پنجابی غزلاں سلطان خاروی
1. کنے موسم پہن ہنڈھائے، ویکھ بہاراں لئیاں نے
کنے موسم پہن ہنڈھائے، ویکھ بہاراں لئیاں نے ۔
اک تمنا ہن وی باقی، توں نہ ساراں لئیاں نے ۔
کل اکو اک سرخی پڑھکے، ساری رات میں ستا نہ،
ہوکا سن کے 'ہاکر' دا' اج پھر اخباراں لئیاں نے ۔
نیئت ساڈی دوہاں دی، بازارے ظاہر ہو گئی اے،
میں تے پھلّ خریدے نے، پر توں تلواراں لئیاں نے ۔
منزل میری "جھا" کرکے، ہو گئی اے اہلے میرے توں،
میریاں ساراں لئیاں نے تے راہ دیاں خاراں لئیاں نے ۔
نین ترے تھیں جوڑن والی ایس خطا توں لبھا کی ؟
زلفاں نوں کی چھوہیا چھوہ بزلی دیاں تاراں لئیاں نے ۔
رات گزر گئی بات گزر گئی، آیا ہن 'سلطان' علی،
ہٹّ ودھا گیا ساقی رنداں مار اج ماراں لئیاں نے ۔
2. تیرے دیدار دے باجھوں، نہ جلوا 'طور' دا رہندا
تیرے دیدار دے باجھوں، نہ جلوا 'طور' دا رہندا ۔
خدا جے ہووندا ظاہر، تاں کلا جھوردا رہندا ۔
اوہ راتیں کمکمے بالن، دنے سورج رہے محلیں،
ہنھیرے دی پناہ خاطر، ہے گھر مزدور دا رہندا ۔
ڈراکل جہی ہیاتی نے، بڑے ہوکے ہنڈھائے نے،
کدی دنیاں دا ڈر رہندا ! کدی دستور دا رہندا ۔
او اشکا ! سادگی تیری، توں لاویں نال سینے دے،
بھلاں کی 'روپ' دا جیون ؟ نکارا گھوردا رہندا ۔
اساڈے وانگراں ملاں، تلی 'تے دل لئی پھردا،
کدی جے ذہن وچّ اوہدے، نہ لالچ حور دا رہندا ۔
جدوں تاریخ دے ورقے پڑھوں، تاں سوچ کے پڑھیؤ،
خطا 'سلطان' کردے نے، تے ناں 'زمہور' دا رہندا ۔
3. امبر والا دھرتی دا جد میلا-شیشہ دھووے
امبر والا دھرتی دا جد میلا-شیشہ دھووے ۔
کداں مٹھی نیندر مانے، جیہدا کوٹھا چووے ؟
غزلاں دی تھاں اج-کلّ میں وی مرثیئے لکھدا رہناں،
اوہ مزدور آں قبر اپنی دے، جو خود پتھر ڈھووے ۔
بندہ ہو کے جیون نالوں پتھر ہونا چنگا،
میری ایہہ فرمائش ہے، جے مڑ کوئی مٹی گووے ۔
خورے اوڑک دیکھ لیا سو چھالیاں توں وی پہلاں،
واٹ میری کرلاہٹ کرے تے کونجاں وانگوں رووے ۔
میرا جگّ ہنھیر بنایا کالیاں زلفاں والے،
سوہنا یار منور ہویا، میرے دل دی لووے ۔
اوہدے گھر دا آٹا مکیا، یا 'سلطان' آ کھوہیا،
مزدوری دے کارن جیہنوں سیٹھ خراسے جووے ۔
4. ایہہ جیون دا پیالہ تے، کدوں دا بھر گیا ہندا
ایہہ جیون دا پیالہ تے، کدوں دا بھر گیا ہندا ۔
ہیاتی دے عذابوں جے، کدے میں ڈر گیا ہندا ۔
کلیجے لا لیا غم نوں، تے چنتا ہور کھاندی اے،
جے میں درکار دندا تاں، ایہہ کیہدے گھر گیا ہندا ؟
میں سورج ڈبدا ڈٹھا، تے مینوں رون چا آیا،
جے فزرے پندھ چا پیندا، تے میں وی گھر گیا ہندا ۔
کدے جھولی 'چ پے جاندے، کتوں جے مٹھّ-کٹھّ ہاسے،
مرے دو-چار دکھاں دا، تے بتا سر گیا ہندا ۔
اخیری حرف باقی اے، لکھانگا آخری ویلے،
جے اوہو حرف لکھدا میں، کدوں دا مر گیا ہندا ۔
برا ہویا چرایا اے، کسے 'سلطان' نے دل نوں،
کدی افسوس نہ کردا، جے میرا زر گیا ہندا ۔
5. سورج بوہے بوہے اپنے لہو دے دیوے بال گیا
سورج بوہے بوہے اپنے لہو دے دیوے بال گیا ۔
ڈبن لگیا کلا ڈبیا، کوئی نہ اوہدے نال گیا ۔
بتی دھاراں بخشے تے، احسان مری ماں-دھرتی دا،
سیوا ایہدی کجھ نہ کیتی، پر نہیں دلوں خیال گیا ۔
یاد کرے بھاویں بھلّ جاوے، ایہہ دنیاں دی مرضی اے،
مالی نے رکھوالی کیتی، بوٹا-بوٹا پال گیا ۔
حالَ مرا نہ پچھو میں نہیں حالَ سناؤنا دنیاں نوں،
ماضی نے تے جانا ہی سی، حالَ وی اوہدے نال گیا ۔
ہویا کی جے جسے وچوں پھر کوئی جسی آیا نہیں،
رتّ پلا کے ریتاں نوں تے دے کے بانگ 'بلال' گیا ۔
اوہ کلمونہاں برا مقدرج، متھے توں مر چکا اے،
اودوں دا 'سلطان' سداؤناں، ضدن دا کنگال گیا ۔
| |
