اڈدی اڈدی آوے تتلی،
پھلاں تے منڈلاوے تتلی ۔

کھنبھ ایس دے رنگ-برنگے،
سوہنے سوہنے، چنگے چنگے،
کداں، کسے للاری رنگے ؟
ہر اک دل نوں بھاوے تتلی ۔

سنگھ کے پھلاں دی خشبوئی،
اڈدی پھردی جھلی ہوئی،
کسے پیار چِ کھوئی کھوئی،
پیارے گیت الاوے تتلی ۔

ایہہ مٹھیآں خشبوآں مانے،
گاندی پھرے بہار دے گانے،
پھلاں نوں چمیں انجانے،
مولوں نہ شرماوے تتلی ۔

مست اتے متوالی تتلی،
چترے کھنبھاں والی تتلی،
پیاری بھولی بھالی تتلی،
اپنا من پرچاوے تتلی ۔

دل چاہے میں تتلی ہوواں،
پیارے پیارے پھلاں چھوہاں،
گاواں، جداں گاوے تتلی،
پھلاں تے منڈلاوے تتلی ۔

پنچھی ہوواں بن وساں،
اڈدا پھراں ابھول،
گا گا گیت رسیلڑے،
کردا رہاں کلول ۔

جس تھاں تے جد جی کرے،
چگاں سوادی چوگ ۔
کوئی غم نہ چھوہ سکے،
رہواں سدا اروگ ۔

نکل آلھنے اندروں،
اپنے ہانی نال ۔
پہُ دی لالی وچ نھا،
ہوواں لالو لال ۔

ایہو میری ریجھ ہے،
ایہو میری منگ ۔
رجّ رجّ کے مان لاں،
میں قدرت دے رنگ ۔

ایہہ قدرت دے رنگ ہی،
رہے نے کھچاں پا ۔
گوہڑے ایہناں وانگ ہن،
میرے من دے چا ۔

اک اک کنکے اندروں،
قدرت کہے پکار :
'آ جا میری گود، جے
رجواں لوڑیں پیار' ۔

سن سن واجاں اوہدیاں،
تڑپھے دل دی چاہ،
سوڑے ایس سماج توں،
ہٹدا جاوے ساہ ۔

اک روٹی دی فکر ہی،
لیندی خوشیاں چٹّ ؛
آؤندا مڑ انگور نہ،
ایسے لگن پھٹّ ۔

پنچھی ہوواں بن وساں،
اڈدا پھراں ابھول،
گا گا گیت رسیلڑے،
کردا رہاں کلول ۔

اک بئیے نے کٹھیاں،
کر کے سکا گھا ۔
بنیا اپنا آلھنا،
پورا کیتا چا ۔

رکھنے رکھے اوس وچ،
تے دروازہ اک ۔
لوڑ سمیں جو ہو سکے،
پوری من دی سکّ ۔

رہِ سکن جو بچڑے،
اس دے نال آرام ۔
رین-بسیرا کر لوے،
جد پے جاوے شام ۔

ککر، لو توں بچ سکے،
نکی کومل جند،
چوغا چگ چگ تھکّ کے،
ساہ لے سکے بند ۔

سردی دی اک شام نوں،
بیٹھ آلھنے کول ۔
کردا اوہو آپ سی،
اپنے نال کلول ۔

ٹھر ٹھر کردا سکڑدا،
پالے ہتھوں تنگ ۔
باندر اڈیاں رگڑدا،
آیا ننگ-ملنگ ۔

وگدا ٹھکا اوس نوں،
لین نہ دندا ٹیک ۔
چاہے، کدھروں مل سکے،
اوہنوں نگھا سیک ۔

کریاں اس نے کوششاں،
چڑھی نہ کوئی توڑ؛
ہڈیں رچ گئی ٹھنڈھ تے،
دکھن لگے جوڑ ۔

اس دی حالت دیکھ کے،
بئیے کیہا پکار :
'کرنی فکر سیال دی،
سی توں پہلوں یار !

میں تیتھوں ہاں نکڑا،
پر جتناں دے نال ۔
کیتا مشکل حلّ ہے،
اپنا آپ سوال ۔

جے توں وی کچھ سوچدا،
رکھدا کوئی تانگھ ۔
گھر دا مالک اج توں،
ہندا میرے وانگ' ۔

سن بئیے دی گلّ نوں،
باندر کیتی جھٹّ ۔
چڑھ کے رخ تے آلھنا،
کیتا چوڑ چپٹّ ۔

بنیا سی جو اوس نے،
پوری محنت نال ۔
پٹی اس دی جکھنا،
کیتا بھیڑا حالَ ۔

واہ بئیے دی گئی نہ،
ہویا بہت لچار،
کسے سیانے آکھیا،
تاہیں سوچ وچار :

"سیخ تاں کو دیجیئے،
جاں کو سیخ سکھائ ۔
سیخ ن دیجے باندراں،
جو بئیے دا گھر ڈھائ" ۔

(بئیا=بجڑا)

کسے سیانے آکھیا،
اس نوں مول نہ بھلّ ۔
کوئی دولت ہے نہیں؛
تندرستی دے تلّ ۔

جسا بھرواں گٹھواں،
رتّ نال بھرپور ۔
پنڈا سوہنا لشکواں،
اکھاں نورو نور ۔

انگ انگ وچ نچدی،
گیڑے کھاندی رتّ،
دولت دنیاں دی کوئی،
کد ہے ایہدے وتّ ؟

منہ ہنیرے اٹھ کے،
کھلھاں دے وچکار ۔
اٹھ بیٹھ کے بیٹھکاں،
کڈھ توں وارو وار ۔

پیل سکیں توں جتنے،
اتنے ڈنڈ لے پیل ۔
شام سویرے ہانیاں،
نال جا کھیلھاں کھیل ۔

جد جی آوے ہانیاں
نال جی پرچہ ۔
کوڈ-کبڈی کھیڈ، جاں،
گھل کے ہتھ وکھا ۔

ہر ویلے خوش رہن لئی،
اپنا بدل سبھا ۔
جی لا کے کر کم تے،
کھا پی رجّ ہنڈھا ۔

جے ایناں ہی کر لویں،
ہور کریں نہ کچھ،
دولت کل جہان دی،
تینوں جاپے تچھّ ۔

ایہہ دھرتی ساڈی ماتا ہے،
اسیں ایہدے پتّ دلارے ہاں ۔
ایہہ دھرتی سانوں پیاری ہے،
دھرتی نوں اسیں پیارے ہاں ۔

سانوں پیاری دیش دی مٹی ہے،
پیارا ہر اک نظارہ ہے ۔
تے پیاریاں ایہدیاں فصلاں نے،
فصلاں دا روپ پیارا ہے ۔

اسیں ماندے ایہدے سہجاں دے،
نت نویوں نویں ہلارے ہاں ۔
ایہہ دھرتی سانوں پیاری ہے،
دھرتی نوں اسیں پیارے ہاں ۔

سانوں ایہدے پربت پیارے نے ۔
تے ایہدے دریا پیارے نے ۔
سانوں ایہدے لوکی پیارے نے،
لوکاں دے چاء پیارے نے ۔

اسیں ماندے ایہدیاں رتاں دے،
کھڑدے ہوئے رنگ نظارے ہاں ۔
ایہہ دھرتی سانوں پیاری ہے،
دھرتی نوں اسیں پیارے ہاں ۔

سانوں ایہدے پنچھی پیارے نے،
اوہناں دے چولھ پیارے نے ۔
پھلاں جہے کومل کومل جو،
بالاں دے بول پیارے نے ۔

اسیں اس دی ریجھ دے امبر دے،
جگ مگ کردے ہوئے تارے ہاں ۔
ایہہ دھرتی سانوں پیاری ہے،
دھرتی نوں اسیں پیارے ہاں ۔

لوں لوں دے وچ ہے پیار ادھا،
اس نور کئی اپجائے نے ۔
اس بھگت، بیر تے داتے کئی،
اپنی ککھّ وچوں جائے نے ۔

اج تیک جنہاں دی کرنی دے،
گن گاؤندے کدے نہ ہارے ہاں ۔
ایہہ دھرتی سانوں پیاری ہے،
دھرتی نوں اسیں پیارے ہاں ۔

مٹی دھند تے ہنیرا
سارا دور ہو گیا؛
تیرے نور نال جگّ
نورو نور ہو گیا ۔

مٹی کوڑ والی مسیا
تے سچ لسیا،
سارے دلاں 'چ
ایمان، انصاف وسیا ۔

مغروراں دا غرور
سارا چور ہو گیا ۔
مٹی دھند تے ہنیرا
سارا دور ہو گیا ۔
تیرے نور نال جگّ
نورو نور ہو گیا ۔

ایتھے پاپ دا، پکھنڈ
دا ہی پرچار سی،
لیندا گٔو تے غریب
دی نہ کوئی سار سی ۔

پتہ نہیں کی سی
ایہناں توں قصور ہو گیا ۔

مٹی دھند تے ہنیرا
سارا دور ہو گیا ۔
تیرے نور نال جگّ
نورو نور ہو گیا ۔

شیر رہے جنگل وچکارے،
بن وچ اس دا راج ہے سارے ۔
ایہہ بن دا متوالہ راجا،
بھورے والاں وال راجا ۔
بن-واسی پرنام نے کردے،
سارے اس دا پانی بھردے ۔
سبھ جنگل تے رعب ہے اسدا،
کوئی نہ ساہویں اڑدا دسدا ۔
سارے اسدا تیز نہ جھلن،
سارے اس دی این 'چ چلن ۔

گھڑی گائے گیت اک،
'ٹک ٹک، ٹک ٹک' ۔

زندگی دی راہ پیر
پاونا ہی زندگی ہے،
زندگی دا کوئی گیت-
گاونا ہی زندگی ہے،
زندگی دے پینڈے نوں
پلنگھ، بہہ ن ٹک ٹک !'
گھڑی گائے گیت اک،
'ٹک ٹک، ٹک ٹک' ۔

گھڑی گائے گیت اک :
'کاہنوں بیٹھا جھورنا ایں ؟
میرے وانگ چل، مینوں-
کاہنوں پیا گھورنا ایں ؟
جت اوکھے پینڈیاں نوں،
کرکے توں اک اک' ۔
گھڑی گائے گیت اک،
'ٹک ٹک، ٹک ٹک' ۔

گھڑی گائے گیت اک :
'زندگی دی راہ اتے
پیر تول تول رکھ،
اپنی توں زندگی نوں
تردی اڈول رکھ،
جویں ریل تردی اے
چھک چھک، چھک چھک' ۔
گھڑی گائے گیت اک،
'ٹک ٹک، ٹک ٹک' ۔

آؤ نی سہیلیؤ،
رل پینگھاں پاویئے ۔
اکو ہی ہلارے
اسمانی چڑھ زاویئے ۔

آئی رتّ سون دی،
چاء تے ملار والی
پپلاں دی چھاویں لاہیئے
بھکھ، نچّ پیار والی ۔

آؤ سئیاں ساریاں ہی
اج تیاں لاویئے ۔
آؤ نی سہیلیؤ،
رل پینگھاں پاویئے ۔

عرشاں تے بدلاں دے،
ہووندے نے شور پئے ۔
مستی دے وچ آ کے،
نچدے نے مور پئے ۔

آؤ آپ نچیئے،
تے ہوراں نوں نچاویئے ۔
آؤ نی سہیلیؤ،
رل پینگھاں پاویئے ۔

'ککلی کلیر' والی
آؤ مل کھیڈیئے ۔
'پگّ میرے ویر والی،'
آؤ مل کھیڈیئے ۔

آؤ ایہناں کھیڈاں وچ،
من پرچاویئے ۔
آؤ نی سہیلیؤ،
رل پینگھاں پاویئے ۔

سنو، سناواں اک کہانی،
اک سی راجا اک سی رانی ۔

وسدے سن محلاں وچکار،
سی دوہاں دا ڈونگھا پیار ۔

سی دوہاں دی اکو گلّ،
ملکے بہندے سن پل پل ۔

اک دن راجا ہو اسوار،
تریا کھیڈن لئی شکار ۔

رانی نے وی کیتی منگ،
جان لئی راجے دے سنگ ۔

راجے نے منّ لیتی گلّ،
دوویں تر پئے جنگل ولّ ۔

اک گوڑھے جنگل وچکار،
تکیا دوہاں اک شکار ۔

دوہاں گھوڑے لئے نسا؛
ہپھ گئے اوہدے پچھے جا ۔

راجے تکوں سست بنا،
دتا کمانوں تیر چلا ۔

گیا شکار جنگل وچ لکّ،
تیر نشانے توں گیا اکّ ۔

تھکّ ٹٹّ گئے پے گئی شام،
کرن لگے بہہ کے بسرام ۔

دوہاں نوں اتّ لگی بھکھ،
ہویا بڑا انوکھا دکھ ۔

راجے سٹ ندی وچ جال،
مچھی پھاہ لئی اوہدے نال ۔

مچھی دیکھ جال دے وچ
جال لیا راجے نے کھچّ ۔

مچھی لگی تڑپھن جھٹّ،
لگے ہون جویں کوئی پھٹّ ۔

دیکھ کے ایہہ، رانی گئی ڈر،
پر اپنا دل کرڑا کر ۔

مچھی چکی ہوئی جچّ،
تے سٹی پانی دے وچ ۔

دئے جنے راجا تے رانی،
بن کھادھے بن پیتے پانی ۔

مڑ آئے محلاں وچکارے،
بھکھے بھانے دئے وچارے ۔

ڈبو کتے، اڈدے،
ولّ 'سماناں جاوندے ۔
ایہناں پچھے نسیئے،
گیت ایہناں دے گاوندے ۔

ڈبو کتے کولے نے،
ریشم دیاں تاراں توں ۔
ڈبو کتے چٹے نے،
چٹیاں دودھ دیاں دھاراں توں ۔

ڈبو کتے سوہنے نے،
ڈبو کتے پیارے نے ۔
دور اچیرے چمکدے،
جیوں اسمانی تارے نے ۔

ڈبو کتے ڈبو نے،
کی ریساں نے ایہناں دیاں ۔
بناں پراں توں اڈدے،
وانگ اڈارو پنچھیاں ۔

ڈبو کتے جین ایہہ،
سانوں رہن کھڈاوندے ۔
سانوں وی اچیان ایہہ،
آپ اچیرے جاوندے ۔

(اکّ دیاں ککڑیاں چو جو
روں جہی نکلکے اپر نوں
اڈدی ہے، بچے اسنوں ڈبو
کتے وی آکھ دندے ہن)

سنو سناواں گلّ میں،
کجھ دھیان کرو اس ولّ ۔

اک طوطا سی منموہنا،
اوہدا ہرا ہرا سی رنگ ۔
اوہ اڈدا وچ ہوا دے،
جیوں اڈدی پھرے پتنگ ۔۔

اوہ کسے شکاری تکیا،
تے کیتا بہت پسند ۔
اس چوغا سٹّ کے پھاہ لیا،
تے کیتا پنجرے بند ۔

ہن دنیاں اندر ایہو جہے،
لکھ دھوکھے تے لکھ چھل ۔
بس مک گئی میری گلّ،
تے چیتے رکھنا گلّ ۔
----------------
سنو سناواں گلّ میں،
کجھ دھیان کرو اس ولّ ۔

سی اک چڑی ات چٹڑی،
تے اک سی کالا کاں ۔
اوہناں، کٹھیاں سانجھ نبھان دی،
کر لیتی پکی ہاں ۔

اک کھیت مکی دا بیجیا،
نہ چڑی نے لیتا دمّ ۔
کاں کیتے لکھ بہانڑے،
نہ کیتا کوئی کم ۔

جد چڑی نے چھٹّ، سوار کے،
کر لیتا بوہل تیار ۔
اوہ کاں نے سارا سامبھیا،
تے ہو گئی چڑی لچار ۔

ایہہ ہندیاں دھنگو-جوریاں،
ہن دنیاں وچ اج کلّ ۔
بس مک گئی میری گلّ،
تے چیتے رکھنا گلّ ۔