انّ داتا:-
ہے شیرے پنجاب ! تینوں پوجدا سنسار اے ۔
سجے، کھبے، کھنڈیا ہویا تیرا اپکار اے ۔
تینوں انّ داتا بنایا، آپ پالنہار نے ۔
ساجیا دھرتی دا تینوں، سورگ سرجنہار نے ۔

توں ایں داتا، ہر کوئی منگتا اے تیرے دوار دا ۔
توں سخی ایں، ہر کوئی بھکھا اے تیرے پیار دا ۔

قدرت:-
تیری سندرتا، زمانے نوں اے بھرماندی پئی ۔
مہک تیرے پھلاں دی، دنیا نوں مہکاندی پئی ۔
تینوں قدرت، سوہے، ساوے، ویس پہناندی پئی ۔
تیری مٹی، سونے چاندی نوں اے شرماندی پئی ۔

تیرے سر اتوں ہمالا، برکتاں وارے پیا ۔
تینوں راوی سنجدا، تینوں جھنا تارے پیا ۔

پریم:-
پریم دی نگری ایں تے اکھیاں دا تارہ وی توں ہیں ۔
صوفیاں، ولیاں تے اوتاراں دا پیارا وی توں ہیں ۔
'سوہنی' دے کٹھے ہوئے دل دا سہارا وی توں ہیں ۔
'ہیر' دی توں 'جھنگ' 'رانجھے' دا 'ہزارا' وی توں ہیں ۔

خبرے کہڑی مقناطیسی کھچّ تیرے فرش وچ ۔
دیوتے وی، تیری خاطر، تڑپدے نے عرش وچ ۔

نور جہاں:-
راوی دی کندھی تے اک، جوگن دا انتم واس اے ۔
جس دی 'خاموشی' اے بولی، 'چپ' جس دی راس اے ۔
نہ کوئی دیوا اے جگدا، نہ ہی گولی پاس اے ۔
کی ہے ربا ! حسن دی ملکہ دا ایہہ رنواس اے ؟

ہائے ! بجلی کڑکدی اے، گھیرنی کھاندی اے چھت ۔
روندی اے کالی گھٹا تے ہنجھو برساندی اے چھت ۔

بولی:-
تیری پنجابی زباں، پینڈو اے، درباری وی اے ۔
راجسی وی، دھارمک وی، سوہنی ووہاری وی اے ۔
من نوں موہنی، رنگ-رتی، منگلا چاری وی اے ۔
ماکھیوں مٹھی وی اے، نمکین وی، پیاری وی اے ۔

ویکھ کے بدل نوں تیرے، گیت گائے مور نے ۔
تیری بولی ہی دیاں ایہہ 'کوئلاں وی چور نے ۔

دوئی:-
ہے ! میرے پنجاب دے واسی، دلاں نوں جوڑ دے ۔
دوئی تے ہنکار دے، بھر بھر کے بیڑے بوڑ دے ۔
ذاتاں پاتاں بھیڑیاں دے، سنگلاں نوں توڑ دے ۔
تیاگ دے ملاں تے پنڈت نوں وی ہن توں چھوڑ دے ۔

ویکھ ! آوے فرق نہ، تیری پرانی ریت وچ ۔
توں ایں پنجابی، تیری مکتی اے 'عاصی' پریت وچ ۔

تتی خزاں دا قافلہ، شامیں انھیرے تر گیا ۔
ساوے تے پیلے پتیاں، جوبن، جوانی متیاں ۔
ڈٹھا زمانہ بدلیا؛ تے بلبلاں نوں صد لیا ۔
کھڑ کھڑ وجائیاں تالیاں، کھڑ کھڑ نے پئیاں ڈالیاں ۔

رانی بسنت اے آ گئی، اوہ آ گئی،رنگ لا گئی ۔
پھلاں دا سر 'تے تاج سو، باغاں دے اتے راج سو ۔
ہو ٹہنیاں وی نیویاں، ایہہ بول پئیاں کھیویاں ۔
'جی آؤ جی، جی آیاں، جی آیاں، جی آیاں' ۔

پھلی سرہوں نے پھل پھل، سر پا لیا اے چونک پھل ۔
مستی ہلارے ماردی، متی سہپن واردی ۔
جیکر لڈکی نعر اے؛ جاں جھومدی مٹیار اے ۔

سندر سنہری جھاکیاں، پھلاں دیاں بے-باقیاں ۔
بیٹھے نے سینے کھولھ کے، پیتی نے ساری گھول کے ۔
بلبل پئی اے چمدی، آلے دوالے گھمدی ۔
بھکھے پریمی رسّ دے، اگوں نے موئے ہسدے ۔

شاخاں تے کلیاں نتریاں، جاں بیٹھیاں نے تتریاں ۔
مالی آ قہر گزارسی، سوئیاں کلیجے مار سی ۔
کوئی گلے وی لائگا، پر انت نوں سٹ پائگا ۔
روڑھی تے پیسی وسنا، پھر یاد عاصی ہسنا ۔

کومل تڑاں نے اٹھیاں، لگراں وی نالے پھٹیاں ۔
اوہ ! کوئلاں نے بولیاں، لئیاں بنا نے ٹولیاں ۔
بھاگیں بھلے دن آئے نے، باغاں 'چِ ڈیرے لائے نے ۔

پر اک وچاری سید اے، پچھلی بسنتوں قید اے ۔
نہ آہ، نہ فریاد اے، ایپر چمن دی یاد اے ۔
پئی تڑپھدی اے لچھدی، 'عاصی' دے کولوں پچھدی،
کیوں جی ! بسنت اے آ گئی ؟

پئی کن من ہووے سجناں !
بھلا میں تے رونا ہیسی؛
کیو بدلی رووے سجناں !

تیری یاد 'چِ ہوئی جھلی ۔
تیرے ہائے ! وچھوڑے صلی ۔
برہن ہنجھوآں دے موتی؛
لے ہار پرووے سجناں !
پئی کن من ہووے سجناں !

دینہ راتیں، منتاں منے ۔
نکّ رگڑے تے ہتھ بنھے ۔
'عاصی' اوہ ویلا آوے؛
مل بہیئے دو وے سجناں !
پئی کن من ہووے سجناں !

(پینگھ جھوٹینٹی مٹیار دے ولولے)

چل سجناں دا درشن پائیے،
پینگھے پیار دیئے !

توں پینگھے میرے بن جا پر نی !
لے چل مینوں ماہی دے گھر نی !
دل دی تانگھ مٹائیے،
پینگھے پیار دیئے !
چل سجناں دا درشن پائیے ۔

پیار بناں ایہہ جیون رکھا،
پاپی جیؤڑا، پیار دا بھکھا،
کیو ایہنوں پئے ترسائیے ؟
پینگھے پیار دیئے !
چل سجناں دا درشن پائیے ۔

اکھیاں میریاں آساں بھریاں،
اڈاں پئی میں وانگو پریاں،
کتوں 'عاصی' نوں ڈھونڈ لیائینئے،
پینگھے پیار دیئے !
چل سجناں دا درشن پائیے ۔

کیوں ڈگدا ایں، شمع دی اگّ وچ،
مڑ مڑ توں پروانے ۔
موت نوں ہسّ کے جپھیاں پاویں،
کیو مورکھ دیوانے ۔
مست شرابی وانن ہمیشہ،
کھیوا ہو ہو پیویں،
زہر بھرے ساقی توں لے لے،
وہُ بھرے پیمانے ۔

پروانہ:-
ہجر دے بلدے بھامبڑ دے وچ،
جہڑے سڑ گئے آپے ۔
روپ دی سیتل اگّ اوہناں نوں،
پانی وانگو جاپے ۔
اوہو سچے عاشق ہندے،
اس دنیا دے اتے؛
موت دے اندر جنہاں نوں 'عاصی'
جیون نواں سننجاپے ۔

دینہ گزاراں وے پئی، خون دے ہنجھو رو رو ۔
تیریاں گلاں کراں، ویراں دے اتے ڈھو ڈھو ۔

ہاویاں ماری میں دکھڑے وی سناواں کہنوں ؟
ہائِ وے ! بیٹھنا ایں، توں تے دریڈا ہو ہو ۔

نت پئی کاگ اڈاواں تے اڈیکاں رکھاں،
پورنے پاندی روھاں، دکھاں دی پٹی دھو دھو ۔

ماردی ہتھ رہی، تر گیوں توں ہتھ کرکے،
لے گیوں ڈاڈھیا دل، ہتھاں دے وچوں کھوہ کھوہ ۔

چاننی رات اے میں، تڑپاں تے ولکاں کلی،
باغاں وچ ٹہلدے نے، سارے ہی سجناں دو دو ۔

کی گلہ، شکوہ میرا، دوش کی دیواں تینوں ؟
بھوراں پئی لیکھاں 'چِ لکھیا اے ودھاتا جو جو ۔

اک تیری پریت دے پچھے ہی 'آسیا' ماہیا،
پلے پے گئی اے نمانی دے جگت دی ہو ہو ۔

اک تیری پریت نے، ایڈی چا سدائن کیتی،
ویکھ کے حالَ میرا، ریت دے ہسدے کنکے ۔

ہائِ ! بجلی نے وی اوہ تاڑ کے ساڑ مکائی،
آلھنا پایا سی جس، ٹہنی تے چن چن تنکے ۔

اک تیری پریت تے مہنے نے ہزاراں مینوں،
لوتیناں لاؤندے، زمانے دے نے جہڑے بھنکے ۔

کیہ وے ہتھ آیا تیرے، بانکیا ڈھول سپاہیا !
سینہ سلھ کے تے، کلیجہ ایہہ نمانا ونھ کے ۔

کجھ لیا پھلاں نے، لالا نے، نرگس نے لیا؛
باغاں وچ ونڈ گیا، خون میرا من من کے ۔

کدی سواساں 'چِ کمی، آوے نہ دکھاں 'چِ کمی،
ربا ! جھولی 'چِ میری، پائے نے دکھڑے گن کے ۔

ہائے وے پٹّ گؤں، چنگی نبھائی آ سجنا،
تینوں تے میں سی لیا، مولٰی توں منگ کے پنّ کے ۔

کیوں نہ ہر شیئر میرا، جائے سلھایا 'عاصی'،
رکھ دیاں ورقے تے جد، جغر دے ٹوٹے چن کے ۔

قدرت گھڑیا اک کھڈونا، جہنوں کہندے بچہ ۔
ربّ دی مورت وانو جاپے، پاک، پوتر، سچا ۔
جہنوں 'عاصی' ساری دنیا، مٹھا مٹھا کہندی؛
عمراں دی ٹہنی دے اتے، ایہہ اوہ پھل اے کچا ۔

بابل دے بوہے تے چڑیاں، چوغا چگن آئیاں ۔
مٹھے گیت پیاراں بھجے، گا گا پریتاں پائیاں ۔
اک اک کرکے مار اڈاری، جا ملیا گھر اپنا؛
اوڑک ایہہ 5ردیسن ہوئیاں، 'عاصی' ماں پیو جائیاں ۔

دل وچ مٹھے درد پئے کھیڈن، بلھیاں اتے ہاسے ۔
مستی نال بھرے ہوئے جاپن، نیناں دے دو کاسے ۔
آئی وان ہنیری نچدی، تر گئی بدل وانو؛
اک تھاں کدی نہ کیتے 'عاصی'، کونجاں وانو واسے ۔

ساڑ کے مکدے، بڈھاپے دے ایہہ ساڑے ڈٹھے ۔
مڑ کے آؤندے نہ جوانی دے دہاڑے ڈٹھے ۔
کی پتہ ؟ سورگاں تے نرکاں دا ایہہ قصہ کی اے ؟
اکو راہ جاندے میں نت، چنگے تے ماڑے ڈٹھے ۔

کنیاں وانو ایہہ ہے ٹھنڈھا، سونے وانو سچا ۔
دلاں دیاں ایہہ تاراں دے وچ، موتی وان پرچا ۔
سچے پیار دے 'عاصی' جہنوں، دنیا تے پر لگے؛
اوہو جاپے اڈدا ایتھے، اچیاں نالوں اچا ۔

روپ اوہ جگدا دیوا اے، جو چانن کرے چپھیرے ۔
راہیاں نوں ایہہ راہ اے دسدا، زلف دے وچ ہنیرے ۔
نویں جوانی دا لہو 'عاصی'، ایہدے وچ ایوں بھکھے،
سورج دی جیوں لالی بھکھے، چڑھدے ول سویرے ۔

ایہہ کالی ! پر جھلمل کردی، بھوشن پا کے رہندی ۔
لیلیٰ وانو چن مجنوں دے، کول اے جڑ جڑ بہندی ۔
کتے گناہ نہ اکھیں ادھا، ویکھ لوے کوئی 'عاصی'؛
'سوں جاؤ، سکھیں لدھیو سوں جاؤ'، تاہیؤں سبھ نوں کہندی ۔

لیلیٰ دی جد بکل وچوں، مجنوں منہ وکھایا ۔
چھنکے چوڑے پئی مدھانی، دنیا رنگ وٹایا ۔
بچے نوں کڈھ کت کتاڑی، بولی ماں : 'اٹھ چنا !
کھیڈاں لے کے تیری خاطر، اوہ سویرا آیا ۔'