اکو تھائیں بہناں
اکو خیالیں رہناں

بنیریاں اوپروں دھپّ چھاں دی گنتی کرنی
رکھاں ہیٹھاں بہہ بہہ بدھی لبھنی

اکو دوال دے اولھے نت لنگھدی عمر وہانی
اکو اڈیک 'چ بیٹھے تکیا ستّ رنگاں دا پانی

رتاں اندر من رتاں نوں چتاردے رہنا
بجھے دہوں ذکر تیرے دا دیوا بال کے بہنا

سوڑاں اندر سوڑ دلے دی چتھّ چتھّ رکھنی
اکو روپ سماون لئی نت سکھنی رکھنی تکنی

پڑھنے شہر تیرے دے چند تے سورج
شاماں اندریں روح اپنی دی رات 'چ لہنا

وگدی واء 'چ یاد ہوا نوں جپنا
اپنی نکی طاقی توں کل جہان نوں تکناں

گیاں دی آس رکھنی
یار اڈیکدے رہنا

توں اپنی رتّ سہاگن آپے لبھّ لے

اسیں ور کیتے، پرنائے نہیں
اسیں جمے جو، اوہ جائے نہیں
ساڈی جمن پیڑ کہانی کوڑ کہانی اے
اکھ وچھوڑا انجمیاں دا جھورا اے
دن پرانا بند دلے دا لانگھا اے

ایس جاندی خالی شام نوں، اپنی کرنیں بھر لے
ایس ننگی رات نوں جگاں پرانی چنی کجّ لے

کنج تیری کہانی کریئے اڑیئے
رتّ پرانی کر بیٹھے آں
پونی پونی کر جو کتیا
اوہدا تان نہ تنیا
'چلدیاں وداع نہ کیتا'
'ککھّ بال نہ بنیرے دھرے'
کنج لکھیئے رام کہانی
سبھ سخن زبانی کر بیٹھے آں
رتّ پرانی کر بیٹھے آں

عجب شام نگر وچّ آئی
بوہا پچھلا جو لنگھ آئی
اس ڈھوئی ڈر دی طاقی
سپن رات اکھیں وچّ پائی

ایہہ رات اکھیں رکھ لیندے
اکھ درداں پانی کر بیٹھے آں
رتّ پرانی کر بیٹھے آں

('چلدیاں وداع نہ کیتا'=
ایہہ سطر شاہ حسین دی کافی توں اے؛
'ککھّ بال نہ بنیرے دھرے'= 'ایہہ سطر نجم حسین سید دی نظم
ککھّ بال کے بنیریاں 'تے دھریئے جی'' توں اے)

جویں ٹٹا پیالہ جڑے تے امرت بھر جائے
جویں اجڑی جھوک وسے مڑ میلہ لگّ جائے
اکھ لبھّ لبھّ سیوے ادھڑن اندراں دے
یار پرانے مڑ مڑ کرن کہانی سفراں دی
اج رخاں دی گلّ نہ کریئے، کچیاں لگراں دی

ایس ہوا نے تیری اکھ دا نقش نہیں لکھنا
ایہہ جھلنی اے پچھلے پہریں
گجھ جھیتھاں تھائیں لنگھ جانی ایں
چپّ پیراں ہیٹھوں وگ جانی ایں
تینوں خبر نہیں ہونی
کد تیک ساہ بیگانہ کر کر لوڑ دی سولی ٹنگسیں

جس ہونی نوں توں لوچ رہی ایں
اس وچ تیرا ہتھ نہیں ہونا
منکا کر لے یاد سجن دی
رنگ نشانی کر لے
کد تکّ اڈسیں بازاں پچھے
رخ بسیرا کر لے

ملنا ای تاں مل
ایس جہانے
جیوندی جانے
حالَ گھڑی وچ
ایسے ساہیں
اج دی راتیں
ایسے پل
مل
ملنا ای تاں مل

روح دی باہیں
اکھ دی ساہیں
یاد گلی وچ
اوسے نکڑے
جتھے چھڈّ آئے ساں
دل
ملنا ای تاں مل

دھرتی گھمدی
بدل نچدے
پیر ہوائیں
اڈے اڈے
اسمانیں گئے
مل
ملنا ای تاں مل

کائی لو اے اوہ ستّ اسمانیں
آدی جگادیں، اچیت پاتالیں
اناکھی، ان بیتی کوئی

شہر دی ننگی ہنیری پچھے
چپّ واء دا بلاّ اے کھورے

نت جمن دی کھیڈ دے وچّ
ستّ رنگاں متے بال چھپن اے

اسو کتیں بیجی گلابی وا دی
رتّ بسنتی ہے کھورے

نہ ملیا نہ وچھڑیا
املنی دے الوپ کنڈھے اتے
نت ملن دا ترلا اے جیویں
جاں مینہہ اے ازگیبی کائی
تانگھ رہی جیہدی بدلاں نوں
وسے وچ انوسا ہے جو

انہوئے دے تکھے نکے 'تے
ہوون دی انہونی اے

لڑ لگّ
رہندا راہ اگم دا

راہ بن
مکے اجھڑ من دا

من سوت
ہووے میل سجن دا

میل کر
لاہ وجوگا جگّ دا

پیارے لال
کر بھرواسا دم دا

(مادھو لال حسین دی کافی
"پیارے لال کیہ بھرواسا دم دا" نال چھیڑ)

سانوں دھڑکو رہندا اے
چپّ پانی تے واء دی بیڑی آں
چٹی خزائیں نلجے بے پتر آں
میلے تھکے ہتھ خالی نے

اساں ہاریاں ساہواں نال تیری ساوی آس چنی اے
ساڈے ادھورانے دناں دی پوری رات بنی اے

انچھوہے، وچھنیاں نوں گیانی اکھ دی چھوہ دویں
ایویں ساری عمر ونجائی آ
ساڈے لیکھاں دے بھاگ بھریں

بندہ اپنے دھیانے لنگھدا
آل دوال نہیں تکدا
پر ورھیاں بدھی
ہر شے چیتے آندی اے
روز دہاڑے تکیاں شکلاں
کدی جانن دا آہر نہ کیتا
دل ملن نوں کردا اے
بندہ انت انھیرے بہہ کے
مویاں نوں چیتے کردا اے

رتّ بدلے تاں چیتے پون
شاماں ورگے لوک، بدلاں جہے دن
مٹھی ٹور حیاتی نوں انہونی دا ساہ تانن نوں کردا اے
دھر اندر بے ملومی جہی یاد دی سک اے
ویہڑے دی پچھلی پرانی کندھ اتے
انوجودے رکھاں دے جھولے پیندے نیں
بند چیتے دی کنڈی اتے انڈٹھے ہتھ دی چھوہ اے

یار گواچیا !
ربّ سببیں، جے وا بہتی تیز ای وگّ پئی
ایس ابلدے شہر دے اندر
ساڈے دل بہتے ای خالی رہِ جانے نیں
اسیں بے قدرے نخسمے آں
بے پرواہی وچ ڈولھ بہنے آں
پچھلی رت دے بھرے تھال

ایس شہر روز سہم جمدا اے
بالاں لئی
پیو استاد دی اکھ سوڑی گلی ہار کھلدی اے
نرول ہوا تلی دا مڑھکا بن جاندی اے

ویلے دے پھٹپاتھ 'تے چرکے کھلوتیاں
انلکھے لیکھاں دی گڈی اوڈکدیاں
پڑھیار کڑیاں لئی کیہ جمدا، مردا اے

بجھے کلرکاں دیاں دھوڑ پھائلاں اندر
کوئی آس بسنتی کھڑدی نہیں

میرے بھانے تاں دن انت
خالی بھکانے ہار پھٹدا اے
اک انیائی شام دے مگروں
اس رات دے نمھے چانن اندریں
شہر مڑ جیون نوں کردا اے

ادھ راتیں شہر فصیل دی کالخ 'تے
تیری یاد دا چٹا پھلّ کھڑدا اے

چپّ اے
تیری اکھ دریا دی، تیرے سوکے دی
وگدی رمزاں کتھدی، اجب ہوا اے
رجے دنہ ہنیردی کال اضل دی لو اے
جتھے لگر اے ماڑی اتھے رخ دا زور اے
سوہا اکلاپا ٹونہدی، بسنتی اکھ دی ٹوہ اے
بند چیتے نوں لک چھپ کھولے، کیہی اجیہی خوشبو اے

جے توں ہوویں رات رمز اے
دنہ ہے تیری یاد دا پینڈا
شام سلیٹی طاقی اندر
انہونی دا بوہا تینڈی چھوہ ہوا ہے
اکھ ہے پانی
تیرا نہ ہوون ساڈی حاضری ہے
تیری املنی ساڈی ملنی ہے

اچا ٹبہ
بھائی دا ویڑھا
باؤ خداد دا گھر
نکڑے سی بلا دودھ اعلیٰ
کدے آیا تاں نہیں ایتھے
پر رہیا سدا آں
گلیاں کرشن نگر جہیاں
پریم نگر جیہے گھر
چوبارے شام نگر جیہے
اوپرے بندے جانوں جہے لگدے نیں
انجان ہٹیاں توں جویں سودا لیندے رہے آں
بند بوہیاں چوں آندے جاندے رہے آں
گلیاں گھر تاں اوہو نیں
اوہو تھڑھے تے اوہو نکراں
جی پرچھاویں ہو گئے نیں
ہرا مزار تاں جیوندا اے
قبرستان مک گئے نیں

چپ گلیاں چوں ساہ جیہا لیندا کوئی
کنڈ پچھے ہتھ رکھ بابا
نال میرے سبھ وینہدا
مائی دی کنیں گل کوئی کہندا

اچرج سی یاد اوہدی
کنے ای دن نہ آئی
سوچیا چلو جان چھٹی
بھار دلے دا ہولا ہویا
دھیان نوں لامبھے کر
کسے ہور خیالے وگیئے
چنڈی گڑھ وچّ رات سی پہلی
مگریں مگریں مینہہ وی آیا
ہوائیں تردی آئی اکھ شتابی
سفنیاں اندر پانی دا آوازا آیا
ایویں وچ میرے توں اٹھ
جا مینہہ نال اس ہتھ ملایا

(اس رچنا 'تے کم جاری ہے)