ਗੁਜ਼ਰੀ ਉਮਰ ਨਾ ਖਾ ਖਾ ਰੱਜਿਆ ਵਾਂਗ ਗੰਡੋਇਆਂ ਮਿੱਟੀ । ਖ਼ਬਰੈ ਸਭ ਸਿਆਪੇ ਮੁੱਕਣ ਓੜਕ ਹੋਇਆਂ ਮਿੱਟੀ । ਪਵੇ ਜੇ ਪੱਥਰ ਉੱਤੇ ਪਾਣੀ ਪੱਥਰ ਵੀ ਖੁਰ ਜਾਂਦਾ, ਕਿਹੜੀ ਮਿੱਟੀ ਅੱਖ ਨੂੰ ਲੱਗੀ, ਖੁਰੀ ਨਾ ਰੋਇਆਂ ਮਿੱਟੀ । ਮੇਰੇ ਜੀਵਨ ਦੀ ਮਾਲਾ ਦਾ ਮਣਕਾ ਮਣਕਾ ਕੱਚਾ, ਹੌਲੀ ਹੌਲੀ ਹੋ ਜਾਣਾ ਏ ਦਰਦ ਪਰੋਇਆਂ ਮਿੱਟੀ । ਸੁੱਕੀ ਢੀਮ ਹਿਆਤੀ ਦੇ ਦਰਿਆ ਵਿਚ ਗੋਤੇ ਖਾਵੇ, ਔਖੇ ਸਾਹ ਲੈਂਦੀ ਏ ਪਾਣੀ ਵਿੱਚ ਡਬੋਇਆਂ ਮਿੱਟੀ । ਕਣਕ, ਕਮਾਦ, ਜਵਾਰ ਕਪਾਹਵਾਂ ਮੂੰਜੀ, ਮੋਠ ਤੇ ਮੇਥੇ, ਹੋ ਜਾਣਾ ਬਰਸੀਨ ਛਟਾਲ਼ਾ, ਸੋਂਫ਼ ਤੇ ਸੋਇਆਂ ਮਿੱਟੀ । ਆਦਮ ਦਾ ਬੁੱਤ ਬਣਦੇ ਸਾਰ ਈ ਨੂਰੀ ਬੋਲ ਪਏ ਸਨ, 'ਅਨਵਰ' ਸਾਡੀ ਫੇਰ ਦਿਸੀ ਅਸਲੀਅਤ ਢੋਇਆਂ ਮਿੱਟੀ ।

ਵੇਲੇ ਇੰਜ ਦਾ ਕਰ ਛੱਡਿਆ ਏ, ਬਾਲ ਕਰਖ਼ਤ ਨਹੀਂ ਹੁੰਦਾ । ਵੇਖ ਲਵੇਰੀ ਕੂੰਬਲ ਦੇ ਵਿਚ, ਕੰਡਾ ਸਖ਼ਤ ਨਹੀਂ ਹੁੰਦਾ । ਧੁੱਪਾਂ ਨਾਲ ਗੁਜ਼ਾਰਾ ਕਰ ਲਈ, ਗੂੜ੍ਹੀ ਛਾਂ ਨਾ ਭਾਲੀਂ, ਅਸਾਂ ਹਮੇਸ਼ਾ ਤੱਕਿਆ ਬੋਹੜਾਂ ਹੇਠ ਦਰਖ਼ਤ ਨਹੀਂ ਹੁੰਦਾ । ਦੋਸ਼ ਮੁਕੱਦਰਾਂ ਨੂੰ ਕਿਉਂ ਦੇਵਾਂ, ਹੱਥੀਂ ਸਭ ਕੁਝ ਕਰਕੇ, ਬੰਦਾ ਮਾੜਾ ਹੋ ਜਾਂਦਾ ਏ, ਮਾੜਾ ਵਖ਼ਤ ਨਹੀਂ ਹੁੰਦਾ । ਪੀਂਘ ਦੇ ਵਾਂਗੂੰ ਫੱਟੇ ਤੇ ਚੜ੍ਹ, ਜਾਣਾ ਸਾਈਂ ਲੋਕਾਂ, ਤੂੰ ਖ਼ਬਰੇ ਕੀ ਸਮਝ ਲਿਆ ਏ, ਤਖ਼ਤਾ ਤਖ਼ਤ ਨਹੀਂ ਹੁੰਦਾ । ਦੁਨੀਆ ਦਾਰੀ ਦੇ ਵਿਚ ਰਹਿ ਕੇ, ਮੇਰੇ ਵਰਗਾ ਬੰਦਾ, ਕਿੰਜ ਜੁਦਾਈ ਇਕ ਕਰ ਛੱਡਿਆ ਹੁਣ ਦੋ ਲਖ਼ਤ ਨਹੀਂ ਹੁੰਦਾ । ਅਜ਼ਲੋਂ 'ਅਨਵਰ' ਨਾਲ ਜੋ ਹੁੰਦਾ ਆਇਆ ਤੱਕਿਆ ਸਭਨਾਂ, ਅਬਦਾਂ ਤੀਕਰ ਜਾਣ ਦਾ ਰੱਬਾ, ਮੈਥੋਂ ਵਖ਼ਤ ਨਹੀਂ ਹੁੰਦਾ ।

ਡੂੰਘੇ ਪਾਣੀ ਗੋਤੇ ਦੇਵੇ, ਘੁੰਮਣਘੇਰੀ ਦਰਦਾਂ ਦੀ । ਧੌਣ ਉਤਾਂਹ ਨਾਂ ਚੁੱਕਣ ਦੇਵੇ, ਪੰਡ ਵਧੇਰੀ ਦਰਦਾਂ ਦੀ । ਆਪਣੇ ਜਾਣ ਕੇ ਜਾਣ ਨਾ ਦੇਵਾਂ, ਗ਼ੈਰਾਂ ਦੇ ਵਲ ਇਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ, ਮੈਥੋਂ ਆਪੇ ਹੋ-ਹੂ ਜਾਂਦੀ, ਟਹਿਲ ਵਧੇਰੀ ਦਰਦਾਂ ਦੀ । ਜਿਹੜਾ ਇਸ ਦੀ ਛਾਵੇਂ ਬਹਿੰਦਾ, ਦੁੱਖ ਦੇ ਰੋੜੇ ਖਾਂਦਾ ਏ, 'ਆਦਮ' ਨੂੰ 'ਅਬਲੀਸ' ਦਿਖਾਈ, ਕਾਠੀ ਬੇਰੀ ਦਰਦਾਂ ਦੀ । ਲੋਕਾਂ ਦਾ ਗ਼ਮ ਦੇਖ ਕੇ ਅੱਖ ਤੋਂ ਹੁਣ ਵੀ ਜਰਿਆ ਜਾਂਦਾ ਨਈਂ, ਸਾਨੂੰ ਅੰਨਿਆਂ ਕਰ ਦੇਵੇ ਜਦ, ਝੁੱਲੇ ਨੇਰ੍ਹੀ ਦਰਦਾਂ ਦੀ । ਤਕੜੇ ਦੇ ਵਲ ਵਖ਼ਤ ਵਰਾਗੇ, ਜਾਂਦੇ ਸੁਖ ਬਣ ਜਾਂਦੇ ਨੇ, ਮਾੜਾ ਬੰਦਾ ਬਣ ਜਾਂਦਾ ਏ, ਆਪ ਦਲੇਰੀ ਦਰਦਾਂ ਦੀ । ਜਦ ਮੀਹਾਂ ਨੂੰ ਗੁੱਸਾ ਆਵੇ, ਉਹ ਵੀ ਕੱਢਣ ਲਿੱਸੇ ਤੇ, ਨੀਵੇਂ ਘਰ ਦੇ ਕੋਠੇ ਢੈ-ਢੈ, ਬਣ ਗਈ ਢੇਰੀ ਦਰਦਾਂ ਦੀ । ਭੁੱਲ-ਭੁਲੇਖੇ ਹੋਰਾਂ ਦੇ ਫਾਹ, ਕਿਉਂ ਸਾਡੇ ਗਲ ਪੈਂਦੇ ਨੇ, ਸਾਨੂੰ ਸੁਖੀ ਰਹਿਣ ਨਾ ਦੇਵੇ, ਹੇਰਾ ਫੇਰੀ ਦਰਦਾਂ ਦੀ । ਹੌਲ ਗ਼ਮਾਂ ਦੀ ਮੱਕੜੀ ਜਿਸ ਦਿਨ, ਤਨ ਤੇ ਜ਼ਾਲਾ ਬੁਣਦੀ ਏ, ਸੌ ਵਰ੍ਹਿਆਂ ਦੀ ਬਣ ਜਾਂਦੀ ਏ, ਰਾਤ ਹਨ੍ਹੇਰੀ ਦਰਦਾਂ ਦੀ । ਦੂਰ ਕਿਤੇ ਨਹੀਂ ਜਾਣਾ ਪੈਣਾ, ਲੱਸੀ ਲੈਣ ਗਵਾਂਢੀ ਨੂੰ, 'ਅਨਵਰ' ਹੋਰਾਂ ਨੇ ਘਰ ਬੰਨੀ, ਮੱਝ ਲਵੇਰੀ ਦਰਦਾਂ ਦੀ ।

ਜਿੱਧਰ ਜਾਵੀਂ, ਜਿੱਥੇ ਜਾਵੀਂ, ਪਹੁੰਚ ਤਕਾਲੇ ਘਰ । ਚਿੜੀਆਂ ਸ਼ਾਮੀਂ ਚੂੰ-ਚੂੰ ਕੀਤੀ ਆਣ ਦਵਾਲੇ ਘਰ । ਅੰਦਰੋਂ ਰੋਗੀ ਹੋਵੇ ਤੇ ਚਿਹਰੇ ਤੋਂ ਸਾਫ਼ ਦਿਸੇ, ਡਿਉੜੀ ਤੋਂ ਹੀ ਲੱਭ ਪੈਂਦੇ ਜੇ ਹੋਣ ਸੁਖਾਲੇ ਘਰ । ਆਪਣਾ ਆਪ ਗੰਵਾ ਕੇ ਲੱਭੇ ਵਰ੍ਹਿਆਂ ਬਾਅਦ ਤੁਸੀਂ, ਵੇਖੀ! ਤੇਰੇ ਪਿਆਰ ਦਵਾਏ ਦੇਸ ਨਿਕਾਲੇ ਘਰ । ਰੱਬਾ ਤੇਰੀ ਇਸ ਰਹਿਮਤ ਤੋਂ ਸੁੱਕੇ ਚੰਗੇ ਆਂ, ਉਧਰ ਮੀਂਹ ਵੱਸੇ ਤੇ ਐਧਰ ਪੈਣ ਪਨਾਲੇ ਘਰ । ਰਵਾ-ਰਵੀਂ ਹਰ ਵਾਰੀ ਤੇਰੇ ਦਰ ਤੇ ਆਏ ਆਂ, ਫ਼ਿਰ ਕਿਉਂ ਤੇਰੇ ਸ਼ਹਿਰ ਦੇ ਜਾਪਣ ਦੇਖੇ ਭਾਲੇ ਘਰ । ਕੰਨੋਂ ਬੁੱਚੀ, ਤਿਰਸੀ ਬੱਚੀ, ਮੰਗਦੀ ਜਾਨੋਂ ਗਈ, ਕਿਸ ਕੰਮ ਬਾਅਦ 'ਚ ਪਿਉ ਆਇਆ ਜੇ ਲੈ ਕੇ ਵਾਲੇ ਘਰ । ਮਿਲਦੇ ਨਹੀਂ ਸਾਂ ਪਰ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਵੇਖ ਤੇ ਲੈਂਦੇ ਸਾਂ, ਹਾਏ ਸੱਜਣਾ ਦੂਰ ਵਸਾਏ 'ਆਰਿਫ਼ ਵਾਲੇ' ਘਰ । ਐਨੇ ਉੱਚੇ ਨਾ ਤੂੰ 'ਅਨਵਰ' ਮਹਿਲ ਮੀਨਾਰ ਬਣਾ, ਓੜਕ ਨੂੰ ਬਣਨਾ ਏ ਤੇਰਾ ਖ਼ਾਕ ਵਿਚਾਲੇ ਘਰ ।

ਇਕ ਅੱਧੀ ਵੀ ਗੱਲ ਨਹੀਂ ਕਰਦਾ 'ਅਨਵਰ' ਜੀ ਕੁੱਲ ਸੋਚਾਂ ਦੇ । ਉਹਦੇ ਬਾਰੇ ਲਿਖਣ ਬਹਵਾਂ ਤੇ ਸੁੱਕ ਜਾਂਦੇ ਬੁੱਲ ਸੋਚਾਂ ਦੇ । ਸਿਖ਼ਰ ਦੁਪਹਿਰੇ ਦੂਰੋਂ ਤੱਕਿਆਂ ਰੋਹੀ ਲੱਗੇ ਨਦੀ ਦੇ ਵਾਂਗ, ਪਾਣੀ ਦੇ ਪਹੁੰਚਣ ਤਕ ਦੀਵੇ ਹੋ ਜਾਂਦੇ ਗੁਲ ਸੋਚਾਂ ਦੇ । ਸੋਚਾਂ, ਉਹ ਸੋਚਾਂ ਜੋ ਬੰਦੇ ਨੂੰ ਇਨਸਾਨ ਬਣਾਉਂਦੀਆਂ ਨੇ, ਜਾਣਦਿਆ ਮਿਲ ਜਾਵਣ ਤੇ ਮੈਂ ਭਰ ਦੇਵਾਂ ਮੁੱਲ ਸੋਚਾਂ ਦੇ । ਸਿਜਦੇ ਕਰ ਕਰ ਘਸੇ ਨਾ ਮੱਥਾ ਸਦਾ ਸਿਆਣਪ ਕੀਤੀ ਏ, ਸੋਚਾਂ ਸਾਥ ਨਾ ਦਿਤਾ ਮੈਂ ਤੇ ਨਾਲ ਗਿਆ ਰੁਲ ਸੋਚਾਂ ਦੇ । ਇਸ਼ਕ ਦੀ ਮੰਜ਼ਿਲ ਦੇ ਉਸ ਥਾਂ ਤੇ ਅੱਗੇ ਰਸਤੇ ਫਟਦੇ ਨੇ, ਪਿਆਰ ਦੀ ਅੱਖੋਂ ਜਿੱਥੇ ਹੰਝੂ ਜਾਂਦੇ ਨੇ ਡੁੱਲ ਸੋਚਾਂ ਦੇ । ਦਿਲ ਦੇ ਸ਼ੀਸ਼ ਮਹਿਲ ਵਿਚ ਸੱਧਰਾਂ ਰੱਤੇ ਚੋਲੇ ਪਾਏ ਨੇ, ਬਾਗ਼ਾਂ ਵਿਚ ਬਹਾਰ ਆਈ ਤੇ ਲਾਲ ਖਿੜੇ ਫੁੱਲ ਸੋਚਾਂ ਦੇ । ਸੋਚ ਵਿਚਾਰ ਜਹਾਲਤ ਦੇ ਵਿਚ, ਬੱਤੀ ਦਾ ਕੰਮ ਦਿੰਦੀ ਏ, ਤੂੰ ਤੱਕਿਆ ਲੋ ਲੱਗੀ ਅੰਦਰ ਝਰਨੇ ਗਏ ਖੁੱਲ੍ਹ ਸੋਚਾਂ ਦੇ ।

ਨਿੱਕੀ ਜਿੰਨ੍ਹੀ ਗੱਲ ਤੋਂ ਵੰਡੀ, ਲਿੱਤਰੀਂ ਦਾਲ ਸ਼ਰੀਕਾਂ ਨੇ । ਕਾਰ ਸ਼ਰੀਕਾਂ ਵਾਲੀ ਕੀਤੀ, ਮੇਰੇ ਨਾਲ ਸ਼ਰੀਕਾਂ ਨੇ । ਖ਼ੁਸ਼ਕਿਸਮਤ ਏ ਜਿਸ ਬੰਦੇ ਦਾ, ਦੁਸ਼ਮਨ ਹੋਵੇ ਦਾਨਸ਼ਮੰਦ, ਮੇਰੀ ਰਾਹ ਵਿਚ ਥਾਂ-ਥਾਂ ਬੱਧੇ, ਕੁੱਤੇ ਪਾਲ ਸ਼ਰੀਕਾਂ ਨੇ । ਅਜ ਕਲ ਮੈਨੂੰ ਸ਼ੀਸ਼ੇ ਦਾ, ਅਹਿਸਾਨ ਵੀ ਚੁੱਕਣਾ ਪੈਂਦਾ ਨਹੀਂ, ਮੈਨੂੰ ਦੇਖ ਕੇ ਆਪਣੇ ਚਿਹਰੇ, ਕੀਤੇ ਲਾਲ ਸ਼ਰੀਕਾਂ ਨੇ । ਆਪਣੀ ਆਈ ਦੇ ਨਾਲ ਸੱਜਣਾ, ਓੜਕ ਨੂੰ ਮਰ ਜਾਣਾ ਏ, ਜਸ਼ਨ ਮਨਾਏ ਦੇਖ ਕੇ ਮੇਰੇ, ਬੱਗੇ ਵਾਲ ਸ਼ਰੀਕਾਂ ਨੇ । ਮੇਰੇ ਤਾਈਂ ਉਸ ਦੀ ਲੋ ਦੀਆਂ, ਰਿਸ਼ਮਾਂ ਪਹੁੰਚ ਨਾ ਜਾਣ ਕਿਤੇ, ਚਾਰ-ਚੁਫ਼ੇਰੇ ਪਰਦਾ ਕੀਤਾ, ਦੀਵਾ ਬਾਲ ਸ਼ਰੀਕਾਂ ਨੇ । ਇੰਜ ਵੀ ਸਾਂਝ-ਭਿਆਲੀ ਦਾ ਨਾ, ਮਤਲਬ ਜਾਣਾ'ਅਨਵਰ' ਜੀ, ਕਿਉਂ ਰੱਖਿਆ ਏ ਵੰਡ ਵੰਡਾਕੇ, ਕੱਠਾ ਮਾਲ ਸ਼ਰੀਕਾਂ ਨੇ ।

ਆਪਣਾ ਆਪ ਵਿਖਾ ਜਾਂਦੇ ਨੇ ਦੀਵੇ ਬੁਝਦੇ ਹੋਏ । ਬੇਸ਼ਕ ਝੁਲਦੇ ਝੱਖੜ ਵਿਚ ਸਿਰ ਨੰਗੇ ਕੁਝ ਦੇ ਹੋਏ । ਦਿਨ ਨੂੰ ਨਜ਼ਰੀਂ ਆ ਜਾਂਦਾ ਏ ਬੱਦਲ ਵਰ੍ਹਿਆ ਹੋਇਆ, ਰਾਤੀਂ ਰੋਇਆਂ ਦਿਸ ਪੈਂਦੇ ਨੇ ਦੀਦੇ ਸੁੱਜਦੇ ਹੋਏ । ਤੇਰਾ ਪਿਆਰ ਮੁਹੱਬਤ ਮੁੱਢੋਂ ਧਨ ਦੌਲਤ ਦਾ ਵੈਰੀ, ਤੇਰੇ ਇਸ਼ਕ 'ਚ ਕੰਗਲੇ ਲੋਕੀ ਰੱਜਦੇ ਪੁਜਦੇ ਹੋਏ । ਇਹਦੇ ਉੱਤੇ ਖ਼ਬਰੈ ਕਦ ਦੀ ਅੱਖ ਸੀ ਰੱਖੀ ਹੋਈ, ਦਿਲ ਨੂੰ ਦਰਦਾਂ ਆਣ ਲਿਆ ਸੀ ਰੀਝ 'ਚ ਰੁਝਦੇ ਹੋਏ । ਹੜ੍ਹ ਵਾਂਗੂੰ ਨਾ ਡੱਕੀਆਂ ਗਈਆਂ ਇਹ ਦਰਿਆਈ ਛੱਲਾਂ, ਸਾਡੀਆਂ ਅੱਖੀਆਂ ਤੇ ਨਾ ਹੋਈਆਂ ਪੁਲ ਸਤਲੁਜ ਦੇ ਹੋਏ । ਉਹਦੇ ਹੁਸਨ ਚੁਫ਼ੇਰੇ ਮਾਰੇ ਤਿੱਸੀਆਂ ਸ਼ੌਕ ਝਰੀਟਾਂ, ਬੰਨ੍ਹ ਖਲੋਣ ਖ਼ਿਆਲ ਜਦੋਂ ਹੱਥ ਮੈਨੂੰ ਸੁੱਝਦੇ ਹੋਏ । ਹੋਣੀ ਦੇ ਹੱਥਾਂ ਨੂੰ 'ਅਨਵਰ' ਖ਼ੂਨ ਨਵਾਂ ਨਹੀਂ ਲੱਗਾ, ਸਾਨੂੰ ਸਦੀਆਂ ਲੰਘ ਗਈਆਂ ਨੇ ਲਹੂ ਵਿਚ ਗੁਝਦੇ ਹੋਏ ।

ਜਾਣ ਲਿਆ ਸੀ ਖ਼ਬਰੇ ਜਾ ਕੇ ਥਲ ਵਸਿਆ ਇਕਲਾਪਾ । ਮੈਂ ਜਦ ਘਰ ਵਿਚ ਵੜਿਆ ਮੇਰੇ ਵਲ ਨੱਸਿਆ ਇਕਲਾਪਾ । ਟਨ-ਟਨ ਦੀ ਆਵਾਜ਼ ਦਵੇ ਹਰ ਵੇਲੇ ਕੂਚ ਸੁਨੇਹਾ, ਬੁੱਢੇ ਬੋਲਦ ਦੇ ਗਲ ਖੜਕੇ ਟੱਲ ਘਸਿਆ ਇਕਲਾਪਾ । 'ਲੋਹੇ ਨੂੰ ਹੈ ਲੋਹਾ ਕੱਟਦਾ', ਕਹਿਣ ਸਿਆਣੇ ਜੱਗ ਦੇ, ਦਰਦ ਫ਼ਿਰਾਕ ਦਾ ਓਸ ਅਖ਼ੀਰੀ ਹੱਲ ਦੱਸਿਆ ਇਕਲਾਪਾ । ਮਰਨੇ ਪਿੱਛੋਂ ਆਪਣੀ ਜਾਨ ਵਿਛੋੜੇ ਤੋਂ ਛੁੱਟ ਜਾਣੀ, ਮੇਰੀਆਂ ਗੱਲਾਂ ਬਾਤਾਂ ਸੁਣ ਕੇ ਕੱਲ੍ਹ ਹਸਿਆ ਇਕਲਾਪਾ । ਮੈਂ ਰੋਵਾਂ ਤੇ ਚੀਕ ਸੁਰੀਲੀ ਨਿਕਲੇ ਏਸੇ ਕਰਕੇ, ਜਦੋਂ ਕਦੀ ਵੀ ਮਿਲਿਆ ਮੇਰੇ ਗਲ ਫਸਿਆ ਇਕਲਾਪਾ । 'ਅਨਵਰ' ਖ਼ਾਕ ਇਕੱਠੀ ਕੀਤੀ ਬੁੱਤ ਲਈ ਜਦ ਰੱਬ ਨੇ, ਨੂਰ ਮਿਲਾਕੇ ਮਿੱਟੀ ਦੇ ਵਿਚ ਬਲ ਹਸਿਆ ਇਕਲਾਪਾ ।

ਕਿਸੇ ਸੱਚ ਕਿਹਾ ਸੀ 'ਸਿਆਣੇ ਖ਼ਰੇ ਨੇ' । ਜੋ ਤਾਰੂ ਸਨ ਉੱਚੇ ਉਹ ਪਹਿਲੋਂ ਮਰੇ ਨੇ । ਸਮਝ ਸੋਚ ਦਾ ਨਹੀਂ ਇਹ ਆਸ਼ਿਕ ਖਿਡੌਣਾ, ਇਹ ਮਸਲੇ ਦਿਲਾਂ ਦੇ ਸ਼ਊਰੋਂ ਪਰੇ ਨੇ । ਮਰਨ ਦਾ ਤੇ ਨਹੀਂ ਬਦ ਨਸੀਬੀ ਦਾ ਰੋਣ ਏ, ਹਿਆਤੀ ਦੇ ਬੰਦੇ, ਅਜ਼ਾਬੋਂ ਡਰੇ ਨੇ । ਕਿਸੇ ਆਉਂਦੇ ਜਾਂਦੇ ਨੂੰ ਠੇਡਾ ਨਾ ਲੱਗੇ, ਮੈਂ ਰਾਹਵਾਂ 'ਚ ਅੱਖਾਂ ਦੇ ਦੀਵੇ ਧਰੇ ਨੇ । ਜੇ ਜੀਵਨ ਸੀ ਕੰਡਿਆਂ ਦੀ ਟਾਹਣੀ ਤੇ ਚਾਦਰਤੇ ਕਿਉਂ ਪਿਆਰ ਦੇ ਦੁੱਖ ਮੈਂ 'ਅਨਵਰ' ਜਰੇ ਨੇ ।

ਜਿਹੜੇ ਕਹਿੰਦੇ ਇਸ਼ਕ ਦੇ ਰਾਹ ਵਿਚ ਟੋਏ ਨੇ । ਵੇਖਣ ਗਲਮਾ ਚੋਲੀ ਇਕ ਜਿਹੇ ਹੋਏ ਨੇ । ਹੁਣ ਤੱਕ ਜਿਹੜੀ ਲਾਲੀ ਅੱਖ ਚੋਂ ਮੁੱਕੀ ਨਈਂ, ਲਗਦੈ ਰਾਤ ਉਹ ਖ਼ੂਨ ਦੇ ਹੰਝੂ ਰੋਏ ਨੇ । ਚੈਨ ਪਰਾਹੁਣੇ ਕਦ ਆਉਣੇ ਨੇ ਦਿਲ ਵਿਹੜੇ, ਪਲਕਾਂ ਮੁੱਢੀਂ ਤੇਲ ਚਿਰਾਂ ਤੋਂ ਚੋਏ ਨੇ । ਥਾਉਂ-ਥਾਈਂ ਰੱਖਾਂ ਅੱਖਰ ਮਿਸਰੇ ਦੇ, ਸਾਰੇ ਪੁੱਛਣ ਮੋਤੀ ਕੇਸ ਪਰੋਏ ਨੇ । 'ਅਨਵਰ' ਅੱਜ ਰੱਜ ਸੁੱਤਾ ਏਂ, ਹਮਸਾਇਆਂ ਦਾ ਜਲਦ ਪਤਾ ਲੈ ਜੀਂਦੇ ਨੇ ਕਿ ਮੋਏ ਨੇ ।