جے ماں میری ملحد ہوندی
عمر دا ڈیگر
شاماں تائیں کیکن کٹدی

نہ لوئی جے اکھراں دے پھلّ بوٹے ویکھے
نہ کنّ ای جی آیاں آکھن سنگیتاں نوں
اپنے نال دیاں دے وانگوں
ماں میری وی
سر دل پٹن توں گھبراوے
نہ کدھرے آوے نہ جاوے
ہانیاں دے نال گوہے چندی اس دنیاں وچ
اپنی عمر دیاں دے وانگوں
ماں میری وی پئی اڈیکے
کد سنیہا آ جاوے تے اس بیڑے نوں بنے لاوے
گھر وچ بیٹھی تسبیح رولے
جاں درداں دے کھیسے پھولے
کدھروں اوہ چابی لبھّ جاوے
جس نوں روح دے پلے بنھ کے
قبر سرنگ دے وچدی ہوندی
اوس حیاتی دا در کھولھے
جسدے وچ (یقین اے اس نوں)
انج خوشیاں دا کال نہ ہوسی
ایتھے ورگا حالَ نہ ہوسی
ہر چنگے دے بھا عیش ہوسی
ہر سدھر دا چیکّ کیش ہوسی

جے ماں میری ملحد ہوندی
کوٹھے لگے ہوئے وانگوں
ایہہ اکلاپا کیکن کٹدی
اپنے ساہواں دا کی وٹدی

مشر برہمن وید نہ جانن روگ اساڈے گجھے
گجھیاں لگیاں ہوئیاں نوں کوئی لگیاں والا بجھے

جس بے ترس نے اگے سانوں اتھوں تیک پچایا
پٹھی متّ والا دل ویکھو پھر اسے ولّ بھجے

چن چڑھے نہیں گجھے رہندے ، کدی لکدی ڈٹھی نہ یاری
بلے چار چپھیرے ٹر پئے ، جد کھڑ پئی پھلّ کیاری

سہتی کولوں کملیئے ہیرے نہ کر ایڈے پردے
رانجھے نال یارانہ جانے خلقت ساری

غزلاں

مونہوں بھاویں گلّ نہ نکلے، ہونٹھ پھڑک کے رہِ جاندے نے۔
انج وی اپنے دل دیاں گلاں کہنے والے کہہ جاندے نے ۔

رتّ تہائے راہواں اتے اوہو مسافر ساتھی میرے،
کنڈے دی اک چوبھ 'تے جہڑے چھالے وانگوں بہہ جاندے نے ۔

نہ توں پیار دا تکیہ تکیا، نہ توں گھوٹی، نہ توں پیتی،
جنھاں دے منہ ساوی لگدی، اسدے ہو کے رہِ جاندے نے ۔

بھلدے-بھلدے بھلّ جاندے نے، فریاداں دی عادت پنچھی،
سہندے-سہندے اوڑک لوکیں، ہر سختی نوں سہِ جاندے نے ۔

توں چھوپاں دے دستے جاچیں، میں ٹاہنے دی خیر مناواں،
تھکے لوک 'شریف' جنہاں دے، تھلے آ کے بہہ جاندے نے ۔

(چھوپاں=لکڑ وڈھن والے سند)

ایس بھلیکھے وچ آ کے میں اندروں کنڈی ماری ۔
ساری عمر کسے نہ ٹوہنی میرے دل دی باری ۔

نہ رستے وچ رکھ سی کوئی، نہ چھتری ہتھ میرے،
میں سدھراں دی دھپّ وچ سڑ کے، سخر دوپہر گزاری ۔

کچیاں-پلیاں اٹاں بھریاں تے کھولا کر گئیاں،
سکھ-سپنے دی جدوں حویلی، کدھرے اسیں اساری ۔

دل سودائی ہر اک اتے، دعوہ بنھ کھلوندا،
رکھاں دے نال پکی پائی کس پنچھی نے یاری ۔

'مصر-کچہری' گلّ شریف، 'زلیخاں' دی سی سچی،
گھر بہہ کے جھٹھیاوے بھاویں، اس نوں خلقت ساری ۔

سہمے ہوئے دسّ نہیں سکدے، جو کجھ سر 'تے بیتی ۔
اکھیاں والیاں توں نہیں اہلے، جو کجھ پوہ نے کیتی ۔

دکھ سدھراں توں پیدا ہندے، پر سدھراں توں خالی،
جنی جس دے نال ہے بیتی، انی اس نے کیتی ۔

ہر درزی نے اس چولے 'تے قینچی نوں ازمایا،
کسے نہ کرماں والے سوئی نپّ کے ادھڑی سیتی ۔

دکھیاں دا سنگ چھڈّ دینا وی نہیں دکھاں دا دارو،
پھیر پرانے سنگیاں دے سنگ، رل کے دو گھٹّ پیتی ۔

ستے ہوئے لوکاں تائیں کون 'شریف' جگائے ؟
مندر دے ٹلّ گنگے-گنگے، تھتھی بانگ-مسیتی ۔

ایہہ کنڈیالا رستہ ہتھوں، ہور ودھائے لیراں ۔
کیکن کوئی کس کس کولوں، پیا لکائے لیراں ۔

میں وسداں جس نگری، اس دے وچّ نہ کوئی درزی،
ہولی-ہولی چولا سارا، ہندا جائے لیراں ۔

انج خیال سمیٹے پڑھ-پڑھ اسیں کتاباں وچوں،
راہواں وچوں جیوں کوئی جھلا، چندا جائے لیراں ۔

بڑیاں ریجھاں نال سی کڑیاں، اس کھیہنوں نوں بنیاں،
دو-تھالاں دے وچّ ای جہڑا، ہو وننجیا اے لیراں ۔

نویں 'شریف' ہنڈھاؤندے اوہو، جو محنت نے کردے،
منگتیاں دے وانگوں باقی، ہر کوئی پائے لیراں ۔

انج تے میں وی سوچاں، جو سوچے ہر کوئی ۔
فرق ایناں ایں، میں نہیں اپنے دل دی کدے لکوئی ۔

ویلا جدوں کدے وی تیرے ہتھ پھڑائے ڈوئی،
سوچ کہ اسنے کیوں پہلے-ورتاوے ہتھوں کھوہی ۔

کھڑنا اوسے پھلّ دا، جسنے ونڈی مہک دوآلے،
جھڑنا اوسے پھلّ دا، جس 'تے اکھ سمیں دی روئی ۔

تیرے 'انٹر-کانٹینینٹل' توں کی گنھ پکایا،
نہ توں ونڈ چنے، نہ تڑکے اٹھ کے چکی جھوئی ۔

لبڑے ہتھ 'شریف' اوہ مہندی-رنگیاں نالوں چنگے،
چوندی چھت لپن نوں جہڑے، ہتھاں مٹی گوئی ۔