پنجابی گیت سرجیت رامپری
اک باغ دے پھلّ اسیں ہاں
اک عرش دے تارے
کون اساڈی خوشبو کھوہے ؟
'نیرھے کون پسارے ؟
چھل چھل کردے وگدے نالے،
دریاواں دے اسیں اچھالے،
دوستیاں دے کنڈھیاں اندر
وہندے ہاں رل سارے ۔
قدم ملا کے ٹردے جائیے
قدم قدم تے جوت جگائیے
جتھے قدم اسیں ہاں رکھدے
مٹ جاندے اندھیارے ۔
جھول اساڈی گیت چھپے نے
پیاراں دے سنگیت چھپے نے
مترتا دے میت اسیں ہاں
نفرت نوں انگیارے ۔
اس دنیاں دی عزت ساڈی
شانتی اتے محبت ساڈی
اسیں جنگ نوں گھرنا کردے
امناں دے ونجارے ۔
ہتھگھٹنی بن کے ٹردے ہاں،
گلوکڑی بن کے ٹردے ہاں،
دھرتی اپر پھلّ کھڑائیے
عرشاں وچّ ستارے ۔
اک باغ دے پھلّ اسیں ہاں
اک عرش دے تارے
میں درد-کہانی راتاں دی
مینوں کوئی سویرا کی جانے ؟
جو رات پئی سوں جاندا ہے
اوہ پندھ لمیرا کی جانے ؟
پتجھڑ دی ہسدی پیڑا ہاں
ایہنوں مست-بہاراں کی سمجھن ۔
میں پیاس کسے ورانے دی
ایہنوں سون-پھہاراں کی سمجھن ۔
میرا گھر مارو-طوفاناں 'تے
کنڈھے دا بسیرا کی جانے ؟
میں ہجر دی دھکھدی اگنی ہاں،
ایہنوں کوئی ویوگی ہی سمجھے ۔
سدھراں دی راکھ دی ڈھیری ہاں،
ایہنوں پیار دا جوگی ہی سمجھے ۔
میری منزل ہیر سیالاں دی
گورکھ دا ڈیرہ کی جانے ؟
میں ودھوا ہوئی سدھر ہاں
تے بھٹک رہا ارمان کوئی ۔
عرشاں 'چوں ٹٹیا تارہ ہاں
میں ٹول رہا اسمان کوئی ۔
ایہہ بھیت جلن دا، بجھنے دا،
مسیا دا ہنیرا کی جانے ؟
میں دیپک راگ دی لے کوئی
کی سمجھے راگ ملھاراں دا؛
میں تریل کسے دے نیناں دی،
کی سمجھے پھلّ بہاراں دا ۔
جہنوں ہر تھاں اپنا ربّ دسدا
اوہ تیرا میرا کی جانے ؟
میں ہنجھوآں دا پاگلپن ہاں
میں آس کسے ویرانے دی،
گھمدا آوارہ بدل ہاں
میں مستی ہاں مستانے دی ۔
جو خوشی ہے لٹے جاون دی
اوہنوں کوئی لٹیرا کی جانے ؟
میں درد-کہانی راتاں دی
مینوں کوئی سویرا کی جانے ؟
جو رات پئی سوں جاندا ہے
اوہ پندھ لمیرا کی جانے ؟
روحاں دیاں پینگھاں 'تے لئیے ہلارے
پیراں دے نال چھوہیئے امبر دے تارے ۔
جسماں دی یاری تاں دھرتی دی چھوہ ہے،
آزاد ہوشاں نوں امبراں دا موہ ہے،
چنے دی ناؤ 'تے گھم آئیے سارے ۔
رشماں نوں والاں 'چ لئیے پرو نی،
مہکاں 'چ روحاں نوں تاں لئیے دھو نی،
چانن کوئی نیناں 'چوں لشکاں مارے ۔
باہاں 'چ باہاں دے گجرے سجا کے،
دھڑکن دی گودی 'چ نغمے بٹھا کے،
ہوٹھاں دی کشتی بلھاں دے کنارے ۔
سترنگیاں پینگھاں نے 'واج ماری،
آ جھوٹیئے ایس 'تے وارو واری،
ایہہ کافر جوانی ایہہ سوہنے نظارے ۔
میخانے بدلاں دے اڈدے نے جاندے،
مرے ہوٹھ ہوٹھاں دے امرت نے چانہدے،
مرا عشقَ جیندا حسن دے سہارے ۔
روحاں دیاں پینگھاں 'تے لئیے ہلارے
پیراں دے نال چھوہیئے امبر دے تارے ۔
رم جھم رم جھم ورھدا پانی ۔
چھم چھم چھم چھم ورھدا پانی ۔
کلھ کلھ جھرنے وگدے جاون
چھل چھل ندیاں نالے،
ترپ ترپ میرے اتھرو وگدے
پھس پھس جاون چھالے ۔
نکیاں نکیاں کنیاں بن بن
کھردی پئی جوانی ۔
رم جھم رم جھم ورھدا پانی ۔
اج دھرتی دا آنگن بھریا
امبر ہویا خالی،
توں وی ورھ جا بدلاں وانگوں
میری جند سوالی؛
تیری آہٹ لوچ رہی ہے
ہکڑی دی ویرانی ۔
چھم چھم چھم چھم ورھدا پانی ۔
امبر دی چادر ہے دھوتی
نکھرے چند ستارے؛
ترے بناں نرکاں ورگے نے،
سورگاں جہے نظارے ۔
آ جا اک ہلارا دے جا
پینگھ پئی اسمانی ۔
رم جھم رم جھم ورھدا پانی ۔
لہراں، اچھل اچھل کے آن
لہراں، مچل مچل کے جان ۔
نیلے جل دے سینے اتے
اک دوجی دیاں باہاں پھڑکے
جھمر کوئی پان ۔
نچ نچ پاگل ہوئیاں حیراں
ونجھلی دی مٹھڑی لے سن کے
جھومّ جھومّ لہران ۔
تھک تھک جاون پیر ایہناں دے
کنڈھے دیاں باہاں وچ سوں کے
ہکڑی نوں گرمان ۔
راتیں ایہناں دے ویہڑے اندر
چن-چاننی، تارے دی لوء
مٹھا مٹھا مسکان ۔
چٹیاں چٹیاں چن دیاں اشماں
لہراں دے سینے نوں چمّ کے
پرچھاویں لک جان ۔
جد سمیر دا بلاّ آوے
جاگ پین انگڑائی لے کے
ادھ-ستے ارمان ۔
سوہیاں-سوہیاں سورج-کرناں
لہراں دے کومل ہوٹھاں نوں
رنگلی سرخی لان ۔
آ وے ماہی ! ہاں نی چنیئیں،
لہراں تے کنڈھیاں دے وانگوں
پا لئیے پہچان ۔
اچھل اچھل کے لہراں آن ۔
مچل مچل کے لہراں جان ۔
رہے ہنیرے رستے میرے
کسے نہ دیپ جگائے،
بجھ بجھ جاندے نین شمع دے
پروانہ نہ آئے ۔
میں لوچاں دو نین چمکدے
تاریاں دے ہمسائے،
چانن دا مینہہ شاہراہاں تے
کرن کرن ہو جائے ۔
پر اجے تاں بدلی دی چھاں
رستہ بھلّ بھلّ جائے ۔
برس برس برساتاں تھکیاں
اک وی پھلّ نہ کھڑیا،
جھڑ لگدی میری جندڑی ٹھردی
دل دا نگھّ وچھڑیا،
کوارے کوارے شاہ بدلاں دے
ٹھنڈے ٹھنڈے سائے ۔
میں چاہاں نوری شاہراہاں
جاون شاہ ہنیرے،
سجن دیاں مسکاناں ورگے
آون سرخ سویرے ۔
پیاری پیاری آشا میری
اوشا نوں گل لائے ۔
رہے ہنیرے رستے میرے
کسے نہ دیپ جگائے ۔
کوئی سمجھے جاں ن سمجھے
کوئی جانے جاں ن جانے،
توں گائی جا ۔
تیرے نیناں 'چ ساون ہے،
تیری ہکڑی جوالا ہے،
ایہہ اگّ نہ بجھن والی ہے،
ایہہ غم نہ مٹن والا ہے ۔
توں آہاں بھرن دے اے دل !
توں جلدا جا جلائی جا ۔
توں گائی جا ۔
ایہہ غم ڈلھدا ہی چنگا ہے،
ایہنوں گیتاں 'چوں ڈولھی جا؛
ستارے سنن آئے نے،
توں اپنی پیڑ پھولی جا ۔
ٹھہر جا توں ذرا نیندے،
نی یادے توں تاں آئی جا ۔
توں گائی جا ۔
تیرے گیتاں دا جیون وی
ایہناں گلیاں 'چ رلنا ہے ۔
دو سوہے ہوٹھاں نے چھہکے
تیرے گیتاں نوں بھلنا ہے ۔
توں دیپک راگ دی لے 'تے
ایہہ نغمے گنگنائی جا ۔
توں گائی جا ۔
ایہہ پیڑا جگت جیڈی ہے،
توں جھولی 'چوں کھلاری جا ۔
توں اپنے ہنجھوآں دے نال،
پھلاں نوں شنگاری جا ۔
اوہناں نوں ہاسے دیندا رہِ،
اوہناں توں غم چھپائی جا ۔
توں گائی جا ۔
ہنیراں نال لپٹی ہے
ایہہ کالی رات وی رووے؛
تیرے ہردے 'چ چانن ہے،
ایہہ چن ہووے جاں ن ہووے ۔
ستارے توڑ کے نینوں-
توں راہاں 'تے جگائی جا ۔
توں گائی جا ۔
بھروسہ رکھ توں پیاراں تے
اوہ سمجھیگی اوہ جانیگی ۔
بھٹکدا جنماں توں راہی،
اوہ ویکھیگی پچھانیگی ۔
اوہدے راہاں توں مڑ مڑ کے
اوہدے راہاں 'تے جائی جا ۔
توں گائی جا ۔
نی میں کہڑے دیش اڈاں
نی میں کہڑے دیش جاواں ؟
ایتھے جنگ دے نے بھامبڑ
اتھے کال دا پرچھاواں ۔
کھنڈی مردیاں دی بدبو
اڑی زندگی دی خوشبو
مہکاں دا سینہ چھنیاں
چھلنی ہوئیاں ہواواں ۔
اسیں امبراں دے پنچھی
سارا ہی امبر سانجھا
تسیں بنیاں توں لڑدے
جنیاں ہے کیسی ماواں ؟
سترنگی پینگھ ساڈی
دے رنگ ہوئے دھندلے
بمباں دا دھواں اڈیا
زخمی ہوئیاں ہواواں ۔
اسیں آہلنا نہ پائیے
اگاں نے ساڑ دینا
زہراں نے دھرتی لوسی
نیں میں کی پیاں کی کھاواں ؟
سورج دے ولّ نوں اڈیئے
اسیں شام تے سویرے
کئی وار دل 'چ آئی
آدم نوں راہ وکھاواں ۔
رو رو کے اساں رات سلائی ۔
گا گا کے پربھات جگائی ۔
ہنجھوآں اندر ڈبّ ڈبّ جاندی،
تانگھ رہے نیناں دی جوتی ۔
کمبدیاں نظراں، تھرکن رشماں،
کدھر گئے شبنم موتی ۔
دسیو وے نرگس دے نینوں
کس نے میری نیند چرائی ؟
جگراتے، نیناں نوں پچھدے،
کنج اٹھیاں باغوں خشبوآں ۔
گھر گھر آئے بدل کالے،
کھر کھر جاون دھندلیاں لوآں ۔
سہل ہنیرا مدھم چانن،
پتیاں 'چوں جھردی رشنائی ۔
جل-ترنگ ہنجھوآں دا وجدا،
ہر اک پھلّ پیالی بنیا ۔
جو سندھور دمیلی کریا،
اوہ سورج دی لالی بنیا ۔
ہتھ وچّ پھڑ سورج دا کاسہ،
ایہہ پربھات کی منگن آئی ؟
ہر ہؤکا ہکڑی دی پیڑا،
ہر ساہ گردن وچّ تلواراں ۔
ایوں ہوٹھاں 'تے ہاسہ آؤندا،
جیوں پتجھڑ دی جھول بہاراں ۔
جیوں ساون دیاں نچڑن راتاں،
ایوں مسیا جہی عمر لنگھائی ۔
کنڈھیاں اپر تریڑاں ستیاں،
لکھیاں نہیں متھے تقدیراں ۔
لہراں آون، لہراں جاون،
بندیاں مٹدیاں جان لکیراں ۔
اکو حرف دلے تے لکھیا،
دھو دھو تکیا، مٹدا ناہی ۔
ترے بناں اجلے دن جیکر
دھپاں وچّ سڑدی تنہائی ۔
ترے بناں ایہہ رانگلیاں شاماں،
چھم چھم نیناں دی پرچھائی ۔
ترے بناں چن-راتاں جیکر
یاداں چٹی کفنی پائی ۔
بھاویں آہاں عمروں لمیاں،
بھاویں نغمے نے ہٹکورے ۔
اک دن امرت بھر جاویگا،
جیون دے وس بھرے کٹورے ۔
جدوں کسے جیون جوگے نے،
روندی زندگی گلے لگائی ۔
نھیراں دے وچ بیجے تارے،
اک دن سورج بن جاونگے ۔
رشماں جھرن فہاریاں وانگوں،
گھور ہنیرے چھن جاونگے ۔
جاگنگے سمیاں دی ہکّ 'تے،
یاداں نوں سپنے گل لائی ۔
رو رو کے اساں رات سلائی ۔
گا گا کے پربھات جگائی ۔
نیند میری دیاں پلکاں بوجھل
اتھرو لٹکے ہوئے ۔
رات جویں اک پنچھی گھائل
اڈدا اڈدا روئے ۔
اوہ اتھرو ساڈے تارے بن گئے
جہڑے دھرت نہ ڈگے،
اوہ ہؤکے ساڈے گیت بنے نے
جہڑے ہکّ وچ موئے ۔
رات-کڑی دے وال نے بکھرے
چانن دی وینا 'تے
برہا جاگے، منوا گائے،
دوویں نے ادھموئے ۔
ستیاں برچھاں نوں نہ چھیڑیں
ہؤکے-لدیئے وائے ۔
ایہہ درویشاں وانگ کھڑوتے
پتّ پتّ ہنجھ پروئے ۔
پورنماں دی رات اوہناں نوں
چن دے نال لیاویں،
نظراں وانگ اکاشیں بھٹکن
تارے کھوئے کھوئے ۔
'رات-رانی' دے پتیاں وچوں
رشماں کر کر جاون،
وال کسے دے جیوں 'واواں تے
مہکاں نے ہن دھوئی ۔
لوکی تاں شبداں دے ارتھاں
توں ڈونگھا نہ سوچن،
اسیں تاں بھاویں سارے نغمے
پیڑاں وچ سموئے ۔
نیند میری دیاں پلکاں مندیاں
اتھرو لٹکے ہوئے ۔
رات جویں کوئی پنچھی گھائل
اڈدا اڈدا روئے ۔
(اس رچنا 'تے کم جاری ہے)
| |
