پنجابی غزلاں سلیم کاشر
1. وچّ ہنیریاں لبھدی پھر ہن، کر کر لمے ہتھ
وچّ ہنیریاں لبھدی پھر ہن، کر کر لمے ہتھ ۔
روشنیاں وچّ آپ گوائی، توں سونے دی نتھّ ۔
کون آں تینوں کتھے ملیاں، دیواں کیہ جواب،
یاداں دی پوتھی دے بہہ کے، پچھلے ورق التھّ ۔
دور افق تے مل جاندے نے، دھرتی 'تے اسمان،
اپنا آپ پچھانن خاطر، عرشوں تھلے لتھّ ۔
اک اک لوں مڈھ زخم ہزاراں، دلبر دی ایہہ دین،
صدیاں دا سرمایہ بن گئی، گھڑیاں دی گل گتھّ ۔
سجناں دے دکھاں درداں وچّ، ہن دلجوئی لبھّ،
کھورے کل ہووے نہ ہووے، ایہہ یاراں دی ستھّ ۔
کالی کندھ اسار وکھالن، نھیرے دے وسنیک،
چڑھدے ولوں چڑھدی آوے، اوہ سورج دی رتھّ ۔
'وا دی سولی چڑھکے کھڈندی، پھلاں دی خوشبو،
ہس ہس موت ہلارا لیندے، 'کاشر' جہے سر لتھّ ۔
2. شام پوے تے بال کے دیوے، نھیریاں دے ساہ گھٹو لوکو
شام پوے تے بال کے دیوے، نھیریاں دے ساہ گھٹو لوکو ۔
وس لگے تے ہسدے چانن، پردیسی نوں لٹو لوکو ۔
بٹّ بٹّ تکدے، ودھدے گھٹدے، دسدے او پرچھاویاں وانگوں،
کاہدی چپّ اے، سپّ سنگھیا جے، کجھ تے مونہوں پھٹو لوکو ۔
اساں تے بلخ دی شاہی چھڈکے، روپ نگر دی لئی فقیری،
بھاویں نینیں کجلا کر لؤ، بھاویں خاک سٹو لوکو ۔
میں سدھراں دیاں قبراں نال ایہہ، دل دا حرم وسا لتا اے،
پولے پیریں لنگھدے جاؤ، ربّ دا گھر نہ لٹو لوکو ۔
جیوں وگدے دریا دی ہکّ 'تے، لہراں اک مک ہو ہو جاون،
دو روحاں ایوں مل گئیاں نے، جسماں نوں پئے کٹو لوکو ۔
میں اک ہسدی ہوئی ہیاتی دے دپنے کیوں دیکھدا رہنا،
سوچاں تے کوئی پہرہ لاؤ، فقراں دا گل گھٹو لوکو ۔
3. غم کاہدا جے دل ٹٹن دی، ذرا آواز نہ آئی
غم کاہدا جے دل ٹٹن دی، ذرا آواز نہ آئی ۔
خالی بھانڈے شور ودھیرا، جانے کلّ خدائی ۔
جس دے پلے پیسے ہندے، اسے دی وڈیائی،
اچے محلیں جاوے پہلاں، سورج دی رشنائی ۔
چھیڑو نہ دکھیاریاں تائیں، خریاں کہہ نہ دیون،
پھردے چپّ دے جندریاں اہلے، ایہہ طوفان لکائی ۔
اکھیاں دے وچّ گزرے ویلے، آ گئے ہنجھو بن کے،
توں کی اکھ چرائی سجناں، ہو گئی جگ رسوائی ۔
ستے وخت نمانے ایسے، 'کاشر' یار نہ جاگے،
چڑھدا سورج تان کے نیزے، دندا رہا دہائی ۔
4. تیتھوں وی کوئی گلّ نہ ہوئی، میں وی دل دی کہہ نہ سکیا
تیتھوں وی کوئی گلّ نہ ہوئی، میں وی دل دی کہہ نہ سکیا ۔
پھلّ تے شبنم دے میلاں نوں، چڑھدا سورج سہِ نہ سکیا ۔
تیرے میرے ساہ سانجھے سن، پر وختاں دی گلّ اے سجناں،
تیرے دل دی بند کتاب تے، اکھراں وانگوں بہہ نہ سکیا ۔
کچے رنگ للاری والے، چڑھدے لیہندے رہندے دیکھے،
پیار ترے دا رنگ اجیہا، جیوں چڑھیا پھر لہہ نہ سکیا ۔
نال ورولیاں متھا لا کے، اپنی دھوڑ اڈا لئی بھاویں،
ایہہ تے کوئی آکھ نہیں سکدا، ڈردا ساں میں کھہِ نہ سکیا ۔
سجناں ولوں آؤندے پتھر، 'کاشر' پھلّ ہی لگدے مینوں،
میں کوئی 'منصور'، نہیں، جو، پھلاں دی سٹّ سہِ نہ سکیا ۔
5. جو بول زبانوں نکل گیا
جو بول زبانوں نکل گیا ۔
اوہ تیر کمانوں نکل گیا ۔
میں دل وچّ اوہنوں لبھنا واں،
اوہ دور اسمانوں نکل گیا ۔
خواباں نہ تکّ، خواباں بدلے،
'یوسف' کنیانوں نکل گیا ۔
ہمدرد کنارے بن بیٹھے،
جد میں طوفانوں نکل گیا ۔
میں گھر دی اگّ لکاؤندا ساں،
دھوں روشن دانوں نکل گیا ۔
جو غیر لئی تپ اٹھدا سی،
اوہ لہو شریانوں نکل گیا ۔
'کاشر' توں ہن کی پچھدے ہو،
جد درد بیانوں نکل گیا ۔
6. قبرستاناں وچ ہنگامہ شہراں وچ تنہائی اے
قبرستاناں وچ ہنگامہ شہراں وچ تنہائی اے ۔
اج دے بندے نوں خدغرضی کہڑی تھاں لے آئی اے ۔
تاریاں دی رتّ وچّ نہاکے چن وی پیلا لگدا اے،
سورج چڑھیا تے اوہدی وی ڈبّ-کھڑبّ رشنائی اے ۔
سچ دا دیوا بال کے پھریاں رات-رات آوارہ میں،
لوء لگی تے شہر دے لوکیں لگے کہن شدائی اے ۔
میرے گھر وچ درد پراہنے، کھلھے بوہے آؤندے نے،
ایہہ کوئی بہتا ای سجن لگے، جس کنڈی کھڑکائی اے ۔
سنگ دلاں دی اس دنیاں 'چوں، نسکے کدھر جاوینگا،
کعبے تے بتکھانے وچ وی پتھراں کول خدائی اے۔
اساں پنجابی خاطر مستقبل وی داء 'تے لایا اے،
دوجیاں وانگوں فن دی ہٹی اساں نہ مول سجائی اے ۔
| |
