Akhlaq Aatif
ਅਖ਼ਲਾਕ ਆਤਿਫ਼

ਨਾਂ-ਮੁਹੰਮਦ ਅਖ਼ਲਾਕ, ਕਲਮੀ ਨਾਂ-ਅਖ਼ਲਾਕ ਆਤਿਫ਼,
ਜਨਮ ਤਾਰੀਖ਼- ਅਗਸਤ 1948,
ਜਨਮ ਸਥਾਨ-ਵਜ਼ੀਰਾਬਾਦ ਜ਼ਿਲ੍ਹਾ ਗੁੱਜਰਾਂਵਾਲਾ,
ਕੰਮ ਕਾਜ-ਕਮਰਸ਼ੀਅਲ ਆਰਟਿਸਟ,
ਛਪੀਆਂ ਕਿਤਾਬਾਂ-ਗੁਲ ਅਕੀਦੇ (ਇੰਤਖ਼ਾਬ) ਰਾਹਬਰ ਕਾਮਿਲ (ਇੰਤਖ਼ਾਬ) ਜਾਨੇਂ ਰਹਿਮਤ (ਇੰਤਖ਼ਾਬ), ਕਰੀਆ ਕਰੀਆ ਖ਼ੁਸ਼ਬੂ (ਸ਼ਾਇਰੀ),
ਪਤਾ-ਗਲੀ ਨੰਬਰ 6, ਨਿਊ ਕੋਟ ਫ਼ਰੀਦ, ਸਰਗੋਧਾ ।

ਪੰਜਾਬੀ ਗ਼ਜ਼ਲਾਂ (ਸਾਵੀਆਂ ਵੰਗਾਂ' 1994 ਵਿਚੋਂ) : ਅਖ਼ਲਾਕ ਆਤਿਫ਼

Punjabi Ghazlan ('Saavian Vangan' 1994) : Akhlaq Aatif



ਵਿਹੜੇ ਦਾ ਰੁੱਖ ਖੂਹ ਦੀਆਂ ਟਿੰਡਾਂ, ਸੇਜ ਦੀ ਚੱਦਰ ਰੁੰਨੀ

ਵਿਹੜੇ ਦਾ ਰੁੱਖ ਖੂਹ ਦੀਆਂ ਟਿੰਡਾਂ, ਸੇਜ ਦੀ ਚੱਦਰ ਰੁੰਨੀ । ਉਹਦੇ ਮਗਰੋਂ ਘਰ ਦੀ ਹਰ ਸ਼ੈ, ਹੌਕੇ ਭਰ ਭਰ ਰੁੰਨੀ । ਬਾਨੋ ਤੇ ਲੰਬੜਾਂ ਦੀ ਧੀ ਏ, ਤੂੰ ਹਿਕ ਧੀ ਕੰਮੀ ਦੀ, ਝੱਲੀਏ! ਤੂੰ ਕਿਉਂ ਦੇਖਕੇ ਉਹਦਾ, ਸੋਹਣਾ ਜ਼ੇਬਰ ਰੁੰਨੀ । ਠੰਢ ਬੜੀ ਸੀ ਸੁਪਨਿਆਂ ਅੰਦਰ, ਦੇਖ ਅਵੱਲੇ ਰਿਸ਼ਤੇ, ਖੁੱਲੀ ਅੱਖ ਤੇ ਆਲ-ਦੁਆਲੇ, ਦੇਖ ਸਮੁੰਦਰ ਰੁੰਨੀ । ਆਪਣੀ ਗਲੀਉਂ ਲੰਘਦਾ ਤੱਕ ਕੇ ਕੋਈ ਸਿਹਰਿਆਂ ਵਾਲਾ, ਖ਼ਬਰੇ ਉਹ ਕਿਉਂ ਚਿਰ ਤੱਕ ਆਪਣੇ, ਵਿਹੜੇ ਅੰਦਰ ਰੁੰਨੀ । ਕੋਈ ਤੇ ਫੱਟ ਸ਼ਾਵਾ ਹੋਇਐ, ਕੁਝ ਤੇ ਚੇਤੇ ਆਇਐ, ਐਵੈਂ ਤੇ ਨਹੀਂ ਗਏ ਵਰ੍ਹੇ ਦਾ, ਦੇਖ ਕਲੰਡਰ ਰੁੰਨੀ । ਕਿੰਨਾਂ ਕਰਮਾਂ ਆਲਾ ਸੀ ਉਹ, 'ਆਤਿਫ਼' ਜੀਹਦੇ ਮਗਰੋਂ, ਪਿਉ ਦੀਆਂ ਸਿੱਕਾਂ, ਮਾਂ ਦੀ ਮਮਤਾ, ਭੈਣ ਦੀ ਸੱਧਰ ਰੁੰਨੀ ।

ਜਦ ਤੱਕ ਰਾਹੀਆਂ ਨੇ ਨਹੀਂ ਕਰਨੀ, ਕੋਈ ਸੂਰਤ ਏਕੇ ਦੀ

ਜਦ ਤੱਕ ਰਾਹੀਆਂ ਨੇ ਨਹੀਂ ਕਰਨੀ, ਕੋਈ ਸੂਰਤ ਏਕੇ ਦੀ । ਉਦੋਂ ਤੀਕਰ ਜੁੜ ਨਹੀਂ ਸਕਣੀ, ਕੰਧ ਕੋਈ ਵੀ ਰਿਸ਼ਤੇ ਦੀ । ਜਿੱਥੇ ਜ਼ੁਲਮ ਰਵਾਇਅਤ ਬਣ ਜਾਏ, ਸਦਾ ਈ ਰਾਤ ਹਨ੍ਹੇਰੀ ਰਹੇ, ਰਾਖੇ ਹੀ ਜੇ ਸੰਨਾਂ ਲਾਵਣ, ਕਾਹਦੀ ਗੱਲ ਉਲਾਹਮੇਂ ਦੀ । ਆਪਣੇ ਪਿੳੇੁ ਦੇ ਮਗਰੋਂ ਆਪਣਾ ਬਚਪਨ ਕੀਕਣ ਕੱਟਿਆ ਸੀ, ਮੈਨੂੰ ਕੀ ਕੁੱਝ ਯਾਦ ਕਰਾ ਗਈ, ਇਹ ਗੱਲ ਆਪਣੇ ਬੱਚੇ ਦੀ । ਅੱਜ ਵਿਛੜਣ ਦੀ ਸਾਲ ਗਿਰਾ ਏ, ਵਾਏ ਵਿਛੜਣ ਵਾਲੇ ਨੂੰ, ਲੀਰ ਕੌਈ ਜਾਂ ਤੋਹਫ਼ਾ ਦੇਵੀ, ਸਾਡੇ ਪਾਟੇ ਗਲਮੇਂ ਦੀ । ਕੱਲਰ ਖਾਧੀ ਧਰਤੀ 'ਆਤਿਫ਼' ਕਰਮਾਂ ਮਾਰੇ ਬੰਦੇ ਨੇ, ਇਸ ਤੋਂ ਵੱਧ ਬਦ-ਬਖ਼ਤੀ ਹੋਸੀ, ਕੀ ਪੰਜਾਬ ਦੇ ਖਿੱਤੇ ਦੀ ।

ਜੀਹਦੇ ਪਾਰੋਂ ਜੱਗ ਤੇ ਸਾਡਾ, ਬਖ਼ਤ ਉਚੇਰਾ ਹੋਣਾ ਸੀ

ਜੀਹਦੇ ਪਾਰੋਂ ਜੱਗ ਤੇ ਸਾਡਾ, ਬਖ਼ਤ ਉਚੇਰਾ ਹੋਣਾ ਸੀ । ਵਾਹ ਤਕਦੀਰੇ! ਤੂੰ ਵੀ ਸਾਥੋਂ ਉਹ ਹੀ ਬੰਦਾ ਖੋਹਣਾ ਸੀ । ਸ਼ਕਲੋਂ ਵੀ ਉਹ ਘੱਟ ਤੇ ਨਹੀਂ ਸੀ, ਸੂਰਜ, ਚੰਨ, ਸਿਤਾਰਿਆਂ ਤੋਂ, ਸੋਚਾਂ, ਅਮਲਾਂ ਪਾਰੋਂ ਵੀ ਉਹ ਸੋਹਣਾਂ ਤੇ ਮਨਮੋਹਣਾ ਸੀ । ਇਨਸਾਫ਼ਾਂ ਦੇ ਨਾਂ ਤੇ ਅਨਿਆ, ਜਿਹੜਾ ਚੰਨ ਚੜ੍ਹਾਇਆ ਏ, ਦੱਸੋ ਬੇਇਨਸਾਫ਼ੀ ਵਿਚ ਵੀ, ਇਸ ਤੋਂ ਵੱਧ ਕੀ ਹੋਣਾ ਸੀ । ਜੀਵਨ ਦਾ ਵੱਲ ਦੱਸਿਐ ਮੈਨੂੰ, ਉਸ ਜੀਅ ਦਾਰ ਦੇ ਜੀਵਨ ਨੇ, ਔਖੇ ਵੇਲੇ ਦਾ ਹਰ ਪੱਥਰ, ਜੀਹਦੇ ਲਈ ਖਿਡੌਣਾ ਸੀ । ਸਾਡੀ ਥੋੜ-ਦਿਲੀ ਦਾ ਵੀ ਏ, ਹਿੱਸਾ ਉਹਦੇ ਵੱਢਣ ਵਿਚ, ਜਿਹੜੇ ਰੁੱਖ ਨੇ 'ਆਤਿਫ਼' ਸਾਨੂੰ ਧੁੱਪੋਂ ਬਹੁਤ ਲਕੋਣਾ ਸੀ ।

ਯਾਦਾਂ, ਟੀਸਾਂ, ਰੋਣੇ-ਧੋਣੇ ਗੁੱਝੇ ਜ਼ਖ਼ਮ ਜੁਦਾਈ ਦੇ

ਯਾਦਾਂ, ਟੀਸਾਂ, ਰੋਣੇ-ਧੋਣੇ ਗੁੱਝੇ ਜ਼ਖ਼ਮ ਜੁਦਾਈ ਦੇ । ਕਿੰਨੇ ਤੋਹਫ਼ੇ ਮਿਲੇ ਨੇ ਸਾਨੂੰ, ਦੋ ਦਿਨ ਦੀ ਅਸ਼ਨਾਈ ਦੇ । ਸੱਸੀ, ਸੋਹਣੀ ਤੇ ਸਹਿਬਾਂ ਦੇ, ਕਿੱਸੇ ਅੱਜ ਵੀ ਦੱਸਦੇ ਨੇ, ਦੇ ਦਿੰਦੇ ਨੇ ਜਾਨ ਵੀ ਆਪਣੀ ਸੱਜਨ ਨਹੀਂ ਅਜ਼ਮਾਈ ਦੇ । ਜਿਹੜੇ ਸਾਰੀ ਰਾਤੀਂ ਨੇਰ੍ਹਿਆਂ, ਅੰਦਰ ਚਾਨਣ ਕਰਦੇ ਨੇ, ਧੱਮੀ ਵੇਲੇ ਬੇਦਰਦੀ ਨਾਲ, ਨਹੀਂ ਉਹ ਦੀਪ ਬੁਝਾਈ ਦੇ । ਕਹਿੰਦਾ ਸੀ ਕੋਈ ਸੁਣਕੇ ਖ਼ਬਰਾਂ, ਕਣਕ ਵਧੇਰੀ ਹੋਣ ਦੀਆਂ, ਅਸੀਂ ਤੇ ਹੁਣ ਵੀ ਕਦੇ ਕਦਾਈ, ਭੁੱਖੇ ਬਾਲ ਸਵਾਈ ਦੇ । ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਘਰਾਂ ਵਿਚ ਹੋਵੇ ਚਾਨਣ, ਜਜ਼ਬਿਆਂ ਆਲੇ ਦੀਵੇ ਦਾ, 'ਆਤਿਫ਼' ਉਹ ਨਹੀਂ ਭੁੱਖੇ ਹੁੰਦੇ, ਮਹਿਕਾਂ ਦੀ ਰੁਸ਼ਨਾਈ ਦੇ ।

ਭਾਵੇਂ ਉਹਦੇ ਮਗਰੋਂ ਸਾਡਾ, ਕਿੰਨਾ ਮੰਦਾ ਹਾਲ ਰਿਹਾ

ਭਾਵੇਂ ਉਹਦੇ ਮਗਰੋਂ ਸਾਡਾ, ਕਿੰਨਾ ਮੰਦਾ ਹਾਲ ਰਿਹਾ । ਪਰ ਇਹ ਹਸਰਤ ਤੇ ਨਹੀਂ ਕੋਈ, ਦੋ ਦਿਨ ਵੀ ਨਾ ਨਾਲ ਰਿਹਾ । ਜਦ ਵੀ ਕੋਈ ਵਿਛੜਣ ਵਾਲਾ, ਯਾਦ ਆਏ ਤੇ ਮੰਗੋ ਖ਼ੈਰ, ਇਹ ਨਾ ਸੋਚੋ ਸਾਡੇ ਨਾਲ ਉਹ, ਘੜੀ ਰਿਹਾ ਕਿ ਸਾਲ ਰਿਹਾ । ਜੀਹਨੇਂ ਪਿਆਰ ਦਾ ਕੋਈ ਬੂਟਾ, ਧਰਤੀ ਉੱਤੇ ਲਾਇਆ ਨਹੀਂ, ਦੌਲਤ ਵਾਲਾ ਹੋ ਕੇ ਵੀ ਉਹ, ਮੈਂ ਕਹਿਣਾ ਕੰਗਾਲ ਰਿਹਾ । ਹੋਰਾਂ ਲਈ ਆਜ਼ਾਦੀ ਦੀ ਗੱਲ, ਕਿਹੜੇ ਮੂੰਹ ਨਾਲ ਕਰਦਾ ਸੀ, ਜਿਹੜਾ ਆਪਣੇ ਘਰਦਿਆਂ ਉੱਤੇ, ਨਿੱਤ ਵਿਛਾਉਂਦਾ ਜਾਲ ਰਿਹਾ । ਉਹ ਜੇ ਡੁੱਬ ਕੇ ਬਣੀ ਨਾ ਸੋਹਣੀ, ਉਹਨੂੰ ਮਿਹਣਾ ਦਈਏ ਕਿਉਂ, ਇਸ਼ਕੇ ਦੇ ਦਰਿਆ ਵਿਚ'ਆਤਿਫ਼', ਤੂੰ ਵੀ ਕਦ ਮਹੀਵਾਲ ਰਿਹਾ ।

ਖ਼ੁਸ਼ ਬਖ਼ਤਾਂ ਨੇ ਨਿੱਘੇ-ਨਿੱਘੇ ਅੱਖਰ ਲੀਕ ਲਏ

ਖ਼ੁਸ਼ ਬਖ਼ਤਾਂ ਨੇ ਨਿੱਘੇ-ਨਿੱਘੇ ਅੱਖਰ ਲੀਕ ਲਏ । ਸਾਡੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਨੇ ਬਰਫ਼ੀਲੇ ਮਨਜ਼ਰ ਲੀਕ ਲਏ । ਖੰਭੇ ਵਾਂਗ ਖਲੋਵਣ ਦੇ ਜਦ ਲੋਕਾਂ ਮਾਰੇ ਬੋਲ, ਅੱਖਾਂ ਉੱਤੇ ਖੋਪੇ ਚਾੜੇ੍ਹ ਚੱਕਰ ਲੀਕ ਲਏ । ਹੋਣਾ ਚਾਹੀਦੈ ਦਿਲ ਅੰਦਰ ਕੋਈ ਇਬਾਦਤ ਘਰ, ਭਾਵੇਂ ਮਸਜਿਦ ਛੱਤੇ ਕੋਈ ਮੰਦਰ ਲੀਕ ਲਏ । ਅਜਲੋਂ ਲੇਖ ਥਲੋਚੀ ਸਾਡੇ, ਪਾਣੀ ਕੋਹਾਂ ਦੂਰ, ਸੱਜਣ ਆਏ ਤੇ ਪਲਕਾਂ ਤੇ ਅੱਥਰ ਲੀਕ ਲਏ । ਰੌਣਕ ਮੇਲਿਆਂ ਦੇ ਵਿਚ ਡਰਦਾ ਹੁਣ ਨਹੀਂ ਜਾਂਦਾ ਮੈਂ, ਕਿਧਰੇ ਫੇਰ ਨਾ ਦਿਲ ਕਮਲਾ ਕੋਈ ਸੱਧਰ ਲੀਕ ਲਏ । ਉਸ ਵੀ ਆਪਣੀ ਰੂਹ ਨੂੰ ਲਾ ਲਏ ਡਾਢੇ ਸੰਘਣੇ ਫੱਟ, ਮੈਂ ਵੀ ਆਪਣੇ ਜੁੱਸੇ ਉੱਤੇ ਹੰਟਰ ਲੀਕ ਲਏ । ਆਸ਼ਕਾਂ ਆਪਣੇ ਨਾਂ ਲਿਖਵਾ ਲਏ ਬੇਲੇ, ਥਲ, ਦਰਿਆ, ਅਕਲਾਂ ਵਾਲਿਆਂ 'ਆਤਿਫ਼' ਰਕਬੇ ਬੰਜਰ ਲੀਕ ਲਏ ।

ਫੇਰ ਕਿਸੇ ਨੂੰ ਸਾਮ੍ਹਣੇ ਤੱਕ ਕੇ, ਸੋਚਾਂ ਨੂੰ ਤਰਸਾਣਾ ਕੀ

ਫੇਰ ਕਿਸੇ ਨੂੰ ਸਾਮ੍ਹਣੇ ਤੱਕ ਕੇ, ਸੋਚਾਂ ਨੂੰ ਤਰਸਾਣਾ ਕੀ । ਸੱਧਰਾਂ ਦੀ ਭੁੱਬਲ ਦੇ ਅੰਦਰ, ਮੁੜ-ਮੁੜ ਤੀਲੇ ਲਾਣਾ ਕੀ । ਹਾਲ ਦਿਲੇ ਦਾ ਅੱਖਾਂ ਰਾਹੀਂ, ਕਹਿਣਾ ਈ ਤੇ ਖੁੱਲ੍ਹ ਕੇ ਰੋ, ਹਿਕ ਦੋ ਹੰਝੂ ਕੇਰ ਕੇ ਐਵੇਂ ਅਪਣਾ ਭਰਮ ਵਨਜਾਣਾ ਕੀ । ਯਾਰਾਂ ਅੱਗੇ ਫੋਲ ਕੇ ਦੁੱਖੜੇ, ਮੈਂ ਤੇ ਇਹ ਗੱਲ ਜਾਣੀ ਏ, ਕੰਧਾਂ ਅੱਗੇ ਰੋਣਾ ਕੀ ਤੇ ਪੱਥਰਾਂ ਨੂੰ ਸਮਝਾਣਾ ਕੀ । ਰੋ-ਰੋ ਕਾਹਨੂੰ ਹੁਣ ਡਿਸਕੋਰੇ, ਭਰਨੈਂ ਯਾਰ ਨਾਦਾਨਾ ਵੇ, ਜੇ ਕਰ ਪੋਂਦ ਨਾ ਸੋਚੀ ਹੋਵੇ, ਛੇਕੜ ਨੂੰ ਪਛਤਾਣਾ ਕੀ । ਹੱਕੀ ਗੱਲ ਏ ਅੱਜ ਦਾ ਬੰਦਾ, ਆਪੋ-ਆਪਣਾ ਵੈਰੀ ਏ, ਕਰਮਾਂ ਮਾਰੇ ਹੋਰ ਕਿਸੇ ਤੇ, ਅੱਗੋਂ ਕਰਮ ਕਮਾਣਾ ਕੀ । ਉਹ ਜੇ ਨਹੀਂ ਤਾਂ ਉਹਦੇ ਵਰਗੇ, ਹੋਰ ਹਜ਼ਾਰਾਂ ਲੱਭਣਗੇ, ਦਿਲ ਦਾ ਕੀ ਸਮਝਾਣਾ 'ਆਤਿਫ਼', ਬੱਚੇ ਦਾ ਵਲਚਾਣਾ ਕੀ ।

ਮਾਣ ਕਿਸੇ ਨੂੰ ਧਨ ਦੌਲਤ ਦਾ

ਮਾਣ ਕਿਸੇ ਨੂੰ ਧਨ ਦੌਲਤ ਦਾ, ਕਿਸੇ ਨੂੰ ਸ਼ੋਖ਼ ਅਦਾਵਾਂ ਦਾ । ਅਸੀਂ ਗ਼ਰੀਬ ਨਿਮਾਣੇ ਸਾਨੂੰ, ਹਿੱਕੋ ਮਾਣ ਵਫ਼ਾਵਾਂ ਦਾ । ਦਿਲ ਦੇ ਕੱਚੇ ਵਿਹੜੇ ਅੰਦਰ, ਖੇਹ ਉਡਦੀ ਏ ਯਾਦਾਂ ਦੀ, ਕਿੰਨੇ ਸਾਲਾਂ ਤੋਂ ਨਹੀਂ ਮੁੜਿਆ, ਰਾਹੀ ਦਿਲ ਦੀਆਂ ਰਾਹਵਾਂ ਦਾ । ਅੱਖਾਂ ਨੇ ਉਕਸਾਇਆ ਤੇਰੀ, ਤੱਕਣੀ ਹੋਸ ਵੰਜਾਇਆ ਸੀ, ਨੀਅਤ ਨਹੀਂ ਸੀ ਬਦਲੀ ਮੇਰੀ, ਦੇਖ ਕੇ ਰੰਗ ਘਟਾਵਾਂ ਦਾ । ਅੱਜ ਵੀ ਮੇਰੀਆਂ ਪਲਕਾਂ ਉੱਤੇ, ਉਹਦੀ ਯਾਦ ਦੇ ਦੀਵੇ ਨੇ, ਕੱਲ੍ਹ ਵੀ ਮੇਰਿਆਂ ਬੁੱਲਾਂ ਉੱਤੇ, ਸੇਕ ਸੀ ਉਹਦੀਆਂ ਸਾਹਵਾਂ ਦਾ । ਵੰਨ-ਸਵੰਨੇ ਰਾਹਬਰ ਲੱਭਣ, ਨਾਲ ਤੇ ਮੰਜ਼ਿਲ ਮਿਲਣੀ ਨਹੀਂ, ਪਹਿਲਾਂ ਕੋਈ ਪੱਕ ਤੇ ਕਰ ਲਉ, ਝੱਲਿਉ ਆਪਣੇ ਰਾਹਵਾਂ ਦਾ । ਯਾਰੋ ਸੋਚੋ ਕਾਹਤੋਂ ਏਥੇ, ਬੇਵਕਤੇ ਮੀਂਹ ਆਉਂਦੇ ਨੇ, ਲੋੜ ਪਵੇ ਤੇ ਸੁੱਕ ਜਾਂਦਾ ਹੈ, ਪਾਣੀ ਕਿਉਂ ਦਰਿਆਵਾਂ ਦਾ । ਸੁੱਕੇ ਦੁੱਧ ਦੇ ਡੱਬੇ 'ਆਤਿਫ਼', ਹਰ ਹੱਟੀ ਤੇ ਵਿਕਦੇ ਨੇ, ਖ਼ਵਰੇ ਤਾਹੀਉਂ ਸੁੱਕ ਜਾਂਦਾ ਏ, ਦੁੱਧ ਵੀ ਅੱਜ ਕਲ ਮਾਵਾਂ ਦਾ ।

ਨ੍ਹੇਰ ਸਮੇਂ ਦੀ ਪਾਕ ਨਿਸ਼ਾਨੀ ਵੇਖੀ ਏ

ਨ੍ਹੇਰ ਸਮੇਂ ਦੀ ਪਾਕ ਨਿਸ਼ਾਨੀ ਵੇਖੀ ਏ । ਅੱਜ ਮੈਂ ਇਕ ਤਸਵੀਰ ਪੁਰਾਣੀ ਵੇਖੀ ਏ । ਜੀਹਦੀਆਂ ਗੱਲਾਂ ਚੇਤੇ ਕਰ-ਕਰ ਜੀਂਦੇ ਸਾਂ, ਵਰ੍ਹਿਆਂ ਪਿੱਛੋਂ ਉਹ ਮਰਜਾਣੀ ਵੇਖੀ ਏ । ਅੱਜ ਜੇ ਉਹਨੂੰ ਵੇਖਿਆ ਏ ਤੇ ਖ਼ਬਰੇ ਕਿਉਂ, ਉਹਦੀ ਅੱਖ ਵਿਚ ਸੁੰਝ-ਸਮਾਣੀ ਵੇਖੀ ਏ । ਲੋਕਾਂ ਹਸਦੇ ਮੁੱਖੜੇ ਵੇਖੇ ਨੇ ਪਰ ਮੈਂ, ਉਨ੍ਹਾਂ ਉਹਲੇ ਦਰਦ ਕਹਾਣੀ ਵੇਖੀ ਏ । ਨਵੀਂ ਕਬਰ ਤੇ ਫੁੱਲ ਖਿਲਾਰ ਕੇ 'ਆਤਿਫ਼' ਮੈਂ, ਰੋਂਦੀ ਇਕ ਮੁਟਿਆਰ ਨਿਮਾਣੀ ਵੇਖੀ ਏ ।

ਦਿਲ ਦਾ ਵਰਕਾ ਉਂਜ ਤੇ ਨਵਾਂ ਨਕੋਰ ਜਿਹਾ

ਦਿਲ ਦਾ ਵਰਕਾ ਉਂਜ ਤੇ ਨਵਾਂ ਨਕੋਰ ਜਿਹਾ । ਪਰ ਸੋਚਾਂ ਦਾ ਕਲਮ ਬੜਾ ਕਮਜ਼ੋਰ ਜਿਹਾ । ਮੁਆਫ਼ ਕਰੀਂ ਚਾ ਪਿਆਰ ਦੀ ਸੋਹਣੀ ਭੁੱਲ ਮੇਰੀ, ਲਗਦਾ ਏ ਅੱਜ ਮੌਸਮ ਈ ਕੁਝ ਹੋਰ ਜਿਹਾ । ਤੇਰੇ ਸਾਹਵੇਂ ਨਰਗਸ ਨੀਵੀਂ ਪਾਉਂਦੀ ਏ, ਕੀ ਟੁਰਣਾ ਏ ਮੋਰਾਂ ਤੇਰੀ ਟੋਰ ਜਿਹਾ । ਨੇੜਿਉਂ ਤੱਕਿਆ ਤੇ ਉਹ ਪਿਆਰ ਦਾ ਭੁੱਖਾ ਸੀ, ਦੂਰੋਂ ਜਿਹੜਾ ਲਗਦਾ ਸੀ ਮੂੰਹ ਜ਼ੋਰ ਜਿਹਾ । ਹੋਵੇ ਚੋਰ ਜੇ 'ਆਤਿਫ਼' ਆਪਣੇ ਮਨ ਅੰਦਰ, ਹਰ ਕੋਈ ਆਂਦਾ-ਜਾਂਦਾ ਜਾਪੇ ਚੋਰ ਜਿਹਾ ।