ਰੋਗ ਅਵੱਲੇ, ਦਰਦ ਕਵੱਲੇ, ਹੌਕੇ ਵੰਨ-ਸਵੰਨੇ । ਸੱਜਣਾਂ ਨੇ ਦਿੱਤੇ ਨੇ ਸਾਨੂੰ ਤੋਹਫ਼ੇ ਵੰਨ-ਸਵੰਨੇ । ਫੁਟ-ਪਾਥਾਂ ਤੇ ਰੁਲਦੀ ਖ਼ਲਕਤ ਭਾਂ-ਭਾਂ ਕਰਦੇ ਬੰਗਲੇ, ਮੇਰੀਆਂ ਦੋ ਅੱਖੀਆਂ ਨੇ ਡਿੱਠੇ ਜਲਵੇ ਵੰਨ-ਸਵੰਨੇ । ਮੂੰਹੋਂ ਬੋਲ ਕੇ ਵੱਖਰੇ-ਵੱਖਰੇ ਕਿੱਸੇ ਪਏ ਸੁਨਾਵਣ, ਕਬਰਾਂ ਉੱਤੇ ਲੱਗੇ ਹੋਏ ਕੁਤਬੇ ਵੰਨ-ਸਵੰਨੇ । ਕੋਈ ਆਖੇ ਝੱਲ-ਵਲੱਲਾ ਕੋਈ ਕਹੇ ਅਵਾਰਾ, ਪਿਆਰ ਤੇਰੇ ਵਿਚ ਲੱਭੇ ਸਾਨੂੰ ਤਮਗ਼ੇ ਵੰਨ-ਸਵੰਨੇ । ਬਣੀਆਂ ਨੇ ਲੇਖਾਂ ਦੀਆਂ ਲੀਕਾਂ ਸੋਚਾਂ ਰੰਗ-ਬਰੰਗੀਆਂ, ਪਹਿਲੀ ਉਮਰੇ ਵਿਹੰਦੇ ਰਹੇ ਆਂ ਸੁਫ਼ਨੇ ਵੰਨ-ਸਵੰਨੇ । ਕੀ ਹੋਇਆ ਜੇ ਬੁਝ ਗਈਆਂ ਨੇ ਪਲਕਾਂ ਦੀਆਂ ਮਸਾਲਾਂ, ਦਿਲ ਦੇ ਅੰਦਰ ਬਲਦੇ ਨੇ ਪਏ ਦੀਵੇ ਵੰਨ-ਸਵੰਨੇ ।

ਸੋਚ ਦੀ ਮੱਕੜੀ ਨੇ ਤਾਣੇ ਨੇ ਜਾਲੇ ਆਲ ਦੁਆਲੇ । ਯਾ ਖ਼ਾਬਾਂ ਦੇ ਹਾਲੇ ਦੇਣ ਦਿਖਾਲੇ ਆਲ ਦੁਆਲੇ । ਮੈਂ ਆਂ ਆਸ ਜਜ਼ੀਰੇ ਅੰਦਰ ਘਿਰਿਆ ਇਕ ਮੁਸਾਫ਼ਿਰ, ਜਿਸ ਨੂੰ ਨਜ਼ਰੀਂ ਆਵਣ ਪਾਣੀ ਕਾਲੇ ਆਲ ਦੁਆਲੇ । ਵਿਖਰੀਆਂ ਰਾਹਵਾਂ ਮੈਨੂੰ ਕਿਹੜੇ ਵੇਲੇ ਵਿਚ ਲੈ ਆਈਆਂ, ਥਾਂ-ਥਾਂ ਨੇ ਖੋਭੇ ਮਜਬੂਰੀ ਵਾਲੇ ਆਲ ਦੁਆਲੇ । ਇਨ੍ਹਾਂ ਵਿਚ ਡਿੱਗਣ ਤੋਂ ਆ ਕੇ ਮੈਨੂੰ ਕੌਣ ਬਚਾਵੇ, ਮੈਂ ਕੱਢੇ ਨੇ ਜਿਹੜੇ ਖਾਈਆਂ, ਖਾਲੇ ਆਲ-ਦੁਆਲੇ । ਕੀ ਹੋਇਆ ਜੇ ਇਕ ਗਰਦਾਬੂ ਨਿਕਲੀ ਮੇਰੀ ਬੇੜੀ, ਅਜੇ ਵੀ ਖ਼ੂਨੀ ਲਹਿਰਾਂ ਲੈਣ ਉਛਾਲੇ ਆਲ-ਦੁਆਲੇ ।

ਦਿਲ ਦਾ ਸੁੰਨਮ-ਸੁੰਨਾ ਵਿਹੜਾ, ਵੱਸੇ ਕਦੀ ਕਦਾਈਂ । ਜ਼ਖ਼ਮਾਂ ਦੀ ਫੁਲਵਾੜੀ ਵੀ ਤੇ ਹੱਸੇ ਕਦੀ ਕਦਾਈਂ । ਕਦੀ ਕਦਾਈਂ ਕੋਈ ਤੱਤੜੀ ਸੱਸੀ ਏਧਰ ਆਵੇ, ਆਪਣਾ ਆਪ ਤਲਬ ਦਾ ਥਲ ਵੀ ਵੱਸੇ ਕਦੀ ਕਦਾਈਂ । ਰਾਹ ਦੇ ਰੁੱਖ ਵੀ ਆਪਣੀਆਂ ਛਾਵਾਂ ਪੈਰਾਂ ਹੇਠ ਛੁਪਾਵਣ, ਜੇ ਏਧਰ ਆ ਨਿਕਲਣ ਭੁੱਖੇ ਤੱਸੇ ਕਦੀ ਕਦਾਈਂ । ਉਸ ਤੋਂ ਪੀੜ ਉਧਾਰੀ ਲੈ ਕੇ ਸ਼ਿਅਰਾਂ ਵਿਚ ਰਚਾਵਾਂ, ਕੋਈ ਤਾਂਘ ਜੇ ਸੋਚ ਮੇਰੀ ਨੂੰ ਖੱਸੇ ਕਦੀ ਕਦਾਈਂ । ਸੱਟ ਸਿਰੇ ਵਿਚ ਪਵੇ ਅਜਿਹੀ ਸਭ ਆਦਮ ਭੁੱਲ ਜਾਵਣ, ਜੇ 'ਤਾਇਬ' ਹਿੰਮਤ ਦਾ ਘੋੜਾ ਕੱਸੇ ਕਦੀ ਕਦਾਈਂ ।

ਝੱਲੇ ਆਂ ਪਰ ਕੱਲੇ ਤੇ ਨਹੀਂ ਸਾਡੇ ਨਾਲ ਵਰੋਲੇ ਨੇ । ਅਸਾਂ ਅਜੇਹੇ ਲੱਖਾਂ ਰੇਤੜ ਪੈਰਾਂ ਹੇਠ ਮਧੋਲੇ ਨੇ । ਸਾਡੇ ਝੱਲ ਨੇ ਨਵੀਆਂ-ਨਵੀਆਂ ਰਾਹਵਾਂ ਲੱਭਦੇ ਰਹਿਣਾ ਏ, ਚੰਨ ਤੇ ਅਸਾਂ ਕੁਮੰਦਾਂ ਸੁੱਟੀਆਂ, ਜ਼ੱਰਿਆਂ ਦੇ ਦਿਲ ਟੋਲੇ ਨੇ । ਜਾਂ ਏਥੇ ਲੋਕਾਂ ਦੇ ਦੁਖੜੇ ਸੁਨਣ-ਸੁਨਾਣ ਦੀ ਰੀਤ ਨਹੀਂ, ਜਾਂ ਤੇਰੀ ਬਸਤੀ ਦੇ ਸਾਰੇ ਵਾਸੀ ਗੂੰਗੇ-ਬੋਲੇ ਨੇ । ਇਨ੍ਹਾਂ ਤੇਰੇ ਪਿੱਛੋਂ ਤੇਰੀਆਂ ਗੱਲਾਂ ਕਰ-ਕਰ ਹੱਸਨਾ ਏ, ਤੂੰ ਕਿਨ੍ਹਾਂ ਬੇਦਰਦਾਂ ਅੱਗੇ ਗ਼ਮ ਦੇ ਦਫ਼ਤਰ ਖੋਲ੍ਹੇ ਨੇ । ਜ਼ਾਹਿਰ ਬਾਤਿਨ ਦੇ ਫ਼ਰਕਾਂ ਦੀ ਕੀ-ਕੀ ਸੂਰਤ ਦੱਸਾਂ ਮੈਂ, ਦਿਲ ਵਿਚ ਗ਼ਮ ਪਾਂਦਾ ਏ ਭੰਗੜੇ, ਬੁੱਲਾਂ ਉੱਤੇ ਢੋਲੇ ਨੇ । ਰੂਪ ਅਸਾਡੀ ਧਰਤੀ ਦਾ ਕਿਉਂ ਸ਼ਰਮਾਵੇ ਚੰਨ ਤਾਰਿਆਂ ਤੋਂ ਅਸਾਂ ਇਹਦੀ ਹਰ ਵਾਟ ਦੇ ਉੱਤੇ ਰੱਤਾਂ ਦੇ ਰੰਗ ਡੋਲ੍ਹੇ ਨੇ । ਪਤਾ ਇਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਵਸਫ਼ਾਂ ਦਾ ਬਸ ਵਾਹ ਪਿਆ ਈ ਲੱਗਦਾ ਏ, ਵੇਖਣ ਦੇ ਵਿਚ 'ਤਾਇਬ' ਹੋਰੀਂ ਲਗਦੇ ਡਾਢੇ ਭੋਲੇ ਨੇ ।

ਦਿਲ ਬੁਝਿਆ ਤੇ ਜਲਦੀਆਂ ਅੱਖੀਆਂ ਮੇਰੀਆਂ ਨੇ । ਜੜ ਸੁੱਕੀ ਏ ਹਰੀਆਂ ਸ਼ਾਖ਼ਾਂ ਮੇਰੀਆਂ ਨੇ । ਜੀਵਨ ਦਾ ਉਹ ਵੱਖਰਾ ਤੋਰ-ਤਰੀਕਾ ਏ, ਜਿਸ ਨੇ ਬੰਨ੍ਹੀਆਂ ਹੋਈਆਂ ਮੁਸ਼ਕਾ ਮੇਰੀਆਂ ਨੇ । ਕੀ ਹੋਇਆ ਜੇ ਧੁੱਪਾਂ ਨੇ ਸਿਰ ਮੇਰੇ ਤੇ, ਰਾਹੀਆਂ ਵਾਸਤੇ ਗੂੜੀਆਂ ਛਾਵਾਂ ਮੇਰੀਆਂ ਨੇ । ਕੀ ਹੋਇਆ ਜੇ ਮੇਰਾ ਕੱਲਾ ਕੋਠਾ ਨਹੀਂ, ਸ਼ਹਿਰ ਦੀਆਂ ਇਹ ਸੱਭੇ ਸੜਕਾਂ ਮੇਰੀਆਂ ਨੇ । ਕੀ ਹੋਇਆ ਜੇ ਹਰਫ਼ ਕੋਈ ਲਬ ਉੱਤੇ ਨਹੀਂ, ਰੱਬ ਨੂੰ ਮਾਲੂਮ ਲੋੜਾਂ ਥੋੜਾਂ ਮੇਰੀਆਂ ਨੇ । ਮੈਂ ਤੇਰੀ ਮਰਜ਼ੀ ਤੇ ਰਾਜ਼ੀ ਆਂ 'ਮੌਲਾ', ਵੀਰ ਲਈ ਪਰ ਸਿੱਕਦੀਆਂ ਧੀਆਂ ਮੇਰੀਆਂ ਨੇ ।

ਪਈ ਧੁੰਦ ਸੂਰਜ ਦਾ ਚਿਹਰਾ ਗਵਾਚਾ । ਮੇਰੀ ਧਰਤ ਦਾ ਚਿਹਰਾ ਮੁਹਰਾ ਗਵਾਚਾ । ਦਿਖਾਂਦਾ ਸੀ ਜਿਹੜਾ ਜ਼ਮੀਰਾਂ ਦਾ ਚਿਹਰਾ, ਮੇਰੇ ਘਰ ਦੇ ਵਿੱਚੋਂ ਉਹ ਸ਼ੀਸ਼ਾ ਗਵਾਚਾ । ਅਸਾਂ ਦੇਖੀਆਂ ਉਹ ਦੁਪਹਿਰਾਂ ਉਹ ਧੁੱਪਾਂ, ਜਦੋਂ ਝੁੱਗੀਆਂ ਵਿੱਚੋਂ ਸਾਇਆ ਗਵਾਚਾ । ਉਹ ਸੁਖ ਦੀ ਘੜੀ ਦੱਸੋ ਕਿੰਨੀ ਕੁ ਦੂਰ ਏ, ਜੀਹਨੂੰ ਲੱਭਦਿਆਂ ਚੈਨ ਦਿਲ ਦਾ ਗਵਾਚਾ । ਕੋਈ ਰੋਗ 'ਤਾਇਬ' ਨੂੰ ਵੀ ਲੱਗ ਗਿਆ ਏ, ਉਹ ਐਵੇਂ ਨਹੀਂ ਫਿਰਦਾ ਗਵਾਚਾ- ਗਵਾਚਾ ।