پنجابی غزلاں صابر سودائی
1. خورے سینے دے وچّ کنیاں، سدھراں ڈلھکاں مار دیاں
خورے سینے دے وچّ کنیاں، سدھراں ڈلھکاں مار دیاں ۔
گلّ تے کرنی آؤندی اے پر، جرتاں نہیں اظہار دیاں ۔
میری آس دی سسی-شوہدی، تھل وچّ بھلیں پے گئی اے،
نیڑے نیڑے نظر نہ آئیاں، جھوکاں پنو یار دیاں ۔
اندروں اندریں میرے دل دے، ٹکڑے ہندے جاندے نے،
لفظاں دے وچّ کتھوں آئیاں، تاسیراں تلوار دیاں ۔
حرص ہوا دے پنجرے اندر، جہڑا وی پھس جاندا اے،
اوہنوں کدی نصیب نہ ہوئیاں، رتاں مست بہار دیاں ۔
حق دی خاطر مر-مٹ جانا، ریت-روس منسوراں دی،
بھاویں روز ڈراون پئیاں، جھلیاں رسماں 'دار' دیاں ۔
اج بازاروں لنگھدے ویلے، 'صابر' سینہ پاٹ گیا،
کوڈی دے ملّ وک رہیاں سن، 'سوچاں' اک 'فنکار' دیاں ۔
2. گجھیاں گجھیاں مرضاں لگیاں
گجھیاں گجھیاں مرضاں لگیاں، جندڑی ڈولے کھاندی اے ۔
غم دی چکی پڑاں وچالے، سانوں رگڑی جاندی اے ۔
اس دنیاں دی کوڑی یاری، چار دناں دا میلہ اے،
جھلے دل نوں کی سمجھاواں، ایہو سمجھ نہ آؤندی اے ۔
تاریاں دی رشنائی بھاویں، اپنی تھاں 'تے سوہنی اے،
وتّ وی چن دے چانن کولوں، ازلاں توں شرماندی اے ۔
رنگ-رنگیلے محلاں ویلے، سکھ دی نیندر سوندے نے،
درداں ماری جندڑی میری، کلی نت کرلاندی اے ۔
چار چپھیرے دھیاں والے، روز براتاں جھلدے نے،
کد پرنیسن دھیاں جنہاں گھر نہ سونا چاندی اے ۔
تانگھ سجن دی اکھیاں دے وچّ، 'صابر' کونجاں وانگوں اے،
خورے کون کڑی اج باری، وچوں جھاتاں پاؤندی اے ۔
3. کلیاں، غنچے تھاں-تھاں کھلرے
کلیاں، غنچے تھاں-تھاں کھلرے، بوٹے دسدے خالی ۔
انج لگدا اے باغ دی رونق، لٹکے لے گئے مالی ۔
دل دے کھوٹے، منہ دے مٹھے، پھلاں ورگے مکھڑے،
پہلاں پیار ہلارا دندے، پچھوں دیش نکالی ۔
میں سدھرا دے بوہے یارو، کئی واری کھڑکائے،
ہر بوہے دے اہلے مینوں، دیوے سنجھ وکھالی ۔
اوہنوں تاں اس جیون کولوں، سکھ نہ ملیا کوئی،
جیہدے گلے پے گئی ہووے، اجلوں سوچ پنجالی ۔
پتھر دا دل رکھن والے، رحم کدے نہیں کھاندے،
ہینیں بندے نوں نہیں پگدی، ڈاڈھے دی بھئیوالی ۔
دل دے پریم نگر وچّ پیندے، چٹے دن نوں ڈاکے،
لکڑا وہڑھا، میں ہاں کلا، کون کرے رکھوالی ۔
لال سمجھ کے جھولی پایا، اک مگھدا انگارا،
پہلی واری 'صابر' مینوں، دھوکھا دے گئی لالی ۔
4. ظالم خونی رسماں ریتاں، وسدے شہر اجاڑے
ظالم خونی رسماں ریتاں، وسدے شہر اجاڑے ۔
ہن تاں ایتھے اوکھے ہو گئے، کٹنے چار دہاڑے ۔
ہر بندے دی درد کہانی مینوں اپنی جاپے،
اندروں اندر گجھی گجھی، پیڑ کلیجہ پاڑے ۔
اپنے اکلاپے دا رونا، کیہدے اگے روواں،
نہ کوئی سندا میریاں ہاواں، نہ ہوکے نہ ہاڑے ۔
اج وی رانجھے بندے جوگی، اج وی رلدیاں حیراں،
اج وی ظالم قیدوں گھر گھر، اج وی کھیڑے لاڑھے ۔
لوکی اپنے نکّ دی خاطر، خون دلاں دے کردے،
پھلاں توں وی نازک جسے، تتیاں لوواں ساڑے ۔
جیہناں نوں گر آپ سکھائے، اوہ وی سانوں چارن،
انے کدی نہیں ہندے ڈٹھے، ہالیاں اگے پاڑے ۔
اوہ ڈاہڈھا اے تے سانوں کی، 'صابر' ہسے وسے،
میرے جیہے وی جگّ تے رہندے بھاویں ہوون ماڑے ۔
5. اپنے لہو دا گارا لا کے، چاواں نال اساری
اپنے لہو دا گارا لا کے، چاواں نال اساری ۔
ہڑ دا پانی روک سکی نہ، کچی کندھ وچاری ۔
واہ دم اپنا ہندا جہڑا، ہر ویلے دا ساتھی،
اوکھے ویلے کم نہیں آؤندی، اس دنیاں دی یاری ۔
اج کل سچ دا سودا لبھنا، ڈاہڈھا مشکل ہویا،
دنیاں اتے کوڑاں دے ہن، پھردے ڈھیر وپاری ۔
اکھیاں وچّ جگراتے کٹے، لا کے سینے یاداں،
سکھ دے پنچھی ساڈے دیشوں، اڈّ گئے مار اڈاری ۔
دل دی کھیتی سکّ جاوے تاں، پھیر ہری نہ ہووے،
آؤندے جاندے موسم دس گئے، مینوں وارو واری ۔
دھرتی اتے بندے چمکن، اسماناں 'تے تارے،
ربا تیری قدرت کیتی، خوب قصیدہ کاری ۔
ڈاڈھیاں نال پریتاں لا کے، 'صابر' کی کھٹیا ای،
توں تاں اپنے پیراں اتے، آپ کہاڑی ماری ۔
| |
