پنجابی غزلاں شوکت علی قمر
1. گنجھل وانگر کھلھ جاواںگا
گنجھل وانگر کھلھ جاواںگا ۔
نھیری وانگر جھلّ جاواںگا ۔
میں ویلے دا ڈونگھا ناول،
ورقہ ورقہ تھلّ جاواںگا ۔
سارے جگّ نوں سرتاں دے کے،
سفنے وانگر بھلّ جاواںگا ۔
میری ہستی ستّ سمندر،
قطرہ-قطرہ ڈلھ جاواںگا ۔
میں پیاراں دا سچا-گہنہ،
ککھاں نال وی تلّ جاواںگا ۔
کنڈیاں دا میں ساتھ نہیں دینا،
پھلاں دے سنگ رل جاواںگا ۔
'قمر' میں خوشبو دا اک بدل،
دھرتی دے وچّ گھلھ جاواںگا ۔
2. اپنیاں لوڑاں گاؤندے پھردے
اپنیاں لوڑاں گاؤندے پھردے ۔
لوکیں شہر وساؤندے پھردے ۔
رکھاں ہیٹھ کہاڑے چمکن،
پنچھی جان بچاؤندے پھردے ۔
اج وی حق دے نھائرے لا کے،
جھلے، جھلی پاؤندے پھردے ۔
بھکھے طوطے پنجرے پے کے-
'مٹھو میاں' کہاؤندے پھردے ۔
دل نوں کرچی-کرچی کرکے،
متر لڈیاں پاؤندے پھردے ۔
'قمر' 'فظر' نوں مار کلاوے،
'نھیرے' اج ڈراؤندے پھردے ۔
3. سجناں دے وچّ شعر؎ سناؤنے پے گئے نے
سجناں دے وچّ شعر؎ سناؤنے پے گئے نے ۔
پھٹّ جگر دے کھولھ وکھاؤنے پے گئے نے ۔
اج بدلاں دی کن-من نے اگّ لائی اے،
اج یاداں دے دیپ جگاؤنے پے گئے نے ۔
سمدی اکھ دی درد-کہانی سنکے تے،
پتھراں نوں وی ہونٹھ ہلاؤنے پے گئے نے ۔
میلے وچّ ہر بندہ 'کلا لگدا اے،
سانجھاں دے بسّ ڈھول وجاؤنے پے گئے نے ۔
اپنے ای پرچھاویں توں ڈر لگدا ہے،
اپنے چہرے آپ لکاؤنے پے گئے نے ۔
چہریاں اتوں لالی کھسدی جاندی اے،
پنڈیاں اتے زخم سجاؤنے پے گئے نے ۔
اج تے دل دی دھرتی 'تے اگّ ورھدی اے،
اج اکھیاں 'چوں 'ساؤن' وگاؤنے پے گئے نے ۔
اک-دوجے نوں دھوکھا دے کے مارن لئی،
چہرے اتے خول چڑھاؤنے پے گئے نے ۔
برف-دلاں نوں دل دا سیک پچاؤن لئی،
اپنے دل وچّ بھامبڑ لاؤنے پے گئے نے ۔
یار 'قمر' ایہہ شعر؎ وی سچے موتی نے،
ایہہ موتی جو آپ لٹاؤنے پے گئے نے ۔
4. چھیویں حس دی خبر جہی اے
چھیویں حس دی خبر جہی اے ۔
اوہدی دل 'تے نظر جہی اے ۔
مٹھیآں-مٹھیآں مسکاناں نے،
دل وچّ پنڈ دی فظر جہی اے ۔
اتھرو، چیکاں، ہوکے، ہاوے،
دل دی حالت 'حشر' جہی اے ۔
راتیں لگدے روندے رہے او !
گلھاں 'تے کجھ لسر جہی اے ۔
ہونٹھ 'تے اوہدا ناں آیا اے،
منہ وچّ کھنڈ تے شکر جہی اے ۔
پینڈے، دھوڑاں، ٹھیڈے، سولاں،
جندڑی دکھ دا سفر جہی اے ۔
سکھ دے ناں 'تے دکھ ملدے نے،
عدل دی صورتَ، جبر جہی اے ۔
بندے برف دے باوے لگدے،
دنیاں اجڑی-قبری جہی اے ۔
سچ دی راہ 'تے یار 'قمر' جی،
خوف دے جادو-نگرو جہی اے ۔
5. ایہہ وی نیکی کر جاوانگے
ایہہ وی نیکی کر جاوانگے ۔
تیرے اتے مر جاوانگے ۔
عشقَ سمندر توں کی ڈرناں،
ڈبے وی تاں تر جاوانگے ۔
تینوں جتن دے چاواں وچّ،
اپنا آپ وی ہر جاوانگے ۔
جے توں سانوں چھڈّ-چھڈّ جاویں،
جیندے جیندے مر جاوانگے ۔
راتاں نوں آوارہ گردی،
سرگھی ویلے گھر جاوانگے ۔
| |
