سن کے مزہ نہ آوے؛ اسنوں غزل نہ آکھو ۔
دل وچ جے کھبھّ نہ جاوے؛ اسنوں غزل نہ آکھو ۔
خوبی غزل دی ایہہ ہے دل نوں چڑھاوے مستی
جہڑی دماغ نوں کھاوے؛ اسنوں غزل نہ آکھو ۔
ہر شعر؎ اپنی-اپنی پوری کہانی دسے
ادھ ’چوں جے ٹٹّ جاوے؛ اسنوں غزل نہ آکھو ۔
مصرعہ تاں پچھوں مکے کھلھ جان ارتھ پہلاں
الجھن دے وچّ جو پاوے؛ اسنوں غزل نہ آکھو ۔
بے-ارتھ کوئی بات جچدی نہیں غزل وچّ
مئنا سمجھ نہ آوے؛ اسنوں غزل نہ آکھو ۔
مخصوص شبد ہی کجھ یارو غزل لئی ہن
باہر جے استوں جاوے؛ اسنوں غزل نہ آکھو ۔
ہر بات عشقَ دے وچ رنگی ہوئِ غزل دی
جو کھشکیاں چڑھاوے؛ اسنوں غزل نہ آکھو ۔
پھلاں دے وانگو ونڈن خوشبو غزل دے مصرعے
جس 'چوں سڑاند آوے؛ اسنوں غزل نہ آکھو ۔
مستی شراب ورگی؛ مٹیار ورگا نخرہ
نظراں 'چ نہ سماوے؛ اسنوں غزل نہ آکھو ۔
سنگیت دی مدھرتا؛ جھرنے جہی روانی
جیکر نظر نہ آوے؛ اسنوں غزل نہ آکھو ۔
شعراں دا ارتھ اوداں لبھے لغات وچوں
پھر بھی غزل دے دئوے؟ اسنوں غزل نہ آکھو ۔
انہونیاں دلیلاں؛ اپماواں اتّ اسمبھو
اشلیلتا ودھاوے؛ اسنوں غزل نہ آکھو ۔
مہفل 'چ تھرکدی ہے ضداں حسین ناچی
اوہ رنگ نہ جماوے؛ اسنوں غزل نہ آکھو ۔
برہا دا درد ہووے جاں وصل دی لطافت
جاں عشقَ نہ جماوے اسنوں غزل نہ آکھو ۔
محبوب نال گلاں؛ ساقی دے نال شکوے
منظر نہ ایہہ دکھاوے؛ اسنوں غزل نہ آکھو ۔
دل دی زبان ہے ایہہ دانشوراں کیہا ہے
کوئی پہیلی پاوے؛ اسنوں غزل نہ آکھو ۔
سڑیئل مجازی 'دیپک'؛ ڈگری دا رئب پا کے
جے کر کتھا سناوے؛ اسنوں غزل نہ آکھو ۔

ایہہ حق دل والیاں دا بندے، اوہ کرن چرچے غزل دے بارے۔
ایہہ عقل والے کیوں چھیڑدے ہن، فضول قصے غزل دے بارے ۔
غزل دے بارے جو زہر اگلن، اوہناں دی خدمت 'چ عرض ایہہ ہے،
اوہ میری سنگت 'چ آکے بیٹھن، میں دساں نقطے غزل دے بارے۔
غزل ادب دے بغیچے اندر، اسے ادا نال تر رہی ہے،
غزل دے دشمن گو چھڈدے ہن، عجیب شوشے غزل دے بارے۔
اوہ عشقَ والا ہی جان سکدے، غزل دے وچّ کی کی خوبیاں ہن؟
غرور ہے جسنوں علم اتے، اوہ خاک سمجھے غزل دے بارے۔
سیاسی نقطہ نظر دے لوکو! غزل دا حلیہ نہ ایں بگاڑو،
غلط نے جہڑے تسیں متھے ہن، سیاسی ٹیچے غزل دے بارے۔
نوینتا جسنوں آکھدے ہو، اناڑی پن ہے مرے عزیزو۔
غزل نوں بے رنگ کر رہے ہن، نویں سلیقے غزل دے بارے۔
غزل ہے نازک جہی حسینہ، غزل تے لدو نہ بھاری بھوشن۔
بجھارتاں نہ غزل ’چ پاؤ، وچارو سارے غزل دے بارے۔
کوئی تاں دسو کے کتھے لکھئ، غزل دا مضمون خشک ہونا،
کرم کرو اس طرحاں نہ پاؤ، نویں بھلیکھے غزل دے بارے ۔
جو عشقَ دی رمز ہی نہ سمجھن، جو حسن دی نازکی نہ جانن،
اسیں نہیں منّ سکدے اے دل ! اوہناں دے داعوے غزل دے بارے۔
اسیں ذرا سنگٹھت نہیں ہاں، نہیں تاں اے شیخ! دسدے تینوں،
جو بے-وجہ ہی بنائے ہن توں، برے ارادے غزل دے بارے۔
جنہاں نوں ہے حسن ہی توں نفرت، اوہناں نوں کی آکھنا اے 'دیپک'،
شروع توں ہی پٹھا سوچدے ہن، اجیہے دودے غزل دے بارے ۔

دل دا شیشہ تاں کہی جاندی اے اکھ،
دل 'چ جو ہندے اوہ درساندی اے اکھ۔
دل جے مسکاوے تاں مسکاندی اے اکھ،
دل جے گھبراؤندے تاں گھبراؤندی اے اکھ۔
دل جدوں روندے تاں کرلاندی اے اکھ،
دل جے بھر آؤندا ہے بھر آؤندی اے اکھ۔
عقل منداں نے کہے کہ عشقَ وچّ،
تاں ہی دل ملدے جے مل جاندی اے اکھ۔
دل دا سچ دسّ دندی ہے اکھ دی چمک،
دل 'چ ہووے چور، شرماندی اے اکھ۔
دل جدوں احسان مندے یار دا،
اودوں اپنیں آپ جھک جاندی اے اکھ۔
دل دی وحشت دا ہے اکھ دندی ثبوت،
پیار دل دا وی تاں سمجھاندی اے اکھ۔
دل 'چ جد غصے دا بھامبڑ مچدے،
اوس ویلے قہر برساندی اے اکھ۔
دل جدوں ہندا ہے کدھرے بے-لحاظ،
ساہمنیں تکنوں وی کتراندی اے اکھ۔
لے کے دل جد دور تر جاندا اے یار،
اس دے پچھے دور تک جاندی اے اکھ۔
ضبط ہے دل وچّ تاں اکھ اٹھدی نہیں،
دل جے للچاؤندے تا للچاندی اے اکھ۔
دل دی گلّ نہ کہہ سکے جتھے زبان،
دل دی گلّ پھر اوتھے سمجھاندی اے اکھ۔
مفت وچّ بدنام ہو جاندا ہے دل،
ہر پواڑا اصل وچّ پاندی اے اکھ۔
دل دے وچّ کہرام مچّ اٹھدا ہے یار !
دل 'چ اتر کے جا تڑپاندی اے اکھ۔
دل دی کی طاقت ہے اس توں بچ سکے،
اک اشارے نال تڑپاندی اے اکھ۔
جھٹّ پگھل جاندا ہے پتھر دل وی دوست،
اتھرو جس وقت چھلکاندی اے اکھ۔
دل خوشی محسوسدا ہے بے-شمار،
جد کرم دلبر دے پھرماندی اے اکھ۔
دل نوں جد چڑھدی ہے مستی عشقَ دی،
پھیر بن-پیتے ہی نشیاندی اے اکھ۔
دل تاں ہے محتاج 'دیپک' ! اکھ دا،
مردہ-دل وچّ جان پا جاندی اے اکھ۔

زخم ہن دل تے بہت، زخماں 'چ گہرائی بہت ۔
عشقَ نے اک عمر میری جان تڑپائی بہت۔
ہادسے میرے قدم ہرگز نہیں اٹکا سکے،
تیز تر ہو کے ہنیری اگوں ٹکرائی بہت۔
اتّ مشکل وچّ وی میرا حونصلہ ٹٹیا نہیں،
وقت دے چکر نے کیتی زور-ازمائی بہت۔
کی کراں میرے سبھاء وچّ مصلحت آئی نہیں،
مصلحت دی بات مینوں، یاراں سمجھائی بہت۔
نہ الجھ سکیا کسے الجھن 'چ ایہہ درویش دل،
ریشمی زلفاں نے میری، روح الجھائی بہت۔
ننگے پیریں بھی رہا پر سر رہے میرا بلند،
میری اس دیونگی تے دنیاں مسکائی بہت۔
ہجر وچّ بھی میری اکھیں اتھرو آئے نہیں،
مینوں تڑپاؤندی رہی ہے، چاہے تنہائی بہت۔
اے جنوں تیرے سہارے، زندگی بیتی کمال،
عقل بے شک خوش نما چیزاں تے للچائی بہت۔
بانس بنھ کے بونیاں نے قد اچے کر لئے،
پر اسیں نیویں رہن وچّ سمجھی دانائی بہت۔
شکریہ دیوانگی توں رکھیا مینوں دلیر،
بجلیاں دے شور توں ایہہ جان گھبرائی بہت۔
توں پرستش دے ہیں قابیل ٹھیک ہے 'دیپک' ایہہ بات،
تیری لوء نے زندگی کویاں دی رشنائی بہت۔

ایہہ دل ہی جاندے دل تے جو یار گزری ہے ۔
خزاں توں سو گنا بھیڑی بہار گزری ہے۔
ہوا 'چ سیک اجے ہے کہ سڑ گیئے لوں-لوں،
ہوا ہریک بدن ہی دے پار گزری ہے۔
فلک توں شعلے جھڑے، اگّ ایہہ زمین اگلے،
نسیم ہو کے بہت شرمسار گزری ہے۔
بہار وچّ تاں چہکنا سی پنچھیاں ایتھے،
مگر کیوں چیخدی اوہناں دی ڈار گزری ہے ؟
چمن 'چ ویکھو لہو تھاں-ب-تھاں کوے ڈلئ،
ایہہ بات دل نوں بہت نہ-گوار گزری ہے۔
اوہ بدلی جس نے کہ؛ سنجنا سی ایہہ مرا گلشن،
اوہ بدلی برسے بناں بے-قرار گزری ہے۔
ستمگراں نے اٹھایا اجیہا ہے طوفان،
پرے دی وا بھی تاں! بنکے غبار گزری ہے۔
کراں کی ذکر میں ہونی دا چندری ایہہ ہونی،
جو غنچیا تے وی اج وار-وار گزری ہے۔
ایہہ میرا حوصلہ ہے پھر وی میں اڈول رہا،
مرے ہی سر تے مصیبت ہزار گزری ہے۔
نہیں ہے پنچھیاں دا دوش؛ ہے ایہہ مالی دا،
تباہی قہقہے لاوندی ہزار گزری ہے۔
چمن 'چ امن رہے، نہ سکوں رہے 'دیپک'،
عدو دی سوچ تدے بے-مہار گزری ہے۔

(نسیم=سویر دی سگندھت ہوا، عدو=دشمن)

مٹی خلش نہ نمانیں دل دی؛ کسے طرحاں نہ قرار آیا ۔
انھا دے بالکل قریب رہِ کے میں عمر ساری گزار آیا۔
حسین کنا سی اوہ نظارہ، کویں کراں میں بیان یارو،
جدوں اوہ آیا خلار زلفاں؛ مری نظر وچّ خمار آیا۔
حیا دے پردے 'چ بے-ہیائی مری نظر توں نہ ویکھ ہوئی،
لٹا کے اکھاں دی روشنی میں؛ وفا دا قرضہ اتار آیا۔
میں پاک-دامن ہاں؛ اج تکّ بھی! مگر ہے ناپاک دنیاں تیری،
تیرے ہی بندیاں توں زخم کھا کے میں لکھاں پیڑاں سہار آیا۔
اسیں تاں سنجیا سی؛ خون پا-پا کہ اس چمن وچّ بہار کھیڈے،
مگر نہ آئی بہار اج تکّ نہ پھلاں اتے نخار آیا۔
شراب پی کے وی کی کراںگے؟ بفریا پھردے جدوں ایہہ ساقی !
نہ اس دے دل وچّ جگی محبت؛ نہ اسدے نیناں 'چ پیار آیا۔
بجھے انیکاں گھراں دے دیوے؛ سڑے انیکاں دے پاک-دامن،
اسیں ہاں کس تھاں توں راہ بھلے؟ کسے نوں ایہہ نہ وچار آیا۔
نسہیتاں مینوں کرن والے! توں اپنی بکل 'چ جھاک تاں لے،
کہ، کی وجہ ہے؟ مرے گراں وچّ ہنیر اٹھیا؛ غبار آیا۔
کوئی ہے ترشول چکی پھردا؛ ہے تردا کوئی چھرا لکھو کے،
بڑے مہزب نے لوک اجکلھ؛ جو آیا ہؤمے سوار آیا۔
سنی نہ مرلی دی تان کدھرے ؟ کسے نگر نہ رباب گونجی !
نہ آیا ونجھلی وجاؤندا کوئی؛ نہ ہی وجاؤندا ستار آیا۔
چلن 'چ آئی نہیں گرواٹ؛ نہ عمر بھر اچی اکھ اٹھی،
پتہ نہیں پھر وی کیوں اے 'دیپک' ترا بداں وچّ شمار آیا۔

دل اک ہے ارمان بہت نے
کجھ جذبے بلوان بہت نے
عشقَ دے پینڈے مشکل-مشکل
ویکھن وچّ آسان بہت نے
لبھدا ہے انسان کتے ہی
دنیاں وچّ حیوان بہت نے
مومن بے-ایمان بڑے ہن
کافر با-ایمان بہت نے
خوش ہو کے سر کٹواؤندے ہن
دل والے نادان بہت نے
'سرمد' جاں 'منصور' ہے کوئی
شاہ بہت، سلطان بہت نے
یاداں، زخم، داغ کرلاٹھاں
اس دل وچّ مہمان بہت نے
ترشولاں - سنگیناں -رفلاں
پوجا دے سامان بہت نے
'دیپک' ورگے نردھن جگّ وچّ
'فن' کرکے دھن وان بہت نے

وگڑنوں، جھگڑنوں، الجھنوں رہا
میں گستاخ ہوواں؟ ایہہ ہونوں رہا
نہ کر مہر میرے تے دشمن مرے
تری مہر باجھوں میں مرنوں رہا
نہیں مینوں زردار سکدا خرید!
میں لالچ دے چکراں 'چ پھسنوں رہا
جو پی کے سمبھلدے؛ اوہ میئکش نہیں
میں میئکش ہاں ! پی کے سمبھلنوں رہا
قسم ہے؛ جے ظالم توں چھڈیں قصر
ترے ظلم اگے میں جھکنوں رہا
مخالف نے حالات؟ کجھ غم نہیں
قدم میرا مشکل 'چ رکنوں رہا
جوانی 'چ ایہہ دل مچلیا نہیں
بڑھاپے 'چ ایہہ دل مچلنوں رہا
اوہ بزدل ہے! جابر توں ڈردا ہے جو
میں زابر توں ڈرنوں! جھجکنوں!! رہا
ہے شائستگی اوس شاعر 'چ خاک؟
جو صوفی رہا پر نہ بکنوں رہا!
تسیں اپنی مرضی دے مکھتار ہو
میں سرکار تھونوں ورجنوں رہا!
ہے طوفان زوراں تے اج کل بہت
ایہہ 'دیپک' مگر پھر بھی بجھنوں رہا!

مدت توں بعد پیدا دل وچّ شعور ہوئٔے
میں تے مرے دا چکر؛ اس دل 'چوں دور ہوئٔے
دنیاں دے الجھناں وچّ ایویں پئے ہاں الجھے
احساس زندگی نوں اینا ضرور ہوئٔے
ایہہ زندگی ہے کی شے؟ کی اس دی ہے حقیقت؟
مشکل دے نال کدھرے! ایہہ وہم دور ہوئٔے
بن پیتیاں ہی مستی رہندی ہے ہر گھڑی ہن
بدبخت دل 'چ پیدا؛ ایسا صرور ہوئٔے
نہ رنج ہے- نہ غم ہے- نہ فکر نہ جھورا
اوہ خواہشاں دا پربت؛ ہن چور-چور ہوئٔے
تصویر یار دی ہی؛ ہر شے 'چوں لشکدی اے
یا ربّ! نظر 'چ پیدا؛ کداں دا نور ہوئٔے؟
دل اس طرحاں ہے ٹٹیا؛ ٹٹدا جویں ہے تارہ
ٹٹن توں بعد چانن؛ کیوں دور-دور ہوئٔے
کنے حسین منظر پل وچّ بدل گئے ہن!
اے حسن! پھیر تینوں؛ کاہدا غرور ہوئٔے
اک جھٹکا وجیا- ایسا ٹٹیا تکبر!
جیوں شیشہ فرش ڈگدے ہی چور-چور ہوئٔے
اوہ رشتیاں دے سنگل سبھ تار-تار ہوئے
کلّ سی جو نیڑھے نیڑھے؛ اج دور-دور ہوئٔے
اک ہکمرانا عادت مدتاں رہی ہے جسدی!
اے حسن! اوہی 'دیپک'! تیرا مجور ہوئٔے

ہو گئی بھلّ کر لیا وعدہ
لاج رکھینگا توں ہی دلدارا !
ٹٹّ جاوے بھروسہ نہ میرا
مینوں ہوناں پوے نہ شرمندہ
تیری رحمت دا ہے بڑا چرچہ
میری واری کریں نہ دل سوڑا
میں ہاں ٹاپو 'چ گرد ہے ساغر
کوئی کشتی ہے نہ کوئی رستہ
تیری مرضی ہے جداں مرضی کر
تیرے ہندیاں کراں میں کیوں چنتا؟
پردے کجے نے توں انیکاں دے
دوست! میرا وی رکھ لے پردہ
دیر لائی تاں نھیر پے جاؤ
دیر کیوں لاؤنیں سوہنیاں! آجا!!
اگے سو بار ازمائی میں
ہر دفعہ اتریا ہیں پورا
کتاء:
اس دفعہ کر گیوں جے انگہلی
مینوں کرنیں شریکاں نے رسوا
آ کہ مینوں اڈیک ہے تیری
تیرا رستہ مینوں ویکھدا بیٹھا
تیرے 'دیپک' دی لوء نہ بجھ جاوے
پھیل جاوے نہ بستی وچّ نھیرا

مرے دل تے توں کیوں خنجر چلاؤنیں؟
نہکا خون کیوں میرا بہاؤنیں؟
شریکاں دے گھریں چانن بکھیریں
ہنیرا میرے ویہڑے وچ وچھاؤنیں
میں تینوں پچھدا ہاں حسن والے!
اجے کنا کو چر مینوں ستاؤنیں
میں تیرا ہر اشارہ جاندا ہاں
ترے آکھے توں پھر بھی پھلّ چڑاؤنیں
کتاء:
مرے ولّ کیوں نظر رکھدیں توں ٹیڈھی؟
بھلا میں تیرا یار کی گواؤنیں؟
بناں بولے سمجھدیں بات سبھ دی
جے میں بولاں برا اوس دا مناؤنیں
توں کئیاں نوں پھریں آواز دندا
جھڑک دنیں میں جد تینوں بلاؤنیں
میں جد روواں توں ادوں مسکراویں
میں مسکاواں میرا منہ چڑاؤنیں
خیال اینا تاں دل دا کر لیا کر
سفر اس عمر دا میں وی مکاؤنیں
بہت کیتی توں میری ازمائش
نہ جانیں ہور کنا ازماؤنیں؟
نہ اس 'دیپک' توں ایہہ گھر ہویا روشن
ترے جلوے نے ایہہ گھر جگمگاؤنیں

دل 'چ صورتَ وسی ہے پیارے دی
کون چنتا کرے گزارے دی
گھل کے لہراں تھیں لطفَ لیندا ہاں
ہن ضرورت نہیں کنارے دی
کجھ بھی ہستی نہ رہِ سکی قایم
ڈگے ہنجھو دی؛ ٹٹے تارے دی
تھر-تھرا اٹھدیاں نے تلواراں
بات چھڑدی ہے جد وی آرے دی
ہن میں خود ہی سہارا اپنا ہاں
ہن غرض ہی نہیں سہارے دی
دشمنوں ! یاد رکھو؛ اک بجلی
منتظر ہے مرے اشارے دی
کی غرور اس تے کر رہیں سجنا؟
زندگی مثل ہے غبارے دی
آؤنگے سبھ تلی تے سر دھرکے
گونجی آواز جد نگارے دی
ہر نظر وچّ ایہہ تاب کتھے ہے؟
تاب جھلے تیرے نظارے دی
پارا-پارا توں کیتٔے دل میرا
پینی قیمت ہے پارے-پارے دی
تیری لوء وچّ اوہ دم نہیں 'دیپک'!
جو ہے طاقت تیرے شرارے دی

چمن والے؛ چمن خود ہی اجاڑنگے-نظر آؤندے
درندے کھل کھیلنگے؛ دہاڑنگے-نظر آؤندے
توں کی ربّ ایں؟ کی دنیاں ہے تری؟ کی ہن ترے بندے؟
ترے بندے ہی تیری دنیاں ساڑنگے-نظر آؤندے
تری دریا-دلی دا ساقیا ! سٹہ برا نکلو
ایہہ بے-سبرے تیرا حلیہ وگاڑنگے-نظر آؤندے
کوئی پنچھی نہیں بچنا نہ -بچنیں آہلنا کوئی
جھکھڑے ہن جڑھوں بوٹے اکھاڑنگے-نظر آؤندے
بڑے مشہور ہن مالی؛ خدا جانے کی کر گزرن ؟
نہکے پنچھی؛ مڑ پنجرے 'چ تاڑنگے-نظر آؤندے
کچل کے ادھکھڑے غنچے، مسل کے خوش-نما کلیاں
خرودی؛ مڑ کلیجہ ربّ دا پاڑنگے-نظر آؤندے
جنونی، عشقَ دے جذبات پہلاں ہی لتڑدے سن
دوبارہ پھر 'لتاڑنگے-لتاڑنگے'-نظر آؤندے
تئسب وچّ بھرے، لالچ 'چ انھے، بھکھے شہرت دے
محبت، تکڑی وچّ دھرکے ہاڑنگے-نظر آؤندے
ایہناں مذہب-پرستاں دے ارادے نیک نئیں 'دیپک'
ایہہ پھر انسانیت سولی تے چاڑھنگے-نظر آؤندے

میں وفا کردا رہا پر اوہ دغا کہندے رہے
بے-وفا مینوں ہی الٹا بے-وفا کہندے رہے
ہسّ پئے دشمن جے مینوں ویکھ کے کی ہو گیا ؟
یار بھی اس حالَ وچّ مینوں برا کہندے رہے
آکھ کے سانوں شرابی ! صوفیاں نے بھنڈیا
پر شرابی یار سانوں پارسا کہندے رہے
ٹھیلھتی کشتی جد میں طوفان تھیں ٹکراؤن لئی
ٹھہر ! آؤندے ہاں اسیں ! ایہہ نہ-خدا کہندے رہے
اوس تھاں تے لے گیا اس عشقَ دا پاگل-پنا
درد نوں جس تھاں اسیں دل دی دوا کہندے رہے
اوس پگڈنڈی تر جو ٹبیاں وچّ رل گئی
اوہ کھڑی منزل ! غلط ہی رہنما کہندے رہے
دل سدا اندر ادھورے عشقَ نوں روندا رہا
پر سنن والے؛ غزل اک ہور گا ! کہندے رہے
موت پچھوں پٹنیں میرے سوے تے دشمناں
اف ! اسیں 'دیپک' نوں ایویں برا کہندے رہے

کجھ کو ہتھاں وچّ سمٹ کے رہِ گئی دولت تمام
عامَ لوکاں دا مگر ہن ہو گیئے جینا حرام
کجھ کو پیاکاں ہی تے بخشش ہے تری ہن ساقیا !
ترسدے اک چھٹّ نوں ہن مدتاں توں رند عامَ
زندگی؛ پتھرا گئی ہے رہِ گئی ہے بن کے بتّ
ہور کنی دیر تکّ چلوگا ایہہ بودا-نظام
خون توں مہنگا پسینہ چو کے بھی بھکھا ہاں میں
کر رہے ائیاشیاں وہلڑ-وکاراں دا غلام
دور ہٹ جاؤ! تسیں؛ مذہب-پرستو! دور دور!
قاتلاں؛ نفرت-پرستاں نوں مرا اج توں سلام
کیوں درندا بن گیئے ہے؟ آدمی اس دور دا
آبرو لٹے اوہ؛ جس وحشت نوں پاؤنی سی لگام
ساڑ سٹن، چار چھلڑاں واسطے کلیاں دا حسن
مالیا! کی خاک ہے؟ گلشن 'چ تیرا انتظام
خوب ہے انصاف تیرا! بے-گناہ پنجرے 'چ ہن
جو گناہ کردے نے توں اوہناں نوں ونڈدا ایں انعام
کالی منڈی دے سوداگر؛ خود نوں پتونتے کہاؤن
پر گنیں جاندے نے 'دیپک' ورگے شاعر بدکلام

چٹیا -سرخ -کالیاں -اکھاں
تیریاں کرماں والیاں اکھاں
اکھاں-اکھاں 'چ ہو گیا وعدہ
پھیر ہوئیاں سکھالیاں اکھاں
کس طرحاں ٹلدا دل محبت توں
جد نہیں ٹلیاں؛ ٹالیاں اکھاں
پونجھیاں اکھاں جس دیاں بھی میں
اس نے مینوں وکھالیاں اکھاں
زخم انگنت کھا گیا ایہہ دل
کیراں لڑیاں؛ دنالیاں اکھاں
توں نہ آئیںگا کس طرحاں ہن بھی
راہ وچّ مے وچھالیاں اکھاں
کھوٹ کوئی ضرور سی دل وچّ
یار نے تاں چرا لیاں اکھاں
ویرھ کے میتھوں ہو گئیاں باغی
میں بتھیرا سمبھالیاں اکھاں
جان والے میں تیرے غم اندر
گنگا یمنا بنا لیاں اکھاں
اف! بڑھاپے 'چ ہو گئیاں بے-نور
کس جوانی نے کھا لیاں اکھاں
کی کمایا توں عشقَ 'چوں 'دیپک'
ایویں رو رو کے گالیاں اکھاں

ایہہ دنیاں اسیں کرن آباد نکلے
مگر ہوکے دنیاں 'چوں برباد نکلے
محبت 'چ مر جاواں پر میرے لب 'چوں
نہ ہی آہ نکلے، نہ فریاد نکلے
مچلدی ہے رہِ-رہِ کے دل وچّ تمنا
کویں میرے گلشن 'چوں سیاد نکلے
رہے جسم دی قید وچّ عمر بھر دل!
مگر پھر بھی ارمان آزاد نکلے
مرا قتل ہونا سی آخیر ہویا
مرے ہم-سفر یار جلاد نکلے
گئے ہسدے بزم 'چوں رند اکثر
اسیں اپنا دل لے کے ناشاد نکلے
نکل ن سکی ذہن 'چوں تیری صورتَ
نہ ہی مرے دل 'چوں تیری یاد نکلے
جناں نوں میں شاگرد اپنا بنایا
اوہ شاگرد میرے وی استاد نکلے
ہتیشی نہی کر سکے کوئی چارہ
ورودھی مری کرن امداد نکلے
غماں دی کہانی سناوے جے کوئی
کہانی اوہی میری روداد نکلے
اوہ کی شعر؎ ہویا؟ جے سن کے اے 'دیپک' !
دلاں 'چوں نہ بے-ساختا داد نکلے

(روداد=حالت دا بیان، بے-ساختا=سبھاوک)

کنڈے چمن 'چ کھلرے مڑ انتشار دے!
بلدی چکھا 'چ سڑ گئے سپنے بہار دے
بدبوآں نال بھر گئی اس باغ دی ہوا!
توں اے نسیم! باغ وچّ مہکاں کھلار دے
کس نوں خبر سی آؤگی ایہہ سہم دی رتّ وی!
ورنہ اسیں دلاں 'چ دلیری اتاردے
نفرت دے بیج؛ بیج کے کھاندے ہاں اسدے پھل!
کتھوں نصیب ہونگے ؟ میوے اوہ پیار دے!!
رنگینیاں دا لطفَ کی ماننگے فتناگر؟
دل والیاں نے لطفَ ہن مانیں بہار دے
اپناں ہی خون پی لیا آ کے جنونّ وچّ!
خود ہی شکار ہو گئے عاشق شکار دے
دن-رات پاواں واسطہ تینوں میں اے فلک!
توں پھر دلاں ’چ عشقَ د جذبہ اچار دے
اے نہ-خدا! جے ہوش ہے تینوں؟ تاں بات سن!
جداں بنیں بھنور 'چوں سفینہ گزار دے
مدھم جہی ہے ہو گئی 'دیپک' دی لوء تاں یار!
پر جگمگائے داغ؛ دلے-داغدار دے

کڑکدی دھپّ نے بستی تے قہر ڈھایا ہے
مگر مرے تے ترے گیسوآں دا سایہ ہے۔
ہزاراں بار کرم تیرا آزمایا ہے
ہریک موڑ تے تینوں قریب پایا ہے۔
قدم-قدم تے لئے بدلے اس زمانے نے
مرا قدم نہ کدی دوست ڈگمگایا ہے۔
الجھ گیا میں جدوں وی کسے مصیبت وچّ
ترے ہی پیار نے مینوں سدا بچایا ہے۔
قصر نہ چھڈی ایہناں بجلیاں نے دلدارو !
چمن 'چوں چن کے مرا آہلنا جلایا ہے۔
ترا بھی دل ہے جو روندا پیا ہے سیج اتے
مرا بھی دل ہے جو سولی تے مسکرایا ہے۔
میں گردشاں دا ستایا نہیں ساں مر سکدا
میرا وجود ایہناں رہبراں مٹایا ہے۔
کسے وی یار نے میری نہ بانہہ پھڑی بھلّ کے
جدوں وی لایا گلے دشمناں نے لایا ہے۔
تمام شہر وچّ کھنڈئ مناں مونہی چانن
ایہہ کس نے پردہ تیرے حسن توں ہٹایا ہے۔
بجھا گیا کوئی پھر؛ ایہہ جگ رہا 'دیپک'
ہے کون شکھش کہ جسنے ہنیرا پایا ہے ۔

کھوہ کے دھکے نال بینائی مری
مشکلاں وچّ جان توں پائی مری
کد نظر میری غلط اٹھی سی؟ دوست !
پھر توں کیوں چھڈی نہ رئنائی مری
خون میرا؛ منہ چڑاؤندا ہے مرا
سہِ رہیں توں پھر وی رسوائی مری
اجگراں وچکار میں گھریا ہاں اج
کر خلاصی ہن تاں ہرجائی مری
میرا کی جانیں؟ برا توں وجنیں!
کشتی جے کنڈھے نہ لائی مری
امتحان اینا نہ لے ہن صبر کر
ہن لباں تے جان ہے آئی مری
تیری رحمت تے بھروسہ کر لیا
تاں بنیں حالت ایہہ دکھدائی مری
عاشقاں نوں منہ وکھائینگا کویں؟
جے نہ جان الجھی توں سلجھائی مری
میئکشی ہے صرف اک میرا قصور
ہور ویکھی ہے خطا کائی مری
میں اگر زندہ رہاں-! کس آسرے؟
توں سمجھدا ہی ہیں کٹھنائی مری
روشنی ونڈی؛ صلہ ملیا ہنیر
قدر دل والے نے ایہہ پائی مری
مینوں 'دیپک' آکھنیں؟ پھر کس نے یار
'روشنی' جے توں نہ پرتائی مری

عشقَ والے عشقَ فرماندے نے ہسدے-کھیڈدے
جان تک توں بھی گزر جاندے نے ہسدے-کھیڈدے
ٹھیک ہے متکل دا نقش دل ہلاؤُ ہے بڑا
جان والے پھیر بھی جاندے نے ہسدے-کھیڈدے
اے سمیں دے گیڑ ! کجھ میرے جہے کلے بھی ہن
جو ترے ساہویں وی ڈٹ جاندے نے ہسدے-کھیڈدے
باغ سڑدے؛ تاں اجیہے پنچھی بھی ہندے ہن کجھ
کھنبھ ہندیا بھی جو سڑ جاندے نے ہسدے-کھیڈدے
توں کنارے تے کھڑا رونیں دلا ! پر کجھ دلیر
چیر دے دریا نوں اوہ جاندے نے ہسدے-کھیڈدے
بدتمیزی ویکھ کے ساقی دی؛ با-غیرت پیاک!
جام اپنا بھریا چھڈّ جاندے نے ہسدے-کھیڈدے
کنے خوش قسمت نے 'دیپک'! جہڑے اس مہفل دے وچّ
روندیاں آؤندے نے پر جاندے نے ہسدے-کھیڈدے

جو بھی سازش دا جال بندا ہے
موت اپنیں دا راہ چندا ہے
جس دے سر وچّ غرور سی اے دل !
اوہی بیٹھا سر اپنا دھن دا ہے
درد میرا اوہ پچھے؛ تاں دساں !
کون پچھدا ہے کون سندا ہے
ایہہ خدا جانے پھیر کی ہونیں ؟
ایس ویلے سوال ہن دا ہے
پیسے دی پوجا ہندی ہے جتھے
اوتھے گاہک نہ ملدا گن دا ہے
یار میرا ہے ونہدا بناں دسے
ایہہ پکارے بناں وی سندا ہے
ہڈیں اک لگدے؛ لکڑیں دوجا
اک سبھاء عشقَ دا تے گھن دا ہے
عاشقاں دی سبھا 'چ غیراں دا
اگا-پچھا کئی نہ پن دا ہے
وکھری گلّ ہے؛ عمل نہیں کردا
شیخ اوداں تاں پڑھدا گندا ہے
دل-پرستو ! غرض دے دور اندر
عشقَ دا راہ کوئی چندا ہے
وقت نے بھاویں رولئ 'دیپک'
پر ایہہ بدبخت؛ پکا دھن دا ہے

سچ دا عاشق ہاں سچ تے مردا ہاں
جھوٹھ دا دم نہ مول بھردا ہاں
زر-پرستا ! ڈرا نہ توں مینوں !
میں جے ڈرداں، تاں ربّ توں ڈرداں ہاں
ڈر دکھاؤندا ہے 'ناصر' دوزخ دا
اگّ دا دریا میں روز تردا ہاں
خون پیناں اوہ ملاں ! سمجھاؤندے
میئکشی کاستوں میں کردا ہاں ؟
مینوں ہر شخص، خود جیہا لگدی
اپنیں دل وچّ میں جد اتردا ہاں
عیب یاراں دے ڈھکدیں میں اکثر
اپنیں عیباں توں چکدا پردہ ہاں
سر تے پیندی ہے ہر بلا ٹٹّ کے
ہر بلا دا میں حملہ زردہ ہاں
زالماں نوں سلام نئیں کردا
عاشقاں نوں سلام کردا ہاں
اے فلک ! توں وی لا لے اپنا زور !
میں ستایا زمانے بھر دا ہاں
ایہہ تاں ہمت ہے میری اے 'وائز' !
غرق ہو کے وی میں ابھردا ہاں
ایسے حالات ہو گئے 'دیپک' !
میں نہ ہن گھاٹ دا، نہ گھر دا ہاں

گلاں کریئے بھاویں روز ہزاراں نال۔
دنیاں چنگی لگدی ہے پر یاراں نال۔
شبنم نہیں بجھا سکدی بھخدے انگیار
ہنجھو لکھ ٹکراؤن ترے رخساراں نال۔
کھنڈیاں زلفاں- اکھاں نم- لتھا چہرہ
رات کداں بیتی ہے سرکاراں نال؟
تیرا جلوا کیراں جنہاں ویکھ لیا
پھرن ماردے ٹکراں اوہ دیواراں نال۔
اوہ تبیئتن؛ خشک مزاجن؛ ایہہ رنگین
کی مکابلے زاہد دا میخاراں نال؟
اچھا ! ساڈا فقراں دا وی ربّ راکھے
توں تاں پینگھا پا لئیاں زرداراں نال۔
دل وچّ بڑی تمنا سی پھلّ توڑن دی
پوٹے زخمی اسیں کرا لئے کھاراں نال۔
ساڈا بیماراں دا کی پچھدا ایں حالَ؟
ہویا ہے ایہہ حالَ ترے اقراراں نال۔
جنہاں وچّ نہ شرم، حیا، نہ ضبط-لحاظ!
آڈھا لاوے کون اوہناں بدکاراں نال۔
ہر اک یار نے دھوکھا کیتٔے ربّ دی سہں!
'دیپک جیتوئی' ورگے فنکاراں نال۔

دلا ایہہ عشقَ بربادی کراؤگا میں کہندا سی
ترے گھر نوں بھی چندرا اگّ لاؤگا میں کہندا سی
گناہ کوئی کروگا ! فائدہ کوئی اٹھاؤگا!!
ترے سر مفت دا الزام آؤگا میں کہندا سی
خلاء وچّ دور تکّ دھندلا جیہا چانن، سی جو دسدا
ایہہ چانن، بھی ہنیرے وچّ سماؤگا، میں کہندا سی
بڑی ظالم ہے ایہہ دنیاں؛ بڑے ظالم نے ایہہ بندے
جو اہنا تے دھجوگا مار کھاؤگا میں کہندا سی
پتہ سی ایس ہل چل دا ایہی سٹہ نکلنا ایں
سماں منصور نوں سولی چڑھاؤگا میں کہندا سی
ہنیری نال ٹکراکے وچارے رکھ ٹٹنگے
زمانہ بھی ایہناں دا منہ چڑاؤگا میں کہندا سی
لڑا دتا نہ آخر شیخ نے سانوں بھی آپس وچّ
ایہہ موزی سانوں آپس وچّ لڑاؤگا میں کہندا سی
تسیں کہندے سی رہبر خوب ہے پہنچانگے منزل تے
ایہہ رہبر ہی تہانوں راہ بھلاؤگا میں کہندا سی
دلیلاں نال 'دیپک' کد کوئی احمق سمجھدا ہے
جو سمجھاؤگا پگّ اپنیں لہاؤگا میں کہندا سی

اوہناں دے وعدے تاں لگدے سی لاریاں دی طرحاں
یقین کرنا پیا سانوں وی ساریاں دی طرحاں
جنہاں نے دل دے لہو نال سنجیا سی چمن
چمن 'چ پھرن اوہی بے-سہاریاں دی طرحاں
چمن 'چ دوستو! چلی ہے کس طرحاں دی ہوا
دکھائی دندے نے پھلّ بھی انگاریاں دی طرحاں
جنہاں دی زندگی کالی سیاح ہے ہر پکھ توں
اوہ آسمان تے چمکن ستاریاں دی طرحاں
نہ دور جایا گیا ساتھوں نہ ہو سکے نیڑے
تڑپ کے رہِ گئے دوہاں کناریاں دی طرحاں
اساڈا حونصلہ ویکھو! غماں دے جھکھڑاں وچّ
اسیں ایہہ زندگی مانیں ہلاریاں دی طرحاں
قدر-شناس جے ہندے سبھا 'چ اے 'دیپک'
ادیب رہندے کویں غم دے ماریاں دی طرحاں ؟

عشقَ دی بات سناؤندے بھی حیا آؤندی ہے۔
حسن دا ذکر چلاؤندے بھی حیا آؤندی ہے۔
عینی بے-لطفَ بے-نور ہے زندگی اج کل،
ہن تاں ایہہ عمر ہنڈھاؤندے بھی حیا آؤندی ہے۔
اج تے انسان دا کردار ہے اینا نیواں،
اج تاں انسان کہاؤندے بھی حیا آؤندی ہے۔
قتل کر دندا ہے فریاد ایہہ بولا منسف،
لب تے فریاد لیاؤندے بھی حیا آؤندی ہے۔
وعدے توڑے نے اناں نے کہ ہن اوہ وعدے،
یاد اوہناں نوں کراؤندے بھی حیا آؤندی ہے۔
اینے بے پرد نظارے نے کہ طوبہ میری،
اف! کہ اج پلکاں اٹھاؤندے بھی حیا آؤندی ہے۔
تیرے میئخانے 'چ بدمستاں دی طوطی بولے،
تیر میئخانے 'چ آؤندے بھی حیا آؤندی ہے۔
عینی پیاسی ہے ہرکّ روح کہ اس مہفل وچّ،
میء دا کجھ لطفَ اٹھاؤندے بھی حیا آؤندی ہے۔
شکوہ کر بیٹھے ساں اک وار کہ 'دیپک'! ہن تکّ،
یار تھیں اکھ ملاؤندے بھی حیا آؤندی ہے۔

رہنیاں ہن مہفلاں سبھ نیرھیاں دیپک توں بعد۔
کون روشن کرسی راتاں کالیاں دیپک توں بعد۔
رند سکھنگے سلیقے میئکشی دا کس توں دوست،
مئرفت سکھنی ہے کس توں صوفیاں دیپک توں بعد۔
جسدی درویشی 'چوں شہانہ ادا دسدی ہے صاف،
کتھوں لبھو زندگی ایہہ خوبیاں دیپک توں بعد۔
ہر بلا دے نال ٹکراؤنا بڑی شدت دے نال،
ایہہ مثالاں تاں نہیں پھر ملنیاں دیپک توں بعد۔
خون اپنا اپنیں شاگرداں نوں ماں دے ددھ وانگ،
کس پلاؤنیں دوست! سہِ کے تنگیاں دیپک توں بعد۔
منہ لکو لیندے نے ہن تاں ویکھ کے یاراں نوں یار،
گھر لٹا کے کون پالو، یاریاں دیپک توں بعد۔
ہن تاں ہر شاعر نوں ہے دولت دی جاں شہرت دی بھکھ،
کون دسو فن دیاں باریکیاں دیپک توں بعد۔
زندگی وچّ چاپلوسی کرنگے پیدا ادیب،
کسنے پیدا کرنیاں بے-باقیاں دیپک توں بعد۔
شاعری دے قاتلاں دینی ہے ماں بولی وگاڑ،
کرنیاں ہن کسنے میناکاریاں دیپک توں بعد۔
شاعری دے عشقَ وچّ، دنیا توں ہوکے بے-نیاز،
کرنیاں کس گھر دیاں بربادیاں دیپک توں بعد۔
پیدا ہندے رہنگے جیتوئی! گو شاعر مہان،
کس دے پلے ہونیاں استادیاں دیپک توں بعد۔

زندگی کی ہے حسیں دھوکھا ہے باقی کجھ نہیں ۔
موت وی بندے لئی ہؤآ ہے باقی کجھ نہیں ۔
عشقَ کی ہے یار دا جلوا ہے باقی کجھ نہیں ۔
حسن وی چھن بھر دا ہی سپنا ہے باقی کجھ نہیں ۔
پیار کی ہے روح دا نغمہ ہے باقی کجھ نہیں ۔
درد وی تاں دل دا ہی ورثہ ہے باقی کجھ نہیں ۔
دوڑ دولت واسطے، شہرت لئی ایہہ کھچّ دھوہ،
آدمی دی عقل تے پردہ ہے باقی کجھ نہیں ۔
آدمی مذہب لئی کردا ہے کیوں بندے دا خون،
جد کہ مذہب صرف اک رستہ ہے باقی کجھ نہیں ۔
رشتیاں دے چکراں وچّ گھر گئے دیوانیوں!
آدمیت ہی بڑا رشتہ ہے باقی کجھ نہیں ۔
صرف مطلب تک محبت ہو کے سیمت رہِ گئی،
دوستی وی ہن نرا سودا ہے باقی کجھ نہیں ۔
خون اکو ہے مگر کیوں کشمکش آپس 'چ ہے؟
بھاونا تے ہؤمیں دا غلبہ ہے باقی کجھ نہیں ۔
نہ محبت نہ مروت نہ ادب ناہیں خلوص،
آدمی ہن صرف اک ڈھانچہ ہے باقی کجھ نہیں ۔
شکریاں بازاں نے اتّ چکی ہے گلشن وچّ اے دوست!
بلبلاں چڑیاں دا ربّ راکھا ہے باقی کجھ نہیں ۔
دل جلا کے جس نے رکھی، بزم دے وچّ روشنی،
بزم وچّ 'دیپک' اوہی جگدا ہے باقی کجھ نہیں ۔

کجھ ضبط کرو یارو! ایہہ صدمہ وی جر دیکھو۔
نردوش لہو ڈلھیا، رکھدے کی اثر دیکھو۔
اوہ دور محبت دا، شاید نہ کدی آوے،
نفرت دا زمانہ ایہہ، کنج ہندے بصر دیکھو۔
کی ہندا ہے؟ کی ہونے؟ آ جاؤ نظر سبھ کجھ،
اس داغاں بھرے دل دی، تصویر مگر دیکھو۔
دہشت دا جاں وحشت دا، ہویا ہے اثر شاید،
ہر دل ہے لہو روندا، ہر اکھ ہے تر دیکھو۔
گھلیا تاں ہے قاصد میں، کجھ کرکے خبر آوے،
کس یار دی مقتل 'چوں آؤندی ہے خبر دیکھو۔
جد ودھدا ہنیرا ہے، ہندی ہے گہر سنئیں،
انتاں دا ہنھیرے ہن، کد ہوؤُ سحر دیکھو۔
کنا کو لہو پی کے اگّ اسدی بجھی یارو،
برساؤندی ہوئی شعلے قاتل دی نظر دیکھو۔
کلّ میلے جہی رونق سی جسدے بازاراں وچّ،
اج سنّ-مسان جیہا بنئ ایہہ نگر دیکھو۔
شیشے 'چ تریڑ پئی، مٹدی تاں نہیں دیکھی،
کوشش 'چ نے شیشاگر، فن اہنا دا پر دیکھو۔
پٹنا ہی جے چاہندے ہو، رکھ آدم کھانا ایہہ،
جڑ کنی کو ڈونگھی ہے، اندازہ تاں کر دیکھو۔
منزل ہے کدوں ملنی ایہہ جانے خدا ہی 'دیپک'،
سنگھرش تاں چلدا ہے، جاری ہے سفر دیکھو۔

علت بری ہے عشقَ دا جذبہ برا نہیں ۔
ماڑی بری نظر ہے پر جلوا برا نہیں ۔
محسوسی-آت دل دی اے؛ ایپر جہان وچّ،
کوئی بھی-کجھ بھی ککھّ-بھیکھ؛ اچھا برا نہیں ۔
دل دا سبھاء ہے دل 'چ ہے اک قدرتی کشش،
قبضہ برا ہے حسن تے دئوا برا نہیں ۔
نقطہ اٹھایا بزم وچّ اسنے کمال،
نقطہ بھی اک دلیل ہے نقطہ برا نہیں ۔
ہاسہ کسے دے حالَ تے آؤنا بہت برے،
آوے جو اپنے آپ تے ہاسہ برا نہیں ۔
جہڑا کسے دا وی برا کردا نہیں کدے،
اس دا بھی اس جہان وچ ہندا برا نہیں ۔
تیتھوں برا جے ہو گیئے ؛ طوبہ ضرور کر !
طوبہ توں بعد آدمی رہندا برا نہیں ۔
وعدہ نہ توڑ چاڑھناں ایہہ ہے بہت برا،
پر سرسری جے ویکھیئے وعدہ برا نہیں ۔
'دیپک' دے بارے پچھئ ؟ تاں کہانگا صاف،
شاعر برا ضرور ہے؛ بندہ برا نہیں ۔

اے دل ! خوشی منا توں، ہونی تاں ٹل گئی ہے
گنجھل اوہناں دے دل دی، آخر نکل گئی ہے
جس دن توں ہے بدلیا، اس شوخ دا وطیرہ
اس دن توں یار اپنی، قسمت بدل گئی ہے
جس تھاں میں جا کے بیٹھا، اوہ تھاں ہے مہک اٹھدی
ساہاں 'چ کھبرے خوشبو، زلفاں دی رل گئی ہے
آپنیں نظر دا تحفہ، بخشو حضور سانوں !!
ایویں ذرا طبیعت، اپنی مچل گئی ہے
مینوں خبر نہیں کجھ، دسیں دلا توں سچ -سچ !
سنئیں میری طبیعت، کجھ - کجھ سمبھل گئی ہے
اے عشقَ ! اگّ تیری، عینی سی تیز اڑیا !
دل دی حسین دنیاں، پل بھر 'چ جل گئی ہے
وصلاں دی رات ایداں، دن چڑھن تیک ہویا
جداں کہ رات حالے، دو-چار پل پئی ہے
اوسے طرحاں اجے ہن، جذبے جوان 'دیپک' !
آفت کی آ گئی ہے، جے عمر ڈھل گئی ہے

موم دا پتلا جیہا، پتھر نہیں۔
پھیر وی نزدیک اسدے ڈر نہیں۔
منگ کیتی سی اوہناں کجھ اس طرحاں،
بسّ اساں توں ہویا ہی مکر نہیں۔
لنگھدے نے انجھ گلی 'چوں روز ہی،
کھٹ کھٹایا پر کدے در نہیں۔
دل کرے جتھے گھڑی پل رکن نوں،
اس طرحاں دا سڑک 'تے منظر نہیں۔
وچھ گیا راہ ساڈے اگے آپ ہی،
پھر وی ساتھوں پیر ہویا دھر نہیں۔

اس حسن دا جدوں وی میں مانیا نظارہ
ویران جاپیا ہے مینوں جہان سارا،
احسان تیرا مینوں ہرگز نہیں گوارا
میں کر لوانگا اوویں؛ ہویا جویں گزارا،
تیری نظر 'چوں پی کے اوہ بجھیا ترارا
چڑھیا نشہ اجیہا نہ ٹٹیا دوبارہ '
تیرے ناں تے یار میرے ایہہ دکانداریاں ہن
ہر من-مسیت-مندر؛ ہر دل ہے گرودوارہ،
اس عشقَ دی اے یارو! بجھوگا رمز اوہی
جس نے سمجھ لیا ہے اس حسن دا اشارہ،
اک عمر بیت چلی؛ کر کر تیری عبادت
بھخدا پئی اجے وی اس دل وچّ اک شرارہ،
توں بے-ادبی نہ سمجھیں ! میں بے-ادب نہیں ہاں
غیرت مری نوں ایپر! زلت نہیں گوارا،
لہراں دے نال گھل کے؛ میں لطفَ لے رہا ہاں
نہ ملے آخیر دم تک سو وار ہن کنارہ،
خود اپنے حوصلے تے میں تلاش کیتی منزل !
نہ ہی بھالیا وسیلہ نہ ہی بھالیا سہارا،
تیرے تے پھر بھی یارا! مینوں گلہ نہیں کجھ
چکر 'چ ہی رہے جے تقدیر دا ستارہ ؟
منظور میرے دل نوں حرکت نہیں اجیہی
کوئی کہے کہ 'دیپک'! اوہ پھر رہے 'وچارا'

حوصلہ کرکے ذرا دیوار ٹپّ کے ویکھنا سی۔
رکھ دی اس ٹاہن 'تے اک رات کٹّ کے ویکھنا سی۔
دھر گیا ایں اوس دے سر تاء عمر دے واسطے توں،
اکلّ دے اس بھار نوں خود آپ چکّ کے ویکھنا سی۔
توں ہمیشہ پینے لوچے امرتاں دے گھٹّ ہی،
زندگی دا زہر وی اک وار چکھّ کے ویکھنا سی۔
اس پڑائ 'تے آن کے مڑنا پیا کیوں پھیر پچھے،
اپنی ہی پیڑ نوں گہہ نال تکّ کے ویکھنا سی۔

گلیئیں چکڑ یار، کمیٹی زندہ باد۔
ترنا ہے دشوار، کمیٹی زندہ باد ۔
گلی-گلی وچ موڑ-موڑ 'تے کوڑے دے،
لگے ہن انبار، کمیٹی زندہ باد ۔
کس نوں کہیئے ؟ کون سنے فریاد اپنی،
ہر بندے لاچار، کمیٹی زندہ باد ۔
گلیاں دیاں ٹیوباں جگدیئیں کدے کدے،
رہندے نیر-غبار، کمیٹی زندہ باد ۔
کوی ٹھیکیوں ہوکے جد بستی پہنچے،
بھلّ جاوے گھر-بار، کمیٹی زندہ باد ۔
جناں وڈا نیتا، اونے گھوٹالے،
واہ میرے کرتار، کمیٹی زندہ باد ۔
بازاراں وچ ٹوئے چپے-چپے 'تے،
سڑکاں نہ ہموار، کمیٹی زندہ باد ۔
شاعر نوں مزبورن کہنا ہی پیندے،
سچ سرے بازار، کمیٹی زندہ باد ۔
توں لیڈر نہ بنیا 'دیپک'، رہا کوی،
لکھ-لکھ شکر گزار، کمیٹی زندہ باد ۔

پنجابی گیت

چار دن موجاں مان کے لا کے سکھاں دے سمندراں 'چ تاری ۔
آہ لے مائی سانبھ کنجیاں دھیاں کر چلیاں سرداری ۔
ڈار وچوں کونج نکھڑی اڈی جاندی وی وچاری کرلاوے ۔
دھیاں، گٔوآں، کامیاں دی کوئی پیش نہ امبڑیئے جاوے ۔
کل تکّ راج کریا اج خوس گئی حکومت ساری ۔
آہ لے مائی سانبھ کنجیاں دھیاں کر چلیاں سرداری ۔…
اچھا سکھی وسے امیئیں میرے راجے بابل دا کھیڑا ۔
اسیں کہڑا نت آونا ساڈا وجنا سببّ نال گیڑا ۔
دھیاں پردیسناں دی ہندی چڑیاں دے وانگ اڈاری ۔
آہ لے مائی سانبھ کنجیاں دھیاں کر چلیاں سرداری ۔…
باپو تیرے پیار صدقہ اساں رجّ رجّ پہنیا ہنڈھایا ۔
پگّ تیری رکھی سانبھ کے ایہنوں داغ نہ ہوا جناں لایا ۔
اک رات ہور رکھ لے جاواں بابلا تیرے بلہاری ۔
آہ لے مائی سانبھ کنجیاں دھیاں کر چلیاں سرداری ۔…
ویرا وے مربعے والیا تینوں بھاگ پرمیشور لاوے ۔
بھابی سانوں معاف کر دئیں ساڈے ایویں سی کوڑ دے داعوے ۔
اگے تاں توں رہی ہاردی اج توں جت گئی میں ہاری ۔
آہ لے مائی سانبھ کنجیاں دھیاں کر چلیاں سرداری ۔…
آؤ سئیؤ آؤ مل لؤ مڑ کٹھیاں سببّ نال بہنا ۔
تسیں وی تاں میرے وانگراں سدا بیٹھ نہ جیتو وچّ رہنا ۔
وڈیاں مجاجاں والیؤ تہاڈی چار دن دی مختیاری ۔
چار دن موجاں مان کے لا کے سکھاں دے سمندراں 'چ تاری ۔
آہ لے مائی سانبھ کنجیاں دھیاں کر چلیاں سرداری ۔…

تیری دید باجھوں اکھیاں تہائیاں رانجھناں وے،
ساتھوں جھلیاں نہیں جاندیاں جدائیاں رانجھناں وے..۔
تینوں دیکھیاں بغیر چین چتّ نوں ناں آوے،
چناں پھلاں والی رتّ سانوں وڈھّ-وڈھّ کھاوے۔
تیرے نال اکھاں بھلکے میں لائیاں رانجھناں وے..
تیری دید باجھوں اکھیاں تہائیاں رانجھناں وے،
ساتھوں جھلیاں نہیں جاندیاں جدائیاں رانجھناں وے..۔
اسیں ہو گئے ہاں شدائی تیرے عشقے دے مارے،
تینوں ساڈے نالوں چناں غیر لگدے پیارے..
سانوں لاؤنیاں-بجھاؤنیاں نہ آئیاں رانجھناں وے..
تیری دید باجھوں اکھیاں تہائیاں رانجھناں وے،
ساتھوں جھلیاں نہیں جاندیاں جدائیاں رانجھناں وے..۔
کدے آکے دیکھیں اکھیں ساڈی جند کرلاؤندی،
دنیں چین نہیوں آؤندا راتیں نیند نہیوں آؤندی..
اسیں رکھاں وانگوں گھڑیاں بتائیاں رانجھناں وے..
تیری دید باجھوں اکھیاں تہائیاں رانجھناں وے،
ساتھوں جھلیاں نہیں جاندیاں جدائیاں رانجھناں وے..۔
ساڈے چائواں کولوں پچھ کداں ہوئے بے قرار،
تیرے روسیاں توں واری کیراں اک جھاتی مار..
تینوں چیتے آؤنن تیریاں اکائیاں رانجھناں وے..
تیری دید باجھوں اکھیاں تہائیاں رانجھناں وے،
ساتھوں جھلیاں نہیں جاندیاں جدائیاں رانجھناں وے..۔

پنجابی کویتاواں

آیا سون جوان ہو گئی قدرت، ایہہ زمین اےداں سبز-جار ہوئی
جدا کنت پردیسی دے گھرے آیاں، لاوے ہار-شنگار مٹیار کوئی
اٹھی گھٹا، بدل ایسے ہوئے نیویں، جداں دھرتی 'تے آؤن نوں ترسدے نے
پھر انج برسے جداں سون لگے، نین کسے ویوگن دے برسدے نے
بدل جدوں ٹکراؤن، کھڑاک ہووے، چھاتی دھڑکدی سہل سوانیاں دی
بجلی لشکدے سار الوپ ہووے، جداں دوستی لالچی بانیاں دی
جھیلاں بھریاں نے این کناریاں تکّ، عرشوں اتری ڈار مرغابیاں دی
وٹاں ٹٹیاں انجھ ہر کھیت دیاں، طوبہ ٹٹدی جویں شرابیاں دی
مور نچدے، کوئلاں کوک پئیاں، 'دیپک' جگے پتنگے آ پھڑکدے نے
پاؤندے شور برساتی دریا اےداں، جدا نویں رجے بندے بھڑکدے نے
نرمل نیر گندلاء گیا بھئیں پے کے، اکثر اےداں ہی ہندا دشواریاں وچّ
جداں شاعر دی بدھی ملین ہووے، رہِ کے لیڈراں اتے ویوپاریاں وچّ
پانی پنڈ دا چھپڑاں وچّ اےداں، 'کٹھا ہو گیا رڑھ کے دلیری دے نال
آسے-پاسے دی دولت سمیٹ لیندے، شاہوکار جداں ہیرا-فیری دے نال
آیا ہڑ، رڑھیاں چھناں، ڈھہے ڈھارے، پانی دور تکّ ماردا ولا جاندے
وقت جویں غریب دے جذبیاں نوں، پیراں ہیٹھ مدھولدا چلا جاندے
راتیں جگنوناں دے جھرمٹ پھرن اڈدے، جھلی جائے نہ تاب نظاریاں دی
جداں رتاں دی رانی برسات آئی، سر 'تے اوڑھ کے چنی ستاریاں دی
چن بدلاں توں باہر مساں آؤندے، فوراً اپنا مکھ چھپا لیندے
لہنیدار نوں دیکھ قرضائی جداں، شرمسار ہو کے نیویں پا لیندے
مہک ونڈ رہیاں کلیا باغ اندر، پھلّ اپنی خوشبو کھنڈا رہے نے
بناں لالچوں جویں ودوان بندے، عامَ لوکاں نں علم ورتا رہے نے
لگے پھل زمین ولّ جھکے پودے، آؤندے جاندے بندے وٹے ماردے نے
جداں جاہل اگے شریفزادے، نیویں ہو کے وقت گزاردے نے
ساون وچّ بہار کمال دی اے، میں قربان جاواں اس بہار اتے
رتاں پرط کے اؤندیاں یار 'دیپک'، موئے پرتدے نہیں سنسار اتے

راہیا توں رک نہ، کہ نت دے مسافر نراشا دے نزدیک ڈھکدے نی ہندے،
ایہہ سورج، ایہہ چندہ، ہوا تے ستارے سدا چلدے رہندے نے رکدے نہیں ہندے۔
پہاڑاں دی چھاتی نوں چھاننی بنا کے جو سومے نکلدے نے سکدے نی ہندے،
جنہاں نے ہتھیلی تے رکھی ہوئی اے، اوہ دنیاں جھکاؤندے نے جھکدے نی ہندے۔
تے توں، توں تے ہے جانا بڑی دور حالے، حجے کیوں ہے صورتَ توں رونی بنائی،
اوہی گل کیتی نہ کہندے نے جداں کہ کوہ نہ چلی تے بابا جی ہائی ۔
میں منداں ہاں منزل ہے تیری دراڈے تھکیواں ایہہ ٹنگاں نوں چڑھیا وی ہونا،
تیرے من دا اڑیئل تے بے-باق گھوڑا کئی وار رستے 'چ اڑیا وی ہونا۔
اور تیری آجمائش نوں ساہویں ودھاتا تیرے اڑچناں لے لے کھڑیا وی ہونا،
کئی وار تیری بغاوت دا شعلہ مخالف دے ویہڑے 'چ لڑیا وی ہونا۔
تاں کی ہویا چنیاں ایہہ ہویا ای کردے، رکاوٹ نہ ٹپے روانی نہیں ہندی،
قدم مشکلاں دے جے سینے تے دھر دھر کے ودھیا نہ جاوے جوانی نہیں ہندی۔
جے سولاں تے ترئیں تاں دس خاں جاواں اجیہے جہے بھکھڑے توں ڈرنا کی ہویا،
جے انگاراں تے ترن دا توں پرن کیتا تاں پھر بوچ کے پیر دھرنا کی ہویا۔
اور جے ہسّ ہسّ کے پتا سکاؤنا ہے سکھیا تاں ٹھنڈے جہے ہوکے بھرنا کی ہویا،
سدا شیر تردا ہے پانی نوں سدھا، وحہ نال وہِ جانا ترنا کی ہویا ۔
قدم جے ودھائی تاں مڑ مڑ کی وہنیں، تیرے سر تے فرضاں دا تھبہ ہے چنیاں،
ایہہ رک رک کے ودھنا، جاں ودھ ودھ کے رکنا، تیری ویرتا اتے دھبہ ہے چنیاں۔
کہ زمانے دے چکر نوں للکر کے کہدے، چکر میں تیرے بھوآں کے ہٹانگا،
سنیہا دے ہونی نوں ہمت دے ہتھیں کہ آخر میں تینوں نیوا کے ہٹانگا۔
توں لا حوصلے نال پٹاں تے تھاپی، مصیبت نوں کہہ تینوں ڈھا کے ہٹانگا،
طوفاناں نوں کہدے کہ ودھ ودھ کے آؤ، میں کشتی کنارے تے لا کے ہٹانگا۔
اور جدوں ویکھی تیرے ارادے چ سختی، تاں شکتی ادالے آپ گھمونگی تیرے،
ایہہ ساری دی ساری خدائی دی طاقت توں ویکھینگا پیراں نوں چمونگی تیرے۔
توں وینہدا نہیں قدرت دی بانہہ لمبی لمبی، کویں تیری مدد نو آندی پئی اے،
کراہے نہ پے جئیں تدے تاں ایہہ بجلی لشک نال رستہ وکھاؤندی پئی اے۔
اوہ بیبا ایہہ بارش تے مل کے ہنیری، تیری راہ نوں پدھر بناؤندی پئی اے،
ایہہ بدل نہیں گجدے، قدرت دی وینا تیرے سواگتی گیت گاؤندی پئی اے۔
اور حفاظت لئی تیری خونی درندے تیرے اگے پچھے چلے آ رہے نے،
تے رفتار تیری 'چ سستی نہ آ جئے، تاں پیراں 'چ کنڈے کھبھے جا رہے نے۔
اوہ ویکھ ہن تاں اجالا وی دسئ، تے منزل وی باہاں الاری کھڑی ہے،
توں نٹھیں جا جا کے بغلگیر ہو جا اڈیکاں 'چ کردی انتظاری کھڑی ہے ۔
تیرے دم قدم دے بھروسے تے جھلی امیداں دے منظر اساری کھڑی ہے،
توں پہنچیا تاں دیکھیں تیری جےَ دے نعرے ایہہ رل مل کے دنیاں پکاری کھڑی ہے۔
اور تیرے ایس جیون دے 'دیپک' دی لو نے، نسل آؤن والی نوں رستہ دکھاؤنیں،
پوتر سمجھکے تیرے پیراں دا ریتا ایہناں لوکاں نے چمّ چمّ کے متھے نوں لاؤنیں۔

میری سجنی دکھی نہ ہو کہ توں شاعر دی پتنی ہیں،
تے میں تیری محبت دی ذرا نہیں قدر پا سکیا۔
تیری کوئی خوشی پوری نہ کیتی زندگی بھر میں،
تیرے ساہاں دا ہر سپنا حقیقت نہ بنا سکیا۔

تیرے نیناں ʼچ گھمدے نقش میں چتر نہیں سکیا،
تے نہ آشا بھری مسکان بلھاں ʼتے لیا سکیا۔
تیری خواہش دی جھولی سکھنی رہِ گئی، میری ساتھن!
ہائے! میں توڑ کے تارے نہ امبر توں لیا سکیا۔

سدا سوچاں تے فقراں نال ہی شنگارئ تینوں،
تے چنتا، تیریاں ایہہ رکھیاں زلفاں بناندی رہی۔
جدوں وی جھات پائی تیریاں نظراں نے شیشے ʼتے،
میری ایہہ بے بسی اودوں ہی تیرا منہ چڑھاندی رہی۔

میں مندا ہاں جدوں تیری پڑوسن پہن-پچر کے،
کرے ʼپھوں-پھوںʼ تاں روح تیری تدوں ہو تنگ جاندی اے۔
ادھے بلھاں ʼتے گوڑھی سرخ لالی ویکھکے شاید،
تیرے بلھاں ʼتے آئی سکری وی سنگ جاندی اے۔

تیرے کناں دے نیرو آپ مل جاندے نے سنگڑ کے،
جڑاؤ بندیاں والی جدوں دل ڈنگ جاندی اے۔
فلانی نے بنائیاں ایتکیں سونے دیاں ونگاں،
ایہہ سنکے تیری رنگت جھٹّ ہو بد-رنگ جاندی اے۔

توں مٹیاراں نوں بن کھنبھاں توں بنیاں تتلیاں تکّ کے،
میری نر-بھاگ قسمت ʼتے سدا ہنجھو وگانیں ایں۔
پشاکاں ریشمی جد ہانناں دے ویکھنی ایں توں،
تاں لا کے ٹاکیاں کھدر دے لیڑے دھون جانی ایں۔

تیرے ساہاں دی کجھ کاہلی، تے ہر ساہ نال اک ہؤکا،
تیری تھکی-ہراسی زندگی دا حالَ دسدا اے۔
تیرے ہتھاں ʼتے مہندی تھاں پئے چٹے جہے اٹن،
کوئی ویکھے تے نہ رووے، بھلا ہیا ایہہ کسدا اے؟

تیرے پیراں دے چھالے گھنگرو تیری پازیباں دے،
تے ہر چھالہ نمانا نت بھر جاندا اے، پھسدا اے۔
بنا کجلے توں پلکاں سننجیاں توں سمدا پانی،
اوہ پانی نہیں تیرے دل دا کوئی ناسور رسدا اے۔

بڈھاپا آؤن توں پہلوں تیرے گلاں ʼچ جلھڑیاں،
تیرے دکھاں تے درداں دی کہانی کہندیاں چنی۔
توں مینوں دوش نہ دے، ایہہ گناہ میرا نہیں بہتا،
میرا ایہی گناہ ہے، میں زمانے دی نہیں منی۔

میں نہیں چاہیا کسے دے کالجے وچ کھوبھ کے چھریاں،
میں اک بھولے جہے انسان نوں بے جان کر دیواں۔
کوئی مجبور پنچھی کھنبھ-ہینا ویکھ کے بیٹھا،
انوں چکاں، پیاراں، پھر چھری گردن ʼتے دھر دیواں۔

میں نئیں چاہیا کسے بھکھے دے منہ ʼچوں کھوہ لواں روٹی،
کسے کمزور نوں لٹاں، کسے ماڑے نوں ڈر دیواں۔
کسے دی گنڈھ کپاں، سنھ لاواں، یار نوں لٹاں،
تے جاں متر دھروء کرکے خزانے ڈھیر بھر دیواں۔

جنہاں کجھ اس طرحاں کیتٔے، اوہ بھاویں عیش کردے نے،
اوہناں نے داغ اپنے متھیاں توں دھو نہیں سکنا۔
کسے دا خون کرکے حسن تیرے نوں میں شنگاراں،
ایہہ میتھوں ہو نہیں سکیا، ایہہ میتھوں ہو نہیں سکنا۔

سگوں توں مان کریا کر تیرا پلہ پوتر ہے،
تیرے ساتھی نے کی ہویا، جے کجھ دولت کمائی نہیں۔
کسے دی مانگ دا سندھور دھو کے راکشاں وانگوں،
تیری شوبھا لئی بندی تیرے متھے ʼتے لائی نہیں۔

کسے دے پتراں دے کالجے دی رنھ کے بھاجی،
گناہاں دی بھری روٹی، کدے تینوں کھوآئی نہیں۔
تیرے لیڑے بھاویں پاٹے نے، پر ایہہ دودھ دھوتے نے،
کسے دی کھلّ کولی رنگ کے تینوں پوائی نہیں۔

صبر کر، شانتی کر، پہُ-پھٹالا ہون والا ہے،
کسے پاسے ہنیری رات دی اسواری جائیگی۔
ایہہ ʼدیپکʼ تاں رہے جاں نہ، اوہ یگ پر آؤن والا ہے،
تیرے پیراں دی مٹی وی جدوں ستکاری جائیگی۔

ہوا ʼچ درگندھ گھل گئی ہے، جو ہر تھاں نفرت کھلار آئی۔
چمن دی عزت بچاؤن والی، چمن دی عزت اتار آئی۔

اداس بلبل، نراش جگنوں، ہتاش گھگیاں، دکھی گٹاراں،
جھڑے نے شاخاں دے ادھ کھڑے پھلّ، چمن ʼچ کیسی بہار آئی۔

جدھر وی اٹھدی نظر ہے یا رب! لہو دا دریا دکھائی دندے،
ایہہ کیسا موسم ہے، بدلاں ʼچوں سدا بارودی فہار آئی۔

کسے نے پائی نہ خیر اس نوں، کسے نہ اس نوں بے خوف کیتا،
ایہہ زندگی در ʼتے رہبراں دے، ہزار دامن پسار آئی۔

عجب جیہا سیک ہے فضا وچ، ایہہ اگّ بھڑکن دی ہے نشانی،
الٰہی! گلشن سڑے نہ میرا، مساں ہے اس ʼتے بہار آئی۔

ایہہ گرم موسم، ایہہ سرد ہوکے، ایہہ بھریاں اکھاں، ایہہ خالی دامن،
اوازے کسدے نے، کہہ رہے نے، کہ رتّ ہے کیا خوشگوار آئی۔

ایہہ ٹٹے ڈاہنے، پٹیندے بوٹے، سسکدے بوٹ، اجڑے آشیانے،
پکاردے سن، ʼبچاؤ سانوںʼ، کسے نوں غیرت نہ یار آئی۔

ایہہ ٹھیک ہے، بن گیئے مہذب، ایہہ بندہ جنگلی کہاؤن والا،
مگر محبت بچا نہ سکیا، نہ عشقَ دی اس نوں سار آئی۔

نہ کوئی رستہ، نہ کوئی منزل، نہ کوئی رہبر، نہ کوئی راکھا،
کدھر نوں چلیا ہے قافلہ ایہہ، کسے نوں ایہہ نہ وچار آئی۔

ہریک مہفل ʼچ سوگ کیوں ہے، ہریک گھر وچ ولاپ ہے کیوں،
ہے پہنچی وحشت سخر ʼتے کاہتوں، منکھتا کیوں بازی ہار آئی۔

ایہہ گھر دا ʼدیپکʼ نہ گھر جلاوے، نہ غیر کردا رہے شرارت،
او دل پرستو! ترو سمبھل کے، ہے سر ʼتے آفت ہزار آئی۔

سوہنے یار میرے آ جا توڑ گھیرے، میں ہاں باجھ تیرے بے قرار اڑیا!
عشقَ تنگ کردے، روز جنگ کردے، دل ایہہ منگ کردے دے دیدار اڑیا!

دل ʼچ اگّ بھڑکے، بجلی وانگ کڑکے، سینے وچ رڑکے چھلتر ہجر والی،
کاہتوں دیر لاؤنیں، کنا ہور تاؤنیں، جاں توں دسّ آؤنیں کہڑے وار اڑیا!

غیراں کول بہنیں، میری ہکّ دہنیں، کہڑے پنڈ رہنیں، وسدیں شہر کہڑے؟
کوئی تھاں دسّ جا، جاں گراں دسّ جا، کتھے جاں دسّ جا آخرکار اڑیا!

تیریاں رحمتاں دے، تیریاں بکھششاں دے، تیریاں خوبیاں دے چرچے عامَ نے پر-
میرے لیکھ ماڑے، مینوں ہجر ساڑے، اتوں روز تاڑے تیرا پیار اڑیا!

ساری رات روواں، تڑپھاں جان کھووھاں، نہ امید ہوواں؟ ایہہ نہیں ہو سکدا،
لب ʼتے نام تیرا، صبح شام تیرا، رہندے عامَ تیرا انتظار اڑیا!

توں حسین بھی ہیں، مہزبین بھی ہیں، نازنین بھی ہیں، ایہہ سبھ ٹھیک ہے پر-
گناہ گار ہاں میں، بدکردار ہاں میں، تیرا یار ہاں میں لا دے پار اڑیا!

مندر ویکھیا میں، مسجد بھالیا میں، گلشن ڈھونڈیا میں، صحرا چھانیا میں،
کدھروں لبھی او نئیں، کدھرے ویکھی او نئیں، میری نظر نے تیری نہار اڑیا!

دل وچ درد رہندے، چہرہ زرد رہندے، ہؤکا سرد رہندے، میریاں بلھیاں ʼتے،
غم دے بھار دل وچ، انتظار دل وچ، ولکے پیار دل وچ وار وار اڑیا!

اس دا نور دسدے، دور-دور دسدے، جلوا طور دسدے، اکھاں میٹیاں توں،
لبھدیں لال دل ʼچوں، کوشش نال دل ʼچوں، ʼدیپکʼ بھال دل ʼچوں اپنا یار اڑیا!