بارانماہ شاہ مراد
بن جانی بارانماہ، ن گزرے سائی دیوے پناہ
وچھوڑے کیتی ساوی گھاہ، کلیجے آتس سینے آہ
دوانی کوئِ ن آوے راہ، کی کریئے نال وچھوڑے واہ
کریندی ہاہِ رے ۔
ہاہِ رے اوہ کدن ملیسی آئِ، اڈیکی پونی کیتی چائ
چپاتی گلِ ن آوے کائ، ملیسی مینوں آپِ الاہِ
وکھیسی اکھیں نور خدائِ، بہیسی پھیرِ مئی جیوائ
کدائیں باہرے ۔
باہرے جے ہورُ نہیں کوئی بیلی، عاجز ہوئی بہت اکیلی
کھاون ڈھکی ایہہ حویلی، کوئی نہ ہی سخی سہیلی
برہاں پیڑی جیو تلُ تیلی، چپچپاتی روواں دہیلی
اکھیں واہِ رے ۔1۔
واہِ رے پھرِ چیت مانہہ بہاراں، گل نوں بلبل جوے پکاراں
قمری کوکاں سرو چتاراں، گل وچِ ہنجھو پائی ہاراں
اکھیں لال جویں گلزاراں، کھڑی اڈیکاں کاگ اڈاراں
کدہی آوسی ۔
آوسی آئِ حالُ اساڈا ویکھے، لایا برہُ کلیجے سیکھے
امرِ وننجائیں کتے ن لیکھے، گزری سبھ اساسے جھوکھے
لکھ سؤ بھانتے بہتے بھیکھے، ویندی پیر فکیرے سیکھے
فالاں پاوسی ۔
پاوسی پھرِ پنڈت پچھدی جوسی، کدہی وننج پویدی اونسی
کولے درد بھری کھڑی روسی، راتیں دیہاں کدی نہ سونسی
گلیئے بوہے ہوئِ کھلوسی، سندی پھرِ کنّ سوئِ کہ ہوسی
ربّ ملاوسی ۔2۔
ملاوسی ویساکھ سہاوا تسے، جےَ نوں نت گھرِ جانی دسے
کد ہی ملے کد ہی رسے، کدہی کھولھ کھلائے ہسے
بیگم ہووے اپنے حصے، گھرِ ورُ یوسفِ جیہا اسے
کولِ رسانودی ۔
رسانودی کہ ریساں کرے نمانی، جیندا جانی وچھڑیا ہانی
روواں لوہو ن آوے پانی، سولاں کتھوں آئِ سنجانی
گلیاں ڈھونڈھاں بہت ہیرانی، برہا لائی کاری کانی
درِ درِ دھانودی ۔
دھانودی مت ربُ دکھائے مینوں، جیندا تیر کلیجے مینوں
کوکاں کوک سنائی کینوں، جے کچھ گزرے آہِ دلے نوں
کدہی مہرِ بھی پؤسی تینوں، مالمُ مینڈا حالَ ربے نوں
پھرِ گھرِ آنودی ۔3۔
آنودی بنُ کنتے جیٹھُ ن آوے، برہا بان کلیجے لاوے
نسا سیہہ پلنگھ ڈراوے، تیلی پیلی ہوئیئسُ ہاوے
جسے ساہ ن جند سماوے، جندو جسا ذرا ن بھاوے
ہوئیئسُ کاہلی ۔
کاہلی کو دارو ناہی کاری، ڈٹھے ہادک سبھ پساری
پڑیاں سٹنِ وارو واری، زہمتِ ایہا سجن وساری
ناہی کو تلوار کٹاری، ماری چھٹاں اس بیماری
بہت اتاولی ۔
اتاولی کہ ہوندا اس اتاولا، ہکے چوٹ نہ ہووے چاولا
کوہے اندرِ پانی لاولا، لکھے کوہے دسے ساولا
دردے وچِ نہ کیچے لاولا، سربے اندر ایہہ بلاولا
سنیئے ماولی ۔
ماولی کیوں باہرِ پیٹوں آندی، دائی اکُ گڑتی پاندی
وچھڑی کونج جویں کرلاندی، باہاں ماری غوطے کھاندی
کیونکرِ دسے امرِ وہاندی، ہن دی لگی گیڑے کھاندی
نیر وہانودی ۔4۔
وہانودی پھرِ ہاڑ سڑیندا بھاہیں، ڈھولی گھرِ ورُ مینڈے ناہیں
راتی لکھ کروڑیں آہیں، کھارے چھجے روواں سباہیں
سر تھو پلو سجدہ لاہیں، ربا میلِ حبیب کداہیں
ہتھ اٹھانودی ۔
اٹھانودی کرِ دور وچھوڑا سائیں، وچھڑی مردی جیونُ ناہی
سینے بھاہِ بھڑکنِ بھاہیں، سڑیئسُ کیونکرِ اگِ بجھائی
ہنجھو تیل المبی تائی، سر تے ہتھیں مٹی پائی
اگّ بجھانودی ۔
بجھانودی ایہہ کیہا ملمُ اساڑا، دوزک جیہا نہیں اواڑا
چرکھا سوتُ نہ رہیا واڑا، آہی دھواں دھار اندھارا
چنگاں گگنِ گئیاں سہُ تارہ، برہوں پایا ایہہ دہاڑا
پچھوتانودی ۔5۔
پچھوتانودی پھرِ ساون گئیئرُ بولے، ہاٹھا ہاتھی سینہُ سمولے
واؤُ لگنِ دوجک جھولے، کنیاں جوے بندوکھاں گولے
پینگھاں ناگ اکاسوں جولے، بجلی چنگ چواتی چولے
لشک ڈرانودا ۔
ڈرانودا درِ کت ولِ جائیے نسدی، بھوری جائ نہ کائی دسدی
دسے سبھ اجاڑ ن وسدی، کدہی روواں کدہی ہسدی
میتھوں کائی گلِ نہ رسدی
کجھ ن آنودا ۔
آنودا کلی بیٹھی ویہڑے روواں، کدہی بوہا پکڑِ کھڑوواں
کدہی جھردی بے خود ہوواں، میلے ویس ن کدہی دھوواں
ہیراں ہوئیئسُ کدی ن سوواں، پلک ن جوڑی ویلا کھوواں
متُ گھرِ آنودا ۔6۔
آنودا پھر بھادوں رت بھلیری، برہوں آیا ہیرو ہیری
کیہی پئیئمُ ایہہ اندھیری، دکھاں دؤڑ چؤپھیرو گھیری
عاجز کچھو ن رہی دلیری، باجھن سائیں کوئِ ن ڈھیری
پارِ اتاردا ۔
اتاردا گھرِ کسے ن بیٹھی بھاواں، امری دیکھِ پئی کرلاواں
بھینے طعنے گلِ بھراواں، کھری نمانی ہوئِ ڈھہاواں
بابل ماردا ۔
ماردا پھرِ دیس کہ کرساں دیس، مینوں لگی ات وریس
اجے ن کنگھی کالے کیس، اجے ن بندے بیسر سیس
برہو لے کلوتر تیسا، ہیراں پھردی دیس بدیسا
چیٹک یار دا ۔7۔
یار دا پھرِ اسو ماہِ کہ کریئے، گرمی ہنجھو دیہا سڑیئ
سڑدی آہیں راتی ٹھریئ، تتے سکھ ن ٹھنڈے مریئے
ہرِ دم سائت لہجا ڈریئ، سول سجن دا کیوں کرِ جریئ
رہیئے صبر کرِ ۔
سبرُ کرِ نت رہیئس کدی ن آیا، دہُ دہُ ہووے وننج پرایا
صبرو پاسہ چائ ہرایا، ڈھولی آپے آپِ گوایا
ڈھونڈھاں در بدر ۔
در بدر متُ ربُ دکھائے جانی، سرتِ ایہے جوسف ثانی
بھہناں چڑھی کمانِ کیانی، اکھیں نرگس جیوں بستانی
متھے چند سورج اسمانی، سدھا نورو نور نورانی
دنداں جیوں گہر ۔8۔
جیوں گہرِ کتکِ کت نوں چڑھیا، اندرِ برہُ قصائی وڑیا
نہ نہ ناگ ایانا لڑیا، ناہی اگّ کلیجہ سڑیا
بھچی چورُ سبھو کچھ کھڑیا، جو کچھ آہا اندر دھریا
دیوا بالِ بالِ ۔
بالِ بالِ کچھ صبر ن چھوڑئسُ بھورا، نالے سکھ تے نیندر جورا
ہسنُ کھیلنُ بولنُ تورا، تاگتِ رہی ن کوئی تھورا
نہ کو طعنہ اتے نہورا، اپٹ گھنُ چلیا دن چورا
لوکا حالَ حالَ ۔
حالَ حالَ کر رہی ن آیا کوئی، کوکاں کرے ن کو دلجوئی
پچھے آکھِ وکھا کہ ہوئی، کتھوں چورُ اچان پئیوئی
سبھو گیئو نے کچھ رہیو ای، ڈھونڈھاں کچھ نہی دہُ لوئی
اندر بھالِ بھالِ ۔9۔
بھالِ بھالِ پھرِ منگھرُ پیا سیالا، ککرُ لیف تلائی پالا
آتس ہوئی اہنِ اٹالا، پنچری گولہ سرد نوالا
اتے ورپھ پوے دشالا، دھپے بیٹھی رہاں ہیالا
روواں زار زار ۔
زار زار روئِ تتا پانی آنی، ٹھریئسُ نھاواں درد رنجانی
دھوآں آہیں سنگِ نمانی، ن کچھ کھاون پیونُ پانی
کتھوں لگا نیہُ ایانی، حیلہ دسو کوئِ سیانی
پچھدی وارِ وارِ ۔
وارِ وارِ پچھ رہی ن کوئی دسے، جے کوئی سندا سو کوئی نسے
ویکھے حالَ اساڈا ہسے، بھکھے دردِ کہ جاننِ تسے
ڈھولی برر چلیہے وسے، اوہا ملے جو سر تھی رسے
دیوے وار وار ۔10۔
وار وار پھرِ چڑھیا مہینہ پوہُ، وچھوڑا کیتا ڈاڈھا روہُ
ن چھوڑِ اس راتیں دہاں اندوہِ، کہ کریئے درداں بہت امبوہُ
ن رہیاں کائی ڈھیری لوح، چھڑائے اوہی اوہی اوہُ
کریندی ربّ ربّ ۔
ربُ ربُ چھڑکائ وچھوڑے ماری، برچھی گھاؤ کلیجے کاری
سولاں عمر وننجائی ساری، سائیاں میل کدی ہک واری
کدہی دیکھ اساڈی باری
روواں چھب چھب ۔
چھب چھب کرِ دور وچھوڑا سائیں، مینوں میلِ کداہی سائیں
نہیں تاں سکدی مرِ ویسائیں، ڈھولی پھیرِ ن کدی رسائیں
راتیں دہاں کری صباحی، سؤ سؤ لکھ ہزار دوائیں
میلی جھبِ جھبِ ۔11۔
جھب جھب پھرِ چڑھیا ماہُ سہارا، آونُ کیتا رتِ بہارا
ون ترنُ ہوئی ساوے سارا، سہیو ! ملدا ڈھول پیارا
دھؤں دھؤں کیتا سکھ نگارا، پکڑی نسدا دکھ کرارا
ڈردا راتِ راتِ ۔
راتِ راتِ گھرِ جانی مینڈا آوے، متھا جیوں مہتابُ دکھاوے،
تاراں نال چچنگلِ لاوے، ہاسے شکر سیر رلاوے
چالے گئیئرُ چال چلاوے، گلے موتی پھل چواوے
کھوباں مات مات ۔
مات مات کو ناہی وچ جہانے، اندرِ دلی تے ملتانے
قابل بلکھا تے کھرسانے، روم ساما تے لگمانے
نہ وچِ صحرا تے بستانے، نہی پھرشتا وچِ اسمانے
اتمِ جاتِ جاتِ ۔12۔
جاتِ جاتِ پھرِ چڑھیا پھگنُ گھولی، ملیا آئے پیارا ڈھولی
سورجُ چندُ پایا وچ جھولی، کیسرِ مہندی سیرے تولی
کھیڈاں نالِ پیارے ہولی، کنگھی کالے کیسے جولی
چندنُ تیلُ تیلُ ۔
تیلُ تیلُ لائِ چندن دھڑی گندائی، سوہے ساوے رنگِ لوائی
گہنے بہتے گنتر ناہی، سکھ شرینی لکھ ونڈائی
وجنِ تریاں تے سرنائی، گاونِ سہیاں کولِ بہائی
دیواں ویلِ ویلِ ۔
ویلِ ویلِ کہُ شاہ مراد دوائیں، بریاں بھلیاں لوکاں تائیں
راتیں دہاں چتاری سائیں، سائیں باجھ ہور کچھُ ناہیں
ایہا شگن دلے وچِ پائی، دنیاں دھندھاں بھٹھ چھڑکائی
آپے اپنا آپُ ملائی، وچھڑِ میلِ میلِ ۔13۔1۔
| |
