تلی تے دھر کے آویں سجنا جے توں لائیاں ساڈے نال، کھڑنا ہویا نال کھڑیں نہیں لا لے، جا کے تیراں نال،.. ! ! پیار کراں گے جانوں ودھ کے اک واری ہتھ پھڑ کے ویکھیں تیری روح نوں پیار ہے کیتا نہیں کیتا مٹی ڈھاریاں نال.. ! ! نیناں وچ انیندر رکھ کے کٹیاں کالیاں راتاں جاگ اساں بروہاں دے وچ رکھے، نت ہجراں دے دیوے بال. .. ! ! سانوں نہ بھرماؤنا آیا پا پا مٹھڑے شبداں دے جال دل دیاں دل نوں ساراں نہیں جے کیہ کرنے دیوے عشقاں دے بال . .. ! ! تلی تے دھر کے آویں سجنا جے توں لائیاں ساڈے نال، کھڑنا ہویا نال کھڑیں نہیں لا لے، جا کے تیراں نال،.. ! !

اسیں کھلواڑ کردے ہاں، قدرت نال، قدرت دیاں رنگاں نال، انساناں نال جذباتا نال مذہباں نال اسیں کھلواڑ کردے ہاں خود نال، اسیں ایہناں نیواں ڈگ گئے ہاں کہ اک وار نہیں سوچدے اک وار ساڈے ہتھ نہیں کمبدے اسیں ماردے ہاں ککھاں چے انجمیاں دھیاں اک وار نہیں سوچدے پاپ کرن لگیاں نہیں سوچدے ککرم کرن لگیاں تیزاب سٹن توں پہلاں داج خاطر، اگ لاؤن لگیاں اسیں ہی تاں ہاں مکھوٹے پائی بیٹھے دناں نوں چٹے چولے راتاں نوں رنگینیاں چے غرقے پرچار کردے ہاں صاف ستھر ت دھرماں دے ٹھیکے دار ہون دا .. ! ! اسیں ہر شے وچوں اپنا سوارتھ بھالدے ہاں ہر رشتے وچوں مطلب کڈھدے ہاں غرضاں نال بھر ے پئے ہاں ساڈے خون، سفید تے ٹھنڈے ہو گئے نیں اسیں ہن اوہ نہیں رہے اسیں ہن انساناں دے روپ چ بہروپیئے بن گئے ہاں ساڈی انکھ تے کدوں دی مر گئی تے سانوں اس گل دی بھورا وی شرم نہیں ہے اسیں سبھ کجھ کردے ہاں، تے ڈردے ہاں قدرتی کروپیاں توں اسیں خود نوں رب تے رب نوں یبھ کہندے ہاں ہاں اسیں کھلواڑ کردے ہاں تے سرعام کردے ہاں . .. !!

دل دے وَلوَلے کجھ تاں دل دے ولولیاں نے ایویں ہی شور مچایا ہے کجھ جذباتاں نے سوچاں دی سردل، اتے ایویں ای قابو پایا اے. . ! بھر بھر ڈُلھن نوں پھردا اے کملا جیہا دل کنج نیناں نے بھرمایا اے ساون رتے کڈھے فاقے کیوں بھادوں مینہہ ورسایا اے ! میں ڈاہڈھے سنگ لا بیٹھی آں جس نہ اج تیکر اپنایا اے ٹٹیا ہاں دھر اندروں ہن تاں جڑدا نہیں لکھ کوشش کر میں ڈاہڈھا زور لگایا اے. . . ! مینڈی کوئی اوقات نہیں اے سبھ اسدے ناویں لایا اے میں کوجھی میں کملی ہے گئی اس لئی اپنا آپ مٹایا اے. . ! اسدی رحمت دور بڑی اے مینوں سوچاں وی تڑپھایا اے اندروں اندریں جھور جھور کے بس میں اپنا آپ تپایا اے . . ! خورے سوہنا گل نال لا لئے ایہناں سوچاں نے بھرمایا اے میں برہوں دا روگ اولڑا بس تیری دید نوں لایا اے، بس تیری دید نوں لایا اے. . ! !

ساڈے نیناں والے کوئے کِنے ہور گوڑھے ہوئے اسیں جھلیاں دے وانگ تیرے جان پِچھوں روئے تیری ساڈی ایہے سانجھ بنی عمراں تے آئی تیرے نال اسیں جیوندے تیتھوں بناں اسیں موئے ساڈی زندگی چ آیا تیری بڑی مہربانی سانوں ہجراں دے تحفے اسیں دکھ اینے بوئے ڈھلوں وسدا رہیں تینوں میریاں دعاواں تیرے بنا ساڈی زندگی بلوِیر ہنیرے کنے ڈھوئے

خفا نہ ہو اے زندگی ازمائشاں دا دور ہے میرے حصے چ جو وی لکھیا ملیا مینوں. . ! ! میں کدوں ٹھکرایا مقدراں دا حصہ اج میرے حصے ہے کل کسے ہور دا ہووےگا. . . ! !

آہ لے اپنے، جھوٹھ وعدے ساتھوں تیرے نخرے ہور پگائے نہیں جاندے. . ! ! آہ لے اپنے جھوٹھ دعوے ساتھوں ہن سر ہور جھکائے نہیں جاندے. . . . ! ! توں تے غیراں وانگوں سانوں ورت لیا ساتھوں دل دے دکھڑے، ہور ودھائے نہیں جاندے . . . ! ! پل دے پل ہی ساڈے بارے سوچنا سی ساتھوں مر مر کے ہن گیت ایہہ گائے نہیں جاندے. . ! ! وعدے کر کر مکر جاندے تیرے جہے ساتھوں تیرے نخرے ناز ہور اٹھائے نہیں جاندے. . . ! ! توں تے غیراں ہتھیں چڑھ کے بدل گیوں ساتھوں تیرے وانگوں بھیس وٹائے نہیں جاندے. . . . ! ! کہنی، کرنی تے جیکر کوئی کھڑدا نہیں ساتھوں ایہو جہیاں نال یارانے لائے نہیں جاندے . . ! ! اسیں تے اُڈنا سکھیا اپنے دم تے ہے تیراں پچھے لگ کے کھنبھ کھلارے نہیں جاندے . . ! ! ڈِھلوں جینا سکھیا سر اُچا کرکے سرڑاں نوں داء تے لا کے سرڑ پگائے نہیں جاندے . . ! ! کھڑنا ہووے جیکر کھڑیئے سچ خاطر جھوٹھیاں دے لئی ایویں اصول داء تے لائے نہیں جاندے . . . ! ! پٹھ پچھے جیہڑا کردا کوئی وار ہووے ایہو جہے کردار سجن بنائے نہیں جاندے . . ! ! دل دیاں رمزاں سمجھن دل دیاں سانجھاں والے تیراں نال تاہیوں دل دے بھیت وٹائے نہیں جاندے . . ! !

اکھر کنا شکتی شالی ہے پر پھیر وی کتے نہ کتے ایہہ قید ہے جکڑیا ہے بھاوناواں تے لحاظ دیاں تنداں وچکار ! ! میں وی کیہڑا غلام ہا پر اپنے دل دی گل پھیر وی کھل کے نہیں کہہ سکدا میں جکڑیا ہاں اوہناں سماجک بندشاں چے جو مینوں نہ ہی اگے ودھن دیندیاں نیں تے نہ ہی نال، ترن دا وعدہ کردیاں نیں. . . . . ! ! اسیں اپنی سوچ نوں غلامی دیاں زنجیراں وچ خود جکڑدے ہاں خود ہی تے سچ کہن، سنن جاں لکھن توں جھجکدے ہاں اکھر، کدے غلام نہیں ہوندے تے سوچ وی کدے دبایاں نہیں دبدی. . . . ! ! پھیر کیوں پہنائیے سوچ نوں غلامی دیاں زنجیراں تے کیوں کریئے اکھراں نوں قید اس جیل وچ جتھوں کدے وی آزاد سوچ دی سرجنا نہی ہوندی. . . . . . ! !

توں کدے ریگستان دے تپدے ماروتھلاں تے تریا ہووے تاں دسیں . . . ! ! جویں دل دے ویران ویڑھے ارماناں دا ترسنا اک بوند لئی. . . . ! ! ہر چھن ہر پل پیار بن ترسیاں ایہناں روحاں نوں، کدے اس کمی دا احساس پچھیں . . . !! ماروتھلاں دی تپش وچ دھر اندروں کمب جائیں گا . . . । ।

رچ لین دے مینوں ایہناں بے رنگ جہے صفحیاں تے ایہہ محبت دا رنگ سترنگی پینگھ جیہا اے اک صفحہ تیرے ناں دا لکھیا پیا اے . . . । । اک کینوس، تیری محبت چں رنگیا پیا اے ایہہ محبتی سانجھ شالہ، بھری رہے رنگاں دے انگ سنگ . . . ! !

دل تاں کردے بند کر دیاں سارے بوہے، غرضاں نال بھرے پئے جو لاہ کے سٹاں سارے کھوہے . . . ! ! اندروں اندری کھائی جاندے گھن واری ای سارے ہن تاں، خالی خالی ہویا لگدا سکھنا دل تے ا بوہے . .. ! ! بے وس تے لاچار پئے نیں جیوں ٹاہنیوں ٹٹُے پھل اوہ سوہے، جند کیوں مرجھائی جاوے لے کے کنے چاء ادھورے. . . ! ! میں جو لکھدی میں نہیں ہاں، اندر کوئی درد پیا ہے مینوں پیا اوہ نت جھنجوڑے. . . ! ! اُٹھ، آ بہہ جاہ لکھ دے سارے ایویں نہ کر غم دے جھورے خالی کردے سارے ہی اج چاواں دا اج چوا کےتیل لے آ خوشیاں ہور بروہے. . . . . . ! !

عجیب جہی کشمکش ہے زندگی دے جیہڑے راہاں تے میں تری کوئی وی رستہ سوکھا نہیں سی زندگی نوں چنوتیاں دی نوک تے ا ہر قدم پٹیا ہولی ہولی جانچ سکھی قدم قدم تے اپنے آپ تے حالاتاں نال لڑن دی... ! ! جدوں اک عورت دی عمر ہوندی ہے خواہشاں پوریاں کرن دی ادوں میں حالاتاں نال، لڑ جوجھ رہی سی جدوں وقت سی جوانی جاں اوہ پہلو مانن دے میں ٹٹ کے بے خبر راہاں تے خود نوں بھال رہی ساں. ... ! ! اوہ جو گوایا، دھیاں نوں رب ایہو جہے حالاتاں وچ کدے ناں ہی پاوے خود دا ٹُٹنا تے سبھ دا ساتھ چھڈن تے کندھاں دے نال لگ رونا شیشے ساہمنے کھڑو خود نال، تے اس اک آس نال گلاں کر کنج ڈُلھ پیندی ساں . ... ! ! اوہ اک بچہ جو پیار جاں ممتا توں وہونا ہوندے کدے وی شاید اپنے آپ نوں اس کمی وچوں ابھار نہیں پاؤندا پر، حالاتاں دیاں وجیاں ٹھوکراں کِنا بدل دیندیاں نیں انسان نوں کنا مضبوط تے نڈر بناؤندا ایہہ وقت دا چلن .. ! ! تے تسیں اس ڈھہندی کلا والی زندگی وچوں ہوندے ہوئے اک نویں نکور انسان دی سرجنا کردے ہو جو کہ تہاڈی پہلی زندگی توں بالکل الٹ ہوندی ہے اوہ زندگی جو اگ وچوں گزرن بعد اک گہنے دے روپ وچ تہانوں ملدی ہے اوہ زندگی بالکل چکڑ وچ کھلے اوس کمل وانگ ہوندی اے، جسدا احساس ماننا اس وچوں گزریا بنا ملنا نا ممکن ہے ! !

نہ سمیں نے بنھیاں نے نہ توں بنھ، ساڈے پیریں زنجیراں وے اساں لڑ لڑ بدلنیاں جے ایداں نہ بدلیاں تقدیراں نہ سمیں نے بنیاں نیں نہ توں بنھ، ساڈے پیریں زنجیراں ! ! وے اساں مننی ہار نہ سکھی نہ بزدل بن کے بہنا نہیں بہندے، ہتھاں تے ہتھ دھر کے بدلان گے ہتھاں دیاں لکیراں نہ سمیں نے بنھیاں نیں نہ توں بنھ، ساڈے پیریں زنجیراں ! ! گھٹ بولنا مجبوری نہیں اے ساڈے وچ مغروری نہیں اے دل دریا ہے دتا رب نے اسیں رہیئے وانگ فقیراں نہ سمیں نے بنھیاں نیں نہ توں بنھ، ساڈے پیریں زنجیراں ! ! نہ کسے نوں مندا کہیئے ظلم ویکھ وی چپ نہ بہیے وچناں اتے دیئیے پہرہ بن جائیے شمشیراں نہ سمیں نے بنھیاں نیں نہ توں بنھ، ساڈے پیریں زنجیراں ! !

اساں جدوں دیاں لائیاں، ککھاں ڈھاریاں دے نال،، ساڈی نبھدی نہیں، اچیاں چوباریاں دے نال، ! اسیں تیرے ول آئے، ننگے پیریں بھجے آئے، سانوں ملی، رسوائی، ہنجو کھاریاں دے نال، ! تیرے زہر بھرے بول، سانوں مار ہی مکاؤندے، اسیں کدوں تک جیوندے، جھوٹھے لاریاں دے نال، ! تیری بے رخی نے کیتا، ساڈا جیونا دشوار، ہویا ترنا محال، ایہہ سہاریاں دے نال ! اساں فیصلے سی کیتے، مرضی اپنی دے نال،، آپے پا لواں گے منزلاں، نویں کناریاں دے نال ! چال اپنی تراں گے، سوچاں کراں گے بلند ڈھلوں، محنتاں تیاریاں دے نال ! اساں جدوں دیاں لائیاں، ککھاں ڈھاریاں دے نال،، ساڈی نبھدی نہیں، اُچیاں چوباریاں دے نال، !

اپنا عکس گوا نہ بیٹھیں، دوسریاں لئی جیوندا جیوندا، اپنا آپ مکا نہ بیٹھیں.. . . ! ! اپنی ہوند بچا کے رکھیں، دل دے بھیت، نہ کسے نوں دسیں، اٹھ اٹھ رونا چھڈ دے ہن توں، دل مضبوط بنا کے رکھیں . .. .. ! ! منگیاں اجکل ملدے نہیوں، ایہو جہی کوئی آس نہ رکھیں، خود لئی لڑنا سکھ لے ہن توں، بلاں نوں جندرے، نہ لا کے رکھیں..... ! ! ڈھلوں جیکر رہِ گیوں کلا' دل نوں وچ دھرواس دے رکھیں، ملدے اوہی مقدراں وچ جو، سوچ نوں وچ پرواز دے رکھیں . . .. . سوچ نوں وچ پرواز دے رکھیں .. . .. .. ! !

دل بُھباں مار کے رو رہیا تیرے اس شہر دا ہر بندہ قاتل ہو رہیا دس کیہ کراں. . .!! مجبور تے لاچاراں نوں ہے کچلدا تیرے اس شہر دا ہر بندہ آدم ہو رہیا دس کیہ کراں. . . !! دھرماں مذہباں دی آڑ وچ لٹدا ہے عزتاں کردا ہے قتل عام دس کیہ کراں. . . । । ننھے ننھے بالاں نوں چھلنی کر رہیا ایہہ بندوقاں، بمباں نال، دس کیہڑا پیر خوش ہو رہیا دس کی کراں. . .!! اس ملک دی ہے ایہہ عجب جہی داستان بندہ بندے دا ویری ہو رہیا بندہ بندے ہتھوں مر رہیا دس کیہ کراں .. .!!

نینی میرے سپنے، سپنے سون ناں دیندے جد وی رڑکن کویاں وچوں اک احساس نمی دا جاپے کوشش کر کر اٹھ جاندی ہاں بھج دوڑ کے کوششاں کرکے ہر جاندی ہاں ہمبھ جاندی ہاں. . . ! ! ہر کوئی حیلہ کراں وسیلہ کیوں نہیں پورے ہندے، آخر چپ ہے بہہ جاندی ہاں میرے سپنے سون نہیں دیندے چپ چاپ وی بہن نہیں دیندے نیناں دے وچ رڑکن میرے مر خواب سجا. . . ! ! توں ہی دسدے کھہڑا چھڈ دیاں جاں پھر نینوں سپنے کڈھ دیاں پر میں تے، مننی ہار نہ سکھی توں ہی کر کوئی حیلہ میری آس نوں بور کوئی لگے نہ سپنا کوئی رہے ادھورا پھر میں، رج رج سوواں اپنے سپنیاں تے چاواں نوں ماناں اتے ہڈھاوا. . .!!

آ چل چلیئے اوتھے جتھے ہووے نہ کوئی ویری سبھ نوں ونڈن پیار برابر جتھے ہووے نہ تیری میری. . . . ! ! آ چل چلیئے اوتھے جتھے ہووے نہ دھرماں دا کوئی رولا لوکاں وچ رب وسدا ہووے نہ وہماں دا ہووے جھؤلا . . . . ! ! آ چل چلیئے اوتھے جتھے خون نہ ہووے چٹا پیار محبت ونڈن سارے نہ ہووے اوچ نیچ ہووے ہر کوئی پیار دا بھکھا . . . . ! ! آ چل چلیئے اوتھے جتھے وسن دل دے جانی دل دیاں رمزاں سمجھن چارے پاسے پیار ہووے بس نہ ہووے نفرت دی کوئی نشانی. . . ! ! آ چل چلیئے اوتھے جتھے ہووے ٹھنڈڑی چھاں چاء لاڈ لڈاوے جہڑی سبھ نوں کرے پیار برابر جتھے وسدی ہووے ایہو جہی ماں. . . . ! ! آ چل چلیئے اوتھے جتھے ہووے نہ کوئی پاڑا من چنچل جہے ہوون جتھے ہووے نہ کوئی آپس دے وچ ساڑا . . . ! ! آ چل چلیئے اوتھے جتھے ہوئیے توں تے میں میری میں تاں مک جاوے بس رہِ جائے تیری توں تے تیں . . . . ! ! آ چل چلیئے اوتھے جتھے سبھ دا ہووے اک اسمان دھرم مذہب پچھے چھڈکے ہووے اکو جیہا سنمان . . . ! ! آ چل چلیئے اوتھے جتھے وسے ایہو جیہا شہر بن مطلب توں منگن جتھے لوک سبھناں دی خیر. . . ! ! آ چل چلیئے اوتھے جتھے ہوون خوشیاں تے کھیڑے ہسن کھیڈن سارے رلے کے نہ ہون دُکھاں دے جھڑ. . . ! ! آ چل چلیئے اوتھے جتھے کجھ بدلن دی ہووے آس ہر کوئی کردا ہووے جتھے اک دوجے لئی ارداس . . . . ! ! آ چل چلیئے اوتھے جتھے دنیا ہووے اصلی مونہوں ہور تے ڈھڈوں کجھ ہور نہ ہوون لوکیں نقلی .. . . . ! ! آ چل چلیئے اوتھے جتھے لوکیں گلاں مونہہ تے کہن لکھ مجبوری ہووے بھاویں نہ پٹھ پچھے نندن نہ کہن . .. ! ! آ چل چلیئے اوتھے جتھے سبھ دا ہووے ایکا نہ کوئی ہووے بیگانہ جتھے بھاویں کیہ سوہرا کیہ پیکا .. . . ! ! آ چل چلیئے اوتھے جتھے رب وسدا ہووے آپ نہ کوئی ڈیرہ نہ پاکھنڈ ہووے رب وچرے سبھنا وچ آپ. .. . ! ! آ چل چلیئے اوتھے جتھے ہووے نہ کوئی سیاست لیڈر ہون کرپٹ نہ جتھے جتھے آوے نہ سبھ دی شامت .. . ! ! آ چل چلیئے اوتھے جتھے ہووے بہہ من شانت ایسی ہوا چلائیں ربا نہ توں وسریں نہ بھلے مینوں میری اوقات .. . . ! !

جسم راکھ ہے جانا اُڈ جانا ساہاں بن پنکھیرو پھیر دس ایہہ آکڑاں کس کم دیاں توں مذہباں دیاں ونڈیاں رتبیاں دے وتکرے امیری غریبی دے فاصلے بنا سوچے سمجھے ہی ودھاؤندا رہیا، ایہہ نفرتاں دے پاڑے.. . . ! ! بھل گیوں شاید جدوں راکھ ہونا کجھ وی تاں نہیں رہنا سویاں دی راکھ توں لے اک ہی جگہ پانی وچ روڑھے جاواں گے نہ ہی توں تے نہ ہی میں کجھ نال، لے کے جاواں گے خالی آئے تے خالی واپس تر جاواں گے . . ! ! پھیر ایہہ حساب کتاب اکٹھا کر، نال، کیوں لجانا ایہہ نفرتاں دے وحی کھاتے کتھے موڈھیاں تے چکی پھراں گے آ گلے شکوے دور کر مٹی دی سانجھ پائیے مٹی وچ رل مٹی دے گیت گائیے آ توں تے میں اک ہو جائیے . . . . . ! !

پُھلاں بھرے بغیچے دے وچ کنڈیاں نوں ہتھ پا نہ بیٹھیں سوہنے چہرے دسدے نیں جو ایویں دل بھرما نہ بیٹھیں چین آرام نال سوں لیندا ایں ایویں نیند گوا نہ بیٹھی کیہ رکھیا اے عشقے دے وچ ستا ناگ جگا نہ بیٹھیں روندے ویکھے سچے عاشق جھوٹھیاں دے سنگ لا نہ بیٹھیں ڈھلوں بلدی اگ وچ ایویں اپنا آپ جلا نہ بیٹھیں پھلاں بھرے بغیچے دے وچ کنڈیاں نوں ہتھ پا نہ بیٹھیں

محبت دے پل احساس دے پل بھلدے نہیں اوہ تیری مٹھی جہی ملاقات دے پل. . . ! ! اجنبی شروعات کھنڈ مشری جہی ہوئی مہکن ہواواں چے اقرار دے پل. . . ! ! صورتَ نے نیناں نوں بجھارت جہی پائی سجنا بن لنگھن نہ انتظار دے پل. . . ! ! فرصت چ بہہ کے چیتے کریں توں تیرے تے میرے پیار دے پل. . . ! ! ساہاں دی سانجھ اعتبار دی گل اوہ لٹے ہوئے چین قرار دے پل . . . ! ! توں کیہ جانے کنے بیش قیمتی نیں گزرے تیرے نال، دیدار دے پل. . . ! ! محبت دے پل احساس دے پل بھلدے نہیں اوہ تیری مٹھی جہی ملاقات دے پل. . . ! !

اُداس کیوں؟ دِل اُداس کیوں ہے کُجھ تڑکیا ضرور ہے میں اینا کمزور پہلاں کدے نہیں سی اج کل ایہہ من بھر بھر پِھسدا ہے میں اینا اوازار کیوں ہاں ایہہ بے وسی کِتے میری جان دا جوکھم نہ بن جاوے۔۔!! توں مینوں، اپنیاں باہاں چ لے گُھٹ کے گلوکڑی پا میری سر نوں پلوس مینوں اِک باپ وانگ پیار کر۔۔۔۔ مینوں نہیں پتا کہ اِک باپ اپنی دھی نوں کیویں پیار کردئے کیویں لاڈ لڈاوندا کیویں باپ دی گلوکڑی سینے چ ٹھنڈ پاؤندی۔۔۔!! کدے اِک وار وِیر وانگ میرے نال کھڑ جتھے وی کھڑاں مینوں کدے کوئی فکر نہ ہووے انج لگے کہ ویر ہے مینوں فکر دی کیہ لوڑ۔۔۔!! کدے توں میری بھین بن میرے دُکھ سکھ دی سانجھ پا مینوں کدے سوچنا نہ پوے کہ میرا کون ہے کدے احساس نہ ہووے رشتیاں توں وہونے ہون دا میں سُنیا سی کہ وڈِیاں بھیناں دے بڑے چا لاڈ لڈاؤندیاں کاش ۔۔ میں تے صرف پیار بھالدی ہاں۔۔!! کدے میری ماں بن کے مینوں وی کدے پُچھ کہ میں خوش تاں ہاں میریاں سبھ سدھراں سینے وِچ ہی دفن نیں کدے تے آ کے مینوں پھرولن دی کوشش کر میرے ہنجو کوئیاں توں سُکن دا ناں نہیں لیندے کدے کدے بے بسی بڑی تنگ کردی ہے۔۔!! میں ایہو جیہی نہیں ہاں جیہو جیہا لوک سمجھ لیندے آ اوہناں نوں کیہ پتا کہ رشتیاں ولوں ٹُھکرایا انسان بلکل میرے ورگا ہو جاندا اندروں جیویں کجھ ویہہ تُردا تے میں پگھلدی ہاں موم وانگراں تے میرے کول کہن نوں کجھ نہیں بچدا کِناں اوکھا ہوندائے رشتیاں دا سنتاپ ہنڈاؤنا۔۔!! میں ادھوری ہاں ایہہ توں کیہ سمجھیں توں کیہ جانیں ایہہ احساس اگ دا سیک اگ توں دور رہ کے کدے نہیں آؤندا۔۔۔۔!!

اوہ دور کتے سورج والی ٹکی دی لوء جھات ماردی ہے جویں اک آس دا دیوا بلدا ہووے. . ! ! سورج دی لوء دا عکس گھراں دے شیشیاں تے اچیاں اچیاں بلڈنگاں تے پیندا سبھ کجھ سندھوری سندھوری جاپدا جویں کسے کلا دے پجاری نے چارے پاسے رنگ ڈولھ دتے ہون .. ! ! سرد رپت دیاں سیت ہواواں چ رنڈ مرنڈ ہوئے درخت اڈل کھڑ ن برف نے چارے پاسے اپنا ہی چانن پھیلایا ہے قادر دی قدرت دے رنگ کنے سوہنے ہن میری سوچ توں وی پرے ! ! اسیں بھل جاندے ہاں ساڈے دکھ تکلیفاں ایہناں رنڈ مرنڈ درختاں نال، کنا ملدے ہن پر ایہناں درختاں دا کنا وڈا جیرا ہے ایہہ ہر رت ماندے ہوئے کویں اڈول کھڑے رہندے ہن . . ! ! میری سوچ سیمت نہ ہندیاں ہوئے اڈاری لاؤندی ہے قدرت دے نال، نال، تردی ہے تے اسدا ہر رنگ مان دی ہے زندگی دا سفر وی تاں قدرت دا ہی حصہ ہے. . ! !

اک سیمینار چ کویتا نے تاں، بولنا سی جس دی اوہ وار وار ریہرسل کردیاں پتہ نہیں خیرے کیوں اسدا دھیان اپنے نوہاں ول جاندا کنے رکھے جہے لگ رہے نیں، ایہہ بناں نیل آرٹ دے اس سیمینار دے چکر چ تیاری کردیاں بھل گئی کہ نیل آرٹ تے کروایا ہی نہیں. . ! ! کاہلی کاہلی گھروں باہر نکلدی تے سیلون اندر وڑ جادیں ہے کنی بھیڑ ہے اج ایتھے اسدے دھیان چے ہن سیمینار، گھٹ تے نیل آرٹ، زیادہ حاوی ہے رہیا۔۔۔!! نیل آرٹ کرا سیمینار تے پج جاندی ہے تے اسدی سہیلی ملدیاں ہی نیل آرٹ دی تعریف کردی ہے تے پھر کویتا بارے پرچہ پیش کردی ہے. . .. . . ! !

میرااندرلا ایہہ بچہ روز اٹھ کھڑوندا ہے ایہہ کدے کدے ضدکردا ہے ماں دیاں لوریاں نوں ماں دا لاڈ لڈاؤنا سینے نال لاؤنا تے روندیاں نوں وراؤنا ایہہ اندرلا بچہ ممتا وہونا کدے وڈا نہیں ہویا . . । । ایہہ باپ دی کمی تے چڑھدی عمرے تر گئے ویر دے پرچھاویاں نوں من ہی من کدھرے ٹولدا ہے اوہناں یاداں نوں بچپن چو کھیڈے لکن میچی دے کھیڈ وانگ ہی کدے نہیں بھلدا .. ! ! ماں دا اس نوں دلوں وسار دینا روح نوں کمبا کے رکھ دیندا باپ دا چڑھدی عمرے تر جانا ایہدیاں سدھراں نوں انج ہی کدھرے دب جاندا ایہہ اج وی ادھورا ہے اسنوں یاد آؤندا ہے بزرگا ں دا سر نوں پلوسنا. . ! ! ایہہ اج وی ٹولدا ہے اپنے حصے دا پیار اپنے حصے دیاں گواچیاں ہوئیاں خوشیاں ایہہ چنچل من کنیاں ہی اچھاواں انج ہی دبی بیٹھا ہے دل دے کسے کونے چے ایہہ ہر وقت بھالدا ہے پیار دے دو بول آپنیاں دی گلوکڑی تے وچھڑیاں دا ملاپ ایہہ اندرلا بچہ کاش کدے وڈا نہ ہووے تے انج ہی رشتیاں دیاں قدراں قیمتاں لے بے شک الوداع آکھ دیوے پر ہاں، ایہہ بچہ کدے مایوس ناں ہووے اس دنیاں دے ورتارے توں. . ! !

غزلاں لکھیں، نظماں لکھیں جد وی کتے فرصت ملے توں میرے اس دل دی داستان لکھیں بڑا بے جان ہے رہیا محبت دے بنا ایہہ دل بڑا اوازار رہندا ہاں توں دل نال، رابطہ لکھیں بڑی مشکل گھڑی لنگھدی پلاں دا حساب رہندا نہ کدے ہنجو گرے اکھ چوں کدے ہاسہ آوے مکھ تے، تاں لکھیں کوئی زندگی چے آؤندا اے جاں پھر چھڈ کے تر جاندا کدوں ویران ہویا ایہہ کدوں آباد ہویا لکھیں بڑا خالی جیہا رہندا اے گلہ نہیں کردا ہن تے میں بس رضا تیری چ رہندا ہاں کدے متھے شکن آوے تاں لکھیں

کیہڑے رنگ وچ رنگیا مینوں، وے میں تتڑی نہ سوواں نہ جاگاں ! جس دن دی توں، تار چھیڑ گیوں کوُ کوُ کردی کوئل میرے دل دیاں بانگاں ! آ وے مل جا بلویر نوں آ کے کیسا روگ اولڑا لایا نت ہن تیریاں تانگھاں ! جند ملوک جہی پا ہجر دی بھٹھی برہا برہا گاوے گھر گئی وچ عذاباں ! نین ترس گئے روح پئی ترسے سینے دے وچ ڈنگ پئے مارے، عشق تیرے دے ناگاں ! کیہڑے رنگ وچ رنگیا مینوں، وے میں تتڑی نہ سوواں نہ جاگاں

ہُن میں چن تاریاں نوں چھڈ اپنے آپ نوں پاؤن دی چاہت چے ہاں میں نہیں اڈنا اس بیگانی دھرتی تے مینوں میری زمین نال، جڑیا رہن دے میرے ضمیر نال میتھوں سمجھوتہ نہیں ہندا.... ! ! انکھ نال، جیونا سکھیا تیری خیرات تینوں مبارک کدے ہتھ پھیلاؤنے نہیں سکھے تے نہ ہی کدے اڈنے نیں مینوں کمزور سمجھن دی حماقت دیکھیں کتے مہنگی نہ پوے... ! ! میں لڑنا سکھیا ہے جتھے کتے میرے حقاں تے ڈاکہ پوے جاں میری ہوند تے سوال اٹھے.... ! ! ہن توں وی اپنا پڑھیا وچاریں تیری عزت تیرے ہتھ ہے تیری شہرت تینوں مبارک ہن میرے صبر دی انتہا ہے گئی بس ہن ہور نہیں میری بغاوت نوں میرا آخری فیصلہ سمجھیں . . . . ! ! اپنے آپ نوں ڈھونڈن لگی ہاں میں نہیں چھوہنے آسمان میں نہیں توڑنے اسماناں دے تارے میں آپن آپ نو پھرلو خود نوں سنبھالنا ہے سوارنا ہ تے نویاں پیڑاں تے چلن دا ول سکھنا ہے . . . . . . ! !

پینڈے بڑے، اوکھے اساڈے سی نہ ہی سی سار قدماں نوں رک گھڑی پل ہی جاون نہیں سی چین، اینا اوازار پیراں نوں کنڈیاں دا سفر لمیرا سی جو ساڈے لئی وچھائے سی اساں سی نہیں کیتی منزل نوں ترہائے سی سڑے نے پیر وی ساڈے نہ رکنا اے، نہ جھکنا ترے رفتار وچ رہنا پینڈے بڑے اوکھے اساڈے سی نہ ہی سی سار قدماں نوں کرے نفرت کوئی سانوں اوہنوں وی پیار ہے کرنا اسیں جیؤنا وی ہس کے ہے اساں ہس کے ہی، ہے مرنا دلاں وچ پیار ہے پلدا نفرت نہیں کول دی لنگھدی درداں نوں کون پچھدا ہے نہ ملدا ہے، کوئی دردی میں ہس کے سار دیندا ہاں ذکر کجھ ہور نہیں کردا پینڈے بڑے اوکھے اساڈے سی نہ ہی سی سار، قدماں نوں بے شک، پرکھیں سوچ ساڈی نوں تیں کوہاں توں نہیں رلنا جے کھڑ گئے ہاں تا کھڑ گئے ہاں پچھے مڑکے نہیں، ویہندے نہ اچیاں نوں، سر جھکایا اے ناں ابلا نوں نیواں دکھایا اے جو بانہاں کھوہل کے ملدا بس دل دے وچ وسایا اے میں پائیاں بیڑیاں نہیوں دھرماں تے مذہباں خاطر میں سانجھیوالتا دا اک دیپ جگایا اے پینڈے بڑے اوکھے اساڈے سی ناں ہی سی سار، قدماں نوں. .. ! ! نہی ںکوئی مان "ڈھلوں نوں نہ ہی عرشاں تے، فرشاں دا جو لکھیا ہے میرے حصے میں ہس کے اپنایا اے کھڑیاں ہاں سچ دی خاطر بڑیاں دیاں، نظراں وچ آیا ہاں کرداں ہاں سجدہ اوہناں نوں جنہاں نے گل، نال، لایا اے پینڈے بڑے اوکھے اساڈے سی نہ ہی سی سار قدماں نوں ؟

تریا ہے قافلہ، گیت تے غزل دا بڑی شانت تے سرل تری جا رہی غزل گیت نے ہتھ کیسی ایہہ ونجھلی پھڑی ایہہ کیسا سر تے تال کویتاواں دا میل جیوں محبوب دی پہلی ملاقات ! اک شوخ ادا وانگ موڈھے تے سرکدی چنی شرم نال منہ لال ایہہ کیسا ملن ایہہ کیسی شروعات والاں چے ٹنگیا پھل جیوں کھڑ کھڑ ہس رہیا کوئی تاں ڈاڈھا بھید دل دا دس رہیا ایہہ بلھیاں تے مسکان تے کھڑیا ہویا چہرہ دل دا ویڑھا گیتاں تے غزلاں والا راہی ایہہ کیسی بین وجاوے ایہہ کیسی کویتا گاوے ہسے کھیڈے دل نوں بھاوے اکھر اکھر جوڑ کویتا، گیت، غزل بن جاوے .. . ! !

سجن جی اساں، وچ اڈیکاں، گیت غماں دے مر مر گائے تسیں لارے لا، مڑ پھیرے نہ پائے، جند پئی تڑفے، ساہ پئے سکنے پائے ! ! ترسن چدر، نین دید نوں، بھر بھر ڈلدے، تساں کاہنوں قہر کمائے، سجن جی، رت ساون دی، بن دیکھیاں، پل پل ہو کے، انج ہی لنگھ نہ جائے ! ! لمیاں راتاں، چن تاریاں نال،، تیریاں باتاں، ہؤکے بھر بھر، ڈلن جد وی، نیناں ہنجو وہائے، سجن جی، اساں تیرے باجھوں، مڑ کجل نہ پد ! ! ہجر تیرے دا، مکدا نہ جھورا، ساڈ چاء جاون، نہ کدھرے مرجھائے، سجن جی، اساں تیرے باجھوں، گیت برہڑے گائے ! !

ایسا کجھ نہیں لکھیا جس نال،، دل نوں کوئی دھرواس ملے، ٹٹے ہوئے تنداں نوں جوڑن دی کوئی آس ملے. .. ! ! رس رس بہہ گئے جیہڑے پہلاں ای، پھردے وچ فتور بڑے ایسا کوئی ہووے حیلہ دل نوں کوئی دھرواس ملے،. .. ! ! جھک جھک وی تاں دیکھ لیا : ڈھلے لوکاں سمجھی کمزوری کھڑ گئے جد دے ہک تان کے ہے گئے کھڑے ملال ملے.. . ! ! رُکھی مسی کھاہدی، سوں گئے چپ چپیتے، ایسے وچ بھلائی سمجھی مونہہ سدھے نہ ہوئے ایتھے نہ نال کسے ہی خیال ملے. . . ! ! آپاں تاں ہن چھڈتے کھہڑے ایسی دنیا داگے دے بڑے سکھی ہاں جدن دے روحاں دے ساتھی روحاں تائیں آن ملے،. .. . ! ! ایسا کجھ نہیں لکھیا جس نال، دل نوں کوئی دھرواس ملے، ٹٹے ہوئے تنداں نوں جوڑن دی کوئی آس ملے. . . ! !

مٹی دے اس بُت دے اندر جد میں جھاتی ماری تیرے عکس چو ںکُھلدی جاپے میرے عکس دی باری نال گئی نہ دھن دولت ایہہ حسن سہپن دا مان سی جہڑا اوہ مٹی وی سویاں دے وچ رہِ گئی توں جو لکھیا متھے میرے میں لکھ بدلنا چاہیا پر جو تینوں ہے منظور آخر اوہ ہی ہویا بندہ اپنی میں نوں کدے نہیں چھڈنا چاہندا جیہڑے ساہاں دا مان سی مینوں اوہ وی اپنے نہ لگے میری سبھ چترائی جویں دھری دھرائی رہِ گئی میں تاں بس اک گل ایہہ سکھی میرے وس کجھ ہے نہیں ہوندا اوہی جو ہے تینوں بھاؤندا بندہ تاں بس میری' میں وچ پھسیا باہر نہیں آؤندا

اوہ کہندا، دلوں پیار کرداں تینوں کملیا، توں کیہ جانے میری جان وی، تیرے چے ہی پھسی رہندی اے . . . . ! ! گھڑی دا وساہ تے نہ ہی نینا نوں چین دل نوں وی ہن تاں دیکھے بناں قرار نہیں آؤندا. .. । । کی کراں توں ہی تے گھمدا میریاں اکھاں ساہمنے سوچاں وچ توں دھڑکنا وچ توں کون کہندا کے مینوں تیرا پیار نہیں آؤندا.. .. ! ! تیرے نال لائی ساہاں نال نبھاوانگی جے کہنا تے چیر دکھاواں سینہ کنا سوہنیا وے تیرا پیار آؤندا .. .. ! !

میں دیکھے نیں چٹے چولیاں چ بیبے رانے، چٹیاں داڑھیاں والے، وڈیاں وڈیاں ہستیاں پیو دیاں عمراں والے، کنج اپنیاں دھیاں دی عمر دیاں کڑیاں نوں، اوہناں دے کپڑیاں وچوں جھاکدے نیں.. ! ! میں ویکھیا ہے بھورا بھر جواکڑیاں جو ایہناں دے ریسٹورینٹاں چ ایہناں دے وڈے وڈے کاروباراں چے سوبھ توں گھٹ تنخواہاں تے کم کردیاں نیں تے ایہی پیو دی عمر دے بڈھے کنیاں گندیاں نظراں نال جھاکدے نیں ایہناں نوں ایہناں دے کپڑیاں وچ دی اکھاں نال ہی بس جویں بلاتکار کر دیندے نیں. . . ! ایہہ کڑیاں اکلیاں باہر آؤندیاں اپنے اجوَل بھوکھ لئی پڑھائی دے نال نال کم کردیاں انیندرے کٹ کٹ کے فیساں تے کرائے پورے کردیاں محنت کش کڑیاں نوں عزت ستکار دین جاں ایہناں بچیاں دی مدد کرن دی بجائے ساڈے لوک ایہناں دا فائدہ اٹھاؤندے نیں.. ! ! اسیں لوک کنا گر گئے ہاں اپنے ضمیر توں اپنیاں ہی نظراں توں اسیں بھل جاندے ہاں ساڈیاں وی دھیاں ہن اوہ وی کتے کم کردیاں ہن اوہناں نوں وی کوئی گندی نظر نال، دیکھدا ہووےگا اسیں بھل جاندے ہاں ایہناں چٹیاں بانیاں چے کیتے ہوئے ساڈے ککرم اسیں کنے گر گئے ہاں شاید اسیں بھل گئے ہاں کہ دھیاں بھیناں سبھ دیاں سانجھیاں ہندیاں آؤ اپنے اندر جھاکیے جھنجوڑیئے اپنا ستا ہویا ضمیر تے سرجیے اک صاف ستھری سوچ.. . ! !

ایہہ عمراں دا فاصلہ طے کردے کردے کنا بدل گئے ہاں ایہہ پرندیاں وانگ راتاں نوں گھر واپسی سویر ہوندیاں پھیر نویں پرواز بھر لینی تیرے تے میرے وچکار دا فاصلہ اویں دا اویں پیا کوئین سائیز دے بینڈ دی جگہ ہن کنگ سائیز بیڈ نے لے لئی ادوں دا ایہہ فاصلہ تھوڑا ہور ودھ گیا اک کونے تے توں پاسہ وٹی پیا تے اک کونے تے میں.. . ! ! شاید ہن پاسہ وٹے بغیر نیند ہی نہیں آؤندی شاید زندگی دے فرض پورے کردے کردے ایہہ پٹھ اینی کبی ہو گئی کہ ایہہ پاسے عمراں دا ساتھ بن گئے. .. ! ! وڈیاں گھراں چ اک نگھ والا کونا لبھدیاں عمر بیت گئی. .. . ! ! عمر بیت گئی ایہہ فاصلے ودھاؤندیاں جو شاید ہن چاہندیاں وی نزدیکیاں چ بدلنے ناممکن جاپدے . . . .. ! !

جنگل ہی جنگل ہنیری رات اک کویتا تے میں گم ہاں . . . . . ! ! اک بھٹکنا احساساں دی تڑپ اک چھوہ وہونی کھچ ترلو مچھی ہوندا من کہڑے ویران راہے تر پیا. . .. . ! ! ایہہ بیابان جنگل چپ دے شور وچوں اپنے اندرلا سناٹا کنج توڑاں .. . . .. ! ! ایہہ بے باک من دھسدا جا رہیا اس ورانیت دی تہہ وچ خود نوں بھالدا ہویا ایہہ اپنا آپ کنج مکاؤندا .. . . .. ! ! اک حسین پل سکون دی بھالو تے خود دی کھوج اک آتم سمرپن سوچ دا بدلاو تے اک کویتا دی اپج بس انج ہی چلدا ایہہ ویران راہاں دا سفر ..... ! !

عورت کدے بڈھی نہیں ہوندی بھاویں عمر جنی وی ہووے بس ایہہ پچی تیہہ دی لگے بیوٹی پارلر جا آؤندی اے ہر واری ہی پنج ست سال اپنی عمر گھٹا آؤندی اے وال ایہہ چٹے ہون نہ دوندی کدے ہائی لائیٹ تے کدے سٹریک پوا آؤندی اے.. ! ! گوری، چٹی بھاویں ہووے کالی، فیشل لیزر بوٹوکس تے پتہ نہیں کیہ کیہ کرواکے رب نوں وی، بھلیکھے پا آؤندی اے.... ! ! جے کوئی پچھ لئے عمر اسدی کہہ دیندی اے عمراں دے وچ کیہ ہے رکھیا جوان دلاں دیاں گلاں کرکے بس سبھ نوں ہی الجھا آؤندی اے.... ! ! نال، ترے جد جیون ساتھی پیو دھیء جاں پھر لگے بابا پوتی اڈیاں رہندیاں اکھاں سبھ دیاں سبھ نوں چکراں وچ پا آؤندی اے.... ! ! جِم جا آؤندی جاں واک ایہہ کردی اپنے آپ نوں فٹ ایہہ رکھے سکن ٹائیٹ کروا کے فگر جیہا بنا آؤندی اے. .. . ! ! اپڈیٹ ہر فیشن رکھدی ہر مہینے ہی، سوٹ نواں سوا لیندی دے سلوار، قمیض پجامیاں، اتے شرارے کدے پلاجو پا لیندی اے. . . .. ! ! عورت بڑی محنتی ایتھے کپڑے لیڑے تے بیؤٹی پارلر جا پھر ریل گپے جہے کھا کے ساری سیلری جدوں گوا آؤندی اے. . . .. ! ! ڈھلوں کرے عرضوئی سبھ نوں کہڑے پئیاں عورتاں جیب نوں نقلی لاکے نونہ جد ایہے نیلپالش لوا آؤندی اے. . . ! ! لگدا نہیں پھر ایہہ کوئی کم وی کردی جوباں کرکے، بھانڈے ٹینڈے روٹی ٹک کرکے گھر نوں وی لشکا لیندی پر ہاں عورت کدے بڈھی نہیں ہوندی . .. . ! !

میں کدوں منگیا سی تیرے محل مناریاں اُچیاں حویلیاں زمیناں جائداداں تیریاں بینکاں تے وہی کھاتیاں دا حساب. . .. . ! ! میں تے صرف منگیا سی اپنے حصے دا پیار تے اپنے حصے دا آکاش بس توں تے ایویں خفا ہو گیوں. . .. ! !

اوہ کہندا بھاوناواں توں بناں لوک خیرے کویتا کنج لکھ لیندے تے میں سوچیا ساری عمر بھاوناواں نوں دبا دبا ہن تے عادت پے گئی کویتا اکلی بھاوناواں نال ہی نہیں لکھی جاندی زندگی دیاں تلخ سچائیاں خود آپ کویتا بن وِچردیاں نیں اوہ کویتاواں کدے بھاوناواں توں وہونیاں نہیں ہندیاں جو دکھ درد شور شرابے تے کدے مون ورت وچوں دی گزردیاں کاغذ تے اتردی اے ایہہ اوہی کویتا ہے. . . . ! !

آ میرے دل وچ جھاک، میری شدت، میری چاہت، تیری بے رخی نال، ٹٹُے گی نہیں میرے ارادے، اینے کمزور نہیں، جو ہنیریاں دے ڈریں، ہواواں وچ بخر جان ! آ جے پرکھنا اے، میرے وانگ ہمت، نڈرتا تے دل وچ، یقین رکھ کے آ، کیونکہ، قدم قدم تے بھٹکن والے، نہ ہی کسے نوں پرکھ سکدے نیں، تے نہ خود پرکھے جاندے نیں ! آ اجے وی دیر نہیں ہوئی، اک وار تاں، دل تے دستک دے، ایہہ شدت، تے بے پناہ محبت، تیری بے رخی نال، کنج تڑفدا ہے، ایہہ احساس توں کیہ جانے ! کھوکھلے دلاں وچ، چراغ جلاؤنے، اینے سوکھے نہیں ہوندے، تے جسماں پچھے بھٹکن والے،، کدے دلاں وچ، جگہ نہیں بناؤندے، دلاں وچ جھاکن دی لوڑ ہے، پیار روحاں نال، ہندے، جسم تے مٹی ہے جانا اے !

حالات گزر جاوے گا سما ں لوےگا اک انگڑائی تے بدلے گا کروٹ اداس نہ ہے من چنچل ہے سماں نال بدلدا تے بھاوناواں چے ویہہ تردا، کنا کٹھور ہے اس وقت دا چلن.... ! !

من دی فقیری تن دی فقیری سدھراں دا چپ چاپ بہہ جانا اک ہاؤکا جیہا کرکے اپنے آپ نوں پھیر یاد کرواؤنا دھرتی تے ہیٹھاں لاہنا اڈدے ہوئے جذباتاں نوں امڑ رہیاں اچھاواں نوں بس ایہہ بے بسی کسے ہار نالوں گھٹ نہیں جاپدی. ... ! ! کنا کٹھور ہے زندگی دا سفر ایہہ لمبیاں راہاں مکن دا نہ نہیں لیندیاں کی ہن ہار من کے سبھ ہتھیار سٹنا جائز ہے.. . ! ! توں اوہ نہیں جو دسدیں جو لگدیں کنا کو پرکھیں گا تے کس حد تک کس اخیر تک میرا یقین .. ... . ! !

شام ڈھلے، اڑ گئے پنچھیاں دے نام ہے میرا ہر شخص نوں ایہو ہی پیغام ہے ونڈو کدے خوشیاں ہاسے بکھیرو کھل کے بھور وی آ کے بہندا کھڑے ہوئے پھل تے... ! ! توں نہیں بیٹھا اکلا دکھاں والی سیج تے دیکھے بڑے نیں لوک میں جذباتاں دے نال کھیلدے آ ذرا توں وی ہس لے، غماں نوں بھل کے.. . ! ! ہے نہی ہستی میری کجھ بول کے ہی کہہ سکاں اکھراں نوں سرج لے آ جا توں سبھ کجھ بھل کے.. . ! ! ونڈو کدے خوشیاں ہاسے بکھیرو کھل کے بھور وی آ کے بہندا کھڑے ہوئے پھل تے... ! !

دھکھدا پیا ہے روز سوا، وے سیاست دیاں ظالماں، کدے نشیاں چے کدے بے روزگاری، کدے غریبی، کدے بے انصافی، کدے لاچاری، ایہہ عامَ انسان، بس دنو دن، مردا جا رہیا....... ! ! دھکھدا پیا ہے، روز سوا سدھراں دا ماواں دے وین، بھینا دا ورلاپ، چوڑیاں بھندی نعرہ، ہو رہیا ہر سپنا، تار تار، بس ہورہیا خالی، ہر گھر، ہر پریوار، اجڑے ہوئے بڑیاں تے، ہن ڈھانیاں بن نہیں بہندے، اوہ بابے بوہڑ ... ! بس سیاست دا زہر، ہر گھر، ہر موڑ، ہر گلی، وچ پھیل، انسانیت دا قتل کر، معصومیت دا خون پی، بس اپنا ہی، جال وچھا رہیا... ! !

دُعا کرو کوئی موت تے زندگی وچالے ہے رتا کو فاصلہ روحاں دا ہووے ملن دعا کرو کوئی ! مٹ جاون ہن تاں نفرتاں تے بھرم محبت دا آغاز ہو دعا کرو کوئی ! ساڈیاں راہاں چں وچھوڑیاں دے پندھ منزل ملے چھیتی دعا کرو کوئی ! سیلاب اکھاں چ لے نہ طوفان کوئی آوے بھراں پرواز ہن تاں میں دعا کرو کوئی !

بڑی ہی آلودگی ہے، راون دا پتلا جلائی جاندے ہو ! اس مرے ہوئے نوں، ہر سال ماردے ہو ! پر آپنے اندر بٹھا، راون جگائی جاندے ہو ! ساڑنا ہے تے، آپن ادرلا راون ساڑ ! کیوں مویاں نوں ماردے ہو، کیوں سویاں دی دھوڑ اڈائی جاندے ہو ! بدلنا ہے تے، بدلو اپنی ایہہ سوچ ! کیوں اس زندگی نوں، وہماں چ گوائی جاندے ہے ۔ راون تے، کد دا مر گیا سی ! کیوں اسدا عکس، اپنے اندر وسائی جاندے ہو ! بڑی ہی آلودگی ہے، راون دا پُتلا جلائی جاندے ہو !

دل بھریا بھریا ہے میں بہت کجھ جرنا سکھ لیا ہے خود نوں کنا اکلا کر لیا ہے . . !! کدے کدے گونگی جہی ہے جاندی آں لفظ مک جاندے آ ہنگارا بھرن نوں دل نہیں کردا میں ہن اوہ نہیں رہی. . !! پہلاں تاں شرارتاں کر لیندی سی تیرے نال لڑ لیندی سی بہت کوششاں کرنیاں سبھ ٹھیک ہو جاوے پر کدے کدے بوس ت لاچار جہی ہو جاندی آں. . . ! ! سبھ کجھ تے بدل گیا میں وی بدل گئی آں توں وی کدے سمجھن دی کوشش نہیں کیتی میں خود نال، گل کرکے آپے جواب دے لیندی ہاں. . . ! ! کدے خوش وی ہوواں تاں اکھاں نم ہے جاندیاں اداسی میرا جینا محال کر دندی اے ہنجو، کوئیاں دی دہلیز تے بہہ مینوں دلاسہ دیندے نیں. . !! سبھ کجھ کنا خالی خالی ہو گیا بہت سارے سپنے ادھورے ہی مر گئے کنی سیانی ہے گئی ہاں میں خواہشاں دی گٹھڑی بن پتہ نہیں کیہڑے کھونجے چ رکھ دتی اے. . !! کدے کدے آپے ہسدی آں اکھاں چ چمک ہندی اے پھیر سوچدی ہاں تیرے نال رہ کے میں کنی اکلی ہے گئی ہاں . . . . ! !

ساری عمر ہی نچے جہڑے چڑھ دوجیاں دیاں انگلاں تے ساڈے کولوں بھالن ہن اوہ نگھ مٹھے ساتھ لمیریاں دا. . . ! ! زندگی گال تی سہِ سہِ حجتاں ہجراں جھیڑیاں نوں ہن چوہندے نے ساتھوں ساتھ اوہ خوشیاں کھیڑیاں دا . . . ! ! بندہ جو ستکار پیار کدے دتا نہ خالی دیوے ساتھ دین کنج روشن چار چفیریاں دا . . . ! ! اگ لا کے توں پھوک لویں جس دولت دا ہے مان بڑا اساں کدے نہ کھاہدا پہنیا محل منارے تیریاں دا. . . ! ! کنا چر کوئی سہندا ایتھے بھاویں کنا وی مجبور ہووے اک دن ٹٹدا بنھ ضرور ہے کیتے صبراں جیریاں دا . . . ! ! سمیں سرے جے سانبھ لئیے مسئلے سارے سلجھ جاندے ڈھلوں پھر نہیں پورا ہوندا وقفہ پے گیا سمیں لمیریاں دا. . . ! ! تینوں لگدا ہونا ایہے منہ پھٹ ہے توں کیہ جانے، کیہ گزرے دل تے رہنا، بن بیگانیاں دھن ہے ساڈے کومل جیریاں دا . . . . ! ! ساری عمر ہی نچے جہڑے چڑھ دوجیاں دیاں اگلاں تے ساڈے کیلے بھالن ہن اوہ نگھ مٹھے ساتھ لمیریاں دا. . . ! !

اج آپ مہارے نکلے ہنجواں نوں کنج روکاں ایہناں دھیاں اُتے تشدد دسو اج کِداں روکاں ایہہ رُلدیاں پِھردیاں عزتاں، کُکھاں وِچ مردیاں لوکا ایہہ چراغ جیہناں نوں دسدے ہو بن گئے کلنک تے جوکا ایہناں دِھیاں اُتے تشدد دسو اج کِداں روکاں ایہہ مرے ہوئے ضمیر کد جاگن گے ہائے لوکا ایہناں دِھیاں اُتے تشدد دس اج کِداں روکاں۔۔۔۔

دل دی کتاب کھول کے بیٹھا سی جس دے کول اوس ورقیاں تے ڈولھ تی کالکھ جو اُسدے کول نہ دوست ہی بن سکیا دشمن بن بہہ گیا میں پاڑ دِتا ورقہ مُڑ ویکھیا نہ پھول۔۔۔!!

میں کویتا ورگی کُڑی ہاں میری قدرت جہی ادا ! میں وانگ پانی دی چھل دے تے میرا نرمل جیہا وہاء ! میں وانگ ہوا دے شوکدی، میرا باغی جیہا سبھاء ! جد وانگ چڑی دے چہکدی، قدرت جاندی سر وچ آ ! ہاں جد وی مکھوں بولدی، لیندی کوئلاں وانگں گا ! میں وانگ نرگسی پھل دے، مہکاں گھولاں وچ فضا ۔ مینوں چن تارے وی انبروں، لین جھاتیاں مار بلا ! میں جھرنے وانگوں ویہہ تراں، جد نینی ہنجو جاندے آ ! میں کویتا بڑی نویکلی، لواں ہر اک دا درد ونڈا ! میں جو قدرت دی اکھوں ویکھیا، اج گیا نظارہ آ ! میں کویتا ورگی کڑی ہاں، میری قدرت جہی ادا ..... ! !

تیری کشش تے تیری تکنی دیکھ میرے ساہاں دی رفتار دا بے قابو ہونا جائز سی، ایہہ کیہو جہی ترنگ اٹھی ہے میرے سینے . . . . ! ! تیری ہوند میرا لوں لوں مہکا دوندی ہے اک چنگ جہی لے میں تینوں اپنیاں دھڑکنا وچ وسا لیندی آں، ایہہ کیہو جہی تڑپ ہے ایہہ کیہو جیہا احساس ہے . . . . ! ! تیری کمی میریاں سوچاں وچ رڑکدی ہے جویں زندگی، کسے موڑ تے آ رک گئی ہووے تے توں زندگی دا اوہ حصہ جسنوں جدا کرنا تے بہت دور شاید نہ-ممکن ہے . . . . . ! ! توں ہی تے سی میری تلاش جو ہن مکمل ہے گئی تیرے آؤن نال، . . . . . . ! !

ایہہ کھنڈر جسدا بہت مان ہے خیرے کدوں ڈھیہہ ڈھیری ہے جانا دل دے ولولیاں وانگ ایہہ ولولا پتہ نہیں کدوں وہِ جانا بس ہن ہور سہِ نہیں ہوندی تیری بے رخی تے رکھاپن میری روح نوں آزاد کر دے . . . . . ! !

چاواں تے سپنیاں نوں، ہنڈھاؤنا چاہندی ہاں، پورے کرنے چاہندی ہاں، ہر اوہ خواب جو، ایہناں کھلیاں اکھاں نے ویکھے ! ہر اک امنگ، ہر اک ترنگ، جو دل وچ ، پیار دیاں، دھناں وانگ اپجی، جیونا چاہندی ہاں، ہر اوہ پل ! سچ ہندے ویکھنا چاہندی ہاں، اپنے سپنے، نہیں چاہندی کہ، رشتیاں دی آڑ وچ، دب کے رہِ جان، تے ادھورے ہی دم توڑ دین، کتے غربت ہتھوں، خود ہی قتل نہ ہون، ایہہ پنگردیاں لگراں، انج ہی نہ کچلیاں جان ! میرے خواب، میرے جذبات، میرے چاء، جے انج ہی مرجھا گئے، اپنی ہوند نوں، کنج سمیٹاں گی، ادھوریاں سدھراں لے، ٹٹُے ہوئے احساس لے، ہار مننا تے چپ چاپ بہہ جانا، تے موڈھیاں تے بوجھ چکی پھرنا، میں کدے نہیں سکھیا !

لوکاں بھانے میری آزادی، گھمنا پھرنا کھانا پینا کد ہے جاگنا کد ہسناں نہ کوئی پچھے کتھوں آئی نہ کوئی پچھے کتھے چلی لوکاں بھانے آزادی میرے بروہیں بیٹھی اندر باہر کلم کیلی نہ جانے کتھے، میں گھم آؤندی ہاں اپنے فرض نبھاؤندی ہاں میں کم دیاں شفٹاں لا آؤندی ہاں ۔ । خورے، کیہڑی آزادی دی گل کر دیندے نیں، سارے ای ہس کے پیر بروہیں جد وی رکھاں کن پاٹدے، سن سن مر کتھے جانا کتھے چلی کیوں ہیں چلی ہر گل دا جدوں سوال بن جاو اپنا آپ خود کولوں لکا لیندی ہاں.... ! ! ہر سوال دے اتر دے دے تھک جاندی ہاں ہر جاندی ہاں کیہی آزادی ملی، ہے مینوں گل وچ کیہا پھاہا پایا پچھ پچھ پٹاں پیر گھروں دل دیاں ریجھاں دب لیندی ہاں ہس لیندی ہاں، خود نال، گلاں کرکے دل پرچہ لیندی ہاں اپنی سوچ جوانبریں اڈدی آپے ای ہیٹھاں لاہ لیندی آں اپنیاں سدھراں نوں لا لابوں، میں آزادی روز منا لیندی ہاں.. . . .. ! ! اپنیاں سدھراں نوں لا لابوں، میں آزادی روز منا لیندی ہاں.. . . .. ! । ।

بیٹھا اخیری ساہاں تے وچ تیری اڈیک ہاں میں برہڑے دے گیتاں چو اٹھی اک چیس ہاں میں بے روزگاری توں ستیا ایسا رقیب ہاں میں مردے ہوئے ضمیراں دی جیؤندی صلیب ہاں اس دھندلے سماج دی دین دا پرتیک ہاں دشواریاں دے دور چ چپ دی چیک ہاں میں ٹٹے ہوئے خواباں دی اک اجڑی مسیت ہاں میں انگیاراں تے تراں میں پتھر تے لیک ہاں میں صدیاں توں رکی ہوئی نہ بدلی طریق ہاں میں ہنیریاں توں اپجی چانن دی لیک ہاں

بس اُنج ہی اج، جنگل ول جاندے راہے، تر پئی ہاں، من اچاٹ، دل کیتا دور کسے، جنگل وچ جا وڑاں، پیر روکیاں نہیں رکے، پتہ نہیں کہڑی بھٹکن، ایدھر نوں لے تری ہے ! لوکاں وچ وچرنا، کسے عذابِ توں گھٹ نہیں جاپدا، اس شور شرابے وچ، میری چپ برقرار ہے، اپنے ہی آنند وچ، مگن ہاں میں ! پتیاں دی سر سر، پنچھیاں دا چہکنا، ایہہ مدھر آوازاں، تے سنگیت مئی ماحول، بڑا ہی سکون، تے رہ دا ترپت ہے جانا ! کیوں جنگل دا نام سن، لوکاں دا طراح نکل جاندا، شور شرابے ول، بھج تر جا رہ ن سبھ ! شاید اس بھٹکن والے، رستے جان توں پہلاں، اپنے اندر جھاکنا ضروری ہے، اندرلیاں دھنا نوں سننا، اپنے من نوں پڑھنا، تے اوہ انوٹھی مہک دا اپنے پچھے آپ ہی لے ترنا، تے بس پھیر کی، ہر رت نوں پلاں چے ہنڈھا لینا، کوئی بہتا اوکھا نہیں !

دل کردا اے فیس بُک نوں ہس کے ٹھوکر مار دیاں میں سُنا پیا ایہہ چیٹ بوکس جو دل کردا کھدو وانگ کھلار دیاں میں رُسے کئی، کوئی چپ ہے کے بہہ گئے کجھ تاں بس ایویں دل توں لہہ گئے گل گل تے کئی مارن ڈینگاں گئے وادھو ای جھل کھلار .. . . .. ! ! کم کار نوں دل نہیں کردا تھک ہار کے مَل لئے صفحے بہہ گئے لتاں پسار ہائے بس، ہویا جینا محال. . . .. . ! ! پا سٹیٹس چھڈ تے شوشے سیلفی کھچ ہن ڈی پی پائی تڑکے کم تے جانا اٹھ کے گئے ایویں ای چسکے مار ہوئی ڈاڈھی نیند خراب. . بئی ہن

بڑی دیر، ویران راہاں تے تریا تیریاں پیڑاں نوں بھالدا ہویا، گہریاں سوچاں وچ الجھیا، بے باک منے، آپ مہار، تیری آمد دی سوچ تے اک اجالے دی کرن لے اس بیابان، چپ دے جنگل وچ، منتر مگدھ ہو تردا ! آتما تے پرماتما چے، لِین ہو توں تے میں دی لڑائی، نوں سر کردیاں، بھے توں مکت ہندا ہاں، تیری ہوند، کن کن روشن کر رہی عش عش کر اٹھدا ایہہ دل دا ویڑھا. . ! !

نی کہنوں ہائے کھول دسیئے اساں کیہے جہے لیکھ لکھائے نی نہ سس ماں ہی بنی نہ ہی ماں نے دکھڑے ونڈائے نی کہنوں ہائے کھولھ دسیئے اساں کیہے جہے لیکھ لکھائے ہائے پیکیاں دے گھر وچوں وی اسیں سبھ لئی ہو گئے پرائے نی بھابیاں نے منہ وٹیا ویراں لہوآں والے، رشتے مٹائے نی کہنوں ہائے کھولھ دسیئے اساں کیہے جہے لیکھ لکھائے باپو دیاں پیلیاں دے ویراں لڑ لڑ حصے نے پائے نی جگ جگ رہن جگ تے ویرو بھابیاں اوہناں دے جائے نی کہنوں ہائے کھولھ دسیئے اساں کیہے جہے لیکھ لکھائے وِیراں نے گھر بار ونڈ لئے کیوں دکھ ساڈے حصے وچ آئے ہائے ماں وی پتاں ول ہو گئی ساڈے کسے نے وی لاڈ نہ لڈائے نی کہنوں ہائے کھولھ دسیئے اساں کیہے جہے لیکھ لکھائے نی لیکھاں وچ تیل چو گئے کیہے وچولیاں نے ساک کرائے نی ایہدے نالوں نج جمدی جے اینے لاڈلے سی اماں نوں اوہدے جائے نی کہنوں ہائے کھولھ دسیئے اساں کیہے جہے لیکھ لکھائے متھے وٹ پاؤن والیو اج عقلاں نوں ہتھ تسیں مارو کیہ سکھ دینا کاراں کوٹھیاں ٹٹے رشتے نہ آ کے جے سنبھالے، نی کہنوں ہائے کھولھ دسیئے اساں کیہے جہے لیکھ لکھائے

ساڈے پنڈ دیاں جوہاں سنیاں رڑ گئی وچ نشے دے دنیا ایہہ دودھ مکھنا نال، پالے، ماواں روندیاں پتراں نوں آؤ جی کریئے کوئی حیلہ بچائیے وچھدے ہوئے ستھراں نوں آؤ جی کریئے کوئی حیلہ ہو گئیاں ستھاں پنڈاں چ خالی جوانی لبھدی کتے نہ بھالی کتے ہے جائے دیر نہ باہلی ماواں رو رو سکنے پئیاں نے آؤ جی کریئے کوئی حیلہ موڑیئے موت دے راہے پیاں نوں آؤ جی کریئے کوئی حیلہ ساڈیاں لوٹو نے سرکاراں ایہناں نوں پین وقت دیاں ماراں لٹ کے کھا گئے ایہہ پنجاب تے زہری ہے گئے نے پنج آب آؤ جی کریئے کوئی حیلہ کیلیے زہری سیاست والا ناگ. . آؤ جی کریئے کوئی حیلہ رڑھ گئی وچ جوانی نشیاں ورلا ٹانواں ہی کوئی بچیا چارے پاسے ہے بے روزگاری ڈر کھاندا انہونی دا آؤ جی، کریئے کوئی حیلہ سبھ نوں دئیے موقع روزگاری دا آؤ جی کریئے کوئی حیلہ کوئی موڑ لیاوو ورثہ ننگا ناچ سٹیجیں چرچہ لچر گیتاں تے اصلا بھارو اجکل ہویا بہتا مارو آؤ جی کریئے کوئی حیلہ بچائیے ستھری سوچ اڈارو نوں آؤ جی، کریئے کوئی حیلہ

گل تینوں جیہڑی میں سناؤن لگی آں دل والی گنڈھ ہتھ پاؤن لگی آں کھوہل کھوہل رکھ دینیاں پٹاریاں اپنا توں منہ اج بند کر لے اک گل دساں بلے، کن کر لے لوکاں پچھے لگ بے ایمان ناں ہوویں پیسے دا وی باہلا توں گمان ناں کریں دھریاں دھرائیاں اتھے رہِ جانیاں کیتیاں نے ایہے جو کمائیاں ہانیاں اک واری بہہ کے وچار کرلے اک گل دساں بلے، کن کر لے بول چال پیار تے سبھاء ملاپڑا کرنا کی دس ایویں کر آکڑاں آکڑاں دے نال، کجھ نہیوں ملدا پیار نال غصے گلے حل کر لے اک گل دساں بلے، کن کر لے وانگ نہ جلیبی کوئی ول رکھیے ایویں ناں دلاں دے وچ چھل رکھیئے ڈھلوں نے تاں بول کے، سنائیاں سچیاں توں وی ہن کھوہل لے، ایہہ بند اکھیاں اپنے پرائے دی پہچان کر لے اک گل دساں بلے، کن کر لے لائیے نہ اڈاریاں، بیگانے پراں تے پٹیئے ناں گھر جی بیگانی شرا تے چادر نوں دیکھ، پسار لئیے پیر جی سوماں دے گھروں نہ، ملدی اے خیر جی توں وی ہن جندے نی وچار کر لے اک گل دساں بلے، کن کر لے

فقراں دے وچ سکدی جاندی وچ وچھوڑے مکدی جاندی پا کے تند ہجر دے تکلے میں کہڑا پیر مناواں دل دے ورقے تے، میں لکھیا سجنا دا سرناواں ! کوٹھے چڑ کے تکدی راہاں، نالے اؤنسیاں پاؤندی کہڑی گلوں رسیا پھردا مینوں سمجھ نہیں آؤندی ڈھولن میرا بے پرواہ جیہا دس کداں سمجھاواں دل دے ورقے تے میں لکھیا سجنا دا سرناواں ! جی حضوری کردی رہندی جد دی میں ویاہی ماپیاں دی میں دھی لاڈلی، توں قدر نہ پائی دس توں مینوں کس جرم دیاں، دیندا ایں سزاواں دل دے ورقے تے میں لکھیا سجنا دا سرناواں ! ساہاں دے وچ وسدا ایں توں، رہندا دل دے نیڑے زلفاں دی چھاں کراں ڈھولنا، بیٹھ کولو توں میرے گل، تر لگن نو ترسن چوڑے والیاں باہواں دل دے ورقے تے میں لکھیا سجنا دا سرناواں ! کردی رہاں اڈیکاں وے میں، ادھی رات گھر وڑدا جے کدھرے کجھ پچھ لیندی آں، رہندا اگیوں لڑدا سکنے پائی جند ڈھلوں نے، کہڑے پاسے جاواں دل دے ورقے تے میں لکھیا سجنا دا سرناواں !

کلا کڑیاں نوں دسدا ایں بابلے دی پگ بارے کدے منڈیاں نوں بہہ کے سمجھا وے کلاکارا وے میں جاندی آں داغ نہیؤ لاؤنا پگ نوں ایہناں چوبراں نوں دس کڑیاں نوں ٹینٹ نہیوں ماریدے کلا کڑیاں نوں دسدا ایں بابلے دی پگ بارے کدے منڈیاں نوں بہہ کے سمجھا وے کلاکارا دس ایہناں نوں وی گیتاں چ کدے کویں کرنی اے عزت بیگانی کڑی دی وے توں ماردا اے نت پی کے دارو للکارے کدے گیتاں وچ چوبراں نوں مت چنگی دے کلا کڑیاں نوں دسدا ایں بابلے دی پگ بارے کدے منڈیاں نوں بہہ کے سمجھا وے کلاکارا پھاہے لیندا کرسان اج کاش توں پت نشیاں چے گھر نہ وڑے جٹ اینا اسمانی گیتاں وچ چاڑیا گل بلٹ دے بنا نہ کرے کلا کڑیاں نوں دسدا ایں بابلے دی پگ بارے کدے منڈیاں نوں بہہ کے سمجھا وے کلاکارا ہر اک نوں سنکھی جہی نار چاہیدی جیہتے ہتھ رکھ دین اوہیو مٹیار چاہیدی ایہو پھلاں جہے چہرے، نہی تیزاب پا کے ساڑیدے دھیاں بھیناں تسیں گیتاں چ کری جاندے بدنام اس ورثے دی تساں کیتی گیتاں چے تار تار کلا کڑیاں نوں دسدا ایں بابلے دی پگ بارے کدے منڈیاں نوں بہہ کے سمجھا وے کلاکارا جے توں گاؤندا کتے گیت، اچی سچی سوچ والے، منڈے کڑیاں چ، فرق نہیں سی رہنا ڈھلوں بلویر اج کرے فریاد ببو گرایاں والا وی ایہو کہندا کلا کڑیاں نوں دسدا ایں بابلے دی پگ بارے کدے منڈیاں نوں بہہ کے سمجھا وے کلاکارا

اوہ لنگھ گئی کرکے جما گھٹاؤ سویرے جا کے راتیں آؤ گھراں دے، گھر پئے خالی نے او زندگی جی کے ویکھی نہ. .. . ! ! او کر لئے کوٹھے نوٹ بتھیرے پھیر وی خوش نہ ہوئے چہرے صبر سنتوکھ نہ کتے تھیایا ایتھے ای رہِ جانا سرمایہ او رشتے ڈنگے نوٹاں نے . . . .. ! ! او کہڑے جھنجٹیں پے گیا بندیا دکھاویاں کاسے جوگا نہ چھڈیا بھل گیاں مقصد زندگی دا وے تانی الجھی جاندی آ .. . . ! ! ڈھلے کہندا بہتی ویری دھرتی دے گز میری تیری کاہنوں کردیں وے، من آئیاں پلو دا کوئی وساہ، ہے نہیں چھڈ دے میں میں اپنی نوں. .. . ! ! اوہ لنگھ گئی کرکے جما گھٹاؤ سویرے جا کے راتیں آؤ گھراں دے، گھر پئے خالی نے او زندگی جی ویکھی نہ........ ! !

ڈھلوں تن دی کوٹھڑی ہجر دا بالن پا، نین کٹورے بھرے، تجھ دیکھن کی چاہ ! ! ڈھلوں ایہہ تن جھونپڑی، بنیا تن تے ماس، مٹی کے اس پتلے، آؤندے، جان سواس ! ! ڈھلوں ایہہ من بھٹکدا، بہہ جاؤ چپ چاپ، جد سرت ٹکانے ہوونی، ہووے پھر ملاپ ! ! میری میں کجھ نہ رہے، بس تیرا ہووے جاپ، کی چانن کی نھیر ہے، فرق نہیں دن رات ! ! ڈھلوں ایہہ تن لکڑی، بل، بل، ہویا راکھ، مان کریں توں کاش تے، نہ ہڈ تر نہ ماس ! !

وے سونے دیاں ڈنڈیناں نے، محبتاں جو پاک ساڈیاں، وے توں تھاں تھاں بھنڈیاں نے. . . ! ! وے دے تتر بنیرے تے، جٹی ول ٹیڈا تکدیں صدقے تیرے جیرے تے. .. ! ! وے کھارے ہنجوآں دا کیہ کریئے وے جہڑا ساڈے وس ہی نہیں اوہدا جھورا وی کی کریئے.. . ! ! کھوہے دیاں ٹنڈاں نے وے کاہدے اتے مان کردا اینیاں کاہدیاں ہنڈاں نے. .. ! ! چن چڑھیا تاں جگ جاندا ہائے ٹٹیاں نوں جگ روندا پر لگیاں نوں کوئی ماندا. .. ! ! چھناں پانی والا ڈوہل دیاں وے کنا چنگا توں لگدا تیرے کناں وچ بول دیاں.. . . ! ! دے امباں دیاں گٹکاں نے وے دنوں کم میں کردی راتیں تیریاں شفٹاں نے . . . . ! ! پانی دیاں چھلاں نے وے ساڈے اتے توں مردا بس کہن دیاں گلاں نے. . . ! ! پھل پے گئے نے وڈاں نوں و چدرا سبھاء ترا جھورا کھا گیا ہڈاں نوں. . . .. ! ! اسمانی ٹاکی لاؤندے او ہائے اکھاں نال گل کرکے کنج دلاں نوں چراؤندے ہے . . . ! ! گڈی چڑی اسمانی اے، بہتا وی نہیں مان کریدا، اس چڑدی جوانی تے. . . .. ! ! کوئی تاریاں دی لوء ماہیا، وے اینا وی توں چتر نہیں، جنی کرداں اے شوٕ ماہیا. .. . . ! ! دے پھل نے کریراں دے، وے گھڑی دا وساہ کوئی نہ، ایہناں مٹی دے سریراں تے.. . .. ! ! ویڑھے وچ ٹاہلی اے، سجنا دی دید بنا، ساڈی زندگی ہی خالی اے..... ! ! سونے دی اٹ ماہیا، وے فیس بُک تے پاؤنی آ، ساڈی فوٹو اک کھچ ماہیا...... ! ! کوئی لوہے دا کل ماہیا، دل ساڈا لٹ لے گیا، گورے مکھڑے دا تل ماہیا...... ! ! کھوہے پانی بھردی آں، نالے تینوں یاد کراں، وے نالے ہوکے بھردی آں..... ! ! پایا سوٹ پنجابی اے، گورا گورا رنگ جٹی دا، ہویا سنگ کے گلابی اے..... ! ! جتی تلیدار پا لے نی، اینا نہ توں پھبیا کر، ایویں نظر لوا لے نی..... ! !