ਸੈ ਸਦੀਆਂ ਦਾ ਪੈਂਡਾ ਹੈਗਾ ਇਸ ਦੇ ਅੱਗੇ । ਵਕਤ ਨੂੰ ਆਖੋ ਚੁੱਪ-ਚੁਪੀਤਾ ਅੱਗੇ ਲੱਗੇ । ਪੰਜ ਦਰਿਆਵਾਂ ਦੀ ਇਸ ਧਰਤੀ ਨੂੰ ਨੇ ਸਰਫ਼ਾਂ, ਇਸ ਧਰਤੀ ਤੇ ਜੰਮੇ ਸੂਰੇ, ਅਣਖੀ, ਜੱਗੇ । ਸਾਰਾ ਘੁੱਪ ਹਨੇਰਾ ਬਾਹਰ ਆ ਜਾਂਦਾ ਏ, ਜਦ ਕਦ ਮੇਰੇ ਅੰਦਰ ਵਾਲਾ ਦੀਵਾ ਜੱਗੇ । ਰੂਹ ਤੱਕ ਤੇਰਾ ਸੇਕ ਨਾ ਅੱਪੜ ਸਕਿਆ ਭਾਵੇਂ, ਲੂ-ਲੂ ਆਪਣਾ ਸਾੜ ਲਿਆ ਈ ਤਪਦੀ ਅੱਗੇ । ਜੋ ਕੁਝ ਕਰੀਏ ਸੋ ਕੁੱਝ ਭਰਨਾ ਪੈ ਜਾਂਦਾ ਏ, ਕਿਸਰਾਂ ਆਪਣੇ ਢਿੱਡ ਤੋਂ ਚੁੱਕ ਵਿਖਾਈਏ ਝੱਗੇ । 'ਆਸਿਮ' ਕੁੱਝ ਤੇ ਸਿਖ ਲੈ ਵੱਡਿਆਂ ਦਾਨਿਆਂ ਕੋਲੋਂ, ਤੂੰ ਕੀ ਜਾਣੇ ਧੁੱਪੇ ਤੇ ਨਹੀਂ ਕੀਤੇ ਬੱਗੇ ।

ਚਿੱਟੇ ਦਿਨ ਜੋ ਫ਼ਿਰਨ ਗਵਾਚੇ, ਰੋਂਦੇ ਰਾਤ ਇਨਸਾਨਾਂ ਨੂੰ । ਅਕਲਾਂ ਪਿੱਟੇ ਕਿਸਰਾਂ ਸਮਝਣ, ਆਸ਼ਿਕ ਲੋਕ ਨਾਦਾਨਾਂ ਨੂੰ । ਦਿਨ ਵੇਲੇ ਤੇ ਮੈਂਬਰੇ ਚੜ੍ਹਦੇ ਰਾਤੀਂ ਦਾਰੂ-ਖ਼ਾਨੇ ਵਿਚ, ਦੱਸੋ ਬੰਦਾ ਕੀ ਹੁਣ ਆਖੇ ਐਡੇ ਵੱਡੇ ਸ਼ੈਤਾਨਾਂ ਨੂੰ । ਸੱਜਣ ਜੇ ਕਰ ਨਜ਼ਰ ਨਾ ਆਵੇ ਛਮ-ਛਮ ਹੰਝੂ ਵਗਦੇ ਨੇ, ਹਿਜਰ-ਵਿਛੋੜੇ ਮਾਰੇ ਹੋਰ ਕੀ ਜਾਨਣ ਚੜ੍ਹੇ ਤੂਫ਼ਾਨਾਂ ਨੂੰ । ਕੀ ਕੀ ਕਰਮ ਕਮਾਏ ਸੱਜਣਾ ਪੁੱਛ ਨਾ ਮੇਹਰ-ਵਫ਼ਾਵਾਂ ਦਾ, ਸੂਲਾਂ ਨਾਲੋਂ ਤਿੱਖੀਆਂ ਚੁੰਝਾਂ ਵਾਲੇ ਤੀਰ ਕਮਾਨਾਂ ਨੂੰ । ਵਲ ਵਲ, ਵਲ ਪਿਆ ਪਾਵੇ ਭਾਵੇਂ ਹੱਡ ਬੀਤੀ ਇਹ ਲੱਗਦੀ ਏ, ਨੀਂਦਰ 'ਆਸਿਮ' ਉਡਦੀ ਜਦ ਕਦ ਲੱਗਦੀ ਅੰਦਰ ਜਾਨਾਂ ਨੂੰ,

ਪੈਂਡਾ ਖੋਟਾ ਕਰ ਨਾ ਬੰਦਿਆ, ਟੁਰਿਆ ਚੱਲ ਤੂੰ ਵੱਟੋ-ਵੱਟ । ਸੱਚ ਸਿਆਣੇ ਆਖ ਗਏ ਨੇ ਗੱਲਾਂ ਕਰੀਏ ਘੱਟੋ-ਘੱਟ । ਵਿੱਚ ਸ਼ਰੀਅਤ ਉਂਜ ਤੇ ਭਾਵੇਂ ਇਸ ਦੀ ਮਨ੍ਹਾ-ਮਨਾਹੀ ਨਈਂ, ਪਰ ਉਂਜ ਸੱਜਣੋ ਘੱਟ ਈ ਚੰਗਾ, ਜਾਤਾ ਜਾਂਦੈ ਵੱਟ ਸਨੱਟ । ਮਿੱਠੀ ਖੀਰ ਸਵਾਣੀ ਖ਼ਾਲਿਸ ਦੁੱਧੀਂ ਜਦੋਂ ਪਕਾਉਂਦੀ ਏ, ਖਾਵਣ ਵਾਲੇ ਰੱਜ-ਰੱਜ ਖਾਂਦੇ ਨਾਲੇ ਜਾਣ ਕਨਾਲੀ ਚੱਟ । ਮੰਗਣ ਪੁੰਨਣ ਕਾਰ ਨਾ ਕੋਈ, ਇਸ ਦਾ ਕੀ ਭਰਵਾਸਾ ਏ, ਗੰਨੇ ਤੋਂ ਇਨਕਾਰੀ ਹੋਵੇ, ਗੁੜ ਦੀ ਰੋੜੀ ਦੇਵੇ ਝੱਟ । ਵੇਖ ਨਿਮਾਣੇ 'ਆਸਿਮ' ਵਰਗੇ ਘੁੰਮਣ ਘੇਰੀ ਫੱਸੇ ਇੰਜ, ਰਬੜ ਜਿਵੇਂ ਵਿਚਕਾਰੇ ਰੱਖ ਕੇ, ਕਸ ਦਏ ਕੋਈ ਟਿਬਰੀ ਨਟ ।

ਰੰਗ ਬਰੰਗੇ ਚੋਲੇ ਪਾ ਕੇ ਕਰਦੇ ਫਿਰਣ ਅਦਾਵਾਂ ਕੀ । ਆਪੋ ਦਰ-ਦਰ ਮੰਗਣ ਵਾਲੇ ਸਾਨੂੰ ਕਰਨ ਅਤਾਵਾਂ ਕੀ । ਦਿਲ ਦੇ ਅੰਦਰ ਲੁਕੀਆਂ ਛੁਪੀਆਂ ਗੱਲਾਂ ਦਾ ਵੀ ਜਾਣੂ ਜੋ, ਉਸ ਦੇ ਅੱਗੇ ਅੱਖਰਾਂ ਦੇ ਵਿਚ ਕਰਨੀਆਂ ਫੇਰ ਦੁਆਵਾਂ ਕੀ । ਕਾਲੇ ਪਾਣੀ ਖੜ੍ਹ ਕੇ ਪੁੱਛਦੇ ਦੱਸੋ ਸੱਜਣ ਕਿੱਥੇ ਜੇ, ਭੇਦ ਨਾ ਦਿੰਦੇ ਸੂਲੀ ਚੜ੍ਹਦੇ ਹੁੰਦੀਆਂ ਵੇਖ ਵਫ਼ਾਵਾਂ ਕੀ । ਅਰਜ਼ਾਂ ਉੱਥੇ ਕਰੀਏ ਜਿੱਥੇ ਹੋਵੇ ਕੁੱਝ ਸੁਣਵਾਈ ਵੀ, ਜੰਗਲ ਬੇਲੇ ਕੋਈ ਨਾ ਸੁਣਦਾ, ਦਈਏ ਫੇਰ ਸਦਾਵਾਂ ਕੀ । ਅੱਧੀ ਰਾਤੋਂ ਪਿੱਛੋਂ 'ਆਸਿਮ' ਦੁਨੀਆਂ ਜਦ ਸੌਂ ਜਾਂਦੀ ਏ, ਉਹੋ ਵੱਖਰੀ ਐਬ ਇਬਾਦਤ ਹੌਕੇ, ਹੰਝੂ, ਹਾਵਾਂ ਕੀ ।

ਸ਼ਰਮ-ਹਿਆ ਤੇ ਅਣਖ ਏ ਸਾਡੇ ਦੇਸ ਦੀ ਧੀ ਦਾ ਗਹਿਣਾ । ਧੁੱਪਾਂ, ਝੱਖੜ, ਮੀਂਹ, ਹਨੇਰੀ, ਸਭ ਕੁਝ ਸਿਰ ਤੇ ਸਹਿਣਾ । ਸਿਰ ਤੇ ਜਿਹੜੀ ਪੈ ਜਾਂਦੀ ਏ ਆਪੇ ਸਹਿਣੀ ਪੈਂਦੀ, ਗਲੀਆਂ ਦੇ ਵਿਚ ਰੁਲਦੀਆਂ ਰਹਿੰਦੀਆਂ ਵੀਰਾਂ ਬਾਝੋਂ ਭੈਣਾਂ । ਸਿਰ ਤੇ ਰਾਜ ਤੇ ਤਾਜ ਜ਼ਮਾਨੇ ਨਿਉਂ ਨਿਉਂ ਹੋਣ ਸਲਾਮਾਂ, ਝੁੱਲੀ ਹੋਈ ਹਨੇਰੀ ਦੇ ਵਿਚ ਕੋਈ ਨਾ ਮੰਨਦਾ ਕਹਿਣਾ । ਵਰਦੇ ਬਣ ਕੇ ਵਿਕ ਜਾਂਦੇ ਨੇ ਯੂਸਫ਼ ਵਰਗੇ ਸੋਹਣੇ, ਮੁੱਲ ਵੀ ਪੈਂਦਾ ਇੱਕੋ ਅੱਟੀ ਤੇਰਾ ਮੁੱਲ ਕੀ ਪੈਣਾ । ਸਾਂਝੀ ਇੱਜ਼ਤ, ਉਲਫ਼ਤ 'ਆਸਿਮ' ਸਾਡੇ ਪਿੰਡ ਗਿਰਾਂ ਸੀ, ਹੁਣ ਤੇ ਸਾਰ ਗੁਆਂਢੀ ਦੀ ਏ ਨਾ ਕੁਝ ਦੇਣਾ ਲੈਣਾ ।

ਅੰਦਰ ਤੂੰਬਾ ਅੱਲ੍ਹਾ ਹੂ ਦਾ ਵੱਜੇ ਤੇ । ਬਣਦੀ ਤਾਂ ਏ ਆਪੀ ਜੇ ਕਰ ਗੱਜੇ ਤੇ । ਹਿੱਕ ਤੇ ਸਾਰੀਆਂ ਸਹਿ ਲੈਂਦੇ ਨੇ, ਹਰਦੇ ਨਈਂ, ਕੰਡ ਤੇ ਖਾਵੇ ਤਾਂ ਮੈਦਾਨੋਂ ਭੱਜੇ ਤੇ । ਇਸ ਜੀਵਨ ਦਾ ਕੋਈ ਤੇ ਮਕਸਦ ਹੋਵੇਗਾ, ਤਾਹੀਉਂ ਮੋਢੇ ਬੈਠੇ ਖੱਬੇ-ਸੱਜੇ ਤੇ । ਯੂਸਫ਼ ਵਰਗਾ ਮਿਲੇ ਤੇ ਜ਼ਿੰਦੜੀ ਸੌ ਵਾਰੀਐਵੇਂ ਨਾ ਕੋਈ ਮਰਦਾ ਫ਼ਿਰੇ ਨਲੱਜੇ ਤੇ । ਉੱਚੀਆਂ ਫ਼ਿਕਰਾਂ, ਸੁੱਚੀਆਂ ਸੋਚਾਂ'ਆਸਿਮ'ਜੀ, ਨਾਜ਼ਲ ਹੋਵਣ ਭੁੱਖੇ ਨਾ ਕਿ ਰੱਜੇ ਤੇ ।

ਨਿੱਘੀਆਂ ਤੇ ਡੂੰਘੀਆਂ ਨੇ ਗੱਲਾਂ ਉਹ ਪੁਰਾਣੀਆਂ । ਸੌਖੀਆਂ ਸਵੱਲੀਆਂ ਨੇ ਕਹਿਣੀਆਂ ਸੁਣਾਣੀਆਂ । ਕਹਿੰਦੇ ਨੇ ਤਰੱਕੀਆਂ ਤੇ ਕੀਤੀਆਂ ਵਥੇਰੀਆਂ, ਜ਼ਹਿਰ ਭਿੱਟਾ ਪਾਣੀਆਂ ਨੂੰ ਕੀਤਾ ਏ ਸਿਆਣੀਆਂ ਗ਼ਰਜ਼ਾਂ ਨੇ ਦੁੱਧ ਦਾ ਵਪਾਰ ਕਰ ਲਿਆ ਏ, ਰਹਿ ਗਈਆਂ ਕੀਲਿਆਂ ਤੇ ਟੰਗੀਆਂ ਮਧਾਣੀਆਂ । ਮਾਵਾਂ ਦਾ ਪਿਆਰ ਵੀ ਏ ਮੁੱਲ ਹੁਣ ਵਿਕਦਾ, ਬਾਲਾਂ ਨੂੰ 'ਡੇ-ਕੇਅਰ' ਵਿਚ ਰੱਖਣ ਜ਼ਨਾਨੀਆਂ । ਗੱਲ ਹੁਣ ਕਾਹਨੂੰ ਪੂਰੇ ਸੋਲ੍ਹਾਂ ਆਨੇ ਕਰਨੀ, ਚੱਲਦੀਆਂ ਜਦ ਨਾ ਠਿਆਨੀਆਂ-ਚੁਆਨੀਆਂ ।