پنجابی غزلاں ظہیر کنجاہی
1. دیوا بجھیا، تارے ٹر گئے، ہوئی پھیر سویر
دیوا بجھیا، تارے ٹر گئے، ہوئی پھیر سویر ۔
دنیاں لئی جوجھن دی خاطر لائی کسے نہ دیر ۔
ساری آپے لے چلیا ایں، سکھاں بھری چنگیر ۔
سارے دکھ نے ساڈے پلے، واہ قسمت دا پھیر ۔
رتاں بدلدیاں ہی کدھروں، نویں پنکھیرو آئے،
سکے پھل نے، باغ نے سکھنے، نہ پیلو نہ بیر ۔
ظلم ہووے تے لہو وگدا اے، اکھاں دریا روون،
منہ کھولھاں تے کوڑے وجن ! چپّ رہواں تے شیر ۔
چن چڑھیا تے سبھ نے ڈٹھا، تکّ-تکّ رجے سارے،
کاہنوں یارو دسن تارے، راواں گھمن-گھیر ۔
ظلم کچہری ڈاڈھی یارو، منصف کس دا یار ؟
اک تکڑی وچّ رکھ چھٹانکی، 'پا' دا بنیاں سیر ۔
چل 'ظہیر' اٹھ چلیئے ایتھوں، جنگل وچّ جا وسیئے،
ایتھے ٹیکس بجٹ دیاں زیراں-زبراں کیتا زیر ۔
2. ظلم-ہنھیری لہو پیا وگدا، شور ککار چپھیرے
ظلم-ہنھیری لہو پیا وگدا، شور ککار چپھیرے ۔
کہڑا ہے جو بلدی اگّ ولّ منہ ریجھاں دا پھیرے ؟
کنی واری میں وسیا تے اجڑیا کنی واری،
لنگھدے ویلے کنی واری جھوٹھ دے پوچے پھیرے ۔
اج اداسی ملّ بیٹھی اے گھر وچّ چارے نکراں،
اج اکلاپے آن وسے نے سننجے دیکھ بنیرے ۔
میرے کولوں کی پچھدے ہو، کیہنے مینوں لٹیا ؟
کاں وی اج نہ بیٹھے کوئی، آ کے ایس بنیرے ۔
میں واں بڈھا روگی یارو، عشقَ دا ڈنگیا ہویا،
بلدا دیوا تھر تھر کمبدا، جیکوں سنجھ-سویرے ۔
جؤندے-جیئندے پئے وٹے مارن، مر جاون تے روون،
یار 'ظہیر' ایہہ دنیاں والے نہ تیرے، نہ میرے ۔
3. دھپّ دے وٹے کھاندا جاواں، بن تیرا پرچھاواں
دھپّ دے وٹے کھاندا جاواں، بن تیرا پرچھاواں ۔
پھیر وی لوکی مندے ناہیں، توں میرا سرناواں ۔
گلّ وڈی تے چھوٹا منہ اے، بندے ونّ-سونے،
اکھیاں کھولن کنّ نہ کھولن، ربا کتھے جاواں ؟
اتر-پچھم اگ پئی ورھدی، پورب چڑھی ہنھیری،
سجناں میرا ہتھ نہ چھڈیں، آون لکھ بلاواں ۔
میں تے اپنا 'آئیڈیئل' لبھیا، توں وی سوچ کے دسیں،
چاہن والے مر مٹ جاندے، پر نہ کرن اداواں ۔
ماں مٹی وچّ فرق نہ کوئی، دوویں میری جندڑی،
میں آں اس دی ذات دا حصہ، اوہ اے میرا نانواں ۔
یار 'ظہیر' ایہہ لما پندھ اے، عشقَ-پریتاں والا،
اوہدے ناں نوں پل-پل جپیں، یاد رکھیں وچّ نانواں ۔
4. کی کی ظلم وچھوڑے والا، یارو 'آساں' تکیا اے
کی کی ظلم وچھوڑے والا، یارو 'آساں' تکیا اے ۔
جسا اگّ وچّ تانبہ ہویا، دل مٹھی وچّ پکیا اے ۔
ایڈی چھیتی ویلا لنگھیا، اجے تاں اکھ نہ کھلھی سی،
پلکاں چکیاں تے میں ڈٹھا، ویلا میتھوں اکیا اے ۔
کرچیں-کرچیں کھلر گیا، تے لوکیں لبھن آئے نے،
جس دی اکھ وچّ میں رہندا ساں، اوہ وی تکّ نہ سکیا اے ۔
رمزاں سمجھن والے سمجھن، لوک اشارے جاندے نے،
میں پاگل آں، میں کی جاناں میں ہن کی کجھ بکیا اے ؟
چڑھی ہنھیری ریت نہ تکیں، میں ریتاں دا گاڑو آں،
اس کی ٹرنا جہڑا یارو دو قدماں تے تھکیا اے ۔
وگدا ویلا ہتھ نہ آوے، لکھاں نوں ایہہ ککھّ بناوے،
یار 'ظہیر' دلیلاں چھڈّ دے، ایہنوں کیہنے ڈکیا اے ۔
5. جتھے یار مرے دا پھیرا
جتھے یار مرے دا پھیرا ۔
اوہ ہے بھاگاں والا ڈیرہ ۔
اوہ تے کدی نہ راتیں سوندے،
اکھ جنہاں دی وچّ سویرا ۔
خلقت ایویں وتھاں ناپے،
اک وجود اے تیرا-میرا ۔
ایتھے نسلاں ڈبّ کے موئیاں،
کون دکھی تے کون سکھیرا ۔
جد سنیاں اوہ مڑ آونگے،
آیا چانن، گیا ہنھیرا ۔
پھیر 'ظہیر' گواچ گیا ایں،
نہ جگّ تیرا ! نہ جگّ میرا ۔
| |
