پہلی سیہرفی

لاگی رے لاگی بل بل جاوے۔
اس لاگی کو کون بجھاوے۔

علف-

اﷲ جس دل پر ہووے، منہ زردی اکھیں لہو بھر رووے،
جیون اپنے توں ہتھ دھووے، جس نوں برہوں اگّ لگاوے۔
اس لاگی کو کون بجھاوے؟

بے-

بالن میں تیرا ہوئی، عشقَ نظارے آن وگوئی،
روندے نین نہ لیندے ڈھوئی، لون پھٹاں تے کیکر لاوے۔
اس لاگی کو کون بجھاوے؟

تے-

تیرے سنگ پریت لگائی، جیؤ جامے دی کیتی سائی،
میں بکری تدھ کول قصائی، کٹ کٹ ماس ہڈاں نوں کھاوے۔
اس لاگی کو کون بجھاوے؟

سے-

ثابت نیہں لایا مینوں، دوجا کوک سناواں کیہنوں،
رات ادھی اٹھ ٹھلدی نیں نوں، کونجاں وانگ پئی کرلاوے۔
اس لاگی کو کون بجھاوے؟

جیم-

جہانوں ہوئی ساں نیاری، لگا نیہں تاں ہوئے بھکھاری،
نال سرہوں دے بنے پساری، دوجا دے مہنے جگّ تاوے۔
اس لاگی کو کون بجھاوے؟

ہے-

حیرت وچ شانت ناہیں، ظاہر باطن مارن ڈھائیں،
جھات گھتن نوں لاون واہیں، سینے سول پریم دے دھاوے۔
اس لاگی کو کون بجھاوے؟

خے-

خوبی ہن اوہ نہ رہیا، جب کی سانگ کلیجے سہیا،
آئیں نال پکاراں کہیاں، تدھ بن کون جو آن بجھاوے۔
اس لاگی کو کون بجھاوے؟

دال-

دوروں دکھ دور نہ ہووے، فقر فراقوں بہتا رووے،
تن بھٹھی دل کھلاں دھنووے، عشقَ اکھاں وچ مرچاں لاوے۔
اس لاگی کو کون بجھاوے؟

زال-

ذوق دنیاں تے اتنا کرنا، خوف حشر دے تھیں ڈرنا،
چلنا نبی صاحب دے سرنا، اوڑک جا حساب کراوے۔
اس لاگی کو کون بجھاوے؟

رے-

روز حشر کوئی رہے نہ خالی، لے حساب دو جگّ دا والی،
زیر زبر سبھ بھلن عالی، تس دن حضرت آپ چھڈاوے۔
اس لاگی کو کون بجھاوے؟

زے-

زہد کمائی چنگی کریئے، جیکر مرن توں اگے مریئے،
پھر موئے بھی اس توں ڈریئے، مت مویاں نوں پکڑ منگاوے۔
اس لاگی کو کون بجھاوے؟

سین-

سائیں بنا جا نہ کوئی، جت ول ویکھاں اوہی اوہی،
ہور کتے ول ملے نہ ڈھوئی، مرشد میرا پار لنگھاوے۔
اس لاگی کو کون بجھاوے؟

شین-

شاہ عنایت مرشد میرا، جس نے کیتا میں ول پھیرا،
رکّ گیا سبھ جھگڑا جھیڑا، ہن مینوں بھرماوے تاوے۔
اس لاگی کو کون بجھاوے؟

سواد-

صبر نہ آوے مینوں کھلھی وسط بازار،
قاصد لے کے ودیا ہویا جا وڑیا دربار،
اگوں ملیا آئِ کے اوہنوں سوہنا شیر سوار،
رستے وچ انگشتری آہی ایہہ وی دل بہلاوے۔
اس لاگی کو کون بجھاوے؟

ضواد-

ضروری یاد اﷲ دی کرے سوال رسول،
نوے ہزار کلام سنائی پئی درگاہ قبول،
ایہہ مجازی ذات حقیقی واسل وصل وصول،
فارغ ہو کے حضرت اوتھے آوے کھانا کھاوے۔
اس لاگی کو کون بجھاوے؟

توئے-

طلب دیدار دی آہی کیتا کرم ستار،
جلوا پھیر الٰہی دتا حضرت نوں گفار،
ہتھ نورانی غیبوں آوے مندری دا چمکار،
بلھا خلق محمدی کیتو تاں ایہہ کی کہاوے۔
اس لاگی کو کون بجھاوے؟

زوئے-

ظاہر معلوم نہ کیتا ہویا دیدار بلاوے،
رل کے سئیاں کھانا کھادھا ذرا انت نہ آوے،
اوہ انگوٹھی آپ پچھاتی اپنی آپ جتاوے،
بلھا حضرت رخصت ہو کے اپنے یار سہاوے۔
اس لاگی کو کون بجھاوے؟

این-

عنایت الفت ہوئی سنو سہابوں یاروں،
جہڑا جپ نہ کرسی حضرت جھوٹھا رہے سرکاروں،
پھیر شفاعت اساں ہے کرنی صاحب دے درباروں،
بلھا کبر نہ کر دنیاں تے اکا نظری آوے۔
اس لاگی کو کون بجھاوے؟

غین-

غلام غریب تساڈا خیر منگے درباروں،
روز حشر دے خوف سنیندا سدّ ہوسی سرکاروں،
کل خلائک تلخی اندر سورج دے چمکاروں،
بلھا اساں بھی اوتھے جانا جتھے گیا نہ بھاوے۔
اس لاگی کو کون بجھاوے؟

فے-

فقیراں فکر جو کیتا وچ درگاہ الٰہی،
شفیح محمد جا کھلوتے جتھے بے پرواہی،
نیڑے نیڑے آ حبیبہ ایہہ محبت چاہی،
کھرکا پہن رسول اﷲ دا سر تے تاج لگاوے۔
اس لاگی کو کون بجھاوے؟

کواف-

قلم نہ مٹے ربانی جو اساں پر آئی،
جو کجھ بھاگ اساڈے آہے اوہ تاں مڑدے ناہیں،
باجھ نصیبوں داعوے کیڈے بنھے کل خدائی،
بلھا لوح محفوض تے لکھیا اوتھے کون مٹاوے۔
اس لاگی کو کون بجھاوے؟

قاف-

کلام نبی دی سچی سر نبیاں دے سائیں،
صورتَ پاک نبی دی جیہا چند سورج بھی ناہیں،
ہیرے موتی لال جویہر پہنچے اوتھے ناہیں،
مجلس اوس نبی دی بہہ کے بھلا کون کہاوے۔
اس لاگی کو کون بجھاوے؟

لام-

لا الھا دا ذکر بتاؤ، الئلا اسبات کراؤ،
محمد رسول-اﷲ میل کراؤ، بلھا ایہہ تحفہ آدم نوں آوے۔
اس لاگی کو کون بجھاوے؟

میم-

محمدی جسم بناؤ، داخل وچ بہشت کراؤ،
آپے مگر شیطان پچاؤ، پھیر اوتھوں نکل آدم آوے۔
اس لاگی کو کون بجھاوے؟

نون-

نمانا ہو مجرم آیا، کڈھ بہشتوں زمیں رلایا،
آدم حوا جدا کرایا، بلھا آپ وچھوڑا پاوے۔
اس لاگی کو کون بجھاوے؟

وا-

واہ واہ آپ محمد اپنی آدم شکل بناوے،
آپے روز اضل دا مالک آپے شپھیہ ہو آوے،
آپے روز حشر دا قاضی آپے حکم سناوے،
آپے چا شپھائت کردا آپ دیدار کراوے۔
اس لاگی کو کون بجھاوے؟

ہے-

ہولی بولیں ایتھے بھائی مت کوئی سنے سناوے،
وڈا عذابِ قبر دا دسے جے کوئی چا چھڈاوے،
پلصراط دی اوکھی گھاٹی اوہ وی خوف ڈراوے،
رکھ امید فضل دی بلھیا اﷲ آپ بچاوے۔
اس لاگی کو کون بجھاوے؟

لام-

لاہم نہ کوئی دسے کت ول کوک سناواں،
جت ولّ ویکھاں نظر نہ آوے کس نوں حالَ وکھاواں،
باجھ پیا نہیں کوئی حامی، ہور نہیں کوئی تھانواں،
بلھا مل دروازہ حضرت والا اوہ ای تیں چھڈاوے۔
اس لاگی کو کون بجھاوے؟

الپھ-

اکلا جاویں ایتھوں ویکھن آون ڈھیر،
ساہاں تیریاں دی گنتی ایتھے آئی ہوئی نیڑ،
چل شتابی چل وڑ بلھیا مت لگّ جاوے ڈیر،
پکڑیں واگ رسول اﷲ دی کجھ جتھوں ہتھ آوے۔
اس لاگی کو کون بجھاوے؟

یہ-

یاری ہن میں لائی، اگلی عمرہ کھیڈ ونجائی،
بلھا شوہ دی ذات ای آہی، کلمہ پڑھدیاں جند لجاوے،
لاگی رے لاگی بل بل جاوے۔
اس لاگی کو کون بجھاوے؟

دوجی سیہرفی

علف-

اپنے آپ نوں سمجھ پہلے،
کی وسط ہے تیرڑا روپ پیارے۔
باہجھ اپنے آپ دے صحیح کیتے،
رہوں وچّ دسؤری دے دکھ بھارے۔
ہور لکھ اپاؤ نہ سکھ ہووے،
پچھے ویکھ سیانے نے جگّ سارے۔
سکھ روپ اکھنڈ ہیں توں،
بلھا شاہ پکاردا وید چارے۔

بے-

بنھ اکھیں اتے کنّ دوویں،
گوشے بیٹھ کے بات وچاریے جی۔
چھڈّ خواہشاں جگ جہان کوڑا،
کیہا عارفاں دا ہردے دھاریئے جی۔
پیریں پہن زنجیر بیکھاہشی دے،
ایس نفس نوں قید کر ڈاریئے جی۔
جان جان دوویں جان روپ تیرا،
بلھا شاہ ایہہ خوشی گزاریئے جی۔

تے-

تنگ چھدر نہیں وچ تیرے،
جتھے ککھّ نہ اک سمانودا اے۔
ڈونڈھ ویکھ جہان دی ٹھور کتھے،
انہندڑا نظریں آودا اے۔
جویں خواب دا خیال ہووے ستیاں نوں،
طرحاں طرحاں دے روپ وکھانودا اے۔
بلھا شاہ نہ تجھ تھیں کجھ باہر،
تیرا بھرم تینوں بھرمانودا اے۔

سے-

سمجھ حساب کر بیٹھ اندر،
توہیں آسرا کل جہان دا ایں۔
تیرے ڈٹھیاں دسدا سبھ کوئی،
نہیں کوئی نہ کسے پچھاندا اے۔
تیرا خیال ای ہو ہر طرحاں دسے،
جویں بتال بتال کر جاندا اے۔
بلھا شاہ پھاہے کون اڈاورے نوں،
پھسے آپ آپے پھاہی تاندا ایں۔

جیم-

جیونا بھلا کر منیاں تیں،
ڈرے مرن تھیں ایہہ گیان بھارا۔
اک توں ایں توں جند جہان دی ہیں،
گھٹا کاس جو ملے سبھ ماہیں نیارا۔
تیرا خیال ای ہوئے ہر طرحاں دسے،
آدی انت باجھوں لگے سدا پیارا۔
بلھا شاہ سنبھال توں آپ تائیں،
توں تاں امر ہیں سدا نہیں مرن ہارا۔

چے-

چاننا کل جہان دا توں،
تیرے آسرے ہویا بیوہار سارا۔
توئیں سبھ کی آنکھوں میں ویکھنا ایں،
تجھے سجھدا چاننا اور اندھارا۔
نت جاگنا سوونا خواب ایتھے،
ایہہ تے ہوئے اگے تیرے کئی وارا۔
بلھا شاہ پرکاس سروپ تیرا،
گھٹ ودھ نہ ہو توں ایک-سارا۔

ہے-

حرص حیران کر سٹیا ایں،
تینوں اپنا آپ بھلایا سو۔
بادشاہیؤں سٹّ کنگال کیتے،
کر لکھ توں ککھّ وکھایا سو۔
مد مچڑے شیر نوں تند کچی،
پیریں پا کے بنھ بہایا سو۔
بلھا شاہ تماشڑے ہور ویکھو،
لے سمندر نوں کجڑی پایا سو۔

خے-

خبر نہ اپنی رکھنا ایں،
لگّ خیال دے نال توں خیال ہویا۔
ذرا خیال نوں سٹّ کے بے خیال ہو توں،
جویں ہویا اوہی گیا نہیں سویا۔
تدوں ویکھ خاں اندروں کون جاگے،
نہیں گھاس میں چھپے ہاتھی کھلویا۔
بلھا شوہ جو گلے دے وچ گہنہ،
پھریں ڈھونڈدا تویں تیں آپ کھوہیا۔

دال-

دلوں دلگیر نہ ہوئیوں مولے،
دیگر چیز ناپید تحقیق کیجے۔
اول جا محبت کرو عارفاں دی،
سخن تنہاں دے آب-حیات پیجے۔
چشم جگر دے ملن ہو رہے تیرے،
نہیں سوجھتا تنھاں کر صاف کیجے۔
بلھا شاہ سنبھال توں آپ تائیں،
توں ایں آپ انند میں سدا جیجے۔

زال-

ذرا نہ شکّ توں رکھ دل تے،
ہو بے شک تونہیں خود خصم جائیں۔
جویں سنگھ بھلدے بل اپنے نوں،
چرے گھاس مل آ جان نیائیں۔
پچھوں سمجھ بل غرض واجا مارے،
بھیا سنگھ کا سنگھ کجھ بھیت ناہیں۔
تیسی توں بھی طرحاں کچھ عبر(خبر) دھارے،
بلہے شاہ سنبھال توں آپ تائیں۔

رے-

رنگ جہان دے ویکھدا ہیں،
سوہنے باجھ وچار دے دسدے نی۔
جویں ہوت حباب بہو رنگ دے جی،
اندر آب دے ذرا وچ دسدے نی۔
آب خاک آتش بعد بہے کٹھے،
ویکھ اج کہ کلھ وچ کھسکدے نی۔
بلھا شاہ سنبھال کے ویکھ خاں توں،
سکھ دکھ سبھو اس کس دے نی۔

جیم-

جاونا آونا نہیں اوتھے،
کوہ وانگ ہمیش اڈول ہے جی۔
جویں بدلاں دے طلے چن چلدا،
لگا بالکاں نوں بڈا بھول ہے جی۔
چلے من اندری پران دیہہ آدک،
وہ ویکھنیہار اڈول ہے جی۔
بلھا شاہ سنبھال خوش حال ہے جی،
این عارفاں دا ایہو بول ہے جی۔

سین-

ستم کرنا ہے جان اپنی تے،
بھلّ آپ تھیں ہور کجھ ہوونا جی۔
سوئیؤ لکھیا شیر چتریاں نے،
سچ جان کے بالکاں روونا جی۔
ذرا مول ناہیں ویکھ بھلّ ناہیں،
لگا چکڑوں جان کیوں دھوونا جی،
بلھا شاہ زنجال نہیں مول کوئی،
جان بجھّ کے بھلّ کھلوونا جی۔

شین-

شبہ نہیں کوئی ذرا اس میں،
سدا اپنا آپ سروپ ہے جی۔
نہیں گیان اگیان دی ٹھور اوہاں،
کہاں سورمیں چھاؤں اور دھوپ ہے جی۔
پڑا سیج ہے ماہیں میں صحیح سویا،
کوڑا سخن کا رنگ عر بھوپ ہے جی۔
بلھا شاہ سنبھال جب مول ویکھاں،
ٹھور ٹھور میں اپنے انوپ ہے جی۔

سواد-

صبر کرنا آیا نبی اتے،
ویکھ رنگ نہ چت ڈولائیے جی۔
سدا تخم دی طرف نگاہ کرنی،
پات پھول کے اور نہ جائیے جی۔
جوئی آئے اور جائے اک رہے ناہیں،
تاں سو کون دانش جیؤں لائیے جی۔
بلھا شاہ سنبھال خود کھنڈ ناہیں،
جس چہے پھول تسے کیوں کھائیے جی۔

ضواد-

ذکر اور فکر کو چھوڑ دیجے،
کیجو نہیں کجھ یہی پچھاننا ایں۔
جا سوں اٹھیا تاہیں کے بیچ ڈالوں،
ہوئے اڈول ویکھے آپ چاننا ایں۔
سدا چیز نہ پید ہے ویکھیئے جی،
میرے میرے کر جیا میں جاننا ایں۔
بلھا شاہ سنبھال توں آپ تائیں،
توں تاں سدا انند ہیں چاننا ایں۔

توئے-

طور محبوب دا جنہاں ڈٹھا،
تنھاں دوئی طرفوں مکھ موڑیا ای۔
کوئی لٹک پیارے دی لٹّ لیتی،
ہٹے نہیں ایسا جی جوڑیا ای۔
اٹھے پہر مستان دیوان پھردے،
اوہناں پیر آلود نہ بوڑیا ای۔
بلھا شاہ اوہ آپ محبوب ہوئے،
شونق یار دے کفر سبھ توڑیا ای۔

زوئے-

جدا ناہیں تیرا یار تیں تھیں،
پھریں ڈھونڈدا کس نوں دسّ مینوں۔
پہلوں ڈھونڈنیہار نوں ڈھونڈ خاں جی،
پچھے پچھے پرتچھّ گہرے رس تینوں۔
مت توں ایں ہوویں آپ یار سبھ دا،
پھریں ڈھونڈدا جنگلاں وچ جیہنوں۔
بلھا شاہ توں آپ محبوب پیارا،
بھلّ آپ تھیں ڈھونڈدا پھریں کیہنوں۔

این-

این ہے آپ بناں نقطے،
سدا چین محبوب ول وار میرا۔
اک وار محبوب نوں جنہاں ویکھا،
اوہ ویکھن یار ہے سبھ کہڑا۔
اس توں لکھ بہشت قربان کیتے،
پہنچا ہوئے بیگم چکائے جہڑا۔
بلھا شوہ ہر حالَ وچ مست پھردے،
ہاتھی مستڑے توڑ زنجیر کہڑا۔

غین-

غم نے مار حیران کیتا،
اٹھے پہر میں پیارے نوں لوڑدی ساں۔
مینوں کھاونا پیونا بھلّ گیا،
ربا میل جانی ہتھ جوڑدی ساں۔
سئیاں چھڈّ گئیاں میں اکلڑی نوں،
انگ ساک نالوں ناطہ توڑدی ساں۔
بلھا شاہ جد آپ نوں صحیح کیتا،
تاں میں ستڑے انگ نہ موڑدی ساں۔

فے-

فکر کیتا سئیؤ میریؤ نی،
میں تاں اپنے آپ نوں صحیح کیتا۔
کؤڑی ویہ سے منہ چکایا میں،
خاک چھان کے لال نوں پھول کیتا۔
دیکھ دھوئیں دے دھؤلرے جگّ سارا،
سٹّ پایا ہے جیا تے ہار جیتا۔
بلھا شاہ انند اکھنڈ سدا لکھ(لکھ)،
آپ نے آب-اے-حیات پیتا۔

قاف-

کون جانے جانی جان دے نوں،
آپ جاننہار ایہہ کلّ دا اے۔
پر تچھّ دے اوپر مان جیتے،
سدھ کیتے اس دے نہیں بھلدا اے۔
نییتِ نییتِ کر بید پکاردے نی،
نہیں دوسرا ایس دے تلّ دا ہے۔
بلھا شاہ سنبھال جب آپ دیکھا،
سدا سہنگ پرکاش ہوئے جھلدا اے۔

گاف-

گزر گمان تے سمجھ بہہ کے،
ہنکار دا آسرا کوئی ناہیں۔
بدھ آپ سنگھات چڑھ ویکھیئے جی،
پڑا کاٹھ پکھاں جویں بھوم ماہیں۔
آپ آتما گیان سروپ ستا،
سدا نہیں پھردا کہڑا ایک جاہیں۔
بلھا شاہ ببیک بچار سیتی،
خودی چھوڈ خود ہوئے خصم سائیں۔

لام-

لگّ آکھے جاگ خاں سویا،
جان بجھّ کے دکھ کیوں پاونا ایں۔
ذرا آپ نہ ہٹیں برائییاں توں،
کڈھ مصلے لوک سناوناں ایں۔
کاگ وشٹ جیون جان تجھے،
سنتاں وکھی موڑ کیوں چت لبھاونا ایں۔
بلھا شوہ اوہ جاننیہار دل دا،
کریں چوریاں سادھ سداونا ایں۔

میم-

موجود ہر جا مولٰی،
تیسے ویکھ کیہا بھیکھ بنایا سو۔
جویں اک ہی تخم بہو طرحاں دسے،
توں میں اپنا آپ پھلایا سو۔
ساہ اپنے اپنے خیال کردا،
نر نعر ہوئے چت ملایا سو۔
بلھا شوہ نہ مول تھیں کجھ ہویا،
سو جاندا جسے جنایا سو۔

نون-

نام اروپ اٹھا دیجے،
پچھے است اربہانت پریا سانچ ہے جی۔
سوئی چتّ کہ چتونی وچ آوے،
سوئی جان تحقیق کر کانچ ہے جی۔
تیں بدھ کی برت توں ہیں ساکھی،
توں جان نج روپ میں راچ ہے جی۔
بلھا شوہ جے بھوپ اٹلّ بیٹھا،
تیرے اگے پرکرت کا ناچ ہے جی۔

واؤ-

وقت ایہہ ہتھ نہ آونا ایں،
اک پلک دی لکھ کروڑ دیویں۔
جتن کریں تاں آپ اچاہ ہوویں،
توں تاں پھیر اٹھے وکھے رس سیویں۔
کوڑ بپار کر دھوڑ سر میلیں،
چنتا من دیویں جڑھ کاچ لیویں،
بلھا شوہ سنبھال توں آپ تائیں،
توں تاں اننت لگ دیہہ میں کہاں میویں۔

ہے-

ہر طرحاں ہووے دلدار پیارا،
رنگ رنگ دا روپ بنایا ای۔
کہوں آپ کو بھول رنجول ہویا،
اروار بھرمائے ستایا ای۔
جدوں اپنے آپ میں پرگٹ ہویا،
نزاع نند کے ماہیں سمایا ای۔
بلھا شاہ جو آدی تھاں انت سوئی،
جویں نیر میں نیر ملایا ای۔

علف-

اج بنیا سبھو چجّ میرا،
شادی غمی تھیں پار کھلویا نی۔
بھیا دوآ بھرم مرم پایا میں،
ڈر کال کا جی تے کھویا نی۔
سادھ سنگت کی دیا بھیا نرمل،
گھٹ گھٹ وچ تن سکھ سویا نی۔
بلھا شاہ جد آپ نوں صحیح کیتا،
جوئی آدی دا انت پھر ہویا نی۔

یہ-

یار پایا سئیؤ میریؤ میں،
اپنا آپ گوائے کے نی۔
رہی سدھّ نہ بدھ جہان کی ری،
تھکے برت انند میں جائے کے نی۔
الٹے جام بسرام نہ کام کوئی،
دھونی گیان کی بھا جلائے کے نی۔
بلھا شوہ مبارکاں لکھ دیو،
بہے جان جانی گل لائے کے نی۔

تیجی سیہرفی

علف-

آودیاں توں میں سدکڑے ہاں،
جیم جاندیاں توں سر وارنی ہاں۔
مٹھی پریت انوکھڑی لگّ رہی،
گھڑی پل نہ یار وسارنی ہاں۔
کیہے ہڈّ تکادڑے پئے میننوں،
اؤنسیاں پانودی کاگ اڈارنی ہاں۔
بلھا شوہ تے کملی میں ہوئی،
ستی بیٹھی میں یار پکارنی ہاں۔

بے-

باز نہ آنودیاں اکھیاں نی،
کسے اوجھڑے بیٹھ سمجھاونی ہاں۔
ہوئیاں لال انار دے گلاں وانگو،
کسے دکھڑے نال چھپاونی ہاں۔
مڈھ پیار دیاں جرم دیاں تتیاں نوں،
لکھ لکھ نصیحتاں لاونی ہاں۔
بلھا شاہ دا شونق چھپا کے تے،
ظاہر دتیاں دا غم کھاونی ہاں۔

تے-

تائ کے عشقَ حیران کیتا،
سینے وچ المبڑا بالیا ای،
مکھوں کوکدیاں آپ نوں پھوک لگی،
چپّ کیتیاں میں تن جالیا ای۔
پاپی برہوں دے جھکھڑ جھولیاں نے،
لکّ چھپّ میرا جی جالیا ای۔
بلھا شہہ دی پریت دی ریت کیہی،
آہیں تتیاں نال سمبھالیا ای۔

سے-

ثبوت جو اکھیاں لگّ رہیاں،
اک مت پریم دی جاننی ہاں۔
گونگی ڈوری ہاں غیر دی بات کولوں،
صد یار دا صحیح سیاننی ہاں۔
آہیں ٹھنڈیاں نال پیار میرا،
سینے وچ تیرا مان ماننی ہاں۔
بلھا شوہ تینں کوئی سکّ ناہیں،
تینوں بھاونی ہاں کہ نہ بھاونی ہاں۔

جیم-

جان جانی میرے کول ہووے،
کویں وسّ نہ جان وسارنی ہاں۔
دنے رات اسیہہ ملن تیریاں،
میں تیرے دیکھنے نال گزارنی ہاں۔
گھول گھول ہسّ کردا پریے،
یہ تھیں میں لکھ لکھ سارنی ہاں۔
بلھا شوہ تیتھوں قربانیاں میں،
ہور سبھ کبیلڑا وارنی ہاں۔

ہے-

حالَ بےحال دا کون جانے،
اوکھا عشقَ ہنڈھاونا یار دا ای۔
نت زاریاں نال گزاریاں میں،
منہ جوڑ گلاں جگّ ساردا ای۔
ہائِ ہائِ مٹھی کویں نیہں چھپے،
منہ پیلڑا رنگ وساردا ای۔
بلھا شوہ دے کامنا زور پایا،
مجزوب وانگر کر ماردا ای۔

خے-

خواب خیال جہان ہویا،
ایس برہوں دیوانی دے وتنی ہاں۔
مت نہیں اٹھاون دی منتراں دی،
ناگاں کالیاں نوں ہتھ گھتنی ہاں۔
تانی گنڈھنی ہاں انلہکّ والی،
محبوب دا کتنا کتنی ہاں۔
بلھا شوہ دے امب نسنگ لاہے،
پکے بیر ببولاں دے پٹنی ہاں۔

دال-

دے دلاسڑا دوستی دا،
تیری دوستی نال وکاونی ہاں۔
جھب آ الکھّ کیوں لکھیا ای،
انگرا بمبنے تھیں شرماونی ہاں۔
بابا پٹیاں چھوٹیاں موٹیاں نوں،
ہتھ دے کے زور ہٹاونی ہاں۔
بلھا شوہ تیرے گل لاونے نوں،
لکھ لکھ میں شگن مناونی ہاں۔

زال-

ذوق دتو ذات اپنی دا،
رہی کم نکمڑے ساڑنی ہاں۔
لکھ چین گھولے تیرے دکھڑے توں،
سیجے ستیاں سول لتاڑنی ہاں۔
لجّ چکیاں مت سرت گئی آ،
لگا بھبوت چولا گل پاڑنی ہاں۔
بلھا شوہ تیرے گل لاونے نوں،
لکھ لکھ شرینیاں دھارنی ہاں۔

رے-

راولا ہن رلا ناہیں،
برے نین بیراگڑے ہو رہے۔
ملاں لکھ تعویز پلا تھکے،
چنگی کون آکھے ماپے رو رہے۔
ٹونیہاریاں کامناں والیاں نے،
ہتھ وسّ جہان نتھو رہے۔
بلھا شوہ دے نال حیات ہونا،
جہڑا جانودیاں دے ہتھ کھو رہے۔

زے-

زور نہ ہابتا ہور کوئی،
زارو زار میں آنسو پروونی ہاں۔
میتھوں چکیاں غیر حاضری اے،
مولی کون سے باغ دی ہوونی ہاں۔
بھورا ہسّ کے آن بلانودا اے،
میں تاں رات ساری سکھ سوونی ہاں۔
بلھا شوہ اتے مر جاؤنا ایں،
تیرے دکھاں دے دھوونے دھوونی ہاں۔

سین-

سبھے ہی نام ہے یار تیری ساہبے دی،
بیٹھی گیت وانگو گن گاونی ہاں۔
سجن سبھ سہیلیاں دل دیاں نوں،
میں ہور خیال سناونی ہاں۔
جہی لگن سی اتھے لگّ گئی،
ککھاں وچ نہ بھاہ چھپاونی ہاں۔
بلھا شاہ اگے تیرے پندھیں پواں،
ناہیں دوار اجے بہہ سکھ نھاونی ہاں۔

شین-

شکر کرو شبو-روز رہنا،
جنہاں شونق تیرا نت تانودا اے۔
بھنگی وانن اداس حیران ہوئی،
غازی لکھ پچھے دکھ لانودا اے۔
تیری ذات بناں ہے سچی بات کہڑی،
ہتھ لمڑے وہن لڑھانودا اے۔
بلھا شاہ جو تیرے دا انکھیائی،
اوہ ہن پیارے دا موڑ جلانودا اے۔

سواد-

صبر نہ سکھ سہیلیاں نوں،
بھیت یار دا نہیں پچھانودے نی۔
خبر نہیں اوہناں دی عاشق ہین ربّ دے،
غل پائے کہ دھوم مچانودے نی۔
جتھے بھاہ لگی اتھے ٹھنڈھ کیہی،
اتوں تیل مواتڑے پانودے نی۔
بلھا شاہ توں سدا قربان ہوواں،
ایویں عاشقاں نوں لوتیاں لانودے نی۔

ضواد-

ضرب لگی سانگ کلیجڑے وچ،
کیہی لگی اگّ میں کھڑی روونی ہاں۔
تیرے درش شراب عذابِ ہویا،
فانی ہو کے تے کھڑی جیونی ہاں۔
ذرا شونق دا جام پلا مینوں،
بیٹھی بے خود ہار پروونی ہاں۔
بلھا شاہ ویکھاں گھر دے وچ کھلی،
سجدہ کردی تے ہتھ جوڑنی ہاں۔

فے-

فہم نہ ہور خیال مینوں،
ڈٹھے یار دے تتڑے جیونی ہاں۔
کدے سیخ تے قہر کھلو کے تے،
جام وصل دا بیٹھی پیونی ہاں۔
میں کی جاندی عشقَ اکھاڑیاں نوں،
سسی وانن شتریں کرلاونی ہاں۔
بلھا شاہ تھیں دور دراز ہویا،
جے کر ملے محبوب تاں بھی جیونی ہاں۔

کواف-

قبول ضرور جاں عشقَ کیتا،
آہے ہور تے ہن کائی ہور ہوئے۔
ہن سمجھ لے پہلاں کی آکھنی ہاں،
میں سندر تھیں تخت لاہور ہوئے۔
سبھے لوک پئے ہتھ جوڑدے نے،
ساڈے کامناں دے گلے زور ہوئے۔
بلھا شاہ دا بھیت نہ دسنی ہاں،
ہم توں انھے وانگ منصور ہوئے۔

کاف-

کیہیاں کانیاں لگیاں نی،
گئیاں سہل کلیجے نوں ڈسّ گئیاں۔
پٹّ پٹّ کڈھاں ہور لگے،
بند بند تھوں پٹّ کے سٹّ گئیاں۔
جویں صاحباں ساتھ لٹا دتا،
تویں کونج وانگر کرلاونی ہاں۔
بلھا شاہ دے عشقَ حیران کیتی،
اؤسیاں پانودی تے پچھوتاونی ہاں۔