پنجابی کویتا طارق گجر
غزلاں
1. انج لگدا اے دشمن ہو گئے، اج دنیاں دے سارے لوک
انج لگدا اے دشمن ہو گئے، اج دنیاں دے سارے لوک ۔
ساڈے ویریاں نال کھڑے نے، ساڈی جان توں پیارے لوک ۔
جہڑا گھٹّ گھٹّ جپھیاں پاوے، اس توں بچ کے رہنا اے،
اج کلھ نفرت ظاہر نہیں کردے، اک دوجے دے بارے لوک ۔
بھکھ-تریہ تے چبھدیاں گلاں، وچھڑیاں دا سارا غم،
خورے کداں چک لیندے ن، انج دے پتھر بھارے لوک ۔
عشقَ دی بستی دے وچّ سارے، موسم الٹے چلدے نے،
پوہ دے پالیاں ساڑ سٹے 'تے، ہاڑھ دی دھپّ نے ٹھارے لوک ۔
ساری گلّ مقدرج اتے، آ کے مکّ گئی سی یارو،
ہاری بازی جت کے لے گئے، جتی بازی ہارے لوک ۔
کداں پلدا دھپاں دے وچّ، ساڈے پیاراں دا بوٹا،
شاخ پھٹن توں پہلاں ہی جد، لے کے آ گئے آرے لوک ۔
سچ ہی یاراں آکھیا 'تارک'، تیری گلّ وچّ وزن نہیں،
ککھوں ہولے ہو جاندے نے، عشقَ دی بازی ہارے لوک ۔
2. سجناں نال وکھیڑے چنگی گلّ تاں نہیں
سجناں نال وکھیڑے چنگی گلّ تاں نہیں ۔
گلّ-گلّ دے وچ جھیڑے چنگی گلّ تاں نہیں ۔
ساڈے نیڑیوں اٹھکے ویکھ لے سجناں توں،
بہویں رقیباں نیڑے چنگی گلّ تاں نہیں ۔
رانجھے دیون گال جوانی جھنگ دے وچّ،
ہیر نوں لے جان کھیڑے چنگی گلّ تاں نہیں ۔
منیاں اوس گلی وچّ سجن بہندے نے،
پر گیڑے پر گیڑے چنگی گلّ تاں نہیں ۔
'طارق' ساہویں بہکے گھلیں غیراں نوں،
'قاصد' ہتھ سنیہڑے چنگی گلّ تاں نہیں ۔
3. جسیاں اتے نیل پئے نے، روحاں اندر کھڈے
جسیاں اتے نیل پئے نے، روحاں اندر کھڈے ۔
مویاں دے دکھ بھلّ جاندے نے، دھرتی دے دکھ وڈے ۔
دھرم-چھڑی نے میرے دیش دی، ہکّ تے لیکر پا کے،
سارے وسنیکاں دے جسے، لہو لہو کر چھڈے ۔
اس دنیاں وچّ دنے دوپیہرے، عجب تماشہ ہویا،
گھر دے مالک گھر وچّ آ کے، لوکاں گھراں 'چوں کڈھے ۔
خورے نظر کنھاں دی کھا گئی، ہسدے وسدے گھر نوں،
ویہڑے وچّ کھلو کے بھائیاں، بھائیاں دے گل وڈھے ۔
سڑدے بلدے ماروتھل وچّ، خورے کی سی جادو،
لوکاں ریت ' چ گھر پاون لئی، محل منارے چھڈے ۔
'تارک' سمیں توں باغی ہویا، ایہہ گل جاندا بجھدا،
جہڑے ویلے دے نال چلے، اوہو سبھ توں وڈے ۔
4. ٹھیک اے بہتا سکھ وی ہووے
ٹھیک اے بہتا سکھ وی ہووے ۔
تھوڑھا تھوڑھا دکھ وی ہووے ۔
مزہ نشے دا پھر آؤندا اے،
کول اوہناں دا مکھ وی ہووے ۔
جند دا بالن جھوک دیانگے،
عشقَ دی اگّ توں دھکھّ وی ہووے ۔
اکلاپے نے رو کے کہیا،
کلا نہ کوئی رکھ وی ہووے ۔
اوہنوں ویکھ کے بھلّ جاندے آں،
بھاویں کناں دکھ وی ہووے ۔
5. کلم-کلاّ 'ساقی' اے
کلم-کلاّ 'ساقی' اے ۔
رات وی ساری باقی اے ۔
پیندے-پیندے عمر گزاری،
پیاس اجے وی باقی اے ۔
میء خانے دے باہر فرشتے،
اندر بندہ خاکی اے ۔
خورے کس دن پرط پوے اوہ،
کھولھ رکھی میں طاقی اے ۔
نال دیاں راہیاں نوں پچھاں،
پندھ کناں کو باقی اے ۔
کل تکّ پینوں روکن والا،
اج کل ساڈا 'ساقی' اے ۔
دھوندے دھوندے عمر بتائی،
جیون میری ٹاکی اے ۔
دل تے میل نہ ہووے 'طارق'،
پھر پاکی ہی پاکی اے ۔
6. ہنجھوآں دے 'پرنالے' دیکھ
ہنجھوآں دے 'پرنالے' دیکھ ۔
نہروں نکلے 'کھالے' دیکھ ۔
تیرے بعد نہ وڑیا کوئی،
بوہے اتے جالے دیکھ ۔
گورے گورے جسیاں دے وچّ،
دل نے کنے کالے دیکھ ۔
تیرے آؤن دا لارا دے کے،
غم کسراں میں ٹالے دیکھ ۔
جوجھ رہے نے روٹی خاطر،
بندے انکھاں والے دیکھ ۔
مرنوں پہلاں کفن لیائے،
لوک نے کنے کاہلے دیکھ ۔
کویتاواں/نظماں
1. پکھی واس
اسیں آں اپنی ذات دے کھوجی،
اساں تے پکھی واس ۔
نہ تے کدھرے شام دے جانوں،
نہ کسے سویر دی آس ۔
اپنے دیش دے اندر وی تے،
لگدے ہاں پردیسی ۔
خورے کس دن ٹرنا پے جائے،
رکھ موڈھے تے کھیسی ۔
عمراں کولوں وڈے دکھ نے،
ساڈی جند نے جھلے ۔
دل دے زخم تاں بھر جاندے نے،
روح دے زخم اولے ۔
کوئی ساڈی راہ نہ ملے ۔
اساں تے پکھی واس ۔
سانوں سورج گھر دی آس ۔
2. شالہ مسافر کوئی نہ تھیوے
آپنیاں نال رس کے
اک نمانا پکھی
چھڈّ، دیساں نوں ٹریا ۔
نویں دیس دے چاواں دے وچّ
کھلیاں مست ہواواں دے وچّ
اچا ہو ہو اڈیا
اوہ پھیر کدی نہ مڑیا ۔
کجھ چراں دے مگروں
اس اعلیٰ دوالا تکیا
بالپنے دے سنگیاں وچوں
نہ اک وی اس نوں لبھیا ۔
اوہ اچا ہو ہو اڈیا
اوہ پھیر کدی نہ مڑیا ۔
پھیر کجھ ویلا لنگھیا
رتّ وچھڑن دی آئی
پورے ورھے تے مڑ کے اوہنے
پچھھاں نوں جھاتی پائی ۔
غیراں دی اوہنوں اک اک بولی
اک اک گلّ چیتے آئی
اوہ اچا ہو ہو اڈیا
اوہ پھیر کدی نہ مڑیا ۔
آخر مدت پچھوں
اک دن بدل وسیا
واء اس رخ دی چلی ۔
اوہنوں اپنے دیس دے ولوں
مٹی نے خوشبو گھلی
ماں نے خوشبو گھلی ۔
اوہ نیواں اڈدا آیا
اک اجڑے رکھ بہہ کے
اوہ کونج وانگوں کرلایا ۔
تے وچّ پردیس دے کٹیا
اوہنوں اک اک دکھ یاد آیا
اس جگّ نوں آکھ سنایا-
'غیراں چنگیاں کولوں وی
اپنے مندے چنگے
پردیس دے پھلاں کولوں وی
دیس دے کنڈے چنگے' ۔
ہن اوہ نمانا پکھی
جد شام پوے گھر آوے
ککھوں ہولا پردیسی
اپنے آلھنے سے وچّ لک کے
بک بک نیر وہاوے-
'کوئی انج پردیس نہ جاوے
'کوئی انج پردیس نہ جاوے' ۔
3. پڑ وچّ
بھنگڑا کنج پے جاندا اے تہاڈے توں
جڑے پیر کنج اٹھ پیندے نے پڑ وچّ تہاڈے
بھجیاں باہاں کنج الار لیندے او تسیں
ساہ لئی ترسدے سنگھ 'چوں بکرے کنج بلا لیندے او
مینوں وی دسو !
گھن لگیاں ڈانگاں نال ویریاں نوں کنج ونگاری دا اے
کنج جھکیاں دھوناں 'تے پگاں ٹک پیندیاں نے تہاڈیاں
کنج کنڈیالیاں تاراں والی دھرتی 'تے پبّ ٹکا لیندے او تسیں
مینوں وی دسو !
کنج پیراں نوں گلاب کرن لئی
سولاں 'تے ٹپّ لیندے او
کنج قالین سمجھ لیندے او
تلواراں کرپاناں نال سجی دھرتی نوں
مینوں وی دسو !
میں وی پڑ وچّ اترنا چاہندا ہاں
4. پورے پنجاب لئی ادھی نظم
مینوں جمن لگیاں
دھرتی ماں دے دو ٹوٹے ہو گئے
میرے بولاں دی کڑتن چکھّ کے ویکھ لؤ
تہانوں یقین آ جاویگا
کہ مینوں !
رتّ رلے پانیاں دی گڑھتی ملی سی
ٹٹے سازاں اتے ثبوتے نغمے نہیں گائے جا سکدے
دریا پار کرن لگیاں
میری ادھی ونجھلی اودھر رہِ گئی سی ۔
5. ساڈے اپنے گھر وچّ چور
ساڈے بدلے منہ مہاندرے
اسیں لگدے آں کوئی ہور
سانوں گجھیاں سٹاں وجیاں
اسیں کریئے کویں ٹکور
سانوں انج بھائیاں نے ویچیا
جویں وکدے ڈنگر ڈھور
اسیں رل گئے وچّ تھلاں دے
ساڈے لٹّ گئے کئی بھمبور
اسیں رڑھ گئے ادھ جھناں وچّ
ساڈے پکیاں دے تھاں ہور
اسیں کھرے کیوں نپیئے کسے دے
ساڈے اپنے گھر وچّ چور ۔
6. پورے ہوون دی سکّ وچّ
میں جد وی پنج پانیاں نوں شیشہ بنایا
میرا چہرہ دو ہسیا وچّ ونڈیا گیا
کنڈھے میرے دکھ دے ہانی نے
جہناں ہمیش مینوں
پورے ہوون دی سکّ وچّ تڑفدیا ڈٹھا اے
گلی ریت گواہ اے
میں کدے وی ادھا گھر نہیں بنایا
پر پھیر وی
ونڈے ویہڑیاں نوں کنڈ 'تے چائی پھردا ہاں ۔
| |
