نظماں باوا بلونت
خوشبو دے سارے اپبن چانن کھلاردی اے،
کومل کلی اے جاں ایہہ جوتی بہار دی اے ۔
کالے ہنیریاں نوں سرتی 'چوں ہر رہی اے،
پاندھی-عقل دی شکتی نوں تیز کر رہی اے ۔
صدیاں توں چاہے ملدی نہیں مزوری،
پھلاں دا کجھ اثر وی جیون 'تے ہے ضروری ۔
نیتی جاں ارتھ نیتی ہووے ضرور ہووے،
قدرت دا نہ کلا 'چوں پربھاو دور ہووے ۔
جیون دی جاچ ہے ایہہ کوئی نقل نہیں اے،
کومل-کلا دا اپبن بس ماروتھل نہیں اے ۔
خوشبو دے ساہمنے کد اکو ہی پکھ ہووے،
میٹی کسے ن پاسے چانن دی اکھ ہووے ۔
سر اپنا پیار بن، کدھرے جھکایا جا نہیں سکدا۔
قرض اک پیار دا ہے، جو چکایا جا نہیں سکدا۔
سنانا چاہ رہے ہاں پر، کوئی ایسی ہے پابندی
کہ اپنا حالَ وی ساتھوں سنایا جا نہیں سکدا۔
زمیراں 'تے ہے صدیاں دی غلامی دا اثر ایسا
بلانا چاہ رہے ہاں پر، بلایا جا نہیں سکدا۔
لکانا چند تے سورج نوں سینے وچّ نہیں مشکل
کراں کی پیار ایسا ہے لکایا جا نہیں سکدا۔
اجے واتاورن دے نردئیپن نوں بدلنا اے
کہ جیون دا سہانا گیت گایا جا نہیں سکدا۔
ہر اک رشتے توں اچا اے سنہری پیار دا رشتہ
کلا دی جوت! تینوں کی بنایا جا نہیں سکدا؟
کلا ہی مردہ قوماں نوں نواں جیون بخشدی اے
غلط کہندے نے مردے نوں جوایا جا نہیں سکدا۔
کرناں آ روز ڈباون،
تارے نت نت چڑھ آون،
دن دوڑ کے پھڑنا چاہے،
پلہ نہ رات پھڑائے،
چھلاں یگاں واہ لائی،
دیوے نہ چن پھڑائی،
اک قدم نہ پٹیا جائے
پربت لکھ ترنا چاہے۔
ساگر اتّ کوشش کیتی،
ڈبا ہی رہا ستارہ؛
لنگھے لکھ جھیلاں جھرنے
پر ہے خار دا خارا۔
رک جان نوں چاہے لوچے،
رکیا نہیں موسم-دھارا۔
چلی جیوں عشقَ دی بیڑی،
آیا نہیں اجے کنارہ!
جیوں پیر اگانھ ول دھائے،
منزل گمّ ہندی جائے!
کوئل بے انت بلایا،
پریتم ہن تک نہیں آیا!
جیون جے رہے ادھورا
شاید ایہہ تدے ہے پورا!!
اج ہوا وگدی رہی!
میل تیرے دی چنگ مگھدی رہی، مگھدی رہی۔
وگدی رہی ٹھنڈی ہوا، کومل ہوا، مٹھی ہوا،
ایہہ میرے دل دی دوا، ایہہ زندگانی دی دوا؛
بجھن والی اس توں میری آتما جگدی رہیں
اج ہوا وگدی رہی!
جھیل-اندر دے کنول جاگے سواگت دے لئی؛
ناچ میرے دی تڑپ سی اس ہوا-گت دے لئی۔
نفس دی گرمی 'چ لے کے سیت اس دے پیار دی،
یاد لے کے اس انوکھی جت دی تے ہار دی،
اپنے پرلے پار دی
ہر خوشی اج میرے گل لگدی رہی، لگدی رہی
اج ہوا وگدی رہی!
میں نہیں چاہندا کہ مل جائے ہوا دی زندگی؛
ایہہ تمنا ہے کہ بن جاواں کدی میں 'آدمی'!
اک ہوا آئے، اڈائے میری کالی دھوڑ نوں،
اک ہوا آئے تاں ڈیگے میرے پربت-کوڑ نوں،
اک ہوا آ کے بجھائے چمّ-خوشی دی لاٹ نوں،
اک ہوا روشن کرے دکھ-زندگی دی واٹ نوں،
اج جویں ہلکی، مدھر، مٹھی ہوا وگدی رہی،
بجھن والی اس توں میری آتما جگدی رہی،
موت دے دن وی میرے ٹھنڈھی ہوا وگدی رہے،
لہلہائے کفن-جھنڈا زندگی دا موت 'تے!
ایہہ ہوا تیری نہیں، میری نہیں، وگدی رہے!
میل تیرے دی چنگ مگھدی رہے، مگھدی رہے!
میری کویتا دی، میرے سانجھے خیالاں دی ہوا،
چڑھدے سورج لیہندے سورج دے خلاراں تک وگا!
آدمیت دے بھنور دی گود 'چوں تیرے جہاز
ایہہ میرے کومل-کلا دے عرش دی ٹھنڈی ہوا۔
میری ہوا وگدی رہے، تیری ہوا وگدی رہے!
جس طرحاں وگدی رہی، ہاں اج ہوا وگدی رہی!
ہندے نے لکھاں آگوُ جاناں بچان والے،
ورلے نے عامَ راہ 'تے سر نوں کٹان والے۔
ہندا ہے کوئی-کوئی جو مول نوں پہچانے،
کردی ہے اس دی بانی سنسار وچّ اجالے۔
چکدا ہے اندھکاراں توں کوئی-کوئی پردہ،
دے کے بلی تے کھولھے رستے وکاس والے۔
تھکدا نہیں کدی وی حسناں دے راہ دا پاندھی،
اونی خوشی ترن دی پیراں 'چ جنے چھالے۔
اوہ حوصلہ ہے پورا، پورن ہے اوہ دلیری،
طاقت نوں آکھ دیوے کہ جیبھ نوں سمبھالے۔
کی نے شرح دے بندھن، کی کافری دے فتوے،
ہن ایہناں کافراں دے دنیاں 'چ بول-بالے۔
ستا ہے جس 'چ 'سرمد' سویمان نوں بچا کے،
ایسی قبر توں صدقے، اچّ مسجداں، شوالے۔
شاہاں دے ظلم دی ایہہ جیوتّ ہے اک نشانی،
اتہاس زندگی دا اس نوں پیا سمبھالے۔
بندا ہے زندگی وچّ کجھ لایاں سر دی بازی،
ایسے طرحاں نے ہندے جیون دے راہ سکھالے۔
اوہ ہے وشال بدھی جو آپ سوچدی ہے،
مولک وچار ہی تاں دنیاں نویں نوں ڈھالے۔
ہے ہور وی سراں دی بیجن دی لوڑ ایتھے،
آئی نہ ہند اندر پورن بہار حالے۔
ایہہ کہن دی دلیری، قربانیاں دا جذبہ،
ہے زندگی دی حرکت! کر دے میرے حوالے۔
ہلدے پئے نے پتے ہر شاخ ڈولدی اے
قدرت کہ تولکا دی حرکت توں بولدی اے
رنگاں دے کر اشارے ایہہ بھید کھولھدی اے-
خاموشیاں دی طوطی دنیاں 'چ بولدی اے ۔
اتی گرمیاں 'چ بدل رحمت دے چھا گئے نے
پھلّ باغ دی قبر 'چوں جنت 'چ آ گئے نے ۔
چنگے برے نوں کومل لیکاں 'تے تولدی اے
خاموش چتراں 'چوں تہذیب بولدی اے ۔
جاندے وکھا رہی اے، آؤندے بنا رہی اے
خاموش چتراں 'تے اتہاس گا رہی اے ۔
خواجہ خضر نوں جس نے دتی ہے امر صورتَ
اس توں بنیگی پورن انسانیت دی مورت ۔
| |
