਼ਤ ਕਮਾਲ ਦੁਆਰ ਵੇ, ਗਵਾਨੜਾ ਯਾਰ ।
ਕਦੇ ਆਵੀਂ ਵੇ ਗਵਾਨੜਾ ਯਾਰ ਮੇਰਾ ।

ਆ ਪੀਆ ਲੈ ਸਾਰ ਮੇਰੀ,
ਸੀਨੇ ਨਾਲ ਲਗਾਕੇ,
ਹੁਣ ਤੂੰ ਸਾਤੋਂ ਕਾਹਨੂੰ ਲੁਕਦਾ,
ਪਹਿਲੇ ਦਾਮਨ ਲਾਕੇ ।

ਜਾਂ ਮੈਂ ਮੁਲਕ ਆਦਮ ਨੂੰ ਆਈ,
ਤੇਰੀ ਤਰਫ਼ ਮੈਂ ਤਾਂਘ ਲਾਈ,
ਸੁਖਨ ਅਕਰਬ ਆਪੇ ਦੱਸੇ,
ਬੈਠਾ ਮੁੱਖ ਛਿਪਾ ਕੇ ।

ਮੈਂ ਕਦੀਮੀ ਬਾਲ ਇਆਣੀ,
ਵਸਲ ਹਿਜ਼ਰ ਦੀ ਸੁੱਧ ਨਾ ਜਾਣੀ,
ਮੈਂ ਤੇਰੇ ਨਾਲ ਪ੍ਰੀਤ ਲਾਈ,
ਪੰਜੇ ਪੀਰ ਮਨਾ ਕੇ ।

ਰਲਕੇ ਸਈਆਂ ਮਾਰਨ ਬੋਲੀ,
ਮੈਂ ਤੇਰੇ ਤੋਂ ਜਾਨ ਹੈ ਘੋਲੀ,
ਹੁਣ ਕਿਉਂ ਕਰਦਾ ਹੈਂ ਜੁਦਾਈਆਂ,
ਆਪੇ ਦਿਲ ਭਰਮਾ ਕੇ ।

ਬਿਰਹੋਂ ਲਾਈ ਸੀਨੇ ਕਾਨੀ,
ਆ ਪੀਆ ਮੈਂ ਹੋਈਆਂ ਦੀਵਾਨੀ,
ਖ਼ਾਕ ਕੀਤੀ ਇਸ਼ਕ ਤੇਰੇ,
ਪਿਆਰਿਆ ਫੂਕ ਜਲਾਕੇ ।

ਮੀਰਾਂ ਸ਼ਾਹ ਚਲ ਭੀਖ ਦੁਆਰੇ,
ਭੇਦ ਆਖਾਂ ਦਿਲ ਦੇ ਸਾਰੇ,
ਪੂਰੇ ਹੋਵਨ ਸਭ ਮੁਤਾਲਬ,
ਉਸਦੇ ਦਰ ਪਰ ਜਾਕੇ ।

ਕੁਛ ਨੇਕ ਅਮਲ ਕਰ ਬੈਠ ਕੁੜੇ,
ਤੈਂ ਦੇਸ ਪਰਾਏ ਜਾਣਾ ਏ ।

ਜਾਂ ਲਾਗੀ ਦਰ ਪਰ ਆਵਣਗੇ,
ਸਭ ਘਰ ਦੇ ਕਾਜ ਰਚਾਵਣਗੇ,
ਜਦ ਪਾ ਡੋਲੀ ਲੈ ਜਾਵਣਗੇ,
ਮੁੜ ਏਥੇ ਫੇਰ ਨਾ ਆਉਣਾ ਏ ।

ਕਰ ਅਪਣਾ ਆਪ ਸਬੂਤ ਕੁੜੇ,
ਬਹਿ ਕੱਤ ਲੈ ਨਿੱਕੜਾ ਸੂਤ ਕੁੜੇ,
ਸਭ ਦਾਜ ਕਰੇ ਮਜਬੂਤ ਕੁੜੇ,
ਜਿਸ ਕਾਰਨ ਤੈਨੂੰ ਚਾਹਣਾ ਏ ।

ਤੈਂ ਜਾਣਾ ਦੇਸ ਬਗਾਨੇ ਨੀ,
ਸਭ ਛੱਡ ਦੇ ਉਜਰ ਬਹਾਨੇ ਨੀ,
ਸੱਸ ਨਣਦਾਂ ਮਾਰਨ ਤਾਅਨੇ ਨੀ,
ਕੀ ਹੋਰ ਕਿਸੇ ਦਾ ਜਾਣਾ ਏ ।

ਉਥੇ ਨਾ ਕੋਈ ਅੰਗ ਸਹੇਲੀ ਹੈ,
ਬਿਨ ਖਾਵੰਦ ਹੋਰ ਨਾ ਬੇਲੀ ਹੈ,
ਇਕ ਤੇਰੀ ਜਾਨ ਇਕੇਲੀ ਹੈ,
ਸਭ ਅਕਲ ਫਿਕਰ ਉੱਠ ਜਾਣਾ ਏ ।

ਸਭ ਸਈਆਂ ਸੁਘੜ ਸੁਚਾਰ ਕੁੜੇ,
ਬਹਿ ਲਾਵਣ ਹਾਰ ਸ਼ਿੰਗਾਰ ਕੁੜੇ,
ਤੇਰਾ ਖੇਡਣ ਨਾਲ ਵਿਹਾਰ ਕੁੜੇ,
ਤੈਂ ਮੂਰਖ ਨਾਰ ਕਹਾਣਾ ਏ ।

ਰਲ ਸਈਆਂ ਤ੍ਰਿੰਜਣ ਲਾਇਆ ਹੈ,
ਜਿਨ ਕੀਤਾ ਦਾਜ ਰੰਗਾਇਆ ਹੈ,
ਤੈਂ ਚਰਖੇ ਤੰਦ ਨਾ ਪਾਇਆ ਹੈ,
ਹੁਣ ਦੱਸ ਕੀ ਨਾਲ ਲੈ ਜਾਣਾ ਏ ।

ਕਿਉਂ ਮੀਰਾਂ ਸ਼ਾਹ ਰੰਗ ਪੀਲਾ ਹੈ,
ਸ਼ਹੁ ਸੁਹਣਾ ਛੈਲ ਛਬੀਲਾ ਹੈ,
ਜਦ ਖ਼ਾਸ ਰਸੂਲ ਵਸੀਲਾ ਹੈ,
ਤੈਂ ਫਿਰ ਕਿਸ ਤੋਂ ਗ਼ਮ ਖਾਣਾ ਏ ।

ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਯਾਰ ਮਿਲੇ,
ਭਾਗ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਅੱਛੇ ।

ਜਦ ਮੈਂ ਸੀ ਤਾਂ ਦਿਲਬਰ ਨਾ ਸੀ,
ਮੈਂ ਨਿਕਲੀ ਪੀਆ ਸਭ ਘਰ ਬਾਸੇ,
ਖ਼ਸਮ ਮੇਰੇ ਬਸੇ,
ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਯਾਰ ਮਿਲੇ ।

ਮੈਂ ਤੇ ਮਾਰ ਪਿਛਾਂਹ ਸਿੱਟੀਆਂ,
ਪ੍ਰੇਮ ਨਗਰ ਚੜ੍ਹ ਸੇਜੇ ਸੁਤੀਆਂ,
ਗ਼ੈਰ ਕੋਈ ਨਾ ਦਿੱਸੇ,
ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਯਾਰ ਮਿਲੇ ।

ਚਾਦਰ ਫੂਕ ਸ਼ਰਮ ਦੀ ਸੇਕੇ,
ਅੱਖੀਆਂ ਖੋਲ੍ਹ ਤਮਾਸ਼ੇ ਦੇਖੇ,
ਰਮਜ਼ੀ ਯਾਰ ਪਰਖੇ,
ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਯਾਰ ਮਿਲੇ ।

ਸਹੁਰ ਪੀਉਰ ਮਾਰ ਗਵਾਵੇ,
ਸੁਰਤ ਸੁਹਾਗਨ ਸ਼ਹੁ ਚਿਤ ਲਾਵੇ,
ਉਹ ਨਾਰ ਸਦਾ ਸੁਖੀ ਵਸੇ,
ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਯਾਰ ਮਿਲੇ ।

ਖੋਜਤ ਖੋਜਤ ਉਮਰ ਗਵਾਈ,
ਜਾਂ ਵਿਚ ਘਰ ਦੇ ਝਾਤੀ ਪਾਈ,
ਯਾਰ ਬੁਕਲ ਮਹਿ ਬਸੇ,
ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਯਾਰ ਮਿਲੇ ।

ਪੜ੍ਹ ਪੜ੍ਹ ਦੇਖ ਕਿਤਾਬਾਂ ਚਾਰੇ,
ਮੀਰਾਂ ਸ਼ਾਹ ਬਿਨ ਸਤਿਗੁਰ ਪਿਆਰੇ,
ਭੇਦ ਕੋਈ ਨਾ ਦੱਸੇ,
ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਯਾਰ ਮਿਲੇ ।

ਵੇ ਗ਼ੁਮਾਨੀ ਚੀਰੇ ਵਾਲੜਿਆ,
ਵਤਨਾਂ ਨੂੰ ਮੋੜ ਮੁਹਾਰਾਂ ।

ਤੇਰੇ ਚੀਰੇ ਦੇ ਵਾਰੀ ਵੇ ਲਟਕ ਚੰਗੇਰੀ,
ਜਾਂ ਮੈਂ ਦੇਖਾਂ ਵੇ ਸਿਰ ਵਾਰਾਂ,
ਵੇ ਗ਼ੁਮਾਨੀ ਚੀਰੇ ਵਾਲੜਿਆ ।

ਮੈਂ ਨਿੱਤ ਮੱਲਿਆ ਬਾਬਲ ਦੁਆਰਾ,
ਤੁਸੀਂ ਵੇ ਚੰਬੇ ਦੀਆਂ ਧਾਰਾਂ,
ਵੇ ਗ਼ੁਮਾਨੀ ਚੀਰੇ ਵਾਲੜਿਆ ।

ਤੇਰੇ ਜਿਹਾ ਮੈਨੂੰ ਹੋਰ ਨਾ ਕੋਈ,
ਮੈਂ ਜਿਹੀਆਂ ਲਾਖ ਹਜ਼ਾਰਾਂ,
ਵੇ ਗ਼ੁਮਾਨੀ ਚੀਰੇ ਵਾਲੜਿਆ ।

ਸਾਡੇ ਹਾਣ ਦੀਆਂ ਸਭ ਉੱਠ ਗਈਆਂ,
ਜਿਉਂ ਵੇ ਕੂੰਜਾਂ ਦੀਆਂ ਡਾਰਾਂ,
ਵੇ ਗ਼ੁਮਾਨੀ ਚੀਰੇ ਵਾਲੜਿਆ ।

ਔਸੀਆਂ ਪਾਵਾਂ ਤੇ ਕਾਗ ਉਡਾਵਾਂ,
ਆਣ ਲਈਂ ਮੇਰੀਆਂ ਸਾਰਾਂ,
ਵੇ ਗ਼ੁਮਾਨੀ ਚੀਰੇ ਵਾਲੜਿਆ ।

ਮੀਰਾਂ ਸ਼ਾਹ ਚਲ ਕਹਿ ਭੀਖ ਪੀਆ ਨੂੰ,
ਤੈਂ ਬਿਨ ਕਿਸ ਦਰ ਜਾ ਪੁਕਾਰਾਂ,
ਵੇ ਗ਼ੁਮਾਨੀ ਚੀਰੇ ਵਾਲੜਿਆ ।
ਵਤਨਾਂ ਨੂੰ ਮੋੜ ਮੁਹਾਰਾਂ ।

ਖੋਲ੍ਹ ਘੁੰਗਟ ਨੂੰ ਦੇਖ ਪਿਆਰੇ,
ਮੈਂ ਤਾਲਬ ਦੀਦਾਰ ਦੀ ਹਾਂ ।
ਇਕ ਪਲ ਦੇ ਮੁੱਖ ਦੇਖਣ ਕਾਰਨ,
ਤੈਂ ਪਰ ਸੌ ਸਿਰ ਵਾਰਦੀ ਹਾਂ ।

ਅੱਵਲ ਆਖਰ ਬਾਤਨ ਤੇਰਾ,
ਜ਼ਾਹਰ ਦੇ ਵਿਚ ਢੂੰਡਾਂ ਕਿਹੜਾ,
ਇਹ ਦੁਨੀਆਂ ਹੈ ਰੈਣ ਬਸੇਰਾ,
ਮੈਂ ਅਗਲੀ ਬਾਤ ਬਚਾਰਦੀ ਹਾਂ ।

ਇਕਨਾ ਹੱਸ ਹੱਸ ਲੈ ਗਲ ਲਾਵੇਂ,
ਇਕਨਾ ਕਰ ਕਰ ਨਾਜ਼ ਦਿਖਾਵੇਂ,
ਮੈਂ ਵੇ ਗਈ ਨੂੰ ਮੁੱਖ ਨਾ ਲਾਵੇਂ,
ਮੈਂ ਨੀਚ ਬੰਦੀ ਕਿਸ ਕਾਰ ਦੀ ਹਾਂ ।

ਸਹੁਰ ਪੀਉਰ ਦੋਨੋ ਖੋਹਕੇ,
ਕੀ ਖੱਟਿਆ ਮੈਂ ਤੇਰੀ ਹੋਕੇ,
ਦਰਸ਼ਨ ਦੇਵੇਂ ਪਾਸ ਖਲੋਕੇ,
ਮੈਂ ਤੈਂ ਵਲ ਬਾਂਹ ਪਸਾਰਦੀ ਹਾਂ ।

ਮੇਰੇ ਨਾਲ ਦੀਆਂ ਸਭ ਸਈਆਂ,
ਨਾਲ ਕੰਤਾਂ ਚੜ੍ਹ ਸੇਜੇ ਪਈਆਂ,
ਔਗੁਣਹਾਰੀ ਮੈਂ ਇਕੱਲੜੀ ਰਹੀਆਂ,
ਰੋ ਰੋ ਆਹੀਂ ਮਾਰਦੀ ਹਾਂ ।

ਨਿਪਟ ਕਮੀਨੀ ਔਗੁਣਹਾਰੀ,
ਹਿਜ਼ਰ ਤੇਰੇ ਦੀ ਹੋਈ ਬੀਮਾਰੀ,
ਆ ਪਿਆਰਿਆ ਹੁਣ ਕਰ ਕਿਛ ਚਾਰਾ,
ਮੈਂ ਆਪਣਾ ਤਨ ਮਨ ਸਾੜਦੀ ਹਾਂ ।

ਮੀਰਾਂ ਸ਼ਾਹ ਚਲ ਦਰਸ਼ਨ ਪਾਵਾਂ,
ਸਿਰ ਸਦਕੇ ਜਿੰਦ ਘੋਲ ਘੁਮਾਵਾਂ,
ਕਰਮ ਕਰੇ ਤਾਂ ਲੈ ਗਲ ਲਾਵਾਂ,
ਮੈਂ ਬਾਂਦੀ ਇਸ ਦਰਬਾਰ ਦੀ ਹਾਂ ।

ਵਾਹ ਵਾਹ ਇਸ਼ਕ ਪੀਆ ਦਾ ਜ਼ੋਰ,
ਮੈਂ ਦਿਲ ਆਇਆ ਕਰਕੇ ਸ਼ੋਰ,
ਟੁੱਟੀ ਅਕਲ ਫਿਕਰ ਦੀ ਡੋਰ,
ਬਾਝੋਂ ਯਾਰ ਨਾ ਸੁੱਝਦਾ ਹੋਰ ।

ਬਿਰਹੁੰ ਬਾਲ ਭੰਬੂਕਾ ਲਾਇਆ,
ਮੇਰਾ ਤਨ ਮਨ ਫੂਕ ਜਲਾਇਆ,
ਕੇਹਾ ਗੁੱਝੜਾ ਤੀਰ ਚਲਾਇਆ,
ਬਾਝੋਂ ਪਿਆਰੇ ਤਲਬ ਨਾ ਹੋਰ ।

ਏਸ ਇਸ਼ਕ ਦੀ ਕਿਆ ਅਸ਼ਨਾਈ,
ਮੈਂ ਤੂੰ ਵਾਲੀ ਸੁਰਤ ਭੁਲਾਈ,
ਪਰ ਇਕ ਸਾਨੂੰ ਰਮਜ਼ ਸੁਝਾਈ,
ਬਾਝੋਂ ਪਿਆਰੇ ਗ਼ੈਰ ਨਾ ਹੋਰ ।

ਦੇਖੋ ਏਸ ਇਸ਼ਕ ਦੇ ਕਾਰੇ,
ਭੁੱਲੇ ਇਲਮ ਕਿਤਾਬਾਂ ਸਾਰੇ,
ਸਭ ਹੀ ਕਰ ਚੁਤਰਾਈ ਹਾਰੇ,
ਵਿਚ ਬਗਲ ਦੇ ਰਹਿੰਦਾ ਚੋਰ ।

ਜਾਂ ਮੈਂ ਆਇਆ ਇਸ਼ਕ ਮੈਦਾਨ,
ਭੁੱਲ ਗਿਆ ਸਭ ਨਾਮੋ ਨਿਸ਼ਾਨ,
ਹੁਣ ਮੈਂ ਪਿਆਰਿਆ ਲਿਆ ਪਛਾਣ,
ਆਪੇ ਲੁਕ ਛਿਪ ਖਿਚਦਾ ਡੋਰ ।

ਮਹਿਲ ਇਸ਼ਕ ਵਿਚ ਤਾੜੀ ਲਾਈ,
ਜਾਤ ਸਫ਼ਾਤ ਨਾ ਰਹੀਆ ਕਾਈ,
ਜਾਂ ਦਿਲ ਅੰਦਰ ਝਾਤੀ ਪਾਈ,
ਆਪੀ ਆਪ ਨਹੀਂ ਕੋਈ ਹੋਰ ।

ਮੀਰਾਂ ਸ਼ਾਹ ਸ਼ਹੁ ਤੋਂ ਬਲਿਹਾਰ,
ਮੇਰੀ ਆਣ ਲਈ ਹੁਣ ਸਾਰ,
ਦਿਲ ਦੇ ਖੋਲ੍ਹੇ ਸਭ ਅਸਰਾਰ,
ਜਦੋਂ ਲਗਾਈ ਇਸ਼ਕ ਟਕੋਰ ।

ਬਿਨ ਦਰਸ਼ਨ ਬਹੁਤ ਦਿਨ ਬੀਤੇ,
ਵੇ ਪਿਆਰਿਆ ਆ ਮਿਲ ।

ਭਾਹ ਇਸ਼ਕ ਦੀ ਤਨ ਮਨ ਭੜਕੇ,
ਬਿਰਹੋਂ ਸਾਂਗ ਸੀਨੇ ਵਿਚ ਰੜਕੇ,
ਸੁਖ ਛੱਡ ਅਸਾਂ ਦੁੱਖ ਲੀਤੇ,
ਵੇ ਪਿਆਰਿਆ ਆ ਮਿਲ ।

ਹਿਜ਼ਰ ਤੇਰੇ ਮੇਰੀ ਸੁੱਧ ਬਿਸਰਾਨੀ,
ਤੜਪ ਤੜਪ ਸਾਰੀ ਰੈਣ ਬਿਹਾਨੀ,
ਸਾਡੇ ਨੈਣ ਨੈਣਾਂ ਨਾਲ ਸੀਤੇ,
ਵੇ ਪਿਆਰਿਆ ਆ ਮਿਲ ।

ਸੁਣ ਪਿਆਰਿਆ ਮੈਂ ਹੋਈ ਆਂ ਦੀਵਾਨੀ,
ਲੜ ਲਗਿਆਂ ਦੀ ਤੈਂ ਕਦਰ ਨਾ ਜਾਣੀ,
ਝੂਠੇ ਕੌਲ ਧਰਮ ਕਾਹਨੂੰ ਕੀਤੇ,
ਵੇ ਪਿਆਰਿਆ ਆ ਮਿਲ ।

ਪੁੱਛ ਪੁੱਛ ਹਾਰੇ ਮੈਂ ਵੈਦ ਸਿਆਣੇ,
ਇਸ਼ਕ ਦੇ ਦਾਰੂ ਵਿਰਲਾ ਹੀ ਜਾਣੇ,
ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਪ੍ਰੇਮ ਪਿਆਲੇ ਪੀਤੇ,
ਵੇ ਪਿਆਰਿਆ ਆ ਮਿਲ ।

ਅੱਧੜੀ ਰਾਤ ਕੁਵੇਲੜੇ ਵੇਲੇ,
ਢੂੰਡ ਫਿਰੀ ਵਿਚ ਜੰਗਲ ਬੇਲੇ,
ਤੁਸੀਂ ਕਿਨ ਸੌਤਨ ਸੰਗ ਮੀਤੇ,
ਵੇ ਪਿਆਰਿਆ ਆ ਮਿਲ ।

ਮੀਰਾਂ ਸ਼ਾਹ ਚਲ ਸੀਸ ਨਿਵਾਵਾਂ,
ਭੀਖ ਪੀਆ ਨੂੰ ਹਾਲ ਸੁਣਾਵਾਂ,
ਹਮ ਹਾਰੇ ਤੁਮ ਜੀਤੇ,
ਵੇ ਪਿਆਰਿਆ ਆ ਮਿਲ,

ਬਿਨ ਦਰਸ਼ਨ ਬਹੁਤ ਦਿਨ ਬੀਤੇ ।

ਰਲ ਮਿਲ ਚਲੋ ਸਹੇਲੀਓ ਮੇਰੇ ਨਾਲ ਜ਼ਰੂਰ,
ਢੂੰਡ ਲਿਆਈਏ ਢੋਲ ਨੂੰ ਜਿਸਦਾ ਸਭ ਜ਼ਹੂਰ ।

ਇਸ਼ਕ ਅਨੋਖੇ ਢੋਲ ਨੇ ਕੀਤੀ ਚਕਨਾ ਚੂਰ,
ਮੈਂ ਉਹਦੇ ਹਿਜਰ ਫ਼ਿਰਾਕ ਨੇ ਜਾਲੀ ਵਾਂਗ ਕੋਹਤੂਰ ।

ਪਹਿਲੇ ਕੁੰਨ ਫ਼ਯਕੁੰਨ ਤੂੰ ਕੀਤਾ ਢੋਲ ਕਬੂਲ,
ਮੈਂ ਕਲਮਾ ਪੜ੍ਹਿਆ ਜਾਣਕੇ ਉਸਨੂੰ ਪਾਕ ਰਸੂਲ ।

ਵਿਚ ਮਦੀਨੇ ਸ਼ਹਿਰ ਦੇ ਕੀਤਾ ਆਣ ਨਾਜ਼ੂਲ,
ਸਈਓ ਸੱਮੀ ਅੋਗੁਣਹਾਰ ਨੂੰ ਹੋਇਆ ਜ਼ਮਾਲੇ ਹਜ਼ੂਰ ।

ਜਾਂ ਚੜ੍ਹ ਦੇਖਾਂ ਢੋਲ ਨੂੰ ਜਾਂਦਾ ਹੋ ਅਸਵਾਰ,
ਉਹ ਮੈਂ ਵੱਲ ਮੁੱਖ ਨਾ ਮੋੜਦਾ ਕਰਦੀ ਹਾਲ ਪੁਕਾਰ ।

ਸਈਓ ਅਰਸ਼ ਫਰਸ਼ ਦਾ ਬਾਦਸ਼ਾਹ, ਨਬੀਆਂ ਦਾ ਸਰਦਾਰ,
ਉਸੇ ਰਾਤ ਮਿਰਾਜ਼ ਨੂੰ ਜਾਸੀ ਹਾਂ ਬਲਿਹਾਰ ।

ਮੈਂ ਰੋਜ਼ ਉਡੀਕਾਂ ਢੋਲ ਨੂੰ, ਰੋ ਰੋ ਆਹੀਂ ਮਾਰ,
ਕਰਦਾ ਬੇ-ਪ੍ਰਵਾਹੀਆਂ ਮੂਲ ਨਾ ਲੈਂਦਾ ਸਾਰ ।

ਨੀ ਮੈਂ ਜਾਲੀ ਉਸਦੇ ਪ੍ਰੇਮ ਨੇ ਜਾਣੇ ਕੁਲ ਸੰਸਾਰ,
ਸਈਓ ਨਿਪਟ ਕਮੀਨੀ ਜਾਣਕੇ ਦੇਂਦਾ ਨਾ ਦੀਦਾਰ ।

ਸੂਰਤ ਮੇਰੇ ਢੋਲ ਦੀ ਸੂਰਤ ਜ਼ਾਤ ਰਹਿਮਾਨ,
ਉਹੋ ਹੁਸਨ ਕਦੀਮ ਹੈ ਚਮਕੇ ਹਰ ਹਰ ਸ਼ਾਨ ।

ਸਈਓ ਕੀਤਾ ਉਹਲੇ ਆਪ ਨੂੰ ਵਿਚ ਹਜ਼ਰਤ ਇਨਸਾਨ,
ਢੋਲੇ ਦੇ ਇਸ ਨਾਜ਼ ਨੇ ਜਾਲਿਆ ਤਨ ਮਨ ਜਾਨ ।

ਸੁਣਿਓ ਅੰਗ ਸਹੇਲੀਓ ਮੇਰੇ ਦਿਲ ਦੇ ਬੈਨ,
ਬਾਝ ਪਿਆਰੇ ਢੋਲ ਦੇ ਆਵੇ ਮੂਲ ਨਾ ਚੈਨ ।

ਸੀਨੇ ਸਾਂਗ ਫ਼ਿਰਾਕ ਦੀ ਸਲਦੀ ਹੈ ਦਿਨ ਰੈਨ,
ਕੋਈ ਮਿਲਾਵੇ ਢੋਲ ਨੂੰ ਸਿਰ ਦੇਣਾ ਜੇ ਲੈਣ ।

ਮੀਰਾਂ ਸ਼ਾਹ ਮੈਂ ਢੋਲ ਦਾ ਦੇਖਾਂ ਜਾ ਜਮਾਲ,
ਵਿਚ ਅਜਮੇਰ ਸ਼ਰੀਫ਼ ਦੇ ਚਿਸ਼ਤੀ ਪੀਰ ਕਮਾਲ ।

ਹਾਲ ਸੁਣਾਵਾਂ ਰੋਏ ਕੇ ਅਜਿਜ਼ ਨਿਆਜ਼ਾਂ ਨਾਲ,
ਤਾਂਹੀਓਂ ਹੋਵੇ ਢੋਲ ਦਾ ਮੇਰੇ ਨਾਲ ਵਸਾਲ ।

ਤੇਰੇ ਇਸ਼ਕ ਨੇ ਪਿਆਰਿਆ ਮਾਰੀਆਂ,
ਕਦੇ ਆਵੇਂ ਤੈਂ ਪਰ ਵਾਰੀਆਂ ।

ਲਗੀ ਪ੍ਰੀਤ ਕਦੀਮੀ ਪਾਲੀ ਏ,
ਕਾਹਨੂੰ ਮੋਇਆਂ ਦੀ ਜਿੰਦ ਜਾਲੀ ਏ,
ਕਿਹੜੀ ਗੱਲ ਤੋਂ ਮਨੋ ਵਿਸਾਰੀਆਂ,
ਤੇਰੇ ਇਸ਼ਕ ਨੇ ਪਿਆਰਿਆ ਮਾਰੀਆਂ ।

ਸਭੇ ਹੱਸਕੇ ਲੈ ਗਲ ਲਾਈਆਂ,
ਇਕ ਮਹੀਓਂ ਨਿਮਾਣੀ ਬਹਾਲੀਆਂ,
ਹੋਰ ਸੁਖ ਵੱਸਦੀਆਂ ਸਾਰੀਆਂ,
ਤੇਰੇ ਇਸ਼ਕ ਨੇ ਪਿਆਰਿਆ ਮਾਰੀਆਂ ।

ਆਵੀਂ ਰੱਬ ਦੇ ਵਾਸਤੇ ਪਿਆਰਿਆ,
ਤੈਂ ਪਰ ਦੋਨੋ ਜਹਾਨਾ ਨੂੰ ਵਾਰਿਆ,
ਮੈਂ ਵਿਚ ਜੁਦਾਈਆਂ ਮਾਰੀਆਂ,
ਤੇਰੇ ਇਸ਼ਕ ਨੇ ਪਿਆਰਿਆ ਮਾਰੀਆਂ ।

ਕੀਤਾ ਕੌਲ ਨਾ ਪਿਆਰਿਆ ਪਾਲਿਆ,
ਆਵੀਂ ਗੁੱਝੀਆਂ ਰਮਜ਼ਾਂ ਵਾਲਿਆ,
ਸੀਨੇ ਲਾਇਕੇ ਪ੍ਰੇਮ ਕਟਾਰੀਆਂ,
ਤੇਰੇ ਇਸ਼ਕ ਨੇ ਪਿਆਰਿਆ ਮਾਰੀਆਂ ।

ਮੀਰਾਂ ਸ਼ਾਹ ਮੈਂ ਦਾਸ ਕਦੀਮ ਦੀ,
ਤੈਨੂੰ ਕਸਮ ਹੈ ਨਬੀ ਕਰੀਮ ਦੀ,
ਦੇ ਦੀਦਾਰ ਮੈਂ ਹੋਈ ਬਲਹਾਰੀਆਂ,
ਤੇਰੇ ਇਸ਼ਕ ਨੇ ਪਿਆਰਿਆ ਮਾਰੀਆਂ ।

ਪਿਆਰਿਆ ਹੋਈਆਂ ਵੇ
ਤੇਰੇ ਨੈਣਾਂ ਤੋਂ ਨਿਸਾਰ ।

ਜਾਂ ਤੈਂ ਲਾਇਆ ਪ੍ਰੇਮ ਨਜ਼ਾਰਾ,
ਪਰਗਟ ਹੋਇਆ ਆਲਮ ਸਾਰਾ,
ਖੁਲ੍ਹ ਗਏ ਸਭ ਅਸਰਾਰ ।

ਕੇਹੇ ਨੈਣਾਂ ਨੇ ਕੀਤੇ ਕਾਰੇ,
ਚਮਕ ਦੇਖਣ ਨੂੰ ਤਰਸਣ ਸਾਰੇ,
ਮੈਂ ਜੇਹੇ ਲਾਖ ਹਜ਼ਾਰ ।

ਜਾਂ ਤੈਂ ਲਾਇਆ ਨੈਣ ਚਮਕੜਾ,
ਇਸ਼ਕ ਅਸਾਨੂੰ ਤਾਹੀਂਓਂ ਲਗੜਾ,
ਤੂੰ ਹੈਂ ਨਿਬਾਰਣ ਹਾਰ ।

ਖੋਲ੍ਹ ਘੁੰਗਟ ਨੂੰ ਦਰਸ ਦਿਖਾ ਵੇ,
ਨਾਲ ਕਰਮ ਦੇ ਨਾ ਤਰਸਾ ਵੇ,
ਮੈਂ ਮੁਰਦੀ ਔਗੁਣਹਾਰ ।

ਕਰਕੇ ਨਾਜ਼ ਤੂੰ ਹੋਇਓਂ ਨਿਰਾਲਾ,
ਅਸੀਂ ਪ੍ਰਦੇਸੀ ਤੂੰ ਦੇਸਾਂ ਵਾਲਾ,
ਲਈਂ ਨਿਮਾਣੀ ਦੀ ਸਾਰ ।

ਮੀਰਾਂ ਸ਼ਾਹ ਕੋਈ ਹੋਰ ਨਹੀਂ ਹੀਲਾ,
ਭੀਖ ਪੀਆ ਦਾ ਖ਼ਾਸ ਵਸੀਲਾ,
ਮੈਂ ਕਰਸਾਂ ਜਾ ਪੁਕਾਰ ।

ਪੀਆ ਦੇ ਮਿਲਣ ਦੀ ਤਾਂਘ ਨੈਣਾਂ ਨੂੰ,
ਰਾਤ ਦਿਨੇ ਨੀ ਸਈਓ ਰਹਿੰਦੀ ।

ਸਾਂਗ ਹਿਜ਼ਰ ਦੀ ਦਿਲ ਦੇ ਅੰਦਰ,
ਮੈਂ ਦੁਖਿਆਰੀ ਨਿਤ ਬਹਿੰਦੀ,
ਕਦੀ ਕਦਾਈਂ ਪਿਆਰਾ ਸੁਪਨੇ ਆਵੇ,
ਮੈਂ ਲੱਖ ਲੱਖ ਸ਼ੁਕਰ ਕਰੇਂਦੀ ।

ਜੇ ਜਾਗਾਂ ਤਾਂ ਪਾਸ ਨਾ ਮੇਰੇ,
ਹਾਲ ਪੁਕਾਰ ਕਰੇਂਦੀ,
ਕਿੰਨ ਸੌਤਨ ਨੇ ਦਿਲ ਭਰਮਾਇਆ,
ਮੈਂ ਪਾਂਧੜੇ ਰੋ ਰੋ ਪੁਛੇਂਦੀ ।

ਦਿਨ ਸਾਰਾ ਸਈਓ ਔਸੀਆਂ ਪਾਵਾਂ,
ਮੈਂ ਖੜੀਆਂ ਰਾਤ ਗਣੇਂਦੀ,
ਸੇਜ ਸੁੰਞੀ ਸਾਨੂੰ ਮੂਲ ਨਾ ਭਾਵੇ,
ਮੈਂ ਨਜ਼ਰ ਨਿਆਜ਼ ਮਨੇਂਦੀ ।

ਲਿਖ ਲੈ ਮੰਦੜੇ ਲੇਖ ਅਸਾਡੇ,
ਮੈਂ ਦੋਸ਼ ਕਿਸੇ ਨਾ ਦੇਂਦੀ,
ਮੀਰਾਂ ਸ਼ਾਹ ਹੁਣ ਕਲੇਰ ਜਾਵਾਂ,
ਮੈਂ ਸਾਬਰ ਸਾਬਰ ਕਹਿੰਦੀ ।

ਤਰਸਣ ਅੱਖੀਆਂ ਦਰਸ਼ਨ ਦੇਖਣ ਨੂੰ,
ਆਣ ਦੇਵੀਂ ਦੀਦਾਰ ।

ਜੇ ਪਿਆਰਿਆ ਮੈਂ ਬੁਰੀਆਂ ਮੰਦੀਆਂ,
ਓੜਕ ਮੈਂ ਤੇਰੀ ਬੰਦੀਆਂ,
ਦਿਲ ਤੋਂ ਨਾ ਬਿਸਾਰ ।

ਆਓ ਨੀ ਕੋਈ ਅੰਗ ਸਹੇਲੀ,
ਜਾ ਕਹੋ ਕੋਈ ਸਾਡੇ ਬੇਲੀ,
ਮੈਂ ਕਰਸਾਂ ਜਾਨ ਨਿਸਾਰ ।

ਸਭ ਸਖੀਆਂ ਘਰ ਕੰਤ ਸੁਹਾਵੇ,
ਪੀਤਮ ਸਾਨੂੰ ਮਨ ਨਹੀਂ ਭਾਵੇ,
ਕਰ ਰਹੇ ਯਤਨ ਹਜ਼ਾਰ ।

ਇਸ਼ਕ ਪੀਆ ਦਾ ਵਲ ਵਲ ਘੇਰੇ,
ਹਾਲ ਹਕੀਕਤ ਦਿਲ ਦੀ ਮੇਰੇ,
ਜਾਏ ਕਰੋ ਇਜ਼ਹਾਰ ।

ਸੁਣ ਪਿਆਰਿਆ ਮੈਂ ਆਜ਼ਿਜ਼ ਹੋਈ,
ਕਿਧਰੇ ਮੂਲ ਨਾ ਮਿਲਦੀ ਢੋਈ,
ਬਾਝ ਤੇਰੇ ਦਰਬਾਰ ।

ਮੀਰਾਂ ਸ਼ਾਹ ਚਲ ਭੀਖ ਮਨਾਈਏ,
ਦੀਨ ਦੁਨੀ ਦਾ ਮਤਲਬ ਪਾਈਏ,
ਚਿਸ਼ਤੀ ਹੈ ਸਰਕਾਰ ।

ਸਾਨੂੰ ਕਦੇ ਤਾਂ ਮੁੱਖ ਦਿਖਾਵੀਂ,
ਪੀਆ ਨਿੱਤ ਰਹਿੰਦਾ ਤੇਰਾ ਚਾਅ ।

ਤੈਨੂੰ ਨਬੀ ਕਰੀਮ ਦਾ ਵਾਸਤਾ ਈ,
ਨਿਹੁੰ ਲਾਇਕੇ ਓੜ ਨਿਭਾਅ,
ਪੀਆ ਆਤਸ਼ ਫ਼ਿਰਾਕ ਮੈਂ ਦਿਲ,
ਜਲਾ ਨਾ ਦਿਲ ਜਲਾ ।

ਬਲਬਮ ਰਸੀਦ ਜਾਨੇ ਮਨ,
ਐਨ ਵਕਤੇ ਹਸ਼ਰ ਵਪਾ,
ਤੈਂਡਾ ਭਲਾ ਥੀਵੇ ਸ਼ਾਲਾ ਕਦੇ ਵੇਖੇ,
ਰੋ ਰੋ ਕੂਕਦੀ ਘਤ ਖਾਹ ।

ਮੋਰੇ ਨੈਣਾਂ ਮੇਂ ਨੀਂਦ ਨਾ ਆਵਤ ਹੈ,
ਤੋਰੇ ਪੀਆ ਪੜੂੰ ਚਿਤ ਲਾ,
ਵਲ ਸ਼ਮਸ਼ ਵਾਉਲ ਕਮਰ ਹੈ,
ਰੁਖ ਨੂਰ ਸਲ ਅੱਲਾਹ ।

ਖ਼ਵਾਜਾ ਗਾਨ ਦੀ ਗੋਲੜੀ ਮੁੱਢ ਦੀਆਂ,
ਫਿਕਰ ਨਾ ਦੇਵੋ ਵਲਾ,
ਮੀਰਾਂ ਸ਼ਾਹ ਨੂੰ ਆਸ ਕਦੀਮ ਦੀ,
ਪੀਆ ਸ਼ੌਕ ਦਾ ਜਾਮ ਪਿਲਾ ।

ਤੇਰੀ ਮੇਰੀ ਪ੍ਰੀਤ ਪੁਰਾਣੀ,
ਸੋ ਜਾਣੇ ਜੋ ਸੁਘੜ ਸਿਆਣੀ,
ਜਿਨ ਲਗੜੀ ਬਿਰਹੋਂ ਦੀ ਵਾ,
ਵੇ ਬੀਬਾ ਤੇਰੀ ਬੰਦੀਆਂ,
ਤੂੰ ਤਾਂ ਆਪਣਾ ਕਰਮ ਕਮਾਅ,
ਵੇ ਬੀਬਾ ਤੇਰੀ ਬੰਦੀਆਂ ।

ਇਸ਼ਕ ਤੇਰਾ ਦਿਨ ਰੈਣ ਸਤਾਵੇ,
ਡਿਠਿਆਂ ਬਾਝੋਂ ਚੈਨ ਨਾ ਆਵੇ,
ਮੈਂ ਰਹੀ ਆਂ ਮਨ ਸਮਝਾ,
ਵੇ ਬੀਬਾ ਤੇਰੀ ਬੰਦੀਆਂ ।

ਮੈਂ ਜੇਹੀਆਂ ਕਈ ਨੀਚ ਨਿਕਾਰੇ,
ਤੈਂ ਜੇਹਾ ਨਹੀਂ ਆਲਮ ਸਾਰੇ,
ਮੈਂ ਡਿੱਠੜਾ ਹਰ ਹਰ ਜਾ,
ਵੇ ਬੀਬਾ ਤੇਰੀ ਬੰਦੀਆਂ ।

ਇਸ਼ਕ ਤੇਰੇ ਨੇ ਘਾਇਲ ਕੀਤੀ,
ਮੁੜ ਪਿਆਰਿਆ ਤੈਂ ਸਾਰ ਨਾ ਲੀਤੀ,
ਐਵੇਂ ਗਈ ਬਿਹਾ,
ਵੇ ਬੀਬਾ ਤੇਰੀ ਬੰਦੀਆਂ ।

ਮੀਰਾਂ ਸ਼ਾਹ ਦੀ ਸ਼ਰਮ ਤੁਸਾਂ ਨੂੰ,
ਦਰਸ਼ਨ ਦੇਵਨ ਆਣ ਅਸਾਂ ਨੂੰ,
ਇਹੋ ਦਿਲ ਵਿਚ ਚਾਅ,
ਵੇ ਬੀਬਾ ਤੇਰੀ ਬੰਦੀਆਂ ।

ਆਵੀਂ ਵੇ ਸੱਜਣ ਕਦੇ ਆ ਗਲੇ ਲਾਵੀਂ,
ਤੇਰੇ ਬਾਝੋਂ ਮੇਰਾ ਕੋਈ ਨਾ ਸਹਾਰਾ ।

ਮੇਰੀਆਂ ਤਰਸਣ ਅੱਖੀਆਂ ਮੁੱਖ ਵੇ ਦੇਖਣ ਨੂੰ,
ਨਾਮ ਅੱਲਾਹ ਦੇ ਸਾਨੂੰ ਦੇਵੀਂ ਵੇ ਨਜ਼ਾਰਾ ।

ਨਿੱਤ ਦੇ ਉਲਾਮੇ ਤੇਰੇ ਸਿਰ ਪਰ ਝੱਲ੍ਹਦੀ,
ਮੈਂ ਨਿਮਾਣੀ ਕੋਈ ਉਜ਼ਰ ਨਾ ਚਾਰਾ ।

ਤੇਰਾ ਇਸ਼ਕ ਅਨੋਖਾ ਸਾਨੂੰ ਚੈਨ ਨਾ ਦੇਂਦਾ,
ਫੂਕ ਜਲਾਇਆ ਮੇਰਾ ਤਨ ਮਨ ਸਾਰਾ ।

ਇਕਨਾ ਦੇ ਨਾਲ ਵੇ ਤੂੰ ਹੱਸਦਾ ਵੇ ਰਹਿੰਦਾ,
ਕਿਸਮਤ ਸਾਡੀ ਤੇਰਾ ਨਿੱਤ ਦਾ ਵੇ ਲਾਰਾ ।

ਮੀਰਾਂ ਸ਼ਾਹ ਚਲ ਅੱਜ ਕਲੇਰ ਨਗਰੇ,
ਜਿਥੇ ਵੇ ਵੱਸੇ ਮੇਰਾ ਸਾਬਰ ਪਿਆਰਾ ।
ਤੂੰ ਆਵੀਂ ਵੇ ਸੱਜਣਾ ।

ਲਿਖੀਂ ਨਾਲ ਪਿਆਰ ਦੇ ਕਾਤਬਾ ਵੇ,
ਚਿੱਠੜੀ ਝੱਬ ਅਸਾਡੇ ਯਾਰ ਦੀ ਜੀ ।

ਲਿਖੀਂ ਬਾਅਦ ਖ਼ਤਾਬ ਅਲਕਾਬ ਮੀਆਂ,
ਸਾਨੂੰ ਸਿੱਕ ਹੈ ਇਕ ਦੀਦਾਰ ਦੀ ਜੀ ।

ਫੇਰ ਬਾਅਦ ਦੁਆ ਸਲਾਮ ਕਹਿਣਾ,
ਲਈਂ ਸਾਰ ਵਿਆਰ ਬਿਮਾਰ ਦੀ ਜੀ ।

ਖੁਲ੍ਹੇ ਵਾਲ ਬਿਹਾਲ ਮੈਂ ਨਾਲ ਗ਼ਮ ਦੇ,
ਉਚੀ ਬੈਠ ਕੇ ਕਾਗ ਉਡਾਰ ਦੀ ਜੀ ।

ਸਾਡੀ ਖ਼ੈਰ ਬਦ-ਖ਼ੈਰ ਨਾ ਮੂਲ ਲਿਖੀਂ,
ਉਹਦੀ ਖ਼ੈਰ ਦੇ ਸ਼ਗਨ ਵਿਚਾਰ ਦੀ ਜੀ ।

ਨਿਹੁੰ ਲਾਕੇ ਫੇਰ ਨਾ ਸਾਰ ਲਈ ਆ,
ਕੋਈ ਗੱਲ ਕਰੀਂ ਇਤਬਾਰ ਦੀ ਜੀ ।

ਭਾਵੇਂ ਜਾਣ ਨਾ ਜਾਣ ਦਿਲਦਾਰ ਮੇਰੇ,
ਤੇਰੇ ਕਦਮਾਂ ਤੋਂ ਸੀਸ ਨੂੰ ਵਾਰ ਦੀ ਜੀ ।

ਮਿਹਣਾ ਜਗ ਜਹਾਨ ਦਾ ਝੱਲਨੀ ਹਾਂ,
ਨਾਲ ਪੀੜ ਵਿਛੋੜੇ ਮਾਰ ਦੀ ਜੀ ।

ਮੈਂ ਤਾਂ ਹਿਜਰ ਫ਼ਿਰਾਕ ਨੇ ਮਾਰ ਸੁੱਟੀ,
ਚਲੇ ਜਾਨ ਮੇਰੀ ਤੈਥੋਂ ਵਾਰ ਸੁੱਟੀ ।

ਤੇਰਾ ਮੁੱਖ ਨੂਰੀ ਸਾਨੂੰ ਖ਼ਾਨਾ ਕਾਅਬਾ,
ਜੇ ਤੂੰ ਆਵੇਂ ਤਾਂ ਯਾਰ ਤੁਆਫ਼ ਕਰ ਲੈ ।
ਮੇਰੇ ਜਹੇ ਗਰੀਬ ਮੁਹਤਾਜ਼ ਦੀ ਜੀ,
ਕੋਈ ਹੋਵੇ ਤਕਸੀਰ ਮੁਆਫ਼ ਕਰ ਲੈ ।

ਕਦੇ ਆਵੀਂ ਵੇ ਦਿਲਬਰਾ ਵਾਸਤਾ ਈ,
ਤੈਨੂੰ ਕਸਮ ਹੈ ਰੱਬ ਗਫ਼ਾਰ ਦੀ ਜੀ ।

ਮੀਰਾਂ ਸ਼ਾਹ ਕਦੀਮ ਦੀ ਗੋਲੜੀ ਹਾਂ
ਪਾਕ ਪਟਨ ਵਾਲੀ ਸਰਕਾਰ ਦੀ ਜੀ ।

ਤੂੰ ਘਰ ਆ ਜਾ ਵੇ ਸ਼ਾਮਾਂ ਮਹਿਕੀਆਂ ।

ਸੇਜ ਸੁੱਤੀ ਨੈਨਣ ਨੀਂਦ ਨਾ ਆਵੇ,
ਤੈਂ ਬਾਝੋਂ ਕੁਝ ਮੂਲ ਨਾ ਭਾਵੇ,
ਮੈਂ ਘਰ ਛੱਡ ਰੋਹੀਆਂ ਮਲੀਆਂ ।

ਸੱਸ ਨਿਣਾਨ ਉਲ੍ਹਾਮਾ ਕਰਦੀ,
ਮੈਂ ਬੋਲਾਂ ਕੁਛ ਮੂਲ ਨਾ ਡਰਦੀ,
ਮੈਂ ਇਸ਼ਕ ਤੇਰੇ ਨੇ ਸਲੀਆਂ ।

ਪਾਂਧੀ ਪੰਡਤ ਰੋਜ਼ ਪੁਛੇਂਦੀ,
ਦੱਸ ਪੀਆ ਦੀ ਮੂਲ ਨਾ ਪੈਂਦੀ,
ਤੈਂ ਖ਼ਬਰਾਂ ਨਾ ਘਲੀਆਂ ।

ਗਲ ਮਾਲਾ ਤਨ ਬਭੂਤ ਰਮਾਕੇ,
ਜੋਗਨ ਵਾਲਾ ਭੇਸ ਵਟਾਕੇ,
ਮੈਂ ਤੈਨੂੰ ਢੂੰਡਣ ਚਲੀਆਂ ।

ਇਕਨਾ ਨੂੰ ਲਾ ਗਲ ਮਾਹੀ ਹੱਸਦਾ,
ਇਕਨਾ ਨੂੰ ਛੱਡ ਪਿੱਛਾਹਾਂ ਨੱਸਦਾ,
ਕਿਉਂ ਕਰਦਾ ਏ ਛਲ-ਛੱਲੀਆਂ ।

ਜਾ ਮਖ਼ਦੂਮ ਅਲਾ-ਉਲ ਦੀਨਾ,
ਦੁੱਖ ਸੁਖ ਹੈ ਪਰ ਜ਼ਾਹਰ ਕੀਨਾ,
ਤੂੰ ਨਜ਼ਰਾਂ ਫੇਰ ਸਵਲੀਆਂ ।

ਹਜ਼ਰਤ ਸ਼ਾਹ ਘੁੜਾਮੀ ਪਿਆਰੇ,
ਰੋਸ਼ਨ ਨਾਮ ਤੇਰਾ ਜਗ ਸਾਰੇ,
ਹੁਣ ਲੈ ਸਾਰ ਵਲਲੀਆਂ ।

ਮੀਰਾਂ ਸ਼ਾਹ ਪੀ ਕਿੰਨ ਗੁਣ ਪਾਵਾਂ,
ਸਾਜਣ ਦੇ ਮਨ ਮੂਲ ਨਾ ਭਾਵਾਂ,
ਮੈਂ ਕੋਝੀ ਰੂਪ ਕਵਲੀਆਂ ।

ਤੇਰੇ ਇਸ਼ਕ ਸਤਾਈਆਂ ਪਿਆਰਿਆ ਵੇ,
ਹੁਣ ਲੈ ਸਾਰ ਸੁਦਾਈਆਂ ਪਿਆਰਿਆ ਵੇ ।

ਤੇਰੇ ਸੰਗ ਮੇਰਾ ਨਿਹੁੰ ਚਰੋਕਾ,
ਦਰਸ਼ਨ ਦੇਵੀਂ ਜੀਵਨ ਜੋਗਾ,
ਕਿਉਂ ਆਜ਼ਜ਼ ਤਰਸਾਈਆਂ ਪਿਆਰਿਆ ਵੇ ।

ਕਦੇ ਅਸਾਂ ਵੱਲ ਵਾਗਾਂ ਮੋੜੀਂ,
ਨਾਮ ਖ਼ੁਦਾ ਦੇ ਪੀਤ ਨਾ ਤੋੜੀਂ,
ਯਾਦ ਕਰੀਂ ਜਦ ਲਾਈਆਂ ਪਿਆਰਿਆ ਵੇ ।

ਆਖ ਗਿਆ ਫਿਰ ਮੂਲ ਨਾ ਆਇਆ,
ਕਿਸ ਸੌਤਨ ਨੇ ਦਿਲ ਭਰਮਾਇਆ,
ਮੈਂ ਜਿਸ ਕਾਰਨ ਬਿਸਰਾਈਆਂ ਪਿਆਰਿਆ ਵੇ ।

ਕਦੇ ਅਸਾਂ ਵੱਲ ਫੇਰਾ ਪਾਈਂ,
ਕਸਮ ਖ਼ੁਦਾ ਦੀ ਭੁੱਲ ਨਾ ਜਾਵੀਂ,
ਪ੍ਰਦੇਸ਼ ਦੀਆਂ ਵਸਾਰੀਆਂ ਪਿਆਰਿਆ ਵੇ ।

ਢੂੰਡਾਂ ਤੈਨੂੰ ਦੇਸ ਬਦੇਸਾਂ,
ਗਲ ਵਿੱਚ ਪੱਲੜਾ ਅਰਜ਼ ਕਰੇਸਾਂ,
ਕੀ ਤੇਰੇ ਮਨ ਆਈਆਂ ਪਿਆਰਿਆ ਵੇ ।

ਬਿਰਹੋਂ ਭਾਹ ਪਈ ਤਨ ਭੜਕੇ,
ਸਾਂਗ ਹਿਜ਼ਰ ਦੀ ਸੀਨੇ ਰੜਕੇ,
ਸੁੱਤੜੀਆਂ ਆਣ ਜਗਾਈਆਂ ਪਿਆਰਿਆ ਵੇ ।

ਭੀਖ ਪੀਆ ਮੈਂ ਤੇਰੀ ਚੇਰੀ,
ਲਾਜ ਸ਼ਰਮ ਰਖ ਲੀਜੋ ਮੇਰੀ,
ਤੈਂ ਪਰ ਘੋਲ ਘੁਮਾਈਆਂ ਪਿਆਰਿਆ ਵੇ ।

ਮੀਰਾਂ ਸ਼ਾਹ ਨੂੰ ਇਸ਼ਕ ਸਤਾਇਆ,
ਕਾਮਲ ਪੀਰ ਵਲੀ ਮੈਂ ਪਾਇਆ,
ਜਿਸਨੇ ਚਰਨੀ ਲਾਈਆਂ ਪਿਆਰਿਆ ਵੇ ।

ਦਰਸ਼ਨ ਦੇ ਜਾ, ਮੈਂ ਵਾਰੀ ਰਸੀਆ ।

ਮਨਮੋਹਨ ਹਮ ਸੰਗ ਕਿਆ ਕੀਨੀ,
ਅੰਚਰਾ ਪਕੜ ਚੁੰਨੜੀਆ ਛੀਨੀ,
ਸਾਸ ਨਣਦ ਮੋਹੇ ਗਾਲੀਆਂ ਦੀਨੀ,
ਸੁਰਤ ਵਿਸਾਰੀ ਮੈਂ ਵਾਰੀ ਰਸੀਆ ।

ਪ੍ਰੀਤਮ ਹਮ ਸੰਗ ਛਲ ਵਲ ਕੀਨਾ,
ਕਰਵਾ ਸੇ ਮਨ ਵੱਸ ਕਰ ਲੀਨਾ,
ਫਿਰ ਮੋਹੇ ਅਪਨਾ ਦਰਸ ਨਾ ਦੀਨਾ,
ਰੋਵਤ ਹਾਰੀ ਮੈਂ ਵਾਰੀ ਰਸੀਆ ।

ਜਬ ਸੇ ਪੀਆ ਪ੍ਰਦੇਸ ਸਧਾਰੇ,
ਢੂੰਡ ਫਿਰੀ ਮੈਂ ਜਮਨਾ ਕਿਨਾਰੇ,
ਚਲੋ ਰੀ ਸਖੀ ਅਬ ਹਰਿ ਕੇ ਦੁਆਰੇ,
ਨਿੱਤ ਭਿਖਾਰੀ ਮੈਂ ਵਾਰੀ ਰਸੀਆ ।

ਜਾਂ ਮੈਂ ਅਪਨਾ ਪੀਤਮ ਪਾਉਂ,
ਸਾਥ ਸਖੀ ਮਿਲ ਮੰਗਲ ਗਾਉਂ,
ਸੀਸ ਪੀਆ ਕੇ ਚਰਨੀ ਲਾਉਂ,
ਹਉਂ ਬਲਹਾਰੀ ਮੈਂ ਵਾਰੀ ਰਸੀਆ ।

ਮੀਰਾਂ ਸ਼ਾਹ ਚਲ ਭੀਖ ਦੁਆਰੇ,
ਕਰ ਕਿਰਪਾ ਮੋਹਿ ਪਾਰ ਉਤਾਰੇ,
ਦਰਸ਼ਨ ਦੇਖਾਂ ਰੀ ਵਣਜਾਰੇ,
ਸਦਾ ਮਤਵਾਰੀ ਮੈਂ ਵਾਰੀ ਰਸੀਆ ।

ਸੱਯਦ ਭੀਖ ਕਰੇ ਜਾਂ ਕਿਰਪਾ,
ਇਸ਼ਕ ਦਿਲੋਂ ਰਹਿ ਜਾਵੇ,
ਤੈਂ ਸੰਗ ਅੱਖੀਆਂ ਲੱਗੀਆਂ,
ਵੇ ਤੂੰ ਲੁਕ ਨਾ ਰਸੀਆ ।

ਬਾਤਨ ਦੇ ਵਿਚ ਰਮਜ਼ ਚਲਾਵੇਂ,
ਜ਼ਾਹਰ ਆਪਣਾ ਆਪ ਛੁਪਾਵੇਂ,
ਏਸ ਵਿਛੋੜੇ ਨੇ ਫੱਟੀਆਂ,
ਵੇ ਤੂੰ ਲੁਕ ਨਾ ਰਸੀਆ ।

ਇਸ਼ਕ ਤੇਰੇ ਵਿਚ ਲੱਥੀਆ ਲੋਈ,
ਤਾਅਨੇ ਦੇਂਦਾ ਹੈ ਸਭ ਕੋਈ,
ਤੈਨੂੰ ਆਖ ਨਾ ਸਕੀਆਂ,
ਵੇ ਤੂੰ ਲੁਕ ਨਾ ਰਸੀਆ ।

ਤਨ ਮਨ ਜਾਨ ਤੇਰੇ ਤੋਂ ਘੋਲਾਂ,
ਤੇਰੀ ਬੋਲੀ ਤੇ ਮੈਂ ਬੋਲਾਂ,
ਤੈਂ ਸ਼ਰਮਾਂ ਕਿਉਂ ਰੱਖੀਆਂ,
ਵੇ ਤੂੰ ਲੁਕ ਨਾ ਰਸੀਆ ।

ਸੁਖਨ ਅਕਰਬ ਕੋ ਲੈ ਬਸਦਾ,
ਵਫ਼ੀ ਇਨ ਫ਼ਿਕਮ ਹੱਸਦਾ ਰਸਦਾ,
ਆਪੇ ਖ਼ਬਰਾਂ ਦੱਸੀਆਂ,
ਵੇ ਤੂੰ ਲੁਕ ਨਾ ਰਸੀਆ ।

ਜੋ ਕਰਸੇਂ ਸੋ ਸਿਰ ਪਰ ਸਹਿਣਾ,
ਬਾਝੋਂ ਸ਼ੁਕਰ ਨਹੀਂ ਕੁਛ ਕਹਿਣਾ,
ਇਹ ਪੱਤੀਆਂ ਨਹੀਂ ਕੱਚੀਆਂ,
ਵੇ ਤੂੰ ਲੁਕ ਨਾ ਰਸੀਆ ।

ਮੀਰਾਂ ਸ਼ਾਹ ਗੁਰ ਤੋਂ ਬਲਿਹਾਰੀ,
ਬੋਲੇ ਸਰਾਂ ਵਿਚ ਨਾਰੀ,
ਜਿਹੜੀਆਂ ਨਿਹੁੰ ਵਿਚ ਪੱਕੀਆਂ,
ਵੇ ਤੂੰ ਲੁਕ ਨਾ ਰਸੀਆ ।

ਦੇਖੋ ਨੀ ਜਾਤ ਇਸ਼ਕ ਦੀ,
ਜਿਸ ਘਰ ਦੇ ਵਿਚ ਆਵੇ,
ਗੈਬੋਂ ਆਤਸ਼ ਪਕੜ ਚਵਾਤੀ,
ਪਲ ਵਿਚ ਆਣ ਜਲਾਵੇ
ਦੀਨ ਦੁਨੀ ਦੀ ਖ਼ਬਰ ਨਾ ਰਹਿੰਦੀ,
ਬੇਖ਼ੁਦ ਮਸਤ ਬਣਾਵੇ ।

ਅੱਵਲ ਇਸ਼ਕ ਜਾਤ ਨਾ ਹੋਇਆ,
ਕੁਨ ਫ਼ਯਕੁਨ ਕਹਾਇਆ,
ਜੋ ਕੁਛ ਬਾਤਨ ਦੇ ਆਹਾ,
ਪ੍ਰਗਟ ਕਰ ਦਿਖਲਾਇਆ,
ਲੈ ਘੁੰਗਟ ਨੂਰਾਨੀ ਮੁੱਖ ਪਰ,
ਅਹਿਮਦ ਨਾਮ ਦੁਹਰਾਵੇ ।

ਬਿਰਹੋਂ ਚਿਣਗ ਨੱਪੀ ਵਿਚ ਸੀਨੇ,
ਖ਼ਾਬ ਜੁਲੈਖ਼ਾਂ ਆਈ,
ਨਾਜ਼ਾਂ ਵਾਲੀ ਸ਼ਕਲ ਨੂਰਾਨੀ,
ਯੂਸਫ ਦੀ ਦਿਸ ਆਈ,
ਦੇਖਣ ਕਾਰਨ ਹੁਸਨ ਸੱਜਣ ਦਾ,
ਮਰੋੜ ਕੈਦ ਕਰਾਵੇ ।

ਇਸ਼ਕ ਲੈਲਾ ਦਾ ਸ਼ੋਰ ਕਰੇਂਦਾ,
ਜਾਂ ਮਜਨੂੰ ਵਲ ਆਇਆ,
ਬਾਦਸ਼ਾਹੀ ਛੱਡ ਆਜ਼ਜ਼ ਹੋਇਆ,
ਤਨ ਮਨ ਖ਼ਾਕ ਰਲਾਇਆ,
ਕਾਰਨ ਆਪਣੇ ਯਾਰ ਜੰਗਲ ਵਿਚ,
ਸੀਨੇ ਦੱਭ ਜਮਾਵੇ ।

ਇਸ਼ਕ ਸ਼ਰਾਬ ਪਿਆਲਾ ਭਰਕੇ,
ਜਾਂ ਮਨਸੂਰ ਪਿਲਾਇਆ,
ਕਰ ਸ਼ਰਸ਼ਾਰ ਅਨਲਹਕ,
ਉਸਦੇ ਮੁੱਖ ਤੋਂ ਚਾ ਕਹਾਇਆ,
ਫ਼ਾਰਗ ਜਾਤ ਸਫ਼ਾਤੋਂ ਕਰਕੇ,
ਚਾਅ ਸੰਗਸਾਰ ਕਰਾਵੇ ।

ਰਾਂਝਾ ਤਖ਼ਤ ਹਜ਼ਾਰਿਓਂ ਆਇਆ,
ਬਣ ਸੂਰਤ ਮਤਵਾਲੀ,
ਵਹਿਦਤ ਵਾਲੀ ਮੁਰਲੀ ਵਾਹੀ,
ਮੋਹੀ ਹੀਰ ਸਿਆਲੀ,
ਚਾਕਾਂ ਵਾਲੀ ਸ਼ਕਲ ਬਣਾ ਕੇ,
ਮੱਝਾਂ ਚਾਰਨ ਜਾਵੇ ।
ਬਾਝੋਂ ਇਸ਼ਕ ਨਾ ਖਾਲੀ ਕੋਈ,
ਕੀ ਕਮਲੀ ਕੀ ਸਿਆਣੇ,
ਕਿਸੇ ਮਜਾਜ਼ੀ ਕਿਸੇ ਹਕੀਕੀ,
ਅਕਲ ਫਿਕਰ ਉੱਠ ਜਾਵੇ ।

ਇਸ਼ਕ ਅਵਲੜਾ ਮੀਤ ਪੀਆ ਦਾ,
ਦੁੱਖਾਂ ਸੂਲਾਂ ਵਾਲਾ,
ਬਿਨ ਸਿਰ ਦਿੱਤਿਆਂ ਨਾਹੀਂ ਲੱਭਦਾ,
ਗੁੱਝੜਾ ਭੇਦ ਨਿਰਾਲਾ,
ਤਨ ਮਨ ਜਾਨ ਕਰੇ ਕੁਰਬਾਨੀ,
ਪ੍ਰੇਮ ਨਗਰ ਸੁਖ ਪਾਵੇ ।

ਮੀਰਾਂ ਸ਼ਾਹ ਦਰਬਾਰ ਇਲਾਹੀ,
ਅਰਜ਼ ਕਰੇਂਦਾ ਦਾਇਮ,
ਇਸ਼ਕ ਅਸਾਂ ਵਲ ਮੁਰਸ਼ਦ ਵਾਲਾ,
ਰਹੇ ਹਮੇਸ਼ਾ ਕਾਇਮ,
……………………।

ਗਏ ਮੀਤ ਪੀਆ ਪ੍ਰਦੇਸ,
ਜੀਆ ਚਲ ਉੱਠ ਚਲੀਏ ।
ਜਹਾਂ ਮੀਤ ਵਸਾਇਓ ਦੇਸ, ਜੀਆ ਚਲ ਉੱਠ ਚਲੀਏ ।

ਉੱਡ ਰੇ ਕਾਗਾ ਖ਼ਬਰ ਲਿਆਓ,
ਸੀਸ ਪੀਆ ਕੇ ਚਰਨੀ ਲਾਓ,
ਮੁੱਖ ਸੇ ਅਦੇਸ,
ਜੀਆ ਚਲ ਉੱਠ ਚਲੀਏ ।

ਅਲਸਤ ਦੀਆਂ ਜਦੋਂ ਹਮਾਂ ਪਾਈਆਂ,
ਹੋ ਮੁਹਕਮ ਵਿਚ ਅੱਖੀਆਂ ਲਾਈਆਂ,
ਜਦ ਮੈਂ ਬਾਲ ਵਰੇਸ,
ਜੀਆ ਚਲ ਉੱਠ ਚਲੀਏ ।

ਤਨ ਮਨ ਜਾਲ ਬਿਭੂਤ ਰਮਾਉਂ,
ਨਿਸ ਦਿਨ ਸਾਬਰ ਪੀਰ ਮਨਾਉਂ,
ਗਲ ਵਿਚ ਡਾਰੂੰ ਕੇਸ,
ਜੀਆ ਚਲ ਉੱਠ ਚਲੀਏ ।

ਵਹਾਂ ਜਾਉਂ ਜਹਾਂ ਮੀਤ ਪਿਆਰਾ,
ਜਿਹਨੂੰ ਪਰਸੇ ਆਲਮ ਸਾਰਾ,
ਗੰਜ ਸ਼ਕਰ ਦੇ ਦੇਸ,
ਜੀਆ ਚਲ ਉੱਠ ਚਲੀਏ ।

ਮੀਰਾਂ ਸ਼ਾਹ ਸਭ ਮਤਲਬ ਪਾਵਾਂ,
ਜਾਂ ਮੈਂ ਸਤਿਗੁਰ ਭੀਖ ਮਨਾਵਾਂ,
ਕਰ ਜੋਗਨ ਦਾ ਭੇਸ,
ਜੀਆ ਚਲ ਉੱਠ ਚਲੀਏ ।

ਤੁਮ ਸੁਣਿਓ ਸਖੀ ਘਰ ਸ਼ਾਮ ਨਾ ਆਏ,
ਕੈਸੇ ਫਾਗ ਮੇਂ ਹੋਰੀ ਖੇਲੂੰਗੀ ।

ਜਹੀ ਦਿਲ ਮੇਂ ਠਨੀ ਕਰੂੰ ਔਰ ਯਤਨ,
ਗਲ ਪਾ ਅਲਫ਼ੀ ਛੋੜੂੰ ਅਪਨਾ ਵਤਨ,
ਜਹਾਂ ਸ਼ਾਮ ਵਸੇ ਵਹਾਂ ਜਾਊਂਗੀ ।

ਐਸੀ ਆਗ ਲਗੀ ਤਨ ਭੀ ਜਲਾ,
ਸੁੱਧ ਬੁੱਧ ਭੀ ਗਈ ਪੀਤਮ ਨਾ ਮਿਲਾ,
ਅਬ ਸਾਬਰ ਕੇ ਦਰ ਜਾਊਂਗੀ ।

ਚਲ ਮੀਰਾਂ ਸ਼ਾਹ ਦਰ ਸਾਬਰ ਦੇ,
ਹੋਰੀ ਵਹਾਂ ਖੇਲੂੰ ਜਹਾਂ ਸ਼ਾਮ ਮਿਲੇ,
ਸਭੀ ਰੰਗ ਬਨਾ ਛੜਕਾਊਂਗੀ ।

ਅਬ ਜੇ ਪੀਆ ਮੋਰੇ ਆਂਗਨ ਆਵੇ,
ਸਾਥ ਸਖੀ ਮਿਲ ਮੰਗਲ ਗਾਊਂ ।
ਸਰਨ ਪਰੂੰ ਔਰ ਤਨ ਮਨ ਵਾਰੂੰ,
ਬੇਨਤੀ ਕਰੂੰ ਮੁੱਖ ਮੈਂ ਮਨਾਊਂ ।
ਪਲ ਪਲ ਛਿਨ ਛਿਨ ਦਰਸ਼ਨ ਕਾਰਨ,
ਮੈਂ ਬਾਉਰੀ ਸ਼ਹੁ ਭੀਖ ਮਨਾਊਂ ।
ਅਗਰ ਚਨਨ ਕੀ ਚਿਖਾ ਬਨਾਊਂ,
ਆਪ ਚੜ੍ਹਉਂ ਤਨ ਬਭੂਤ ਰਮਾਊਂ ।
ਚਲੋ ਰੀ ਸਖੀ ਹਉ ਹਰਿ ਜੀ ਕੇ ਦੁਆਰੇ,
ਕਰ ਜੋਰੂੰ ਪਗ ਸੀਸ ਨਿਵਾਊਂ । ਅਬ ਕੇ ਸਮੇਂ ਮੈਂ ਤੋ ਨਣਦ ਸੇ ਚੋਰੀ,
ਅੰਚਰਾ ਪਕੜ ਪੀਆ ਲੈ ਗਲ ਲਾਊਂ ।
ਮੀਰਾਂ ਸ਼ਾਹ ਜਹਾਂ ਮੀਤ ਵਸਤ ਹੈ,
ਜੋਗਨ ਹੋ ਕਰ ਅਬ ਵਹਾਂ ਜਾਊਂ ।

ਮੈਂ ਤੋਰੀ ਬਲਿਹਾਰ ਪ੍ਰਭ ਜੀ,
ਮੈਂ ਤੋਰੀ ਬਲਿਹਾਰ ।

ਤੁਮ ਠਾਕਰ ਹਮ ਦਾਸੇ ਤੇਰੇ,
ਤੁਝ ਕਿਰਪਾ ਬਿਨ ਗਤ ਨਹੀਂ ਮੋਰੇ,
ਤੇਰਾ ਨਾਮ ਅਧਾਰ ।

ਤੂੰਹੀਂ ਸਾਹਿਬ ਧਰਤ ਆਕਾਸ਼ਾ,
ਤੇਰਾ ਹਰ ਮੰਦਰ ਮੇਂ ਵਾਸਾ,
ਬਡੋ ਮਹਾਂ ਕਰਤਾਰ ।

ਪ੍ਰਥਮ ਪ੍ਰੇਮ ਅਗਨ ਜਬ ਲਾਗੇ,
ਅਗੰਮ ਖਾਨੇ ਪਰਗਟ ਜਾਗੇ,
ਅਹਿਮਦ ਤਵ ਅਵਤਾਰ ।

ਅੰਧ ਨਗਰ ਜਬ ਦੇਵਤ ਜਾਰਾ,
ਤਬ ਵਹਿਦਤ ਮੋ ਵਜਾ ਨਕਾਰਾ,
ਕੀਨੋ ਸਭ ਸੰਸਾਰ ।

ਤੀਨ ਤਲੋਕੇ ਪੂਜਾ ਕੀਨੇ,
ਦਯਾ ਧਰਮ ਕੀ ਸੋਭਾ ਦੀਨੇ,
ਲੌਲਾਕੇ ਸਰਦਾਰ ।

ਜਿਨ ਲੋਕੋ ਸਤਿਗੁਰ ਕਰ ਮਾਨਾ,
ਹਰ ਮੰਦਰ ਕੀਨੋ ਇਸ਼ਨਾਨਾ,
ਕੀਨੋ ਦੁਖ ਸੁਖ ਹਾਰ ।

ਜੋ ਕਉ ਅਪਨਾ ਆਪ ਪਰੀਖੇ,
ਮਹਾਂ ਮੂਰਤ ਕਾ ਮੇਲਾ ਦੇਖੇ,
ਜੀਤ ਸਦਾ ਨਹੀਂ ਹਾਰ ।

ਆਪ ਮਰੇ ਗੁਰ ਮਾਰਗ ਪਾਵੇ,
ਨਿਸ ਦਿਨ ਪਾਂਚੋ ਚਿਸ਼ਤ ਮਨਾਵੇ,
ਲਗੇ ਭੀਖ ਦੁਆਰ ।

ਮੀਰਾਂ ਸ਼ਾਹ ਕੋ ਅਪਨਾ ਜਾਨੋ,
ਔਗੁਣ ਹਮਰੇ ਮਨ ਕਰ ਮਾਨੋ,
ਤਬ ਨਈਆ ਹੋ ਪਾਰ,
ਪ੍ਰਭੂ ਜੀ ਮੈਂ ਤੋਰੀ ਬਲਿਹਾਰ ਪ੍ਰਭ ਜੀ ।

ਮੋਹੇ ਪੀਆ ਬਿਨ ਪਲਕ ਪਰਤ ਨਾ ਚੈਨ,
ਸਖੀ ਕੌਣ ਸੁਨੇ ਮਨ ਕੇ ਬੈਨ ।

ਪ੍ਰੀਤਮ ਨਾਹੇ ਲਗੇ ਕੋਉ ਪਤੀਆ,
ਜਾ ਕਹੋ ਸਖੀ ਹਮਰੀ ਬਤੀਆ,
ਤਰਸਤ ਹੈ ਦਰਸ਼ਨ ਕੋ ਨੈਨ ।

ਮੀਰਾਂ ਸ਼ਾਹ ਕਛੁ ਬਨ ਨਹੀ ਆਵੇ,
ਘੜੀ ਪਲ ਛਿਨ ਮੋਹੇ ਨੀਂਦ ਨਾ ਆਵੇ,
ਤੜਪ ਤੜਪ ਮੋਹਿ ਸੁਕੇ ਨੈਨ ।

ਬਿਨ ਮੋਹਨ ਜੀਅਰਾ ਭਟਕ ਰਹਿਓ ਰੀ ।

ਮਨਮੋਹਨ ਮਨ ਬਸ ਕਰ ਲੀਨਾ,
ਮਨ ਬਸ ਕਰ ਮੋਹਿ ਦਰਸ਼ਨ ਦੀਨਾ,
ਚਿਤਵਾ ਮਹਿ ਚੋਰਵਾ ਕਟਕ ਰਹਿਓ ਰੀ ।

ਸ਼ਾਮ ਸੁੰਦਰ ਜਬ ਬੀਨ ਬਜਾਈ,
ਵਾ ਕੀ ਧਨਕ ਮੋਰੀ ਸੁੱਧ ਬਿਸਰਾਈ,
ਕਾਨੋ ਮਹਿ ਮੁੰਦਰਾਂ ਲਟਕ ਰਹਿਓ ਰੀ ।

ਸ਼ਾਮ ਬਿਨਾ ਮੋਰਾ ਜੀਅਰਾ ਜਲਤ ਹੈ,
ਰੈਨ ਦਿਨ ਮੋਹਿ ਕਲ ਨਾ ਪਰਤ ਹੈ,
ਛਤੀਆ ਮੇਂ ਸਾਂਸ ਅਟਕ ਰਹਿਓ ਰੀ ।

ਜਾਓ ਰੀ ਸਖੀ ਕੋਉ ਹਰ ਸੰਗ ਰਹੀਓ,
ਇਤਨੀ ਬਿਨਤੀ ਤੁਮ ਹਮਰੀ ਕਹੀਓ,
ਪੀਆ ਬਿਨ ਜਿਉਰਾ ਸਿਸਕ ਰਹਿਓ ਰੀ ।

ਨੈਨਣ ਮੋ ਮੋਰੇ ਜਗਤ ਹਨੇਰਾ,
ਪੀਆ ਕੇ ਮਿਲਨ ਕਾ ਚਾਓ ਘਨੇਰਾ,
ਪਲ ਪਲ ਪਲਕ ਫਰਕ ਰਹਿਓ ਰੀ ।

ਮੀਰਾਂ ਸ਼ਾਹ ਜੀ ਪ੍ਰੀਤਮ ਆਵੇ,
ਰਾਮ ਕਰੇ ਕਹੁ ਦਰਸ ਦਿਖਾਵੇ,
ਮੁੱਖ ਪਰ ਨੂਰ ਚਮਕ ਰਹਿਓ ਰੀ ।

ਹੋ ਪੀਆ ਮੈਨੂੰ ਤੇਰੇ ਮਿਲਣ ਦਾ ਚਾਅ ।
ਕੀ ਕਰਾਂ ਮੈਂਡੀ ਜਿੰਦ ਨਾ ਰਹਿੰਦੀ,
ਕਦੀ ਤਾਂ ਦਰਸ ਦਿਖਾ ।

ਸਾਸ ਨਣਦ ਬੀਪਤ ਕਰ ਖੇਰੀ,
ਦੇਖਣ ਕਾਰਨ ਜਿੰਦ ਤਰਸੇ ਮੇਰੀ,
ਰੋਵਤ ਰੈਣ ਬਿਹਾ ।

ਹੋ ਰਹੇ ਨੈਨ ਨੈਨਾਂ ਦੇ ਬਰਦੇ,
ਪਲ ਛਿਨ ਨਿੱਤ ਦਰਸ਼ਨ ਨੂੰ ਮਰਦੇ,
ਨੈਨੋ ਸੇ ਨੈਨ ਮਿਲਾ ।

ਪੀਤਮ ਕਉ ਜਾਏ ਸੁਨਾਵੇ,
ਤੜਪ ਤੜਪ ਸਾਰੀ ਰੈਨ ਬਿਹਾਵੇ,
ਲਾਈਆਂ ਦੀ ਓੜ ਨਿਭਾ ।

ਮੀਰਾਂ ਸ਼ਾਹ ਮੈਂ ਹਰਦਮ ਚੇਰੀ,
ਖ਼ਾਸ ਗੁਲਾਮ ਕਦੀਮੀ ਤੇਰੀ,
ਜ਼ਾਮਨ ਭੀਖ ਪੀਆ, ਹੋ ਪੀਆ ਮੈਨੂੰ ਤੇਰੇ ਮਿਲਣ ਦਾ ਚਾਅ ।

ਮੋਹੇ ਪੀਆ ਬਿਨ ਤੜਪਤ ਰੈਨ ਬਿਹਾਵੇ ।
ਲਾਖ ਯਤਨ ਕਰ ਬਹੀਆ ਬਾਉਰੀ,
ਐਸੋ ਚਤਰ ਕਉ ਜਾ ਸੁਨਾਵੇ ।

ਕੌਣ ਸੁਨੇ ਮੋਰੀ ਮਨ ਕੀ ਬਤੀਆ,
ਸੁਲਘੇ ਰੈਨ ਮੋਰੀ ਧੜਕਤ ਛਤੀਆ,
ਸੇਜ ਸੂਨੀ ਮੋਹਿ ਪੀਆ ਡਰ ਪਾਵੇ ।

ਖ਼ਵਾਜਾ ਮਈਓਦੀਨ ਕੇ ਦਰ ਜਾਉਂ
ਸਰਨ ਪਰੂੰ ਔਰ ਸੀਸ ਨਿਵਾਉਂ,
ਅਪਨੇ ਕਰਮ ਸੇ ਧੀਰ ਬੰਧਾਵੇ ।

ਪੀਆ ਕੇ ਦਰਸ਼ਨ ਬਿਨ ਜੀਅ ਤਰਸਤ ਹੈ,
ਮੀਰਾਂ ਸ਼ਾਹ ਪਲ ਕਲ ਨਾ ਪਰਤ ਹੈ,
ਬਹੀਆਂ ਪਕੜ ਮੋਹੇ ਲੈ ਗਲ ਲਾਵੇ ।

ਪੁੱਛੋ ਨੀ ਪੀਆ ਮੋਹੇ ਮਗਨ ਕਿਉਂ ਕੀਆ,
ਸੀਸ ਚਰਨ ਧਰ ਤਨ ਮਨ ਦੀਆ ।

ਮਨਮੋਹਨ ਨੇ ਮਨ ਹਰ ਲੀਨਾ,
ਕਿਤ ਔਗੁਣ ਮੋਹਿ ਦਰਸ ਨਾ ਦੀਨਾ,
ਪੀਤ ਕਰਤ ਮਨ ਬਸ ਕਰ ਲੀਆ ।

ਹਾਰ ਸ਼ਿੰਗਾਰ ਕਰਨ ਸਭ ਸਈਆਂ,
ਪੀ ਕਾਰਨ ਮੈਂ ਬੇਕਲ ਬਹੀਆਂ,
ਜਾਏ ਬਦੇਸ ਵਤਨ ਤਜ ਦੀਆ ।

ਕੌਣ ਸੁਨੇ ਮੋਰੇ ਮਨ ਕੀ ਬਤੀਆ,
ਭਰ ਭਰ ਆਵੇ ਹਮਰੀ ਛਤੀਆ,
ਆਗ ਲਗੀ ਤਨ ਤੜਪਤ ਜੀਆ ।

ਬਿਨ ਪੀਤਮ ਮੈਂ ਤੋ ਭਈ ਆਂ ਦੀਵਾਨੀ,
ਸ਼ਾਮ ਪੀਆ ਮੋਰੀ ਕਦਰ ਨਾ ਜਾਣੀ,
ਐਸੇ ਚਤਰ ਕਉ ਖੇਲ ਖਲਈਆ ।

ਮੀਰਾਂ ਸ਼ਾਹ ਪੀਆ ਨਜ਼ਰ ਨਾ ਆਵੇ,
ਹਾਥ ਧਰੂੰ ਕਹੀਂ ਹਾਥ ਨਾ ਆਵੇ,
ਪ੍ਰੇਮ ਨਗਰ ਕੇ ਪਾਸ ਬਸੀਆ ।

ਕੈਸੇ ਖੇਲੂੰਗੀ ਫਾਗ ਬਿਨ ਸ਼ਾਮ ਮੋਰੇ ।

ਸੁਣੋ ਰੇ ਸਖੀ ਤਨ ਭੜਕਨ ਭਾਹੀਂ,
ਆਈ ਬਸੰਤ ਪੀਆ ਘਰ ਨਾਹੀ,
ਕਮੀਨੇ ਹਮਰੇ ਭਾਗ ।

ਇਤਰ ਅਬੀਰ ਗੁਲਾਲ ਰਲਾਉਂ,
ਜੇ ਪੀਆ ਆਵੇ ਸਭ ਛੜਕਾਉਂ,
ਗਾਉਂ ਮੈਂ ਹੱਸ ਹੱਸ ਰਾਗ ।

ਸਾਸ ਸਦਾ ਬੈਰਨੀਆ ਮੋਰੀ,
ਸਬ ਮੋਰੀ ਚੂੜੀਆਂ ਹਾਥ ਕੀ ਫੋੜੀ,
ਨਣਦ ਕਰਤ ਹੈ ਲਾਡ ।

ਮੀਰਾਂ ਸ਼ਾਹ ਜੇ ਪੀਤਮ ਪਾਵਾਂ,
ਸਾਥ ਸਖੀ ਮਿਲ ਮੰਗਲ ਗਾਵਾਂ,
ਸੋਈਉ ਰੈਨ ਸੁਹਾਗ ।
ਰੇ ਬਿਨ ਸ਼ਾਮ ਪਿਆਰੇ ਕੈਸੇ ਖੇਲੂੰਗੀ ਫਾਗ ।

ਮੈਂ ਤੋ ਪਾਇਨ ਪਰਤ ਮਨਾਊਂ,
ਪਿਆਰੇ ਰੁਸੋ ਨਾ ।

ਅਬ ਕੀ ਬਾਰ ਪੀਆ ਜੇ ਮਾਨੇ,
ਮੁਝ ਬਿਰਹਨ ਕੋ ਚੇਰੀ ਜਾਨੇ,
ਤਨ ਮਨ ਘੋਲ ਘੁਮਾਊਂ,
ਪਿਆਰੇ ਰੁਸੋ ਨਾ ।

ਤੁਮ ਬਿਨ ਪਲ ਛਿਨ ਚੈਨ ਨਾ ਆਵੇ,
ਸਹੁਰ ਪੀਅਰ ਮਨ ਨਹੀਂ ਭਾਵੇ,
ਪੀ ਸੰਗ ਬੈਨ ਸੁਣਾਊਂ,
ਪਿਆਰੇ ਰੁਸੋ ਨਾ ।

ਔਰਨ ਕੇ ਸੰਗ ਫਾਗ ਰਚਾਇਓ,
ਸੋਈ ਸੁਹਾਗਨ ਜਿਨ ਚਿਤ ਲਾਇਓ,
ਮੈਂ ਕੈਸੇ ਮਨ ਸਮਝਾਊਂ,
ਪਿਆਰੇ ਰੁਸੋ ਨਾ ।

ਬਾਤਮ ਹਮਰਾ ਮਨ ਚਿਤ ਛੀਨਾ,
ਫਿਰ ਕਿਤ ਔਗੁਣ ਮੁੜ ਤਜ ਦੀਨਾ,
ਤੁਮਰੀ ਦਾਸ ਕਹਾਊਂ,
ਪਿਆਰੇ ਰੁਸੋ ਨਾ ।

ਮੀਰਾਂ ਸ਼ਾਹ ਅਬ ਮਨ ਚਿਤ ਭਾਵੇ,
ਸ਼ਾਮ ਸੁੰਦਰ ਮੋਰੀ ਆਂਗਨ ਆਵੇ,
ਮੈਂ ਅੰਗ ਸੋ ਅੰਗ ਲਗਾਊਂ,
ਪਿਆਰੇ ਰੁਸੋ ਨਾ ।

ਰਾਂਝਾ ਤਖ਼ਤ ਹਜ਼ਾਰੇ ਦਾ ਸਾਈਂ, ਮੈਨੂੰ ਮਿਲਿਆ ।
ਕੀਤਾ ਤਨ ਮਨ ਘੋਲ ਘੁਮਾਈਂ, ਮੈਨੂੰ ਮਿਲਿਆ ।

ਜਾਂ ਇਹ ਚਾਕ ਮੇਰੇ ਘਰ ਆਇਆ,
ਦੁੱਖ ਗਿਆ ਸੁੱਖ ਨਜ਼ਰੀਂ ਆਇਆ,
ਅਬਲੀਆਂ ਪਾਗਲ ਬਾਹੀਂ, ਮੈਨੂੰ ਮਿਲਿਆ ।

ਸੋਹਣਾ ਵਿਚ ਸਿਆਲੀਂ ਆਇਆ,
ਸਾਨੂੰ ਜਾਮ ਵਸਲ ਪਿਲਾਇਆ,
ਮੈਂ ਕਰਦੀ ਸ਼ੁਕਰ ਅਦਾਈਂ, ਮੈਨੂੰ ਮਿਲਿਆ ।

ਮਾਹੀ ਸਾਡੇ ਨਾਲ ਜੁ ਹੱਸਦਾ,
ਬਹਿਕੇ ਭੇਦ ਦਿਲਾਂ ਦੇ ਦਸਦਾ,
ਕਰਕੇ ਨਾਜ਼ ਅਦਾਈਂ, ਮੈਨੂੰ ਮਿਲਿਆ ।

ਮੀਰਾਂ ਸ਼ਾਹ ਅਸੀਂ ਕੌਣ ਵਿਚਾਰੇ,
ਭੀਖ ਬਿਨਾ ਕੌਣ ਪਾਰ ਉਤਾਰੇ,
ਮੈਂ ਕਰਦੀ ਸ਼ੁਕਰ ਅਦਾਈਂ, ਮੈਨੂੰ ਮਿਲਿਆ ।

ਕਰਕੇ ਲੰਮੀਆਂ ਬਾਹੀਂ, ਮੈਨੂੰ ਮਿਲਿਆ ।

ਮੈਂ ਨਹੀਂ ਮੁੜਦੀ,
ਮਿਲਣਾ ਮਾਹੀ ਜ਼ਰੂਰ ।

ਮਾਹੀ ਸਾਡਾ ਰੰਗ ਰੰਗੀਲਾ,
ਦੋਹੀਂ ਜਹਾਨੀ ਖ਼ਾਸ ਵਸੀਲਾ,
ਰਹੇ ਦਿਲਾਂ ਦੇ ਹਜ਼ੂਰ ।

ਰਹੋ ਮਾਹੀ ਕੁਛ ਆਖ ਨਾ ਮੈਨੂੰ,
ਐਸ ਗੱਲੋਂ ਕੀ ਹਾਸਲ ਤੈਨੂੰ,
ਮੁੜ ਨਾ ਕੁਫ਼ਰ ਕਸੂਰ ।

ਮੈਂ ਜਹੀਆਂ ਲੱਖ ਹੀਰਾਂ ਹੋਈਆਂ,
ਮਿਲਦਾ ਨਹੀਂ ਬਿਨ ਲੱਥਿਆਂ ਲੋਈਆਂ,
ਵਾਂਗ ਮੀਆਂ ਮਨਸੂਰ ।

ਜਾਂ ਇਹ ਚਾਕ ਸਿਆਲੋਂ ਆਇਆ,
ਜਰਾ ਹੁਸਨ ਮਾਹੀ ਦਾ ਪਾਇਆ,
ਮੈਂ ਜਲ ਗਈ ਵਾਂਗ ਕੋਹਤੂਰ ।

ਮੀਰਾਂ ਸ਼ਾਹ ਚਲ ਹਾਲ ਸੁਨਾਵਾਂ,
ਦੀਨ ਦੁਨੀ ਦਾ ਮਤਲਬ ਪਾਵਾਂ,
ਭੀਖ ਪੀਆ ਦੇ ਹਜ਼ੂਰ ।

ਇਸ਼ਕ ਮਾਹੀ ਦੇ ਕੇਹਾ ਸ਼ੋਰ ਮਚਾਇਆ ।

ਜਾਂ ਇਸ ਕਾਹਨ ਦੀ ਮੁਰਲੀ ਵਾਹੀ,
ਸੁੱਤੜੀ ਆਣ ਜਗਾਇਆ,
ਕਾਲੀ ਜ਼ੁਲਫ਼ ਸੋਹੇ ਕੰਨ ਵਾਲਾ,
ਮੁੱਖ ਪਰ ਨੂਰ ਸਵਾਇਆ ।

ਕਮਲੇ ਲੋਕ ਕਰਨ ਬੁਰਿਆਈਆਂ,
ਲੋਕਾਂ ਮਿਹਣਾ ਲਾਇਆ,
ਬਿਰਹੋਂ ਮੇਰੀ ਸੁੱਧ ਬੁੱਧ ਖੋਹੀ,
ਗੁੱਝੜਾ ਤੀਰ ਚਲਾਇਆ ।

ਰਹੋ ਮਾਹੀ ਹੁਣ ਵਰਜ ਨਾ ਮੈਨੂੰ,
ਜਿਨ ਢੂੰਡਿਆ ਤਿਨ ਪਾਇਆ,
ਬਾਬਲ ਖੇੜੀਂ ਕਾਹਨੂੰ ਵਤਿਆ,
ਅਬ ਕੀ ਦਿਲ ਤੇ ਆਇਆ ।

ਦੱਸ ਮਾਹੀ ਹੁਣ ਕੀ ਗੁਣ ਕਰ ਲੈ,
ਲਾਗੀ ਦਰ ਤੇ ਆਇਆ,
ਹਾਰ ਸ਼ਿੰਗਾਰ ਪਿਆ ਭੱਠ ਮੇਰਾ,
ਕਾਹਨੂੰ ਸੀਸ ਗੁੰਦਾਇਆ ।

ਇਥੇ ਉਥੇ ਦੋਹੀਂ ਜਹਾਨੀਂ,
ਮੈਂ ਮਾਹੀ ਦਰ ਪਾਇਆ,
ਕਾਰਣ ਮਾਹੀ ਚਾਕ ਪਿਆਰੇ,
ਖ਼ਵਾਜਾ ਪੀਰ ਮਨਾਇਆ ।

ਜਿਸਦਾ ਲੋਕ ਉਲ੍ਹਾਮਾਂ ਦੇਂਦੇ,
ਉਹੋ ਸਿਰ ਦਾ ਸਾਇਆ,
ਮੀਰਾਂ ਸ਼ਾਹ ਚਲ ਤਖ਼ਤ ਹਜ਼ਾਰੇ,
ਕਿਉਂ ਇਥੇ ਚਿਰ ਲਾਇਆ ।

ਦੇਖੋ ਨੀ ਮਾਹੀ ਰੂਪ ਵਟਾਇਆ,
ਕਾਰਨ ਹੀਰ ਸਿਆਲ ਸਈਓ ।
ਖੇੜੀਂ ਦਰ ਦਰ ਅਲੱਖ ਜਗਾਇਆ,
ਕਾਰਨ ਹੀਰ ਸਿਆਲ ਸਈਓ ।

ਜੇ ਕੋਈ ਇਸਨੂੰ ਭਿੱਛਿਆ ਪਾਵੇ,
ਪਾਪ ਕੱਟੇ ਬੁੱਧ ਸੁੱਧ ਹੋ ਜਾਵੇ,
ਕਰਕੇ ਸਿਦਕ ਜੋ ਦਰਸ਼ਨ ਪਾਵੇ,
ਸੋਈਓ ਹੋਗ ਨਿਹਾਲ ਸਈਓ ।

ਵਾਹ ਵਾਹ ਉਸਦਾ ਹੁਸਨ ਨੂਰਾਨੀ,
ਕੁਛ ਅਬਦੀ ਕੁਛ ਤੂਰ ਰਹਿਮਾਨੀ,
ਪਾ ਗਲ ਅਲਫ਼ੀ ਉਲ ਨਿਸ਼ਾਨੀ,
ਨਜ਼ਰੋ ਨਜ਼ਰ ਨਿਹਾਲ ਸਈਓ ।

ਆਸ਼ਕ ਹੋਕੇ ਸਿਆਲੀਂ ਆਇਆ,
ਵਹਿਦਤ ਵਾਲਾ ਨਾਦ ਵਜਾਇਆ,
ਤਾਹੀਉਂ ਸਾਡਾ ਦਿਲ ਭਰਮਾਇਆ,
ਮੈਨੂੰ ਉਸਦੀ ਭਾਲ ਸਈਓ ।

ਦੇਖੋ ਉਸਦੀ ਰਮਜ਼ ਨਿਆਰੀ,
ਆਪੇ ਨੂਰੀ ਆਪੇ ਨਾਰੀ,
ਕਦਰ ਬੁਲੰਦ ਬਡਾ ਫੰਦਕਾਰ,
ਹੁੰਦਾ ਮੇਰੇ ਨਾਲ ਸਈਓ ।

ਮੀਰਾਂ ਸ਼ਾਹ ਹੁਣ ਤਨ ਮਨ ਵਾਰਾਂ,
ਮਾਹੀ ਨੇ ਹੁਣ ਲਈਆਂ ਸਾਰਾਂ,
ਨਫ਼ਲ ਪੜ੍ਹਾਂ ਲੱਖ ਸ਼ੁਕਰ ਗ਼ੁਜ਼ਾਰਾਂ,
ਪੁੱਛਦਾ ਸਾਡਾ ਹਾਲ ਸਈਓ ।

ਆ ਮਾਹੀ ਸਾਨੂੰ ਦਰਸ ਦਿਖਾ,
ਵੇ ਸਦਕਾ ਮੱਝੀਆਂ ਦਾ ।

ਸਾਂਗ ਹਿਜ਼ਰ ਦੀ ਸੀਨਾ ਸਲਦੀ,
ਮੈਂ ਰੋਜ਼ ਸੁਨੇਹੇ ਲੱਖ ਲੱਖ ਘਲਦੀ,
ਆਣ ਗਲੇ ਲਗ ਜਾ ।

ਤੂੰ ਵੱਸਦਾ ਵਿਚ ਤਖ਼ਤ ਹਜ਼ਾਰੇ,
ਮੈਂ ਨਿੱਤ ਢੂੰਡਾਂ ਆਲਮ ਸਾਰੇ,
ਇਤਨਾ ਫ਼ਰਕ ਨਾ ਪਾ ।

ਫ਼ੀ ਉਨ ਫ਼ਕਮ ਖ਼ੁਦ ਫ਼ਰਮਾਵੇ,
ਜਾਂ ਦੇਖਾਂ ਤਾਂ ਨਜ਼ਰ ਨਾ ਆਵੇ,
ਇਤਨਾ ਨਾ ਤਰਸਾ ।

ਜਿਸ ਦਿਨ ਦੀ ਮੈਂ ਸੁਰਤ ਸੰਭਾਲੀ,
ਦਰ ਤੇਰੇ ਪਰ ਰਹੀ ਸਵਾਲੀ,
ਖ਼ੈਰ ਵਸਲ ਦਾ ਪਾ ।

ਜੇ ਦੇਵੇਂ ਤੂੰ ਆਣ ਦਿਖਾਲੀ,
ਖ਼ਾਕ ਮਝੇਂਦੀ ਕਦਮਾਂ ਵਾਲੀ,
ਸਾਨੂੰ ਖ਼ਾਕ ਸਫ਼ਾ ।

ਕੰਤ ਕਿੰਨ ਜਨ ਮਖ਼ਫ਼ੀ ਹੋਕੇ,
ਮੁਰਲੀ ਵਾਹੀ ਪਾਸ ਖੜੋਕੇ,
ਫਿਰ ਲਈ ਭਰਮਾ ।

ਮੀਰਾਂ ਸ਼ਾਹ ਨਿੱਤ ਭੀਖ ਮਨਾਵਾਂ,
ਸਾਬਰ ਦੇ ਦਰ ਅਰਜ਼ ਸੁਨਾਵਾਂ,
ਬਖ਼ਸ਼ੋ ਸਬਰ ਰਜ਼ਾ ।

ਆਇਆ ਕਾਰਨ ਹੀਰ ਸਿਆਲੀ,
ਨੀਂ ਜੋਗੀ ਰਮਜ਼ਾਂ ਵਾਲਾ ।

ਜਿਸ ਰਾਹੋਂ ਇਹ ਜੋਗੀ ਆਇਆ,
ਉਸ ਰਾਹੋਂ ਸਿਰ ਘੋਲ ਘੁਮਾਇਆ,
ਮੈਨੂੰ ਹਰਦਮ ਉਸਦੀ ਭਾਲ,
ਨੀਂ ਜੋਗੀ ਰਮਜ਼ਾਂ ਵਾਲਾ ।

ਮੇਰੀ ਉਸਦੀ ਪੀਤ ਧੁਰਾਂ ਦੀ,
ਦੇਖੋ ਗੁੱਝੜੀ ਖਿਚ ਦਿਲਾਂ ਦੀ,
ਕਿਤੜਾ ਖ਼ਾਕ ਜਮਾਲ,
ਨੀਂ ਜੋਗੀ ਰਮਜ਼ਾਂ ਵਾਲਾ ।

ਤਖ਼ਤ ਹਜ਼ਾਰੇ ਚੁੱਪ ਚਪਾਤਾ,
ਜਾਂ ਅਲਸਤ ਕਿਹਾ ਤਾਂ ਮੈਂ ਜਾਤਾ,
ਜਦ ਆਇਆ ਝੰਗ ਸਿਆਲ,
ਨੀਂ ਜੋਗੀ ਰਮਜ਼ਾਂ ਵਾਲਾ ।

ਹੀਰੇ ਕਾਰਨ ਜੋਗੀ ਹੋਇਆ,
ਲੇਖ ਜੱਟੀ ਦਾ ਜਾਬਰ ਹੋਇਆ,
ਅੱਜ ਆਇਆ ਕਰਨ ਵਸਾਲ,
ਨੀਂ ਜੋਗੀ ਰਮਜ਼ਾਂ ਵਾਲਾ ।

ਮੱਥੇ ਤਿਲਕ ਨੂਰਾਨੀ ਲਾਇਆ,
ਖੇੜਿਆਂ ਨੂੰ ਲਟਕੇਂਦਾ ਆਇਆ,
ਉਹੋ ਇਸ਼ਕ ਕਦੀਮੀ ਚਾਲ,
ਨੀਂ ਜੋਗੀ ਰਮਜ਼ਾਂ ਵਾਲਾ ।

ਚਲੋ ਸਈਓ ਚਲ ਦਰਸ਼ਨ ਪਾਈਏ,
ਨੈਣ ਨਾਲ ਨੈਣਾਂ ਦੇ ਲਾਈਏ,
ਮੈਂ ਹੋਵਾਂ ਦੇਖ ਨਿਹਾਲ,
ਨੀਂ ਜੋਗੀ ਰਮਜ਼ਾਂ ਵਾਲਾ ।

ਮੀਰਾਂ ਸ਼ਾਹ ਚਲ ਹਾਜ਼ਰ ਹੋਵਾਂ,
ਦਿਲ ਤੋਂ ਦਾਗ ਹਿਜ਼ਰ ਦਾ ਧੋਵਾਂ,
ਮੈਂ ਮਿਲਸਾਂ ਲੈ ਗਲ ਨਾਲ,
ਨੀਂ ਜੋਗੀ ਰਮਜ਼ਾਂ ਵਾਲਾ ।

ਮੈਂ ਹਿਜ਼ਰ ਪੀਆ ਦੇ ਕੁੱਠੀ,
ਕੁੜੇ ਕੋਈ ਦੱਸੇ ਪੀਆ ਦਾ ਦੇਸ ।

ਬੇਖ਼ੁਦ ਸੁੱਤੀਆਂ ਖੁਆਬ ਅਦਮ ਦੇ,
ਮੁਰਲੀ ਵਾਹੀ ਚਾਕ ਅਗੰਮ ਦੇ,
ਮੈਂ ਜਾਂ ਜਾਗੀ ਤਾਂ ਲੁੱਟੀ,
ਕੁੜੇ ਕੋਈ ਦੱਸੇ ਪੀਆ ਦਾ ਦੇਸ ।

ਪੀਆ ਦੇ ਘਰ ਬਾਲ ਇਆਣੀ,
ਮੈਂ ਕੁਛ ਨਿਹੁੰ ਦੀ ਸਾਰ ਨਾ ਜਾਣੀ,
ਮੈਂ ਇਸ਼ਕ ਲਗਾਕੇ ਮੁੱਠੀ,
ਕੁੜੇ ਕੋਈ ਦੱਸੇ ਪੀਆ ਦਾ ਦੇਸ ।

ਸੀਨੇ ਲਾ ਸੱਜਣ ਨੂੰ ਸੋਈ,
ਇਕ ਦਮ ਜਾਂ ਮੈਂ ਗਾਫ਼ਲ ਹੋਈ,
ਮੈਂ ਸੇਜ ਸੁਨੀ ਨਾ ਡਿੱਠੀ,
ਕੁੜੇ ਕੋਈ ਦੱਸੇ ਪੀਆ ਦਾ ਦੇਸ ।

ਭੁੱਲ ਗਏ ਸਭ ਸਿਆਲ ਨਿਕਾਹੀ,
ਛੱਡ ਗਿਆ ਵਿਚ ਦੇਸ ਬਗਾਨੇ,
ਮੈਂ ਨਾ ਜਾਗੀ ਨਾ ਸੁੱਤੀ,
ਕੁੜੇ ਕੋਈ ਦੱਸੇ ਪੀਆ ਦਾ ਦੇਸ ।

ਨਿਪਟ ਕਮੀਨੀ ਆਜ਼ਜ਼ ਹੋਈ,
ਜਿਸ ਘਰ ਕੰਤ ਸੁਹਾਗਨ ਸੋਈ,
ਮੈਂ ਸੂਰਤ ਰੱਜ ਨਾ ਡਿੱਠੀ ।

ਮੀਰਾਂ ਸ਼ਾਹ ਮੈਂ ਇਸ਼ਕ ਸਤਾਈ,
ਭੀਖ ਪੀਆ ਜਦ ਸੀਨੇ ਲਾਈ,
ਤਾਂ ਜਾਨ ਅਜ਼ਾਬੋਂ ਛੁੱਟੀ,
ਕੁੜੇ ਕੋਈ ਦੱਸੇ ਪੀਆ ਦਾ ਦੇਸ ।

ਕਦ ਆਵੇ ਮਹਿਰਮ ਯਾਰ ਸਈਓ,
ਮੇਰੀ ਲਵੇ ਨਿਮਾਣੀ ਦੀ ਸਾਰ ਸਈਓ ।
ਵਾਹ ਵਾਹ ਭਾਗ ਨਸੀਬ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੇ,
ਘਰ ਵਿਚ ਆਵਣ ਕੰਤ ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਦੇ,
ਮੰਦੜੇ ਤਾਂ ਸਾਡੇ ਲੇਖ ਧੁਰਾਂ ਦੇ,
ਵਰਤੀ ਵਿਚ ਸੰਸਾਰ ਸਈਓ ।

ਅੱਜ ਕੋਈ ਪਾਸ ਪੀਆ ਦੇ ਜਾਵੇ,
ਪ੍ਰੇਮ ਕਹਾਣੀ ਬੈਠ ਸੁਣਾਵੇ,
ਬਿਨ ਦੇਖੇ ਸਾਨੂੰ ਚੈਨ ਨਾ ਆਵੇ,
ਬਾਝੋਂ ਦਰਸ ਦੀਦਾਰ ਸਈਓ ।

ਜਾ ਕਹੋ ਕੋਈ ਪੀਤਮ ਪਿਆਰੇ,
ਜੋ ਸਰਵਰ ਨੇ ਦੁੱਖ ਸੁਖ ਸਾਰੇ,
ਜੋ ਦੇਵੇ ਸਾਨੂੰ ਪਾਕ ਨਜ਼ਾਰੇ,
ਜਾਨ ਕਰੇ ਬਲਿਹਾਰ ਸਈਓ ।

ਆਤਸ਼ ਇਸ਼ਕ ਨੱਪੀ ਨਿੱਤ ਭੜਕੇ,
ਬਿਰਹੋਂ ਸਾਂਗ ਹਿਜ਼ਰ ਵਿਚ ਰੜਕੇ,
ਹੋਵਾਂ ਤਨ ਮਨ ਕੋਲਾ ਸੜਕੇ,
ਰੋਵਾਂ ਕੂਕ ਪੁਕਾਰ ਸਈਓ ।

ਬੇਦਰਦੀ ਕੁਛ ਦਰਦ ਨਾ ਕੀਤਾ,
ਸੁੱਤੜੀ ਛੱਡ ਗਿਆ ਮਨ ਮੀਤਾ,
ਮੈਂ ਕਮਲੀ ਨੇ ਪੁੱਛ ਨਾ ਲੀਤਾ,
ਕਰਮਾਂ ਵਰਤੀ ਹਾਰ ਸਈਓ ।

ਜੋ ਕੁਛ ਸਾਡੇ ਸਿਰ ਪਰ ਬੀਤੀ,
ਐਸੀ ਨਾਲ ਕਿਸੇ ਨਾ ਕੀਤੀ,
ਨਾਲ ਕਰਮ ਦੇ ਸਾਰ ਨਾ ਲੀਤੀ,
ਦਿੱਤੀਆਂ ਮਨੋ ਵਿਸਾਰ ਸਈਓ ।

ਮੀਰਾਂ ਸ਼ਾਹ ਅਸੀਂ ਕੌਣ ਵਿਚਾਰੇ,
ਆਲਮ ਫ਼ਾਜ਼ਲ ਦੇਂਦੀ ਸਾਰੇ,
ਹਰ ਪੈਗ਼ੰਬਰ ਢੋਰਨਹਾਰ,
ਛੱਡ ਗਏ ਘਰ ਬਾਹਰ ਸਈਓ ।

ਪਿਆਰੇ ਛੱਡ ਦੁਨੀਆਂ ਦਾ ਮਾਣਾ,
ਮੇਲਾ ਦਮ ਦਾ ਈ ।

ਇਹ ਜਗ ਫ਼ਾਨੀ ਸਮਝ ਪਿਆਰੇ,
ਛੱਡ ਦੇਵੀਂ ਸਭ ਕੂੜ ਪਸਾਰੇ,
ਓੜਕ ਖ਼ਾਕ ਸਮਾਣਾ,
ਮੇਲਾ ਦਮ ਦਾ ਈ ।

ਛੋੜ ਖ਼ੁਦੀ ਬੇਖ਼ੁਦ ਹੋ ਜਾਵੀਂ,
ਗੁਰ ਦਾ ਕਹਿਣਾ ਦਿਲ ਵਿਚ ਲਾਵੀਂ,
ਜੋ ਤੇਰੇ ਕੰਮ ਆਵਣਾ,
ਮੇਲਾ ਦਮ ਦਾ ਈ ।

ਭਰਮ ਭੁਲਾਇਆ ਫਿਰੇ ਅੰਧੇਰੀ,
ਵਹਿਮ ਖ਼ਿਆਲ ਦੀ ਛੱਡੇਂ ਝੇੜੀ,
ਦਿਲਬਰ ਦੇ ਵਿਚ ਪਾਵਣਾ,
ਮੇਲਾ ਦਮ ਦਾ ਈ ।

ਛੱਡ ਗਫ਼ਲਤ ਕੁਛ ਅਮਲ ਕਮਾਵੀਂ,
ਤਾਂ ਮੁੱਖ ਲੈ ਕਰ ਸ਼ਹੁ ਦੇ ਆਵੀਂ,
ਇਕ ਦਿਨ ਤੈਂ ਮਰ ਜਾਣਾ,
ਮੇਲਾ ਦਮ ਦਾ ਈ ।

ਆਪ ਮਰੇ ਤਾਂ ਸਭ ਜਗ ਮਾਰੇ,
ਆਪ ਹਰੇ ਹਰ ਨਾਥ ਵਿਸਾਰੇ,
ਮੁੜਕੇ ਫੇਰ ਨਾ ਆਵਣਾ,
ਮੇਲਾ ਦਮ ਦਾ ਈ ।

ਦਾਹਵਾ ਕਰ ਕਰ ਸਭੋ ਹਾਰੇ,
ਓੜਕ ਕਬਰੀਂ ਜਾ ਸਿਧਾਰੇ,
ਕਰਕੇ ਢੀਮ ਸਿਰਹਾਣਾ,
ਮੇਲਾ ਦਮ ਦਾ ਈ ।

ਜੇ ਪਾਵੇਂ ਤੂੰ ਦਿਲਬਰ ਜਾਨੀ,
ਇਹ ਮਰਦਾਂ ਦੀ ਖ਼ਾਸ ਨਿਸ਼ਾਨੀ,
ਜਿਊਂਦਿਆਂ ਮਰ ਜਾਣਾ,
ਮੇਲਾ ਦਮ ਦਾ ਈ ।

ਮੀਰਾਂ ਸ਼ਾਹ ਪੀ ਪ੍ਰੇਮ ਪਿਆਲਾ,
ਕਲਮਾ ਆਖ ਮੁਹੰਮਦ ਵਾਲਾ,
ਜਿਸ ਨੇ ਪਾਰ ਲੰਘਾਣਾ,
ਮੇਲਾ ਦਮ ਦਾ ਈ ।

ਸ਼ਾਮ ਚੁੱਕ ਘੁੰਡੜਾ ਦਰਸ ਦਿਖਾ ।

ਇਕਨਾ ਨਾਲ ਤੂੰ ਹੱਸਦਾ ਰਸਦਾ,
ਇਕਨਾ ਵੇਖ ਪਿਛਾਹਾਂ ਨਸਦਾ,
ਸ਼ਾਮ ਪੀਆ ਨਾ ਸਾਨੂੰ ਤਰਸਾ ।

ਮਾਪੇ ਛੋੜ ਲੱਗੀ ਲੜ ਤੇਰੇ,
ਮੁੱਢ ਕਦੀਮਾਂ ਦੇ ਦੁਸ਼ਮਣ ਜਿਹੜੇ,
ਸ਼ਾਮ ਲੈ ਜਾਈਂ ਡੋਲੀ ਪਾ ।

ਆ ਮਿਲ ਪਿਆਰਿਆ ਮੈਂ ਬਲਿਹਾਰੀ,
ਨਿੱਤ ਦੇ ਵਿਛੋੜੇ ਨੇ ਮੈਂ ਮਾਰੀ,
ਸ਼ਾਮ ਸਾਡੇ ਆਂਗਣ ਫੇਰਾ ਪਾ ।

ਅਲਸਤ ਕਿਹਾ ਤਾਂ ਅੱਖੀਆਂ ਲਾਈਆਂ,
ਹੁਣ ਕਿਸ ਗੱਲੋਂ ਮਨੋ ਭੁਲਾਈਆਂ,
ਸ਼ਾਮ ਸਾਡੀ ਲੱਗੜੀ ਤੋੜ ਨਿਭਾ ।

ਕਿੰਨ ਸੌਤਨ ਨੇ ਮਨ ਚਿਤ ਮੋਹਿਆ,
ਤੈਂ ਬਿਨ ਜੀਵਨ ਮੁਸ਼ਕਲ ਹੋਇਆ,
ਸ਼ਾਮ ਮੈਨੂੰ ਉੱਜੜੀ ਆਣ ਵਸਾ ।

ਇਸ ਦੁਨੀਆਂ ਦਾ ਕੂੜਾ ਬਾਜ਼ਾ,
ਓੜਕ ਸਾਡਾ ਖ਼ਾਕ ਟਿਕਾਣਾ,
ਸ਼ਾਮ ਸਾਨੂੰ ਹੱਸਕੇ ਮੁੱਖ ਦਿਖਾ ।

ਤੂੰ ਸਾਹਿਬ ਮੈਂ ਬਰਦੀ ਤੇਰੀ,
ਇਸ਼ਕ ਤੇਰੇ ਨੇ ਦਿਲਬਰ ਘੇਰੀ,
ਸ਼ਾਮ ਸਾਡੇ ਦਿਲ ਦੀ ਆਸ ਪੁਜਾ ।

ਮੀਰਾਂ ਸ਼ਾਹੁ ਵੱਲ ਮੋੜ ਮੁਹਾਰਾਂ,
ਦਰਸ ਦੇਵੇ ਤਾਂ ਹੋਣ ਬਹਾਰਾਂ,
ਸ਼ਾਮ ਤੇਰੇ ਡਿੱਠਿਆਂ ਸਭ ਦੁੱਖ ਜਾ ।

ਸਈਓ ਪੀਤਮ ਮੇਰਾ ਕਿਹੜੇ ਦੇਸ ਗਿਆ ਨੀਂ,
ਛੱਡ ਔਗੁਣਹਾਰੀ ਪ੍ਰਦੇਸ ਲਿਆ ਨੀਂ ।

ਉਹਦੇ ਇਸ਼ਕ ਅਨੋਖੇ ਮੇਰੀ ਜਾਨ ਜਲਾਈ,
ਸਈਓ ਮੁਦਤਾਂ ਹੋਈਆਂ ਕੋਈ ਖ਼ਬਰ ਨਾ ਆਈ,
ਸਾਰੀ ਉਮਰ ਵਿਛੋੜਾ ਮੇਰੇ ਪੇਸ਼ ਪਿਆ ਨੀਂ ।

ਮੈਨੂੰ ਬਾਝ ਦਮਾਂ ਦੇ ਕੋਈ ਨੌਕਰ ਲਾਵੇ,
ਉਹਦੇ ਖ਼ਾਸ ਵਤਨ ਦੀ ਕੋਈ ਖ਼ਬਰ ਲਿਆਵੇ,
ਉਹਨੂੰ ਕਿੰਨ ਸੌਤਨ ਨੇ ਭਰਮਾਇਆ ਨੀਂ ।

ਮੇਰੀ ਉਮਰ ਇਆਣੀ ਪਏ ਦੁੱਖ ਘਨੇਰੇ,
ਪਾਲੀ ਖੁਵੇਸ ਕਬੀਲੇ ਹੋਏ ਦੁਸ਼ਮਣ ਮੇਰੇ,
ਪਹਿਲਾਂ ਮਨ ਚਿਤ ਲਾਕੇ ਹੁਣ ਕੇਹਾ ਨੀਂ ।

ਗਲ ਅਲਫ਼ੀ ਪਾਵਾਂ ਤਨ ਖ਼ਾਕ ਰਮਾਵਾਂ,
ਸਈਓ ਪ੍ਰੀਤਮ ਪਿਆਰਾ ਕਿਤੇ ਢੂੰਡ ਲਿਆਵਾਂ,
ਮੈਂ ਤਾਂ ਜੋਗਨ ਵਾਲਾ ਕਰ ਭੇਸ ਲਿਆ ਨੀਂ ।

ਚਲਾਂ ਭੀਖ ਦੁਆਰੇ ਦੱਸਾਂ ਗੱਲ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ,
ਕਦੇ ਜੀਵਨ ਜੋਗਾ ਦੇਵੇ ਦਰਸ ਅਸਾਨੂੰ,
ਮੀਰਾਂ ਸ਼ਾਹ ਨਹੀਂ ਸਾਨੂੰ ਕੋਈ ਉਸ ਜਿਹਾ ਨੀਂ ।

ਪਾਂਧੀਆ ਦੱਸ ਜਾ ਵੇ,
ਪੀਆ ਦਾ ਵਤਨ ਜ਼ਰੂਰ ।

ਜੇ ਤੂੰ ਚਲਿਆ ਸ਼ਹੁ ਦੇ ਦਵਾਰੇ,
ਜ਼ਾਹਰ ਕਰੀਂ ਦੁੱਖ ਜ਼ਾਹਰ ਸਾਰੇ,
ਕਿੱਤ ਗੁਣ ਛੱਡਿਆ ਦੂਰ ।

ਬਿਰਹੋਂ ਸਾਂਗ ਸੀਨੇ ਵਿਚ ਲਾਈ,
ਬੇਖ਼ੁਦ ਸੁੱਤੜੀ ਆਣ ਜਗਾਈ,
ਮੈਂ ਵਿਚ ਕੀ ਵੇ ਕਸੂਰ ।

ਆਪ ਨਾ ਆਵੇ ਨਾ ਲਿਖ ਭੇਜੇ,
ਮੈਂ ਕੱਲੜੀ ਨਾ ਸੁੱਤੀਆਂ ਸੇਜੇ,
ਹਰਗ਼ਿਜ਼ ਬਾਝ ਹਜ਼ੂਰ ।

ਲਾ ਮਨ ਲਾਕੇ ਹੁਣ ਮੈਂ ਭੁੱਲੀ,
ਇਸ਼ਕ ਤੇਰੇ ਦੀ ਛਲੀਆਂ ਸੂਲੀ,
ਵਾਂਗ ਮੀਆਂ ਮਨਸੂਰ ।

ਮੈਂ ਕੁਝ ਨਿਹੁੰ ਦੀ ਸਾਰ ਨਾ ਜਾਤੀ,
ਇਸ਼ਕ ਤੇਰੇ ਨੇ ਲਾ ਚੁਆਤੀ,
ਮੈਂ ਜਾਲੀ ਵਾਂਗ ਕੋਹਤੂਰ ।

ਪੀਤਮ ਆਣ ਲਵੇ ਹੁਣ ਸਾਰਾਂ,
ਤਨ ਮਨ ਘੋਲਾਂ ਤੇ ਜਿੰਦ ਵਾਰਾਂ,
ਜੇ ਹੋਵੇ ਮਨਜੂਰ ।

ਮੀਰਾਂ ਸ਼ਾਹ ਤਾਂ ਰਾਜੀ ਥੀਵਾਂ,
ਜਾਂ ਮੈਂ ਜਾਮ ਵਸਲ ਦਾ ਪੀਵਾਂ,
ਹੋ ਰਹਾਂ ਮਾਮੂਰ ।

ਸਾਡੀ ਲੱਗੀ ਪੀਤ ਨਾ ਤੋੜੀਂ,
ਵੇ ਗ਼ੁਲਾਮ ਤੇਰੀ ਆਂ ।

ਤੂੰ ਹਾਕਮ ਅਸੀਂ ਰਈਅਤ ਤੇਰੀ,
ਸੁਖ ਗਏ ਦੁੱਖ ਪਏ ਘਨੇਰੀ,
ਪਕੜੀ ਬਾਂਹ ਨਾ ਛੋੜੀਂ,
ਵੇ ਗ਼ੁਲਾਮ ਤੇਰੀ ਆਂ ।

ਮੇਰੇ ਜਿਹੇ ਕਈ ਨੀਚ ਨਕਾਰੇ,
ਤੇਰੇ ਜਿਹਾ ਵਿਚ ਆਲਮ ਸਾਰੇ,
ਨਾ ਲਭਦਾ ਲਾਖ ਕਰੋੜੀਂ,
ਵੇ ਗ਼ੁਲਾਮ ਤੇਰੀ ਆਂ ।

ਜਿਸ ਵੇਲੇ ਰੱਬ ਰਾਜ਼ੀ ਹੋਵੇ,
ਬਾਹੋਂ ਪਕੜ ਫ਼ਰਿਸ਼ਤਾ ਢੋਵੇ,
ਉਥੇ ਵੇ ਸਾਨੂੰ ਲੋੜੀਂ,
ਵੇ ਗ਼ੁਲਾਮ ਤੇਰੀ ਆਂ ।

ਇਸ਼ਕ ਤੇਰੇ ਮੇਰੀ ਸੁਧ ਬਿਸਰਾਈ,
ਹਰ ਦਮ ਸੁਰਤ ਤੇਰੇ ਵਲ ਲਾਈ,
ਤੂੰ ਨੈਣ ਨੈਣਾਂ ਨਾਲ ਜੋੜੀਂ,
ਵੇ ਗ਼ੁਲਾਮ ਤੇਰੀ ਆਂ ।

ਮੀਰਾਂ ਸ਼ਾਹ ਚਲ ਭੀਖ ਦੁਆਰੇ,
ਦੁਖ ਸੁਖ ਫੋਲਾਂ ਦਿਲ ਦੇ ਸਾਰੇ,
ਮੁੱਖੜਾ ਮੂਲ ਨਾ ਮੋੜੀਂ,
ਵੇ ਗ਼ੁਲਾਮ ਤੇਰੀ ਆਂ ।

ਮਨ ਮੂਰਖ ਕੁਝ ਸਮਝ ਵਿਚਾਰ,
ਹਰ ਕਾ ਨਾਮ ਭੁਲਾਇਆ ਕਿਉਂ ।
ਝੂਠੇ ਵਾਅਦੇ ਕਰਕੇ ਯਾਰ,
ਆਪਨਾ ਆਪ ਗੁਆਇਆ ਕਿਉਂ ।

ਮਰਨਾ ਤੈਨੂੰ ਯਾਦ ਨਹੀਂ,
ਕੁਛ ਦਮ ਦੀ ਬੁਨਿਆਦ ਨਹੀਂ,
ਕੌਣ ਹੈ ਜੋ ਬਰਬਾਦ ਨਹੀਂ
ਤੈਂ ਵਿਚ ਦੁਨੀਆਂ ਚਿਤ ਲਾਇਆ ਕਿਉਂ ।

ਪਿਆਰੇ ਇਹ ਦੁਨੀਆਂ ਦਿਨ ਚਾਰ,
ਸਮਝ ਸਹੀ ਕਰ ਆਪਨਾ ਯਾਰ,
ਹਿਰਸ ਤਮ੍ਹਾਂ ਵਿਚ ਪੈਰ ਪਸਾਰ,
ਅਪਣਾ ਆਪ ਰੁਲਾਇਆ ਕਿਉਂ ।

ਕੂੜ ਕਪਟ ਸਭ ਛੱਡਦੇ ਯਾਰ,
ਮਰਨੇ ਨੂੰ ਸੋਚ ਵਿਚਾਰ,
ਬੀਤ ਗਈ ਜਬ ਰਹੀ ਨਾ ਸਾਰ,
ਫਿਰ ਪਾਛੇ ਪਛਤਾਇਆ ਕਿਉਂ ।

ਰਲ ਸਤਿਗੁਰ ਸੰਗ ਹਮ ਰਾਜ਼,
ਪਕੜ ਹਕੀਕਤ ਛੋੜ ਮਜ਼ਾਜ,
ਸ਼ਾਹਬਾਜਾਂ ਦਾ ਹੋ ਕਰ ਯਾਰ,
ਚਿੜੀਆਂ ਖੇਤ ਲੁਟਾਇਆ ਕਿਉਂ ।

ਸ਼ਾਹਬਾਜਾ ਇਕ ਰਾਂਝਾ ਹੈ, ਅਪਨੀ ਮੌਜ ਮੇਂ ਮਾਂਝਾ ਹੈ,
ਇਕ ਸਭਨਾ ਵਿਚ ਸਾਂਝਾ ਹੈ,
ਤੈਂ ਮਾਟੀ ਲਾਲ ਛੁਪਾਇਆ ਕਿਉਂ ।

ਮੀਰਾਂ ਸ਼ਾਹ ਹਰ ਚਿਤ ਧਰ ਲੈ,
ਜੋ ਕਰਨਾ ਸੋ ਅਬ ਕਰ ਲੈ,
ਨਾਲ ਨਫ਼ੀ(ਨਬੀ) ਦੇ ਦਮ ਭਰ ਲੈ,
ਤੈਂ ਚਿਸ਼ਤੀ ਨਾਮ ਰਖਾਇਆ ਕਿਉਂ ।

ਸਾਨੂੰ ਕਿਧਰੇ ਮੂਲ ਨਾ ਪੈਂਦੀ ਨੀਂ,
ਦੱਸ ਪਿਆਰੇ ਚਾਕ ਦੀ ।

ਪਾਂਧੇ ਪੰਡਤ ਪੁੱਛ ਪੁੱਛ ਹਾਰੀ,
ਇਸ਼ਕ ਪੀਆ ਦਾ ਮੁਸ਼ਕਲ ਭਾਰੀ,
ਖੋਲ੍ਹ ਜਟਾਂ ਸਿਰ ਪਾਵਾਂ ਨੀਂ,
ਸਈਓ ਮੁੱਠੀ ਖ਼ਾਕ ਦੀ ।

ਜਮ ਜਮ ਵਸਿਓ ਮੇਰੀਓ ਸਈਓ,
ਘਰ ਕੌਂਤਾਂ ਦੇ ਰਲਮਿਲ ਬਹੀਓ,
ਸਾਨੂੰ ਵੀ ਕੋਈ ਦੱਸੋ ਨੀਂ,
ਗੱਲ ਸਾਡੇ ਸਾਕ ਦੀ ।

ਵਾਹ ਚੰਗੇਰੇ ਭਾਗ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੇ,
ਘਰ ਵਿਚ ਆਵਣ ਕੰਤ ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਦੇ,
ਕਦੀ ਮੈਂ ਪਰ ਰਹਿਮਤ ਹੋਏ ਨੀਂ,
ਸਾਹਿਬ ਲੌਲਾਕ ਦੀ ।

ਮੀਰਾਂ ਸ਼ਾਹ ਮੈਂ ਆਜ਼ਜ ਹੋਈ,
ਬਿਨ ਹਾਦੀ ਮੇਰਾ ਹੋਰ ਨਾ ਕੋਈ,
ਬਾਝ ਦਮਾਂ ਦੇ ਚੇਰੀ ਨੀਂ,
ਮੈਂ ਤਾਂ ਚਿਸ਼ਤੀ ਪਾਕ ਦੀ ।

ਵੇ ਮਾਰ ਨੈਣ ਨੈਣਾਂ ਦੀਆਂ ਸਾਂਗਾਂ ਵੇ ਰਾਂਝਣਾ ।

ਅੱਧੜੀ ਰਾਤ ਕੁਵਲੜੇ ਵੇਲੇ,
ਕਾਰਨ ਤੇਰੇ ਜੰਗਲ ਬੇਲੇ,
ਸੁੱਤੜੇ ਸ਼ੇਰ ਉਲੰਘਾਂ, ਵੇ ਰਾਂਝਣਾ ਵੇ ।

ਬਿਰਹੋਂ ਬਿਜਲੀ ਕੜਕ ਡਰਾਵੇ,
ਰਾਤ ਅੰਧੇਰੀ ਨਜ਼ਰ ਨਾ ਆਵੇ,
ਨਿਕਲ ਗਈਆਂ ਮੇਰੀਆਂ ਚਾਂਘਾਂ, ਵੇ ਰਾਂਝਣਾ ਵੇ ।

ਆਣ ਕਰੀਂ ਤੂੰ ਸ਼ਾਦ ਦਿਲਾਂ ਨੂੰ,
ਰਾਤ ਦਿਨੇ ਨਿੱਤ ਰਹਿਣ ਅਸਾਂ ਨੂੰ,
ਹਰਦਮ ਤੇਰੀਆਂ ਤਾਂਘਾਂ, ਵੇ ਰਾਂਝਣਾ ਵੇ ।

ਕਰ ਕਮਲੀ ਨੂੰ ਛੱਡ ਨਾ ਜਾਵੀਂ,
ਸੰਝ ਪਈ ਤੂੰ ਮੁੜ ਘਰ ਆਵੀਂ,
ਸ਼ਹਿਰ ਮੇਂ ਮਿਲ ਗਈਆਂ ਬਾਂਗਾਂ, ਵੇ ਰਾਂਝਣਾ ਵੇ ।

ਮੀਰਾਂ ਸ਼ਾਹ ਜੀ ਪਾਰ ਸੁਣੀਂਦਾ,
ਬਾਝ ਪੱਤਨ ਦਰਿਆ ਦੱਸੇਂਦਾ,
ਉਥੇ ਪੈਣ ਬਿਰਹੋਂ ਦੀਆਂ ਕਾਂਗਾਂ, ਵੇ ਰਾਂਝਣਾ ਵੇ ।

ਆ ਮੇਰੇ ਬਾਲਮ ਤੁਮ ਸੰਗ ਹਮਨੇ,
ਪੀਤ ਲਗਾ ਕਰ ਕਿਆ ਹੈ ਲੀਆ ।
ਫੂਕ ਦੀਆਂ ਮੋਹੇ ਪ੍ਰੇਮ ਅਗਨ ਮੋ,
ਫ਼ਰਕਤ ਗ਼ਮ ਨੇ ਖ਼ਾਕ ਕੀਆ ।

ਨਾ ਮੋਹੇ ਚੈਨਾ ਨਾ ਮੋਹੇ ਨੈਨਾ,
ਰੋਵਤ ਹਾਰੀ ਕਰ ਕਰ ਬੈਨਾ,
ਦੇਰ ਹੋਈ ਹੈ ਕਸਮ ਖ਼ੁਦਾ ਕੀ,
ਰਾਂਝੋ(ਰੰਜੋ) ਆਲਮ ਨੇ ਮਾਰ ਲੀਆ ।

ਤੁਮ ਸੰਗ ਹਮਰੀ ਪਲਕਨ ਲਾਗੀ,
ਜਬ ਮੋਹੇ ਜਾਗ ਲਗੀ ਤੋ ਜਾਗੀ,
ਪੀ ਤੋਰੇ ਮੋਰੇ ਸੁਰਤ ਤਿਆਗੀ,
ਆਗ ਹਿਜ਼ਰ ਨੇ ਫੂਕ ਦੀਆ ।

ਕੌਣ ਨਗਰ ਬਾਰਮ ਰਹੇ ਬਾਲਮ,
ਢੂੰਡਤ ਢੂੰਡਤ ਜਗ ਮੋ ਹਾਰੀ,
ਹੋ ਤੋ ਲਾਕੇ ਸਰਨ ਤੁਮਹਾਰੀ,
ਤੁਮ ਬਿਨ ਜਾਵਤ ਨਿਕਸ ਜੀਆ ।

ਬਿਰਹੋਂ ਨੇ ਹਮਰੀ ਸੁੱਧ ਬੁੱਧ ਹਾਰੀ,
ਮਾਤ ਪਿਤਾ ਕੀ ਲਾਜ ਬਿਸਾਰੀ,
ਆ ਮੋਰੇ ਪੀਤਮ ਕਰ ਕੁਛ ਕਾਰੀ,
ਮਨ ਕੀ ਮਨ ਮੈਂ ਬਾਤ ਰਹੀਆ ।

ਸੀਸ ਮੇਰਾ ਔਰ ਸ਼ਰਨ ਤੁਮਹਾਰੀ,
ਆ ਮੋਰੇ ਬਾਲਮ ਆ ਮੋਰੇ ਪਿਆਰੇ,
ਦਰਸ ਦਿਖਾ ਵੇ ਹਉ ਬਲਿਹਾਰੀ,
ਰੋਵਤ ਹੂੰ ਕਰ ਪੀਆ ਪੀਆ ।

ਮੀਰਾਂ ਸ਼ਾਹ ਚਲ ਚਿਸ਼ਤ ਨਗਰੀਆ,
ਵੋਹ ਭਰ ਦੇਂਗੇ ਮੋਰੀ ਗਗਰੀਆ,
ਡੁਬਤ ਹੈ ਜਾਂ ਭੀਖ ਨਵਈਆ,
ਆਪਨੇ ਕਰਮ ਸੇ ਪਾਰ ਲਗਾ ।

ਮਨ ਮੇਂ ਲਾਗੀ ਸਾਂਗ ਸਾਬਰ ਪੀਆ,
ਮਨ ਮੇਂ ਲਾਗੀ ਸਾਂਗ ।
ਕਿਆ ਕਰੂੰ ਕਿਤ ਜਾ ਕਹੂੰ,
ਮੋਰੇ ਮਨ ਮੇਂ ਲਾਗੀ ਸਾਂਗ ।

ਪੀਤਮ ਗੋਕੁਲ ਕੋਉ ਜਾ ਸੁਨਾਵੇ,
ਬਿਨ ਪੀਤਮ ਮੋਹੇ ਚੈਨ ਨਾ ਆਵੇ,
ਕਰ ਜੋੜੂੰ ਪਗ ਸੀਸ ਧਰੂੰ, ਮੋਰੇ ਮਨ ਮੇਂ ਲਾਗੀ ਸਾਂਗ ।

ਹਉਂ ਸਖੀ ਕੋਈ ਯਤਨ ਕਰੋ,
ਤਨ ਭਬੂਤ ਮਲੂੰ ਜੋਗਨ ਭੀ ਬਨੂੰ,
ਗੰਜ ਸ਼ਕਰ ਦਰ ਸੀਸ ਧਰੂੰ,
ਮੋਰੇ ਮਨ ਮੇਂ ਲਾਗੀ ਸਾਂਗ ।

ਮੀਰਾਂ ਸ਼ਾਹ ਮੋਰੇ ਮਨ ਮੇਂ ਭਾਵੇ,
ਔਰ ਯਤਨ ਕਊ ਬਨ ਨਹੀਂ ਆਵੇ,
ਸਾਬਰ ਕੇ ਦਰ ਜਾ ਰਹੂੰ,
ਮੋਰੇ ਮਨ ਮੇਂ ਲਾਗੀ ਸਾਂਗ ।

ਹਿਜਰ ਕੀਆ ਹੀ ਕਰੂੰ, ਕਿਤ ਜਾ ਕਹੂੰ,
ਸ਼ਾਮ ਬਿਨ ਬੀਤੀ ਜਾਤ ਬਹਾਰ,
ਸਖੀ ਰੇ ਫਾਗਨ ਬਿਨ ਚਾਓ ।

ਜਿਨ ਕੇ ਸਖੀ ਘਰ ਸ਼ਾਮ ਵਸਤ ਹੈ,
ਹੱਸ ਹੱਸ ਰੰਗ ਸੇ ਹੋਰੀ ਖੇਲਤ ਹੈ,
ਸੋਈ ਸੁਹਾਗਨ ਨਾਰ,
ਸ਼ਾਮ ਬਿਨ ਬੀਤੀ ਜਾਤ ਬਹਾਰ ।

ਹਮਰੇ ਪੀਆ ਪ੍ਰਦੇਸ ਸਧਾਰੇ,
ਇਤਰ ਅਵੇਰ ਦੋਹੇ ਰੰਗ ਡਾਰੇ,
ਬਿਰਹੋਂ ਨੇ ਦੀਨੀ ਜਾਰ,
ਸ਼ਾਮ ਬਿਨ ਬੀਤੀ ਜਾਤ ਬਹਾਰ ।

ਆ ਬਨਬਾਰੀ ਮੂਲੀ ਸਰਸੋਂ ਫੂਲੀ,
ਸ਼ਾਮ ਬਿਨਾ ਮੋਰੀ ਸੁੱਧ ਬੁੱਧ ਭੂਲੀ,
ਜਲ ਗਿਓ ਬਾਗ਼ ਬਹਾਰ,
ਸ਼ਾਮ ਬਿਨ ਬੀਤੀ ਜਾਤ ਬਹਾਰ ।

ਸਾਸ ਨਣਦ ਬੈਰਨੀਆ ਮੋਰੀ,
ਬਹੀਆਂ ਪਕੜ ਮੋਰੀ ਚੂੜੀਆਂ ਫੋੜੀ,
ਛੀਨਾ ਗਲੇ ਕਾ ਹਾਰ,
ਸ਼ਾਮ ਬਿਨ ਬੀਤੀ ਜਾਤ ਬਹਾਰ ।

ਮੀਰਾਂ ਸ਼ਾਹ ਯਹ ਮਨ ਮੇਂ ਆਵੇ,
ਅਬਕੇ ਫਾਗਨ ਪੀਆ ਲੈ ਗਲ ਲਾਵੇ,
ਸੀਸ ਕਰੂੰ ਬਲਿਹਾਰ,
ਸ਼ਾਮ ਬਿਨ ਬੀਤੀ ਜਾਤ ਬਹਾਰ ।

ਕਿਤ ਚਿਤ ਲਾਇਓ ਸ਼ਾਮ ਸਲੋਨੀ,
ਮੁਝ ਬਿਰਹਨ ਕੀ ਸਾਰ ਨਾ ਲੀਨੀ ।

ਸ਼ਾਮ ਬਿਨ ਕੁਛ ਮਨ ਨਹੀਂ ਆਵੇ,
ਤੜਪਤ ਸਗਲੀ ਰੈਨ ਵਿਹਾਵੇ,
ਵਹਾਂ ਕੀ ਲਗਨ ਮੋਰੀ ਸੁੱਧ ਬੁੱਧ ਛੀਨੀ,
ਕਿਤ ਚਿਤ ਲਾਇਓ ਸ਼ਾਮ ਸਲੋਨੀ ।

ਰੈਨ ਦਿਨਾ ਮੋਹੇ ਚੈਨ ਨਾ ਆਵੇ,
ਸ਼ਾਮ ਪੀਆ ਮੋਰਾ ਮਨ ਤਰਸਾਵੇ,
ਰੋਵਤ ਰੋਵਤ ਅੱਖੀਆਂ ਬੀਨੀ,
ਕਿਤ ਚਿਤ ਲਾਇਓ ਸ਼ਾਮ ਸਲੋਨੀ ।

ਪ੍ਰੇਮ ਅਗਨ ਮੋਰੀ ਸੁਰਤਿ ਤਿਆਗੇ,
ਪਲਕ ਲਾਗੀ ਤਬ ਪਲਕ ਨਾ ਲਾਗੇ,
ਕੌਣ ਸੁਨੇ ਜੋ ਹਮ ਸੰਗ ਕੀਨੀ,
ਕਿਤ ਚਿਤ ਲਾਇਓ ਸ਼ਾਮ ਸਲੋਨੀ ।

ਮੀਰਾਂ ਸ਼ਾਹ ਕੋਈ ਰੰਗ ਡਾਰੀਂ,
ਬੇਨਤੀ ਕਰੂੰ ਅਬ ਸਾਬਰ ਦੁਆਰੇ,
ਕਿਤ ਔਗੁਣ ਮੈਂ ਤਜ ਦੀਨੀ,
ਕਿਤ ਚਿਤ ਲਾਇਓ ਸ਼ਾਮ ਸਲੋਨੀ ।

ਮੋਰੇ ਲਾਗੇ ਪੀਆ ਸਿਉਂ ਨੈਨ ।

ਇਸ਼ਕ ਪੀਆ ਦੇ ਘਾਇਲ ਕੀਤੀ,
ਭੁਲ ਗਈ ਸੁਖ ਚੈਨ ਮੋਰੇ ।

ਦਿਲ ਕੀ ਲਾਗੀ ਦਿਲ ਹੀ ਜਾਨੈ,
ਕੌਣ ਸੁਨੇ ਦੁਖ ਬੈਨ ਮੋਰੇ ।

ਜਬ ਲਾਗੀ ਤਬ ਸਾਰ ਨਾ ਜਾਣੀ,
ਅਬ ਲਾਗੀ ਦੁਖ ਦੇ ਮੋਰੇ,
ਹਿਜਰ ਪੀਆ ਦੀ ਫੂਕ ਜਲਾਈ,
ਸੁਰਤ ਨਹੀ ਦਿਨ ਰੈਨ ਮੋਰੇ ।

ਜਾਓ ਰੀ ਸਖੀ ਕੋਈ ਪੀ ਸੇ ਕਹੀਓ,
ਸਾਰ ਕਦੀ ਆ ਲਈਂ ਮੋਰੇ,
ਦੋ ਜਗ ਅੰਦਰ ਹਾਮੀ ਮੋਰੇ,
ਹਜ਼ਰਤ ਹਸਨ ਹੁਸੈਨ ਮੋਰੇ ।

ਮੀਰਾਂ ਸ਼ਾਹ ਚਲ ਸਾਬਰ ਦੁਆਰੇ,
ਸੀਸ ਅਲੀ ਮੋਰੇ,
ਮੋਰੇ ਲਾਗੇ ਪੀਆ ਸਿਉਂ ਨੈਨ ।

ਪੁੱਛੋ ਨੀ ਮੇਰਾ ਬਾਲਮ ਕਬ ਘਰ ਆਵੇ,
ਤਪਦੀ ਸਕੇਂਦੀ ਜਿੰਦ ਨੂੰ ਤਰਸਾਏ ।

ਢੂੰਡਤ ਢੂੰਡਤ ਸੁੱਧ ਬੁੱਧ ਹਾਰੀ,
ਨਜ਼ਰ ਨਾ ਆਵੇ ਉਹਦੀ ਸੂਰਤ ਪਿਆਰੀ,
ਨਿਪਟ ਕਮੀਨੀ ਬੰਦੀ ਨੂੰ ਲੈ ਗਲ ਲਾਵੇ ।

ਸੁਘੜ ਚਤਰ ਕੋਉ ਉਸ ਵਲ ਜਾਵੇ,
ਪਾਉ ਪਕੜ ਕਰ ਇਹ ਸਮਝਾਵੇ,
ਪੀਤ ਪੁਰਾਣੀ ਨੂੰ ਨਾ ਭੁਲਾਵੇ ।

ਮੀਰਾਂ ਸ਼ਾਹ ਚਲ ਦਰਸ਼ਨ ਪਾਵਾਂ,
ਸਦਾ ਸੁਹਾਗਨ ਨਾਮ ਦਸਾਵਾਂ,
ਹਾਰ ਸ਼ਿੰਗਾਰ ਮੇਰੇ ਮਨ ਭਾਵੇ ।

ਸੁਘੜ ਚਤਰ ਸਰਦਾਰ,
ਪੀਆ ਮਨ ਮੋਹੇ ਦਰਸ ਨਾ ਦੀਨਾ ।

ਛੈਲ ਛਬੀਲੇ ਛਲ-ਵੱਲ ਕੀਨਾ,
ਪੀਤ ਕਰਤ ਮੇਰਾ ਮਨ ਚਿੱਤ ਛੀਨਾ,
ਕਬੂੰ ਨਾ ਲੀਨੀ ਸਾਰ ।

ਸਹੁਰ ਪੀਅਰ ਮਨ ਨਹੀਂ ਭਾਵੇ,
ਰੈਨ ਦਿਨਾ ਮੋਹੇ ਚੈਨ ਨਾ ਆਵੇ,
ਤਜਿਓ ਸਭ ਸੰਸਾਰ ।

ਸਭ ਸਖੀਅਨ ਸਿਉਂ ਫਾਗ ਰਚਾਇਓ,
ਅਤਰ ਅਬੇਰ ਗੁਲਾਬ ਰਲਾਇਓ,
ਛਿੜਕਤ ਬਾਰਾਂ ਬਾਰ ।

ਪਲ ਪਲਕ ਨਹੀਂ ਲਾਗਤ ਮੋਰੀ,
ਜੇ ਪੀਆ ਆਵੇ ਮੈਂ ਖੇਲੂੰ ਹੋਰੀ,
ਬੀਤੀ ਜਾਤ ਬਹਾਰ ।

ਇਹ ਦੁੱਖ ਲਗ ਰਹਿਓ ਮਨ ਮਾਹੀਂ,
ਆਈ ਬਸੰਤ ਪੀਆ ਘਰ ਨਾਹੀਂ,
ਕੈ ਸੰਗ ਕਰੂੰ ਪੁਕਾਰ ।

ਮੀਰਾਂ ਸ਼ਾਹ ਚਲ ਫਾਗਵਾ ਮਾਂਗੂੰ,
ਬੇਨਤੀ ਕਰੂੰ ਔਰ ਪਾਇ ਲਾਗੂੰ,
ਸਾਬਰ ਕੇ ਦਰਬਾਰ ।

ਜਿਨ ਆਪਣਾ ਆਪ ਪਛਾਤਾ ਹੈ,
ਸੁਖ ਚੈਨ ਸਦਾ ਬੁੱਧ ਪਾਤਾ ਹੈ ।

ਛੱਡ ਕਸਰਤ ਜੋ ਖੁਰਸੰਦ ਹੋਇਆ,
ਵਿਚ ਵਹਿਦਤ ਜਾ ਅਨੰਦ ਹੋਇਆ,
ਉਹ ਗੁਰ ਕੀ ਨਜ਼ਰ ਪਸੰਦ ਹੋਇਆ,
ਉਸ ਦੁਨੀਆਂ ਨਾਲ ਕੀ ਨਾਤਾ ਹੈ ।

ਜਿਨ ਜਾਤਾ ਪੁਰਖ ਅਲੇਖਾ ਹੈ,
ਉਨ ਦੂਜਾ ਹੋਰ ਨਾ ਦੇਖਾ ਹੇ,
ਖ਼ੁਦ ਹਰ ਰੰਗ ਵਿਚ ਉਹ ਭੀਖਾ ਹੈ,
ਉਹ ਆਪਣਾ ਆਪ ਹੀ ਦਾਤਾ ਹੈ ।

ਜਿਨ ਬੂਝਾ ਹੈ ਕੋ ਹੋਰ ਨਹੀਂ,
ਉਥੇ ਮੈਂ ਤੂੰ ਦਾ ਕੁਛ ਸ਼ੋਰ ਨਹੀਂ,
ਸਭ ਸਿਧ ਸਾਧੂ ਕੋਈ ਚੋਰ ਨਹੀਂ,
ਉਹ ਰਹਿੰਦਾ ਚੁੱਪ ਚਪਾਤਾ ਹੈ ।

ਜਿਸ ਅੱਛਾ ਜਾਪ ਜਪਾਇਆ ਹੈ,
ਉਹ ਗੁਰ ਸੂਰਤ ਬਣ ਆਇਆ ਹੈ,
ਹਰ ਹਰ ਵਿਚ ਰੂਪ ਦਖਾਇਆ ਹੈ,
ਕੁਛ ਲਗਨ ਛਿੰਨ ਵਿਚ ਖਾਤਾ ਹੈ ।

ਹੁਣ ਮੀਰਾਂ ਸ਼ਾਹ ਬਲਿਹਾਰ ਹੋਇਆ,
ਜਾਂ ਯਾਰ ਯਾਰਾਂ ਦਾ ਯਾਰ ਹੋਇਆ,
ਦੋ ਅੱਖੀਆਂ ਦੇ ਵਿਚਕਾਰ ਹੋਇਆ,
ਅੱਜ ਇਕੋ ਦਿਨ ਔਰ ਰਾਤਾ ਹੈ ।

ਰੰਗ ਸੇ ਹੋਰੀ ਖੇਲੂੰਗੀ
ਸਾਬਰ ਕੇ ਦਰਬਾਰ ।

ਕੇਸਰ ਘੋਲ ਰੰਗ ਬਣਾਊਂ,
ਭਰ ਪਿਚਕਾਰੀ ਪੀ ਪਰ ਪਾਊਂ,
ਦੇਖੂੰ ਮੈਂ ਅਜਬ ਬਹਾਰ,
ਰੰਗ ਸੇ ਹੋਰੀ ਖੇਲੂੰਗੀ ।

ਅਤਰ ਅਵੇਰ ਗੁਲਾਬ ਰਲਾਊਂ,
ਪੰਚੋ ਚਿਸ਼ਤ ਜਹਾਂ ਮੈਂ ਪਾਊਂ,
ਛਿੜਕੂੰ ਮੈਂ ਬਾਰ ਬਾਰ,
ਰੰਗ ਸੇ ਹੋਰੀ ਖੇਲੂੰਗੀ ।

ਸੁਨ ਰੇ ਰੰਗੀਲੇ ਛੈਲ ਲਲਰੀਆ,
ਪੀਆ ਕੀ ਬਸੰਤੀ ਰੰਗ ਦੇ ਪਗੜੀਆ,
ਮੈਂ ਤੋਰੇ ਬਲਿਹਾਰ,
ਰੰਗ ਸੇ ਹੋਰੀ ਖੇਲੂੰਗੀ ।

ਮੀਰਾਂ ਸ਼ਾਹ ਚਲ ਹਰ ਜੀ ਕੇ ਦੁਆਰੇ,
ਖ਼ਵਾਜਾ ਮਈਓਦੀਨ ਸਭ ਰੰਗ ਡਾਰੇ,
ਐਸੋ ਚਤਰ ਖਲਾਰ,
ਰੰਗ ਸੇ ਹੋਰੀ ਖੇਲੂੰਗੀ ।

ਮੇਰੇ ਸਾਬਰ ਪਿਆਰੇ ਸਾਬਰੀਆ,
ਮੁਝ ਬਿਰਹਨ ਕੋ ਦਰਸ ਦਿਖਾਏ ।

ਗੋਕਲ ਮਥਰਾ ਢੂੰਡ ਫਿਰੀ,
ਅਬ ਆਣ ਪੜੀ ਕਲੇਰ ਨਗਰੀ,
ਦਇਆ ਕਰੋ ਮਖ਼ਦੂਮ ਪਿਆਰੇ,
ਬੇਨਤੀ ਕਰਤ ਹੂੰ ਬਾਵਰੀਆ ।

ਹਉਂ ਤੋ ਚੇਰੀ ਦਾਸ ਤੁਮਹਾਰੀ,
ਕਬੂੰ ਨਾ ਲੀਨੀ ਸਾਰ ਹਮਾਰੀ,
ਰੋਵਤ ਰੈਨ ਬਹਾਵਤ ਸਾਰੀ,
ਨੈਨੋ ਸੇ ਨਿਕਸੋ ਕਜ਼ਰੀਆ ।

ਮੀਰਾਂ ਸ਼ਾਹ ਤੁਮ ਪਰ ਬਲਿਹਾਰੀ,
ਪਲ ਛਿਨ ਜਾਂ ਮਖ਼ਦੂਮ ਪਿਆਰੇ,
ਦੋ ਜਗਤ ਕੇ ਤਾਰਨਹਾਰੇ,
ਪਾਰ ਕਰੋ ਮੋਰੀ ਨਾਵਰੀਆ ।

ਬਣ ਜੋਗੀ ਆਇਆ ਚਾਕ,
ਮੈਂਡੀ ਸਿਕਦੀ ਜਿੰਦ ਨਿੱਤ ਦਰਸ ਨੂੰ,
ਫੇਰ ਸਲੇਟੀ ਦੇ ਭਾਗ ।

ਦੇਖੋ ਉਸਦੀ ਖ਼ਾਸ ਨਿਸ਼ਾਨੀ,
ਬਭੂਤ ਰਮਾਇਆ ਅੱਲਾਹ ਨਿਸ਼ਾਨੀ,
ਸਿਰ ਪਰ ਤਾਜ ਲੌਲਾਕ ।

ਪਾਕ ਮੰਜ਼ਲੇ ਜ਼ਾਤ ਸਫ਼ਾਤੋਂ,
ਮੈਂ ਦਿੱਤੀਆ ਹਰ ਗੁੱਝੜੀ ਖਾਤੋ,
ਮੈਂਡਾ ਕਦੀਮਾਂ ਦਾ ਸਾਕ ।

ਵਾਹ ਵਾਹ ਉਸਦਾ ਪ੍ਰੇਮ ਨਿਆਰਾ,
ਹਰ ਘਰ ਦੇਂਦਾ ਆਪ ਨਜ਼ਾਰਾ,
ਸਮਝੋ ਚਤਰ ਚਲਾਕ ।

ਮੀਰਾਂ ਸ਼ਾਹ ਮੈਂ ਘੋਲ ਘੁਮਾਈ,
ਖ਼ਵਾਜਾ ਪੀਰ ਦੇ ਦਾਮਨ ਲਾਈ,
ਕਿਉਂ ਹੋਵਾਂ ਗ਼ਮਨਾਕ ।

ਆਵੀਂ ਮਹਿਰਮ ਪਿਆਰੇ ਜਗ ਟੋਲ ਥਕੀ,
ਜਿੰਦ ਘੋਲ ਘਤੀ ਕਦੇ ਦਰਸ ਦਿਖਾ ।

ਪੀਆ ਇਸ਼ਕ ਤੇਰਾ ਪਿਆ ਪੇਸ਼ ਮੇਰੇ,
ਨਿੱਤ ਹਿਜ਼ਰ ਤੇਰੇ ਦਿੱਤਾ ਫੂਕ ਜਾਨੀ,
ਰੱਖੀਂ ਯਾਦ ਮੇਰੇ, ਸੁਣ ਫਰਿਆਦ ਮੇਰੇ,
ਦੇਵੀਂ ਦਾਦ ਮੇਰੇ ਪੀਆ ਓੜ ਨਿਭਾਹ ।

ਤੇਰੇ ਇਸ਼ਕ ਕੁੱਠੇ, ਲਾਕੇ ਨੈਣ ਮੁੱਠੇ,
ਸੀਨੇ ਕਰਕ ਉੱਠੀ, ਦਾਰੂ ਵਸਲ ਪਿਲਾ ।
ਕੂਕਾਂ ਕੂਕ ਕਬੇਲੇ, ਕਦੇ ਹੋਵਣ ਮੇਲੇ,
ਪਿਆਰਿਆ ਆਣ ਸਵੇਲੇ,, ਸਾਨੂੰ ਲੈ ਗਲ ਲਾ ।

ਬੈਠੀ ਔਸੀਆਂ ਪਾਵਾਂ ਕਿਹਨੂੰ ਹਾਲ ਸੁਣਾਵਾਂ,
ਤੱਤੀ ਕਿਸ ਦਰ ਜਾਵਾਂ ਪੀਆ ਤੇਰੇ ਸਿਵਾ,
ਕਦੀ ਆ ਮਿਲ ਸਾਈਆਂ, ਕਿਥੇ ਮੁੱਦਤਾਂ ਲਾਈਆਂ,
ਤਾਹਨੇ ਦੇਣ ਪਰਾਈਆਂ, ਦਿੱਤੀ ਸ਼ਰਮ ਗਵਾ ।

ਪੀਆ ਇਸ਼ਕ ਤੇਰਾ ਜਿਹਦੇ ਪੇਸ਼ ਪਿਆ,
ਕੇਹੀ ਸ਼ਰਮ ਹਿਆ, ਦਿੱਤਾ ਖ਼ਾਕ ਰਲਾ ।
ਪਿਆਰਿਆ ਮੰਨ ਅਰਜੋਈ, ਮੈਂ ਤਾਂ ਆਜ਼ਜ ਹੋਈ,
ਜਾਵੇ ਪੇਸ਼ ਨਾ ਕੋਈ ਜਿਉੜਾ ਨਾ ਤਰਸਾ ।

ਮੀਰਾਂ ਸ਼ਾਹ ਸਰਵਰ ਚਿਸ਼ਤੀ ਪੀਰ ਪੁਕਾਰਾਂ,
ਜਿਹਨੇ ਲੱਖ ਹਜ਼ਾਰਾਂ ਦਿੱਤੇ ਪਾਰ ਲੰਘਾ ।

ਅੱਜ ਸੁੱਤੜੇ ਜਾਗੇ ਭਾਗ ਨੀਂ ਸਈਓ,
ਸ਼ਹੁ ਆਇਆ ਮੇਰੇ ਪਾਸ ।

ਜ਼ਾਹਰ ਬਾਤਨ ਪੀਤਮ ਹੋਇਆ,
ਸ਼ਰਕ ਕੁਫ਼ਰ ਜਾਂ ਦਿਲ ਤੋਂ ਖੋਇਆ,
ਜਾਂ ਮੈਂ ਗਈ ਸ਼ਹੁ ਤਨ ਮਨ ਹੋਇਆ,
ਕੀਤਾ ਦੂਈ ਦਾ ਨਾਸ ।

ਕਦਮ ਮੁਬਾਰਕ ਵਿਹੜੇ ਪਾਇਆ,
ਜਾਮ ਵਸਲ ਦਾ ਆਣ ਪਿਲਾਇਆ,
ਸਦਾ ਸੁਹਾਗਣ ਨਾਮ ਧਰਾਇਆ,
ਰਹਿੰਦੀ ਸਾਂ ਮੈਂ ਉਦਾਸ ।

ਸ਼ਹੁ ਮੇਰਾ ਮੈਂ ਸ਼ਹੁ ਦੀ ਹੋਈ,
ਅੱਵਲ ਆਖਰ ਹੋਰ ਨਾ ਕੋਈ,
ਜਿਤ ਵੱਲ ਦੇਖਾਂ ਦਿਸਦਾ ਸੋਈ,
ਢੂੰਡ ਫਿਰੀ ਬਨਵਾਸ ।

ਨਾ ਸ਼ਹੁ ਕਾਅਬੇ ਨਾ ਬੁੱਤ ਖ਼ਾਨੇ,
ਨਾ ਸ਼ਹੁ ਵਿਚ ਨਿਮਾਜ਼ ਦੁਗਾਨੇ,
ਨਾ ਸ਼ਹੁ ਜਾਪ ਚੈਨ ਵਿਚ ਮਾਨੇ,
ਹਰ ਹਰ ਵਿਚ ਨਿਵਾਸ ।

ਨਾ ਸ਼ਹੁ ਵਿਚ ਪੈਂਦਾ ਜਾਤ ਸਫ਼ਾਤਾਂ,
ਨਾ ਮੁਕੇਂਦੀਆਂ ਲੰਮੀਆਂ ਵਾਟਾਂ,
ਨਾ ਸ਼ਹੁ ਰਾਜੀ ਜਾਗਣ ਰਾਤਾਂ,
ਮਤਲਬ ਨੂਰੀ ਰਾਸ ।

ਸ਼ਹੁ ਦੇ ਮਿਲਣ ਦੀ ਰੀਤ ਨਿਆਰੀ,
ਅਪਣੀ ਹਸਤੀ ਖੋ ਦੇ ਸਾਰੀ,
ਚਿਸ਼ਤੀ ਪੀਰ ਕਰੇ ਜੇ ਕਾਰੀ,
ਪੂਰੇ ਹੋਣ ਦੀ ਆਸ ।

ਮੀਰਾਂ ਸ਼ਾਹ ਮੈਂ ਕਵਨ ਕਹਾਵਾਂ,
ਜਿਤ ਦੇਖਾਂ ਉਤ ਸ਼ਹੁ ਨੂੰ ਪਾਵਾਂ,
ਨਾਲ ਅਸਾਡੇ ਲਈਆਂ ਲਾਵਾਂ,
ਹੋਈਆਂ ਦਿਲ ਤੋਂ ਵਾਸ ।

ਮੈਂ ਗ਼ੁਲਾਮ ਤੇਰੀ ਸਦਾ,
ਸਾਈਂ ਜਾਣਦਾ ਪਿਆਰਿਆ,
ਭਾਵੇਂ ਜਾਣ ਨਾ ਜਾਣ ।

ਮੇਰੀਆਂ ਤੇਰੇ ਨਾਲ ਬਹਾਰਾਂ,
ਰਲਮਿਲ ਤਾਅਨੇ ਦੇਣ ਹਜ਼ਾਰਾਂ,
ਮੇਰਾ ਦੀਨ ਈਮਾਨ ।

ਰੋਜ਼ ਅਜ਼ਲ ਦੇ ਪ੍ਰੀਤੀਆਂ ਲਾਈਆਂ,
ਵਾਹ ਵਾਹ ਪਿਆਰਿਆ ਖ਼ੂਬ ਨਿਭਾਈਆਂ,
ਜਾਣ ਲਿਆ ਤਨ ਮਨ ਜਾਨ ।

ਤੂੰਹੀਉਂ ਤੂੰਹੀ ਮੈਂ ਕੁਝ ਨਾਹੀਂ,
ਜ਼ਾਹਰ ਬਾਤਨ ਹਰ ਹਰ ਜਾਈਂ,
ਤੇਰਾ ਨਾਮ ਨਿਸ਼ਾਨ ।

ਮੀਰਾਂ ਸ਼ਹੁ ਤੋਂ ਤੇਰੀ ਆਸਾ,
ਤੇਰਾ ਕਲੇਰ ਦੇ ਵਿਚ ਵਾਸਾ,
ਦੇਵੀਂ ਨਿਹੁੰ ਦਵਾਨ ।

ਮੇਰੇ ਬਾਂਕੇ ਸਿਪਾਹੀਅੜਾ ਮੈਂ ਵਾਰ ਸੁੱਟੀ,
ਕਦੇ ਵਾਗ ਅਸਾਂ ਵੱਲ ਮੋੜੀਂ ।

ਅਲਸਤ ਕਿਹਾ ਤਾਂ ਅੱਖੀਆਂ ਲਾਈਆਂ,
ਹੁਣ ਨਹੀਂ ਸਹਿੰਦੀ ਜਾਨ ਜੁਦਾਈਆਂ,
ਤੂੰ ਨੈਣ ਨੈਣਾਂ ਨਾਲ ਜੋੜੀਂ ।

ਤੇਰੇ ਘੋੜੇ ਦਾ ਰੂਪ ਨਿਰਾਲਾ,
ਖ਼ਾਸ ਬੁਰਾਕ ਹੈ ਜਨਤ ਵਾਲਾ,
ਨਾ ਲੱਭਦਾ ਲੱਖ ਕਰੋੜੀਂ ।

ਹੋਇ ਸਵਾਰ ਆਦਮ ਤੇ ਆਇਆ,
ਸ਼ਹਿਰ ਮਦੀਨਾ ਆਣ ਸੁਹਾਇਆ,
ਤੂੰ ਦਾਮਨ ਨਾ ਛੋੜੀਂ ।

ਮੀਰਾਂ ਸ਼ਾਹ ਦਰਬਾਰ ਪੁਕਾਰੇ,
ਵੋਹ ਉੱਮਤ ਦੀ ਜਾਨ ਛੁੱਟਕਾਰੇ,
ਤੂੰ ਉਥੇ ਨਾ ਸਾਨੂੰ ਤੋੜੀਂ ।

ਮੋਰੇ ਸਾਬਰ ਪੀਆ ਨਹੀਂ ਆਵੇ ਹੋ,
ਸਖੀ ਕਵਨ ਯਤਨ ਕਰ ਢੂੰਡ ।

ਮੇਰੇ ਪੀਆ ਬਹੁਤ ਦਿਨ ਲਾਏ,
ਮੈਂ ਤੇ ਪਤੀਆਂ ਲਿਖਤ ਕਰ ਹਾਰੀ,
ਵਾਹ ਤੂੰ ਕੌਣ ਸੌਤਨ ਭਰਮਾਏ ।

ਨਿੱਤ ਰੋਵਤ ਬੇਨਤੀ ਕਰਤ ਹੂੰ,
ਕੋਉ ਸੁਘੜ ਚਤਰ ਸੁਝਾਏ ।

ਮੋਰੀ ਸੁਰਤ ਮੋਹਨ ਸੰਗ ਲਾਗੀ,
ਮੋਹੇ ਕਬੀ ਤੂੰ ਦਰਸ ਦਿਖਾਏ ।

ਮੀਰਾਂ ਸ਼ਾਹ ਮੇਰਾ ਮਨ ਛੀਨਾ,
ਜਬ ਨੈਨੋਂ ਸੇ ਨੈਨ ਮਿਲਾਏ ।

ਜਾਓ ਸਈਓ ਕੋਈ ਪਾਸ ਸੱਜਣ ਦੇ,
ਹਾਲ ਕਰੋ ਇਜ਼ਹਾਰ ਮੇਰਾ,
ਮੁੱਦਤਾਂ ਹੋਈਆਂ ਨਜ਼ਰ ਨਾ ਆਇਆ,
ਕਿਉਂ ਸੋਹਣਾ ਦਿਲਦਾਰ ਮੇਰਾ ।

ਇਸ਼ਕ ਸੱਜਣ ਦੇ ਕਮਲੀ ਕੀਤੀ,
ਹਾਲ ਤੋਂ ਮੈਂ ਬੇਹਾਲ ਹੋਈ,
ਜੇ ਇਕ ਵਾਰੀ ਸ਼ਕਲ ਦਿਖਾਵੇ,
ਤਨ ਮਨ ਜਾਊ ਬਲਿਹਾਰ ਮੇਰਾ ।

ਰਲ ਮਿਲ ਸਈਆਂ ਮਾਰਨ ਬੋਲੀ,
ਤਾਅਨੇ ਦੇਂਦੇ ਵੀਰ ਮੇਰੇ,
ਦੇਖੋ ਸਈਓ ਇਸ ਨਿਹੁੰ ਦੇ ਬਦਲੇ,
ਦੁਸ਼ਮਣ ਸਭ ਸੰਸਾਰ ਮੇਰਾ ।

ਨਾਲ ਪਰਾਈਆਂ ਹੱਸਦਾ ਰਸਦਾ,
ਮੂਲ ਨਾ ਲੈਂਦਾ ਸਾਰ ਮੇਰੀ,
ਜੀਵਨ ਜਾਨੀ ਤਿਉਂ ਤੋਂ ਨਿਭਾਂਦੀ,
ਪੀਤ ਮੇਰਾ ਗ਼ਮਖ਼ਾਰ ਮੇਰਾ ।

ਬਿਰਹੋਂ ਨੇ ਮੈਂ ਫੂਕ ਜਲਾਈਆਂ,
ਕੋਈ ਨਾ ਸੁਣਦਾ ਬੈਨ ਮੇਰੇ,
ਨਿੱਤ ਤਰਸੇਂਦੀ ਜਿੰਦ ਬਚ ਜਾਵੇ,
ਜੇ ਘਰ ਆਵੇ ਯਾਰ ਮੇਰਾ ।

ਮੀਰਾਂ ਸ਼ਾਹ ਮੈਂ ਕੁਝ ਨਾ ਜਾਣਾ,
ਭੀਖ ਪੀਆ ਨੂੰ ਲਾਜ ਮੇਰੀ,
ਰੋਜ਼ ਹਸ਼ਰ ਦੇ ਦਾਮਨ ਲਾਵੇ,
ਹੋਰ ਨਹੀਂ ਕੁਝ ਕਾਰ ਮੇਰਾ ।

ਕਲੇਰ ਦੇ ਵਾਸੀ ਲਓ ਖ਼ਬਰ ।

ਮੁਝ ਬਿਰਹਨੀਆ ਕੀ ਪੱਤ ਰਾਖੋ,
ਨਿਰਤ ਸੁਰਤ ਕਾ ਮਤ ਡਰ ਲਾਗੋ,
ਤੁਮ ਸਾਹਿਬ ਹਮ ਦਾਸੇ ।

ਇਹ ਬਿਪਤਾ ਤੁਮ ਕਾਟੋ ਮੋਰੀ,
ਦੋ ਜਗਤ ਤੋਂ ਆਸਾ ਹੈ ਤੋਰੀ,
ਕੀਜੋ ਕਪਟ ਕੇ ਨਾਸੇ ।

ਸਾਧੂ ਸੰਤਾਂ ਦਰਸ਼ਨ ਚਾਹੇ,
ਜੋਗੀ ਭੋਗੀ ਸਭ ਗੁਨ ਗਾਵੇ,
ਜੰਗਮ ਔਰ ਸਨਿਆਸੇ ।

ਰੈਨ ਦਿਨਾ ਮੋਹੇ ਸਾਦ ਤੁਹਾਰੋ,
ਹਮਰੀ ਨਈਆ ਪਾਰ ਉਤਾਰੋ,
ਮਹਿਰਮ ਧਰਤ ਆਕਾਸੇ ।

ਮੀਰਾਂ ਸ਼ਾਹ ਜੋ ਤੁਮ ਚਿਤ ਲਾਗੇ,
ਕਾਲ ਕਰਮ ਕੀ ਦੂਤੀਆਂ ਭਾਗੇ,
ਗਾਓ ਰਾਗੁ ਪਲਾਸੇ ।

ਰਾਂਝੇ ਵੱਲੋਂ ਸਾਨੂੰ ਵਰਜ ਨਾ ਮਾਈ,
ਪਰ ਇਸ਼ਕ ਅਕਲ ਦਾ ਵੈਰ ।

ਮਾਹੀ ਨੇ ਸਾਨੂੰ ਸਬਕ ਪੜ੍ਹਾਇਆ,
ਕੁਫ਼ਰ ਇਸਲਾਮੋ ਜਾਗ ਉਠਾਇਆ,
ਕੀ ਕਾਅਬਾ ਕੀ ਦੈਰ ।

ਰਹੀਓ ਮਾਈ ਤੂੰ ਮਾਰ ਨਾ ਬੋਲੀ,
ਚਾਕ ਪਿਆ ਅੱਜ ਮੇਰੀ ਝੋਲੀ,
ਦੇ ਪਰ ਦਰਗਾਹੋਂ ਖ਼ੈਰ ।

ਕੀ ਲੈਣਾ ਮੈਂ ਖੇੜੀਂ ਘੱਲਕੇ,
ਵਿਚ ਅਜਮੇਰ ਦੇ ਦੋਵੇਂ ਰਲਕੇ,
ਜਾਏ ਕਰਾਂਗੇ ਸੈਰ ।

ਏਸ ਇਸ਼ਕ ਦੇ ਇਹੀਓ ਚਾਲੇ,
ਮਾਹੀ ਚਾਕ ਰੰਝੇਟੇ ਵਾਲੇ,
ਸਿਰ ਮੇਰੇ ਤੇ ਪੈਰ ।

ਮੀਰਾਂ ਸ਼ਾਹ ਮੈਂ ਇਹ ਜਾਣੀ,
ਰਾਂਝੇ ਬਾਝੋਂ ਦੋਹੀਂ ਜਹਾਨੀ,
ਕੋਈ ਨਾ ਵੱਸਦਾ ਗ਼ੈਰ ।

ਸਈਓ ਲਗ ਰਹੀਆਂ
ਦਿਲ ਮੇਰੇ ਤਾਂਘਾਂ ਯਾਰ ਦੀਆਂ ।

ਦਿਲਬਰ ਦਿਲ ਦਾ ਭੇਦ ਨਾ ਦੱਸਦਾ,
ਪੀਤ ਲਗਾਕੇ ਹੁਣ ਕਿਉਂ ਨੱਸਦਾ,
ਸਾਡੇ ਕਰੋ ਨਬੇੜੇ ।

ਆ ਸੱਜਣ ਹੋਈ ਦੇਰ ਬਥੇਰੀ,
ਜਲ ਬਲ ਹੋਈਆਂ ਖ਼ਾਕ ਦੀ ਢੇਰੀ ,
ਮੈਂ ਰਾਹ ਉਡੀਕਾਂ ਤੇਰੇ ।

ਪਾਂਧੀ ਪੰਡਤ ਬੈਦ ਮੰਗਾਵਾਂ,
ਸੱਦ ਨਜ਼ੂਮੀ ਫ਼ਾਲ ਖੁਲ੍ਹਾਵਾਂ,
ਮੈਂ ਦੇਖਾਂ ਬੈਠ ਬਨੇਰੇ ।

ਕਰਮ ਕਰੇ ਜੇ ਪੀਰ ਅਜਮੇਰੀ,
ਸੁੱਤੜੀ ਕਿਸਮਤ ਜਾਗੇ ਮੇਰੀ,
ਸਾਜਣ ਆਵੇ ਵਿਹੜੇ ।

ਦਿਲਬਰ ਦਾ ਮੈਨੂੰ ਇਸ਼ਕ ਸਤਾਵੇ,
ਉਸ ਜਿਹਾ ਕੋਈ ਨਜ਼ਰ ਨਾ ਆਵੇ,
ਮੈਂ ਦੇਖਾਂ ਚਾਰ ਚੁਫੇਰੇ ।

ਹਰਦਮ ਸਾਬਰ ਪੀਰ ਮਨਾਵਾਂ,
ਰੋ ਰੋ ਦਿਲ ਦਾ ਹਾਲ ਸੁਣਾਵਾਂ,
ਦੂਰ ਕਰੇ ਦੁੱਖ ਮੇਰੇ ।

ਮੀਰਾਂ ਸ਼ਾਹ ਮੈਂ ਨਿੱਤ ਗੁਣ ਗਾਵਾਂ,
ਗੁਰ ਚਿਸ਼ਤੀ ਦਾ ਦਰਸ਼ਨ ਪਾਵਾਂ,
ਜੇ ਆਵੇ ਅੱਜ ਵਿਹੜੇ ।

ਤੇਰੀਆਂ ਪਲ ਛਿਨ ਲੱਗ ਰਹੀਆਂ,
ਤਾਂਘਾਂ ਹੋ ਯਾਰ ।

ਇਸ਼ਕ ਤੇਰੇ ਨੇ ਕੀ ਕੀਤੇ ਕਾਰੇ,
ਮਾਰ ਸੁੱਟੀ ਤੇਰੇ ਨਿੱਤ ਦੇ ਲਾਰੇ,
ਬਿਸਰ ਗਿਆ ਘਰ ਬਾਹਰ ।

ਵਾਹ ਵਾਹ ਹੁਸਨ ਅਜ਼ਲ ਦੀਆਂ ਦਮਕਾਂ,
ਹਰ ਸੂਰਤ ਵਿਚ ਮਾਰੇ ਚਮਕਾਂ,
ਇਹੋ ਮਹਿਬੂਬਾਂ ਦਾ ਕਾਰ ।

ਤੈਂ ਬਾਝੋਂ ਮੇਰੀ ਕੌਣ ਨਬੇੜੇ,
ਨਾਮ ਖ਼ੁਦਾ ਦੇ ਆ ਵੜ ਵਿਹੜੇ,
ਜਾਨ ਕਰਾਂ ਬਲਿਹਾਰ ।

ਹੁਸਨ ਤੇਰੇ ਨੇ ਦਿਲ ਨੂੰ ਛਲਿਆ,
ਜ਼ੁਲਫ ਕੁੰਡਲ ਨੇ ਆਲਮ ਵਲਿਆ,
ਸਮਝ ਲਿਆ ਅੰਧਕਾਰ ।

ਮੀਰਾਂ ਸ਼ਾਹ ਮੈਂ ਕੀ ਗੁਣ ਗਾਵਾਂ,
ਹਰ ਦਮ ਸਤਿਗੁਰ ਚਿਸ਼ਤ ਧਿਆਵਾਂ,
ਉਹੋ ਮੇਰਾ ਗ਼ਮਖ਼ਾਰ ।

ਮੈਂ ਬਰਦੀ ਹਾਂ ਸਾਬਰ ਪੀਆ ਰੇ,
ਨਾਮ ਅੱਲਾਹ ਦੇ ਸਾਨੂੰ ਦਰਸ ਦਿਖਾਵੀਂ ।

ਸ਼ਹਿਰ ਮਦੀਨਾ ਕਲੇਰ ਤੇਰਾ,
ਤਰਫ਼ ਤੇਰੀ ਨਿੱਤ ਸਿਜਦਾ ਮੇਰਾ,
ਨਿਪਟ ਕਮੀਨੀ ਬੰਦੀ ਦਾਮਨ ਲਾਵੀਂ ।

ਸੁਪਨੇ ਅੰਦਰ ਦਰਸ ਦਿਖਾਵੇਂ,
ਜਾਂ ਜਾਗਾਂ ਤਾਂ ਨਜ਼ਰ ਨਾ ਆਵੇਂ,
ਔਗੁਣਹਾਰੀ ਸਾਈਆਂ ਨਾ ਤਰਸਾਵੀਂ ।

ਆਣ ਪੜੀ ਤੇਰੇ ਕਲੇਰ ਦੁਆਰੇ,
ਮੇਰੇ ਜਿਹੀਆਂ ਤੇ ਸੀ ਲੱਖ ਨਾਰੀ,
ਵਹਿਦਤ ਵਾਲਾ ਮੈਨੂੰ ਜਾਮ ਪਿਆਵੀਂ ।

ਤੇਰੇ ਕਾਰਨ ਮੈਂ ਜੋਗ ਕਮਾਇਆ,
ਗਲ ਅਲਫ਼ੀ ਤਨ ਬਭੂਤ ਰਮਾਇਆ,
ਗੰਜ ਸ਼ਕਰ ਵਾਲਾ ਫ਼ੈਜ਼ ਬੁਲਾਵੀਂ ।

ਮੀਰਾਂ ਸ਼ਾਹ ਵੱਲ ਮੋੜ ਮੁਹਾਰਾਂ,
ਕਰਮ ਕਰੇ ਤਾਂ ਹੋਣ ਬਹਾਰਾਂ,
ਦਾਮਨ ਲੱਗੀਆਂ ਦੀ ਓੜ ਨਿਭਾਵੀਂ ।

ਮੈਂ ਬਾਝ ਦਮਾਂ ਦੇ ਬਰਦੀ,
ਤੂੰ ਝਿੜਕਾਂ ਨਾ ਦੇ ਯਾਰ ।

ਰਲ ਮਿਲ ਸਈਆਂ ਮਾਰਨ ਬੋਲੀ,
ਸੂਰਤ ਤੇਰੀ ਤੋਂ ਮੈਂ ਘੋਲੀ,
ਦਰਸ਼ਨ ਦੇਖਣ ਨੂੰ ਮਰਦੀ ।

ਤਨ ਮਨ ਦੇ ਵਿਚ ਡੇਰਾ ਤੇਰਾ,
ਤੁਹੀਓਂ ਕਾਅਬਾ ਕਿਬਲਾ ਮੇਰਾ,
ਮੈਂ ਝੁਕ ਸਿਜਦੇ ਕਰਦੀ ।

ਵਾਹ ਵਾਹ ਤੇਰੀਆਂ ਬੇਪਰਵਾਹੀਆਂ,
ਕਿਤੇ ਤੋੜੇਂ ਕਿਤੇ ਓੜ ਨਿਭਾਈਆਂ,
ਗੱਲ ਕੋਈ ਸਰਦੀ ।

ਮੈਂ ਮੁੱਠੀਆਂ ਤੇਰੇ ਨਾਜ਼ ਨਿਆਜ਼ਾਂ,
ਸਿਰ ਕਟਵਾਏ ਮਹਿਰਮ ਰਾਜ਼ਾਂ,
ਮੈਂ ਬੇਪਰਵਾਹੀਉਂ ਡਰਦੀ ।

ਮੀਰਾਂ ਸ਼ਾਹ ਮੈਂ ਤਨ ਮਨ ਵਾਰਾਂ,
ਭੀਖ ਪੀਆ ਹੁਣ ਮੋੜ ਮੁਹਾਰਾਂ,
ਮੈਂ ਬਾਂਦੀ ਤੇਰੇ ਦਰਦੀ ।

ਮੈਂ ਤੇਰੇ ਨਾਮ ਤੋਂ ਜਿੰਦ ਵਾਰਸਾਂ,
ਝਬ ਆਵੀਂ ਤੂੰ ਕਲੇਰ ਵਾਲਿਆ ।

ਸਿਕ ਪ੍ਰੇਮ ਦੀ ਤਨ ਮਨ ਫੂਕਦੀ,
ਨਿੱਤ ਸਾਬਰ ਸਾਬਰ ਕੂਕਦੀ,
ਤੇਰੇ ਇਸ਼ਕ ਮੇਰਾ ਜੀ ਜਾਲਿਆ ।

ਲਵੀਂ ਸਾਰ ਨਿਮਾਣੀ ਦੀ ਆਣਕੇ,
ਔਗੁਣਹਾਰ ਨੂੰ ਗੋਲੜੀ ਜਾਣਕੇ,
ਕੇਹਾ ਮੇਰੇ ਵੱਲੋਂ ਚਿਤ ਚਾਅ ਲਿਆ ।

ਤੈਨੂੰ ਵਾਸਤਾ ਚਿਸ਼ਤੀ ਫ਼ਰੀਦ ਦਾ,
ਮੈਨੂੰ ਸ਼ੌਕ ਲਗਾ ਤੇਰੀ ਦੀਦ ਦਾ,
ਜੱਗ ਟੋਲ ਤੇਰਾ ਦਰ ਪਾ ਲਿਆ ।

ਮੈਨੂੰ ਲਗੀਆਂ ਤਾਂਘਾਂ ਤੇਰੀਆਂ,
ਮੇਰੇ ਜਿਹੀਆਂ ਹੋਰ ਬਤੇਰੀਆਂ,
ਆਵੀਂ ਮਸਤ ਸਦਾ ਮਤਵਾਲਿਆ ।

ਮੈਨੂੰ ਹਾਰ ਸ਼ਿੰਗਾਰ ਨਾ ਭਾਂਵਦਾ,
ਤੇਰੇ ਨਾਮ ਦਾ ਵਿਰਦ ਸੁਹਾਂਵਦਾ,
ਜੋ ਕੁਝ ਪਾਉਣਾ ਸੀ ਸੋ ਪਾ ਲਿਆ ।

ਮੈਨੂੰ ਕਸਮ ਹੈ ਜ਼ਾਤ ਗ਼ਾਫੂਰ ਦੀ,
ਮੀਰਾਂ ਸ਼ਾਹ ਗ਼ੁਲਾਮ ਹਜ਼ੂਰ ਦੀ,
ਮੈਂ ਤਾਂ ਨਿਹੁੰ ਤੇਰੇ ਸੰਗ ਲਾ ਲਿਆ ।

ਕਿਉਂ ਕਰਦਾ ਮੰਦਾ ਬਹਾਨਾ ਹੋ,
ਕਰ ਸੁਰਤ ਜਗ ਹੋ ਸਿਆਣਾ ਹੋ,
ਕਰ ਅਪਨਾ ਯਾਦ ਠਿਕਾਣਾ ਹੋ,
ਜਿਥੇ ਨਾਲ ਕਿਸੇ ਨਾ ਜਾਣਾ ਹੋ ਯਾਰ ।

ਸਭ ਛੱਡ ਦੇ ਖਾਹਿਸ਼ ਮੰਦੀ ਹੋ,
ਰਖ ਦਿਲ ਵਿਚ ਤਾਂਘ ਸੱਜਣ ਦੀ ਹੋ,
ਕਰ ਤੂੰ ਪੀਤ ਮਨ ਮੋਹਨ ਦੀ ਹੋ,
ਵੱਤ ਨਾ ਕਰ ਜੋਰ ਧਿੰਗਾਣਾ ਹੋ ਯਾਰ ।

ਵਿਚ ਕਸਰਤ ਕਿਉਂ ਚਿਰ ਲਾਇਆ ਹੈ,
ਤੈਂ ਅਸਲੀ ਦੇਸ ਭੁਲਾਇਆ ਹੈ,
ਕਿਉਂ ਭਰਮ ਦਿਲ ਵਿਚ ਪਾਇਆ ਹੈ,
ਕੁਛ ਕਰ ਲੈ ਸੋਚ ਨਿਦਾਨਾ ਹੋ ਯਾਰ ।

ਜੇ ਸਤਿਗੁਰ ਦੇ ਗੁਣ ਗਾਵੇਂ ਤੂੰ,
ਤਾਂ ਰਮਜ਼ ਹਕੀਕੀ ਪਾਵੇਂ ਤੂੰ,
ਹੋ ਬੇਖ਼ੁਦ ਖ਼ੁਦ ਹੋ ਜਾਵੇਂ ਤੂੰ,
ਜੇ ਸਮਝੇ ਕੌਲ ਤਰਾਨਾ ਹੋ ਯਾਰ ।

ਦੱਸ ਕਿਹੜਾ ਗ਼ੈਰ ਸਮਾਇਆ ਹੈ,
ਬਿਨ ਤੇਰੇ ਹੋਰ ਨਾ ਆਇਆ ਹੈ,
ਬਿਨ ਸੂਰਤ ਭੇਤ ਛੁਪਾਇਆ ਹੈ,
ਕਰ ਹੁਕਮ ਨਮਾਜ਼ ਦੋਗਾਨਾ ਹੋ ਯਾਰ ।

ਬਿਨ ਆਸ਼ਕ ਇਸ਼ਕ ਕਮਾਵੇਂ ਤੂੰ,
ਫਿਰ ਨਾਜ਼ ਮਸ਼ੂਕੀ ਪਾਵੇਂ ਤੂੰ,
ਮੁੱਖ ਜਾਮ ਸ਼ਰਾਬ ਜੇ ਲਾਵੇਂ ਤੂੰ,
ਹੋ ਪੀ ਪੀ ਮਸਤ ਦੀਵਾਨਾ ਹੋ ਯਾਰ ।

ਮੀਰਾਂ ਸ਼ਾਹ ਜੀ ਆਸਾ ਤੇਰੀ ਹੈ,
ਹੁਣ ਹੋਈ ਦੇਰ ਬਥੇਰੀ ਹੈ,
ਚਿਸ਼ਤੀ ਚਿਸ਼ਤੀ ਪੀਰ ਅਜਮੇਰੀ ਹੈ,
ਚਲ ਉੱਠ ਦਰਬਾਰ ਜੇ ਜਾਣਾ ਹੋ ਯਾਰ ।

ਅੱਖੀਆਂ ਲਗ ਗਈਆਂ, ਚਿਸ਼ਤੀ ਸਾਬਰ ਦੁਆਰੇ ।

ਸਈਓ ਕਲੇਰ ਜਾਵਾਂ, ਰੋ ਰੋ ਹਾਲ ਸੁਣਾਵਾਂ,
ਦਿਲ ਦਾ ਮਤਲਬ ਪਾਵਾਂ, ਚਿਸ਼ਤੀ ਸਾਬਰ ਦੁਆਰੇ ।

ਖ਼ਵਾਜਾ ਗੰਜ ਸ਼ਕਰ ਦਾ, ਉਥੇ ਫ਼ੈਜ਼ ਮਦਾਮ,
ਕਰਸਾਂ ਜਾ ਗ਼ੁਲਾਮੀ ਚਿਸ਼ਤੀ ਸਾਬਰ ਦੁਆਰੇ ।

ਵਿਚ ਕਨਜ਼ ਕਦੂਰੀ, ਪੈਂਦੀ ਮੂਲ ਨਾ ਪੂਰੀ,
ਹੁੰਦੀ ਖ਼ਾਸ ਹਜ਼ੂਰੀ, ਚਿਸ਼ਤੀ ਸਾਬਰ ਦੁਆਰੇ ।

ਜਾਂਦੇ ਕਿਸਮਤ ਵਾਲੇ, ਆਸ਼ਕ ਹੋ ਮਤਵਾਲੇ,
ਪੀਂਦੇ ਪ੍ਰੇਮ ਪਿਆਲੇ, ਚਿਸ਼ਤੀ ਸਾਬਰ ਦੁਆਰੇ ।

ਮੀਰਾਂ ਸ਼ਾਹ ਬਲਿਹਾਰੀ, ਪਾਏ ਵਸਲ ਹਲਾਰੀ,
ਲਾਕੇ ਨੈਣ ਨਜ਼ਾਰੇ, ਚਿਸ਼ਤੀ ਸਾਬਰ ਦੁਆਰੇ ।

ਤੈਨੂੰ ਰੱਬ ਕਰੀਮ ਦਾ ਵਾਸਤਾ ਹੈ,
ਆਵੀਂ ਵੇ ਦਿਲਬਰ ਪਿਆਰਿਆ ।

ਛੋੜ ਅਸਾਂ ਕਿਹੜਾ ਵਸਾਇਆ,
ਭਾਗ ਚੰਗੇਰੇ ਜਿਹਨੂੰ ਲੈ ਗਲ ਲਾਇਆ,
ਕਿਤ ਗੁਣ ਸਾਨੂੰ ਵਿਸਾਰਿਆ ।

ਔਗੁਣਹਾਰੀ ਤੱਤੀ ਦਿਆ ਸਾਈਆਂ,
ਯਾਦ ਕਰ ਜਦ ਅੱਖੀਆਂ ਲਾਈਆਂ,
ਆ ਮਿਲ ਸੁਹਣਿਆ ਸਾਰਿਆ ।

ਘੋਲ ਘੱਤੀ ਤੇਰੀ ਇਕ ਫੇਰੀ ਤੋਂ,
ਬਾਬਲ ਦੀ ਸਹੁੰ ਨਾਮ ਤੇਰੇ ਤੋਂ,
ਦੋਨਾਂ ਜਹਾਨਾ ਨੂੰ ਵਾਰਿਆ ।

ਦਿਲ ਦਾ ਹਾਲ ਸੁਣਾਵਾਂ ਕਿਸ ਨੂੰ,
ਨਿਪਟ ਕਮੀਨੀ ਜਾਣਕੇ ਮੈਨੂੰ,
ਵਿਚ ਜੁਦਾਈਆਂ ਮਾਰਿਆ ।

ਤੇਰੇ ਕਾਰਣ ਮੈਂ ਜੋਗ ਕਮਾਇਆ,
ਗਲ ਅਲਫ਼ੀ ਤਨ ਬਭੂਤ ਰਮਾਇਆ,
ਦਰ ਦਰ ਅਲੱਖ ਪੁਕਾਰਿਆ ।

ਹਜ਼ਰਤ ਸੱਯਦ ਪੀਰ ਘੜਾਮੀ,
ਮਤਲਬ ਪੂਰੇ ਹੋਣ ਮਦਾਮੀ,
ਤੈਂ ਪਰ ਤਨ ਮਨ ਵਾਰਿਆ ।

ਮੀਰਾਂ ਸ਼ਾਹ ਮੈਂ ਘੋਲ ਘੁਮਾਇਆ,
ਜੇ ਕੋਈ ਦਰ ਤੇਰੇ ਪੁਰ ਆਇਆ,
ਜ਼ਾਹਰ ਬਾਤਨ ਤਾਰਿਆ ।

ਮੁੱਦਤਾਂ ਹੋਈਆਂ ਜਿੰਦ ਤਰਸੇ,
ਦੇਖਾਂ ਕਦ ਘਰ ਆਵੇ ਯਾਰ ਮੇਰਾ,
ਸਈਓ ਰੋਜ਼ ਅਜ਼ਲ ਦੀ ਪੀਤ ਮੇਰੀ,
ਆਖੋ ਓੜ ਨਿਭਾਵੇ ਯਾਰ ਮੇਰਾ ।

ਕੋਈ ਖ਼ਬਰ ਨਹੀਂ ਕਿਹੜੇ ਦੇਸ ਗਿਆ,
ਉਹਨੂੰ ਕਿੰਨ ਸੌਤਨ ਨੇ ਘੇਰ ਲਿਆ,
ਸਈਓ ਨਿੱਤ ਦਾ ਵਿਛੋੜਾ ਪੇਸ਼ ਪਿਆ,
ਕਦੀ ਆ ਗਲ ਲਾਵੇ ਯਾਰ ਮੇਰਾ ।

ਉਹਦੇ ਇਸ਼ਕ ਅਨੋਖੇ ਸਤਾਈਆਂ ਮੈਂ,
ਸੁੱਤੀ ਖ਼ੁਆਬ ਆਦਮ ਤੋਂ ਜਗਾਈਆਂ ਮੈਂ,
ਵਿਚ ਕਸਰਤ ਆਣ ਰਲਾਈਆਂ ਮੈਂ,
ਮੈਨੂੰ ਦਰਸ ਦਿਖਾਵੇ ਯਾਰ ਮੇਰਾ ।

ਨਾ ਕੋਈ ਨਾਲ ਕਰਮ ਦੇ ਖ਼ਬਰ ਘਲੀ,
ਸਈਓ ਢੂੰਡੇਂਦੀ ਫਿਰੀ ਮੈਂ ਰਾਹ ਗਲੀ,
ਆਇਆ ਸ਼ਹਿਰ ਮਦੀਨਾ ਖ਼ਫੀ-ਓ-ਜਲੀ,
ਅਹਿਮਦ ਨਾਮ ਦੁਹਰਾਵੇ ਯਾਰ ਮੇਰਾ ।

ਸਾਨੂੰ ਲਾਮਕਾਨੀ ਦਸਦਾ ਹੈ,
ਦੇਖੋ ਵਿਚ ਅਜਮੇਰ ਦੇ ਵੱਸਦਾ ਹੈ,
ਕਿਤੇ ਸਾਬਰ ਤੋਂ(ਹੋ) ਦਿਲ ਖ਼ਸਦਾ ਹੈ,
ਅਪਣਾ ਭੇਤ ਛੁਪਾਵੇ ਯਾਰ ਮੇਰਾ ।

ਮੀਰਾਂ ਸ਼ਾਹ ਅਸੀਂ ਉਹਦੇ ਬਰਦੇ ਹਾਂ,
ਉਹਦਾ ਮੁੱਖ ਦੇਖਣ ਨੂੰ ਮਰਦੇ ਹਾਂ,
ਨਿੱਤ ਰੋਜ਼ ਉਡੀਕਾਂ ਕਰਦੇ ਹਾਂ,
ਆਕੇ ਦਾਮਨ ਲਾਵੇ ਯਾਰ ਮੇਰਾ ।

ਆਵੀਂ ਦਿਲਬਰ ਪਿਆਰੇ ਨਾ ਤਰਸਾ ।

ਜਾਂ ਤੂੰ ਤਖ਼ਤ ਹਜ਼ਾਰਿਓਂ ਆਇਆ,
ਝੰਗ ਸਿਆਲੀ ਨਾਦ ਬਜਾਇਆ,
ਲਾਏ ਪ੍ਰੇਮ ਨਜ਼ਾਰੇ ।

ਅਲਸਤ ਬਿਰ ਬਿਕੁਮ ਨਾਜ਼ਿਲ ਕੀਤਾ,
ਹੀਰ ਨਿਮਾਣੀ ਦਾ ਦਿਲ ਖ਼ਸ ਲੀਤਾ,
ਕਾਲੂ ਬਿਲਾ ਨਿਰਵਾਰੇ ।

ਵਾਹ ਵਾਹ ਇਸ਼ਕ ਤੇਰੇ ਦੀਆਂ ਝੋਕਾਂ,
ਕਮਲੀ ਕੀਤੀ ਮੂਰਖ ਲੋਕਾਂ,
ਲੈ ਚਲ ਤਖ਼ਤ ਹਜ਼ਾਰੇ ।

ਨਾਲ ਅਸਾਂ ਕਰ ਨਾਜ਼ ਕਰੇਂਦਾ,
ਚਿਸ਼ਤ ਨਗਰ ਵਿਚ ਲੁਕ ਛਿੱਪ ਰਹਿੰਦਾ,
ਢੂੰਡਾਂ ਆਲਮ ਸਾਰੇ ।

ਦੇਖੋ ਸਈਓ ਨਿਹੁੰ ਲਗੜਾ ਡਾਹਢਾ,
ਚਾਕ ਕੀਤਾ ਦਿਲ ਚਾਕ ਅਸਾਡਾ,
ਆਖੋ ਸਾਬਰ ਦੁਆਰੇ ।

ਮੈਂ ਬਰਦੀ ਹਾਂ ਅਹਿਦ ਕਦੀਮੀ,
ਇਤ ਵੱਲ ਕਰੀਏ ਨਜ਼ਰ ਕਰੀਮੀ,
ਜੇ ਕੋਈ ਤਨ ਮਨ ਵਾਰੇ ।

ਵਿਚ ਕਲੇਰ ਦੇ ਅਜਬ ਬਹਾਰਾਂ,
ਮੀਰਾਂ ਸ਼ਾਹ ਸਭ ਛਡ ਦੇ ਕਾਰਾਂ,
ਜਿਥੇ ਸੈ ਲੱਖ ਤਾਰੇ ।

ਇਸ਼ਕ ਨਿਖੁੱਟੀ ਆਂ ਮੈਂ ਸੂਰਤ ਮੁੱਠੀਆਂ,
ਆ ਮਿਲ ਯਾਰ ਗੁਮਾਨੀ ਚੀਰੇ ਵਾਲੜਿਆ ।

ਹਿਜ਼ਰ ਤੇਰੇ ਵਿਚ ਜਲੀਆਂ ਬਲੀਆਂ,
ਗਲੀਆਂ ਮੇਰੀਆਂ ਬਿਰਹੋਂ ਮੱਲੀਆਂ,
ਬਿਸਰ ਗਿਆ ਘਰ ਬਾਹਰ, ਗੁਮਾਨੀ ਚੀਰੇ ਵਾਲੜਿਆ ।

ਤੂੰਹੀਓਂ ਤੂੰ ਹੈ ਨਾ ਕੁਝ ਮੇਰਾ,
ਹਰ ਮਜ਼ਹਬ ਵਿਚ ਜਲਵਾ ਤੇਰਾ,
ਮੈਂ ਦੇਖ ਹੋਈ ਬਲਿਹਾਰ,
ਗੁਮਾਨੀ ਚੀਰੇ ਵਾਲੜਿਆ ।

ਤੇਰੀ ਯਾਰੀ ਨੇ ਮੈਂ ਮਾਰੀ,
ਨਾਮ ਖ਼ੁਦਾ ਦੇ ਆ ਕਰ ਕਾਰੀ,
ਮੈਂ ਫ਼ਰਮਾ ਬਰਦਾਰ,
ਗੁਮਾਨੀ ਚੀਰੇ ਵਾਲੜਿਆ ।

ਰੋਜ਼ ਉਡੀਕਾਂ ਪੰਧੜੇ ਤੇਰੇ,
ਚਿਸ਼ਤ ਨਗਰ ਦਿਆ ਆ ਵੜ ਵਿਹੜੇ,
ਆਣ ਦੇਵੀਂ ਦੀਦਾਰ,
ਗੁਮਾਨੀ ਚੀਰੇ ਵਾਲੜਿਆ ।

ਆ ਮਿਲ ਗੁੱਝੀਆਂ ਰਮਜ਼ਾਂ ਵਾਲੇ,
ਇਸ਼ਕ ਤੇਰੇ ਨੇ ਕਈ ਘਰ ਗਾਲੇ,
ਅਜ਼ਬ ਤੇਰਾ ਅਸਰਾਰ,
ਗੁਮਾਨੀ ਚੀਰੇ ਵਾਲੜਿਆ ।

ਜਬ ਸੇ ਗਏ ਮੋਹਿ ਛੋੜ ਵਤਨ,
ਸਖੀ ਸਾਬਰੀਆ ਨਹੀਂ ਆਏ ।

ਸਾਸ ਨਣਦ ਮੋਹੇ ਕਰਤ ਠਠੋਲੀ,
ਲਾਜ ਕੇ ਮਾਰੇ ਮੈਂ ਤੋ ਨਾ ਬੋਲੀ,
ਐਸੀ ਲਗੀ ਹੈ ਰੇ ਦਿਲ ਕੋ ਲਗਨ ।

ਘੜੀ ਪਲ ਛਿਨ ਮੋਹੇ ਚੈਨ ਨਾ ਆਵੇ,
ਬਿਰਹੋਂ ਅਗਨ ਮੋਰਾ ਜੀਅਰਾ ਜਲਾਵੇ,
ਮੋਹ ਲਈਓ ਪੀਆ ਕੌਣ ਸੌਤਨ ।

ਅਬ ਕੈਸੇ ਮੈਂ ਤੋ ਕਲੇਰ ਜਾਵਾਂ,
ਸਾਬਰ ਪੀਰ ਕੋ ਬੈਨ ਸੁਨਾਵਾਂ,
ਛੋਡ ਦਿਓ ਮੋਹੇ ਕਿਤ ਔਗੁਣ ।

ਗੰਜ ਸ਼ਕਰ ਮੋਹੇ ਦਾਮਨ ਲਾਵੀਂ,
ਮੀਰਾਂ ਸ਼ਾਹ ਕੀ ਧੀਰ ਬਨਾਂਈਂ,
ਬਾਰ ਡਾਰੂੰ ਅਪਨਾ ਤਨ ਮਨ ।

ਮੈਂ ਹਾਜ਼ਰ ਬੰਦੀ ਤੇਰੀ ਆਂ,
ਆ ਲੈ ਮੇਰੀ ਸਾਰ ।

ਬਾਂਵਰੀ ਭਈਆਂ ਨਾਲ ਨਾ ਗਈਆਂ,
ਰਹੀਆਂ ਮੈਂ ਪਾਇ ਖੜੋ,
ਮੰਦਾ ਹਿਜ਼ਰ ਤੇਰਾ ਕਦੇ ਪਾ ਫੇਰਾ,
ਮੈਂ ਤਾਂ ਜਾਨ ਕਰਾਂ ਬਲਿਹਾਰ ।

ਮੁੱਠੀਆਂ ਨਾਜ਼ ਅਵੱਲੜੇ ਤੇਰੇ,
ਆ ਮੇਰੇ ਦਿਲਦਾਰ,
ਤੇਰੇ ਇਸ਼ਕ ਨੇ ਫੂਕ ਜਲਾ ਦਿੱਤੀ,
ਮੈਨੂੰ ਭੁੱਲ ਗਿਆ ਘਰ ਬਾਰ ।

ਮਨ ਮੋਹ ਲਿਆ ਦਿਲ ਖੋ ਲਿਆ,
ਹੋਰ ਮੁੱਠੀਆਂ ਸਭ ਸਰ ਪਾਰ,
ਤੇਰੇ ਨੈਣਾਂ ਨੇ ਮਾਰ ਕੇ ਕੁੱਠੀਆਂ,
ਮੈਂ ਲੁਟੀਆਂ ਵਿਚ ਬਜ਼ਾਰ ।

ਪੀਆ ਅਹਿਦ ਕਦੀਮੀ ਬੰਦੀ ਹਾਂ,
ਜੇ ਮੈਂ ਮੰਦੀਆਂ ਓੜ ਨਿਭਾਹ,
ਮੈਨੂੰ ਤੇਰੇ ਜਿਹਾ ਨਹੀਂ ਹੋਰ ਕੋਈ,
ਮੇਰੇ ਜਿਹੀਆਂ ਲੱਖ ਹਜ਼ਾਰ ।

ਮੀਰਾਂ ਸ਼ਾਹੁ ਦਾ ਪਾਉਣਾ ਬਹੁਤ ਔਖਾ,
ਚਿਸ਼ਤੀ ਪੀਰ ਦੀ ਬਾਝ ਨਿਗਾਹ,
ਉਹ ਵੀ ਹਿਜ਼ਰ ਤੇ ਵਸਲ ਮਨਜ਼ੂਰ ਨਹੀਂ,
ਕਿਥੇ ਆਰਿਫ਼ਾਂ ਦਾ ਅਸਰਾਰ ।

ਸਈਓ ਚੈਨ ਨਹੀਂ ਬਿਨ ਡਿੱਠਿਆਂ,
ਕਦੇ ਆਵੇ ਦਿਲਬਰ ਪਿਆਰਾ ।
ਕੋਈ ਜਾ ਸੁਨਾਵੇ ਉਸਨੂੰ,
ਸਾਨੂੰ ਦੇਵੇ ਪਾਕ ਨਜ਼ਾਰਾ ।

ਨਿੱਤ ਫ਼ਾਲ ਨਜ਼ੂਮ ਖੁਲ੍ਹਾਵਾਂ,
ਕਿਹਨੂੰ ਦਿਲ ਦਾ ਹਾਲ ਸੁਣਾਵਾਂ,
ਕੋਈ ਉਸ ਦਾ ਅੰਤ ਨਾ ਪਾਵਾਂ,
ਜਿਹਨੂੰ ਲੱਭਦਾ ਆਲਮ ਸਾਰਾ ।

ਅਸੀਂ ਬਰਦੇ ਉਸਦੇ ਦਰ ਦੇ,
ਸਿਰ ਦੇਂਦੇ ਉਜਰ ਨਾ ਕਰਦੇ,
ਉਹਦਾ ਮੁੱਖ ਦੇਖਣ ਨੂੰ ਮਰਦੇ,
ਨਿਹੁੰ ਜਾਲਿਆ ਤਨ ਮਨ ਸਾਰਾ ।

ਕਦੀ ਆ ਤੱਤੀ ਦਿਆ ਸਾਈਂਆਂ ਅਸੀਂ ਤੈਨੂੰ ਅੱਖੀਆਂ ਲਾਈਆਂ,
ਤੇਰੇ ਇਸ਼ਕ ਨੇ ਖ਼ਾਕ ਰਲਾਈਆਂ,
ਕਾਹਨੂੰ ਲਾਵੇਂ ਝੂਠਾ ਲਾਰਾ ।

ਮੈਂ ਔਗੁਣਹਾਰ ਨਿਥਾਵੀਂ,
ਤੂੰ ਤਾਂ ਵਸਦਾ ਸ਼ਹਿਰ ਗਰਾਂਵੀਂ, ਕਦੀ ਝਾਤ ਅਸਾਂ ਨੂੰ ਪਾਵੀਂ,
ਤੇਰਾ ਦੋ ਜਗ ਸ਼ੋਰ ਪਕਾਰਾ ।

ਸਈਓ ਉਸਦਾ ਕੁਰਬ ਸਵਾਇਆ,
ਜਿਨ ਸ਼ਹੁ ਨੂੰ ਸੀਸ ਨਿਵਾਇਆ,
ਮੈਂ ਤਾਂ ਰੋ ਰੋ ਜਨਮ ਗਵਾਇਆ,
ਮੇਰਾ ਲਿਖਿਆ ਲੇਖ ਨਿਕਾਰਾ ।

ਸਈਓ ਗੰਜ ਸ਼ਕਰ ਦੇ ਜਾਵਾਂ,
ਸਭ ਦਿਲ ਦਾ ਹਾਲ ਸੁਣਾਵਾਂ,
ਮੀਰਾਂ ਸ਼ਾਹ ਮੈਂ ਘੋਲ ਘੁਮਾਵਾਂ,
ਉਹੋ ਪਾਰ ਲੰਘਾਵਣ ਹਾਰਾ ।

ਕੋਈ ਨਹੀਂ ਇਤਬਾਰ ਉਸ ਯਾਰ ਦਾ,
ਕਦੀਮੀ ਬੇਪਰਵਾਹ ।

ਇਕਨਾ ਨਾਜ਼ ਅਦਾ ਦਿਖਲਾਵੇ,
ਇਕਨਾ ਹੱਸਕੇ ਦਰਸ ਦਿਖਾਵੇ,
ਸੋਈਓ ਕਰਦਾ ਜੋ ਮਨ ਭਾਵੇ,
ਇਕਨਾ ਵਿਚ ਜੁਦਾਈਆਂ ਮਾਰਦਾ ।

ਦੇਖੋ ਸਈਓ ਵਾਹ ਸ਼ਹੁ ਦੇ ਕਾਰੇ,
ਇਕਨਾ ਮਿਲਦਾ ਇਕਨਾ ਲਾਰੇ,
ਮਿਲ ਮਿਲ ਬਹਿੰਦਾ ਆਪੇ ਸਾਰੇ,
ਲੱਭਦਾ ਬਹੁਤ(ਖੋਜ) ਨਹੀਂ ਦਿਲਦਾਰ ਦਾ ।

ਸ਼ਾਹ ਸਮਸ਼ ਦਾ ਪੋਸ਼ ਲੁਹਾਵੇਂ,
ਸਰਮਦ ਦਾ ਸਿਰ ਚਾਅ ਕਟਵਾਵੇਂ,
ਆਪ ਅਨਲਹੱਕ ਬੋਲ ਸੁਣਾਵੇਂ,
ਸ਼ਾਹ ਮਨਸੂਰ ਸੂਲੀ ਪਰ ਚਾੜ੍ਹਦਾ ।

ਸ਼ਾਹ ਹੁਸੈਨ ਦਾ ਕੁਰਬ ਵਧਾਇਆ,
ਕਰਬਲਾ ਦੇ ਵਿਚ ਕਤਲ ਕਰਾਇਆ,
ਕਤਰੇ ਪਾਣੀ ਤੋਂ ਤਰਸਾਇਆ,
ਉੱਮਤ ਦੀ ਉਹ ਨਿਜ਼ਾਤ ਪੁਕਾਰਦਾ ।

ਦੇਖੋ ਸਈਓ ਕੇਹੇ ਦੇਂਦਾ ਧੋਖੇ,
ਕਿਤੇ ਚਿਸ਼ਤੀ ਕਿਤੇ ਕਾਦਰੀ ਹੋਕੇ,
ਘਰ ਘਰ ਫ਼ੈਜ਼ ਦੇਂਦਾ ਮਨ ਮੋਹਕੇ,
ਲੁਕ ਛਿਪ ਸਾਂਗ ਨੈਣਾਂ ਦੇ ਮਾਰਦਾ ।

ਨਾਲ ਮੂਸੇ ਫਿਰਔਨ ਲੜਾਇਆ,
ਇਬਰਾਹੀਮ ਖਿੱਚ ਵਿਚ ਪਾਇਆ,
ਜ਼ਕਰੀਆ ਆਰੇ ਹੇਠ ਚਰਾਇਆ,
ਕਰੇ ਕੀ ਇਤਬਾਰ ਪਿਆਰ ਦਾ ।

ਮੀਰਾਂ ਸ਼ਾਹ ਕੁਝ ਅੰਤ ਨਾ ਆਵੇ,
ਜੋ ਸਿਰ ਦੇਵੇ ਸੋਈਓ ਪਾਵੇ,
ਨਿਹੁੰ ਲਾਵੇ ਤਾਂ ਸੌ ਗ਼ਮ ਖਾਵੇ,
ਜੀਤ ਉਸਦੀ ਜੋ ਕੋਈ ਹਾਰਦਾ ।

ਇਸ਼ਕ ਅਵੱਲੜੇ ਦੇ ਸਾਂਗ ਅਵੱਲੜੇ,
ਜਿਸ ਤਨ ਲਾਗੇ ਸੋ ਤਨ ਜਾਣੇ ।

ਪੀਤ ਇਸ਼ਕ ਦੀ ਆਸ਼ਕ ਸਹਿੰਦੇ,
ਬਿਨ ਸਿਰ ਦਿੱਤਿਆਂ ਮੂਲ ਨਾ ਰਹਿੰਦੇ,
ਸੂਲੀ ਚੜ੍ਹਦੇ ਹੋਗ ਨਿਤਾਣੇ ।

ਇਸ਼ਕ ਕਰੇਂਦਾ ਨਾਜ਼ ਅਦਾਈਆਂ,
ਪਕੜ ਚਵਾਤੀ ਫੂਕ ਜਲਾਈਆਂ,
ਇਸ਼ਕ ਸੁਖਾਲਾ ਲੋਕਾਂ ਭਾਣੇ ।

ਰੋਜ਼ ਉਡੀਕਾਂ ਆ ਮਿਲ ਸਾਈਆਂ,
ਉਚੇ ਚੜ੍ਹਕੇ ਦੇਵਾਂ ਦੁਹਾਈਆਂ,
ਲੁੱਟੀਆਂ ਕਰਕੇ ਜੋਰ ਧਿੰਗਾਣੇ ।

ਜਿਹੜੇ ਨਾਜ਼ ਮਾਸ਼ੂਕਾਂ ਵਾਲੇ,
ਆਸ਼ਕ ਬਾਝੋਂ ਕੋਈ ਨਾ ਭਾਲੇ,
ਭਾਵੇਂ ਹੋਵਣ ਲੱਖ ਸਿਆਣੇ ।

ਮੀਰਾਂ ਸ਼ਾਹ ਜੋ ਗੁਰ ਚਿਤ ਲਾਵੇ,
ਰਮਜ਼ ਇਸ਼ਕ ਦੀ ਸੋਈਓ ਪਾਵੇ,
ਜੋ ਕੋਈ ਆਪਣਾ ਆਪ ਪਛਾਣੇ ।

ਕਿਸਨੂੰ ਮੈਂ ਆਖਾਂ ਸਈਓ ਜਿੰਦ ਗਈ,
ਨੀਂ ਨਿੱਤ ਦੇ ਵਿਛੋੜੇ ਨੇ ਮਾਰ ਲਈ ।

ਇਸ਼ਕ ਦੀ ਭਾਹ ਸੀਨੇ ਵਿਚ ਭੜਕੇ,
ਸਾਂਗ ਹਿਜ਼ਰ ਦੀ ਜਿਗਰ ਵਿਚ ਰੜਕੇ,
ਜੋ ਕੁਝ ਬੀਤੀ ਸੋਈ ਸਿਰ ਸਹੀ ਨੀਂ ।

ਚਾਕ ਮਾਹੀ ਨੇ ਦਰਦ ਨਾ ਕੀਤਾ,
ਰੋਂਦੀ ਨੂੰ ਛੱਡ ਗਿਆ ਮਨ ਮੀਤਾ,
ਔਗੁਣਹਾਰੀ ਕਲੜੀ ਮੈਂ ਰਹੀ ਨੀਂ ।

ਦਿਹਾਜ਼ ਇਸ਼ਕ ਦੀ ਮੈਂ ਦਿਆਂ ਦੁਹਾਈ,
ਦਿਲਬਰ ਕੁੱਠੀਆਂ ਵਾਂਗ ਕਸਾਈ,
ਦਿਲ ਦੀ ਆਸ ਦਿਲੇ ਵਿਚ ਰਹੀ ਨੀਂ ।

ਮੀਰਾਂ ਸ਼ਾਹ ਮੈਂ ਕਲੇਰ ਜਾਵਾਂ,
ਰੋ ਰੋ ਦਿਲ ਦਾ ਹਾਲ ਸੁਣਾਵਾਂ,
ਸਾਬਰ ਪੀਰ ਦਾ ਨਾਮ ਸਹੀ ਨੀਂ ।

ਮੁੱਦਤਾਂ ਗੁਜ਼ਰ ਗਈਆਂ,
ਆਵੀਂ ਮਹਿਰਮ ਯਾਰ ।

ਬਿਰਹੋਂ ਜਲੀ ਨੂੰ ਨਾ ਜਲਾਵੀਂ,
ਆਣ ਅਸਾਂ ਨੂੰ ਦਰਸ ਦਿਖਾਵੀਂ,
ਜਾਨ ਕਰਾਂ ਬਲਿਹਾਰ ।

ਇਸ਼ਕ ਤੇਰੇ ਨੇ ਫੂਕ ਜਲਾਇਆ,
ਮੈਂ ਤੱਤੜੀ ਨਾ ਗਲ ਲਾਇਆ,
ਕਰਸਾਂ ਯਤਨ ਹਜ਼ਾਰ ।

ਔਗੁਣਹਾਰੀ ਨੂੰ ਲੈ ਗਲ ਲਾਵੀਂ,
ਅਹਿਦ ਕਦੀਮੀ ਪੀਤ ਨਿਭਾਵੀਂ,
ਤੇਰੀ ਜਾਤ ਸਤਾਰ ।

ਹੋਰਨਾ ਨਾਲ ਤੂੰ ਹੱਸਦਾ ਰਸਦਾ,
ਨਿੱਪਟ ਕਮੀਨੀ ਤੋਂ ਕਿੱਤ ਨੱਸਦਾ,
ਰੋਵਾਂ ਜ਼ਾਰੋ ਜ਼ਾਰ ।

ਮੀਰਾਂ ਸ਼ਾਹ ਚਲ ਸੀਸ ਨਿਵਾਈਏ,
ਹਾਲ ਦਿਲਾਂ ਦਾ ਆਖ ਸੁਣਾਈਏ,
ਸਾਬਰ ਦੇ ਦਰਬਾਰ ।

ਜਾਇ ਕਹੋ ਕੋਈ ਸ਼ਾਮ ਸੁੰਦਰ ਸਿਉਂ,
ਦਰਸ ਦਖਣ ਦੀ ਤਾਂਘ ਸਦਾ ।
ਨਿੱਤ ਦੇ ਵਿਚੋੜੇ ਨੇ ਫੂਕ ਜਲਾਈ,
ਬਸ ਕਰ ਸੱਜਣਾ ਮੁੱਖ ਦਿਖਲਾਹ ।

ਨਾਮ ਸਾਬਰ ਦੇ ਬਖ਼ਸ਼ ਬੇਅਦਬੀ,
ਜਾਤ ਤੇਰੀ ਹੈ ਰਹਿਮਾਨੀ,
ਮੈਂ ਆਜਿਜ਼ ਦੀ ਪੀਤ ਪੁਰਾਣੀ,
ਜਿਉਂ ਜਾਨੇ ਤਿਉਂ ਓੜ ਨਿਭਾਹ ।

ਮੁੱਦਤਾਂ ਹੋਈਆਂ ਆ ਮਿਲ ਸਾਈਆਂ,
ਆਈ ਲਬਾਂ ਤੇ ਜਾਨ ਮੇਰੀ,
ਵਾਹ ਵਾਹ ਤੇਰੇ ਨਾਜ਼ ਅਨੋਖੇ,
ਹਿਜ਼ਰ ਕਿਤੇ, ਕਿਤੇ ਵਸਲ ਤੇਰਾ ।

ਝੱਬ ਮੁੜ ਆਵੀਂ ਨਾ ਤਰਸਾਵੀਂ,
ਐਬ ਨਿਮਾਣੀ ਦੇ ਕੱਜ ਸੱਜਣਾ,
ਜੋ ਕੁਝ ਬੀਤੀ ਨਾਲ ਅਸਾਡੇ,
ਕਿਸਨੂੰ ਆਖਾਂ ਤੇਰੇ ਸਿਵਾ ।

ਮੀਰਾਂ ਸ਼ਾਹ ਨੂੰ ਆਸ ਮਿਲਣ ਦੀ,
ਪਲ ਪਲ ਦਿਲ ਨੂੰ ਲੱਗ ਰਹੀ ਹੈ,
ਤਨ ਮਨ ਤੈਂ ਪਰ ਘੋਲ ਘੁਮਾਇਆ,
ਆ ਪਿਆਰਿਆ ਤੂੰ ਲੈ ਗਲ ਲਾ ।

ਮੈਂ ਬਰਦੀ ਹਾਂ ਤੇਰੀ ਵੇ ਸੱਜਣਾ,
ਦਰਸ ਦਿਖਾ ਇਕ ਵੇਰੀ ।

ਤਲਬ ਦੇਖਣ ਦੀ ਹਰਦਮ ਰਹਿੰਦੀ,
ਚੋਟ ਜੁਦਾਈਆਂ ਦੀ ਜਿੰਦ ਸਹਿੰਦੀ,
ਮੈਂ ਹੋਈ ਆਂ ਖ਼ਾਕ ਦੀ ਢੇਰੀ ।

ਹੋਰਨਾ ਨਾਲ ਤੂੰ ਹੱਸਦਾ ਰਸਦਾ,
ਸਾਨੂੰ ਦਿਲ ਦਾ ਭੇਤ ਨਾ ਦੱਸਦਾ,
ਨਿੱਤ ਤਰਸੇ ਜਿੰਦ ਮੇਰੀ ।

ਵਾਹ ਵਾਹ ਤੇਰੇ ਨਾਜ਼ ਅਵੱਲੜੇ,
ਜਿਸਨੇ ਜਾਤੇ ਉਸ ਸਵੱਲੜੇ,
ਮੈਂ ਕਰ ਰਹੀ ਢੂੰਡ ਬਥੇਰੀ ।

ਜਾਂ ਨੈਣਾਂ ਦੀ ਚਮਕ ਦਿਖਾਈ,
ਭੁੱਲ ਗਈ ਸੁੱਧ ਬੁੱਧ ਤੇ ਚਤਰਾਈ,
ਮੈਂ ਇਸ਼ਕ ਤੇਰੇ ਨੇ ਘੇਰੀ ।

ਫ਼ਾਨੀ ਦਮ ਦਾ ਕੀ ਭਰਵਾਸਾ,
ਇਸ ਦੁਨੀਆਂ ਦਾ ਕੂੜਾ ਵਾਸਾ,
ਜੀਵਨ ਜੋਗੀ ਦੀ ਫੇਰੀ ।

ਨਿੱਪਟ ਕਮੀਨੀ ਔਗੁਣਹਾਰੀ,
ਬਾਬਲ ਦੀ ਸਹੁੰ ਤੈਂ ਪਰ ਵਾਰੀ,
ਲਾਜ ਰਖੀਂ ਤੂੰ ਮੇਰੀ ।

ਮੀਰਾਂ ਸ਼ਾਹ ਜਾਂ ਆਵੇ ਵਿਹੜੇ,
ਵਿਚ ਚਸ਼ਮਾ ਦੇ ਲਾਵੇ ਡੇਰੇ,
ਮੈਂ ਬਾਝ ਦਮਾਂ ਦੇ ਚੇਰੀ ।

ਕਿਸ ਕਾਰਨ ਤੂੰ ਆਇਆ ਪਿਆਰੇ,
ਵੇਲਾ ਯਾਦ ਨਹੀਂ ।

ਇਥੇ ਪਲਕ ਝਲਕ ਦਾ ਮੇਲਾ,
ਭਰਮ ਭੁਲਾਇਆ ਫਿਰੇਂ ਇਕੇਲਾ,
………………………।

ਸੂਫ਼ੀ ਸ਼ੇਖ ਮੁਸ਼ਾਇਖ ਕਹਾਵੇਂ,
ਕਰ ਕਰ ਬਾਤਾਂ ਦਿਲ ਪਰਚਾਵੇਂ,
ਅਨਹਦ ਭੇਦ ਨਾ ਪਾਇਆ ।

ਪਿਆਰੇ ਆਪਣੀ ਕਰ ਪੜਤਾਲੀ,
ਸਤਿਗੁਰ ਵਾਲੀ ਰਮਜ਼ ਨਿਰਾਲੀ,
ਤੈਂ ਬਿਨ ਕਿਹੜਾ ਆਇਆ ।

ਐਨ ਹਕੀਕਤ ਮਨ ਚਿਤ ਲਾਵੇ,
ਅੰਤ ਕੇ ਵੇਲੇ ਕਿਉਂ ਪਛਤਾਵੇ,
ਦਮ ਆਇਆ ਨਾ ਆਇਆ ।

ਹਿਰਸ ਤਮ੍ਹਾਂ ਵਿਚ ਉਮਰ ਗਵਾਈ,
ਹੁੱਬ ਵਤਨ ਦੀ ਆਣ ਭੁਲਾਈ,
ਮੂਰਖ ਜਗਤ ਕਹਾਇਆ ।

ਕੈ ਲਈ ਆਇਓਂ ਕੀ ਲਈ ਜਾਣਾ,
ਛੋੜ ਖ਼ੁਦੀ ਨੂੰ ਹੋ ਸਿਆਣਾ,
ਦਿਲ ਵਿਚ ਗੌਂਸ ਸਮਾਇਆ ।

ਜੇ ਤੂੰ ਸ਼ਹੁ ਦੀ ਰਮਜ਼ ਪਛਾਣੇ,
ਕਸਰਤ ਵਹਿਦਤ ਇਕ ਕਰ ਜਾਣੇ,
ਤਾਹੀਂਓਂ ਤੈਂ ਸ਼ਹੁ ਪਾਇਆ ।

ਦੇਖ ਪਿਆਰੇ ਪੀ ਦੇ ਕਾਰੇ,
ਅੰਦਰ ਬਾਹਰ ਆਪੇ ਸਾਰੇ,
ਲੈਣ ਨਜ਼ਾਰੇ ਆਇਆ ।

ਮੀਰਾਂ ਸ਼ਾਹ ਮੈਂ ਘੋਲ ਘੁਮਾਇਆ,
ਗੁਰ ਚਿਸ਼ਤੀ ਦੇ ਦਾਮਨ ਲਾਇਆ,
ਨਾਲ ਕਰਮ ਸਮਝਾਇਆ ।

ਸਾਨੂੰ ਭੁੱਲ ਗਈਆਂ ਤਦਬੀਰਾਂ,
ਪੀਆ ਵੇ ਲਗ ਰਹੀਆਂ ਇਸ਼ਕ ਦੀਆਂ ਪੀੜਾਂ ।

ਨਾਲ ਅਸਾਡੇ ਲਾਰਾ ਲਾਇਆ,
ਚੱਕ ਮੁੱਖੜਾ ਨਾ ਦਰਸ ਦਿਖਾਇਆ,
ਕਿਉਂ ਕਰਦਾ ਤਕਦੀਰਾਂ ।

ਕਸਮ ਖ਼ੁਦਾ ਦੀ ਮੈਂ ਤੈਂ ਪਰ ਘੋਲੀ,
ਜੇ ਪਿਆਰਿਆ ਮੈਂ ਮੰਦੜਾ ਬੋਲੀ,
ਤੂੰ ਮੁਆਫ਼ ਕਰੀਂ ਤਕਸੀਰਾਂ ।

ਸੁਣ ਮਾਹੀ ਤੇਰੇ ਨਿਹੁੰ ਵਿਚ ਸੜੀਆਂ,
ਦਰ ਤੇਰੇ ਕਰ ਆਸਾਂ ਖੜੀਆਂ,
ਮੈਂ ਜੇਹੀਆਂ ਸੈ ਹੀਰਾਂ ।

ਇਸ਼ਕ ਤੇਰੇ ਵਿਚ ਸੁਣ ਮੀਆਂ ਰਾਂਝਾ,
ਦੀਨ ਦੁਨੀ ਦਾ ਛੱਡਿਆ ਲਾਂਝਾ,
ਮੈਂ ਹੋਈਆਂ ਹਾਲ ਫ਼ਕੀਰਾਂ ।

ਇਸ਼ਕ ਤੇਰੇ ਮਨ ਬਸ ਕਰ ਲੀਤਾ,
ਦਿਲ ਮੇਰੇ ਨੂੰ ਪੁਰਜੇ ਕੀਤਾ,
ਜਿਉਂ ਦਰਜੀ ਦੀਆਂ ਲੀਰਾਂ ।

ਕਰਮ ਕਰੀਂ ਕਲੇਰ ਦਿਆ ਸਾਈਂਆਂ,
ਨਾਲ ਫਜ਼ਲ ਦੇ ਪਾਰ ਲਗਾਈਆਂ,
ਤੈਂ ਸੈ ਲੱਖ ਦਾਮਨਗੀਰਾਂ ।

ਮੀਰਾਂ ਸ਼ਾਹ ਮੈਂ ਤੇਰੀ ਹੋਈ,
ਤੈਂ ਬਿਨ ਦੂਜਾ ਹੋਰ ਨਾ ਕੋਈ,
ਮੈਂ ਡਿੱਠੜਾ ਨਾਲ ਜ਼ਮੀਰਾਂ ।

ਇਕ ਪਲ ਟਿਕਣ ਨਾ ਦੇਂਦਾ,
ਵੇ ਸੱਜਣਾ ਇਸ਼ਕ ਤੇਰਾ ।

ਬੇਖ਼ੁਦ ਮਸਤ ਅਲਮਸਤ ਬਣਾਵੇ,
ਮਾਏਂ ਵਹਿਦਤ ਦਾ ਜਾਮ ਪਿਲਾਵੇ,
ਜਦ ਸਾਕੀ ਹੋਕੇ ਬਹਿੰਦਾ ।

ਜਿਸ ਆਜਜ਼ ਦੇ ਦਿਲ ਚੜ੍ਹ ਆਵੇ,
ਹਿਜਰ ਵਸਲ ਦੀ ਅੱਗ ਭੜਕਾਵੇ,
ਤਨ ਮਨ ਖ਼ਾਕ ਕਰੇਂਦਾ ।

ਜ਼ਾਲਮ ਖੂਨੀ ਫਿਰਨ ਅਵਾਰੇ,
ਇਸ਼ਕ ਝੋਣੇ ਕਰ ਕਰ ਮਾਰੇ,
ਕੀ ਕੀ ਅਦਲ ਕਰੇਂਦਾ ।

ਇਕਨਾ ਹੱਸ ਹੱਸ ਯਾਰ ਮਿਲਾਵੇ,
ਇਕਨਾ ਦਾ ਨਿੱਤ ਜੀ ਤਰਸਾਵੇ,
ਇਕ ਪਲ ਸਾਰ ਨਾ ਲੈਂਦਾ ।

ਮੀਰਾਂ ਸ਼ਾਹ ਹੁਣ ਮੈਂ ਦਿਲ ਧਾਇਆ,
ਵਹਿਮ ਖ਼ੁਦੀ ਦਾ ਭਰਮ ਉਠਾਇਆ,
ਹਰਦਮ ਵਿਚ ਰੜਕੇਂਦਾ ।

ਅਬ ਲੈ ਸਾਰ ਮੇਰੇ ਸਾਬਰ ਯਾਰ,
ਸ਼ਰਨ ਪਰੂੰ ਤਨ ਮਨ ਬਲਿਹਾਰ,
ਮੋਰੇ ਸਾਬਰੀਆ ਅਬ ਨਾ ਬਿਸਾਰ ।

ਘੜੀ ਪਲ ਛਿਨ ਮੋਹੇ ਜੀਅ ਤਰਸਤ ਹੈ,
ਤੁਮਰੇ ਦਰਸ ਬਿਨ ਕਲ ਨਾ ਪਰਤ ਹੈ,
ਭੂਲ ਗਇਓ ਸੰਸਾਰ ਮੋਰੇ ਸਾਬਰੀਆ ।

ਬਾਉਰੀ ਭਈਆਂ ਘਰ ਕੰਤ ਨਾ ਆਇਓ,
ਸਭ ਸਖੀਆਂ ਮਿਲ ਫਾਗ ਰਚਾਇਓ,
ਆਈ ਬਸੰਤ ਬਹਾਰ ਮੋਰੇ ਸਾਬਰੀਆ ।

ਸਾਬਰ ਪੀਆ ਹਮ ਦਾਸੀ ਤੋਰੀ,
ਆਉ ਖੇਲ੍ਹੋ ਮੀਰਾਂ ਸ਼ਾਹ ਹੋਰੀ,
ਆਣ ਪੜੀ ਦਰਬਾਰ ਮੋਰੇ ਸਾਬਰੀਆ ।

(ਕਾਫ਼ੀ ਬਰ ਬਜ਼ਨ ਗ਼ਜ਼ਲ)

ਹਮਦ ਇਲਾਹੀ ਸਿਫ਼ਤ ਮੁਹੰਮਦ,
ਦਿਲ ਦੇ ਵਿਚਕਾਰ ਮੇਰੇ ।
ਤਨ ਮਨ ਖ਼ਾਕ ਦੇ ਬਲ ਬਲ ਜਾਵਾਂ,
ਹਾਮੀ ਚਾਰੋਂ ਯਾਰ ਮੇਰੇ ।

ਚਿਸ਼ਤੀ ਖ਼ਾਸ ਤਰੀਕ ਬਹਿਸ਼ਤੀ,
ਰੋਸ਼ਨ ਕੁਰਬ ਕਮਾਲ ਹੋਇਆ ।
ਗੰਜ ਸ਼ਕਰ ਤੇਰਾ ਦਰਸ਼ਨ ਪਾਵਣ,
ਮੈਂ ਆਈ ਦਰਬਾਰ ਤੇਰੇ ।

ਖ਼ਾਸ ਖ਼ਲੀਫ਼ੇ ਦੋਨੋ ਤੇਰੇ,
ਸਾਬਰ ਤੇ ਮਹਿਬੂਬ ਖ਼ੁਦਾ ।
ਸ਼ਹਿਨ ਸ਼ਾਹ ਦੋ ਆਲਮ ਦੋਹੀ,
ਮਾਲਕ ਅਨਾ ਮੁਖ਼ਤਿਆਰ ਤੇਰੇ ।

ਜ਼ਾਹਰ ਬਾਤਨ ਮਸ਼ਰਕ ਮਗ਼ਰਬ,
ਫ਼ਰਦ ਆਲਮ ਤੇਰਾ ਫ਼ੈਜ਼ ਹੋਇਆ ।
ਪਾਕ ਮੰਜ਼ਲੇ ਸ਼ੇਰ-ਉਲ-ਅਕਬਰ,
ਮਨਤ ਤੇ ਗ਼ਮਖ਼ਾਰ ਮੇਰੇ ।

ਨਾਮ ਸਾਬਰ ਦੇ ਪਾਇਮ ਇਕ ਫੇਰੀ,
ਆਣ ਫ਼ਰੀਦਾ ਸਾਰ ਲੈ ਮੇਰੀ ।
ਦੇਵੀਂ ਸ਼ੌਕ ਸ਼ਰਾਬ ਪਿਆਲਾ,
ਮੈਂ ਆਜ਼ਜ਼ ਬਲਿਹਾਰ ਤੇਰੇ ।

ਛੱਤੀ ਵਰਸਾਂ ਜੁਹਦ ਕਮਾਇਆ,
ਖ਼ਵਾਜਾ ਕੁਤਬ ਸਿਉਂ ਫ਼ੈਜ਼ ਉਠਾਇਆ ।
ਮੈਂ ਆਜਿਜ਼ ਤੇਰੇ ਰੋਜ਼ੇ ਆਇਆ,
ਦਿਲ ਨੂੰ ਹੋਗ ਕਰਾਰ ਮੇਰੇ ।

ਪਾਕ ਦੀਵਾਨ ਹੈ ਯੂਸਫ਼ ਸਾਨੀ,
ਸੱਯਦ ਮੁਹੰਮਦ ਹੈ ਲਾਸਾਨੀ ।
ਰੌਸ਼ਨ ਹੋਵੇ ਦੋਹੀਂ ਜਹਾਨੀ,
ਹਾਸਲ ਸਭ ਇਸਰਾਰ ਤੇਰੇ ।

ਮੀਰਾਂ ਸ਼ਾਹ ਮਸਕੀਨ ਵਿਚਾਰਾ,
ਗੰਜ ਸ਼ਕਰ ਤੇਰਾ ਸੇਵਨਹਾਰਾ ।
ਹੁਣ ਆਜਿਜ਼ ਨੂੰ ਦਾਮਨ ਲਾਓ,
ਤਾਲਿਬ ਲੱਖ ਹਜ਼ਾਰ ਤੇਰੇ ।

ਆਵੀਂ ਵੇ ਢੋਲਣ ਦਰਸ ਦਿਖਾਵੀਂ,
ਜਮ ਜਮ ਆਵੀਂ ਸਾਨੂੰ ਲੈ ਗਲ ਲਾਵੀਂ ।

ਤੇਰੇ ਨਜ਼ਾਰੇ ਦੀ ਨਿੱਤ ਸਿਕ ਰਹਿੰਦੀ,
ਪਾਂਧਿਆਂ ਜੋਤਸੀਆਂ ਪੰਧ ਪੁਛੇਂਦੀ,
ਨਾਮ ਅੱਲਾਹ ਦੇ ਸਾਡੀ ਓੜ ਨਿਭਾਵੀਂ ।

ਸੁਣ ਵੇ ਢੋਲਣ ਖੜਕਾ ਮਨ ਪਾਈ,
ਜਾਤ ਸਫ਼ਾਤ ਦੀ ਲਾਡੋ ਲਾਈ,
ਬਿਰਹੋਂ ਦੀ ਜਲੀ ਨੂੰ ਨਾ ਜਲਾਵੀਂ ।

ਇਸ਼ਕ ਤੇਰੇ ਵਿਚ ਜੋਗਣ ਹੋਈ,
ਸਹੁਰ ਪੀਅਰ ਦੀ ਲਾਜ ਨਾ ਕੋਈ,
ਆਣ ਮੰਦੀ ਦੀ ਇੱਛ ਪੁਜਾਵੀਂ ।

ਆਵੀਂ ਵੇ ਢੋਲਣ ਕਦੇ ਮੋੜ ਮੁਹਾਰਾਂ,
ਮੈਂ ਮਰ ਚੁੱਕੀ ਬਾਈ ਲੈ ਹੁਣ ਸਾਰਾਂ,
ਤਪਦੀ ਸਕੇਂਦੀ ਨੂੰ ਨਾ ਤਰਸਾਵੀਂ ।

ਮੀਰਾਂ ਸ਼ਾਹ ਬੰਦੀ ਨਿੱਤ ਅਰਜ਼ ਕਰੇਂਦੀ,
ਨਾਮ ਸਾਬਰ ਦਾ ਮੈਂ ਹਰਦਮ ਲੈਂਦੀ,
ਔਗੁਣਹਾਰੀ ਨੂੰ ਦਾਮਨ ਲਾਵੀਂ ।

ਆਵੀਂ ਵੇ ਯਾਰ ਦੇਵੀਂ ਦੀਦਾਰ,
ਹੋਈ ਨਿਸਾਰ ਮੈਂ ਵਾਰੀ ਆਂ ਵੇ ।
ਮੋੜੀਂ ਮੁਹਾਰ ਨਿਭਾਵੀਂ ਹੋ ਯਾਰ,
ਤੂੰ ਕੌਲ ਇਕਰਾਰ ਮੈਂ ਵਾਰੀ ਆਂ ਵੇ ।

ਮੁੱਦਤਾਂ ਹੋਈਆਂ ਮੁੱਖੜਾ ਡਿੱਠਿਆਂ,
ਅੱਖੀਆਂ ਨੀਂਦ ਹਰਾਮ,
ਹੋਵੇ ਵਸਲ ਤਾਂ ਹੋਵਾਂ ਨਿਹਾਲ,
ਜੇ ਦੇਖਾਂ ਜਾਮਨ ਮੈਂ ਵਾਰੀ ਆਂ ਵੇ ।

ਰੋਜ਼ ਮਸ਼ੂਕ ਦੀ ਪੀਤ ਸਾਈਂਆਂ,
ਜੀਵੀ ਜਾਨ ਨੂੰ ਜਾਵੀਂ ਨਾ ਤੋੜ,
ਆਵੀਂ ਦਿਲਦਾਰ ਮੇਰੇ ਗ਼ਮਖ਼ਾਰ,
ਹੋਈ ਬੀਮਾਰ ਮੈਂ ਵਾਰੀ ਆਂ ਵੇ ।

ਕਿਤੇ ਸਾਨੂੰ ਦੱਸ ਪੈਂਦੀ ਨਾਹੀਂ,
ਮੈਂ ਢੂੰਡ ਫਿਰੀ ਸਭ ਦੇਸ,
ਇਕ ਜਾਨ ਹੋ ਯਾਰ ਤੇ ਦੁੱਖ ਹਜ਼ਾਰ,
ਨਾ ਮੋਇਆਂ ਨੂੰ ਮਾਰ ਮੈਂ ਵਾਰੀ ਆਂ ਵੇ ।

ਕਲੇਰ ਵਾਲਾ ਪੀਰ ਮਖ਼ਦੂਮ,
ਸੁਣੇ ਮੀਰਾਂ ਸ਼ਾਹ ਦੀ ਜਾਰ ਪੁਕਾਰ,
ਔਗੁਣਹਾਰੀ ਆਈ ਦਰਬਾਰ,
ਤੂੰ ਚਿਸ਼ਤੀ ਸਰਕਾਰ ਮੈਂ ਵਾਰੀ ਆਂ ਵੇ ।

ਆਵੀਂ ਤਖ਼ਤ ਹਜ਼ਾਰੇ ਦਿਆ ਸਾਈਂਆਂ,
ਵੇ ਨਿੱਤ ਤਰਸੇ ਹੀਰ ਸਿਆਲੀ ।

ਆ ਸਿਆਲੀਂ ਨਾਦ ਵਜਾਇਆ,
ਮੈਨੂੰ ਸੁੱਤੜੀ ਆਣ ਜਗਾਇਆ,
ਜਿੰਦ ਇਸ਼ਕ ਨੇ ਜਾਲੀ,
ਵੇ ਨਿੱਤ ਤਰਸੇ ਹੀਰ ਸਿਆਲੀ ।

ਕਰ ਨਾਮ ਖ਼ੁਦਾ ਦੇ ਪਾ ਫੇਰਾ,
ਮੈਂ ਦੇਖਾਂ ਦਰਸ਼ਨ ਤੇਰਾ,
ਮੇਰੀ ਜਾਨ ਜੁਦਾਈਆਂ ਜਾਲੀ,
ਵੇ ਨਿੱਤ ਤਰਸੇ ਹੀਰ ਸਿਆਲੀ ।

ਜਦੋਂ ਅਲਫ਼ੋਂ ਮੀਮ ਸੰਭਾਲੀ,
ਘਰ ਘਰ ਵਿਚ ਹੋਈ ਖੁਸ਼ਹਾਲੀ,
ਕੇਹੀ ਗੁੱਝੜੀ ਰਮਜ਼ ਦਿਖਾਲੀ,
ਵੇ ਨਿੱਤ ਤਰਸੇ ਹੀਰ ਸਿਆਲੀ ।

ਤਨ ਨੂਰੀ ਅਜ਼ਬ ਪੁਸ਼ਾਕੀ,
ਸਿਰ ਸੋਹੇ ਛਤਰ ਲੌਲਾਕੀ,
ਸਾਰੀ ਉੱਮਤ ਦਾ ਤੂੰ ਵਾਲੀ,
ਵੇ ਨਿੱਤ ਤਰਸੇ ਹੀਰ ਸਿਆਲੀ ।

ਖ਼ੁਦ ਲੈਣ ਨਜ਼ਾਰਾ ਆਇਆ,
ਕਿਉਂ ਤੂੰ ਆਪਣਾ ਆਪ ਛੁਪਾਇਆ,
ਤੇਰੀ ਸ਼ਾਨ ਜਲਾਲ ਜਮਾਲੀ,
ਵੇ ਨਿੱਤ ਤਰਸੇ ਹੀਰ ਸਿਆਲੀ ।

ਕਦੇ ਆ ਵਿਹੜੇ ਛੱਡ ਲਾਰਾ,
ਤੈਨੂੰ ਸੇਵੇ ਆਲਮ ਸਾਰਾ,
ਤੇਰਾ ਕਾਮਲ ਰੁਤਬਾ ਆਲੀ,
ਵੇ ਨਿੱਤ ਤਰਸੇ ਹੀਰ ਸਿਆਲੀ ।

ਮੀਰਾਂ ਸ਼ਾਹ ਚਲ ਭੀਖ ਦੁਆਰੇ,
ਜਿਸਤੇ ਲਏ ਮੁਰਾਦਾਂ ਸਾਰੇ,
ਉਥੇ ਫ਼ੈਜ਼ ਮਿਲੇ ਸ਼ਹੁ ਯਾਰ,
ਵੇ ਨਿੱਤ ਤਰਸੇ ਹੀਰ ਸਿਆਲੀ ।

ਮੇਰਾ ਮਾਹੀ ਆਣ ਮਿਲਾਇਓ ਸਈਓ ਨੀਂ,
ਮੈਂ ਮਾਹੀ ਬਾਝ ਨਾ ਜੀਵਾਂਗੀ ।

ਕੋਹੀ ਕੋਹੀ ਅਸੀਂ ਮਾਹੀ ਪਾਇਆ,
ਚਾਇ ਹਲੀਮੀ ਘਰ ਮੂਲ ਨਾ ਆਇਆ,
ਮੁੜ ਬੇਲੇ ਢੂੰਡਣ ਜਾਓ ਸਈਓ ।

ਨਾਲ ਕੌਂਤਾਂ ਤੁਸੀਂ ਖੁਸ਼ੀਆਂ ਮਾਣੋ,
ਇਸ਼ਕ ਲੱਗੇ ਤਾਂ ਇਹ ਗੱਲ ਜਾਣੋ,
ਜਾਂ ਆਪਣਾ ਆਪ ਗਵਾਓ ਸਈਓ ।

ਸੁਣ ਦੂਤਾਂ ਦੇ ਤਾਅਨੇ ਸੜਿਆ,
ਛੱਡ ਮੱਝੀਆਂ ਕਿਸੇ ਜੰਗਲ ਵੜਿਆ,
ਹੁਣ ਰੁੱਠੜਾ ਪੀਰ ਮਨਾਓ ਸਈਓ ।

ਜਾਓ ਸਈਓ ਚਲ ਕਲੇਰ ਦੁਆਰੇ,
ਆਖੋ ਸਾਬਰ ਪੀਰ ਪਿਆਰੇ,
ਖ਼ੈਰ ਖਜ਼ਾਨਿਓ ਪਾਓ ਸਈਓ ।

ਮੀਰਾਂ ਸ਼ਾਹ ਕਹੋ ਮਾਹੀ ਮੇਰੇ,
ਜੰਮ ਜੰਮ ਪਛੀਆ ਆਣ ਨਖੇੜੇ,
ਮੈਨੂੰ ਉਜੜੀ ਆਣ ਵਸਾਇਓ ਸਈਓ ।

ਤੇਰੇ ਇਸ਼ਕ ਨੇ ਪਿਆਰੇ ਕੈਸੀ ਧੂਮ ਮਚਾਈ,
ਜੈਸੇ ਪਵਨ ਜਲ ਆਗ ਲਗਾਈ ।

ਪ੍ਰੇਮ ਪਵਨ ਜੋ ਪਰਗਟ ਹੋਈ,
ਅੰਸ਼ ਮਲਾਇਕ ਖਲਮਿਲ ਹੋਈ,
ਵਾਹ ਪਿਆਰਿਆ ਤੇਰੇ ਨੈਣ ਨਜ਼ਾਰੇ,
ਚਮਕੇ ਵਹਿਦਤ ਦੇ ਨਜ਼ਾਰੇ,
ਮਚ ਗਈ ਚੌਦਾਂ ਤਬਕ ਮੇਂ ਦੁਹਾਈ ।

ਜਿਸ ਤਨ ਤੇਰਾ ਇਸ਼ਕ ਸਮਾਵੇ,
ਸੋਈਓ ਸੁਘੜਾ ਲੱਖੀ ਲਖਾਵੇ,
ਸਤਿਗੁਰ ਜਿਸਨੂੰ ਰਮਜ਼ ਸਮਝਾਈ ।

ਮੀਰਾਂ ਸ਼ਾਹ ਗੁਰ ਗਿਆਨ ਬਚਾਰੋ,
ਹਿਜਰ ਵਸਲ ਦਾ ਵਹਿਮ ਉਤਾਰੋ,
ਏਕਤ ਜਾਨੋ ਨਹੀਂ ਦੂਜ ਨਾ ਕਾਈ ।

ਸੁਹਣਾ ਪੀਤ ਲਗਾਕੇ ਛਲ ਗਿਆ ਨੀਂ,
ਸੇਜ ਸੁੱਤੀ ਨੈਨਣ ਜਾਗ ਨਾ ਆਈ,
ਨਾਲ ਹੋਤਾਂ ਦੇ ਰਲ ਗਿਆ ਨੀਂ ।

ਜਾਓ ਨੀਂ ਕੋਈ ਮੋੜ ਲਿਆਓ,
ਜਾ ਕਦਮਾਂ ਤੇ ਸੀਸ ਨਿਵਾਓ,
ਕਿਹੜੀ ਗੱਲੋਂ ਸਾਥੋਂ ਟਲ ਗਿਆ ਨੀਂ ।

ਬੈਠ ਬਨੇਰੇ ਕਾਗ ਉਡਾਵਾਂ,
ਜੇ ਘਰ ਆਵੇ ਸੁਹਣਾ ਲੈ ਗਲ ਲਾਵਾਂ,
ਖ਼ਬਰ ਨਹੀਂ ਕਿਹੜੀ ਵੱਲ ਗਿਆ ਨੀਂ ।

ਛੋਡ ਅਸਾਂ ਕਿਹੜਾ ਦੇਸ ਵਸਾਇਆ,
ਮੈਂ ਰੋ ਰੋ ਜਰਮ ਗਵਾਇਆ,
ਤੀਰ ਜੁਦਾਈ ਦਾ ਸਲ ਗਿਆ ਨੀਂ ।

ਐਸੇ ਇਸ਼ਕ ਚਵਾਤੀ ਲਾਈ,
ਭੁਲ ਗਈ ਸੁੱਧ ਨੀ ਚਤਰਾਈ,
ਤਨ ਮਨ ਮੇਰਾ ਜਲ ਗਿਆ ਨੀਂ ।

ਮੀਰਾਂ ਸ਼ਾਹ ਮੈਂ ਉਸਦੀ ਗੋਲੀ,
ਮੁੱਖੋਂ ਨਾ ਮੰਦੜਾ ਬੋਲ ਮੈਂ ਬੋਲੀ,
ਕਰਕੇ ਦਿਲਾਂ ਨੂੰ ਬੇਦਿਲ ਗਿਆ ਨੀਂ ।

ਮੈਂ ਰੋਜ਼ ਸੁਨੇਹੇ ਘਲਦੀ
ਵੇ ਨਾ ਚਿਰ ਲਾਵੀਂ ਸੱਜਣਾ ।

ਮੈਂ ਤੇਰੇ ਸੰਗ ਪੀਤ ਜੇ ਲਾਈ,
ਐਵੀਂ ਰੋ ਰੋ ਉਮਰ ਗਵਾਈ,
ਨਾ ਜਾਨ ਜੁਦਾਈਆਂ ਸੰਭਾਲ ਦੀ,
ਵੇ ਨਾ ਚਿਰ ਲਾਵੀਂ ਸੱਜਣਾ ।

ਇਸ਼ਕ ਤੁਸਾਡਾ ਜਿਤ ਵੱਲ ਧਾਵੇ,
ਜਰਮ ਕਰਮ ਦੀ ਸੁਰਤ ਭੁਲਾਵੇ,
ਪੇਸ਼ ਨਾ ਜਾਵੇ ਅਕਲ ਦੀ,
ਵੇ ਨਾ ਚਿਰ ਲਾਵੀਂ ਸੱਜਣਾ ।

ਇਸ਼ਕ ਤੇਰੇ ਵਿਚ ਲੱਥੀਆ ਲੋਈ,
ਸਹੁਰ ਪੀਅਰ ਦੀ ਲਾਜ ਨਾ ਕੋਈ,
ਮੈਂ ਨਿੱਤ ਦੇ ਉਲਾਂਭੇ ਝੱਲਦੀ,
ਵੇ ਨਾ ਚਿਰ ਲਾਵੀਂ ਸੱਜਣਾ ।

ਤੈਂ ਬਾਝੋਂ ਮੇਰਾ ਹੋਰ ਨਾ ਕੋਈ,
ਦੋਵੀਂ ਜਹਾਨੀ ਤੇਰੀ ਹੋਈ,
ਕਸਮ ਮੈਨੂੰ ਬਾਬਲ ਦੀ,
ਵੇ ਨਾ ਚਿਰ ਲਾਵੀਂ ਸੱਜਣਾ ।

ਵਾਹ ਵਾਹ ਤੇਰੇ ਨਾਜ਼ ਅਵੱਲੜੇ,
ਜਿਸ ਮਿਲਦਾ ਤਿਸ ਭਾਗ ਸਵੱਲੜੇ,
ਮੈਂ ਵਾਂਗ ਚਿਖਾ ਦੇ ਜਲਦੀ,
ਵੇ ਨਾ ਚਿਰ ਲਾਵੀਂ ਸੱਜਣਾ ।

ਨਾਮ ਅੱਲ੍ਹਾ ਦੇ ਦਾਮਨ ਲਾਵੀਂ,
ਮੀਰਾਂ ਸ਼ਾਹ ਦੀ ਆਸ ਪੁਚਾਵੀਂ,
ਤਾਂਘ ਦਿਲਾਂ ਨੂੰ ਵਸਲ ਦੀ,
ਵੇ ਨਾ ਚਿਰ ਲਾਵੀਂ ਸੱਜਣਾ ।

ਕੋਈ ਪੁੱਛੋ ਨੀ ਅੰਦਰ ਕੌਣ ਵਸਦਾ,
ਖੋਲ੍ਹ ਘੁੰਗਟ ਸਾਨੂੰ ਪੀਤ ਨਾ ਦਸਦਾ ।

ਅੰਦਰ ਬਾਹਰ ਸਭੀ ਉਸਦਾ,
ਕਿਸ ਗੱਲ ਤੋਂ ਇਹ ਸਾਤੋਂ ਲੁਕਦਾ,
ਦਿਲ ਮੇਰਾ ਕਾਸ ਨੂੰ ਖੱਸਦਾ ।

ਦੇਖੋ ਸਈਓ ਕੇਹੇ ਨਾਜ਼ ਕਰੇਂਦਾ,
ਜਾਂ ਮੈਂ ਚਲਸਾਂ ਨਾਲ ਚਲੇਂਦਾ,
ਜਾਂ ਹੱਸਦੀ ਨਾਲ ਹੱਸਦਾ ।

ਹਰਮਨ ਰਹਿੰਦਾ ਨਾਲ ਇਹ ਰਲਿਆ,
ਅਹਿਮਦ ਬਣਕੇ ਦਿਲ ਨੂੰ ਛਲਿਆ,
ਸ਼ਹਿਰ ਮਦੀਨਾ ਵੱਸਦਾ ।

ਆਪੇ ਸਾਨੂੰ ਚੇਟਕ ਲਾਇਆ,
ਮੀਰਾਂ ਸ਼ਾਹ ਦਾ ਦਿਲ ਭਰਮਾਇਆ,
ਹੁਣ ਕਿਉਂ ਸਾਤੋਂ ਨੱਸਦਾ ।

ਪੀਆ ਤੇਰੇ ਦਮ ਦੇ ਖਾਤਰ,
ਮੈਂ ਸਾਰੇ ਜਗਤ ਦੀ ਗੋਲੀ ।

ਤੇਰੀ ਮੇਰੀ ਪੀਤ ਧੁਰੇ ਦੀ,
ਕੁਨ-ਫ਼ੈਕੁਨ ਨੂੰ ਇਸ਼ਕ ਤੇਰੇ ਦੀ,
ਚੰਦ ਪਏ ਵਿਚ ਝੋਲੀ ।

ਪਹਿਲੇ ਸਾਡਾ ਦਿਲ ਭਰਮਾਇਆ,
ਹੁਣ ਕਿਉਂ ਆਪਣਾ ਆਪ ਛੁਪਾਇਆ,
ਮੈਂ ਮੰਦੜਾ ਮੂਲ ਨਾ ਬੋਲੀ ।

ਤੂੰ ਹਾਕਮ ਮੈਂ ਰਈਅਤ ਤੇਰੀ,
ਦਰਸ ਦਿਖਾਈਂ ਜੀ ਇਕ ਵੇਰੀ,
ਤਾਂ ਸਿਰ ਸਦਕੇ ਜਿੰਦ ਘੋਲੀ ।

ਸੁਣ ਮਾਏਂ ਮੇਰੀ ਅਜ਼ਲ ਗਵਾਹੀ,
ਨਾ ਆਦਮ ਨਾ ਹੱਵਾ ਇਲਾਹੀ,
ਨੀਂ ਚਾਕ ਪਿਆ ਮੇਰੀ ਝੋਲੀ ।

ਮੀਰਾਂ ਸ਼ਹੁ ਦਾ ਸ਼ੁਕਰ ਮਨਾਇਆ,
ਵਿਚ ਕਲੇਰ ਦੇ ਰਾਂਝਣ ਪਾਇਆ,
ਮੈਂ ਸਾਰੀ ਦੁਨੀਆਂ ਟੋਲੀ ।

ਤੂੰ ਘਰ ਆਵੀਂ ਕਮਲੀ ਦਿਆ ਸਾਈਂਆਂ ਵੇ,
ਮਾਰ ਸੁੱਟੀ ਤੇਰੇ ਨਿੱਤ ਦੇ ਵਿਛੋੜੇ ।

ਰਾਤ ਦਿਨੇ ਤੇਰਾ ਪੰਧ ਮੈਂ ਉਡੀਕਾਂ,
ਰਲ ਮਿਲ ਸਈਆਂ ਲਾਵਣ ਲੀਕਾਂ,
ਪ੍ਰੇਮ ਤੇਰੇ ਨੇ ਜਦ ਧੁੰਮਾਂ ਪਾਈਆਂ ਵੇ ।

ਤੋੜ ਨਾ ਯਾਰਾ ਪੀਤ ਪੁਰਾਣੀ,
ਇਸ਼ਕ ਤੇਰੇ ਵਿਚ ਹੋਈ ਦੀਵਾਨੀ,
ਓੜ ਨਿਭਾਵੀਂ, ਜਿਵੇਂ ਅੱਖੀਆਂ ਲਾਈਆਂ ਵੇ ।

ਮੁੱਦਤਾਂ ਹੋਈਆਂ ਮੂਲ ਨਾ ਆਇਆ,
ਬਿਰਹੋਂ ਮੈਨੂੰ ਫੂਕ ਜਲਾਇਆ,
ਮੋੜ ਮੁਹਾਰਾਂ ਹੋਈ ਹਾਲ ਸੁਦਾਈਆਂ ਵੇ ।

ਇਸ਼ਕ ਤੇਰੇ ਵਿਚ ਤਨ ਮਨ ਜਾਲਿਆ,
ਦਰਸ ਦਿਖਾਵੀਂ ਕਦੇ ਕਲੇਰ ਵਾਲਿਆ,
ਮੈਂ ਔਗੁਣਹਾਰੀ ਤੇਰੇ ਦੁਆਰੇ ਆਈਆਂ ਵੇ ।

ਮੈਂ ਤੇਰੀ ਨਿੱਤ ਤਾਂਘ ਸਤਾਈਆਂ,
ਮੀਰਾਂ ਸ਼ਾਹ ਨੂੰ ਆ ਮਿਲ ਸਾਈਆਂ,
ਨਾਮ ਤੇਰੇ ਤੋਂ ਮੈਂ ਘੋਲ ਘੁਮਾਈਆਂ ਵੇ ।