ਰਾਧਾ :

ਪ੍ਰੀਤਮ ਪਿਆਰੇ ! ਮੇਰੇ ਪ੍ਰਾਣ ਅਧਾਰੇ !
ਕਰਦੇ ਹੋ ਤੁਸੀਂ ਮੈਂ ਨਿਰਬਲ ਨੂੰ ਪਿਆਰ ।
ਕੇਵਲ ਮੈਂ ਨਿਰਬਲ ਨੂੰ ਪਿਆਰ ।
ਮੈਨੂੰ ਮਿਲਣ ਦੀ ਤੁਹਾਡੇ ਮਨ ਵਿਚ ਤੀਬਰ ਲੋਚਾ
ਕਰ ਰਹੇ ਸੀ ਤੁਸੀਂ ਮੇਰਾ ਹੀ ਇੰਤਜ਼ਾਰ ।
ਪ੍ਰੀਤਮ ਪ੍ਰੇਮ ਦੀ ਖਿਚ ਅਪਾਰ ।
ਮੈਨੂੰ ਤੱਕ ਕੇ ਤੁਹਾਡਾ ਸੁੰਦਰ ਮੁੱਖੜਾ
ਚਮਕ ਉਠਿਆ ਹੈ ਵਿਚ ਪਿਆਰ
ਜਾਵਾਂ ਮੈਂ ਬਲਿਹਾਰ ।
ਤੁਹਾਡੇ ਮਿੱਠੇ ਬੈਣਾਂ ਤੋਂ ਕਾਮਦੇਵ ਨੇ ਚੁਰਾਏ ਬਾਣ
ਕੱਸੀ ਫੁੱਲਾਂ ਦੀ ਕਮਾਨ
ਤੀਰ ਚਲਾਏ ਚਾਰ ਚੁਫੇਰੇ
ਰੰਗਦਾਰ ਕਮਾਨ 'ਚੋਂ ਛੱਡੇ ਐਸੇ ਬਾਣ
ਵਿੰਨ੍ਹੇ ਗਏ ਪ੍ਰੇਮ ਪੀੜਾਂ ਵਿਚ
ਸੈਆਂ ਦਿਲ ਜਵਾਨ ।
ਪ੍ਰੀਤਮ ਪਿਆਰੇ !
ਜਿਦਾਂ ਮਹਾਂ ਸਾਗਰ ਵਿਚ ਚੰਦਰ ਲਏ ਹੁਲਾਰੇ
ਤੁਹਾਡੇ ਦਿਲ ਸਾਗਰ ਦੇ ਅੰਦਰ
ਏਦਾਂ ਪਿਆਰ ਮੇਰਾ ਹੀ ਠਾਠਾਂ ਮਾਰੇ ।
ਜਿਸ ਨੇ ਮੇਰੀ ਰੂਹ ਨੂੰ ਦਿਤੇ ਪਰਮ ਹੁਲਾਰੇ ।
ਪ੍ਰੀਤਮ ਪਿਆਰੇ ! ਮੇਰੇ ਪ੍ਰੇਮ ਦੁਲਾਰੇ,
ਜਾਵਾਂ ਮੈਂ ਬਲਿਹਾਰੇ ।
ਤੁਹਾਡੇ ਸੀਨੇ ਉਪਰ ਜਿਹੜਾ ਰਤਨਾਂ ਜੜਿਆ ਹਾਰ
ਲਟਕੇ ਜੋ ਗਰਦਨ ਦੇ ਗਿਰਦੇ
ਜਿਸ ਦਾ ਗੋਡਿਆਂ ਤਕ ਹੈ ਮਹਾਂ-ਪਸਾਰ ।
ਜਾਪੇ ਜਮਨਾ ਦੀ ਵਿਚ ਨੀਲੀ ਧਾਰ
ਲਹਿਰਾਂ ਦੇ ਵਿਚ ਇੰਝ ਲਏ ਹੁਲਾਰ,
ਜਿਦਾਂ ਤਰ ਰਿਹਾ ਹੋਵੇ ਲਹਿਰਾਂ ਉਪਰ
ਕੋਈ ਰਾਜਹੰਸ ਅਵਤਾਰ ।
ਪ੍ਰੀਤਮ ਪਿਆਰੇ !
ਤੁਹਾਡੀ ਅਤਿ ਮਨਮੋਹਣੀ ਕਾਂਇਆਂ
ਦਾ ਜੋ ਸੂਖਮ ਆਕਾਰ
ਉਸ ਤੋਂ ਪਸਰ ਰਿਹਾ ਹੈ
ਮਹਾਂ ਨੂਰਾਂ ਦਾ ਪਸਾਰ ।
ਅਤਿ ਪਵਿੱਤਰ ਨਿਰਮਲ ਹੈ
ਅਨੀਲ ਰੂਪ ਅਪਾਰ ।
ਤੁਹਾਡੇ ਸੋਨ ਸੁਨਹਿਰੀ ਬਸਤਰ
ਉਪਮਾ ਜਿਸ ਦੀ ਕਥਨੋਂ ਬਾਹਰ
ਚਾਨਣ ਰਹੇ ਪਸਾਰ ।
ਤੁਸੀਂ ਹੋ ਨੀਲ ਕੰਵਲ ਸਮਾਨ
ਪਾਰਦਰਸ਼ੀ ਆਤਮ ਰਸ
ਵਿਚ ਜੋ ਲਏ ਹੁਲਾਰੇ ।
ਉਪਮਾ ਜਿਸ ਦੀ ਹੈ ਮਹਾਨ ।
ਜਿਸ ਦੀਆਂ ਜੜ੍ਹਾਂ ਦੂਰ ਹਨ ਗੱਡੀਆਂ
ਵਿਚ ਸੁਨਹਿਰੀ ਰੇਤ ਕਣਾਂ ਵਿਚ
ਟਿਕਿਆ ਹੈ ਜੋ ਵਿਚ ਉਚ ਅਸਮਾਨ
ਸਭ ਦੇ ਸਿਰ ਉਪਰ ਜੋ ਲਹਿਰੇ
ਨੀਲੇ ਛਤਰ ਸਮਾਨ ।
ਨੈਣ ਤੁਹਾਡੇ ਰਮਜ਼ਾਂ ਲੱਦੇ
ਨੀਲੇ ਛੰਭ ਵਿਚ ਜਿਵੇਂ ਵਿਚਰਦੇ
ਨੀਲੀਆਂ ਧੌਣਾਂ ਵਾਲੇ ਪੰਛੀ
ਕੰਵਲ-ਡੰਡੀਆਂ ਨੂੰ ਜੋ ਚੁੰਝਾਂ ਨਾਲ ਹੁਲਾਰਨ
ਕਰਦੇ ਪਰੇਮ ਕਲੋਲ ।
ਤੁਹਾਡੇ ਬੁਲ੍ਹ ਹਨ ਪਰੇਮ ਤ੍ਰਿਹਾਏ
ਲੋਚਣ ਜੋ ਪੀਣੀ ਅੰਮ੍ਰਿਤ ਧਾਰ
ਚੁੰਮ ਕੇ ਮੇਰੇ ਹੋਠਾਂ ਤਾਂਈਂ
ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਉਤੇ ਵਸ ਰਹੀ ਹੈ
ਆਪ ਮੁਹਾਰੇ ਰਸ ਅੰਮ੍ਰਿਤ ਫੁਹਾਰ ।
ਤੁਹਾਡੇ ਮਨਮੋਹਣੇ ਮੁੱਖੜੇ ਦਾ
ਇਹ ਜੋ ਗੁਝਾ ਹਾਸਾ ਤੇ ਮੁਸਕਾਨ
ਜੀਵਨ ਦੇ ਅਤਿ ਸੂਖਮ ਰੂਪ ਦੀ
ਦਸਦਾ ਹੈ ਪਛਾਣ ।
ਕੀ ਹੈ ਜੀਵਨ ? ਕੀ ਹੈ ਇਸ ਦੀ ਸ਼ਕਤੀ ?
ਕੀ ਹੈ ਇਸ ਦਾ ਰਹੱਸ ਮਹਾਨ ?
ਤੁਹਾਡੇ ਕੰਵਲ ਮੁੱਖੜੇ ਦੇ ਗਿਰਦੇ
ਕੰਨਾਂ ਦੇ ਜੋ ਵਾਲੇ
ਚਮਕਣ ਕਵੀ ਸਮਾਨ
ਸੁੰਦਰ ਕੁੰਡਲ ਕੇਸਾਂ ਦੇ
ਕਾਲੀ ਘਟਾ ਹਾਰ ।
ਲਹਿਰ ਰਹੇ ਨੇ ਤੁਹਾਡੇ ਮੁੱਖੜੇ ਗਿਰਦੇ
ਸ਼ੋਭਨੀਕ ਊਸ਼ਾ ਦੇ ਹਾਰ ।
ਮਸਤਕ ਦਾ ਜੋ ਚੰਦਨ ਤਿਲਕ
ਚਮਕੇ ਚੰਨ ਸਮਾਨ
ਜਿਵੇਂ ਰਾਤ ਨੂੰ ਵਿਚ ਅਸਮਾਨ ।
ਤੁਹਾਡਾ ਤਨ ਖ਼ੁਸ਼ੀਆਂ ਨਾਲ ਭਰਪੂਰ
ਤੁਸੀਂ ਉਸ ਪ੍ਰੀਤ ਦੀ ਮਿੱਠੀ ਲਹਿਰ
ਜਿਸ ਦਾ ਪਸਰਿਆ ਅਨੰਤਾਂ ਤਕ ਪਸਾਰ ।
ਤੁਹਾਡੀ ਸੁੰਦਰ ਕਾਂਇਆਂ ਉਤੇ ਲਹਿਰੇ
ਲੱਖਾਂ ਤਾਰਿਆਂ ਦਾ ਮਹਾਂ ਪ੍ਰਕਾਸ਼ ।
ਹੀਰੇ ਰਤਨਾਂ ਜੜਿਆ ਚਮਕੇ
ਜਿਸ ਦਾ ਨੂਰ ਮਹਾਨ
ਜੋ ਹੈ ਤੁਹਾਡੀ ਆਤਮਾ ਦਾ ਪ੍ਰਮਾਣ ।

(ਰਾਧਾ ਇਹ ਮਧੁਰ ਗੀਤ ਆਪਣੇ ਨੈਣਾਂ
ਨਾਲ ਹੀ ਗਾ ਰਹੀ ਹੈ । ਉਸ ਦੇ ਨੇਤਰਾਂ
ਵਿਚੋਂ ਅਕਹਿ ਅਨੰਦ ਵਿਚ ਪਵਿੱਤਰ ਹੰਝੂ
ਚਿੱਟੇ ਮੋਤੀਆਂ ਦੀ ਮਾਲਾ ਦੇ ਮਣਕਿਆਂ
ਹਾਰ ਇਕ ਇਕ ਕਰਕੇ ਕਿਰ ਰਹੇ ਹਨ ।
ਕ੍ਰਿਸ਼ਨ ਜੀ ਉਸ ਇਕਾਂਤ ਵਿਚ ਉਸ ਨੂੰ
ਤੱਕ ਰਹੇ ਹਨ । ਸਭ ਸਖੀਆਂ ਉਸ ਨੂੰ
ਉਥੇ ਇਕੱਲੀ ਛੱਡ ਕੇ ਚਲੀਆਂ ਗਈਆਂ
ਹਨ । ਉਹ ਫੁੱਲ-ਸੇਜਾ ਉਤੇ ਲੇਟੀ ਪ੍ਰੀਤਮ
ਦੇ ਪ੍ਰੇਮ ਅੰਮ੍ਰਿਤ ਨੂੰ ਚਖ ਰਹੀ ਹੈ । ਪ੍ਰੇਮ-
ਭਿੰਨੀ ਉਸ ਦੀ ਕਾਂਇਆਂ ਕੰਬ ਰਹੀ ਹੈ ।
ਪ੍ਰੀਤਮ ਦੇ ਸੁੰਦਰ ਮੁੱਖੜੇ ਤੋਂ ਵਰ੍ਹ ਰਹੇ ਪ੍ਰੇਮ
ਦੇ ਤੀਰ ਉਸ ਦੇ ਹਿਰਦੇ ਨੂੰ ਵਿੰਨ੍ਹ ਰਹੇ ਹਨ
ਅਤੇ ਉਸ ਦੀਆਂ ਬੁਲ੍ਹੀਆਂ ਪ੍ਰੀਤਮ ਪਿਆਰੇ
ਦੀ ਛੁਹ ਲਈ ਵਿਆਕੁਲ ਹਨ ।)

ਕ੍ਰਿਸ਼ਨ :

ਰਾਧਾ ਮੇਰੀ ਪਰਮ ਪਿਆਰੀ !
ਮੇਰੇ ਨੇੜੇ ਆਉ ।
ਤੁਹਾਡੇ ਸੁਖ ਲਈ ਫੁੱਲ-ਸੇਜਾ ਨੂੰ
ਹਿਰਦੇ ਵਿਚ ਸਜਾਇਆ
ਪਾ ਲਵਾਂ ਤੇਰੀ ਮਿੱਠੀ ਛੁਹ ਨੂੰ
ਦਿਲ ਮੇਰਾ ਸਧਰਾਇਆ ।
ਰਾਧਾ ਮੇਰੀ ਪਰਮ-ਪਿਆਰੀ ।
ਮਿਹਰ ਦਾ ਮੀਂਹ ਬਰਸਾਉ
ਪਰੇਮ ਰੂਪ ਹੋ ਜਾਉ ।
ਆਪਣੇ ਕੋਮਲ ਪੈਰਾਂ ਦੀ ਛੁਹ ਮੈਨੂੰ ਬਖਸ਼ੋ
ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਵਿਚ ਮੇਰੀ ਪ੍ਰੀਤ ਚਿਣਗ ਹੈ ਭਖਦੀ
ਸੂਹੇ ਫੁੱਲਾਂ ਹਾਰ ।
ਮੈਂ ਜਾਵਾਂ ਬਲਿਹਾਰ ।
ਇਹ ਪੈਰ ਨੇ ਕਿਤਨੇ ਕੋਮਲ ।
ਨਾਜ਼ਕ ਮਲੂਕ ਅਪਾਰ ।
ਘੁਟਣਾ ਮੈਂ ਇਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਚਾਹਾਂ
ਥੱਕ ਚੁਕੇ ਨੇ ਮੇਰੀ ਖ਼ਾਤਰ
ਆਏ ਇਤਨਾ ਲੰਮਾ ਪੈਂਡਾ ਮਾਰ ।
ਮੈਂ ਜਾਵਾਂ ਬਲਿਹਾਰ ।
ਤੁਹਾਡੇ ਪੈਰਾਂ ਦੀਆਂ ਝਾਂਜਰਾਂ
ਮਿੱਠਾ ਗੀਤ ਅਲਾਪਣ ।
ਸੁਣਨਾ ਚਾਹਾਂ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਮਿੱਠੇ ਤਾਲ
ਲਾ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਆਪਣੇ ਕੰਨਾਂ ਨਾਲ ।
ਤੱਪਦੇ ਨੇ ਜੋ ਵਾਂਗ ਧੁੱਪ ਹੁਨਾਲ ।
ਰਾਧਾ ਪਿਆਰੀ ਮੇਰੀ ਜਿੰਦ ਦੀ ਜਿੰਦੜੀ !
ਬੋਲੋ ਵੀ ਕੁਝ ਬੈਣ ।
ਪੀਣਾਂ ਚਾਹਾਂ ਅੰਮ੍ਰਿਤ ਰਸ ਨੂੰ
ਛਲਕੇ ਜੋ ਵਿਚ ਪ੍ਰੇਮ ਹਿਲੋਰੇ
ਅੰਦਰ ਤੁਹਾਡੇ ਦਿਲ ਦੇ ਧਾਮ
ਲੈ ਲਏ ਮੇਰਾ ਆਪਣੀ ਪ੍ਰੀਤ ਦਾ ਨਾਮ ।
ਚੰਨ ਮੁੱਖੜੇ ਤੋਂ ਚਾਹੀਏ ਹੁਣ ਕੁਛ
ਪ੍ਰੇਮ ਦਾ ਬਚਨ ਅਲਾਉਣਾ
ਵਹਿ ਤੁਰੇ ਜੋ ਵਾਂਗ ਨਦੀ ਦੀ ਧਾਰ ।
ਜਿਸ ਨੂੰ ਪੀ ਪੀ ਮੈਂ ਹੋਵਾਂ ਸਰਸ਼ਾਰ ।
ਆ ਰਾਧਾ ਪਿਆਰੀ ਮੇਰੀ ਜਿੰਦ ਦੀ ਜਿੰਦੜੀ ।
ਤੇਰੀਆਂ ਖੁਲ੍ਹੀਆਂ ਛਾਤੀਆਂ ਉਪਰ ਪਿਆ
ਜੋ ਕੁੜਾਵਾਂ ਪਾਲ
ਦੂਰ ਕਰਾਂ ਮੈਂ ਉਸ ਨੂੰ ਆਪਣੇ ਹੱਥਾਂ ਨਾਲ ।
ਨਾ ਫਿਰ ਵਿਥ ਰਹੇ ਕੋਈ ਬਾਕੀ
ਤੇਰੇ ਮੇਰੇ ਅੰਦਰ ।
ਮੈਂ ਤੂੰ ਹੋ ਜਾਵਾਂ, ਤੂੰ ਹੋ ਜਾਵੇਂ ਮੈਂ ।
ਦੋਵੇਂ ਇਕ ਦੂਜੇ ਵਿਚ ਇੰਝ ਅੰਕ ਸਮਾਈਏ
ਦੋ ਤੋਂ ਇਕ ਰੂਪ ਹੋ ਜਾਈਏ ।
ਰਾਧਾ ਪਿਆਰੀ ! ਸੁੰਦਰਤਾ ਦੀ ਮੂਰਤ
ਜਿਸ ਦੇ ਪ੍ਰੇਮ ਅਲਿੰਗਣ ਨੂੰ
ਮੈਂ ਇਸ ਪਲ ਮਾਣਾਂ
ਸਵਾਸ ਸਵਾਸ ਜਿਸ ਦੀ ਛੁਹ ਪਾ ਕੇ
ਹੋਇਆ ਹਾਂ ਮਸਤਾਨਾ ।
ਆਪਣੀ ਸਵਰਨ-ਆਤਮਾ ਦੀ
ਮੈਨੂੰ ਬਖਸ਼ੋ ਛੁਹ ਪੁਨੀਤ
ਆਪਣੀ ਭਗਤੀ-ਰੱਤੀ ਪ੍ਰੇਮ ਭਾਵਨਾ ਦੇ ਨਾਲ
ਮੇਰੇ ਦਿਲ ਦੀ ਤਪਸ਼ ਮਿਟਾਉ
ਕਰ ਦਿਉ ਠੰਢੀ ਠਾਰ ।
ਰਾਧਾ ਮੇਰੀ ਪਰਮ ਪਿਆਰੀ !
ਤੱਪ ਰਿਹਾ ਹੈ ਹਿਰਦਾ ਮੇਰਾ
ਤ੍ਰਿਸ਼ਨਾਂ ਦੇ ਵਿਚ ਫਸ ਕੇ ਜਾਲ
ਜਿਸ ਨੇ ਬੰਨ੍ਹ ਰਖਿਆ ਹੈ ਆਪਣੀ ਜਕੜ 'ਚ
ਇਹ ਸਾਰਾ ਸੰਸਾਰ ।
ਮੈਨੂੰ ਮੇਰੀ ਰਾਧਾ ਆਉ ਬਚਾਉ
ਕਰ ਦਿਉ ਮੁੜ ਸੁਰਜੀਤ
ਤੁਹਾਡੀਆਂ ਬੁਲ੍ਹੀਆਂ ਉਤੇ ਲਹਿਰੇ ਜਿਹੜਾ
ਨਾਮ ਰੂਪੀ ਸੰਗੀਤ ।
ਉਸ ਦੀ ਅੰਮ੍ਰਿਤ ਛੁਹ ਨੂੰ ਪਾ ਕੇ
ਮੈਂ ਹੋਵਾਂ ਪੁਨੀਤ ।
ਰਾਧਾ ਮੇਰੀ ਪਰਮ ਪਿਆਰੀ !
ਕੋਇਲ ਦੇ ਬਿਰਹੋਂ ਗੀਤ ਨੇ
ਦਿਤਾ ਮੈਨੂੰ ਸਾੜ
ਸੁਣਨਾਂ ਚਾਹਾਂ ਮੈਂ ਉਸ ਮਧੁਰ ਗੀਤ ਦਾ ਨਾਦ
ਰਾਗਪਰੀ ਦੇ ਬੋਲਾਂ ਵਰਗੀ
ਜਿਸ ਦੀ ਹੈ ਮਿਠਾਸ ।
ਜਿਸ ਦੀਆਂ ਸੁਰਾਂ ਗੂੰਜ ਰਹੀਆਂ ਨੇ
ਤੁਹਾਡੀ ਹੀਰਿਆਂ ਜੜੀ ਪੇਟੀ ਵਿਚ
ਜੋ ਛਣਕਦੇ ਘੁੰਗਰੂ
ਕਿੰਨੀਆਂ ਮਿੱਠੀਆਂ ਉਸ ਦੀਆਂ ਸੁਰਾਂ ਦੇ ਤਾਲ ।
ਬਰਸ ਰਹੀ ਹੋਵੇ ਜਿਵੇਂ ਅੰਬਰੋਂ
ਕਿਣਮਿਣ ਬੂੰਦ ਫੁਹਾਰ ।
ਇਸ ਰਾਗ ਦੀ ਤਰਲ ਤ੍ਰੇਲ ਨਾਲ
ਕਰ ਦਿਉ ਮੇਰਾ ਹਿਰਦਾ ਠੰਢੜਾ ਠਾਰ ।
ਰਾਧਾ ਮੇਰੀ ਪਰਮ ਪਿਆਰੀ ।
ਮੇਰੀ ਪ੍ਰੀਤ ਨਿਆਰੀ;
ਕਿਉਂ ਨੈਣਾਂ ਦੇ ਪੁਸ਼ਪ ਤੁਹਾਡੇ
ਅਜੇ ਨੇ ਮੁੰਦੇ ਮੁੰਦੇ ?
ਖੋਲ੍ਹੋ ਇਨ੍ਹਾਂ ਤਾਂਈਂ ਪਿਆਰੀ ਖਿੜੇ ਫੁੱਲਾਂ ਦੇ ਹਾਰ ।
ਮੈਂ ਜਾਣਾਂ ਗੁੱਸੇ ਵਿਚ ਆ ਕੇ
ਤੁਸੀਂ ਕੰਵਲ ਸਨ ਮੀਟੇ
ਇਹ ਨੈਣ ਬੰਦ ਕੀਤੇ ਮੇਰੇ ਵਲੋਂ
ਪਰ ਹੁਣ ਇਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਖੋਲ੍ਹੋ
ਮਹਿਕ-ਕਥੂਰੀ ਘੋਲੋ ।
ਰਾਧਾ ਮੇਰੀ ਪਰਮ ਪਿਆਰੀ ।
ਸਾਗਰ ਪ੍ਰੇਮ ਛਲਕਾਉ
ਤੋੜ ਦਿਉ ਸਭ ਬੰਧਨ
ਇਸ ਪ੍ਰੀਤ ਦੀਆਂ ਲਹਿਰਾਂ ਅੰਦਰ
ਮੈਂ ਚੁਭੀਆਂ ਲਾਵਾਂ
ਇਸ ਦਾ ਰੂਪ ਵਟਾਵਾਂ ।
ਇਸੇ ਦਾ ਹੀ ਹੋ ਜਾਵਾਂ ।
ਇਸ ਵਿਚ ਆ ਸਮਾਵਾਂ ।

(ਰਾਧਾ ਉਡਦੀ ਹੋਈ ਕ੍ਰਿਸ਼ਨ ਜੀ ਦੇ
ਅੰਕ ਸਮਾ ਕੇ ਅਲੋਪ ਹੋ ਜਾਂਦੀ ਹੈ ।
ਕ੍ਰਿਸ਼ਨ ਜੀ ਦੇ ਸੂਖਮ ਆਕਾਰ ਤੋਂ ਇਸ
ਪ੍ਰੇਮ ਸੰਯੋਗ ਦੇ ਮਹਾਂ ਅਨੰਦ ਦੀਆਂ ਪ੍ਰਕਾਸ਼
ਕਿਰਨਾਂ ਚਾਰ ਚੁਫੇਰੇ ਚਾਨਣ ਵੰਡਦੀਆਂ
ਦਿਖਾਈ ਦਿੰਦੀਆਂ ਹਨ ।)

ਦਸ

(ਅਲੋਪ ਹੋ ਚੁਕੀ ਆਵਾਜ਼ ਦਾ ਸੰਗੀਤ ਹਾਲੀ
ਵੀ ਗਗਨ ਮੰਡਲ ਵਿਚ ਲਹਿਰ ਰਿਹਾ ਹੈ ।
ਬਿੰਦਰਾਬਨ ਦੀਆਂ ਸਭ ਗੋਪੀਆਂ ਅਸਚਰਜ
ਵਿਸਮਾਦ ਵਿਚ ਉਸ ਨੂੰ ਸੁਣ ਰਹੀਆਂ ਹਨ ।
ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਨੈਣ ਆਕਾਸ਼ ਵਲ ਤੱਕ ਰਹੇ ਹਨ ।)

ਅੰਤਮ ਗੀਤ

(ਰਾਧਾ ਕ੍ਰਿਸ਼ਨ ਨੂੰ ਸੰਬੋਧਨ ਕਰਦੀ ਹੈ ।)

ਰਾਧਾ :

ਯਾਦਵ ਕੁਲ ਦੇ ਰਤਨ ਮਹਾਨ
ਸ਼੍ਰੀ ਕ੍ਰਿਸ਼ਨ ਭਾਨਾਂ ਦੇ ਭਾਨ
ਆਪਣੇ ਪ੍ਰੇਮ ਭਿੰਨੇ ਹੱਥਾਂ ਦੇ ਨਾਲ
ਮੇਰੇ ਸੁਹਲ ਸੀਨਿਆਂ ਉਪਰ
ਐਸਾ ਨਕਸ਼ ਉਤਾਰੋ ।
ਕਸਤੂਰੀ ਮਹਿਕ ਦੀ ਧੂੜੀ ਨਾਲ
ਇਸ ਨੂੰ ਮੁੜ ਸ਼ਿੰਗਾਰੋ ।
ਕਾਮਦੇਵ ਦੇ ਬਾਣਾਂ ਤੋਂ
ਮੁਕਤੀ ਦੇਵਣ ਵਾਲੇ ਮੇਰੇ ਪਿਆਰੇ ।
ਮੇਰੇ ਨੈਣਾਂ ਦਾ ਕਜਲਾ
ਜੋ ਤੁਹਾਡੇ ਚੁੰਮਣਾਂ ਪੀਤਾ
ਗਿਆ ਹੈ ਧੋਤਾ
ਉਸ ਨੂੰ ਮੁੜ ਉਭਾਰੋ
ਆਪਣੇ ਹੱਥੀਂ ਪ੍ਰੀਤਮ
ਮੁੜ ਪ੍ਰੇਮ ਆਪਣੇ ਤਾਂਈਂ ਸ਼ਿੰਗਾਰੋ ।
ਇਨ੍ਹਾਂ ਨੈਣਾਂ ਅੰਦਰ ਐਸਾ ਕਜਲ ਲਗਾਉ
ਜਿਵੇਂ ਕਾਲੀਆਂ ਮਧੂ-ਮੱਖੀਆਂ ਚਮਕਣ
ਸੁੰਦਰ ਨੈਣ ਨਿਹਾਰੋ ।
ਕ੍ਰਿਸ਼ਨ ਪਿਆਰੇ ! ਪ੍ਰੀਤਮ ਪਿਆਰੇ !
ਮੇਰੇ ਕੰਨਾਂ ਵਿਚ ਵਾਲੀਆਂ ਸੁੰਦਰ ਪਾਉ
ਹੀਰਿਆਂ ਜੜੀਆਂ ਮੋਤੀ ਲੜੀਆਂ
ਨਾਲ ਇਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਪ੍ਰੀਤ ਪਹਿਨਾਉ ।
ਮੇਰੇ ਕੇਸਾਂ ਦੇ ਕੁੰਡਲ ਕੰਵਲਾਂ ਹਾਰ ਪਿਆਰੇ
ਇਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਮੁੜ ਦਿਉ ਸ਼ਿੰਗਾਰ ।
ਆਪਣਾਂ ਦੇ ਕੇ ਪਿਆਰ ।
ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਦੀ ਸ਼ੋਭਾ ਤੁਹਾਡੇ ਕੰਵਲ-ਕੁੰਡਲਾਂ
ਤੋਂ ਵੀ ਵਧ ਕੇ ਹੋਵੇ
ਐਸਾ ਕਰੋ ਸ਼ਿੰਗਾਰ ।
ਹੇ ਮੇਰੇ ਮਿੱਠੜੇ ਸੁਹਣੇ ਪਿਆਰ ।
ਕ੍ਰਿਸ਼ਨ ਪਿਆਰੇ ਮੇਰੀ ਜਿੰਦ ਦੇ ਪਿਆਰ ।
ਮੇਰੇ ਚੰਨ ਮੱਥੇ ਤੇ ਚੰਦਨ ਤਿਲਕ ਲਗਾਉ
ਹੋਵੇ ਜੋ ਅਰਧ ਚੰਦਰ ਦੇ ਹਾਰ ।
ਮੇਰੇ ਪ੍ਰੀਤਮ ਤੇਰੀ ਪ੍ਰੀਤ ਦਾ
ਕਰ ਲਵਾਂ ਮੈਂ ਸ਼ਿੰਗਾਰ
ਸ਼੍ਰੀ ਕ੍ਰਿਸ਼ਨ ਮੇਰੇ ਮੀਤ ਪਿਆਰੇ ।
ਨਾਰੀ ਪ੍ਰੀਤ ਨੂੰ ਮਾਨਣ ਹਾਰੇ ।
ਮੇਰੇ ਕੇਸਾਂ ਦੀਆਂ ਮੀਢੀਆਂ ਮੁੜ ਕੇ ਗੁੰਦੋ
ਦਿਉ ਇਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਸੁਹਣੇ ਫੁੱਲਾਂ ਨਾਲ ਸ਼ਿੰਗਾਰ ।
ਹੇ ਮਨਮੋਹਣੇ ਪਿਆਰ !
ਸ਼੍ਰੀ ਕ੍ਰਿਸ਼ਨ ਮੇਰੇ ਮਿੱਠੜੇ ਪਿਆਰ ।
ਕੋਮਲ ਰਿਦਿਆਂ ਦੇ ਸ਼ਿੰਗਾਰ ।
ਆਪਣੇ ਹੱਥੀਂ ਮੇਰੇ ਲੱਕ ਦੀ ਪੇਟੀ ਮੁੜ ਪਹਿਨਾਉ ।
ਮੇਰੀ ਪਰੇਮ ਰੂਪ ਕਾਂਇਆਂ ਨੂੰ
ਹੀਰਿਆਂ ਪੰਨਿਆਂ ਨਾਲ ਸਜਾਉ ।
ਆਪਣੇ ਹੱਥੀਂ ਦਿਉ ਸ਼ਿੰਗਾਰ ।
ਮੇਰੀ ਪ੍ਰੀਤ ਨੂੰ ਹੇ ਮੇਰੇ ਮਿੱਠੜੇ ਪਿਆਰ ।
ਮੇਰੇ ਪ੍ਰੀਤਮ ਪ੍ਰਾਣ ਆਧਾਰ ।
ਆਪ ਪਹਿਨਾਉ ਮੈਨੂੰ ਮੁੜ ਕੇ ਸੁੰਦਰ ਹਾਰ ।
ਫੁੱਲ ਖਿੜੇ ਜਿਸ ਦੇ ਵਾਂਗ ਬਹਾਰ ।
ਮੇਰੀਆਂ ਗੱਲ੍ਹਾਂ ਉਪਰ ਮਲੋ ਕਥੂਰੀ ਧੂੜਾ
ਆਵੇ ਇਨ੍ਹਾਂ ਉਤੇ ਮੁੜ ਸੂਹਾ ਨਿਖਾਰ ।
ਹੇ ਮੇਰੇ ਸੋਹਣੇ ਮਿੱਠੜੇ ਪਿਆਰ ।
ਮੇਰੀਆਂ ਮੀਢੀਆਂ ਮੁੜ ਗੁੰਦੋ ਸੋਹਣੇ ਫੁੱਲਾਂ ਨਾਲ
ਪਹਿਨਾਉ ਮੁੜ ਕੇ ਮੈਨੂੰ ਉਹੋ ਪੇਟੀ ਲੱਕ ਦੁਆਲੇ
ਜਿਸ ਦੇ ਘੁੰਗਰੂਆਂ ਦੀ ਹੈ ਮਿੱਠੀ ਝੁਣਕਾਰ ।
ਮੇਰੀਆਂ ਬਾਹਾਂ ਵਿਚ ਮੁੜ ਸੁੰਦਰ ਗਜਰੇ ਪਹਿਨਾਉ ।
ਮੇਰੇ ਪੈਰਾਂ ਵਿਚ ਮੁੜ ਉਹੋ ਝਾਂਜਰਾਂ ਪਾਉ ।
ਸ਼੍ਰੀ ਕ੍ਰਿਸ਼ਨ ਮੇਰੇ ਪਰਮ ਪਿਆਰ !
ਮੇਰੀ ਪ੍ਰੀਤ ਨੂੰ ਸਦਾ ਲਈ
ਹੁਣ ਦਿਉ ਆਪ ਸ਼ਿੰਗਾਰ ।

Geet Govind : Sant Jaidev in Punjabi (Translator : Kirpal Singh Kasel)

ਗੀਤ ਗੋਵਿੰਦ : ਸੰਤ ਜੈ ਦੇਵ (ਅਨੁਵਾਦਕ : ਕਿਰਪਾਲ ਸਿੰਘ ਕਸੇਲ)

ਗੀਤ ਗੋਵਿੰਦ ਦੇ ਪਾਤਰ

ਕ੍ਰਿਸ਼ਨ :

ਰਾਧਾ :

ਸਖੀਆਂ :

ਗੋਪੀਆਂ :

ਮੰਗਲਾਚਰਣਰਚਨਾਰੰਭ-ਦਸ ਅਵਤਾਰ ਸਤੋਤਰ

ਇੱਕ

ਸਖੀ

ਦੋ

ਰਾਧਾ :

ਤਿੰਨ

ਕ੍ਰਿਸ਼ਨ :

ਸਖੀ :

ਚਾਰ

ਸਖੀ :

ਪੰਜ

ਸਖੀ :

ਛੇ

ਰਾਧਾ :

ਸਖੀ :

ਰਾਧਾ :

ਸੱਤ

ਰਾਧਾ :

ਸਖੀ :

ਅੱਠ

ਕ੍ਰਿਸ਼ਨ :

ਨੌਂ

ਸਖੀ :

ਸਖੀ :

ਰਾਧਾ :

ਕ੍ਰਿਸ਼ਨ :

ਦਸ

ਅੰਤਮ ਗੀਤ

ਰਾਧਾ :

ਮੰਗਲਾਚਰਣ
ਰਚਨਾਰੰਭ-ਦਸ ਅਵਤਾਰ ਸਤੋਤਰ