پنجابی غزلاں واسف علی 'واسف'
1. جہڑی بوٹی دل وچّ لائی
جہڑی بوٹی دل وچّ لائی، اوہ بوٹی اج پھل گئی اے ۔
رو رو کے جو لکڑی سکی، عشقَ دی اگّ وچّ بل گئی اے ۔
لمیاں عمراں دے پینڈے وی، آخر نوں مکّ جاندے نے،
کی ہویا جے تیری اک، جوانی ایتھے ڈھل گئی اے ۔
میرا دوش نہیں اے کوئی، جد تکّ ہویا چپّ رہا،
کنوں-کنیں لکدی-چھپدی، بھرے-بازار 'چ گلّ گئی اے ۔
ایویں نہیں پئے دیوے بلدے، ایویں نہیں پئے جھنڈے جھلدے،
روضیاں والیاں قبراں دے وچّ، تیرے عشقَ دی چھلّ گئی اے ۔
چپ چپیتیاں زہر نوں پیتا، 'واسف' نے بدنام نہ کیتا،
مینوں دیکھ کے دنیاں دی گلّ، آپے تیرے ولّ گئی اے ۔
2. کہڑا کہڑا رونا روئیے
کہڑا کہڑا رونا روئیے، سارے روگ اولے نے ۔
زوراور نے ساڈے گھر دے پرچھاویں وی ملے نے ۔
اس دنیاں دی بھیڑ دے اندر جس پاسے وی تکدے ہاں،
اک دوجے دے نیڑے وسدے ٹاپو انج اکلے نے ۔
قاصد دیکھاں، چٹھی دیکھاں، کوساں اپنے لیکھاں نوں،
موت سرھانے آ کے بیٹھی، ہن سنیہڑے گھلے نے ۔
چنگا ہندا کجھ نہ ہندا، نہ اوہ ہندا، نہ میں ہندا،
جنہاں لئی ایہہ دنیاں چھڈی، اوہ سانوں چھڈّ چلے نے ۔
اگّ پرائی نہ پئے سیکو، جھاتی مارو اندر دیکھو،
جو لگی اے اک گھر 'واسف' سارے اس وچّ بلے نے ۔
3. ایہہ ہمسائے ایہہ ماں-جائے
ایہہ ہمسائے، ایہہ ماں-جائے ۔
کندھ ایہناں دی ساڈے سائے ۔
اوہ وی اک بہروپن نکلی،
میں وی لکھاں بھیس وٹائے ۔
جیندے-جی گلّ اک نہ منی،
قبراں 'تے جا پھلّ چڑھائے ۔
سچے موتی اوہ لے جاون،
جنہاں اپنے بھید چھپائے ۔
مرد قلندر اوہ ہے 'واسف'
سولاں نوں جو سینے لائے ۔
4. اڈدی نہیں اسماناں اتے
اڈدی نہیں اسماناں اتے، اپنے-اپنے پتنگ ۔
جیہدے ہتھ 'چ ڈور اے تیری، اوہ دیاں خیراں منگ ۔
میں حساں تے یار ودھیرے، جے روواں تے کلا،
دکھاں دے ٹاپو دے اندر، کوئی نہ جاوے سنگ ۔
فکر جوانی نوں کھا جاوے، ہڈیاں-ماسیاں سکاوے،
پہلی بوند 'چ فٹّ جاندے نے، چمکن والے رنگ ۔
ہے ہیاتی اپنی ساری، 'روح' تے 'بتّ' دا جھگڑا،
'رانجھا-رانجھا' کردی مر گئی 'سیدے' یار دی 'منگ' ۔
کوڑی دنیاں دے وچّ 'واسف' سچی گلّ نہ کریئے،
سارے کوڑے کٹھے ہو کے، دندے سولی ٹنگ ۔
5. سارے اکو رنگ دے لوک
سارے اکو رنگ دے لوک ۔
وکھو-وکھو کی منگدے لوک ؟
مٹی دی مورت دے کولوں،
حق منگدے کیوں سنگدے لوک ؟
ڈاڈھا دیکھ کے کرن سلاماں،
ماڑا دیکھ کے کھنگھدے لوک ۔
جہڑا حق دی 'واز لگاوے،
پھڑ سولی تے ٹنگدے لوک ۔
منزل میری میتھوں پچھے،
کتھے رہِ گئے سنگ دے لوک ؟
'واسف' رہندا 'تخت-ہزارے'،
چنگے لگدے 'جھنگ' دے لوک ۔
6. گنگے-بولے ساڈے یار
گنگے-بولے ساڈے یار ۔
ٹوکن گلّ نوں ادھ-وچکار ۔
میں تینوں کد 'واز نہ ماری ؟
توں میری کد لتی سار ؟
میں 'راوی' دا ارلا-کنڈھا،
توں 'راوی' دا پرلا-پار ۔
اتھے بندے گمّ ہو جاندے،
توں پگڑی نوں لبھیں یار ۔
'واسف' جنگلاں نوں ٹر گیا،
ایویں نہ پیا وعظاں مار ۔
| |
