Deepak Jaitoi
دیپک جیتوئی


دیپک جیتوئی

دیپک جیتوئی (18 اپریل،1925-12 فروری 2005) دا جنم گنگسر جیتو، ضلع فریدکوٹ وکھے ماتا ویر کور دی ککھوں پتا اندر سنگھ دے گھر ہویا۔ اوہناں دا اصل ناں س. گرچرن سنگھ سی، دیپک جیتوئی اوہناں دا ساہتک ناں سی ۔'مجرم دسوہی' نوں اوہناں نے اپنا استاد دھاریا۔اوہ استاد کوی سن تے 350 دے قریب اوہناں دے شاگرد ہن ۔اوہناں نے غریبی جھلی پر کسے اگے ہتھ نہیں اڈیا ۔اوہناں دے کاوَ سنگریہہ ہن: دیپک دی لو (غزل سنگریہہ)، غزل دی ادا، غزل دی خوشبو، غزل کی ہے، غزل دا بانکپن، ماڈرن غزل سنگریہہ، میریاں چونویاں غزلاں، دیوانے-دیپک، آہ لے مائی سانبھ کنجیاں (گیت)، ساڈا ورثہ، ساڈا دیش، مالا کیوں تلوار بنی (مہانکاوِ بندہ سنگھ بہادر جی)، بھرتھری ہری (کاوَ ناٹ)، بھلیکھا پے گیا (کہانی سنگریہہ)، سماں ضرور آویگا (ناٹک سنگریہہ)، سکند گپت (سنسکرت توں انووادت)، عبادت (ساریاں غزلاں دا غزل-سنگریہہ)، پکھی گھنگروآں والی (گیت-سنگریہہ) ۔

پنجابی شاعری دیپک جیتوئی

اس حسن دا جدوں وی میں مانیا نظارہ
اوہناں دے وعدے تاں لگدے سی لاریاں دی طرحاں
آہ لے مائی سانبھ کنجیاں
اے دل ! خوشی منا توں، ہونی تاں ٹل گئی ہے
عشقَ دی بات سناؤندے بھی حیا آؤندی ہے
عشقَ والے عشقَ فرماندے نے ہسدے-کھیڈدے
ایہہ حق دل والیاں دا بندے
ایہہ دل ہی جاندے دل تے جو یار گزری ہے
ایہہ دنیاں اسیں کرن آباد نکلے
علت بری ہے عشقَ دا جذبہ برا نہیں
سجنی-میری سجنی دکھی نہ ہو
سوہنے یار میرے آ جا توڑ گھیرے
سن کے مزہ نہ آوے؛ اسنوں غزل نہ آکھو
سچ دا عاشق ہاں سچ تے مردا ہاں
ہوا ʼچ درگندھ گھل گئی ہے
ہو گئی بھلّ کر لیا وعدہ
حوصلہ کرکے ذرا دیوار ٹپّ کے ویکھنا سی
کڑکدی دھپّ نے بستی تے قہر ڈھایا ہے
کجھ کو ہتھاں وچّ سمٹ کے رہِ گئی دولت تمام
کجھ ضبط کرو یارو! ایہہ صدمہ وی جر دیکھو
کنڈے چمن 'چ کھلرے مڑ انتشار دے
گلیئیں چکڑ یار، کمیٹی زندہ باد
گلاں کریئے بھاویں روز ہزاراں نال
چمن والے؛ چمن خود ہی اجاڑنگے-نظر آؤندے
چٹیا -سرخ -کالیاں -اکھاں
جو بھی سازش دا جال بندا ہے
زخم ہن دل تے بہت
زندگی کی ہے حسیں دھوکھا ہے
تیری دید باجھوں اکھیاں تہائیاں رانجھناں
دل اک ہے ارمان بہت نے
دل 'چ صورتَ وسی ہے پیارے دی
دل دا شیشہ تاں کہی جاندی اے اکھ
دلا ایہہ عشقَ بربادی کراؤگا
نظر چلے جان توں بعد ربّ نال گلہ
برخا بہار
مٹی خلش نہ نمانیں دل دی
مرے دل تے توں کیوں خنجر چلاؤنیں
مدت توں بعد پیدا دل وچّ شعور ہوئٔے
میں وفا کردا رہا پر اوہ دغا کہندے رہے
موم دا پتلا جیہا، پتھر نہیں
رہنیاں ہن مہفلاں سبھ نیرھیاں
راہیا توں رک نہ
وگڑنوں، جھگڑنوں، الجھنوں رہا
 
 
Punjabi Kavita