Punjabi Kavita
ਪੰਜਾਬੀ ਕਵਿਤਾ
Home
Punjabi Poetry
Sufi Poetry
Urdu Poetry
Hindi Poetry
Translations
Dohre Hashim Shah in Punjabi
ਦੋਹੜੇ ਹਾਸ਼ਿਮ ਸ਼ਾਹ
ਓਸ ਗਲੀ ਦਿਲਬਰ ਦੀ ਜਾਈਏ
ਅਜ ਇਸ ਰਿਜ਼ਕ ਭਲੇ ਛਬ ਬਾਂਕੀ
ਅਪਣੀ ਪੀੜ ਸਭੋ ਜਗ ਫੜਿਆ
ਆਸ਼ਕ ਆਖ ਦੇਖਾਂ ਕਿਸ ਖ਼ਾਤਰ
ਆਸ਼ਕ ਜੇਡ ਬੇਅਕਲ ਨਾ ਕੋਈ
ਆਤਸ਼ ਹੋਣ ਬਿਰਹੋਂ ਦੀ ਆਤਸ਼
ਆਦਮ ਰੂਪ ਜਿਹਿਆ ਤਨ ਕੀਤਾ
ਆਦਰ ਭਾਉ ਜਗਤ ਦਾ ਕਰੀਏ
ਐਸੇ ਯਾਰ ਮਿਲਣ ਸਬੱਬੀਂ
ਐ ਗੁਲ ਮੀਤ ਨ ਜਾਣ ਕਿਸੇ ਨੂੰ
ਐ ਦਿਲ ਢੂੰਡ ਫਿਰੇ ਜਗ ਪਾਇਆ
ਐ ਦਿਲ ! ਤੂੰ ਦਿਲਬਰ ਦੇ ਬਦਲੇ
ਐ ਦਿਲ ਦਰਦ ਨਸੀਬ ਤੇਰੇ ਵਿਚ
ਐ ਦਿਲ ਦਾਮ ਹਿਰਸ ਦੇ ਫ਼ਸਿਓਂ
ਔਖਧ ਪੇਸ਼ ਨ ਜਾਵਗੁ ਲੋਕਾ
ਇਸ਼ਕ ਅਸਾਂ ਨਾਲ ਐਸੀ ਕੀਤੀ
ਇਸ਼ਕਾ ਬਾਲ ਚਿਖਾ ਵਿਚ ਪਾਵੇਂ
ਇਸ਼ਕਾ ਲੱਖ ਔਗੁਣ ਵਿਚ ਤੇਰੇ
ਇਹ ਅਫ਼ਸੋਸ ਰਹਿਗੁ ਦਿਲ ਮੇਰੇ
ਇਹ ਅੱਖੀਂ ਬਿਨ ਫ਼ੌਜ ਹੁਸਨ ਦੀ
ਇਹ ਦਿਲ ਖ਼ੁਆਰ ਕਰੇ ਨਿਤ ਮੈਨੂੰ
ਇਨ੍ਹੀਂ ਅੱਖੀਂ ਰੱਬ ਨਜ਼ਰ ਨ ਆਵੇ
ਇਕਨਾ ਕੋਲ ਹੁਸਨ ਚਤੁਰਾਈ
ਇਕਨਾ ਰੋਗ ਸਰੀਰਾਂ ਉਪਜੇ
ਇਕਸੇ ਤਾਰ ਬਹਾਰ ਨਾ ਰਹਿੰਦੀ
ਇਕਸੇ ਥਾਉਂ ਨ ਵਗਦੀਆਂ ਨਦੀਆਂ
ਇਕ ਪਲ ਹਿਜਰ ਨਹੀਂ ਸਹਿ ਸਕਦਾ
ਇਕ ਬਹਿ ਕੋਲ ਖ਼ੁਸ਼ਾਮਦ ਕਰਦੇ
ਏਤ ਸਰਾਇ ਮੁਸਾਫ਼ਰਖ਼ਾਨੇ
ਸਈਓ ਨੀ ਮਗ਼ਰੂਰ ਨ ਹੋਈਓ
ਸਰਦੀ ਮਾਰ ਰਖੀ ਪਰ ਸੋਹਣੀ
ਸੱਸੀ ਪਲਕ ਨ ਹੱਸੀ ਦਿਸੀ
ਸੰਭਲ ਖੇਤ ਮੀਆਂ ਇਸ਼ਕੇ ਦਾ
ਸਾਹਿਬ ਹੁਸਨ ਡਿਠੇ ਸਭ ਖੋਟੇ
ਸਾਹਿਬ ਦਰਦ ਹਮੇਸ਼ਾ ਦਰਦੀ
ਸਾਜਣ ਤੌਕ ਜੰਜ਼ੀਰਾਂ ਬਾਝੋਂ
ਸਾਬਤ ਹੋ ਜਿਸ ਦਰਸ ਇਸ਼ਕ ਦੇ
ਸਾਵਣ ਦੀ ਘਟ ਦੇਖ ਪਪੀਹਾ
ਸਿਦਕ ਮਲਾਹ ਸਮੁੰਦਰ ਤਾਰੇ
ਸਿਰ ਸਿਰ ਰਿਜ਼ਕ ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਦਾ ਲਿਖਿਆ
ਸੁਣ ਇਸ਼ਕਾ ਜੇਹੀ ਤੁਧ ਨੇ ਕੀਤੀ
ਸੁਣ ਜਾਨੀ ਤੈਨੂੰ ਲਿਖ ਜਾਨੀ
ਸੁੱਟਾਂ ਵਾਰ ਬਹਿਸ਼ਤਾਂ ਲੋਕਾਂ
ਸੁੰਦਰ ਸੁਘੜ ਰਸੀਲੇ ਰਸੀਏ
ਸੂਲਾਂ ਸੱਲੀ ਤੇ ਦਰਦਾਂ ਮੱਲੀ
ਸੋਜ਼ ਫ਼ਿਰਾਕ ਨਸੀਬ ਅਸਾਡੇ
ਸੋ ਭਲਵਾਨ ਬਹਾਦਰ ਨਾਹੀਂ
ਸੌ ਆਫ਼ਤ ਲੱਖ ਘੁੰਮਣਵਾਣੀ
ਸੌ ਦੁਖ ਮੇਰੀ ਜਿੰਦ ਨਿਤ ਜਰਦੀ
ਸ਼ੀਰੀਂ ਨਾਮ ਧਰਾਇਆ ਸ਼ੀਰੀਂ
ਹਰ ਹਰ ਪੋਸਤ ਦੇ ਵਿਚ ਦੋਸਤ
ਹਾਸ਼ਮ ਨਾਮ ਰਖਾਇਆ ਉਸ ਨੇ
ਹਾਕਮ ਹੁਕਮ ਨਸੀਬੋਂ ਕਰਦਾ
ਹੀਰੇ ਲਾਜ ਸਿਆਲਾਂ ਲਾਹਿਆ
ਹੁਣ ਤੂੰ ਆਉ ਨ ਆ ਅਸਾਥੀਂ
ਹੇ ਗੁਲ ਮੀਤ ਨਹੀਂ ਇਹ ਬੂਟਾ
ਕਰ ਅਫ਼ਸੋਸ ਕਹਿਆ ਦਿਲ ਘਾਇਲ
ਕਰਦੀ ਖ਼ਾਕ ਤੁਹਾਡੇ ਦਰ ਦੀ
ਕਰਿ ਕਰਿ ਸਮਝ ਰਹਿਆ ਵਿਚ ਹੈਰਤ
ਕਰੇ ਖ਼ਰਾਬ ਫ਼ਕੀਰੀ ਤਾਈਂ
ਕਾਫ਼ਰ ਕਹਿਰ ਨਜ਼ੂਲ ਵਿਛੋੜਾ
ਕਾਫ਼ਰ ਨੈਣ ਭਰੇ ਦਿਲ ਡੰਗਣ
ਕਾਬਲ ਕਦਰ ਮਹਿਬੂਬ ਜੇ ਹੋਵੇ
ਕਾਰੀ ਰੋਗ ਬੀਮਾਰੀ ਭਾਰੀ
ਕਿਉਂ ਜੰਮੀਓਂ ਕਿਉਂ ਫੇਰ ਵਿਆਹੀਓਂ
ਕਿਉਂ ਤਲਵਾਰ ਵਿਛੋੜੇ ਵਾਲੀ
ਕਿਸ ਕਿਸ ਤਰਫ਼ ਨਹੀਂ ਦਿਲ ਫਿਰਦਾ
ਕਿਤ ਵਲ ਯਾਰ ਗਏ ਦਿਲ ਜਾਨੀ
ਕਿਥੇ ਸ਼ਾਹ ਸਕੰਦਰ ਦਾਰਾ
ਕਿੱਥੇ ਤਖ਼ਤ ਹਜ਼ਾਰਾ ਮਾਏ
ਕੁਝ ਤਕਸੀਰ ਅਸਾਥੋਂ ਹੋਈ
ਕੁਲ ਲਾਜ ਕਬੀਲਾ ਤੇ ਮਾਂ ਪਿਊ
ਕੇਹੀ ਪ੍ਰੇਮ ਜੜੀ ਸਿਰ ਪਾਈ
ਕੇਹੀ ਬਾਣ ਪਈ ਇਸ ਦਿਲ ਨੂੰ
ਕੋਈ ਮੁਲ ਨਹੀਂ ਬਿਨ ਪਾਰਖੁ
ਕੌਣ ਕਬੂਲ ਖ਼ਰਾਬੀ ਕਰਦਾ
ਕੌਣ ਜਨੂੰਨ ਸੱਸੀ ਵਿਚ ਵੜਿਆ
ਖ਼ੁਦੀ ਗੁਮਾਨ ਨਫ਼ਸ ਦੀਆਂ ਫੌਜਾਂ
ਗਈ ਬਹਾਰ ਖਿਜ਼ਾਂ ਵੀ ਆਈ
ਗਹਿਰੀ ਰਾਤਿ ਹਾਥ ਛਿਪ ਜਾਵੇ
ਗੁਲ ਤੇ ਖ਼ਾਰ ਪੈਦਾਇਸ਼ ਇਕਸੇ
ਗੁਲ ਨੇ ਦਰਦ ਦਿਤਾ ਬੁਲਬੁਲ ਨੂੰ
ਗ਼ੈਰਤ ਪਕੜ ਨਾਹੀਂ ਜੇ ਦੇਖੇਂ
ਘਰ ਵਿਚ ਲੱਖ ਦੁਸ਼ਮਣ ਲੱਖ ਦੋਸਤ
ਚਮਕ ਕਰੋੜ ਮਜਨੂੰਆਂ ਵਾਲੀ
ਚੜ੍ਹਿਆ ਚਾ ਪਪੀਹੇ ਸੁਣ ਕੇ
ਚੰਦਾ ਚਮਕ ਵਿਖਾਲ ਨਾ ਸਾਨੂੰ
ਚੰਦਾ ਦੇਖ ਚਕੋਰ ਪੁਕਾਰੇ
ਚਾਕਾ ਵੇ ਮਤ ਚਾਕਾਂ ਵਾਲੀ
ਚੂਚਕ ਬਾਪ ਉਲਾਂਭਿਓਂ ਡਰ ਕੇ
ਚੋਰ ਚੁਰਾਇ ਲਿਆ ਦਿਲ ਮੇਰਾ
ਜਦ ਇਹ ਖ਼ਾਕ ਰਿਹਾ ਤਨ ਮੇਰਾ
ਜਬ ਲਗ ਮਿਲੀ ਨ ਤੈਨੂੰ ਜਾਗ੍ਹਾ
ਜਾਨ ਜਹਾਨ ਦੋਵੇਂ ਦਮ ਕੋਈ
ਜਾਨੀ ਜੀਵਨ ਚਾਰ ਦਿਹਾੜੇ
ਜਾਨੀ ਯਾਰ ਨ ਹਾਸਲ ਹੋਂਦੇ
ਜਾਂ ਫ਼ਰਹਾਦ ਵਿਖੇ ਤੂੰ ਆਇਓਂ
ਜਿਸ ਘਰ ਵਿਚ ਹੋਵੇ ਦੁਖਿਆਰਾ
ਜਿਸ ਜਾਨੀ ਬਣਿਆ ਜਗ ਜਾਣੇ
ਜਿਸ ਦਾ ਦਰਦ ਤਿਸੇ ਹੱਥ ਦਾਰੂ
ਜਿਸ ਦਿਨ ਸ਼ਹਿਰ ਮਹਿਬੂਬਾਂ ਵਾਲੇ
ਜਿਸ ਦਿਨ ਤੋੜ ਮੁਰਾਦਾਂ ਟੁਰਸੈਂ
ਜਿਸ ਨੇ ਇਹ ਗੱਲ ਪੁਖ਼ਤਾ ਜਾਣੀਂ
ਜਿਸ ਨੂੰ ਤਲਬ ਹੋਵੇ ਜਿਸ ਦਿਲ ਦੀ
ਜਿਸ ਵਿਚ ਚਿਣਗ ਬਿਰਹੋਂ ਦੀ ਪਈਆ
ਜਿਤ ਵਾਸ ਕਦੀਮ ਕਮੀਨਾ ਕੀਤਾ
ਜਿਥੇ ਬੈਠ ਕਹਾਂ ਦੁਖ ਦਿਲ ਦਾ
ਜਿਉਂ ਜਿਉਂ ਨਫਸ ਮੋੜੇ ਤਕਦੀਰੋਂ
ਜਿਉਂ ਜਿਉਂ ਬਖ਼ੀਲ ਚੁਫ਼ੇਰੇ ਫਿਰਦੇ
ਜੀਉ ਜਾਨੀ ਤਨ ਮਨ ਵਿਚ ਜਾਨੀ
ਜੈਂ ਦੁਖ ਪ੍ਰੇਮ ਤਿਨ੍ਹੇ ਹੱਥਿ ਆਇਆ
ਜੋ ਹੱਡ ਦੁਧ ਮਲਾਈਂ ਪਾਲੇ
ਜ਼ਹਿਮਤ ਤਾਪ ਸਰਾਪੋਂ ਬਚਦੇ
ਜ਼ੁਹਦ ਇਬਾਦਤ ਚਾਹੇ ਦੇਖੇ
ਟੁੱਟਾ ਮਾਣ ਪਏ ਪਰ-ਮੁਲਕੀਂ
ਡਿਠੀ ਕਬਰ ਸਕੰਦਰ ਵਾਲੀ
ਤਸਬੀ ਬਹੁਤ ਭੁਵਾਵਣ ਕਸਬੀ
ਤਨ ਟੁਟਦਾ ਮਨ ਤਪਦਾ ਮਾਏ
ਤਨ ਦੀ ਚਿਖਾ ਬਣਾਵੇ ਦੀਪਕ
ਤਨ ਪਿੰਜਰ ਦਿਲ ਘਾਇਲ ਕੈਦੀ
ਤਾਂਹੀ ਰਹੀ ਕੁਚੱਜੀ ਕਮਲੀ
ਤਾਂ ਜਾਣੇ ਦਿਲ ਹੋਵੇ ਜਾਨੀ
ਤੂੰ ਹੈਂ ਯਾਰ ਤੂੰ ਹੈਂ ਦੁਖਦਾਈ
ਤੈਨੂੰ ਹੁਸਨ ਖ਼ਰਾਬ ਕਰੇਂਦਾ
ਤੈਂਡਾ ਇਸ਼ਕ ਕਸਾਈ ਵੜਿਆ
ਤੋੜਿ ਜੰਜ਼ੀਰ ਸ਼ਰੀਅਤ ਨਸਦਾ
ਦਾਮ ਜ਼ੁਲਫ਼ ਵਿਚ ਬੇਰ ਮੋਤੀ ਜਦ
ਦਿਨ ਵਿਚ ਲਾਖ ਕ੍ਰੋੜ ਚਲਾਵਣ
ਦਿਲ ਸੋਈ ਜੋ ਸੋਜ਼ ਸੱਜਨ ਦੇ
ਦਿਲ ਘਾਇਲ ਦਿਲਬਰ ਨੂੰ ਕਹਿਆ
ਦਿਲ ਤੂੰ ਹੀ ਦਿਲਬਰ ਭੀ ਤੂੰ ਹੀ
ਦਿਲ ਦਿਲਗ਼ੀਰ ਹੋਇਆ ਤਕਦੀਰੋਂ
ਦਿਲ ਦੇ ਕੋਲ ਅੱਖੀਂ ਨਹੀਂ ਦਿਸਦੇ
ਦਿਲ ਨੂੰ ਬਾਣ ਪਿਆ ਇਕ ਮਾਏ
ਦਿਲਬਰ ਦਾਮ ਵਿਛਾ ਜ਼ੁਲਫ਼ ਦੀ
ਦਿਲਬਰ ਯਾਰ ਸ਼ਿੰਗਾਰ ਰੰਗੀਲਾ
ਦਿਲਬਰ ਯਾਰ ਕਿਹੇ ਦਿਨ ਆਹੇ
ਦਿਲਬਰ ਯਾਰ ਕੇਹਾ ਤੁਧ ਕੀਤਾ
ਦਿਲਬਰ ਯਾਰ ਕੇਹੀ ਤੁਧ ਕੀਤੀ
ਦਿਲਬਰ ਯਾਰ ਨ ਕਰ ਅਲਗਰਜ਼ੀ
ਦਿਲਬਰ ਯਾਰ ਨਦੀ ਦੀਆਂ ਲਹਿਰੀਂ
ਦਿਲਬਰ ਯਾਰ ਨ ਦੋਸ਼ ਤੁਸਾਨੂੰ
ਦਿਲਬਰ ਯਾਰ ਫ਼ਿਰਾਕ ਦੇ ਮੇਰੇ
ਦਿਲਬਰ ਯਾਰ ਮਹੂਰਤ ਕਰ ਲੈ
ਦਿਲਬਰ ਵੇਖ ਰਿਹਾ ਵਿਚ ਸ਼ੀਸ਼ੇ
ਦਿਲ ਵਿਚ ਸਬਰ ਹਯਾ ਨ ਮਾਏ
ਦੀਪਕ ਦੇਖ ਜਲੇ ਪਰਵਾਨਾ
ਦੂਰ ਨਿਕਾਬ ਕੀਤਾ ਦਿਲਬਰ ਨੇ
ਦੇਖ ਚਕੋਰ ਕਹਿਆ ਇਕ ਮੁਨਸਫ਼
ਦੇਖਣ ਨੈਣ ਨਿਆਜ਼ ਨੈਣਾਂ ਦੀ
ਦੋਜ਼ਖ ਦੇ ਵਲ ਨਾਲ ਯਾਰਾਂ ਦੇ
ਦੋ ਦਿਨ ਕੂਕ ਪਪੀਹਾ ਕੂਕੇ
ਦੌਲਤ ਮਾਲ ਜਹਾਨ ਪਿਆਰਾ
ਨਹੀਂ ਕਬੂਲ ਇਬਾਦਤ ਤੇਰੀ
ਨ ਕਰ ਹੋਰ ਇਲਾਜ ਤਬੀਬਾ
ਨ ਕੁਝ ਮਿਥੀ ਨ ਮਿਥ ਕੇ ਟੁਰਿਆ
ਨਦੀਆਂ ਨੀਰ ਰਹਿਣ ਨਿਤ ਤਾਰੂ
ਨ ਬਣ ਸ਼ੇਖ ਮਸ਼ਾਇਖ ਪਿਆਰੇ
ਪਲ ਪਲ ਸ਼ੌਕ ਜ਼ਿਆਦਾ ਹੋਵੇ
ਪਾਂਧੀ ਮੰਨ ਸਵਾਲ ਅਸਾਡਾ
ਪਾਰਸ ਨਾਲ ਮਿਲੇ ਰੰਗ ਬਦਲੇ
ਪੁਛਿ ਪੁਛਿ ਪਵੇ ਨ ਬਿਪਤਾ ਮੂਲੇ
ਫਲਿਆ ਬਾਗ਼ ਲਗੇ ਟੁਰ ਆਵਨ
ਬਿਰਹੋਂ ਦੂਰ ਅਜ਼ਾਰੀ ਕੀਤੇ
ਬੁਧ ਸੁਧ ਜਿਨ ਸਮਝੀ ਕੁਝ ਥੋੜੀ
ਬੂਟੇ ਸੇਬ ਅਨਾਰ ਲਗਾਏ
ਬੇਸਾਜ਼ਾਂ ਦਾ ਸਾਜ਼ ਹੈ ਸੋਹਣਿਆਂ
ਬੇਬੁਨਿਆਦ ਕਰੇਂ ਬੁਨਿਆਦਾਂ
ਬੇਬੁਨਿਆਦ ਜਹਾਨ ਪਛਾਣੇ
ਬੇਲੇ ਮਗਰ ਤਿਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਚੀਰੇ
ਬੋਲੇ ਕਾਗ ਸਵੇਰ ਪਛਾਤੀ
ਭਾਂਬੜ ਦਰਦ ਹਦਾਯਤ ਵਾਲਾ
ਭੁੱਲਾ ਇਸ਼ਕ ਗਿਆ ਜਿਸ ਵਿਹੜੇ
ਮਜਨੂੰ ਹੋਇ ਬਹਾਂ ਦਿਨ ਇਕਸੇ
ਮਜਨੂੰ ਕੂਕ ਕੂੰਜਾਂ ਦੀ ਸੁਣ ਕੇ
ਮਜਨੂੰ ਵੇਖਿ ਲਹੂ ਭਰ ਰੋਇਆ
ਮਰ ਮਰ ਲਾਖ ਗਏ ਨਹੀਂ ਸਮਝੇ
ਮਾਉ ਬੈਠ ਸੱਸੀ ਨੂੰ ਆਖੇ
ਮਾਏ ਦਰਦ ਫ਼ਿਰਾਕ ਮਾਹੀ ਦੇ
ਮੁਸ਼ਕਲ ਨੇਹੁ ਲਗਾਵਣ ਹੋਇਆ
ਮੁੱਦਤ ਹਿਰਸ ਜਹਾਨੇ ਵਾਲਾ
ਮੂਰਖ ਲੋਕ ਸਦਾ ਸੁਖ ਸੌਂਦੇ
ਮੇਹਨਤ ਫੇਰਿ ਮੁੜੇ ਕੁਝ ਸਾਡੀ
ਮੇਘਲਿਆ ਵੱਸ ਭਾਗੀਂ ਭਰਿਆ
ਮੇਵੇਦਾਰ ਦਰਖ਼ਤ ਮੇਵੇ ਦੇ
ਮੈਨੂੰ ਖ਼ਬਰ ਨਹੀਂ ਦਿਲ ਮੇਰਾ
ਮੈਂ ਵਿਚ ਤੈਂ ਵਿਚ ਸਾਹਿਬ ਮੇਰੇ
ਮੈਂ ਵਿਚ ਦੋਸ਼ ਨਹੀਂ ਕੁਝ ਮੂਲੋਂ
ਯਾ ਕਰ ਹਾਰ ਸ਼ਿੰਗਾਰ ਪਿਆਰੇ
ਰਹੇ ਬੁਝਾਇ ਨ ਬੁਝੀ ਮੂਲੋਂ
ਰੱਖੀਂ ਲਾਜ ਨਿਲਾਜ ਨ ਹੋਵੀਂ
ਰੱਬ ਦਾ ਆਸ਼ਕ ਹੋਣ ਸੁਖਾਲਾ
ਰਾਹੀ ਯਾਰ ਰਾਂਝਣ ਨੂੰ ਆਖੀਂ
ਰਾਵਤ ਫੀਲ ਨਿਸ਼ਾਨਾਂ ਵਾਲੇ
ਰਾਂਝਾ ਹੀਰ ਨੇ ਰੱਬ ਕਰ ਜਾਤਾ
ਰਾਂਝਾ ਯਾਰ ਗ਼ਰੀਬ ਹੀਰੇ ਦਾ
ਰੁਖ਼ਸਤ ਹੋ ਗੁਲ ਗਏ ਚਮਨ ਥੋਂ
ਰੁੱਖਾਂ ਪੌਣ ਪਰਿੰਦਾਂ ਡਿਠੀ
ਰੋ ਰੋ ਨਾਲ ਫੁਹਾਰ ਨੈਣਾਂ ਦੀ
ਰੋਵਣ ਨੈਣ ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਕਾਰਣ
ਲਬ ਖ਼ੁਸ਼ਕੀ ਮੂੰਹ ਜ਼ਰਦੀ ਵਰਤੀ
ਲੋਕਾਂ ਭਾਣੇ ਵਸਤੀ ਵਸਦੀ
ਵਗ ਵਾਏ ਪਰ ਸੁਆਰਥ ਭਰੀਏ
ਵਗ ਵਾਏ ਵੰਞ ਤਖ਼ਤ ਹਜ਼ਾਰੇ
ਵਾਰਸ ਬਣ ਬੈਠੀ ਜੋ ਆਹੀ
ਵਾਰ ਸੁਟਾਂ ਮੈਂ 'ਮੈਂ' ਹੁਣ ਲੋਕਾ
ਵਿਛੜੇ ਯਾਰ ਨ ਹੋਸੁ ਅੰਦੇਸ਼ਾ
ਵੇਦ ਕਿਤੇਬ ਪੜ੍ਹਨ ਚਤੁਰਾਈ