پنجابی غزلاں تنویر بخاری
1. رل کے تونی لاؤ جہڑا کردا سینہ زوری اے
رل کے تونی لاؤ جہڑا کردا سینہ زوری اے ۔
توڑ اپڑے یا نہ اپڑے، میں تے گلّ چا ٹوری اے ۔
کڑیاں ونگاں لاہ سٹیاں تے جھپھّ لئیاں نے منڈیاں نے،
بابا! توئیؤں ای چپّ کر جا، کھچّ جے بالھا بھوری اے ۔
کلیاں پڑ دے وچ کھلو کے، ڈانگاں کھاندیاں رہنا ایں،
بھجّ کے ربّ دے اہلے ہوئیے، عرش نوں کہڑی موری اے ۔
کھانا پینا تے مر جانا، مقصد تے نہیں جیون دا،
ناہیں جہنوں پیڑ کسے دی، مٹی دی اوہ بوری اے ۔
نریاں غزلاں نال 'بخاری' سکھنا پیٹ بھریندا نہیں،
منہ بھنّ دتا پیار نے ہن تاں روٹی منگدی گوری اے ۔
2. عمر پڑھیندیاں بڈھی ہوئی، حالے علم اننجانا
عمر پڑھیندیاں بڈھی ہوئی، حالے علم اننجانا ۔
سمجھ کے اپنے آپ نوں دانا، جاہل رہیا نمانا ۔
نادر شاہ دے لشکر وانگوں، مدھّ گیا پیراں تھلے،
کہڑے وسلوں چیتے آوے، سانوں وقت پرانا ۔
اسیں بیہرسے جہے زردارا! بزدل آں یا صوفی،
سہِ جانے آں ظلم ترے نوں، سمجھ کے ربّ دا بھانا ۔
کھا جانا سی ویچ کے ربّ نوں، کر کے ہیرا پھیری،
جیکر ملاں وانگوں میں وی، ہندا ایڈ سیانا ۔
اسیں اوہناں چوں ناہیں جہڑے، نرے مرن لئی جمے،
اسیں ‘بخاری’ دنیاں نوں کوئی کم وکھا کے جانا ۔
3. لے گئیاں جد کھوہ کے مینوں، میریاں فنکاریاں
لے گئیاں جد کھوہ کے مینوں، میریاں فنکاریاں ۔
بے مزہ ہو گئیاں مٹھیآں چیزاں وستاں ساریاں ۔
ترس نہیں ظالم نوں آیا، ویکھ ربا ڈاڈھیا،
بالکاں دے سر چکائیاں، وقت پنڈاں بھاریاں ۔
کی بھلا لگا رہے گا حشر تیکر کرفیو،
رکھوگے کد تیک انجھ ہی بند بوہے باریاں ۔
روگیاں نوں تاں ولائتی، پیسیاں دی لوڑ سی،
شاعری سکھنی 'بخاری' کردی کی غمکھواریاں ۔
4. میریاں تدبیراں تے اؤگت ای گئیاں ساریاں
میریاں تدبیراں تے اؤگت ای گئیاں ساریاں ۔
مڑن لگیاں قدرتوں ای کھلھ گئیاں باریاں ۔
مڑ پرانے متراں دے چیتیاں آ پائی بھیڑ،
چڑھ گئیاں لاری تے جو سیٹاں توں ودھ اسواریاں ۔
کی پتہ کی کی تماشے لگے سن راہاں دے وچ،
میں جو آہمے لاہمے جھاتیاں نہیں ماریاں ۔
کردے نے سوہنے ہمیشہ عاشقاں دے دل تے راج،
چودھری کمیاں دے سر تے کردے جیوں سرداریاں ۔
لنگھ گئی اے آخری 'ویگن' وی ہن تے اٹھ بہو،
گن لویں 'تنویر' کل نوں پھیر آ کے لاریاں ۔
5. ساہاں دی زنجیر دی ای کافی اے مینوں سزا
ساہاں دی زنجیر دی ای کافی اے مینوں سزا۔
جان دے ہن زندگی نوں ریت دی پینکھڑ نہ پا۔
ʼکلا بہہ کے کرنا واں جد گلاں اپنے آپ نال،
انج لگدا اے جویں کوئی ہور ای اے بولدا۔
قاتل اے خوشبواں دا اس باغ وچ اونتر کوئی،
ʼوا نے سکھنی جھول اڈّ کے دتی پھزریں بد دعا۔
کردے او کیوں اوہدی چھاں ʼتے ملّ مارن دے یتن،
دوستو ! جہڑا کسے دی دھپّ نئیں جے سیکدا۔
رات دی چھاں بن گئی ʼتنویرʼ مینوں پوہ دی سیت،
تے دناں دی دھپّ مینوں ہاڑھ وانگوں ساڑیا۔
6. ہیاتی دوستو جے کربلا اے
ہیاتی دوستو جے کربلا اے ۔
شہادت پاؤن دا مینوں وی چا اے ۔
میں اکھیاں میٹ کے پیا ویکھناں واں،
اوہ میرے ساہمنے آیا کھڑا اے ۔
نسونہاں بندیاں دے چہریاں توں،
کتاباں 'چوں بھلا کی ٹولدا اے ۔
کری جاندے نے انج اکھر لباں 'چوں،
جویں جھولی 'چ مورا ہو گیا اے ۔
کوئی جھالو نہ بندا ایس دا وی،
'بخاری' وی جویں میرا بھرا اے ۔
7. درد دا موسم وی کی اے، دل لگی اے ہور کی
درد دا موسم وی کی اے، دل لگی اے ہور کی ؟
پیڑ دا بوٹا اے بس ایہہ زندگی اے ہور کی ؟
آپ ای ٹل جائیگی یا مینوں پیسی ٹالنی،
روز واگوں اک بلا سر تے کھڑی ہے ہور کی ۔
میری تے جگ دی لڑائی دی وجہ بس جان لؤ،
سوہنیاں دے نال میری دوستی اے ہور کی ۔
آ گیئے سورج ہوا نیزے 'تے بالکل آ گیئے،
سوچناں واں دنیاں خبرے سوچدی اے ہور کی ؟
کیتیاں 'تنویر' نے کجھ تتلیاں بوتل 'چ بند،
ویکھیئے تے ہر غزل اڈدی پری اے ہور کی ۔
8. شعر؎ سونا ہون تے ٹومباں اوہنوں گھڑوا دیاں
شعر؎ سونا ہون تے ٹومباں اوہنوں گھڑوا دیاں ۔
سوچ شے ہووے کوئی تے اسدے ناویں لا دیاں ۔
'واج دیوے یا نہ دیوے اوسدی مرضی ہے ایہہ،
فرض اے اکوار اوہدا بوہا تے کھڑکا دیاں ۔
منیاں ہو جائیگا دو وقت دی روٹی دا آہر،
گھر دیاں گلاں کویں اخبار وچ چھپوا دیاں ۔
ختم ہوون فاسلے تے مکّ جاوے تیر-میر
جی کرے 'تنویر' کندھاں ساریاں ای ڈھھا دیاں ۔
9. کسے دی بھال وچ پے کے کھہا بیٹھے کھرا اپنا
کسے دی بھال وچ پے کے کھہا بیٹھے کھرا اپنا ۔
اسیں کی ہاں تے کہڑے ہاں کی ہن دسیئے پتہ اپنا ۔
ترے ملن توں پہلے وی میں تارے گندا رہندا ساں،
ترے ملن توں مگروں وی ہے اوہی رتجگا اپنا ۔
پتہ سی جھکھڑاں دے کارنامے دا، تے مڑ کاہنوں،
میں نازک شاخ اتے پا لیا سی آلھنا اپنا ۔
ترے پیریں وی کنڈے نے، مرے پوٹے وی زخمی نے،
مرا دارو وی ہو جاسی، اپا کر دوستا اپنا ۔
بڑا حیران ہووانگا، میں کس رنگن 'چ آیا واں،
پچھاتا ای کہ نئیں خبرے، 'بخاری' آں ترا اپنا ۔
10. ویر ورودھ نے اتاں چائیاں، پیاراں دا رب وارث
ویر ورودھ نے اتاں چائیاں، پیاراں دا رب وارث ۔
فکے پیندے جان یرانے، یاراں دا رب وارث ۔
ڈبدے سورج وانگ کہانی چھیکڑ تے آ پجی،
پہلے دن دے کیتے قول 'قراراں دا رب وارث ۔
گاٹے توڑن والیاں پنڈاں پھاہ نہ مارن کدھرے،
بھارے چائی پھردے دنیاں-داراں دا رب وارث ۔
لیوڑ لتھیا ہویا وی جو کجن کجی کھڑھیاں،
ویلے دے شرلاٹیاں وچ دیواراں دا رب وارث ۔
ویکھن پئے 'تنویر' چپیتے ساقی دے منہ ولے،
اج سمیں دے ٹھیکے وچ میخاراں دا رب وارث ۔
11. کیتا جاندا اے تے آپے کر لوو کوئی اپا
کیتا جاندا اے تے آپے کر لوو کوئی اپا ۔
اوہ تے دارو دین دی تھاں زہر دے کے ٹر گیا ۔
توڑنا ایں ! جے ضروری، اک پاسے، کرکے توڑ،
رستے وچ کرچاں کھنڈن ایہہ ٹھیک نئیؤں بیلیا ۔
کی اے جے کر چڑھ گئی، گھوکی ذرا کو زہر دی،
سدھراں دی ناگنی دسو کہنوں نئیں ڈنگیا ۔
سپنیاں دے پینڈے وچ وی، سی اوہ میرے نال نال،
پر سفر جگراتیاں دا کلیاں کرنا پیا ۔
چھاں غزل دی ماننی 'تنویر' تد ہندی نصیب،
دل دے ویہڑے وچّ اگ آوے جے بوٹا پیڑ دا ۔
| |
