یاداں دے اکھر نور محمد نور
سستی 'چ زندگی دا ورقہ نہ پاڑ بیٹھاں۔
تیری رضا مطابق کر کے جگاڑ بیٹھاں۔
میرے ارادیاں نوں عینی تمیز دے دے،
لالچ دے وچ کسے دا حق نہ لتاڑ بیٹھاں۔
تیرے نبی دے دسے راہاں 'تے قدم پٹاں،
تیرے نبی دے پائے راہاں نوں تاڑ بیٹھاں۔
تیری جے مہر ہووے، سبھ نوں نہال کر کے،
سورج محبتاں دا دھرتی 'تے چاڑھ بیٹھاں۔
ہمت دویں چلا کے نھیری توحید والی،
کفراں دے بوٹیاں نوں جڑھ توں اکھاڑ بیٹھاں۔
روکاں کریتیاں نوں ہونوں جہان اتے،
شیطان دے ٹھکانے سارے اجاڑ بیٹھاں۔
منن نہ ہوند تیری جہڑے 'شداد' جگّ دے،
سبھناں نوں کر اکٹھا دھپاں 'چ راڑھ بیٹھاں۔
تیرے نیناں وچّ اداواں ہونگیاں۔
میرے خواباں وچّ اچھاواں ہونگیاں۔
نہ توں، نہ میں، ہووانگے دھرتی اتے،
ساڈے ساہاں دیاں ہواواں ہونگیاں۔
گیڑینگا توں جد وی ہلٹ سراپاں دا،
بھریاں ٹنڈاں وچّ دعاواں ہونگیاں۔
جد اوہ مریاں، وین گوانڈھاں تکّ پہنچے،
'ریجھاں' دے گھر روئیاں ماواں ہونگیاں۔
نال مرے تر، دیکھیں لوک-نگاہاں ولّ،
گھوردیاں سبھ چار-دشاواں ہونگیاں۔
ٹٹینگا، سکّ جاوینگا پتیاں وانگوں،
نال رہیں گا، چھتریں چھاواں ہونگیاں۔
سمجھ لیا توں جس نوں جھکھڑ روہیاں دا،
برہا مارے دل دیاں آہاں ہونگیاں۔
'یاداں دے اکھر' دل اتے لکھ کے دیکھ،
پنگتیاں میرا سرناواں ہونگیاں۔
دل وچ 'آس' دا بوٹا لا کے بہجا 'نور'
آپے سر توں دور خزاواں ہونگیاں۔
لوک نگاہاں ہر تھاں جھاتی ماردیاں۔
کس حجرے وچ سامبھاں یاداں یار دیاں۔
'ہیر' دیاں کوکاں سنگ رل کے تر گئیاں،
گونجدیاں سبھ ہوکاں کھنڈھ-سنسار دیاں۔
سن گئیاں محرم دے سیت وچاراں نوں،
ہن نہ لوہاں نگھے محل اساردیاں۔
رمکدیاں پوناں شدھری تہذیب دیاں،
بڈھیاں رسماں ہن نہ ہکّ ابھاردیاں۔
رولو نہ پتّ پیراں وچ مسکاناں دی،
کجھ حداں ہندیاں نے ہر ادھیکار دیاں۔
صبر-شکر دے نال گزارا کردے ہاں،
دھجیاں اڈیاں نے جد توں اقرار دیاں۔
ستّ ودھاکے، ڈیڈھ گھٹاوے، قیمت 'چوں،
کیہیاں چالاں نے ساڈی سرکار دیاں۔
پاوانگے آوی وچ بھانڈے یاداں دے،
کجھ سوہاں مل جان جھناں توں پار دیاں۔
دل دی دھڑکن سمجھن والے کردے 'نور'،
دھڑکن تے ہتھ دھر کے گلاں خار دیاں۔
بہاراں دا سہپن ہے، اوہ پتجھڑ دی ضرورت ہے۔
میرے محبوب دا مکھڑا، بڑا ہی خوبصورت ہے۔
اوہدے نیناں دی چلدی ہے، حکومت اس زمانے 'تے،
کسے مسجد دا گمبد ہے، کسے مندر دی مورت ہے۔
میں تلبھر دوش نفرت دا، اوہناں نوں کس طرحاں دیواں،
جنہاں دے نال اس دل نوں، محبت ہی محبت ہے۔
اوہناں دے شہر چلے ہاں، ہنیری رات نوں لے کے،
جنہاں دا روپ چانن ہے، جنہاں دی چمک صورتَ ہے۔
کدے نہ رستیاں 'تے آؤن دی سوچن کراہے توں،
جنہاں نے من 'چ بھر رکھی، قنوناں توں بغاوت ہے۔
جگت دے کس کنارے 'تے امن دی بات ہندی ہے؟
کتے دیکھو، کتے جاوو، شرارت ہی شرارت ہے۔
وفا دا حوصلہ دے کے، نگاہ توں دور نہ ہووو،
جلا کے دیپ آساں دا، اسیں کیتی عبادت ہے۔
خوشیاں ول پھیلایا گھیرا باہاں دا۔
پر سینے وچ لگیا تھبہ آہاں دا۔
ویلا سی جد نینن ملا کے تردے ساں،
ہن تاں ہندا وی نہیں میل نگاہاں دا۔
'سوچ' جہی شے اڈدی وچّ خلاواں دے،
ٹٹّ گیا ہے رشتہ جد توں ساہاں دا۔
تکّ لیندا ہاں روسے-بھریا اس دا مکھ،
رنگ جدوں پھکا پیندا ہے آہاں دا۔
روک نہ سکیا ترنوں صدق اساڈے نوں،
بھبل وانگوں تپدا ریتا راہاں دا۔
دوجے دا دل توڑن والی بات کرے
چکّ نہیں جو سکدا بوجھ گناہاں دا۔
صاف کرن نوں اس دا کھبڑ-کھوڑا دل،
سکھ گیا دل ساڈا ہنر کراہاں دا۔
فتنے ورگے جھلے من دی عادت نوں،
کد آؤندا ہے دھندا راس صلاحاں دا۔
بیڑی جد ڈبن تے آئی تکیا 'نور'،
ربّ وی راکھا بنیا نہ ملاہاں دا۔
دل کردا ہے نال ترے میں، بہہ کے کوئی بات کراں۔
بیٹھے بیٹھے شاماں ہوون، رات پوے، پربھات کراں۔
جد برہا دا سورج چڑھ کے، ساڑے دل دی دھرتی نوں،
تیرے والاں اہلے ہو کے، میں سورج نوں جھات کراں۔
آ کے پچھیں، تاں میں دساں، تینوں دکھ جدائی دا،
تیرے باجھوں نال کنھاں دے، دل دی گجھی بات کراں۔
بلھاں توں دسی نہ جاوے، جیکر پیڑ جدائی دی،
کوسے ہنجھوآں دا بکّ بھر کے، تینوں پیش سوغات کراں۔
بن کے 'ہیر-سلیٹی' جے توں، ساتھ دویں مسکاناں دا،
سسی، سوہنی، شیریں دے پرچلت قصے مات کراں۔
اوہ راہ چلاں جو راہ دسے، مینوں دور-اندیشاں نے،
تتھاں دی سچائی خاطر، پیش کویں 'سقراط' کراں؟
دل دا سودا کرن سمیں نہ، پرکھاں اوچاں-نیچاں نوں،
دلبر بھاویں کجھ وی ہووے، میں نہ ذات-کزات کراں۔
نہ میرے پرکھاں نے دسیا، نہ ساڈی تہذیب کہے،
اپنے یاراں-متراں دے سنگ، وعدہ کر کے گھات کراں۔
یار کدے محفل وچ آوے، پنگرن یاداں 'نور' دیاں،
پیار-بھریر موسم دا قصہ، لکھدا-لکھدا رات کراں۔
چہرے تے مسکان جنہاں دے جائلی ہے۔
نال اوہناں دے دل دی بھائی-والی ہے۔
ہن تکّ ناواں کھٹّ رہی ہے اوہ، بھاویں-
'مونالیزا' دی تصویر خیالی ہے۔
کون شنگار بناوے اس نوں گیتاں دا،
جس مکھڑے دی مدھم ہوئی لالی ہے۔
بھاویں گلّ نہیں کردا پر ملدا ہے،
ایہہ وی سمجھو اس دی نرم-خیالی ہے۔
واڑ کویں ہن راکھی رکھے پھلاں دی،
اندر بوٹے پٹدا پھردا مالی ہے۔
نال کنھاں دے ونڈے خوشیاں میل دیاں،
کلیاں جس دی سوگی عید-دیوالی ہے۔
کون چڑھاوے حسن دیاں اسماناں 'تے،
جس تارے دی ٹمکی تور نرالی ہے۔
کی دیون سوغات بلا کے متراں نوں،
پیٹ جنہاں دا بھکھا، بوجھا خالی ہے۔
گلشن مہکے یار دیاں مسکاناں دا،
'نور' دیاں خوشیاں دا اﷲ والی ہے۔
اتھرو-بھجی جد میری تحریر چھپی۔
اک حسینہ دی اپر تصویر چھپی۔
تانڈو-ناچڈو نچاؤندی پھردی بندے نوں،
ہتھاں 'تے قسمت دی اک لکیر چھپی۔
بھاویں صدیاں پہلاں اس دی ہیر چھپی،
ہن تکّ دے ساہت دا بن کے پیر چھپی۔
جد وی سچے حالَ الیکے جیون دے،
میری عزت ہو کے لیرو-لیرو چھپی۔
لکھ دتا جو تکیا حالَ غریباں دا،
دھنواناں نوں رچنا بن کے تیر چھپی۔
سمجھنگے سبھ شعراں دی ڈونگھائی نوں،
تیری رام-کہانی جس دن 'میر' چھپی۔
دکھاں، سکھاں، ہجر-ملاپاں سبھ دی 'نور'،
'یاداں دے اکھر' بن کے تصویر چھپی۔
ورھیاں پچھوں جس دن ہوئے، درشن وچھڑے یاراں دے۔
پہلاں نالوں فکے لگے، رنگ اوہدے رخساراں دے۔
خبرے کاہتوں سدا دے کے، آئے نے ایہہ پتجھڑ نوں،
ہولی ہولی بدلن والے، موسم سوہل بہاراں دے۔
ایہناں دی قسمت ہی جانے، کنس سجے جاں اگّ بلے،
ٹٹّ گئے نے اڈن ویلے، جہڑے کھنبھ اڈاراں دے۔
سبھناں دے رخساراں اتے، پان چڑھی ہے پچھم دی،
پہلاں ورگے دیسی مکھڑے، ہن کتھے مٹیاراں دے۔
یاداں دے آکاشیں گونجے، الڑھ ساز محبت دا،
یاد نہیں کد ٹٹّ گئے سبھ، نازک تار ستاراں دے۔
ساری بستی دے وچ کدھرے، قتل کسے دا ہویا نہ،
بے شکّ اس نے تکھے کیتے، کنڈھے نین-کٹاراں دے۔
اج دے سوہنے، نہ تاں جان، تلی 'تے دھر کے تردے نے،
نہ ہی ٹھلن خاطر کچے، ملن گھڑے گھمیاراں دے۔
پہنچ گئے گھر کٹھے ہو کے، پیسہ-پیسہ لین لئی،
کناں چر تکّ دبیں رکھدے، حق اسیں حقداراں دے۔
غزلاں لکھ کے پرچاؤندے اوہ، 'نور' جدائی شاماں دی،
سجناں وانگوں شوق جنہاں دے لگن وانگ بیماراں دے۔
میرے پنڈ وچ آ کے کیوں نہیں ٹھہردیاں؟
سندر سندر شاماں تیرے شہر دیاں۔
ٹٹّ گئی، جد توں اوہناں نے بھریاں نے،
مٹھے بولاں دے وچ پڑیاں زہر دیاں۔
پہُ-پھٹدے ہی سلگھی دھونی یاداں دی،
کٹنیاں نے دھپاں اجے دوپہر دیاں۔
تیر رہے ہاں نفرت دے اس ساگر نوں،
اٹھدیاں نے جتھے کانگاں قہر دیاں۔
میل دیاں راہاں وچ روڑا بن گئیاں،
یار ولوں لگوائیاں شرطاں مہر دیاں۔
سارے انھے منزل اتے پجّ گئے،
کرن سجاکھے بیٹھے گلاں گہر دیاں۔
ریت پیاسے نے سبھ قابو کر لئیاں،
بونداں کنڈھیوں باہر سٹیاں لہر دیاں۔
نہ اوہ بھلن، نہ ہی بھلے 'نور' کدے،
ساتھی نے جو یاداں بیتے پہر دیاں۔
یار نہیں جے آ کے راضی، ساڈے سنے دواراں وچ۔
اک ادھورا سفنہ لے کے، گھمانگے بازاراں وچ۔
پچھم دے پہراوے نے انج، ڈنگئ ساڈے ورثے نوں،
دیسی-پنسی دا جھولا کدھرے، پیندا نہ مٹیاراں وچ۔
جس دی عزت دے پر نوچے، رل کے عزت داراں نے،
کونج کویں اوہ جا کے بیٹھے، پاک سہاگن 'ڈاراں وچ۔
اس نوں کی چیتا آؤنے، باہنا وچ رلدے لوکاں دا،
جس دی خاطر لاٹھی چلدی، شہر دیاں مختاراں وچ۔
یار مرے دی بدنامی دا، چرچہ نہ انج عامَ کرو،
بھاویں میرے سارے سفنے، چن دیوو دیواراں وچ۔
کنج اتاراں بھار سروں، اس دے اہساناں دا جو-
میرے حق وچ بول گیا کھڑ کے ننگیاں تلواراں وچ۔
سولاں دی محفل وچ بہہ کے، تکھیاں چنجھاں بھورن دی،
'نور محمد' کہہ جاندا ہے، ہس کے گلّ ہزاراں وچ۔
سوچ-سمجھ ہن کرنی عینی گہری ہے۔
پرکھ سکے جو کہڑا چنگا شہری ہے؟
جس موسم دی سیت-ہوا وچ بیٹھے ہو،
جھکھڑ بن کے دسو کنی زہری ہے۔
کنج ہٹاواں ریجھاں دا پھل ٹکن توں،
دل دے بوٹے بیٹھی پیڑ-گلہری ہے۔
بھنک سنی ہوویگی زلف-گھٹاواں دی،
پیلاں پاؤندا دل دا مور-کلہری ہے۔
سمجھ لیا توں جس نوں حلّ اداسی دا،
چنی اس دی نال ہوا دے لہری ہے۔
نہ تردی نہ مڑدی آساں نوں لے کے،
نظر کسے دے مکھ تے ایسی ٹھہری ہے۔
دنیاں دی ہر شے نوں پیلی تکدا ہاں،
کیسے سفنے لیندی سوچ سنہری ہے۔
دکھ پھرولن بیٹھا ایں کس اگے 'نور'،
ایہہ دنیاں تاں چر توں گونگی-بحری ہے۔
اینا چھوٹا گھیرا نہ کر باہاں دا۔
روکٹ داغ دوانگا بھکھیاں آہاں دا۔
نظراں دی 'اے. کے. سنتالی' چلنی نہیں،
دل ہے کھوجی-کتا بھیتی راہاں دا۔
من دی 'سیٹی-لائٹ' ٹکا کے پرکھانگے،
کس تے سٹدا ایں توں بمب نگاہاں دا؟
جنگ چھڑی ہے جد توں نیناں-نیناں دی،
اصلا-خانا گرم دسے افواہاں دا۔
'لنکا' وانگوں ساڑے دل دی دھرتی نوں،
گھلے جد اوہ بلھا تتے ساہاں دا۔
روپ دیاں تپیاں بارودی سرنگاں نوں،
لنگھے کداں 'بکتر-بندر' نگاہاں دا؟
'ایٹم-بمب' بناؤ اک غزلاں دا 'نور'،
پھٹ کے پاج ادھیڑے جہڑا شاہاں دا۔
کنا چر ہن وگدے رہنے ساہاں نے؟
بیڑی پٹھی تور لئی ملاہاں نے۔
یاد اوہناں دی جفی پا کے گھٹّ لئی،
ہمت کیتی جد چیتے دیاں باہاں نے۔
کوتک ہے، جاں میل ترے دا ایہہ جادو،
ہاسے دے گھر کلی پائی آہاں نے۔
تیرے وصلاں دی ہانڈی وچ رجھن نوں،
کی نہیں کیتا آس مری دے ماہاں نے۔
پھلاں دے ہاسے نوں ٹھلاں پائیاں نے،
تتلی قابو کر کے پنڈ دے ساہاں نے۔
کیہدے مکھڑے نال ملاواں نظراں نوں،
سبھ سجناں دے چہرے ہیٹھ-اتاہاں نے۔
ریجھو! کجھ دن ٹھہرو، بوہا ملانگے،
اج-کلّ سوچاں یار دیاں کجھ 'تاہاں نے۔
یار دیاں گلیاں وچ لے کے گھمنگے،
ہور کتھے لے جانے سنیاں راہاں نے؟
وکھ–وکھ سمتاں درساؤندے نے چالے 'نور'،
ایویں رل کے ترن دیاں افواہاں نے۔
کی اندازہ لاواں تور نرالی توں؟
تیرے مکھ دی مدھم پیندی لالی توں۔
کنج بچاواں پتجھڑ توں رکھ ریجھاں دا،
پیلے ہو کے پتر ٹٹن ڈالی توں۔
'خوشیاں دی سوغات نہیں 'غم' دے جاؤ،
کجھ تاں چنگا ہے، دل خالی-خالی توں۔
ماس جگر دا 'غم' نوں بھنّ کھواؤن لئی،
ڈکے توڑ لئے 'برہا' دی ٹاہلی توں۔
شوخ اداواں لے کے ایتھوں تر جاوو،
دل نوں گھن آؤندی ہے ہاسے جائلی توں۔
کیوں دسدے ہو مینوں رستہ خواری دا،
بچنا چاہندا ہاں میں عشقَ-پیالی توں۔
کھیتاں دا کیوں سینہ ساڑی جاندے ہو،
'گتا' بندے 'توڑی' اتے 'پرالی' توں۔
جس نوں دتا منگاں، دشمن بن جاوے،
تاہیؤں بچدا ہاں ہر اک سوالی توں۔
مٹھا بول بلاوے جے کر اس نوں 'نور'،
ارتھ نویں اوہ کڈھے نرم-خیالی توں۔
انج سدھراں دے والی وی کر لیندے نے۔
سانجھی عید-دیوالی وی کر لیندے نے۔
مالا پھڑکے عمر گوائی، کی ملیا؟
یاد خدا نوں، پالی وی کر لیندے نے۔
میرے تکن 'تے کیوں چہرہ اتر گیا،
چھیڑ پھلاں نوں مالی وی کر لیندے نے۔
چنجھاں نیڑے چنجھاں کر کے لوڑ سمیں،
پنچھی، نیک-خیالی وی کر لیندے نے۔
قدم ملا کے تردے نے جو، پچھن 'تے-
اپنی تور، نرالی وی کر لیندے نے۔
اثر نہیں ایہہ اس 'تے میرے تکن دا،
مکھ 'تے یار، گلالی وی کر لیندے نے۔
نال کھڑے جو ہسدے نے، تر جاون 'تے-
اکھ نوں اتھرو-والیو وی کر لیندے نے۔
دل دا سودا کرنوں پہلاں پرکھ لویں،
لوک محبت جائلی وی کر لیندے نے۔
'غزل' کہن نوں 'پنگل' سکھنا پیندے 'نور'
تکبندی تاں ہالی وی کر لیندے نے۔
ورکھا بنکے اتھرو آئے نیناں وچ۔
بات کسے دی جد چلی دو بھیناں وچ۔
دسّ کراں کی، اس کجلے دی دھاری دا،
جہڑی پائی توں آساں دے نیناں وچ۔
میں کہہ کے پجّ جاواں، پر اوہ جھیں جاوے،
فرق ایہو ہے دو-مکھاں دے کہناں وچ۔
گھر وچ گھلو-گھارا پا کے نکل گئی،
غلط-بیانی دو بے عقل شدیناں وچ۔
یاد تری وچ نکھرے، سوچ اڈاری دے،
انگ چھپے نہ 'دل' دے، تنگ-بنیناں وچ۔
بھاویں سمجھ سکے نہ ماپے، رمزاں نوں-
متراں دا قصہ، سی دھی دے ویناں وچ۔
اس دی ہونی، ہونی اتے چھڈّ دیو،
پھس جاوے جد الڑھ مرد، کسیناں وچ۔
جس دن چلی بات وراثت ونڈن دی،
میں-میں، توں-توں ہوون لگی ڈیناں وچ۔
رات جدائی دی آئی تاں لکھیں 'نور'،
کی ہندا ہے برہا-رنگیاں ریناں وچ۔
دھپّ دیاں تیہاں سر 'تے دھر جاویگا۔
پھلاں دا مکھ بیرنگا کر جاویگا۔
پلکاں چکّ کے دیکھ لیا کر میل سمیں،
تیرے دیکھن نال میرا سر جاویگا۔
مار لیا کر گلتی کجھ مسکاناں دی،
آہاں دی بکل وچ دل ٹھر جاویگا۔
کنا چر جھکھڑ نے جھلدے رہنا ہے،
گھریا پنچھی، آخر نوں گھر آویگا۔
جیون دے اس پنچھی دی نہ منزل متھّ،
اڈنوں پہلاں کٹ جس دا پر جاویگا۔
تور مری دے نال رلا کے ڈنگھاں بھر،
'لکڑ' دے سنگ لوہا وی تر جاویگا۔
بیسمجھا! توں بات نہ اس دی دل نوں لا،
بھوت نشے دا راتیں اتر جاویگا۔
شرط کدے نہ لاویں عشقَ-محبت وچ،
ہر اک سچا، آخر نوں ہر جاویگا۔
'نور' کدوں تکّ سامبھو جند مجاجن نوں،
اک دن اجلاں دا لاڑھا ور جاویگا۔
لنگھ گئے موسم دی چرچہ چھیڑو نہ۔
زخم اجے الے نے، انج اچیڑو نہ۔
ہولی-ہولی بولو، دو-پل دیکھ لواں،
اکو ساہ وچ ساری بات نبیڑو نہ۔
ہور کتے جا جوڑو ہلھٹ ملھاراں دا،
دل دے سکے کھوہ وچ ٹنڈاں گیڑو نہ۔
سفنے دیکھے، ریجھاں گندیاں، پاؤن لئی،
قلبوتاں توں روحاں دور نکھیڑو نہ۔
رکھیاں نے کجھ آساں وگڑی قسمت نے،
ہس کے تکو، دل دا بوہا بھیڑو نہ۔
چاٹ کسے نوں لا کے ٹھنڈھاں جھلن دی،
بستر دے وچ اپنے پیر گھسیڑو نہ۔
اگیاں نے کجھ آساں دل دی دھرتی 'تے،
دیمک غم دی لا کے 'نور' اکھیڑو نہ۔
دو پل سانجھا ہاسہ کرکے دیکھانگے۔
مڑ اک وار تماشہ کرکے دیکھانگے۔
بنجر ریجھاں دے بلھاں 'تے دو گھڑیاں،
چاہت دا دنداسا کرکے دیکھانگے۔
ہس کے تیرے سارے ہنجھو پی جاوے،
دل نوں ایناں پیاسا کرکے دیکھانگے۔
جاندیاں وی، وعدے تیرے جھوٹھے نے،
وعدے دا بھرواسا کرکے دیکھانگے۔
شاید بھکھیا پا دیوے اوہ پیاراں دی،
اگے دل دا کاسہ کرکے دیکھانگے۔
یاداں نے کس تہہ وچ ڈیرے لائے نے،
دل دا ماسہ-ماسہ کرکے دیکھانگے۔
پھلاں لدیاں سیجاں سوں کے اکے ہاں،
اوڑ بھرے دل واسا کرکے دیکھانگے۔
ہمبھ گئے ہاں کردے گلّ نرمائی دی،
اس واری اک پاسہ کرکے دیکھانگے۔
سندے ہاں یاراں نے پھیری پاؤنی 'نور'،
جیرا وڈا خاصہ کرکے دیکھانگے۔
شاہاں دے گھر جنمی سون-سنکھی نوں۔
ہمبھ گئے لبھدے 'نفرت' دی مکھی نوں۔
کنڈیاں لدے، رتّ نہائے رستے 'چوں،
ٹیڈھی کرکے لنگھیں 'وائے، وکھی نوں۔
آساں دے بازار وڑن توں کنج روکاں،
میں اوقات نمانی اﷲ-رکھیہا نوں۔
پرکھ کرن دی جانچ سکھاون چلے ہاں،
ریجھاں دی ونجارن عقل-چمکھی نوں۔
کنج بہلاواں اس دل نوں جو پرکھ گیا،
تیرے نیناں دی خصلت بہو-پکھی نوں۔
رول گئی بدنامی کجھ مسکاناں دی،
پتراں وانگ بنا کے عزت رکھی نوں۔
نال اوہناں دے کھہکے اک دن بیٹھو 'نور'،
مدت ہوئی ایہہ وی لذت چکھی نوں۔
یار دیاں تدبیراں، بلے-بلے نے۔
کرناں پھڑ کے دیوا بالن چلے نے۔
پیار کرن دی قیمت منگن آئے نے،
کجھ یاداں، کجھ ہوکے میرے پلے نے۔
بدلے بدلے نے دل کجھ کجھ لوکاں دے،
لگدے پہلاں ورگے شہر-محلے نے۔
لنگھ گئے اوہ اوہلا کرکے والاں دا،
وگدے-رستے درشن نوں جد ملے نے۔
کنج سمجھاواں گلاں اس نوں بھیت دیاں،
اوہ جو سفنے لیندے پھردے جھلے نے۔
ارتھ نویں نہ کڈھو نرم-خیالی توں،
نفرت دے چنگیاڑے بھکھنوں ٹھلھے نے۔
بھورے دی حرکت توں کھجھّ کے کلیاں نے،
نازک ہتھاں دے وچ چکے بھلے نے۔
'شوق' مرے نے آکھے لگّ کے 'آساں' دے،
مایوسی دے ہتھوں کھادھے کھلے نے۔
ساری عمر گزاری جس نے کلیاں 'نور'،
کی غم ہے جے جاندی وار اکلے نے۔
کس حجرے دے اندر ڈکاں، اتھرے دل دیوانے نوں؟
ملن ترے نے جیون دتا، درد بھرے افسانے نوں۔
خالی-بوتل ورگا جلوا، جھاکے اس دے مکھڑے توں،
کی آکھاں کس تھاں لٹوایا، ساقی نے میخانے نوں۔
سورج دے سنگ تر جاندے ہاں، روز اسیں تاں شاماں نوں،
یاد کسے دی دل وچ لے کے، حسرت دے تہہ خانے نوں۔
نہ جانے کی، جوڑن ویلے، ارتھ نویں ایہہ دے جاوے،
دل دے اکھر نال ملاواں، اکھر جس بیگانے نوں۔
شام-ڈھلے باہاں فیلا کے، آؤنا یاد مجاجن دا،
میخانے ول لے تردا ہے، رانجھے-دلجھے مستانے نوں۔
عشقَ ترے دا ڈنگیا وس چوں، نکل-نکل جاندا ہے،
کتھے ٹھیک کراون جاواں، زخمی دل نکسانے نوں۔
کون سنیگا گھگی-رنگیی، امناں دے للکارے 'نور'،
بیٹھ گیا ایں 'جھگی' اتے، واہکے امن-نشانے نوں۔
ریجھ تری دے کھوہ وچ دسدا پانی نہیں۔
دل دی بنجر بھومی سنجی جانی نہیں۔
آس مری دی چاٹی نوں تیرے باجھوں،
ہور کسے دی آؤنی میچ مدھانی نہیں۔
میں تاں پہلاں توں وی ودھ شیدائی ہاں،
تیرے نیناں دی صورتَ مسکانی نہیں۔
یاد-پٹاری دے وچ جنیاں یاداں نے،
رانجھے دی وی ایڈی عشقَ-کہانی نہیں۔
آس مری دے لانگے نوں توں گاہ لے، پر-
لوکاں نوں ایہہ لگنی گلّ سیانی نہیں۔
منیا اس دا میں خالق نہیں پر،او غم،
قسمت تیری گودی وچ سلانی نہیں۔
پال رہا ہاں آساں دی اس گڈی نوں،
حق مرے وچ جس نے اکھ ہلانی نہیں۔
کاہتوں چپّ پھڑی ہے کجھ ہنگھارا بھر-
سکھراں اتے پہنچی عشقَ-کہانی نہیں۔
تیل ملن دی آس اسے توں رکھے 'نور'،
جہڑے تل وچ چلی بھر وی پانی نہیں۔
بتّ سجا کے پوجے اس نے مندر دے۔
سفنے کیوں نہ پرکھے میرے اندر دے۔
نال مرے اوہ بہہ کے ہسدے کنڈھے 'تے،
میں وی چھیڑاں کردا نال سمندر دے۔
سکھ گیا اوہ جیونا تیرے نیناں توں،
پہلاں تاں کھنڈھے سن پھلٹے خنجر دے۔
اٹھ ترے اوہ تحفہ دے کے اؤڑاں دا،
جس-دن سفنے پنگھرے دھرتی بنجر دے۔
روپ نچھاور کرکے غم دی دیمک 'تے،
بیٹھا سفنے دیکھاں دنیاں سندر دے۔
پیندی لوڑ اڑکے دی کیوں 'پورس' نوں؟
نیک ارادے دسدے دسٹ-'سکندر' دے۔
عزت، دولت، شہرت سبھ توں خالی ساں،
سمجھ پئے جد کارے عشقَ-پتندر دے۔
سوچ-اڈاری لہراں وچ دب جاؤ 'نور'،
کنڈھے بیٹھا گھوکھیں پاج سمندر دے۔
'لوئے' نی! جے میرے نیڑے بہنا سی۔
برہا دے 'پوہ' تیکر بیٹھے رہنا سی۔
اس دی ہاس-چنگاڑی مگھدی رکھن نوں،
آس مری دا بوٹا ہی کیوں ڈہنا سی؟
تور ملا کے نال تری بدنامی دے،
جہڑی عزت انکھ مری دا گہنہ سی۔
جھلسا دندے نہ اوہ آس-چنگاڑی دا،
'پوہ' تکّ دھکھدا دل نوں میں رکھ لینا سی۔
زلف تری دے ونگ-ولیویں وچ کھو کے،
سوچ رہا ہاں اس رستے کیوں پینا سی؟
پھلاں دے نیناں وچ چوبھاں مارن دا،
کجھ دکھ الڑھ-کنڈیاں نے وی سہنا سی۔
تاہیؤں ساڈا حق اسانوں دندے اوہ،
تکڑے ہو کے نال اوہناں دے کھہنا سی۔
اندروں ہر بندے توں چنگا بندہ سی،
جس دا دوروں لگدا روپ کلہینا سی۔
چنگا ہویا، پنڈ مرے بازار نہیں،
'حسن' ترے دا اک اٹی ملّ پینا سی۔
سوہنے اکھراں والے اک افسانے دے۔
پاتر رہندے دیکھے وانگ بیگانے دے۔
کول اوہناں دے پہنچی پہلے-توڑاں دی،
نال جنہاں دے بیرھے سن میخانے دے۔
میں رسیا الفت دا پر اوہ دولت دا،
'عشقَ-بھکھاری' پٹے ہاں نذرانے دے۔
کرچاں ہوئے دل دے ٹکڑے چگدے ہاں،
توڑ گئے نے جد توں چلن زمانے دے۔
بکل دے وچ لے کے نہ مسکاناں تر،
پہلاں ہی قرضائی ہاں ویرانے دے۔
بھورے دے چمن نے ہاسے کلیاں دے،
ککھوں ہولے کر دتے ہن، آنے دے۔
اس دن نوں کی کہیئے جس دن منزل ول،
اس دے نال ترے ساں وانگ بیگانے دے۔
اس دن دنیا وچوں محرم بھالیں 'نور'،
سمجھ لویں توں جس دن مکر زمانے دے۔
فاصلے دل دے لمیرے، کی کراں؟
بیٹھ کے میں نال تیرے، کی کراں؟
سوچدا ہاں رات نوں رشنا لواں،
خار کھاندے نے ہنیرے، کی کراں؟
جد کدے پیراں نے ٹھانی ترن دی،
مگھدیاں نیناں نے گھیرے، کی کراں؟
کرن نہ روشن جو نھیری رات نوں،
میں تیرے سندر-سویرے، کی کراں؟
گھوردی ہر رات زلفاں کھولھ کے،
دیکھ کے سفنے ودھیرے، کی کراں؟
سنیاں پئیاں نے گلیاں دل دیاں،
سکھنے جھاکن بنیرے، کی کراں؟
دین نہ تپدے دلاں نوں جو ہوا،
جھنڈ زلفاں دے گھنیرے، کی کراں؟
دیر پچھوں ملن دا شکوہ نہ کر،
حالَ ہی ایسے نے میرے کی کراں؟
جس نوں اکھاں تے بٹھایا 'نور' نے،
تر گیا نظروں پریرے، کی کراں؟
خوشیاں کولوں پاسہ کر لے۔
بند بلھاں وچ ہاسہ کر لے۔
جگّ دے مہنے جھلن جوگا،
جیرا وڈا خاصہ کر لے۔
جگّ دے سارے دکھ پی جاوے،
دل نوں اینا پیاسا کر لے۔
سوہنا موسم بندا جاندے،
دل دا صاف خلاصہ کر لے۔
نال جویں تردا ایں رل کے،
انج ہی دل وچ واسا کر لے۔
اک چلتر ہور دکھا دے،
مکھ نوں پھیر اداسا کر لے۔
لوڑ منداں نوں دیہہ مسکاناں،
اپنے کول نراشا کر لے۔
اوس سخی دے اگے توں وی،
دل دا خالی کاسہ کر لے۔
'نور' اسیں وچھڑن والے ہاں،
دو پل کھیڈ-تماشہ کر لے۔
جس نوں دل دے مندر وچ بٹھایا میں۔
ایسی ہی مورت دا ہاں ٹھکرایا میں۔
جگّ دے وگدے ہنجھو اس دن سکّ گئے،
آپے نوں جس دن کیتا ترہایا میں۔
اس دی لٹ دا پندھ-لمیرا لے بیٹھا،
بھوساگر دنیا دا جد تر آیا میں۔
اثر پیا نہ اس 'تے پیڈے مکھڑے دا،
جس دے غم نے رات-دنے تڑفایا میں۔
ملیا نہ تل-بھرل ہنگھارا آساں نوں،
یار دیاں سبھ گلاں چھان لیایا میں۔
جسم کتوں ننگا نہ جھاکے سفنے دا،
آہاں دی چادر دا سوٹ سوایا میں۔
بہت کیہا لوکاں نے رستہ بدلو 'نور'
اپنا جیون اپنی تور ہنڈھایا میں۔
لے کے اوہ آہاں دی ڈھانی پہنچ گیا۔
برہا-پانی لکّ لکّ تانی پہنچ گیا۔
گیڑ رہے ساں ہلٹ اسیں تاں یاداں دا،
گٹیاں تکّ ہنجھوآں دا پانی پہنچ گیا۔
محلاں 'تے کھڑکے جھگی ول تکے نہ،
چڑھدا چڑھدا کتھے ہانی پہنچ گیا۔
گھوکھ رہے ساں ستے برہا-دوزخ نوں،
سفنہ لے کے یاد-سہانی پہنچ گیا۔
یار بلائے درد کہانی دسن نوں،
ہر اک لے کے اک کہانی پہنچ گیا۔
سار لئی نہ ہسدے-وسدے پنڈاں دی،
اجڑ-گیاں نوں راشن-پانی پہنچ گیا۔
جد وی نبضاں پھڑیاں 'نور' اتیت دیاں،
ویلا لے کے یاد پرانی پہنچ گیا۔
بھاویں نظراں توں کنا وی دور رہو۔
پر یاداں دے وچ بنکے ناسور رہو۔
پھل لگے نہ لگے ریجھ نمانی نوں،
آساں دی ٹاہنی 'تے بنکے بور رہو۔
نہ جانے جاندی جاندی کی کہہ جاوے،
چپّ بڑی ظالم ہے، اس توں دور رہو۔
چھٹ-بھر چانن دندے جاؤ سوچاں نوں،
خواباں وچّ وسو جاں کوہیتور رہو۔
اینے روشن وی نہ ہووو، جھیں جاواں،
نمیں-نمیں چانن وچّ حضور رہو۔
تلبھر ڈھارس دے جاؤ مسکاناں نوں،
بے دستور رہو جاں با-دستور رہو۔
چلدا رہنے آپے کم زمانے دا،
چنتا چھڈو، تھل وچ وانگ 'کھجور' رہو۔
کالی رات سویرے مکّ ہی جانی ہے،
دل نہ چھڈو کنے وی مجبور رہو۔
جھاک پویگی آپے ہوند سویرے دی،
نھیرے دی بکل وچ بنکے 'نور' رہو۔
یاداں دے جھکھڑ نے کیتے جھلے ہاں۔
برہا دے بوہے 'تے بیٹھے، کلے ہاں۔
پیار ترے نوں، کسوٹی 'تے پرکھانگے،
عشقَ-جھناں 'چوں 'سوہنی' لبھن چلے ہاں۔
زخمی سفنے بوہکن یاد-پٹاری وچ،
دیکھن والے سمجھن، بلے-بلے ہاں۔
آؤندی وانگ ہواواں، چھونہدی لنگھ جاندی،
یاد تری دے سہندا وار اولے ہاں۔
اوہ اتھے، میں اتھے بھٹکاں نھیرے وچ،
دوویں رہندے اکو سورج تھلے ہاں۔
رہن نہیں جے دینا نال محبت دے،
سامبھو لوکو دنیاں! آپاں چلے ہاں۔
کون خریدے وتوں باہری قیمت 'تے،
شاعر ہاں شعراں توں ودھ سولے ہاں۔
وہلے کرکے دفتر نے گھر گھلّ دتے،
کھاندے-پھردے ایدھر-ادھر ٹلے ہاں۔
شکوہ کرنا ہے تاں کر اس اگے 'نور'،
جس نے ہوکے دے کے جگّ 'تے گھلے ہاں۔
اجڑے گھر نے کنے رنگ وٹائے نے۔
پتجھڑ دے موسم وچ پھلّ کھڑائے نے۔
تیرے باجھوں یاد تری دی گرمی نے،
سنے گھر دے سبھ کمرے گرمائے نے۔
حسن دیاں دھپاں چھاویں سستاؤنگیاں،
عشقَ میرے نے ایسے رکھ اگائے نے۔
کد تکّ بیٹھوگے چھاواں دی بکل وچ،
تر جانے دھپاں دے پچھے، سائے نے۔
تپدے ماروتھل نوں پی کے چھڈنگے،
جیون دے ساہ ہوئے جو ترہائے نے۔
پتّ جھڑے نہیں کلے تیریاں ریجھاں دے،
پھلّ میرے سفنے دے وی کملائے نے۔
لوکاں 'تے پیسے دی دھونس جماؤن لئی،
فوٹو لین غریباں وچ اوہ آئے نے۔
سڑدا تکیئے روز اناج گداماں وچ،
بھکھیاں نے ایویں ہی بھڑتھو پائے نے۔
وگدے ساہاں تکّ باقی نے آساں 'نور'
مردے نے کد اپنے بلھ ہلائے نے۔
میرے الڑھ-سفنے کنے بھولے نے۔
بیٹھے ہسدے آساں دی چھاں اہلے نے۔
شوخ-اداواں نے ہنگھارا بھریا نہ،
بلھ جدوں ریجھاں نے اپنے کھولھے نے۔
پرکھ رہے ہاں فطرت سیت ہواواں دی،
جھکھڑ نے کجھ بھید جدوں دے کھولھے نے۔
گلّ کرن دی ہمت دل وچ چھڈی نہ،
شہر ترے وچ پیندے رولے-گولے نے۔
جھلے سفنے الھڑ-ریجھھڑ کوآری دے،
یار دیاں گلیاں وچ پھردے ٹولھے نے۔
صبر کرن دی قیمت لے کے چھڈنگے،
پھٹکن لگے آہاں دے جو ڈولے نے۔
ہسدے مکھڑے تر گئے سنگ مسکاناں دے،
میرے حصے آئے بڈھے-کھولیے نے۔
حال-دہائی سنن نہ ڈبدے بندے دی،
کنڈھے بیٹھے لوکی انھے-بولیہے نے۔
عمر پرائیاں فقراں دے وچ پا کے 'نور'
کیوں ریجھاں دے دھولے، گھٹے رولے نے۔
سماں ہے رات دا پچھلا، ہنیرا ہے، ستارے نے۔
انیندا میں، انیندا دل، انیندے سبھ نظارے نے۔
اوہ جنماں دی محبت دا، صلہ جو دین آئے سن،
ترے پا کے میرے پلے، 'چ برہا دے انگارے نے۔
کرمبل ساڑ جاندے نے، ودھی آساں دے بوٹے دی،
تیرے بلھاں چوں نفرت دے، جدوں جھڑدے چنگارے نے۔
تیرے دل دے بغیچے 'چوں مہک بھریاں ہواواں دی-
گھڑی نہ آؤن نے رکھے، میرے سفنے کوارے نے۔
ایہناں چوں نظر آؤندا ہے، میرے محبوب دا مکھڑا،
ایہہ جہڑے نقش، 'اقصا' دے، مصور نے اتارے نے۔
کویں ہمت کراں نہ میں بھنور توں پار جاون دی،
سجن بے-وس اتے بے-دم، کھڑے پرلے کنارے نے۔
کدے سکے، کدے وپھرے، کدے مدھے، کدے اجڑے،
جو ربّ نے بھاگ نے دتے، اوہ کنی دے کیارے نے۔
کتے ہوکے، کتے ہاسے، کتے غمیاں بکھیرنگے،
چڑھے جو ساؤن دے بدل، اٹھا کے بوجھ بھارے نے۔
بھیت محرم دا اوہ جاندا تاں نہیں۔
دیکھدا اہلیاں توں خدا تاں نہیں؟
روک پاؤندی ہے راہاں 'چ جو چاندنی،
تر کے دیکھو، ایہہ وگدا 'جھنا' تاں نہیں؟
اجنبی بنکے تردے ہاں لوکاں لئی،
تیتھوں منزل اساڈی جدا تاں نہیں۔
ویریاں وانگ کردے نے جھیڑے کھڑے،
دوستاں دی کتے ایہہ ادا تاں نہیں؟
وڑک ہندی سی انج یار دے پیر دی،
شوکدی ہے جو باہر ہوا تاں نہیں؟
یار دے آؤن دا ہو گیا ہے سماں،
ترن دا راہ کتوں تلکنا تاں نہیں؟
کرکے وعدہ جو لارے 'تے لارا دوے،
پرکھ لؤ ایہہ سجن بے-وفا تاں نہیں۔
'نور' تکدیں وفا دے سمندر نوں کی؟
لہر دے سنگ ترن دی صلاحَ تاں نہیں؟
اوہ پلاؤندے رہے، 'تے میں پیندا رہا۔
زندگی دا سفر ایوں کٹیندا رہا۔
رات مکدی گئی، نیند ٹٹدی گئی،
یاد آؤندی رہی، میں انیندا رہا۔
محرماں دے ارادے بدلدے رہے،
زخم رسدے رہے، بیٹھا دھوندا رہا۔
اٹھکے بیٹھن نظارہ کراں حسن دا،
بیٹھا تکدا رہا، یار سوندا رہا۔
دل پریشان نوں، اس دی مسکان دی،
لوڑ ودھدی گئی، یار رسدا رہا۔
اس دے غم دی کی کوئی کروگا دوا،
پین خاطر جو دنیاں 'تے جیندا رہا۔
پیندیاں ہی غماں دا سوا جل گیا،
اتریا جد نشہ غم ستاؤندا رہا۔
زندگی دا ایہو بس سغل بن گیا،
دکھ زمانے دے ہکّ نال لاؤندا رہا۔
یاد آئی اوہناں دی جدوں شام نوں،
ہوکے بھرکے سدا، 'نور' روندا رہا۔
تر پئے ہاں جس دشا ول ہن سفر لے جائیگا۔
شوق میرا انت نوں اس دے نگر لے جائیگا۔
توریا نہ کر سجا کے، مورتاں بازار نوں،
سوہنیا مکھاں دے کوئی روپ ہر لے جائیگا۔
بیج تیرے ملن دا، پانی اساڈی آس دا،
واڑ کنڈیالی 'تے پھلاں تکّ لگر لے جائیگا۔
جھکھڑاں دے نال کھہِ کے، کر اجاگر ہوند نوں،
سیتلیپن دا تیرے اوہ، کجھ اثر لے جائیگا۔
دل تیرے دے سفنیاں دا، گھوکھدے دل بانکپن،
آؤن دے موسم نواں، ریجھاں قطر لے جائیگا۔
ہور پچھا کر سکیں تاں، کر طوفانی رات دا،
بھٹکنا گلیاں 'چ تیرا، تینوں گھر لے جائیگا۔
'نور' نے منزل کدے متھی نہیں پر ربّ 'تے،
کر بھروسہ ٹھلّ پیا، کتھے بھنور لے جائیگا؟
بال بکھیرو! گھٹ چھا جاوے۔
ہس کے تکو! مینہہ ور آوے۔
کلیاں نوں آکھو-'کھڑ جاون'،
پھلّ نوں آکھ دیؤ مسکاوے۔
اس نوں آکھو، بھلّ نہ جاوے،
سدھراں اتے پھلّ جھڑھاوے۔
محرم دا در بھلّ گئے ہاں-
بھٹکن کہڑی منزل پاوے؟
خوشیاں دے کی گیت سناوے؟
دل وچ جس دے 'برہا' گاوے۔
پندھ دلاں دے تاہیؤں مکن،
جے اک جاوے، دوجا آوے۔
تارے ہسن، روسے نسن،
گھر وچ پیر پراہنا پاوے۔
مٹھی-مٹھی پیڑ ہجر دی،
دل دا چین چراؤندی جاوے۔
'نور' جدوں محفل وچ آ کے،
بول پوو، جے یار بلاوے۔
رک گئے ساں اوہدا راستا دیکھ کے۔
لنگھے ویلے دا کجھ واسطہ دیکھ کے۔
"کٹ رہی ہے کویں، عاشقو زندگی"،
یار پچھدے نے تیتھوں جدا دیکھ کے۔
آدمیاں دے ہتھوں مرن آدمی،
چپّ بیٹھا ہے تاں وی خدا، دیکھ کے۔
ہو گئے ہاں شرابی بناں پیتیاں،
مست-نیناں 'چوں ڈلھدا نشہ دیکھ کے۔
موت اس نوں ڈرا کے بھلاں کی کرو،
آ رہا ہے جہڑا کربلا دیکھ کے۔
یاد آؤندے نے بچپن دے اوہ دن وی ہن،
اک پرندہ جیہا پھدکدا دیکھ کے۔
یار دے آؤن دی سنکے کیوں نہ ہساں،
مور نچدے نے کالی گھٹا دیکھ کے۔
اس توں ودھ کی جدائی دا دکھڑا کرو،
اج ہی آیاں ڈھہا مقبرہ دیکھ کے۔
'نور' رلکے اوہناں نال تردا کویں،
پیر جانے تھڑک سن ادا دیکھ کے۔
تیرے وانگوں اوہ وی ڈین کہاویگی۔
واڑ جدوں لغراں دے ٹوسے کھاویگی۔
دھکھدے دل دا دھوآں جیکر لگّ گیا،
چمک تیرے مکھڑے دی وی دھکھ جاوے گی۔
ہو جاون جے مہکے پھلّ نصیباں وچ،
اوہ موسم 'پتجھڑ' نہ پھیر کہاویگی۔
ہوند میری دا شنکا اس نوں ہووےگا،
دل اندر جد یاداں نوں ٹھنکاویگی۔
اک دن منّ لویگی میرے کتھناں نوں،
دنیاں کد تکّ سچائی جھٹھلاویگی۔
عشقَ تیرے دی دارو کنی مٹھی ہے،
پیوانگے تاں اپنا رنگ دکھاویگی۔
میرے ورگا مکھڑا کرکے روونگے،
چوس جدوں پھلاں نوں تتلی جاوے گی۔
پھبدی ہے جو ٹڈّ چڑھی مسکاناں دی،
دل دی کھیتی دے پتے چر جاوے گی۔
جؤندے نوں جہڑی دنیاں ٹھکراؤندی ہے،
اک دن تیری ارتھی 'نور' اٹھاویگی۔
یاد تہاڈی دل نوں لائی بیٹھا ہاں۔
من-مندر وچ بتّ چھپائی بیٹھا ہاں۔
نگھّ ادھارا لے کے تیریاں یاداں توں،
ٹھریاں ریجھاں نوں گرمائی بیٹھا ہاں۔
تیرے نیناں ورگے نیناں والی اک،
ریجھاں اتے گرجھ بٹھائی بیٹھا ہاں۔
یاد تری دی دارو دل دے بلھاں نوں،
دھپّ ڈھلن توں پہلاں لائی بیٹھا ہاں۔
کہڑی رتّ دے پجّ بہلاواں ریجھاں نوں،
ہر اک موسم نوں ازمائی بیٹھا ہاں۔
پنر-جنمر توں دنیا دے سبھ دکھاں دی،
کلا جیون-پیڑن ہنڈھائی بیٹھا ہاں۔
تیرے منن 'تے رسن دے اہلے وچ،
سورگ-نرکگ دی ہوند بنائی بیٹھا ہاں۔
تیرے سسکیرن 'تے ایہہ کی جاگیگی۔
جس قسمت نوں گود سلائی بیٹھا ہاں۔
بند کریں نہ دل دی کھلھی کھڑکی 'نور'
یاداں دے نال اکھ لڑائی بیٹھا ہاں۔
سنگڑے-چاننے، پسرے-نھیرے ساتھی نے۔
اجڑے گھر دے سنّ-سویرے ساتھی نے۔
دل دی ویرانی دا ساتھ نبھاؤن لئی،
اجڑے، اکھڑے، ڈھٹھے، ڈیرے ساتھی نے۔
محفل ہے، میخانا ہے، پر یار نہیں،
قسماں لدے یاد-بنیرے ساتھی نے۔
بوٹے نے، پتیاں نے، اییپر پھلّ نہیں،
پتجھڑ ورگے موسم میرے ساتھی نے۔
سجیاں پھبیاں رتاں دے سنگ جین لئی،
پیڑاں-پیڑاں ہوئے جیرے ساتھی نے۔
ڈھونگ رچاواں اس دا ہانی دسن لئی،
پر اوہ سمجھن بال گھنیرے ساتھی نے۔
چڑھدی عمرے دکھ ونڈن نوں آکھے کجھ،
بول اوہناں دے بڈھے-ٹھیرے ساتھی نے۔
دکھڑے، پیڑاں ہی نہیں دشمن جیون دے،
لوڑاں، توڑاں ہور وتھیرے ساتھی نے۔
محرم مڑ کے آونگے پھر اک دن 'نور'
آساں رنگے شبھ سویرے ساتھی نے۔
پی-پی زہر خموشی والا اکے ہاں۔
نال تیرے ہن تردے تردے تھکے ہاں۔
دیکھن نوں سبھ تے ساڈی سرداری ہے،
پیار کھڈاراں دے وچ ہارے یکے ہاں۔
عشقَ تیرے نے سوچاں پاگل کریاں نے،
دیکھن والے سمجھن بیٹھے 'مکے' ہاں۔
پتھر کھائیے بیری وانگوں ریجھاں 'تے،
بیر کسے ٹاہنی دے جیونکر پکے ہاں۔
تکدے ہاں، مسکاؤندے ہاں، تر جاندے ہاں،
اپنی اپنی دھن دے دوویں پکے ہاں۔
دید نہیں قسمت وچ جس دے یاراں دا،
سیجل نیناں دے اوہ اکھ-مٹکے ہاں۔
پانی ساڑے جس دھرتی نوں آہاں دا،
برہن دھپاں مارے ریتے ککے ہاں۔
لابھ اٹھاکے ساڈے ساؤُ جیون دا،
ماڑے ڈھگیاں وانگ چلاکاں حقِ ہاں۔
مڑکے ویلا ملیا نہ بیٹھن دا 'نور'
نظر بری نے ایسے بیٹھے تکے ہاں۔
جان گئے احساس میرے سبھ بھانے نے۔
کجھ دن ہسکے، بلھ تیرے صلع جانے نے۔
چلی ہے تاں روپ پرے دا دھاریگی،
عشقَ-ہوا نے اپنے رنگ دکھانے نے۔
ہور کسے دے دل نوں وی الجھاویگی،
زلف تیری دے سارے ونگ ہٹانے نے۔
شاماں نے، کن من ہے، بیٹھا کلا ہاں،
لگدا ہے سجناں دے سفنے آنے نے۔
جاگن والے ماننگے نگھّ وصلاں دا،
ستیاں نے کی چنگے چند چڑھانے نے۔
گلّ کرن گارے وچ چنجھاں مارن دی،
ایہہ کہڑی موسم دے 'چکی-راہنے' نے؟
اجڑ گیا جو باغ بہاراں توں پہلاں،
کس پنچھی نے اتھے آلھنے پانے نے۔
آئے ہاں، مڑ جاوانگے درشن کرکے،
نال تہاڈے کیتے بچن نبھانے نے۔
پھیر گئے اوہ اکھاں، چھڈّ گئے نگری،
'نور' دے ہن وی ڈیرے لدھیانے نے۔
یارا ایہہ پتجھڑ دا وعدہ، رتو-رتو نبھانا ہے،
تیرے پنڈ جد آن بہاراں، مینوں سدّ دکھانا ہے۔
حسن-پرستی دے دھندے 'چوں، تینوں کڈھنا وی ہے، پر-
تیرے والاں وچ الجھن توں، اپنا-اپنا بچانا ہے۔
تیرے دل نوں کھچّ لوانگا، اک دن دل دے بوہے تکّ،
ہور سیانا ہو جاوے کجھ، سفنہ بہت نیانا ہے۔
چھڈّ گیا سیں مکھ موڑن توں، پہلاں جتھے بیٹھے نوں،
مڑ آویں جد وی دل چاہوے، میرا اوہی ٹکانا ہے۔
چلے نے اوہ وار کرن نوں، جال وچھا کے زلفاں دا،
اوہ وی تاں وچ پھس سکدا ہے، جس نے جال وچھانا ہے۔
مینوں گھر چوں کڈھن والے، میرا پرچھاواں وی دیکھ،
تیرے گھر توں اثر ظلم دا، پستاں تکّ نہ جانا ہے۔
چھڈّ دے اوس گلی وچ جانا، جتھے وسن پرائے 'نور'،
نکی جنی گلھ تیری نے، وڈا چند چڑھانا ہے۔
دل دی چاٹی یاداں پا کے رڑکینگا۔
میرے پیراں دی آہٹ نوں وڑکینگا۔
آس-کلیجے لگو سلّ جدائی دا،
بھبل-دبیل دانے وانگوں تڑکینگا۔
'آدی' کرن دا دکھڑا تاں میں سہندا ہاں،
انت کرونگا، دیکھیں توں وی تھڑکینگا۔
ہر بندے دا ہردا نیند-بھریا ہے،
کنج کسے نوں سفنے لینوں جھڑکینگا۔
بنجر دل نوں سنجن دا کر حیلہ 'نور'
ہور کتے وی جا کے اتھرو چھڑکینگا۔
کم عمر بھر کیتا بوٹے پالن دا۔
میرے سر بجھا نہ سہرا مالن دا۔
پیار-کٹھالی تاء کے نسخہ لبھانگے،
شوق بیگانے نوں اپنے ول ڈھالن دا۔
تیریاں یاداں دی دھونی وچ دھکھن لئی،
کم کرن لگیا ہے ہن دل بالن دا۔
دکھ پھرولن چلے ساں سنگ یاراں دے،
لوک الاپن لگے راگ ادھالن دا۔
توں ہی نہیں، سبھ اےداں دے غمخار ملے،
کنمّ جنہاں نے کیتا اگاں بالن دا۔
ثابت رہِ گئی سمجھو سٹہ ٹھیک رہا،
ہوراں دے گھر جا کے لتّ نسالن دا۔
کنے سفنے موئے گن کے دسانگے،
کم اجے جاری ہے لوتھاں بھالن دا۔
عشقَ-چنگاڑی ٹھنڈھی کرنی سکھی نہ،
سکھ لیا دھکھدی توں بھامبڑ بالن دا۔
جیون-بیڑی نوں آساں وچ پا دے 'نور'
آپ کروگا حیلہ ربّ سنبھالن دا۔
کنا سچا؟ کنا جھوٹھا؟ تول لیا۔
جیون دا ہر دکھ-سکھ میں پڑچول لیا۔
'ریڑاں' ورگے ہوکے سامبھی بیٹھا ہاں،
کھلاں ورگا 'ہاسہ' اس نے رول لیا۔
جیون دے کھوہ وچوں سندر یاداں دا-
کنڈی پا کے کڈھ اوہناں نے ڈول لیا۔
چڑھدے–جوبن جس نے گاؤندا سنیا ساں،
ہن اوہ آکھن "پہلاں ورگا بول لیا"۔
پرکھ رہے نے لوکی کیتا پچھنگے،
جناں تیرا ویلا سی توں بول لیا۔
بنھ سکے نہ میری خواب-اڈاری نوں،
سبھ نے چنگا-مندا مینوں بول لیا۔
رسیا سفنہ جہڑا راتیں کھویا سی،
نیندر دی نگری وچ پھردا ٹولھ لیا۔
پھیر اڈائیں کھلی 'روپ' بیگانے دی-
پہلاں ورگی صورتَ توں انبھول لیا۔
انتاں دا پچھتائینگا ویلے نوں 'نور'-
پیاراں دا کھاتا جے دل وچ کھولھ لیا۔
چھاواں پا کے یاد کرایا بوہڑاں نے۔
سورج کولے دھپّ دیاں ہن تھوڑاں نے۔
ریشم وانگوں الجھا دتے جگّ دے دل،
عشقَ-گلی دے اگھڑ-دگھڑ موڑاں نے۔
دعوہ سی جتانگے اس دے سفنے، پر-
مار لئے ویلے دے جوڑاں-توڑاں نے۔
دل دی نگری سنم-سنی لگدی ہے،
بھاویں جگ وچ وسدے لوک کروڑاں نے۔
حسن-پرستی دے چاواں نے نظر دیاں،
شہر دیاں چوکاں ول کریاں روڑھاں نے۔
پیاراں توں نفرت تکّ پاڑے پا دتے،
کجھ اکھراں دے الٹے-پلٹے جوڑاں نے۔
دنیا دے سندر سفنے جھٹھلا دتے،
زہر بھرے جیون دے تلخ نچوڑاں نے۔
پنڈ دیاں گلیاں دی دھوڑ چٹا دتی،
شہر دیاں سڑکاں دے اکھڑے روڑاں نے۔
اس دے در توں ہن وی ہو کے لنگھے 'نور'،
'لوڑاں' تاں آخر نوں یارو، لوڑاں نے۔
کویں ایہہ لوک وسدے نے، جھلک سبھ نوں دکھاؤنی ہے۔
میری ویرانگی سمجھو، زمانے دی کہانی ہے۔
پتہ ہندے وی پالے نے، گھرے کجھ ناگ دے بچے،
ایہہ دکھدی-رگکھدی، بڑے ہوکے، جنہاں نے مڑ دکھاؤنی ہے۔
کویں بجھینگا دل دے بھیت، پڑھکے چہریاں نوں توں،
میرا دل درد دا دریا، شکل میری ہساؤنی ہے۔
نہ جانے کتھے لے جاوے، سمنے دی دھپّ تپکے نوں،
تریلاں دی جوانی تاں، گھڑی-بھر دی پراہنی ہے۔
دوے ٹھنڈھی ہوا سارے زمانے دی تھکاوٹ نوں،
قسم تیری محبت دی، اوہ موسم مڑ بلاؤنی ہے۔
جنہاں نوں لتڑ پائی ہے، ظلم دی اس ہنیری نے،
اوہناں کلیاں نوں جیون دی پرکھ کرنی سکھاؤنی ہے۔
ترے جاں نہ ترے کوئی، عبادت کرن دی خاطر،
اسیں ہر حالَ ایہہ مسجد، اسے تھاں 'تے بناؤنی ہے۔
کرکے لامبھے اج سریرک بھکھاں نوں۔
لوک مکھوٹا لا کے ہسدے مکھاں نوں۔
میری جھگی توں محلاں تکّ محنت کش،
ڈھڈّ وچ مکیاں دے کے رووے بھکھاں نوں۔
تیرے چاواں دا بوٹا کی چھڈنگے،
چھاویں کھڑکے وڈھدے نے جو رکھاں نوں۔
کھولھ رتا مسکا کے گھنڈی دکھاں دی،
سونپ دوانگا سفنے تیرے سکھاں نوں۔
بھج-نٹھ دے وچ ہوش مسیحا کھو بیٹھا،
کون سنے ہن ایتھے تیرے دکھاں نوں۔
حق دوانگے حقداراں نوں بولن دا،
کجھ دن چیپی لا کے بیٹھو مکھاں نوں۔
کل تکّ ایہہ آکاشیں سیراں کردے سن،
کہڑی شے نے سٹیا ہیٹھ منکھاں نوں۔
پیر، پیغمبر، جودھے جنہاں جمے 'نور'،
کیوں کہندے ہو بھیڑا اوہناں ککھاں نوں۔
چین دل دا گیا، نیند نینوں گئی۔
بہت مہنگی عشقَ دی بغاوت پئی۔
جوڑ کے سفنیاں نوں جو کیتی کھڑی،
نیند ٹٹدے ہی اوہ کندھ ساری ڈھئی۔
aڈّ رہے ہاں آزادی دے آکاش 'تے،
عادتاں 'چوں غلامی جدوں دی گئی۔
کی کراں اوکڑاں دا گلہ اوس 'تے،
میں کسے دی وی پہلاں صلاحَ نہ لئی۔
نین جھلے رہے نہ میرے نال دے،
متھکے کردے رہے دشمناں دی رئی۔
اوڑ لگی ہے اتھے وی مسکاؤن دی،
جس تھاں ہسن دے ویلے وی دیکھے کئی۔
'نور' جو وی ملے ایتھوں لے کے ترو،
یار ونڈدے نے دکھڑے، تاں دکھڑے سعی۔
نفرت بھریاں رتاں دے وچ، جگ دے درد سنبھالن دا۔
سوچ رہا ہاں بیٹھ محبت، دا اک دیوا بالن دا۔
پرط خزاواں دی رتّ آئی، پہلے-پہرے بہاراں دے،
کس نے موقع دینا ہے ہن، دو پل ریجھاں پالن دا۔
پھر تاں میں وی سفنے دیکھاں، بن کے روپ 'مراری' دا،
جے آساں نوں چارہ پاویں، کرکے سانگ گوالن دا۔
پٹّ کے جنڈ-کریر کپٹ دے، تیرے دل دی دھرتی توں،
میں پیاراں دا بوٹا لاواں، توں کم سامبھیں مالن دا۔
بدنامی دے جنگل اندر، آپا کھو کے بیٹھ گیا،
ہور صلہ کی ملدا اس نوں، چنگیاں گھالاں-گھالنں دا۔
اوہ وی کد تکّ ملھم-پٹی، کردا میرے زخماں 'تے،
آخر لوکاں نے دسّ دتا، اس نوں نسخہ ٹالن دا۔
مدت توں بازاراں اندر، چکر کٹدا پھردا ہاں،
کم اجے پورا نہیں ہویا، کھوئے ہاسے بھالن دا۔
عشقَ ستایا بھٹک رہا ہے، 'نور' اوہناں بازاراں وچ،
جتھے کھڑ کے کریا کردا سی کم راہ دکھالن دا۔
ہجر تیرے وچ ہاؤکے بھریئے۔
کی راہاں دے ساتھ نوں کریئے۔
ہر محفل وچ چرچہ تیری،
کس-کس دے منہ 'تے ہتھ دھریئے۔
کندھاں دے وی کنّ کھڑے نے،
کتھے بہہ کے گلاں کریئے؟
عشقَ مرے دا جھلا ساگر،
توں مل جاویں، رل کے تریئے۔
شہر تیرے دے مچدے رستے،
آؤن لئی کتھے پبّ دھریئے۔
جے سفنے ہو جان سیانے،
ریجھاں دی لے جنجھ اتریئے۔
شرم-ہیا دی لوئی لاہ کے،
کد تکّ اس دے پچھے تریئے۔
دل وچ لے کے نگھیاں یاداں،
جھگی دے وچ کلے ٹھریئے۔
دل وچ ہووے تانگھ ملن دی،
پھر دنیا توں 'نور' نہ ڈریئے۔
کس جھلے دے سر تے تھپاں، ساکہ اتیاچاراں دا۔
روز سویرے سوہا دسدا، ہر ورقہ اخباراں دا۔
ستھّ دی بوہڑ تھلے رلدے ہوکے-ہاوے وڈیاں دے،
جتھے بہکے درساؤندے سن، کل اوہ رستہ پیاراں دا۔
جس پاسے توں پھڑ کے ٹوہندا، ہاں رتی پھلکاری نوں،
اس پاسے ہی پے جاندا ہے، جھگڑا سبھیاچاراں دا۔
سال-چھماہی، کدے-کدائی، بڈھے بابے لڑدے سن،
نت-دہاڑے جھگڑا سنیئے، لوکاں دا سرکاراں دا۔
جس موسم نے آ کے گھر دے، سارے بوٹے ڈنڈ کرے،
اس پتجھڑ نوں پا کے تورو، ہار گلے پھٹکاراں دا۔
بھاویں دل منے نہ منے، آپس-داری رکھن نوں،
ساتھ اجے وی دینا پیندے دنیا دے غداراں دا۔
گھگی رنگے سفنے لے کے، کس نوں سمجھاؤندا ایں 'نور'،
اک بھڑاکا ملنے تحفہ، تینوں امن وچاراں دا۔
ہسدے نوں سبھ آکھ رہے سن-"پھلّ خوشی دے کردے نے"۔
پر ہن کجھ نہ پچھے کوئی، چھم-چھم اتھرو گردے نے۔
جد ملدے نے، دے جاندے نے، دل نوں ڈھارس آون دا،
ایس طرحاں تاں، لارے سن کے، بچے وی نہ وردے نے۔
جاکے پچھ تھلاں دے کولوں، کداں پیار پگائی دا،
جتھے پیر سسی دے ہن تکّ، ریتے اتے پھردے نے۔
منیا رستہ صاف نہیں، ہے پانی بھریا میہاں دا،
صدق نبھاون والے تاں، کچیاں دے اتے تردے نے۔
نام اوہناں دا لے کے کھلی، بہت اڈائی لوکاں نے-
جھلّ لئی پر پیڑ انوکھی، جیرا کرکے ہردے نے۔
ایدھر-ادھر تر جاندے نے، پجّ بنا کے کھسکن دا،
اج دے نیتا کد لوکاں دے، چنگل دے وچ گھردے نے۔
اپنی ہوند ستھتی بارے، اتھوں جانن چلے ہاں،
آتھن-تڑکے نال اساڈے، جہڑے لوک وچردے نے۔
'نور' کنھاں نوں زخم دکھالن، آیا ایں وچ نگری دے،
تیرا درد پچھانن والے، تر گئے ایتھوں چر دے نے۔
کنج خزاواں وچ پلدا ہاں، جانے کہڑا بھیتاں نوں۔
ساڑدیاں نے برہن-لوہاں، دل دے مہکے کھیتاں نوں۔
پیار تیرے دے ٹبے چڑھکے، جھگی پاؤندیاں تکیا نہ،
اک دن جگ دی نظر-ہنیری، جاؤ اڈا لے ریتاں نوں۔
روز سویرے یاد اوہناں دی، دھپاں وانگوں چڑھدی اے،
اوہ کی جانے پرچاؤندا ہاں، کداں یاد-پریتاں نوں۔
بیجدیاں ہی موسم لنگھی، پیار میرے دے وتاں دی،
دل دی دھرتی بنجر رہِ کے، روئی اگیت-پچھیتاں نوں۔
انگلاں 'تے اوہ گنے مہینے، جس نوں آس بہاراں دی،
میرے گھر تاں پتجھڑ وسدی، ہاڑاں، جیٹھاں، چیتاں نوں۔
پیلی-پھٹکی کرمبھل ورگے، مکھڑے جھاکن لوکاں دے،
لگّ گئے نے دین للاری، رنگ نویلے صحتاں نوں۔
بہہ نہ جاویں، کچی عمرے، دل دی فصل اگا کے 'نور'،
گھاٹے وچ رہندے نے جہڑے، دیون پہل اگیتاں نوں۔
لیر-کچیراں کرکے دل نوں، 'برہا' سولی ٹنگ گیا۔
عشقَ ہوا دا واء-ورولا، سر توں کاہدا لنگھ گیا۔
وگدی اوس ہوا نوں کوساں، جس دی قہر-ہنیری وچ،
ڈور دلاں دی ٹٹن پچھوں، کدھرے یار-پتنگ گیا۔
سبھ دے رستے رشناون نوں، سورج وانگوں بلدا ہاں،
پر جو آیا ایس ٹٹہنے، دل نوں کرکے تنگ گیا۔
بول-کبولاں دی سہِ لے کے، اک للاری نفرت دا
برہا–رنگے رنگ وچ میرے، دل دے سفنے رنگ گیا۔
بیلے دے وچ سامبھی بیٹھا، رانجھا پریت پرائی نوں،
خبرے کاہتوں جھلا سیدا، ساک اساڈا منگ گیا۔
تردی-پھردی 'ہیر' کہانی، میرے بوہے پہنچ گئی،
میں لوکاں توں پچھ-پچھیکے، خاطر کد ہاں جھنگ گیا؟
بھاویں گرمی 'تے سردی وچ، لیر جڑی نہ پہنن نوں،
پر دنیاں توں جاون ویلے، اک نہ ننگ-دھڑنگ گیا۔
برہا دے موسم توں پہلاں، پیار-ندیر جد پٹی سی،
اس ویلے وچ غوطے کھانوں، 'نور' توں کاہتوں سنگ گیا؟
باقی رہے ادھورے سفنے، 'تے کجھ یاداں یار دیاں۔
موسم وانگوں آکے لنگھیاں، سر توں رتاں پیار دیاں۔
کد تکّ تیرے کیتے وعدے، لارے بندے جاونگے،
جس دن پچھاں، گلاں ہوون، ساڈے وچ تکرار دیاں۔
عمر-ویرانی دی مالا وچ، یاد نگینہ باقی اے،
کجھ دن سجناں نال بتائیاں، شاماں جو ستکار دیاں۔
ہور کتے دل لاکے بہہ گئے، میرے سفنے لیندے-لیندے،
کل تکّ جہڑے بہہ کے گلاں، کردے سن اقرار دیاں۔
آکے پچھیں، تاں میں دساں، کوجھا دکھ جدائی دا،
اس دن تاں بہہ کے کریاں سن، گلاں کاروبار دیاں۔
یار دکھایا میخانے دا، بوہا سخر-دپہراں نوں،
حجرے بہہ پڑھیا کردا ساں، سطراں استغفار دیاں۔
اجڑ گیا دل پتجھڑ وانگوں، وسدے جگّ وچ یار بنا،
باقی تاں ہر پاسے مہراں، نے پروردیگار دیاں۔
صاف کہو ہن 'نور' دی خاطر، تیرے دل وچ پیار نہیں،
جگ دے ڈر دیاں، گلاں تاں سبھ، چالاں نے انکار دیاں۔
دعا تینوں بری دیواں، کدے ایہہ کر نہیں سکدا۔
میں ہس کے جی نہیں سکدا، میں رو کے مر نہیں سکدا۔
جنہاں ویران راہاں 'تے توں مینوں ترنا دسیا ہے،
تیرا سایہ وی سفنے وچ، میرے سنگ تر نہیں سکدا۔
ایہہ پتلا موم دا لے کے، کویں جاواں اگن اگے،
تیرا 'مکھڑا' دپہراں نے، میں دھپاں ور نہیں سکدا۔
جلا کے یاد دی بھٹھی، غماں نوں پھوک تاں دیواں،
ایہہ دو-پل دی کہانی ہے، میں ایپر کر نہیں سکدا۔
میرے جیون دے شیشے چوں، عکس کدھرے نہ لے جاویں،
سمیں دے ساغراں نوں میں، اکلا تر نہیں سکدا۔
کھلارو روشنی اندھکار دی دیہلیز 'تے بہہ کے،
کرے اعتبار جیون 'تے، تاں بندہ مر نہیں سکدا۔
کدے تاں چل کے دیکھو، میرے سنگ رات سردی دی،
ملے جے ساتھ لوآں دا، تاں ساتھی ٹھر نہیں سکدا۔
سماں کڈھ آؤن دا کوئی، بہاراں دا زمانہ ہے،
تساں نوں سر نہیں سکدا، اساں نوں سر نہیں سکدا۔
جدوں شعر آکھاں قلم پھٹکدی ہے۔
تے اکھراں 'چ اک آتما بھٹکدی ہے۔
لتاڑی ہے فقراں نے ایوں دل دی دھرتی،
کہ تصویر لگدی کسے سڑک دی ہے۔
پیا نہ اثر میرے جھاکن دا اس 'تے،
اوہ نیناں نوں ہن وی اویں مٹکدی ہے۔
محبت کہاں جاں کہاں اس نوں بھٹکن،
کئی چیز دل وچ ایہہ جو دھڑکدی ہے۔
سورگاں چوں نکلن دا چیتا آ جاوے،
اوہ والاں چوں پانی جدوں جھٹکدی ہے۔
کویں چاہتاں دی کہانی سناواں،
کہ تلوار سر تے میرے لٹکدی ہے۔
محبت ہے ایہہ گھر دا چلھا نہیں ہے،
ادھی اگّ تاں پانی پئے بھڑکدی ہے۔
بھلاں 'نور' تیرا کی باقی ہے ایتھے،
ایہہ ہڈاں دے پنجر 'چ روح کھٹکدی ہے۔
پیار ترے دے ٹلے چڑھکے دیکھانگے
مایوسی تے آساں مڑھکے دیکھانگے۔
سفنے دے وچ ڈٹھے نیناں والی جے-
حور کتے مل جاوے کھڑکے دیکھانگے۔
بجھیاں آساں دے نیناں وچ چاہت دا،
پھبدا اک نگینہ جڑھ کے دیکھانگے۔
کی میں اس دی قسمت دے وچ وسدا ہاں،
اس دے ہتھ-لکیراں پڑھکے دیکھانگے۔
کنی چیس صحیح سسی دے پیراں نے،
تپدے مارو-تھلرو وچ رڑھکے دیکھانگے۔
پیار تیرے دے ساگر دی گہرائی وچ،
جگّ نے موقع دتا وڑکے، دیکھانگے۔
پنچھی دسن ہو گئیاں ترکالاں نے،
کد تک تیرا رستہ کھڑکے دیکھانگے۔
سبھ نوں وچھڑے چہرے چیتے آونگے،
'نور' دیاں جد غزلاں پڑھکے دیکھانگے۔
خوشبو آؤنی پھلاں 'چو ہٹ جاوے گی۔
جس دن ٹاہنی بوٹے توں کٹ جاوے گی۔
چھڈّ دے چاہت غیراں دے سنگ بیٹھن دی،
دل نوں کوئی بات بری رٹ جاوے گی۔
پھلاں دی تھاں پلیاں 'تے کجھ ماٹو لکھ،
انج وی چنی گل پائی پھٹ جاوے گی۔
بہت اولے کارے نے اس دنیا دے،
حق تہاڈا دبن 'تے ڈٹ جاوے گی۔
اس دن قسمت 'تے نہ توں ہنکار کریں،
وچّ امیری جس دن ایہہ وٹ جاوے گی۔
پیار مرے دے الڑھ سفنے ڈوبیگی،
ہور کنھاں دے گھر کالی-گھٹلی جاوے گی۔
اک دن مڑ یاراں دے بوہے چلو 'نور'،
کی غم جے تھوڑی عزت گھٹ جاوے گی؟
یار میرا ایہہ کہہ کے جدا ہو گیا۔
"گھالنا دا تیرا حق ادا ہو گیا"۔
دل دے مندر 'چ پتھر نوں تھاں کی ملی،
پوجدے پوجدے دیوتا ہو گیا۔
تارے گندا رہا رات کٹدی گئی،
آس باقی رہی پہُ-پھٹا ہو گیا۔
زندگی نوں سدا زخم ملدے رہے،
ہور لگیا جدوں اک صفحہ ہو گیا۔
کول بہندے نہیں دور جاندے نہیں،
زندگی دا سفر بے-مزہ ہو گیا۔
اس دے نیناں چوں بھورا نہ پیتی اجے،
بن ہی پیتے نشے 'تے نشہ ہو گیا۔
اجنبی رستیاں 'تے ملے ساں کدے،
دوستی دا شروع سلسلہ ہو گیا۔
'نور' کاہدی لڑائی پیاراں دے وچ،
کلھ لڑے ساں 'تے اج مٹمٹا ہو گیا۔
دنیا والے انوں میرا کہندے رہے۔
نال تر کے وی جو دور رہندے رہے۔
وال ریجھاں دے خواباں 'چ واہندے رہے،
سفنیاں دے قلعے بن کے ڈھہندے رہے۔
لے کے سوہاں اوہ کردے رہے مخبری،
سفنے راتاں دے جنہاں نوں کہندے رہے۔
بال کے تر گئے ہجر دا اوہ سوا،
وانگ بالن اسیں وچّ ڈہندے رہے۔
نھیریاں نال جا کے اوہ چانن رلے،
جہڑیاں نوں اسیں اپنا کہندے رہے۔
وقت آون 'تے اوہ تیسرے دے بنے،
جس دی خاطر دو دل روز کھہندے رہے۔
آس پوری نہ ہوئی ادھے آؤن دی،
کاں وی آ کے بنیرے 'تے بہندے رہے۔
چوٹ جھلی جدائی دی ہکّ تان کے،
زخم رسدے رہے پیڑ سہندے رہے۔
جھلے غم روح دی خوش حالی کھاندے نے۔
تیرے میرے مکھ دی لالی کھاندے نے۔
اج-کلج جنگل دے دستور نرالے نے،
شیر-بگھیرے رل کنڈیالی کھاندے نے۔
چڑدے دیکھے اوہ 'کوٹھے' دے دھندے توں،
جہڑے قوماں ویچ، 'دلالی' کھاندے نے۔
کیوں نہ کرن وکالت سکے کھیتاں دی،
'مواوجیوں' جو بھائی-والی کھاندے نے۔
چلھے دے وچ پھوکاں لا کے دیکھ ذرا،
روٹی کنی لوک سکھالی کھاندے نے۔
نردھن دے کتے ہونے نے ایہہ سارے،
گلیاں وچ تکڑے توں گالی کھاندے نے۔
عشقَ-پلیتے داغے تیرے نیناں دے،
گھن دے وانگوں دل دی ٹاہلی کھاندے نے۔
تھوڑاں نے کھوہ لئیاں ڈلیاں لون دیاں،
ڈھڈّ بھرن نوں روٹی خالی کھاندے نے۔
آئیاں جدوں بہاراں ہن، دیکھانگے 'نور'،
مہکاں ویچکے کداں مالی کھاندے نے۔
اترے چہرے جھوٹھا ہاسہ دیکھ لیا۔
محفل دا سبھ رنگ-تماشہ دیکھ لیا۔
دھرتی دی زخماں-پچھیں فلکاری دا،
خون وہاؤندا ہر اک پاسہ دیکھ لیا۔
نہ اپنے، نہ دوجے، دکھ ونڈاؤن ترے،
سبھناں 'تے کر کے بھرواسا دیکھ لیا۔
لبھی نہ ترکیب کتوں مسکاون دی،
پڑھ کے سارا پیڑ-خلاصہ دیکھ لیا۔
لہراں-لاؤندے کھیتاں دی خوش حالی دا،
سوکے نے پڑھیا ارداسا، دیکھ لیا۔
بوند ملی نہ سجناں دی مختاری وچ،
آپا کر کے بہت پیاسا، دیکھ لیا۔
دو-کوڈی دی چاہت پچھے ریجھاں دا،
ہتھیں کر کے ماسہ-ماسہ دیکھ لیا۔
بہلایا نہیں پجّ بنا کے ریجھاں نوں،
دے کے غم دا نقد-دلاسہ دیکھ لیا۔
پیار نگر دے لوکاں توں کی منگے 'نور'،
خالی مڑدا دل دا کاسہ دیکھ لیا۔
تیرا جوڑا پھلاں نال سجاوانگا۔
سال-نویں دے سنجھ-سویرے آوانگا۔
منزل تائیں نال ترن دا جیرا کر،
جگنوں بنکے رستہ میں رشناوانگا۔
بھیت نرالے، دور دیاں مسکاناں دے،
سمجھ سکیں تاں تینوں وی سمجھاوانگا۔
دل اندر تیری تصویر بناؤن لئی،
رنگ تیرے مکھڑے توں منگ لیاوانگا۔
تل بھر کالخ لے کے، دھکھیاں سدھراں دی،
نظر-بری توں مکھ تیرے 'تے لاوانگا۔
دیکھن نوں جھکھڑ ہاں، ایپر نازک ہاں،
سیت-ہواواں وانگوں لٹ سہلاوانگا۔
حسن تیرے 'تے اک سراپا لکھانگا،
حسن اپنے 'تے اک قصیدہ گاوانگا۔
سفنے دے گھر ہو کے آئیاں ریجھاں نوں،
یاد تری دے پانی نال نلھاوانگا۔
کندن ورگے شعر بننگے تپ کے 'نور'،
یاداں دی بھٹھی نوں جد میں تائوانگا۔
تصویراں وچ ایسا چہرہ ڈٹھا ہے۔
لگدی کولوں مکھڑا تیرا ڈٹھا ہے۔
تاریاں توں ودھ مہکے عشقَ کلباں وچ،
سورج چڑھدے سار ہنیرا ڈٹھا ہے۔
شام ڈھلے پنچھی گھر نوں مڑ آؤندے نے،
پیندا نہ سجناں دا پھیرا ڈٹھا ہے۔
ویلے دی رفتار اکلا چھڈّ گئی،
نازک باہواں دا وی گھیرا ڈٹھا ہے۔
تیرے در تکّ آؤن دیاں ترکیباں دا،
سبھ نے کیتا ساہس میرا ڈٹھا ہے۔
آسے-پاسے لا کے رکھ اچھاواں دے،
دھپے دل دا آس-بنیرا ڈٹھا ہے۔
پاپ، ظلم 'تے نفرت دا دنیا وچ 'نور'،
عقل دا سورج ہندے نیرھا ڈٹھا ہے۔
زہر گھلی جے لوکاں دے دل اندر ہے،
تھاں-تھاں وگدا تاہیؤں لال سمندر ہے۔
نہ جانے کیوں مالی بچڑ بنیا ہے،
پھلاں 'تے لہراؤندا پھردا خنجر ہے۔
بندہ کاہتوں مینہہ ورسہ کے بمباں دا،
دھرتی ماں نوں ہتھیں کردا بنجر ہے۔
خون-خرابہ پڑھ کے نت اخباراں وچ،
من وچ گھمدا سنتالی دا منظر ہے۔
چلدی ہے کیوں نھیری اندھ-وشواساں دی،
ڈول رہا کیوں لوکاں دا من-مندر ہے۔
آزادی دا ڈھونگ رچا کے ہر بندہ،
بنیا پھردا اک دا اک پتندر ہے۔
نہ پٹی تاں، کنکاں نوں لے بیٹھیگی۔
کھڈاں دے وچ اگّ رہی جو جوندھر ہے۔
لبھو کوئی حلّ ادیبو، نفرت دا،
کہڑی گلّ تہاڈی قلموں باہر ہے۔
پانی کھارے لگن مٹھے کھوہاں دے۔
جد میں دیکھاں دکھ پرائیاں جوہاں دے۔
کجھ روواں، کجھ حساں بھلّ کے برہا نوں،
ہو جاون جے دو پل میلے روحاں دے۔
اپنے دل دی سوچ-پٹاری سانبھ ذرا،
کم کرن دنیا دے سفنے سوہاں دے۔
ساڑ گئے وصلاں دے ہسدے باغاں نوں،
ایسے بلے چلے برہن-لوہاں دے۔
کلے جیون-پندھن سوارن چلے ہاں،
جس نوں سمجھے دنیا کم سموہاں دے۔
دور بڑے لگدے نے سجن بیٹھے 'نور'
فرق جدوں پے جاون منہ توں مونہاں دے۔
نال حسن دے ہن جس دن واہ پینا ہے۔
سندرتا نوں بکاں وچ بھر لینا ہے۔
جی کردا ہے رستہ ملّ لواں، ایپر،
اس نے وال گرا مکھڑا کجّ لینا ہے۔
آپے سمجھ لویگی طور-طریقے توں،
جو کجھ دنیا نوں توں چپّ-چپّ کہنا ہے۔
وقت کٹن نوں پایا ہے گھر کرنا دا،
سورج ڈھلدے سار ہی جس نے ڈھہنا ہے۔
زدو-ضدی وکھرے راہ اپنائے نے۔
سیک ہجر دا دوویں پاسے پینا ہے۔
کس دن 'نور' دے ویہڑے پیر پسارینگی،
اٹھدے-بہندے 'آس' نوں پچھدے رہنا ہے۔
کرکے کٹھی اس دے بوہے سٹی نوں۔
دھوڑ لیا میں بوٹاں اتے مٹی نوں۔
اتھرے-پوتیے، الڑھ-دوہتے دے کارے،
دکھ بڑا دندے نے داڑھی چٹی نوں۔
ہور کتے کیوں برہا ڈیرہ لایا نہ،
میرا ہی گھر ملیا بھائیاں-پٹی نوں۔
کون للاری رنگے کرماں دی متھی،
اس جوبن فلکاری، رنگوں-پھٹی نوں۔
"بچے سامبھیں"، حکم چلا کے 'آیا' 'تے،
نٹھھ ترے اوہ فیشن کرکے 'کٹی' نوں۔
پہلاں ورگی ہن اوہ نظر نہیں آؤندی،
سبھئت گیتاں وچ سندے ساں 'بٹی' نوں۔
اک دن بہہ کے غزلاں وچ اکرینگا 'نور'
برہا-کٹھی آتھن کرماں-بھٹی نوں۔
چھنک جدوں بولاں دی بلھوں پھٹدی اے۔
نیڑے بیٹھی دنیا موجاں لٹدی اے۔
ایئر-کنڈیشنڈ دفتر دے وچ، بیٹھے دا،
تیریاں یاداں دی گرمی ساہ گھٹدی اے۔
رسدا ایں، سفنے دے بوٹے دی ٹاہنی،
نیندر دے رکھ اتوں لگدی ٹٹدی اے۔
ساڑ رہی ہے دھپّ منکھی قہراں دی،
جد سدھراں دی آس-کرومبل پھٹدی اے۔
آس کویں رکھاں اس رکھ توں چھاواں دی،
جس نوں دنیاں اگدیاں ہی پٹدی اے۔
اپنی ڈفلی اپنا ساز وجاون دی،
پکی عادت اوس ورودھی گٹّ دی اے۔
پاسے بہہ کے رو لیون تد سدھراں 'نور'،
جد فقراں دی سوٹی آ کے کٹدی اے۔
پیار-حویلی بھاویں سکھنی ٹھیک نہیں،
'یاد' کسے دی دل وچ رکھنی ٹھیک نہیں۔
میریاں آساں دی چاٹی وچ ہور لئی،
رڑکیں لسی، کڈھیں مکھنی، ٹھیک نہیں۔
دل جلیا تاں چہرہ وی دھکھ جاویگا،
اگّ عشقَ دی بہتی بھکھنی ٹھیک نہیں۔
تھل وچ دھسیاں پیراں دی ٹوہ لے کے دیکھ،
روز ملن دی لذت چکھنی ٹھیک نہیں۔
اپنے دل دی نگری وسدی رکھن نوں،
ہوراں دے ہاسے دی اکھنی ٹھیک نہیں۔
دھس جاوے گی جنجھ تیرے ارماناں دی،
یاداں دی دل-دل چوں لکھنی ٹھیک نہیں۔
روز نواں غم دیوے سوچ اڈاری نوں،
کنج کہاں میں رتّ ایہہ سکھنی ٹھیک نہیں۔
پھیر ملن دے لارے دے دے۔
دو-پل ہور ادھارے دے دے۔
بلھاں اتے رکھ مسکاناں،
دکھڑے مینوں سارے دے دے۔
آساں دے اسماناں اتوں،
واپس ٹٹے تارے دے دے۔
چپّ پھڑیں بیٹھے بلھاں نوں،
پیار بھرے ہنگھارے دے دے۔
ڈھاہ کے محل بیگانے-پنگانے دے،
اپنے-پننے دے ڈھارے دے دے۔
چوہلاں ہاس-کلولاں کردے،
نیناں دے ٹنکارے دے دے۔
سوگ بھرے بیلے دے نالوں،
ہسدے 'تخت-ہزارے' دے دے۔
لے جا نیندر 'چوں مسکاناں،
سفنے این کوارے دے دے۔
بھاویں 'نور' نہیں کجھ منگدا،
کجھ نہ کجھ تاں پیارے دے دے۔
نین جدوں ہو جان آوارہ، کی کریئے؟
چڑھ جاوے عشقے دا پارا، کی کریئے؟
یاد پٹاری دی بھومی وچ یاداں دا،
بھر جاوے نکو-نکو کیارا، کی کریئے؟
جیون دی مایوسی-کٹھیی آتھن 'چوں،
بھلے نہ ماہی دا دوارا، کی کریئے؟
نیتاواں دے بھاشن ورگے بول ادھے،
روز نواں دے جاندے لارا، کی کریئے؟
نال کدے اوہ ساڈے بھاویں ہسدا نہیں،
تاں وی سانوں لگے پیارا، کی کریئے؟
جیون دی مسکان سہاگن کرن لئی،
دیون نہ اوہ رنگ ادھارا، کی کریئے؟
اس دے ولّ تکن 'تے لوک-نگاہاں دی،
نظراں 'تے لگی ہے دھارا، کی کریئے؟
چن چڑھدے دی لالی وانگوں روپ تپے،
نیڑے اگّ دے پا کے ڈھارا، کی کریئے؟
ہجر دیاں دھپاں وچ اس نوں تکدے 'نور'،
پھٹدا جاوے روپ کنوارہ، کی کریئے؟
سورج کہاں میں جے کر، تاں رات توں لکھیں۔
جہڑی وی دل نوں بھاوے، اوہ بات توں لکھیں۔
اج-کلّ کی کر رہی ہے طاقت حضور دی،
کیسے نے شہر دے ہن، حالات توں لکھیں۔
کردا ہاں مدتاں توں تیری اڈیک میں،
کرنی ہے کد، 'تے کتھے، ملاقات توں لکھیں۔
میں تاں نبھا رہا، ہاں اوہ بول، جو کہے،
کیتی ہے پر کہانی، کیوں مات توں لکھیں۔
کٹدی ہے رات میری کنڈیاں دی سیج 'تے،
کٹدی ہے کنج تساں دی، حالات توں لکھیں۔
اؤڑاں دی مار جھلدے بنجر نصیب 'تے،
کرماں دی کد کرینگا، برسات توں لکھیں۔
میری تاں سمجھوں باہر ہے اس دا فلسفہ،
کی کہہ گیا ہے جگّ نوں، سقراط توں لکھیں۔
پیڑاں ہنڈھا رہے اس پنجاب واسطے،
کی آکھدے نے تیرے جذبات توں لکھیں۔
کدوں تکّ ایہہ زلفاں دے رہنے کھلیرے؟
جوانی کدوں تکّ رہو نال تیرے؟
کویں نال چلاں اوہناں ہاسیاں دے،
میں پھٹّ کھا چکا ہاں جنہاں توں ڈونگھیرے۔
اوہدی بے رخی دا ہے ادھر کنارہ،
کھڑے جال پائیں ادھر غم-مچھیرے۔
ذرا ہور ٹھہرو، ترانگے اکٹھے،
اجے رستیاں وچ نہ پسرے ہنیرے۔
'فلیٹاں' 'چ وی یاد آؤنوں نیں ہٹدی،
نہ کاں بولدے نے نہ دسدے بنیرے۔
اوہ دندا نہ مینوں جدائی دی بھومی،
کیہنوں سنجدے رات بھر نینن میرے؟
کویں آس چھڈاں جدائی 'چ اس دی،
ہنیرے دے پچھوں نے چڑھدے سویرے۔
چاننیاں راتاں دے چکر لاواں وی۔
گھر دا نمبر دسیں تاں میں آواں وی۔
سدن والے کردے نہیں آنا-کانی۔
ہس-ہس کے اوہ دندے نے سرناواں وی۔
بیٹھ میرے سنگ، تکدا تیرے راہاں نوں،
آتھن دے سنگ، ڈھل چلیا پرچھاواں وی۔
ودھن دویں آساں ول لغراں سوچ دیاں،
شوق دیاں کھیتاں نوں پانی لاواں وی۔
جھلیئے وائے، چھیڑ نہ میرے والاں نوں،
چنگیاں لگن عمراں نال اداواں وی۔
کیہدی خاطر سرمہ پاواں اکھاں وچ،
نظر ملاویں تاں ایہہ قہر کماواں وی۔
روکٹ لے کے گھمدے لوک پلاڑاں وچ،
ملیئے کتھے، خالی نہیں خلاواں وی۔
ادھ-وچالے اڈدی گڈی وصلاں دی،
ڈور وفا دی دیویں ہور اڈاواں وی۔
'نور' اوہناں نوں لے کے جاویں ٹھیکے ولّ،
جہڑے تینوں پی کے دین دعاواں وی۔
بھٹکن بھٹکن وچ جیون دی رات کری ہے۔
میرے الڑھ-پنڑھ نے کیسی بات کری ہے۔
اس دن توں ہی جین لئی کاہلا ہے ایہہ دل،
جس دن توں اس نے مسکا کے جھات کری ہے۔
اکو جنم-کٹھالی وچ داتا نے کاہتوں،
چنگی اس دی مندی میری ذات کری ہے؟
اوہ وی ہریالی دا ویری لگے مینوں،
جس نے بوٹے سکن 'تے برسات کری ہے۔
دھکے-شاہی دے اگے آواز اٹھاؤندا،
اپنی ہتیا آپے کیوں 'سقراط' کری ہے۔
جھلا سمجھ رہی دنیا نوں اوہ کی آکھے،
اپنے وشواشاں دی جس نے گھات کری ہے۔
میرے گھر وچ کر کے اس نے گھپّ ہنیرا،
ہور کسے دے گھر جا کے پربھات کری ہے۔
غزل کہن دی چال نرالی سبھناں دی ہے،
'نور محمد' نے پر بازی مات کری ہے۔
جہڑی مرضی بستی وچ گھر-بار بنا۔
جیون-پدھر دا اوچا میار بنا۔
تگڑم-بازی لاؤن نہ جہڑے ویلے 'تے،
دفن-کفن دی خاطر ایسے یار بنا۔
گھیرا پا نہ لین شکاری دکھاں دے،
سکھاں دے اس ساہے نوں ہشیار بنا۔
نیئت بدلی لگے پھیر پڑوسی دی،
پیڑاں دے گھر دی اوچی دیوار بنا۔
بھکھے بھگتی کرنی چھڈّ نہ دین کتے،
ربا! لوکاں نوں نہ بے روزگار بنا۔
جہڑی کلی، گلی دا پربندھ کرے،
ٹھوک-وجا کے ہن ایسی سرکار بنا۔
نبڑ جاوے کم ہنیرے توں پہلاں،
سورج توں وی ودھ اپنی رفتار بنا۔
اس نوں لاؤنی اتے بجھاؤنی آؤندی ہے۔
ربا! اس نوں نرکاں دا سردار بنا۔
ڈوب لوینگا بیڑی توں جیون دی 'نور'،
مڑ-مڑ نہ فرؤناں نوں سردار بنا۔
واہن اگے-پچھے وجن لگے نے۔
اج اڑکے کاہتوں لگن لگے نے۔
سڑکاں اتے گھمدا تکّ کے جھوٹھے نوں،
سچے ایدھر-ادھر نسن لگے نے۔
کانبا لگو، ماڑے دل دی کندھ ڈھہو،
سندرتا دے بدل گجن لگے نے۔
آ جاوے ٹھہراؤ شاید قیمت 'تے،
کجھ دولت دے بھکھے رجن لگے نے۔
پھیر تیاری لگدی ہے مڑ لٹن دی،
اوہ میرے عیباں نوں کجن لگے نے۔
ہڑ آؤ جاں تیز ہواواں ترنگیاں،
اوہ والاں نوں دھو کے جھٹکن لگے نے۔
چنغ کنھاں لا دتی برہن ہکڑی نوں،
پھیر دکھاں دے ہارے سلگھن لگے نے۔
ہور کتے دل ازماؤندے نے، شاید اوہ،
'نور محمد' نوں جو سجن لگے نے۔
دل دا بوٹا جڑوں ہلاؤنا، ٹھیک نہیں۔
ایتھوں پٹکے اتھے لاؤنا، ٹھیک نہیں۔
میری غیرت گلیاں دے وچ رولن نوں،
بندا ایں نت تانا-بانا، ٹھیک نہیں۔
بھڑک پئی تاں پھوک دویگی ہتھاں نوں،
دھونی اتے تیل چہاؤنا، ٹھیک نہیں۔
کیوں آپے نوں جھنجٹ دے وچ پاؤندا ایں۔
غم دا ستا شیر جگاؤنا، ٹھیک نہیں۔
بھبل ٹھنڈھی کرن دیاں ترکیباں سوچ،
بجھدی اگّ نوں پھیر مگھاؤنا، ٹھیک نہیں۔
ظاہر نہ کر پردہ-داری ہوراں دی،
انج جھوٹھے دے گھر تک جانا، ٹھیک نہیں۔
کوہاں اگے نکل جائیے منزل توں،
عینی وی رفتار بناؤنا، ٹھیک نہیں۔
ڈگ نہ جاویں چڑھ خاہس دی ٹیسی 'تے،
بہتا وی لالچ وچ آؤنا، ٹھیک نہیں۔
'نور' گلی دے لوکی جھلا آکھنگے،
مقصد باجھوں پھیرے پاؤنا، ٹھیک نہیں۔
کرنی 'تے کتھنی وچ کنے پردے دیکھے۔
پنڈ وچ جا کے شہری سیوا کردے دیکھے۔
نکّ چڑھاکے لنگھدے جو تمباکو کولوں،
پھکدے بکاں بھر-بھر کے اوہ زردے دیکھے۔
پڑھ-لکھہ کے جد پینڈو شہر وسن نوں تریا،
چیکھے پنڈ دے بھاگ 'تے روندے گھر دے دیکھے۔
لوڑ چبھے اج پھیر اسے دی سولاں وانگوں،
جس دے باجھوں جگ دے سبھ کم سردے دیکھے۔
چنگے خاطر وی ورتے، ماڑے خاطر وی،
وکھرے-وکھرے ارتھ، اکو اکھر دے دیکھے۔
سینی نوں ہتھیار بنا کے بتّ گھاڑے نے،
کنے روپ بنائے اک پتھر دے دیکھے۔
کجھ ربّ بن کے بیٹھ گئے مندر دے اندر،
مسجد وچ کجھ پتھر 'ربّ-ربّ' کردے دیکھے۔
حدوں پار گیا ساں میل-ملاپاں خاطر،
ایدھر توں ودھ بھیڑے حالَ ادھر دے دیکھے۔
آپو-دھاپی دے وچ 'نور' زمانے اندر،
کجھ گھر حق بگانہ کھانوں ڈردے دیکھے۔
نرنا ہویا چھڈّ دیو، کرنی جھات-کجھات۔
وقت ملے 'تے کراںگے، بہہ کے دل دی بات۔
ناڑاں دے وچ ہو گیا، گڈ-مڈ سبھ دا خون،
جد توں لوکاں پرکھنی، چھڈی ذات-کزات۔
چکّ پیالہ زہر دا، پی جاندا گٹّ-گٹّ،
جے جگّ مینوں مندا، ویلے دا 'سقراط'۔
ہر واری ہاں جوجھدا، جت دی کرکے آس،
نویاں چالاں چل کے، دے جاندے اوہ مات۔
آئے نے مڑ جانگے، دکھاں توں نہ ڈر،
راتاں پچھوں ہی سدا، ہندی ہے پربھات۔
روٹی تھپن واسطے، آ گئی نویں مشین،
کی کرنی ہن رکھ کے، گھر وچ طوا-پرات۔
باقی بچدی نال وی، تکڑا ہو کے سنجھ،
بہتی لمبی نہیں ہے، ایہہ برہا دی رات۔
سچ دی نگری وسن توں، کاہنوں بھجدیں دور،
قبراں لائی بیٹھیاں، تیرے اتے جھات۔
روضہ سچے نبی دا، تکّ لیندا اک وار،
لکھیا کردا 'نور' وی، پنجابی وچ نعت۔
منہ توں، اکھاں نوں پاسے کراں کس طرحاں؟
تیرے راہاں تو ہوواں پرھاں کس طرحاں؟
حسن نوں 'جھات' کرکے نہیں دکھدیاں،
ایویں اکھاں 'تے پھیہے دھراں کس طرحاں؟
کرکے یاراں نوں توراں خفا کس لئی،
دور جاون دا دکھڑا زراں کس طرحاں؟
ہنجھو بہہ-بہہ کے پتھر ہے دل ہو گیا،
خشک بدل ہاں، تھل 'تے وراں کس طرحاں؟
مرن ورگا ہاں پھٹکاریا، پر میاں،
موت آؤندی نہیں، میں مراں کس طرحاں؟
بے-وصی لے گئی مگھدے-چہرے دی لوء،
روشنی رستیاں وچ کراں کس طرحاں؟
مگھدے نیناں دا میلہ شہر بن گیا،
گرم لگدی ہوا، وچ ٹھراں کس طرحاں؟
جان دیواں کویں اس نوں نظروں پرے،
جت کے زندگی نوں ہراں کس طرحاں؟
زندگی دا سفر 'نور' اوکھا ہے، پر-
ہارداں حوصلہ اس ترانھ، کس طرحاں۔
بہت تلاش کری ٹھاہر دی سکھاں نے۔
چین کتے وی لین نہ دتا دکھاں نے۔
پہلی عمر تلاش کری اک-دوجے دی،
پچھلی کٹی برہا وچّ منکھاں نے۔
ملن سمیں وی دوویں وچّ گھمنڈھ رہے،
آکڑ دے وچ بات کری نہ مکھاں نے۔
جہڑے بیجے، سنجے، سامبھے پشواں توں،
مینوں چھاں نہ دتی اوہناں رکھاں نے۔
بھاویں سڑے اناج گداماں وچّ پیا،
بستی دے ڈھڈاں وچ حالے بھکھاں نے۔
اوہناں نوں کیوں پیدا ہونوں روکن لوک،
اگوں پتّ نے جمنے جیہناں ککھاں نے۔
جد ٹوسے تکّ امبر ویلاں چڑھ گئیاں،
پیلا ہی دسنا سی ہریاں رکھاں نے۔
ایہو حالَ رہا تاں لوکی پچھنگے،
'نور محمدا' کدھر چلئیں، سکھاں نے؟
اتھے رہیئے جتھے روپ نشیلا ہووے۔
پیار کرن دا جتھے کوئی حیلہ ہووے۔
کی ہووے اوہ ہسے میرے کول کھلو کے،
موسم اس دے نالوں وی شرمیلا ہووے۔
تاں وی ٹھار نہیں اوہ سکدا خواب-اڈاری،
پربت بھاویں سو-درجے برفیلہ ہووے۔
عشقَ مرے دا دنیا دے بھوَ-ساگر دے وچ،
تیری یاد سہارے تردا تیلا ہووے۔
کنج کرومبل پھیلے آساں دی جس تھاں 'تے،
سدھراں دے کھیتاں وچ غم دا ڈیلا ہووے۔
کنج لگے ایہہ دنیا ہسدی-وسدی چنگی،
میں ایتھے ہوواں 'تے یار 'منیلا' ہووے۔
جند-نمانی دا پھر ساتھ دویگا کہڑا،
دھرتی دا نقشہ ہی جے پتھریلا ہووے۔
کہڑی ٹاہنی 'تے لبھانگے ہریالی نوں،
سارے دا سارا پودا جے پیلا ہووے۔
اہلے-چوری ملن دیاں تدبیراں سوچے،
'نور محمد' دا جے یار 'کفیلا' ہووے۔
| |
